Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Until I bleed out

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘What a relief.’
Opnieuw schonk hij haar een oprechte glimlach. Haar uitspraak gaf enig blijk van waardering weer, in zijn optiek dan. Maar hij nam al genoegen met de mondhoeken die zij steeds omhoog krulden. Het deed hem goed om na een lange periode van stilte en isolement eens emoties van anderen met de ogen te waarnemen, - te weten dat hij niet de enige was die nog wist te glunderen in tijden van dood en verderf.
Hij luisterde aandachtig naar haar tegenwoord.
‘Hm, I don’t agree. We all have our demons. Some are just better at hiding them,’ zei hij haar, ‘but when desperation hits us, our demons will show themselves. Despair brings out the worst in people.’ Geen pessimist, gewoon realistisch. Hij was er heilig van overtuigd dat elk individu een breekpunt had. Sommige waren nochtans moeilijker te breken dan andere. De mensen die op het eerste gezicht als ‘goed’ beschouwd werden, hadden zo’n breekpunt.
‘Do you -‘
Hij kapte zijn zin af toen hij merkwaardige geluiden hoorde. Heel bedachtzaam, alsof hij op elk moment breken kon, bracht hij zichzelf naar de rechterzijde van de schuur, daar waar het geruis geen geruis meer was, maar harde klanken die hem omarmden en niet meer wilden loslaten. Hij verstijfde. Lichamen.

NO PLACE IS SAFE, ONLY SAFER.

Waren het nieuwe? Of hadden die van net hen tot aan hier gevolgd?
Hij kon aan de geluiden niet horen met welk aantal niet alleen hij, maar ook Aviana mee te maken hadden. Meer dan acht konden het er echter niet zijn. Was hij in staat om die acht, met haar aan zijn zijde, neer te halen? Hij schudde zijn hoofd bij die gedachte. Aviana en hij hadden geen andere keus dan opnieuw de strijd aan te gaan. De lichamen waren te dichtbij.
‘How many can you take?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Enkele seconden had ze verward opgekeken toen hij zijn zin onderbrak en het liet voor wat het was, onafgemaakt. Zijn wandelend gedaante was hetgeen dat haar aandacht trok, haar ogen meegesleept richting de rechterzijde van de schuur, onwetend wat er aan de hand was. Het duurde echter niet lang vooraleer ze doorhad wat er aan de hand was. Een soort geruis, eerder gegrom weerklonk. Het was een geluid dat ze goed genoeg kende. Zombies. Venijnige schepsels zoals waarmee ze al te maken had eerder die avond. Irritatie nam de overhand. Een kalme nacht was het enige waarom ze vroeg, iets wat ze in geen tijden had meegemaakt. Tevergeefs. Alvorens ze de kans kreeg om op zijn minst op te drogen van de regen, hadden de wezens hun geur vastgesteld en lieten ze zich leiden door de enige drift die zij kenden; honger naar menselijk vlees.
Aleer ze hem zijn woorden liet uitspreken had ze haar zittende houding naar rechtstaand verandert. Het wapen, de Z Wacker die ze eerder had gebruikt om enkele zombies mee te vermoorden, hield ze opnieuw vast met haar rechtse hand.
"As much as I need to take," antwoordde ze vliegensvlug, wetende dat tijd kostbaar was. Als een speer begaf Aviana zich richting de deur. Haar angst had ze opzij gezet, plaats gemaakt voor woede en wraakzucht wegens het tafereel dat zich eerder die avond had voorgedaan; Kyle's dood.
Met een ruk opende ze de deur. De regen had opnieuw de stof van haar kledij bereikt en drong er in een mum van tijd doorheen, haar huid was in oogwenk bereikt.
Ze wist dat de man met wie ze zonet nog binnen vier muren zat uiteindelijk wel volgen zou. Uit zijn uitspraken van eerder had hij haar blijk gegeven dat ze er niet alleen voor stond. Desalniettemin stond ze er niet al te lang bij stil. Voor ze het zelf beseffen kon, had haar wapen de eerste zombie die haar tegemoet kwam al bereikt. Ze had het de hersenen ingeslagen, alsof het niets was.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij haalde de shuriken haastig uit zijn rugtas. De lichamen waren met veel en hij dacht niet dat hij genoeg had aan zijn bijl, - niet wanneer hij ook nog eens Aviana wilde verdedigen.
Hij volgde haar naar buiten. Het was er donker. Er waren geen buitenlampen die hen van licht konden voorzien. De lantaarnpalen aan beide kanten van de autoweg waren stuk, kapotgeschoten door meerdere afgevuurde geweerkogels. Aviana en hij moesten het doen met het maanlicht, dat in minieme stralen door de bladeren van de bomen heen de grond reikte.
Hij stopte zijn shuriken weg onder zijn riem en sloeg met zijn bijl het eerste lichaam neer. Hij ging door totdat hij Aviana in het vizier kreeg. Aviana was met een lichaam bezig toen een ander gevaarlijk dicht bij haar in de buurt kwam. Hij gooide zijn werpmes, zag dat het lichaam neerviel en draaide zich weer om, om met de rest van de lichamen in zijn buurt strijd te leveren.
Het lukte hem om in één gecontroleerde beweging meerdere lichamen neer te slaan. Hij was echter te uitgeput om met die geestkracht door te gaan. Hij had tijd nodig om op adem te komen en te helen, - de hechtingen in zijn borst waren tijdens het treffen losgekomen en hij bloedde hevig. Eén van de ramen van de schuur was opengebarsten en hij had tijdens het gooien van een werpmes, zijn bovenarm langs het kapotte glas gehaald. Dat kon er ook nog wel weer bij, dacht hij.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Pijn schoot door haar lichaam. Ze was vermoeid en ze werd alsmaar zekerder dat het niet lang meer duren zou vooraleer haar spieren het begaven. Toch gaf ze nog niet op. In een mum van tijd had ze alweer drie andere zombies de hersens in geslagen. De jongeman die achter haar aan het vechten was had ze echter uit het oog verloren. Ondanks egoïsme geen van haar principes was, kon niemand haar verwijten dat ze enkel en alleen voor zichzelf vocht; om zelf te overleven. Het afgematte gevoel probeerde ze aan de kant te zetten, desondanks ze geen flauw benul had van hoe lang ze het nog wist vol te houden.
Haar aandacht was gevestigd op het allerlaatste lichaam dat op haar afkwam. In plaats van er meteen op afstormen zoals haar handelingen in een desbetreffende situatie normaliter zou zijn, wachtte ze af. Ze stopte. Er was iets met het lichaam dat ze herkende. Slechts enkele seconden kwam ze tot het besef wat er aan de hand was.
"Kyle," zei ze zacht fluisterend. Het was het lichaam van haar ondode groepsgenoot, op de één of andere manier opgestaan uit de dood. De tanden van één van de andere zombies eerder die avond hadden het virus in hem overgebracht. Het had zijn eerder nog egale huid verandert naar een onzuivere, rottende huid, vol ontbindend vlees en parasitaire gezwellen waarin het virus zich vermenigvuldigde.
Onwetend wat te doen stond ze er. Enerzijds wist ze dat het een kannibalistisch wezen was dat maar al te graag zijn tanden in haar zou zetten. Anderzijds stond ze aan de grond vastgenageld. De grip in haar rechterhand had ze allang verloren, evenals het wapen dat in een klap de natte grond bereikte. Het enige wat ze kon was haar eigen dood in de ogen staren.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij raakte met zijn bijl de arm van het levende, doch dode individu naast zich. De paar seconden rust die hij hiermee won, gebruikte hij om opnieuw een blik te werpen op Aviana's situatie. Het lichaam naderde haar gedaante, - en zij had haar wapen in onmacht op de grond laten vallen. Hij begreep niet waarom X niet in de aanval stond. Al die andere lichamen wist X moeiteloos neer te halen, maar dit lichaam leek haar wel persoonlijk te raken.
'Aviana!' schreeuwde hij.
Hij sloeg het lichaam, dat zijn arm tijdens het duel al had verloren, met brute kracht neer op de grond. Hierna nam hij het pistool uit zijn holster en schoot. Het lichaam dat voor Aviana stond, stortte - nog voordat hij haar iets kon aandoen - ineen.
Hij liep naar haar lichaam toe en omarmde haar. Niet te krachtig, want hij wilde haar niet afschrikken met zijn reusachtige armen, - en al helemaal niet met zijn komst. Het was nogal gedurfd wat hij deed. Hij stelde zich in een kwetsbare positie op, kon op ieder moment door Aviana worden geraakt, maar hij wist niet beter dan iemand in de armen drukken wanneer hij of zij net een traumatische gebeurtenis achter de rug had. Goed met woorden was hij immers niet.
Hij legde losjes zijn hand op de achterzijde van haar hoofd. Hij wilde voorkomen dat X alsmaar naar beneden zou kijken om de delen van hersenen, die waarschijnlijk tot haar dode vriend behoorde, in zich op te nemen. Die hadden namelijk het grootste oppervlak van haar schoenen ingenomen.
'He's in a better place.'

And I hope like a child
Widow of the sea
I hold these arms around you
All's around me

Will you be there when the day's done
Will you be there
Under the same, under the same sun
Under the same, under the same sun

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De rest van het tafereel raasde als een waas voorbij. Zijn misvormde lichaam was slechts enkele centimeters van haar verwijderd. Het voelde alsof ze het voelen kon, maar dat was slechts in haar hoofd het geval. Dat was een gevoel dat haar onderbewuste naar boven bracht. Aviana had zichzelf allang overgegeven, besloten dat wat er ook gebeuren zou, ze het had verdiend. Het was geen daad voortgevloeid uit een gevoel van suïcide; het was hoe ze geloofde dat haar einde was voorbestemd. Haar lichaam deed het tegenovergestelde van wat haar gezond verstand haar vertelde, alsof iets haar overnam.
In een mum van tijd werd ze uit haar dromerigheid gehaald. Haar zicht werd duidelijk en haar bewustheid werd naar boven gesleurd. Het lichaam dat eerder nog zijn tanden in het hare wilde zetten, werd met de vloer gelijk gemaakt, zelfs alvorens het de kans kreeg om te doen waar zijn verlangens naar uit gingen. Het stel warme armen dat ze vervolgens om haar bovenlichaam voelde deden haar gedachten echter afdwalen. Als een soort reflex sloot ze evenzeer haar eigen armen om de warmtebron voor haar heen. Haar kin had ze op zijn schouder geplaatst, haar ogen gesloten om enkele tranen die haar ter hoogte van haar ooghoeken wilden verlaten, tegen te houden. Ondanks zijn nogal slappe grip, klampte ze zich aan hem vast, doende alsof hij een rots was waaraan ze zich stevig moest vasthouden om een dodelijke val, meters in een afgrond, te vermeiden.
"It should've been me," zuchtte ze.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij had haar in de armen genomen en in plaats van dat Aviana hem van zich wegduwde, klampte zij zich juist aan hem vast. Hij hield zijn armen dichter tegen haar lichaam aan en aanschouwde de omgeving die Aviana en hij hadden achtergelaten. Acht lichamen telde hij, die allen ontslapen op de grond lagen. Het gras zag inmiddels rood van het bloed.
‘It should’ve been me.’
‘No, that’s not true and you know it.’
Hij had in geen maanden tijd enige vorm van lichaamscontact gehad. Géén hand die de zijne raakte, geen elleboog die per ongeluk zijn bovenarm stootte, - hij had alleen zichzelf, en het deed hem dus nogal wat dat hij ineens iemand in de armen had. Hij besefte zich weer eens hoe lang hij wel niet in solitarisme had geleefd. Die nacht had hij meer woorden uitgesproken en personen aangeraakt dan in weken tijd.
Hij hield haar enkele seconden nog vast voordat hij zich langzaamaan terug begon te trekken uit hun omhelzing. Op dat moment verloor hij de warmte en omvatte kou opnieuw zijn gedaante. Hij mocht dan wel meerdere lagen aanhebben; de ijzige wind ging dwars door zijn kleding heen.
‘Come on, we should leave this place before anyone finds us.’ Terug terzake, weg met de emoties. Hij raapte zijn bijl op die hij onderweg in het gras had laten vallen en keek haar aan.
‘Do you know the road that will take us to your group?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Even had ze geknikt. Ze moesten inderdaad zien dat ze wegkwamen vooraleer een andere groep zombies de geur van dood detecteerde en op hun neergeslagen soortgenoten afkwamen. Ze had gehoopt dat ze eerder die avond al een relatief veilige slaaplocatie had gevonden, of in het beste geval haar groep had kunnen vinden.
"Not really, to be honest," antwoordde Aviana schouderophalend. Ze voelde zich dom en nutteloos. Nooit eerder had ze daadwerkelijk gelet op haar omgeving met het besef dat het nuttig zou zijn om achteraf de weg terug te vinden. Continu wandelde ze rond met oogkleppen, enkel en alleen gericht op moordlustige wezens. Vrouwen konden doorgaans goed multitasken, zei men wel eens. Desalniettemin kon Aviana onmogelijk én rekening houden met de weg te onthouden én uitkijken voor zombies. "It's not that far from here and I've never been here, but I guess I will recognize the route at a certain point."
Ze richtte haar blik op het dode zombielichaam van Kyle, bestaande uit liters bloed en rottend vlees. Zijn hersenpan was ingeslagen door het metalen voorwerp waarmee de man hem ondoordacht had toegetakeld, vooraleer het de kans kreeg haar te pakken te krijgen.
"Kyle had a map with a mark where our camp is located, but I don't know where to find his stuff. He doesn't have his backpack on him," vertelde ze. Nog enkele seconden had ze het neergestorte lichaam gescand. Wellicht was zijn rugzak achtergebleven bij de benzinepomp of onderweg van zijn lichaam gevallen. "He probably left it at the gas station but I don't think it's a good Idea to head back there."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het maanlicht scheen op haar. Felrode haren hingen deels voor haar gezicht en hadden zich hier en daar aan haar huid gekleefd, nat van de regen die tientallen minuten geleden op hen in buien was neergekomen. Haar gezicht was smal, bruin sierde haar ogen en haar wangen zagen rood van vermoedelijk de kou die haar en zijn lichaam teisterde. Hij vroeg zich af hoe oud Aviana was, - en dit terwijl zij in de tussentijd gade sloeg hoe haar dode groepsgenoot in rood gras lag. Hij schaamde zich toen hij doorkreeg hoe onbeleefd hij in dat moment wel niet was. In plaats van haar te troosten of met haar mee te leven, liet hij zich domineren door verlangen.
‘He probably left it at the gas station but I don't think it's a good idea to head back there.’
Hij schudde zijn hoofd meteen. ‘No, we’re not going back to the gas station. It’s too dangerous. I guess we have to trust your intuition.’ Hij liep terug de schuur in en raapte zijn spullen bijeen. Haar rugtas pakte hij beet en gaf hij aan haar toen hij weer buiten was. De schuur liet hij ongeopend achter.
‘You know, I’m glad I found you,’ zei hij tegen haar, alvast vooruitlopend naar het kamp dat zich ergens in hun omgeving moest bevinden. ‘It feels good to have someone around, - even for a minute or two -, when you’ve spent weeks alone.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aviana had slechts geknikt toen de vreemdeling haar vertelde dat het benzinestation te gevaarlijk zou zijn. Dat kon ook zijzelf bedenken, maar een teleurstelling was het zeker. De druk om de weg te vinden werd alsmaar hoger. Ze bleef echter niet bij de pakken zitten. Haar rugzak gooide ze over haar beide schouders heen en haar bebloede Z-wacker nam ze van de grond, haar stilstaande positie op wandelen gezet. Ze voelde hoe de regen stilaan op zijn eind kwam; slechts enkele zachte druppels wisten de weg over de oppervlakte van haar huid te vinden.
"I can't imagine how it feels to wander around all alone. I would probably be dead by now," gaf ze toe. Ze had hem even aangekeken vooraleer ze haar blik weer richtte op de weg voor haar. Van waarom hij alleen was, had Aviana geen enkel benul. Ernaar vragen deed ze niet, dat was ronduit onbeleefd. "If you like my company, you'll probably like the rest of my group. "
Ze hield het stil voor enkele minuten, genietend van de rust die om hen heen hing. Ze was ervan op de hoogte dat het slechts schijn was; rust bestond niet in tijden van een apocalype.
"You haven't told me your name yet, though. You don't have to tell me, but I guess you're worth more than just the name 'Stranger'."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij had niets tegen haar in te brengen. Ook hij schatte haar kans op overleven klein wanneer ze haar weg als eenling moest vervolgen. Hij was ervan overtuigd dat Aviana naderende lichamen in slechts seconden neer kon slaan, maar hij twijfelde of de mensen - en dan met name de mannen - in haar omgeving haar met rust konden laten. In een wereld als deze, waarin wetten niet meer bestonden en overlevenden waren gestopt met moreel verantwoord te handelen, was een vrouwelijk gedaante voor de meeste mannen niet meer dan een object dat koste wat het kost in handen moest worden genomen.
Hij omarmde de laatste paar druppels die de donkere hemel hem bood. Het had in geen dagen geregend in de contreien waar hij zichzelf achttien uur op een dag had laten zien. De hitte en droogte was nauwelijks uit te houden. Bovendien stonk het op sommige plekken enorm, - op plekken waar dode ratten en lichamen lagen te rotten in de eeuwenoude gouden zon. Dat het nu eens regende en de hitte in zekere zin was onderbroken, was niet alleen goed voor zijn welzijn, maar ook voor de natuur die hem dagelijks omringde.
‘Hm, I’m not so sure about that. I’m not the biggest fan of groups,’ zei hij haar.
Hij gunde haar een glimlach toen ze hem ‘stranger’ noemde en wierp haar een blik toe. ‘I’m Brandon.’
‘How are the members of your group?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar voeten hadden het zwaar te verduren. Blaren hadden zich gevormd op verscheidene plaatsen, maar de middelen om het te verzorgen zoals het moest, ontbraken in haar bezit. Ze moest het ermee doen. Bovendien was ze de ongemakkelijkheid en pijn al gewend, voornamelijk omdat ze niet veel tijd had om erbij stil te staan.
"It's nice though, having people around you," antwoordde ze, ietwat dromerig. Ze kon niet begrijpen hoe hij het ronddwalen als een eenzaat verkoos boven het overleven met een groep. Aviana kende zijn persoonlijk leven echter niet, een verder oordeel viel moeilijk te vellen.
"Well, nice to meet you, Brandon," wist ze met een kleine, maar toch vriendelijke glimlach uit te brengen doen hij zijn naam onthulde. Terwijl had ze hem een blik gegund, alvorens ze weer naar de lange weg voor haar neus keek.
Aviana had de stilte voor een tijdje bewaard vooraleer ze antwoordde op Brandons vraag. "They're kinda different, more suspicious than me. Many traitors tried to join our group in the past and tried to steal from us or sabotage us, knowing that we would help everyone in pain or danger. It is easier to survive in a group, you know. There are a few who make sure there is food and water, others guard the camp, others help the injured ones,... Many people take advantage of that," legde Aviana uit. "The point is that they want you to earn a spot."

"They would definetly accept you though. I'm the youngest of our group so in their eyes you've won jackpot by saving my life two times in just one hour."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld