Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
23 maart
---
Luke.
Na zoveel plannen, alle nummer die we geschreven hadden, het wachten. Was het nu eindelijk weer zo ver. Een tour! Vorig jaar hadden we wel getourd, maar niet op de manie zoals we dat altijd hadden gedaan. We hadden een paar festivals aangedaan en daar hadden we het dan ook bij gehouden. Nu was het anders! We zouden echt weer wat landen aan gaan doen, daar staan met onze eigen muziek en ook echt alleen wij. Het was echter niet zoals het altijd was geweest. We zouden het veel kleiner halen. De tour was minder lang, geen honderd concerten deze keer. De zalen waren heel wat kleiner, een beetje zoals het in het begin was geweest. We waren daarna eigenlijk meteen groot gegaan, dus het was goed om het even terug te gaan naar het begin. We hadden er nu net het tweede optreden opzitten en het voelde echt heel erg goed! Helemaal omdat dit ook de plaats was waar we een paar van onze nieuwe nummers wilden laten horen. Vandaag was het de tweede keer dat we ze mochten laten horen en van wat ik een beetje kon peilen, werden ze wel heel erg goed ontvangen! Iets wat wel heel erg bijzonder was. De nummers waren toch heel anders dan wat we voorheen hadden geschreven. Voor mij zat er een heel ander gevoel bij. Dit waren de nummers die ik had geschreven als een soort van uitweg. De nummers die me echt heel erg nauw aan het hart lagen. Ondanks dat we nog maar in twee steden waren geweest, voor de tour althans, was de hele vibe goed. Er waren soms wel wat momentjes waarvan ik dacht dat ze iets anders konden, maar ergens snapte ik het ook wel weer. Michael had aangegeven dat Edyn mee zou gaan, samen met hun hondjes. Daardoor had ik er ook voor gekozen om Rhi mee te nemen. Op het moment was het voor haar vast goed om uit haar omgeving weg te zijn. Daarbij voelde het gewoon vertrouwd om haar in de buurt te hebben. Ze was nooit heel erg lang mee geweest op tour, maar dit was dan juist de goede tijd om dat wel te doen. Vanavond had ze aan de zijkant van het podium gestaan, daar had ze in het begin in ieder geval gestaan. Toen ik het podium af kwam lopen, stond ze daar echter niet meer. In Stockholm had ze volgens mij niet veel van het concert meegekregen, maar ik had vandaag toch wel gehoopt dat ze het zou zien. Edyn stond immers voor de tweede keer heel enthousiast te wachten op Michael. Normaal gesproken namen we wel even een momentje voor ons vieren, om alles even af te laten koelen. Een concert bracht heel veel adrenaline met zich mee. Iets wat nog steeds door mijn lichaam heen gierde! Ondanks dat er ook genoeg andere gevoelens door mijn lichaam heen gingen. Een deel van de nummers had ik geschreven omdat ik me zo slecht had gevoeld door hetgeen wat Rhi had gedaan. Er waren momenten waarop die gevoelens toch weer even omhoog kwamen. Ik zocht Rhi backstage, waar ze niet was. In mijn doorgang pakte ik een flesje water en griste ik mijn jack van een van de stoel af. Ver was ze waarschijnlijk niet. Uiteindelijk vond ik haar buiten, een stuk waar geen anderen bij konden komen, want anders waren er al wel een paar fans die zich er ook hadden verzameld. Rhi stond tegen het muurtje aan, met een sigaret in haar hand. “Vond je het niet boeiend genoeg?” Ergens vond ik het geen prettig idee dat ze weg was gelopen. Ze was hier echt niet alleen mee om elke avond naar mij te kijken. In Stockholm was ze er echter ook al niet bij geweest en vandaag was ze gewoon weggelopen? Iets wat ik gewoon niet oké vond. Het mocht dan wel niet haar muzieksmaak zijn, maar het was wel de muziek die ik maakte en daar mocht ze af en toe wel iets meer respect voor hebben!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke had me wel verbaasd met zijn vraag. Ik had niet verwacht dat hij me mee zou willen op de tour, of dat de anderen het daar mee eens zouden zijn. Al waren ze dat overduidelijk niet. Volgens mij had Luke het wel gevraagd, maar hadden ze vervolgens nee gezegd en had Luke daar schijt aan gehad. Zodra Ashton de kans had gehad, was hij op me afgekomen om me te vertellen dat hij niet blij was om me mee te hebben. Niemand niet. En Luke wist iet wat goed voor hem was. Ik had Ashton maar laten praten, daar was hij voornamelijk erg goed in. Van Michael wist ik ook al langer dat hij geen fan van me was en zelfs Calum liet me een beetje buiten beschouwing, maar dat interesseerde me ook weinig. Ik had ze nooit als vrienden beschouwd en ik had ook nooit van hen verwacht dat ze hun best zouden doen voor mij. Daarom was het ook als een verrassing gekomen dat Luke me mee had willen hebben. Ik had verwacht dat hij dit met zijn vrienden had willen beleven, niet met mij. Hij had me echter met weinig woorden over kunnen halen en nu was ik hier, in Brussel. Ik had een paar dagen meegemaakt, waaruit wel was gebleken dat Luke voornamelijk heel druk was met het promoten van zijn singel en het album dat er aan zat te komen. Prima, want ik vermaakte me toch wel. Wat ik minder prima vond, waren de nummers die hij speelde. Want You Back was een nummer dat over ons ging, en wat ik ook kon accepteren. Het was immers niets iets negatiefs. Zo zag ik het in ieder geval niet. Er waren echter ook nummers geschreven over hoe we uit elkaar waren gegaan, wat ik had gedaan en hoe Luke zich daar bij had gevoeld. Daar wilde ik niet naar luisteren? Ik wist maar al te goed dat ik Luke shit aan had gedaan en daar had ik mijn excuses voor aangeboden! Nu zat hij echter volle zalen te vertolken hoe klote hij zich wel niet had gevoeld door iets wat ik had gedaan, terwijl ik aan zijkant mee stond te luisteren. Ik wist niet wat zijn zieke idee hierover was, maar ik weigerde er aan mee te doen. In Stockholm had ik even geluisterd, maar nu was ik vrijwel meteen weg gelopen toen een nummer dat Moving Along heette was begonnen. Ik keek op toen ik de veroordelende stem van Luke hoorde, die overduidelijk niet blij was met het feit dat ik niet de hele show had gezien. Hij kon toch ook niet verwachten dat ik daar naar ging luisteren? Ik stak mijn sigaret tussen mijn lippen en inhaleerde de rook, waarna ik hem weer tussen mijn lippen vandaan haalde en de rook richting Luke blies. ‘Wauw, er komen nog wel meer shows?’ zei ik tegen Luke. Dit was pas het tweede concert van de tour. Alsof ik verplicht alles moest bekijken en moest luisteren? Dat werd op een gegeven moment ook saai. Edyn kon daar misschien staan alsof elke avond de eerste keer was dat ze de nummers hoorde, maar ik kon dat niet en ik zou ook zeker niet gaan doen alsof. Ik nam een haal van mijn sigaret en blies de rook de koude avondlucht in. Het verbaasde me hoe koud het hier nog was, maar ik stond liever hier buiten dan daar binnen. ‘Je hebt nog geen één volle show gezien?’ wees Luke me terecht. Ik rolde met mijn ogen en gooide mijn sigaret op de grond, waarna ik hem uittrapte. Er waren nog maar twee shows geweest, dus hij moest niet zo dramatisch doen. Niet dat ik andere shows wel helemaal zou bekijken. Tenminste, niet als ze het zo zouden blijven doen. Hier werd niemand beter van, ik al helemaal niet. Die fans waren ook niet achterlijk. Die wisten precies dat het over mij ging, wat het alleen nog maar erger maakte dat ik mee was. ‘Misschien zou ik dat wel doen als je niet alleen maar zingt over de shit die ik je heb aangedaan en hoe kut je je daardoor voelt. Wat voor fucked up shit is dat, Luke?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Niet iedereen was het hier mee eens geweest, maar het maakte niet zo heel erg veel uit. Zoveel hadden ze nou ook weer niet met Rhi te doen. Ze hield zich vaak een beetje afzijdig, deed haar eigen dingen. Ze was heel anders dan bijvoorbeeld Edyn, die altijd over te vinden was. Rhi zou echt niet zomaar met mensen van techniek of van de venue zelf staan praten. Ze deed haar eigen ding. Iets wat ze vanavond ook had gedaan, maar nu had het me niet heel erg gezind. Ik wist dat ze hier niet was om alleen maar naar de optredens te kijken. Toch had ik het wel fijn gevonden als ze er gewoon bij was geweest. Dit was wat ik deed en ze was hier ook om me een beetje te supporten. Ik hoefde echt niet iedere avond te horen hoe geweldig ik het had gedaan, als dat al het geval was. Maar ik had het wel fijn gevonden dat ze meer dan vier nummers had gehoord. Ik had af en toe wel even gekeken, maar ze was ook niet meer terug gekomen! “Alsof je dan wel gaat kijken.” Rhi deed alsof ze in Amsterdam of Keulen ineens alles zou gaan bekijken. Het zei al genoeg dat ze vandaag al meteen weg was gelopen. Vier nummers! Ze had haast niets gehoord? Eén nieuw nummer, verder helemaal niets! Dit was zoveel anders dan al het andere wat we tot nu toe hadden gedaan. Het was zo klein, intiem, ergens vond ik dat Rhi daar dan ook bij hoorde, maar ze had gewoon buiten gestaan en iets zei me dat ze dat de volgende keer zo weer zou doen! Ik keek verbaasd naar Rhi die iets te zeggen had over de nummers. Natuurlijk was een deel van de nummers over haar gegaan. Ik had het heel erg fijn om van me af te kunnen schrijven. “Wil je het hebben over fucked up shit, Rhi?” vroeg ik verbaasd. “Als jij nooit weg was gegaan had ik die nummers nooit geschreven, dan had ik die fucking pijn nooit hoeven voelen. Had ik me nooit zo shit hoeven voelen.” Dit was niet het beste moment om daar over te praten. Ik wist niet eens waarom we hier nu over zouden praten, het zou toch alleen maar op shit uitlopen. Dat terwijl ik echt wel blij was geweest dat ze hier was. Nu was ik dat even niet. Het voelde ook wel gek om op het podium te staan. Lie to me te zingen en niet aan Rhi denken was eigenlijk gewoon onmogelijk. Natuurlijk had ik dat nummer geschreven met haar in mijn achterhoofd. Dat nummer had ze nog niet eens gehoord! Ik had gezien dat ze er niet meer was geweest, misschien dat ze het nog ergens had geluisterd, maar dat leek me niet. Ze wist niet eens wat ik door had moeten maken, ze wist niet hoeveel pijn ze me eigenlijk aan had gericht. Dat ze hier stond was eigenlijk gewoon een klein wonder. Ik had iets in mezelf gevonden wat me er van had overtuigd dat ik haar kon vergeven, dat we door konden gaan of opnieuw iets op konden bouwen. Ik wist nog steeds niet zeker of dit nu een relatie was. Maar op het moment voelde het gewoon alsof ik weer daar was. Dat ik maanden terug ging in de tijd en dat Rhi ieder moment weg kon lopen, zoals ze dat had gedaan. “En als je niet begrijp dat ik daar toen een uitlaapklep voor nodig had, ben je echt een fucking idioot!” Muziek was gewoon hetgeen geweest waar ik me altijd al in op had kunnen laten gaan. Dat betekende dat ik daardoor even alles uit kon zetten. De woorden van Rhi leken er op alsof ze wilde zeggen dat ik dat nooit had mogen doen, dat ik had het maar op een andere manier op had moeten lossen! Wat ik ook echt wel had geprobeerd. Ik was zelfs uit huis gegaan, omdat het beter had gevoeld. Dat was fucked up shit. Deze nummers waren dat niet!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke ging er meteen vanuit dat ik geen enkele show meer zou bekijken. Misschien niet. Niet als hij zo tegen me bleef doen en het me kwalijk nam! Alsof hij het leuk zou vinden als hij elke avond zou moeten luisteren naar iemand die constant maar weer jouw fouten benadrukte. Dat klonk toch niet als een leuke tijdsbesteding?! ‘Ja, ik wil het hebben over deze fucked up shit!’ Ik vond het belachelijk dat hij verwachtte dat ik hier naar zou luisteren! Edyn deed het misschien ook, maar voor haar was het anders. Al die loveydovey liedjes, die gingen vast over haar. En Edyn luisterde toch niet eens naar de tekst, in eerste instantie niet. Die was alleen maar met een verliefde blik naar Michael aan het kijken, dus ze had waarschijnlijk niet eens door wat er tussendoor over mij werd gezongen. Luke begon echter niet over de fucked up shit die ik op het podium had gezien, maar over iets wat ik hem misschien een jaar geleden aan had gedaan. Ik kon niet ontkennen dat hij die nummers had geschreven door mijn acties, want dat was de waarheid. Hij had me echter best mogen vertellen hoe of wat, of in ieder geval dat hij er over zou gaan zingen! Als ik dat had geweten, was ik waarschijnlijk niet eens mee geweest. ‘Als je zo shit en zo kut hebt gevoeld door mij, waarom ben ik dan hier?!’ vroeg ik aan Luke. Hij was degene die me uit had genodigd. Het was niet mijn idee geweest om mee te gaan naar Europa en vrijwel niemand was het er mee eens geweest. Niemand, behalve Edyn. Die had er om staan springen. Als ze ons nu zou zien, dan zou ze er wel anders over denken. Hoe dan ook, Luke was degene die mij mee had gewild en dat was waarom ik hier was. Als ik hem zoveel shit had aangedaan, dan sloeg dat toch helemaal nergens op?! Waarom zou je dat persoon uitnodigen? Dit was waarschijnlijk ook de hele reden dat de rest van de band me er niet bij had willen hebben. De reden dat Ashton naar me toe was gekomen om me te vertellen waar het precies op sloeg. ‘Een uitlaatklep is prima! Al zou je honderden nummers over ons schrijven, dat moet je allemaal zelf weten. Mijn probleem is dat je ze de wereld inzingt alsof het niks is. Alsof ik niet drie meter verderop sta om te horen hoeveel shit ik je wel niet heb aangedaan! Een head’s up zou wel fijn zijn geweest, Luke!’ Hij had er niks over gezegd? Misschien had hij aangenomen dat ik het wel had geweten. Dat het logisch was dat hij al zijn gevoelens op papier had gezet. Misschien was het dat ook wel, maar dat betekende toch niet dat heel de wereld er van moest weten? Ik wist maar al te goed dat deze nummers over mij gingen. Dat dit niet iemand anders zijn verhaal was. Het was dat van Luke, dus automatisch ook dat van mij. En misschien was het niet erg geweest om deze nummers te spelen op het moment dat ik er niet bij was geweest, of we geen relatie meer zouden hebben, maar ik was hier nu wel! En als Luke dacht dat ik elke avond keer op keer ging luisteren naar hoe kut hij zich had gevoeld door mij, dan was hij de idioot. ‘Ik weet niet wat je van me wil horen? Ik heb mijn excuses aangeboden en ik dacht dat het goed zat, of dat er in ieder geval ruimte was om iets nieuws te proberen en dan flik je me dit!’ wees ik hem terecht. Hij wist hoe moeilijk het voor me was geweest om naar ons tentje te gaan, er te gaan zitten en hem eerlijk te vertellen dat wat ik had gedaan, niet had gekund. Dat ik er echt spijt van had gehad. Ik dacht dat hij dat serieus had genomen en mijn excuses had geaccepteerd, maar als hij hier nog allemaal mee zat, dan had hij dat overduidelijk niet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
“Dat vraag ik me nu ook af ja!” Bracht ik uit zonder dat ik er echt over nadacht. Maar zelfs toen ik het had gezegd, voelde ik het wel zo. Ik vroeg me echt af waarom ik er voor had gekozen om Rhi mee te nemen. Ik had zelf al wel gemerkt dat ik het ook moeilijk had gevonden om de gevoelens die de nummers bij me op hadden geroepen, van me af te drukken. Dat had ik van de week al gehad en nu voelde ik het helemaal. In feite had Rhi er weer voor gekozen om weg te lopen, in plaats van eens iets met haar gevoelens te doen. Ze had het niet prettig gevonden dat de nummers over haar waren gegaan, wat ik me wel in kon denken, maar ze was gewoon weer weg gelopen! Ze had de rest van de gevoelens niet willen hebben en ze was naar buiten gegaan. Dat was typisch iets voor Rhi. “Je doet nu gewoon weer hetzelfde als vorig jaar! Het enige verschil is dat je nu niet ver weg komt. Maar je bent weer weggelpopen voor je gevoelens! Oké ja het is kut, maar je hebt één nieuw nummer gehoord en dat kon je niet aan en toen ben je gewoon weer wegelopen!” Dat was toch wat dit was? Ze mocht zeggen wat ze wilde. Dat ze niet zoals Edyn was, dat ze het niet fijn vond bij fans in de buurt. Ze had haar eigen plaatsje gehad en daar had ze best kunnen luisteren naar alles wat er aan had zitten komen! Ik had het wel allemaal moeten voelen, maar als zij een keer iets moest voelen, dan was het meteen het einde van de wereld, dat was toch ook gewoon belachelijk! “Dat is mijn werk, Rhi! Er zijn vast genoeg mensen die waarde kunnen hechten aan de nummers, wie het kan helpen! Waarom zou ik dat voor hen achterhouden? Het maakt het juist alleen maar meer puur dat het van echte pijn komt!” Als je dat soort nummers zong terwijl je zelf de tekst niet voelde, kwam het ook nooit over. Ik voelde de pijn wel en misschien was dat ook niet heel erg goed, zeker niet als ik daarna weer tegenover Rhi stond. “Ik flik jou iets?!” vroeg ik met een klein lachje. Alsof ik zoveel deed. Ik deed hetgeen wat mijn werk was! Als een nummer goed was, dan had ik het recht om dat uit te brengen, over wie dat ook ging. Rhi had daar weinig over te zeggen, of ze het leuk vond of niet was ook niet mijn probleem. Ze was hier echter wel om mij te steunen, ze mocht de nummers niet leuk vinden, maar dan kon ze er nog wel naar luisteren! “Dus voor jou moet de muziek maar gewoon aan de kant worden geschoven, omdat je het er niet mee eens bent?” Zo klonk het in ieder geval. “Ik geef dit een kans! Ondanks al die shit die ik heb gevoeld. Al die nummers die ik heb geschreven, omdat ik alles niet meer zag zitten!” Ik wist niet eens hoe ik dit op een goede manier uit moest leggen. Ik was door al die ellende heen gegaan. Rhi was nu hier, omdat ik haar wel echt had gemist, omdat ik dacht dat het nog wel goed zou komen. Nu voelde het even ver van dat. Het was iets waar we elke dag aan zouden moeten blijven werken. Het kon maanden lang duren voordat alles weer was zoals het ooit was geweest. Als het al op die manier werd. Het zou ook best wel kunnen dat we een hele andere relatie zouden ontwikkelen. Op het moment wist ik echt niet hoe dat zou moeten gaan. Als Rhi boos werd om de nummers die ik had gemaakt, dan zou dit nog veel verder gaan. Dit was namelijk nog niet eens het begin! Ze had niet eens alles gehoord!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Als Luke me hier nu niet wilde hebben, dan moest hij dat tegen me zeggen. Dan zou ik wel wat verzinnen. Hij was echter degene die me mee had gevraagd. Hij had dit allemaal wel kunnen voorspellen. Hij had toch ook wel na kunnen denken over dit alles en in kunnen zien dat ik hier niet blij mee zou zijn! Misschien was het achteraf wel zijn doel geweest, om me iets duidelijk te maken op een manier waarop hij dat met alleen woorden niet had gekund. ‘Ik ben niet weggelopen? Ik ben naar buiten gegaan om een sigaret te roken, jezus!’ Dit was toch iets heel anders?! Ik was misschien het hele concert weg gebleven, maar het was nou ook niet alsof ze uren op dat podium stonden! Volgens mij was het bij elkaar maar veertig minuten. Dat was dan ook zo voorbij! Ik was heus niet weggelopen, niet zoals Luke bedoelde. Hij stelde zich nu gewoon aan. Misschien was hij bang dat ik echt weg zou gaan, maar dat was ik niet van plan geweest! Ik had het zelfs op een rustige manier aan hem willen vertellen, maar hij was meteen boos naar me toe gekomen omdat ik de show had gemist! ‘Oh ja, het hele concert?!’ vroeg Luke aan me, waarop ik mijn schouders ophaalde. ‘Blijkbaar!’ Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek naar Luke, die zijn werk probeerde te verdedigen. ‘En het kwam je niet eventjes in je op om aan me te vertellen waar “je werk” over zou gaan?!’ Misschien vond hij het wel vanzelfsprekend, dat ik het had moeten weten. Hoe had ik dat nou moeten doen?! ‘Dat zeg ik helemaal niet! Ik had het alleen fijn gevonden om te weten dat je dit soort shit naar boven zou halen!’ Het was niet zomaar iets? Het was onze hele geschiedenis! Alles wat er het afgelopen jaar was gebeurd, had Luke op papier gezet. Dat was aan hem, dat wist ik ook wel. Het waren zijn gevoelens en daar kon ik niks aan veranderen, maar ik vond het verschrikkelijk om te horen dat ik dat allemaal had veroorzaakt. Ik werd nog eens met de neus op de feiten gedrukt hoe verschrikkelijk kut ik me wel niet had gedragen, maar ondertussen wist ik dat wel! Dat hoefde ik niet elke avond weer te horen en als Luke dacht dat het me niks deed, dan moest hij zelf maar eens beter nadenken! ‘Dus ik moet geluk hebben dat je überhaupt nog met me wil praten? Is dat het?! Moet ik je op mijn knieën bedanken omdat je hebt besloten om nog met me om te gaan, ondanks de bitch die ik tegen je ben geweest?’ Zo deed hij er wel over! Alsof ik geluk had dat hij dit nog een kans wilde geven. Natuurlijk was ik daar blij om geweest, maar ik had hem nergens toe gedwongen. Ik had hem niet eens gevraagd om me nog een kans te geven! Het enige wat ik had gewild, was mijn excuses aanbieden. Dat Luke degene was die me had gezoend, me uit had genodigd op oudjaarsavond en me mee had gewild naar Europa, was allemaal zijn eigen schuld. ‘Volgens mij heb je zelf niet eens een idee van wat ik hier doe, of wel? Je hebt me meegevraagd, maar waarom heb je dat precies gedaan? Volgens mij heb je er niet eens over nagedacht wat er allemaal had kunnen gebeuren. Want als je dat had gedaan, dan had je je ook wel beseft dat ik al die fucking nummers van je zou horen en me zo zou voelen!’ Iets wat ik nog steeds niet heel onterecht vond van mezelf. Ik voelde me aangevallen en ik wist zeker dat iemand anders dat ook zou doen! Misschien vond Luke dat ik dit had verdiend. Dat ik het met mijn eigen oren had moeten horen en met mijn ogen had moeten zien, maar dat was dan echt ene fucked up manier van wraak nemen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik wist het zelf ook niet zo goed. Het was niet perfect gegaan toen we nog in Los Angeles waren geweest, maar het was zeker beter dan dit. We hadden met elkaar kunnen praten, met elkaar gelachen. Er waren heel veel rustige momenten geweest, die we op dat moment ook echt nodig gehad. Nu zat er natuurlijk heel veel meer om heen. We moesten best wat reizen, ik was druk bezig met de promo. Rhi kon echt wel alleen zijn, ze vermaakte zich wel. Nu leek het toch een beetje dat die tijd dat we bij elkaar waren, we ook heel erg ver van elkaar weg waren. We gingen in onze eigen hoofden zitten. Ik met mijn nummers en Rhi die net een deel daar van had gehoord. Dat deed dingen met ons beiden. Ik werd terug gebracht naar die tijd, Rhi werd er aan herinnerd wat ze precies had gedaan en ik kon best begrijpen dat het best kut kon voelen. Dat was echt niet mijn bedoeling geweest. Ik had gehoopt dat we de nummers los konden zien van wat we nu waren. Dit was wat er vorig jaar was gebeurd, nu waren we al weer verder! Ik bedacht me dat schreeuwen niet werkte. Dat had het eigenlijk nooit gedaan. Rhi kon door blijven schreeuwen, die liet het niet zomaar liggen. “Ik hoopte gewoon dat we het achter ons kunnen laten. Wat misschien wat moeilijker is door de nummers, maar die zijn er. Dat is mijn werk en het is niet de bedoeling dat je je echt super kut voelt door hetgeen wat je hoort.” Ik zou me er niet voor verontschuldigen? Dat hoorde ik niet te doen, het was mijn muziek! We hadden hier lang aan geschreven. Het was zelfs heel erg moeilijk geweest om uiteindelijk tot dit eind resultaat te komen. Nu hadden we eindelijk iets waar we alle vier achter stonden. We hadden op sommige momenten ook wel echt tegenover elkaar gestaan, verdedigend wat we hadden gemaakt. “Je bent hier omdat het goed ging. Gaat hopelijk. Omdat ik je hier graag bij wil hebben.” Het voelde vertrouwd om haar hier te hebben en dat was op het moment wel wat ik nodig had. Rhi had verder thuis niet echt iets te zoeken, dus voor haar was het toch ook wel fijn dat ze hier kon zijn. Ondanks de nummers, de shit die er nu even tussen ons was. Ik wilde niet dat dit door bleef gaan. Ik was echt blij dat ze hier was? Ondanks dat het nu eventjes niet zo leek. Ik stapte naar Rhi toe. Ik vond het echt kut dat we hier zo stonden. Ik wilde juist genieten van de tijd die we samen hadden, dat was al niet heel erg veel omdat het drukke dagen waren. Dan was het het toch niet waard om in de tijd die we wel samen hadden, schreeuwend tegenover elkaar te staan. Ik pakte haar gezicht vast tussen mijn handen en drukte mijn lippen op de hare. Ik kon merken dat ze net een sigaret had gehad. Toch was dat herkenbaar. Het was Rhi. Dit was misschien niet de juiste manier om onze problemen op te lossen, maar op het moment was het wel de beste. Het was hetgeen wat Rhi als eerste op haar lijstje had geschreven. Gezond was misschien anders, maar maakte dat op het moment niets uit. Ik wilde Rhi nu ook gewoon het liefst dicht tegen me aan hebben. Dat er niets aan de hand was en daar konden we best beiden iets aan doen, als we beiden besloten om onze mond te houden. Gelukkig leek Rhi door te hebben dat tegenspreken nu niet hetgeen was om te doen. Van het een kwam het ander, waardoor we uiteindelijk binnen een plaats moesten vinden waar we ons even terug konden trekken. We waren misschien een beetje disfunctioneel, maar er was wel iets. We wisten van elkaar dat we wel echt gek op elkaar waren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
25 maart (:
~
Rhi.
Na de ruzie in Antwerpen hadden Luke en ik het er eigenlijk niet meer over gehad. Niet dat de ruzie was opgelost. Totaal niet zelfs. Ik was nog steeds van mening dat Luke me best wat ruimte had mogen geven als het ging om het bijwonen van de shows, zeker omdat de nummers die hij zong, over mij gingen. Hij leek echter niet te snappen hoe confronterend dat wel niet was en hoe kut het voelde om te weten dat iedereen nu precies wist wat voor een kutwijf ik tegen hem was geweest. Dat alles hadden we in Antwerpen geparkeerd door het, zoals we dat altijd al hadden gedaan, fysiek op te lossen. Diep van binnen wist ik ook wel dat seks niet de manier was, en ik wist zeker dat ook Luke zich daar wel bewust van was. Het was slechts een manier om onze problemen te vergeten en om ons te focussen op de gevoelens die we nog voor elkaar hadden. In die zin waren we nog steeds gek op elkaar, misschien zou dat ook nooit weg gaan. Ik voelde me er niet slecht over, maar het was tegelijkertijd nog wel het enige at ons bij elkaar leek te houden. Luke deed zijn ding, ik deed het mijne. Gisteren hadden we wel samen door de stad gelopen, maar veel hadden we niet besproken. En zodra er fans in beeld waren gekomen, was ik doorgelopen. Het was nog een wonder dat de fans me met rust lieten, in een zekere zin. Ik had namelijk verwacht dat ze spontaan zouden beginnen te schelden als ze me zouden zien. Aan de andere kant liet ik me nou ook niet echt zien. Niet zoals Edyn dat deed. Die was gisteravond nog bij de show in Keulen geweest, maar ik had er niks van meegekregen. Luke had er echter ook niks meer over gezegd, dus misschien had hij wel besloten dat het beter zo was. Dat ik wel kwam kijken als ik de nummers los kon zien van onze situatie. Nu waren we in Amsterdam, waar we volgens mij voor drie hele dagen zouden zijn. Morgen was de show, wat betekende dat er vandaag een vrije dag was ingepland. Ook geen promo. Er was al in de groep gegooid dat we de stad in zouden kunnen gaan, of iets anders zouden kunnen doen. Er zou in ieder geval een busje komen om ons rond te rijden, zodat we ergens zouden komen. Luke en ik hadden nog niet echt een plan. Edyn had me al een berichtje gestuurd met de vraag of ik dan misschien met haar en de hondjes zou willen wandelen, maar ik had er nog niet op gereageerd. We stonden nu al een tijdje beneden te wachten op de rest. Luke scrollde wat op zijn telefoon, terwijl Ashton wat na was gaan vragen bij de balie. Calum kwam er al snel ook bij staan, maar ook hij pakte zijn telefoon erbij. De afgelopen dagen had niemand echt de moeite genomen om een gesprek met me te beginnen, maar het maakte me eigenlijk ook niet veel uit. Ik pakte ook maar mijn telefoon erbij, waarna ik mijn mail checkte. Ik had mijn psycholoog nog laten weten dat ik de komende week zeker geen afspraak zou kunnen plannen. Ze had er op gereageerd dat we wel weer een afspraak zouden maken als ik terug zou zijn in de stad. Ik had verder geen berichten. Het laatste was van Jackie, die me veel plezier wenste. Ik deed mijn telefoon weer weg en stak mijn handen in de zakken van mijn jasje, terwijl ik een blik wierp op buiten. Er hadden zich aardig wat meisjes voor het hotel verzameld. Toen we hier vanochtend waren geweest, had ik nog niemand gezien. In de tussentijd was er vast iemand geweest die de jongens had gezien, want nu stond het er best vol. Ik wist niet wat het plan was, maar ik wilde me er niet mee bemoeien.

Michael.
Om Edyn mee te hebben op tour, was echt geweldig! Tot nu toe was ze nog bij alle shows geweest. Ze kon zelfs bijna alles al mee zingen. Iedere avond stond ze wel ergens. Soms moest ik eventjes voor haar zoeken als ik op het podium stond, maar uiteindelijk vond ik haar altijd ergens. Zodra ik wist waar ze stond, was het goed. Over het algemeen stond ze aan de zijkant, maar ze had ook al meerdere keren op een balkon gestaan en zelfs een keer aan de andere kant van de barrière, bij de fans! Ze hield wel ontzettend goed rekening met hen, want ze had gevraagd of ze er had mogen staan. Ik had het idee dat het allemaal wel goed verliep met de fans nu. Daar hoopte ik in ieder geval op! Ondertussen wisten ze wel dat Edyn mee was, eveneens als Pixie en Loulou. Toen we samen in Keulen hadden gewandeld met de hondjes, waren er twee meisjes op ons afgekomen, met de vraag of ze hen eventjes hadden mogen aaien. Edyn was wel een beetje protective, maar uiteindelijk had het wel gemogen! Ze hadden zelfs op de foto gemogen met Pixie en Louou! Dat soort momenten met fans waren eigenlijk het beste? De momenten waarop we rustig konden praten, zonder dat er meteen telefoons bij werden gepakt. Ik hoopte dat we nog meer van dat soort momenten zouden hebben tijdens de rest van de tour. We waren nu in Amsterdam, waar we vanochtend al aan waren gekomen. We hadden heel even de tijd gekregen om onze spullen in het hotel te leggen en bij te komen van de reis en de rest van de dag hadden we vrij. Dat was een fijn idee. Nu konden we namelijk even wandelen met de hondjes! Wat iets minder fijn was, was dat we net al bericht hadden gekregen dat er zich fans voor het hotel hadden verzameld en dat er geen andere uitgang was. Nu was het echt geen ramp om eventjes te stoppen voor een foto, maar het ging niet alleen om ons. Edyn zou mee gaan, net zoals Pixie en Loulou. Die konden misschien wel tegen een beetje drukte, maar je kon nooit voorspellen wat voor fans er op je stonden te wachten! ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ik aan Edyn, terwijl ik Pixie optilde. Edyn had hem net iets warms aangetrokken, omdat het buiten toch nog frisser was dan we hadden verwacht. Gelukkig had Loulou een dikke vacht. Edyn had net een riem bij Loulou omgedaan en ritste nu haar eigen jas dicht. ‘Ja, ik heb alles. We kunnen gaan.’ Ik knikte en keek naar Loulou, die al stond te springen om naar buiten te gaan. Ik hoopte dat Edyn nog even de kans kreeg om met ze te wandelen, terwijl ik bezig was met de promo. ‘Weet je zeker dat ik Loulou niet vast moet houden?’ Loulou was in die drie maanden toch best al gegroeid! Ze was al niet meer de kleine pup die ik had ontmoet en ze zou nog veel groter worden. ‘Nee hoor! Het gaat goed,’ verzekerde Edyn me, waarna ze me een kus gaf. Samen gingen we naar beneden, waar iedereen al stond te wachten. Ik zag Edyn naar buiten kijken en vervolgens tilde ze Loulou op, waardoor ik moest lachen. ‘Weet je het zeker?’ vroeg ik aan haar, aangezien ik Pixie nog altijd in mijn armen had. Die was toch een stuk lichter, waardoor het een stuk gemakkelijker was om hem vast te houden. Edyn knikte, wat betekende dat ze er waarschijnlijk wel over na had gedacht. 'We kunnen het beste gewoon zo snel mogelijk naar het busje lopen als die er is,' zei ik tegen Edyn. Misschien een paar foto's, maar het zag er echt druk uit.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Deze tour was heel anders! Normaal gesproken was ik maar één weekje mee geweest. Nu was ik nog niet veel langer mee dan dat, maar ik zou hier wel een tijdje blijven. Ik niet alleen, Michael had er voor kunnen zorgen dat Pixie en Loulou ook mee hadden gekund. We hadden wel een paar dingetjes moeten regelen, zo hadden ze in de bus een eigen plekje moeten hebben waar ze rustig konden slapen. Daarbij moesten ze natuurlijk wel uit, maar ook dat ging tot nu toe prima. Zelfs als we lange stukken met de bus moesten rijden, stopten we wel zo nu en dan en konden ze buiten even uitrazen. Het was fijner om in een hotel te overnachten, omdat de hondjes dan ook meer ruimte hadden, maar het was niet erg als we dat niet deden. Nu waren we wel een paar nachten in een hotel. In Amsterdam! Ik was hier nog nooit eerder geweest. Michael had echter wel goede dingen te vertellen over de stad, vooral over de eerdere concerten die ze hier hadden gehad. Een paar jaar geleden had hij me vanuit hier gebeld, terwijl hij het allemaal even niet meer had zien zitten. Die avond hadden ze een concert gehad en hij praatte er nu nog op een hele bijzondere manier over. Ik was heel benieuwd naar het optreden van morgen! Ik wist nog niet waar ik ging staan, maar dat keek ik iedere keer een beetje aan. Van de week waren de fans zo lief geweest buiten, dat ik binnen ook bij ze had kunnen staan. Dat was echt leuk geweest! Nu zouden we eerst genieten van de vrije dag, wat betekende dat we met de hondjes naar een plek gingen waar we goed konden wandelen, daarvoor moesten we wel eerst met de bus. Buiten stonden echter behoorlijk wat fans, waardoor we er voor hadden gekozen om de hondjes op te tillen. Loulou was behoorlijk groot geworden, maar als ze een beetje meewerkte, kon ik haar goed vasthouden. Ik knikte, we moesten naar het busje lopen als die er was. Er stonden heel veel mensen waren en ergens was het wel leuk om met iedereen te praten. Ik vond het nu echter wel druk en ik wist ook niet hoe de hondjes daar op zouden reageren. Ze hadden de aandacht van de week heel erg leuk gevonden, maar dat waren twee meisjes geweest. Die hadden ze graag even willen knuffelen! “Het busje staat voor!” hoorde ik iemand roepen, waardoor ik bij Loulou bukte. “He lieverd, we gaan een stukje wandelen zo. Maar we moeten eerst door mensen, dus ik wil je even optillen.” Ik tilde haar op, zodat haar hoofd op mijn schouder lag en kriebelde voorzichtig over haar rug. Er liep al wat mensen naar buiten, dus ik liep achter ze aan. Buiten leek het nog drukker te zijn dan ik had gedacht en doordat we naar buiten liepen, was er ook een soort van enthousiasme ontstaan. We moesten echter wel door de mensen heen, om bij het busje te komen. Iets wat ik zo snel mogelijk wilde doen, dat had Michael immers gezegd. Maar het ging niet zoals ik wilde. Ik hoorde mijn naam en keek naar een meisje, om even naar haar te glimlachen. Echt foto’s nemen kon niet. Daar was geen tijd voor, maar ook niet echt ruimte. Het begon nog oké, maar al snel liep ik wat verder en begon het alleen nog maar drukker te worden. Ik hoorde van meerdere kanten mijn naam. “Ooh Loulou is zo’n schatje.” Ik zag een paar handen over Loulou heen gaan, die een beetje onrustig werd in mijn armen. “Doe dat maar niet?” Dat was beter van niet! Ik probeerde verder naar voren te lopen, maar dat lukte niet echt. Ik keek om, om Michael te zien, maar die zag ik niet meer! “Michael?” Bracht ik vragend uit. Ik snapte echt niet waar ik was en ik kreeg het ook niet echt meer voor elkaar om naar voren te lopen. Ik zag hoe mensen foto’s maakten. Voelde hoe mensen me aan de kant probeerden te duwen, maar ook aan me probeerden te trekken en hoe mensen Loulou probeerden te aaien, maar het voelde allemaal niet fijn!

Luke.
Dit was misschien niet de juiste manier om verder te gaan, maar Rhi en ik hadden een manier gevonden waarop het nu in ieder geval oké liep. Ik had Rhi nog niet gezien bij de rest van de concerten en volgens mij was ze ook niet van plan om te komen. Wanneer ze daar klaar voor was, zou dat vanzelf wel gebeuren. Ik snapte ook wel dat het niet gemakkelijk was om de nummers te horen. Ik had er niet op die manier over nagedacht, vooral omdat ik mijn eigen gevoelens weg had gestopt in de nummers. Alles was bij mij ook naar boven gekomen. Dus nu ik er iets beter over nadacht, snapte ik het wel. We hadden er verder nog niet over gesproken, wat misschien wel moest. Ik wilde nu echter ook gewoon een leuke tijd hebben. Vandaag hadden we een vrije dag, in Amsterdam! Iets waar we het allemaal van wilden nemen. De rest van de tour was tot nu toe behoorlijk druk geweest, vooral door de promo’s die er doorheen liepen. Vandaag hoefden we helemaal niets! Rhi en ik hadden nog geen plannen gemaakt, de rest leek al wel ideeën te hebben en er was dan ook een busje geregeld om ons weg te brengen. Rhi en ik hadden afgesproken dat we wel zouden kijken wat we gingen doen. Er waren vast al wel ideeën. Volgens mij wilden Michael en Edyn ergens gaan wandelen en was de rest van plan om ergens op een boot te gaan. Er waren hier vast nog genoeg andere dingen te doen. Ergens was het wel lastig. Er was één ding waar Amsterdam echt bekend om stond en dat was het nachtleven. Iets waar Rhi en ik normaal gesproken van hadden genoten. Nu moest ze toch zoveel mogelijk afstand doen van al die verleidingen, dus daar konden we ons sowieso niet mee in laten. Ik wist niet of de rest dat wel van plan was, maar dat moesten we dus maar even aankijken. Nu was het grootste ding dat we naar buiten moesten. Het was er heel erg druk, er stonden al een tijdje heel wat fans buiten. Ashton had net al wel gevraagd of er een andere uitgang was, maar die bleek er niet te zijn. Daarbij was het niet de meest handige weg. Dus we moesten gewoon via de voordeur naar buiten. Het busje stond klaar en de eerste mensen gingen naar buiten. “Doe voorzichtig.” zei ik nog even tegen Rhi. Ik wist niet wat er buiten zou gebeuren. Het zag er behoorlijk chaotisch uit. Tot nu toe hadden we de meeste fans een beetje kunnen ontlopen. Rhi was bewust een beetje uit de buurt gebleven van fans. We wisten beiden niet wat er zou gaan gebeuren als ze echt in gesprek zou raken. Rhi had al niet heel erg lekker gelegen bij de meeste mensen, dat was vast niet veel beter geworden. Ik had geen zin in een schreeuw partij en Rhi was ook volwassen genoeg om dat te ontlopen. Nu moest ze echter wel door de grote menigte heen, net zoals ik. We waren de laatste twee die zich naar buiten bewogen. Daar was het al een chaos. Overal klonken namen, maar het voelde alleen nog maar erger te worden toen wij ook naar buiten kwamen. Ik hoorde mijn eigen naam en zonder dat ik zelf echt hoefde te lopen, leek het al alsof ik alle kanten op werd getrokken. Er werden mobieltjes in mijn gezicht gedrukt. Ik probeerde wel te lachen, maar dit was één grote chaos en nu ik er eenmaal midden in stond, wist ik ook niet echt meer wat ik moest doen. Soms vroeg ik me echt af of mensen niet door hadden dat het beter was om rustig ergens te staan en zich niet zo op te dringen. Ik vond het niet erg om even te stoppen voor een paar foto’s, maar op deze manier ging het gewoon niet? Ik probeerde wel door te lopen, maar werd zo weer gestopt, dat terwijl ik gewoon door wilde lopen. Hier iets over zeggen had eigenlijk ook helemaal geen zin, niemand die zou luisteren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
De waarschuwing van Luke had ik licht opgevat. Ik deed heus wel voorzichtig. En wat konden die paar meiden me nou doen? Misschien dat ze het één en ander naar me zouden schreeuwen, maar daardoor zou ik me echt niet laten kennen. Het waren maar een paar personen die ik daarna toch nooit meer zou zien. Toen ik echter buiten stond, zag ik dat ik zijn waarschuwing juist heel serieus had moeten nemen.Ik kende Luke nu al drie jaar. Toch had ik de gekte nog nooit op deze manier meegemaakt. Misschien had ik geluk gehad. Een paar fans waren niks bij de grote groep die nu buiten stond. Binnen de paar seconden dat we allemaal buiten waren, had de groep zich een weg gebaand naar de jongens om zo snel mogelijk op de foto te gaan. De twee rijen die aan weerskanten van het hotel hadden gestaan, waren er niet meer. Mensen hadden zich tussen mij en Luke geduwd en het was als nel duidelijk dat er geen beweging meer in zat. Luke was gestopt om foto’s te maken, maar volgens mij was dat helemaal niet de bedoeling geweest. Ik had in ieder geval niet het idee dat hij er echt zin in had. Hij durfde echter geen nee te zeggen, want anders zouden al die bitches vast weer gaan klagen over het feit dat ze ondankbaar waren en niks voor hun fans deden. De meisjes om me heen duwden iedereen aan de kant, om zo dichtbij mogelijk bij Luke te komen. Het leek hen niks uit te maken wie er stond of dat er iemand op de grond zou vallen door hun toedoen. Ik duwde mezelf door de groep heen. ‘Hé!’ riep ik een meisje, omdat ik haar misschien iets te hardhandig aan de kant duwde. Ik zou hier echter niet blijven staan! ‘Wacht maar op je beurt,’ snauwde ik naar haar. Niet dat iemand dat deed. Ik zag hoe de ene na de andere telefoon in Luke zijn gezicht geduwd werd. Er werd niet aan hem gevraagd hoe het met hem ging, of hij überhaupt wel tijd had om op de foto te gaan en of hij daar zin in had. We zaten nu misschien niet op de beste plek samen. We hadden ruzie gehad en we hadden het, zoals gewoonlijk, op onze eigen manier opgelost. Het hing nog steeds in de lucht, maar we gingen normaal met elkaar om. En we hadden niet zomaar seks gehad. Ik gaf nog steeds om Luke, ik was graag bij hem en om dit te moeten aanschouwen, vond ik verschrikkelijk. Ik kon aan hem zien dat hij nu niet op zijn plek stond en dat hij ook liever weg wilde. Daarom duwde ik me nog een keer door de menigte heen, zodat ik uiteindelijk naast Luke stond. Ik zocht naar zijn hand en nam die stevig vast. ‘Kom, het busje wacht,’ zei ik, hopend dat de mensen om ons heen zouden snappen dat we zouden moeten gaan. Daardoor begonnen ze echter alleen nog maar harder Luke zijn naam te schreeuwen, omdat er nu nog minder tijd voor hem was. ‘Alsof jij zomaar kan bepalen wanneer hij moet gaan!’ zei iemand tegen me, waarop ik mijn schouders ophaalde. Het meisje probeerde me vervolgens aan de kant te duwen, door haar arm rond Luke zijn middel te leggen en een foto te maken. ‘Fuck op, bitch. Misschien moet je het eerst aan iemand vragen, voordat je tegen hem aan begint te rijden.’ Ik duwde haar arm aan de kant, waarna ik Luke maar gewoon meetrok. Ik was hier helemaal klaar mee en ik wilde hier geen minuut langer blijven. Ik hoorde nog wel geschreeuw om me heen, met name dat ik zelf een eind op moest fucken en dat ik vooral niet bij Luke in de buurt moest zijn, maar dat was niets nieuws in vergelijking met was Ashton me had verteld een aantal dagen geleden.

Michael.
We hadden vaak genoeg al deze gekte meegemaakt, maar het wende nooit. Keer op keer hoopte ik dat de fans zouden beseffen dat het zo geen zin had. Dat niemand er beter van werd door al die drukte. Ze zorgden er alleen maar voor dat minder van hen de kans hadden om eventjes een momentje met ons te hebben. Daarnaast was het ook nog eens heel erg gevaarlijk! Buiten was ik meteen in een chaos beland waarvan ik niet begreep wat er gebeurde. Ondanks dat ik Edyn had verteld om tussen mij en Ashton in te blijven, hadden fans zich maar al te snel tussen ons in gewurmd, waardoor ik haar niet meer kon zien. Er werd gevraagd of ik op de foto wilde, maar er werd ook geroepen naar Pixie. Het was nu al duidelijk dat ik hier niet binnen een paar seconden uit zou kunnen komen, hoe graag ik dat ook wilde. Ik probeerde me te focussen op de weg naar het busje, maar hij werd keer op keer versperd door één van de mensen die buiten hadden gewacht. ‘Kunnen jullie alsjeblieft een paar stappen naar achteren gaan?’ vroeg ik aan de fans om me heen. Soms snapte ik niet dat ze zich zo konden gedragen. Uiteindelijk waren we allemaal maar mensen en ik kon me niet indenken dat zij het fijn vonden om zo dicht op elkaar te staan! Ik kon niet eens meer voor me uit kijken, want ik zag een zee aan gezichten, handen en telefoons en ik vond het alles behalve fijn. Ik voelde Pixie tegen me aan spartelen, waardoor ik hem nog strakker tegen me aanhield. ‘Sorry, Pix,’ fluisterde ik. Ik had er helemaal niet aan gedacht dat dit zou kunnen gebeuren! Ik had gedacht dat iedereen wel respectvol om zou gaan met ons, al helemaal met een paar dieren! Pixie was maar een klein beestje, die kon dit allemaal niet bevatten! Ondertussen probeerden mensen ook nog eens Pixie te aaien, waar hij helemaal niks van moest hebben! Hij draaide zich alleen maar meer weg van de mensen en begon te blaffen. ‘Kunnen jullie alsjeblieft ophouden met hem zomaar te aaien? Het is veel te druk voor hem,’ vroeg ik ze, hopend dat ze op zouden houden. Ik keek om me heen, in de hoop dat ik Edyn in het busje zag stappen. Ik kon haar echter niet zien! Ik had geen idee of zij en Loulou ondertussen al in het busje zaten. Ik hoopte van wel! Ik probeerde ene paar stappen te zetten, maar het lukte gewoon echt niet! Mensen kwamen alleen maar dichterbij! Ondertussen hield ik me niet eens meer bezig met de telefoons die in mijn gezicht werden gedrukt. Het maakte me niet uit! Ik wilde hier alleen maar weg. Ik had het idee dat de lucht om me heen steeds nauwer werd, ook al waren we buiten. Met elke stap die ik zette, zette iedereen er meteen twee. Ik verstarde toen ik Edyn mijn naam hoorde roepen. Ze riep om hulp! Dat betekende dat ze hier nog ergens in deze chaos was! En ze had hulp nodig! ‘Edyn?’ riep ik, terwijl ik nog eens probeerde te kijken of ik haar kon zien. Ze was echter net zo lang als de meeste mensen hier, dus ze viel zo niet echt op. Zelfs niet met Loulou in haar armen! Wat als er iets was gebeurd? Wie weet was ze wel gevallen! ‘Mag ik erdoor?’ vroeg ik aan de meisjes voor me. Ik wilde kijken hoe het met Edyn ging! Straks was er echt iets gebeurd en was ik er niet om haar te helpen! ‘We willen alleen maar een foto,’ zei één van de meisjes, die zich al omdraaide en haar telefoon omhoog hield voor een foto. Ik schudde mijn hoofd. Ik moest hier weg. Als het kon, zou ik ze meteen aan de kant duwen. ‘Alsjeblieft?’ Ik moest echt naar Edyn! Maar ik kwam hier niet weg en dat was behoorlijk frustrerend!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Gelukkig kwam dit niet heel vaak voor. Een gebouw had vaak meerdere uitgangen, ook een paar waar mensen normaal gesproken niet bij konden komen. Op andere momenten stonden er maar een paar mensen voor het hotel en dan was het niet erg om naar buiten te geen. Er waren genoeg fans die respectvol genoeg waren om dan aan de kant te gaan als één van ons zei dat we op dat moment geen zin of tijd hadden om foto’s te maken. Nu kon dat niet. Ik kon ze wel vertellen dat ik geen behoefte had aan foto’s, dat had ik ook niet! Niet op deze manier in ieder geval! Vanaf het moment dat de eerste van ons naar buiten was gegaan, had de groep zich in elkaar gevoegd. Iedereen was dichter op elkaar gaan staan. Op deze manier was er voor ons toch haast geen doorkomen aan! Hoe moesten we bij het busje komen! Het leek zo dicht bij, maar als je tegen werd gehouden door echt iedereen, lukte het niet eens om die paar stappen te zetten. Het leek zelfs alsof we naar achteren werden gedrongen. Hoe kon ik überhaupt nog iets doen als ik de hele tijd een telefoon in mijn gezicht geduwd kreeg! Rhi leek door te hebben dat het op deze manier niet werkte, misschien wel dat ik me niet op mijn gemak voelde. Ik kon me niet indenken dat iemand dat deed. Geen van ons, maar ook zeker geen van de fans. Natuurlijk, in de zaal stonden ze ook wel op elkaar, maar dit was toch anders! Dit kon je niet fijn vinden! Gewoon niemand! Ik voelde de hand van Rhi in de mijne, wat voelde als een zekerheid. Iets wat me aangaf dat het wel goed zou komen. Ik snapte zelf ook wel dat dit zo over was, we moesten er even doorheen en dan konden we weer verder. Toch ging er door mijn hoofd of dit de komende dagen zou zijn. Als we terugkwamen, als we eens een kleine wandeling wilden maken? Er was geen andere uitgang en nu wisten mensen zeker dat we hier verbleven! Ik hoorde iemand Rhi wel tegenspreken, maar hetgeen wat het meisje zei sloeg helemaal nergens op. Ik had echter geen puf om er zelf nog iets te zeggen, zeker niet omdat ik een arm om me heen voelde en het leek alsof ik weer terug werd getrokken. Voordat ik er zelf nog iets aan kon doen, was het Rhi die ook nu er voor zorgde dat ik met rust werd gelaten. De manier waarop verdiende geen schoonheidsprijs, maar op het moment maakte dat niet zo heel erg veel uit. Ik liet me verder door haar meetrekken. De shit die ik over Rhi hoorde, was echt vreselijk. Ze had misschien iets geflikt wat niet had gekund, maar dat was iets tussen haar en mij. Niemand die hier stond had daar iets mee te maken! Rhi ging me voor en duwde her en der wat mensen aan de kant, wat haast wel moest omdat we er anders echt niet door kwamen. Er waren nog een paar fans die vroegen of ze een foto mochten. “Nee, we maken geen foto’s.” Zei ik, ter verduidelijking. Natuurlijk had ik net wel wat foto’s gemaakt, maar dat had ik zelf niet gewild. Er was ons ook wel aangegeven dat foto’s maken nu gewoon geen goed idee was. Ik wilde nu ook niets beloven, dan zou iedereen hier blijven staan. Gelukkig kwamen we uiteindelijk uit de menigte. Voor het busje was het nog steeds een chaos, maar we konden in ieder geval naar binnen. Ik gaf Rhi een kneepje in haar hand. “Dankjewel, dat was echt heel lief van je.” ze had me een beetje willen beschermen, wat ik echt lief vond. Ik zag Rhi omkijken. “Zijn Edyn en Michael er nog niet?” Ik keek in het busje en schudde mijn hoofd. Terwijl ze wel eerder naar buiten waren gegaan. Daarbij hadden ze beiden een hond vast!

Edyn.
Ik had me nog nooit zo gevoeld! Er waren overal mensen, echt overal! Ik kon niet meer goed rondkijken. Ik zag niet eens heel erg goed in welke kant ik moest. Ik was niet heel erg veel grote dan de meeste mensen om me heen, dus ik kon er echt niet overheen kijken! Iets wat nog niet eens het ergste was. Ik hoorde overal gepraat, het voelde als geschreeuw. Het was alsof mijn lichaam van alle kanten aan werd geraakt. Alsof iedereen me vast pakte en alle kanten op trok. Ik wist dat het ook niet zo was, maar zo voelde het! Ik werd weggetrokken in grote chaos! Loulou vond het echt niet leuk, waardoor ze echt onrustig werd in mijn armen. Ik probeerde haar dichter tegen me aan te trekken, terwijl ik mijn arm onder haar zo probeerde te verplaatsen dat ze niet uit mijn handen kon vallen. Zo voelde het nu echt. Alsof ze op de grond zou vallen en heel erg veel pijn zou hebben. Dat vond ik nog zoveel erger dan wat ik zelf voelde. “Ssh rustig maar maar Lou.” Ze moest rustiger worden, want anders zou dit echt niet gaan werken. Ik wilde niet dat ze pijn had! Maar de mensen om me heen moesten eigenlijk ook gewoon ophouden! Normaal zou iemand vragen of ze de hond mochten aaien! Dat deed ik ook altijd als ik een hondje zag dat ik graag wilde aaien. Dat hoorde je gewoon te doen! Ik voelde de tranen in mijn ogen komen, omdat ik echt bang was dat er iets zou gaan gebeuren. Ik wist ook niet waar Michael was met Pixie en of het wel goed ging met hen! Misschien was het daar nog wel erger. Ik kon een paar stappen naar voren zetten, maar mensen lieten ons echt niet met rust. Ik zag echt overal handen en omdat één iemand het deed, leek de andere het ook willen doen. Waardoor er echt te veel handen over Loulou heen gingen. Ik voelde mijn adem zwaarder worden, alsof ik even geen adem meer kon halen. Ik hoorde ergens mijn naam vandaan komen, maar ik wist niet of het van Michael was of van iemand anders. Er waren zoveel mensen die mijn naam al uit hadden gesproken! “Jezus, hebben jullie echt zo’n probleem om mensen een beetje de ruimte te geven.” Die stem herkende ik wel. Het was Rhi! Ik werd nog een beetje naar achteren geduwd, maar zag Rhi wel voor me verschijnen. “Waar is Michael?” Ik keek om me heen. Dat vroeg ik me ook af. “Hij liep achter me en -en het werd zo - zo druk!” Het was hier ook druk. Veel te druk! “En Loulou. Ze vindt het zo eng!” Rhi ging op haar tenen staan en volgens mij had ze Michael gevonden. Ze wurmde zich nog door een paar mensen heen, maar ik zag haar nog wel. Gelukkig trok ze Michael door de mensen, tegen wie ze niet zulke hele nette dingen zei. Ze was echter wel heel erg duidelijk en dat was dat ze aan de kant moesten. Iets wat niet heel erg goed lukte, maar ze kreeg het wel voor elkaar om mij en Michael door de mensen heen te loodsen. We kwamen uiteindelijk zelfs aan bij het busje, waar de rest al in was gekropen. Ik kroop ook naar binnen en zette Loulou op mijn schoot. Misschien was het normaal dat alles nu rustig zou worden, in mijn hoofd in ieder geval. Het voelde niet zo. Het voelde alsof het allemaal nog zoveel erger werd. Ik zag alle gezichten voor me. Ik zag voor me hoe onrustig Loulou was geweest, ik voelde angst om haar te laten vallen. Er had van alles kunnen gebeuren. Zelfs nu was Loulou nog heel erg onrustig. Ze snapte volgens mij echt niet wat er was gebeurd! Ik ook niet. Ik wist niet of dat de reden was, of dat er nog wat anders door mijn hoofd ging. Alles kwam er echter uit. Niet alleen tranen, maar ook het gevoel dat ik geen adem meer kon halen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik had het niet aan kunnen zien. Luke had ik nog vrij makkelijk uit de chaos kunnen halen, maar Michael en Edyn hadden er nog middenin gestaan. Edyn had ook nog eens Loulou in haar armen gehad, waardoor ze vrijwel niks had gekund. Daarom had ik haar er snel uit gehaald, net zoals Michael. Ik wist dat we totaal niks met elkaar hadden, maar ik had hem daar niet kunnen laten staan. Ik begreep gewoon echt niet dat al die kinderen niet door hadden dat ze in iemand zijn persoonlijke ruimte kwamen en dat het voor diegene echt heel erg naar kon zijn. Luke hield zich misschien groot, maar ook voor hem was dat niet prettig? Voor Michael en Edyn helemaal niet. Ik had ze beide begeleid naar het busje en kroop er als laatste in. Edyn en Michael zaten tegenover me, Luke naast me. Edyn was in tranen en haar ademhaling zat veel te hoog. Ik wist het niet zeker, maar het leek er op dat ze een paniekaanval had! Ik had het zelf nog nooit meegemaakt, maar ik had het wel eens bij anderen gezien en daardoor had ik wel eens gezien hoe het iets beter zou kunnen worden. ‘Hé, het is allemaal oké. We zitten allemaal in het busje,’ sprak ik Edyn rustig toe. ‘Michael en Pixie zijn er, ik ben er. Luke, Calum en Ashton zijn er ook. Iedereen is er.’ Er was niemand nog buiten. We zaten allemaal veilig binnen en de deur zat dicht. Niemand kon er nog bij komen. Ik zag Edyn om haar heen kijken, maar het leek niet veel te helpen. Haar armen zaten ondertussen zo straks rond Loulou dat het me alles behalve gezond leek. ‘Edyn, ik zet Loulou even op de grond.’ Ik reikte uit naar de hond, maar Edyn trok haar alleen nog maar dichter tegen zich aan en schudde haar hoofd. ‘Nee!’ Ik zuchtte en legde alsnog mijn armen rondom de hond. ‘Ik zet haar tussen onze benen. Dan gebeurt er helemaal niks met haar, echt niet.’ Ik maakte Edyn haar handen voorzichtig los van de hond en zette Loulou tussen onze benen. Edyn reikte huilend uit naar de hond, maar ik nam snel haar handen vast, zodat ze Loulou niet meer vast kon pakken. ‘Kijk, ze zit rustig op de grond,’ stelde ik haar gerust. We zaten in het busje en er zou helemaal niks kunnen gebeuren op dit moment. Ze zou alleen naar Luke en Michael kunnen schuiven, maar zelfs dat was geen ramp. ‘Je hoeft nu alleen maar naar mij te kijken. Dat is alles wat je nu moet doen,’ vertelde ik haar. Uiteindelijk keek Edyn met haar betraande gezicht naar mij, terwijl ze nog steeds veel te snel ademde. Ik schoof iets naar voren, zodat ik onze handen samen op haar buik kon leggen. ‘Blijf naar me kijken, oké? Het is het beste als je via je buik probeert te ademen en het ook echt voelt. Daarom liggen je handen daar.’ Als je voelde oe je ademde, had je er al meer controle over. ‘We gaan samen tellen, goed? Eerst vier tellen in, dan vier tellen uit.’ Ik deed het een keer voor, waarna ik zacht begon te tellen. Edyn haar adem stokte, waardoor ze de eerste paar keer niet in staat was om mee te tellen. Na een paar keer ging haar ademhaling echter wat omlaag. ‘Kijk, het gaat al erg goed,’ complimenteerde ik haar. ‘Je moet rustig blijven doorademen. En alles is goed. Iedereen is er en er is niks aan de hand,’ verzekerde ik haar. De hondjes waren oké. Michael zat naast haar, die misschien nog niet honderd procent oké leek te zijn, maar hij was hier en dat was al iets. Luke zat rustig naast me en voor ons zaten Ashton en Calum, ook heelhuids. Loulou leek door te hebben dat Edyn weer iets rustiger was, want ze zette haar voorpoortjes tegen Edyn haar benen aan. ‘Zelfs met Loulou gaat het nu weer goed,’ zei ik tegen Edyn.

Michael.
Dat Rhi de persoon zou zijn die me uit een groep mensen zou trekken, had ik niet verwacht. Ik was dan ook heel verbaasd geweest om haar opeens voor me te zien staan. Ik had niet eens gehoord wat ze tegen anderen hadden gezegd, of wat de fans naar haar hadden geschreeuwd. Het maakte me ook helemaal niks meer uit. Ik wilde er zo snel mogelijk weg en ik was opgelucht dat iemand dat had gemerkt, zelfs al was het Rhi. Eenmaal in het busje zat ik, samen met Pixie, op de bank tegenover Luke. Ik voelde mijn hele lichaam trillen en het was licht in mijn hoofd. Ik wist dat ik uit de chaos was, maar het voelde nog wel zo. Ik kroop iets in elkaar en hield Pixie, nog altijd, goed tegen me aan. Ik kon niet geloven dat dit zojuist was gebeurd. Dat, ondanks dat ik meerdere keren had gevraagd om iets meer ruimte te geven, mensen zo te keer waren gegaan. Gelukkig was de deur nu dicht, zaten we veilig in het busje en kon er niks meer gebeuren. Ik wist wat ik moest doen als ik me zo onrustig voelde, waar ik me op moest focussen. Op de goede dingen, op de dingen die ik om me heen zag en voelde. Ik voelde Pixie in mijn armen, die zachtjes mijn vingers likte. Ik hoorde Edyn huilen, wat ik vreselijk vond. Ik hoorde echter ook Rhi, die zachtjes tegen haar praatte en haar rustig probeerde te maken. Vreemd genoeg was de stem van Rhi best rustgevend om naar te luisteren. De manier waarop ze Edyn er doorheen wist te praten, was erg prettig. Doordat ik kon horen dat Edyn rustiger werd, merkte ik aan mezelf dat het ook bij mij iets beter ging. Ik was voornamelijk in paniek geraakt omdat ik had geweten dat er iets met Edyn aan de hand was geweest, maar dat ik haar niet had kunnen helpen. Dat was het ergste geweest! ‘ Mike?’ Ik keek op en zag dat Ashton achterstevoren zat in zijn stoel. ‘Alles oké, buddy?’ Ik knikte. Het ging nu wel weer. Het kon veel erger. Ik wist dat de anderen op dit moment niet zoveel voor me konden doen, en dat dat soms best frustrerend kon zijn voor iemand. Niet weten wat te doen, hoe te helpen. Ik liet me voorzichtig wat naar achteren zakken in de stoel. Ik keek naar Pixie en zette hem tegen mijn borstkas aan, waardoor hij nu mijn gezicht likte. ‘Ik ben blij dat het goed met je gaat,’ fluisterde ik, waarna ik met mijn vingers achter zijn oortjes kriebelde. Ik keek opzij naar Edyn, met wie het gelukkig ook wel iets beter leek te gaan. Dankzij Rhi! Iets wat ik echt niet had verwacht. Ik schoof wat naar Edyn toe en sloeg mijn arm voorzichtig om haar heen, zodat ze tegen me aan kon leunen als ze dat wilde. ‘Het spijt me zo.’ Ik wist dat het niet echt mijn schuld was. Ik kon er niks aan doen dat ze zich zo verschrikkelijk hadden gedragen. Ze hadden niet geluisterd, naar geen van ons. Ik keek naar Rhi, wie ik wel wilde bedanken voor hetgeen wat ze had gedaan. Rhi knikte al, wat betekende dat ze wist wat ik tegen haar wilde zeggen. ‘Pixie en Loulou…’ zei Edyn zachtjes, waarna ze Loulou weer op haar schoot tilde. Ik knikte. Het was ook heel vervelend dat het op de ze manier was gebeurd! ‘Ik zal ze vragen om wat respectvoller met de hondjes om te gaan,’ beloofde ik Edyn. Volgens mij ging het met name daar om. Mensen hadden aan Pixie en Loulou gezeten, ook op de momenten waarop we hadden gevraagd of ze dat niet hadden willen doen. Iets wat natuurlijk niet hoorde! Het had ons beide van de kaart gebracht en daar hadden ze toch echt rekening mee te houden. Op zo’n manier wilde ik ook niet in contact komen met mensen! Zeker niet met fans!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Mijn hoofd had heel erg anders gezeten. Alsof ik hier niet eens echt was geweest. Ik had even niet meer geweten hoe ik echt goed adem moest halen, maar ik had me vooral zorgen gemaakt over Michael, Loulou en Pixie! Gelukkig had ik de rustige woorden van Rhi gehoord. Had ik haar voor me gezien en had ik me uiteindelijk kunnen focussen op mijn ademhaling. Daardoor voelde ik me langzaam rustig worden, al ging er nog steeds van alles door mijn hoofd heen. Er had zomaar iets kunnen gebeuren met de hondjes! Ik had niet veel gekund. Loulou was al best wel groot, waardoor ik mijn armen best vol had gehad. Dat was nog niet eens het ergste geweest, ze hadden gewoon aan Loulou gezeten, ondanks dat ik had gezegd dat ze dat niet moesten doen. Gelukkig zag Loulou nu weer bij mij op schoot en leek het goed met haar te gaan. Ze was veel rustiger dan ze net was geweest. Ik legde mijn hoofd op de schouder van Michael, terwijl ik naar Rhi keek. Ik vond het echt lief dat ze me had geholpen. Niet iedereen leek blij te zijn dat ze meer was, maar ik was dat wel. Daarbij zouden mensen nu toch ook wel door hebben dat het alleen maar goed was om Rhi hier te hebben! Ze had ons geholpen om door al die mensen heen te komen. Zonder haar hadden we daar misschien nog wel steeds gestaan! “Dat zal heel fijn zijn.” Zei ik zachtjes tegen Michael. “Loulou was echt heel bang.” Ik wist niet hoe het bij Pixie was geweest. Die was al wel wat ouder, dus die snapte ook iets beter wat er om hem heen gebeurde. Al moest het niet de bedoeling zijn dat iedereen aan hem ging zitten! Ik ging zachtjes over de kop van Loulou heen. Hoe kon je niet zien dat zo’n hondje zich niet op haar gemak voelde, het was zo duidelijk geweest! Ik snapte echt wel dat er mensen waren die haar graag wilden aaien, maar dat moest niet op deze manier. Van de week was het heel fijn geweest om een paar fans te zien die de hondjes geweldig hadden gevonden. Ze waren zo lief met ze om gegaan. Vandaag was het anders, ik wilde dit echt nooit meer meemaken? “Hoe voel je je?” Vroeg ik zachtjes aan Michael. Ik wist niet precies wat daar was gebeurd en ik had het net ook niet meegekregen. Het had echt geleken alsof ik ergens anders was geweest! Nu was ik vooral heel erg moe, iets wat ik heel erg gek was, want dat was ik nog helemaal niet geweest voordat we weg waren gegaan! “Het gaat wel oké.” Ik wist dat het betekende dat Michael zich eigenlijk ook niet zo goed voelde. Iets wat ik vervelend vond om te horen. We zouden nu weg gaan om iets leuks te doen en het voelde alsof dat allemaal niet door ging. “Ik wil eigenlijk niet mee wandelen.” Gaf ik eerlijk toe. Daarom waren we meegaan, we zouden naar een parkje gaan, om daar te wandelen met de hondjes. Ik wilde nu niet de kans lopen om meer mensen tegen te komen. Ik vond het heel gemeen klinken, maar ik wilde het echt niet? Ze waren echt vreselijk geweest tegenover onze schatjes en ik vond niet dat het kon! Ik wist niet wat de rest ging doen. Ik hoopte dat het iets was waar de hondjes mee naar toe konden. Anders moesten we iets anders zoeken. Ik wilde namelijk ook niet terug naar het hotel, dan ging precies hetzelfde gebeuren! Ik wist dat we uiteindelijk wel terug moesten, maar dat wilde ik helemaal niet. Er was vast wel genoeg te doen en we hadden er ook wel de tijd voor. “Wat gaan jullie doen?” vroeg ik aan Rhi en Luke. Dan konden we misschien met hen mee.

Luke.
Ik had Rhi nog nooit op deze manier gezien. Natuurlijk wist ik dat ze een goed hart had en ondanks dat ze vaak genoeg over Edyn had geklaagd, ze ook van haar zusje hield. Nu was het echter heel anders. Ze had Edyn door een paniekaanval geholpen, op een hele rustige manier. Ze had echt rekening gehouden met haar gevoelens, had zelfs op het hondje gelet. De woorden van Rhi leek ons allemaal wel een beetje helpen. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik mezelf wat rustiger begon te voelen. Daarbuiten was het echt een chaos geweest. Te veel mensen, te dicht op elkaar. Ergens was dat nog best gevaarlijk! Toen Rhi eenmaal klaar was en Edyn echt rustiger leek te zijn, sloeg ik mijn arm om haar middel, zodat ik haar iets tegen me aan kon trekken. “Dat was echt heel erg lief van je.” fluisterde ik. Ze had mij geholpen, Michael en Edyn, samen met hun hondjes uit de menigte gehaald en ze had iets heel belangrijkst voor Edyn gedaan. Allemaal in een paar minuten! Ze was toch wel een beetje de redder van dit alles geweest. Rhi trok haar schouders een beetje op, alsof het niets was. Wat het wel was! Ik snapte wel waarom ze het deed, ze had graag willen helpen. Het was ook vreselijk geweest om Edyn zo te zien. Michael was ook ergens diep in gedachten geweest. Vaak konden we dan niet meer doen dan hem wat rust en ruimte geven. De ruimte die hij nu had kunnen nemen, omdat Rhi er voor Edyn was geweest. Ineens werd voor mij van alles duidelijk. De vraag die Rhi me een paar dagen geleden had gesteld, waarom ik haar hier mee naar toe had genomen. Door dit soort dingen! Ondanks dat Rhi shitty dingen had gedaan, was ze een goed persoon en verdiende ze een kans. Verdienden wij een kans. Misschien was het niet heel erg handig om dat alles uit te zoeken terwijl we op tour waren, maar ik had hier graag willen hebben. Ik had haar zeker gemist als ze nog in Amerika was geweest en niet alleen omdat ik niet had geweten wat ik had moeten doen op dit soort momenten. Juist omdat ze Rhi was en haar aanwezigheid wel echt iets voor me betekende. Ik besloot om al die woorden even binnen te laten. We zaten in een busje, waar iedereen wel een mening had over de manier waarop het allemaal ging. Ashton zou nu misschien zijn mond houden, maar dan had hij daarna wel iets te zeggen over hetgeen wat er allemaal was gezegd. “Ik weet nog niet wat we gaan. We wilden eigenlijk kijken wat jullie gingen doen.” Ik had geopperd dat we wel met Michael en Edyn mee hadden kunnen gaan, ze waren van plan geweest om een stukje te wandelen met de hondjes. Iets wat niet vervelend klonk. Ook omdat het wel het meest veilig was. Amsterdam zat vol met verleidingen, die we eigenlijk uit de weg moesten gaan. We hoefden ze echt niet te ontlopen, ik wist ook wel dat Rhi niet meteen een coffeeshop zou binnen lopen als we er langs kwamen. Toch wilde ik nu gewoon rust. Een makkelijke middag. “Je hebt hier veel boten, misschien kunnen we zoiets doen. Als we er eentje vinden waar de hondjes op mogen.” Stelde ik voor. Ik wist niet hoe Rhi er over dacht, maar het leek me nu wel goed om iets samen met Michael en Edyn te doen. Ashton en Calum zouden hun eigen plannen wel trekken. Ashton wilde toch niet bij Rhi in de buurt zijn en op het moment had ik daar ook helemaal geen behoefte had. “Dat klinkt leuk.” Edyn klonk minder enthousiast als normaal, maar dat vond ik ook helemaal niet gek. Ik keek naar Rhi. “Vindt jij dat ook een goed idee?” Ze moest het ook leuk vinden, anders konden we nog wel iets anders verzinnen. Een boot was echter makkelijk. Ver weg van andere mensen en zo kon je nog iets van de stad zien. Ik had het al vaker gedaan hier, maar het was echt leuk. Daarbij was de rest toen niet meegeweest, Calum en ik waren de enige twee geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik had het ook niet kunnen doen. Ik had er voor kunnen kiezen om me nergens mee te bemoeien en me gewoon door de chaos van mensen te banen, maar dat had ik niet gekund? Ik had niet willen zien hoe hopeloos Luke daar had gestaan en ook Edyn en Michael had ik daar ook niet kunnen laten staan, want ze hadden zichzelf er niet uit kunnen krijgen. Luke vond het erg lief van me, dat ik het had gedaan. Het was misschien niet vanzelfsprekend, maar wat had ik dan moeten doen? Het was me voornamelijk om hem gegaan. Ik wilde hem niet in pijn zien. Ook dat was een reden dat ik hem niet wilde zien optreden, want ik wist dat al die gevoelens dan weer naar boven kwamen borrelen en dat kwam allemaal door mij. Het was mijn schuld dat hij zich zo had gevoeld en ik was als het ware een levende herinnering. Het was gewoon allemaal erg fucked up en Luke en ik waren er allebei erg goed in om het nog meer fucked up te maken, door onze problemen te negeren en seks te hebben op een afgelegen plek in een concertzaal in Antwerpen. Ik leunde tegen Luke aan en luisterde in stilte naar het gesprek dat in de bus was ontstaan. Michael en Edyn wilden nu niet meer wandelen met de hondjes, wat ze blijkbaar eerst wel van plan waren geweest. Ik begreep wel dat ze dat nu niet wilden. Als iemand hen zou zien, dan zouden er vast snel weer mensen om hen heen staan en dat was iets wat ze beide niet konden gebruiken. Luke kwam met het idee om op een boot te gaan, die ze hier blijkbaar veel hadden. Een boot was redelijk veilig, aangezien niemand dan zomaar bij hen zou kunnen komen. Ondanks dat Edyn niet heel enthousiast klonk, vond ze het wel een goed idee. Ik keek op naar Luke toen hij aan me vroeg of ik het ook een goed idee vond. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik denk het?’ Ik had nog nooit echt op een boot gezeten, maar ik vond het allemaal wel prima. Als ik ergens samen met Luke zou kunnen zitten, vond ik het allemaal wel prima. Ik had op dit moment de behoefte om gewoon bij Luke te zitten, zeker na de drukte die we net hadden ervaren. ‘Er is vast wel ergens een plek waar we zo’n boot kunnen vinden.’ Ik zakte iets onderuit en legde mijn hoofd weer tegen Luke zijn schouder, waarna ik mijn handen in de zakken van de hoodie stopte. Het was blijkbaar de hoodie van de tour. Iets wat ik niet eens door had gehad, aangezien ik het aan had gezien voor een zwarte trui. Hij had in onze hotelkamer gelegen en Luke had hem niet aan gewild. We reden door het centrum, waardoor het best lang duurde voordat we ergens kwamen. Luke had zijn telefoon erbij gepakt en hield hem zo dat we samen er op konen kijken. Ook Michael en Edyn zaten dicht tegen elkaar aan, terwijl ze bezig waren met hun hondjes. Uiteindelijk kwam het busje ergens tot stilstand. Toen ik naar buiten keek, zag ik dat we bij een gracht waren geparkeerd. Er lagen verschillende bootjes aan de rand, waaronder een aantal boten waar je een rondvaart mee kon maken. Ik stapte uit, samen met Michael, Edyn en Luke. Heel even dacht ik dat Calum en Ashton ook mee zouden gaan, maar die bleven zitten en zwaaiden naar ons. Edyn stond naast me met Loulou en kreeg ook nog Pixie van Michael. ‘Kan jij Pixie even vasthouden?’ vroeg Edyn aan me. Ik zuchtte en nam het hondje wat ongemakkelijk over. Ik zette hem op de grond en hield de lijn kort, zodat hij niet veel kon doen. Michael en Luke liepen samen naar één van de boten. Edyn sloeg haar arm rond mijn middel. ‘Dankjewel, Rhi,’ fluisterde ze. Ik haalde mijn schouders op en aaide over haar rug. ‘Ik ben blij dat het goed gaat met je.’

Michael.
Soms werd het gewoon allemaal teveel. Iets waarvan ik hoopte dat het niet vaak gebeurde, maar het gebeurde wel. Soms was het allemaal teveel achter elkaar, of waren er teveel mensen. Dan was het mogelijk dat ik zo erg in de paniek schoot dat ik er niet meer uit kon komen. In ieder geval niet voor de komende paar minuten. Ik wist hoe erg het kon zijn voor de mensen om me heen, vooral omdat ze vaak het gevoel hadden dat ze niks konden doen om me te helpen. Nu begreep ik hoe dat was, want ik had ook niet geweten wat ik had moeten doen bij Edyn! Gelukkig had Rhi het wel geweten, waar ik haar echt heel dankbaar voor was. Ik was niet haar grootste fan. Misschien uitte ik het niet zo duidelijk als Ashton dat bijvoorbeeld deed, maar ze wist zelf ook maar al te goed dat ik haar niet meer mocht. Niet na wat ze Edyn en Luke aan had gedaan. Zoiets zou ik haar niet snel vergeven, ook niet als Luke en Edyn dat wel deden. Nu kon ik echter niet echt boos op haar zijn, want ze had Edyn heel erg goed geholpen en mij ook! Dus ik zou haar voor nu wel even laten. Zeker nu er het plan was om samen op een boot te gaan. Ik vond het eigenlijk wel een prettig idee. Als we zouden gaan lopen, zouden we weer fans tegen kunnen komen. Natuurlijk was iedereen niet zo heftig als de fans die bij het hotel hadden gestaan, maar ik wilde niet riskeren dat we straks nog een keer zouden worden ingesloten door een paar mensen en ze zich weer zo respectloos zouden gedragen tegenover ons en de hondjes. Op een boot zouden we rustig wat van de stad kunnen zien, zonder dat er echt veel anderen in de buurt waren. Het busje had ons afgezet en ik had Pixie aan Edyn gegeven, zodat ik samen met Luke kon vragen hoeveel het kostte voor een rondvaart en eventueel om de hele boot af te huren, zodat we er met z’n viertjes op konden. Ondanks dat het niet gebruikelijk was om dat last minute te doen, leek de bestuurder van de boot er niet echt iets op tegen te hebben, zolang we maar zouden betalen. Zodra we dat hadden gedaan, liep ik terug naar Rhi en Edyn. ‘We kunnen met z’n vieren op de boot. Er komt niemand anders bij.’ Dat leken Edyn en Rhi allebei wel fijn te vinden. Ik nam Edyn haar hand vast en liep samen met haar naar de ingang. Ik stapte eerst in, zodat ik kon helpen om Loulou erin te krijgen. Gelukkig hadden ze niks tegen honden. Of misschien hadden ze dat wel, maar maakte het niet meer uit nu we toch wat meer hadden betaald. Ik hielp Edyn er ook in. Vervolgens kwam Rhi met Pixie, die ik aan kon pakken. ‘Kom maar, Pix.’ Ik tilde Pixie in de boot en ging vervolgens naast Edyn zitten, die samen met Loulou bij het raam was gaan zitten, zodat ze goed zicht had op wat er buiten allemaal gebeurde. Ik zette Pixie op mijn schoot en sloeg mijn arm vervolgens om Edyn heen, zodat ik haar wat dochter tegen me aan kon trekken. ‘Ik vind het echt heel erg dat je dat mee hebt moeten maken. Ik had het graag anders gezien.’ Normaal gesproken gingen de fans echt wel wat beter met ons om! Als ik samen met Edyn door de stad liep en we kwamen eens iemand tegen, dan waren die mensen vaak heel aardig en rustig. Als ze aan Edyn vroegen of ze Loulou mochten aaien, mocht dat ook. Nu was het allemaal mis gegaan, maar ik wilde er nog wel iets over zeggen. Mensen hoorden te weten dat dit echt niet zomaar kon! Ze hadden er zelfs voor gezorgd dat Edyn een paniekaanval had gekregen! Iets wat echt niet zo snel gebeurde. Ik hoopte ook dat het nooit meer zo erg zou worden!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
We hadden een boot voor onszelf. Dat voelde als een grote geruststelling. Normaal gesproken had ik het helemaal niet erg gevonden als er andere mensen bij waren geweest. Kleine kinderen die samen met hun ouders mee zouden gaan. Oudere mensen, die een dag weg waren. Een groep met vrienden. Allemaal mensen die hier kwamen om de stad te bekijken met de boot. Nu waren we hier met z’n zessen en voor nu voelde dat het beste. Ik wist dat Loulou en Pixie zo veilig waren, we hoeven alleen maar op te letten dat ze niet in het water wilden. Ze hielden beiden best wel van zwemmen! Gelukkig zat om de hele boot glas, dus zelfs daar hoefden we ons niet echt zorgen over te maken. Loulou had zelfs haar pootjes al tegen het glas aan staan! Die was waarschijnlijk ook benieuwd wat er allemaal te zien was. Ik hoopte dat het een beetje uitgelegd werd. Natuurlijk was het mooi op de gebouwen te zien, maar het was ook leuk om te weten waar je precies naar keek. Zeker als het dingen waren die we later nog konden bezoeken. Ik wilde nu liever niet over nadenken over drukke plaatsen. Nu was rust het allerbelangrijkste, wat we hier wel echt zouden krijgen. “Ik ook.” fluisterde ik. Ik had nog nooit zoiets als dit meegemaakt, terwijl ik toch al wel vaker mee was geweest. Normaal waren de fans juist heel erg lief. De afgelopen concerten ook. Als er tijd voor was, wilde ik graag even kijken hoe het met ze ging. Daardoor had ik heel veel leuke gesprekken gehad. Van de week had ik zelfs in het publiek kunnen staan. Niemand had zoiets gedaan. Of het was gekomen doordat Loulou nu in mijn armen had gelegen of door iets anders, wist ik niet. Het was gewoon niet prettig geweest. “Gelukkig gaat alles goed met Pixie en Loulou.” Ik wist niet hoe het bij Michael was geweest, maar volgens mij was het er een beetje hetzelfde aan toegegaan. Ik draaide me iets bij, zodat ik Michael een kus op zijn wang kon geven. “En gelukkig gaat alles goed met jou.” Ik had niet echt door gehad hoe het met hem was gegaan. Ik had in mijn eigen gedachten gezeten. Het had zelfs geleken alsof ik heel ergens anders was geweest! Nu waren we hier en kon ik zien hoe het ging met iedereen. “En met jou.” zei Michael. Ik knikte “En met mij.” Met mij ging het ook goed. Ik vond het heel erg naar te bedenken dat Michael dit wel vaker voelde. Iedereen voelde dit vast op een andere manier, maar het was wel in deze richting. Op deze manier. Ergens voelde alsof je heel diep ergens onder water werd getrokken, alsof niet meer wist hoe je adem moest halen en je zag dat er steeds meer water om je heen verscheen. Zo had het voor mij gevoeld in ieder geval. “Ik vind het echt een vreselijk idee dat je dit vaker voelt.” Rhi had precies geweten hoe ze er mee om moest gaan. Ik wist dat Michael er minder vaak last van had, dan toen we elkaar net leerden kennen. Toch wilde ik nu vooral weten hoe ik er mee om moest gaan, hoe Rhi precies had geweten wat ze had moeten doen. Ik besloot echter dat het nu niet het moment was om er naar te vragen, dat kwam later wel een keer. Ik keek naar Pixie, die op de schoot van Michael zat en aaide hem zachtjes over zijn kopje. Het leek ook goed te gaan met hem. Ik had hem niet eens kunnen zien toen alles was gebeurd. Er had echt van alles kunnen gebeuren! Met iedereen. Nu waren we allemaal veilig en dat voelde goed. Ik begon me steeds rustiger te voelen en ergens had ik wel heel veel zin om de stad op deze manier te zien. Bootjes waren altijd leuk! Al was dit natuurlijk wel iets anders daan de rubberen boot waar ik vroeger met Ethan en Evan had gevaren.

Luke.
Door hetgeen wat er net was gebeurd, hadden Michael en ik besloten dat we niet met andere mensen op de boot hadden gewild. We hadden alle vier de rust wel nodig en de hondjes waarschijnlijk ook wel. Voor wat meer geld, hadden we de hele boot af kunnen huren. Er werd helemaal geen probleem van gemaakt. Edyn en Michael hadden al een plaatsje uitgekozen. Samen met Rhi liep ik naar achterin de boot. Niet heel erg ver weg van de andere twee, maar ook niet te dichtbij om alles mee te krijgen wat ze zachtjes aan het bespreken waren. Ze hadden wel even tijd voor hunzelf nodig. Iets wat Rhi en ik ook wel nodig. Er was nog wel iets gebeurd net. Dit was niet de manier waarop iemand wilde dat het ging. Ik vond het prima om te blijven staan. Ik vond het soms zelfs oprecht leuk. Het waren toch wel de mensen door wie we dit konden doen. Als we geen fans hadden gehad, dan konden we niet touren. Op sommige momenten leken ze dat precies als reden te zien, om alles te mogen doen. Zoals vandaag! Ik sloeg mijn armen om Rhi heen, zodat ik haar tegen me aan kon trekken. Ze had net iets heel bijzonders gedaan. Het was echt niet zo vanzelfsprekend dat ze terug was gelopen voor Edyn én Michael. Zeker omdat die laatste nou niet echt tot de Rhi-fanclub behoorde. “Je vroeg me in Antwerpen waarom ik je mee had genomen.” Zei ik zachtjes. Ik wist niet of dit het moment was om daar over te praten, maar we waren nu vrijwel alleen. Hetgeen wat Michael en Edyn zouden horen, maakte me niet zoveel uit. Ze hielden hun mond wel, in tegenstelling tot Ashton. Dit was iets wat tussen mij en Rhi was en ik vond dat we daar nu best even over konden praten. “En net heb je laten zien waarom.” Natuurlijk was er genoeg wat er voor zorgde dat Rhi hier was. “Je hebt een goed hart Rhi.” Ze gaf wel echt om de mensen om haar heen. Ze wist soms alleen niet wat ze met die gevoelens aan moest, omdat ze zich nog nooit op die manier had gevoeld. “En ik geef om je, dat weet je. En ik weet dat je ook om mij geeft.” Dat had ze net wel bewezen! Ze had me uit die ellende willen halen, koste wat het kost. “Ik ga me niet verontschuldigen voor de nummers die ik heb geschreven, maar ik kan me indenken dat het voor jou niet fijn is om ze te horen.” Ik had er wel over nagedacht. Mij brachten ze ook terug naar de momenten waarop ik ze had geschreven, hoe ellendig ik me had gevoeld. Voor haar kon het ook best dat ze dat voelde, de ellende die ik had gevoeld en dat deed haar weer denken aan hetgeen wat ze had gedaan. Ik kon er niet voor zorgen dat de nummers de wereld uit gingen, ik zou ze ook gewoon blijven spelen. Ik was er immers behoorlijk trots op. Ik kon Rhi echter niet verplichten om naar ze te luisteren, om haar weer door de pijn te laten gaan, het schuldgevoel wat ze had gehad. Want ik wist dat ze wel echt spijt had van hetgeen wat ze had gedaan. Rhi zei zoiets niet snel, maar ze had het zelf aan gegeven. Ze had zelfs die woorden gebruikt! “Ik mag je niet verplichten om je naar die nummers te luisteren. Hoeveel ze ook voor mij betekenen. Ik weet ook dat ze iets met jou te maken hebben en dat ze jou pijn kunnen doen.” Ik legde mijn hoofd tegen haar schouder aan en zuchtte zachtjes. Ergens waren we echt een mess. Rhi was hier omdat ik haar mee had gevraagd, maar we hadden nog niet echt genoten van de tijd samen. We hadden ruzie gehad. Dat hadden we opgelost door seks, iets wat totaal niet vervelend was geweest. De juiste oplossing was dat echter niet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld