Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Dit was echt niet de bedoeling geweest! We hadden op tijd willen terug gaan, maar op de een of andere manier was de wekker die we hadden gezet niet afgegaan. Het museum was zo leuk geweest dat we er net pas weg waren gegaan. Na de grote schalen, waren door het hele museum naar boven gewandeld. Er waren zelfs ruimtes waar je in kon staan en waar het leek alsof je ergens op het plafond stond. Michael had me verteld over de clip die ze op hadden genomen voordat ze weg waren gegaan, iets wat hetzelfde in zich had! Ik had er graag een paar foto’s willen maken, die ik misschien wel zou posten als de clip eenmaal uit was. Ik wilde niets verpesten voor de fans. Niet dat ze het meteen door moesten hebben. Dat kwam later wel! Nu was het als eerste belangrijk geweest dat Michael bij de soundcheck zou zijn. Ergens was het zo dom, maar we hadden een hele tijd op het dakterras gezeten en daar waren we de tijd echt vergeten. We hadden wat lekkere dingetjes gekocht in het restaurant wat er bij had gezeten en ze hadden we echt een hele tijd kunnen zitten. Te lang! We hadden net zelfs door de gangen moeten rennen! Ik voelde me wel een beetje schuldig dat we nu te laat waren, ik had Michael zelfs een paar keer mijn verontschuldigingen aangeboden. Michael had het niet zo heel erg gevonden, maar ik was wel bang wat anderen er van vonden. Iedereen had op hem moeten wachten, de hele band, de mensen backstage, de mensen buiten! Gelukkig waren we er nu! Michael had zijn gitaar gevonden en ik had Rhi gevonden op het balkon. Het was niet vaak dat ze daar stond, om de soundcheck te bekijken. Nu was ze er wel en dat vond ik wel heel erg gezellig! Ik had vandaag zoveel geleerd, de meeste dingen wist ik nog en daar wilde ik graag over vertellen! Ook tegen Rhi! “Wist je dat verschillende stofjes er voor kunnen zorgen dat er een andere kleur stroom is?” Dat was echt zo! Iets wat ik wel heel erg bijzonder had gevonden! Er waren nog zoveel andere dingen die ik had geleerd vandaag en ik was er best wel trots op. Ik wilde er graag over vertellen! “We hebben zelfs een soort van dammen gebouwd, dat was echt heel erg leuk, maar ook heel erg spannend want we moesten heel erg snel werken want het water kwam er aan, maar we moesten er ook voor zorgen dat het water niet over de mensen heen zou gaan, want dan zouden ze er niet meer zijn!” Ik wilde zo nog een keer naar het museum, want er waren ook genoeg speeldingen geweest. Iets waar we wel zoveel mogelijk van hadden geprobeerd, maar daardoor waren we hier nu wel echt veel te laat. Ik keek opzij naar Rhi, die niet echt leek te luisteren. Ze was vooral naar voren aan het kijken, iets wat ik ook wel snapte. Ik vond het ook altijd leuk om naar Michael te kijken. Ze deden nu vaak drie of vier nummers om te kijken of alles goed af was gestemd, daarna was er een Meet en Greet en dan zouden ze nog even kunnen eten en dat soort dingetjes. Ik hoopte ergens dat Calum de hondjes mee had genomen, zodat ik die zo nog even uit kon laten. Nu wilde ik echter even genieten van de tijd die we hier hadden. Zeker omdat Rhi hier ook stond. Ze lekker echter niet te luisteren naar hetgeen wat ik zei. “Rhi?” vroeg ik dan ook zachtjes. Ik zag haar naar me kijken. “Nu even niet Edyn. Ik ben aan het kijken.” Ik knikte voorzichtig. Ik snapte het wel, maar ik vond het gewoon een beetje gek. Rhi deed dat normaal niet. Tot nu toe had ze eigenlijk nog heel erg weinig van de optredens gezien, laat staan van de soundcheck. Normaal vond ze wel een andere plaats waar ze zich kon vermaken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Dit was mijn laatste kans om te luisteren naar Luke, zoals ik aan hem had beloofd. Dan kon ik het niet gebruiken als Edyn er doorheen aan het praten was. Het maakte me niet uit waarom ze te laat waren, wat ze precies hadden gedaan. Eén of ander museum kon me echt niet zo veel interesseren, in ieder geval niet een museum waar je in een bel kon staan. Gelukkig hield Edyn haar mond, zodat ik kon luisteren naar wat er voor me op het podium werd gespeeld. Luke had me al wel verteld dat er nog een ander nummer was. Eentje die ik waarschijnlijk erger zou vinden dan wat ik al had gehoord. Op het moment dat hij begon te zingen en hij eventjes omhoog keek naar mij, wist ik dat dit het nummer was waar hij het over had gehad. Ik zuchtte en draaide mijn gezicht weg van het podium. Ik haatte het dat ik Luke zo had laten voelen. Op dit soort momenten wist ik zeker dat ik moest gaan, dat het beter zou zijn voor ons beide. Maar Luke had zelf gezegd dat hij me liever niet zag vertrekken. Ik wist dat ik nu de beslissing moest nemen, dat ik de sterkere persoon moest zijn omdat Luke dat misschien niet kon, maar dat maakte het juist alleen maar zwaarder. Terwijl Luke speelde en de muziek de ruimte vulde, drong het tot me door. Het zou wel eens echt voorbij kunnen zijn tussen mij en Luke. De deuren die nog op een kier hadden gestaan, zouden misschien wel voor goed in het slot vallen op het moment dat ik het vliegtuig in zou stappen. Wat als ik hem nooit meer zou zien? Wat als ik nooit meer zoiets als dit mee zou mogen maken, omdat ik die kans zelf al uit handen had gegeven? Gisteren was ik er nog zo zeker van geweest: ik had willen gaan. Luke was het er misschien niet mee eens geweest, maat hij had het begrepen. Nu voelde ik pas echt wat die beslissing precies betekende, waar het uiteindelijk op uit zou komen. Onze relatie, alles wat er in de afgelopen drie jaar was gebeurd, daar zou een einde aan komen. Die realisatie veroorzaakte de tranen in mijn ogen. Dapper probeerde ik ze weg te knipperen. Ik wilde niet huilen om Luke, niet terwijl hij een paar meters van me af op het podium stond. Ik wilde al helemaal niet huilen naast Edyn. Maar des te meer ik naar Luke luisterde en hoe hij zong over onze relatie, waar hij zich zelfs nog aan vast had willen houden als hij alleen maar had bestaan uit leugens, hoe moeilijker het werd om de tranen te negeren. ‘Rhi?’ vroeg Edyn voorzichtig en ze schoof wat dichter tegen me aan. ‘Gaat het wel?’ Ik schudde mijn hoofd. Het ging niet. Het ging al weken niet en ik had gedacht dat ik het ondertussen wel allemaal op een rijtje had staan, maar dat was niet zo. De reis hier naar toe, het samen zijn met Luke, had me zoveel dingen duidelijk gemaakt. Ik verstopte mijn gezicht in mijn handen zodat Edyn de tranen niet zou zien, maar het verborg niet mijn schokkerige schouders. Ik voelde hoe Edyn haar arm om me heen sloeg. ‘Kom, dan gaan we naar beneden,’ fluisterde Edyn. Ik schudde mijn hoofd, maar ik had niet veel te kiezen, want Edyn begeleidde me al naar de trap en zo naar de klapdeuren die ons naar het backstage-gedeelte leidden. Uiteindelijk kwamen we in de kleedkamer, waar de drank voor vanavond al klaar stond. Zachtjes zette Edyn me neer op de leren bank. Vervolgens trok ze me tegen zich aan, zoals ik haar dat al vaker bij Michael had zien doen in de afgelopen twee weken. Ik liet de tranen geruisloos over mijn wangen rollen. Ik was blij dat Luke het nu niet door had, maar het voelde behoorlijk kut om te huilen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Rhi had zich de afgelopen dagen behoorlijk afzijdig gehouden van de optredens. Ik had haar wel een paar keer gevraagd of ze mee had willen komen kijken. Er waren altijd wel goede plekjes om dat te doen, ook voor Rhi die niet graag tussen het publiek stond. We hadden vanaf de zijkant van het podium kunnen geven. Als ik haar er naar had gevraagd, had ze echter aangegeven dat ze het niet had gewild. Nu had ze wel staan kijken, maar ik had niet verwacht dat ze deze reactie zou hebben? Ik kon me niet eens herinneren of ik Rhi ooit in tranen had gezien. Als dat zo was, was dat toch een hele tijd geleden. Ik schrok er dan ook best een beetje van! Het enige wat ik wilde doen was haar troosten, naar haar verhaal luisteren en haar helpen. Iets wat niet zomaar kon als we in de zaal waren blijven staan, daarom had ik Rhi meegenomen naar een ruimte in het gebouw, waar we rustig konden zitten. Ik sloot de deur achter ons, zodat we even echt een plaats hadden waar Rhi zich veilig kon voelen. Ik kroop naast haar op de bank en sloeg mijn armen om haar heen. Ik snapte niet wat er aan de hand was? Dit waren geen tranen omdat ze het nummer zo mooi had gevonden. Deze tranen hielden heel erg veel meer in. “Wil je me vertellen wat er aan de hand is? Het hoeft niet, echt niet.” Als ik iets had geleerd was het wel dat niet iedereen zijn verhaal wilde doen. Als Rhi dat niet wilde, hoefde dat ook helemaal niet. Dan zouden we hier gewoon blijven zitten totdat ik zeker wist dat het beter ging. Ik streek zachtjes over de rug van Rhi en keek naar haar gezicht, waar heel wat tranen op te zien waren. Ik trok de mouw van mijn trui iets verder over mijn handen, zodat ik voorzichtig over de wangen van Rhi kon gaan om de tranen weg te halen. Met haar grote grijze ogen keek Rhi me aan, ik probeerde een beetje te glimlachen, ten teken dat ze hier op een veilige plaats was. “Ik heb alles opgefuckt.” mompelde ze zachtjes door een snik heen. Ik schudde mijn hoofd, ik zag het niet zo en dat wilde ik haar ook vertellen. “Jawel Edyn. Ik had nooit weg moeten gaan, dat heeft alles opgefuckt.” Ik schudde mijn hoofd, het was wel zo dat het rot was geweest dat ze weg was gegaan. “Maar je bent nu hier, het gaat niet om wat je toen hebt gedaan, maar juist om wat je nu doet en je bent hier nu.” Daar ging het in mijn ogen om! Ze was hier gewoon. Ze was naar huis gekomen. Niet iedereen had daar even goed opgereageerd. Luke had haar nu vergeven, maar de rest leek daar nog mee bezig te zijn. Zelfs Michael gedroeg zich niet altijd even aardig tegenover Rhi. “Niet lang meer. Ik ga vanavond naar huis.” Ik keek Rhi verbaasd aan. Ze ging naar huis?! Dat was toch helemaal niet nodig. “Waarom?” fluisterde ik. Als het ging om de rest, dan zou ik wel proberen met ze te praten. Ik kon niet hun hele gevoel uit laten zetten, maar ik kon Michael wel vragen of hij wat aardiger tegen Rhi wilde doen? Misschien ook bij Calum en Ashton! “Het is beter. Beter voor mij en voor Luke. Voor ons samen. Voor iedereen.” Ik zuchtte zachtjes, ik wilde helemaal niet dat Rhi naar huis ging! Ik vond het juist wel fijn dat ze hier was. Ze had me gisteren zelfs heel erg goed geholpen! Ik zou echt gaan missen als ze nu ineens naar huis zou gaan. “Maar jij en Luke. Jullie hebben het leuk samen, zoals gisteren op de boot.” Ze hadden er echt heel erg lief uitgezien! Ze hadden echt dicht tegen elkaar aangezeten. Rhi schudde haar hoofd. “Als ik weg ga, is er waarschijnlijk geen Luke en ik meer.” Ze zouden uit elkaar gaan?! Nu snapte ik er echt heel erg niets van, maar het was wel echt heel erg. “Ooh Rhi, dat is echt vreselijk.” Ik snapte haar tranen nu wel echt, daarom trok ik haar zo goed mogelijk tegen me aan, om haar proberen iets te troosten. Al zou het vast niet heel erg veel gaan helpen, het deed pijn om uit elkaar te gaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was gewoon allemaal opgefuckt. En het was mijn schuld. Ik was degene die weg was gegaan. Als ik vorig jaar niet was vertrokken, dan had ik Luke nooit zoveel pijn gedaan en dan hadden we nu niet in deze shitsituatie gezeten. Dan hadden we misschien nog wel een relatie gehad, een goede relatie. Want er waren momenten geweest waarop het echt goed was gegaan tussen ons. Dat kon ook! En het liefst wilde ik daar naar opzoek, maar daar was het nu niet de tijd voor. Het was de tijd voor Luke om zijn muziek aan de wereld te laten horen, om te reizen en te genieten van alles wat zijn werk hem kon brengen. Voor mij was het tijd om aan mezelf te werken. Iets wat ik niet zou kunnen doen hier, maar ook niet in Los Angeles met de kennis dat Luke er aan onderdoor ging om met mij in een relatie te zitten. Want zo was het wel. Constant trok ik Luke in van alles mee. Zelfs nu. En iedereen zag het gebeuren, iedereen behalve hij. Zelfs ik wist nu dat het beter voor ons beide zou zijn als ik terug zou gaan naar Los Angeles en mijn afstand zou bewaren, juist omdat Luke zich er nog aan vast probeerde te houden. Edyn probeerde me te troosten, maar mijn tranen bleven maar stromen. Het kwam allemaal zo dichtbij nu en ik wist niet meer wat ik moest doen. Hoe ik dit moest aanpakken. We hadden niet eens echt besproken hoe we verder zouden gaan, alleen maar dat ik weg zou gaan. Want zo slim waren we natuurlijk wel. Dat we niet een paar stappen verder dachten. ‘Kunnen jullie er niet over praten?’ vroeg Edyn zachtjes. ‘Ik weet zeker dat Luke niet wil dat je gaat.’ Ik schudde mijn hoofd. We hadden al gepraat. Dat was juist hetgeen wat er toe had geleid dat we hadden besloten dat het beter zou zijn als ik terug zou gaan naar Los Angeles. Praten zou niks oplossen. Natuurlijk zou Luke wel aangeven dat hij zou willen dat ik bleef. Diep van binnen wilde ik dat ook. Ik wilde niets liever dan samen met hem in bed kruipen en de wereld vergeten, maar zo ging het gewoon niet. Zo kon het niet meer gaan. Net zoals onze manier van omgaan met elkaar. Dat ging ook niet meer, jammer genoeg. ‘We hebben al gepraat, toen hebben we dit besloten,’ legde ik door mijn tranen heen uit. We hadden misschien niet besloten dat we ook echt uit elkaar zouden gaan, maar dat zou er uiteindelijk wel van komen? Ik kon niet van Luke verwachten dat hij op me zou blijven wachten. Ik moest aan mezelf werken en daar moest ik de tijd voor nemen. Dat kostte meer dan een paar maanden, misschien wel jaren. Daar kon hij niet op wachten. Het zou oneerlijk zijn om dat van hem te vragen. Ik wist echter ook dat er een kans bestond dat ik Luke dronken aan de telefoon zou krijgen, of hij mij. Dat we elkaar misschien toch op zouden zoeken als we allebei in Los Angeles zouden zijn en dan zouden we ons begeven op glad ijs, want geen van ons had ooit echt nee kunnen zeggen tegen de ander. Misschien op het ene moment wel, maar een paar dagen later kon het zo weer omdraaien. En die shit was gewoon gevaarlijk voor ons allebei. ‘Ik vind het echt heel erg jammer dat je weg gaat. We hebben nog helemaal niet zoveel kunnen doen samen,’ zei Edyn, waarop ik mijn schouders ophaalde. Ze was druk genoeg met Michael en de hondjes. Daarnaast hielden we van verschillende dingen. ‘Het is toch beter dat ik nu ga. Waarschijnlijk is iedereen daar blij mee, of bijna iedereen dan.’ Ik kon zo al een aantal mensen noemen die het een stuk beter zouden vinden als ik weg zou gaan. Zij kregen nu hun zin, maar dat was dan maar zo. Ik wilde er niet meer tegenin gaan. Vooral omdat ik het nu zag van hun kant.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Vandaag was echt een gekke dag. Gisteren hadden we zoveel mogelijk proberen te genieten van de tijd die we hadden op de boot, maar daar was iets uitgekomen waar ik zelf niet heel erg blij mee was. Zelf kon ik het ook redeneren dat de oplossing die Rhi en ik hadden besproken, het beste was geweest voor ons beiden. Het betekende echter wel dat het vandaag Rhi haar laatste dag hier was. Vanavond nog zou ze naar huis gaan! Dat was de vlucht die het makkelijkst was geweest om te regelen. Het idee dat Rhi hier weg ging, voelde niet goed. Rhi had het nodig, ik had het waarschijnlijk ook nodig, wij samen hadden het zelfs nodig. Het betekende echter wel dat er nu een soort van punt achter zou worden gezet. Wat we ook precies hadden, na vandaag zou het niet echt meer bestaan. Rhi zou in Los Angeles aan haarzelf werken, terwijl ik nog druk was met deze tour en we al een volgende op de planning hadden staan, als het album eenmaal uit kwam. Vandaag hadden we zoveel mogelijk proberen te genieten, iets wat ook wel was gelukt. Vanmorgen hadden we het rustig aangedaan en op een gegeven moment hadden we besloten om wat rond te lopen. We hadden in een tentje gegeten en uiteindelijk waren we uitgekomen bij een tattooshop. Rhi had al behoorlijk wat tattoo’s en ik had er graag eentje voor haar willen kopen. Het was niet een hele grote, omdat we daar gewoon niet te de tijd voor hadden. Ik vond hem echter wel cool geworden en ik hoopte dat ze zo nog een beetje een aandenken aan mij had. Aan ons. Al had ze dat al wel. Ik was wel echt een beetje verbaasd geweest toen ze me had verteld over het koffiekopje en waar het precies voor had gestaan. Toen we eenmaal bij de venue waren gekomen, waren we nog niet eens de laatsten geweest. Het was wel vaker voor gekomen dat één van ons te laat binnen was gekomen omdat we de stad aan het verkennen waren. Het was Rhi en mij vaak genoeg gebeurd. Dit keer waren het Michael en Edyn die bijna een uurt te laat waren. Tijdens de soundcheck had ik al wel gemerkt dat Rhi en Edyn weg waren gelopen. Nu we klaar waren en nog iets van tien minuten hadden voordat we de fans moesten ontmoeten, wilden ik toch wel even kijken of alles goed ging. Backstage werd ik al snel begroet door Pixie en Loulou, die uit de kamer kwamen lopen waarvan Michael de deur had geopend. Daarbinnen zaten Rhi en Edyn echter niet. Eerst wilde ik door lopen naar buiten, omdat ik ergens verwachtte dat Rhi daar was gaan staan om te roken. Ik hoorde haar en Edyn echter praten vanuit een andere ruimte, waar ik dan ook naar binnen liep. Er waren bij ons beiden wel een soort van tranen geweest toen we het had over het feit dat Rhi naar huis zou gaan. Nu was ze echter echt aan het huilen, in de armen van Edyn. Iets wat echt vreselijk was om te zien. Daarom liep ik ook naar de twee toe en propte ik me bij op de bank, wat eigenlijk maar net paste. Ik sloeg mijn armen om goed om Rhi heen en trok haar dicht tegen me aan. Ik wist niet wat ze van de nummers had gehoord. Ik wist niet of het überhaupt kwam door de nummers of door iets anders, maar ik hoefde eigenlijk niet heel erg veel te zeggen, op het moment wilde ik haar vooral vasthouden. Nu kon dat immers nog. “Ik ga even bij de hondjes kijken. Tot zo.” Edyn leek wel te begrijpen dat we nu even alleen wilden zijn. Dat wilde ik in ieder geval wel. Dit was een van de laatste momenten die Rhi en ik echt samen zouden hebben. Na het concert zou ik haar naar het vliegtuig brengen en dan zouden we elkaar misschien maanden niet meer zien. Niemand wist hoe het ging lopen en dat maakte het wel echt een beetje eng?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Zodra ik Luke zijn armen om me heen voelde, kroop ik tegen hem aan. Ik had niet vaak voor zijn ogen gehuild. De laatste keer dat ik de tranen echt had laten vloeien, was in Bali geweest. Toen had ik om een hele andere reden gehuild. Toen was het ook om hem gegaan, maar op dat moment had ik niet meer geweten wat ik met mijn gevoelens aan had gemoeten. De vermoeidheid was er toen ook bij in geslagen en toen had ik huilend in zijn armen gezeten. Als ik er nu op terug keek, was dat het moment geweest waarop er iets was veranderd. Waarop we het nog eens hadden willen proberen, maar er hadden dingen moeten veranderen. Nu was er wel iets veranderd, maar niet genoeg. Ik wist dat dat bij mij lag. Zoals alles bij mij lag. Ik was degene die shit op had gefuckt. Als ik dat niet had gedaan, hadden we hier misschien wel heel anders gezeten. Ik had er zoveel spijt van en ik was voornamelijk boos op mezelf. Ik had het anders moeten doen. Ik had Luke moeten vertrouwen, ik had ons samen moeten vertrouwen en moeten denken dat het wel goed had kunnen komen. Dat had ik echter niet gedaan en nu zaten we hier. Edyn verliet ons al snel, waardoor we met z’n tweetjes overbleven in de ruimte. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Het maakte me verdrietig dat dit één van de laatste keren zou zijn dat ik hem vast zou kunnen houden. Dat ik misschien wel nooit meer op deze manier tegen hem aan zou kunnen kruipen. Misschien had ik dat ook wel niet genoeg gedaan. Ik had het niet gedurfd. Ik had niet kwetsbaar willen zijn, bang voor wat er zou gebeuren als Luke mijn vertrouwen daarin zou misbruiken. Iets wat hij nooit zou doen. Dat had hij me al keer op keer verteld. Ik moest geloven dat hij er wel zou zijn, ook als ik daar niet om zou vragen. Hoe graag ik dat ook zomaar wilde geloven, hoe graag ik niet boos wilde worden op hem om de kleine dingen, ik kon het niet. En daar moest ik aan werken. Dat wist ik. En misschien zou er juist wel worden gezegd dat ik iemand zoals Luke goed zou kunnen gebruiken in mijn leven, maar de waarheid was dat het andersom niet zo was. Hij kon mij niet in zijn leven gebruiken, niet op de manier waarop het nu ging. Ik voelde Luke door mijn haren gaan, terwijl hij me met zijn andere arm goed vasthield. Hij hoefde op dit moment niks te zeggen. Dat was ook niet waar ik behoefte aan had. Ik wist eigenlijk niet wat dat wel was. Misschien wel gewoon het zitten, het beseffen dat hij er nu nog wel was. Dat dit een moment was dat ik in mijn hoofd zou afspelen als ik in het vliegtuig zou zitten, omdat ik me nu nog kon herinneren hoe het voelde om hier samen te zitten. Om zijn hart te horen kloppen, om hem te ruiken. Ik trok me iets teug en ging met mijn handen langs mijn gezicht, zodat ik de tranen weg kon vegen. Ik keek op naar Luke. Ik zou die bezorgde, blauwe ogen ontzettend gaan missen. Ik ging iets anders zitten, zodat ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan kon leggen en mijn arm rond zijn middel kon slaan. ‘Je klonk erg goed,’ zei ik. Ik wist niet of hij door had gehad dat ik nummers had gehoord die voor mij nieuw waren. Misschien had hij niet eens door gehad dat ik weg was gegaan, omdat hij zo in zijn eigen wereldje had gezeten. Iets wat ik hem ook niet kwalijk kon nemen. Luke gaf me een kus in mijn haren, iets wat hij niet vaak deed. Waarschijnlijk omdat ik het altijd klef had genoemd, maar ik was blij dat hij het deed. Daardoor voelde het alsof het toch nog allemaal goed zou komen, ook al was dat misschien niet zo.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Later die avond
---
Luke.
Nu was het echt voorbij. Dit waren de laatste momenten die Rhi en ik voorlopig met elkaar door zouden brengen. De dag was zo snel voorbij gegaan. Ondanks dat er een concert was geweest, had ik wel geprobeerd er zoveel mogelijk uit te halen. Iets wat Rhi ook had gedaan. Vanavond had ik naar boven gekeken en had ik Rhi daar wel zien staan, op het balkon. Ze had er de hele set gestaan, had naar ieder nummer geluisterd. Hoe moeilijk die nummers soms ook waren geworden. Ik had het er ook er ook wel moeilijk mee gehad. De nummers riepen in eerste instantie al genoeg gevoelens op, vanavond was dat alleen nog maar versterkt door hetgeen wat boven ons had gehangen. Nu waren we hier. Op het vliegveld en zou Rhi over enkele minuten door de douane moeten, want anders zou ze haar vlucht niet halen. Morgen zou Rhi in Los Angeles zijn, terwijl ik hier nog een dag zou blijven, daarna nog door een stuk Europa zou reizen, om vervolgens naar Amerika te gaan. We zouden elkaar een hele tijd niet meer zien en ik wist ook niet of het wel de bedoeling was. Ik wist wel dat er nu een punt achter kwam, wat we dit dan ook konden noemen. Er was niet echt weer een relatie geweest, maar we waren ook niet alleen maar vrienden geweest. Dat alles lieten we nu achter ons en we wisten beiden nog niet wat er ging gebeuren. Daar hadden we het immers nog helemaal niet over gehad. Ik sloeg mijn armen om Rhi heen, die net haar koffer in had geleverd en haar ticket op had gehaald. Ik vond het echt een naar idee dat het over was. Vanmiddag was Rhi in tranen geweest, maar het voelde nu alsof ze bij mij ook ieder moment over mijn wangen heen konden lopen. Dit voelde niet als een tot ziens maar echt een afscheid. Ik had een hele tijd zonder Rhi gemoeten, iets waar ze zelf voor had gekozen, zonder het met mij te overleggen. Nu hadden we er wel over gepraat, ik had er mee ingestemd en natuurlijk voelde dit wel heel erg anders, maar de grote emotie bleef hetzelfde. Verdriet, gemis, al die dingen zouden vast terug gaan komen. Ze waren er nu al. Ik moest echter ook verder met de tour en daar zat er ook heel wat troost in. Ik verplaatst één hand naar het gezicht van Rhi, zodat ik hem iets kon bewegen, om mijn lippen voor een kleine kus op de hare te leggen, vervolgens ging ik zachtjes door haar haren heen. “Ik ga je missen.” Daar was geen twijfel over mogelijk. “Ik jou ook.” fluisterde Rhi terug, aan haar stem was te horen dat ze ook bijna brak. Ze wilde net zo min als ik dat wilde. Waarom we dit dan deden? Omdat we beiden wel wisten dat dit het beste was. Rhi was er over begonnen en dat gaf al wel aan dat ze veel was gegroeid in een paar maanden. “We moeten het nog wel ergens over hebben.” Ik trok me iets terug, zodat ik Rhi aan kon kijken. Ik wist eigenlijk niet waar we het nog over moesten hebben? We hadden het volgens mij allemaal besproken. Of nou ja, we hadden dit besloten en dat vond ik eerlijk gezegd al heftig genoeg. “Wat dan?” Vroeg ik nadat ik een tijdje stil was geweest. Rhi had er over nagedacht, het zat in haar hoofd, dan was het vast belangrijk om het er even uit te gooien. “Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar ik vroeg me af of we contact houden?” De vraag van Rhi was iets waar ik inderdaad nog niet over had nagedacht. Zouden we contact houden? Als het aan mij lag wel! Dan moesten we toon van onze gesprekken misschien wat aanpassen. Ik wist echter niet hoe Rhi daar in stond en of het haar zou helpen. “Het ligt er aan.” Begon ik dan ook zachtjes. “Ik wil je nog graag spreken, maar ik kan me ook goed indenken dat je daar in het begin geen behoefte aan hebt en ik vind dat je dat op het moment voor moet laten gaan.” Het lag ook aan haar therapeut, als zij aangaf dat het beter was om het niet te doen, moesten we ons daar aan houden. Misschien vond ze het echter wel belangrijk dat Rhi de band in stand hield, om aan zichzelf te kunnen werken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik had altijd geweten dat Luke goed was geweest. Dat had hij me drie jaar geleden al laten zien. Ik had hem soms geplaagd met zijn muaiek of de fans die hij er aan over had gehouden, maar Luke had talent en dat had ik altijd geweten. Vanavond had hij het aan me kunnen laten zien, en had ik het ook willen zien. De rest van de tour had ik het niet willen horen, had ik er niet naar willen kijken. Nu had ik de gehele set bijgewoond, had ik samen met Edyn op het balkon gestaan en hadden we geluisterd. Ik had nog een aantal nummers gehoord die nieuw voor me waren geweest, maar misschien waren die nummers juist wel het beste. Juist omdat ze zo echt waren. Die nummers lieten me echter ook wel beseffen dat het echt beter was dat we hier nu stonden, dat ik weg zou gaan. Het zou Luke meer ruimte geven, hij zou waarschijnlijk op een betere plek komen wat betreft zijn gevoelens. Dat gunde ik hem. Net zoals dat hij mij ook gunde dat ik aan mezelf kon werken, ook als dat betekende dat ik dat zonder hem zou doen. ‘Ik wil jou ook blijven spreken.’ Ik wilde hem niet meteen uit mijn leven schrappen, alsof hij er nooit was geweest. Misschien dat ik er op een gegeven moment geen behoefte meer aan zou hebben, maar dat was iets wat ik dan aan zou moeten geven aan hem. Ik kon me nu niet indenken dat als ik morgen in Los Angeles zou zijn, ik niet eventjes met Luke zou praten. Ik wist echter ook wel dat het een valkuil kon zijn. Als we met elkaar zouden blijven praten, zouden we misschien wel terug vallen in onze oude gewoontes. Misschien zou één van ons de ander weer dronken opbellen, of zouden er dronken appjes heen en weer gaan, met daarin berichten die alleen voor de ander bestemd waren. ‘Misschien moet ik het ook wel bespreken, ik weet niet goed wat het beste is.’ Dat wist ik echt niet. Als ik dat wel had geweten, dan had ik geen psycholoog of therapeut nodig gehad. Niet dat die alles voor me op kon lossen. Ik wist dat ik dat zelf zou moeten doen, maar soms zou een oplossing best wel handig zijn. Dat scheelde mij weer een hoop gedoe. ‘Maar ik zie niet in waarom we elkaar geen vriendschappelijke berichtjes kunnen sturen?’ Dat was eigenlijk wel wat ik wilde. Ik hem zo nu en dan eventjes spreken, al was het maar met een dom grapje. Ik wilde gewoon weten dat het goed ging met hem, dat we er goed aan zouden doen om deze beslissing te maken. ‘Ik denk dat dat kan, als dat is wat je wil,’ zei Luke, waarop ik knikte. Op dit moment was dat wel wat ik wilde. Ik wilde niet in Los Angeles aan komen en weten dat Luke nooit meer in mijn leven zou zijn. Dat zou dit alles alleen nog maar erger maken. ‘Maar geen rare seks-sms’jes meer,’ waarschuwde ik hem plagend, misschien ook wel omdat ik de sfeer wat luchtiger wilde maken. Dat was beter dan dat we bijna in elkaars armen stonden te huilen, omdat ze het niet meer hielden. Gelukkig kon Luke er wel om lachen. Ik glimlachte en trok hem vervolgens iets naar me toe, zodat ik hem nog één knuffel kon geven. Ik wist dat ik nu moest gaan, dat er niet heel veel tijd meer was. De vlucht was al krap geweest, maar zoals het er nu uit zag, zou ik het wel redden. Als het zou kunnen, zou ik hier nog uren blijven staan. Dan zou ik hem blijven vasthouden, zonder dat ik ooit weg zou moeten. Ik zuchtte, niet wetende wat ik nog tegen hem moest zeggen. Niks voelde nu nog goed, terwijl er zoveel door me heen ging. ‘Ik denk dat ik moet gaan,’ zei ik tegen Luke. Ik keek op naar hem en gaf hem een kus. ‘Ik stuur je een berichtje als ik in LA ben, oké?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Het was bijzonder geweest om te weten dat Rhi daar had gestaan. We hadden er de afgelopen weken wat moeilijk over gedaan. Ik had het niet heel erg fijn gevonden dat ze niets had gehoord, zij had het niet willen horen. Gisteren had ze echter beloofd dat ze er zou staan, ze het hele concert zou bekijken en besluisteren en dat was het geen wat ze ook echt had gedaan. Ik had af en toe wel even naar boven gekeken. Natuurlijk had ik niet veel kunnen zien, maar ik had haar silhoutte er wel uit kunnen halen. Ondanks dat het een heel mooi moment was, had ik het ook wel echt een heel erg moeilijk moment gevonden. Zeker de nummers die deels over onze relatie gingen. De momenten van dat alles zat er nu wel aan te komen. Al was ik wel blij dat we nu af hadden gesproken dat we elkaar zouden blijven spreken. Ik wilde weten hoe het ging in Rhi haar leefde, wat zich daar afspeelde en hoe ze zich ontwikkelde. Ik er wilde er voor haar zijn als ze me echt nodig had, al wist ik ook wel dat ik op sommige momenten haar juist de ruimte zou moeten gunnen om juist de afstand te nemen die ze juist zo nodig had. Het lag er ook net een beetje aan wat er haar werd aangeraden. Niet dat Rhi zich daar altijd wat van aantrok. Ze was ook hier naar toe gekomen, ondanks dat het niet hetgeen was wat haar werd geadviseerd. Nu zou ze zich er misschien wat beter aan moeten houden, als dat betekende dat het haar echt verder zou helpen in het levne. Misschien dat het ons dan uiteindelijk ook zou helpen. Voor nu wilde ik daar echter niet op hopen. Hoop houden was soms echt het meest slopende wat je in je leven mee kon maken. Ik had al maanden in de hoop geleefd dat Rhi terug was gekomen, dat onze relatie weer verder had kunnen gaan. Nu was het anders, maar ik wist dat k het achter me moest zetten. Dat ik niet weer terug kon gaan naar de momenten van hoop. Iets wat echt nog wel wennen zou gaan worden, zeker als we elkaar wel gewoon spraken. Ik knikte voorzichtig, ze moest nu ook we gaan, want anders zou ze de vlucht missen. Ergens was dat niet erg, want dan zou ze hier nog langer zijn. Maar het betekende veel meer dan alleen haar aanwezigheid, als ze nu niet weg zou gaan, zou dat waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Dit was wat we af hadden gesproken en daar moesten we ons aan houden. Niet dat het makkelijk was. Ik voelde de tranen namelijk opwellen in mijn ogen. Dit was een afscheid, eentje van onze relatie. Ik knikte voorzichtig. “Ik ga je missen.” Ondanks dat het de afgelopen weken niet altijd even makkelijk was geweest, hadden we het ook wel echt goed gehad. We hadden mooie momenten gehad en geen van ons wist precies wanneer het weer zou gaan gebeuren. “Ik jou ook.” Fluisterde Rhi terug. Dat was het moment dat ik mijn tranen niet meer in kon houden. Rhi had ze vanmiddag laten gaan, ik had ze toen nog net in kunnen houden, maar nu ging het gewoon niet meer. Dit was het dan. Het was over. Dit hadden we beiden besloten. Zo zou ik Rhi weg zien lopen en ik had geen idee wanneer ze weer in mijn leven zou verschijnen. Het voelde een beetje als toen, alleen nam ik Rhi nu niets kwalijk. Ze probeerde juist hetgeen te doen wat zij het beste achtte. “Maar het is beter.” Ik knikte, daar was ik het wel mee eens. Het was gewoon veel beter voor Rhi dat ze naar huis ging, daar rustig aan deed en misschien wel uitvogelde wat ze met de rest van haar leven wilde doen. Uiteindelijk liet ik haar los, want het moest wel. Rhi zou haar vlucht moeten halen. Hoe vreselijk het ook voelde. Haar los laten voelde eerder alsof ik het voor altijd zou doen dan alleen voor nu. Dit gevoel was echt kut, maar het moest gebeuren. We hadden dit beiden nodig, hoe moeilijk het ook was!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Edyn had me gevraagd of ik het wel echt zeker had geweten. Of ik niet toch nog langer had willen blijven. Natuurlijk had ik dat wel gewild. Want Luke en ik hadden aan elkaar laten zien dat het ook anders had gekund. Dat we echt over hetgeen konden praten wat ons dwars zat, als we dat wilden. Het was iets waar we nooit goed in waren geweest. Hij misschien wel, maar ik was altijd degene geweest die het tegen had gehouden. Ik had niet willen praten, ik had het op een andere manier op willen lossen. Nu was dit de juiste manier. Door elkaar de ruimte te geven die we nodig hadden, ondanks dat we beiden misschien wel op een andere uitkomst hadden gehoopt. We konden nu niet meer terug. Ik had mijn ticket tussen mijn vingers geklemd, mijn koffer was al onderweg naar het vliegtuig. Ik moest terug naar Los Angeles, wat Luke zich ook leek te beseffen. Met tranen in zijn ogen had hij me losgelaten. Iets wat het alleen maar moeilijker maakte om me nu om te draaien en weg te gaan. Alles in mijn lichaam schreeuwde dat ik moest blijven, ook al kon dat niet. ‘Fuck. Als jij gaat huilen, ga ik ook huilen,’ zei ik tegen Luke. Van ons beiden was hij absoluut de persoon die het gemakkelijkste kon huilen. Hij had zijn tranen ook al vaker laten vloeien dan ik, maar ik wist zeker dat het in de meeste gevallen mijn schuld was geweest. Nu huilde hij omdat hij me zou missen, een paar maanden terug had hij gehuild omdat hij het allemaal niet meer had geweten. Dat ik zo erg in zijn hoofd had kunnen komen, dat ik hem zoveel pijn had kunnen doen door alleen al voor hem te staan. Dat waren precies de redenen dat ik nu weg moest gaan. Zoals ik al had gezegd: het was beter. Ik haalde mijn neus op en veegde mijn tranen weg. Die zouden straks wel in het vliegtuig vloeien. Ik deed hetzelfde bij Luke, al was het maar om hem nog voor een laatste keer te kunnen aanraken. Hij had me al los gelaten, maar ik was er nog niet klaar voor om datzelfde bij hem te doen. ‘Het komt wel goed met je, Luke,’ zei ik zachtjes. Zijn hand gleed rond de mijne, terwijl ik zijn gezicht nog steeds vast hield, om zo de tranen nog weg te kunnen vegen. ‘Je gaat terug naar het hotel, waar Ashton vast op je aan het wachten is. Want ondanks zijn fucking houding, weet hij dat dit moeilijk voor je is. En hij neemt je vast ergens mee naar toe waar jullie samen wat kunnen gaan drinken. En je kan hem vertellen hoe je je voelt, als dat is wat je wil. En als je dat niet wil, dan blijft hij vast samen met je zitten in stilte. Wat jullie ook gaan doen, je komt de nacht wel door.’ Ashton was misschien een asshole en hij was heel duidelijk geweest in wat hij er van had gevonden dat ik hier was geweest, en dat ik nu weer weg ging, maar ik wist ook dat hij er nu wel voor Luke zou zijn. Hij was er al die tijd al voor hem geweest en dat zou nu niet gaan veranderen. ‘En jij?’ voeg Luke, waarop ik mijn schouders ophaalde. ‘Ik ga in het vliegtuig zitten en slapen totdat ik in Los Angeles ben. En dan zie ik wel.’ Nu was het wel tijd. Daarom liet ik mijn handen van zijn gezicht glijden en zette ik een stap naar achteren, waardoor er meer ruimte ontstond tussen ons. ‘Dag, Luke.’ Ik wachtte niet meer op nog een afscheid van hem, want ik wist dat het alleen maar een reden zou zijn om nog een paar minuten langer te blijven staan. Ik draaide me om en liep richting de douane, waar ik mijn ticket en paspoort liet controleren. Ik wist dat ik terug zou gaan naar huis, maar het voelde juist alsof ik er verder van af zou dwalen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
--
Edyn.
Ik wis niet precies wat er een uur geleden was gebeurd. Ik had het allemaal wel gezien, maar ik had er niet heel erg veel van begrepen. Er was een interview geweest voor een Italiaanse radiozender. Michael had samen met de rest van de jongens in een ruimte gezeten met een interviewster. Ik had had samen met de hondjes en een paar andere mensen achter een groot raam gezeten, zodat ik wel mee had kunnen kijken en zelfs had kunnen luisteren. Ze hadden ons echter niet kunnen horen, wat maar goed ook was geweest want soms konden hondjes gewoon blaffen en dat hoorde niet door een radioprogramma heen te gaan. Ik ging niet overal mee naar toe, ook omdat het niet haalbaar was omdat de hondjes overal mee naar toe te slepen. Nu had het echter wel gekund en ik had het best wel leuk gevonden. Ik had naar Michael kunnen luisteren en dat was nooit verkeerd. Richting het einde van het interview, was het echter allemaal heel gek geworden? Ik had niet echt verstaan wat de vrouw ervoor had gezegd, ze was begonnen over de zomer en ineens had ze voor Michael gezeten en had ze van hem verlangd dat hij het knoopje van haar shirt open zou maken. Dat was toch raar? Het was iets wat ze best zelf kon doen, maar alsnog dan was het niet iets wat ze tijdens een interview moest doen! Want uiteindelijk had ze daar alleen in haar beha gestaan en had ze gewild dat de rest ook hun kleding uit zou doen. Zoiets hoorde je niet te doen! Michael was er volgens mij ook behoorlijk door van streek geweest. Hij had niet heel erg veel gezegd toen hij uit de ruimte was gekomen, terwijl de rest was begonnen met praten hoe belachelijk het was. Ik had hem nog wel even willen omhelzen, maar ik had al snel gemerkt dat hij dat ook niet heel erg prettig had gevonden. We hadden het gebouw al snel verlaten, wat ik al wel wat prettiger had gevonden. Het hotel was niet heel erg ver weg geweest, dus daar waren we naar toe gegaan. Gelukkig was het bij dit hotel minder druk en kon je makkelijk naar binnen en buiten. Daarom was ik ook iets gaan regelen, zodat Michael zijn hoofd een beetje af kon zetten van wat er net was gebeurd. Ik had Loulou en Pixie bij hem achter gelaten, zodat hij in ieder geval met iemand had kunnen knuffelen. Loulou was al dicht tegen hem aan gekropen toen Michael eenmaal op het bed had gezeten en Pixie was in een stoel gaan slapen. Ik was in de tussen naar allerlei winkeltjes geweest om wat lekkere dingen te halen. Een paar jaar geleden, toen Michael en ik net een relatie hadden, waren we ook in Milaan geweest. Toen hadden we samen bij wat winkeltjes lekkers gekocht en hadden we dat uiteindelijk opgegeten in een park. Eentje waar we nu ook dicht bij waren. Nu had ik dan een hele tas vol met eten en drinken! Via de achteringang was ik weer terug gelopen naar de hotelkamer, waar Michael nu al wat meer relax leek te zijn, want hij zat met Loulou op de grond. Ik wist niet wat hij aan het doen was, maar het leek alsof haar een trucje aan het leren was. “He.” Ik liep naar Michael toe en zette de tas even op het bed. Ik sloeg mijn armen van achteren om hem heen, zodat ik naar Loulou kon kijken, wat ze ook aan het doen was, ze leek nu afgeleid omdat ik binnen was gekomen, want ze was half tegen Michael aangesprongen om ook bij mij te kunnen komen. “Ik dacht dat we misschien even naar het park konden gaan. Ik heb het nagevraagd en het park waar we een paar jaar geleden waren, is hier niet zo heel erg ver vandaag. Ik heb wat lekkere dingen gekocht en we hebben nog wel een paar dekentjes bij ons, zodat we kunnen picknicken?” Ik snapte het ook als Michael er geen zin in had, dat mocht. “En als je er geen zin in hebt, dan zetten we gewoon hier alles neer en houden we hier de picknick?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het was haast niet te geloven dat dit interview plaats had gevonden. Het leek eerder op een soort prank, op iets wat mensen in scène hadden gezet. Misschien was dat ook wel de bedoeling geweest. Geen van ons had echt iets verwacht toen we de studio binnen waren gelopen. We hadden plaatsgenomen achter de microfoons en hadden geluisterd naar de Italiaanse dame die zich voor had gesteld en vervolgens het interview was begonnen. We hadden wel iets opgevangen over wat “top secret” was geweest, maar de rest van het verhaal was in het Italiaans geweest en geen van ons had echt begrepen waar ze het over had gehad. Het interview was verder rustig verlopen, al had ik soms het idee gehad dat wat we hadden gezegd, niet helemaal binnen was gekomen bij de vrouw. Nu wilde ik niet eens meer aan haar denken. De manier waarop ze zich zomaar voor me had geplaatst was erg vreemd geweest. Ze had haast op mijn schoot gezeten en ik was erg in de war geweest door wat ze aan me had gevraagd. Ze had aan me gevraagd of ik de knoop van haar blouse los had willen maken! Iets wat ik sowieso niet had willen doen! Ik had maar gestameld dat ik een vriendin had, waardoor ik het niet had gekund. Dat was een goede reden, maar zoiets vroeg je toch niet aan mensen? Zeker niet aan iemand die je te gast had in de show! Ik had me best aangevallen gevoelen, in een hoekje gedreven. Ze was zo dichtbij gekomen en het was alleen nog maar erger geworden toen ze uiteindelijk haar blouse uit had getrokken en ze in een beha had gestaan. Ik had er niet eens naar willen kijken! Toen het interview af was gelopen, was ik zo snel mogelijk naar buiten gegaan. Daar had Edyn me op willen vangen, maar op dat moment had ik behoefte gehad aan ruimte. Ruimte die ze me gelukkig wel had willen geven. Ze had me de tijd gegeven om bij te komen, terwijl ze zelf even naar buiten was gegaan. Ik had in onze hotelkamer gezeten met Pixie en Loulou. Ik had een tijdje met hen geknuffeld, waardoor ik me uiteindelijk wel wat beter had gevoeld. Ik had zelfs een beetje kunnen spelen met Loulou, die zich steeds om had gedraaid op haar rug. Daardoor, en door een filmpje van het internet, had ik haar geprobeerd te leren om op een dektentje te liggen en zichzelf er mee in te wikkelen, door het vast te nemen en te rollen. Daar was ik mee bezig geweest toen Edyn terug was gekomen, maar volgens mij had ze niet echt door gehad wat ik had geprobeerd te doen. Gelukkig maar, want ik zou het leuker vinden om het aan haar te laten zien als ik het Loulou ook echt geleerd had! ‘Hé,’ begroette ik Edyn. Ik draaide mijn hoofd iets, zodat ik een kus op haar wang kon plaatsen. Ondertussen aaide ik Loulou, die zo tegen me aan stond dat haar snuit dicht bij Edyn was. Ik luisterde naar Edyn, die voorstelde om samen te gaan picknicken. Net zoals we een aantal jaar geleden hadden gedaan, toen ze voor het eerst mee was geweest op de tour. ‘Ja, dat zou ik heel erg leuk vinden, naar buiten dan,’ zei ik zacht. Het was iets van ons samen, iets wat we bijna drie jaar geleden hadden gedaan. Ook toen had Edyn haar best gedaan om me op te vrolijken. Dat deed ze nu weer. Ik waardeerde het al heel erg dat ze me eventjes had gelaten, dat ze dat aan had gevoeld en het had gerespecteerd. Nu deed ze haar best om me te helpen. Ik draaide me iets meer, zodat ik mijn arm om haar heen kon slaan. ‘Je bent echt geweldig. Dankjewel.’ Edyn leek gewoon precies te weten wat ze moest doen, ook al begreep ze misschien niet eens wat er een uur geleden was gebeurd. Ze deed haar best om er voor me te zijn en dat was al meer dan wat ik van haar kon vragen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Met alles wat je deed hoorde je een beetje rekening te houden met de mensen om je heen, zeker als je een baan had waarbij je bezig was met andere mensen. Mijn banen waren misschien niet te vergelijken met die van de vrouw die het interview had afgenomen. Ze had echter wel vier mensen te gast gehad. Ze had hen vragen gesteld, maar een deel daarvan was veel te ver gegaan. Je kon niet zomaar van mensen verwachten dat ze hun kleding uit deden of ze jou er mee zouden helpen. Ik snapte er echt niets van. Ik had het wel gezien, maar het was gewoon heel erg gek geweest. Het ergste was wel geweest dat Michael zich er slecht door had gevoeld. Nu kon ik het een beetje beter maken hopelijk. Ik kon al wel aan hem merken dat hij iets bij was gekomen van alles. Hij vond het niet meer erg als ik wat dichterbij kwam, waardoor ik mijn armen even om hem heen had kunnen slaan. Soms was het wel moeilijk om precies aan te voelen wat de andere wilde, maar bij Michael ging het eigenlijk wel makkelijk. We kenden elkaar ondertussen goed genoeg om te weten dat er iets was en bij de meeste gevoelens wisten we ook wel hoe we ons daar op aan konden passen. Ik aaide Loulou over haar kop. Pixie had zich ondertussen ook uitgerekt en was van de stoel afgesprongen. “Hebben jullie goed voor baasje gezorgd?” Ze hadden vast goed met hem geknuffeld. Nu was Michael een beetje met Loulou aan het spelen geweest, wat soms ook heel erg goed kon werken. Als ik me soms wat minder fijn voelde, dan deed ik dat ook wel en ik kreeg altijd een glimlach op mijn gezicht van die twee. Ze waren gewoon zo lief, we hadden zoveel geluk gehad met de diertjes. Ik vond dat ze beiden van Michael waren, ondanks dat ik Pixie had gekregen in de tijd dat we niet bij elkaar waren geweest. Michael zorgde nu ook heel goed voor hen beide, dus hij was sowieso hun baasje. “Dan gaan we naar buiten.” Door het woord buiten waren de hondjes ook al iets enthousiaster geworden. Loulou rende zelfs langs Michael en mij heen en keek afwachtend naar de deur. Ze deden het echt heel erg goed in de hotels. Bij sommige hotels hadden ze wel moeilijk gedaan dat we met honden waren geweest, maar ik had toen ook wel aangegeven dat ik best in de bus had willen slapen als het echt nodig was geweest. Gelukkig leken de meeste hotels er geen moeite mee te hebben en als het echt niet ging, zou ik gewoon met de hondjes in de bus slapen. Ik vond het heel vanzelfsprekend wat ik had gedaan, al vond ik Michael zijn woorden wel heel erg fijn om te horen. “Voor jou zou ik alles doen.” Fluisterde ik. Dat was wel echt zo. Dit was maar iets kleins wat ik had kunnen regelen om er voor te zorgen dat het iets beter ging met Michael, natuurlijk deed ik dat dan ook gewoon! “Ik heb geprobeerd dezelfde dingetjes te zoeken als toe. Ik heb sowieso de aardbeien en frambozen gevonden!” Gelukkig hadden we een beetje in de buurt gezeten. Ik had het zelfs herkend! “Ze hadden ook allemaal toetjes, daar heb ik ook wat van meegenomen.” Ik hoopte echt dat het lekker was! Ik gaf Michael een kus op zijn wang. “Kom.” Michael mocht rustig aan doen. “Het is nog wel een beetje fris buiten, dus een jas is wel verstandig.” Zei ik tegen Michael, al ging ik ook op zoek naar iets voor Pixie. Het was niet alleen heel erg leuk om te zien hoe het er uit zag, maar het was ook belangrijk dat hij het warm genoeg had. Hij had een hele andere huid dan Loulou, ook veel minder vacht. De dierendokter had wel aangegeven dat Pixie dat nodig had. Loulou moest op haar beurt weer goed werden gekamd, iets wat we bijna iedere dag deden. Ik trok het jasje bij Pixie aan en lijnde hem en Loulou aan, waarna ik de tas pakte. Ik gaf één van de riemen aan Michael, zodat we met z’n allen naar buiten konden lopen. “Ik vind het echt heel erg leuk dat we weer naar het park gaan, dat was de volgende keer echt heel erg leuk!” het was niet de bedoeling geweest dat mensen ons hadden gezien, maar er waren twee hele lieve meisjes geweest die zelfs met Michael op de foto waren geweest. “Toen kwamen we Isa en Belle tegen, ze waren echt heel erg lief.” Dat was de eerste keer dat ik echt fans tegen was gekomen en dat was echt een prettige manier. Heel anders dan bijvoorbeeld laatst.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het was gek om te zeggen, maar Edyn kon mijn hart echt laten smelten. Soms kon ik nog steeds niet geloven hoe lief ze was, hoeveel ze wel niet om mij gaf. Om mij! Toen ze me al die woorden in had gefluisterd in Amsterdam, had ik er van moeten blozen. En nu ze me vertelde dat ze alles voor me zou doen, vond ik het nog steeds even speciaal. Misschien nog wel specialer. Keer op keer stond ik er toch een beetje van versteld. Edyn zei dat we konden gaan, waarop ik knikte. ‘Ik zal een jas pakken.’ Als Edyn zei dat het nog fris was buiten, dan wis tik dat ik haar beter kon vertrouwen. Ze was daar erg goed in en ze zei het ook alleen maar met de bedoeling dat ik niet ziek zou worden. Iets wat ik ook zeker niet kon gebruiken, want ik zou nog heel april door moeten voordat we klaar waren met de tour. Ik luisterde naar Edyn, die vertelde over de vorige keer dat we in Milaan waren. Dat was toch echt al een hele tijd geleden. Bijna drie jaar! Toch kon ze het allemaal vertellen alsof het net was gebeurd. ‘Dat je dat nog weet!’ Ik vergat een naam eigenlijk al weer een paar minuten nadat ik een fan had ontmoet. Tijdens een soundcheck probeerde ik de naam een paar keer te herhalen, zodat ik in ieder geval niet de fout zou maken dat ik niet meer wist wie er een vraag aan me stelde, maar zoiets als wat Edyn nu nog wist, vergat ik echt binnen minuten. Misschien had zij het wel onthouden, omdat het de eerste keer was dat ze fans tegen was gekomen. Ik wist nog wel dat het hele lieve meisjes waren geweest, die ook rekening hadden gehouden met onze privacy en het alleen maar leuk hadden gevonden dat Edyn zo meegaand was geweest in alles. Dat soort fans waren ook veel leuker om te spreken. Zoals het in Amsterdam was gegaan, had ik echt verschrikkelijk gevonden. Vooral omdat het ook zo lastig was geweest voor Edyn en de hondjes. Juist daardoor was ik in paniek geraakt. Omdat degenen om wie ik had gegeven, het moeilijk hadden gehad. Nu was het anders, liepen we rustig in de lentezon door de straten van Milaan. Edyn had gelijk gehad: een jas was verstandig geweest. Loulou leek nergens last van te hebben, maar die had dan ook een hele dikke vacht. Ik zag aan het einde van de straat het park al, wat betekende dat het inderdaad niet zo ver was geweest. Ik herkende het wel: de muren van het kasteel en hoe het park er omheen liep. Er was zelfs een gracht, al herinnerde ik me dat die op was gedroogd. ‘Ik vind het echt fijn dat je er bent. Dat we dit soort dingen samen kunnen doen, en sommige plekken opnieuw kunnen bezoeken.’ Twee jaar geleden had ze het te druk gehad om mee te gaan, maar dat had ik toen ook wel begrepen. Ik had er misschien wel veel baat bij gehad, net zoals nu. Ik kon niet van Edyn verlangen dat ze altijd mee zou gaan. Dat hoefde ze ook niet, maar ik was blij dat ze er nu was. Edyn wist wat ik nodig had. We kwamen aan bij het park en we zochten samen een plekje. Edyn legde een kleedje neer, zodat we er op konden zitten. Toen we eenmaal zaten, hielp ik met het uitpakken van al het lekkers wat Edyn had gekocht. Ik hield Loulou tussen mijn benen. Gelukkig luisterde ze heel erg goed. Ik streek zachtjes door haar vacht, terwijl ik naar Edyn keek. ‘Ik hoop dat je het niet erg vond, dat ik eventjes mijn ruimte wilde.’ Waarschijnlijk niet, want ze had me die ruimte gegeven. Ze had er echter ook voor me willen zijn en ik had haar op dat moment wel eventjes aan de kant gezet. Waarschijnlijk vond ze het niet erg, maar ik wilde het wel zeker weten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Het was bijzonder om mee te zijn op tour, zeker hier. In dit deel van Europa lagen heel veel herinneringen. Dit jaar zouden we niet naar Portugal gaan, maar daar was het toch een beetje begonnen. Michael en ik hadden toen al wel eventjes een relatie gehad, we hadden elkaar al verteld dat we van elkaar hielden, toch was die avond best bijzonder geweest. Zeker nu ik er zo op terug keek. Michael had niet zo heel erg goed in zijn vel gezeten, wat hij me liever niet had verteld. Ik had geprobeerd om hem een beetje af te leiden van dat alles door een ijsje te gaan eten. Hier, niet echt hier maar in de andere stad, had ik een bad voor hem klaar gemaakt. In dit park waren de uiteindelijk gaan picknicken. Dat waren allemaal hele mooie herinneringen. “Ik vind het ook heel erg fijn. Ik wilde dat ik altijd mee kon.” Fluisterde ik. Ik wist ook wel dat het niet mogelijk was. Ik kon niet altijd met Michael mee zijn, hij moest ook zijn eigen dingen kunnen doen. Dat probeerde ik nu ook wel echt. Als hij iets wilde doen met de rest, moest hij dat ook gewoon doen? Ik vermaakte me wel. De hondjes waren hier en ik had Rhi een hele tijd gehad. Nu was ze er niet meer. Ik begon haar wel echt te missen. Af en toe stuurde ik haar wel een appje, maar ik kreeg niet altijd even snel iets terug. Bij haar was het een hele andere tijd en het was gewoon lastig om daar rekening mee te houden. Iets wat ik wel jammer vond. Het liefst had ik haar hier en ik was niet de enige. Ik kon aan Luke ook gewoon merken dat hij Rhi echt heel erg miste. Het was nu Paasweekend, wat betekende dat er de komende dagen geen concerten waren. Ik zou morgen sowieso proberen om Luke zo ver te krijgen om iets leuks te doen, want dat verdiende hij ook wel! Nu verdiende Michael echter alle aandacht, zoals hij dat stiekem altijd wel deed. Ik pakte wat lekkers voor de hondjes uit de tas en gaf hen beide een stukje, zodat ze wisten dat ze dicht bij moesten blijven. Volgens mij mochten de hondjes hier wel los lopen, dus als Loulou en Pixie even wilden spelen, mochten ze dat best doen. Ze moesten echter wel weten dat ze terug moesten komen als wij ze riepen! Dan hielp het wel om ze wat lekkers te geven. Ik keek opzij naar Michael en schudde voorzichtig mijn hoofd. “Nee natuurlijk niet.” Fluisterde ik. “Natuurlijk wilde ik je helpen en als ik dat kan doen door je even de ruimte de geven is dat goed? Ondanks dat het soms wel een beetje moeilijk is.” Gaf ik toe. Natuurlijk wilde ik het liefst dicht bij Michael zijn als er iets met hem was, maar dat kon ook niet altijd. “Ik wil je het liefste helpen?” probeerde ik uit te leggen. “En ik snap dat ik je op deze manier hielp, maar ik maakte me wel een beetje zorgen om je.” Hij was wel alleen geweest en als hij zich op een andere manier niet lekker had gevoeld, had ik er helemaal niet voor hem kunnen zijn. Het klonk allemaal een beetje vaag, want het was nu wel gewoon goed gegaan en dat zou het waarschijnlijk in het vervolg ook gaan, zeker als ik door had waar Michael behoefte aan had. Nu had ik dat gewoon heel erg goed aangevoeld en had ik hem dat ook gewoon willen geven. Toch wilde je altijd het beste voor diegene van wie je hield. “Maar ik ben er altijd voor je, wat je ook nodig hebt. Ik wil het je geven?” Ik haalde mijn schouders even op, ik wist niet of het allemaal duidelijk was wat ik vertelde. Het maakte ook niet uit, als Michael maar wist dat het goed was wat hij had gedaan en dat ik hem altijd zou steunen, op welke manier hij dat ook nodig had. Zelfs als ik zelf niets een helemaal goed begreep wat er aan de hand was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld