Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Florence

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
- Wij zijn niet verantwoordelijk voor eventueel trauma bij het lezen van deze ORPG, gij bent gewaarschuwd. -

Samaël ''Sam'' de Carnefice

{option}

Emrysae ''Emrys'' di Nero

{option}

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Uriël "Uri" de Carnefice

Loué Piovoso

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In een vergeten wijnkelder, ver onder de grond verborgen van een pand wat ooit een drukbezochte bar was geweest, net buiten het centrum van Florence, lagen op een tafel verschillende foto’s verspreid. De foto’s hadden één ding met elkaar gemeen en dat was dat op iedere foto een dame afgebeeld stond. De dames in kwestie hadden geen van allen door gehad dat ze op de foto waren gezet, als de kijker de beelden zou moeten beoordelen. De dames waren bezig met normale, dagelijkse bezigheden. Wandelen, huishoudelijke taken, werk of aan het reizen in het openbaar vervoer.
De foto’s, waarvan er acht in totaal waren, werden gepresenteerd aan twee mannen. In totaal hadden ze drie van hun belangrijkste handlangers op weg gestuurd. Binnen Florence, maar ook daar buiten. En dit was hetgeen waar ze mee terug kwamen. Acht vrouwen. Acht stuks waar de twee mannen uit zouden kunnen kiezen, mochten ze voldoen aan de eisen die ze hadden gesteld.
Sterke vrouwen. Lichamelijk en mentaal. In goede gezondheid. Slim, maar niet te koppig om orders te negeren. Wat Uriël en zijn broertje in petto hadden, daar konden ze geen huilende meisjes bij gebruiken. Ze hadden meer nodig dan dat. En volgens hun handlangers, die hun trots probeerden te verbergen door een stak gezicht op te zetten, hadden deze vrouwen het in zich.
Boven de twee broers bungelde een lamp, het licht scheen op de tafel en wierp schaduwen over de gezichten van de vrouwen. Uriël had zich over de foto’s gebogen en had meteen drie van de acht foto’s aan de kant geschoven.
‘Deze niet.’ Het waren maar twee woorden, maar ze waren overduidelijk. Meteen werden de drie foto’s van de tafel gehaald door één van de mannen die voor hen stonden. Hij had kunnen overleggen met zijn broer. Wellicht had Sam wel iets gezien in één van de vrouwen, maar Uriël wist dat ze opzoek waren naar hetzelfde. In dit geval voelde hij zich dan ook bevoegd om de beslissing voor hen beide te nemen.
De andere vijf foto’s schoof hij iets meer naar zich toe. De ring die hij had gekregen van zijn vader, toen de man spijtig genoeg was overleden, glom in het zachte, gele licht van de lamp die boven hen hing.
Zijn zicht viel op een dame die gefotografeerd was op staat. Ze was onderweg naar iets, haar blik gefocust op de weg voor haar. Haar donkere haren waren ingevlochten, wat hem deed geloven dat ze haar lange haren liever uit de weg wilde hebben. Op die manier wilde ze haar vrouwelijkheid niet gebruiken, maar ze was zich er wel bewust van. Dat was duidelijk aan de manier waarop ze haarzelf presenteerde.
‘Wie heeft haar gezien?’ vroeg hij aan de drie mannen. Eén van de handlangers, genaamd Giovanni, stapte naar voren. Afwachtend keek de man naar zijn baas. Uriël bewoog met zijn vingers omhoog, wat voor Giovanni een teken was om te beginnen met praten.
‘Haar naam is Emrysae di Nero. Of Emrys, zoals ze haarzelf ook wel noemt.’ Uriël gaf vrij weinig om haar naam. Met zijn aanzien en macht zou hij de vrouw iedere andere naam kunnen geven die hij wilde, als het hem niet zou bevoelen.
‘Waarom zij?’

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ietwat verveeld staarde Samaël naar de foto's voor hen, hij had er wel een mening over, daar niet van, maar zijn broer vond het fijn als die in eerste instantie een selectie kon maken. Dat wist hij en het was geen probleem, zolang hij het eens was over de foto's die afvielen, in dit geval kon hij zich daarin vinden. Meestal wel, eigenlijk, wat de dames betrof zaten Uriël en hij gemiddeld op dezelfde lijn. Mocht hij het er een keer niet mee eens zijn, dan zou hij dat ook wel aan zijn broer laten merken, of de vent nu ouder was dan hij of niet.
'Ze werkt als personal trainer bij een sportzaak in Rome en in de avond werkt ze af en toe voor een aantal privé detectives, zij is hun contact bij de nachtclubs in Rome. Wat haar fysiek en mentaal in orde stelt, net als dat ze in beide zaken voor alleen maar mannen werkt. Bij verder observatie kwam ze over als iemand die orders meestal wel volgt, ze heeft echter een eigen wil wanneer er niemand kijkt en pakt de zaak dan opeens anders aan. Tot iemand weer duidelijk maakt dat het op een specifieke manier moet.'
Zachtjes begon Samaël te grinniken. 'Echt iets voor jou, broer,' hij wist dat zijn broer, net als hij overigens, gewend was dat er naar hem geluisterd werd. Het eindigde meestal niet goed met de mensen die dat niet deden, hoewel de kans groot was dat het sowieso niet goed zou eindigen met deze jongedame. Ze werd uitgezocht op haar kwaliteiten en die klonken goed, maar de kans dat ze het overleefde, was nu eenmaal vrij klein. Samaël boog zich naar voren en schoof wat van de foto's opzij. Hij had met zijn broer afgesproken dat ze ieder een van de dames zouden kiezen, hopelijk waren ze het met elkaar eens, maar zo niet dan was onmiddellijk duidelijk wie hier een beter zicht op had. 'Vertel eens iets over deze,' hij schoof de foto naar voren van iemand die langs het water liep. Op het eerste gezicht leek ze te lief voor deze selectie, haar uiterlijk was schattiger dan dat van de rest van de dames, maar uiterlijk kon bedriegen. Mensen zouden hem waarschijnlijk in eerste instantie ook niet aanwijzen als een sadist en moordenaar. Tenminste, het was niet de bedoeling dat het zo duidelijk was, dat maakte het veel minder leuk om met zijn uiteindelijke slachtoffer te spelen. Het was zo aandoenlijk als ze dachten dat hij dat mes niet in hun keel ging steken. Of ergens anders, het was niet leuk om met de keel te beginnen, dan was het spel zo snel afgelopen.
'Haar naam is Loué Piovoso,' een van de mannen begon te spreken en Samaël richtte zijn aandacht op hem. De mannen die voor hen stonden waren hun vrienden op momenten, maar nu werkten ze voor hen. Er was een duidelijke hiërarchie waar mensen zich aan hoorden te houden en hoewel deze mannen vlak onder hen stonden, wisten ze heel goed wat ze wel en niet konden maken. Ze probeerden af en toe wel meer bij hem, dat wist hij en het maakte niet uit, als het echt te ver ging dan zette hij ze toch wel weer op hun plaats. Sommigen betaalden dat met de dood, anderen hadden meer pech.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De eerste dame waarover was verteld, beviel hem wel. Iemand die fysiek sterk was, was al belangrijk. Het lichaam zou namelijk wel de verschillende soorten testen en experimenten aan moeten kunnen. Er waren al teveel vrouwen bezweken onder druk. Wellicht zou dat met deze niet gebeuren, omdat ze naar de sportschool ging en er zelfs werkte. Aan haar lichaam te zien had ze het behoorlijk goed getraind. Daarnaast was ze ook nog eens actief aan het werk voor verschillende privédetectives. Ze was als het ware een tussenpersoon. Dat betekende dat ze goed op haar zaakjes moest letten. Ook dat was een goede eigenschap.
Samaël had zich gefocust op een andere dame. Een dame die Uri eigenlijk al af had willen keuren om hoe ze eruit zag. Te lief, te schattig. Niemand zou haar serieus nemen. De reden dat ze niet meteen van de tafel was beland, was omdat Uriël vertrouwen had in zijn mensen. Ze hadden haar daar niet zonder een reden neergelegd. Wellicht zouden ze haar onschuld nog in hun voordeel kunnen gebruiken, mocht ze door de selectie heen komen.
‘Deze zal niet snel moeite hebben met het opvolgen van orders. Toen ze jonger was, was ze werkzaam in Napels bij een winkel waar ze zowel kruiden, edelstenen als andere onzinnigheden verkochten. De winkel was echter slechts een cover voor wat er zich achter de gesloten deuren afspeelde. Vanuit die winkel wordt een groot deel van de drugs in het zuiden verhandeld en verzonden. Ze is niet veel meer dan een mooie afleiding en een medewerker die alles inpakt en op de post doet, maar het geeft wel weer dat ze ervaring heeft met het criminele handelen en niet bang is om risico’s te nemen. Verder geeft ze lessen in verschillende vormen van yoga, dus zowel fysiek als mentaal zou ze in balans moeten zijn.’
Uriël drukte zijn lippen op elkaar. Iemand die werkzaam was in de drugshandel in Napels. Dat was zeker geen verkeerde om er bij te hebben. Ze zouden hun invloed kunnen uitoefenen. Al was een praktische medewerker lang niet belangrijk genoeg.
‘Dat ze bereid is om risico’s te nemen is goed,’ dacht Uri hardop. ‘Maar slechts een medewerker? Ik weet niet in hoeverre we daar wat mee kunnen.’
‘Ze is de kleindochter van Rivenditore.’ Die naam kenden ze als geen ander. Rivenditore, Tore in het kort, was het genie achter de drugshandel in Napels. Wat betekende dat deze vrouw opeens een stuk waardevoller bleek te zijn, en niet alleen om haar jeugdige gezicht.
Ook de andere drie dames werden uitvoerig besproken. Een vrouw uit Sienna, die eerder stewardess was geweest, voordat de luchtvaartmaatschappijen één voor één van de markt werden en twee uit Florence. Daarmee hadden ze alle vrouwen besproken en moest er een keuze worden gemaakt.
‘Wat denk jij, broertje?’ Uriël maakte vaak duidelijk dat Samaël als het ware onder hem stond. Zijn broertje was jonger. Uri was de eerste opvolger geweest en dat was nooit veranderd, maar jammer genoeg had zijn broertje net zoveel te zeggen over hun criminele praktijken als ieder ander. Dat betekende dat ze moesten overleggen. Gelukkig zaten ze vaak op één lijn. Hier en daar hadden ze wel eens een meningsverschil, maar dan maakte Uri graag duidelijk wie er nou eigenlijk echt de baas was. Het was een schande dat Sam er niet altijd naar luisterde.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Al op een jonge leeftijd had Samaël geleerd hoe je het beste een zogenaamd 'pokerface' op kon zetten. Het was in deze wereld belangrijk dat mensen niet wisten wat je van plan was, wat je dacht of wat je volgende zet ging zijn. Niet alleen bij poker, hoewel Samaël dat zeker leuk vond om de tijd te doden, maar in het algemeen. Zeker als de baas van een operatie als die van hem. Hen, als hij zijn broer meetelde. Dat was dan ook de reden dat niemand de grijns op zijn gezicht zag toen de jongedame werd beschreven. De mannen hoefden niet meteen te weten dat hij haar wilde, maar hij zou haar krijgen. Zelfs als Uriël het er niet mee eens was, zijn mening interesseerde hem niet. Niet nu, in ieder geval.
De overige drie vrouwen kwamen ook nog aan beurt, maar Samaël wist al op wie hij zijn zinnen gezet had. Hij luisterde omdat het moest, omdat het belangrijk was te weten wat hun opties waren als de twee gekozen dames toch stierven, maar voor nu ontsprongen ze de dans. Hij wilde Loué. Net als haar achtergrond, stond haar uiterlijk hem ook wel aan. Hij had geen vriendin momenteel en zelfs als hij die wel had, dan had hij er geen moeite mee om andere vrouwen het bed in te krijgen. Vrijwillig of niet. Het was een groot voordeel dat de jongedame knap was, anders was haar foto hem misschien niet eens opgevallen.
''Loué Piovoso, al is het maar om Rivenditore een hak te zetten met zijn kleindochter,' de man was niet zijn favoriet, maar hij had het überhaupt niet op andere kopstukken van organisaties. Ze waren minder dan hij en zijn broer. Er waren maar weinig mensen die een stad zoals Florence op hun naam hadden staan. De wereld was geschokt toen naar buiten kwam dat Italië de stad 'cadeau' gaf aan de Carnefice broers. Florence was een van de culturele hoofdsteden, maar de stad had een geschiedenis van gezinnen die de baas waren. De Medici hadden de stad een flinke tijd in hun macht gehad, nu was het de beurt aan de Carnefice. Ander soort beroep, maar hetzelfde idee. Florence was van hen, tot ze de rest van Italië erbij konden voegen.
'Ga haar halen,' hij wuifde met zijn hand en een van de mannen verliet de ruimte meteen. Het was een slecht plan om niet te luisteren wanneer Samaël een bevel gaf. Of Uriël. Wat sadisme betrof waren de broers vrij gelijk in het vak. 'En jij, broer, enige voorkeur voor je nieuwe speeltje?' Vast wel, hij kende zijn broer niet als iemand die geen besluiten kon maken. Hij wist waarschijnlijk wel wie Uriël ging kiezen. Ze hadden beide gekozen op uiterlijk om iets te weten te komen over de twee dames die hun blik vingen, hun eerste ingeving was vaak de beste. Dat was het met mannen en met deals, het zou vreemd worden als het met deze dames anders zou zijn. Daarentegen waren ze beide onvoorspelbaar, wie weet had hij zijn broer toch niet goed ingeschat.
Samaël keek overigens wel uit naar de training. Ze hadden overlegd dat ze bij deze dames iets meer op de voorgrond aanwezig gingen zijn, het moest maar eens gedaan zijn met het sterven van de vrouwen die ze door de procedure stopten. Misschien was het een optie om de vrouwen gewoon te verdelen. Hij hield niet zo van delen en Loué was niet voor niets zijn keuze.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een gulle gift geweest van Italië. Een bruisende stad als Florence in ruil voor hun veiligheid, zolang ze niet in de weg zouden lopen. Florence lag centraal in Italië en niet al te ver van de zee. Ze hadden de stad volledig onder hun macht en dat was nog maar het begin. Want hoe leuk een stad als Florence ook was, de broers hadden hun zinnen al gezet op meer. De andere, grote steden in de buurt. Milaan, Bologna, Turijn. Het liefst heel Italië. Met de mankracht die ze nu hadden, zouden ze dat echter niet kunnen bereiken. Ze hadden meer nodig. Dat was dan ook de reden dat ze zorgvuldig mensen aan het selecteren waren, waaronder de twee vrouwen.
Zowel Uriël als Samaël wilden ene zorgvuldig samengesteld leger. Een leger dat bestond uit zowel mannen als vrouwen. Al hadden de meeste vrouwen er nog moeite mee. Met name omdat het leger niet alledaags was. Het was de bedoeling dat ze een leger zouden vormen uit verschillende mutanten, met gaven en krachten waar geen ander mens tegen op zou kunnen. Hiervoor zouden echter enkele experimenten uit moeten worden gevoerd. Experimenten die het mannelijke lichaam beter kon verdragen dan het lichaam van een vrouw. Toch gaven de broers het niet op. Ze zouden blijven zoeken naar het juiste soort vrouw, net zolang totdat het zou lukken en ze zouden weten waar ze zich precies op zouden moeten richten.
‘Emrysae’ Uriël nam de foto nog eens tussen zijn vingers. Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden. Ondanks dat de vrouwen hier zouden arriveren als proefpersonen, had Uri nog veel meer voor hen in petto. Zeker voor de dame die hij zelf uit had gekozen. Ze hadden al meerdere vrouwen over de vloer gehad voor hun grootste plannen en er had er geen één tussen gezeten waar de broertjes zich niet te goed aan hadden gedaan. Als onderdelen van hun experiment, als pionnen van een leger, hadden de vrouwen geen eigen wil. Ze zouden moeten uitvoeren wat hen werd opgedragen. En als ze toch zouden protesteren… Daar had ieder van de broers een eigen reactie op.
‘Ik verwacht dat beide dames hier binnen twee dagen zullen arriveren. We kunnen het ons niet veroorloven om teveel te vertragen.’ De broers hadden een hoop tot hun beschikking, waaronder verschillende middelen van vervoer. Rome en Napels lagen niet om de hoek, maar Uri wist zeker dat zijn mannen de dames hier binnen twee dagen zouden kunnen krijgen. Dan zou het allemaal kunnen beginnen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
De mannen vertrokken binnen een paar secondes nadat Uriël hen bevolen had. Met een deadline in twee dagen, was er geen tijd te verspillen met beleefdheden. Daar deden ze sowieso al niet veel aan, zeker Uriël en Samaël hadden nooit echt een reden om beleefd te zijn. Hij kon het heel goed, daar niet van, maar het was leuker om macht te gebruiken en te zien wat dat met mensen deed. Mensen die hem nog nooit gezien hadden, hem beledigden en er daarna achter kwamen wie hij was? Goud. Hun gezicht was goud waard op het moment dat ze wisten dat ze ten dode opgeschreven waren.
Samaël stond op en liep richting de deur, maar hij draaide zich nog wel om naar zijn broer. 'Zullen we een weddenschap afleggen?' Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'Wedden dat mijn dame het langer volhoudt dan die van jou?' Gewoon omdat het kon. Samaël zou nooit een mogelijkheid voorbij laten gaan om een weddenschap met zijn broer aan te gaan, al was het maar om het dagelijks leven iets minder saai te maken. Dat hij zijn broer ondermijnde als hij won, was een welkome bijkomstigheid.

Het was een uur of zeven toen de mannen aankwamen in Napels, de perfecte tijd. Winkels gingen meestal om acht uur dicht, dus nu hoefden ze alleen te wachten tot Loué klaar was met werken. Dan konden ze haar 's nachts verschepen naar Florence, zodat ze nog meer dan genoeg tijd over hadden binnen de twee dagen. Zelfs al had Uriël hen twee dagen gegund, het was altijd beter om eerder klaar te zijn. Misschien hadden ze de avond dan wel vrij om te zuipen, na alle dames uitzoeken en deze ophalen, hadden de mannen daar wel behoefte aan.
Allegandro had de leiding genomen over de groep naar Napels, immers had hij Loué gespot. Ze was zijn prijs en hij was meer dan tevreden dat Uriël haar gekozen had. 'We weten dat ze via de achterdeur de winkel verlaat, ze moet via een smal steegje om bij het plein te komen. Snijd haar af halverwege het pad, forceer haar de andere kant op en de bus zal daar klaar staan. Ik wil twee mannen op de daken, mocht ze bescherming van Rivenditore genieten, dan schiet je hen neer voor ze in de buurt komen. Haar leven is de enige met waarde. Duidelijk?'

Zuchtend haalde ze de borstel nog een paar keer door haar haren heen. Ze kamde het strak naar achteren en zette er wat klipjes in, maar geen vlechten dit keer. Vlechten waren voor het sporten, in een nachtclub wilde Emrys van haar gehele lichaam gebruik kunnen maken en daar vielen haar haren ook onder. Hoe graag ze die ook vast zou zetten met een paar elastiekjes.
De jurk die ze uit de kast trok, was glimmend, donkerblauw satijn, ze combineerde het met zilveren schoenen en uithouden sieraden. Het was een simpele jurk, vandaar dat ze een statement ketting erbij pakte. De ketting had ze ooit van een van de detectives gekregen om ook de duurste clubs in te komen en ze had hem nooit meer terug gegeven. Hij had er ook niet om gevraagd. Nog een paar vegen make-up en Emrys was klaar om te gaan. Een uur te vroeg. Opnieuw die zucht. Ze liet zich op de bank van haar appartement vallen en begon te flipperen. Er waren oude afleveringen van een soap opera die ze al twintig keer gezien had, maar er was niets mis met nog een extraatje. Ze zou iets moeten doen om de tijd te doden

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Loué was het een rustige dag geweest. Het was een dag waarop ze achter de counter had gestaan en klanten had geholpen, als de vriendelijke medewerkster die ze altijd al was geweest. Niemand had door dat een paar kamers verderop, in hetzelfde pand hele andere zaken gaande waren. Waar Loué de schijn ophield met haar verschillende soorten kruidenthee, helende kristallen en boeken over mythes en fabels, was er achter haar een grote handel gaande in verschillende soorten drugs. Een handel die alleen maar meer was opgebloeid nu ze in hadden gespeeld op de dalende economie en de grote vraag naar het ontvluchten van het leven.
Loué leek op het eerste gezicht een onschuldige vrouw. Iemand die nooit toevertrouwd zou worden met een grote rol binnen de organisatie en zo hadden ze het ook naar buiten gespeeld. Ondanks dat ze de kleindochter was van Rivenditore, was ze niets meer dan een hulpje. Tenminste, dat dacht de buitenwereld. In werkelijkheid was haar grootvader haar al aan het klaarstomen voor het echte werk. Uiteindelijk zou ze zelfs zijn handel over nemen. Dat was een actie waar haar vader het niet mee eens was, maar aangezien Rivenditore haar grootvader was aan haar moeders kant, en zij zijn enige kleinkind, was de keuze al snel op haar gevallen.
Vandaag had ze zich echter beziggehouden met haar “normale” taken. Ze had de winkel opgeruimd na sluitingstijd en de voorraad bijgevuld. Als laatste had ze alle lichten uitgedaan en de deur in het slot gedraaid. Haar tas slingerde ze over haar schouder, waarna ze ook de achterdeur afsloot. Eenmaal buiten werd ze begroet door een donkere hemel en een koude lucht, aangezien het al laat in het jaar was en het weer niet meer was wat het was geweest.
Door de smalle steeg lopen was nooit een probleem geweest. Men wist wel beter dan in de buurt te komen van het pand van Rivenditore. Op deze avond kwam ze echter een man tegen, die haar de weg versperde. Alert, maar zelfverzekerd dat ze was, keek ze de man recht aan en knikte ze naar hem als een begroeting. Vervolgens draaide ze haar lichaam om, om via de andere kant van de steeg naar de straten van Napels te lopen. Met een iets versnelde pas, dat wel. Want de situatie helemaal vertrouwen, dat deed ze niet.

Terwijl een deel van de mannen naar Napels waren afgereisd, had Giovanni het geluk gehad dat hij met een paar anderen naar Rome was vertrokken. Dat was een stuk minder ver reizen, waardoor ze meer tijd hadden gehad om de avond goed voor te bereiden. Emrys was niet iemand die ze zomaar zouden kunnen overvallen en zich gewonnen zou geven. Giovanni had haar gezien in de sportschool. Ze had genoeg lessen gevolgd en gegeven die zich hadden gericht op krachttraining. Ondanks dat zij sterker en met meer man waren, was ze niet iemand om te onderschatten.
Het beste was om haar te pakken op een plek waar ze het niet zou verwachten. Ideaal gezien was dat haar appartement, wat ze al een tijdje in de gaten hadden gehouden. Ze had zich klaar gemaakt voor de avond. Ze hadden haar telefoon weten af te tappen en vanuit daar waren ze er achter gekomen dat ze contact had met één van de detectives, voor wie ze werkte. Voor hem moest ze vanavond naar een club. De locatie van de club hadden ze al, eveneens als de route er naar toe. Voor het geval dat. Giovanni was van plan om haar niet verder te laten komen dan haar voordeur. En als ze uiteindelijk die voordeur uit zou gaan, zou ze dat niet alleen doen.
Ondertussen waren ze al binnen gekomen in het appartement. Ze waren stilletjes de trappen op geslopen en zo waren ze bij de juiste verdieping aangekomen. Hij en de twee anderen waren allemaal gewapend, maar het was niet de bedoeling dat ze hun wapens zouden gebruiken. De vrouw zou geen verwondingen mogen oplopen. Dat zou haar kwetsbaarder maken voor de experimenten en in dit geval zou vooral Uriël er niet blij mee zijn, aangezien hij degene was die voor Emrys had gekozen. Geen van hen wilden hem teleurstellen, of zijn broer. Want een teleurstelling betekende ook een straf. En die probeerden ze allemaal te ontwijken.
‘Jullie weten het plan?’ vroeg hij aan zijn mannen, bijna geruisloos. Ze knikten. ‘Goed,’ mompelde Giovanni. Eén van hen zou de deur openbreken en naar binnen rennen. De anderen zouden meteen volgen, zodat Emrys niet de kans zou krijgen om iemand te overmeesteren. Drie tegen één, dat zou goed genoeg moeten zijn. Ze hadden verschillende atributen meegenomen, om het zichzelf zo gemakkelijk mogelijk te maken.
‘Bij drie vallen we binnen,’ zei Giovanni, toen ze eenmaal voor de juiste deur stonden. Hij pakte zijn wapen, aangezien het wel bedreigend overkwam en die macht was zeker belangrijk. Hij hield zijn wapen in één hand, terwijl hij met de ander aftelde van drie naar één. Op één beukte één van zijn handlangers tegen de deur, die meteen openvloog.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Het was lang geleden dat ze Vivere gezien had, de serie was voor het eerst in 1999 op televisie gekomen en ze was al vrij snel verslaafd eraan. In het weeshuis was dat een van de weinige dingen die de kinderen mochten kijken op televisie, hoewel Emrys er nooit zoveel van gezien had als ze zou willen. Ze zat vaker ergens opgesloten omdat ze zich niet had gedragen, dan dat ze met de rest van de kinderen voor de televisie mocht zitten. Dat opsluiten had zijn sporen overigens wel achter gelaten, een van de redenen dat ze er nu voor zorgde dat niemand haar te pakken kon krijgen. Ze was slim, snel en voornamelijk sterk, zeker voor een vrouw. Als iemand dacht achter haar aan te gaan, dan konden ze een klap terug verwachten. In de meeste clubs was het zelfs maar één vent geweest die iets geprobeerd had en waar ze korte metten mee had moeten maken, daarna wist de hele club dat het een slecht plan was om achter haar aan te gaan. Soms was het wel jammer, het was leuk om iemand een vuistslag te geven, maar het was ook wel makkelijk om een reputatie te hebben.
Op dat moment zag ze schaduwen onder de deur, normaal gesproken kwam er licht van de gang, maar nu waren er donkere silhouetten die onder de deur door schenen. Niet goed. Het was te laat om er nog vandoor te gaan, dus ze moest maar hopen dat degene achter de deur, niet was voorbereid op de tegenaanval. Emrys schoot van de bank af, greep in de tussentijd haar knuppel, die ze altijd binnen handbereik had en sloeg. De deur ging met een klap naar voren, viel uit zijn scharnieren en er kwam een man naar binnen. Hij kreeg de knuppel vol tegen zijn gezicht aan en ging met een klap weer achteruit. Eén neer, hopelijk niet zo veel meer te gaan.

De jongeman had zijn werk goed gedaan. Hij was nog niet heel lang in de organisatie opgenomen, maar hij wilde duidelijk leren en deed wat hij werd opgedragen. Voor nu was dat prima, later zou hij zijn mening over een plan mogen vertellen, nu leerde hij en hij leerde snel. Zonder problemen wist hij Loué tegen te houden en ervoor te zorgen dat ze de andere kant op ging. Brave jongen. Dit soort jongens moesten ze in het team hebben, helaas waren ze niet al te makkelijk te vinden. Vaak vonden jochies dat ze zelf konden bedenken wat en hoe ze iets wilden, hoe snel ze binnen de organisatie groeiden lag niet aan hen, het was de beslissing van de mensen boven hen en die mensen hadden een voorkeur voor jongens die konden luisteren. Eerst duidelijk maken dat je geschikt was voor dit werk, dan pas verder kijken. Helaas voor die jongens eindigde het vaak met een gebroken nek.
Loué kwam de goede kant op gelopen en toen ze eenmaal het uiteinde van de steeg bereikte, grepen twee van zijn mannen haar vast. Ieder een arm. Het uiteinde van het steegje was net ver genoeg van het centrum van Napels, dat niemand haar zou horen, zelfs als ze zo zielig was om te gaan schreeuwen om hulp. Een derde man trok haar tas van haar lichaam af, zodat eventuele wapens of goederen die ze daarin had zitten, niet tegen hen gebruikt konden worden. Allegandro gebaarde dat ze haar het busje in moesten krijgen, waar ze onmiddellijk in ijzeren boeien aan de zijkant van het busje vast gemaakt werd. Allegandro was inmiddels voor haar komen staan, ver weg genoeg zodat ze hem niet kon trappen, maar zo dichtbij dat ze wist dat hij de baas was.
'Ik heb niet de intentie om je pijn te doen, dus gedraag je,' tussen zijn vingertoppen verplaatste zich wat zwarte rook, iets wat hij haar duidelijk liet zien en hij zou haar makkelijk laten merken dat die rook pijn deed als ze niet luisterde, voordat hij de opdracht gaf aan zijn mannen om ervandoor te gaan. De mannen op de daken en de jongen in het steegje zouden met een andere auto gaan, het was tijd om terug te keren naar Florence. Met een beetje geluk had niemand van Tore's mannen gezien wat hier gebeurd was en zelfs als ze dat wisten, dan hadden ze niet het lef om achter hen aan te komen wanneer Florence bereikt was. Het was dus heel simpel wat er ging gebeuren, hopelijk snapte Loué dat ook.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze was overvallen. Drie mannen hadden haar in een hoek weten te drijven en ze had fysiek niet op gekund tegen de drie. Het wapen dat ze in haar tas bij zich droeg, was meteen van haar verwijderd en daardoor was ze machteloos geweest. Ze had geprobeerd tegen te stribbelen, maar de mannen die haar vast hadden gehouden, waren sterker geweest. En eenmaal in de bus, hadden haar handen binnen enkele seconden aan elkaar gezeten door middel van ijzeren handboeien. En sterker nog, ze zat zelfs vast aan het busje, waardoor ze geen kant op kon.
De waarschuwing van de man kwam binnen, zeker door de donkere rook die tussen zijn vingers verscheen. Loué kende maar één soort groep die zich daar mee bezig hield. De Carnefice broers. De twee broers die een imperium hadden opgebouwd in Florence en zelfs zo gevreesd waren door de overheid dat ze een gehele stad cadeau hadden gekregen, in ruil voor de veiligheid van de rest van Italië. Een deal waar de broers zich niet aan zouden houden, dat wist vrijwel iedereen wel te voorspellen. Loué kende het gevoel van altijd meer willen, macht uitbreiden. Dat was precies wat de Carnefice broers nu aan het doen waren, door haar mee te nemen.
‘Als je weet wie je voor je hebt, dan weet je ook dat je hier spijt van zal krijgen!’ snauwde Loué. Haar grootvader zou het snel genoeg te horen krijgen. En hij en zijn mannen zouden zich niet laten afschrikken door de Carnefices in Florence, daar was ze van overtuigd. Zelfs niet door de zogenaamde mutanten. Een mutant kon net zo gemakkelijk dood als een mens, zolang ze maar wisten op welke plek van het lichaam zouden moeten schieten.
De man boog zich naar haar toe en hield zijn hand open, waardoor er weer rook verscheen. Dit keer was het een kleine wolk, maar Loué rook de geur er al van. Het was alsof verschroeid en rottend vlees naast haar lag, gemixt met rotte eieren en uitwerpselen. De rook dwarrelde langzaam omhoog naar haar gezicht, waardoor ze haar neus optrok en begon te hoesten.
‘Precies, prinses. Blijf vooral maar door praten, dan zullen we zien hoelang die kleine longen het van je volhouden. Tegen de tijd dat Tore doorheeft dat zijn kleindochter vermist is, wil hij je waarschijnlijk niet eens meer kennen.’ De man liet de rook verdwijnen, maar de geur bleef in haar neus prikken.
Gefrustreerd trok Loué met haar armen naar achteren, in de hoop dat de handboeien mee zouden geven. Dat iets mee zou geven. Natuurlijk deden ze dat niet. Ze zat overduidelijk gevangen, en er was een mutant die op haar lette. Ze wist niet wat de Carnefice broers met haar wilden, maar goed kon het niet zijn.

Hun eerste man werd meteen getroffen door een knuppel. Eentje die hij al had zien staan in de kamer, maar hij had er niks over gezegd. Hij had zich bewust stil gehouden, om te zien of zijn mannen net zo observeren waren geweest als hij. Duidelijk niet, want anders hadden ze ook geweten dat de vrouw een knuppel had gehad en dat ze zich daar op voor hadden moeten bereiden. Dat was overduidelijk niet gebeurd, want één van zijn mannen had de knuffel op zich gekregen en was er duidelijk niet blij mee. Gelukkig kon hij het snel van zich afschudden. De gebroken botten of beschadigde lichaamsdelen kwamen later wel.
Gio hield zijn pistool gericht op de dame, terwijl hetzelfde deed met haar knuppel. Ze was niet bang om in de aanval te gaan, dat hij zojuist al gemerkt. Steeds meer begon hij te snappen waarom Uri voor haar was gegaan. Ze was niet bang, ze ging er voor.
‘Ik moet toegeven dat dat een goede klap was,’ sprak hij tegen Emrys. ‘Je weet waar je ze moet raken.’ Ze werkte in nachtclubs, wat betekende dat ze ook wel gewend was om mensen van haar af te slaan. Al was ze vast niet degene die letterlijk mensen van zich afsloeg. Daar waren immers de uitsmijters voor. Ze leek echter genoeg te hebben geoefend om te weten hoe ze met een aanvaller om moest gaan. Ze zou het echter niet winnen van hem en zijn andere man. Ze was misschien sterk, maar niet sterk genoeg.
Emrys haalde opnieuw uit met de knuppel en op hetzelfde moment schoot Gio. Het geluid zorgde er voor dat de knuppel in de lucht bleef hangen. Giovanni was niet achterlijk. Hij had de broers beloofd dat beide vrouwen in perfecte staat zouden worden afgeleverd. Hij zou dan ook niet durven om Emrys te verwonden. Het was slechts een schot in het plafond geweest om haar af te leiden van wat ze eigenlijk had willen doen.
De tweede handlanger greep naar de knuppel en wist die uit haar handen te trekken. Dat maakte de weg voor Gio vrij. Hij moest een paar handen ontwijken van de vrouw, maar al snel had hij haar armen vastgenomen en kon hij deze bij elkaar binden door middel van een paar handboeien. Hij trok de vrouw naar zich toe en veegde haar haren aan de kant, zodat hij goed één op één met haar kon spreken. ‘Hier is wat er gaat gebeuren. Je loopt met ons mee. Als je er ook maar over denkt om te vluchten, dan zal onze vriend hier,’ Gio knikte naar de man met het bebloede gezicht, die zich ondertussen iets had hersteld, ‘Er voor zorgen dat wat jij hem hebt aangedaan, ook bij jou zal gebeuren.’
Hij wist dat hij haar heel moest houden, maar zij wist dat niet. En dat was informatie die hij tegen haar zou gebruiken voor zolang het nodig was.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
De eerste man was te makkelijk richting de grond gegaan door haar knuppel. Hij was er duidelijk niet op voorbereid dat ze terug zou slaan, in ieder geval niet met een wapen in haar handen. Als dit soort mannen voor je kwamen, dan deden ze meestal wel onderzoek, dus ze zouden moeten weten dat ze gespierd genoeg was om klappen uit te delen. Die knuppel maakte het gewoon een stuk leuker en effectiever. Vooral leuker. De rest van de mannen waren echter iets minder makkelijk aan te pakken, zeker omdat die meer ingespeeld leken te zijn op haar manier van werken. Er werd een pistool op haar gericht, maar de man schoot in het plafond. Emrys was bezig om met haar knuppel uit te halen, maar ze dook in elkaar voor het schot en dat zorgde ervoor dat de man haar knuppel af kon pakken.
Woest rukte ze aan haar armen, maar zelfs met haar spieren kon ze hem er niet van weerhouden om handboeien om haar polsen te doen. De man trok haar naar zich toe, zodat ze met haar rug tegen hem aan stond. Ze voelde zijn vingers in haar nek, voelde hoe hij haar haren aan de kant schoof en voelde zijn aanwezigheid. Te dichtbij. Ze had het niet zo heel erg op persoonlijk contact met dit soort mannen.
'Nee,' terwijl ze antwoordde, gooide ze haar beide benen in de lucht en trapte tegen de dichtstbijzijnde man aan. Hij ging met een klap achterover, recht haar boekenkast in. Wat vast heel pijnlijk was, aangezien ze daar ook beeldjes en sieraden in bewaarde. Ach, had hij maar niet moeten komen. De man die ze met de knuppel bewerkt had, nam het woord van zijn baas echter vrij serieus en gaf haar een harde vuistslag tegen haar kaak aan. Ze kromp ineen van de pijn. Dat was niet aardig, zij werd vast gehouden. Dit was niet hoe ze een eerlijk gevecht zou afhandelen. Aan de andere kant was er sowieso niets eerlijks aan drie tegen één, zeker als die drie ook nog vuurwapens hadden.

Hij begon te lachen. Hij kon er niets aan doen, maar het was werkelijk absurd dat ze dacht dat haar grootvader zou komen voor zijn kleindochter. Zelfs al zou de man het willen, zelfs al was ze belangrijk genoeg voor hem om te komen, dan zou hij Florence nooit durven te betreden. Iedereen kende de Carnefice broers, iedereen wist dat er een doodsstraf stond op het betreden van Florence zonder hun toestemming. Een straf die vaak dagen, maanden duurde, aangezien ze er niet vies van waren om de dood iets te rekken. Soms werden mensen zelfs uitgekozen en gegeven aan de nieuwe rekruten om hen te leren hoe je iemands dood zo pijnlijk mogelijk kon maken, hoe je iemand zo lang mogelijk in leven hield, zonder dat ze echt een leven hadden. Dat kon je doen met lijken, het kon ook met vijanden en de laatste was zeker een stuk leuker.
'Als jij dat wilt geloven prinses, ga gerust je gang, maar je weet zelf ook voor wie ik hier ben en je weet dat je grootvader geen ruzie met hen wilt. Niet als hij zijn drugs handeltje in stand wilt houden.' Hij gebaarde naar zijn mannen dat ze konden vertrekken. Loué zat vast, hij zat naast haar en de troep was opgeruimd. Niemand zou erachter komen dat de jongedame zomaar van straat geplukt was, niet als het aan hem lag in ieder geval. Het lag ook aan hem. De politie zou geen probleem vormen, immers was Napels bekend om de omkoopbare politie en Rivenditore wist niet wat er gebeurd was. Nog niet. Samaël kennende kon het best zo zijn dat Rivenditore er uiteindelijk achter kwam dat de Carnefice broers zijn kleindochter hadden, of gehad hadden, maar op dat punt was het meestal al te laat.
'Rijd eens door jongens, als jullie morgen bier willen, dan moeten we deze verdomde stad verlaten,' ze reden de snelweg op en het gas werd ingedrukt. Er was niets mis met je aan de snelheid houden, maar iedereen wist dat de politie dat niet interessant vond. Ze hadden wel betere dingen te doen dan een paar busjes op de snelweg controleren. Zoals ervoor zorgen dat er niet nog meer steden in criminele handen vielen, zoals al gebeurd was met Florence.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Loué wist dat de man een punt had. Ondanks dat haar grootvader alles voor haar over zou hebben, was zijn handel hem ook veel waard. En dat snapte ze, want het zou ooit haar handel worden. En waarschijnlijk zou hij niet tegen de Carnefice broers in gaan, als dat zou betekenen dat ze zijn handel zouden kunnen ondermijnen. Loué was er echter van overtuigd dat ze niet alles wisten van de handel. Zij zat hier omdat ze de kleindochter was van Tore. Niet omdat ze zijn rechterhand was en genoeg snode plannen op haar naam had staan. Dat was een stukje informatie dat ze altijd verborgen hadden weten te houden voor de buitenwereld.
‘Wie zegt dat hij geen mannen in Florence heeft? Dat de Carnefices de baas zijn betekent niet dat iedereen die aanwezig in de stad, aan hun kant staan,’ merkte ze op. Ze wist vrijwel zeker dat haar grootvader ook daar contactpersonen had. Mensen die hem op de hoogte hielden van wat Uriël en Samaël uitvoerden en wat hun plannen waren. Want alleen op die manier kon hij hen een stap voor blijven. De informaten zouden echter goed verborgen zijn, dus die zouden de mannen van de broers niet kunnen vinden.
‘De bewoners van de stad weten maar al te goed wat er met mollen gebeurt,’ bromde de man. Loué rolde met haar ogen. Ze wist hoe de broers bekend stonden. Ze waren niet vies van pijn, zeker niet als het pijn was van een ander. Daar genoten ze zelfs van. Dat maakte het vreemd dat ze de opdracht hadden gegeven om haar geen pijn te doen. Want haar grootvader zou niet opkijken van een gebroken arm of een paar wonden en blauwe plekken, zolang ze maar levend terug zou komen. Loué wist ook wel dat ze hier niet vanaf zou komen zonder een aantal littekens.
Verslagen legde ze haar hoofd tegen de wand van het busje. Ze hoorde de wind er langs gieren, wat betekende dat ze met een hoge snelheid over de A1 scheurden, de nationale snelweg naar Florence. En als ze eenmaal daar zou zijn, zou ze er waarschijnlijk niet meer weg komen.

De mutaties en gaves, dat waren de meest bijzondere dingen die Giovanni ooit had gezien. Toen hij de broers had ontmoet, was hij niets geweest. Gewoon één van de mannen in de stad, met een normaal leven en stiekem doodsbang voor wat de broers met hem zouden kunnen doen. In die tijd was hun vader er nog geweest en has hij aan het hoofd gestaan. Het was toen echter al duidelijk geweest dat de broers het van hem over zouden nemen en daarom waren ze toen al begonnen met het rekruteren van mensen die ze vertrouwden en tevens van de mensen die ze zouden kunnen gebruiken in hun plan om een leger op te bouwen. Vreemd genoeg was hij in beide categorieën gevallen.
Emrys had één van zijn mannen weggetrapt en had hem juist als een soort steun gebruikt. Iets waar hij niet van was gediend. ‘God, straks moeten we haar benen ook nog vastbinden.’ Ruw trok hij haar naar achteren. Met één hand hield hij haar vast, met de ander duwde hij het pistool in haar rug. ‘Flik me dat niet nog een keer.’
Emrys was duidelijk geen lieverdje en ze gaf niet zomaar op. Iets wat in de toekomst misschien goed van pas zou kunnen komen, maar nu was het enkel ontzettend vervelend. Het maakte hun werk een stuk lastiger. Normaal hield hij wel van een uitdaging, maar hij was niet van plan om ook nog een voet of hand van haar in zijn gezicht te krijgen. Gelukkig had één van de anderen haar een flinke klap in haar gezicht gegeven, met dezelfde kracht als die zij had gebruikt om de knuppel te zwaaien. Dat zal haar leren.
‘Kom, weg hier. In het busje met dit wijf.’ Haar lichaam werkte niet mee. Sterker nog, ze leek nog altijd haar voeten stevig op de grond te willen zetten en hij voelde hoe al haar spieren zich aanspanden, alles om er maar voor te zorgen dat er niks zou kunnen gebeuren. Zuchtend stopte Giovanni met lopen, waarna hij haar met gemak over zijn schouder tilde. Hij hield haar zo vast dat het haast onmogelijk was voor haar om nog iets te proberen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Van beide partijen was er bericht gekomen dat ze de jongedame op hadden weten te pikken, Samaël had niet anders verwacht. Hij wist dat de mannen liever zouden sterven dan hen teleur stellen, zou hij ook doen, niemand wilde dat er hun grootste angsten werkelijkheid werden. Hij wist het immers van alle mannen. De eerste keer was een soort inwijdingsritueel, kijken hoe ze erop reageerden en als ze te bang waren, te zacht, dan konden ze niet bij de groep komen. Zo simpel was het. Bovendien vond hij het leuk om alle angsten van iedereen te weten, hij moest zijn gave eerst op iemand los laten, daarna wist hij het pas. Hij kon het niet van tevoren aanvoelen, zijn gave deed dat. Hij vond het tenminste een gave, de meeste mensen noemden het een mutatie.
De eerste groep die naar binnen kwam, waren de mannen die Emrys uit Rome gehaald hadden. De andere groep uit Napels lag maar een tiental minuten achter, wat betekende dat zij een heel stuk harder gereden moesten hebben om het te halen. De man die de jongedame in zijn handen had, gooide haar - vrij agressief, Samaël vroeg zich af wat er gebeurd was - naar voren, recht voor Uriël op de grond. Het viel hem nu pas op dat de man meerdere verkleurde plekken op zijn gezicht had, hoewel Emrys haar kaak er ook niet geheel ongeschonden vanaf was gekomen. Ze had gevochten, schattig.
'Ik weet vrij zeker dat ik nooit wat heb gedaan om jullie te irriteren, dus waarom ben ik hier?' Ze probeerde recht te zitten, maar dat ging vrij lastig met gebonden handen en voeten. De handen zaten zelfs achter haar rug, wat alles nog een stuk moeilijker maakte. Opnieuw de bevestiging dat ze niet lieflijk mee was gekomen met de mannen.
'Tien minuten met jou en iedereen is geïrriteerd,' de man gromde iets terwijl hij naar achteren liep, zodat de broers de ruimte hadden om zich met Emrys bezig te houden. Niet dat Sam dat van plan was, hoewel hij graag haar grootste angsten wilde weten, was zij Uriëls speeltje.
'Ja, want twee dagen tegen jouw gezicht aankijken is zo prettig,' ze snauwde de man af en ging daarna weer verder met haar inspectie van de ruimte. Ze was op zoek naar eventuele uitgangen. Natuurlijk was Emrys ervan op de hoogte dat de kans heel klein was dat ze weg zou komen van de Carnefice broers, hoewel ze nog steeds niet snapte wat ze van haar wilden, maar als die kans zich uiteindelijk voor zou doen, dan moest ze daar wel op voorbereid zijn. Als ze op dat moment niet wist waar de uitgangen waren, dan kon dat haar dood betekenen. Dat kon deze hele situatie sowieso, maar daar maakte ze zich niet zoveel zorgen over. De mannen die haar op waren komen halen hadden haar amper aangeraakt, op een klap tegen haar kaak aan na, die overigens een flinke bloeduitstorting tot effect gehad had, en ook nu werd ze gepresenteerd aan de broers. Niet als iemand die iets misdaan had, meer als iemand waar ze nog iets mee wilden, of iets ván wilden.
'Tong verloren of ben ik je interesse niet waard? In dat laatste geval, maak me los en ik ga gerust weer naar huis,' ze keek omhoog richting Uriël, aangezien ze voor hem neer was gegooid. Men zou toch denken dat hij dan ook wel een keer iets ging zeggen en Emrys was niet een geduldig typje.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zoals verwacht hadden zijn mannen hem niet teleurgesteld. Beide partijen hadden laten weten dat ze de dames hadden gevonden en mee hadden genomen naar Florence. Van wat Uri had begrepen, was Emrys een lastige vrouw geweest, die zich niet zomaar gewonnen had gegeven. Het meenemen van de andere vrouw was vrijwel zonder problemen verlopen, behalve dat ze tijdens de busreis behoorlijk had gedreigd met loze verhalen over Tore. Dat was een bijzaak. Door wat Uri nu wist over Emrysae, was hij des te nieuwsgierig hoe ze zichzelf zou presenteren tegenover hem.
En ze stelde niet teleur.
Ze was niet op haar mond gevallen, al leek het wel zo door de kleur op haar kaak. Het was duidelijk dat zijn mannen zich niet in hadden gehouden. Waarschijnlijk had ze het verdiend. Ze liet zich echter niet afschrikken. Ze had zelfs een grote mond tegen hem opgezet. Ze kreeg geen antwoord op haar vraag, waardoor ze alleen nog maar meer woorden produceerde en Uri vond het uitermate vermakelijk. Hij keek graag hoe hij zijn slachtoffers kon pushen. Wat er precies voor zou zorgen dat ze naar de rand werden gedreven, en wat er zou gebeuren als ze die rand over zouden zijn.
‘Ik denk dat je mijn interesse alleen nog maar meer hebt gewekt,’ gaf hij toe aan Emrys. Hij liep naar voren en nam haar kin tussen zijn vingers vast. Hij drukte stevig met zijn vingers in haar huid, om haar nog eens pijn te doen en te zien wat de precieze schade was. Emrys probeerde haar hoofd weg te trekken, maar zijn grip was te sterk en zij kont geen kant op. Hij kon de ergernis in haar ogen zien, maar veel meer deed ze niet.
‘Ik heb je juist uitgekozen om die venijnige houding van je, maar dat betekent niet dat je hem tegen mij kan gebruiken, Emrys.’ Hij liet haar gezicht met een duw weer los, waardoor ze even wankelde en haast omviel. Ze leek haar balans echter te kunnen bewaren.
Uriël zijn aandacht werd getrokken door de deur die open ging. Het was de tweede vrouw. Degene die zijn broertje uit had gekozen. Zij leek onder een stuk minder protest te zijn meegegaan. Het waren alleen haar handen die waren geboeid. Toen ze echter op de grond werd geduwd door één van de mannen, zag Uri dat haar ogen wazig stonden, wat betekende dat Giovanni zijn gave los had gelaten op haar. De rook die hij kon produceren, kon veel verschillende effecten hebben. Wellicht was hij gek van haar geworden dat hij er voor had gezorgd dat ze voor een tijdje niets meer had kunnen zeggen.
‘Kijk eens aan! Nu zijn we compleet, dat betekent dat ons feestje pas echt kan beginnen,’ kondigde Uriël aan. Ze hadden de twee dames. De één leek nog altijd klaar te zijn om haar mond open te trekken en hen te vertellen wat ze allemaal wel niet vond, terwijl de ander moeite leek te hebben om te begrijpen in wat voor een situatie ze zich wel niet bevond.
‘Aan jou de eer om ze eens haarfijn uit te leggen wat ze hier doen, broertje,’ sprak hij tegen Sam. Hij vond dat zoiets uitleggen boven hem stond. Daarnaast was het ook niet de meest nuttige informatie voor ze. ‘Als je tenminste van mening bent dat ze het moeten weten. We kunnen ze ook meteen wegsturen, natuurlijk.’

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Strak hield ze in de gaten hoe hij dichterbij kwam en zodra zijn hand richting haar gezicht ging, trok ze terug. Er was eerder de laatste paar dagen een hand naar haar gezicht gegaan en dat was bijzonder onprettig geweest. Ze was echter niet snel genoeg, naast het feit dat ze niet zoveel ruimte had om terug te trekken, waardoor Uriël zonder moeite te doen haar kin vast kon pakken. Zijn vingers drukten tegen haar kaak en even klapten haar tanden op elkaar, maar dat was de enige uiting van pijn die ze hem wilde geven. Hij verdiende het niet om haar pijn te doen. Niemand kon haar pijn doen. Dat was iets dat ze zichzelf al jaren wijs maakte, dit was haar lichaam, haar alleenrecht.
'Dat zullen we dan nog wel eens zien,' ze kon haar zogenaamd venijnige houding prima tegen hem gebruiken, daar had ze absoluut geen moeite mee. Er was niemand waar ze haar mee konden chanteren, Emrys gaf immers alleen om zichzelf, en ze had zo'n idee dat die mannen hier toch wel van plan waren om haar pijn te doen, ongeacht wat zij zei of deed. Verbaasd keek ze om toen er nog een jongedame binnen werd gebracht, haar blik wisselde tussen de jongedame, Uriël en Samaël. De laatste leek zeer tevreden te zijn met de binnenkomst van de tweede dame. Het was niet onduidelijk dat de broers een voorkeur hadden.
'Welkom, welkom,' ze hadden Loué op de grond neer gezet en hij knielde eventjes bij haar. Hij drukte een pluk van haar haren achter haar oor terwijl hij haar gezichtsuitdrukking in de gaten hield. 'Welkom kleintje,' zachtjes grinnikte Samaël, waarna hij de jongedame voorzichtig mee overeind trok. Voor nu moest ze nog heel blijven.
'Neem de dames mee naar beneden en leg ze klaar, wij injecteren ze wel,' het was een van de leukste dingen van de procedure, het muterende gen moest recht het hart in gespoten worden. Zonder verdoving natuurlijk, wat het voor het slachtoffer niet alleen heel pijnlijk maakte, het zorgde vaak ook voor doodsangsten. Heerlijk. Daar leefde hij van. Giovanni was inmiddels naar Loué gelopen en haalde de rook uit haar lichaam, waarna hij haar mee sleepte naar de kelder waar de experimenten plaatsvonden. Met Emrys gebeurde hetzelfde, hoewel zij meer bij bewustzijn was en duidelijk weinig noodzaak zag om richting de kelder te gaan.
'Injecteren met wát?' Hoewel ze het goed maskeerde, zag hij de angst achter de woede wel. Schattig. De twee dames werden naar beneden gesleept en onmiddellijk ontdaan van hun blouse en bh. Het was nu eenmaal zo dat ze bij het hart moesten komen, waardoor de bovenkanten van hun kleding in de weg zaten. Samaël stond bij de deur, te wachten tot de twee vrouwen stevig vast lagen op de hiervoor bestemde plaatsen. Hiervoor moesten ze eerst Emrys haar polsen en benen los maken, wat ervoor zorgde dat een van de mannen op een haar na geraakt werd door een been. Aan Loué kon je langzaam zien dat ze weer wakker werd van de rook. Giovanni had zich duidelijk niet ingehouden met de hoeveelheid.
Samaël kon werkelijk niet wachten tot het spul in hun hart en bloedbaan terecht was gekomen. Bij iedereen had het een ander effect, sommige mensen voelden in het begin niet en anderen dachten dat ze uit elkaar gescheurd werden. Vaak voorspelde het wel wat over de uitkomst van de mutatie, of over of de dames het gingen overleven. Hij hoopte van wel, ze zagen er te leuk uit om zomaar bij het oud vuil te dumpen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld