O | On the ruins of mankind - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | On the ruins of mankind

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

"The last to fall were the buildings, distant and solemn, the gravestones for an entire world."

----

Dimitri James Sadesky

<3

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Scarlett Joanna Meadows

‘Je wilt wát?’ De stem van haar moeder schoot omhoog en kort staakte ze haar bezigheid. Haar blik was star voor zich uitgericht en haar vingers stonden krampachtig in de theedoek genesteld. Het was een wonder dat het glas in haar handen niet in kleine stukjes barstte.
Het was de reactie die ze verwacht had, waar ze zich op had voorbereid. Hoewel de afkeuring duidelijk hoorbaar was, zou ze niet toegeven. Ze had er lang over nagedacht en dit was wat ze wilde. Het was nog de vraag of ze toegelaten zou worden, maar ze was bereid daarvoor te strijden. ‘Ik wil mee op expeditie,’ antwoordde ze daarom kalm.
Eleanor zette het glas aan de kant en schudde een keer met haar hoofd, terwijl er een ongeloofwaardige lach over haar lippen gleed. Ze sloeg haar armen over elkaar en draaide zich nu pas tot haar dochter. ‘Oh, je bent serieus? Niet te geloven. Na je vader, zelfs na je broer?’
Het deed pijn om geconfronteerd te worden met de onvermijdelijke dood van haar familieleden. Elke ochtend hoopte ze dat ze terugkeerden, dat David hun vader gevonden had en hem na jaren van vermissing thuisbracht. Hoewel ze nooit een bevestiging hadden gekregen van de dood, geloofde haar moeder er sterk in dat ze nooit terug zouden keren. Scarlett daarentegen bleef hoop houden. Niet alleen wilde ze mee op expeditie om de maatschappij tot dienst te zijn, maar ook om op zoek te gaan naar haar verloren familie. Misschien liep ze tegen feiten aan die ze niet onder ogen wilde komen, was de pijnlijke waarheid alsnog beter dan die continue, onbeantwoorde hoop.
‘Juist daarom, mam.’
Opnieuw schudde ze cynisch haar hoofd. ‘Dit kan je niet menen. En ik dan? En Aiden?’
Scarlett liet haar blik op de kleine dreutel vallen die aan tafel zat en het gesprek maar half volgde. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen toen hij doorkreeg dat het gespreksonderwerp nu ook betrekking had op hem.
‘Wij hebben je hulp hier nodig. Sinds je vader is verdwenen weet je hoe het zit met de financiën. En wat als er iets gebeurt? Ik weet niet of Aiden…’ Ze maakte haar zin niet af, maar Scarlett wist dat ze niet alleen sprak over het negenjarige jongetje. Ze had het ook over haarzelf. Wat als ze het verlies van nog een geliefde moest verwerken? Een was vervelend, twee was veel, maar drie was te veel.

Zonder dat ze erachter stond, had ze Scarlett laten gaan. Scarlett wist donders goed wat deze expeditie voor invloed had op (de resten van) haar familie, maar het was het proberen waard. Er waren genoeg redenen voor haar om hiervoor te strijden. Haar bijdrage aan de maatschappij, laten zien wie ze waard was. De natuur, de nieuwsgierigheid naar alles wat zich achter de hoge muren afspeelde. Ze hield van de natuur, van fotografie en met name van verlaten plekken. Alleen dat was niet haar drijfveer, dat was niet waarvoor ze al jarenlang haar conditie trainde; haar spieren aansterkte. Ze deed het voor haar familie.
Vandaag was een belangrijke dag. Enkele dagen waren ze aangekomen op de campus waar ze klaargestoomd (of beter gezegd: getest) zouden worden voor de expeditie. De concurrentie was moordend. Enkelingen had ze al zien sparren in hun vrije tijd, een observatiemoment waar Scarlett een hoop van leerde. Vandaag zouden ze gekoppeld worden aan een sparmaatje, een met wie ze de rest van de tijd zouden moeten doorbrengen.
Alle rekruten stonden in rijen achter elkaar opgesteld. Twee namen werden genoemd, die zich uit de opstelling wurmden om vervolgens een plek op het veld erachter te zoeken, wachtend op nieuwe instructies. Het waren zachts gezegd interessante combinaties. Tengere figuren werden tegenover kasten van kerels geplaatst. Kracht tegen snelheid leek het motto van deze indeling. Sommigen leken complete tegenpolen van elkaar.
‘Scarlett Joanna Meadows.’ Dat was zij! Haar maag kriebelde, maar veel tijd om erbij stil te staan had ze niet, gezien de volgende naam al gauw volgde. ‘Dimitri James Sadesky.’ De naam was voor haar onbekend. Met een geheven kin liep ze naar voren en kort draaide ze zich om naar de groep om te zien wie nog meer bewoog in de strakke linie. Zoals ze al verwachtte was de jongeman een stuk langer dan zij. Hoewel Scarlett omschreven werd als klein, was ze ook absoluut niet lang te noemen en deze jongeman was bijna een kop groter dan zij. Zodra hij bij haar aankwam, knikte ze kort ter begroeting waarna ze hem volgde naar een blik in het veld. Dit was het begin.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Waarom waren er zoveel mensen die buiten de muren wilden? Iedere keer dat alle rekruten bij elkaar moesten komen, trof het hem weer. De bijeenkomst op het veld naast het trainingsgebouw deze ochtend was daar geen uitzondering op. Iedereen die zich had aangemeld en door de grove selectie heen was gekomen, stond in twee rijen op het gras. Gras dat nu nog een weelderig groen tapijt voelde binnen het ommuurde complex - pottenkijkers en indringers waren niet gewenst - maar dat aan het eind van de dag, en helemaal aan het eind van de selectie- en trainingsperiode compleet platgetrapt zou zijn.
Dimitri stond aan de zijkant van de achterste rij, vanaf waar hij goed zicht had op het buitenterrein van het complex. Achter het grasveld trok een boomgrens een kaarsrechte lijn door het veld. Voor de meesten was het een enigszins bijzonder aanzicht om te zien. Binnen de muren van Heavensgate waren bijster weinig bomen te bekennen. Hier en daar stond er eentje, om de stad toch iets van kleur te geven, maar een verzameling bomen bij elkaar? Laat staan dat er een bos was. Dat soort dingen waren enkel buiten de muren van de stad te vinden. Natuur uit de oude wereld, zo noemde men het. Het enige bos in Heavensgate was van het trainingscomplex. Al vanaf het begin had er een muur omheen gestaan, had het centrum dat stukje natuur geclaimd. Het was een ideaal gebied om de soldaten die de eerste verdedigingslinie van Heavensgate vormden, te trainen. En nu was het de perfecte trainingslocatie voor degenen die op de eerste langdurige expeditie buiten de muren zouden gaan.
Dimitri liet zijn blik even opzij gaan, naar de twee rijen met mensen. Hij vroeg zich af wie er uiteindelijk over zouden blijven. Uiteraard waren er de afgelopen dagen al mensen geweest die elke kans om zich uit te sloven met hun vechtkunsten aan hadden gegrepen. Dimitri had het vanaf een afstandje aangekeken, hoofdschuddend om de personen die zo te koop liepen met wat ze allemaal konden. Het grappigste eraan was dat hij de uitslovers waarschijnlijk gemakkelijk aan kon - en aan de reacties van een paar anderen die tevens hadden gekeken, had hij kunnen zien dat meerderen er zo over dachten. Niemand had er iets van gezegd. Het was amusanter om de personen in kwestie in de waan te laten dat ze de beste waren. Ze zouden de waarheid vanzelf tegenkomen.
Dimitri bracht zijn blik terug naar de instructeur, die met een klembord in zijn hand één voor één de mensen naar voren riep die aan elkaar gekoppeld zouden worden. Dimitri had het nieuws dat er tweetallen gevormd zouden gaan worden, niet met veel enthousiasme ontvangen. Hij schaafde liever in zijn eentje zijn vechtkunsten en vaardigheden bij, maar hij kon de instructeurs geen ongelijk geven. Trainen met iemand was effectiever voor het doel dat ze hadden. Straks, buiten de muren, zouden ze immers ook niet alleen zijn.
Zijn naam volgde op die van een meisje dat vlak daarvoor uit de rij naar voren was gestapt. Terwijl Dimitri zijn benen in beweging bracht en naar voren liep, nam hij haar vanaf een afstandje kort van top tot teen in zich op. Ze was niet zo lang als hij, zeker een kop kleiner, en had een fijnere bouw. Niet iemand waarvan hij zou zeggen dat ze er op het eerste gezicht uitzag als een bedreiging, maar hij had geleerd dat uiterlijk veelal slechts weinig zei over iemands vaardigheden - een paar uitzonderingen daargelaten.
Dimitri beantwoordde haar korte knikje met eveneens een knik alvorens voor te gaan naar een plek in het veld. Hij had zijn zinnen gezet op een plek ergens aan de rand van het veld, waar ze niet van rondom bekeken werden en vanaf waar ze eveneens zicht zouden hebben op de andere tweetallen. Zolang de jongedame aan wie hij gekoppeld was niet van zich liet horen, nam hij aan dat het prima was dat hij de plek bepaalde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld