Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | Underground | Schrijftopic

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
VOL

Linkje naar het overlegtopic: https://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=914445

© Daynty Productions
Deels gebaseerd op de game Metro 2033.

Background story
Welkom in het jaar 2033, twaalf jaar na een allesverwoestende oorlog, waarbij ook nucleaire wapens niet werden geschuwd. Duizenden steden liggen in puin en verschillende gebieden over de hele wereld zijn ontoegankelijk geworden zonder de juiste bescherming als gevolg van radioactieve fallout.
Rusland is één van de zwaarst getroffen landen, waarbij ook hoofdstad Moskou het heeft moeten ontgelden. Grote delen van de stad liggen in puin en delen van de stad liggen aan de rand van een fallout-zone. In deze onherbergzame verwoesting houden enkele honderden overlevenden zich schuil in het uitgebreide metronetwerk onder de stad. Een groot deel van dit netwerk aan tunnels en stations is in handen van de Rangers. Deze groep heeft zich vrij snel als gezaghebbende van de metrotunnels uitgeroepen. Het is een neutrale vredesmacht, die probeert om enige orde te houden in het netwerk aan tunnels, dat is omgedoopt tot de “stad” Metro. Elk metrostation dat in handen is van de Rangers heeft een eigen commandant.
Maar dit is niet de enige groep die zich schuilhoudt in Metro. Er zijn ook twee minder vredelievende facties, die bovendien lijnrecht tegenover elkaar staan. De ene factie noemt zichzelf de Darwin Army, ofwel DA. Dit zijn aanhangers van het “recht van de sterkste”, die vinden dat de nieuwe wereld op die ideologie moet worden gebouwd. Niet iedereen is het perse eens met deze visie, voor sommigen is het onderdeel zijn van een grotere groep simpelweg noodzaak om te overleven.
De andere factie bestaat uit de Reds, die nog het beste omschreven kunnen worden als een sekte. Hun leider gelooft er sterk in dat hij een profeet van God is en dat hij is gekozen om de apocalyps te voltooien en een groot deel van de mensheid uit te roeien of te onderwerpen aan zijn denkbeelden.
Beide facties voeren voortdurend strijd met elkaar en de Rangers. Deze hebben immers nog steeds het grootste deel van Metro in handen. Bovendien worden de tunnels en omgeving daaromheen geteisterd door losse groepjes bandieten.

De verhaallijn
Op een dag wordt één van de noordelijke stations van Metro aangevallen. De mensen die ervoor zijn gevlucht hebben het al snel over een gecoördineerde aanval van buitenaf, niet hetzelfde als de pogingen de tunnels binnen te dringen die anders wel eens worden gedaan. De Rangers kunnen dit absoluut niet gebruiken. Omdat het onduidelijk is waar de dreiging van buitenaf precies uit bestaat, besluiten de commandanten van enkele stations een expeditie naar de noordelijke tunnels te sturen om licht te werpen op de situatie.
De missie zal hen naar uithoeken van het tunnelnetwerk leiden en mogelijk zelfs bovengronds. Het doel van het team? Uitzoeken wie of wat er achter de aanval zit en deze dreiging uitschakelen voor het te laat is.
En in de tussentijd proberen om niet dood te gaan.

De personages
Bij deze RPG volgen we zes personages die in het team zitten of hier op een andere manier bij betrokken zijn geraakt. Sommigen hebben zich vrijwillig aangemeld, anderen zijn wellicht gekozen. Je personage kan een soldaat zijn, een gewone burger, of misschien wel de zoon of dochter van de commandant. Het team is bovendien samengesteld uit zowel Rangers als mensen van de DA. Deze twee facties hebben hun handen ineengeslagen tegen de dreiging.

Vrouwen (2/2)
Daynty
Naam personage: Kaelah Rose Finley
Vrijwillig of gekozen: vrijwillig aangemeld
Rangers of DA: Rangers
Functie in team: burger, medische achtergrond

Amarynthia
Naam personage: Kayra Katherine Savenia
Vrijwillig of gekozen: vrijwillig aangemeld
Rangers of DA: tegenwoordig bij de Rangers, voormalig DA-lid
Functie in team: soldaat/brug tussen DA en Rangers in het team

Mannen (2/2)
princesstupid
Naam personage: Yuri Saevar Lenkov
Vrijwillig of gekozen: (stiekem) vrijwillig
Rangers of DA: Rangers
Functie in team: hij zit niet officieel in het team, hij was nog soldaat in opleiding

Ikigai
Naam personage: Kylo Vasiliev
Vrijwillig of gekozen: Gekozen
Rangers of DA: Rangers
Functie in team: Chemicus, door zijn vader aangeleerd aangezien dat zijn vaders beroep was voor de apocalyps. Hij is gespecialiseerd in chemische wapens. (Chemical Warfare)

Het beginpunt
We beginnen op het moment dat het team een kleine twee dagen op weg. Wat ze niet weten, is dat ze op het punt staan om aangevallen te worden door een groepje bandieten. In de chaos raken onze personages gescheiden van de rest van het team (de npc’s).
Sidenote: Yuri zit niet in het team, maar achtervolgt dit stiekem en in de chaos komt hij bij onze personages terecht.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kaelah
Dit kan zo niet langer.' Met die woorden en een verwrongen uitdrukking op zijn gezicht stapte Christian hun provisorische leefruimte binnen. Kaelah keek op van het boek waarin ze aan het lezen was en met vragende ogen volgde ze haar broer, die zijn jas van zich af schudde en over één van de twee houten stoelen aan hun kleine eettafeltje gooide. Het enige licht in de ruimte was afkomstig van een peertje aan het plafond en de zwakke gloed ervan wierp schaduwen op zijn gezicht die hem er nog grauwer uit lieten zien. Het was haar de laatste tijd al vaker opgevallen hoe slecht hij eruitzag vergeleken met de maanden daarvoor. Hij oogde vermoeid, neerslachtig, maar ook gefrustreerd. En hij gedroeg zich anders - hij was stiller en meer teruggetrokken dan gebruikelijk. Het was niet zoals ze hem kende. Hij bracht altijd leven en gezelligheid in huis, leidde haar gedachten af van de situatie waarin ze leefden. Ze was tien jaar geweest ten tijde van de oorlog, oud genoeg om het bewust mee te krijgen en te herinneren. Christian had haar er doorheen gesleept, door alle verwoesting en verdriet, alle dood en verderf, waaronder die van hun ouders.
Ze wist dat ook hij momenten had waarop het moeilijk voor hem was om vol te blijven houden, maar hij sloeg zich er altijd doorheen. Dit keer was... anders. En dat verontrustte haar.
'Er is weer een werker verdwenen vandaag', verklaarde Chris na een korte stilte.
Haar wenkbrauwen bewogen zich niet-begrijpend omhoog. 'Hoe bedoel je alweer? En hoezo verdwenen?' Kaelah klapte het boek dicht en legde het naast zich op het bankje. Het was een oud, metalen perronsbankje, waar ze met kleden en kussens iets comfortabels van hadden geprobeerd te maken.
'Vorige week en twee weken geleden zijn er ook al twee man verdwenen. Het ene moment staat diegene nog op de werkplaats, het volgende moment loopt 'ie weg om wat extra gereedschap te pakken, en komt gewoon niet meer terug. Geen spoor meer van te bekennen.'
Kaelah had gedacht dat een beetje uitleg dingen zou verhelderen, maar tot nu toe werd het verhaal alleen maar waziger. 'Kan het niet gewoon zijn dat -'
'Dat ze zelf weg zijn gegaan?' onderbrak Chris haar. Hij zuchtte diep en zakte neer op een stoel. 'Daar heb ik ook aan gedacht, heel vaak zelfs. Maar er was geen enkele reden voor ze om te verdwijnen. Matt heeft een vrouw hier en een dochter, hij zou ze nooit zomaar achterlaten. En het is ook niet de handelswijze van de Darwin Army of de Reds... Er klopt gewoon iets niet.'
Peinzend staarde Kaelah naar de grond. 'Dus dat is drie verdwijningen in vier weken? Maar hoe... Waarom hebben we daar niets over gehoord? De commandant doet er wel iets aan, toch?'
Er kwam niet meteen een antwoord. Kaelah kwam overeind van de bank en pakte een glas water, om die voor Chris op tafel te zetten. Hoe langer hij stil bleef, hoe meer haar het gevoel bekroop dat er iets niet in de haak was. En dat hij er meer van wist dan hij haar vertelde.

Het was koud en donker en vochtig. Maar het ergste was de stilte. Een stilte die dik als mist in de tunnels hing en uit elk hoekje en kiertje kwam sijpelen. Het gaf haar veel teveel tijd om na te denken. Over zinloze dingen, maar ook over serieuze dingen, zoals waar ze eten vandaan zouden moeten halen als ze door het laatste blikje heen waren. Jagen op de dieren die zich schuilhielden in het duister? Want hoewel de tunnels doods en verlaten leken, wemelde het er wel degelijk van het leven. Er waren regelmatig plekken waar de stilte doorbroken werd door het gekras van pootjes over beton, een zacht gepiep of een nauwelijks hoorbare ademhaling. Soms schoten er ondefinieerbare schimmen weg voor het licht van de zaklamp in James’ hand, de leider van het tienkoppige team die een aantal meter voor haar liep, geflankeerd door twee andere soldaten. Kaelah was één van de weinige vrouwen in het gezelschap en één van de weinige burgers. Niet één, maar twee factoren die ervoor zorgden dat het merendeel van de groep haar meer als een last zag dan een nuttige toevoeging. Dat was althans de indruk die ze kreeg.
Een tochtvlaag liet haar dieper wegduiken in haar vest. Kaelah trok de rits tot aan haar kin dicht en begroef haar handen in de zakken. Het kon haast niet anders dan dat er een splitsing aan zat te komen waar de luchtverplaatsing vandaan kwam. In haar hoofd ging ze na hoeveel afslagen ze tot nu toe gehad hadden en hoeveel ze er gepasseerd waren. Echter, voor ze in gedachten de plattegrond van het metrostelsel helder voor zich kon halen, bleef James abrupt staan. Hij hief zijn hand als teken dat de rest zijn voorbeeld moest volgen en stil moest zijn, terwijl hij zijn oren spitste op een geluid dat uit de duisternis voor hem kwam.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was doodstil. Te stil.
Een tintelend gevoel trok door haar handen en het was alsof er een veer over haar buik kietelde. Een gezonde dosis van spanning. Het was duidelijk dat er gevaar op de loer lag. Het was niet iets wat ze bewust zou opzoeken, maar ze zou er ook niet voor wegduiken. Op z’n tijd was het fijn om je te begeven in een dodelijk gevecht en die met een voldaan gevoel te winnen. Het was niet alleen een manier om haarzelf te bewijzen – niet dat ze zich daartoe verplicht voelde – het was ook een leerzaam moment. Je leerde onder geen enkele omstandigheid beter dan wanneer de dood als een schaduw over je heen hing.
Toch was dat niet de reden dat ze meedeed aan deze queeste. Hoewel het zeker een leerzame periode zou zijn, waren er andere motieven die haar ertoe gezet had om zich aan te melden. En nee, het was ook niet om haarzelf te bewijzen ten opzichte van de Rangers. Natuurlijk wilde ze laten zien dat ze te vertrouwen was, maar daar zou deze missie toch niet voldoende voor zijn. Het was meer dan duidelijk dat men haar niet vertrouwden. Van beide kanten niet.
Een luid schot galmde door de tunnel, gevolgd door een luide pijnkreet. Een van de mannen vooraan was geraakt in zijn schouder. Hij zakte door zijn benen en drukte zijn hand tegen de wond. Het was het startsein van een grof gevecht.
Meerdere kogels werden afgevuurd. Vreemdelingen renden op de groep af met grote wapens in hun handen. Ze werden overvallen, maar waren zeker in staat om terug te slaan.
Kayra schoof haar voeten iets uit elkaar, zodat ze een stevige positie zat. Ze griste naar haar pijl en boog, wetende dat ze ver genoeg op afstand stond om haar favoriete wapen in gebruik te kunnen nemen. Ze had een flinke voorraad pijlen meegenomen, maar het was natuurlijk niet oneindig. Elk schot moest raak zijn, in de wetenschap dat er misschien geen tijd was om de pijlen terug te bemachtigen. Ze spande haar boog, nam een seconde de tijd om iemand in vizier te houden, voor ze haar pijl losliet. De persoon in kwestie werd geraakt in zijn torso, net voor hij een van de andere Rangers had willen aanvallen. Nieuwe pijl, nieuw slachtoffer. Ze bleef op een gepaste afstand en scande de situatie. Het was een chaos. De groep bandieten hadden zich gemengd in de groep en er werd veel geschreeuwd. Kayra gooide haar boog weer over haar schouder en greep naar haar dolk. Het was tijd om haarzelf in het gevecht te mengen.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Kylo keek rond, maar veel was er niet te zien. Wat kon er ook te zien zijn in deze gangen? Hij herinnerde zich het gevoel van de zon op zijn huid, hoe het zijn lichaam kon opwarmen. Wat een wonderlijke natuur er boven het gangenstelsel geleefd had, maar ook slachtoffer was geworden van de wrede oorlog. Zijn vader had gewerkt voor zijn vaderland, zichzelf wijsmakend dat hij voor een goed doel chemische wapens aan het produceren was. Kylo begreep zijn motieven wel, want hoe anders kon je de vijand verslaan zonder dezelfde of betere wapens? Maar na de oorlog en de allesvernietigende gevolgen had zijn vader afstand genomen van de chemie. Het liet steeds een wrange smaak in zijn mond. Kylo had zelf niet deelgonomen aan de oorlog, hij was nog veel te jong geweest, zeker op intellectueel vlak, maar zijn vader had hem wel alles geleerd. Voor zijn eigen veiligheid, had hij zijn zoon gezegd. Je zou het altijd nog eens kunnen gebruiken, want in deze naoorlogse wereld was geen enkele zekerheid. Kylo had veel geleerd van zijn vader, voordat deze ook zijn eigen ondergang ontmoet had in het donkere gangenstelsel dat ze hun thuis noemden.
Kylo had het werk van zijn vader voortgezet, steeds maar weer nieuwe dingen aan het ontwikkelen en proberen. Hij had enige tijd zijn diensten aangeboden aan de Rangers om de orde in de gangen te behouden, maar net zoals zijn vader had hij gezien dat er veel onschuldige slachtoffers vielen door zijn doen. Daarom had hij ervoor gekozen een einde te maken aan zijn werk als chemicus en wilde hij een level opbouwen ver weg van de organisaties die streden om de wereld. Of ja, wat voor wereld? Hun wereld was maar een klein stukje op deze aarde, verscholen voor velen op deze aarde, omringd door levensgevaarlijke stralingen en onleefbare gebieden. Wat hadden ze deze planeet toch aangedaan? En waarom? Terwijl hij de groep volgde moest hij daar weer aan denken. Waarom? Waarom was hij hier? Omdat hij moest, ze hadden hem maar weinig keuze gegeven. Sommigen hadden zich zelfs vrijwillig aangemeld, iets wat Kylo niet kon begrijpen. Wilde ze met hun eigen leven spelen? Hadden ze enig besef van wat er hen te wachten kon staan?
Hij werd uit zijn gedachten gehaald door het geluid van een schot. Daar ging zijn rust. Dit was nu net waarom hij niet mee wilde doen aan deze missie die gedoemd was om te falen. Kylo hurkte meteen op de grond om uit het bereik van schoten te blijven. Zijn hand gleed naar zijn pistool dat om zijn middel zat en zonder aarzelen richtte hij het op een onbekende. Zorgen maakte hij zich niet over zijn voorraad, hij had namelijk meer dan genoeg middelen bij hem. Want wie zei dat hij een goede carrière gekozen had na zijn loopbaan bij de Rangers? De zwarte markt floreerde in deze gangen en als je daar zaken deed, moest je jezelf ook goed kunnen beschermen.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Het was al twee dagen sinds de groep was vertrokken, twee dagen sinds Yuri besloot alles achter te laten voor een avontuur met een constante herinnering dat er hem meerdere problemen te wachten zouden staan als hij terug zou komen. Het was niet door geluk maar door de positie en vergiffenis van zijn vader dat hij tot dan toe overal mee was gekomen maar het weglopen en ongeauthoriseerde meegaan op een missie overschreed de grens.
Hij had er constant voor gezorgd dat zijn afstand tot de groep groot genoeg was om niet gehoord of gezien te worden. Het lopen, rusten, eten, slapen in zijn eentje, in het donker viel hem zwaarder dan gedacht. Het licht van de zaklampen van de groep was het enige waardoor hij kon blijven volgen.
Aanvankelijk had hij besloten zich na een paar dagen bij de groep aan te sluiten. Tegen die tijd zouden ze genoeg afstand hebben overbrugd om hem niet terug te kunnen sturen maar hoe langer het duurde, hoe lastiger hij het vond om het daadwerkelijk te doen. Het was niet alsof hij er zomaar heen kon lopen om te vertellen dat hij al dagen de groep aan het volgen was tegen bevel in omdat hij zich verveelde in Metro. Dat zou niet de beste indruk maken en dus bleef hij wachten op het juiste moment.
Hij liep een meter of tien achter de groep, nog steeds in de duisternis, toen hij zag dat iedereen plots bleef staan. Het beviel hem niet, gezien het feit dat de laatste rust nog niet zo lang geleden was. De reden voor de stop werd echter al snel duidelijk toen hij een schot gevolgd door een schreeuw hoorde. Instinctief dook hij omlaag en zag hoe de groep belaagd werd. Hij hoorde schoten, schreeuwen, kreunen en stemmen door elkaar. Een chaos van schimmen en lichten was echter alles wat hij zag van deze afstand. Het duurde slechts enkele seconden voor het drama was unfolded voor hem en voor hij zich herpakt had. Hij kwam iets overeind en haalde zijn gestolen wapen uit het holster om zijn middel terwijl hij naar de groep toe rende. Zijn ogen schoten van links naar rechts om de situatie in te schatten. Hij was eerder bandieten tegengekomen op een verkenningsexcursie door de metrogangen maar dit was een hele andere situatie waarin burgers waren betrokken en hij een rol moest spelen. Niet denken, gewoon doen, vertelde hij zichzelf voordat hij zijn wapen op een van de in zwart gekleden mannen richtte en de trekker overhaalde. Hij bleef niet lang genoeg kijken om het lichaam op de grond te zien vallen. Die ene daad was genoeg om over te gaan op automatische piloot.
De groep die hen aanviel was iets kleiner maar duidelijk meer ervaren en toch leek het dat de Ranger-soldaten die mee waren gekomen de situatie onder de controle leken te krijgen maar rechts van hem zag hij dat een van de burgers van de groep onder schot werd gehouden. Zonder aarzeling schoot hij de man waar hij hem raken kon, in zijn zij. In de seconde daarna greep de onbekende naar zijn zij om het bloeden te stelpen, Yuri de kans gevend om het met een trap om te duwen.
''Graag gedaan,'' zei hij grijnzend op een wat arrogante toon tegen de vrouw voor hem voordat hij enkele stappen achteruit deed. Net toen hij zich om wilde draaien, struikelde hij over iets in het donker waardoor hij achterover viel.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kaelah bevroor middenin haar pas, verstijfde op haar plek en tilde haar hoofd op. Met iets samengeknepen ogen tuurde ze het duister in dat zich eindeloos en dreigend achter James en de voorste soldaten uit strekte. Het schijnsel van de zaklamp was zwak en kwam niet ver. De schaduwen aten het licht op alsof ze uitgehongerd waren. Ze probeerde te luisteren naar geluiden die niet thuishoorden in de omgeving, geluiden die de mogelijke aanwezigheid van andere levende wezens verraadden, maar haar hart bonkte zo luid in haar borstkas dat het alle subtiele klanken uit de duisternis verdrong. God, het bonkte zo hard dat het haar niets zou verbazen als de mensen om haar heen het konden horen.
Het ene moment was de groep een bubbel van snijdende spanning, het volgende moment spatte die bubbel uiteen, alle kanten op, vervallend tot een georganiseerde chaos. Het schot galmde tussen de betonnen muren van de tunnel. Links van haar echode het luider en langer dan rechts van haar. Een T-splitsing, bedacht ze zich terwijl ze richting de grond dook en een arm ophief voor haar gezicht, alsof dat een rondvliegende kogel zou tegenhouden. Om haar heen hoorde ze soldaten hun wapens trekken, hoorde ze hun zware voetstappen op het moment dat ze een gunstigere positie innamen. Een aanval, het was een aanval. Bandieten. Dat kon niet anders.
Kostbare seconden verstreken voordat Kaelah de eerste schrik te boven was. Ze tastte met haar hand naar het wapen dat ze op haar heup droeg. Het metaal was koud en voelde onwennig aan. Om haar heen vlogen de lichten van zaklampen alle kanten op. Haar trillende vingers prutsten met de vergrendeling van het wapen. Verdomme, waarom werkte het niet mee?
Er dook een schaduw op haar af. Kaelah rolde opzij. Een stuk metaal sloeg op het beton waar zij een seconde daarvoor nog had gezeten. In een reflex trapte ze naar de benen van degene die de provisorische knuppel rondgezwaaid had. Er klonk een grom. Een doffe plof van een lichaam dat op de grond valt. De metalen stang kletterde op het steen. De bandiet greep naar haar been en klemde zijn hand als een bankschroef rond haar enkel. Kaelah trapte naar hem met haar andere voet, klauwde met haar vrije hand over het beton op zoek naar houvast. Van het ene op het andere moment verslapte de greep op haar been. Ze trok haar enkel los, schoot achteruit en krabbelde overeind. Eindelijk kreeg ze het voor elkaar om haar pistool te laden.
‘Dat zou ik niet doen als ik jou was.’
De bandiet had haar been verruild voor een klein handwapen, waarvan de loop haar als een dreigend zwart oog in het gezicht staarde. De man kwam overeind van de grond zonder het wapen ook maar een centimeter te laten zakken. In het schemerdonker zag ze zijn tanden glinsteren in een brede grijns. Haar ogen schoten naar de soldaten, maar tot haar schrik zag ze dat zij en een paar anderen een aardig eindje afgedwaald waren van de rest. Enkele tientallen meters verderop zag ze de lichten van een paar zaklampen nog druk heen en weer schieten in man-op-mangevechten.
‘Niemand die je gaat helpen, liev-’ De zin van de man werd abrupt afgebroken door een schot dat vlakbij klonk. Hij kreunde van pijn en greep naar zijn zij. Nog verstijfd door de schrik keek Kaelah toe hoe de persoon die uit de schaduwen op was gedoken de bandiet tegen de grond trapte. Zijn woorden drongen nauwelijks tot haar door. Pas toen haar redder achterover viel en de bandiet - die gewond was maar niet dood - naar hem toe bewoog, kwam ze weer bij zinnen. Ze wist niet waar de bandiet het scherpe voorwerp in zijn hand zo snel vandaan had gehaald, maar hij mikte er akelig goed mee. Kaelah bracht haar pistool omhoog. Richtte op het hoofd van de bandiet. En schoot.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het recht van de sterkste. Dat was het motto van de factie waar ze jarenlang lid van was geweest. Men nam geen genoegen met excuses die iemand zwak maakten. Was je ziek? Jammer, maar dat was jouw probleem. Was je gewond? Dan heb je in eerder gevecht al niet genoeg je best gedaan. Het maakte niet uit wie je was en wat voor obstakels er op je pad lagen. Toch, ondanks dat ze verschillende gevechten gevoerd had en ze zeker niet zwak te noemen was, had ze zoiets als dit nog nooit meegemaakt.
Vuurschoten vlogen in de rondte. Je moest uitkijken dat je niet geraakt werd door iemand uit je eigen team. Los van de vuurwapens, werden er ook vele handwapens toegepast. Verschillende mensen waren in een duel beland met een van de bandieten. Kayra was daar een van.
Het was niet makkelijk. Haar tegenstander had een groter wapen dan zij: hij droeg een knuppel met prikkeldraad bij zich. Het voordeel hierbij was dat hij grote bewegingen moest maken om haar te raken, die ze redelijk goed aan kon zien komen en hierdoor wist te ontwijken. Echter, het was moeilijk om in zijn buurt te komen en hem te raken.
Met een grote zwaai kwam de knuppel haar kant op. Kayra maakte een sprongetje opzij en moest alweer bukken voor de volgende zwaai haar kant op kwam. Dit werkte niet. Hij gaf haar niet de ruimte om dichtbij te komen. Haar eerste plan was om hem uit te putten, maar met de chaos om haar heen was dat geen sterk plan. Nogmaals wist ze zijn knuppel te ontwijken. Ze zette een stap achteruit en wachtte geen seconde langer. Ze gooide haar dolk in zijn richting en wist hem te raken in zijn zij. Het probleem was echter dat het wapen uit zijn zij bleef steken. Haar tegenstander kromp in elkaar van de pijn, maar liet zich er niet compleet door afleiden. Het leek hem voornamelijk boos gemaakt te hebben. Met meer kracht en snelheid dan daarvoor zwaaide hij met zijn knuppel in de rondte. Kayra was in een soort behendigheidsdans belandt, maar verloor in de snelheid haar evenwicht, waardoor ze op de grond viel. Shit. Ze rolde vlug opzij en hoorde hoe de knuppel met een klap naast haar neerkwam. Ze griste naar haar eigen vuurwapen. Het had niet had voorkeur, maar op dit moment had ze weinig keus. De man wilde opnieuw uithalen, maar voor hij daartoe de kans kreeg, had ze een schot gelost. De knuppel viel uit zijn handen op de grond en enkele seconden daarna zakte hij ook levenloos op de grond. Zijn voorhoofd was doorboord met een schotwond, die nu de grond onder haar besmeurde. Niet dat Kayra zich daar wat van aantrok. Ze trok haar wapen uit zijn zij en kwam overeind.
Ze hield haar vuurwapen in de aanslag en scande de omgeving. Een frons verscheen op haar gezicht. Er was nog altijd een grote chaos om haar heen, maar de groep was flink uitgedund. Sterker nog, ze miste een flink een aantal bekende gezichten: ze waren vertrokken.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Waar was hij aan begonnen? Die gedachte raasde door zijn hoofd op het moment dat hij over de grond rolde om een welgemikte trap teken zijn hoofd te ontwijken. Een grote man stond vlak voor hem en keek grijnzend naar hem neer, alsof hij wist dat hij Kylo zonder enige moeite kon verslaan. Maar hij had een dodelijke fout gemaakt: hij had zijn tegenstander onderschat. En iets wat je nooit mocht doen, was je tegenstander onderschatten. Kylo rolde weer weg van een tweede stamp en nam ondertussen de dolk vanuit zijn riem. Toen de voet van zijn tegenstander de grond raakte, stak hij het lemmet in de kuit van zijn tegenstander om razendsnel een tweede keer toe te slaan, deze keer in de achilleshiel. Hij hoorde een luid gekreun terwijl de man in elkaar zakte, niet meer in staat om enige kracht op zijn been te zetten. Kylo kwam recht en keek toen zelf grijnzend naar de man op de grond. Oh, wat was het toch fijn nu de rollen omgedraaid waren. Hij hief zijn voet op en deelde de man een welgemikte stamp op zijn gezicht zodat die het bewustzijn verloor. Dat zou hem leren, dacht Kylo.
Hij had nog geen seconde rust of iemand anders kwam aanrennen, iets wat leek op een katana in de hand. Snel wisselde hij zijn wapens van hand zodat hij met zijn rechterhand op zijn belager kon mikken. De afstand was te groot voor de andere man om hem nu al te kunnen deren en een mooi schot maakte een einde aan de man zijn aanval. Snel draaide hij om zijn as, op zoek naar een nieuwe aanvaller, maar die leek niet te komen. Kylo haalde diep adem en besloot om zich dichter bij zijn teamgenoten te positioneren. Hij had al een plan in gedachten, zodat geen enkele nieuwe vijand hen zou kunnen bereiken. Want voorlopig konden ze het nog wel aan, maar een mens werd nu eenmaal moe en kon niet eeuwig blijven vechten.
Hij keek om zich heen en zag enkele van zijn teamgenoten die zich wel leken te redden, maar erg veel mensen waren er niet meer over. Was de groep in delen opgesplitst? Dat was wel eens goed mogelijk, in deze gangen was het gemakkelijk om elkaar te verliezen. Hij wisselde zijn wapen in voor zijn zaklamp en scheen om zich heen. Enkele onbekende belagers kwamen nog aangerend, maar daar had Kylo wel iets voor. Hij had een kleine zak bij zich en daarin had hij enkele chemische wapens gestopt, want dat was nu eenmaal zijn specialiteit. Ze zouden zich dan enige tijd niet meer kunnen bewegen in die richting, maar ze zouden veilig zijn tegen verdere aanvallen. Kylo draaide zich om naar zijn teamgenoten en riep: “Iedereen weg!”
Hijzelf nam enkele stappen naar voren terwijl hij een granaatvormig wapen uit zijn zak haalde en die in de gang gooide, in de richting van de aanvallers. De granaat raakte de grond en ontplofte, maar er kwam geen vernietigende explosie. In plaats daarvan kwam er een dikke rook uit. Kylo kon de onprettige geur ruiken terwijl hij terug naar achteren liep zodat hij zeker niets zou inademen. “Hier komen ze nooit door,” zei hij. “Toch niet levend.”

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Door de chaos en adrenaline had Yuri geen tijd gehad om zich te schamen voor de onhandige val. Het schot in de zij van de man was niet genoeg om hem tegen te houden en met een improvisatie mes kwam hij zijn kant op. Voordat Yuri zich schrap had kunnen zetten om de man tegen te houden, klonk een schot recht voor zich en voelde hij druppels op zijn gezicht. De kogel ging schuin door het hoofd van de man en Yuri zag hoe zijn gezicht verstijfde terwijl hij neerviel. Een plas bloed verspreidde zich vanuit het hoofd van de man, Yuri's broek doorwekend.
Er was een kort moment van aarzeling voordat hij op stond. Het was de eerste keer dat hij iemand van dichtbij had zien doodgaan, maar er was geen moment voor bezinking. Dit keer hield hij zijn opmerkingen voor zichzelf en keek in plaats daarvan snel rond. Het leek alsof er minder mensen waren maar toch kon hij niet uit maken of ze aan de winnende hand waren.
Een luide oproep om weg te komen trok zijn aandacht en hij keek net op tijd om, om te zien hoe een van de groepsleden een granaat-vormig voorwerp richting een aanstormende groep gooide. Instinctief pakte hij de arm van de onbekende vrouw om haar iets verder mee weg te trekken. Enkele seconden later hoorde hij een luide knap en zag hoe er achter hen een rookpluim ontstond. De onverwachte actie had ook de aandacht getrokken van de bandieten die stil stonden, een perfecte kans om uitgeschakeld te worden.
Dit keer zou hij niet missen, vertelde Yuri zichzelf voordat hij zijn handgeweer hief en een van de bandieten door het hoofd schoot.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het schot galmde na in haar oren en tussen de betonnen muren van de metrotunnel, waar het opgeslokt werd door het donker. Het was de eerste keer dat ze iemand neergeschoten had. Had ze hem echt in zijn hoofd geraakt? Was hij dood? Misschien was hij wel alleen bewusteloos? Als het nog geen chaos in haar gedachten was geweest, was het dat nu zeker. Ze kreeg echter geen tijd om zich er nu druk over te maken - en misschien was dat maar goed ook.
Rechts van haar riep een stem dat ze weg moesten uit de tunnel waaruit ze vandaan kwamen. Of dat was omdat er nog meer bandieten aankwamen of omdat er iets anders aan de hand was, wist ze niet. De stem die had geklonken, riep een vlaag van herkenning bij haar op, wat betekende dat het iemand uit het team was en ze luisterde nu maar wat graag naar iemand die enige orde kon scheppen in deze puinhoop.
De jongeman die zij vlak daarvoor gered had van de bandiet, pakte haar arm en trok haar mee uit de richting van de tunnel. Haar borstkas ging gejaagd op en neer eens ze op veilige afstand tot stilstand kwamen. Kaelah schudde een lok haar uit haar gezicht en draaide zich om. Een dikke rook kringelde rond op de plek waar ze even geleden nog hadden gestaan, vulde de tunnel op en drukte tegen de wanden. De verstikte geluiden die uit de rook kwamen, lieten haar beseffen waarom ze daar weg hadden gemoeten: het was geen gewone rook.
Terwijl er nog een paar schoten gelost werden op een tweetal bandieten dat de rook wist te ontwijken, stapte Kaelah verder naar achter, zoekend naar andere leden van het team. Een pluim van de rook kringelde de linkerafslag in - de richting waarin ze enkele soldaten had zien verdwijnen, al vechtend tegen de bandieten. Ze betwijfelde echter of die afslag nemen nog een oplossing was nu de rook daar hing.
‘We kunnen deze kant op’, zei ze, wijzend naar de linker afslag van de T-splitsing, terwijl ze haar tas beter over haar schouder hees. Zonder een antwoord af te wachten, begaf ze zich in de aangewezen richting. Het was niet alsof ze veel andere opties hadden en hier wachten tot de rook opgetrokken was, sprak haar niet bijster veel aan. Wie weet of er nog andere bandieten in de buurt waren die af zouden komen op alle lawaai.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld