Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The hunt

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Als het meisje van daarnet passeerde in enkel haar handdoek, wendde Aure haar blik zeker af. Het was niet haar bedoeling om aanleiding te geven om ergens voor berispt te worden. Met haar kleren in haar handen, verstopte ze zich snel in de badkamer en draaide de deur op slot. Heel even het gevoel hebben dat ze veilig was, zorgde weer voor een waterval aan tranen. Het voelde alsof er een last van haar schouders gleed en ze eindelijk weer kon ademhalen.
De badkamer was klein en slecht verlicht. Bovendien was alles nog vochtig en bedampt door Freya die net gedoucht had. Ergens terloops had ze die naam opgevangen of niet, het leek alsof ze die alleszins wel wist. De bedampte spiegel verhinderde haar om haar gelaat te bekijken en misschien was het best, want ze zag rode en bruine vegen doorschemeren. Het was helemaal anders dan haar gewoonlijke bleke gelaat met lange blonde haren en lichte sproetjes.
Met een draai aan de knop stroomde er heerlijk warm water over haar heen en liet Aure zich neerzakken op de grond. Te vermoeid om nog langer recht te staan, bleef ze een tijd onder het warme water zitten. Bloed en vuil stroomden van haar af en eindelijk kalmeerde ze echt. Tegelijkertijd begon alles tot haar door te dringen en probeerde ze uit te vissen hoe ze in godsnaam drie moorden en haar ontvoering een plek kon geven.
Te uitgeput om er echt lang over te piekeren, focuste ze zich op de pijn van het water op haar polsen. Het hielp om alle nare gedachten even te verdringen, maar nu hunkerde ze vooral naar iets om haar polsen met te kalmeren.
Met prikkende shampoo spoelde ze haar haren en snel zeepte ze zich in waarna ze zichzelf afdroogde met een ruwe handdoek. Het voelde heerlijk om schone kleren aan te hebben en zich niet langer zo vuil te voelen. Het gaf haar nog geen reden om te glimlachen, maar het maakte het wel makkelijker om zich enigszins op haar gemak te voelen. Immers was ze toch te uitgeput om zich nu ergens nog druk om te maken.
"Bestaan hier geen helende spreuken voor?" vroeg Aure toen ze met een EHBO doos in haar handen op Raphael afstapte. Dat hij en Tobias in gesprek waren, viel haar eerst niet op. Echter leek ze het gesprek af te kappen door de kamer in te stappen en een koude rilling kroop over haar ruggengraat en baande zich een weg door haar hele lichaam.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Hij liet zich achterover zakken tegen de rugleuning van de bank en sloeg het logboek open. De leren kaft was enigszins verlept en gerimpeld door het vele gebruik en de blaadjes waren wat gekreukeld. Met een beetje geluk kon dit logboek een kleine goudmijn zijn. De tekenen van gebruik vertelden hem dat het jagersteam dit logboek al enige tijd gebruikte. Als ze net een nieuwe hadden, zou er een stuk minder in staan.
Raphael boog de kaft iets om zodat het schrift beter open bleef en bladerde langzaam door de bladzijden. Veel gekrabbel in Jacks haast onleesbare handschrift - het zou nog wat worden om het woord voor woord te lezen. Bovenaan de meeste bladzijden stond een datum, gevolgd door een lappen tekst van afwisselende lengte. Verslagen van hoe de dag was verlopen, wat ze hadden gedaan. De lengte van de stukjes tekst gaf een goede indicatie van of het een productieve dag was geweest of niet.
De dagverslagen werden afgewisseld door tekeningetjes of slordige notities. Af en toe stonden er contactgegevens van een persoon of een reeks cijfers. Coördinaten, gokte hij.
Raphael maakte zijn blik los van de bladzijden toen Tobias op de bank neer plofte. Hij haalde kort zijn schouders op.
‘Ik denk het wel, maar het is veel. Ik moet het eerst een keer rustig lezen’, antwoordde hij. ‘Er is wel een naam die ik nu al een paar keer tegen ben gekomen. Robert Bianchi. Klinkt Italiaans. Zegt het jou iets?’ Raphael keek kort opzij naar Tobias, waar zijn blik viel op het flesje in diens hand.
‘Tenzij je een doodswens hebt, kun je dat misschien beter laten staan’, merkte hij met een kort lachje op.
Raphael sloeg het logboek dicht toen hij de deur open hoorde gaan, niet lang daarna gevolgd door Aures stem. Hij gooide het boek op tafel bij de andere spullen en duwde zichzelf overeind van de bank. Het liefst had hij wat meer tijd gehad om te overleggen met Tobias, om te bespreken vanaf waar ze nu verder zouden gaan, wat ze zouden gaan doen, maar dat kon ook wel wachten tot morgen. Het slepen door de bossen en het vechten hadden ook van hem zo hun tol geëist.
‘Ja, er zijn spreuken voor’, zei hij terwijl hij de EHBO-doos van haar aannam en haar gebaarde om op de stoel te gaan zitten. ‘Die zul je nog wel een keer leren, maar niet vanavond.’
Raphael klikte de doos open en pakte er een rolletje verband, een paar watjes en wat ontsmettingsmiddel uit. Nu de douche het meeste bloed al weg had gespoeld, zagen de wonden op haar polsen er gelukkig een stuk minder erg uit dan in het bos.
Hij draaide de dop van het flesje ontsmettingsmiddel af en doordrenkte het watje ermee. ‘Dit kan even prikken’, waarschuwde hij haar mompelend, waarna hij voorzichtig met het watje de laatste restjes bloed rond de striemen weg depte alvorens er een verband omheen te doen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Tobias zette het flesje terug.
"I like to live dangerously," zei hij droog en keek even mee over Raphaels schouder naar wat er te zien was in het logboek.
Het zag er bijna geheimschrift uit, zo lelijk en krabbelig was alles geschreven. Er verscheen een frons op zijn voorhoofd en hij vroeg zich af of Raphael per ongeluk met een dokter op pad was geweest in plaats van een jager.
Voor hij er een spottende opmerking over kon maken, kwam Aurélie het gezelschap weer vervoegen en Raphael sloeg het boek toe. Dit was voor Tobias de aanleiding om de kamer te verlaten. Het verbaasde hem dat Raphael zonder morren zich over de meid ontfermde, hij had tenslotte al hardere kanten van hem gezien.
"Ik zie jullie morgenochtend wel. Als je honger hebt, zit er nog wel iets in mijn diepvries. Er zijn zelfs bananen," zei Tobias en keek even naar Raphael bij zijn laatste opmerking.
Inderdaad. Hij had zelfs fruit in huis én hij was zo welgemanierd om zijn slapen aan te kondigen. Met een plof liet hij zich naast Freya op het bed vallen nadat hij zijn broek uitgeschopt had en kwam in zijn ondergoed en een shirt naast haar liggen. Zijn shirt hield hij heel bewust aan. Tenslotte lag Freya op enkele centimeters van hem af en gezien hun laatste ontmoeting, kon hij nu beter wat kleren aanhouden.
Nog even lag hij naar het plafond te staren, luisterend naar Freya's ademhaling. Hij stoorde zich compleet niet aan haar aanwezigheid, ze voelde als een houvast en zelfs een beetje als thuis. Met die gedachte lukte het hem zelfs om zijn ogen te sluiten en hoewel de dag gevuld was met herinneringen aan Nathan, slaagde hij er toch in om in een mum van tijd in te dommelen.

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Het verbaasde Aure oprecht dat alles zo vlotjes verliep. Er werd haar water aangeboden, ze mocht douchen en Raphael verzorgde zonder morren haar polsen. Tevens verwees hij naar de toekomst alsof ze die met hen zou doorbrengen, maar hij bracht het heel achteloos alsof hij er zich geen zorgen over maakte.
"Bedankt, voor alles," zei Aure zacht eenmaal haar polsen een stuk beter aanvoelden en ze streek een blonde lok haar achter haar oren.
Nu alles zo rustig verliep, ondanks het trauma dat ze ervaren had, kon ze het proberen een plek te geven. Het maakte haar onzeker naar de toekomst toe, niet wetende wat hun plannen waren en niet wetende wat zijzelf nu wilde aanvangen met haar leven. Het enige wat ze wel zeker wist was dat ze nooit meer naar haar oude leven terug zou kunnen... Wat zij gezien had, kon ze niet op haar eentje verwerken. Bovendien waren er nog haar krachten, waar ze meer over te weten zou komen en de enige veilige connectie met die wereld op dit moment, was dit allegaartje van seriemoordenaars.
Eenmaal Raphael de broodnodige douche nam, nam Aure de opmerking van Tobias ten harte en ging in de keuken een banaan halen. Plots was haar honger over als ze de beelden van die avond en de gevoelens dat die opriepen, weer zag voorbijflitsen. Toch propte ze met veel moeite de banaan de banaan naar binnen en wenste dat er iets anders in de diepvries lag dan frietjes en allerhande ongezonde snacks. Een verloren appel die er nog enigszins eetbaar uitzag, propte ze er nog bij en ging daarna op de bank liggen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Na alles dat er die avond gebeurd was, had ze niet gedacht zo rustig te kunnen slapen. Ze had gedacht dat de beelden van de jagers haar zouden achtervolgen. Of dat het beklemmende gevoel van verdrinken haar wakker zou laten schrikken uit haar slaap, alsof haar lichaam nog half in de veronderstelling was dat dat gevoel ieder moment terug zou kunnen komen.
De volgende ochtend wekten de zonnestralen die door de ramen naar binnen vielen haar. Het felle licht speelde op haar gezicht, prikte door haar oogleden heen en trok haar langzaam weg uit de slaap. Freya kneep haar ogen steviger dicht en maakte zich kleiner op haar zij. Hoe laat was het? Ze voelde zich nog allerminst klaar om alweer wakker te worden.
Een diepe zucht ontsnapte tussen haar lippen door, waarna ze zich van haar zij op haar rug draaide. Even trok ze een moeizaam gezicht. Het voelde alsof ze door heel haar lichaam spierpijn had. Freya hoopte met heel haar hart dat haar spieren slechts wat stijfjes waren, dat de pijn wel weer weg zou trekken als ze eenmaal wat bewogen had.
Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht en draaide haar hoofd opzij, om een blik te werpen op de wekker op haar nachtkastje. Haar wenkbrauwen bewogen zich naar elkaar toe in een verwarde frons. Er was geen spoor van de wekker te vinden - of van het nachtkastje. Haar blik gleed verder naar de ramen, naar de donkergrijze gordijnen die daarlangs hingen en die niemand had gesloten de vorige avond. Dat was niet de vertrouwde aanblik van haar eigen slaapkamerraam, die omlijst werd door lichtroze gordijnen - een overblijfsel uit haar kindertijd, toen haar slaapkamer in haar ouderlijk huis een ware prinsessenkamer was geweest.
Terwijl haar blik verder langs de gordijnen dwaalde, naar het plafond, drupten de herinneringen aan de vorige avond langzaam haar hoofd binnen. Hoe had ze dat kunnen vergeten? Zelfs met haar slaperige hoofd zouden de herinneringen nog glashelder in haar geheugen moeten staan - wie vergat nu dat hij de vorige avond in een wolf was veranderd?
Freya haalde haar armen onder de dekens vandaan en strekte ze voor zich uit, om haar vingers even aandachtig te bekijken. Niets wees erop dat diezelfde handen gister nog in de vorm van klauwen over de bosgrond hadden gesprint, achter Tobias aan.
Over Tobias gesproken… Nu pas drong het bewust tot haar door dat de warmte in het bed niet alleen van de dekens afstraalde, maar eveneens van een warmtebron naast haar. Onwillekeurig versnelde haar hartslag zich iets toen ze opzij keek, naar de persoon die naast haar in het bed lag. Tobias sliep nog, als ze zijn gesloten ogen tenminste kon geloven. Het deed haar denken aan die ene ochtend drie jaar geleden, toen alles even, heel even, perfect had geleken. Haar naakte lichaam naast dat van Tobias, haar benen verstrikt in de lakens, zonnestralen die een warme tinteling op haar gezicht brachten. Hoe vaak had ze zich zo’n situatie met Tobias wel niet ingebeeld? Freya had het in het begin uit alle macht proberen te onderdrukken, maar na een tijd had ze het niet meer kunnen ontkennen. Ze had een stiekeme verliefdheid voor de broer van haar beste vriend.
Alleen was die situatie alles behalve perfect geweest - want Nathan was dood en de belangrijkste reden dat ze bij elkaar in bed waren beland, was omdat ze niet met het verdriet om konden gaan.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Tobias werd door onbekend geluid wakker en zat in een ruk rechtop en in een vlotte beweging had hij al een klein handgeweer vanonder zijn kussen getoverd. Omdat er in eerste instantie niemand rond het bed stond, keek hij verwilderd om zich heen en liet zijn blik op Freya rusten. Dit overviel hem nog het meeste van al. Het was al een complete verbazing geweest als hij en Freya drie jaar geleden plots het bed hadden gedeeld en hij had nooit verwacht nogmaals naast haar wakker te worden.
Bij het zien van haar warrige haren en lichaam verstrikt in zijn shirt en dekens, met haar benen bloot, was hij zeker dat zijn lichaam wakker genoeg was ondertussen. Het viel niet te ontkennen dat ze nog steeds prachtig was, zelfs met kleren aan. Met zijn pistool nog in zijn handen, wreef hij even over zijn gezicht voor hij het weglegde.
Even nam het hem terug naar de ochtend toen hij haar voor het laatste zag en hij voelde zich er nog steeds schuldig om. Nooit had hij verwacht dat Nathans beste vriendin interesse in hem had en na die nacht was duidelijk geworden dat het bij haar al langer speelde dan bij hem. Dat had het des te erger gemaakt, want hij wist dat het toen was overgekomen alsof het hem niks kon schelen, alsof zíj hem niets kon schelen. Niets was minder waar, want welke toekomst had ze samen met hem gehad als ze als mens in zijn woelige leven was beland?
Nu stonden ze er anders voor. De avond voordien had alles veranderd. Niet alleen had het hun levens terug vermengd, nu droeg Freya hetzelfde geheim als hem mee. Dit was niet iets waar hij haar alleen met kon laten omgaan. Het had hem kapot gemaakt om zonder hulp dit te moeten ontdekken, zeker na de dood van Nathan. De afgelopen jaren had hij veel over zichzelf en zijn bestaan geleerd en dit hoorde Freya ook te weten, zeker omdat haar familie hier duidelijk niet open over was.
”Sorry,” mompelde hij toen hij zijn pistool weglegde op het nachtkastje en haar nu echt aankeek.
De sorry doelde op meer dan alleen wakker schrikken in verdedigingsmodus. Het verwees ook vaag naar de laatste keer dat hij haar had achtergelaten en hij voelde zich er met de dag schuldiger over worden. Vooral omdat Freya na al die tijd zijn hulp nog gretig aanvaardde en geen haatgevoelens voor hem koesterde. Ergens luchtte het op dat de enige persoon die hem herinnerde aan thuis, hem nog wou zien en zijn hulp nu nodig had.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Het ene moment lag Tobias rustig naast haar, ogenschijnlijk diep in slaap verzonken. Hij zag er op die manier vredig uit, lief bijna. Als ze het niet met haar eigen ogen had gezien, zou ze nooit hebben geloofd dat hij de vorige avond in wolvengedaante twee mensen verscheurd had.
Het ene moment lag hij rustig naast haar, het volgende moment vlogen zijn ogen open en schoot zijn hand onder zijn kussen. Freya's ogen werden groot bij het zien van het pistool dat hij pakte. Hij sliep met een wapen onder zijn kussen? Ze wist niet goed of dat een geruststellende gedachte was of dat ze er bang door moest zijn. Wat als hij in zijn slaap ongemerkt iets geks uithaalde? Of als hij zo wakker schrok dat hij niet eerst de tijd nam om te kijken wie het gevaar vormde maar meteen schoot?
Freya knipperde even met haar ogen. 'Als je me weg wil hebben, mag je dat ook gewoon zeggen hoor. Daar is geen wapen voor nodig', merkte ze droogjes op eens de ergste schrik af was gezwakt. Zij en Tobias wisten echter allebei dat ze zich niet zo gemakkelijk af zou laten schudden, al helemaal niet na gisteravond. Ze barstte nog van de vragen - en van de angst. Als de andere jagers zouden ontdekken dat hun collega's dood in het park lagen, zouden er ongetwijfeld meer naar deze stad komen. Wat als ze ontdekten dat zij er op de één of andere manier bij betrokken was? Wat als iemand erachter kwam dat ze een wolf was? Ze had geen idee hoe ze in godsnaam onopgemerkt in een wolf zou kunnen veranderen met de volle maan. Zou ze het transformeren überhaupt ooit onder controle krijgen? Bij Tobias had het er allemaal zo gemakkelijk uitgezien.
Freya trok haar mondhoeken op tot een zwakke glimlach toen hij zich verontschuldigde. Het voelde dubbel, die sorry, alsof het voor meer bedoeld was dan alleen zijn reflex om een pistool erbij te grijpen.
'Het is oké', antwoordde ze zachtjes, terwijl ze zich op haar zij draaide en even naar hem bleef kijken. Nu ze hier met hem lag, kwam de vraag die haar drie jaar geleden ook lastig had gevallen, hardnekkig weer opzetten. Wat had die ene nacht voor hem betekend? Was het alleen een afleiding geweest, een manier om het verdriet even te vergeten, om steun te zoeken bij elkaar? Dat had voor haar zeker meegespeeld, maar de lichte gevoelens die tegen die tijd al een tijdlang bij haar aanwezig waren, hadden er ook een rol bij gespeeld. En hoewel ze er nooit erg verdrietig om was geweest dat hij zomaar uit haar leven was verdwenen, had ze zich wel altijd afgevraagd waarom hij het gedaan had.
Even stond Freya op het punt om hem die vraag nu te stellen, maar op het laatste moment bedacht ze zich. Ze duwde zichzelf iets overeind en schoof de dekens van zich af.
'Heb je wat te eten in huis?' vroeg ze. 'Eten dat ook... eetbaar is?' Ze wist een klein lachje tevoorschijn te toveren en keek hem vragend aan.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Zijn rug voelde aan alsof het gebroken was, of op zijn minst zwaar gekneusd. Raphael plaatste zijn handen op de armleuningen van de fauteuil en met een zachte kreun duwde hij zich wat rechterop in de zitstoel, die in het begin nog comfortabel had gezeten, maar na een nacht erin slapen meer aanvoelde als een marteling. Op dit moment vervloekte hij Tobias het het gebrek aan meubels in diens appartement. Vooral een logeerbed zou geen onnodige luxe zijn geweest - of zelfs een extra matrasje zou al prima zijn. Een goede manier om te voorkomen dat er teveel gasten bij hem bleven slapen, was het wel. Raphael was niet van plan nog een nacht in de fauteuil door te brengen. De enige reden dat hij er afgelopen nacht in slaap had kunnen vallen, was door de grote vermoeidheid.
Raphael opende zijn nog slaperig aanvoelende ogen en kneep ze meteen weer iets dicht tegen het zonlicht dat door het raam naar binnen stroomde. Heel uitgerust voelde hij zich niet bepaald, maar het was een stuk beter dan afgelopen nacht. Op de bank ontdekte hij Aurélie. Te zien aan hoe stil ze lag en aan de manier waarop haar borstkas in een gestaag tempo op en neer rees, was ze nog in slaap verzonken.
Hij duwde zich overeind uit de fauteuil en strekte zijn armen uit boven zijn hoofd, om zich eenmaal uit te trekken. Het was een automatisme van hem in de ochtend, een manier om de slaap enigszins te verdrijven uit zijn lichaam en zijn hoofd helderder te krijgen. Een plens koud water in zijn gezicht gooien deed eveneens wonderen wat dat betrof.
Raphael wierp een blik op de dichte deur van Tobias’ kamer. Hij had Freya de vorige avond niet meer uit de slaapkamer zien komen en ook nu ontwaarde hij haar nergens in de woonkamer. Wat had Tobias toch met haar? Voor zover Raphael wist, was hij al een tijdlang niet echt meer met vrouwen bezig, ondanks dat hij ongetwijfeld vaak genoeg aandacht zou krijgen van meiden omwille van zijn uiterlijk. Wat was Freya voor hem?
Zo zacht mogelijk, om Aurélie niet wakker te maken, liep hij om de stoel heen naar de keuken. Hij draaide de kraan open, hield zijn handen als een kommetje onder de koude straal en gooide het water in zijn gezicht, dat hij daarna droogde met de stof van zijn shirt, bij gebrek aan een handdoek.
Nu zijn ogen niet langer zo zwaar en slaperig aanvoelden, ging hij opzoek naar iets te eten, hopend dat Tobias wel iets meer in huis had dan alleen een verzameling ongezonde snacks die in de diepvries lagen. Op zich had hij niets tegen ongezond voedsel, maar hij begon zijn dag liever met iets anders dan kipnuggets.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

De tijd was Aure ontgaan. Het had een hele tijd geduurd voor ze in slaap viel, maar dat zorgde ervoor dat ze gewoon door het eerste daglicht heen sliep. Het was pas toen haar onderbewust zijn beweging rond haar gewaar werd, dat ze met een ruk rechtop zat. Aure snakte naar adem en keek wild om zich heen. Dit was niet haar slaapkamer en ze was hier niet alleen. Haar hart bonkte hevig in haar borstkas en het koud zweet brak haar uit. De gebeurtenissen van die nacht drongen zich op in haar gedachten en ze keek gepijnigd als ze besefte dat ze een ontvoering overleefd had en zulke vreselijke taferelen had gezien...
"Raphael," bracht ze gehaast uit terwijl ze dit gewoon luidop zei in zichzelf om alles een plek te geven
Ze was hier met Raphael, hij had haar weggehaald uit het gezelschap en hij wist wat er gaande was met haar waarom ze zulke dingen kon. Dan was er nog Tobias en een meisje dat Freya leek te heten. Hen zag ze nergens. Al leek het nog vroeg in de ochtend, misschien sliepen ze nog.
"Auw," mompelde ze erna en voelde even aan haar voorhoofd, het bonkte als een gek en zorgde ervoor dat ze moeilijk kon nadenken, het gegons in haar hoofd leek alle gedachten te overstemmen.
Aangezien er niets of niemand haar dingen oplegde of verbood, stapte ze van de bank en voegde zich in de keuken bij Raphael die zijn gezicht aan het afdrogen was. Allereerst nam ze een groot glas water en dronk er twee leeg, ze had nog steeds gigantische dorst. Daarna keek ze even naar zichzelf in de reflectie van de microgolfoven en beet op haar lip. Nu zag ze er alleszins uit als een heks in de tekenfilmpjes.
"Goedemorgen," mompelde ze nog terloops tegen Raphael terwijl ze een verwoede poging deed om met haar vingers haar haren uit de knoop te halen en langs haar schouders te schikken.
Dit was veruit de vreemdste ochtend ooit. Aure was niet het type geweest om lang uit te gaan of stiekem bij anderen te blijven slapen. Zelden werd ze ergens anders wakker dan in haar eigen appartement of in het huis van haar ouders. Zelfs bij haar ex vriendjes bleef ze nooit slapen, hoe gênant dat ook was als ze dat achteraf met andere besprak. Net daarom voelde ze zich nog meer uit haar comfortzone. Aure was niet avontuurlijk, het paste niet bij haar. Ze was voorzichtig, rustig van aard en bovenal ze bleef weg uit de problemen. Dat ze gaven bleek te hebben, leverde het compleet tegenovergestelde op! Het enige wat haar gaven leken te doen, was ervoor zorgen dat ze van het ene probleem in het andere viel.

Account verwijderd

schreef:
Tobias

De opmerking van Freya was heel rechtuit en weerspiegelde in zijn ogen het feit dat ze zich nog goed herinnerde hoe de laatste ochtend afgelopen was. Dat gaf hem des te meer redenen om duidelijk te maken dat ze welkom was zo lang ze maar wou.
"Nee, nee, ik wil je niet weg. Je mag blijven zo lang je wil, jij bent altijd welkom," antwoordde hij snel op haar droge antwoord.Hoewel hij zeker was dat Freya zich niet zomaar gewonnen zou geven, wou hij zeker zijn dat ze wist dat hij haar niet opnieuw in de steek zou laten. Het was fout geweest van hem, ondanks alles dat er zich afspeelde. Het allerminste dat hij in de situatie had kunnen doen, wat zijn redenen -ook al zouden die anders geformuleerd moeten worden- waren en waarom ze niet mee kon. Dan had ze op zijn minst een verklaring gehad voor zijn verdwijning.
Tenslotte had hij er zelf bij stilgestaan of ze nu enkel uit verdriet als afleiding bij elkaar waren gekomen of er langer iets speelde. In de weken na hun tijd samen, had hij dat voor zichzelf al uitgemaakt. Toen al had hij beseft dat er voor haar veel meer achter zat en ondanks dat hij er zich vrijwel niet van bewust was, kon hij achteraf niet ontkennen dat zij ook meer voor hem was gaan betekenen. Altijd al had hij haar een knap meisje gevonden, bovendien was haar eigenwijsheid iets aparts en in combinatie met haar zorgzaamheid, vond hij haar persoonlijkheid ook des te mooier. Echter had hij nooit eerder zo over de beste vriendin van zijn jongere broer nagedacht. De cliché die iedere oudere broer trachtte te vermijden.
“Waarschijnlijk niet. We kunnen wel om boodschappen gaan. Sowieso blijven we hier niet lang, ze zijn ondertussen al uren bezig met de plaats delict en ongetwijfeld zal er wel iets van sporen naar ons leiden…” merkte Tobias op en zijn gedachten waren weer gefocust op de zaak.
Zo snel als mogelijk zouden ze nu moeten vertrekken om opnieuw zaken te regelen en een nieuwe missie op poten te zetten. Hoe vlotter ze van identiteit en leven wisselden hoe beter. Gelukkig had hij dit appartementje slechts voor een halfjaar gehuurd en was alles al cash betaald op voorhand. Niemand zou het merken als hij niet meer terugkeerde zonder enige aanleiding.
“Denk even na over wat jij nu gaat doen,” zei Tobias en sprong uit bed, zodat hij niet lag te staren naar haar lange, slanke benen die bloot lagen.
Zonder een goedemorgen aan de rest van hun gezelschap bij het kruisen van de keuken, maakte hij zich gauw uit de voeten in zijn ondergoed en verdween in de badkamer. Freya’s antwoord op de vraag of ze mee reisde of niet, hoefde hij voorlopig niet te horen. Hij had er namelijk geen idee van van wat hij van antwoord prefereerde.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Haar opmerking was luchtig bedoeld, maar in de context van zijn verontschuldiging die erop gevolgd had, konden de woorden plots in een heel ander licht opgevat worden. De vorige keer had ze hem niet gevraagd te gaan, hij was simpelweg uit eigen beweging uit haar leven verdwenen. Freya kon er niet zo somber, gefrustreerd of boos om zijn als drie jaar geleden - daarvoor was het haar toch enigszins gelukt het een plekje te geven, om het te accepteren. En nu ze nog meer stukjes van de puzzel had, kon ze beter begrijpen waarom Tobias weg was gegaan. Hij zocht wraak voor de dood van zijn broertje, moest zien te leven met het feit dat hij een weerwolf was en de jagers hem en Nathan door elkaar hadden gehaald. Ze wist dat Tobias het nooit zo openlijk zou laten blijken, maar het kon niet anders dan dat hij zichzelf de schuld gaf van Nathans dood. Dat hij zijn broertje niet had kunnen beschermen, dat ze niet Tobias hadden gedood, de juiste persoon.
Ondanks dat ze had gezegd dat hij het best kon zeggen als ze moest gaan, hoopte ze van binnen dat hij die woorden niet uit zou spreken, dat ze nog niet weg hoefde. Freya wilde haar hoop er niet teveel op vestigen, maar als ze vandaag al afscheid zou moeten nemen van Tobias, zou dat toch enigszins als een klap komen. Gelukkig waren die zorgen nergens voor nodig.
Automatisch voelde ze een kleine glimlach op haar gezicht ontstaan toen hij zei dat ze zo lang mocht blijven als ze wilde. Wat ze had gezien van zijn appartement, was hij erg op zijn solidariteit gesteld.
‘Dankjewel’, zei ze glimlachend. Nu ze de zekerheid had dat ze kon blijven, voelde ze de druk daarvan van haar schouders af glijden. Het maakte dat ze de nabije toekomst meteen een beetje positiever inzag.
Een klein lachje rolde over haar lippen. ‘Ik ben blij dat je het zelf ook toegeeft’, zei ze met een plagende grijns. Ze had al niet verwacht dat hij veel eten in huis had. Niet veel voedzame dingen in ieder geval.
Haar gezichtsuitdrukking werd weer ernstig toen hij zei dat ze na moest denken over wat zij nu zou gaan doen. Met een zachte zucht liet ze zich terug op het matras zakken, terwijl ze het niet kon weerstaan om Tobias met haar ogen te volgen. Het feit dat hij alleen een boxer aan had, maakte dat ze een onbelemmerd zicht had op zijn gespierde rug op het moment dat hij de kamer uitliep. Onwillekeurig gingen haar gedachten terug naar die ene keer dat ze haar handen over zijn blote rug had laten gaan. Haar nagels die over zijn huid hadden gekrast, de contouren van zijn spieren die ze onder haar vingers door had voelen glijden.
Resoluut sloeg Freya de dekens helemaal van zich af en ging ze rechtop zitten, voor haar gedachten teveel een loopje met haar zouden nemen. Ze liep naar Tobias klerenkast toe, waar ze een paar sokken uit pakte om aan te trekken, samen met de joggingbroek die hij haar de vorige avond gegeven had.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld