Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | De Arena - Schrijftopic

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met en

De Arena
Een plek waar mutanten tegen elkaar strijden tot de dood. De enige plek waar het is toegestaan hun krachten te laten zien. Hét amusement van de mens.

In de loop der jaren is de mens gaan evolueren. Mensen kwamen op de wereld met bijzondere gaven die zij niet onder controle konden houden. Van kinderen die geboren werden met vleugels, tot kinderen die het weer konden beïnvloeden. Al vanaf het begin worstelt de samenleving met hun bestaan. Kinderen die hun gaven als een speeltje gebruikten of niet konden beheersen, zorgden voor een grote chaos. Om misbruik te voorkomen en de mensheid te beschermen, heeft de overheid de Arena opgezet.

De Arena vindt plaats in dé hoofdstad van de Aarde, gelegen in Noord-Amerika. Het Colosseum uit Rome was groots nagebootst. De Arena heeft de charme van het Colosseum, maar bevat futuristische toevoegingen. Het veld van de Arena kan veranderen in elke denkbare omgeving, terwijl het publiek van bovenaf nog altijd toe kan kijken op de wedstrijd. Daarnaast is er een groot, ondergronds verblijf voor alle mutanten. Hier kunnen zij eten, slapen, douchen, maar ook zijn er verschillende faciliteiten zoals een bibliotheek en een sportschool.

Mutanten kunnen punten verdienen door taken uit te voeren. Deze punten kunnen zij gebruiken voor toegang tot de faciliteiten, maar ook om een wapen naar keuze te gebruiken tijdens de wedstrijden. Daarnaast is er een top 10 opgesteld. Deze wordt opgesteld op basis van het aantal keren dat diens naam genoemd is op het internet. Ieder die in de top 10 staat, krijgt bonussen. Zij krijgen toegang tot alle extra’s en worden vaker geïnterviewd.

Rollen
Demish:
V - Loué Knight
M - Mace Peerage
TheBurrow:
V - Angelica Zagarosa
M - Lucian Knight
Amarynthia:
V - Tyler Janes
M - Ryan McCoy

Informatietopic

Schrijf ze! (:

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar nagels waren diep begraven in de huid van zijn arm. Een warme hand omklemde haar mond, ervoor zorgen dat geen enkel geluidje haar lippen verliet. Zoute tranen stroomden over haar wangen door wat ze zojuist had bijgewoond. Haar trillende lichaam kon zich nog niet beseffen wat haar ogen net hadden gezien, haar geest was nog niet klaar voor wat er zich had afgespeeld binnen de kleine huiskamer.
Zonder waarschuwing waren ze op het huis afgekomen. Binnen seconden had haar vader Loué en haar broer, Lucian, weten te verstoppen. Loué had willen protesteren, haar vader willen helpen, maar haar broer had haar zo stevig vastgenomen dat ze geen kant op had gekund. Toen ze had willen schreeuwen om wat de wachters met haar vader hadden gedaan, had Lucian zijn hand rond haar mond gelegd. Zo strak dat zelfs ademen moeilijker werd, naarmate de tranen maar door bleven stromen.
Hun huiskamer was een ravage. Haar vader had, ondanks zijn leeftijd, een goede strijd gevochten. Jammer genoeg waren de wachters met veel geweest en hadden ze hem weten mee te nemen. Zodra ze hem vast hadden genomen, waren ze verdwenen en Loué wist wat dat betekende. Hij was meegenomen naar de Arena.
Tijd was een relatief begrip. Voor Loué voelde het alsof ze al uren in de armen van haar broer zat, maar het waren misschien net enkele minuten. Aan de ene kant was ze bang om te bewegen. Bang dat de bewakers terug zouden keren en haar en haar broer ook mee zouden nemen. Aan de andere kant wilde ze opstaan, de tv aanzetten en kijken naar het gevecht dat binnen nu en een kwartier plaats zou vinden. De regels van de Arena waren bij iedereen bekend. Elke nieuwkomer zou eerst moeten vechten, voordat hij de ondergrondse wereld zou mogen betreden. Loué had vertrouwen in haar vader, maar ze wist ook wat voor mutanten er in de Arena konden verschijnen.
Dat hun vader hen had verstopt, was niet voor niets. Zowel de tweeëntwintigjarige Loué als haar drie jaar oudere broer, bezaten gaves. Iets wat ze altijd geheim hadden moeten houden buitenshuis, want de overheid zag hen als een groot gevaar. Zo hadden ze ook over hun vader gedacht en dat was de reden dat hij nu mee was genomen naar de Arena. Hij had zijn zoon en dochter willen beschermen en had hen daarom beschermd met zijn gave: de kracht van het onzichtbare. Zo hadden de wachters alleen hem aangetroffen in het huis en niet zijn twee kinderen.
Langzaam kreeg Loué haar eigen ademhaling weer onder controle. Haar tranen probeerde ze te stoppen, maar het wilde nog niet baten. Gezien de stand van de maan, die invloed had op haar krachten en emoties, reageerden haar gevoelens behoorlijk heftig. De nieuwe maan was net van start gegaan en dat betekende dat haar krachten, maar ook haar weerstand en emotionele drempel laag stond.
Ze maakte zich los uit de armen van haar broer, wetend dat de wachters nu ver waren. Met haar arm boende ze haar tranen van haar gezicht en ze kroop op handen en voeten naar de tv. Haar vingers rijkten naar de aan-knop, maar ze werd tegen gehouden door gesis van haar broer.
‘Loué, het is belangrijk dat we nu snel bewegen. We moeten hier weg. We kunnen de tv niet aanzetten. Straks is er nog een wachter en merkt hij dat er nog meer mensen aanwezig zijn hier.’
‘Rot op,’ snauwde Loué naar haar broer, waarna ze de tv aanzette. Ze moest en zou zien hoe haar vader het zou doen in de Arena voordat zij en Lucian hier weg zouden gaan.

Met een uitgestrekt lichaam en een brede grijns lag Mace op zijn kamer. Het was een plek waar hij niet graag was, omdat hij het idee had dat hij hier echt was opgesloten, maar sommige gevechten prefereerde hij te kijken in zijn eigen slaapkamer, waar ook een tv-scherm stond. In tegenstelling tot zijn mede-mutanten, die vaak de gevechten met z’n allen probeerden te volgen, hield hij ervan om een aantal in besloten sfeer te kijken. Zeker als hij de reden was dat één van de twee mutanten wederom in de Arena was beland.
Mace had in zijn vijf jaar dat hij al in de Arena had gewoond, het hele systeem behoorlijk goed in de gaten. Zijn eerste jaar had hij nog niet hoeven vechten, omdat hij onder de eenentwintig was geweest en toen al hadden zijn slimme hersenen op een plan gebroed. Een plan wat ondertussen al drie jaar lang in volle gang was en tot nu toe liep het altijd zoals het had moeten lopen.
In de Arena had Mace al veel sterke mutanten zien komen en gaan. Ondanks dat zijn gave behoorlijk goed werkte tegenover anderen, want weinig waren bestand tegen zijn elektrische krachten, waren er toch een paar mutanten die hij te sterk vond. Of ze waren te behendig, of ze hadden juist net een gave die sterker was dan die van hem. Voor die mutanten had hij het plan bedacht. Het was het beste als iemand anders ze er uit werkte, want in de Arena vocht je tot op de dood. Niemand stopte eerder. Mace had dan al wat gevechten gewonnen, meer dan wat als hij hier al vijf jaar zat, maar er waren zeker wel momenten waarop hij aan zijn eigen leven had getwijfeld.
Om er voor te zorgen dat zijn tegenstanders er voor hem uit werden gewerkt, probeerde hij hen in de problemen te werken. Mace had contacten met een vrouwelijke wachter die hem maar wat graag wat extra wapens bezorgde. Mace had haar volledig om zijn vinger gewonden en het kleine beetje aandacht wat hij aan haar gaf, leek al genoeg te zijn voor de vrouw om zich volledig aan hem over te geven.
De wapens die hij van de vrouw ontving, plantte hij ongezien op kamers van zijn tegenstanders. Als de wapens dan zouden worden gevonden, zouden ze als straf de Arena in moeten en tot nu toe was het altijd slecht afgelopen voor degene wie het wapen in zijn of haar kamer had gehad.
Deze middag had hij een sterke tegenstander de Arena in gewerkt. Haar naam was Tyler en haar gave was haast onmogelijk te verslaan. Toch hoopte hij dat haar tegenstander haar zo erg zou toe kunnen takelen dat ze een tijdje verzwakt zou zijn, of dat ze zelfs zou verliezen.
Afwachtend hielden zijn blauwe ogen het scherm in de gaten. Het nu nog, lege, veld van de Arena zou straks van omgeving veranderen en dan zouden de twee mutanten tevoorschijn komen en de strijd met elkaar aan gaan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met lege handen stond ze voor de twee massieve deuren. Deuren die minstens vier keer zo groot waren als zij. Het was een van de dingen die het immense gebouw kenmerkten. Het liet haar klein voelen. Klein en breekbaar.
Tyler sloot haar ogen en concentreerde zich op de woorden die de blikachtige stem omriep. Een nieuwe mutant, pas gevangen. Dat betekende dat hij hoogstwaarschijnlijk al wat afgetakeld was. Gevangenschappen waren nu niet bepaald voorzichtig. Het kon in haar voordeel werken.
“En, aan de andere kant, een van de mutanten die pas net mee mag doen met de strijd: Tyler Janes!” Met een krakend geluid gingen de deuren open en verscheen er een oud Romeins strijdveld voor haar. Het bleef onwennig om het strijdveld op te stappen, terwijl mensen haar toejuichten.
Haar tegenstander stond al klaar aan de andere kant van het veld. Vol ongeloof staarde hij naar de juichende mensen. Het bleef een rare gewaarwording om binnen het veld te staan. De man leunde op één been, wat aangaf dat zijn andere been bezeerd was. Zijn haren waren verward en zijn kleren verscheurd. Als nieuwkomer werd je letterlijk de Arena ingegooid, ze dumpten je in de ruimte zoals je aangekomen was. Alle andere mutanten moesten hun strijdkleren aantrekken: een strakke zwarte broek met daarboven een wit hemd.
Een blikachtige stem begon af te tellen, terwijl de omgeving om haar heen begon te veranderen. De witte stenen onder haar, werden vervangen door donkerbruine aarde. Bomen rezen omhoog alsof het ontwikkelingsproces van een boom versneld was naar slechts een seconde. De wind begon harder te waaien, waardoor haar haren in haar gezicht bliezen. Terwijl haar tegenstander verward en ergens ook bewonderingswaardig om zich heen keek, hield zij de man goed in de gaten. Zijn gave was haar onbekend, wat in zijn voordeel werkte. Ze moest voorbereid zijn op het ergste.
“3.”
De man rechtte zijn rug.
“2.”
Zijn blik richtte zich op haar.
“1.”
Hun blikken vonden elkaar.
De gong luidde, en hij verdween als sneeuw voor de zon.
Zijn gave overviel haar een beetje, omdat het niet het type gave was dat ze bij hem verwacht had. Normaal gesproken gebruikten mutanten met dergelijke gaven hun punten om een wapen van te kopen. Aangezien hij nieuw was en nog geen punten verdiend was, kon hij een gebruik maken van deze privilege. Zijzelf had genoeg punten verzameld de afgelopen jaren, maar had ze niet kunnen gebruiken omdat dit voor haar een strafgevecht was. Een onterecht strafgevecht weliswaar.
Tyler sloot haar ogen. Hier had ze op geoefend. Ze herinnerde zich de verstopspelletjes, wat altijd een oneerlijke strijd was geweest. Op een gegeven moment had ze namelijk door gehad dat ze iemands aanwezigheid letterlijk kon voelen, waardoor ze haar broers verstopplekken binnen korte tijd ontdekt had. Ondanks dat haar tegenstander niet zichtbaar was voor het oog, betekende dat niet dat hij er niet was.
De man was slim. Hij was niet zo dom dat hij regelrecht op haar af zou rennen en zij hem aan zou kunnen zien komen door de afdrukken in de grond. Nee, hij sloop rustig en bedachtzaam langs de bomen waarmee hij voetafdrukken probeerde te voorkomen. Jammer genoeg voor hem wist ze precies waar hij was.
Zijn kreet liet haar nekharen overeind staan.
Flikkerend werd hij zichtbaar, alsof hij niet in staat was zijn gave nog te beheersen. Van buiten kon niemand zien wat er aan de hand was, terwijl de man verging van de pijn. Op dit moment ontstond er een interne bloeding in zijn rechterborst. Krampachtig greep de man naar zijn rechterborst, terwijl Tyler nog altijd op dezelfde plek stond. Tyler hief haar kin en balde haar handen tot vuisten. Verstard bracht de man zijn handen omhoog, tot hij zijn eigen hoofd met beide handen vasthield. Zijn blik was smekend, gevuld met pijn. Tyler slikte en wendde haar blik af en met die beweging, draaide de man zijn eigen nek om.
_
Ondanks de knappe en naakte verschijning naast hem, kwam hij overeind. Hun vluggertje van net was beademend geweest, vooral vanwege de spanningen die in zijn lichaam ronddwaalden. Ze wist precies wat ze moest doen om hem af te leiden en daar was ze hem dankbaar voor. Hij had haar nog nooit verteld wat zijn daadwerkelijke motief was. Hij gooide het er altijd op dat hij graag voor orde wilde zorgen en de veiligheid wilde waarborgen, maar in werkelijkheid gaf hij maar om de veiligheid van twee personen.
En nu ze oud genoeg was om de Arena in te mogen, was dat ineens een stuk moeilijker. Sinds haar 21e verjaardag spookte het door zijn hoofd. De meeste mensen keken uit naar hun 21e verjaardag, maar voor mutanten was dat de dag dat zij voor het eerst moesten vechten voor hun leven. Elk gevecht kon haar laatste zijn.
Angel moest het gemerkt hebben. Continu was hij afgeleid en wilde hij de gevechtschema’s inzien. Elke wedstrijd waar zij aan meedeed, bekeek hij aandachtig. Nog maar drie keer had ze hoeven vechten, vandaag was haar vierde gevecht. Een strafgevecht. Hij geloofde niet dat ze daadwerkelijk wapens had verborgen in haar kamer, gezien het puntensaldo dat ze had. En toch lagen de wapens op haar kamer.
Ryan had plaatsgenomen aan het einde van het bed, met de deken half over zijn naakte lichaam. Hij pakte de afstandsbediening van de grond en drukte het scherm aan. Een gekreun achter hem ontstond.
‘Moet dat nu?’ vroeg ze.
De wedstrijd was nog niet begonnen. Het lege veld was in beeld, met links de informatie over haar tegenstander en rechts de informatie van Tyler. Geslacht, gewicht, lengte, leeftijd, datum van gevangenschap en haar gave.
Onzichtbaarheid tegen bloed.
Zenuwachtig beet Ryan op een loszittend stukje huid van zijn duim, terwijl hij voelde hoe het matras achter hem inzakte. Haar warme armen klemden zich om zijn torso, terwijl ze haar gezicht bij zijn hals liet hangen. Haar lippen raakten zijn huid en ondanks dat hij die aanraking normaal gesproken enorm kon waarderen en haar daardoor tegen het bed klemde, negeerde hij de actie. ‘Kom nog even naast me liggen,’ zei ze.
Hij schudde zijn hoofd. Hij vertrouwde haar, al was dat nog maar kort. Hun vriendschap bestond slechts een paar maanden en Ryan wilde het niet riskeren dat zij zijn geheimen wist wanneer hun vriendschap voorbij zou zijn. Daarbij bestond hun vriendschap meer uit intiem contact en het maken van grappen, dan dat ze daadwerkelijk diepe geheimen met elkaar deelden.
‘Ik wil deze wedstrijd graag zien,’ constateerde hij.
Met een zucht kwam ze naast hem zitten. Ze trok het deken met zich mee en legde vervolgens haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Vooruit, voor deze keer.’
Ryan keek zijn collega met een speelse grijns aan. ‘Bedankt, schoonheid.’ En terwijl de gong luidde, drukte hij een kus op haar kruin.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was een moment geweest, zo voelde het in ieder geval voor hem. Vanuit het niets was het gebeurd en had zijn vader hun allebei beschermt. De opdracht voor hem was duidelijk. Bescherm haar, als het nodig is met je leven en hij gehoorzaamde. Zoals altijd gehoorzaamde hij omdat hij niet beter wist. Hij had haar weggetrokken, zijn hand voor haar mond en de andere om haar heen. Een verstrengeling om haar tegen te houden ondanks de pijn die haar nagels hem gaven of de natheid van haar tranen de hij voelde. Het leek een eeuwigheid en een moment ineen. De geluiden van de strijd vervaagden en hij was weg. Lucian wist het en ergens kwam de klap wel aan. Diep in hem zou hij het ooit gaan verwerken maar niet nu. Nu kwam zijn taak naar boven.
Algauw wist Loué zich toch los te maken uit zijn armen, de wachters waren ver genoeg hoewel hij haar eigenlijk nog niet had willen laten gaan. Hij bleef even zitten, kijkend naar hoe ze wegkroop waarna hij zijn hoofd schudde. Hij moest haar veilig krijgen, zelfs als hij zou sterven dan zou zijn vader hem achterna zitten als ze niet veilig waren. 'Loué, het is belangrijk dat we nu snel bewegen. We moeten hier weg. We kunnen de tv niet aanzetten. Straks is er nog een wachter en merkt hij dat er nog meer mensen aanwezig zijn hier.' Maande Lucian haar algauw, hoewel het antwoord dat hij terug kreeg hard en koud was.
'Lou, kom mee. We weten snel genoeg of hij het overleefd of niet en als hij dat wel doet wil ik het niet op mijn geweten hebben dat wij straks zelf in die Arena zitten." Lucian ging het mogelijke niet ontkennen. Hun vader kon sterven en ergens.. Ergens vond hij dat niet eens zo erg. Hij haatte de man al zolang als hij zelf leefde, de enige reden dat hij in dit huis woonde, was omdat zijn moeder was overleden en het aan zijn vader gesmeekt had hem als kleine jongen op te nemen. Zijn vader, de man die er met een andere vrouw vandoor was gegaan en zijn moeder achtergelaten had. Nee, Lucian had het hem nooit kunnen vergeven. Misschien daarom ook dat hij niet zoveel van Loué hield als een normale broer zou doen. Ze was niet zijn echte zusje, ze was de dochter van die hufter.
'Ik kijk!'
Het was het enige wat er weer naar hem toegesnauwd werd en Lucian begreep dat dit geen zin had. Hij begon spullen te verzamelen voor hun vertrek, want zodra dit gevecht over was moesten ze meteen hier weg gaan. Verdwijnen en doen alsof ze er nooit geweest waren. Misschien kon hij het huis wel in brand steken, dan bleef er in ieder geval geen bewijs achter van de aanwezigheid van twee andere mutanten. Terwijl hij de spullen verzamelde werd het hem al wel duidelijk tegen wie zijn vader zou moeten en hij kon wel raden dat de man dit niet zou overleven. Langzaam nam hij plaats achter Loué, trok haar vast bij zich want de klap zou komen.
Via de tv hoorde Lucian de gong en legde zijn arm om Loué haar schouders heen. Het was onvermijdelijk en lang duurde het niet. Hij keek er niet naar, kon er niet naar kijken en trok Loué dichter tegen zich aan. Het geluid van een nek die omgedraaid werd gaf aan dat het ten einde was. 'Kom. We moeten gaan.' Heel zacht klonk er een trilling door zijn stem die de emotie duidelijk maakte, die aangaf dat er überhaupt een vorm van emotie was binnen in deze man. Schaduwen flikkerden om hen heen terwijl ze zaten en uiteindelijk sloot hij zijn ogen even om ze te laten stoppen. Hij trok Loué overeind en pakte hun tassen. Het was nu of nooit, na het gevecht zouden plunderaars hier komen om de spullen te jatten die ze nog bruikbaar vonden of konden verkopen. Lucian kon absoluut niet toestaan dat ze gevonden werden. Buiten zette hij Loué even tegen het hek aan dat om de tuin had gestaan, hij lette niet op haar tranen en liep terug naar binnen. De kaars die aan had gestaan liet hij vallen op het kleed en het vuur begon zich al snel te verspreiden. Na een korte blik door het huis liep hij weg, deze helse plek voor altijd achter zich latend en beginnen aan hun vlucht. De vlucht die ze veel te lang uitgesteld hadden en hen nu toch echt ingehaald had.

Het was tegenwoordig niet meer een raar iets om naast hem te liggen, of het nu een vluggertje was of ze de hele avond de tijd namen. Het bleef iets waar zij ontzettend van kon genieten. Zacht streelde ze over zijn rug heen zodra hij overeind kwam, hoewel ze zelf nog wel even bleef liggen. Haar haren zou ze straks weer moeten fatsoeneren, hoewel het mogelijk al wel een roddel was, wilde ze het vlammetje absoluut niet aanwakkeren.
Misschien had hij dorst en verliet hij het bed daarom zo snel, maar algauw vond ze het antwoord op haar vraag. Een zachte kreun kon ze dan ook niet tegenhouden, het nam de hele magie van alles weg, 'Moet dat nu?' de vraag brandde op haar lippen en rolde er onverhoopt uit. Het viel haar ergens wel op, zijn grote interesse voor Tyler, wat was er toch aan het meisje dat hem zo aantrok? Als het seks was geweest dan had ze dat allang geweten. Seks tussen mutanten bewakers kwam wel eens voor, maar bijna altijd kwam zoiets uit. Daarnaast vertrouwde Angelina haar partner ontzettend. Ze wist best dat Ryan haar niet alles vertelde, maar wel ontzettend veel.
Antwoord op haar vraag kreeg ze echter niet, het werd dus tijd voor actie. Zacht kwam ze overeind en liet haar armen om hem heen glijden. Een zachte kus drukte ze in zijn hals, hoewel zelfs dat genegeerd werd. 'Kom nog even naast me liggen,' weer kwam het er zacht uit en opnieuw was het antwoord negatief. Ze slikte even en bekeek hem. Nam de tijd ervoor, waarom wilde Ryan zo graag deze wedstrijd zien? Een diepe zucht gleed over haar lippen, maar ze nam deken met zich mee om tegen hem aan te komen zitten. Kort gleed Angels blik omhoog en vond die van Ryan. Ze kon het niet laten om plagend met haar ogen te rollen als antwoord.
Nu ze tegen hem aan zat, gleed haar blik als vanzelf naar de wedstrijd en keek ze ernaar. Tyler kende ze inmiddels, de man tegen wie ze moest kende ze van naam, maar nu had ze daar eindelijk een gezicht bij. Zodra de gong had geklonken voelde ze Ryan vast onbedoeld toch was aanspannen. Hij was nerveus en dat kon ze aan alles merken, ze kende zijn lichaam inmiddels goed. De eerste keer was hij ook nerveus geweest, bang om betrapt te worden door anderen. Inmiddels waren ze dat punt gelukkig voorbij en begon hij een van haar beste vrienden hier te worden.
Het meisje beheerste haar gave uitstekend en hoewel het langer duurde dan normaal werd hij uiteindelijk zichtbaar. Op het eerste gezicht lek er niet zoveel aan de hand tot de man naar zijn borst greep. Zijn ogen straalden de pijn uit en hard beet Angel op haar onderlip, ze wist niet of ze er ooit aan kon wennen. Het gevoel dat ze genoot van de pijn die iemand anders had. Tyler wendde haar blik af en de man stierf. Einde van de wedstrijd.
'Waarom ben je zo geïnteresseerd in Tyler?'
Met een vluchtige beweging had Angelina zich op de schoot van Ryan gewerkt. Drukte haar lichaam tegen hem aan. Het was een goed wapen en onderhandelingsmiddel. 'Sinds ze mag vechten ben je ontzettend geïnteresseerd in haar en heb je nog geen gevecht gemist. Waarom is dat? Of is het geheim?' Ze boog iets naar hem toe en kuste zijn hals, vlak bij zijn oor. 'Ik hou namelijk van geheimen.' Ze voelde zijn kippenvel, ze wist dat ze hem dat kon geven en glimlachte toch weer naar hem. Natuurlijk kon ze het wel uit hem trekken als dat moest, maar haar vriendschap met Ryan was fijn en speciaal. Ze kon zichzelf zijn bij hem en dat wilde ze niet kwijt. Om die reden liet ze hem ook maar vaak, als hij zijn antwoorden in schaduwen gehuld hield. Zij had hem immers ook niet alles verteld over Mace en haar rol. De reden waarom Tyler dit strafgevecht had moeten doen en niet een zwakkere mutant. Ach en wat was het leven zonder een paar geheimpjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij was dood.
Zijn blonde tegenstander had hem niet eens aangeraakt, maar toch was zijn nek gebroken. Het geluid van de krakende botten spookte nog steeds rond in haar oren, zelfs nadat de gong had geklonken en het gevecht al was vervangen door een nabespreking op de televisie. Nog steeds hoorde Loué hoe het leven van haar vader werd beëindigd, keer op keer.
Tranen stroomden geluidloos over haar wangen. De energie om op te staan had ze niet, nog de kracht om te schreeuwen naar het meisje dat haar vader had vermoord. Heel even had ze hoop gehad. Haar vader was ouder geweest, sterker. Toch had hij niet op gekund tegen het blonde meisje, dat waarschijnlijk niet veel ouder was geweest dan Loué zelf.
Haar broer trok haar overeind en nam haar mee de tuin in. Haar benen werkten nauwelijks en zonder de ondersteuning van Lucian had ze waarschijnlijk al op de grond gelegen. Ze voelde zich als een slappe pop die rond werd gesleurd. Ze kreeg niets mee van de wereld om haar heen, ondanks dat ze wist wat Lucian zijn plan was. Ze zouden weg moeten, snel. Het zou niet lang duren voordat ze door zouden hebben dat het zojuist gevallen slachtoffer twee kinderen had. Kinderen die ook gaves bezaten en dus net zo goed een gevaar waren voor de samenleving.
De ijzeren spijlen van het hek prikten in haar rug en haar zicht werd verblind door haar verdriet. Toch wist ze dat Lucian er niet meer was, dat hij terug was gegaan naar binnen. Waarom wist ze niet, maar de rouw om haar vader was te groot om er ook maar iets om te geven. Tenminste, dat was hoe ze zich voelde tot het moment dat de geur van het vuur haar neusgaten binnendrong.
‘Lucian!’ schreeuwde ze, maar niet omdat ze bang was dat hij gevangen genomen zou worden door de vlammen. Nee, ze kende haar broer. Hij had het vuur bewust aangestoken. Hij had er voor gekozen om hun huis, de plek waar Loué was opgegroeid, te veranderen in een vuurzee.
Haar broer doemde op uit het huis met de tassen bij zich, maar Loué was te verblind door haar woede en verdriet. Het verlies van haar vader was zo snel gegaan en nu had Lucian besloten om de enige plek die ze ooit een thuis had kunnen noemen, in vlammen op zou gaan. Of hij het deed om het bewijs van hun bestaan te vernietigen, of dat hij een andere reden had, wist ze niet. Ze was er echter alles behalve blij mee.
‘Hoe kun je dit doen? Betekent het dan allemaal niks voor je? Ons huis, onze jeugd?! Papa…’ Haar woorden kwamen er gesmoord uit, verwikkeld in tranen. Lucian leek haar echter niet te horen. Het enige wat hij deed, was zijn hand stevig rond haar arm klemmen, zodat hij haar mee kon nemen. Nog steeds was haar lichaam te zwak om te protesteren. Ze had geen keuze. Alles wat ze ooit had gekend, moest ze gedwongen achterlaten.
Het vuur achter haar verspreidde zich razendsnel door het huis van de Knights. De woonkamer was al verslonden. De televisie waar de broer en zus hun vader op hadden zien sterven, was al opgeslokt door de vlammen en nu reisde het vuur verder naar boven, de houten trap op. Daar koos het als eerste voor de slaapkamer van de oudste bewoner, Pierce Knight. Al zijn bezittingen, de foto’s van zijn kinderen en het grote bed werden verslonden door de vuurzee.
Ook de kamer van Loué ging er aan. Haar kleding, de schildering die haar vader op de muur had gemaakt van de maancyclus, een foto van haar als klein meisje op de schoot van haar vader. Niets bleef er meer van over. Uiteindelijk zou het gehele huis niets meer zijn dan verbrande herinneringen.

Met een grote grijns op zijn gezicht had Mace gekeken naar het gevecht. Zijn grijns was er echter steeds minder op geworden. In eerste instantie had hij de kansen van Tyler laag ingeschat. De man was meteen onzichtbaar geworden toen het gevecht was begonnen, wat hem een ongelooflijk groot voordeel had gegeven. Toch had Tyler hem weten te vinden. Wat ze precies had gedaan, kon Mace niet bevatten, maar de man was weer zichtbaar geworden en binnen een paar minuten had Tyler zijn nek omgedraaid zonder hem ook maar aan te raken.
Dat betekende dat het plan van Mace mislukt was.
Hij had gehoopt dat Tyler eindelijk eens zou verliezen. Ze mocht nog niet lang vechten, maar ze was een absolute favoriet. Ze kreeg genoeg punten van de sponsoren omdat haar gave zo speciaal was, zo uniek dat er vrijwel niemand tegenop gewassen was. Mace zijn gave maakte hem sterk, maar er waren mutanten die hem konden verslaan. Als iemand water kon beheersen, had Mace weinig aan zijn vermogen om elektrische vonken naar zijn tegenstander te sturen. Gelukkig was hij ook handig met wapens, maar zelf had hij niet de beste. Als hij die zou gebruiken, zou zijn hele plan door de mand vallen. De echte wapens bewaarde hij voor mensen zoals Tyler, in de hoop dat er een strafgevecht plaats zou vinden en ze het niet zouden halen. Tyler had het echter wel gehaald.
Mace zette zijn televisie uit en kwam overeind. Hij wist wat er nu ging komen, want over het algemeen wisten zijn slachtoffers dat het Mace was die hen had verraden en er voor had gezorgd dat ze moesten vechten. Meestal konden ze hem er nooit terecht op wijzen, maar Tyler zou dit wel kunnen doen. Het leek hem beter als dit zou gebeuren in een publieke ruimte, met veel wachters om zich heen. Met een beetje geluk zou zelfs Angel er zijn, de wachter die zo braaf elke keer wapens voor hem mee bracht. Als zij er zou zijn, zou Tyler hem niks kunnen maken.
Mace maakte zijn weg door de ondergrondse wereld. Overal waar hij keek, waren andere mutanten te vinden. De meesten hadden zich verzameld voor één van de schermen, waarop ze het gevecht hadden gevolgd. Sommigen genoten van de nabespreking, maar Mace hield er niet veel van. Zeker niet omdat Tyler nu de hemel in zou worden geprezen, wat betekende dat er waarschijnlijk meer punten achter haar naam zouden komen. Dat was niet iets wat Mace had willen bereiken toen hij het wapen op haar kamer had gelegd, maar hij wist ook dat hij nu zelf de gevolgen van zijn daad zou moeten accepteren. Het was echter Tyler haar woord tegen het zijne en met een beetje geluk zouden de wachters hem geloven in plaats van Tyler.
Uiteindelijk kwam Mace terecht in de plaatselijke kantine, ongeveer vijf minuten lopen vanaf de grote poort naar de Arena toe. Tyler zou hier ieder moment kunnen zijn en Mace bereidde zich voor op het ergste. Gelukkig was er een regel die beschreef dat mutanten hun krachten nergens anders mochten gebruiken dan in de Arena zelf. Dat betekende echter niet dat Tyler hem zou sparen door een andere vorm van geweld te gebruiken. Er vonden genoeg gevechten plaats, niet alleen op het strijdveld. Mace had zelfs gehoord dat er illegale gevechten waren, waar men probeerde om elkaar uit te schakelen. Niet te doden, want dat zou natuurlijk opvallen.
Een jongeman kwam op hem af, iemand met wie Mace wel eens een gesprek voerde. Als het goed was, wist deze jongeman echter niets af van Mace zijn praktijken.
‘Heb je het gevecht gezien? Die man had geen schijn van kans tegenover haar.’
Mace knikte kort. Hij voelde er weinig voor om te praten over de prestaties van Tyler.
‘We moeten maar hopen dat wij nooit tegenover haar komen te staan. Er is nog niemand geweest die haar heeft verslagen.’
Wederom hield Mace zijn mond. De jongeman was zich er volledig van onbewust dat Tyler binnen enkele minuten recht tegenover Mace zou staan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Als een lamp die uitging, verdween de omgeving om haar heen. Het gejuich van de mensen, wat al te horen was vanaf het moment dat haar tegenstander dood neerviel, werd nu ineens zichtbaar. Op een grote hoogte stonden vele toeschouwers te juichen over de moord die zij gepleegd had. En ineens voelde Tyler zich enorm klein.
Een pijnlijke hoofdpijn was op gaan zetten vanaf het moment dat ze haar gave gebruikt had. Het volgens van zijn aanwezigheid was slechts een kleine uitputting geweest, maar het laten barsten van een ader en het besturen van zijn lichaam had een behoorlijke impact op haar lichaam. In haar jeugd had ze er weinig last van gehad, maar sinds ze oud genoeg was voor de gevechten, had ze gemerkt dat ze last kreeg van verschillende symptomen. Alsof haar gave haar lichaam uitputte.
Toch liet ze niets blijken van haar hoofdpijn. Met een kleine zucht draaide ze zich om richting de poort waar ze vandaan was gekomen, alsof het lijk achter haar niks voor haar betekende. Met een zachte kreun sloot de poort zich achter haar, waarna Tyler vermoeid met haar vingers over haar slapen wreef.
Er waren meerdere redenen waarom ze ervoor koos om niks los te laten over haar klachten. Ten eerste wilde ze haar zwakte niet tonen. Zodra ze die zwakte liet zien, zouden mensen met meer hoop en motivatie tegen haar strijden. Het zou hen meer doorzettingsvermogen geven. Maar de belangrijkste reden was dat er twee personen waren die ze deze zorg zou willen besparen. De een zo jong en weerloos, wetende dat dit ook zijn toekomst was. De ander zonder gave, maar even weerloos.
Een kleine deur werd geopend, waardoor Tyler direct haar handen op haar rug deed. Ruw werd ze door een tweetal bewakers vastgepakt. Vanaf het moment dat ze de poort binnen was gelopen, had ze haar gave niet meer kunnen gebruiken. Iedere mutant had een band om hun polsen die de gaven tegenhield. Wel was het zo dat de band in het Ondergrondse een beter effect had. Het leek soms alsof het de gaven minder goed tegenhield als het geen enorme rotswand had dat het tegenhield.
Ze stapte in een middelgrote lift, waar ze enkele minuten in stilte doorbracht. Het Ondergrondse zat behoorlijk diep en kostte ondanks de snelheid van de lift een aardig tijdje voor ze aan kwamen. Ze liepen nog een gang door, waarna ze losgelaten werd.
Normaal gesproken zou ze haarzelf afzonderen van de rest of zou ze haar tijd besteden aan training, maar ze moest en zou hem waarschuwen. Haar handen waren tot vuisten gebald terwijl ze met grote passen door de zaal heen liep. Enkelingen keken haar uitdagend aan, anderen met ontzag en weer anderen negeerden haar volkomen.
Daar stond hij. Hij leek zich niet geheel op zijn gemak te voelen, wat haar vermoeden enkel bevestigden. Hij was een gesprek met een andere jongeman. Ze had hem vaker gezien, maar had geen idee wat zijn naam was en welke gave hij bezat. Wie de jongeman was die haar in de Arena had gedumpt, wist ze maar al te goed. De roddels ging al langer te ronde: er was een jongeman die wapens in Mutanten hun kamer verborg, hen vervolgens aangaf, met tot gevolg dat de Mutant in kwestie de Arena in moest en hij een bonuspunt kreeg vanwege zijn “goede” tip. De jongeman om wie het ging was Mace, die de gave van elektriciteit bezat. Een machtige gave, maar schijnbaar zag hij dat zelf niet zo in.
Tyler legde haar hand op zijn schouder en trok hem naar zicht toe, zodat hij zich omdraaide. Vervolgens legde ze haar vinger intimiderend tegen zijn borstbeen. ‘Je hebt zo’n geluk dat ik nu al een strafpunt achter mijn naam heb staan, want anders had ik ervoor gezorgd dat je je arm de eerstkomende weken niet meer zou kunnen gebruiken.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze had gewonnen. Een last viel van zijn schouder, maar hoelang zou het duren? Een maand? Een week? Ryan had zich altijd al zorgen gemaakt over zijn familie, maar hij had zich er nooit door laten afleiden op zijn werk. Nu was dat echter anders. Dan nog te bedenken dat er over tien jaar nog een van zijn geliefden gedwongen zou moeten vechten in de Arena. Hij was nog zo jong en toch werd zijn jeugd ontnomen door in opgesloten te zitten in het Ondergrondse.
Toch zag hij iets aan haar. Ze had haar blik afgewend en ondanks dat het op het eerste oog niks leek, zag hij dat haar wenkbrauwen gefronst waren. Niet vanwege de strijdlust in haar, maar omdat de actie haar pijn leek te kosten. Het zou waarschijnlijk geen ander opgevallen zijn, maar hij kende zijn zusje langer dan vandaag.
De vraag van Angel verraste hem. Natuurlijk had ze het door, ze was niet dom. Hij was in al die tijd nog nooit zo geïnteresseerd geweest in een van de mutanten, tot nu. Maar niet om de reden die Angel dacht, waarschijnlijk. Al zou dat een betere optie zijn dan de werkelijke aard van zijn interesse.
Ryans hand gleed over haar rug en bleef hangen op haar rug, terwijl hij zijn ogen sloot om te genieten van haar handelingen. Ze wist precies wat ze moest doen om hem te laten verlangen naar meer. ‘Hm, hoezo?’ bracht hij uiteindelijk uit. ‘Ben je soms jaloers?’
Een kleine, speelse glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze zijn hals kuste. ‘Alleen nieuwsgierig,’ antwoordde ze, waarna nog een tedere kus volgde.
Ryan kwam overeind, waarbij hij haar optilde met zijn handen onder haar achterste. Angel klemde haar benen om zijn lichaam en legde haar armen om zijn nek. Hij liep naar de muur, waar hij haar tegenaan drukte, waarna hij haar kaaklijn kuste. ‘Van geheimen houden is iets anders dan een geheim kunnen bewaren,’ fluisterde hij, waarna hij haar aankeek. Zijn blik was serieus. Het betekende alles voor hem dat het geheim bewaard werd. Als ze erachter zouden komen zou hij ontslagen worden en zouden ze Tyler opnieuw de Arena in gooien. Er was zelfs een kans dat ze Timothy de Arena in zouden droppen, enkel om hun gezag te bewijzen.
‘Maar ik ben heel goed in het bewaren van geheimen,’ fluisterde ze, terwijl ze met haar vingers over zijn nek streelde. ‘Kijk maar naar ons.’
Het was waar. Het was geen geheim dat ze goede vrienden waren, maar niemand leek te weten van hun intimiteit. Dat terwijl ze niet bepaald zachtjes waren voor elkaar.
Maar was dat waar hij het lot van zijn familie op moest gokken?
Hij bracht Angel naar het bed en legde haar neer, waarna hij zijn handen naast haar hoofd plaatste en boven haar hing. ‘En dat houd ik graag als geheim,’ zei hij grijnzend, waarna hun lippen elkaar vonden en hun gesprek overging in een gepassioneerde zoen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zijn reputatie ging rond. Dat had zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Een nadeel was dat als één van zijn slachtoffers het gevecht zou overleven, diegene zou weten wat er was gebeurd. Sommigen waren geheel naïef en wisten niets van zijn plannen. Anderen, mutanten die zich al langer in het Ondergrondse gedeelte bevonden, wisten maar al te goed van Mace zijn praktijken. Tyler was misschien nog jong, maar ze was slim en ze was al een aantal jaren aanwezig in het Ondergrondse. Dat betekende dat ze maar al te goed wist wie er voor had gezorgd dat ze een strafgevecht had gekregen en Mace bereidde zich al mentaal voor op wat er zou komen.
Een hand op zijn schouder dwong hem om te draaien. Nog voordat hij dat had gedaan, wist hij dat het Tyler was wie zijn aandacht opeiste.
Mace was groter dan haar, fysiek misschien zelfs wel sterker. Hij torende zeker een kop boven haar uit en zijn lichaam was breder, maar dat leek het jonge meisje niet te intimideren. Sterker nog: zijn acties waren genoeg voor haar geweest om hem nu te bedreigen. Bij ieder ander zou Mace hebben gelachen, wetend dat Angel aan zijn kant zou staan en het nooit zo ver zou laten gebeuren. Anderen zouden ook niet zo dom zijn om hem aan te vallen, maar Tyler had een sterke gave. Ze meende haar woorden. Als ze zei dat ze hem aan had kunnen vallen, dan had ze dat waarschijnlijk ook wel gedaan. Het strafpunt was het enige wat haar tegenhield.
Maar zonder dat strafpunt had ze hem waarschijnlijk ook niet de kracht in zijn arm willen ontnemen.
Mace zijn ogen scanden de omgeving. Wachters zouden vanzelf ingrijpen, maar hij wilde niet zomaar een wachter. Hij wilde degene die wist van zijn praktijken, maar hem toch hielp. Hij wilde degene die hij, soms, vertrouwde. Angel was echter nergens te bekennen.
Ondanks dat haar vinger intimiderend in zijn borstkas prikte en haar ogen op onweer stonden, wilde Mace zich niet laten kennen. Hij was notabene ouder dan het meisje, had zelf een sterke gave en had zijn eigen gevechten behoorlijk vaak gewonnen.
Met een lach haalde hij haar vinger van zijn borstkas. ‘Het is zo zonde als mooie meisjes zich woedend maken. Daar worden ze een stuk minder knap van.’ Waarschijnlijk was Tyler één van die meisjes die niet veel gaf om haar uiterlijk, maar Mace wist dat ieder meisje dat deed. Misschien de één erger dan de ander, maar zelfs Tyler zou vast iets om haar blonde haren en slank gebouwde lichaam geven.
Zijn vingers wonden zich stevig om haar pols, zodat ze niets anders kon proberen.
‘Ik zou me maar niet te druk maken als ik jou was, Tyler. Je hebt toch gewonnen? Je zou feest moeten vieren. Je hebt weer een dag overleefd.’ Dat was dan wel niet zijn bedoeling geweest, maar nu wist Mace dat hij Tyler niets zou kunnen flikken. Of ze nou een strafgevecht zou krijgen of dat ze een sterke tegenstander zou hebben, zoals degene die ze zojuist had verslagen, Tyler was niet iemand die zich gemakkelijk uit het veld liet slaan.
‘En ik zou ook niks proberen als ik jou was. Je denkt dat je misschien heel wat bent, met wat je allemaal teweeg kunt brengen met jouw gave, maar vroeg of laat staan wij een keer tegenover elkaar in de Arena en dan zal er maar één uit komen.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Haar woede werd des te groter. Ondanks dat Mace zijn hand om haar pols had gepind en ze geen kant op kon, liet ze zich niet intimideren door de jongeman. Hij was ouder, groter gebouwd en had een sterke gave. En toch voelde Tyler er niets voor om achtereind te deinzen voor de jongeman. Slechts een klein stemmetje in haar achterhoofd wilde dat, maar haar overlevingsinstinct won het van haar angst. Als ze zou laten zien dat ze geïntimideerd was, dan zou dat in haar tegendeel werken in haar eerstvolgende gevecht. Dan was ze niet meer de stoere bloedstuurder, maar het bange vogeltje.
Met een ruk trok Tyler haar hand los uit zijn greep. ‘Als wij tegenover elkaar staan in de Arena, weten we op wie de meerderheid zal wedden. En als wij tegenover elkaar komen te staan, zal ik me niet inhouden.’ Nu pas merkte ze op dat het doodstil was om hen heen. Het incident had de nodige aandacht op geroepen van de medegevangenen, die in een cirkel om hen heen waren gaan staan. Tyler draaide zich weg van Mace en baande zich een weg door de groep mensen. Vlug scande ze de omgeving op de bewakers, maar nergens vond ze het gezicht die ze graag wilde zien. Niet dat ze hem zou kunnen spreken, maar vaak bood een simpele blik haar al troost.
Tyler was regelrecht naar haar kamer gelopen, waar ze naar haar badkamer liep. Met haar handen steunde ze op de wastafel, terwijl ze naar haar spiegelbeeld keek. Nog altijd bonsde haar hoofd van een pijn die ze niet kon verklaren. De woorden van Mace galmden na in haar hoofd. Je denkt misschien dat je heel wat bent… Het tegendeel was waar. Vanbinnen was ze doodsbang, elke dag kon haar laatste zijn. Ze wist dat haar gave krachtig was en ze kon het nu redelijk beheersen, maar er was ook een tijd dat ze er geen controle over had. Ze is niet voor niets in de Arena terechtgekomen. Wat haar nog meer beangstigde, was de hoofdpijn die nu de kop op ging spelen. Elke gave had een zwakte, wat als dit de hare was?
Tyler gooide wat water in haar gezicht en liep naar haar bed toe. Ze zette de tv aan en selecteerde haar gevecht van net. Ze keek elk gevecht, zelfs haar eigen gevechten. Ze wilde zien hoe ze overkwam op het publiek, ze wilde weten hoe anderen naar haar keken. En tot nu toe had ze haarzelf elke keer als een monster gezien. Na het gevecht volgde altijd een nabespreking. Meestal vond ze het stom gelul, maar soms werd er nuttige informatie in besproken. Er waren een hoop lovende woorden over haar gave, iets wat haar gemengde gevoelens gaf. Aan de ene kant verafschuwde ze het, maar ergens gaf het haar ook kracht en zelfvertrouwen. Echter was dat niet hetgeen wat de nabespreking zo boeiend maakte, dat was het verslag over de overledene.
“Het huis van de man is zojuist in vlammen aangetroffen. Wat denk jij?” vroeg de presentator aan zijn collega.
“Waarschijnlijk is de man goed tekeergegaan bij zijn gevangenschap, ik denk dat er toen iets vlam heeft gevat.” Soms voelde de hele show als een opgevoerde act, maar dan nam niet weg dat de informatie die verteld werd niet klopte.
“Weet je wat ik denk? Ik denk dat de man niet alleen was, ik denk dat zijn familie daar nog was en nu sporen probeert uit te wissen.”
“Waarom? Denk je dat…? Denk je dat zijn familie ook Mutanten zijn?”
“We zullen er gauw genoeg achter komen.”

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was tevergeefs, hij gaf zijn geheimen niet zomaar prijs. Hij had haar opgetild en tegen de muur gedrukt, stiekem hoopte ze dat hij haar daar wel wilde nemen maar uiteindelijk bracht hij haar weer naar het bed. Als Ryan boven haar hing gingen er kriebels door haar lichaam heen en algauw kuste ze hem. Haar vingers gleden door zijn haren en uiteindelijk trok ze eraan. Vanuit hem klonk er een kreuntje, iets dat Angel haar ogen liet openen.
‘Misschien moet je dan wat zachter doen de volgende keer. Theo vroeg laatst waarom ik zo moeilijk liep.’ Ondeugend keek ze hem aan en kwam iets overeind, drukte Ryan op bed, ze was blij dat hij niet tegen werkte. Tevreden zat ze op hem en keek naar zijn grijns. Natuurlijk had niemand dat tegen haar gezegd, dat wisten ze beiden dondersgoed. Zacht begon ze haar heupen te bewegen en bekeek zijn gezicht, hoe het van ontspannen naar een gespannen opwinding veranderde.
‘Je moet niet alles geheim houden voor me,’ fluisterde Angel zacht tegen hem, haar vingers gleden over zijn arm en klemden zich om zijn pols heen, ze bracht zijn hand naar haar borst om die daar te laten, ‘en anders moet je het minder op laten vallen liefje. Als het mij al opvalt, moet het anderen ook op gaan vallen.”
Zij daarentegen wist haar connecties op dit moment veel beter te verbergen, mede door haar was Tyler in het gevecht geraakt. Straks als ze hier klaar was, moest ze maar weer eens op zoek naar Mace. Hij had niet eens door dat ze gewoon meespeelde met zijn spelletje en dat was heerlijk. De domme bewaakster, wanhopig op zoek naar een beetje liefde dat ze kon vinden bij een mutant als ze hem maar de spullen leverde. Het klonk als een slechte roman en Angel kon enkel blij zijn dat mannen zo dom konden zijn.
Woorden van Ryan lieten haar opkijken. ‘Ben je afgeleid?’ Zijn handen waren afgegleden naar haar heupen en even beet ze op haar onderlip. ‘Ja eventjes, maar het is duidelijk dat je graag wilt dat ik de leiding neem deze keer.’ Was haar directe antwoord. Steunend op zijn borstkas begon ze langzaam weer te bewegen. Het ging nooit echt snel, Angel hield van het spel der verleiding en met Ryan was dat gewoon ontzettend goed te spelen.
Nadat ze de leiding had genomen, had ze weer kunnen genieten van hem en hij van haar. Angel was in zijn armen gaan liggen en gaapte vermoeid. ‘Ik ga zo douchen, mijn dienst begint zo weer.’ Hoorde ze Ryan naast zich zeggen en ze kreeg een zachte kus op haar haren. ‘Ja is goed, ik blijf nog even liggen,’ mompelde ze als antwoord. Vannacht had ze dienst gehad, de hele week had ze de nachtdiensten dus was ze overdag vrij om te doen wat ze wilde. Nachtdiensten waren gek genoeg wel een van haar favoriete diensten, niemand hield haar ontzettend goed in de gaten dus kon ze een groot gedeelte van de tijd doorbrengen bij Mace als ze haar ronde had gedaan. Meestal werkte ze samen met dezelfde man en via haar connecties wist ze hem om te kopen, door in die tijd maar even extra goed op dingen te letten. ‘Je weet hoe de douche werkt.’ Grinnikend keek ze nog even naar Ryan die zich uiteindelijk naast haar weg werkte en richting de badkamer liep. Ongegeneerd bekeek Angel zijn kont en beet op haar onderlip, god wat kon ze toch van die man genieten.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zonder aan haar te denken had hij het besluit genomen. Ze was nu toch te overstuur, zij was altijd het lievelingetje geweest. Degene voor wie alles gedaan werd en voor wie dit alles ook iets betekende. Het enige gevoel dat omhoog kwam bij hem was opluchting, eindelijk was hij af van dit vreselijke huis. Nooit hoefde hij hier meer terug te komen en de foto’s te zien waarop hij had moeten doen alsof hij blij was. Zijn kamer was een en al zwart geweest, alsof er geen kleur of emotie in zijn leven bestond en het had zijn vader niets uitgemaakt.
Buiten begon het weer, zij begon weer. Ze was kwaad en nog altijd vol verdriet. Een goede combinatie want dan kon hij haar negeren. Zonder het af te wachten pakte hij haar vast en nam haar met zich mee. “Denk na! Wat denk je dat ze doen als ze onze foto’s daar vinden.” Siste hij kort, er klonk totaal geen verdriet doorheen en met enige haast dwong hij haar om door te lopen. Lucian wierp geen blik meer achterom en deed zijn best om ervoor te zorgen dat zijn zusje ook geen tijd en kans meer zou hebben om achterom te kijken en te jammeren.
Een tijd geleden al had zijn vader hem verteld waar ze heen moesten gaan als dit zou gebeuren, het was alsof hij het aan had voelen komen. Lucian had op dat moment geluisterd en niets tegen Loué verteld. Hij vond haar veel te instabiel, zeker als het om emoties ging. Als het aan haar had gelegen had ze nu nog jammerend voor de televisie gehangen, ze was dan vanzelf wel meegenomen en in de arena terecht gekomen. De donkere blik die rond zijn ogen speelde als hij aan de arena dacht kwam weer omhoog. Nergens zouden ze veilig zijn en toch moest hij ervoor zorgen dat degene die hij nu meesjouwde veilig was. Hij had het zijn vader beloofd en daarnaast haatte hij haar ook weer niet zo erg dat ze per se moest sterven. Hoewel hij niet kon ontkennen dat die gedachte soms door zijn hoofd was gegaan. Zeker in het begin toen ze nog maar klein was. Lucian had altijd al moeite gehad om de duisternis in hem tegen te houden, maar helemaal vanaf het moment dat zij kwam en hij opgescheept zat met ze. Even keek hij weer opzij naar haar, nog altijd stroomden er tranen over haar wangen heen. ‘Verman je, ik weet dat je het moeilijk vindt en niet wilt maar onze eerste prioriteit is veilig zijn. Behalve als je graag ook dood wilt nu, maar daar hoef je mij niet in mee te slepen.” Het werd haar toe gefluisterd, maar de kilte ontbrak niet in zijn stem.
Een wirwar van steegjes ging hij met haar door tot ze uiteindelijk aangekomen waren bij een oud pakhuis, dit was hun ingang naar vrijheid. Ondergronds leefden er genoeg mensen die hen konden helpen. Die wisten dat hun vader was overleden en hem gekend hadden. De gevreesde Pierce Knight, man van het volk. De zware deur duwde hij open en algauw trok hij haar en zichzelf naar binnen toe. “Naar de kelder toe, vanaf daar zijn we pas veilig,’ mompelde Lucian zacht en zijn blik gleed rond de verlaten hal. Hij voelde zich bekeken en hij zou durven zweren dat het de kracht van iemand was die hun in de gaten hield.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was altijd al een verschil geweest. Een verschil wat kinderen niet hadden mogen merken, maar het was er wel degelijk geweest en zowel Loué als Lucian hadden gemerkt dat hun vader zijn aandacht anders had verdeeld. Loué was altijd zijn kleine meisje geweest, de dochter van de vrouw van wie hij echt had gehouden, wellicht nog meer dan van de moeder van Lucian. Aan het begin had Loué het niet in gezien. Als klein meisje had ze de aandacht van haar vader altijd gekregen, zelfs als ze er niet om had gevraagd. Dan had hij haar opgetild en waren ze samen de hele kamer door gevlogen, of hij had hen onzichtbaar gemaakt voor de rest van het huis. Toen haar moeder hen achter had gelaten, was haar vader er voor haar geweest. Pas toen Loué een jaar of twaalf was geweest, had ze door gehad dat haar vader zijn eigen zoon anders had behandeld. Soms had het geleken alsof hij Loué belangrijker had gevonden, alsof hij haar liever had gewild. Iets wat Loué soms niet kon en wilde geloven.
Nu had hun vader er wel voor gekozen om hen beide te beschermen. Wat Lucian misschien ook dacht, zijn vader had wel om gegeven. Daarom kon Loué niet geloven dat haar halfbroer nu zo harteloos om was gegaan met hun eigen huis, met alle herinneringen die daar nog hadden gelegen. Diep van binnen wist ze dat hij gelijk had. Als ze foto’s van hen hadden gevonden in het huis, dan waren ze meteen naar hen opzoek gegaan. Hun sporen waren misschien lang niet zo gemakkelijk te traceren, maar ze hadden dan wel van hun bestaan geweten. Lucian had dat gedeelte nu een stuk lastiger gemaakt. Toch was ze boos. Alles was weg. De kamers waar ze samen met haar broer had gespeeld, het bed van haar vader waar ze in was gekropen als ze zo bang was geweest dat ze niet meer had kunnen slapen. Alles was nu van de aardboden verdwenen.
Op het gesnauw van haar broer had ze verder niet meer gereageerd. Haar lichaam zat vol met emoties, maar voelde tegelijkertijd ontzettend leeg aan. Loué had haar broer willen vertellen dat hij zijn mond had moeten houden, wetende dat het de nieuwe maan was en dat haar emoties nou eenmaal wat instabieler waren dan in de rest van de maand, maar haar mond was gesloten gebleven.
In stilte was ze hem gevolgd, net zolang totdat ze bij een oud pakhuis aan waren gekomen. Loué had er enkel over gehoord van een jongen die ze ooit had gekend. Een jongen die opzoek had willen gaan naar vrijheid en daarom nooit meer dan een vriendschap, met enkel bijkomstigheden, had willen hebben. Ze vroeg zich af of het hem gelukt was om de vrijheid te bereiken. Ze had hem nog nooit in de Arena gezien, maar ze had ook niet alle gevechten gevolgd.
Volgens Lucian zouden ze pas veilig zijn in de kelder, dus dat was precies waar ze naar toe gingen. Het verbaasde haar hoe gemakkelijk ze naar binnen konden komen, zonder zichzelf te verantwoorden of te legitimeren. Loué had echter te vroeg gejuicht, want aan het einde van de donkere gang die ze hadden bewandeld, was een deur. Ondanks dat Lucian haar al de hele weg had geleid, was zij degene die op de deur klopte.
Een luikje schoof open, maar het was onduidelijk wie er achter stond. ‘Namen?’ klonk een mannelijke stem.
‘Loué en Lucian Knight.’
‘Dochter en zoon van Pierce Night?’
Loué knikte. Ze zag de man dichterbij komen. Zijn uitdrukking deed het lijken alsof hij medelijden met hen had. Waarschijnlijk had hij de wedstijd gezien.
‘Het spijt me van Pierce. Hij was een getalenteerd Mutant.’ Het luikje ging dicht, er klonk wat geschuif en vervolgens werd de deur geopend. Loué moest een paar keer knipperen voordat de duisternis voor haar duidelijk werd. Ze zag nog een gang, meerderen zelfs. ‘Rechtdoor is het hoofdkwartier, daar kunnen jullie verder worden geholpen.’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het had niet lang geduurd of ze waren binnen. Daar had Loué even het voortouw genomen. Niet dat Lucian dat erg vond. Hij was niet goed met mensen, nooit geweest. Loué kon emoties bij ze opwekken, enkel door ze aan te kijken. Het enige wat Lucian opwekte was afkeer en haar. Niet dat hij er problemen mee had, dat was zijn leven en hij was niet anders gewend dan de vervelende blikken van mensen. Van eenieder die hem eigenlijk zag. Het was iets wat hij uitstraalde, wat hij was en waar hij niets aan kon doen.
Het tweetal vervolgde hun weg zoals de man hun gezegd had. Alsmaar rechtdoor tot ze bij een hoofdkwartier aan zouden komen. Wat er daar ging gebeuren, daar had hij nog geen weet van. Wel viel het Lucian op dat er langzaam steeds meer mensen langs hun pad verzamelden, waardoor hij even moest slikken. Ze spraken soms zacht of condoleerden hem. Het waren reacties waar hij geen antwoord op had, niets op wist. Stil knikte hij dan ook maar en richtte zijn blik op de weg voor hem. Hij wilde niet aan andere dingen denken. Verwerking was een lang en moeizaam proces, het zou zomaar kunnen dat Lucian het nooit zou verwerken, terwijl iedereen zijn best zou doen er voor hem te zijn.
Het was ook niet erg. Niet iedereen kon geliefd en zachtaardig zijn. De wereld had altijd een paar slechteriken nodig, mensen die ongeacht wat ze gedaan hadden uitgejouwd en gehaat werden. Waar niemand ooit medelijden mee zou hebben. Nu was Loué er echter, dus hadden mensen wel medelijden met hem en dat liet Lucian achter met een knoop in zijn maag en nog meer pijn om te verdrukken. Zacht nam hij haar hand vast voor ze bij het hoofdkwartier waren. Ze hadden nu enkel elkaar nog. Het was ook een gevaarlijke wereld om enkel elkaar nog te hebben. Lucian knikte de wacht toe en keek hem aan. Hij slikte even.
"Loué en Lucian Knight melden zich."
Zijn blik gleed weer naar de man, afwachtend. Zou hij de deuren voor hen openen? Ze hadden hulp nodig. Door zijn impulsieve actie hadden ze nauwelijks iets op één tasje met wat kleding en geld na. Niets om van te leven en niets om van rond te komen. Als ze hier niet geholpen werden, dan hadden ze een probleem.
Voor Lucians gedachten echter een volgend dieptepunt konden bereiken, opende de man de deuren voor hen. Even twijfelde hij om de eerste stappen te zetten, maar vervolgens liep hij naar binnen toe. Er liep iemand voor hen, die hun namen opnoemde en het vervolgens begeleidde. Ze moesten immers ergens verantwoording afleggen. Lucian begreep dat de Ondergrondse niet eindeloos monden kon blijven voeden, maar zijn vader had hem op het hart gedrukt dat ze hier toegelaten zouden worden, mocht hem iets overkomen. Dit was de enige plek waar hij de zekerheid zou hebben van toestemming.
De mensen die aan de tafel zaten draaiden zich om naar het tweetal dat eraan was komen lopen.
'De kinderen van Pierce Knight, gecondoleerd."
Het was een zachte stem, een vrouwenstem en de blik van Lucian werd er meteen heen getrokken. Enkel een knikje kon er bij hem vanaf. Deze vrouw kon hij niet vertrouwen, dat was iets wat hij nu al voelde.
'En nu komen jullie hier je onderdak zoeken? Want er is geen thuis meer voor jullie daar boven of wel soms? Opgejaagd en opgesloten worden als wilde dieren is het enige lot dat jullie daarboven nog rust."
Haar vingers tekenden cirkeltjes op de tafel, Lucian hield haar goed in de gaten.
"Hier heeft alles echter zijn prijs, de vraag is of jullie bereid zijn die te betalen?"

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De warme stralen van de douche zorgden ervoor dat hij zich voor even kon ontspannen. Hij merkte dat zijn zorgen een stuk gegroeid waren, nu hij wist dat zijn zusje elk moment de Arena in gestuurd kon worden. Het idee dat er op een dag nog een tweede zorg bij kwam, stond hem allesbehalve aan. Hij was blij met zijn beslissing om zich aan te sluiten als bewaker, zo had hij meer zicht op wat er gebeurde. Zo wist hij precies wat er gaande was en dat de verhalen die aan de nabestaanden gestuurd waren, de werkelijkheid verbloemden.
Ryan draaide de kraan dicht en pakte een van de donzige handdoeken uit de kast. Het duurde niet lang voor hij fris en fruitig in zijn uniform stond. Zodra hij de deur opende, kwam een stoomwolk de kamer tegemoet. Angel tilde haar hoofd op en draaide speels een lok haren om haar vinger. Hij wist dat ze genoot van zijn uniform, waarschijnlijk was dat de grootste reden dat zij zich toe had gevoegd als bewaker. Zo kon ze ongegeneerd genieten van alle mannen in uniform. Ryan liep naar de deur en liet zijn hand in zijn zak glijden, waar een pasje in zat die toegang bood tot alle verblijfplaatsen. ‘Zie ik je vanavond weer?’ vroeg hij.
Angel haalde haar schouders op. ‘Misschien,’ zei ze wat onverschillig, maar hij kon de speelse twinkeling in haar blik onderscheiden. En ondanks dat hij het niet snel zou toegeven, was het iets wat hij juist leuk aan haar vond. Niet de onverschilligheid, maar het idee dat ze onbereikbaar was. Het idee dat ze nooit samen een relatie zouden beginnen en dit puur was om elkaars behoeften te voorzien.
Ryan liet het meisje – dat overigens nog steeds naakt op bed lag – achter en besloot om nog kort ergens langs te gaan voor hij zijn dienst zou beginnen. Onderhand kende Ryan de gangen in de Ondergrondse uit zijn hoofd. Hij wist precies waar welke afdeling was, welke tussendoorweg hij kon nemen en welke plekken hij beter kon vermijden. De afdeling waar hij naartoe wilde, was aan de andere kant van de basis. De jeugdafdeling was het meest afgezonderd van het centrum, om zodoende de tere zieltjes wat te beschermen tegen alle horror. Toch hingen er grote schermen in de kantine van de jeugdigen en was elke kamer voorzien van een televisie, waarop alle gruwelijke beelden ongecensureerd tentoongesteld werden. Alsof de kinderen nog niet genoeg getraumatiseerd waren. Ryan herinnerde zich de tijd dat hij hier regelmatig was gekomen om Tyler te zien en hij niet veel later voor twee familieleden steeds terugkwam naar de afdeling. Het was slechts sinds kort dat de twee gescheiden waren. Ryan vroeg ze af hoe het jongetje eraan toe was, nu hij niet continu op de steun van Tyler kon rekenen en er genoeg pestkoppen om hem heen waren. Tim was niet het type om gepest te worden, maar iedereen wist wie zijn zus was. Elke keer wanneer er twee familieleden in de Arena belandden, was het groot nieuws. Dat Tyler een strafpunt achter haar naam had staan, zou iets zijn waar de ‘grote’ jongens hem graag genoeg mee zouden pesten.
Ryan stopte voor het al te bekende kamernummer. Hij wierp een blik om zich heen, klopte driemaal op de deur en opende zonder te wachten de deur naar zijn kamer. Het jongetje was al overeind gekomen bij het horen van het geklop en rende Ryan direct in de armen zodra de deur achter hem was dichtgevallen. ‘Ry!’ Zijn enthousiasme was aandoenlijk. ‘Heb je de wedstrijd gezien? Ze was echt goed!’
De jongen leek het idee dat het haar dood had kunnen betekenen weg te laten in zijn verhaal. Ryan woelde door de jongen zijn blonde haren. ‘Ja, het was een snelle wedstrijd.’ Ryan had het internet nog niet bekeken, maar hij vermoedde dat hij niet de enige was die vond dat de wedstrijd van korte duur was geweest.
‘Maar is het waar? Ze zeggen dat ze wapens heeft achtergehouden, maar dat is niks voor Tyler, toch? Plus, ze heeft ze niet nodig.’
Ryan leunde nonchalant tegen de muur. ‘Ik heb het gehoord, ja. Het lijkt te kloppen, maar ik vermoed dat ze het niet zelf is geweest wie de wapens in haar kamer heeft gelegd.’
‘Denk je dat er iemand anders achter zit?’ Tim leek erg te genieten van de roddel, hij leek het gevaar erachter niet in te zien. Hoe kon hij ook anders? Hij was zeven toen hij in de Arena belandde. Tyler en hij waren de enige die hem duidelijk konden maken hoe de wereld in elkaar zat, maar de Arena leek hem wel degelijk gemanipuleerd te hebben.
‘Ik heb zelfs al een idee wie, alleen niet hoe.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De condoleanties waren nieuw voor Loué. Ze had enkel haar broer uit horen spreken dat haar vader dood was gegaan. Ze had het dan wel met haar eigen ogen zien, maar ze had niet geweten hoeveel anderen haar daar in bij hadden gestaan. Ze wist echter niet of ze het medeleven van de ondergrondse vreemdelingen moest accepteren of niet. Voor nu deed het haar er enkel aan herinneren dat er iemand was die ze voor de rest van haar leven moest missen. Dat er iemand was met wie ze nooit meer zou kunnen praten, of haar gevoelens bij zou kunnen uiten. De enige die ze nu nog had, was haar broer. Een broer, die stevig haar hand had vastgenomen terwijl ze rond hadden gelopen.
De vrouw had hun gecondoleerd, maar Loué had het idee dat er geen ruimte was geweest voor hen om er op te reageren. Het was een ijzige vrouw, met lange, gevijlde nagels en een zachte stem. Toch was Loué er van overtuigd dat die stem heel wat zou bereiken als ze hem zou verheffen.
Een rilling trok over haar rug toen de vrouw benoemde wat het lot van Loué en Lucian zou zijn als ze boven waren gebleven. Ze wilde er niet aan denken dat ze gevangen zou worden genomen. Ondanks dat ze een bijzondere gave had, hing er veel af van de stand van de maan en als ze tegen iemand zou moeten vechten terwijl zij in haar zwakste dagen zou zitten, dan zou het zo voorbij zijn.
De vrouw gaf aan dat er een prijs te betalen was voor hen die de veiligheid opzochten. Een prijs kon van alles zijn, maar op dit moment had Loué hevig behoefte aan een thuis, sinds haar broer dat van haar had verwoest door de vlammen hun tanden er in te laten zetten.
‘We doen het. Wat de prijs ook is, u kunt op ons rekenen,’ zei Loué dan ook meteen, maar ze voelde aan de sterke greep rond haar hand dat haar broer het niet met haar eens was.
‘Zou u ons willen excuseren?’ Zonder het antwoord af te wachten, trok Lucian haar iets naar achteren.
‘Wat?’ siste ze op een zachte toon. ‘We zijn hier niet voor niets naar toe gegaan, Luce! We hebben dit nodig. Ze heeft het net zelf gezegd! Als we hier niet blijven, worden we binnen enkele uren opgepakt en dan zitten wij ook in de Arena!’
‘Je weet niet eens waar je ja tegen zegt!’ zei Lucian op zijn beurt. ‘Wie weet wat ze ons wil laten doen.’
Loué draaide zich om naar de vrouw, om haar nog eens goed te bekijken. ‘Of ik nou ja had gezegd of niet. Het ziet er niet naar uit dat ze het ons gaat vertellen, tenzij we met haar meebewegen.’
Lucian leek het nog steeds niet te vertrouwen, maar Loué was van mening dat dit de enige plek was waar ze veilig waren. Waar ze, hopelijk, zouden kunnen rouwen in rust.
‘Als jij haar niet vertrouwt, dan is dat aan jou. Maar ik wil hier blijven en als ik daar een prijs voor moet betalen, dan doe ik dat.’
Zonder het antwoord van haar broer af te wachten, liep ze terug naar de vrouw. Ze plaatste haar handen op het bureau en boog zich voorover, zodat ze de vrouw recht in de ogen aan kon kijken. Vastberaden was ze, wetende dat Lucian haar nooit alleen zou laten. Hoe groot zijn hekel aan haar soms ook was. Hij zou haar niet alleen hier laten, zeker niet na wat er was gebeurd. ‘Wat voor prijs het ook is, ik betaal hem.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was drie dagen geleden dat Mase het gevecht tussen Tyler en de middelbare man had gezien. Het gevecht dat hij had veroorzaakt, door wapens te verkrijgen van een bewaakster en deze vervolgens in de kamer van Tyler te plaatsen. Iets wat Tyler door had gehad en ze had hem er gewetenloos mee geconfronteerd. Ze had zelfs gedreigd dat ze haar wraak zou krijgen, maar tot nu toe had Mase er niets van gemerkt en daardoor had hij het idee dat hij er ook nooit iets van zou merken. Tyler kon niks doen met haar gave, in ieder geval niet buiten de Arena en zeker niet onder het toezien van meerdere bewakers. Bewakers die Mase bejubelden om zijn eerlijke houding. Zelfs zo erg, dat hij degene was die dit half jaar de rondleiding mocht geven aan de kinderen onder de eenentwintig en de nieuwkomers. Het was voor hem eerder een straf dan een beloning, maar dat weerhield hem er niet van om een beetje lol te trappen met de kinderen.
Natuurlijk waren de bewakers niet zo gul geweest dat ze hem alleen hadden gelaten met de kinderen. Nee, er waren er een behoorlijk aantal bij. Vier die specifiek op de afdeling van de kinderen werkten, maar ook een paar die Mace in de gaten hielden en de andere mutanten die er rond liepen, om er zeker van te zijn dat er geen conflicten zouden ontstaan. Kinderen waren immers onvoorspelbaar en hun gaven al helemaal, aangezien deze nog niet volledig waren ontwikkeld.
Er was één bewaker die Mace maar al te goed kende, Angel. Zij was degene die hem voorzag van wapens en zo dus een aandeel had in alle strafgevechten die Mace had veroorzaakt door het planten van wapens in kamers, waardoor het had geleken alsof de desbetreffende mutanten wapens achter hadden gehouden.
Ze hadden zojuist de bibliotheek bezocht en het fitnesscentrum. Daar was ook het zwembad, wat bij de kinderen vooral een grote hint was geweest. Mace had uit moeten leggen dat ze niet zomaar naar het zwembad zouden mogen, omdat toegang enkel voor de mutanten was die genoeg punten hadden verzameld. Mace had bijvoorbeeld een behoorlijk aantal punten. Deze kwamen van de gewonnen gevechten, maar ook van zijn goede gedrag en de mutanten die hij had verraden.
Ze waren nu aan gekomen bij de kantine. Eén van de bewakers stapte naar voren. Het was Angel. ‘Het is nu pauze. Over dertig minuten gaan we weer verder, dus verwachten we iedereen bij de uitgang van de kantine. Jullie kunnen een maaltijd ophalen en er zijn enkele tafels vrijgehouden voor jullie.’
De kinderen renden, over het algemeen, enthousiast naar de plek waar ze hun eten op zouden kunnen halen. Mace zelf had al gegeten voordat hij de rondleiding zou geven, dus hij besloot om alvast aan één van de tafels plaats te nemen.
Het duurde niet lang voordat er iemand naast hem kwam zitten. Het was een jongetje met blond haar, Mace schatte hem niet veel ouder dan tien of elf. Hij leek nog redelijk klein en iel, wat betekende dat het maar goed was dat kinderen onder de achttien niet zouden mogen vechten. Hij zou het waarschijnlijk niet uit houden.
‘Ken jij toevallig Tyler?’
Mace keek opzij naar het jongetje naast zich. Nu hij de naam Tyler hoorde, legde hij de link. Dit was ongetwijfeld familie van haar. Hetzelfde blonde haar, ze hadden zelfs een beetje dezelfde bouw.
‘Janes?’ vroeg Mace enkel, aangezien er meerdere Tylers aanwezig waren.
‘Ja! Dat is mijn zus. Ik hoopte dat ze hier ook zou zijn, maar ik zie haar nergens,’ zei het jongetje, terwijl hij een hap eten op zijn vork schoof. ‘Ik heet trouwens Tim.’
Mace knikte kort. Hij had nooit geweten dat Tyler een klein broertje had gehad, nu zat hij opeens naast hem. Het leek er echter op dat het jongetje nu wel zijn mond zou houden.
‘Ze zeggen dat ze wapens achterhield,’ ging Tim toch door. ‘Maar dat snap ik niet. Ze heeft ze helemaal niet nodig! Dus het moet vast iemand anders zijn,’ sprak het blonde jongetje zijn gedachten uit. Hij draaide zich naar Mace. ‘Weet jij wie het zou kunnen zien?’
Vreemd genoeg werd Mace nerveus van de blauwe ogen van Tim, die hem doordringend aankeken. Tim ging, zoals vele kinderen, op in de roddels over de Arena, zoals die verteld werden op de televisie en het internet. Toch hadden die nooit veel invloed op hem gehad, maar nu het broertje van Tyler naast hem zat, voelde hij zich ongemakkelijk en ontweek hij liever het gesprek.
‘Geen idee,’ mompelde Mace. ‘Misschien ken je je zus niet zo goed als dat je dacht?’
Tim schudde vastberaden zijn hoofd. ‘Ze heeft de wapens niet nodig. Iemand wilde duidelijk van haar af, maar dat zal ze nooit lukken. Tyler is veel te sterk.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld