Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
The illiterate of the 22nd century will not be those who cannot read and write,
but those who cannot learn, unlearn, and relearn.

Ondergetekenden staan niet in voor schade veroorzaakt door 18+ content of geweld.

Een orpg met

Thomas Carter - 25

Aan jou de eer!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Shae Stanley - 25 jaar

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was onrustig in de ondergrondse ruimte. De lichten aan de wand werpen een zacht schijnsel op het totaal van tien mensen. Vijf uit elke kolonie, bestaande uit: de leider en zijn partner. De opvolgers van de twee leiders en zorgvuldig geselecteerde burgers. Er was bericht gekomen van de andere koloniën, met de mededeling dat het tijd was om terug naar boven te gaan. Dat bericht had hen samengebracht, maar verklaarde ook meteen de chaos waar de tien mensen zich in bevonden.
Al jaren leefden de mensen ondergronds. Twee eeuwen zelfs. Een meteoor had het leven op aarde weggevaagd en de mensen hadden noodgedwongen ondergronds moeten leven, zo giftig als dat de stoffen van de meteoor waren geweest. Ondergrond hadden zich verschillende groepen gevormd, ieder met een eigen visie op hun leven voor de meteoor en dat erna. Ondanks dat het al meer dan tweehonderd jaar geleden was dat de meteoor had ingeslagen, waren deze visies nog even sterk. Al dan wel niet sterker.
De ene groep, háár groep, bestond uit vijf knappe mensen. Ondanks hun lichte huid, aan gebrek aan het licht van de warme zon, hadden ze een gezonde gloed over zich heen. Hun gezichten hadden haast een perfecte symmetrie. Hun huid had geen oneffenheden. De mannen in de groep waren sterk en stevig gebouwd, terwijl de vrouwen met een soort sierlijkheid bewogen. Op het eerste gezicht was er niets op hen aan te merken en waarschijnlijk zou men dichterbij ook geen minpunten kunnen vinden.
In de tweehonderd jaar had de kolonie waarin Shae leefde zich zodanig geëvolueerd tot de perfecte mens. Dat was ook hun doel geweest. De eerste leiders van de groep hadden geloofd dat alleen de sterkste, slimste mens de val van de meteoor zou overleven en boven weer een leven op zou kunnen bouwen. Daarom was, lang geleden al, het kaf van de koren gescheiden en zo hadden ze zich ontwikkeld tot de groep mooie, sterke mensen die zich nu in de ruimte bevond.
Ook had haar groep al meerdere keren een onderzoek gedaan naar de wereld boven hen. Onderzoeken waar zij zelf ook deel van uit had gemaakt. Shae vermoedde dan ook dat dat de reden was dat ze uitgenodigd was voor dit gesprek. Haar hoop lag gevestigd op het meegaan op deze missie, wellicht het leiden er van.
Haar leider, Adrian, was een lange, brede man met blauwe ogen en donkere haren die nog geen spoortje grijs bevatten. Hij schraapte zijn keel. Wonder boven wonder viel de groep stil. ‘We hebben beide het bericht van de andere koloniën ontvangen. Omdat die van ons direct naast elkaar zijn gelegen, wordt er van ons verwacht dat wij samenwerken tijdens deze missie, ondanks onze verschillen. Echter weet ik ook dat jullie kolonie nog geen enkele keer naar boven is gegaan en het besmurde land heeft betreden. Ik stel dan ook voor dat mijn groep een grotere bezetting krijgt en, uiteraard, de leiding neemt tijdens deze missie.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het licht was niet fel. Dat waren ze nooit, dat kostte te veel energie. In plaats daarvan schenen de lichten nu zachtjes op het tiental figuren dat in de ruimte stond, wat de gespannen sfeer niet ten goede kwam. Niemand voelde zich hier helemaal op zijn gemak, bij de mensen die anders waren. Het contrast was schril: Aan de ene kant stonden vijf perfecte mensen, jong en sterk. De elite van de mensheid. Aan de andere kant, een op het eerste gezicht bij elkaar geraapt zooitje mensen. Zij die hun straf geaccepteerd hadden en op die manier leefden. Het was maar de vraag of ze samen zouden kunnen werken op deze manier. Thomas wist dat de mensen tegenover hem zich beter voelden dan de rest. Misschien waren ze ook wel beter dan de rest, maar dat gaf ze geen vrijbrief tot de arrogantie die ze uit leken te stralen.
Thomas keek naar de mensen die naast hem stonden. Stuk voor stuk lieve, zorgzame mensen. Niet de sterkste, snelste of slimste mensen, maar ze waren goed van hart. Hij was blij dat hij aan deze kant van de onderhandelingen stond en niet aan de overzijde. De perfecte mens bestond niet, zo was de mensheid nooit bedoeld. Toch leken zij dat te willen bereiken, door met elkaar te fokken alsof ze raspaarden waren. Daar was de mensheid niet voor geschapen.
Één van de mensen aan de andere kant van de tafel begon te spreken en Thomas richtte zijn blik op hem. Hij leek de leider van deze mensen te zijn, aangezien de rest van zijn groep zweeg en luisterde. De man was verder weinig opvallend. Lichte huid, gespierd voorkomen. De details ontgingen hem, maar die waren ook niet belangrijk. Veel belangrijker was wat er gezegd werd.
Ze moesten samenwerken, was het idee. Samen hetgeen dat boven de grond lag verkennen. Metingen doen. Thomas had het bericht ook gekregen. De mensheid wilde weer naar boven, zoals het vroeger geweest was. Dat was al zo lang geleden dat de mensen in zijn kolonie er zelfs geen verhalen meer over hadden, behalve dan over het licht. Het was licht boven, dat wist iedereen. Thomas wist niet of hij naar het leven daarboven verlangde. Het was hem vreemd, hij kon zich er niets bij voorstellen. Toch zou hij doen wat hem opgedragen werd. Hij kon niet ontkennen dat hij een lichte nieuwsgierigheid had voor de wereld boven de grond.
'Nee.' De oudere vrouw naast hem sprak. Ze was op leeftijd, sowieso al zestig jaar oud en zou binnenkort aftreden als leidster. Voor nu was het woord aan haar. 'Wij mogen dan wel onervaren zijn in de wereld daarboven en jullie niet, ik zal mijn mensen niet enkel onder jullie leiderschap naar een onbekende wereld sturen. Hoewel ik begrip heb voor het feit dat jullie meer ervaring hebben en meer bekend zijn met de wereld hierboven, getuigt het niet van samenwerking als jullie de volledige leiding nemen, toch?'
Het was een retorische vraag, maar het leek toch alsof Anna, hun leidster, antwoord verwachtte van de man die eerder gesproken had. Thomas legde een hand op haar schouder, alsof hij hiermee aan kon geven dat hij het met haar eens was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae haar gehele leven had bestaan uit het leren geloven dat zij de beste was. De hele kolonie geloofde in het perfecte mensbeeld. Om de meest sterke, slimme en prachtige versie van jezelf te worden, was echter wel het één en ander nodig. Om de kolonie te verzekeren van een zo’n soort groep mensen, werden de meest sterke burgers aan elkaar gekoppeld, om zo ook sterk nageslacht te verzorgen en een nog betere toekomst te garanderen voor hun kolonie. Deze koppeling vond al plaats op hun achttiende, maar er werd nog acht jaar gewacht met het verzorgen van nageslacht, tot de vrouw op haar vruchtbaarst was. Zo was de geboorte van een kind haast verzekerd. Zelf kwam Shae ook uit een gezin met een sterke, dappere vader en een prachtige moeder. Broers of zussen had ze niet. Het was immers verboden om meer dan één kind te baren.
De oude vrouw uit de andere groep sprak. Ze leek nauwelijks een leider vergeleken bij Adrian. Hij was statig en trok de aandacht. Men werd haast gedwongen om naar hem te kijken als hij de ruimte in kwam. Leiderschapskwaliteiten waren een absolute pré bij hun kolonie en Adrian bezat deze met glorie.
Shae liet de woorden op zich in werken. De vrouw vond dat er geen spraken was van samenwerking als hun groep degene zou zijn die de missie zou leiden. Dat terwijl Adrian al meerdere voordelen had genoemd. De kolonie van Shae had meer ervaring met de bovenwereld. Ze hadden het benodigde materiaal, zoals de maskers die de lucht voor hen konden zuiveren, en de wapens om de gemuteerde dieren te bestrijden. Ondanks dat ze op een liefelijke toon zei dat ze begrip had voor deze voordelen, was ze het duidelijk niet eens met het standpunt van Adrian.
‘Zou ik het woord mogen, Adrian?’ vroeg Shae. Hiërarchie was belangrijk onder haar mensen. Shae was gewend dat haar leider boven haar stond en ze zou nooit voor haar beurt durven praten. Gelukkig knikte de man, waarna hij zijn toestemming bevestigde met de woorden: ‘Shae is één van ons meest ervaren verkenners. Dat is waarom ze hier aanwezig is. Zij heeft verstand van wat er in de bovenwereld speelt.’
Dankbaar knikte Shae naar Adrian. Om te horen dat hij haar kennis en ervaring waardeerde, was voor haar een groot compliment. Vervolgens richtte ze zich op de groep, met name de vijf anderen van de kolonie.
‘In mijn ogen is één leider beter dan twee. Boven is het van belang dat iedereen eensgezind is. Met twee leiders zullen er twee groepen ontstaan, waardoor het de samenwerking des te meer kan belemmeren. Ook zijn wij degene die wapens en luchtzuiveringsmaskers bezitten. Uiteraard zullen wij deze met jullie delen, maar daarvoor verwachten wij ook wat terug. Onze ervaring, wapens en andere benodigdheden zijn misschien een gulle gift, maar wij delen onze kennis niet zomaar. In ruil hiervoor, vind ik het leiderschap over de twee groepen niet meer dan een gepast betaalmiddel.’
Shae legde haar handen op de tafel die tussen de twee groepen stond en keek afwachtend naar de vijf mensen tegenover haar. Als ze slim waren, net zo slim als haar groep, zouden ze haar aanbod aanpakken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel het dametje geen match leek te zijn tegenover de jonge, sterke kolonie die aan de overkant stond, was ze niet van plan om zomaar toe te geven. Toen het meisje begon te spreken, een vrouw kon je haar bijna niet noemen, snoof Anna. Thomas begreep wat de vrouw moest denken: Dit meisje dacht deze vrouw de les te kunnen lezen, haar te kunnen vertellen wat de betere keuze voor de kolonie was. De betere keuze voor een eensgezinde groep. Hij moest zichzelf inhouden om haar niet zelf te onderbreken en dat lukte maar net. Wat dat betreft was Thomas niet zo geduldig als de rest van zijn kolonie, die eigenlijk bekend stond om zijn geduld, vredelievendheid en redelijkheid. En om het feit dat ze nauwelijks boven de grond kwamen.
Waar sommige mensen, sommige groepen, na de inslag van de meteoor hun kans hadden gegrepen om de allersterkste mensen bij elkaar te verzamelen en een soort superras te creëren, waren andere groepen mensen dieper de aarde in gedoken. Sommige dachten dat de natuurramp een teken van God was geweest, dat de mens gestraft moest worden voor al zijn slechte daden. Anderen zagen het als een mogelijkheid om alleen maar sterker te worden. Een kans. Thomas behoorde tot de groep die geloofde in een soort straf van boven en dat was de reden dat zij eigenlijk nooit bovengronds gingen. Als God vond dat de mens voldoende gestraft was, zou Hij opnieuw een teken kunnen sturen. Daar hoefden ze geen proeven voor te doen op de dodelijke aardbodem. Nu hadden ze echter geen keuze meer, een meerderheid van de koloniën had dit besluit genomen. Misschien was dit wel het teken van God, verborgen achter de acties van een mens. Ergens leek dat wel te kunnen kloppen. juist omdat het een rare manier zou zijn om de boodschap te sturen. Misschien was het wel een teken.
'Nee,' herhaalde Anna wederom. Ze glimlachte erbij, als een oude, vriendelijke oma. Ieder die haar een beetje kende, wist dat ze ook zeker een oude, lieve oma kon zijn. Maar wel de oma van een heleboel kinderen die ze koste wat kost zou beschermen en veilig ging houden. Ze rechtte haar rug toen ze ook richting de tafel liep. Haar gebaar mocht dan wel niet zo sterk zijn als dat van de jongedame aan de andere kant, maar straalde een ander soort kracht uit. 'Nou moeten jullie eens goed luisteren,' begon ze te praten. Haar stem was alles behalve autoritair, maar toch leek ze de aandacht van iedereen te kunnen trekken. 'Jij spreekt van samenwerking, maar in datzelfde pleidooi spreek je van betaling. Wat wil je daarmee bereiken, kind?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik kan jullie tegemoet komen, maar jullie moeten begrijpen waar dit vandaan komt. Waarom denken jullie dat mijn mensen naar jullie zullen luisteren, de groep mensen met een elitair complex van superioriteit? Enkel omdat jullie meer kennis hebben? Daarmee win je onze loyaliteit niet. En die hoef je ook niet. Maar voor een goede samenwerking kan je maar beter goed overleg hebben.' Ze gebaarde Thomas om naar voren te lopen. Dit deed hij, zich heel bewust van de aandacht die nu op hem gelegd werd. 'Thomas is hier is veel jonger en fitter dan ik ben en ooit zal zijn. Hij kan voor onze mensen spreken, hun wensen en benodigdheden verzorgen en als tussenpersoon fungeren voor deze missie. Mijn mensen vertrouwen hem blind, terwijl ze jullie slechts wantrouwen. Werk samen met hem en je krijgt onze loyaliteit.' Nu was het balletje weer bij de perfecte mensen, die dit aanbod zouden moeten beoordelen. Thomas wist niet zo goed wat hij moest met de woorden die Anna had gesproken. Ze waren positief, maar ook niet echt lovend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De manier waarop Shae haar woorden werden afgekapt klonken haast te onschuldig uit de mond van de oude vrouw, maar tegelijkertijd was er een strengheid te vinden in haar gezichtsuitdrukking die aangaf dat ze simpelweg niet akkoord zou gaan met wat Shae net had verteld. Anna zou zich duidelijk niet zo makkelijk gewonnen geven. In Shae haar kolonie was er respect voor beteren. Zij die hoger in de rangorde stonden, werden ook zo behandeld. Alle vijf de mensen uit haar kolonie waren sterker dan het groepje dat tegenover hen stond, maar dat leek de groep niet te willen erkennen. Dat de oudere vrouw haar ook nog aan had gesproken als kind, zorgde ervoor dat er een beledigde blik in haar ogen kwam. Als “kind” had zij waarschijnlijk al meer ervaring opgedaan in de bovenwereld dan Anna. Ondanks dat ze haar gezicht nog in de plooi probeerde te houden, klemden ze haar vingers stevig rond de tafel.
Shae haar bruine ogen gleden naar de jongeman die naar voren werd gehaald. Zelfs in het zachte schijnsel van de lichten in de ruimte, zag ze dat hij felle, blauwe ogen had. Zijn haren waren uit zijn gezicht gewerkt en stonden in een kuif overeind. Hij leek sterk gebouwd, maar Shae vroeg zich af of dat mentaal ook het geval was. Hij had immers de gehele vergadering nog niet gesproken en ook nu Anna hem voorstelde, bleef hij rustig staan zonder een woord te zeggen.
De man, Thomas, werd door Anna benoemd als tussenpersoon. Iemand met wie Shae, en de rest van haar kolonie, zou moeten samenwerken. Alleen op die manier zouden ze de loyaliteit van hun buren kunnen verkrijgen. Het liefst zou Shae, als ze daadwerkelijk de missie zou leiden, alleen haar groep meenemen. Onderzoekers en verkenners waarvan ze wisten dat ze met de wapens om konden gaan en snel genoeg waren om weg te geraken van de gemuteerde dieren die nog boven hen leefden.
‘We hebben sterke en snelle onderzoekers nodig. Mensen die kennis hebben van de stoffen die in de lucht zweven en wat dit heeft gedaan met de wereld boven ons. We hebben vechters nodig die niet bang zijn als er een groep wilde, gemuteerde dieren voor hen staat. De bovenwereld is gevaarlijk, mensen kunnen dood gaan. We hebben gemotiveerde burgers nodig, die niet terugdeinzen als er gevaar in de lucht hangt. Ze moeten voorbereid zijn op het ergste en nog steeds naar boven willen, om de toekomstige koloniën, en wellicht ons, weer onder te brengen op de plek waar we thuis horen,’ benadrukte Shae nog maar eens. Met alleen de mooie woorden van Anna zouden ze er niet komen. Ze hadden meer nodig.
Naast Shae stapte nog iemand naar voren. Een uiterst knappe man, met donkerblonde haren die golvend zijn gezicht omlijstten. Hij had een prominente kaaklijn en zijn ogen bevonden zich ergens tussen het kleurenspectrum van groen en blauw. Zijn naam was Will, de rechterhand van Adrian én niet onbelangrijk, de persoon aan wie Shae gematched was sinds haar achttiende.
‘Denk jij dat er zulke mensen te vinden zijn in jullie kolonie, Thomas?’ vroeg Will, die een hand op Shae haar schouder had gelegd. ‘Shae hier heeft haar voorkeur voor de groep net omschreven. Als jullie in staat zijn om burgers te vinden binnen die voldoen aan deze beschrijving, dan garandeer ik dat de samenwerking voorspoedig zal voorlopen.’ Na de woorden van Will keek Shae naar Thomas. Hoeveel zou hij er kunnen vinden? Twee, misschien drie? Dat terwijl Shae het voor het kiezen zou hebben in haar groep.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De spanning leek steeds meer gespannen te worden. De dame aan de andere kant, door de leider van het stel voorgesteld als Shae, leek ontevreden met de manier waarop Anna haar toesprak. Niet gek ook, niemand met een superioriteitscomplex zou het leuk vinden om toegesproken te worden als een klein meisje. De tafel was het enige dat nog tussen hen in stond en Thomas bestudeerde mensen tegenover hem. Met moeite onderscheidde hij de donkere haren van Shae, die om een perfect gevormd gezicht vielen. Haar ogen moesten een donkere kleur hebben, want ze vielen hem niet op. Ze was van gemiddelde lengte en niet extreem gebouwd, voor zo ver hij dat kon zien. Het was jammer dat ze alleen maar kon spuwen over de perfecte mensen die ze nodig had voor de missie, die steeds meer voelde als háár missie. De mensen achter hem en Anna, naast hem, leken het niet erg prettig te vinden om op deze manier toegesproken te worden. Toch waren de woorden van de man met lichtere haren niet tegen Anna gericht, maar tegen hem. Hij voelde de vrouw naast hem adem halen, klaar om een antwoord te geven op de vraag die niet aan haar gesteld was. Dit keer niet. Hij legde een hand op haar schouder, ditmaal om haar te vertellen dat hij dit zelf wel kon. Als ze wilde dat hij deze misse zou leiden voor zijn mensen, moest hij niet als de zwakste over komen. Hij rechtte zijn rug, die eigenlijk al recht geweest was, en keek de man met de donkerblonde haren aan. Tenminste, hij keek in de richting van diens gezicht. Om zijn lippen speelde een flauwe glimlach, alsof Thomas dit allemaal heel amusant vond. 'Ik begrijp uit jullie woorden dat jullie ons zien als achterlijk, tweederangs en fysiek niet in staat om jullie bij te houden. Maar er is niemand die jullie bij kan houden.' Hij ging niet liegen over de capaciteiten van de mensen die in zijn kolonie woonden. Hij ging ze echter ook niet laten afschilderen als mensen die minder waard zijn. 'Wij hebben niet de kennis van de lucht boven, maar we hebben mensen die snel leren en dingen oppakken. We hebben geen ervaren vechters die troepen gemuteerde dieren hebben omgebracht, maar we hebben mensen die sterk zijn, snel zijn en zich makkelijk kunnen aanpassen aan een nieuwe omgeving. Als wíj hen vertellen wat de missie is, een prominente rol krijgen in de leiding en niet afgedaan worden als een soort tweederangs aanhang, zul je nergens een meer gemotiveerde en loyale groep vinden.' Hij had de nadruk met opzet gelegd op de wij, daarmee aangevende dat hij zich niet zomaar over zou geven aan haar leiderschap, of dat van haar kolonie. 'De vraag is dan niet hoeveel mensen er in mijn kolonie te vinden zijn met die eigenschappen, maar hoeveel je er nodig hebt,' besloot hij zacht. Achter hem hoorde hij zachte geluiden van instemming, waarschijnlijk onhoorbaar voor de mensen aan de andere kant van deze onderhandelingen. Hij glimlachte, liet zijn ogen nu weer over Shae glijden. Haar gezichtsuitdrukking was moeilijk te lezen, ook door de afstand tussen hen. Het was maar afwachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat er sterkere families waren binnen de kolonie, was het lang niet altijd zo dat een zoon of dochter zijn ouder opvolgde. Ondanks de vele trainingen waren er ook jongeren die lang niet altijd het gewenste resultaat bereikten. Zo was de zoon van Adrian lang niet de sterkste uit de kolonie en al helemaal niet iemand die de leiding over zou kunnen nemen. Zo waren ze op Will uit gekomen. Een zoon van één van de families die vergelijkbaar was met Adrian en absoluut één van de sterksten. Dat hij een Shae gekoppeld was, zag ze als een grote eer, wetende dat Will wellicht de leider van de kolonie zou kunnen worden en zij aan zijn zijde zou staan. Echte gevoelens waren er echter niet, maar wellicht zouden die nog verschijnen.
Ze hoorde de woorden van Thomas aan. Ze kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Ze dacht inderdaad dat zijn kolonie tweederangs was en niet in staat was om hen bij te houden. Over achterlijk zou ze niet snel iets zeggen, maar ze zou het ook niet ontkennen. Toch kon ze nog wel het beleefde respect op brengen om hem volledig aan te horen. Volgens hem waren zijn mensen hardwerkend en gemotiveerd, leerden ze snel en konden ze zich ook aanpassen. Als dat het geval zou zijn, zou het misschien nog niet volledig hopeloos zijn om een paar enkelingen onder hun hoede te nemen.
‘Shae? Hoeveel mensen zouden ideaal zijn?’ vroeg Will aan haar. ‘Er rekening mee houdend dat ze zich snel aanpassen en bereid zijn om te leren?’ Will leek nog tot een samenwerking te willen komen, als aanstaand leider. Misschien wilde hij hun buren te vriend houden, in plaats van hen te beledigen. Shae zag het nut van zijn motieven wel in, maar zelfs Will kon onmogelijk vergeten wie er hier beter voorbereid waren.
‘Een groep van twintig personen zou perfect zijn. Dan kan die worden opgesplitst in kleinere groepen, zoals verkenners, onderzoekers en andere taken die nodig zijn om boven te kunnen overleven,’ antwoordde Shae. Ze zouden welllicht eten en drinken mee kunnen nemen, maar na een tijdje zou hun voorraad ook de bodem raken. Het was nog onbekend hoe lang de missie zou duren. Het zouden zeker een paar weken zijn, als ze uit zouden moeten testen of de grond weer leefbaar was. De gevaren zouden in kaart moeten worden gebracht, maar ook de vruchtbaarheid van de grond, of er voedsel in de buurt was en het drinkwater. ‘Met voorkeur naar dat meer dan de helft uit onze groep komt, dus ik stel voor om zes tot acht mensen uit jullie kolonie te halen.’ Het liefst zou ze die specifieke mensen nog goed willen keuren, maar zelfs zij wist dat als ze dat nu op zou brengen, haar hele idee meteen van de tafel zou worden geveegd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De donkerblonde man leek meer in staat een respectvolle conversatie te hebben dan de dame. Dat merkte Thomas direct toen het gesprek weer voortgezet werd. Hoewel hij niet onderbroken was in zijn woorden, leek het er niet op dat ze erg veel geduld kon op rennen voor de dingen die hij te zeggen had. Een goed begin van een samenwerking, huh? Toch hield hij zich rustig, wetende dat een agressieve houding niet zou helpen als ze daadwerkelijk samen zouden moeten gaan werken. Het leek er namelijk wel op dat dat het geval zou zijn, zij als leider van haar kolonie en Anna had hem, zonder overleg, naar voren geschoven als leider voor die zijne. Niet dat hij het erg vond, dat zeker niet. Hij was nu wel nieuwsgierig geworden naar de wereld bovengronds, al helemaal nu hij de mensen van de andere kolonie gezien had. Ze waren zo.. anders. Donkere ogen, donkere haren, maar een gezonde glans over hun lichaam die ze bij hun thuis leken te missen. Was dat puur omdat ze zich voortplantten als fokpaarden, of was er meer aan de hand en waren de uiterlijke verschillen ook het resultaat van wel en niet bovengronds komen? Hij wist het niet, maar verwachtte binnenkort wel met antwoorden te kunnen komen op die vragen. Ze zouden dagelijks op elkaars lip moeten zitten en ook dat zou een erg bijzondere ervaring worden. Een glimlachje kon hij niet onderdrukken bij die gedachte, maar snel richtte hij zich weer op het gesprek tussen de twee supermensen. Misschien was het bevorderlijk voor de samenwerking als hij ze niet telkens in gedachten zo noemde, met een minachtende ondertoon. Hij keek nu weer haar kant uit, omdat zij degene was die sprak. Hij knikte. ‘Acht mensen, incluis mijzelf, lijkt me redelijk.’ Hij had al een aantal mensen in gedachte die hij het liefste mee zou nemen, maar moest dit uiteraard wel nog binnen de kolonie overleggen en met de mensen zelf. Als Shae dacht dat ze tweederangs waren, zou hij haar laten zien dat ze voor niemand onder deden. Hij zou het beste van zijn kolonie meenemen en voor eens en voor altijd duidelijk maken dat het effect van een fokpaardenkolonie niet zo geweldig was als ze misschien altijd hadden gedacht. Hij schrok bijna van zichzelf en de vijandige gedachten die al door zijn hoofd speelden. Hij haalde diep adem en hervond op deze manier zijn neutralere uitdrukking weer. Anna nam het van hem over. ‘Dat lijkt me geregeld dan. Wanneer willen jullie vertrekken?’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat er nog geen concrete afspraken waren gemaakt, was Shae in haar achterhoofd al bezig met het één en het ander. Ze dacht aan de bovenwereld en de laatste keer dat ze er was geweest. Toen had Will haar ook nog vergezeld. Sinds enkele maanden geleden was hij gekozen als opvolger en dat betekende dat hij niet meer de bovenwereld zou betreden. Als er iets met hem zou gebeuren, zou hij de kolonie niet meer kunnen leiden. Niet dat de mensen die wel naar boven gingen minder waardevol waren. Shae ging immers ook en de rest van haar volwassen leven was al aan Will beloofd, en daarmee ook de toekomst van de kolonie.
Thomas ging akkoord met acht.
Shae rekende in haar hoofd. Acht voor de groep onder leiding van Thomas, twaalf voor haarzelf. Elf als ze haar eigen aanwezigheid niet mee zou rekenen. Ze had gehoopt dat hij voor zes was gegaan, maar ze wist dat ze in zijn positie waarschijnlijk ook voor hetgeen zou hebben gekozen wat haar het meest op zou leveren. Ze was echter niet zeker of de acht mensen van Thomas het ook allemaal terug zouden redden. Haar kolonie zou misschien voor elkaar zorgen, maar waarschijnlijk zouden ze nog eerder hun eigen soort redden dan die van Thomas, ook als dat zou betekenen dat ze iemand achter zouden laten.
‘Ik kan akkoord gaan met acht,’ zei Shae. Het zou ook vreemd zijn als ze dat niet had gekund, aangezien ze het enkele minuten geleden zelf had voorgesteld.
‘Wij hebben niet veel tijd nodig om ons voor te bereiden,’ liet Shae weten. Er waren een aantal mensen met wie ze al vaker de bovenwereld had betreden en ze had hier en daar dan ook haar voorkeuren. Ze zou nog elf mensen uit mogen kiezen en ze had al vrijwel een beeld van hoe haar groep eruit zou zien. Wetende dat iedereen al de kennis had en ze wapens tot hun beschikking zouden hebben, zou er alleen nog moeten worden gepakt en afscheid moeten worden genomen. ‘Binnen een dag of drie moet het ons zeker lukken.’
‘En hoe zit dat bij jullie?’ vroeg Adrian, die de taak weer van Will over had genomen. ‘Ik kan begrijpen als jullie meer tijd nodig hebben, maar het is van uiterst belang om zo snel mogelijk te vertrekken. Jullie hebben gelezen waarom. Andere koloniën zullen hetzelfde doen.’ De koloniën waren verdeeld over een groot deel van het land. Lang niet iedereen woonde bij elkaar in de buurt, zoals dat bij Shae en Thomas het geval was. Bij toeval waren de twee koloniën naast elkaar beland. Tot nu toe hadden ze altijd in vrede samen geleefd, zelfs met de verschillen. De zakelijke relaties hadden immers onderhouden moeten worden. Ze waren als het ware buurlanden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Drie dagen. Dat was kort. Drie dagen betekende weinig tijd om mensen uit te zoeken, voorbereidingen te treffen en afscheid te nemen. Thomas was echter niet van plan om nu al zwakte te tonen en hij hoefde maar één blik op de mensen achter hem te werpen om te zien dat zij hetzelfde dachten als hij. Geen zwakte, niet nu al. Anna draaide zich even om, liep naar het drietal dat wat verder naar achteren stond toe en begon fluisterend te overleggen. Thomas gebaarde dat ze eventjes een momentje nodig zouden hebben, voordat ook hij zich naar de mensen uit zijn kolonie bewoog en het gesprek opving. Het was wel duidelijk waar het over ging: Zouden ze tijdig voldoende voorraden kunnen verzamelen? Wapens hadden ze, dat was geen probleem. Zouden de mensen op zo'n korte termijn afscheid kunnen en willen nemen van hun thuis, voor langere tijd? Uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat het wel moest. Geen zwakte tegen deze perfectionisten. Anna en Thomas draaiden zich weer terug naar de tafel, een onschuldige glimlach als excuses voor de onderbreking in het overleg. 'Drie dagen is voor ons ook voldoende om ons voor te bereiden,' besloot de vrouw. 'Aangezien wij geen directe doorgang naar boven onderhouden, is het een idee om hier af te spreken over exact die drie dagen? Op hetzelfde tijdstip?'
Dat was slim van haar, iets waar Thomas zelf nog helemaal niet over na had gedacht. Het liet maar weer eens zien waarom Anna na al die jaren nog steeds de leiding over het stel had, met haar wijsheid en haar uitstekende vermogen om vooruit te denken. Als ze echt over drie dagen naar boven zouden moeten gaan, was het wel handig als er een manier was om naar boven te gaan. Ze wisten dat de andere kolonie sowieso een weg naar boven had, anders konden de inwoners van die kolonie nooit regelmatig onderzoeken doen. En aangezien ze toch samen zouden moeten werken, zouden moeten leren, van de andere groep, was dit net zo makkelijk. Thomas' kolonie wist de weg daarboven helemaal niet en zou direct verdwaald raken. Hij begon zich al dingen af te vragen over de wereld daarboven, zijn gedachten zweefden een beetje weg. Hoe zou het daarboven zijn? Zou het er vlak zijn, zoals in de tunnels, of niet? Zouden er planten groeien, of waren die uitgeroeid door de meteoor zo veel jaren geleden? En de dieren? Zouden ze allemaal agressief zijn?
Zo veel vragen, en voor nu nog geen antwoorden. Thomas kon niet ontkennen dat hij zin begon te krijgen in deze missie, hoe zeer hij ook indruiste tegen hetgeen ze altijd geloofd hadden hier beneden. Een teken van God.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De groep van Anna leek even tijd nodig te hebben om na te denken. Afwachtend sloeg Shae haar armen over elkaar. Ze voelde een hand op haar rug. Deze bleek van Will te zijn. Door de jaren heen waren ze zeker vrienden geworden. Op missies waren ze vaak op elkaar ingespeeld en ze waardeerden elkaars sterke kanten, maar er was geen sprake van liefde. Liefde iets wat een leuke bijkomstigheid was. Het was belangrijker dat hun kolonie zich zou blijven ontwikkelen en daarvoor was het juiste nageslacht nodig. Zo was Shae vanaf het begin van haar leven opgevoed en haar ouders, en zelfs grootouders, ook. Het was ook nooit haar doel in het leven geweest om een gezin te starten en te leven zoals hun voorouders dat hadden gedaan, of zoals dat soms nog steeds gebruikelijk was bij andere kolonies.
‘Dat lijkt me een prima idee,’ bevestigde Shae. Heel even had ze gedacht dat de andere kolonie om meer dagen zou vragen, misschien zelfs een week. Ondanks dat Shae, en alle andere mensen binnen haar groep, hun gevoelens een stuk beter onder controle hadden en zich er niet snel onder zouden laten leiden, bleven gevoelens menselijk en zou ze de angst van de groep best hebben begrepen. Misschien dat ze een compromis had kunnen sluiten voor vier of vijf dagen, maar dat was niet nodig geweest. Drie was, ook voor zij die nog nooit de bovenwereld hadden betreden, meer dan voldoende.
‘Wij zullen er voor zorgen dat iedereen, ook de mensen uit jullie groep, worden voorzien van maskers. Onze laatste test, van enkele maanden geleden, heeft uitgewezen dat de lucht boven nog steeds giftig is om in te ademen. Minder dan in de afgelopen jaren, maar nog steeds gevaarlijk,’ vertelde Shae, waarna ze even opzij keek naar Will. Hij was degene die de resultaten toen had gemeten. Ondanks dat de chemische stoffen in de lucht wel steeds minder leken te worden, kon het nog altijd gevaarlijk zijn om het in te ademen. Shae zou, als leider, niet het risico willen lopen dat iemand ziek zou worden, enkel en alleen omdat ze niet de beschikking hadden over de luchtmaskers.
‘Dat zou worden gewaardeerd. Wij zullen zelf onze eigen proviand en wapens verzorgen,’ zei Anna, waarop Shae enkel knikte. Ze had geen idee wat voor wapens de groep zou hebben of ze bestand zouden zijn tegen dieren die nog sneller en gevaarlijker waren dan ooit te voren. Zelf had Shae geweren in haar handen gehad die elektrische schokken afvuurde, zodat ze de dieren in één keer konden verlammen. Met simpele speren zouden ze er niet komen, maar zelfs dat zou hun kolonie wel moeten weten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Drie dagen waren voorbij gegaan. Drie dagen van voorbereiding, bewuste keuzes en afscheid nemen. De mensen die Thomas uiteindelijk, in overleg met Anna, had uitgezocht voor deze missie, waren zeven van de meest getrainde en intelligente mensen uit hun kolonie. Ze waren gedreven en gemotiveerd, hadden zich allen gewillig opgeworpen om op deze missie gestuurd te worden, zelfs al wisten ze van het gevaar dat boven leefde. Thomas wist dat ze nooit aan de supermensen van hun buurkolonie konden toppen, maar ze konden in ieder geval een goede poging wagen.
Wapens waren ingepakt. Hypermoderne geweren die geladen waren met explosieven, verdovende kogels en andere, zeer gevaarlijke projectielen. Tassen met voedsel waren klaargemaakt. Proviand dat lang houdbaar was, want het was niemand duidelijk hoe lang ze exact boven zouden moeten blijven. Afscheid werd genomen door hen die nog een familie hadden om naar terug te keren. Thomas had afscheid genomen van Anna, die hem nog een aantal wijze instructies meegaf voor deze reis. Hij was verantwoordelijk voor deze mensen, zou hun levens koste wat kost moeten beschermen. Ze wist dat hij er klaar voor was, maar maakte zich toch zorgen. Met een glimlach veegde hij de zorgen van tafel en met een knuffel nam hij zijn uiteindelijke afscheid. Drie dagen waren voorbij gegaan en het was de hoogste tijd om te vertrekken.
De zeven mensen die naast hem op deze expeditie zouden gaan, stonden al klaar. Anna sprak nog wat algemene woorden die hen moed in moesten spreken, maar iedereen wist dat ze weinig zouden helpen. Er werd gebeden tot God, dat de wereld daarboven weer veilig zou zijn en dat ze niet gestraft zouden worden voor hun nieuwsgierigheid. Maar de tijd was om, ze moesten vertrekken. Drie dagen waren voorbij gegaan en hij zou niet te laat aankomen bij het punt van ontmoeting. Hij zou de andere kolonie geen reden geven om op voorhand al een slecht oordeel over hen te hebben.
Drie vrouwen had hij uitgekozen, en vier mannen. Vijf, als je hem ook meetelde. De vrouwen waren uiterst intelligent, zouden de voor hun nieuwe apparatuur snel kunnen bedienen en daadwerkelijk van nut zijn. De mannen, hoewel zeker niet dom, waren er meer ter bescherming. Hijzelf wist nog niet wat zijn taak in deze nieuwe wereld zou zijn. Een leidinggevende, ja. Maar zou dat inhouden dat hij niets zat te doen en enkel taken delegeerde aan anderen? Dat vermoedde hij niet. Juist als je de leiding had, zou je in het stof moeten bijten en je extra inzetten. Het goede voorbeeld geven.
Het was niet ver lopen. De gangenstelsels, voor een onbekende een doolhof, kwamen samen op één punt en vanaf daar liep de gang regelrecht door naar de ruimte waar ze hun eerste vergadering met hun buren hadden gehad. Precies op tijd. Thomas voelde hoe zijn hartslag versnelde, het enthousiasme de overhand begon te krijgen. Hij realiseerde zich dat hij zín had om naar boven te gaan, een nieuwe wereld te zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de drie dagen had Shae haar team samengesteld. In overleg met Adrian en Will had ze de dossiers van alle burgers bekeken die al eens eerder mee waren gegaan naar de bovenwereld. Ze had een sterk team willen opzetten. Mannen en vrouwen die om konden gaan met de wapens, maar ook zij die slim genoeg waren om de informatie te verzamelen en te meten. Uiteindelijk had zij een eerlijke verdeling gemaakt van zes vrouwen en zes mannen. De voorbereidingen waren getroffen en iedereen had op de laatste dag binnen een korte tijd afscheid kunnen nemen, wetend dat wat ze zouden doen, de gehele mensheid zou kunnen helpen en dat dat wellicht groter was dan hun eigen leven.
Enkele minuten van tevoren had haar groep zich al verzameld in de gezamenlijke ruimte. Nu was het enkel nog wachten op de kolonie, die geleid zou worden door Thomas. Ondanks dat hij woorden had gesproken tijdens de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, was ze niet bang dat hij haar weinig ruimte zou geven. Degene die haar echt dwars had gezeten, was Anna geweest. Zij had haar behandeld als een kind, simpelweg omdat ze jonger was geweest dan de oude vrouw. Thomas zou haar vrij weinig kunnen maken en Shae was dan ook van plan om jaar positie als leider duidelijk te maken aan niet alleen hem, maar ook aan de rest van zijn groep.
Thomas en de door hem uitgekozen mensen zagen er redelijk uit. Shae kon een paar sterke mannen eruit pikken en de anderen leken haar vrijwel intelligent genoeg om de begrijpen dat dit niet zomaar een missie was. Al met al was het een minder bij elkaar geraapt zooitje dan de verzameling die ze had gezien tijdens de vergadering. Toch zagen er een aantal ook wat onzeker uit, misschien was het wel gemaskeerde angst.
‘Welkom allemaal. Ik ben Shae. Ik ga er vanuit dat Thomas jullie al voldoende heeft ingelicht. We zullen ieder moment vertrekken naar de bovenwereld. Voordat we dat doen, krijgen jullie van ons maskers. Deze zijn speciaal ontworpen om de giftige lucht boven te overleven. Deze mag je onder geen enkele omstandigheid af doen, tenzij onze onderzoekers anders aangeven.’ Ondertussen waren twee mensen begonnen met het uitdelen van de maskers. Ze waren lang niet meer zo lomp en groot als degene die de eerste generaties hadden gebruikt, maar ze deden hun werk nog net zo goed. Zelf had Shae er één aan haar riem hangen, zodat ze die straks op zou kunnen zetten.
‘Zijn er nog vragen of andere zaken die we moeten bespreken voordat we naar boven gaan?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Van tevoren had Thomas zijn mensen al verteld wat ze konden verwachten van de andere kolonie. De meesten van hen hadden nog niet eerder écht contact gehad met Shae haar kolonie en wisten dus niet wat ze exact moesten verwachten. Thomas wel. Hij had, al was het naar eigen zeggen, de andere kolonie redelijk doorgrond tijdens de vergadering die ze eerder gehad hadden. Hij wist dat degene die de leiding aan die kant zou hebben, haar best zou doen om duidelijk te maken dat Thomas' kolonie in zijn geheel ondergeschikt was aan haar. Hij had zijn mensen ervoor gewaarschuwd, ze verteld dat ze maar naar haar moesten luisteren en als er problemen waren, toch naar hem zouden moeten komen. Het leek hem onwaarschijnlijk dat Shae, die hij nu als leider zag van de andere groep, echt veel zou geven om de dingen die zijn mensen nodig hadden.
Hoewel nooit expliciet bevestigd was dat Shae de groep zou leiden, was het geen onverwachte ontwikkeling. Thomas en zijn groep kwamen de ruimte binnen en hij onderscheidde de figuur direct van de andere elf mensen die al in de ruimte waren. Nu ze niet meer onder toezicht van de leider van haar kolonie stond, leek ze meer autoriteit uit te stralen. Misschien zou ze op subtiele manier wel proberen wraak te nemen omdat Anna een soort gedeeld leiderschap had afgedwongen? Hij zag het haar wel doen. Niet dat hij haar goed kende, maar toch.
De figuur van Shae nam het woord en hoewel iedereen luisterde, was de informatie eigenlijk overbodig. De maskers die uitgedeeld werden, spraken voor zich en iedereen wist dat de lucht daarboven giftig was - dat was de reden dat ze überhaupt ondergronds leefden. Thomas hing het kleine masker aan zijn riem en vroeg zich eventjes af hoe zo'n klein dingetje hem ging beschermen tegen de giftige lucht daarboven, maar was slim genoeg om er zijn mond over te houden. Dit was één van de dingen waar zijn kolonie heel weinig vanaf wist en in dit geval zouden ze dus uit moeten gaan van de informatie die door de rest van de groep verstrekt werd.
Verder werden er geen vragen opgeworpen toen Shae daarnaar vroeg. Hoewel er waarschijnlijk een heleboel vragen waren, waren die niet voor nu bestemd. Op dit moment waren de meeste mensen uit zijn kolonie waarschijnlijk bezig met de toorn des Gods, of een andere gruwelijke straf als ze voor het eerst daglicht zouden zien. Of ze waren gewoon nieuwsgierig naar hetgeen daarboven was. Vooral het laatste, waarschijnlijk. Het idee dat ze gestraft werden door God leefde nog wel in zijn kolonie, maar de meesten zagen dit als een teken dat hun straf eindelijk voorbij was. Een nieuw begin, in een nieuwe wereld. Hij haalde diep adem en keek in de richting van de dame die vanaf nu zijn leidster zou zijn. 'Ik denk dat het duidelijk is, voor nu,' zei hij zacht. Zijn blik gleed even over haar groep, die alleen maar leek te bestaan uit perfecte mensen. Hij had niet anders verwacht, maar kon niet anders dan toegeven dat de figuren hem een ietwat ongemakkelijk gevoel gaven. Zijn blik gleed weer terug naar de dame die de leiding had en hij maakte een gebaar. 'Lead the way.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld