Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; The Rain

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Tussen Daynty en Princesstupid

TIJD EN PLAATS;
- De RPG speelt zich af op het schiereiland ‘Jutland’ in het jaar 2028.

REGERING;
- Wetenschappers, ingehuurd door de regering, hebben onderzocht dat er een mogelijke samensmelting van regenwater en venijn zich in de toekomst zou voordoen. Zij hebben het bewind hiervan op de hoogte gebracht, maar in plaats van actie te ondernemen, hield zij zich stil. Denemarken kampte al langere tijd met overbevolking en de president zag het virus als enige oplossing om nog verdere overbevolking tegen te gaan. Hij en de rest van de regering hadden echter de gevolgen onderschat en zij waren in de tijd dat het virus al uitgebroken was, genoodzaakt om een muur te bouwen om verdere ziekteverspreiding te voorkomen. Deze muur is vijf meter hoog en loopt van Vejle tot aan Henne Kirkeby. Wat zich achter het Noorden bevindt, twee jaar nadat de muur is gebouwd, weten onze personages niet.
- Het leger is in het Zuiden niet meer actief. Groot deel is namelijk gedood door het virus. Er gelden ook geen wetten meer. Iedereen is vrij om te doen wat hij of zij wil, dus met moord kan je ongezien mee weg komen. Niemand kijkt ook meer op als iemand door een ander mens gedood wordt, het is onderhand de normale gang van zaken geworden.
- Over heel Jutland heb je quarantinezones. Lange tijd heeft de overheid haar best gedaan om de ‘schone’ bevolking af te zonderen van geïnfecteerde personen, maar die zones zijn onderhand aan hun lot overgelaten. De meeste overlevenden bevinden zich in de huizen van zulke gebieden.

REGEN/VOEDSEL/DRINKEN;
- Dieren kunnen tegen de regen, maar zijn wel drager van het virus. Indien een mens op zijn blote huid wordt aangeraakt door een dier, gaat hij dood. Het is dus van belang om uit de buurt van dieren te blijven.
- Er kan niet gekookt en gedoucht worden.
- Drinken en voedsel moet voorverpakt zijn om het te kunnen benuttigen. Appels aan bomen, bessen aan struiken en aardappelen in de grond kunnen niet gegeten worden, omdat zij geïnfecteerd zijn met het virus. Mede daarom is de zoektocht naar eten en drinken zó groot, dat mensen veranderen in beesten om het te kunnen bemachtigen.

TECHNOLOGIE;
- Uiteraard zijn er wapens beschikbaar, denk aan jachtgeweren en dolken.
- Er zijn hulpmiddelen beschikbaar die kunnen aantonen waar jij precies bent, door wat jij omringd wordt en of er nog andere mensen aanwezig zijn in het gebied waar jij nu in staat. Hoe deze hulpmiddelen eruitzien, laat ik aan jullie dover. De RPG speelt zich immers af in 2028, alles kan en mag.
- Voertuigen zijn er wel, maar voertuigen die rijden niet, omdat de aanvoer van benzine is gestopt.

VERSCHIL GROEP A EN B;
- Groep A is op de hoogte gebracht van het feit dat zij door een muur wordt omcirkeld, groep B is dit niet. Groep A is meer gefocust op het bereiken van het Noordelijke gedeelte van Denemarken, terwijl groep B zich meer focust op het ‘overleven’ door puur te gaan rebelleren tegen alles en iedereen.

KLEDING;
- In verband met regenplassen en veengronden is het handig om stevige laarzen aan te trekken en tot aan de nek geheel bedekt te zijn. Je wil immers niet doodgaan, omdat je in water hebt gelopen en je voet hierbij op ongelukkige nat is geworden.
- De kleren en schoenen die je draagt, zijn waterafstotend, maar dat spreekt van zich.

Mensen die meedoen;
Shinde - Isme Anderson - Vrouw - Groep A
MotherofFoxes - Percival 'Perci' Diller - Man - Groep A
Daynty - Kristine Lotte Hanssen - Vrouw - Groep A

Varamyr - Kristian Hjalmar Bjerregaard - Man - Groep B
Princesstupid - Aleksei Zeth Anselm - Man - Groep B
Marlee - Jessica 'Jessy' Larsen - Vrouw - Groep B

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Kristian Hjalmar Bjerregaard

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Kristine Lotte Hanssen
23 jaar - Groep A

Extra
Kristine werkte voor de uitbraak van het virus als analiste bij de PET, de Deense geheime dienst gericht op binnenlandse activiteiten, waarvoor ze vanuit de politieacademie is gerekruteerd.
Een kleine twee maanden voor de uitbraak vroeg Asger - met wie ze een knipperlichtrelatie had - haar om voor hem een hele bult data te analyseren en in een verspreidingsmodel te zetten, met behulp van de technologie die ze op haar werk tot haar beschikking had. Hij heeft haar nooit willen vertellen waar de gegevens precies betrekking op hadden.
Twee dagen voor de uitbraak kreeg ze een voicemailbericht van hem, waarin hij in paniek klonk en onsamenhangend vertelde dat “ze” achter hem aan zaten en dat hij een logboek bij haar in de brievenbus achter had gelaten dat ze koste wat het kost moet beschermen. Meerdere telefoontjes terug werden door hem niet beantwoord, waardoor ze uitgaat van het ergste, achterblijvend met vragen over wie hij bedoelde en waarom ze achter hem aan zaten.
Het logboek, zo ontdekte ze later, bevat verslagen van een onderzoek waar Asger voor zichzelf mee bezig was - onderzoek naar het virus. Hij had verzwakte virusstammen weten te creëren en voerde hier experimenten mee uit, zoekend naar een antibioticum of vaccin. Het is mogelijk cruciale informatie in de strijd tegen het virus.
Pas met het begin van de uitbraak besefte Kristine dat ze het verspreidingspatroon van de regen eerder had gezien: in het model dat zij voor Asger gemaakt had.

Sidenote: Asger was als wetenschapper betrokken bij het onderzoek naar het virus. Hij kwam echter achter de onhoudbaarheid en de grote risico’s van het virus en waarschuwde daarvoor, wat leidde tot zijn ontslag. Hierop heeft hij een eigen onderzoek opgezet. Uiteindelijk is hij vermoord in opdracht van de regering, omdat hij dreigde het nieuws over hun nalatigheid publiekelijk te maken.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:

Aleksei Zeth Anselm - 27.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica ‘Jessy’ Larsen
24, groep B

Account verwijderd

schreef:

Isme Anderson

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Twee jaar, één week en zes dagen.
Zolang lag haar leven al op de kop, net als het leven van de andere mensen bij wie hen dat nog niet ontglipt was door de druppels uit de hemel, of door het maken van de fout besmet fruit te eten of een geïnfecteerd dier aan te raken. Op sommige dagen leek het alsof die twee dingen de enige zekerheden waren die ze nog had: het verstrijken van de tijd en de dodelijkheid van de regen.
Kristine liep achter Isme en Perci aan over een smal bospad dat, aan de sporen in het vochtige zand te zien, doorgaans bewandeld werd door dieren. Af en toe was het zompige geluid van schoenen die wegschoven in de modder te horen. Ze probeerde er niet teveel aan te denken. In het begin had elk geluid van water haar hart zo ongeveer uit haar borstkas laten springen. Het was zo makkelijk om te denken aan alle dingen die fout konden gaan - wat als er wat water uit een plas op zou spatten? Wat als er ongemerkt een gaatje in één van haar laarzen was ontstaan en het vocht van de regen zich via daar een weg naar haar huid zou vinden? Vaak had ze verhalen gehoord over hoe angst mensen tot waanzin dreef, maar nooit had Kristine volledig kunnen begrijpen hoe zoiets zo ver kon gaan, hoe hard ze haar hersens er ook over gebroken had in een poging zich een dergelijk gevoel in te beelden. Tot de regen was begonnen.
Een zucht verliet haar lippen, terwijl ze haar handen naar de schouderbanden van haar rugtas bracht en deze beter over haar schouders hees. Ondanks dat ze de afgelopen twee jaar bijna dagelijks met een zware last op haar rug rond had gelopen, waren er nog steeds dagen waarop haar rug liet weten dat het, het niet bepaald een pretje vond. Of als haar rug zich eens stilhield, hadden haar schouders er wel wat over de zeggen. Maar net zoals het wegdrukken van de angst, van de talloze doemscenario’s die zich in haar gedachten op wilden dringen, was ook het wegdrukken van de pijn iets waarvan ze de kunst had kunnen verfijnen sinds de uitbraak. Ze moest wel.
‘Het kan niet ver meer zijn.’ De woorden waren deels aan haarzelf gericht, deels aan de twee mensen die voor haar liepen. ‘Toch?’ voegde ze er na een kort moment van stilte aan toe. Zij was niet degene met de landkaart van deze regio - officieel was het een fietskaart, die ze uit een verlaten toeristenwinkeltje hadden meegenomen, maar de details van de omgeving waren er redelijk nauwkeurig op te zien. Het gaf ze in ieder geval enigszins een idee van waar ze bebouwing konden vinden. Een schuilplek verlaten zonder te weten waar de eerstvolgende mogelijkheid zich bevond, was een dwaas idee. Helemaal als iemand van plan was een bosgebied te doorkruisen, zoals zij de afgelopen uren hadden gedaan.
Een windvlaag speelde met een paar plukjes haar die los waren geraakt uit haar staart. Kristine schudde de lokken weg uit haar gezicht en tuurde naar het groen dat zich voor hen uitstrekte. Ze meende te zien dat de bomen in de verte meer daglicht door lieten. Of het kwam doordat de bomen daadwerkelijk minder dicht op elkaar stonden en zo aantoonden dat ze de bosrand bijna bereikt hadden of dat het simpelweg kwam door een omgevallen boom of een open plek, wist ze niet. Ze hoopte vurig op het eerste. En hoewel hoop een verraderlijk iets kon zijn, was het soms het enige dat haar op de been hield, als het makkelijker leek om gewoon op te geven en ze zich afvroeg of ze het ooit zouden redden tot de muur.
Twee jaar, één week en zes dagen.
En het eind was nog steeds niet in zicht.

Account verwijderd

schreef:
Isme

Het was een gewoonte geworden. Isme had haar blik hoog op de hemel gericht, meer oplettend naar de lucht dan naar de grond. Vroeger had ze altijd opgelet waar ze stapte, een tak hier een steen daar. Nu keek ze voor zich uit of naar de lucht. Al verschilde het van omgeving. In het bos was ze toch meer alert voor modder, verstopte poelen of blaadjes met dauw op. Gelukkig was het klaarlichte dag, geen vuilte aan de lucht te zien. De hemel had niet langer haar aandacht nodig. De zomer was hen in het algemeen gunstig gezind.
Isme richtte haar blik weer voor zich uit en luisterde naar de omgeving. Alles was stil, te stil tegenwoordig. Hoe hard de natuur ook opleefde, het volume compenseerde niet het gemis aan scheurende auto's, gejoel of getier van mensen en vooral niet aan wat daar nog bij kwam kijken. De wereld klonk helemaal anders met verlaten steden. Vooral omdat de mensen die nog leefden, zich ook zo stil mogelijk hielden.
Even schoof haar voet uit over een gladde plas modder, bedekt met nog gladdere bladeren. Isme trok het zich niet aan en hees de rugzak weer steviger op haar schouders. Haar hart klopte nog even na in haar keel, ook al maakte ze zich niet langer druk over bijna dood ervaringen. Die hadden ze dagelijks.
Het was gek om te beseffen dat als iemand haar twee jaar geleden had gezegd dat ze urenlange trektochten zou houden en een nomadenleven zou opnemen zonder ooit nog stromende water te zien, ze samen met Eve zich kapot had gelachen. Stel je voor. Al had ze wel haar ijdelheid niet compleet verloren. Steevast wisselde ze elke maal ze het tegenkwam, van parfum. Bovendien waste ze zich af en toe met wat gezuiverd water en poetste ze dagelijks haar tanden. Haar ontdekking was een grote luxe. Helaas was de wetenschapper die heel in het begin hun pad had gekruist, op wrede wijze om het leven gekomen. Haar vlucht met het zuiveringssysteem had haar laten inzien welk belang het had en dat dit nooit gevonden mocht worden. Echter vertrouwde ze Perci en Kristina ondertussen voldoende en ze had ongetwijfeld al hun levens enorm verbeterd met deze ontdekking.
"Het kan niet ver meer zijn - toch?"
Kristine doorbrak de stilte en Isme hield heel even halt.
"We komen een klein dorp tegen. Hopelijk is het meteen ontruimd of is iedereen allang vertrokken. Dan liggen er vast nog voorraden," zuchtte Isme.
Ze kon er alleen over dromen. Tegenwoordig móest je wel naar de afgelegen gebieden als je nog blikvoeding wou vinden. Alle makkelijk te bereiken plaatsen waren al geplunderd. Voedsel zoeken werd keer op keer een grotere uitdaging en het had een tol geeist op haar lichaam. Haar vet was bijna volledig weggeteerd en door alle beweging had ze stevige spieren, maar ze overbelastte hen teveel waardoor ze niet in massa groeiden. Het maakte haar nog langer en slanker dan ze ooit geweest was en haar gezicht wat scherper.
De wind die kwam opzetten speelde met Kristines haar en algauw prikte het ook in Ismes ogen. Haar haren droeg ze steevast los, het zorgde voor wat meer bescherming mocht er ooit een enkele druppel vallen. Wie weet redde het ooit haar leven.
"Nog even doorwandelen, hopelijk komen we gauw aan."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De wind huilde. Het had geregend die dag. Bomen bedekten het turfland onder hen en autobanden hadden een spoor op het terrein achtergelaten. De inmiddels onklare auto stond wijd uit, geaccompagneerd door een dode die in adamskostuum tussen de bladeren en struiken lag. De nasleep van suïcidale gedachten, dacht hij.
Een zuchtje wind uit het naaldhout bracht de bladgeur naar hem toe, met een lichtere zweem van omgewoelde aarde en bermgras. Hij liep de steile helling af en hield halt aan de rand van het stromend water. Hij onderzocht de auto op eten, zowaar op kledij die hem wellicht beter zou staan of beschutten, maar niets was minder waar.
‘Geluk bij een ongeluk,’ zei hij hen, ook al kwam hij met lege handen terug. Hij hield hun blikken een seconde vast, schudde zijn hoofd en vervolgde hun weg. Waar zij heengingen en hoelang dat nog zou gaan duren, waren vragen die allen niet konden beantwoorden. Hun wandeling was doelloos. Enige reden waarom zij de rand van een bos volgden, was omdat het minder gevaarlijk was dan zich ophouden in een troosteloos huis. Het gebeurde te vaak dat moorddadige mensen hen in de rug aanvielen nadat zij hadden gezien dat hij en zijn groepsgenoten een hoeveelheid aan eten hadden weggenomen van een stel stommelingen. Iedereen was ruig en wreed geworden, - onderhand slachtten mensen andere mensen af voor hun ‘waardevolle’ bezittingen. In twee jaar tijd was het ethische aspect in het Zuiden van Denemarken compleet weggevallen. Ook hij, een eerst nog beminnelijke jongeman, was zijn inlevingsvermogen in onbekenden grotendeels kwijtgeraakt. Gek was het, hoe de regen de mensen tot krankzinnigheid dreef.
Hij keek naar de lucht, maar het zag er niet uit alsof het op ieder moment zou kunnen regenen. Om die reden had hij geen haast en opende hij een spel, met de intentie om de sfeer wat op te halen.
‘Oké, Jess, doen, durf of de waarheid?’ Hij keek haar uitdagend in de ogen.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

Enkele kleine wolken staken fel af tegen het heldere blauw van de hemel. Een heldere lucht of wolkeloze hemel, dat was hoe het in de metrologie werd genoemd als Aleksei het zich goed herinnerde. Zijn eerste uitzending als soldaat was naar het Midden-Oosten geweest, een plek waar het klimaat enorm verschilde van dat van Denemarken. Ter voorbereiding had hij enkele boeken over meteorologie gelezen maar een goed geheugen was nooit zijn sterkste punt geweest en hij had zichzelf zacht vervloekt om het feit dat dit begrip een van de weinige dingen was die hij onthouden had. Als hij nou zinvolle informatie had onthouden zoals hoe regen voorspeld kon worden had hij vele gevaarlijke situaties kunnen voorkomen.
Net als altijd had hij echter geen tijd gehad om er te lang bij stilstaan, gelukkig maar aangezien hij van te veel dingen spijt had. Het geluid van stromend water trok zijn aandacht. Een auto lag in het water, duidelijk beschadigd en als hij het goed zag, zat er iemand in. Aleksei had geen aanstalten gemaakt om erheen te lopen en was dan ook dankbaar geweest toen Kristian dat deed. Hij wist vrijwel zeker dat de man in de auto niet meer leefde maar er kon wellicht iets bruikbaars te vinden zijn in de auto.
Zijn blik stond echter nog steeds op de lucht gericht. Hij had sinds vroeg in de ochtend naar de lucht gestaard. Heldere lucht was vroeger een teken van goed weer geweest en niets meer. Nu betekende het eerder dat men even zonder angst buiten kon zijn. Het was de reden geweest dat Aleksei had ingestemd met het idee om vandaag op zoek te gaan naar een nieuwe plek om zich te vestigen.
De stem van Kristian liet hem zijn blik afwenden en hij knikte begrijpend toen die duidelijk maakte dat hij niks nuttigs gevonden had.
Ze hadden al een tijdje de bosrand gevolgd. Er waren nauwelijks gebouwen te zien of beschutting, wat betekende dat er niet al te veel voedsel en veilig drinkwater aanwezig was. Gezien de heldere lucht was er echter niks om zich nou zorgen over te maken en blijkbaar kon Kristian zich hierin vinden aangezien hij voorstelde om een spel te spelen. Hij liet hen voorgaan en liep toen achter de twee aan.
Enkele dagen geleden had Aleksei een blessure aan zijn rug opgelopen toen hij onhandig terecht was gekomen tijdens een sprong op het dak van een afgesloten huis. Hij had enkele flessen water in de kamer zien liggen en de deur van de kamer was gesloten geweest. De enige manier die overbleef was dus het raam maar niet alles ging altijd zoals gepland. Na enkele uren lopen was hij zich pijnlijk bewust van de zware rugzak die hij om had. Ze hadden genoeg voedsel voor dagen, misschien zelfs enkele weken als ze er goed mee omgingen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica

'Mam, kijk eens uit het raam! Daar ga ik toch niet doorheen fietsen?' Gefrustreerd en met veel gebaren wees de puberige Jessica naar het raam, waar harde regendruppels tegenaan tikten. Haar moeder echter ging onverstoord verder met haar ontbijt en wierp maar een korte blik op haar dochter. 'Schat, weet je hoever ik vroeger moest fietsen om op school te komen? En mijn ouders hadden niet eens een auto.' Jessica rolde met haar ogen. Dat eeuwige verhaal over hoe het vroeger allemaal nog slechter was. Als ze nu een auto hadden, waarom zouden ze die dan niet gebruiken?
Geïrriteerd door de eeuwige discussie stormde ze de trap op om hulp te zoeken bij Asger, die haar ongetwijfeld wél een lift naar school zou geven. Haar altijd perfecte broer, die in tegenstelling tot zijzelf succesvol en zelfstandig was. Het oudste kind waar altijd met trots over gepraat werd. En dan was er Jessica, die niks leek af te maken en de kantjes ervan afliep. Desondanks het contrast had ze een sterke band met Asger, die haar tweelingbroer had kunnen zijn als er niet een aantal jaar leeftijdsverschil was geweest.
Ze richtte haar ogen op haar broer, en keek in dezelfde grote, bruine ogen die Jessica zelf had. Ze hoefde maar weinig woorden te gebruiken om begrip te krijgen.

Nu dacht Jessica vaak terug aan dat moment. Niet alleen verlangde ze ernaar om door de regen te fietsen, ze verlangde naar haar broer, die altijd voor haar klaar stond.
Haar ogen waren op dat moment op Aleksei gericht. Ze was in ieder geval niet alleen. Ze had Aleksei en Kristian, en ze was er vrij zeker van dat ze het zonder hun ook niet had gered. Het leven was niet langer veilig. In het begin had ze vaak genoeg haar blik naar de hemel geworpen, in angst dat er ieder moment een regendruppel naar beneden zou komen. En dat was misschien niet het grootste gevaar. Elke keer als ze eten vonden maakte haar hart een sprongetje, maar tegelijkertijd bracht het de angst met zich mee dat ze zouden worden overvallen door een groep gewelddadige of zelfs moordlustige monsters. Gelukkig voelde ze zich een stuk veiliger met twee sterke mannen aan haar zijde.
Ze sloeg haar armen over elkaar zodra Kristian de helling afliep om de auto te onderzoeken. Ze begreep dat ze eten nodig hadden of dat er iets anders bruikbaars in kon liggen, maar desondanks sloeg ze haar blik neer en kroop dieper in haar sweater. Ze hoopte dat ze op een andere manier mocht sterven dan dit arme slachtoffer, als het zover was.
'Hmm, jammer.' Bracht ze zachtjes uit op het moment dat hij terugkwam met lege handen en ze weer begonnen met lopen. Ze voelde blaren ontstaan op haar hakken tijdens elke stap, maar probeerde er niet aan te denken. Haar voeten waren nog niet helemaal gewend aan de laarzen die ze pas enkele dagen droeg, maar nadat ze haar vorige paar zowat had stukgelopen was ze genootzaakt om ander schoeisel te dragen. Er was gewoon niet veel keuze. Ze klaagde echter niet, ze was allang blij dat er iets was.
Verrast keek ze naar Kristian toen hij haar een vraag stelde en dacht even na over haar antwoord. 'Doen.' Zei ze beslist, nieuwsgierig naar wat hij nu zou bedenken.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Ze knikte. Voorraden. Samen met hun doel om de muur te bereiken, was dat zo ongeveer hun levenslijn. Vrijwel niets uit de natuur was eetbaar, het was allemaal besmet met het onzichtbare virus dat de regen met zich meedroeg. Frustrerend was het soms. Een paar dagen geleden waren ze langs een paar boomgaarden gekomen, waar de rijen fruitbomen barstten van de appels. Al dat fruit binnen handbereik - en tegelijkertijd volstrekt onbereikbaar. Een paar lijken die onder een boom hadden gelegen, half opgegeten appels ernaast in het gras, waren een gruwelijke, maar effectieve waarschuwing geweest.
‘Ik hoop het ook.’ Kristine toonde zich niet vaak zo weemoedig, maar na dagenlang bijna onafgebroken te hebben gelopen, werd het met iedere stap moeilijker om haar mindset in de hand te houden. De vermoeidheid kroop haar spieren in, maakte dat de sluier van volhardendheid af en toe een paar gaten vertoonde als ze haar aandacht een moment weg liet dwalen.
Nog een klein stukje, sprak ze zichzelf in gedachten toe. Met haar duimen achter de banden van haar rugzak gehaakt om de druk op haar schouders iets te ontlasten, wierp ze een blik achterom. Af en toe had ze het gevoel dat ze werden gevolgd, dat er vanuit het struikgewas ogen op hen gericht waren die iedere beweging volgden, wachtend op het juiste moment om toe te slaan. Een idiote gedachte, dat wist ze. Het was paranoïde, maar dat was nu eenmaal wat stilte met een mens deed. Niet langer bracht de rust van de natuur haar ontspanning - integendeel zelfs, ze zou er alles voor over hebben om het geluid van auto’s te horen, van gehaaste voetstappen op het trottoir en tientallen stemmen die samensmolten tot één mengelmoes van gepraat en gelach. Geluiden van een stad waarvan de bevolking niet voor negentig procent dood was.
Percival merkte op dat ze nog even de tijd hadden. Ondanks dat de nagenoeg wolkeloze hemel - enkel in het westen begonnen zich wolken te vormen - eenzelfde indicatie gaf, voelde het altijd als een opluchting wanneer Perci die bevestiging gaf.
Kristine wist niet waar ze blijer mee was - het waterzuiverende apparaat van Isme of het zelf in elkaar geknutselde ding waarmee Percival grofweg kon bepalen of er regen aan zat te komen of niet, of in ieder geval welke wolken verstandig waren om in de gaten te houden. Aan beide dingen hadden ze alle drie meerdere malen hun leven te danken.
Ergens was het ironisch. Vroeger had ze vaak op haar rug in het gras gelegen, kijkend naar de witte plukken die langs de blauwe hemel dreven en bedenkend welke vormen erin te zien waren. Het staren naar de wolken was een welkome afleiding geweest - nu richtte ze om de zoveel passen haar ogen op de lucht om te voorkomen dat ze doodging. Wie had ooit kunnen denken dat zoiets onschuldigs in iets kon veranderen dat zo dodelijk was? De natuur was wreed.
Kristine zette haar benen ook weer in beweging achter de andere twee aan. Vanuit haar ooghoeken bleef ze halfslachtig de wolken in de verte in de gaten houden, maar al snel werd haar aandacht door iets anders opgeslokt.
‘We hadden gelijk’, zei ze, terwijl ze haar pas iets versnelde om de laatste meters tot aan de bosrand te overbruggen. Haar mondhoeken hadden zich omhoog bewogen tot een triomfantelijke glimlach. Kristine stapte van het modderige pad af het gras in van een weiland dat zich voor hen uitstrekte. Aan de andere kant ervan slingerde een grindweg als een grijswit lint door het landschap, naar een verzameling huizen een eind verderop. Een paar meter rechts van hen was echter een kleine boerderij te vinden.
‘Dat lijkt me wel een goede plek om te beginnen.’ Met haar hoofd knikte ze in de richting van de woning. ‘Hadden we die ook niet aangestipt op de kaart om als eerste naartoe te gaan?’ Ze schatte de kans groot in dat een boerderij die zo afgezonderd stond, wel enige voorraden had, mits anderen hen niet voor waren geweest met het plunderen ervan.

Account verwijderd

schreef:
Isme

Kristine klonk weemoedig. De laatste dagen van hun reis begonnen op iedereen door te wegen. Isme zelf die normaal de groep in gang hield met haar vastberadenheid, werd zelf ook onzeker. Wat als het weer onvoorspelbaar werd? Voorlopig was er nog geen schuilplaats in zicht... Die gedachten duwde ze weer weg en heel even keek ze achterom. Kristine had haar duimen achter de banden van haar rugzak gehaakt en alles wees erop dat de last te zwaar begon te worden. Bovendien bleef ze achterom kijken, iets wat Isme deed fronsen. Hoorde ze iets dat Isme niet opviel?
"Hmm, ja nog even," bevestigde Isme mondeling.
Het enthousiasme om weer dichter bij de muur te zijn, bleef even uit. Ondanks de afstand die ze weer hadden weten te overbruggen, voelde ze zich ditmaal niet opgelaten. De muur was het einddoel, maar dat betekende niet dat ze rondlopen zonder schuilplaats fijn vond. Om elke hoek gluurde de dood en na de boomgaard te vinden, wist ze dat ook de wanhoop nabij was.
Omdat het bloed steevast naar haar handen bleef zakken en haar slanke, lange vingers rood en dik maakte, volgde Isme het voorbeeld van haar metgezel en haakte haar duimen opnieuw achter de lussen van haar rugzak. Terwijl ze reflecteerde over haar leven - wat wel vaker gebeurde de laatste tijd, besefte ze hoe dankbaar ze zowel Kristine als Perci was. Ze waren een klein gezelschap, maar in alle ellende hád ze tenminste nog gezelschap en bovendien waren ze fijn om tijd mee door te brengen. Ondanks alles waren ze dichter naar elkaar toe gegroeid.
Net op het moment dat Kristine pas bijzette en Isme graag een praatje wou houden, kwamen ze aan de bosrand. Zowel opgewonden als behoedzaam, bewoog Isme zich dichter naar de boerderij toe. Uit haar riem haalde ze zonder nadenken haar mes. Na alles wat ze al gezien had, nam ze liever het zekere voor het onzekere en mocht het nodig zijn zou ze niet twijfelen om het mes te gebruiken. Echter was het natuurlijk vrij nutteloos tegenover zwaarder bewapende groepen.
"Ssht, voorzichtig," zei Isme meteen tegen Kristine omdat ze zich een klein stuk in het weiland bewoog, ondanks dat ze zich pas aan de rand van het bos bevond, zag Isme dat al als een makkelijk doelwit als een kat voor een muis mochten er zich nog mensen verschuilen in de huizen.
"En ja, dat betekent dat we er toch iets vanaf brengen van dat kaartlezen," bevestigde ze nog naar Kristine met een brede, triomfantelijke grijns. Met haar hoofd gebaarde ze dat Perci moest volgen. Zelf nam ze het initiatief om het eerste huis te naderen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Nogal overrompeld wierp zij hem een blik toe. Nee, doorgaans was hij niet iemand die om het uur met een spel kwam, maar hij verveelde zich op dat moment zo erg, dat hij het niet laten kon om zichzelf te plezieren met wat stommiteit.
‘Kus me.’ Hij keek haar strak aan, schoot echter nadien in de lach. Kristian’s woorden waren niet gemeend, ook al had hij een sterke drang naar aanrakingen van een vrouw. Hij had uit het verleden geleerd dat hij en Jessica onmogelijk samengaan. Mooie, aardige meid, maar dat was het ‘m dan ook.
‘Nee, even serieus, ..’ Wegturend in de verte dacht hij na over hetgeen wat hij haar zeggen kon.
‘Ik heb je te lang al niet meer horen zingen.’ Hij zei niet meer dan dat, - in de veronderstelling geweest dat Jessica doorhad welke kant hij op wilde gaan en in welke opdracht zijn ‘onrechtstreeksheid’ resulteerde.
Wachtend op antwoord liep hij naar Aleksei toe. Hij had onderhand in de gaten gekregen dat Aleksei’s rugtas hem min of meer tormenteerde met stekende pijn in de onderrug. - Niet dat hij de hele tijd achterom keek om te zien of zijn deelgenoten het gewicht van de rugtassen wel aankonden, want normaal gesproken ging hij er vanuit dat zij hetgeen wat zij bij zich droegen, altijd konden beethouden tot hun volgende bestemming, - maar gezien Aleksei drie dagen geleden nog een blessure aan zijn rug had opgelopen, was Kristian buitengewoon omzichtig naar hem toe. Hij wilde hem niet nog meer ondermijnen met het dragen van allerlei voedingswaren, als hij - vrij van blessures - dit insgelijks kon doen. Aldus stak hij zijn hand uit naar één van de draaghendels. Geen woorden gaf hij daarbij vrij. Hij was van mening dat hoe minder je zei, hoe eerder iemand op je voorstel zou ingaan. Of deze aanname ook echt juistheid insluit, is een raadsel die hij nog niet heeft kunenn oplossen.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

Meestal was Aleksei spraakzamer. Ook al leefden ze in een tijd van ernst, vond hij dat niet alle gesprekken over iets belangrijks hoeven te gaan. Terwijl hij zo buiten liep met de twee deed het hem denken aan vroeger, met name aan patrouille rondes. Het was behoorlijk vergelijkbaar aangezien het Zuiden wel leek te zijn veranderd in een oorlogsgebied vol vijanden, nederlagen in de vorm van besmette dieren of onweerstaanbare vruchten en in plaats van bommen die uit de lucht viel was regen die nog dodelijker was. Even glimlachte en schudde zijn hoofd in ongeloof. Als iemand hem jaren geleden had verteld dat hij in de nabije toekomst regen zou vergelijken met bommen die uit de lucht vielen, zou hij enorm hard gelachen hebben. Er was ook niks geloofwaardigs aan deze situatie maar de nachtmerrie leek maar niet te stoppen.
Als hij moe was op patrouille rondes en het noodzakelijk was dat hij alert bleef, was zijn manier om zoveel mogelijk aandacht en energie te besparen. Op dit moment kon hij zich niet veroorloven om zijn aandacht van hun omgeving af te wenden. Zijn ogen richtten zich omstebeurt op de lucht en het bos aan zijn linkerkant, regelmatig keek hij ook naar rechts waar zich een groot open veld bevond met hier en daar enkele boerderijen en schuren in de verte. De spontane regenbuien die hij eerder had meegemaakt, hadden hem wantrouwig gemaakt, ze konden niet puur vertrouwen op wat er te zien was. Schijn bedroog inderdaad en dat hij al te vaak meegemaakt. Er was echter geen reden voor onrust en hij bleef dus rustig achter de twee aanlopen.
Hij had al de hele dag dorst gehad en hij was zich enorm bewust geweest van het feit dat het gewicht van zijn rugzak grotendeels door de watervoorraad kwam. Ietwat onhandig opende hij de rugzak en haalde er een fles uit. Even keek hij op om zeker te zijn dat Jessy en Kristian niet achterom keken en checkte toen onopvallend of die nog ongeopend was. De seal was echter al verbroken en dus stopte hij de fles terug om vervolgens een ander te pakken. Blijkbaar was dit de juiste geweest want deze werd wel geopend om een grote slok uit te nemen. Het liefst had hij de hele fles leeg willen drinken maar water was schaars en hoewel ze relatief veel voorraad hadden, was water te kostbaar om niet zo voorzichtig mogelijk mee om te gaan.
Toen hij Jessica’s antwoord hoorde glimlachte hij. Hij waardeerde haar gewaagde keuze maar misschien zou in deze situatie de waarheid even erg zijn geweest. Onbewust keek hij op toen Kristian haar lachend vroeg om hem te kussen. Zijn vragende blik werd niet beantwoord maar de lach van Kristian maakte duidelijk dat het slechts een grap was.
De andere fles die hij had teruggestopt zat op het eerste gezicht ook vol schoon en helder water. Naast het feit dat de meeste flessen met veilig drinkwater nog geseald waren, had hij op de dop enkele ribbels weggeschaafd. Aleksei had niemand verteld over het feit dat hij voor de zekerheid enkele vallen in zijn tas had zitten. Als ze op een gegeven moment gevangen genomen zouden worden, was het zeker dat diegene het voedsel en water in hun tassen zou afnemen. Misschien zouden de flessen in zijn tas niet genoeg zijn om vrij te komen maar elk beetje zou helpen. Hij wist niet of de andere twee het ermee eens zouden zijn. Jessy’s reactie kon hij al voorspellen. Zij was nooit voor moorden geweest maar dat was hij zelf ook niet. Soms was er echter geen andere keuze en hij zou haar liever levend hebben om erover te kunnen klagen. Het was niet zijn doel om de enigen te zijn die achterbleven maar in een wereld als deze met weinig aanbod konden slechts enkelen overleven en hij wilde ervoor zorgen dat zij drie hier zeker bij hoorden.
In gedachten verzonken had hij niet gemerkt dat Kristian naar hem toe was komen lopen en een verraste blik verscheen dan ook op zijn gelaat toen deze een hand naar een van de hengsels van zijn rugzak uitstak. Wetende wat er in zijn rugzak zat, sloeg Aleksei zijn aanbood af uit voorzorg, hij wilde geen risico lopen op iets wat een rampzalig einde zou kunne hebben.
‘’Het gaat wel,’’ zei hij slechts voordat hij langs hem heen liep, een glasharde leugen en het liefst zou hij zijn rugzak de rest van de dag niet meer dragen maar hij wist dat die van Kristian nog zwaarder was. Het was een een stil teken van begrip geweest toen Kristian hem de dag ervoor minder flessen water en blikken had gegeven om het gewicht van zijn tas te beperken. Hij had het gewaardeerd natuurlijk maar nu ze op weg waren kon hij niet van Kristian verwachten dat hij zo een zware last zou dragen.
‘’Negeer hem, mladshaya sestra*,’’ zei hij glimlachend tegen Jessy toen hij langs haar liep. Het was de standaard manier waarop hij haar aansprak. In zijn ogen was ze ook echt zijn kleine zusje en hij zou alles voor haar over hebben.

*klein zusje

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
De boerderij lag aan de rand van het bos, waar de bomen een flauwe bocht maakten naar het dorp in de verte toe, en de woning zo aan twee kanten insloten. Het was een prachtige plek om te wonen, bovenaan het weiland dat lichtjes naar beneden glooide, daarmee een weids uitzicht biedend op het landschap dat zich onderaan de heuvel uitstrekte. Echter, zo’n uitzicht betekende eveneens dat de boerderij een ideale plek was om je schuil te houden. Mensen vanuit het dorp die richting het bos kwamen, waren van kilometers ver al te zien.
In een automatisme reikte Kristine naar het mes dat ze in een provisorische schede, gemaakt met stukken leer van een tas, aan haar riem droeg. Het was niet het soort wapen dat haar voorkeur had, maar bij gebrek aan een vuurwapen vormde het mes een prima alternatief om zichzelf mee te verdedigen.
Ismes waarschuwende woorden gleden grotendeels langs haar heen - niet omdat ze ze niet hoorde, maar omdat de laatste paar bomen en struiken, waar de bosrand samensmolt met het weiland, haar nog aan een onbelemmerd zicht onttrokken. En het was niet alsof ze niet al een paar meter lang de omgeving en wat zich aan de andere kant van het weiland bevond, had gescand.
Kristine liet Isme voorgaan richting het huis, zodat de brunette mogelijke bewegingen daar in de gaten kon houden, terwijl zijzelf zocht naar tekenen dat hier recent nog iemand was geweest. Na het lange wandelen door het bos, waar modder, verraderlijk uitstekende boomwortels en struiken die over het pad groeiden hen het moeilijk hadden gemaakt, was deze omgeving een welkome afleiding, al was het alleen maar om het feit dat ze haar gedachten op iets anders kon richten dan nadenken en overpeinzen en hoe zwaar haar benen aanvoelden. Wie had ooit kunnen denken dat de omgeving afzoeken naar gevaar een ontspannende bezigheid kon zijn?
Haar blauwe ogen dwaalden door de voortuin van de boerderij, langs het tuinpaadje dat naar de voordeur leidde en naar het grind van de oprit naast het huis. Onder een krakkemikkig, houten afdak, aangetast door de tijd en het weer, werd de leegte vergezeld door een paar stapels brandhout. Er stond geen auto. Kristine voelde de hoop in haar iets groeien. Geen auto betekende dat de bewoners in één van de eerste dagen van de uitbraak waren weggevlucht, of misschien zelfs nog voor de uitbraak waren geëvacueerd.
Het onkruid groeide weelderig langs het tuinpaadje en voor de voordeur - er was geen mogelijkheid dat iemand de deur zou kunnen bereiken zonder de plantjes te pletten en voor zover ze kon zien, was dat niet gebeurd.
‘Ik denk niet dat er iemand is’, zei ze zachtjes. Toch bleef ze haar vingers rond het mes geklemd houden. Het was immers nooit met volle zekerheid te zeggen tot ze elke ruimte van de boerderij hadden doorzocht.
Kristine hield haar pas in bij één van de ramen. Voorzichtig gluurde ze om het hoekje van de muur heen, door het glas naar binnen bij zo te zien een woonkamer. Een salontafel stond tussen een bank, twee fauteuils en een tv-kast in. Op de tafel lag een opengeslagen krant en daarnaast stond een leeg glas. Ze kneep haar ogen iets samen en legde een hand naast haar hoofd tegen het raam zodat ze beter naar binnen kon kijken. Aan de laag stof te zien, waren de meubels al lange tijd niet gebruikt.
Kristine liep door naar de opgang bij de voordeur en voelde aan de deurklink. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn als die open was.
‘Ik denk niet dat we die zo makkelijk open krijgen.’ Ze stapte naar achter en draaide zich om naar de tuin, haar lippen peinzend op elkaar gedrukt. De rozenstruiken in de perkjes groeiden alle kanten op, mos kroop uit de kieren tussen de tegels en besloeg een eenzame steen die naast het opstapje naar de voordeur lag.
Kristine stopte haar mes weg en liep naar de steen toe, welke ze met haar voet opzij duwde. Een stukje metaal glom in het zonlicht.
‘Ik denk dat we geluk hebben vandaag’, grijnsde ze, terwijl ze naast de sleutel neer hurkte. Ze haalde een handschoen uit haar jaszak en pakte daarmee de sleutel op, voor het geval er nog vocht van de laatste regenbui aan zat.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld