Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
* So open your eyes and see the way our horizons meet

Het is aan AU, dus neem alles wat hier staat niet te serieus (:

Michael, Ashton, Rhi en Linn

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:

Naylene, Luke, Edyn en Calum

1 september, voor veel mensen één van de 365 dagen in het jaar. Voor anderen was het de meest zenuwslopende dag van hun jonge of iets minder jonge leven. Van alle kanten van het land, waren afgereisd naar King’s Cross Station, in hartje Londen. Achter de muur tussen platform 9 en 10 stonden al heel wat mensen te wachten op het moment dat de inmiddels al stomende trein zou gaan vertrekken en hen mee zou nemen naar Hogwarts.
Naylene was één van deze mensen, lang niet zo nerveus als één van de nerveuze eerstejaars die ze in de trein zag zitten terwijl ze er doorheen liep. Voor het meisje met de rode haren was het inmiddels al het tweede jaar, wat betekende dat ze precies wist wat haar stond te wachten. In deze zomer was ze al bezig geweest met de nieuwe vakken. Ravenclaw eigen, zouden sommige mensen zeggen, maar dat was niet de voornaamste reden dat Naylene haar uiterste best deed. De Kimbells, was een familie die bestond uit mensen die allemaal puur tovenaarsbloed hadden, tot noch toe had iedereen in Slytherin gezeten. Iedereen, totdat Naylene vorig jaar de sorteerhoed op haar hoofd had gekregen. Dat haar ouders er niet blij mee waren geweest, was een behoorlijk understatement, dat was de voornaamste reden dat het meisje de best mogelijke cijfers wilde halen. Daarbij was het aan haar te merken dat ze ook echt wel hield van de boeken die ze las en nieuwe informatie tot zich nam. Om dat tijdens de treinreis ook te kunnen doen, was ze opzoek naar een rustig plaatsje in de trein. Haar ouders stonden al lang niet meer buiten, zodra ze samen op het perron hadden gestaan, hadden zich bijna direct weer omgedraaid, nog wel met de informatie dat Michael, dit jaar ook zou gaan beginnen op Hogwarts. Naylene kende Michael al jaren, hij kwam uit een zelfde soort familie als zij, alleen zijn familie leek minder streng te zijn als de hare. Naylene wist dat haar ouders er op hoopte dat ze met Michael om zou gaan, omdat iedereen er vanuit ging dat de jongen in Slytherin terecht kwam. Naylene zat niet op instructies van haar ouders te wachten, maar ze had Michael wel altijd gemogen, dus ze zou vast wel met hem om gaan. Het was echter niet zo dat ze nu naar hem zou gaan zoeken.
Op de weg naar een lege coupe of eentje waar haar vrienden inzaten, probeerde Naylene alle eerstejaars die langs kwamen rennen te vermijden, maar in de tijd dat ze uitweek naar een kant, botste ze al bijna weer tegen een hogere jaars aan omdat het op het moment behoorlijke druk was in de trein. Voor een hele tijd ging het goed, totdat ze een schouder vol tegen haar arm aan kreeg, waardoor er een lichtelijke pijnscheut doorheen ging. Toen ze zich omdraaide zag ze dat de jongen uit het eerste jaar ook omkeek. Er kwam nog een "Sorry!" over zijn lippen heen, voordat zij zich omdraaide en verder liep.Calum voelde zich slecht dat hij tegen iemand aan was gelopen, dat was niet zijn bedoeling geweest. Toen hij omkeek naar het rode meisje, leek het alsof ze zijn excuses wel leek te accepteren, hij zag haar in ieder geval al weer omdraaien en verder lopen en in een coupe verschijnen, waardoor hij zelf ook verder liep, nog steeds enigszins gehaast. Ongeveer vijf minuten geleden had Calum afscheid genomen van zijn ouders, zijn zus, was toen al de trein in verdwenen. Voordat ze naar binnen was gestapt, had ze één ding gezegd, wat nu toch nog een beetje door Calum zijn hoofd aan het spoken was: "Als je geen goede plek in de trein krijgt, dan wordt het echt een hel. En maak alvast een paar vrienden, want anders wordt je het onderdeurtje." Calum had niet echt geweten wat hij met die woorden had gemoeten. Hij kon het goed vinden met zijn zus, Mali, maar soms hiel dat ook wel in dat die twee elkaar aan het stangen waren. Toch was Calum nu op zoek naar zijn vriend, hij had Michael net wel ergens gezien op het perron, maar omdat ze beiden druk waren geweest met hun eigen familie, hadden ze nog geen gedag kunnen zeggen. Zelf had Calum nog een tijdje in de armen van zijn moeder gestaan en er waren verscheidene kussen op zijn wangen gekomen. Calum was de jongste van het gezin, daardoor was er nu een leeg huis. De afgelopen jaren was hij als enige, zonder zijn zus, thuis geweest. Na de verhalen van Mali, had Calum staan springen om ook naar de school te gaan waar genoeg te leren viel.
Calum voelde zich wat opgeluchter toen hij de verschillende kleuren haar van zijn vriend, ergens in een coupé zag, waardoor zijn zoektocht eindelijk tot zijn einde was gekomen. Calum liep de coupé binnen en ging tegenover Michael zitten. "Ik dacht al dat je ergens naar binnen was!" Het had best kunnen zijn dat Michael nog ergens buiten had gestaan met zijn ouders, maar het was al een paar minuten voor elf, wat betekende dat de trein ieder moment zou gaan vertrekken. Ook op het perron hadden mensen door dat de klok tegen elf uur aan hikte. Nog hooguit tien minuten en dan zou de trein gaan vertrekken. Edyn was één van de mensen die nog met haar ouders buiten stond. Niet alleen haar ouders, maar ook haar jongere broertjes en zusjes waren vandaag meegekomen om haar en Rhi uit te zwaaien, voor hen beide was het hun eerste jaar. Ze waren niet de eerste van de familie. De twee biologische broers van Edyn, Ethan en Evan gingen al enkele jaren naar Hogwarts. Het blonde duo was één jaar na elkaar ingedeeld bij Gryffindor en hadden thuis genoeg verhalen verteld. Zelfs als ze hun verhalen aan haar broertjes en zusjes hadden verteld, was Edyn er bij komen zitten en had ze met grote ogen naar haar broers gekeken. Het was dan ook niet gek dat Edyn vannacht haast niet had geslapen, maar nu met een hele grote glimlach om zich heen stond te kijken.
Ondanks dat Edyn er echt heel erg veel zin in had, was er aan haar te zien dat ze het moeilijk had met het afscheid nemen van de rest van haar familie. Nu had ze haar babyzusje in haar armen, die nog maar sinds een paar maanden deel was van de familie. Na haar nog voorzichtig een kus te hebben gegeven, Edyn haar weer over aan haar moeder, wie ze nog een laatste kus en knuffel gaf, net zoals ze dat deed bij haar vader. "Ik denk dat het tijd is om naar binnen te gaan." Zei Keith tegen zijn dochters, die zelf een plekje zouden gaan zoeken in de trein. Edyn had Rhi een paar keer tegen moeten houden omdat ze al vast naar binnen had willen gaan, maar nu was het toch echt tijd. Daarom haakte Edyn haar arm ook in die van Rhi. "Kom we gaan een plaatsje zoeken!" Zonder echt op antwoord te wachten, trok Edyn haar zusje mee in de richting van de trein. Voordat het blonde meisje instapte keek ze nog even om, om naar haar familie te slapen. Ze wist dat ze pas weer ging zien met Kerstmis, met haar verjaardag.
Zelfs de laatste mensen gingen één voor één naar binnen. Luke zat al een tijdje binnen, waardoor hij rustig kon kijken wie er naar binnen kwam. Ook hij zag de twee meisjes, naar binnen lopen. Het plaatsje bij het raam kwam voor het moment goed uit. Al had zijn moeder er voor gezorgd dat hij bij zijn broers in de coupé zat, waar het nu steeds drukker begon te worden. Jack en Ben, waren bevriend met de andere twee broers uit Gryffindor, die nu dan ook met z’n vieren bij in de coupé zaten. Hij had één van de jongens net wel horen zeggen dat hun zusjes ook in het eerste jaar zaten, waardoor Luke er over na was gaan denken, om misschien eens rond te gaan kijken naar mensen die bij hem in het jaar zouden zitten. In de trein werden genoeg vriendschappen gesloten, maar Luke wist ondertussen ook wel hoe het werkte. Vriendschap tussen sommige huizen gingen gewoon niet heel erg goed. Uit de verhalen van zijn broers had Luke kunnen halen dat de mensen uit Gryffindor het niet geweldig konden vinden met Slytherins. Zelf wist Luke nog niet waar hij kwam, maar hij had zeker een voorkeur.
Toen het fluitsignaal van buiten klonk, gleden Luke zijn ogen naar de verschillende mensen die zichzelf nog een weg wurmden richting de deur. Uiteindelijk kwam hij uit bij zijn ouders, die niet eens heel erg ver wegstonden, waardoor hij met gemak naar ze kon zwaaien. Ook Luke was de laatste die naar school zou gaan, wat wel even wennen was geweest voor zijn moeder. Luke durfde zelfs te zweren dat hij een paar tranen in haar ogen zag staan. Er bekroop zich wel een beetje een naar gevoel, totdat hij een klapje op zijn schouder kreeg. "Ze hebben eindelijk kreeg rust in huis." Zei Ben lachend, waar Luke wel een beetje om moest lachen, toch zou hij, net zoals zoveel mensen in de trein, zijn ouders behoorlijk gaan missen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Iedereen had zo graag de stomende trein in gewild dat sommigen er letterlijk in waren gesprongen. Het elfjarige meisje, met lange, zwarte haren, had echter net zo lang getreuzeld tot het echt niet meer had gekund. Ze had zo lang mogelijk in de armen van haar vaders willen blijven staan dn alles zo goed mogelijk in zich op willen nemen. Hoe ze roken naar het lekkere, maar snelle, ontbijt wat ze vanochtend voor haar hadden gemaakt, de manier waarop hun armen zich stevig rond haar lichaam hadden gevouwen. Het zou een hele tijd duren voordat ze haar vaders weer zou kunnen knuffelen. In ruil voor het gemis van haar vaders, had ze een pluizige lapjeskat in haar armen liggen. Ze had snel in moeten stappen toen haar vader haar er op had gewezen dat ze nog maar één minuut had gehad en voordat ze het zich echt had kunnen beseffen, waren de deuren van de trein dicht gegaan en was hij vertrokken van het Kings Cross station.’
Het was de eerste keer dat Linn zich in de Hogwarts expres bevond. Sterker nog: een paar weken geleden had ze nog niet eens geweten dat een trein zoals deze had bestaan, laat staan de locatie waar de trein haar naar toe zou brengen. Linn was opgevoed door haar twee vaders in een dorpje net buiten Londen. Ondanks dat ze elf was, had ze wel begrepen dat er ergens op de wereld nog twee andere mensen rond moesten lopen die haar biologische ouders waren, aangezien ze wist dat twee mannen nooit een kind zouden kunnen krijgen. Tenminste, niet op de natuurlijke manier. Ze had echter nooit gedacht dat haar biologische ouders tovenaars waren. In eerste instantie had ze de mooie, ouderwetse brief die haar had verteld dat ze een heks was en dat ze uitgenodigd was om Hogwarts School of witchcraft en wizardry te attenderen ook niet geloofd. Toch had ze in de afgelopen weken het bewijs gekregen dat het allemaal echt was geweest. De schoolboeken, de mantels en ketels die ze nodig had gehad, de trein die haar naar school zou brengen en alle andere leerlingen. Alles was echt. Iets anders wat ook echt was, was het gevoel dat ze had nu het station, en daarmee ook haar vaders, uit zicht waren. Ze was gewend om bij hen in de buurt te zijn. Nu ze een hele tijd van hen weg zou zijn, tot aan de kerstvakantie, wist ze niet goed hoe ze er mee om moest gaan.
Samen met de kat in haar armen begon ze aan haar tocht door de trein. Ze zag verschillende hokjes gevuld met leerlingen. Het ene hokje was nog voller dan de ander, maar ze durfde zelfs niet een hokje binnen te lopen waar maar twee jongens in zaten, ondanks dat ze ook van haar leeftijd leken te zijn. Uiteindelijk vond ze een plekje waar ze in haar eentje kon zitten en nam ze plaats op de leren bank. Haar bruine ogen gleden de ruimte rond en ze besefte zich dat ze nu al alleen was. Die realisatie zorgde er voor dat er tranen in haar ogen begonnen te prikken.
Iemand die juist aan alles behalve huilen dacht, was Rhi. Zij was juist blij om even van haar familie verlost te zijn. Al had ze op dit moment nog haar pleegzusje aan haar arm hangen. Ze had gehoopt dat Edyn opzoek zou gaan naar haar biologische broers en haar alleen zou laten, maar Edyn had haar al de trein in getrokken en ze leek vastberaden te zijn om samen een plekje te zoeken. Dat terwijl Rhi juist behoefte had aan wat ruimte voor haarzelf, weg van haar pleegfamilie. Edyn was namelijk niet haar biologische zusje, net zoals dat Keith en Jackie niet haar biologische ouders waren. Rhi was als pleegdochter in hun gezin gekomen, een paar jaar geleden. Het was niet verschrikkelijk, want over het algemeen lieten Keith en Jackie haar met rust als ze dat wilde. De zomers waren vooral druk, omdat Evan en Ethan dan terug kwamen van Hogwarts. Een school waar zij nu ook naar toe zou gaan. Ondanks dat ze zojuist nog had gezegd dat het haar niks deed, vond ze het toch spannend. Ze wilde zich in alle rust voorbereiden en daar kon ze Edyn niet bij gebruiken.
‘Weet je wat? Als we nou allebei Evan en Ethan gaan zoeken, dan vinden we ze veel sneller!’ zei ze tegen Edyn, waarna ze zich losmaakte van het blonde meisje. Vervolgens versnelde ze haar pas en mengde ze zich tussen een paar andere kinderen. In plaats van dat ze opzoek ging naar haar pleegbroers, besloot ze om nog een stuk verder door de trein te lopen. Ze liep van wagon naar wagon, terwijl ze alles bestudeerde. Ze had een drukke coupé gezien met voornamelijk blonde jongens, waar ook Evan en Ethan in hadden gezeten –die ze maar even had genegeerd-, maar ook een redelijk rustige coupé met maar één jongen. Ze had ook een coupé gezien waar een roodharig meisje bij een paar jongens had gezeten en vervolgens was ze in een andere wagon gekomen waar een blonde jongen met krullend haar de show aan het stelen was met een verhaal wat zogenaamd grappig moest zijn. Ze zag veel van de kinderen lachen, maar ze besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Ze liep net zo lang door totdat ze bij het einde van de trein kwam. Er was een klein platform met een hekje er omheen en ze zag het stroom van de trein boven zich uit dwarrelen, terwijl ze de mensenwereld achter zich lieten.
Die jongen was Ashton. Een tweedejaars. De gele sjaal die hij rond zijn hals had, vertelde iedere leerling die enigszins kennis had van Hogwarts dat hij in het huis van Hufflepuff behoorde. Nadat hij een hele zomer bij zijn moeder, broertje en zusje had doorgebracht had hij er naar uitgekeken om weer terug te gaan naar Hogwarts. Zijn eerste jaar was in één woord geweldig geweest. Hij had zoveel spreuken geleerd, maar tegelijkertijd had hij ook veel nieuwe vrienden gemaakt. Hij praatte graag met mensen, hij had altijd wel een nieuw verhaal te vertellen en hij moest toegeven dat hij het ook leuk vond om zijn verhalen met anderen te delen, zeker als hij merkte dat ze het grappig of leuk vonden.
Een meisje dat ook in het tweede jaar zat bood hem snoepjes aan uit een doosje waarop stond “Bertie Bott’s every flavour beans.”. Dankbaar nam Ashton er een paar uit het doosje, ondanks dat hij wist dat er een kans bestond dat er een vieze smaak tussen zou kunnen zitten. Het doosje gaf al aan dat er snoepjes waren met elke smaak, maar ze bedoelden ook echt elke smaak. Hij had vorig jaar al horrorverhalen gehoord over smaken als poep, snot en kots. Hij keek bedenkelijk naar de snoepjes in zijn handen en vervolgens naar het meisje dat hem de snoepjes aan had geboden. ‘Hé, heb je deze uit Sugarplums?’ vroeg hij, terugdenkend aan de snoepwinkel die zich bevond in Diagon Alley. Hij vond het zelf echt een geweldige plek om naar toe te gaan, ondanks dat hij er nog maar twee keer in zijn leven was geweest. Vorig jaar, toen hij voor het eerst zijn spullen had moeten kopen voor het eerste jaar, had hij zijn ogen uitgekeken. Dat was dit jaar niet anders geweest. Zijn broertje en zusje hadden echter niet mee gemogen, dus hij was alleen met zijn moeder gegaan.
‘Ja, hoezo?’ vroeg het meisje. ‘Oh, ik wilde daar wat snoepjes kopen voor mijn broertje en zusje. Het liefst deze, omdat ze op snoepjes lijken die mensen ook verkopen, maar mijn moeder had me door voordat ik ze kon kopen. Anders had ik ze kunnen verassen,’ zei Ashton lachend, waarna hij één van de snoepjes, die hem een beetje deden denken aan jellybeans, in zijn mond stopte. Het duurde niet lang voordat hij de frisse smaak van pepermunt in zijn mond proefde.
Ondanks dat Michael zich al op tijd in de Hogwarts Expres had bevonden, stond hij niet echt te trappelen om zijn verhalen over de zomer te delen. Niet dat hij zich er niet op had verheugd om zijn vrienden te zien, maar dat waren twee verschillende dingen in zijn ogen. De voornaamste reden dat hij snel de trein in was gegaan, had te maken gehad met zijn ouders. Hij was enig kind en nu hij een heel jaar weg zou zijn, of grotendeels een heel jaar, zouden zijn ouders veel meer tijd en ruimte hebben. Iets wat ze niet heel erg leuk hadden gevonden en Michael was daarom ook de trein in gesprongen voordat zijn moeder hem dicht tegen haar aan had kunnen trekken en hem voor schut had kunnen zetten voor zijn aanstaande klasgenoten en medestudenten.
Eén van zijn vrienden, Calum, had hem al snel gevonden. Hij en Calum kenden elkaar eigenlijk al jaren. Michael wist niet eens hoe ze precies vrienden waren geworden. Hij gokte dat zijn vader bij de vader van Calum werkte en dat ze op de één of de andere manier zo bij elkaar waren gekomen. Niet dat Michael iets te klagen had, want hij had een goede aan Calum. Zijn beste vriend leek op het eerste gezicht misschien stil en verlegen, maar hij kon behoorlijk gek doen als hij eenmaal los was gekomen. ‘Ik wilde graag een goede plek,’ zei Michael tegen Calum. Dat was nog niet eens een leugen. Ondertussen hield hij de gang in de gaten. Zijn ouders hadden hem meerdere keren verteld dat Naylene, een meisje dat hij ook al jaren kende, al een jaar op Hogwarts zat en dat ze hem wegwijs kon maken. Michael wilde echter eerst zelf kijken of hij alles zou kunnen vinden. Als hij echt hulp nodig had, zou hij wel naar haar toe gaan. Al zou hij vroeg of laat toch wel naar haar toe gaan om haar te begroeten. Hij en Naylene konden het best goed vinden, maar sinds ze was begonnen op Hogwarts had hij voornamelijk brieven van haar gekregen. Ze hadden elkaar in de zomer nog wel eens gezien, maar Naylene had toen al vaak gezegd dat ze bezig had gemoeten met school. Dat terwijl school pas vandaag zou beginnen.
Toen hij geen rode haren voorbij zag komen, keek hij weer naar Calum. ‘Heeft Mali nog gezegd over hoe ze ons gaan sorteren?’ vroeg hij aan zijn beste vriend. Hij wist dat hij het aan Naylene had kunnen vragen, maar ergens durfde hij dat niet zo goed. Hij wist dat het behoorlijk gevoelig lag bij haar en haar familie dat ze niet in Slytherin was geplaatst, maar juist in Ravenclaw. Dus hij had er niet over willen beginnen. Calum had een oudere zus, dus hij gokte dat ze het antwoord ook wel van haar konden krijgen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Grauwe wolken hingen boven het landschap waar de trein doorheen denderde. Van regen was er nog niet te spreken, maar het zorgde wel voor een kil begin van de nieuwe maand. In de trein was het ook donkere dan op een normale dag, maar door de verplichting was er genoeg te zien. Iedereen leek zorgeloos te genieten van de reis die hen naar schoon bracht. Overal waren er gesprekken ontstaan, waren mensen met elkaar aan het praten over hun vakanties, over het nieuwe jaar en nog veel andere onderwerpen.
Ook bij Naylene was dat het geval. Het roodharige meisje had haar vrienden Matt, James en Travis gevonden in één van de coupes. De drie jongens waren vorig jaar net zoals Naylene zelf, voor het eerst naar Hogwarts gekomen. Alle vier waren ze in Ravenclaw ingedeeld, waardoor ze elkaar hadden leren kennen. Naylene was misschien iemand die heel erg goed alleen kon zijn, ze vond het niet erg om alleen met haar boeken te zitten en zich al vast in te lezen in alle materie, ondanks dat ze daar de hele zomer ook mee bezig was geweest. Nu had Naylene het boek wat ze mee had genomen naast haar neergelegd op het bankje waar ze plaats had genomen.
In de zomer waren er dan wel genoeg brieven over en weer gegaan, die Naylene een beetje stiekem had moeten lezen. Ze had vaak genoeg gezegd dat ze Michael een brief had gestuurd, wat ze in werkelijkheid misschien wel had gedaan, maar lang niet zo vaak. Veel van de brieven waren voor haar andere vrienden geweest. Haar ouders waren de laatste week behoorlijk wantrouwend geweest, waardoor ze hadden willen weten met wie ze brieven had gestuurd en uiteindelijk was het op een enorme ramp uitgelopen. Naylene kon haar vader nu nog horen roepen dat ze haar tijd niet moest verdoen met zielige Ravenclaws, helemaal niet als ze geen puur bloed hadden. In de verhaal over haar zomer, liet Naylene dat verhaal er ook maar buiten. Veel andere dingen waren er ook niet over haar zomer te zeggen. Het grootste gedeelte ervan had ze doorgebracht bij huis. Er waren dagen geweest waar ze buiten een rustig plaatsje had gezocht, maar ook daar was ze alvast bezig geweest met school.
Naylene genoot echter wel van de verhalen die haar vrienden haar vertelden. James, die op vakantie was geweest naar Frankrijk, waar hij genoeg verhalen over te vertellen had. Terwijl Naylene zo goed mogelijk luisterde naar het verhaal wat ging over de taal, die James had proberen te leren, maar het was blijkbaar niet heel erg makkelijk gegaan. Naylene kon er wel een beetje om lachen, terwijl ze zich bedacht dat het toch wel vreemd was dat er zoveel verschillende talen waren in de wereld, maar het haar wel zeker leuk leek om meer van die talen te weten.
Naylene werd uit haar gedachten getrokken door de jongen die tegenover haar zat. Matt was rare gezichten naar haar aan het trekken, waardoor ze zachtjes moest lachen. Met Matt was Naylene vorig jaar als eerste bevriend geraakt, het was heel erg makkelijk gegaan, ondanks dat ze beiden niet heel uitbundig waren, maar daarom hadden ze ook van dit soort momentjes. Momenten waarop ze beiden opkeken van wat ze aan het doen waren, elkaar aankeken en er een gek gezicht kwam, waardoor ze beiden moesten lachen.
Naylene genoot echt van de tijd die ze met haar vrienden had. Iets wat Calum een paar coupes verder ook deed. Er waren genoeg ruimtes geweest waar Calum bij had kunnen zitten, maar dat was niet wat hij had gewild. Dit was zijn eerste jaar en hij wist maar al te goed dat daarbij hoorde dat hij nieuwe mensen zou gaan ontmoeten, vrienden zou moeten maken. Voor nu hield hij het liefst bij de vriend die hij al een tijdje had. Daarom vond Calum het goed dat hij Michael nu had. Iemand die hij kende en al genoeg dingen van wist. Calum was niet iemand die zomaar op mensen afstapte als hij ze niet kende. Hij wist maar al te goed dat de treinreis een hel was geworden als hij Michael niet had gekend, want zijn zus had het echt niet goed gevonden als haar broertje bij haar en haar vriendinnen was komen zitten.
"Ik ben blij dat we een plek hebben." Gaf Calum eerlijk toe. Ze hadden een coupe voor henzelf, wat nog heel wat was, met alle leerlingen die mee hadden gemoeten in de trein. Calum wist wel zeker dat de trein door magie plaats genoeg bezat voor iedere leerling, de trein had er in zijn ogen niet groot genoeg uitgezien voor alle mensen die buiten hadden gestaan toen ze aan waren gekomen.
Calum knikte toen Michael vroeg over het sorteren. Het had een tijdje geduurd voordat hij Mali zo ver had kunnen krijgen, er waren heel veel onzinverhalen geweest, die Calum soms wel en soms niet had geloofd. Maar uiteindelijk was hij er achter gekomen hoe het sorteren echt ging, iets wat hij ook nog bevestigd had gekregen door zijn moeder. "Er is een sorteerhoed? Die moet je opzetten en die verteld in welke afdeling je thuis hoort." Calum was wel heel erg nieuwsgierig geweest naar hoe het precies had gewerkt en daarom had hij ook zijn eigen theorieën bedacht. "Ik denk dat het op de een of andere manier in je hoofd kan kijken? Weet hoe je denkt en welke karaktereigenschappen je hebt?" Hij wist dat mensen daar op werden gesorteerd. Waardoor hij wel zeker wist dat het op die manier zou moeten gaan.
"Waar denk je dat je in wordt gedeeld?" vroeg Calum aan zijn vriend. Zelf wist hij het niet. Zijn ouders hadden beiden aan Hogwarts gestudeerd. Zijn moeder in Ravenclaw, zijn vader in Slytherin. Ondertussen was zijn zus ook ingedeeld in die laatste afdeling. Iets in hem zei Calum, dat hij zelf niet in Slytherin zou gaan komen, maar hij wist zeker dat Ravenclaw een optie was.
Iemand die totaal niet bezig was met de afdeling waar ze uiteindelijk in zou komen, was Edyn. Sinds Rhi had gezegd dat ze het best beiden op zoek konden gaan naar Ethan en Evan, was Edyn dat gaan doen. Vlak nadat Rhi de ene kant op was gegaan, was Edyn een beetje afgeleid geraakt, iets wel vaker bij haar gebeurde. Edyn was al lang niet meer echt bezig met haar broers zoeken. Ze liep nog wel steeds door de gangen van de trein.
Er waren genoeg mensen die het vrolijke meisje nakeken en niet omdat ze bijna met een soort van huppel in haar loopje liep. Er was iets wat heel wat meer aan haar opviel, waardoor ze her en der gelach achter zich liet. Niet dat het ooit door Edyn haar hoofd zou gaan dat mensen haar misschien wel uitlachte. Het enige wat ze deed, was ze zich omdraaide als ze iemand hoorde lachen en hen zelf een eigen glimlach laten zien. De reden dat mensen lachten of in vele gevallen haar alleen maar nakeken, zat op haar rug. Een week geleden was Edyn met haar moeder meegegaan naar de Mugglewereld, waar ze een paar vleugeltjes had gezien, die ze echt heel erg graag had willen hebben. Toen Edyn de vleugels die verschillende kleuren roze, paars en blauw in zich hadden, had gekregen was ze zo uitzinnig blij geweest dat ze niet meer af had gedaan. En zeker op een dag als deze, had ze om willen houden. Ze voelde zich er echt gelukkig in, dus niemand die haar daarin tegen had kunnen houden.
Edyn haar ogen geleden nog onbewust nog steeds bij de verschillende coupes naar binnen. Toen ze zag dat in één ruimte een meisje in haar eentje zat te huilen, stopte ze abrupt met lopen. Ze stapte meteen weer terug, zodat ze de deur open komen maken en naar binnen kon komen. "Hee." Probeerde ze zo zachtjes te zeggen, omdat ze niet wilde dat het meisje van haar schrok. Het was alleen maar haar bedoeling om het beter te maken voor het donker harige meisje wie haar kat dicht tegen zich aan had getrokken. "Ik ben Edyn." Stelde ze zich maar eerst voor, vragen of het ging, zou haar niet gaan helpen en dat wist ze. Iedereen kon zien dat het niet goed ging met het meisje! Dat was ook de reden waarom Edyn naast haar ging zitten en haar armen om haar heen sloeg.
"Vond je het moeilijk om afscheid te nemen van je familie?" Vroeg Edyn zachtjes, terwijl ze het meisje zo goed mogelijk tegen zich aantrok. Zelf had ze het ook niet heel erg fijn gevonden om afscheid te moeten nemen van haar familie, ze wist zeker dat ze haar ouders en broertjes en zusjes heel erg zou gaan missen. Voor haar viel het nog mee dat ze een deel van haar familie bij zich had.
Luke zat op het moment misschien dan wel bij zijn familie, maar hij wist niet echt of hij daar wel op een goede plaats was. Het was te verwachten geweest dat de jongens gedag hadden willen zeggen tegen hun vrienden en hun zomer hadden willen bespreken. Luke viel al snel buiten het gesprek, daarom hield hij zich ook vooral bezig met wat er buiten gebeurde. Ondertussen reden ze over groene vlaktes. Omdat hij redelijk goed was voorbereid door zijn broers wist hij dat de reis nog wel wat uurtjes zou gaan duren en in die tijd moest hij zorgen dat hij zichzelf ging vermaken. Iets wat hij al snel niet meer kon doen in de coupé, omdat één van zijn broers zijn aandacht trok. "Misschien is het beter als je een stukje gaat lopen, om te kijken of je wat vrienden kan maken. We moeten wat dingen bespreken." Luke snapte dat Ben gewoon wilde dat hij wegging, daarbij kon hij ook wel raden waarom hij niet meer bij het gesprek mocht zijn. Luke zijn broers stonden misschien niet echt bekend als mensen die continu voor chaos zorgden, maar Luke wist ook wel dat er her en der wel wat was gebeurd, die gesprekken had hij wel af kunnen luisteren. Toch was het nooit zo erg geweest dat de leraren contact op hadden genomen met zijn ouders. Het viertal leek afwachten te kijken naar de jongen die toch een paar jaar jonger was. "Onze zusjes moeten hier ook ergens rondlopen, misschien vind je ze nog wel?" vertelde één van de andere broers Luke, wie vervolgens zijn schouder ophaalde op de informatie. Hij stond op van zijn plaats en liep de coupé uit. Terwijl hij nog wel even omkeek naar het viertal. Stiekem hoopte hij ook dat hij vrienden zou krijgen op wie hij altijd zou kunnen vertrouwen. Het hoorde wel bij dit avontuur. Zijn moeder had hem misschien niet gepusht om vrienden te maken, maar ze had zeker wel gezegd dat het makkelijker was om ze te hebben.
De gangen waren nu heel wat rustiger dan dat Luke ze had gezien toen ze de trein binnen waren gekomen. Iedereen had ondertussen en plaatsje gevonden, maar dat maakte het voor de blonde jongen wel wat moeilijker om contact te leggen met mensen. Voor nu was het vooral zijn bedoeling om in zich op te nemen wat er allemaal om zich heen gebeurde. Van ruimtes vol ouderejaars die gezellig met elkaar aan het praten waren, tot aan twee meisjes die dicht bij elkaar zaten, omdat één van hen aan het huilen was. Hij durfde bijna te wedden dat hij een paar vleugeltjes op de rug van één van de meisjes had gezien, maar hij was er te snel voorbij gegaan om te kunnen bepalen of dat de werkelijkheid was of dat hij dacht dat hij iets gezien had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was voor veel studenten al wel duidelijk in welk huis ze zouden worden gesorteerd. Er waren veel leerlingen die een oudere broer of zus hadden en het kwam vaak voor dat families bij elkaar kwamen, of in ieder geval in één van de huizen waar hun ouders ook in hadden gezeten, als de ouders tenminste beide een tovenaar waren. Iets wat niet in alle gevallen zo was. Het kwam ook voor dat een heks trouwde met een muggle, of juist andersom.
Michael zijn ouders waren beide tovenaars. Ze hadden beide ook in Slytherin gezeten en ze waren best gesteld op hun status. Niet zo erg als de ouders van Naylene, met wie hij soms echt medelijden had. Ondanks dat zijn ouders er wel trots waren om te vertellen aan anderen dat ze tot nu toe een pure familie, vol tovenaarsbloed, hadden, leken ze het niet erg te vinden dat Michael met anderen om ging wie van een “mindere” afkomst kwamen. Al wist hij dat ook Calum zijn ouders beide tovenaars waren. Al zou hij ook vrienden zijn geweest met Calum als dat niet het geval was geweest.
‘Een soorteerhoed?’ herhaalde Michael. Hij vond het een beetje vreemd klinken. Hij wist ook niet zo goed wat hij zich er precies van voor moest stellen. Calum leek echter al een theorie te hebben bedacht. Volgens hem zou de hoed op de één of andere manier in hun hoofden gaan kijken om te bepalen in welk huis ze zouden komen. Als dat alles was, was Michael enigszins teleurgesteld. ‘Het klinkt saai. Ik had er meer van verwacht.’ Er waren zoveel verschillende verhalen over hoe het sorteren van leerlingen ging en Michael had ergens wel gehoopt dat ze meteen aan de slag mochten met hun magie. Ze gingen immers niets voor niets naar een school als deze.
‘….trolly?’ hoorde Michael iemand schreeuwen. Hij kwam iets overeind en keek om de hoek van zijn coupé om te zien waar de stem vandaan kwam. Hij zag een oud vrouwtje, wie voor een groot deel verscholen was achter een karretje vol snoep. Chocoladekikkers, pompoencakejes en allerlei andere lekkernijen lagen er op verspreid. ‘Wil iemand iets van de trolly?’ riep het vrouwtje nog een keer met haar krakende stem. ‘Ik!’ riep Michael. Hij ging meteen op zoek naar een paar sikkels in zijn zak, maar tegen de tijd dat hij er een stuk of tien bij elkaar had geraapt uit zijn zakken, was het vrouwtje met de trolly alweer verdwenen. ‘Hé!’ riep hij, terwijl hij overeind kwam van de bank waar hij op zat. ‘Ik wilde ook wat!’ riep hij het vrouwtje achterna. ‘Ik ben zo terug!’ liet hij Calum weten, waarna hij de coupé uitrende en het vrouwtje probeerde te volgen. Jammer genoeg leek het vrouwtje nergens meer te bekennen.
De groene velden en de donkere wolken trokken nauwelijks de aandacht van het jonge meisje dat in haar eentje in de coupé zat. Zelfs het vrouwtje met een snoepkarretje en de mensen die langs liepen deden haar niet veel, behalve dan dat ze zich iets weg had gedraaid van de deur. Linn voelde geen behoefte om mensen nog een reden te geven om haar uit te lachen. Ondanks dat haar vaders haar hadden beloofd dat er nooit meer iets zou gebeuren zoals op haar oude school, wist ze dat die kans er wel was. Vooral omdat ze, in haar ogen, één van de weinigen was die niets wist van magie of Hogwarts. Linn wist echter niet dat het tegenwoordig volkomen normaal was dat leerlingen die geboren waren in de mensenwereld, en geen magische ouders hadden, naar een school als Hogwarts gingen. Ze was lang niet de enige. Ze wist het enkel nog niet.
Geschrokken staarde ze naar het meisje dat opeens in haar coupé stond. Snel probeerde ze haar tranen weg te knipperen. Door haar wazige zicht zag ze dat het een blond meisje was, met bezorgde blauwe ogen en vleugeltjes op haar rug. Linn wist niet of de vleugels echt waren, maar toen het meisje dichterbij kwam zag ze dat de vleugeltjes met bandjes vastzaten en dat ze dus niet echt tot het meisje toebehoorde.
‘Ik ben Linn,’ wist Linn snikkend uit te brengen. Het blonde meisje was naast haar gaan zitten en het verbaasde Linn dat ze niet veel later twee armen om haar heen voelde. Ze kon niet in woorden uitdrukken hoe graag ze nog een knuffel had willen hebben van haar vaders, maar nu kreeg ze een knuffel van een wildvreemde. Ze had het meisje nog nooit gezien en ze had ook nog nooit meegemaakt dat iemand haar zomaar knuffelde. Daarom durfde ze ook nauwelijks te bewegen in de armen van het meisje dat zich voor had gesteld als Edyn. Edyn met de vleugeltjes op haar rug.
Mitten, de kat van Linn, had zich tot haar verbazing nog niet tussen hen uitgewurmd omdat Edyn haar best stevig vasthield. Linn had ook besloten om haar armen om het meisje heen te slaan, ondanks dat ze het nog steeds vreemd vond dat iemand haar zomaar knuffelde, dat iemand haar wilde helpen. Haar kat leek het echter te vertrouwen, want hij nestelde zich juist goed tussen de twee meisjes in. ‘Dit is de eerste keer dat ik echt van ze weg ben?’ antwoordde Linn zacht op Edyn. Ze vond het heel moeilijk om nu zonder haar vaders te zijn. Als ze het niet fijn had gehad op school waren haar vaders er tenminste nog geweest. Dan had ze aan het einde van de dag bij hen op de bank kunnen zitten en had ze mogen helpen met koken. Nu kon ze enkel een brief sturen als er iets mis zou zijn. Ondanks dat ze blij was met de uil die ze aan hadden geschaft, had ze er weinig vertrouwen in dat de uil haar brief ook echt af zou leveren aan haar vaders.
Ondertussen stond een ander elfjarig meisje juist in haar eentje, waar ze oprecht van genoot. Nu Rhi uitzicht had op alles wat ze achterliet, wat eerst alleen Londen was geweest maar nu kwamen er ook groene velden bij, voelde ze zich behoorlijk rustig. Ze zat niet meer in de drukke trein en ze hoefde vooral niet naar een jengelede Edyn te luisteren. Ze kende haar dan al een paar jaar en ondertussen was ze er aan gewend geraakt, maar dat betekende niet dat ze het ook leuk vond. Soms vond ze Edyn heel vervelend en zeker op dit momenten kon ze het vervelende gedoe van haar pleegzusje niet gebruiken. Er waren genoeg dingen die door haar hoofd spookten en Edyn zou haar gedachten alleen maar verstoren.
Rhi wist dat Hogwarts vier verschillende afdelingen had. Evan en Ethan zaten beide in Gryffindor, wat volgens hen ook meteen het beste huis was. Rhi had zich wel ingelezen en ze wist zelf wel een beetje de eigenschappen van iedere afdeling. In haar ogen was Gryffindor dan ook niet de beste afdeling. Zelf had ze het idee dat ze namelijk in Slytherin zou belanden. Ze wist ook niet zo goed waarom. Misschien dat het wel te maken had met haar biologische ouders. Veel wist ze niet van hen, behalve dat ze beide van puur tovenaarsbloed waren geweest en dat ze ook op deze school hadden gezeten, in Slytherin. Niet dat ze graag in Slytherin wilde omdat haar ouders daar ook hadden gezeten. Slytherin leek haar enkel het minst stom van de vier afdelingen.
Rhi keek over haar schouder naar de ingang van de trein, waardoor er iets anders bij haar opviel. Naast de deur was een kleine ladder bevestigd aan de wand van de trein. De ladder leidde naar het dak van de trein. Wat daar precies was, wist Rhi ook niet. Het maakte haar echter wel nieuwsgierig en daarom liep ze ook naar het laddertje. Ze controleerde eerst of het goed aan de trein vast door er een paar keer aan te trekken. De ladder bewoog niet, dus ze gokte dat het stevig genoeg was. Ze klemde haar handen rond het ijzer en zette vervolgens haar voet op één van de onderste treden. Zo werkte ze zich omhoog, totdat ze uitkeek op de bovenkant van de trein. Ze trok zichzelf er bovenop en kwam vervolgens iets overeind. Haar voeten stonden stevig op het dak van de trein en de wind blies haar haren uit haar gezicht. Ze kon tot in de verste kijken. Ze had zich in tijden niet zo vrij gevoeld. Langzaam begon ze vooruit te lopen. Dat de trein ondertussen met een grote vaart door weilanden raasde, leek haar niets uit te maken.
Ondanks dat Ashton zich binnenin de trein bevond, ervaarde hij haast hetzelfde gevoel van vrijheid. Hij was eindelijk weer op een plek waar hij zich uit thuis voelde. Niet dat hij het niet fijn vond om thuis te zijn, maar thuis had hij toch enige belemmeringen. Hij mocht geen magie gebruiken, wat hij snapte omdat de relatie tussen tovenaars en muggles niet geweldig was. Ze wisten zelfs niet eens dat tovenaars bestonden, dus het zou heel vreemd zijn als iemand Ashton met zijn toverstok zou zien zwaaien. Hij had echter wel graag de nieuwe spreuken die in de boeken hadden gestaan willen uitproberen. Hij had echter ook graag iets aan zijn broertje en zusje willen laten zien, maar zoiets was echt tegen de regels. Iets waardoor hij vaak twee teleurgestelde gezichten te zien had gekregen. Hier in de trein en op Hogwarts mocht hij zich echter volledig laten gaan met zijn magie. Hij was er dol op, vooral om alle magische dingen die om hem heen konden gebeuren en tegelijkertijd toch zo normaal waren. Het was niet meer dan normaal dat iemand binnen tien minuten van een verkoudheid af kon komen, of dat er mensen op het veld naast de school op bezems vlogen om hun Quidditch-vaardigheden te verbeteren.
Zelf hing Ashton nu aan de lippen van het meisje dat hem een paar snoepjes aan had geboden, wie aan het vertellen was over haar zomer en de wandelingen die ze had gemaakt in de bossen. Er waren zoveel magische plekken waar tovenaarsfamilies naar toe konden. Jammer genoeg zou Ashton zijn familie nooit mee kunnen nemen, maar dat nam niet weg dat hij ze zelf wel graag een keer wilde bezoeken.
Plotseling trok een kleinere, blonde jongen zijn aandacht. Hij was net de coupé binnen gelopen en ergens kreeg Ashton het idee dat de jongen zich een beetje verloren voelde. Ook zag Ashton al snel dat de jongen een eerstejaars was, omdat hij nog geen specifiek uniform had. Ashton had bijvoorbeeld een geel met zwarte stropdas en ook de lijntjes op zijn trui hadden een gele kleur. Op zijn mantel, die hij op dit moment nog niet aan had, stond het logo van Hufflepuff. De blonde jongen had vrijwel niets wat aangaf dat hij al gesorteerd was in een huis, dus het moest wel een eerstejaars zijn.
‘Zoek je iemand?’ vroeg Ashton vriendelijk aan de jongen. ‘We kunnen je wel helpen, als je dat wil?’ voegde het meisje waar Ashton zojuist mee in gesprek was geweest er aan toe. Als de jongen echt verdwaald was in de trein, dan wilde Ashton hem maar al te graag helpen. Hij wist zelf ook nog wel hoe groot alles had geleken toen hij de trein in was gestapt, precies een jaar geleden. Hij had echt niet geweten waar hij naar toe had gemoeten, maar hij had al snel een groepje gevonden en toen was zijn eerste treinreis er één geworden om nooit te vergeten. Dat gunde hij deze jongen ook.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor iedereen was de eerste dag anders. De nervositeit was vooral bij de mensen die voor het eerst naar Hogwarts gingen. Voor Edyn was dat anders, maar ze kon best begrijpen dat het meisje dat naast haar zat, het behoorlijk eng vond om voor het eerst naar de school te gaan. Ze kon haast niet bevatten waarom er mensen langs de coupe waren gelopen, waar dit meisje huilend had gezeten, maar gewoon door waren gelopen. Als oudere zus probeerde Edyn er altijd voor te zorgen dat haar jongere broertjes en zusjes het goed naar hun zin hadden. Voor haar was het dan ook echt haar familie. Iets wat biologisch gezien niet helemaal klopte.
Edyn haar ouders waren, toen Edyn nog maar een paar maanden oud was, begonnen met het opnemen van kinderen in hun gezin. De kinderen hadden allemaal tovenaarsouders gehad. Eén of twee. Ze waren er mee begonnen om tovenaarskinderen een huis te geven, waar ze begrepen wat magie was. Toch was Edyn ook wel echt opgevoed met genoeg informatie over de Mugglewereld, haar ouders hadden haar dat in ieder geval ook mee willen geven. Daarom dat het meisje ook de vleugels op haar rug had kunnen krijgen.
"Ooh dat is echt een hele mooie naam! Het past bij je!" Bracht Edyn enthousiast uit toen ze de naam van het meisje naast haar hoorde. Edyn was altijd al enthousiast geworden over de meest kleine dingen. Veel maakte het niet uit wat er precies. Ze kon al enthousiast worden van een klein vogeltje dat langs kwam vliegen. Nou was ze ook wel echt gek op dieren en ze had het katje dat tussen haar en Linn zat ook al lang opgemerkt. Toch wilde ze nu vooral aandacht geven aan het meisje met de tranen in haar ogen.
Voorzichtig ging Edyn met haar handen over de rug van Linn heen om haar te proberen te troosten. "Maar dat is ook heel erg moeilijk." Zei Edyn zachtjes. Ze vond het zelf ook niet heel erg fijn om een hele tijd van haar ouders weg te moeten zijn. Het was dan wel vaker gebeurd, maar ze wist wel zeker dat ze zou gaan missen. "Ik mis mijn familie ook. Maar Evan en Ethan zitten al op Hogwarts en Rhi gaat ook mee, dus dat valt nog mee." Voor Edyn was het makkelijker omdat ze nog wel familie in de buurt had. Maar daarom had ze juist met Linn te doen. Ze vond het echt vervelend voor het meisje!
Even zo voorzichtig trok Edyn haar armen terug, zodat ze het katje even kon begroeten door zachtjes over zijn kopje te aaien. "Maar jij bent er voor Linn en je gaat haar vast heel erg veel met haar knuffelen of niet schatje?" Het katjes echt goed tussen hen ingenesteld, het was al duidelijk dat het katje Linn als zijn baasje zag. "Heb je ook een uil? Want dan kun je je ouders schrijven en zij jou? Anders mag je die van ons wel gebruiken en volgens Ethan en Evan zijn er ook heel veel uilen in Hogwarts!" Edyn wist wel zeker dat Linn wel contact met haar ouders zou kunnen houden, al wist ze ook wel dat het heel erg anders was, dan ze zomaar een knuffel te kunnen geven. "Hogwarts is heel erg leuk, van wat Ethan en Evan zeggen in ieder geval en ik geloof ze ook wel! Het lijkt me echt heel erg leuk." Ratelde Edyn enthousiast door.
Iets verderop, voelde Luke zich al lang niet meer zo enthousiast. Hij had ook wel geweten dat hij niet de hele tijd de veiligheid van zijn broers op had kunnen zoeken. Die hadden natuurlijk hun eigen vrienden gekregen in de loop van de jaren. Toch had Luke altijd genoten van de tijd dat ze thuis waren geweest. Dan waren ze vaak genoeg op hun bezems geklommen en hadden ze Quidditch gespeeld. Luke wist ondertussen, dat het jammer genoeg niet mogelijk was voor hem om bij het team te komen, voor het komende jaar in ieder geval. Daarbij had zijn moeder wel laten weten dat de lessen wel op de eerste plaats kwamen. Het was niet echt iets waar Luke nu over na wilde denken. Hij wist dan wel het een en ander over de lessen, omdat hij dat mee had gekregen van Ben en Jack, maar het was niet zo dat hij zich er al echt in had verdiept. Luke was nu veel meer bezig met hoe het zou gaan verlopen op de rest van zijn eerste dag.
Luke was een beetje verbaasd toen hij ineens iemand tegen hem hoorde praten, het leek hem in ieder geval dat het tegen hem was. Hij keek recht in het gezicht van de jongen die hem net had gevraagd of hij iemand zocht. Luke schudde dan ook met zijn hoofd, hij zocht niet echt iemand, meer iets. Iets om zijn tijd mee te doden. "Nee, maar bedankt." Hij bekeek de jongen nog even, naar de kleuren van zijn stropdas te zien, kon Luke uitmaken dat hij uit Hufflepuff kwam. Van de afdelingen wist hij ondertussen wel genoeg. Zijn broers zaten allebei in Gryffindor, iets wat zijn ouders ook hadden gedaan, daarom ging Luke er ook vanuit dat hij daar zelf zou komen. Van wat hij wist was Hufflepuff de afdeling die bekend stond om hun aardige karakter. Wat hij wel terug zag in de jongen die hem had willen helpen. "Een fijne reis nog?" Luke wist haast wel zeker dat hij niet bij de jongen in de afdeling zou komen en hij vond het misschien aardig dat hij zijn best had willen doen om hem te helpen, maar hij had geen zin om als een zielig projectje op te worden genomen in een groep van mensen die waarschijnlijk niet snel meer zou zien.
Luke liep dan ook verder door de coupe, iets wat nog wel even zo door ging. Hij verbaasde zich over de grote van de trein en het verschil in ruimtes. Er waren kleinere coupes, waar een gang langs liep, maar er waren ook genoeg coupes zoals die waar de Hufflepuffs hadden gezeten. Op een gegeven moment was Luke zelfs door een coupe met mensen die hij had herkent als een paar Slytherins, gekomen. Heel erg vrolijk hadden ze niet gereageerd, maar Luke had zich er weinig van aangetrokken, hij zag niet waarom hij dat zou moeten doen?
De verschillende gangen en coupes hadden Luke uiteindelijk naar het einde van de trein gebracht, waar hij uiteindelijk voor het hekje bleef staan. Er ging een gevoel van adrenaline door zijn lichaam door daar te staan met alleen maar een klein hekje voor zijn lichaam om hem te beschermen, meer was er niet en Luke wist maar al te goed dat de trein maar één onverwachte beweging hoefde te maken en hij dan ergens op de grond terecht zou komen, want vast niet heel erg prettig was.
Nadat Luke een tijdje op de plaats achter het hekje had gestaan, hoorde hij ineens wat van boven, iets wat zijn nieuwgierigheid aanwakkerde. Het duurde even voordat hij doorkreeg dat er een ladder hing, die hem naar boven kon brengen. Zonder enige twijfel zette Luke zijn eerste voeten op de trede en klom zo naar boven. De wind die hij net al had gevoeld, suisde nu steeds harder langs zijn oren heen. Toch kwam hij uiteindelijk boven uit, al was hetgeen wat hij daar zag, iets wat hij niet had verwacht. Er was een meisje, die op haar rug op de trein lag. "Wat doe jij hier?" vroeg hij, omdat hij het niet echt snapte hoe ze daar zo rustig kon liggen.
In de trein, was Calum minstens zo verward toen Michael ineens op was gestaan en er vandoor had gegaan. In zijn ogen waren ze midden in een gesprek geweest, eentje die Calum best nog wel belangrijk had gevonden. Ondanks dat hij het niet met Michael eens was geweest. In zijn ogen was het sorteren niet iets saais, helemaal niet als een hoed het kon doen. Calum was wel wat gewend, hij was immers opgegroeid met twee tovenaars als ouders en zijn zus was ook al met verhalen thuis was gekomen. Toch boeide de sorteerhoed hem zeer. Het leek Calum echt dat de hoed iets in het hoofd zou kunnen zien, waar hij best wel benieuwd naar was.
Veel had hij toch niet kunnen vertellen, omdat Michael er ineens vandoor was gegaan, terwijl Calum haast wel zeker wist dat de vrouw met de Snoeptroly echt nog wel een keer terug zou komen om haar snoep te verkopen. Ondanks dat Calum ook wel wist dat de snoep echt heel erg goed smaakte. Hij was zelfs in Diagon Alley nog langs Sugarplum’s geweest. Het meeste snoep zat op het moment in de koffer, dus dat had hij ook niet aan kunnen bieden.
Calum wist niet heel erg goed wat hij moest doen, maar het zat hem niet lekker om in zijn eentje in de ruimte te zitten. Met de kans dat ze het coupe zouden verliezen aan andere mensen die nog een plaatsje zochten, besloot Calum om achter Michael aan te gaan, zodat hij hem misschien ook wel kon vertellen dat de trolly weer terug zou komen. Als de jongen met verschillende kleuren haren, ondertussen niet al wat snoep had kunnen kopen.
De gangen waren echter behoorlijk leeg toen Calum naar buiten was gestapt. Iets wat hij niet heel erg goed begreep, want zo lang had hij er nou ook weer niet over gedaan om de keuze te maken Het stond hem niet zo aan om in zijn eentje te blijven, maar dit vond hij ook weer niet heel erg fijn. Hij voelde zich een beetje verdwaald en hij probeerde wel op een rustig tempo door de trein heen te lopen. Niet dat hij weer tegen iemand aan zou rennen. De gangen waren veel rustiger geworden, wat Calum toch een soort van geruststelde, al snapte hij echt niet waar Michael zo snel kon zijn, iets wat ook wel goed aan zijn gezicht te zien was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gewone kinderen konden al behoorlijk gemeen zijn. Ze konden een vergrootglas op ieder willekeurig kind plaatsen en meteen de dingen vinden die het specifieke kind onzeker zouden kunnen maken. Soms duurde dat een paar dagen of weken, maar het kon behoorlijk snel gaan. Als ze eenmaal de zwak- en onzekerheden hadden gevonden, was er al helemaal geen weg meer terug. Nu zat Linn echter niet met gewone kinderen in de trein. Ze zat met kinderen in de trein die allemaal al wisten van magie, die misschien al wel spreuken kenden die ze tegen haar zouden kunnen gebruiken. Haar vaders hadden haar verzekerd van niet, maar zij hadden hier net zo weinig kennis van als Linn zelf. Dat was dan ook de reden dat ze niet wist hoe ze zich moest gedragen nu Edyn zich zo bekommerde om haar. Ze wist niet of het gemeend was of niet. Ergens zat ze te wachten tot het meisje weer op zou staan om vervolgens de hele trein te vertellen dat ze had gehuild. Aan de andere kant klonk de stem van het blonde meisje te onschuldig om zoiets te doen.
Met betraande ogen en zo nu en dan een snik luisterde ze naar Edyn, wie ondertussen zachtjes over haar rug wreef. Er kwamen heel wat woorden uit haar mond en Linn had een paar namen opgevangen. Evan, Ethan en Rhi. Dat waren blijkbaar haar broers en zusje, of misschien ook wel neven en nichtje. Edyn kende in ieder geval wel mensen, wat vast betekende dat ze straks weer terug zou gaan naar hen en dat Linn hier alsnog alleen zou zitten, met enkel Mitten nog op haar schoot.
Edyn leek de kat nu ook door te hebben en ze ging heel erg lief met hem om. Ze praatte met het diertje alsof ze praatte tegen een pasgeboren baby, maar Mitten leek het alles behalve erg te vinden. Het leek haast alsof hij zelfs echt naar haar luisterde. ‘Hij heet Mitten,’ vertelde ze Edyn zachtjes, terwijl ze naar neus ophaalde en vervolgens een paar tranen van haar wangen veegde. Vervolgens knikte ze op de vraag van het meisje. ‘Ja, we hebben er eentje gekocht, maar bedankt. Dat is echt heel aardig.’ Dit meisje had zomaar haar uil aan Linn aangeboden? Iets waardoor Linn steeds meer het gevoel kreeg dat Edyn wel te vertrouwen was. Dat ze oprecht een aardig meisje was. Linn durfde niet meteen te hopen op een vriendschap, maar ze was blij dat er iemand naar haar toe was gekomen om haar een beetje te kalmeren.
‘Zijn Evan en Ethan je broers?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Het konden natuurlijk ook neven zijn, omdat Edyn had gezegd dat het sowieso familie van haar was, maar broers was haast het meest logische. Linn aaide ondertussen door de pluizige vacht van Mitten, waarna ze naar Edyn keek. ‘Ik vind je vleugeltjes trouwens heel mooi.’ Het roze, paars en blauw pasten heel goed bij elkaar en Edyn zat er nu zo nonchalant mee op de bank dat het leek alsof ze standaard op haar rug droeg.
Iets wat Edyn, in ieder geval sinds ze de vleugeltjes had gekregen, ook had gedaan. Dat was iets wat Rhi kon bevestigen. Ze was op haar rug op het dak van de trein gaan liggen, met haar handen onder haar hoofd en haar ogen gericht op de lucht boven haar. Meer dan de grijze wolken boven haar zag ze niet, maar het irriteerde haar niet. Ze vond het juist fijn om bovenop de trein te liggen, weg van alle drukte en nervositeit onder haar. Zo kon ze haar gedachten hun gang laten gaan en ook haar zorgen dreven zo langzaam van haar weg.
Niet dat ze niet wist wat er zou gaan gebeuren. Met een beetje moeite had ze Evan en Ethan kunnen laten vertellen wat er zou gebeuren als ze op de school aan zou komen. Ze zouden worden gesorteerd binnen een bepaalde afdeling en dat zou eigenlijk hun huis zou zijn, al had Ethan wel gezegd dat er genoeg studenten met elkaar om gingen die niet bij elkaar in de groep waren ingedeeld. Hij had echter ook heel duidelijk een voorkeur gehad voor zijn eigen huis, Gryffindor. Van wat Rhi mee had gekregen zat er een soort vete tussen Gryffindor en Slytherin. Als dat echt zo was, dan zou ze het al helemaal niet erg vinden om in die laatste te belanden. Rhi had de eigenschap dat ze graag een paar grappen uithaalde en als ze dat zou kunnen doen bij haar pleegbroers, of bij anderen uit hun huis, dan nam ze die kans graag aan.
Ze had ook gevraagd naar de lessen. Vooral omdat haar broers dat soort dingen juist vaak weg hadden gelaten uit hun geweldige lessen. Niet dat Rhi stond te springen om elke dag naar de les te gaan. School was niet echt haar ding. Ze vond het niks om opdrachten te maken, huiswerk te moeten maken en ook het samenwerken had haar nooit echt gelegen, vooral omdat ze vaak met mensen samen had gewerkt die er niet veel van hadden gesnapt. Evan en Ethan hadden haar verteld dat er behoorlijk wat vakken waren, maar dat het eerste jaar behoorlijk saai was in vergelijking met wat zij nu zouden leren in hun derde en vierde jaar. Rhi had zich dan ook voorgenomen om wat verder door haar boeken te bladeren tot ze iets tegen zou komen wat wel iets voor zou stellen.
Plotseling vroeg een onbekende stem achter haar wat ze hier aan het doen was. De stem klonk te jong om van een docent te zijn, dus Rhi maakte zich geen zorgen om wie zich achter haar bevond. Ze holde enkel iets haar rug, zodat ze haar hoofd kon kantelen om de nieuwsgierige kijker te observeren. Ze zag een blonde jongen, waarschijnlijk net zo jong als dat zij was. Ze besteedde verder geen aandacht aan hem en ging vervolgens weer goed op haar rug liggen. ‘Ik lig hier. Als dat ook jouw plan was, loop je maar door,’ antwoordde ze. Ze vond het sowieso een vreemde vraag. De jongen was hier zelf ook, dus ze kon net zo goed aan hem vragen wat hij hier deed. Het interesseerde haar echter niet genoeg om dat te doen.
In de trein was Michael nog steeds opzoek naar het vrouwtje met haar snoepkarretje. Hij snapte niet waar ze opeens naar toe was gegaan, waarom ze plotseling was verdwenen, of waarom ze überhaupt niet had gewacht toen hij had geroepen dat hij wel wat snoep had gewild. Michael ging er echter vanuit dat ze niet heel erg ver zou kunnen zijn, aangezien het een oud vrouwtje was en ze niet heel erg snel had gelopen met haar karretje. Misschien was dit wel de magie in de trein, misschien was ze zelfs wel ergens anders naar toe verdwijnseld binnen de trein. Hij was echter nu al begonnen aan zijn zoektocht en hij weigerde om die meteen op te geven. Hij had Calum dan wel achter gelaten, maar hij was niet van plan om uren weg te blijven. Daarnaast had hij er alle vertrouwen in dat Calum heel snel zou kunnen vinden als dat nodig zou zijn.
Michael had namelijk een eigenschap die niet veel andere tovenaars waren. Michael kon van gedaante wisselen. Tenminste, dat was iets wat hij zou kunnen als hij het echt goed onder controle zou krijgen. Tot nu toe was hij zo ver dat hij zijn haar naar eigen zeggen van kleur kon laten veranderen, tenzij hij in een situatie kwam die nieuw voor hem was, of als er iets gebeurde waar hij niet op had gerekend. Van wat hij had begrepen zou hij ook veel meer kunnen, zelfs zich vermommen als een ander persoon zonder dat daar een drankje voor nodig was, maar dat zou heel veel concentratie van hem vragen en hij had al redelijk moeite met zijn eigen haar onder controle te krijgen. Momenteel was zijn haar zwart wat hier en daar vervaagde naar goud. Hij had eerst alle kleuren van de afdelingen in zijn haar gewild, maar dat was behoorlijk mislukt en toen was hij voor iets makkelijkers gegaan.
Nadat hij een tijdje rond had gelopen, had hij de snoepkar nog steeds niet gevonden. Ondertussen was hij al aardig wat coupés doorgelopen, waardoor hij veel verschillende mensen had gezien. Ergens aan het begin had hij twee meisjes gezien, waarvan één vleugeltjes op haar rug had gehad. Ergens anders had hij een coupé vol blonde jongens gezien die behoorlijk wilde verhalen hadden gehad. Ze hadden in ieder geval heel hard gepraat. Toen hij de volgende wagon binnenliep, herkende hij een meisje dat in de coupé zat, samen met een paar andere jongens. Het rode haar van Naylene sprong er zo tussenuit dat ze wel op moest vallen. Hij besloot dan ook om even naar binnen te lopen. Wie weet dat zij het vrouwtje met haar snoepkarretje hadden gezien.
‘Nay, ben je druk bezig met je vriendjes of heb je ook opgelet wie hier langs is gelopen?’ onderbrak hij het gesprek van Naylene en haar vrienden. De drie jongens keken hem behoorlijk vreemd aan en Naylene had een betrapte uitdrukking op haar gezicht, al veranderde die al snel in een grijns. ‘Ik heb je onzichtbare vriendinnetje niet langs zien lopen, als je dat soms bedoelt.’
Michael rolde met zijn ogen. ‘Grappig. Ik ben opzoek naar dat trollyvrouwtje. Hebben jullie haar gezien?’ Jammer genoeg vertelde één van de jongens hem dat ze hier nog niet langs was gekomen, dus dat betekende dat Michael weer terug kon naar zijn coupé. Misschien had hij haar over het hoofd gezien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hogwarts was een plaats waar de meest hechte vriendschappen ontstonden. Zeven jaar lang met dezelfde mensen op één school was toch wel heel erg bijzonder. Genoeg gezinnen hadden er verhalen over, wisten precies hoe het was om iemand te ontmoeten en daar een de rest van hun leven mee te delen, op welke manier dan ook.
Edyn had genoeg van die verhalen gehoord en ze had echt niet kunnen wachten totdat ze zelf vrienden had kunnen maken. Eentje die ze in haar ogen nu al had gevonden in Linn! Het meisje was verdrietig geweest en Edyn had niet kunnen geloven dat nog niemand langs was gekomen die haar had willen troosten! Nu was ze er in ieder geval zelf en wilde ze het meisje toch wel zo goed mogelijk knuffelen. Het voelde alsof ze al een vriendin had gemaakt en ze wilde Linn echt niet zomaar laten gaan. Niet uit de knuffel, maar ze zou zeker niet meer uit de coupé gaan, nu had ze in haar ogen een vriendinnetje gemaakt!
Edyn was eigenlijk altijd wel een beetje naïef geweest, ze kon alles wijs worden gemaakt, of het nou iets kleins of iets groots was, als men het op een goede manier had gebracht, dan geloofde ze er in. Van de meeste dingen had ze nu zelfs nog niet eens door dat ze niet waar waren, wat alleen maar goed was voor het meisje.
Het katje had nu de volledige aandacht van de beide meiden. "Mitten past bij hem! Volgens mij vindt hij het ook wel heel erg leuk! Kijk nou naar dat gezichtje, dat is toch echt super schattig?!" Edyn was altijd al gek geweest op diertjes, in ieder geval zo lang ze het zelf kon herinneren. Er hoefde maar een gewond vogeltje in de buurt te zijn en ze probeerde hem zo lang te verzorgen totdat hij weer zelf kon vliegen. Daardoor was ze ook wel blij om te horen dat Linn een uil had, maar nog meer zodat ze haar ouders brieven kon sturen. "Ik weet zeker dat ze je heel erg vaak gaan schrijven, zij missen je vast ook en dat is moeilijk, maar er komen vast hele leuke dingen! Mama zei dat we hier echt heel erg veel vrienden kunnen maken. En nu hebben we allebei al eentje!" Edyn ging rustig naast Linn zitten, ondanks dat ze nog wel bleef kijken of het meisje nog knuffels nodig had.
Edyn begon enthousiast te knikken toen Linn over haar broers vroeg. "Ja, ze zitten al een tijdje op Hogwarts. Ze zitten beiden in Gryffindor, maar volgens mama kom ik waarschijnlijk niet bij hen. Iets wat ik wel jammer vindt, maar ik zie ze waarschijnlijk nog vaak genoeg!" Edyn had er best wel veel met haar moeder over gepraat, zodat ze wist wat er zou gaan gebeuren.
"Ja he? Ik vond ze echt heel erg leuk en ik ben echt heel erg blij dat mama ze wilde kopen! En ik wilde ze vandaag heel erg graag op doen, want ze zijn zo leuk en het is ook een hele leuke dag." Ging Edyn nog even door met haar geratel.
In de gangen voelde Calum zich zelfs een beetje verdwaald. Er was maar één rechte gang en hij wist zelf maar al te goed dat hij daarin niet verdwaald kon raken, toch voelde het zo. Hij wist maar al te goed dat het niet kon in de ruimte waar hij zich nu bevond. Hij ging er echter vanuit dat Michael de andere kant op was gerend. Links in plaats van de rechts, waar hij nu naar toe was gelopen. Toch had Calum behoorlijk zeker geweten dat het wel deze kant was. Daarom snapte hij gewoon niet waar Michael op het moment was? Hij probeerde zelfs in de verschillende coupes te kijken of hij zijn vriend daar niet ergens zat.
Calum had al wel eens gehoord over Naylene, een vriendin van Michael doordat de twee families het goed met elkaar konden vinden. Ergens ging hij er vanuit dat Michael zich daar nu bevond? Toch had hij niet echt een idee waar hij naar op zoek was, zelf zou hij Naylene waarschijnlijk niet herkennen, ondanks dat hij wel wat verhalen had gehoord. Daarom wist hij ook echt niet meer waar hij naar op zoek was. Uiteindelijk leken de gangen nog veel langer dan Calum in eerste instantie had gedacht en wist hij ook niet precies hoe ver hij terug zou moeten om op de plaats te komen. Daarom had hij al eventjes geleden besloten om aan iemand te vragen of ze Michael voorbij hadden zien komen. Maar bij iedere keer dat hij naar binnen had gekeken, was er iets geweest wat hem tegen had gehad. Grote groepen, veel ouderejaars, mensen die zo diep in gesprek waren geweest dat Calum ze niet had durven storen.Uiteindelijk was Calum aangekomen bij een coupé waar hij twee meisje zag, die hem ongeveer even oud leken als hij was. Ergens vond hij het nog een beetje eng, maar hij besloot toch voorzichtig de deur open te schuiven. De twee meisjes vielen beiden op hun eigen manier op. Niemand zou om de vleugels van het blonde meisjes heen kunnen, even dacht Calum dat ze echt waren, maar hij besloot al snel dat het niet kon. Bij het meisje met de donkere haren waren de rode ogen juist best wel zichtbaar en juist daardoor voelde Calum zich meteen weer bezwaard.
"Sorry, ik wil jullie niet storen, maar ik vroeg me af of jullie een jongen langs hadden zien komen. Ik denk dat hij nog hetzelfde haar heeft, zwart met gouden stukjes." Calum wist echter dat kleur nu al anders kon zijn, het haar van Michael veranderde soms ineens door iets wat er gebeurde. "Oooh ben je iemand kwijt? Nee ik heb hem niet gezien, maar we kunnen misschien wel helpen met zoeken?" Hoorde Calum het blonde meisje zeggen, waardoor hij verbaasd raakte.
Calum was niet de enige die verbaasd was, Luke stond nog steeds boven op de lader, terwijl hij verbaasd naar het meisje keek dat met haar rug op de trein lag. Hij kon zich niet indenken wie zoiets zou doen voor de lol. Er hingen allerlei donkere wolken boven hen en misschien regende het nog niet buiten, Luke vond het ergens wel koud, hij had immers nog geen mantel om, wat wel bij het standaard outfit hoorde. Toch waren er op het moment wel andere dingen waar hij zich zorgen om maakte of dacht waar het meisje zich zorgen om zou moeten maken. Ze lag er zo nonchalant bij, alsof ze geen zorgen in de wereld had, terwijl ze boven op een trein lag. Luke vond het vreemd, maar toch moest hij wel lachen. Alsof hij van plan was om zelf op een trein te gaan liggen. In zijn ogen was dat niemand.
"Nee dankje, het is een beetje idioot om boven op een trein te liggen." Luke vond het echt niet erg om wat grenzen op te zoeken, daarom was hij ook naar buiten gegaan, terwijl de kans groot was dat het niet eens had gemogen. Met magie werd er dan wel voor gezorgd dat iedereen netjes op of in de trein bleef, iets waar Luke geen weet van had."Hoe kom je op het idee om boven op de trein te gaan liggen?" Daar was Luke wel benieuwd na. Hij kon zich namelijk niet indenken dat ze het zomaar even had gedaan omdat ze zich had verveeld. Er gingen verschillende scenario’s door zijn hoofd heen en misschien had het meisje wel een weddenschap verloren, maar dan moesten er wel meer mensen in de buurt zijn geweest en die had hij binnen niet gezien. Het meisje trok hoe dan ook zijn aandacht, omdat ze er echt lag alsof ze niet eens een klein beetje angst had dat er iets kon gaan gebeuren.
Luke zag aan het kleding van het meisje dat ze ook een eerstejaars was, net zoals hem. Zijn broers hadden hem genoeg over Gryffindor verteld en een van de karaktereigenschappen van een Gryffindor was, dat diegene lef had. Iets wat hij in het meisje voor zich wel zag, niet iedereen zou er zomaar gaan liggen. Luke zelf zat er ook niet op te wachten.
Ergens zat er bij Luke wel een soort van angst dat hij niet terecht zou komen bij Gryffindor, terwijl de rest van zijn familie daar wel had gezeten. Zijn ouders zouden het niet erg vinden, dat wist hij ook wel, maar hij wilde het zelf heel erg graag. Het zou nog wel een paar uurtjes duren voordat hij het uiteindelijk wist, maar hij was zeker benieuwd naar de mensen bij wie hij in de afdeling kwam en hij zag het meisje voor zich wel als iemand die daar potentieel toe had

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor sommigen was het heel makkelijk om vrienden te maken. Dan kostte het niet meer moeite dan naar iemand toelopen, vragen of je bij diegene mocht zitten en vervolgens een gesprek te starten. Dat terwijl het voor anderen soms juist veel moeilijker was, zeker als diegene al vaak mee had gemaakt dat ze er niet bij mocht zitten, of dat haar verhalen compleet werden genegeerd, waardoor ze uiteindelijk niets meer uit haarzelf durfde te vertellen.
Stiekem had Linn wel gehoopt dat ze vrienden zou maken, maar ze had nooit verwacht dat het echt zo snel zou gebeuren. Edyn was haar coupé binnen gekomen en had zich over haar ontfermd alsof het heel normaal was, maar Linn wist maar al te goed dat er genoeg kinderen waren die haar zouden hebben genegeerd. Niemand had interesse in een meisje dat huilend in haar eentje zat. Edyn was echter wel gestopt en ze deed oprecht haar best om Linn op te vrolijken. Tenminste, Linn kreeg niet het idee dat Edyn het met een achterliggende gedachte deed. Het leek alsof het blonde meisje haar echt wilde helpen.
Edyn praatte wel heel erg veel, maar ergens vond Linn dat niet erg. Mitten viel bij haar in de smaak en Linn kon ook aan haar kitten zien dat hij dol was op Edyn. Edyn was echter al bij een heel ander onderwerp, namelijk dat Hogwarts een hele leuke plek was waar ze veel vrienden zou kunnen maken. Iets wat ze volgens Edyn beide al hadden gedaan, want ze hadden nu elkaar. Linn wist niet zo goed wat ze er op moest antwoorden, want ze had nog nooit écht een vriendinnetje gehad en nu had Edyn al geroepen dat ze wel vriendinnen waren. ‘Dus we zijn vriendinnen?’ vroeg Linn zacht, bang dat het plots toch allemaal één grote grap zou zijn. Edyn was echter zo blij en ze klonk zo oprecht dat het geen grap kon zijn.
Linn wilde eigenlijk vragen waarom Edyn niet bij haar broers zou komen, want ergens leek het haar logisch dat het per familie ging, maar misschien was het wel een hele domme vraag en daarom besloot ze om haar mond te houden. Dat Edyn twee broers had, was voor haar ook iets nieuws. Zij had alleen maar haar vaders. Niet dat ze ooit meer had gewild, want ze was heel blij met de twee vaders die ze had gekregen. Daarnaast wist ze dat het voor haar vaders ook niet makkelijk was om er nog een kindje bij te krijgen.
Linn bekeek de vleugeltjes nog een keer goed en wilde net bevestigen dat ze echt mooi waren, toen er een jongen van hun eigen leeftijd de coupé binnen was komen lopen. Blijkbaar was hij iemand kwijtgeraakt. Iemand met zwart en goud haar. Iets waar Linn behoorlijk verbaasd over was, maar het leek Edyn helemaal niks te doen. Edyn wilde zelfs de jongen al helpen om zijn vriend te vinden. ‘Oh, ehm… Nee hoor, ik zoek zelf wel verder,’ zei de jongen op een zachte toon, terwijl hij met de mantel tussen zijn vingers speelde.
Michael liep ondertussen rond door de trein, totaal onbewust van het feit dat iemand naar hem opzoek was. Omdat de vrienden van Naylene hadden gezegd dat de snoepkar nog niet bij hen was geweest, had hij besloten om weer terug te lopen naar de coupé waar hij Calum achter had gelaten. Hij kwam er achter dat hij meer had gelopen dan dat hij in eerste instantie had gedacht. Hij herkende verschillende mensen wie hij net ook tegen was gekomen, maar hij had zelf geen idee hoe lang het nog zou duren voordat hij weer bij Calum zou komen.
Hij had er ook voor kunnen kiezen om bij Naylene te blijven zitten. Hij en Naylene konden het best goed vinden. Ze maakten soms een beetje grapjes over elkaar, maar dat was eigenlijk waar hun vriendschap uit bestond. Hij vond het zelf heel leuk om er voor te zorgen dat Naylene haar mond hield en moest blozen, terwijl Naylene juist weer wat heftige reacties bij hem uit wilde lokken. Hij wilde echter niet teren op Naylene en haar vrienden, want hij had zijn eigen vrienden en anders zou hij ze wel maken. Daar had hij Naylene echt niet voor nodig, ondanks dat zijn moeder had gezegd dat hij best wel zo nu en dan even naar zijn vriendin kon gaan. Iets waarvan hij nog niet wist of hij dat ook zou gaan doen. Hij zou heus wel eens gedag zeggen tegen Naylene als hij haar zou zien, maar hij wist niet eens hoe vaak dat zou gaan gebeuren. Naylene zat niet in Slytherin en hij was vrijwel zeker dat hij daar wel terecht zou komen. Naylene zat ook nog eens een jaar hoger, dus er was niet een hele grote kans dat hij Naylene vaak zou zien.
Na een tijdje te hebben gelopen zag hij zijn vriend staan, terwijl hij nog steeds niet de snoepkar had gevonden. Calum was net een coupé uit gelopen en aan zijn gezicht te zien was hij behoorlijk nerveus, of misschien wel beschaamd. ‘Hé!’ riep Michael en hij versnelde zijn pas iets, zodat hij uiteindelijk voor Calum stond. ‘Heb jij die kar nog gezien? Want ik heb de hele trein rondgelopen en ik heb haar dus nergens gezien!’ Uiteindelijk waren het maar snoepjes, maar Michael was vastberaden geweest om de snoepkar te vinden en hij baalde er van dat het niet gelukt was.
Nieuwsgierig keek hij naar wie er in de coupé zaten waar Calum net uit was gekomen. Hij zag twee meisjes zitten, waarvan één blond was en vleugeltjes op haar rug had. Naast haar zat een ander meisje en Michael gokte dat de twee meisjes de reden waren waarom zijn vriend met rode wangen in de gang stond.
Rhi probeerde zich juist zo veel mogelijk af te zonderen van de mensen om haar heen. Iets wat haar redelijk goed was gelukt totdat er een jongen op de ladder was geklommen. Ze was er vanuit gegaan dat hij wel weg zou gaan als ze hem zou negeren, maar ze voelde zijn ogen op haar branden. Iets waardoor ze langzaam overeind kwam en vervolgens zich omdraaide, zodat ze kon kijken naar de jongen. Hij had haar zojuist idioot genoemd omdat ze op het dak van de trein was gaan liggen. Zelf vond ze het niet idioot en het boeide haar ook vrij weinig wat deze jongen er van vond. ‘Als het zo idioot is, waarom ben je dan die ladder op geklommen?’
Rhi wilde zich het liefste weer omdraaien, want ze had vrijwel geen zin om met iemand te praten. Jackie, haar pleegmoeder, had haar wel verteld dat ze genoeg vrienden zou kunnen maken, maar Rhi had nooit echt de behoefte gehad om vrienden te maken. Ze was graag op haarzelf en dat wilde ze eigenlijk ook zo houden. Toen ze op school had gezeten had ze het liefst ook ergens in haar eentje gezeten. Iets wat misschien niet normaal was voor een jong meisje, maar ze had zelf ook nooit interesse gehad in wat de meisjes van haar leeftijd leuk hadden gevonden. Ze had het liefst al gillend weg willen rennen als Edyn aan haar had gevraagd of ze met de barbies had willen spelen.
De jongen leek te willen weten hoe ze op het idee was gekomen om op het dak te klimmen. Ze wist zelf niet eens hoe ze op het idee was gekomen. Ze was door de trein gelopen en toen was ze hier uit gekomen. De ladder had haar nieuwsgierig gemaakt en zodra ze bovenop de ladder had gestaan, waar de blonde jongen nu ook stond, had ze besloten dat het geen kwaad kon om op het dak van de trein te zitten, of te liggen. Het was een magische trein, dus ze gokte dat er een kleine kans was dat ze er ook daadwerkelijk vanaf zou vallen.
‘Stel jij altijd van die domme vragen? Waarom denk je dat ik hier ben gaan zitten?’ In eerste instantie had ze er niet echt een reden voor gehad, in ieder geval niet een reden die ze aan de jongen zou willen vertellen. Ze genoot van de rust die ze hier nu had en ze was heel blij dat ze niet naast een hypere Edyn had hoeven zitten. Evan en Ethan hadden haar ook niet in de buurt willen hebben, maar zij hoefde ook niet echt naast hen te zitten. Ze had al lang door dat hun stoere verhalen over Hogwarts behoorlijk aangedikt waren en ze voelde er niet veel voor om bij hen te zitten.
Ze keek naar de blonde jongen, wie er nog steeds was. ‘Ga je nog een keer weg of…?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor de meeste mensen was vrienden maken niet echt iets wat je in één dag deed. Een persoon kon wel bepalen of ze iemand mochten of niet, zelfs binnen een paar minuten hadden mensen hun oordeel klaarstaan, wat in vele gevallen negatief was.
Edyn was alles behalve negatief, zeker als het ging over anderen. Het meisje zag altijd iets positiefs in andere mensen, ondanks dat ze haar er soms geen reden toe gaven. Zelfs in de tovenaarswereld kon Edyn wel anders worden genoemd. Er waren immers niet veel meisjes van elf jaar wie rond liepen met een paar vleugeltjes op haar rug.
Hoe ouder kinderen worden, des te meer onzekerheden er kwamen. Bij Edyn was er nooit ook maar enige vorm van onzekerheid geweest, daarom wist ze nu ook zo zeker dat ze al een vriendinnetje had gevonden in Linn. "Ja, natuurlijk!" Bracht ze daarom uit op de vraag van Linn. Voor Edyn zouden ze vriendinnen zijn en blijven. Jammer genoeg ging dat niet altijd zo en waren er ook wel genoeg mensen geweest die Edyn opzij hadden gezegd. Ze had echter de volste vertrouwen in Linn en de prille vriendschap die ze nu al op hadden gebouwd.
De eenzame jongen, want zo zag Edyn hem toch wel een beetje, had al snel aangegeven dat hij geen hulp hoefde. Edyn wilde hem echt wel helpen! Zeker met het zoeken naar een vriend, iedereen moest in haar ogen iemand hebben en als de jongen al vrienden had gemaakt, moest hij daar in haar ogen wel tijd mee door kunnen brengen! Het verbaasde haar zelfs dat hij weer heel erg snel de coupé uit was! Daarom stond Edyn ook op en liep ze naar het raampje waar ze nog op de gang kon kijken. Net toen ze de deur open wilde doen, om te vragen of de jongen het zeker was geweest, zag ze een tweede jongen aankomen, die haast wel de vriend van de eerste moest zijn.
"Oooh kijk, volgens mij heeft hij hem al gevonden!" Bracht Edyn vrolijk uit. "Gelukkig maar! Anders was het wel heel erg zielig! Ze zijn vrienden, dan moeten ze ook samen reizen, net zoals wij!" Edyn was niet van plan om de rest van de reis nog bij Linn weggaan, ze was juist zo blij dat ze het meisje nu wat op had kunnen vrolijken en dat het echt beter leek te gaan! Ze zouden namelijk nog wel een tijdje hebben voordat ze aan zouden komen bij Hogwarts. Haar broers hadden Edyn verteld dat het donker zou zijn tegen die tijd.
Edyn merkte dat de beide jongens haar kant op keken en zwaaide eventjes naar ze, blij dat het allemaal goed was gekomen.
Calum stond beduusd aan de andere kant van het raam, terwijl hij zich nog probeerde te bedenken wat er net allemaal was gebeurd. Het had hem een goed idee geleken om aan de twee meiden te vragen of ze Michael hadden gezien, maar één van hen had al voorgesteld om te helpen met zoeken. Ze wisten niet eens precies naar wie ze zochten. Het voorstel had hij wel heel erg aardig gevonden, maar hij had zelf niet echt geweten wat hij had moeten doen? Door Calum zijn hoofd waren al gedachten geflitst over hoe het was gegaan als de meisjes hadden geholpen en waarschijnlijk was hij niet eens heel erg goed uit zijn woorden gekomen.
Dat was ook wel de reden dat Calum zo blij was om Michael ineens te zien. Voor hem kwam het toch wel een beetje uit het niets! Het was wel duidelijk dat Michael het snoepkarretje nog niet eens had gevonden, wat Calum toch wel vreemd vond. Hij schudde echter gewoon zijn hoofd. "Ik heb haar ook niet gezien. Misschien is ze op de een of andere manier verdwijnseld?" Calum had er genoeg over gelezen en ook wel gehoord van zijn ouders. Zelf kon hij niet wachten om dat soort dingen te leren. In het niets verdwijnen, om vervolgens weer op een andere plaats te verschijnen had toch echt wel iets magisch voor Calum, ondanks dat hij met dit alles op was gevoed.
Vanuit zijn ooghoeken zag Calum wat bewegen, het blonde meisje was ineens voor het raam verschenen en met een hele vrolijke glimlach op haar gezicht was ze naar hen aan het zwaaien. Iets wat al helemaal voor ongemakkelijk bij Calum zorgde. Hij had net binnen al niet echt geweten wat hij had moeten zeggen of doen, maar hij wist hij dat helemaal niet. "Hufflepuff." Mompelde Calum zachtjes, want hij wist wel zeker dat het meisje daar zou komen. Iets wat hij niets als iets verkeerds zag, maar Calum had het bij sommige mensen gewoon door, als hij het vergeleek met de dingen die hij had gehoord en gelezen.
"Zullen we maar terug gaan naar de coupé?" Vroeg Calum wat ongemakkelijk, omdat hij er echt niet veel langer wilde staan, straks zou het meisje hen nog een plaats aanbieden bij hen en dan zou hij helemaal niet weten wat hij moest zeggen. Om het meisje niet compleet te negeren probeerde hij een glimlach op te zetten en stak hij zijn hand wat onwennig op.
Luke voelde zich helemaal niet zo ongemakkelijk in de buurt van andere mensen. Er waren misschien wel wat ongemakkelijke momenten geweest op school en soms was hij er wel een beetje buitengevallen, maar daarom was hij nu ook blij dat hij naar een nieuwe school zou gaan. Hij wist maar al te goed dat hij in een afdeling zou komen waren genoeg mensen waren die op hem leken, hem misschien wel begrepen, met wie hij vrienden kon worden. En ergens diep van binnen verlangde hij wel echt naar die vrienden. Mensen van wie hij in de zomer brieven zou ontvangen zoals zijn broers dat ook kregen. Zelfs mensen bij wie hij soms misschien wel op bezoek kon gaan. Maar vooral de mensen met wie hij op school zoveel mogelijk plezier kon beleven, daarom was hij ook echt wel benieuwd wie er bij hem in de afdeling zou komen.
"Antwoord jij nooit op een vraag?" Gaf Luke als weerwoord op het meisje het meisje dat voor hem op de trein lag. In zijn ogen was er vast een reden geweest dat ze daar was gaan liggen. Niemand deed dat zomaar. Luke zou er in ieder geval niet zomaar gaan liggen. Het was dat hij buiten had gestaan en geluid van boven had gehoord, anders was hij ook niet naar boven geklommen! Zoiets was niet spontaan in zijn hoofd opgekomen.
"Ik ga al." Zei Luke wat beledigd. Hij had ook niet heel erg veel zin meer om langer bij het meisje te blijven, in zijn ogen was ze nou niet echt gezellig. Niet gezellig genoeg om bij te blijven zitten in ieder geval. "Ik zie je vast nog wel in de lessen enzo." Of misschien zelfs nog wel bij mij in de afdeling, dacht hij er nog achteraan. Niet dat Luke daar op zat te wachten. Zo iemand had hij in ieder geval niet voor zich gezien als hij had gedacht aan mensen met wie hij de rest van zijn jaren door zou brengen.
Op een redelijke tempo klom Luke naar beneden. Nadat hij nog even naar de omgeving te hebben gekeken besloot hij weer naar binnen te gaan, met nog geen idee waar hij precies naar toe ging. Hij wist zeker dat zijn broers hem er nog niet bij wilden hebben, wat ze ook precies aan het bespreken waren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het leek voor Edyn haast vanzelfsprekend dat Linn nu bevriend was met haar. Dat terwijl Linn nooit echt een vriendin had gehad. Aan het begin, toen ze net op school was gekomen, had ze zo nu en dan nog wel ergens gespeeld, maar dat was al snel veranderd toen de hatelijke opmerkingen over haar en haar vaders kwamen. Toen had vrijwel niemand meer bij haar in de buurt durven komen en als iemand eens naar haar toe was gelopen, dan had het meestal niet veel goeds betekend. Edyn gedroeg zich echter alsof ze al jaren vriendinnen waren en er niets tussen hen zou komen. Dat terwijl ze elkaar eigenlijk nog maar net kenden. Linn moest wel toegeven dat ze blij was met iemand zoals Edyn naast haar. Ze had zelfs iemand willen helpen zoeken naar zijn vriend, terwijl ze waarschijnlijk geen idee had wie ze zou moeten zoeken.
De jongen die binnen was gekomen had ergens wel iets liefs gehad. Met zijn donkere haar dat een beetje warrig op zijn hoofd had gelegen en zijn warme, bruine ogen had hij een vriendelijke indruk gemaakt op Linn, al durfde ze zoiets niet meer meteen aan te nemen. Ze had vaak genoeg meegemaakt dat mensen die in eerste instantie vriendelijk deden, niet altijd vriendelijk waren. Edyn had echter al geroepen dat ze vriendinnen waren en misschien zou dat ook wel gebeuren tussen haar en een paar anderen. Misschien zelfs wel de jongen die een beetje verlegen weer de coupé uit was gestapt. Hij had iets liefs gehad, maar Linn wist niet of ze hem nog zou zien.
Edyn was plotseling opgestaan. Linn snapte niet zo goed waarom, maar aan haar vrolijke gekir hoorde ze al snel dat de jongen zijn vriend weer had gevonden. Iets waar Edyn heel erg blij mee leek te zijn. Linn snapte dat op een zekere hoogte, maar ergens had Edyn ook wel gelijk. Het was inderdaad fijn om samen te reizen. Ze was dan ook heel blij dat Edyn bij haar was komen zitten.
‘Fijn dat ze elkaar weer hebben gevonden,’ zei Linn, terwijl ze langs Edyn heen probeerde te kijken naar de twee jongens in de gang. Ze had gedacht dat de eerste jongen een grapje had gemaakt over het haar van zijn vriend, maar de tweede jongen had wel degelijk zwart met goud haar. Linn wist dat er genoeg mensen waren die hun haar verfden, maar die waren allemaal oud. Ze kon zich haast niet voorstellen dat een jongen van elf zijn haar mocht verven. Haar vaders zouden zoiets in ieder geval nooit toestaan.
Linn ging iets beter op de bank zitten en tilde Mitten een stukje op, zodat ze hem tegen haar borstkas aan kon zetten. Ze kriebelde achter zijn pluizige oortjes en glimlachte om hoe het gezichtje van Mitten een beetje vertrok. Vervolgens keek ze weer op naar Edyn, wie was gaan zitten toen de jongens ook weer weg waren gelopen. ‘Denk je dat hij zijn haar echt zo heeft geverfd?’ vroeg Linn aan Edyn, omdat ze nog steeds verwonderd was door het haar van de jongen.
Nog voordat Edyn haar vraag kon beantwoorden ging de deur van de coupé weer open. Dit keer kwamen er twee jongens naar binnen, beide veel groter en ook al iets volwassener dan de eerste jongen die binnen was gekomen. ‘Goed, je hebt een plekje gevonden!’ sprak één van de jongens, waarvan Linn gokte dat het de oudste was. ‘Rhi ook?’ vroeg hij vervolgens. Linn wist niet precies wie Rhi was, maar ze wist wel dat er niemand anders in deze coupé was dan zijzelf en Edyn. Ook gokte ze dat de twee blonde jongens de broers van Edyn waren, aangezien ze beide de vriendelijke en vrolijke glimlach van Edyn hadden toen ze haar kant op keken.
Ondertussen was Michael alles behalve vrolijk. Hij snapte niet waarom het vrouwtje had besloten om zomaar te verdwijnselen, want dat zou de enige logische verklaring zijn waarom hij haar niet had kunnen vinden. Als ze van haar snoep af wilde, dan was dit niet de manier waarop ze het het beste kon doen. Calum had haar ook niet gezien, dat terwijl hij ook een stuk door de trein had gelopen. Dat betekende dat Michael, geërgerd, zijn zoektocht op moest geven. ‘Misschien dat ze straks nog een keer langskomt,’ mompelde hij.
Een blond meisje trok zijn aandacht en hij fronste toen hij haar blij zag zwaaien, al vond hij het nog vreemder dat ze vleugeltjes op haar rug had. Hij wist niet eens waarom ze aan het zwaaien was, laat staan waarom ze hem zo vrolijk aankeek. Hij keek weer naar Calum toen die iets mompelde, namelijk het huis waar het meisje in zou belanden. Iets waar Michael het wel mee eens was, maar hij besloot er verder nier op in te gaan. Misschien had Calum wel gedacht dat hij niet meer terug zou komen en was hij opzoek gegaan naar een ander plekje om te zitten. Waarom Calum dan had gekozen voor een plekje waar een meisje met vleugeltjes op haar rug zat, wist hij ook niet. Hij wilde het eigenlijk ook niet weten. Daarnaast had hij gezegd dat hij terug zou komen.
‘Als de coupé nog niet ingepikt is door anderen,’ verzuchtte Michael. Calum was immers weggelopen en dat gaf eigenlijk de boodschap “we hebben hem toch niet meer nodig”, dus dat betekende dat er ieder moment mensen in konden gaan zitten als ze niet snel terug zouden gaan. Michael liep dan ook in een versnelde pas richting de coupé, maar toen hij er eenmaal voor stond, zag hij dat zijn gedachten al uit waren gekomen. De coupé zat vol met ouderejaars, wat betekende dat ze hun plek kwijt waren. Hij kon het Calum niet echt kwalijk nemen, maar hij snapte niet zo goed waarom hij in eerste instantie niet gewoon was blijven zitten op zijn plek.
‘Wat nu?’ vroeg Calum. ‘Volgens mij zijn er haast geen anderen plekken meer.’ Michael haalde enkel zijn schouders op. Hij wist vrijwel zeker dat hij nog wel ergens een plek zou kunnen regelen. Hij zou altijd terug kunnen gaan naar Naylene, want zij zou waarschijnlijk wel plek voor hem maken. ‘We kunnen wel naar Naylene. Daar zijn nog wel plekken vrij.’
Michael draaide zich weer om en begon vervolgens aan zijn toch terug naar Naylene. Hij ging er namelijk vanuit dat Calum niet tegen het idee was van een zitplek, zelfs als ze bij Naylene en een paar anderen waren.
Het duurde ongeveer vijf minuten voordat ze weer bij Naylene en haar vrienden waren. Michael duwde de coupé van de deur open en liet zich vervolgens vallen op de bank, waar hij nog net op paste naast Naylene en één van haar vrienden. Naylene had Calum ondertussen ook in de gaten gekregen, waardoor er een grijns op haar gezicht verscheen. ‘Oh, dus je hebt écht een vriendje gemaakt.’
‘Oh, houd je bek,’ wierp Michael tegen en hij keek naar Calum, wie nog steeds in de opening van de coupé stond. ‘Dit is Calum. Calum, die vuurtoren is Naylene.’ Hij kon zich niet herinneren of ze elkaar ooit hadden gezien. Misschien op één van zijn verjaardagen, maar Michael wist vrijwel zeker dat ze elkaar nooit hadden gesproken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De jongens waren al snel verdwenen, waardoor Edyn weer terug ging zitten op haar plaats. Blij en ergens ook wel opgelucht dat de jongens elkaar weer hadden gevonden. Toch was ze nog blijer dat zij Linn had gevonden. Edyn zag aan het gezicht van Linn dat ze zich niet meer zo verdrietig voelde als ze had gedaan. Ondanks dat ze wist dat ze haar ouders vast nog wel zou missen. Dat deed Edyn zelf ook wel een beetje. Iets wat alleen nog maar erger zou gaan worden, omdat het heel wat maanden waren voordat ze elkaar weer zouden zien, maar tot die tijd hadden Edyn en Linn elkaar. Zo zag Edyn het in ieder geval, ze was echt blij dat ze nu al een vriendinnetje had gemaakt, ondanks dat ze het niet anders had verwacht! Ze was vanmorgen nog heel erg enthousiast geweest omdat ze nieuwe mensen zou leren kennen. Iets wat voor haar echt een droom was geweest, die nu uit was gekomen.
Edyn moest nadenken over de vraag van Linn over de haarkleur van de jongen die ze hadden gezien. Ze wist niet echt hoe haren werden geverfd. Ze kon het zich ook niet echt voorstellen dat iemand zijn haar verfde. Zelf had ze ook wel eens gekleurd haar gehad, maar daar kon ze met haar handen voor zorgen. Dat wilde ze aan Linn vertellen, maar toen kwamen haar broers de ruimte al binnen gelopen. Die dan ook meteen haar aandacht trokken. Enthousiast knikte Edyn op het statement van haar broers. "Ja, Linn zat helemaal alleen! Wat helemaal niet leuk was, dus ik ben bij haar gaan zitten." Edyn vond het niet nodig om te vertellen dat Linn had gehuild, dat deed ze nu immers niet meer! "Linn is ook eerstejaars! Toch Linn?"
Edyn merkte dat het meisje naast zich nogal met grote ogen naar Ethan en Evan keek. "Dit zijn mijn broers. Ethan en Evan, ze zijn heel erg lief hoor!" Edyn kon het redelijk goed met haar broers vinden, ze had sowieso het idee dat ze het goed kon vinden met de rest van de familie. Ook met het meisje, wiens naam haar broers hadden genoemd, waardoor ze toch even tot de realisatie kwam dat ze Rhi nergens meer hadden gezien, terwijl ze samen op zoek zouden gaan naar Ethan en Evan. "Nee we zouden samen op zoek gaan naar jullie, maar ik kwam langs Linn en ik weet niet waar Rhi is gebleven?!" Ze wilde al opstaan, zodat ze Rhi kon gaan zoeken, maar Ethan hield haar tegen. "We gaan haar wel zoeken, het komt wel goed. Breng jij maar tijd door met je nieuwe vriendinnetje."
Edyn ging weer netjes op de bank zitten en keek opzij naar Linn en vroeg zich toch wel af of ze nog broers en zussen had. "Heb jij nog broers of zussen?" vroeg ze dan ook gewoon. Als het zo was en ze zat niet bij hen, dan zou Edyn het wel raar vinden, maar het kon best dat ze nog jongere broertjes en zusjes had?! Die had zij zelf immers ook en die waren helemaal niet in de trein, want die moesten thuis blijven.
De aandacht van Edyn ging al snel weer naar iets anders, namelijk het haar van Linn en ze bedacht zich dat het meisje haar net een vraag had gesteld! "Ik weet niet hoe hij zijn haar anders krijgt, maar ik denk niet dat het dat geverfd is? Ik kan ook leuke dingen met haar! Mag ik het bij jou doen?" Vroeg Edyn enthousiast. Het meisje was gewend de haren van haar zusjes te doen en dan niet met normale vlechtjes, maar met bloemen en van alles erin. Het was haar zelfs een paar keer gelukt haar eigen haar roze te krijgen. "Oké. Ik denk dat we daarmee gaan." Zei Evan lachend, Edyn had helemaal niet doorgehad dat ze er nog waren, maar ze keek toch nog even op naar haar broers en zwaaide nog eventjes naar ze.
Verderop in de trein voelde Calum zich al lang niet meer op zijn gemak. Het was vervelend dat hun coupé in was gepikt, maar niet meer dan logisch, want hij was leeg geweest. Calum had er ook niet in zijn eentje willen blijven zitten, omdat hij geen idee had gehad wanneer Michael weer terug was gekomen. Achteraf was het best wel dom dat hij achter zijn vriend aan was gerend, hij wist dat het ergens zelfs best wel wanhopig klonk. Dat kon hij nog redelijk goedpraten met het feit dat het de eerste dag was en hij het allemaal best wel spannend vond. Ook het feit dat ze nu ineens naar een vriendin van Michael zou gaan. Calum had wel dingen over Naylene gehoord, maar hij kende haar niet, laat staan haar vrienden. Veel keuze had Calum echter niet gehad. Hij wist zeker dat ze wel terug hadden kunnen gaan naar de twee meisjes, maar hij wist ook niet zeker of hij daar wel mee in de coupé wil zitten. Het was wel duidelijk dat Michael dat niet had gewild.
Toch hadden de meisjes in Calum zijn ogen iets liefs gehad, natuurlijk was het blonde meisje meteen opgestaan om hem te helpen, wat genoeg zei, maar het andere meisje had hem met een rustige blik aangekeken. Hij was dan wel rood aangelopen, toch had hij zich er niet heel erg vreselijk gevonden en ergens was hij wel benieuwd waarom de ogen van het meisje met het donkere haar, rood aan waren gelopen. Ze had gehuild en hij hoopte maar dat het goed was gekomen, maar daar had het vrolijke meisje vast voor gezorgd.
Michael was al snel een coupé binnen gegaan, waar hij zich wel heel erg op zijn gemak leek te voelen, iets waar Calum zijn ogen toch wel van uitkeek. Soms wilde hij wel dat hij wat zekere was, minder verlegen in ieder geval. Hij verwachtte zelf dat het uiteindelijk iets minder zou worden als een tijdje op Hogwarts was. Er waren weinig mensen om achter te verschuilen. Nu had hij Michael en ergens had hij daar heel erg veel geluk mee, want anders had hij waarschijnlijk de rest van de reis geen plek gehad waar hij had kunnen zitten.
Calum bekeek het meisje en de drie jongens die in de coupé zaten, één voor één. Het schaamrood kwam ver op de jongen zijn wangen te staan toen hij het roodharige meisje herkende als diegene die hij nog niet eens een paar uur geleden bijna omver had gelopen. Ze leek het zelf niet door te hebben of ze was zo aardig om er niets over te zeggen. Calum was er in ieder geval dankbaar voor en ging naast de twee jongens zitten. "Calum." Zei hij nog even, ondanks dat Michael hem al voor had gezegd. Al snel kwamen er namen terug. Natuurlijk die van Naylene, die Michael een kameleon had genoemd, wat Calum toch wel aangaf dat de twee heel wat van elkaar gewend waren.
Zijn donkerbruine ogen gleden nog een paar keer door de coupé heen, voordat Calum een boek in de gaten kreeg. Naylene had hem op haar schoot liggen, met haar hand nog ergens tussen de bladzijdes had liggen, wat aangaf dat ze er net nog in had gelezen. "Wat lees je?" vroeg Calum, zijn nieuwsgierigheid maar ook zeker een interesse was duidelijk te horen in zijn stem.
Naylene keek op naar Calum toen ze de vraag hoorde en schonk een glimlach naar hem, waardoor Calum een beetje opgelucht was, want ze leek het geen vervelende vraag te vinden. "Extreme Incantations." Ze liet de kaft van het boek zien, waardoor Calum inderdaad de titel zag staan. "Het is een boek met spreuken die we in dit jaar krijgen. Je mag er best even in kijken?" Calum begon steeds enthousiaster te raken en kon dan ook niet anders dan knikken ten teken dat hij wilde kijken. Nadat Naylene haar toverstok had gepakt en er zachtjes mee op het boek had getikt, wat ze volgens Calum had gedaan zodat ze later wist waar ze was gebleven, kreeg hij het boek aangereikt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vriendschappen konden op allerlei manieren worden gevormd. Sommigen bestonden eigenlijk altijd al, vanaf het moment dat twee kinderen elkaar zagen. Anderen werden langzaam gevormd, op basis van eigenschappen en gezamenlijke interesses. Die laatste was veel zelfsprekender voor de leerlingen die nu naar Hogwarts op weg waren. Toch behoorde de beginnende vriendschap tussen de twee meisjes eerder bij de eerste categorie.
De vrolijkheid van Edyn was opvallend, maar ergens ook aanstekelijk. Het verbaasde Linn hoe snel ze van het één naar het ander kon gaan. In de korte tijd dat haar broers binnen waren gekomen en weer weg waren gegaan, had Linn enkel haar mond gehouden en had ze het gesprek tussen Edyn en haar broers gevolgd. Linn wilde haar best geloven op het moment dat Edyn zei dat haar broers aardig waren, maar ze vond het lastig om uit haarzelf een gesprek te beginnen. Iets wat vooral kwam door haar vorige klasgenoten. Die hadden elke opmerkingen die ze had gemaakt, of elke vraag die ze had gesteld, gelijk bekritiseerd. Ze waren met de meest domme weerwoorden gekomen, de meest belachelijke namen, maar het had wel degelijk invloed op haar gehad. In haar ogen had ze haar best gedaan om er bij te horen, maar het was nooit genoeg geweest. Daarom had ze ergens ook wel bewondering voor Edyn. Zij liep gewoon rond met vleugeltjes op haar rug. Misschien was dat hier wel normaler, maar Linn had tot nu toe nog niemand gezien.
Edyn was zo enthousiast aan het vertellen hoe ze hier terecht was gekomen dat Linn er een beetje verlegen van werd. Edyn had wel een punt: het was ook niet leuk geweest om alleen te zitten, maar ze had er niet veel aan kunnen doen. Toen Edyn vroeg of ze ook een eerstejaars was, kon ze niet anders dan verlegen knikken naar de twee broers. Edyn was ondertussen al weer verder gegaan over haar zusje.
Edyn had duidelijk een veel grotere familie dan Linn. Ze had al twee broers, wat voor Linn heel nieuw was, maar ze had blijkbaar ook nog een zusje. Tenminste, ze ging er vanuit dat Rhi haar zusje was en dat de broers van Edyn ook naar haar opzoek waren. Blijkbaar was Edyn haar uit het oog verloren toen ze hier naar binnen was gekomen. Ondanks dat Linn haar nog maar een paar seconden kende, vond ze het heel typisch dat het meisje al weer op was gestaan om te helpen met zoeken. Dat had ze net ook al gedaan bij de jongen die hun coupé binnen was gekomen.
‘Ik heb geen broers of zusjes. Alleen mijn ouders,’ vertelde ze Edyn. Linn was zich er heel bewust van dat ze niet had verteld dat ze twee vaders had. Zelf vond ze het heel fijn dat ze haar twee vaders had, misschien nog wel fijner dat zij degenen waren die voor haar hadden gekozen. Thuis had iedereen het echter vreemd gevonden. Het was normaler om een vader en een moeder te hebben dan twee vaders, wat volgens iedereen maar vies en vreemd was. Er waren zelfs kinderen die hadden geroepen dat het besmettelijk was en dat ze daarom niet bij Linn in de buurt hadden moeten komen. Dat terwijl Linn er nooit iets van had begrepen. In haar ogen hielden haar vaders net zoveel van elkaar als ieder ander stel, of dat nou bestond uit een vader en een moeder of zelfs misschien wel twee moeders. Ze had echter zoveel nare dingen over haar vaders gehoord dat ze Edyn niet meteen durfde te vertellen dat ze twee vaders had.
‘Oké?’ reageerde Linn enigszins twijfelend. Ze wist niet zo goed wat Edyn bedoelde met “leuke dingen”, maar ze koos er voor om het meisje te vertrouwen. Het leek ook iets redelijk normaals voor haar te zijn, aangezien haar broers er enkel lachend op reageerden en weer weg liepen. Linn voelde aan haar eigen, donkere haren en keek vervolgens naar Edyn. ‘Wat wil je gaan doen dan?’ Misschien dat Edyn het simpelweg wilde vlechten, of dat ze er iets anders leuks mee kon. Ze probeerde het zelf ook wel eens, maar het was lastiger om het bij jezelf te doen dan bij een ander. Daarom had Linn vaak haar tijd besteed aan het vlechten van de haren van haar barbies.
Terwijl Linn heel blij was met haar nieuwe vriendin, al was ze de vriendschap nog een beetje aan het aftasten, was Michael juist aan het nadenken over de kwaliteit van zijn vriendschap met Calum en hun verschillende persoonlijkheden.
Michael was zich er altijd wel van bewust geweest dat hij en Calum verschillend waren, ondanks dat ze het heel erg goed met elkaar konden vinden. Calum was toch iets rustiger, dacht soms beter na over bepaalde acties. Iets wat eigenlijk niet eens een slechte eigenschap was, maar soms maakte het dingen wel minder leuk? Calum was nu ook redelijk stil, waarschijnlijk omdat hij de groep waar Michael hem mee naar toe had genomen niet kende. Michael kende de vrienden van Naylene ook niet, maar dat hield hem niet tegen om er gewoon bij te zitten. Hier had hij in ieder geval nog een zitplek en die zou hij nu ook niet zomaar opgeven.
‘De vraag is waarom ze aan het lezen is,’ merkte Michael op. Al wist hij eigenlijk het antwoord wel. Naylene had volgens haar ouders in Slytherin moeten belanden. Aan haar uniform te zien was dat haar niet gelukt, dus nu probeerde ze op een andere manier te laten zien dat ze wel degelijk een goede student was. Al vond Michael dat ze daar iets te ver in ging. Een boek lezen voordat het schooljaar was begonnen was zo goed als nutteloos? Dat vond hij in ieder geval. Al wist hij vrijwel zeker dat dit niet het eerste boek was wat Naylene op had gepakt voordat het schooljaar was begonnen. Waarschijnlijk had ze de hele zomervakantie al van alles bestudeerd, zodat ze precies wist wat ze kon verwachten en hoge cijfers zou kunnen halen voor haar verslagen en de examens aan het einde van het jaar.
Calum leek het boek echter heel interessant te vinden en Michael had het idee dat hij oprecht blij was dat hij het boek van Naylene mocht bekijken. Michael had het idee dat hij ongeveer hetzelfde boek had moeten kopen in Diagon Alley, maar dan voor eerstejaars in plaats van tweedejaars. Hij wist niet of er echt veel verschil in zou zitten. Misschien iets meer gevorderde spreuken, maar daar zouden ze nu toch nog niets aan hebben, aangezien ze nog geen enkele spreuk hadden geleerd. Al moest Michael toegeven dat hij bepaalde dingen wel had geoefend. Gewoon uit nieuwgierigheid. Niet zozeer omdat hij een goede student wilde zijn en iedereen de indruk wilde geven dat hij alles al wist.
‘Je hebt toch niks aan dat boek. Waarschijnlijk moeten we eerst andere spreuken leren voordat we die spreuken kunnen leren,’ mompelde Michael.
‘Het is een heel interessant boek en het werkt nooit tegen je als je al wat vooruit leest,’ zei Naylene, terwijl ze het boek overhandigde aan Calum. Michael rolde met zijn ogen. Hij had gehoopt op een leuke treinreis, maat tot nu toe viel die nog vies tegen. Hij had de snoepkar gemist, Calum had hun plek weggegeven aan een paar domme, ouderejaars en nu zat hij in een coupé vol met nerds. Nou ja, “nerds”. Het waren enkel een paar jongens die ook in Ravenclaw zaten. Michael wist wel beter dan te zeggen dat iedereen die daar in zat ook echt een nerd was, maar dat nam niet weg dat sommigen wel echt heel slim waren, bijvoorbeeld Naylene. Meestal waren ze ook heel geïnteresseerd in boeken en ergens zinde het Michael niet dat Calum ook zo geïnteresseerd was in het boek van Naylene. Dat kon namelijk wel eens betekenen dat hij en Calum niet in dezelfde afdeling zouden worden geplaatst. Iets wat hij misschien van tevoren al had moeten weten, maar hij had het liever niet toe willen geven.
Calum leek echter zo geïnteresseerd te zijn in het boek dat zijn ogen snel over de regels gleden, wat er voor zorgde dat Michael niet meer echt met hem kon praten. Zuchtend draaide hij zich om naar Naylene en de andere jongens. ‘Ik wil iets doen,’ verkondigde hij. Niet dat hij anderen nodig had om zichzelf te vermaken, maar het was wel leuker. Calum had zichzelf nu al verloren in een boek, dus dat was al niet meer echt een optie. Hij wilde dan ook graag iets anders doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Familie kon je niet kiezen. In de meeste gevallen werd je er in geboren. In sommige gevallen konden mensen er wel voor kiezen hoe ze hun familie vorm wilden geven. Bijvoorbeeld door te bepalen hoeveel kinderen er kwamen, maar zelfs dat had niemand helemaal in de hand, er konden altijd dingen gebeuren waardoor het anders ging.
De ouders van Edyn hadden jaren geleden al keuzes gemaakt die er voor hadden gezorgd dat hun familie was, zoals ze nu waren. Er waren best veel kinderen van tovenaarsouders, die op moesten groeien bij mensen die nog nooit van magie hadden gehoord. De ouders van Edyn hadden die kinderen toch een plaats willen geven om op te groeien zoals ze dat waren gewend, zeker als ze al ouder waren geweest. De meeste broertjes en zusjes van Edyn hadden al magie gezien, waardoor de familie het zielig vond om ze daar buiten te zetten. Hoe men het ook wende of keerde, de kinderen waren terecht gekomen bij de Jenkins familie, ondanks dat ze allemaal hun eigen achternaam hadden gehouden. Er waren zelfs een paar kinderen geweest, die ze voor een paar dagen op hadden gevangen, omdat ze vervolgens door hadden kunnen gaan naar hun families. Edyn was blij met de broertjes en zusjes die ze had en zeker dat drie van hen bij haar op school zaten en de rest er vanzelf wel bij zou gaan komen.
Ergens was Edyn wel verbaasd dat Linn geen andere broertjes of zusjes had, maar ze wist ook maar al te goed dat er families waren, waar ze maar één kind hadden, om welke reden dat ook was. "Dat is jammer. Maar volgens mama kun je vrienden ook als familie gaan zien, dus misschien dat wij dat ook wel worden?" Probeerde ze het meisje zich een beetje beter te laten voelen, het was wel echt iets wat haar moeder haar had verteld. Edyn had genoeg wijsheden van haar moeder meegekregen, wat ze ook wel nodig had gehad voordat ze weg was gegaan uit huis. Want er waren nog wel wat onzekerheden geweest bij haar ouders, iets waar Edyn zelf niets van mee had gekregen.
Edyn haar gezicht lichtte nog meer op dan het al had gedaan toen Linn haar toestemming gaf om iets met haar haren te doen. Toch wilde Linn nog wel weten wat ze er mee ging doen. "Vlechten! Je houdt vast van bloemen?" Iedereen hield van bloemen in Edyn haar ogen! Zelf hield ze er heel erg van. Wat bij haar een beetje als vanzelf was gekomen. Ieder kind dat hier naar school ging, had op een gegeven moment een situatie gehad waarop ze niet precies hadden geweten wat er was gebeurd. Er was magie uit het niets gekomen. Bij Edyn was het niet de standaard magie geweest, het was ooit begonnen met een paar bloemen die ze buiten op het gras had kunnen verschijnen. Zo waren er nog genoeg andere dingen die Edyn ooit had gedaan, maar waarvan niemand snapte hoe het kon. Er waren immers niet veel tovenaars die het konden, zelfs niet al ze zeer beoefend worden, niet op diezelfde manier.
Edyn leek de ernst ervan niet in te zien, ze genoot van de mooie dingen die ineens voor haar opdoemden. Op sommige gebieden had ze het in controle, zoals met haren, ze deed het vaak genoeg bij haar jongere zusjes. Daarom wachtte ze ook rustig totdat Linn wat was gaan verzitten en ging ze zelf achter haar zitten. Voorzichtig gleden de vingers van Edyn door de zwarte haren van Linn. "Je hebt echt heel erg mooi haar." Zei ze nog zachtjes, voordat ze zich echt concentreerde op het haar en er kwam al snel een vlecht in, met verschillende soorten bloemen erin. "Oooh dit is zo leuk!" Kirde Edyn, toen ze het uiteindelijk resultaat zag.
Edyn voelde zich duidelijk op haar gemak, iets wat ze altijd wel had. Calum had dat veel minder. Er waren genoeg dingen waardoor hij zich best wel onzeker of gewoon niet helemaal fijn voelde. Toch ging het op het moment steeds iets beter, wat toch wel door de vriendin van Michael kwam. Naylene had misschien ook wel iets ongemakkelijks over zich heen, gek op boeken, zo kwam het in ieder geval over op Calum, iets wat hij zelf ook wel fijn vond. Boeken hadden altijd iets fascinerends gehad voor de elfjarige jongen. Hij liet zich graag meevoeren in de woorden die op het papier stonden. Soms naar hele andere werelden, op andere momenten hielden ze hem juist met beide benen op de grond. Er was genoeg kennis waarvan hij nog geen weet had, wat ook in het boek stond wat op het moment voor op zijn schoot lag.
Calum zou liegen als hij zou zeggen dat hij thuis niet al even in zijn boeken had gekeken. Toen hij terug was gekomen van het tripje dat hij met zijn ouders en zus naar Diagon Alley had gemaakt, had hij wel eventjes in zijn boeken gekeken. Iedereen had van te voren al wel vakken zijn hoofd dien hen leuk leken. In Calum zijn hoofd was dat in ieder geval zo. Het leren van de spreuken was het meest vanzelfsprekend. Er waren genoeg spreuken die Calum zijn ouders had zien gebruiken, maar er stonden er ook genoeg in het boek waar hij nog nooit eerder van had gehoord.
Calum probeerde zich niets aan te trekken van de opmerking van Michael, ondanks dat hij zich er nu wel een beetje onzeker over begon te vinden. Was het raar dat hij nu het boek in zijn handen had? Gelukkig zaten ze bij Naylene, die het helemaal niet zo raar leek te vinden dat hij nu haar boeken in zijn handen had. "Het klinkt echt heel erg interessant." Calum kon niet wachten totdat hij echt spreuken kon gaan gebeuren. Buiten school mocht dat niet, dus hij had zijn toverstok nog niet kunnen gebruiken. Ergens vroeg hij zich wel af of het wel in de trein mocht. Naylene had haar toverstok net wel gehad, waar ze nou niet echt iets heel heftigs had gedaan, iets wat wel echt van pas was gekomen en nu hij er over had gedacht, had haar toverstok wel iets opvallend gehad. Hij was blauw geweest, passend bij de stropdas die ze om had en iedereen aangaf dat ze bij Ravenclaw hoorde.
"Die spreuk die je net gebruikte, die lijkt me echt heel erg handig." Zelf had Calum er nog nooit echt iets van meekregen, maar misschien leerden ze het wel in één van de lessen? Daar hoopte hij wel op en anders zou hij het vast ergens kunnen vinden, waar Naylene dat ook had gedaan. "Ik kan het je wel leren als we op school zijn." Daardoor begon Calum zich echt steeds meer op zijn gemak te voelen, totdat Michael aangaf dat hij iets wilde doen. Geen idee met wat hij daar precies mee bedoelde liet Calum boek wel weer een beetje omlaag, zodat hij naar de overkant kon kijken. Hij snapte nog steeds niet hoe Michael zich zo op zijn gemak kon voelen dat hij op die manier op de bank lag. "Wat wil je doen?" vroeg Calum toch maar, ondanks dat hij zelf een beetje twijfelde over het antwoord wat hij zou gaan krijgen. Nu vond hij het juist fijn dat ze een goede plaats hadden om de komende paar uren door te brengen. Hij hoopte maar dat Michael gewoon bleef zitten en dat hij zijn vriend niet weer achterna moest hollen door de rest van de trein.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hogwarts was wel een plek om vrienden voor het leven te maken. Niet alleen omdat je elkaar zou kunnen zien tijdens de lessen, maar ook buiten die tijd om. Er waren allerlei andere activiteiten waar leerlingen aan deel konden nemen en er was genoeg vrije tijd. Omdat het ook nog eens zo was dat leerlingen een kamer moesten delen, was vriendschap haast niet te ontwijken.
Edyn praatte alsof zij en Linn al jaren vriendinnen waren. Iets wat Linn ergens heel leuk vond, maar aan de andere kant werd ze er ook een beetje bang van. Edyn was zich niet bewust van wat Linn mee had gemaakt en waarschijnlijk zou ze zich daar ook nooit bewust van worden, aangezien hier niemand was die Linn kende. De enige die het verhaal wist, was zijzelf en ze was niet van plan om het heel snel te vertellen, maar ze was niet gewend dat iemand graag vrienden met haar wilde zijn. Over het algemeen was dat door de mensen in haar vorige klas gekomen. Zodra er iemand naar Linn toe was gelopen, had de rest van de klas er wel voor gezorgd dat diegene er niet meer aan zou denken om bij haar in de buurt te komen. Ondanks dat Linn nu geen gemene klasgenootjes om haar heen had, was ze toch bang dat iemand als Edyn vroeg of laat door zou hebben wie Linn precies was. Als ze dat eenmaal zou weten, zou ze vast iemand anders willen kiezen als vriendin.
Er waren een aantal bepaalde zaken waardoor de klasgenoten van Linn haar als anders hadden gezien. Eén van die zaken waren haar vaders geweest. Twee vaders in plaats van een vader en moeder was alles behalve normaal geweest voor de kinderen uit haar klas en om de één of andere reden hadden ze het als iets slechts gezien. Iets wat Linn nooit had begrepen, want haar vaders hielden van elkaar en van haar. In haar ogen was dat niet iets verkeerds, maar anderen hadden dat wel gevonden. Haar klasgenootjes hadden geroepen dat iets als homoseksualiteit besmettelijk was geweest. Daarom hadden ze nooit bij Linn willen spelen, of met Linn. Iets anders waarom ze haar hadden gepest had te maken met het feit dat ze niet uit Engeland kwam, maar uit Costa Rica. Haar vaders hadden haar geadopteerd en het had vrijwel niets uitgemaakt waar het kindje vandaan was gekomen. Dat kindje was zij geworden, maar omdat ze ergens vandaan kwam, zag ze er ook anders uit en dat was nog een reden geweest voor haar klasgenoten om haar te negeren. Als laatste hadden ze haar gepest om haar bovenlip, die er misschien net iets anders uitzag dan normaal, omdat ze was geboren was met een hazenlip. Daar was ze wel meteen aan geholpen, maar toch hadden ze er zoveel opmerkingen over gemaakt dat Linn zich er onzeker over voelde.
Edyn wist al die dingen nog niet. Edyn had het er over dat ze haast al familie waren en ondertussen was ze bezig met haar haren. Linn had het idee dat Edyn soms niet eens door had dat ze al een tijdje niets had gezegd, maar ergens vond ze dat niet zo erg.
Linn had het idee gehad dat Edyn zelf haar haren zou vlechten, maar ze had de vingers van Edyn niet eens door haar haren voelen glijden. Tenminste, niet meer nadat Edyn had gezegd dat ze mooi haar had gehad. Toch voelde ze haar haren wel bewegen en niet veel later kirde Edyn ook al dat het heel erg leuk was, al wist Linn niet zo goed wat ze bedoelde. Ze kon haarzelf nog net zien in het raam en tot haar verbazing zag ze een paar bloemen uit haar haren steken. Zo voorzichtig mogelijk voelde ze met haar hand aan haar haren. Er was een vlecht ontstaan, versierd met allerlei soorten bloemetjes. ‘Hoe heb je dat gedaan?’ vroeg ze verbaasd, waarna ze zich omdraaide. ‘Gaan we dat ook leren?’ Ze had haar boeken wel een beetje bekeken, maar ze had niet iets gezien als dit! Ze wist ook niet hoe Edyn het voor elkaar had gekregen. Ze had zelfs geen spreuk gehoord, maar Edyn had toch echt iets gedaan met haar haren, anders konden ze er niet zo uit zien!
Zo verwonderd als dat Linn was van de magie om haar heen, zo verveeld was Michael door de “geschreven” magie in het boek van Naylene. Calum leek het echter helemaal geweldig te vinden. Michael snapte de fascinatie niet echt, aangezien het nog een hele tijd zou duren voordat ze hetgeen zouden leren wat in het boek stond. Daarnaast snapte hij zelf ook niet heel erg goed waarom spreuken en al dat soort dingen in een boek stonden. Wat had hij nou aan een boek als hij met iemand zou duelleren? Niet heel erg veel! Hij zou de spreuken wel moeten kennen, maar dat was ook alles wat hij hoefde te weten. Meer was er niet aan! Jammer genoeg waren al die boeken verplicht geweest en hij wist ook wel zeker dat hij er zo nu en dan in zou moeten lezen. Iets waar hij nu al tegenop zag, maar misschien dat hij hier en daar zou kunnen smokkelen. Wie weet zou Naylene hem zo nu en dan zelfs wat oude huiswerkopdrachten kunnen geven. Al hadden zijn ouders dat was niet bedoeld toen ze hadden gezegd dat hij Naylene zo nu en dan om hulp zou kunnen vragen.
Het was niet zo dat hij niet naar school wilde, want dat wilde hij wel. Hij was best geïnteresseerd in bepaalde dingen, alleen niet in alles. Hij wist dat bepaalde vakken er gewoon bij hoorden, maar dat betekende niet dat hij het ook leuk moest vinden. Hij had bepaalde boeken het liefst meteen weer in de doos willen gooien waar ze in hadden gezeten. Bepaalde vakken waren niets voor hem en ergens vond hij het belangrijker om te kijken naar wat hij wel leuk vond? Hij gokte namelijk dat hij daar dan ook goed in zou zijn. Dingen doen waar je goed in was, was automatisch ook veel leuker. Verweer tegen de zwarte kunsten leek hem heel erg leuk, als ze ook echt iets met de spreuken zouden doen! Als ze enkel verslagen zouden moeten schrijven, dan zou hij er vrij weinig aan vinden. Als Tranformagiër, want dat was de gebruikelijke titel voor wat Michael allemaal kon doen, was hij veel geïnteresseerder in Tansfiguratie. Hij verwachtte er ook goed in te zijn, al had Naylene hem al wel eens verteld dat het vak niet zozeer ging om het veranderen van jezelf in iets anders, maar juist hele dagelijkse dingen zien te veranderen in iets anders. Iets wat hij dan weer saai vond. Hij wilde liever leren hoe hij zichzelf in een dier of iets anders kon veranderen.
Calum leek wel heel geboeid te zijn door een spreuk die Naylene had gebruikt. Naylene bood Calum zelfs al aan om de spreuk aan hem te leren. Iets waardoor Michael zich ergens een beetje verraden voelde. Hij had namelijk al een miljoen keer aan Naylene gevraagd of ze hem iets had willen leren, maar dat had ze nooit gewild. Daarom snoof Michael ook, wat de aandacht van Naylene trok. ‘Wat?’
‘Ik heb je ook wel eens gevraagd of je me iets wilde leren.’
‘Jij vroeg om hele andere dingen,’ wierp Naylene tegen. ‘En hij vroeg het niet. Ik bood het aan.’ Michael keek naar Calum, wie een beetje opgelaten voor zich uit keek. Met één blik probeerde Michael Calum duidelijk te maken dat hij beter niet met Naylene mee zou kunnen gaan. Hij vond het onzin dat Naylene zijn vriend iets wilde leren, maar het hem altijd had geweigerd. Zo gek waren de dingen die Michael had gevraagd niet eens geweest.
Calum had hem ondertussen gevraagd wat hij graag wilde doen, waarop Michael zijn schouders ophaalde. Hij wilde graag iets doen, maar als Calum en Naylene de hele tijd aan elkaar zouden plakken en het over domme spreuken zouden hebben, dan had hij er niet heel erg veel zin in. ‘Iets leuks. In ieder geval niet praten over school.’ Ze waren nog niet eens op school. Ze waren nog niet eens gesorteerd, dus voor Michael was er nog helemaal geen spraken van school. Hij snapte ook niet waarom de anderen het er wel over hadden. ‘En als jullie echt zo graag over school willen praten, ga ik wel ergens anders naar toe.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De treinreis was soepel verlopen. Voor iedereen op een andere manier. Zo was Edyn niet meer weg te slaan geweest bij Linn. Het jonge meisje met vleugels op haar rug had de hele weg met haar nieuwe vriendinnetje gepraat, het had haar niet heel erg veel uitgemaakt dat er op sommige momenten niet heel erg veel terug was gezegd, ze had het niet eens echt doorgehad en voor de rest had ze het gegooid op het feit dat haar nieuwe vriendinnetje alles heel spannend vond aan deze eerste dag.
Zelfs Calum had uiteindelijk een goede treinreis gehad, wat bij hem op sommige momenten behoorlijk twijfelachtig was geweest. Bij Naylene en haar vrienden had hij zich behoorlijk goed op zijn gemak gevoeld en hij was blij geweest dat het roodharige meisje zo aardig was geweest om hem wat te vertellen over de lessen en alles daar om heen. Toen ze uit de trein waren gestapt had ze hem zelf nog gezegd dat ze elkaar nog wel zouden zien. Iets waar hij zelf ook wel over na zat te denken, want tijdens de reis was hem steeds meer duidelijk geworden dat er een grote kans was dat hij bij Ravenclaw zou komen. Aan de andere kant had hij zich bedacht dat Michael daar met grote waarschijnlijkheid niet zou komen.
Voor Luke was het na de rare ontmoeting die hij met het meisje op het dak van de trein had gehad, de reis voor de rest rustig verlopen. Uiteindelijk was de jongen weer bij zijn broers gaan zitten, wat ze op dat moment weer toe hadden gelaten.
Een tijdje geleden had Luke al nieuwsgierig uit het raam van de trein gestaard, de grauwe dag had plaats gemaakt voor een redelijke frisse september avond. Iets wat hij goed kon merken nu hij voor een groot meer stond. Er lagen heel wat bootjes te wachten om alle leerlingen naar de overkant te brengen, naar het kasteel wat eigenlijk in het niet zou vallen in alle duisternis, toch was het zo verlicht dat het het enige was waar alle eerstejaars naar konden kijken. Luke kon horen dat er overal kreetjes vandaan kwamen, maar zelf was hij lang niet zo enthousiast als de rest dat was. Nadat hij genoeg verhalen had gehoord over het kasteel en alles wat zich er binnen afspeelde, dat dacht hij in ieder geval.
Het beeld wat Luke in zijn hoofd had gevormd was niet heel erg verschillend van het kasteel wat voor hem stond, maar toch had hij wel heel erg veel zin om de gangen erbinnen te leren kennen. Te zien wat voor geheimen er binnen waren. Jack en Ben hadden genoeg opgeschept over hun avonturen, maar Luke was zeker van plan om die plannen te evenaren en er misschien wel overheen te gaan.
Toen Luke hoorde dat ze in de bootjes mochten gaan zitten en hij zag dat er al groepjes ontstonden, voelde hij zich ergens wel een beetje slecht omdat hij totaal niet zijn best had gedaan om zijn medestudenten te leren kennen. Bij het meisje op het dak had hij het dan wel geprobeerd, maar daarna had hij het gewoonweg opgegeven. Uiteindelijk was er wel achter gekomen dat het meisje, het pleegzusje van Evan en Ethan was. De twee jongens waren immers met het verhaal terug gekomen dat ze hun zusje op het dak hadden gevonden. Luke had op dat moment vooral zijn mond dicht gehouden en geluisterd naar hetgeen wat de twee jongens te zeggen hadden gehad over het meisje. Ze was alles behalve aardig geweest, maar Luke was benieuwd geweest naar de reden waarom het meisje daar had gelegen, dat had ze hem immers niet verteld. Ook haar broers hadden niet echt geweten wat de reden was geweest dat er had gelegen. Ondertussen wist Luke wel haar naam: Rhi.
Onbewust was hij wel op zoek naar het meisje, maar omdat er zoveel verschillende groepjes waren, kon hij haar zo niet vinden en moest hij wel doorlopen naar één van de bootjes, waar hij in terecht kwam met drie anderen, aan wie hij zich netjes besloot voor te stellen. Luke was niet van plan om straks de enige te zijn die helemaal niemand kende, terwijl er voor de rest al vriendschappen waren ontstaan, dat leek hem echt een vreselijke nachtmerrie. Toch wist hij ook wel dat er niet heel erg veel aan te doen was.
Op het water had Calum, ook al samen met Michael een bootje gevonden waar ze in hadden kunnen zitten samen. Mali had hem niets verteld over het feit dat ze op een andere manier naar het kasteel gingen dan de hogerejaars. Iedereen die al een afdeling had op Hogwarts, waren immers hun eigen weggegaan, over een pad wat langs het meer heen zou leiden. De bootjes hadden iets magisch, Calum had genoeg mensen om zich heen verbaasd naar hun vervoersmiddel gekeken. Zelf vond hij het ook wel iets hebben, ondanks dat hij wel zeker wist dat het veel minder snel was, dan waarmee de rest ging, want anders had iedereen in zijn ogen wel in een bootje gezeten. Toch genoot Calum van zijn uitzicht en de laatste tijd die hij met Michael zou gaan hebben.
Calum wist maar al te goed dat ze niet in dezelfde afdeling ingedeeld gingen worden, daarvoor waren de twee vrienden veel te verschillend. Aan de andere kant wist de jongen ook wel dat het niet meteen hoefde te betekenen dat hun vriendschap in een zou vallen. Michael en Naylene zagen elkaar ook haast nooit, maar die twee waren wel echt met elkaar bevriend. Calum had wel genoten van de sneren die over een weer gingen bij die twee, het was grappig geweest om er bij te zitten en te zien hoe makkelijk dat soort dingen tussen die werden gezegd, zonder dat iemand er boos van werd.
"Ik kan niet geloven dat dit ons thuis is voor de komende jaren." Calum vond het echt een rare gedachten dat ze hier echt iedere dag voor zeven jaar door zouden brengen. Dit was thuis. Zijn ouders hun huis, was dat alleen maar in de vakanties, waarvan de eerste pas met Kerstmis was. Daarmee rekening houdend wist Calum zeker dat hij zijn ouders op een gegeven moment zou gaan missen, maar op dat momenten zou hij hopelijk terug kunnen vallen op zijn vrienden en misschien wel op zijn zus.
Van alle kanten was zoveel geroezemoes te horen, wat Calum best wel leuk vond om te horen. Iedereen was vrolijk, blij om hier te zijn en die blijdschap voelde Calum ook wel, ondanks dat het allemaal nieuw en daarmee ook wel een beetje eng was. Toch was het alleen maar gezonde spanning, iets wat de meeste mensen voelden als er zoiets nieuws op hun pad kwam.
Calum had in ieder geval besloten om alles zoveel mogelijk over zich heen te laten komen en zich niet al te druk te maken over de dingen die konden gebeuren. Hij wist in ieder geval al hoe ze werden gesorteerd, wat voor hem al een soort van opluchting was geweest.
Iemand die totaal niet bezig was met wat er kon gaan gebeuren, was Edyn. Ze leefde echt in het moment, wat te zien was aan haar verwonderde gezicht. Ook zij had verhalen gehoord, genoeg zelfs, maar zelfs in haar mooiste dromen had de omgeving er niet zo magisch uitgezien. Het kasteel aan de overkant van het meer was het eerste wat haar op was gevallen, zoals dat bij iedereen bijna het geval was geweest, maar ze had een glimlach op haar gezicht gekregen toen ze door had gehad hoeveel bomen er wel niet om haar heen waren geweest.
Edyn had altijd al iets gehad met bossen, net zoals met natuur zelf. Zelfs het meer leek haar vreselijk te boeien. Met name hetgeen wat er in leefde.
Bij het treinstation waren ze opgewacht door een hele bijzondere man. In Edyn haar ogen in ieder geval. Hagrid viel op, niet alleen door zijn lengte, maar in Edyn haar ogen omdat de man die wat aan de oude kant was, iets vriendelijks over zich heen had. Wat ook wel was gebleken toen Edyn haarzelf en Linn aan de man voor had gesteld en hij vervolgens vragen had beantwoord van het jonge blonde meisje over de meeste kleine dingen.
Inmiddels stonden ze samen met de man bij het meer, waar nog meer leraren bezig waren alles in goede banen te leiden en was het wel duidelijk dat Edyn en Linn ook in een bootje moesten om naar de overkant te komen.
Edyn haar ogen vlogen over de verschillende mensen en uiteindelijk kwamen ze uit bij het meisje dat ze al een tijdje had gezocht, haar zusje. "Kom dat stel ik je voor aan Rhi. Ik weet zeker dat je haar heel erg lief vindt. Ze is echt een schatje, soms laat ze dat niet helemaal zien, maar ze is het wel." Edyn haar arm was al een tijdje in die van Linn gehaakt. Mitten had niet mee gekund met de bootjes, wat Edyn zelf wel heel erg jammer had gevonden. In de trein had ze een tijdje met het katje gespeeld, samen met Linn natuurlijk want ze had Linn niet het idee willen geven dat ze haar huisdier afpakte.
Voorzichtig trok Edyn, Linn door de verschillende mensen heen die nog op de kant stonden. Ondertussen mompelde ze wel een paar keer haar excuses, want het was niet haar bedoeling geweest om iemand pijn te doen of lastig te vallen in de dingen die ze deed.
Uiteindelijk was ze toch bij Rhi uitgekomen. "Eindelijk heb ik je weer gevonden! Ik was bang dat er iets met je aan de hand was!" Edyn had zich oprecht een beetje zorgen gemaakt om haar zusjes, maar nu konden ze samen in een bootje, wat alles in haar ogen beter maakte. "Dit is Linn!" Stelde ze haar vriendinnetje voor aan haar zusje.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld