Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]The moon is my sun, the night is my day,

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*The moon is my sun, the night is my day. Blood is my life and you are my prey.

Met lieve <3
It has been way too long
Gelieve niet te reageren
Kan 18+ onderwerpen bevatten, lezen op eigen risico!

Le moi:

Just another moment in the afternoon
Just another evening
When the morning comes too soon
I'm the only one who's tangled up in here
But I've grown to love the knots
The beauty of running circles it that it never seems to stop
It just connects the dots

Avery Gabrielle Wakefield
22 years old

I offer you to lose your head with me
I may fall losing
And I dont play the blues my love
But I'll sing it when you we're leaving

&

Something about the way you look tonight
That makes me see you
like when I saw you the first time
Maybe unassertive
It's looking in a midnight
We cannot be changed
We are lost and sound

Noah Finn Mitford
Was 26 when he turned
Is now about 572 years old

Something about the way you look tonight
Like when I saw you the first life
As like a drum for my classroom
When the seasons change too soon
Hey don't be scared baby
That we'll lost and sound

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

I love to watch the fine mist of the night come on,
The windows and the stars illumined, one by one,

Naeva Pelletier
Was 24 when she turned
342 years old

The rivers of dark smoke pour upward lazily,
And the moon rise and turn them silver. I shall see
The springs, the summers, and the autumns slowly pass;
And when old Winter puts his blank face to the glass,

I shall close all my shutters, pull the curtains tight,
And build me stately palaces by candlelight.”

&

“One saw a bird dying, shot by a man. It was flying with rhythmic beat and beautifully, with such freedom and lack of fear. And the gun shattered it; it fell to the earth and all the life had gone out of it.

Hugh Barnet
25 years old
Vampire hunter

Mankind fears it, fights it, drives it off, but he does not hate it. No one hates the bear, the wolf. They don't hate the wind or the snow. They don't hate the death.
They hate each other.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Al enkele dagen was ze onderweg. Haar ogen had niets meer gezien dan de binnenkant van haar koets en haar mede reizigers. Twee andere vrouwen en één man. De twee vrouwen hadden samen gereisd en waren onderweg geweest naar familie. De man was op zakenreis, onderweg naar een haven waar hij weg zou kunnen varen met zijn handel, opzoek naar een plek waar hij het kon verkopen. Naeva was zo vriendelijk geweest om de drie reizigers een plek in haar koets aan te bieden. Over het algemeen was het confronterend om met drie mensen opgesloten te zitten in een kleine ruimte, zeker in haar… Staat van zijn. Alles was echter vlekkeloos verlopen, zoals het al jaren zo liep.
Zelf was Naeva onderweg naar een stad waar ze voor enkele maanden zou verblijven. Ze was uitgenodigd door lady Tremaine om haar te vergezellen en te helpen bij het organiseren van verschillende evenementen in de stad. In ruil daarvoor had de vrouw haar onderdak en eten aangeboden. Dankbaar had Naeva de uitnodiging aangenomen. De vrouw was één van de meest invloedrijke mensen in de stad en om bij haar te mogen wonen, zou haar aanzien meteen goed doen. Iets wat ze altijd wel kon gebruiken.
Van wat haar bekend was, speelde er het één en ander rond de stad. Ze had verhalen gehoord over mysterieuze moorden en bewoners van de stad die waren verdwenen. Naeva wist wat het zou kunnen betekenen. Daardoor ging ze met een zekere alertheid naar de stad. Wie weet waren er al bepaalde mensen die alles goed in de gaten hielden, wat betekende dat ook zij, als vampier, voorzichtig zou moeten zijn. De laatste keer dat ze betrapt was op wat ze precies was, had niemand haar dat in dank afgenomen. Daar wilde ze geen herhaling van.
De koets kwam tot stilstand bij de haven van de stad, waarbij de laatste reiziger die ze mee had genomen, afscheid nam. Ze wenste hem veel succes met zijn handel, waarna hij haar een fijn verblijf wenste in de stad. Vervolgens ging de koets richting zijn oorspronkelijke bestemming. Het huis van vrouwe Tremaine.
Tijdens de rit keek Naeva nieuwsgierig naar buiten. Ze hield van het dagelijkse leven in de stad. De markten en de verkopers. De kinderen die rondrenden. Het was heel anders dan leven op een groot landgoed, ver weg van alle drukte. Doordat het Tremaine landgoed ook net buiten de stad lag, duurde het nog zeker een half uur voordat Naeva uiteindelijk op het landgoed kwam. Vanuit haar koets zag ze al een aantal mensen op de grote trappen staan.
De koets kwam tot stilstand en de deur werd voor haar geopend door Oliver, een bediende die ze al enkele jaren had en wie ze zelf in vertrouwen had verteld over haar geheim. Oliver stak zijn hand naar haar uit, die ze glimlachend aannam. Ze stapte uit de koets en keek onder de indruk naar het landgoed voor haar.
‘Welkom op het Tremaine landgoed, Naeva,’ vertelde Oliver haar. ‘Ik zal zorgen dat alle spullen door de bedienden naar de juiste kamers woorden gestuurd. Zo kunt u rustig kennismaken met uw gastvrouw en haar personeel.’

Het werk wat Hugh uit had gekozen had op veel manieren al zijn tol geëist. Letterlijk, omdat hij veel reisde en zo nu en dan ook geld moest betalen om een stad binnen te komen. Slechts enkele keren werd de tol voor hem betaald, omdat hij gevraagd was door de mensen in de stad om het probleem op te lossen. Jammer genoeg gebeurde dat niet vaak, aangezien de meeste steden niet eens door hadden dat ze werden geteisterd door een vampier. Een andere reden dat zijn baan veel van hem had gevraagd, was dat Hugh nauwelijks tijd had voor zijn eigen familie, vrienden of andere relaties. Hij was altijd op zijn hoede, vertrouwde niemand. Want iedereen kon een slechte bedoeling hebben. Iedereen.
Er was één vampier die vooral veel tijd vroeg van hem. Het was een man die geen moeite had met het vermoorden van mensen. Hij had geen respect voor hun leven en trok ze letterlijk uit elkaar als hij daar behoefte aan had. Hij had al meerdere steden in gevaar gebracht en iedere keer was de vampier hem een stap voor geweest. Noah Mitford. Dat was zijn naam. Een naam die al heel lang bovenaan zijn lijst stond, maar het was hem nog steeds niet gelukt om de vampier te vinden en hem te pakken te krijgen.
Tot aan nu. Hij had een spoor gevonden. Noah was roekeloos geworden in het achterlaten van de lichamen en getuigen, waardoor hij hem had kunnen traceren. Hij was in de omgeving van een grote stad en Hugh wist hoe hij te werk ging. Een grote stad was als een speeltuin voor een vampier. Mensen gingen toch al dood, dus het zou niet echt opvallen als iemand opeens zou verdwijnen. Soms lagen de doden zelfs op straat, als slachtoffers van een ziekte. Dan waren ze voer voor het ongedierte, en voor een vampier zoals Noah. Al hield Noah, volgens de observaties van Hugh, meer van een levende prooi.
Naast dat Noah rond de stad aan het cirkelen was, was er nog een andere vampier die haar weg maakte naar de stad. Een vampier waar hij, gelukkig, minder rekening mee hoefde te houden. Hij zag nog steeds graag geen vampieren in de stad, maar er zat een verschil tussen Noah en de vrouw die de stad kwam bezoeken. Gelukkig, voor hem. Al wilde hij ze allebei graag zien verdwijnen.
Hugh was getraind door een zeer ervaren jager, waardoor hij alle trucjes kende. De houten staken, de vervain, vuur. Hij wist precies waar hij een vampier mee kon vangen. Maar hoe ouder de vampier was, hoe sterker hij was en hoe sneller. Dat maakte een vampier als Noah moeilijk te vangen.
Vandaag had hij Noah echter gevonden en hij had hem geschaduwd. Hugh was zich er bewust van dat een vampier hem met de meest kleine signalen zou kunnen betrappen, dus hij was extra voorzichtig geweest. Zelfs in het bos had hij zijn afstand gehouden en had hij zijn best gedaan om uit het zicht, en gehoor, van de man te blijven.
Tenminste, tot hij geschreeuw van een vrouw had gehoord. Hij was op het geluid af gerend en had gezien hoe Noah haar toe had getakeld. Zonder te twijfelen had hij zijn speciale kruisboog gepakt, waarmee hij een staak op de vampier af had geschoten. Slechts in zijn been, om aan te geven dat hij er was.
‘Laat haar los, nu meteen! Of de tweede staak gaat recht door je hart,’ dreigde hij de vampier.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Avery.
Het personeel binnen huize Tremaine was al dagen in de weer. Al dagen waren ze bezig om alles tip top in orde te maken voor de komst van Lady Pelletier. De enige informatie dat het personeel ontvangen heeft is dat ze de komende maanden in het huis zouden verblijven. Zo zou ze Lady Tremaine helpen met het organiseren van verschillende evenementen in de stad. In ruil daarvoor zou ze op het landgoed mogen verblijven.
Om deze reden was ook Avery al dagen in de weer. Het meisje werkte als dienstmeisje voor Lady Tremaine en had al lange dagen weten te maken. Al hoorde je het meisje niet klagen. Het meisje was het immers gewend om hard te werken. Ze was immers als dienstmeisje opgegroeid en werkte al jaren voor Lady Tremaine. Haar familie werkte al generaties lang voor familie Tremaine, dus Avery had geen andere keus gehad dan voor Lady Tremaine te werken. Al vond ze het werk dat ze deed alles behalve verschrikkelijk. Het meisje genoot van haar werk. Lady Tremaine wist haar personeel altijd goed te behandelen, ondanks het feit dat ze soms nachten lang door moesten werken. Het hoorde immers bij haar baan. Lady Tremaine was een van de meest invloedrijke personen in de stad en dat wilde ze graag zo houden. Dat betekende dat ze soms wat harder moesten werken dan dienstmeisjes uit andere families, maar toch was dit het waard. Ze hadden echt niets te klagen, aangezien ze het verder gewoonweg goed hadden. Ze had genoeg verhalen gehoord over hoe slecht ander personeel het soms wel niet had, waardoor het meisje toch blij was dat ze haar thuis had gevonden op het Tremaine landgoed.
Ondanks het feit dat ze van haar werk genoot, wist ze dat er nog genoeg te doen was! Lady Pelletier zou binnen no time arriveren en alles moest er perfect uit zien voor haar arriveren. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen, toen ze een van de laatste kamers nog een laatste keer controleerde. Avery had de afgelopen dagen niets anders gedaan dan het schoonmaken van het landgoed van lady Tremaine. Ze had de binnenkant van iedere kamer minstens drie keer gezien. En dat waren er behoorlijk veel geweest. Ze had er dan ook behoorlijk veel tijd in moeten steken, maar ze wist dat ze haar werk goed gedaan had. Deze laatste ronden was puur ten controle geweest en om de laatste dingen recht te trekken. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. "Avery, lady Pelletier is gearriveerd. We worden in de ontvangsthal van het landgoed verwacht"hoorde het meisje een van de andere personeelsleden zeggen. Het meisje knikte. 'Ik kom er aan'verzekerde ze. Ze liep de kamer uit en trok de deur achter zich dicht. De schoonmaakspullen legde ze terug in het hok waar ze het vandaan had gehaald, voor ze zich een baan naar de ontvangsthal baande. Ze zag hoe Lady Tremaine al stond te wachten. Avery stopte met lopen en kwam een aantal meter achter haar tot stilstand. Ze had Avery gevraagd om lady Pelletier te dienen de komende maanden en haar het gevoel te geven dat ze hier thuis was. Daar kon het meisje geen nee tegen zeggen. Ze was benieuwd naar hoe de komende maanden zouden verlopen, maar daar zou ze binnen de kortste keren achter komen.

Noah.
Een tevreden grijns was mijn lippen aan het sieren. De frisse lucht deed mijn neusgaten goed. Noah genoot enorm van de buitenlucht. De jongen had in zijn lange tijd als vampier genoeg opgesloten gezeten. Zich genoeg weg weten te laten stoppen in donkere kamers. Bang om betrapt te worden. Bang dat iemand achter zijn ware aard zou komen. Nee, de jongen was niet altijd blij met zijn bestaan als een vampier. Toen hij nog maar net veranderd was, vond hij het verschrikkelijk. Hij had zijn bloeddorst met moeite onder controle weten te krijgen en hij had alles zelf moeten ondervinden. Dat was niet altijd even makkelijk geweest, maar hij had het toen wel maar mooi voor elkaar gekregen. Al had dat hem enorm veel moeite en energie gekost. Dat zorgde ervoor dat hij bijna nooit buiten kwam en nooit echt contact met de buitenwereld had. Nee, hij hield men liever op afstand. Hij vond het risico dat zijn ware aard ontdekt werd, veel te groot. Hij wist hoe men kon reageren op zijn soort. Hij had men er vaak genoeg over horen praten. Hij had het met zijn eigen ogen gezien en het was toen de tijd iets wat hij zelf niet mee wilde maken. Dat liet hij liever aan zich voorbij gaan, als hij eerlijk mocht zijn.
Dat was in de afgelopen eeuwen toch behoorlijk veranderd. Hij had zijn bestaan als vampier leren te waarderen. Hij is er van gaan leren houden. Hij was praktisch gezien onverslaanbaar, zolang hij maar genoeg om zich heen keek om te voorkomen dat iemand een staak door zijn hart doorboorde. Hij kon zijn omgeving dwingen om dingen voor hem te doen. Er voor te zorgen dat ze alles deden wat hij hen vertelde en dat trucje gebruikte hij maar al te graag. Hij kon daar enorm van genieten. Daarnaast genoot hij van de snelheid waarmee hij zich kon voortbewegen. Als vampier had hij een enorme snelheid en daar maakte hij maar al te graag gebruik van. Het op een menselijke manier reizen, gebruikte hij dan ook steeds minder. Over de jaren heen werd hij ook steeds sterker. Des te ouder hij werd, des te meer kracht hij kreeg. Dat was een voordeel waar hij ook steeds meer van genoot.
Nu hij zijn bestaan als vampier is gaan omarmen, was hij ook steeds meer aan het genieten. Hij had een stuk minder zorgen. Wat mensen van hem dachten, deed hem vrij weinig meer. Stond het hem niet aan, maakte hij gewoon een einde aan hun leven. Binnen een seconde had hij hun nek omgedraaid en was het gehele probleem opgelost. Dan was er niets meer wat hem tegen stond en niemand wie er wat aan kon doen. Daarbij was het bloed veel te verrukkelijk om er mee te stoppen. Bloed was het geen wat hem op de been hield en hij kon er maar geen genoeg van krijgen. Het verslinden van verschillende lichamen was ook iets wat hij het liefste deed en waar hij op dit moment ook weer mee bezig was. Ditmaal was zijn prooi een jonge vrouw, waar hij enorm van aan het genieten was. Hij hield van vrouwen die tegenstribbelde. Dat maakte hem alleen nog maar meer vastberaden, al hield dat na enkele seconden ook weer op.
Al werd de jongeman ditmaal verstoord. Een staak was in zijn been terechtgekomen. Veel pijn deed het niet. Hij was ruim 900 jaar oud, waardoor dit hem minder pijn deed dan bij jonge vampiers. Al was dit alles behalve prettig. Zijn prooi liet hij voor wat het was, trok het staak uit zijn been en keek op naar wie er zo dom was om die staak af te vuren. Een arrogante, maar tevens ook vermakelijke lach wist zijn lippen te ontglippen. "Het was een domme keus om hier te komen vandaag. Maar dat maakt me tegelijkertijd ook behoorlijk nieuwsgierig. Hoe lang loop je al met een doodswens rond, mijn vriend. Want daar heb ik je zo mee geholpen. Een simpele seconde. Ik beloof je dat het geen pijn doet"zei hij met een grijns rond zijn bebloede lippen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Staat u mij toe om voor te stellen: Naeva Pelletier.’ Oliver maakte een buiging voor lady Tremaine, waarna hij een stap naar achteren zette. Met een glimlach op haar gezicht maakte Naeva een buiging voor haar gastvrouw. Ze had vroeger al geleerd om ouderen met respect te behandelen en daarin was ze niet veranderd, ondanks dat ze zelf al veel ouder was dan de vrouw die voor haar stond. Dat was echter een geheim wat ze voor zich hield, samen met Oliver. Hij wist precies van haar situatie, ondanks dat hij zelf een mens was. Ze had hem echter laten zien dat ze onder de mensen kon leven en hen met respect behandelde. En juist omdat hij een mens was, was hij een goede bondgenoot.
‘Ach, de geliefde Pelletier. Wat een verschijning ben je toch ook, kind,’ complimenteerde lady Tremaine haar. Ze had haar oude, gerimpelde handen om die van Naeva gesloten. ‘Het is een uur om je hier te mogen ontvangen. Mijn personeel is al weken bezig om alles zo voor te bereiden, zodat het je naar wens is. Mocht er iets niet in orde zijn, laat het me dan zo snel mogelijk weten. Mijn personeel werkt hard en ze staan ten alle tijden voor mij klaar. En nu ook voor jou,’ sprak de vrouw haar toe. Naeva keek naar de mensen achter haar, die allemaal knikten en een kleine buiging naar haar maakten.
‘Ik weet zeker dat u alles tot in de puntjes heeft geregeld, lady Tremaine. En ik ben u uiterst dankbaar dat u mij en Oliver wil ontvangen op uw landgoed. We hebben in tijden niet zo’n geweldig onderkomen gehad.’ Naeva gebaarde naar het prachtige huis waar ze in stonden. Het was zeer verwelkomend en een wonder dat ze hier mocht verblijven.
‘Om er voor te zorgen dat je niks te kort komt, heb ik één van mijn meest secure dames aangesteld om voor je te zorgen. Avery?’ De vrouw draaide zich om en wenkte één van de blonde vrouwen die achter haar had gestaan. Het viel Naeva op dat ook zij een prachtige verschijning was. Een bleke huid, blauwe ogen en blonde haren. Alles waar Naeva jaloers op was geweest in de tijd dat zij nog maar een jong meisje was geweest. Nu was ze meer dan tevreden met haar uiterlijk, maar ze kon de schoonheid van deze vrouw ook zeker waarderen.
‘Dit is Avery Wakefield. Ze is al enkele jaren bij mij in dienst en ze heeft me nog nooit teleurgesteld. Daarom ben ik er zeker van dat ze ook jou zal bedienen met alles wat ze in zich heeft. Ze zal ten alle tijden voor je klaar staan. Mocht je iets nodig hebben, dan kun je bij haar terecht. Avery, zou je lady Pelletier haar kamer willen laten zien? Dan kan ze zich opfrissen, even bijslapen als dat nodig is van de lange reis en vervolgens kan je haar klaar maken voor het diner van vanavond. We hebben de belangrijkste bewoners van de stad uitgenodigd, zodat ze kennis kunnen maken met mevrouw Pelletier.’

Hugh vroeg zich af of Mantell, de jager door wie hij was getraind, trots op hem zou zijn of dat hij hem voor gek zou verklaren dat hij achter een vampier als Noah aan was gegaan. Hoe ouder een vampier, hoe sterker. Hoe moeilijker het ook werd om als menselijke jager achter hem aan te gaan. Hij kon hem fysiek niet bijhouden. Hij moest het hebben van zijn wapens. Een staak, vervain, vuur. Dat waren de meest handige wapens, die er voor zouden kunnen zorgen dat hij de vampier zwakker kon maken of zelfs kon uitschakelen.
Zijn ogen gleden naar de vrouw die nu op de grond lag. Haar kon hij niet meer redden. Ze was al zo goed als dood. Hugh had, voor de zekerheid, altijd een paar kleine flesjes met vampierbloed mee. Dit haalde hij uit de lichamen van zijn slachtoffers, zodat hij mensen er mee zou kunnen helpen. Jammer genoeg was het al te laat voor deze vrouw. Noah had haar toegetakeld en al het bloed uit haar lichaam weten te zuigen. Verschrikkelijk.
‘Volgens mij ben jij niet het type dat zijn prooi gemakkelijk dood laat gaan. Ik weet wie je bent, Noah. Ik heb je slachtoffers al vaak genoeg bekeken en ik heb gezien wat je met ze doet. Iemand doden zonder pijn, dat bestaat niet in jouw wereld,’ zei Hugh. Vampiers waren niet vredelievend. Ze waren verschrikkelijk. Ze moorden mensen voor hun eigen belang. Ze deden er alles aan om aan bloed te komen, ook als dat betekende dat een ander niet meer in leven zou zijn. Het was afgrijselijk. Ze hadden geen normen en waarden, soms zelfs geen gevoelens. Ze gingen maar door en door. Hun leven stopte nooit, tenzij het beëindigd werd door iemand zoals hem. Iemand die er voor kon zorgen dat er geen vampier meer door de stad zou trekken.
Hugh hield zijn kruisboog op de vampier gericht. Hij wist dat de vampier sneller en sterker was. Hij was bekend met Noah. De man was al meer dan vijfhonderd jaar oud. Dat betekende dat hij de tijd van de Romeinen haast nog mee had gemaakt. Dat hij had gezien hoe steden hadden gegroeid, hoe kunst en cultuur zich hadden gevormd en volkeren zich hadden verspreid. Niet dat hij zich daar mee bezig had gehouden. Hij hield zich enkel bezig met de mensheid. Met hen die voor hem niks anders waren dan voedsel.
‘Maar als we elkaar toch vragen stellen: ik weet dat je ooit anders was. De jagers, ze noteren alles. Jagers van honderden jaren geleden hebben nauwelijks iets van je gezien of gehoord. Je leefde alleen, weg van de mensen. Bang dat je ontdekt zou worden. daar lijk je nu een stuk minder bang voor te zijn.’ Al was hij de meeste jagers altijd een stap voor gebleven. De meeste, behalve nu Hugh. Hij had Noah gevonden. En hij zou hem uiteindelijk afslachten. Hij zou er voor zorgen dat Noah niemand nog pijn zou kunnen doen, zeker niet in deze stad.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Avery wachtte geduldig tot lady Pelletier zou verschijnen. Het kon immers niet lang meer duren, anders had lady Tremaine ook niet al buiten gestaan. Lady Tremaine hield niet van het verspillen van haar tijd. Ze was een rechtvaardige vrouw, iets wat ze altijd al geweest was, maar kon soms behoorlijk hard zijn soms. Al bedoelde ze dat wel altijd goed. Dat bewonderde Avery aan haar. Het meisje beschouwde de oudere vrouw ook als haar voorbeeld. Het meisje wist dat het meisje nooit een hogere status aan kon nemen dan de status die ze al haar hele leven bij zich had weten te dragen. Mensen van een hogere status, hadden vaak ook geen omkijken naar mensen met een lagere status. Dat was immers hoe het ging. Al had het meisje het nooit slecht gehad. Ze had een dak boven haar hoofd. Had altijd te eten voorgeschoteld gekregen en kreeg ook zeker waardering voor het werk dat ze verrichtte. Ze voerde haar werk ook met alle plezier uit. Ze vond het niet erg om wat harder te werken en lange uren te maken. Nee, het meisje wist heel goed hoe ze haar handen uit de mouwen moest steken en ze wist ook heel goed dat dit iets was dat lady Tremaine enorm waardeerde. Het was ook niets voor niets dat ze Avery gevraagd had om zorg te dragen voor lady Pelletier in de maanden dat ze op het landgoed zou verblijven. Het meisje vond het een hele eer en ze zou lady Tremaine dan ook zeker niet teleurstellen.
Lang hoefde het gezelschap niet eens meer te wachten. Het blonde meisje had nog maar even buiten gestaan, toen ze in de verte een koets aan zag komen rijden. Een kleine glimlach begon haar lippen te sieren. Ze merkte aan zichzelf dat ze toch ook enorm benieuwd was naar de verschijning van mevrouw Pelletier. Ze had van lady Tremaine al het een en ander gehoord, waardoor ze nu toch wel een tikkeltje nieuwsgierig was. Daarbij was ze toch een tikkeltje nerveus. Ze had gehoord dat ze een invloedrijke vrouw was. Op haar leeftijd al. Daar had ze toch veel bewondering voor gehad.
Avery hield haar ogen op de koets gericht en zag hoe deze langzaam tot stilstand kwam. Ze zag hoe een man en een jonge vrouw uit de koets wisten te stappen. De jonge vrouw moest lady Pelletier. Ze was een mooie verschijning. Ze had een bepaalde charme om zich heen hang. Een bepaalde vorm van zelfverzekerdheid, maar verre van arrogant. Het blonde meisje zag hoe lady Tremaine haar begroette. Niet veel later hoorde ze haar naam vallen, waardoor ze haar rug rechtte. Op het moment dat lady Tremaine Avery haar wekte, deed ze een aantal stappen naar voren. Uit respect boog ze voor haar. "Het is een eer u te mogen dienen de komende maanden"zei ze. "Ik hoop dat u een aangename reis heeft gehad"voegde ze daar nog eens aan toe. Toen lady Tremaine haar vroeg of ze lady Pelletier naar haar kamer zou willen begeleiden, knikte ze. "Maar natuurlijk. Met alle plezier"antwoordde ze. "Als u mij zou willen volgen"richtte ze zich vervolgens weer op lady Pelletier en maakte aanstalten om haar naar haar kamer te begeleiden.

Zijn hoofd hield hij een klein beetje schuin. Een enthousiaste gevoel stroomde er door zijn lippen heen. Noah kwam dit soort situaties niet vaak tegen. Natuurlijk zaten er wel eens jagers achter hem aan, maar die wisten zich ook weer snel te bedenken. Al waren ze binnen de kortste keren dood, als ze zich niet wisten te bedenken. Nee, dat iemand zich zo aan hem presenteerde, was iets wat hij eigenlijk bijna niet tegen kwam en dat maakte dit eigenlijk vele malen leuker, als hij heel eerlijk mocht zijn.
"Jij hebt duidelijk je huiswerk gedaan"merkte Noah op, toen hij zijn opmerking hoorde. Het was waar. Noah pakte zijn slachtoffers het liefst hardhandig aan. De jonge man kende immers geen vergiffenis. Geen angst. Hij haalde plezier uit het lijden van anderen. Hij had zelf genoeg moeten lijden en hij vond het tijd dat anderen in zijn plaats zouden lijden. Nee, de jonge man had spijt dat hij zich zo lang schuil had weten te houden. Bang om betrapt te worden. Bang voor de mensen die hem wellicht iets aan konden doen. Die tijden lagen gelukkig achter hem. Jong en onbezonnen was hij toen nog. Nu wist hij wel beter. Men was bang voor hem en hij gaf ze geen ongelijk. Hij genoot ervan. De angst die zijn naam bij iemand op kon roepen. De macht die hij over andere had. Noah had er van weten te proeven en hij kon er geen genoeg van krijgen. De wereld was zijn koninkrijk en hij was nog lang niet uitgespeeld. Men was dom als ze tegen hem in wilde gaan. Ze troffen ook allemaal hetzelfde lot. De dood.
"Aangezien jij duidelijk al zo veel over mij weet, is het wel zo eerlijk als ik ook wat meer over jou weet. Voor we je lot onder ogen zullen gaan zien"zei Noah, met een geamuseerde ondertoon in zijn stem. Om er een hele show van te maken, vond hij alleen maar leuk. Het opbouwen naar het daadwerkelijk doodmaken van zijn prooi. Het fokte hem alleen maar op. Op een goede manier tenminste. Hij werd er enthousiast van. Scherp. Het hield hem bezig. Tijd was voor hem immers geen begrip meer. Hij had alle tijd van de wereld.
"Laten we beginnen met je naam. Ik ben wel benieuwd naar de dappere, maar tegelijkertijd ook domme ziel, wie tegenover mij staat"zei hij uiteindelijk tegen hem.
"Daarbij is het misschien ook een goed idee om dat wapen van je neer te leggen. We willen immers niet dat je domme dingen uit gaat halen"zei Noah vervolgens tegen hem, doelend op de kruisboog die zijn slachtoffer op hem gericht hield. Vervelende dingen als je het hem vraagt. Vervelende schoten, kwamen uit dat ding. Hij had er vaak mee te maken gehad. De stem van zijn slachtoffer was al weer snel te horen, waardoor zijn aandacht weer op hem gevestigd werd. "Ach, wat zal ik eens zeggen. Men veranderd door de jaren heen. We komen allemaal dingen onder ogen. Dingen die ons veranderen. We leren het een en anders als we ouder worden. Maken allemaal wat dingen mee. Dat kan ons veranderen. Zo werkt het leven nu eenmaal"zei Noah met een geamuseerde grijns. Als de man verwachtte dat hij hier een therapeutische uit kon halen, wat Noah op een andere levenswijze zou zetten, had hij het flink mis. Nee, Noah genoot van het leven dat hij had en dat zou vandaag niet veranderen. De jager zou vandaag ook zeker geen einde aan zijn leven brengen vandaag. Het zou eerder andersom gebeuren. Noah was dan ook zeker niet bang. Hij genoot eerder van deze situatie en hij wist ook precies hoe deze zou gaan eindigen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Avery leek een vriendelijke jongedame te zijn. Iemand die al een tijdje aan het werk was in het huishouden van vrouwe Tremaine, aangezien ze haar vertrouwen al zodanig had gewonnen dat ze een belangrijke gaat, al vond Naeva zichzelf alles behalve ontzettend belangrijk, mocht bedienen en begeleiden. Naeva snapte ook wel waarom lady Tremaine voor iemand zoals Avery had gekozen. Ze was beleefd en ze had vriendelijke ogen.
‘Mijn reis is mij zeker bevallen, evenals mijn reisgenoten. Is het niet, Oliver?’ vroeg ze aan de man die haar altijd begeleidde. De man knikte. ‘We hebben ons uiterst vermaakt. Maar ik ben blij dat we nu eindelijk weer vaste grond onder ons hebben. In een koets rijden is nooit één van mijn favoriete transportmiddelen geweest,’ zei Oliver, waarna hij even met zijn hand over zijn buik streek. De man werd nog wel eens ziek door de plotselinge bewegingen van een koets en de hobbels die soms op de landwegen waren. Iets waar Naeva nooit meer last van had gehad sinds ze een vampier was geworden.
‘Maar natuurlijk. Oliver, kom. Avery gaat ons rondleiden.’ Ze wenkte de man en maakte vervolgens nog een buiging naar haar gastvrouw. ‘Nogmaals bedankt voor uw gastvrijheid. Ik zie u bij het diner.’
Het was een groot diner, zoals ze er van had begrepen. Lady Tremaine had alle belangrijke inwoners van de stad uitgenodigd. In feite was het een presentatie van haarzelf, aan de rest van de stad. Lady Tremaine had al het vertrouwen in haar, maar de vraag was of de rest van de stad dat ook zou doen. Vaak had Naeva er geen problemen mee om een stad om haar vingers te vinden, op een goede manier, maar keer op keer voelde ze toch de nerveuze kriebels in haar buik als ze voor het eerst de belangrijkste mensen, zoals een penningmeester of en burgermeester, zou ontmoeten.
Avery had op hen gewacht en begeleidde hen door het kasteel. Eerst bij de kamer waar Oliver zijn tijd door zou brengen. Naeva wist zeker dat hij niks te kort zou komen. Ook hij zou aan de bedienden kunnen vragen om schone lakens, het klaarmaken van een bad of iets te eten. Daarnaast zou ze haar beste vriend wel opzoeken als ze daar behoefte aan had. Ze reisden al enkele jaren samen en hij was één van de weinigen die wist van haar geheim. Zo’n iemand had je ook nodig, vond Naeva. Je kon een geheim als dit niet zomaar bewaren. Zeker niet omdat Naeva speciale voedingswensen had. Wensen waar Oliver haar mee kon helpen. Ze zou hem nooit pijn doen, maar hij was wel degene die zorgvuldig regelde dat ze het bloed van iemand kon drinken, waarna ze die persoon weer oplapte en hem of haar alles liet vergeten. En nooit te vaak van één persoon, want dat zou opvallen.
‘Het is werkelijk waar prachtig hier. Je hebt ontzettend veel geluk om in zo’n mooi landgoed te mogen werken,’ zei ze tegen Avery. Er waren veel slechtere banen te krijgen voor vrouwen. Naeva had het zelfs gezien. En zelfs als de vrouwen in een goed landgoed werkten, werden ze lang niet altijd goed behandeld. Ze werden gevraagd voor verschrikkelijke klussen en als net de verkeerde man er de baas was, dan zouden ze ook nog eens alles voor hem moeten doen. Echt alles. Naeva had het wel eens meegemaakt en ze had nauwelijks haar lippen op elkaar kunnen houden toen ze taferelen had gehoord of gezien die echt niet door de beugel hadden gekund. Als vampier had ze immers een goed gehoor en hoorde ze meer dan dat men dacht.
‘Maar het lijkt me ook dat lady Tremaine ontzettend veel geluk heeft met iemand zoals jij. Ze lijkt je erg te vertrouwen, wat vast een goed teken moet zijn.’

Hugh had al vaker tegenover sterke vampiers gestaan. Jongere vampiers waren gemakkelijker. Ze waren minder sterk en voorspelbaar in hun gedrag. Ze kenden de fijne kneepjes nog niet, de tactieken die oudere vampiers vaak al wel door en door gebruikten. Dat zorgde er voor dat hij een jongere vampier vaak met gemak op de grond wist te werken. Nu zou het minder gemakkelijk gaan.
‘Er zit wel wat eerlijkheid in: weten wie de man is die je ieder moment kan vermoorden.’ Normaal gesproken maakte het Hugh niets uit of de vampiers hem kenden. De meesten waren echter wel bekend met zijn naam. Als een jager maakte hij namelijk veel mee. Hoe meer vampiers hij doodde, hoe meer vampiers van zijn bestaan wisten en voor hem op de vlucht sloegen. Bij deze vampier, Noah, had hij het anders aangepakt. Hij had hem willen schaduwen. Zijn leven willen volgen zonder meteen zijn bestaan bekend aan hem te maken. Tot aan nu.
‘Mijn naam is Hugh Garet. Misschien heb je van me gehoord? Een jager die al aardig wat namen van vampiers op zijn naam heeft staan.’ Hugh ging er eigenlijk niet vanuit. Noah leek namelijk niet echt bezig te zijn met jagers die hij eventueel tegen zou kunnen komen. Hij kwam nu ook niet bang op hem over. Hij leek eerder te denken dat hij Hugh met gemak aan zou kunnen. Maar daar had Noah het fout. Noah zag misschien zijn kruisboog met een staak, maar hij had nog zoveel meer dan dat. Hugh was niet toegankelijk als het ging om bloed, want hij dronk dagelijks thee gemaakt van Vervain. Daardoor kon de vampier hem ook niet laten doen wat hij zelf wilde. Dat was nog een voordeel. En Hugh had meer dan genoeg andere wapens om het een vampier moeilijk te maken, ondanks dat hij zelf niet sneller of sterker was dan het wezen.
‘Waarom zou ik het neerleggen? Ik ben misschien dapper of dom, maar niet zo dom dat ik hetgeen wat nog als enige tussen ons in staat, zou loslaten.’ Dit was zijn wapen. Hetgeen wat hem zou kunnen beschermen tegen de vampier als hij zou besluiten om aan te vallen. Dat zou hij niet zomaar op de grond leggen. Want hij wist dat Noah binnen een seconde voor hem zou kunnen staan en het wapen onschadelijk zou maken, of zelfs de staak door zijn eigen lichaam zou kunnen duwen. Gelukkig had Hugh ook iets achter de hand om zijn eigen wonden te helen, mocht het nodig zijn.
‘Zeker het eeuwige leven, is het niet?’ vroeg Hugh aan de vampier. Hij kon het zich niet voorstellen, het eeuwige leven. Het leek hem ongelooflijk saai en zelfs verschrikkelijk. De mensen om je heen zouden nooit lang blijven., Vroeg of laat zouden er doden vallen. Nu was er een optie om simpelweg van niemand te houden, maar zo werkte het leven niet. Er was altijd wel één iemand. Een man, een vrouw. Een vriend of vriendin. Misschien zelfs wel een kind. Er was altijd iemand om wie de ander leek te geven. En als die eenmaal weg zou zijn, wat had dat eeuwige leven dan nog voor een betekenis?
‘Maar jij hebt daar geen last van, of wel? De nadelen van een eeuwig leven? Je lijkt het allemaal prima te redden, zonder rekening te houden met de mensen om je heen.’ Dat was het grootste gevoeld van een vampier die een stad terroriseerde. Dat er mensen te overlijden kwamen.
Hugh twijfelde of hij moest schieten. Wellicht moest hij de man nog wat langer aan de praat houden, zodat hij minder voorbereid zou zijn op hetgeen wat hij van plan was om te doen. Hugh had het idee dat als hij nu zijn staak zou afvuren, de vampier hem met eén hand zou vangen en zo weer terug zou gooien naar hem. En dat was niet de bedoeling.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld