Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik wist niet of ik echt zou genieten van het uitzicht wat de boot ons zou bieden. Amsterdam was een prima stad en het had vast veel moois in zich, maar voor nu vond ik het ook prima om tegen Luke aan te liggen. Hij leek daar hetzelfde over te denken. Ik glimlachte wat bescheiden toen Luke me uitlegde waarom hij me mee had genomen. Volgens hem had ik een goed hart. Iets waar ik zelf niet echt van overtuigd was. Ik had genoeg shit gedaan, mensen gebruikt op verkeerde manieren en Luke was daar een voorbeeld van. Ik had zelfs met zijn gevoelens gespeeld. Niet omdat ik er van had genoten, maar wel omdat ik niet had geweten wat ik met mijn eigen gevoelens had gemoeten. Ik had gehoopt dat Luke dat wel had geweten, maar hij tastte net zo in het donker als dat ik dat deed. Misschien nog wel meer. ‘Ik had niet zo moeten reageren. Jouw muziek is jouw muziek, daar heb ik niets over te zeggen,’ fluisterde ik. Het was zijn werk, zijn woorden en zijn gevoelens. Ik had het niet leuk gevonden om het te horen, om te weten dat hij zich echt zo slecht had gevoeld door mij. Dar hij zelfs genoegen had genomen met woorden die misschien niet eens de waarheid waren geweest, als hij ze maar eventjes had kunnen horen. Het erge was nog dat ik daar in mee had gewerkt, hem soms woorden had toegefluisterd die er door de drank en de waas van een avond samen eruit waren gekomen. Ik zuchtte en liet mijn hoofd tegen dat van hem aan zakken. ‘Ik ben blij dat je over Antwerpen begint.’ Het was gemakkelijker om het te bespreken als hij er over begon. Anders zou ik er tegenaan blijven hikken en een excuus blijven zoeken om het niet te doen. Het was lief dat hij het van mijn kant probeerde in te zien en het was een hele opluchting om te horen dat hij ook snapte dat hij me niet kon verplichten om naar de nummers te luisteren, wetende dat ze over mij gingen en over de shit die ik had gedaan, maar ik wilde hem ook niet het idee geven dat ik hem niet wilde steunen. Want dat wilde ik wel. Ik wist hoe belangrijk dit voor hem was. Daarom was hij waarschijnlijk ook boos op me geworden. ‘Ik denk dat ik me gewoon aangevallen voelde. Iedereen had toen al heel duidelijk gemaakt dat ze me hier niet wilden hebben. En ik weet dat jij en Edyn daar anders over denken, maar om dan ook nog eens die nummers te horen en te ervaren hoe jij je hebt gevoeld door mij… Dat trok ik gewoon niet.’ Iets wat ik op een andere manier aan hem had moeten laten weten. Ik had kunnen blijven luisteren, ik had hem kunnen laten zien dat alles wat er gebeurd was, in het verleden lag. Ik wist echter niet of dat wel echt zo was. Of we ook echt alles los konden laten en opnieuw konden beginnen. Ik wilde het wel. Heel graag zelfs. Zoals Luke al had gezegd: ik gaf om hem. Ik hield zelfs van hem. Iets wat ik hem misschien niet altijd had verteld, maar het was wel zo. Ik hield echt van hem en ik zou hem niet kwijt willen, maar ik wist ook niet of het goed was om bij elkaar te blijven. ‘Maar je hebt gelijk. Ik geef om je, meer dan dat ik soms laat weten.’ Ik was daar niet goed in. Ik wist niet hoe ik het op andere manieren kon laten zien, naast degene die het meest voordehand liggend was. Luke was daar altijd al beter in geweest, al vanaf het begin. Ik zou willen dat ik kon wat hij kon, dat ik hem de woorden kon vertellen die hij soms van me moest horen. ‘Ik vind het lief dat je me mee hebt gevraagd, maar ik weet niet of dit wel de plek voor ons is. Ik weet gewoon niet zo goed wat we nu aan het doen zijn? En ik heb het idee dat jij dat ook niet weet.'’

Michael.
Het ging goed met ons allemaal. We zaten veilig op een boot, waar voor het komende uur niemand bij zou kunnen komen. Ik wist niet hoe lang het precies zou duren, maar in ieder geval lang genoeg voor ons om weer bij te komen van wat er zojuist was gebeurd. Ik was blij dat Edyn en ik hier even konden zitten, samen met Pixie en Loulou. We hadden wel een wandeling beloofd en het was jammer dat we die nu nog niet konden geven, maar volgens mij hadden zij er nu ook niet meer zoveel behoefte aan. Ze zaten in ieder geval rustig bij ons. Pixie bleef op mijn schoot zitten en ook Loulou had zicht tegen Edyn aan genesteld. Het was wel duidelijk dat Loulou echt haar baby was, en de hond zelf leek er ook niks op tegen te hebben. Ik knikte om wat Edyn zei. Het was inderdaad vervelend. Het was fijn als iemand dat wist te erkennen, of ze het nou begrepen of niet. Gelukkig gebeurde het nu veel minder dan voorheen. Iets wat ik ook wel aan Edyn te danken had. Dat terwijl ze eigenlijk niet eens iets speciaals deed. Ze was er gewoon, ze zorgde voor structuur in mijn leven en die kon ik soms wel gebruiken. ‘Het is makkelijker nu ik weet waar het vandaan komt,’ vertelde ik aan Edyn. Aan het begin had ik het niet geweten, waardoor ik ook niet had geweten hoe ik er op had moeten reageren. Soms had ik mezelf alleen nog maar meer in de paniek gebracht in plaats van minder. En soms had ik me er slecht om gevoeld. Ik had niet begrepen waarom ik in paniek was geraakt, waarom anderen dat niet hadden. Ik had mezelf soms wel kunnen slaan omdat ik die angst had gevoeld, terwijl de anderen om me heen hadden staan springen van adrenaline voor weer een nieuwe show. Ik had er echt niks van begrepen. Als ik er niet met iemand over had kunnen praten, dan had ik dat nu misschien nog steeds niet geweten. Nu ik wist waar ik precies last van had, en dat ik lang niet de enige op de wereld was die dit soort gevoelens soms had, voelde het fijner. Daardoor voelde het allemaal nog niet zo gek, of vreemd. Edyn hielp daar ook bij. Dat had ze vanaf het begin al gedaan. Ze had me gesteund toen ik haar had verteld dat ik er met iemand over had willen praten. Ze had me gehaald en gebracht, zonder vragen te stellen over wat ik precies had gedaan of wat we hadden besproken. Als ik er wel iets over had willen vertellen, dan had ze me dat ook laten doen. ‘En ik weet nu hoe ik mezelf er weer uit kan halen. Ik vond het alleen verschrikkelijk om te horen dat het zo slecht ging met jou.’ Dat was hetgeen wat het bij mij alleen maar erger had gemaakt. Ik had geweten dat Edyn zich kut had gevoeld en ik had niets kunnen doen om haar te helpen. Gelukkig was Rhi er geweest, die haar had geholpen om haar te focussen op haar ademhaling en haar te laten beseffen dat iedereen veilig was. In dat opzicht had Rhi haar echt gered, net zoals ze dat ook bij mij had gedaan. Ik had haar al in stilte bedankt en ik wist dat Edyn haar zojuist nog een knuffel had gegeven, maar volgens mij had Rhi zelf nog niet door wat ze precies had gedaan. ‘Heb je mijn bril mee?’ vroeg ik aan Edyn, die meteen knikte. Door de drukte en de spanning had ik nu last van mijn hoofd en ik wist dat mijn bril er iets bij zou kunnen helpen. Edyn haalde de brillenkoker uit haar tas en pakte de bril, die ze vervolgens op mijn neus schoof. Ik glimlachte toen ze me aankeek en ik boog me naar voren, zodat ik haar een kus kon geven.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Beiden hadden we niet de juiste keuzes gemaakt de afgelopen dagen. Ik had Rhi hier niet mee naar toe te nemen om haar af te kraken of er voor te zorgen dat ze zich slecht voelde. Ik had er misschien iets beter over na moeten denken wat de nummers met haar hadden gedaan, in plaats van wat ze voor mij hadden betekend. Ik moest eerlijk zeggen dat ik er nog helemaal niet van haar kant naar had gekeken. Nu deed ik dat wel en ik kon me indenken dat het niet makkelijk was om een paar keer per week te moeten horen wat haar acties voor mij hadden betekend. Gelukkig leek Rhi ook te begrijpen dat het mijn muziek was en dat ze daar niet veel over te zeggen had. We waren met z’n vieren, dan kon Rhi niet bepalen wat we wel of niet speelden. Iedereen had wel iets in de nummers gelegd. Een deel van de nummers waren tot stand gekomen door hetgeen wat ik voor Rhi had gevoeld, maar de rest had er genoeg aan toegevoegd. Rhi leek echter over meer dan dat te willen praten. Ze wilde echt praten over hetgeen wat we hadden gezegd in Antwerpen. Waarom ze er voor had gekozen om niet bij het concert te zijn. Voor haar was het natuurlijk ook niet makkelijk dat ze hier was, tussen mensen die haar hier eigenlijk niet wilde hebben. Ze had mij en ze had Edyn, maar daar hield het ook op. Het was niet zo dat ze iedere dag gezellig met Edyn kon door brengen. Er was een hoeveel aan Edyn wat Rhi aan kon. Daarbij was ik druk, waardoor ze ook wel een beetje aan haar lot over werd gelaten. “Dat weet ik.” Ik wist dat ze om me gaf, dat ze misschien wel van me hield. Ze was alleen niet iemand die met die woorden gooide. Ze voelde het, maar zelfs dat vond ze soms nog eng om zelf toe te geven, dus ik wilde dat ook niet te veel aandringen. Zeker nu niet, onze relatie was nog onzeker. Ik wist niet eens of dat echt een relatie was of niet. De volgende woorden van Rhi waren er een paar die ik echt even goed moest laten bezinken. Was dit een plek voor ons? Wat waren we precies aan het doen? Wist ik dat? Ik had eerlijk gezegd geen idee wat we aan het doen was. Ik wist niet of we weer een relatie hadden of niet en ergens was het best wel verwarrend. “Je hebt gelijk. Ik weet het ook niet.” Ik kon haar wel zeggen dat we het aan het proberen waren, maar waren we dat wel echt als we de enige de dag ruzie hadden die we alleen op konden lossen met seks, terwijl we de volgende dag op deze manier tegen elkaar aan konden zitten. “Maar het is niet erg om af en toe niet te weten wat je aan het doen bent.” Er waren genoeg mensen die niet precies wisten wat ze aan het doen waren. Dat was niet het ergste. Niet als je daar op een gegeven moment wel achter kwam. Ik wist niet of we daar achter kwamen als we op tour waren. We zagen elkaar dagelijks, dus misschien was dat een goed iets, misschien juist niet. “Ik weet ook niet of dit de beste plaats is om niet te weten wat we aan het doen zijn, maar wat moeten we anders?” Ik wist het ook niet. Als Rhi in Los Angeles was, dan was het weer heel anders. Ze zou dan bezig zijn met haar therapie, maar daarnaast had ze op het moment niet veel. Geen werk, ze had geen studie en ze was nooit van de vrienden geweest. Ik wilde niet dat ze daar zou zitten, in haar eentje. Al was ze daar wel bij Jackie en Keith, mensen die van haar hielden. Ik deed dat ook, maar ik wist nu ook niet of ik haar kon geven wat ze nodig had. Ik hoopte van wel?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke wist het niet. Het waren niet de meest troostende woorden, maar zo voelde het wel. Luke wist ook niet wat we precies aan het doen waren. Misschien wist hij wel niet wat hij wilde, of durfde hij daar niet op te hopen. Misschien had hij wel een idee in zijn hoofd, maar wist hij niet wat hij er mee aan moest. Ik wist ook niet wat dit was. Was het een relatie? Eigenlijk niet. We brachten samen tijd door, we hadden seks, maar het was ook niet een friends with benefits situatie. Het leek haast alsof we er tussenin stonden, maar we niet wisten welk pad we zouden moeten kiezen om dit te redden, als er nog iets te redden voel. Ik staarde even naar buiten, naar het water en de bruggen die we achter ons lieten. Als het echte leven nou eens net zo gemakkelijk zou zijn, dan hadden we het vast al geweten. ‘Maar wat als we er niet achter komen wat we aan het doen zijn?’ vroeg ik aan Luke. Misschien was het soms niet erg om het niet zeker te weten. We waren allebei nog jong, we hadden nog een hele tijd voor ons, maar we konden dit toch niet blijven doen? We konden niet van ijskoud naar warm gaan, van praten naar het oplossen met seks omdat we het op dat moment niet aan konden. Maar Luke had gelijk. Wat zouden we anders moeten? We wilden wel bij elkaar zijn. We wilden genieten van elkaars aanwezigheid, op veel verschillende manieren. We konden echter ook ruzie maken, omdat we eigenschappen hadden waar we ons bij de ander aan irriteerden. En dan waren er momenten zoals deze, waar we bij elkaar zaten en probeerden te praten over hetgeen wat voor ons belangrijk was. Dit was een vrij nieuw iets. We hadden niet vaak op deze manier samen gezeten, maar op dit moment voelde het fijn. Veilig. Er was niemand die ons hoorde, niemand die wist waar we waren. Zelfs Michael en Edyn leken in hun eigen wereldje te zitten, waardoor wij dat ook konden doen. Ik zuchtte en keek naar Luke. ‘Ik zou terug kunnen gaan naar Los Angeles. Misschien is dit niet de plek waar we nu moeten zijn,’ gaf ik toe. Ergens wilde ik dit helemaal niet. Ik wilde niet terug naar Los Angeles. Ik wilde het niet eens opperen, maar wat moest ik dan? Luke zou het niet voorstellen. Hij zou me hier willen houden, voor momenten zoals deze. Voor de ontlading na de show. Voor alles wat er tussenin zat. Dus hij zou niet degene zijn die zou voorstellen dat ik ook terug zou kunnen. Daarom moest ik diegene zijn. Niet dat ik wilde dat hij er mee in zou stemmen. Ik wilde dat hij me zou vertellen dat ik moest blijven. Dat ik niet weg moest lopen, omdat dat de makkelijkste optie was. Een paar dagen geleden had hij me nog de schuld gegeven, omdat ik weer weg was gelopen. Dat terwijl ik alleen maar naar buiten was gegaan voor een sigaret. Naar Los Angeles gaan zou echt weglopen zijn, en dat was iets wat ik niet meer wilde doen. Maar wat nou als weglopen dit keer echt de beste oplossing was voor ons allebei? ‘Ik wil niet dat je terug gaat naar Los Angeles?’ zei Luke, waardoor ik de opluchting door mijn lichaam voelde trekken. Ik boog me naar hem toe, zodat ik hem een kus kon geven. ‘Ik wil ook niet weglopen,’ gaf ik aan. Dat had ik al gedaan. En waar had dat me gebracht? Niet op een goede plek. Absoluut niet. Ik was weer terug bij af, met maar een paar dollars die voor mezelf waren. Ik had een therapeut, maar daar hield het bij op. Ik had geen vrienden, geen bezigheden, geen werk. ‘Maar wat als dat wel beter is? We zijn haast een tijdbom, Luke. Het gaat nu goed, maar hoe lang voordat één van ons twee weer boos wordt op de ander, waarop we dan weer niet weten hoe we er mee om moeten gaan?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
De situatie waar we in zaten was haast niet uit te leggen. Anderen hadden er een mening over. Ashton had duidelijk gemaakt wat hij er van vond. Online was het behoorlijk hectisch geworden omdat mensen door hadden gehad dat Rhi weer mee was geweest. Ik probeerde al dat soort dingen uit te blokken. De fans gingen nog, maar hoe kon ik niet luisteren naar één van mijn beste vrienden. Ik merkte ook wel dat onze vriendschap er door veranderde. Ik snapte dat hij het best met me voor had. Ashton wilde alleen maar dat het goed met mij ging, juist omdat hij de momenten had gezien waarop het echt heel slecht was gegaan. Uiteindelijk ging dit alleen tussen mij en Rhi, wij moesten zien te bepalen wat er tussen ons was. Er was echter een kans, zoals Rhi zei, dat we er niet eens achter zouden komen wat we precies aan het doen waren. Nu hoefde dat nog niet, we hadden tijd genoeg. Ik hoefde niet morgen te weten of ik de rest van mijn leven bij Rhi wilde zijn, of ik weer een relatie wilde of dat we er juist beter een punt achter kon zetten. Dat laatste was een optie, maar zo voelde het niet. Ik wilde niet dat dit op zou houden. Want ondanks dat de nare momenten dan ook weg zouden gaan, betekende dat ook dat ik meer kon genieten van momenten als deze. We hadden het moeilijk, we bespraken een moeilijk onderwerp, maar we waren hier wel samen. Verder dan we in mijn ogen ooit waren geweest. Dit soort dingen hadden we echt niet zomaar besproken. Toch vond ik het niet prettig dat Rhi voorstelde dat ze terug kon gaan naar huis. Ze praatte er nu wel over, ze gaf zelfs aan dat ze niet weg wilde lopen. Want zo voelde het wel echt. Alsof we weg wilde lopen. Misschien wilde ze nu wel de verstandige van ons beiden zijn. Iets wat misschien een goede oplossing was, maar ergens wilde ik niet eens verstandig zijn! Ik wilde haar hier houden, toch waren haar woorden wel waar. We waren een tijdbom. Nu ging het goed, maar een paar dagen geleden was dat niet zo gegaan en dat zou best wel weer kunnen gebeuren. “Ik weet het echt niet Rhi.” Fluisterde ik. Dit was geen makkelijk gesprek en ik wist gewoon niet echt welk standpunt ik aan moest houden. Moest ik haar smeken hier te blijven? Ergens was dat niet nodig, want Rhi had al aangegeven dat ze niet weg wilde lopen. Ik snapte haar echter ook maar al te goed. Het ging niet geweldig tussen ons en er kon ieder moment weer iets gebeuren. “Ik snap alles wat je zegt, daar heb je ook echt gelijk in. Er kan ieder moment weer iets gebeuren waardoor we recht tegenover elkaar staan, schreeuwend. Waarschijnlijk ben ik dan egoïstisch om toch te willen dat je hier blijft. Dat we dit soort momenten ook kunnen hebben.” Ik wist niet eens hoe ik het op een goede manier uit moest leggen! “Maar als je denkt dat het het beste is om terug te gaan naar LA, dan mag ik je daarin eigenlijk niet tegenhouden.” Hoe graag ik dat eigenlijk ook wilde, dat terwijl Rhi daar eigenlijk gewoon hoorde te zijn. Ze zou nu weken lang niet naar haar afspraken kunnen, ze kon wel bellen met haar therapeut, maar dat was ook niet alles, leek mij. Deze hele situatie was shit! “Maar als ik de keuze had, wil ik je gewoon hier houden. Genieten van dit soort momenten, van jou, van ons.” Ik gaf haar een kus op haar wang. “En misschien moeten we dan maar voor lief nemen dat het kan exploderen.” Ik wist niet of dat het juist was om te doen, maar we waren er nu beiden van bewust dat het kon gaan gebeuren? “We weten nu dat het kan gaan gebeuren, dus misschien kunnen we er iets meer op letten?” We hoefden echt niet alles in te slikken wat in ons op kwam, maar we konden elkaar er wel op aanspreken als het mis dreigde te gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was gewoon allemaal fucked up. Luke en ik, we leken ons wel te beseffen dat we hier iets aan moesten doen. Dat als we door wilden, we niet ruzie konden blijven maken over alles wat ons dwars zat. Maar wat moesten we dan? Was dit echt de beste plek om ons dat te beseffen, om harder te gaan werken voor iets wat we probeerden te bewaren, terwijl het misschien al lang weg was? Het was allemaal maar gissen naar antwoorden, kijken in de toekomst die we toch niet konden zien. ‘Ik weet niet of het beter is om terug te gaan naar Los Angeles.’ Ik wist het echt niet. Misschien zou het beter zijn als ik Luke de ruimte zou geven en als ik de tijd zou nemen om aan mezelf te werken, zonder dit leventje er naast te hebben. Maar ik hield ook van Luke? Ik wilde bij hem zijn, met hem lachen en praten zoals we dat soms ook konden doen. De boel kon echter ook exploderen, zoals het al zo vaak had gedaan. Vroeg of laat zou het de laatste keer zijn en wie weet wat we allemaal mee zouden nemen in die explosie. ‘Misschien. Misschien kunnen we proberen om na te denken, voordat we meteen elkaar aan proberen te vallen met woorden.’ Dat zou het meest ideale zijn. Als we er over na zouden denken wat onze woorden en daden met de ander deden. Iets waar ik zelf nooit heel erg goed in was geweest. Ik had dat nooit hoeven doen. Ik had voor mezelf moeten zorgen, mezelf moeten beschermen tegen de buitenwereld en iedereen die daar in had geleefd. Dus zodra iemand een aanval op me richtte, sloeg ik terug. Dat was wat er in Antwerpen was geweest. Luke was boos op me geweest, omdat ik niet de volledige show had gezien, en had me daarop aangesproken. Ik was meteen begonnen met schreeuwen, terwijl ik hem misschien ook op een andere manier uit had kunnen leggen hoe ik me er bij had gevoeld om te horen dat hij door zoveel shit was gegaan door mij. ‘Maar zoiets is moeilijk om te doen. Zeker als mensen je in de gaten houden, wachten totdat je een fout maakt.’ Ik wist dat Ashton dat aan het doen was. Dat hij er op wachtte totdat ik het zou verkloten en Luke in zou zien dat het een fout was dat hij me hier naar toe had gehaald. Wat het ook niet makkelijker maakte, was dat er voor de shows zoveel drank op de tafel stond dat het moeilijk was om er vanaf te blijven. Ik had een afspraak met mezelf gemaakt, net zoals met Jackie en Keith. Het was nu gewoon klaar met al die shit, maar dat was een stuk lastiger om hardop te zeggen als je iedereen een paar shotjes zag nemen voor de show. Tot nu toe had ik het weten te negeren, maar ik wist niet hoe lang ik dat vol zou houden. ‘Ik wil heel erg graag bij je blijven, Luke,’ fluisterde ik. Dat wilde ik echt. Want dit soort momenten, zoals hij zelf ook al had gezegd, waren fijn. Ze waren rustig en we konden vrij spreken. We hadden meer van dit soort momenten nodig en ik hoopte dat ze zouden komen, maar ik wist zelf ook niet of ik daar samen met hem op zou moeten wachten, of dat ik me terug zou moeten trekken en Luke zou moeten alten genieten van deze tijd. Van het nieuwe, het onbekende. Dat was wel iets wat hij verdiende. ‘Als je niet wil gaan, blijf dan,’ zei Luke. Ik zuchtte en liet me iets onderuit zakken, zodat ik tegen zijn borstkas aan kon leunen. Het was heel simpel om toe te zeggen dat ik zou blijven. En het was wat Luke wilde. Hij had zelf gezegd dat, als hij zou mogen kiezen, hij me zou laten blijven. ‘Misschien moeten we onszelf niet afvragen of ik moet gaan of niet,’ mompelde ik. ‘Misschien moeten we ons bedenken of het het nog waard is om dit, wat het dan ook is, te beschermen en te laten groeien tot iets wat we beide zouden willen. Wat dat dan ook is.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik kreeg niet veel mee van waar we precies langs vaarden. De stad was groot en er was veel te zien, maar Rhi en ik waren nu in een heel serieus gesprek verwikkeld. Dit was niet een gesprek dat we vaak hadden. Het was zelfs een heel belangrijk gesprek, heel bepalend. De rest van de weken zouden afhangen van hetgeen wat we nu zouden bepalen. Ik had Rhi hier graag mee naar toe willen nemen. Niet alleen ik had daar iets beter over na moeten denken, maar Rhi had ook niet meteen in moeten stemmen. Nu waren we hier en moesten we besluiten hoe het verder zou gaan. “Ik ook niet. Ik ga je missen als je daar bent.” Dat was zo. Rhi hier hebben was fijn, zeker op dagen als deze. Ik hoopte dat we nog genoeg van deze dagen konden krijgen. “Maar ik weet ook dat het goed voor je is om stabiliteit te hebben nu.” Rhi vertelde niet veel over haar gesprekken met de therapeut, ze had echter wel verteld dat ze van drank en drugs af zou blijven, maar ook moest zoeken naar iets waar ze aan vast kon houden. Een tour was niet iets wat op het moment goed voor haar was. Iedere dag waren we ergens anders. Er waren genoeg verleidingen. We konden er niet ineens voor zorgen dat alle drank weg zou blijven, we zouden in steden als deze komen. Alles had zijn verleiding met zich mee. Rhi was niet een verslaafde die ergens van af moest komen, maar alle middelen waren wel iets wat haar naar beneden kon trekken. Het was immers vaak de manier geweest om alles te vergeten. Iets wat ik ook vaak genoeg had gedaan. Wat we zelfs samen hadden gedaan! Daar moesten we we elkaar niet nog een keer in mee trekken. Zoiets hoorde gewoon niet. Dit alles was zo fucked up! Iets wat ik ook wel echt voelde. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, van het hele idee dat Rhi achter moest laten, of weg moest laten gaan. De vorige keer had ik geen zeg gehad in het feit of ze weg had moeten gaan of niet. Nu had ik dat wel en hoe graag ik haar hier wilde houden, ik wist dat het misschien niet het beste was voor haar. Voor ons. Ik knikte, haar woorden waren wel waar. We moesten nadenken over hetgeen wat we wilden, met onze relatie of wat dit dan ook was. “Ik denk dat we dat nu beiden niet kunnen zeggen.” Terwijl ik de tranen wel een beetje tegen probeerde te houden. “Ik weet hoe ik me heb gevoeld zonder jou in mijn leven. Ik weet hoe ik me voel als je er wel bent. Het is moeilijk om iemand toe te laten die je zoveel pijn heeft gedaan, maar je bent hier en ik heb er geen spijt van dat ik je mee heb gevraagd. Maar ik weet nu ook dat ik je moet laten gaan, dat ik je aan jezelf moet laten werken.” Zo lang Rhi niet aan zichzelf zou werken, zouden wij niet aan onze relatie kunnen werken en dan zouden we nooit verder kunnen. “Dus misschien is het beter dat je terug gaat naar Los Angeles, hoe erg ik je ook zou missen.” Ik wist niet of het dan wel oké was om met elkaar te bellen of niet. Dat was iet wat Rhi zelf moest bepalen. Dit voelde niet goed. Ik wist dat we deze beslissing moest maken. We moesten iets uitspreken, maar het deed wel pijn! Hele andere pijn als toen Rhi zo weg was gelopen, maar er kwam ook wel iets van dat alles naar boven, want door dat alles zaten we nu hier, hadden we dit gesprek. Alles had zo anders kunnen lopen. We hadden nooit zoals Michael en Edyn kunnen zijn, maar wel zoals hen, blij met elkaar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Als het allemaal anders was gegaan, hadden we hier misschien op een hele andere manier gezeten. Als ik niet zo’n bitch was geweest over het samenwonen en gewoon ja had gezegd, dan hadden we misschien wel een manie gevonden om onze relatie te laten werken. Dan hadden we afgelopen jaar aan al onze problemen kunnen werken. Nu waren we haast een jaar verder, maar de problemen waren er nog steeds en ze zouden ook niet weg gaan. Dat hadden we al wel weer aan elkaar bewezen. Luke nam mij bepaalde dingen kwalijk en ik luisterde niet eens naar wat hij precies zei, voordat ik al weer klaar stond met een hele aanval op hem gericht. Het ging gewoon niet, ook al wilden we dat beiden wel. Misschien was het onze tijd niet, maar ik durfde mezelf niet de vraag te stellen wanneer die dan wel zou zijn. Want wat als het antwoord nooit zou zijn? Dat deed teveel pijn om er echt over na te denken. Het was goed om te horen dat hij geen spijt had gehad van zijn vraag. Hij was blij dat ik hier was. Hij voelde zich er beter door. Maar misschien had hij zich alleen maar slecht gevoeld zonder mij, omdat ik hem zo shitty had behandeld. Misschien waren die gevoelens wel daar vandaan gekomen en was het niet eens echt het gemis geweest. Toch was ik blij dat hij hardop koen toegeven dat hij me hier had willen hebben, dat ik hier echt was omdat hij dat zo had willen zien. Ook al was iedereen het er niet mee eens geweest. ‘Ik zou willen dat ik dat kon doen, terwijl ik ook hier zou kunnen blijven.’ Maar dat kon niet. Dat wisten we allebei. Dit was voor mij niet de juiste omgeving. Mensen wilden me hier niet eens hebben. Ik kon er voor kiezen om me dat niets te laten doen, maar op die manier kreeg ik ook geen ruimte om te laten zien dat het ook anders kon, dat ik hier wel hoorde te zijn. En dat lag niet aan Luke, dat wist hij zelf volgens mij ook wel. Ik zuchtte en keek op naar Luke, zodat ik zijn gezicht goed in me op zou kunnen nemen. ‘Ik zal jou ook missen.’ Natuurlijk zou ik dat. Ik had Luke al verteld hoeveel goede kanten er aan hem zaten, waar ik allemaal aan had gedacht op de momenten dat ik hem had gemist. Ik zou zijn gelach missen, de manier waarop hij zich soms volledig tegen me aan kon laten vallen, alsof hij niet veel breder en langer was dan ik dat was. Ik zou het missen om wakker te worden door zijn zachte gezang, of de tv die al zachtjes aan stond op How I Met Your Mother. Er waren zoveel kleine dingetjes die onze relatie het wel waard hadden gemaakt om het te proberen en er was ook een deel van me dat dat wel heel erg graag wilde doen, maar ik wist niet of ik het wel kon. Of ik er wel toe in staat was om dit weer te proberen. Misschien zou ik wel weer in dezelfde vallen trappen, zou ik me niet anders kunnen gedragen tegenover hem, terwijl ik dat wel wilde. Ik zou mezelf eerst een kans moeten geven, voordat ik ons weer een kans zou moeten geven. Ik sloeg mijn armen om Luke heen, wat hij ook bij mij deed. Stevig hielden we elkaar vast en we zeiden voor een lange tijd niets. Ik wist niet wanneer ik zou gaan. Morgen, misschien. Als we de tijd hadden gehad om alles in te pakken en te regelen. Of misschien wel de dag erna, ik wist het ook niet precies. Maar dat ik zou gaan, zou wel zeker zijn. ‘Ik weet niet zo goed hoe we dit verder moeten aanpakken,’ bekende ik. Moesten we wel contact houden, of juist niet? Misschien zou ik dat pas weten als ik in Los Angeles zou zijn. ‘Maar ik wil je vanavond nog wel zien optreden. Alles. En ik wil vandaag de dingen doen zoals ze zouden zijn gegaan. En dan kan ik er morgen of overmorgen in het vliegtuig nog wel over nadenken.’ Voor nu wilde ik dat nog niet doen. Ik wilde nog één dag samen, met de insteek dat er nog meerderen zouden volgen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De volgende dag (:
--
Edyn.
Vandaag was de dag van het concert in Amsterdam. De drukte van gisteren was een beetje gaan liggen. Nog steeds stonden er wel wat mensen voor het hotel, maar de meesten leken wel te begrijpen dat het gedrag van gisteren niet heel fijn was geweest. Michael had er zelfs nog iets over gezegd op internet. Ik had geprobeerd om niet zoveel naar de reacties te kijken, maar ik had wel meegekregen dat er mensen waren die vonden dat ik vervelend was. Dat Michael dat soort dingen alleen maar online had gezet, omdat ik er was. Ergens was dat ook wel zo, omdat de hondjes mee waren, omdat ik mee was. Toch was het niet omdat ik hier was! De rest sloeg ook helemaal nergens op, maar ik probeerde nu wel zoveel er niet aan te denken. Omdat we beiden vroeg wakker waren geweest, hadden Michael en ik nog besloten om iets leuks te doen. Hij hoefde pas vanmiddag in de venue te zijn. De hondjes konden we niet mee nemen, omdat we naar een museum zouden gaan die we gisteren tijdens de rondvaart tegen waren gekomen. Calum had het niet erg gevonden om op de hondjes te passen, al had hij me wel moeten beloven om niet te veel met ze te doen. Ik wilde niet dat ze weer door de drukte van de mensen moesten lopen! Gelukkig waren we vanmorgen al vroeg met ze uitgeweest, toen het rustig was geweest. Voorlopig hoefden ze dus niet uit. We hoefden niet heel ver met het busje te reizen, voordat het grote groene gebouw in het zicht was gekomen. Er was nog een stukje wat we hadden moeten lopen, voordat we bij de ingang waren gekomen, maar nu stonden we echt binnen. Ik vond het best wel fris buiten, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het nog best wel vroeg was. “Ik heb er echt heel erg veel zin in. Het lijkt me hier echt heel erg leuk.” Zei ik tegen Michael. Ik had aan de persoon die ons rond had gevaren gevraagd wat het precies was geweest. Hij had vervolgens uitgelegd dat je hier allemaal testjes kon doen en er heel veel te leren viel. Van wat ik zag was het nog heel erg rustig, het was ook door de weeks, waardoor veel mensen hier niet naar toe konden komen. Al was het overal in Amsterdam druk geweest. Iets wat ik niet helemaal had begrepen! In Los Angeles was het ook wel altijd druk, maar in Stockholm was dat helemaal niet zo geweest. “En we kunnen alles goed bekijken, we hebben genoeg tijd.” Ik knikte, want gelukkig was dat wel zo. Volgens mij had Michael wel een wekker gezet voor wanneer we weer terug zouden moeten, dan kwam het busje ons vast ophalen! Ik wachtte totdat Michael de kaartjes had gekocht, ik wist niet goed hoe het geld hier werkte. Ik wilde ook niet dat Michael alles betaalde, maar daar hadden we wel goed over gepraat. Thuis hadden we nu ook een rekening voor ons beiden, de boodschappen moesten immers ook voor ons beiden worden gedaan! “Hier is de plattegrond, jij mag bepalen wat we allemaal zien vandaag.” Ik pakte de kaart aan en gaf Michael een kus op zijn wang. Als de kaart een beetje leek op de kaart bij Disney, wist ik wel hoe ik hem moest lezen! Ik zag ook al wel bordjes hangen dus volgens mij kwam het wel goed. Michael liet de kaartjes scannen, waardoor we verder konden lopen, waar ik eigenlijk meteen al iets leuks zag! Een klein jongetje stond samen met zijn moeder bij een plateau. Het jongetje stond er op en de vrouw trok een hele grote zeepbel omhoog, waardoor het kindje er in stond. “Oooh ik wil ook in een zeepbubbel staan, mag dat Mikey?” Ik hoopte dat er ook een foto van kon worden gemaakt, dat was toch leuk! Midden in een bubbel staan. Dat voelde een beetje als de bubbels waar Ariel mee speelde!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Voor het eerst hadden we voor het concert nog niet eens zo veel te doen, wat betekende dat Edyn en ik vrije tijd hadden! We hadden er voor gekozen om naar een museum te gaan. Eentje waar we van alles konden doen en konden leren. Het was volgens mij meer gericht op kinderen, maar Edyn was er erg enthousiast over geweest! Daarom hadden we Pixie en Loulou bij Calum achter gelaten en waren we zelf naar het museum gegaan, waar ik Edyn volledig de leiding had gegeven. Het was haar ding, dus zij mocht ook bepalen wat we zouden gaan doen! Er was heel veel te doen, in allerlei soorten vakgebieden. Blijkbaar hoorden bubbels er ook bij, want ik zag een kindje die in een bubbel stond. Iets waar Edyn meteen enthousiast van werd. ‘Natuurlijk mag dat!’ Het leek mij eigenlijk niks om in een bel te staan. Alsof je opgesloten werd. Maar als Edyn het graag wilde, dan mocht dat! Ik nam haar mee naar het proefje, waar eerst nog wat anderen kinderen in de rij stonden. Ik sloeg mijn armen van achteren om haar heen, zodat we samen konden wachten. Het was heel leuk om de verwondering van alle kindjes te zien. Het was ook wel erg bijzonder, om in een bubbel te staan! Ik vroeg me af of je er iets van voelde, of hoe de mensen om je heen er dan uit zagen. Er stond ook een werknemer in de buurt, die alles volgens mij een beetje in de gaten hield. ‘Zou je straks een foto of video van ons willen maken?’ vroeg ik aan diegene, die me gelukkig begreep. Ze spraken hier immers Nederlands, een taal waar ik eigenlijk niks van snapte. Gelukkig spraken de meeste mensen Engels en kwamen we behoorlijk ver. Toen Edyn aan de buurt was, gaf ik haar een klein duwtje naar de plek waar ze moest staan. Het was een soort oppervlak met zeepsop, met een grote hoepel waarmee je langzaam een bubbel kon maken. ‘Sta je goed?’ vroeg ik aan Edyn, waarop ze knikte. ‘Ik vind het zo spannend!’ Ik schudde lachend mijn hoofd en knielde voor haar neer, waarna ik de handvaten van de hoepel goed vastnam. Ik keek even opzij, om te zien of de werknemer met mijn telefoon er al klaar voor was. Die stak haar duim op, dus we konden beginnen! Langzaam kwam ik iets omhoog, maar Edyn was natuurlijk veel langer dan een kindje, waardoor ik nog best een stuk moest. Halverwege ging ik dan ook te snel, waardoor de bubbel al knapte voordat Edyn er volledig in had gestaan. Ik moest mijn best doen om niet meteen het woord “shit” te roepen voor alle kinderen. ‘Sorry!’ zei ik lachend tegen Edyn. Ik ging weer door mijn knieën en legde de hoepel goed in het zeepsop, zodat ik zeker wist dat ik voldoende had. Dit keer ging ik iets langzamer omhoog. ‘Dit zouden hele goede squat-oefeingen zijn,’ zei ik tegen Edyn, aangezien je toch wel je balans moest houden en langzaam omhoog en naar beneden moest gaan, wilde je een echte bubbel! ‘Oh, Mikey! Kijk!’ Ik was nu al een stuk hoger dan voorheen, maar omdat Edyn een rondje draaide, raakte ze de bubbel aan en knapte hij weer, waardoor ze meteen een hele verdrietige blik op haar gezicht had. Iets wat heel schattig was! ‘Dat geeft niet, we doen het gewoon nog een keer,’ beloofde ik haar. Ik ging weer naar beneden en keek op naar Edyn. ‘Ben je er klaar voor?’ Edyn knikte, terwijl ze stil bleef staan. Ik keek nog even naar de werknemer, maar volgens mij zat dat nog wel goed! Dit keer ging ik weer langzaam omhoog, want dat had de vorige keer erg goed gewerkt. Ik moest proberen om mijn lach in te houden toen ik op Edyn haar gezichtshoogte kwam, want ik wilde haar zelf ook niet laten lachen en de bubbel weer laten knappen! Dit keer ging het echter goed, waardoor ze helemaal omringd werd door de bubbel! ‘Je staat in een bubbel!’ zei ik tegen haar. Het zag er toch wel heel grappig uit, alsof ze in een andere wereld stond!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Musea waren normaal niet de plaats waar ik snel kwam. Op school hadden we wel eens een middag doorgebracht in een gebouw dat vol hing met kunst. Aan het museum zelf had ik helemaal niets aangevonden, ondanks dat we het met z’n allen wel heel erg leuk hadden gehad. Dit was echter een museum wat me wel aansprak. Er waren echt allemaal dingen te doen! Proefjes en leuke andere dingen. Dat was in ieder geval wat er over had gelezen. Het begon al heel erg goed met de bubbel! Het lukte misschien niet meteen, maar ergens was dat alleen maar leuk! Michael deed wel echt heel erg goed zijn best, waardoor het eigenlijk nog best wel hoog kwam. Ik had nog nooit zulke grote bubbels gezien! Eve en ik hadden wel eens in de tuin bellen geblazen, zelfs grotere door rond te rennen. Dit was echter anders! Zoveel groter, ik kon er zelfs bijna instaan! Deze foto’s moest ik sowieso naar Eve sturen, ik wist zeker dat ze het heel erg leuk zou vinden! Ik deed mijn best om zo stil mogelijk te staan, want net was het een beetje mis gegaan omdat ik had bewogen. De bubbel was zo hoog geweest, maar doordat ik had gedraaid was hij ineens geknapt! Nu hield ik mijn handen strak naast mijn lichaam en omdat Michael weer langzaam omhoog ging, kregen we het gewoon voor elkaar. Ik stond echt in een bubbel! Iets wat echt heel erg grappig was. Michael zag er ineens heel erg anders uit. “Lijkt alsof je onderwater bent!” Als hij in een aquarium aan het zwemme was en ik naar hem keek. Al zat ik daar eigenlijk meer in, want ik zat in de bubbel! “Dit is echt leuk!” De kleurtjes van de bel maakte het allemaal nog veel leuker. Ik vond het wel jammer dat ik niet kon draaien, want anders zou de bel knappen. Iets wat hij uiteindelijk ook wel deed. Nu had ik er wel echt van genoten, dus was het helemaal niet erg. “Dankjewel!” zei ik tegen het meisje, ze had foto’s gemaakt, maar ze had er ook voor gezorgd dat we dit konden doen! “Dat was echt heel erg leuk. Wil jij ook?” Michael schudde voorzichtig met zijn hoofd. “Nee ik vond het al leuk om jou in de bubbel te zien en het is niets voor mij.” Dat was ook helemaal niet erg! We vonden vast wel iets wat Michael ook echt heel erg leuk zou vinden en dan zou ik hem daar bij proberen te helpen. Michael kreeg zijn telefoon nog terug. Ik haakte mijn arm in de zijne. “Je bent een hele goede bellenmaker.” Het was misschien een stom compliment, maar hij was er echt heel erg goed in geweest! “Vond je het leuk?” “Ja heel erg leuk! Het voelde alsof ik onderwater stond, maar ergens leek het ook alsof jij onderwater stond en ik dat juist niet deed! Het was heel erg grappig en de kleurtjes waren echt heel erg mooi!” Ik keek rond om te kijken wat er nog meer te doen was. Er waren heel veel dingen waarvan ik echt niet kon zien wat het precies was? Gelukkig stonden er wel overal bordjes bij. Zo kwamen we uit bij een bol, waar een soort van elektriciteit in zat. Ik keek naar het bordje, waar op stond dat je je hand er op moest leggen. “Dat klinkt echt eng.” Normaal deed het pijn als je in aanraking kwamt met elektriciteit. “Kom dan doen we het samen.” Michael pakte mijn hand al voorzichtig vast. Ik keek hem wel even twijfelachtig uit, maar hij leek te denken dat het geen pijn zou gaan doen. Michael bewoog wat naar de bal, waardoor ik eigenlijk mijn hand weg wilde trekken, maar daar was ik al te laat voor! Toen onze handen de bal aanraakte, kwamen er ineens straaltjes tevoorschijn in een hele mooie blauwe kleur. Ze gingen in de richting van onze handen. “Woow, dat is echt heel mooi.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Mijn dag was eigenlijk al goed als Edyn het zo leuk had. Ik wilde de tour ook voor haar zo fijn mogelijk maken, dat ze er ook van zou genieten. Ze hoefde echt niet elke avond bij de show te komen kijken, maar dat deed ze graag. Ze vond het heel leuk om alles te zien. Ik vond het ook heel erg leuk om haar te kunnen zien tijdens het spelen! Toch had ze veel meer vrije tijd dan ik. Op dit soort dagen konden we het er van nemen, maar dan wilde ik Edyn ook latenkiezen wat ze wilde doen. Zij had dit graag willen doen. Het was een goede keuze geweest, want ze had alleen nog maar gelachen sinds we hier naar binnen waren gegaan. Ze had de bel erg leuk gevonden en nu stonden we bij iets wat het bordje een plasmabol noemde. De elektriciteit die er in zat, bewoog zich naar onze handen samen. Voorzichtig pakte ik de andere hand van Edyn, zodat ik die ook op de bol kon leggen. Vervolgens trok ik mijn handen terug, zodat Edyn de enige was die haar handen nog op de bol had liggen. ‘Het is heel erg mooi,’ beaamde ik. Ik keek naar het bordje en vervolgens naar de bol. ‘Ze zeggen dat er allemaal elektronen en stoffen in zitten die met elkaar botsen. Daardoor krijg je een bepaalde kleur. Deze is blauw, wat betekent dat er helium in zit,’ las ik voor. Het stond er heel simpel geschreven, maar dat moest ook! Het was immers een museum voor kinderen, dus die zouden het ook moeten beschrijven. ‘En hij is bedacht door Nikola Tesla, van de auto’s!’ Dat was toch wel heel erg cool. Blijkbaar kwam deze uitvinding uit de jaren tachtig, wat betekende dat hij er toch al eventjes was! ‘Kunnen er dan ook andere kleurtjes zijn?’ vroeg Edyn aan me, waarop ik knikte. Ik boog me wat meer naar het bordje toe. ‘Het ligt dus aan de stof. Maar ze kunnen ook geel, oranje of roze worden.’ Ik keek op naar Edyn, die haar handen voorzichtig heen en weer bewoog. Ik glimlachte. Het was zo lief om te zien hoe ze alles zo voorzichtig probeerde. ‘Kom, dan gaan we verder. Dan kan iemand anders dit ook proberen.’ Edyn knikte en nam mijn hand weer vast, waarna we verder liepen. Zo kwamen we uit bij een grote, rode schotel. Aan de overkant van de ruimte stond er precies zo’n een. Edyn stopte met lopen en las het bordje. ‘Oh, dit is leuk, Mikey! Als je bij de andere gaat staan, dan kunnen we met elkaar fluisteren!’ Ik fronste en keek naar de twee schotels. Dat leek me eigenlijk niet echt kunnen, maar het stond er toch echt. ‘Zullen we het proberen?’ vroeg Edyn. Ik knikte en gaf haar een kus, waarna ik haar hand los liet. ‘Ik zal daar wel staan.’ Ik liep naar de andere kant van de ruimte en ging voor de rode schotel staan. Ik draaide me om en zag dat Edyn er voor was gaan zitten. Ik schudde grinnikend mijn hoofd en deed hetzelfde. Ik draaide aan de ringen rond mijn vinger, terwijl ik wachtte totdat Edyn zou praten. ‘Mikey?’ Ik hoorde haar stem alsof ze vlak naast me stond, maar dat was niet zo. Ze zat nog steeds aan de andere kant van de ruimte. ‘Kan je me horen?’ vroeg Edyn. Ik knikte. ‘Ik kan je horen,’ fluisterde ik, waarna ik mijn gezicht naar Edyn draaide. Edyn leek het door te hebben, want ze keek om. Daarna draaide ze zich weer naar de rode schotel. ‘Je moet alleen luisteren, niet kijken. Anders werkt het misschien niet goed,’ zei Edyn. Ik wist niet of het echt zo werkte, maar als Edyn het zei, dan deed ik het. ‘Ik zal niet meer kijken.’ Het was best gek om zo tegen haar te praten. Ik had het idee dat ik hard moest praten, maar ik moest juist fluisteren. Want op die manier leek het te werken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Er was hier zoveel te leren. Allemaal hele bijzondere dingen, waar ik nog niets van wist. Hoe had ik ook moeten nemen dat andere stofjes, andere kleuren stroom konden laten zien? Nu wist ik dat wel en het was heel erg bijzonder om te zien. Aan dat soort dingen had je misschien niet iedere dag iets, maar het was leuk om te weten en door te vertellen. Ik had het ook leuk gevonden om mee te kijken met het huiswerk van Eve of Danny. Daar leerde je eigenlijk nog altijd van! Nu hadden we iets gevonden waarvan ik ook totaal niet wist hoe het precies werkte. Er waren twee grote schotels en die zorgden er voor dat Michael en ik kon met elkaar konden fluisteren, terwijl we aan de andere kant van de ruimte stonden. Fluisteren kon je soms al niet horen als je naast elkaar stond! Laat staan aan de overkant van de ruimte. Toch hoorde Michael mij en ik hem! Al ging het misschien mis als we de andere kant opkeken! Er waren sommige dingen die je fluisterend aan elkaar moest vertellen. “Mikey.” Ik wist dat Michael aan het luisteren was, ik hoefde me niet om te draaien om te kijken of het echt zo was. Toch wilde ik zijn naam even zeggen. “Dankjewel dat je me hier mee naar toe hebt genomen. Niet alleen hier naar het museum, maar op de hele tour.” Michael had wel aangegeven dat ik zelf mocht kijken hoe lang ik precies wilde blijven, voor nu vond ik alles heel fijn. Natuurlijk hadden we gisteren een mindere dag gehad. Michael had daar echter iets over online gezet en ik hoopte dat mensen iets beter omgingen met de hondjes, zeker als het druk was. “Maar ook dankjewel voor het al het andere.” Ergens was het wel gek dat ik Michael zijn gezicht niet kon zien, maar dit was ook wel weer heel erg leuk. Dat dit zomaar kon! We zaten immers aan een hele andere kant van de kamer. “Dankje dat je me laat zien hoe het is om écht met je hele hart van iemand te houden. Er gaat nooit iets zo bijzonder voelen als van jou houden.” Zo was het voor mij echt. Natuurlijk hield ik ook van anderen. Mijn hele familie, onze diertjes, wat anderen. Niets voelde echter zo bijzonder als van Michael houden. Het ging zo makkelijk, makkelijker dan adem halen. Toch kreeg je er zoveel voor terug. “Je bent zo’n mooi persoon. Niet alleen om te zien, want je bent natuurlijk heel knap.” Michael was echt heel erg knap. Hij was zo anders als hij hier nu rond liep, dan dat hij op het podium stond. Dan was er toch gewoon iets anders aan hem, iets wat ook heel erg knap was! Ergens zelfs best wel sexy? “Maar ook gewoon de andere dingen. Ik vind het geweldig om je te zien lachen, je hebt zo’n mooie lach. Ik houd er van om je lach te horen, maar ook om te zien. Hoe je ogen dan stralen.” Dat was echt heel erg schattig! Hij kneep ze zelfs een beetje dicht. “Maar je bent ook mooi van binnen. Zo lief. Je zorgt zo goed voor mij en voor onze diertjes. En ondanks dat het soms even niet goed is, weet ik dat we bij jou in de buurt veilig zijn.” Gisteren had het even niet zo gevoeld, maar daarna hadden we bij Michael in de armen kunnen kruipen en was alles weer goed geweest. Toen ik me zo naar had gevoeld door het kindje, was Michael er geweest en hij had voor me gezorgd! Dat was echt heel erg bijzonder. “Ik ben zo blij dat we elkaar ooit tegen zijn gekomen, die avond in de bar, want anders hadden we hier nooit kunnen zitten. Had ik nooit geweten hoe het was om te houden van zo’n mooi persoon.” Ergens hadden we zoveel geluk gehad dat ik die avond naar de bar was gegaan om Rhi daar weg proberen te houden. Iets wat toen niet was gelukt. Het had me zoveel andere dingen gegeven! Iets waar ik iedere dag nog van kon genieten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik werd stil van de woorden van Edyn. Ik had eigenlijk niet geweten wat ze had kunnen zeggen, maar ik had niet verwacht dat ze met zoiets moois zou komen. Natuurlijk had ik haar mee willen nemen hier naar toe. Ik hield van Edyn en ik was graag bij haar. Elke dag die ik niet bij haar was, was automatisch een slechtere dag. Misschien nog steeds wel goed, maar met Edyn er bij was alles zoveel mooier. Zoveel echter. Dus het was vanzelfsprekend dat ik haar met me mee had willen hebben. Ze mocht zo lang blijven als ze dat wilde. De rest was dol op haar? Misschien in verschillende maten, maar het was onmogelijk om niet van Edyn te houden. Op wat voor manier dan ook. Ik luisterde in stilte en trok mijn knieën op, zodat ik mijn hoofd er op kon leggen. Ik schudde mijn hoofd. Edyn bedankte mij, omdat ik volgens haar had laten zien hoe het was om echt van iemand te houden. Dat terwijl Edyn van iedereen hield. Soms misschien wel iets te snel, maar dat was juist het goede aan haar. Er was zoveel goeds aan haar. Zoveel, dat waren alle redenen dat ik van haar hield. Zo ontzettend veel. Ondanks dat Edyn had gezegd dat ik niet naar haar mocht kijken, deed ik het stiekem toch. Ze zat er zo rustig bij, zo geconcentreerd. Ze leek niet eens na te hoeven denken over de woorden die ze uitsprak en die via de schotels bij mij aan kwamen. Ik verstopte mijn gezicht in mijn handen, terwijl ik bleef luisteren naar de woorden van Edyn. Op dit moment was ik blij dat ze niet naast me zat, anders had ze kunnen zien dat het schaamrood over mijn wangen was getrokken. Edyn gaf me wel vaker complimentjes, maar al haar woorden waren zo lief. Zo eerlijk. Ik wist gewoon niet wat ik er op moest zeggen, wat ik er nog op kon zeggen. Alles wat ik nu zou willen vertellen, zou niet genoeg zijn. Niet in vergelijking met wat ze net allemaal over mij had gezegd. Daarnaast was er een tijd geweest waarop ik het zelf heel erg moeilijk had gevonden om er ook maar iets waar was aan wat Edyn zojuist allemaal had gezegd. Ik was echt niet altijd even trots geweest op wie ik was geweest, of hoe ik er uit had gezien. Ik had soms niet eens begrepen wat Edyn met me had gedaan. In mijn ogen waren er genoeg anderen geweest, anderen die haar misschien wel meer hadden verdiend dan dat ik dat deed. En nu vertelde ze me al die redenen, vertelde ze alles wat ze mooi of bijzonder aan me vond. Het liefst wilde ik opstaan en naar haar toe rennen, om haar vast te nemen en haar te vertellen hoe mooi zij wel niet was. Hoe vergevingsgezind, hoe positief ingesteld, hoe verzorgend. Ik hield zoveel van haar dat ik er zelfs om zou kunnen huilen. ‘Mikey? Ben je er nog?’ vroeg Edyn, waarop ik knikte. ‘Ja, ja. Ik ben er nog,’ zei ik zachtjes. ‘Ik was gewoon… Ik houd zo fucking veel van je, Edyn.’ Als ik de woorden zou kunnen opschrijven, dan had ik dat voor haar gedaan. Dat had ik misschien ook al wel deels gedaan. Ik had het haar zelfs laten horen. Maar zelfs de geschreven liedjes deden haar geen eer aan. Ze verdiende nog zoveel meer dan dat. Ze verdiende echt de hele wereld. Ik kwam overeind en liep naar de andere kant van de ruimte, waar Edyn nog steeds zat. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen. ‘Dankjewel,’ fluisterde ik, terwijl ik mijn armen stevig om haar heen hield. ‘De persoon die jij net beschreef, dat alles. Dat zou ik niet zijn zonder jou, Edyn. Echt niet. Ik ben wie ik ben omdat jij zoveel van me houdt, omdat ik je heb toegelaten in mijn leven en ik je van me hebt laten houden, ondanks alles.’ Zonder haar zou ik niet zijn geweest wie ik nu was. Daar was ik haar heel erg dankbaar voor.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik vertelde Michael wel vaker dat ik van hem hield. Dit soort dingen waren echter bijzonder. De dingen die ik hem nog niet zo heel erg vaak had verteld, maar ze waren wel echt zo. Ik had wel relaties gehad voor Michael, maar niets voelde zoals dit was. Dit was echt. Onze liefde was zo bijzonder, dat ik het op sommige momenten niet eens echt onder woorden kon brengen. Deze woorden kwamen in de buurt van hoe bijzonder Michael voor mij was, hoe belangrijk hij voor mij was en wat hij allemaal voor mij deed. De woorden die Michael vertelde waren gewoon hoe ik het ook voelde, zo kon je het ook vertellen. Alles kwam terug naar hoeveel ik hield van Michael. Ik merkte dat Michael niet meer op zijn plaats zat, pas toen hij naast me kwam zitten en zijn armen om me heen sloeg. Ik had verder niet meer gepraat, alleen maar nagedacht over hetgeen wat ik had gezegd. Dat was ook echt hoe ik me voelde! Ik legde mijn hoofd op de schouder van Michael en luisterde naar zijn woorden. Hij bedankte zich zelfs voor mijn woorden. Iets wat echt niet hoefde, het was wat ik voelde. Maar ik snapte het wel. Ik wilde hem bedanken voor alles wat hij ooit voor mij had gedaan, maar dat had hij ook voor mij gedaan omdat hij van me hield. We deden alles voor elkaar uit liefde! Iets wat heel erg bijzonder was. “Ik ben je heel erg dankbaar dat je dat voor mij hebt gedaan. Dat je mij van je hebt laten houden.” Michael gaf wel aan dat hij dat ondanks alles, had gedaan. Toen we elkaar hadden leren kennen had Michael zich niet altijd even fijn gevoeld. Ergens hadden we die tijd samen nodig gehad, om te staan waar we nu stonden. Alles wat er was gebeurd, misschien zelfs de tijd dat we uit elkaar waren geweest, dat alles was er omdat we hier uiteindelijk uit kwamen. We wisten hoe het was om niet samen te zijn. Nu wist ik zeker dat ik dat nooit meer wilde, dat ik alleen nog maar van Michael wilde houden. “Ik vind het echt bijzonder.” fluisterde ik. Nu hoefde het niet meer, we konden met elkaar praten, Michael zat zelfs naast me. “Onze liefde.” Ik kon het niet anders benoemen. Het was zo bijzonder? “Het is mooier dan al het ander.” Er waren zoveel mooie dingen aan het leven. Houden van mensen viel daar zeker onder. Michael in mijn leven hebben, was echter nog zoveel mooier. “Het maakt dat alles op zijn plek valt.” Ik keek even om naar Michael, er was iets aan zijn gezicht wat dit allemaal bijzonder maakte. Zijn wangetjes waren een beetje rood geworden, iets wat hem heel erg schattig maakte. Zijn blik ving de mijne, waardoor ik begon te glimlach. Dat deed Michael gewoon met me? Als ik naar hem keek, dan moest ik glimlachen. Ik wist dat ik thuis was bij hem, me echt op mijn plek voelde. “Ik houd ook echt heel veel van jou.” benoemde ik de woorden van Michael net nog eventjes, waarna ik hem een kus gaf. Ik draaide me iets bij, zodat ik uiteindelijk op mijn knieën kon komen zitten. Er waren vast nog genoeg mensen die dit uit wilden proberen en ik wilde ook niet in de weg zitten. Ik nam Michael’s gezicht wel eerst even tussen mijn hadden, zodat ik een kus op zijn voorhoofd kon drukken. “Je bent alles Mikey.” zei ik nog zachtjes, waarna ik zachtjes opstond. Ik pakte de handen van Michael vast, zodat ik hem ook omhoog kon trekken. Ik sloeg mijn armen nog even om hem heen, gewoon omdat het nog wel kon. Ik wilde zo echter wel verder. We hadden een hele bijzonder museum gevonden! Misschien dat we nog wel meer van dit soort dingen konden vinden. Of hele andere dingen! Ik was eigenlijk benieuwd naar alles!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het begin van de avond (:
~
Rhi.
Het voelde onwerkelijk dat dit mijn laatste dag met Luke was geweest. Het leek niet alsof ik over een paar uur al in een vliegtuig zou zitten, maar dat was wel de werkelijkheid. Ik had mijn spullen gepakt, het ticket was geboekt. Jackie en Keith wisten zelfs hoe laat ik in Los Angeles aan zou komen, zodat ze me op zouden kunnen halen. Alles voelde geregeld, maar tegelijkertijd ook niet. Ondanks dat ik had besloten om weg te gaan, hadden Luke en ik geen echt plan getrokken. We hadden niet besproken wat we zouden doen in de tijd dat hij aan het touren was en ik in Los Angeles zou zitten. We wisten nog niet eens of we elkaar nog wel zouden kunnen spreken. We hadden ons vandaag gedragen alsof de kennis dat ik weg zou gaan niet had bestaan. We hadden uitgeslapen, wat voor het eerst in dagen weer had gekund. We hadden het ontbijt laten bezorgen in onze kamer via de roomservice, zodat we rustig hadden kunnen eten en de tijd hadden kunnen nemen. Uiteindelijk waren we naar buiten gegaan en hadden we rond gelopen. Door de drukte in de stad zelf, waren we niet eens echt opgevallen. Het was even geweest alsof we in ons eigen wereldje hadden gezeten en we hadden kunnen doen en laten waar we zelf zin in hadden gehad. Na de lunch waren we bij een tattooshop terecht gekomen. Ik had de art bekeken en Luke had meegenomen naar binnen, me verteld dat hij er één voor me had willen betalen. Een soort afscheidscadeau. Het had alles mogen zijn, maar eigenlijk had ik wel iets gewild wat me aan hem zou doen denken. Net als het skelet in een koffiemok, die Luke zelf ook al had gezien. Die was voor onze ochtenden samen geweest, voor alle ontbijten die we hadden gehaald en de koffie die we hadden gedronken. We hadden ons, na het zetten van de tatoeage, een beetje moeten haasten om bij de plek te komen waar Luke vanavond moest optreden. Toen we daar eenmaal aan waren gekomen, waren we echter prima op tijd geweest. Michael was er zelfs nog niet geweest. Dat was echter al een tijdje geleden. Luke, Calum en Ashton hadden zich al naar het podium verplaatst om een soundcheck te doen. Zelf was ik op het balkon gaan zitten, om te kijken. Ik had Luke beloofd dat ik alles had willen zien. Dus ook dit. Ze hadden hier en daar al wat gespeeld, maar nog niks concreets. Luke haf af en toe omhoog gekeken en gelachen, of iets geks gedaan. ‘Ik ben er, ik ben er!’ riep Michael plotseling, terwijl hij het podium op rende en zijn gitaar nog half over zich heen tilde. Ik volgde de rest van het gesprek niet. Het bestond voornamelijk uit veel gemompel en dat ze op zouden moeten schieten, omdat er buiten al fans stonden te wachten op de meet and greet, die al meer dan een uur gleden plaats had moeten vinden. Ze begonnen vrijwel meteen met spelen. Ik leunde wat voorover, om beter naar Luke te kunnen kijken. Hoe dichter we bij het einde van de dag kwamen, hoe meer het besef tot me door begon te dringen. Het zou echt afgelopen zijn tussen ons. Zo hadden we het misschien niet benoemd, maar volgens mij was dat wel wat er zou gebeuren. ‘Hoi Rhi!’ Edyn zwaaide al vanaf beneden naar me en rende vervolgens de trap op, zodat ze bij me kon komen staan. ‘We waren de tijd echt vergeten! We waren in een museum en het was echt zo bijzonder! We hebben allemaal proefjes en testjes gedaan. Ik heb zelfs in een bubbel gestaan!’ vertelde Edyn enthousiast, maar het was alsof de woorden er in gingen en er meteen weer uit. Ik was aan het luisteren naar Luke, wat ik na vanavond niet meer zou kunnen doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld