O | We won't bow down for the darkness - Forum

Daynty schreef:
‘Ik geloof niet dat ik een man ooit eerder zo heb verafschuwd.’ De poederroze rokken van haar jurk zwiepten wild om haar benen met iedere grote, geërgerde stap die ze zette. Dat de deuren van de eetkamer nog niet helemaal achter haar dicht waren gevallen waardoor de huwelijkskandidaat die ze alleen in de ruimte achterliet haar woorden kon horen, deerde haar niet. Nog voelde ze de begerige vingers om haar bovenarm en de veel te warme adem op haar gezicht. ‘Wie denkt hij wel niet dat hij is? Alsof een diner met mij direct betekent dat ik zijn ring al om mijn vinger heb!’ Leira schudde haar hoofd en huiverde.
‘Dat klinkt alsof het dineren niet is gegaan zoals gewenst.’ Zander, haar lijfwacht en tevens een van haar beste vrienden, kreeg een boze blik te verduren om zijn droge constatering. Hij schraapte verontschuldigend zijn keel. ‘Mag ik vragen wat er is gebeurd?’
‘Hij probeerde me te zoenen.’ In de felheid van haar irritatie liep ze bijna een bediende met een mand vol schoon wasgoed omver toen ze de hoek van de gang omsloeg. Zander trok haar net op tijd naar achter om een botsing te voorkomen.
‘Rustig aan,’ suste hij. Hij liet zijn handen even op haar schouders liggen voor hij achteruit stapte. ‘Hij was maar een huwelijkskandidaat, hij is nog niet je echtgenoot. Als je aan je vader uitlegt waarom je hem niet ziet zitten, dan begrijpt hij dat vast.’
Hoewel Zanders woorden geruststellend bedoeld waren, voelde Leira een knoop in haar maag ontstaan. Het was hetzelfde zware gevoel dat al maandenlang aan haar trok, vanaf het moment dat haar vader had gesuggereerd dat het tijd werd voor haar om zich bezig te houden met het vinden van een echtgenoot. Ze kon niet langer op twee handen tellen hoeveel kandidaten ze al had gezien en stuk voor stuk had afgewezen. Omdat ze de tweede dochter was, lag er niet zoveel druk achter haar huwelijk als het geval was geweest bij Aleria, haar zus en de kroonprinses van Sattra.
Maar het geduld van de koning was niet eindeloos en Leira wist dat hij het niet zou waarderen dat ze de zoon van een invloedrijke hertog zo bruut had afgewezen.
‘Ik weet niet hoelang ik dit nog kan doen.’ Met een zucht gleden de spanning en irritatie weg uit haar lichaam, en daarmee ook haar energie. ‘Hoeveel jongens moet ik nog afwijzen voor ik…’ Ze drukte haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd. ‘Wat als ik niemand kan vinden?’
‘Je zal heus wel iemand vinden.’ Zander hield zijn hoofd iets schuin. Zijn groene ogen namen haar onderzoekend in zich op. ‘Maar dat is niet daadwerkelijk waar je je zorgen over maakt, of wel?’
Leira wilde zich verstoppen voor zijn blik, die over haar heen ging alsof hij als haar geheimen kon lezen, maar er was nergens waar ze heen kon in de lege gang. Ze dwong zichzelf haar langs haar lichaam tot vuisten gebalde handen te ontspannen en streek langs de stof van haar jurk. ‘Ik wil niet trouwen,’ gooide ze eruit. ‘Ik wil niet in een landhuis zitten verstoffen en mezelf elke dag door alle intriges en politiek gekonkel heen manoeuvreren.’ Alleen al de gedachte daaraan verstikte haar, net zoals de kasteelmuren de laatste maanden waren gaan doen. Het koninklijk hof was er één van geheimen, roddels en nepheid. De enige personen die ze vertrouwde, waren Zander en Aleria. Maar hoeveel ze ook van haar zus hield, Leira verwachtte niet dat zij het zou begrijpen als ze zou bekennen dat ze het liefst een leven weg van het kasteel wilde. Een leven waarin ze geen prinses was, geen pion in een gevaarlijk en ingewikkeld spel.
Zander bleef stil, te lang. De knoop in haar maag trok zich strakker aan terwijl ze zich van hem wegdraaide. ‘Laat maar,’ wuifde ze haar woorden weg. ‘Ik weet dat het niet kan, dat het niet onmogelijk is. Het hoort niet, ik ben een prinses-’
Een hand om haar arm brak haar woorden af. Met een zacht rukje dwong Zander haar om zich terug te draaien naar hem. ‘Ik kan misschien nooit helemaal begrijpen hoe jij je hier precies moet voelen, maar geloof me als ik zeg dat ik je verlangen naar vrijheid snap.’
Verrast sloeg Leira haar blik naar hem op. Ondanks zijn woorden verwachtte ze onbegrip in zijn ogen te zien, of een frons van afkeuring tussen zijn wenkbrauwen, maar in zijn ogen lag alleen maar een droevig medeleven. Verlangen naar vrijheid, zo had hij het genoemd. Ze had het zelf niet beter onder woorden kunnen brengen. ‘Soms denk ik eraan om gewoon weg te gaan,’ fluisterde ze, bang dat iemand anders hen kon horen ook al waren er geen geluiden in de buurt. ‘Maar ik iedereen hier niet zomaar achterlaten, Aleria niet, en jou niet.’
Zander verplaatste zijn vingers van haar arm naar de zijkant van haar gezicht, waar hij een lok van haar donkere haren achter haar oor streek. Zijn vingertoppen lieten een tinteling achter op haar wang. ‘Als het kon zou ik met je meegaan.’ Zijn hand bleef rusten op haar schouder. ‘Als het kon, zou ik je zelf meenemen weg van hier.’
Een vreemde kalmte nestelde zich in haar borstkas bij zijn woorden. Zander en zij samen ver weg van het kasteel, ver weg van de bekritiserende ogen en het onophoudelijke gefluister. Het was een kant waar haar gedachten nog nooit naartoe waren gedwaald, maar nu hij het idee eenmaal in haar hoofd geplant had, zette het zijn wortels daar direct stevig vast.
Haar mondhoeken krulden zich omhoog tot een aarzelende glimlach terwijl ze hem aankeek. Zijn gezicht verzachtte en ze voelde zijn adem zachtjes langs haar wangen kriebelen toen hij zich dichter naar haar toe boog.
Ergens in het paleis klonk een schreeuw. Het geluid trok haar met een ruk terug de werkelijkheid in, weg uit de dromen over vrijheid die voor haar ogen dansten. Ze zou nooit weg kunnen van het paleis. Ze zou nooit de wereld kunnen verkennen met Zander. Hoe aanlokkelijk dat ook leek, ze kon het hem niet aandoen om die illusie te voeden. Ze stapte achteruit.
‘Maar dat kan niet,’ zei ze. ‘Ik kan niet weg en jij- wij… Dat zal nooit kunnen.’ Zijn hand was van haar schouder gegleden en direct voelde ze zich kaal. Zander keek haar met een smekende blik in zijn ogen aan. Ze haatte het wat ze ging doen, haatte het dat ze hem zo wegduwde, maar dat was het beste, voor hen allebei. ‘Je bent mijn lijfwacht en een vriend. Ik zou je nooit kunnen zien als meer.’
Het smaragdgroen van zijn ogen barstte als breekbaar glas in de wind, maar vlak daarna herpakte hij zichzelf. ‘Dat begrijp ik,’ zei hij. Alleen de nauwelijks hoorbare trilling in zijn stem verried zijn teleurstelling. ‘Maar ik zal je blijven beschermen, nu en in de toekomst. Maakt niet uit hoeveel verschrikkelijke huwelijkskandidaten ik daarbij nog voorbij moet zien komen.’
De flauwe lach op zijn gezicht nam een beetje van de spanning van Leira’s schouders. ‘Ik hoop niet veel,’ zei ze met een lachje, maar het voelde geforceerd aan op haar gezicht. Ze haatte het dat ze Zander moest kwetsen. Ze haatte het dat ze haar eigen verlangens opzij moest zetten omdat het niet kon, omdat de mensen hier het nooit zouden accepteren als ze wisten wat ze echt wilde. Hoeveel stukjes van zichzelf moest ze verstikken voor ze alleen nog maar een lege huls was?
Ze keek opzij naar Zander. Zander, die al jaren altijd aan haar zijde stond. Die haar met bemoedigende glimlachjes door eindeloze feestavonden hielp. Die ze, zo realiseerde ze zich nu, de laatste maanden meer dan eens had betrapt terwijl hij naar haar keek, glimlachend en sereen, alsof alles in zijn leven compleet was zolang hij bij haar was.
Het beeld in haar gedachten roerde zich opnieuw - Zander en zij samen in vrijheid. Wat maakte het uit dat het niet mocht? Als ze eenmaal weg waren van het paleis, deden die oordelen er niet meer toe. Ze konden weggaan, vanavond nog. De hoop die in haar borstkas fladderde lonkte naar haar zoals een kaarsenvlam een mot aantrok. Nu dat vlammetje eenmaal ontstoken was, kon ze het niet meer dempen. Ze wílde het niet meer dempen.
De wereld voelde plots een stuk lichter met die realisatie. Leira rechtte haar rug en opende haar mond, op het punt staand hem te vertellen dat weglopen met hem precies was wat ze wilde, toen er opnieuw geschreeuw klonk.
En dit keer hield het niet meer op.