Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Verslagen staarde Marcel naar het slappe lichaam van Davina. Ondanks dat Davina had gezegd dat het niet zijn schuld was, voelde hij zich wel verantwoordelijk. Dit was waar Naylene hem enkele dagen geleden op aan had gesproken. Het ging niet goed met Davina. Ze hoorde niet thuis op deze plek. Hij had nooit toe moeten staan dat Klaus haar hier naar toe had gehaald. Hij had voor haar, en voor hemzelf, moeten vechten. En nu was het misschien wel te laat. Magie was immers niet altijd terug te draaien.
‘Het zal een paar uur rustig blijven, vermoed ik,’ zei Naylene. Ze legde Davina zo voorzichtig mogelijk terug op het bed. Ze droogde haar betraande wangen met de punt van het hoeslaken. ‘Maar ik vrees dat het dan weer net zo intens zal worden, misschien nog wel erger.’
‘Ik dacht dat het hele punt van jouw heksengedoe was dat je magie weg kon nemen?’ vroeg Klaus bijdehand. ‘Of ben je dan toch een stuk nuttelozer dan je beweert te zijn?’
Marcel balde zijn vuisten. Naylene had tenminste iets gedaan. Hij was haar dankbaar dat ze Davina gekalmeerd had. Klaus had geen idee waar hij over sprak.
‘Ik geloof dat wat mijn broeder bedoelt, maar faalt uit te drukken, is dat hij je wil bedanken voor je hulp, Naylene.’ Elijah en Linn stonden in de deuropening, zij aan zij. Nog even imposant samen als de eerste keer dat Marcel ze naast elkaar had zien staan. Er heerste echter ook een bepaalde afstand tussen hen en Klaus. Het zou nu niet aan de orde moeten zijn, maar Marcel realiseerde dat hij blij was met die afstand. Klaus stond minder stevig in zijn schoenen zonder Elijah aan zijn zijde.
‘Gaat iemand ons nog toelichten wat er aan de hand is?’ vroeg Elijah. Zijn blik viel op Marcel en Naylene, die allebei nog bij Davina op bed zaten. Marcel wist niet wat hij verwachtte. Het leek hem vrij duidelijk dat niemand wist wat er aan de hand was. Het enige wat zeker leek te zijn, zoals Naylene al had geconcludeerd, was dat de magie teveel was voor Davina. Marcel wist niet wat dat precies inhield, maar hij kon wel een gok wagen. Davina had nooit alle magie van de voorouders moeten krijgen. Het ritueel van de heksen was nooit afgerond. Dit kon wel eens hun manier zijn om te eisen dat het zou gebeuren.
Hij deelde zijn gedachten echter niet. Hij had er geen vertrouwen in dat de Mikaelsons Davina te hulp zouden schieten. Ze zouden haar nog eerder aan de heksen schenken als een vredesoffer.
‘Ik weet niet voldoende van deze magie om een conclusie te kunnen trekken.’ Naylene kwam overeind van het bed. ‘Mijn beste gok is dat het teveel magie is voor een iemand en dat het zijn uitweg probeert te zoeken. Dat kan zich in extremen uiten, zoals het weer buiten en de aardbevingen. Maar ik weet niet hoe dit verholpen kan worden.’
‘We zullen je simpelweg in de buurt moeten houden,’ zei Klaus vanzelfsprekend. ‘Zodat je Davina kan helpen als het weer uit de hand dreigt te lopen.’
‘Absoluut niet,’ zei Linn met haar bekende, strenge toon. Eentje die ze meestal leek te bewaren voor Klaus. ‘Naylene is niet een heks die je rond kan commanderen. Daarbij heeft ze al benoemd dat ze de oplossing niet weet. Als we willen weten wat er aan de hand is, zullen we naar de bron van deze magie moeten zijn. De heksen van New Orleans.’
‘Geen heksen.’ De woorden hadden zijn mond verlaten voordat hij ze tegen had kunnen houden. De hele groep richtte zich op hem. Marcel besefte zich dat hij te snel had gesproken. Als hij nu uit zou moeten leggen waarom hij de heksen er niet bij wilde betrekken, dan zou hij zijn vermoedens moeten delen. Iets wat hij liever niet wilde doen.
‘Marcel, ik vrees dat we geen keuze hebben,’ zei Linn voorzichtig. Ze sprak zacht, behoedzaam. Ze hield er duidelijk rekening mee dat hij haar nog niet had vergeven voor het voorval met Klaus. Hij had haar nooit moeten vertrouwen met Davina.
‘Naylene heeft aangegeven dat ze hier niet voldoende van af weet om Davina te helpen. En we kunnen niet het risico nemen om veel tijd kwijt te raken aan eventueel onderzoek. De heksen zijn op dit moment onze beste optie.’
‘De heksen zullen niet handelen om Davina te beschermen. Ze zullen doen wat hen het beste uitkomt.’ Ook Marcel kwam overeind van het bed. ‘Het is niet veilig voor haar.’
‘Marcel, ik kan je garanderen dat wij instaan voor de veiligheid van Davina. Geen van ons wil dat haar iets overkomt,’ zei Ellijah.
‘Is dat zo, Elijah?’ vroeg Marcel. Hij spreidde zijn armen en gebaarde naar de familie. ‘Want de tijd heeft mij geleerd dat een ander zijn veiligheid er niet toe doet als die van jullie in gevaar is.’
‘Marcel.’ Dit keer was de strenge stem van Linn op hem gericht. ‘We hebben geen tijd voor verwijten en discussies. Als je de veiligheid van Davina wil waarborgen, dan blijf jij bij haar. Elijah en ik kunnen de heksen opzoeken. We zullen er voor zorgen dat ze niet op Davina af gaan.’
Marcel wilde haar vertellen dat het de vorige keer ook niet goed was gegaan, maar een blik van Linn was genoeg om hem de mond te snoeren. Hij haalde diep adem en draaide zich naar Naylene. Zij was de enige in de ruimte die hij op dit moment vertrouwde.
‘Wat denk jij?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De spanning in de ruimte was om te snijden. Eeuwenoude vampiers die zich bemoeide met het leven van een jonge heks. Ieder van hen had zo zijn of haar ideeën. Er waren echter ook motieven. Naylene waardeerde het dat Marcel inzag dat haar enkele intentie was om Davina zoveel mogelijk te helpen.
“Ik ben onbekend met dit soort magie.” Zei Naylene spijtig.
De heksen van New Orleans hadden iets groots op gezet. Puttend uit de kracht van hun voorouders. Het ritueel waar Davina onderdeel van had moeten zijn, was iets groots. Er kwam zoveel bij kijken. Nu ze het binnen een jaar het ritueel niet hadden voltooid, leek het Davina te verteren. Wellicht een voorzorgmaatregel om de krachten niet met de aarde te laten vergaan.
Naylene stapte naar Marcel en legde haar hand op zijn arm als geruststelling. Ondanks dat nu niets er voor kon zorgen dat hij zich ontspande. Niet zolang Davina in gevaar was.
Ze moesten een oplossing voor haar vinden. In de afgelopen weken had Naylene de jonge heks beter kunnen leren kennen. Er zat zoveel pit in haar. Ze wilde vechten. Dat toonde ze zelfs nu aan. Er waren niet velen die tegen de hoeveel magie bestand waren die Naylene daarjuist had gevoeld.
“Ik ben bang dat we de hulp van de heksen nodig hebben. In ieder geval hun inzichten.” Naylene kneep enkel even in zijn arm, om haar arm weer naast haar lichaam te laten vallen. Toch bleef ze Marcel vragend aankijken. Verslagen knikte hij.
Naylene draaide zich naar Linn en Elijah. “Probeer zoveel mogelijk informatie te verkrijgen. Doe wat nodig is, maar denk aan het leven van Davina. Ze heeft niets van dit gewild.”
Hoewel Naylene wilde dat Marcel zijn woorden overdreven waren, wist ook zij dat Elijah zijn eigen familie op de eerste plaats zou zetten. De magie kon op het moment een bedreiging vormen voor de stad, zijn familie. Ergens was ze angstig dat hij bij het kleinste ongemak er voor zou kiezen om enkel zijn familie te redden. Linn zou hem daarin recht kunnen trekken.
“Uiteraard.” Beloofde Linn. Elijah knikte langzaam op haar woorden.
Davina begon onrustig te woelen in het bed. Zowel Naylene als Marcel waren binnen één enkele seconden weer bij de bedrand. Marcel ging er op zitten en streek zachtjes door haar bruine haren heen. De pijn in zijn ogen, raakte Naylene. Er zat zoveel angst in hem om haar kwijt te raken. Het meisje dat hij zag als zijn eigen dochter.
“Davina heeft zoveel mogelijk rust nodig.”
“Dat was je net ook zei. We begrijpen het.” Klaus was ongeduldig. “Maar als ze de hele stad afbreekt…”
“Waag het niet om die woorden verder uit te spreken.” Wees Linn hem wederom terecht. Naylene keek haar even dankbaar aan.
“Ik wilde enkel zeggen dat we niet ieder moment dat er iets aan de hand is, hier binnen kunnen vliegen. Zeker niet als ze weer ontwaakt. Haar gevoel moet juist zoveel mogelijk gewaarborgd blijven. Iedere extreme emotie zorgt er voor dat de magie heftiger en heftiger wordt.” Magie werd immers vaak verergerd door emoties.
“Ze heeft een rustige omgeving nodig.” Besloot Marcel. Naylene keek naar hem en knikte. In zijn ogen zag ze echter een sprankje hoop dat op leek te laaien. Voorzichtig zette ze een stap voor hem, zodat het de rest niet op zou vallen. Wat zijn idee ook was, het zou de rest niet aanstaan.
“We nemen haar mee naar de kerk.”
“Ze blijft hier.” Ging Klaus meteen in discussie. Alsof hij echt niet leek te begrepen wat de ernstig van de zaak was. Dat hij niet kon sterven, betekende niet dat de mensen om hem heen geen gevaar liepen. Zijn eigen kind. Hayley was hier ook in de ruimte en als de magie echt te veel zou worden ,dan zou het imploderen op deze plaats.
“Ze heeft rust nodig. Een veilige omgeving. Je weet waar ze is, in de kerk. Maar hier alsjeblieft geen probleem van Klaus, er zijn belangrijkere dingen die we nu moeten oplossen.” Naylene snapte dat het vooral te maken had met het feit dat Klaus nu ineens niet meer de touwtje in handen had, terwijl hij dat de afgelopen dagen natuurlijk wel had gehad.
“Niklaus. Laat Marcellus haar meenemen naar een veilige plek.” Sprak Elijah, waar Klaus natuurlijk wel luisterde. In tegenstelling tot dat hij Naylene haar woorden aannam.
Klaus en Elijah gingen nog met elkaar in gesprek. Er volgende nog wat dreigementen van Klaus, die er op stond dat Davina onmiddellijk terug kwam als hij daar op stond en dat hij naar de kerk zou komen om haar er uit te trekken als dat nodig was. Naylene moest zich inhouden om niet te vertellen dat dit precies de reden was waarom Davina hier moest vertrekken.
Marcel nam Davina zo goed mogelijk in zijn armen. Naylene pakte wat van haar spulletjes en gooide het in de rugzak die ze in de hoek had zien staan. Ze keek toe hoe Marcel, met moeite tussen de twee broers doorkwam. Zelf liep ze achter hem aan, maar bleef bij Linn stil staan.
“Doe alsjeblieft voorzichtig. De heksen zijn niet te vertrouwen. Probeer zoveel mogelijk naar de onderliggende woorden te luisteren en niet naar hun wil.” Naylene wist wat ze haar zouden vertellen. Davina moest geofferd worden, dan zou alles over zijn en zou ze vanzelf wel weer terug komen. Daarvoor moesten ze een oudste hebben, macht. Daar wilden ze vast aan komen. Er moest echter een loophole zijn. Dat was altijd zo met magie.
“Dat beloof ik.” Nog even keek Naylene naar Elijah, hij moest er maar alles aan doen dat Linn daadwerkelijk veilig bleef. Maar hij moest haar ook haar ding laten doen. Als ze nu de makkelijke weg zouden nemen, zou het helemaal verkeerd gaan.
Inmiddels had Marcel de woning al verlaten, waardoor Naylene achter hem aan snelde. Alles in haar zei dat hij niet van plan was om naar de kerk te gaan.
“Auto?” Mimede hij, zodat niemand binnen de woorden kon horen.
“Hotel.” Mimede Naylene terug, terwijl ze knikte. Ze snapte wat Marcel van plan was. De stad verlaten. Wellicht de beste optie op dit moment. Als ze het lot van Davina in de handen van de heksen moesten laten dan zouden ze meteen achter haar aan gaan. Hoe verder ze weg was, des te beter. Naylene kon in de tussentijd proberen haar magie in controle te houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marcel was Naylene dankbaar dat ze met hem mee ging. Van alle personen in de ruimte had hij haar het meest vertrouwd. Als er iemand was die om Davina gaf en in haar belang zou handelen, dan was zij het wel. Hij vertrouwde Klaus niet. De enige reden dat hij Davina bij zich had willen houden, was omdat hij haar als wapen had gezien. En Elijah had mooie praatjes, maar Marcel kende hem langer dan vandaag. Als hij Davina zou moeten opofferen voor de veiligheid van zijn familie, dan zou hij dat doen. Linn wilde hij vertrouwen, maar gezien de eerdere gebeurtenissen vond hij dat moeilijk.
De straten van New Orleans hadden de zwaarte van Davina haar magie gevolgd. Bomen waren omgewaaid, ramen waren gebroken door de aardbevingen. De wind was voor nu gaan liggen, maar geen van hen kon met zekerheid zeggen wat er zou gebeuren als Davina weer wakker zou worden. Haar de stad uit krijgen, zo ver mogelijk van de heksen vandaan, was de beste oplossing. Op die manier zouden ze de tijd krijgen om te zoeken naar een betere.
Hij bracht Naylene naar zijn auto en liet haar de sleutels uit zijn broekzak pakken. Hij wilde er niet aan denken om Davina los te laten, al was het maar voor even. Naylene opende de auto en Marcel stapte achterin in, met Davina in zijn armen. Hij pakte een deken van de grond en drappeerde die over haar lichaam. Naylene nam achter het stuur plaats.
Behendig reed ze door de drukke straten. Pas toen ze de grote autowegen hadden bereikt en Marcel er vrij zeker van was dat niemand hen nog zou kunnen horen, durfde hij te praten.
‘Bedankt, dat je meegaat. Ik denk niet dat ze me hadden laten gaan zonder jou.’ Soms had de familie net een duwtje extra nodig. Als Naylene er niet was geweest om duidelijk te maken dat Davina een rustige plek nodig had gehad, dan hadden ze haar bij zich gehouden. Dan had hij zelf helemaal geen controle gehad over wat er met Davina zou gebeuren. Die gedachte beangstigende hem. Hij had Davina beloofd dat hij haar zou beschermen. Altijd.
‘Het is het beste voor Davina.’ Naylene keek hem via de achteruitkijkspiegel aan. ‘Hopelijk heeft de magie van de voorouders minder invloed op haar buiten de stad en kunnen Linn en Elijah ons genoeg tijd geven om iets anders te verzinnen.’
Marcel keek naar het kalme gezicht van Davina. Het was beter dat ze nu sliep. Dan had ze tenminste geen idee wat er nu speelde. ‘De heksen zullen er alles aan willen doen om haar te willen offeren.’
‘Maar ze kunnen het ritueel niet uitvoeren,’ hielp Naylene hem herinneren. Ze had gelijk, realiseerde hij zich. Elijah had de laatste Oudste vermoord. Zonder Oudste kon het ritueel niet uit worden gevoerd. En het leek hem onmogelijk dat een heks plots die positie in zou kunnen nemen.
‘Dus vooralsnog kunnen ze Davina niets doen,’ concludeerde hij. Ze zouden haar namelijk niet zomaar doden. Dan zou alle kracht van de voorouders verloren gaan. Dus de heksen zouden ongetwijfeld naar een andere manier zoeken om het ritueel toch uit te voeren. Maar daar hadden ze tijd voor nodig.
‘Het zijn heksen.’ Naylene haalde een auto in. ‘We kunnen er niet op vertrouwen dat ze stil hebben gezeten sinds de dood van Agnes.’
Marcel zuchtte. Ze had gelijk. Daar konden ze inderdaad niet van op aan. De heksen die over waren gebleven, wilden nog steeds dat Davina werd geofferd. Daar hadden ze allemaal hun eigen redenen voor. Hij deed er alles voor om Davina veilig te houden, maar de heksen waren net zo meedogenloos.
Marcel leunde met zijn hoofd tegen het raam en focuste zich op Davina haar ademhaling. Soms bewoog ze iets in haar slaap, maar het leek stabiel. Wat Naylene ook had gedaan, het had haar geholpen. Daardoor konden ze haar nu veilig vervoeren, zonder dat er weer een storm op zou zetten.
Vanzelf gingen zijn gedachten terug naar de dag van de Harvest. Vanzelfsprekend had hij de acties van de heksen niet goedgekeurd, maar dat had hen niet tegen gehouden. En toen hij in had gegrepen, was hij eigenlijk al te laat geweest. Op Davina na waren de drie jonge heksen al geofferd. Hij had hen horen schreeuwen, net als Davina zelf. Hij had haar zien vechten, zich zien verzetten. En op dat moment had hij iets in haar gezien wat hij in zichzelf had herkend. Ook hij had niet zomaar op willen geven, ook niet als kind.
‘Ze is nog maar een kind,’ verzuchtte hij. Naylene had het al gezegd. Davina had hier nooit om gevraagd.
Naylene vertraagde iets en nam een afslag. Ze waren al iets buiten de stad. ‘We waren allemaal ooit kinderen. En de meesten van ons hebben iets gekregen wat we niet verdienden.’
‘Ik denk niet dat ik jou als kind in kan beelden. Kleine Naylene.’ Niet alleen omdat Naylene al meer dan een half millennium op de wereld was. Alles schreeuwde aan haar dat dit de leeftijd was die ze altijd al had moeten zijn. Een jongere Naylene was in zijn hoofd niet logisch. Hij had geen idee hoe ze zou zijn geweest toen ze zo oud was geweest als Davina, of misschien nog wel jonger. ‘Maar je was vast een van de meest bijzondere heksen die er toen waren.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
New Orleans verlaten was waarschijnlijk een verstandige keuze geweest. Toch maakte Naylene zich ook zorgen, omdat ze nu juist niet wisten wat zich in de stad afspeelde. Al haar vertrouwen lag in de handen van Linn, in de hoop dat ze Elijah ook de juiste richting in zou sturen. Niet hetgeen wat het makkelijkste en het beste was voor zijn familie.
Tijdens het rijden probeerde Naylene ondertussen ook zoveel mogelijk op Davina te letten, door verscheidene keren in de achteruitkijkspiegel te kijken. Ze lag tegen Marcel aan, wie haar goed in de gaten hield.
Hun blikken kruisten elkaar even door het onderwerp waar Marcel over was begonnen. Nu Naylene er over nadacht, hadden Marcel en zij niet eens de tijd gehad om elkaar te leren kennen. Zij wist enkel de verhalen die Linn haar had verteld, voor hem zou niets minder gelden. Er waren enkele dingen die ze de laatste weken aan hem had ontdekt, maar ze hadden beiden zoveel jaren voor dit moment. Er waren zoveel verhalen te vertellen.
“Niet zo zeer in de positieve zin.” Bijzonder was wellicht wel een goed woord, maar het was zeker niet dat de heksen waar ze toenadering toe had gezocht, iets met haar te maken hadden willen hebben.
Terwijl Naylene invoegde op de nieuwe weg, moest ze even over haar schouder kijken. Daardoor zag ze de vragende blik van Marcel. Ergens vond ze het vleiend om te weten dat mensen het zich niet eens in konden denken dat ze niet altijd op deze manier had geleefd. Ze was vroeg lang niet zo sterk geweest als ze dat nu was. Zowel mentaal als fysiek en zeker haar magie niet.
“Er waren verschillende redenen.” Begon Naylene te vertellen, haar aandacht richtte ze weer op de weg voor haar.
“Ik ben nooit echt heks geweest. Niet echt in ieder geval.” Nu nog steeds niet voelde Naylene zich niet zozeer verbonden met de heksen. Vooral door het soort dat in New Orleans rondliep en alles er aan deden om meer krachten te krijgen. Alles moest in een groep. Davina kon ze veel beter begrijpen en natuurlijk had ze in haar leven wel meer dat soort connecties gehad.
“Ik was denk ik een jaar of twaalf toen ik voor het eerste besefte dat ik iets met magie kwam. Ik was met mijn broer in de bossen achter ons huis. We waren er gek op om stenen te verzamelen en dat als speelgoed te gebruiken.” Begon Naylene te vertellen, kijkend naar het groen waar ze langsreden.
Marcel was respectvol aan het luisteren. Ergens had Naylene vragen over haar broer gehad. Er waren maar weinig mensen die zich iets voor konden stelen bij het feit dat ze honderden jaren ook nog een broer had gehad.
“Chris kwam een steen tegen die er echt prachtig uitzag. Groen, glimmend, echt een edelsteen. Toen hij hem naar mij gooide en ik lachend weg begon te rennen, gebeurde er iets in mijn lichaam wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Magie trok door mijn lichaam, alsof het er altijd had gehoord.”
Naylene haar telefoon lichtte op, waar ze zich even op focuste. Het was echter niet Linn, maar Michael die haar een berichtje had gestuurd. Daar zou ze later wel op terugkomen.
“Vanaf dat moment ben ik veel gaan onderzoeken. Vond ik dingen over magie. Maar alles leidde tot heksen. Mensen die altijd hun magie konden gebruiken, maar hoe hard ik het ook probeerde, het lukte mij niet. Jaren lang heb ik me incompleet gevoeld, omdat ik dat gevoel niet meer terug kon krijgen.” Naylene wist nog hoe wanhopig ze er naar had gezocht.
“Ik heb na een tijd zoeken heksen gevonden, maar zij wilden me niet helpen. Het was ook niet de tijd om een heks te zijn.” Niet dat een excuus was. Dat was het nooit geweest. Ze was nog zo jong geweest en had juist hulp nodig gehad. De mensen, als wie zij had willen zijn, hadden haar toen al snel de grond in gestampt.
“Ik weet nog steeds niet precies hoe het is gebeurd, ik denk dat één van de heksen haar leven probeerde te redden door andere namen te noemen. Maar op een dag wilde ik het huis verlaten, toen ik werd overmeesterd door de gardes van de stad.” Naylene hoefde waarschijnlijk niet te vertellen dat ze niet voorzichtig met haar om waren gegaan. Linn had later wraak voor haar kunnen nemen.
“Wat gebeurde er toen?” Vroeg Marcel voorzichtig.
“Ik heb een paar dagen vast gezeten. Wachtend op de heksenstapel.” Het idee dat de vlammen haar einde hadden kunnen betekenen, was iets wat de rest van Naylene haar leven had gemaakt. Het was niet voor niets dat ze gek was op vuur. Een zieke gedachten waar ze nooit overheen was gekomen.
“Totdat Linn…” Naylene was haar nog iedere dag dankbaar dat ze er op dat moment was geweest.
“Ze zocht een heks. Er was iets in mij wat er voor zorgde dat zij koos om mij te redden in plaats van de andere heksen die ook vast werden gehouden.” Naylene haar stem was wat zachter geworden.
“Damn…” Naylene knikte op die woorden. Het was behoorlijk wat.
“Je was dus geen heks?” Vroeg Marcel voorzichtig.
Naylene schudde haar hoofd. “Niet echt. Van wat we hebben kunnen vinden, was ik de eerste zoals ik. Tegenwoordig zijn er covens die heksen zoals ik was hebben. Er zijn nu ook meer mensen zoals ik. Ze noemen zichzelf Heretics.” Naylene haalde haar schouders op, ze had niet perse iets met een naam. “Door vampier te worden, heb ik en onuitputtelijke bron aan magie. Het was het geen dat ik al die jaren mistte.” Naylene had heel veel geluk dat ze nog magie kon gebruiken, normaal gesproken verloor een heks magie bij het worden van een vampier.
Davina wat geluid, waardoor Naylene opkeek. Ze zag er nog rustig uit en was waarschijnlijk enkel aan het dromen. “Ik denk dat we zo een hotel moeten zoeken, blijven rijden is ook niet de oplossing.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze hadden een hotel gevonden vlak bij de snelweg. Het hotel lag minder ver van New Orleans af dan Marcel had gehoopt, maar hij wist dat Naylene gelijk had gehad. Ze hadden niet rond kunnen blijven rijden met Davina. Haar veiligheid stond voorop.
Zodra ze de kamer in hadden gekund, had Marcel Davina op bed gelegd. Ze was nog steeds in slaap, maar hij had het idee dat het nu onrustiger was. Alsof ze ieder moment wakker kon worden. Marcel verliet dan ook niet de rand van het bed, terwijl Naylene zich ontfermde over een verhullingsspreuk. Zo zouden ze niet gemakkelijk gevonden kunnen worden. Niet door de heksen, maar ook niet door de Mikaelsons.
Marcel keek toe hoe Naylene een paar extra kaarsen aanstak. Haar verhaal sprak iets in hem aan. Het leven had tegen haar gezeten. Niet volledig heks, maar ook geen volledig mens. Daardoor had ze de eerste jaren van haar leven alleen door moeten brengen, net zoals hij. Maar ze had nooit opgegeven. Ze had gevochten. En door haar doorzettingsvermogen had ze gekregen wat ze altijd had willen hebben. Hetgeen wat ze al die tijd had gemist, was nu van haar. Iets wat hij ook voor een lange tijd had gehad. Totdat de Mikaelsons terugkeerden.
Langzaam kwam Marcel overeind. Hij liep naar Naylene toe, die de laatste kaars aanstak met haar magie. Ze draaide zich om, waardoor ze slechts centimeters van elkaar waren verwijderd. Hij liet zijn ogen over haar gezicht glijden. Vanaf het eerste moment dat hij haar had gezien, had hij geweten dat ze bijzonder was geweest. Tot nu toe had ze hem altijd zijn gelijk bewezen. Nu ook weer, door het delen van haar verhaal en doordat ze met hem mee was gegaan om Davina te beschermen.
‘Er zijn nu misschien meer heksen zoals jij, of vampiers. Maar ik denk niet dat er iemand is zoals jij, Naylene.’ Niet iemand die zo loyaal, maar tegelijkertijd ook realistisch en eigenwijs was. Niemand die zo haar best deed voor de mensen om wie ze gaf.
Naylene glimlachte. ‘Misschien niet. Maar ik weet wel dat ik niet de enige ben met een zielig achtergrondverhaal.’ Ze stapte langs hem heen en ging op de kleine bank zitten die in de ruimte stond.
‘Wat?’ Verward draaide hij zich naar haar toe.
‘Ik heb die van mij gedeeld. Nu ben jij aan de beurt.’
Marcel schudde zijn hoofd. ‘Je weet die van mij al. Linn heeft je vast genoeg verteld.’
‘Precies,’ antwoordde Naylene. ‘Ik weet wat Linn mij heeft verteld. Dat is niet hetzelfde.’
Zuchtend liet hij zich naast haar op de bank zakken. Hij wist dat ze gelijk had. Linn had niet alles meegemaakt, dus ze kon ook onmogelijk alles weten. En de gaten die ze zelf had ingevuld, had ze ingevuld met behulp van Elijah. Dat maakte dat ze lang niet alles had geweten, en dat het verhaal misschien gedraaid was.
Marcel wreef in zijn handen. Hij vertrouwde Naylene. Hij wist dat ze zijn verhaal aan zou horen, maar dat maakte het niet gemakkelijker. ‘De plantage, het huis waar Linn en Elijah nog verblijven. Dat was oorspronkelijk van de gouverneur van Louisiana- mijn vader. Hij had veel slaven onder zich, waaronder mijn moeder. Maar ik heb niet genoeg tijd met haar gehad. Ze stierf voordat ze me een naam kon geven en ik werd een van de vele, naamloze kindslaven.’
Hij had het gehaat. Hij had iedereen om zich heen gehaat voor wat hem en de anderen aan werd gedaan. Juist daarom had hij zich verzet. Hij had het leed bij de anderen gezien en had het niet willen accepteren. Dus was hij voor ze opgekomen, en voor zichzelf.
‘Ik vocht zo hard als ik kon. Ik weigerde werk, ik gaf een grote mond. Als anderen gestraft werden, probeerde ik degene met de zweep uit te dagen zodat hij zijn woede op mij zou richten. En op een dag werd dat opgemerkt door Klaus.’
Naylene knikte, wat vast betekende dat ze dat deel van het verhaal van Linn had gehoord. ‘Klaus zag iets in mij. Een vonk, een stuk herkenning misschien. Dus nam hij me mee. En hij gaf me mijn naam.’ Marcellus. Jonge krijger.
‘Hij nam me op in zijn familie. Dat deden ze allemaal.’ Klaus, Rebekah, Elijah. Voor het eerst in zijn korte bestaan had hij het idee gehad dat er mensen waren die om hem hadden gegeven. Die voor hem hadden willen zorgen en voor hem op zouden komen als dat nodig was geweest. En voor een lange tijd had dat ook zo gevoeld. Maar één voor één hadden ze hun ware aard laten zien. Zelfs Rebekah.
Naylene trok één van haar benen op de bank. ‘Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn om als kind tijd door te brengen met die familie.’
‘Op het eerste gezicht leek het een droom,’ gaf Marcel toe. Hij staarde naar de kaarsen die Naylene aan had gestoken. ‘Klaus voelde als een vader, een mentor. Elijah als een wijze, oudere broer. En Rebekah…’ Marcel schudde zijn hoofd. Hij hoefde Naylene daar niet mee lastig te vallen.
‘Maar ik wist ook wat ze waren. Dat hebben ze nooit verborgen. Maar dat maakte me niet bang. Pas toen ze lieten zien hoe verdraaid ze waren, hoe ver ze konden gaan. Dat was wanneer ik inzag dat het geen sprookje was.’
Davina draaide zich om in haar slaap. Zowel Marcel als Naylene keken meteen om, maar Davina leek ongedeerd. Opgelucht haalde Marcel adem. Hij kon zich weer richten op zijn verhaal.
‘Ik idoliseerde hen, allemaal op een andere manier. De eerste die zijn ware aard liet zien, was Elijah.’ Wellicht was dit iets wat hij niet moest delen met Naylene, maar tegelijkertijd had hij het idee dat ze precies wist hoe de oudste Mikaelson broer in elkaar stak. ‘Hij leerde me lezen, schrijven, piano spelen. We namen samen Shakespeare door. Ik kan me zelfs herinneren dat hij en Linn me meenamen naar een toneelstuk.’ Op dat moment had hij enkel genoten van het veilige gevoel dat de familie hem had gegeven.
‘Maar Klaus raakte jaloers en verveeld, omdat Elijah zich om mij ontfermde. Hij trok de dolk uit Kol zijn lichaam en ze misdroegen zich zo dat het de aandacht van Elijah trok. En Kol, hij maakte misbruik van mijn jonge onschuld.’ Hij was slechts een kind geweest. Hij had zich niet kunnen verdedigen.
‘Kol misdroeg zich, zoals Kol dat doet. Klaus en Elijah stopten hem. Ik dacht dat we weer terug zouden keren naar ons normale leven, maar vanaf dat moment gedroeg Elijah zich anders tegen me. Hij nam zijn afstand, zodat Klaus die kon opvullen. Maar die afstand… Dat kwam hard binnen als kind.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In de uren die volgden spraken Naylene en Marcel over andere gebeurtenissen uit hun levens. Niet zo diep als hetgeen wat ze in hun jeugd mee hadden gemaakt. Naylene sprak over hetgeen wat ze van de wereld had gezien. Marcel sprak daarentegen vooral over de tijd in New Orleans. De stad die hij enkel had verlaten om voor de vrijheid van andere landen te vechten.
Bij iedere beweging die Davina had gemaakt, hadden ze beiden schrap gestaan om zich bij haar te voegen op het bed.
Langzaam was het weer omgeslagen. Het was begonnen met enkele regendruppels, die ondertussen waren veranderd in een flinke bui.
Davina was enkele minuten geleden wakker geschrokken en zat rechtop op het bed. Haar onrustigheid zichtbaar op haar gezicht. Zeker toen ze niet had geweten waar ze zich precies had bevonden.
Marcel was binnen enkele seconden bij haar zijde geweest om haar gerust te stellen. Ergens had Naylene verwacht dat zijn aanwezigheid haar net zoals in de stad, alleen maar meer op had gejut. Marcel had haar in de tussentijd verteld dat Davina de afgelopen dagen woedend op hem was geweest doordat ze vast had gezeten onder Klaus zijn regime. Dat de woede er voor had gezorgd dat de magie er uit was gekomen op de meeste vreselijke manier.
Nu leek Davina zich juist over te geven aan het feit dat Marcel er was. Ze liet zich in zijn armen trekken. Hoewel ze wel bang om zich heen keek. Wat een flinke donder van buiten opleverde.
“Waar zijn we?” De stem van Davina klonk zo zwak. Toch was er iets aan haar wat nog steeds zoveel vechterskracht liet zien. Na haar gesprek met Marcel over hun verledens, snapte Naylene precies dat het ook hetgeen was wat hij in de jonge heks had gezien.
“We zijn een eindje uit de stad.” Naylene ging op de rand van het bed zitten.
In de afgelopen uren had Naylene geprobeerd zo goed mogelijk na te denken over alles. De opties die ze op het moment hadden. Uit de stad gaan hielp misschien om Davina rustiger te krijgen. Haar veilig te houden van alle prikkels van buitenaf. Daarmee verhielpen ze echter het probleem. De krachten die door Davina haar lichaam stroomden waren te veel voor haar Er was een kans dat ze haar uiteindelijk op zouden breken. Naylene hoopte dat Linn en Elijah ondertussen met de heksen hadden gesproken voor een echte oplossing.
“Het komt allemaal goed D ik laat je niets overkomen.” Fluisterde Marcel.
“Ik weet dat je me altijd beschermd, Marcel.” Zei Davina zachtjes terug. Naylene dacht te menen dat het haar manier was om aan te geven dat ze spijt had van het feit dat ze ruzie hadden gemaakt.
Naylene schrok enigszins op van een auto die ze buiten hoorde parkeren. Niet enkele kwam de motor haar bekend voor, maar vooral de voetstappen die daarna volgenden. Ze probeerde te luisteren of met die voetstappen nog anderen mee kwamen.
“Wat is het?”
“Is er iemand?” Vroeg Davina bang. De grond onder hen begon te trillen.
“Alleen Linn.” Probeerde Naylene haar te verzekeren. Van wat ze hoorde was er niemand bij haar vriendin, wat ook haar nieuwsgierigheid opwekte.
“Hoe heeft ze ons weten te vinden? Je hebt spreuken gebruikt.” Naylene knikte, ze wist echter ook dat die spreuken niet op Linn gebruikten. Het was iets simpels dat ze elkaars locatie konden zien als ze hun telefoon mee hadden. Maar het was in ieder geval prettig op dit soort gevallen. Zeker na het gebeuren met de heksen.
“Laat mij maar even met haar praten.”
Naylene leunde voorover zodat ze haar hand even op de arm van Davina kon leggen. Ze wilde zeggen dat ze geen angst hoefde te hebben. Toch voelde Naylene de angst door haar lichaam trekken. Als ze zelf dacht waar dit naar toe ging, dan zou het niet veel goeds brengen. Er was een reden waarom Linn alleen was gekomen. Ze wilden Davina en Marcel niet belasten door Elijah hier te laten zijn. Wetend dat zijn invloed weer iets heel anders was.
Buiten de kamer stond Linn al op haar te wachten. Ze leunde over de leuning, die uitkeek op de parkeerplaats. Het Motel was niets bij het hotel waarin Naylene verbleef, maar het was voor nu een veilige haven geweest waar Davina bij had kunnen komen.
Naylene kwam naast haar beste vriendin staan en liet haar armen ook over de railing liggen.
“Je hebt de Bentley meegekregen.” Merkte Naylene op, nadat ze alle auto’s na had gekeken. Vooral om te weten of Elijah niet ergens op de uitkijk stond.
“Elijah had geen andere keuze.” Linn haar stem verraadde eigenlijk al wel dat ze hier niet was gekomen met goed nieuws. Naylene wilde niet eens weten wat ze had ontdekt, maar ze hadden het wel nodig om hun volgende opties te overwegen.
De wolken waren zo donker gekleurd. De angst van Davina was van binnenuit te voelen. Alle elementen waren één voor één langsgekomen. Er was er één die nog over was en Naylene keek er niet naar uit om die te zien.
“Ik heb geen goed nieuws, Nay.” Linn haar stem klonk vol pijn.
“Wat is het?”
“De heksen blijven er bij dat er maar één optie is en dat is de Harvest voltooien.”
Het waren precies de woorden waar Naylene bang voor was geweest. Uiteraard hadden de heksen het daar op willen gooien. Er was maar één ding dat ze wilden en dat was meer kracht.
“Vanuit hun gezien of voor Davina?” Naylene was slim genoeg om het antwoord te weten. Ze zag het meisje binnen. Ze had gemerkt hoe erg de magie haar aan het verteren was. Als ze niet mee zou doen met de Harvest, zou de magie haar zelf doden.
“Beide.” Door de woorden liet Naylene haar hoofd hangen.
“Dat kunnen we haar niet aandoen.”
“We kunnen haar ook niet dood laten gaan, Nay.”
“Ze gaat dood bij de Harvest en wie zegt dat ze terug komt.” Het zou de bedoeling moeten zijn, maar met de heksen was nooit iets zeker.
“En ze kunnen de Harvest niet doen zonder een Oudste…” Naylene had Marcel al gewaarschuwd dat de heksen niet stil had gezeten. Ze wilde weten of Linn door had gekregen welke oplossing ze daar voor hadden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gesprek met de heksen was niet naar behoren gegaan. Linn en Elijah waren met een duidelijke missie vertrokken: een oplossing voor Davina. Ze hadden niet zomaar een heks gevonden die hen te woord had willen staan, dus waren ze over gegaan op drastische opties. Ze hadden Sophie opgezocht en apart genomen, hopend dat zij meer licht op de situatie kon schijnen.
Volgens haar was er maar één optie geweest. Eentje die Linn niet zomaar aan had willen nemen. De Harvest was wat de heksen wilden, maar niet wat het beste was voor Davina. Linn had geprobeerd om te zoeken naar andere mogelijkheden. Ze had niet willen onderhandelen over het leven van een zestienjarige. Al snel was het echter duidelijk geworden dat als Davina niet de Harvest zou voltooien, de magie haar dood zou worden. Het heftige weer was daar het bewijs van. De aardbevingen, de windstoten en de regen: allemaal waren het voorbodes van haar dood. Vroeg of laat zou ze de stad, en alles daar omheen, platbranden.
Linn zuchtte bij Naylene haar terechte opmerking. Ze had er bewust voor gekozen om haar, Marcel en Davina op te zoeken. Marcel zou van niemand iets aannemen, maar Naylene vertrouwde haar. Naylene zou inzien dat ze haar best had gedaan om Davina veilig te houden. Daardoor deed het des te meer pijn dat ze haar nu teleur moest stellen.
'De heksen zijn opzoek gegaan naar een Oudste de dag nadat Elijah, Agnes heeft vermoord.' Het was een ingewikkelde zoektocht geweest. Eentje waar ze niet in waren geslaagd, tot op van dag.
'Je vindt een Oudste niet zomaar,' zei Naylene.
Linn sloeg haar ogen neer. 'Dat klopt. Volgens Sophie hebben ze in het verleden een nieuwe Oudste toegewezen aan de hand van een ritueel. Door het inwijden van een oude, krachtige heks kan iemand een Oudste worden. Maar het moest een heks zijn die niet al was begraven in New Orleans zelf.'
'Dus ze staan machteloos?' Normaal zou Naylene het hebben gezegd alsof het een feit was, maar Linn hoorde de twijfel in haar stem. Ze wist dat haar beste vriendin al aanvoelde dat er iets mis was. Ze wachtte enkel totdat zij het hardop zou zeggen.
'Sophie had de botten van een heks uit de 18e eeuw gevonden. Celeste. Maar haar botten bezaten niet langer de magie die ze nodig hadden. En er was, volgens haar, geen andere optie.' Linn had gedacht dat dat het einde was geweest. Geen Oudste, geen ritueel. Ze zouden een andere manier moeten vinden om Davina te beschermen. Maar Elijah had al geaccepteerd dat er maar één manier was om de jonge heks te beschermen, mits ze de garantie hadden dat ze na de Harvest weer zou ontwaken. Dus had hij meegedacht in de oplossing.
Linn ging niet verder met haar verhaal. In plaats daarvan staarde ze naar de parkeerplaats, die ondertussen bijna blank stond van de plassen. De donkere wolken waren onheilspellend, evenals de koude wind die haar kleding doordrong.
'Maar?' drong Naylene aan.
Linn zuchtte en legde haar hoofd in haar handen. Ze wilde geloven dat Elijah uit het goede van zijn hart had gehandeld. Dat hij mee had gedacht omdat hij Davina wilde redden, en dat er simpelweg geen andere mogelijkheid was geweest dan te handelen zoals hij had gedaan. Toch was ze bang voor wat Naylene zou doen als ze het zou horen. Of nog erger: Marcel. Ze wist dat hij meeluisterde, en dat hij nu net zo gespannen wachtte op haar antwoord als dat Naylene dat deed.
'Linn.'
'Elijah heeft de resten van zijn moeder aangeboden aan Sophie,' gooide Linn eruit. Ze draaide zich naar Naylene toe, hopend dat haar beste vriendin niet woedend zou worden.
'Hij heeft wat gedaan?!'
'Ik probeerde hem nog te overtuigen dat het geen goed idee was!' Linn wist dat dit het niet beter maakte, maar ze wilde wel meer inzicht geven in de situatie. 'Niet alleen omdat zo het ritueel in gang kan worden gezet, maar ook omdat we niet precies weten wat de heksen er mee kunnen. Maar hij was ervan overtuigd dat dit het enige was wat hij, wat wij, konden doen om Davina te helpen.'
Ze had hem apart genomen en een poging gedaan om aan te horen waarom hij achter zijn idee had gestaan. Op haar beurt had ze uitgelegd waarom het aanbieden van de resten van zijn moeder een onverstandig idee was geweest. De heksen waren niet te vertrouwen. Ze hadden haar en Hayley aangevallen, ze hadden Naylene gemarteld. En Esther Mikaelson was niet zomaar een krachtige heks. Ze zouden de heksen er een immens voordeel mee kunnen geven.
Maar toen Elijah haar kalm had gevraagd om met een andere oplossing te komen, hadden de woorden ontbroken. Het weer was met de minuut verslechterd, wat had benadrukt dat ze niet veel tijd meer hadden gehad. Als ze niet snel zouden handelen, zou Davina hoe dan ook sterven. Er was geen andere keuze geweest.
Naylene schudde haar hoofd en begon te ijsberen over de gallerij. 'Nee, nee. Dit is niet de manier om dit op te lossen. Hij heeft ze het enige gegeven wat nog nodig was om door te gaan met dat fucking ritueel.'
Linn snelde naar Naylene toe en nam haar armen vast. 'Het spijt me, Nay. Maar Davina gaat hoe dan ook dood. Op deze manier geven we haar in ieder geval nog de beste kans. De kans die ze verdient.'
Naylene keek haar met waterige ogen aan. Het waren nog geen tranen, maar het was duidelijk dat ze om het meisje was gaan geven. 'Ze is nog maar een kind...'
Linn knikte meelevend en sloot haar beste vriendin in haar armen. Ook haar hart brak voor Davina. Het enige wat ze nu nog konden doen, was Davina de keuze voorleggen. En als ze voor het ritueel koos, hopen dat ze weer zou ontwaken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hun verhuizing naar New Orleans was tot stand gekomen om de ongeboren Mikaelson te beschermen. Een kind dat enkel gevaar liep door de stad waar ze in werd geboren, zeker met de familie wie ze had. Nooit had Naylene gedacht dat er een ander meisje haar hart had gestolen.
Vanaf het moment dat ze Davina voor het eerst had gezien, had Naylene het gevoel gehad dat ze haar had willen beschermen. Zeker omdat de jonge heks zelf zoveel vechterslust bezat.
Ergens diep van binnen had Naylene al wel de angst gehad dat het leven van Davina aan een zijdendraadje had gehangen. Ze had de afgelopen uren gevoeld hoeveel kracht het meisje bezat. Magie die haar van binnen leek te consumeren. Daar kon ze niet in haar eentje tegen vechten. Zowel Marcel als Naylene konden haar hier niet mee helpen.
Toch had Naylene de hoop gehad dat de heksen met een oplossing waren gekomen. Eén die niet enkel hun eigen belangen hadden behartigd. Die hoop was nu verloren en ze wist dat ze niet de enige was die het verhaal had gevolgd. Marcel zou ieder woord hebben gehoord, terwijl Davina nog onwetend was.
“Dit is niet hoe het zou moeten gaan.” Fluisterde Naylene. Er waren zoveel redenen dat ze boos was op de heksen. Dat ze vier jonge meiden op deze plaats hadden gezet. Hoe ze Davina nu nog steeds wilden gebruiken voor hun eigen belangen, in plaats van te denken aan hoe angstig deze momenten voor haar moesten zijn.
“Natuurlijk moet het dat niet.” Linn streek zachtjes door Naylene haar haar. “Geen van de meisjes hebben dit verdiend.”
Naylene haalde diep adem, haar tranen wist ze nog net in te houden.
“Je moet eerlijk tegen jezelf zijn. Tegenover hen.” Linn knikte in de richting van de kamer.
Naylene voelde de realisatie tot haar doordringen. Woorden die ze haarzelf nog niet toe had durven te geven. Davina zou hoe dan ook doodgaan. Als ze niet werd geofferd voor het ritueel, dan was het de magie die haar te veel zou worden. Het zou haar zo volledig consumeren dat ze op een gegeven moment dood neer zou vallen.
“Ze zeggen dat ze door de voorouders verbonden is met de stad.” Naylene knikte, Linn hoefde haar verder niets te zeggen. Alle elementen waren al voorbij gekomen. Op eentje na. Het zou niet lang duren voordat niet alleen Davina haar omgeving op zou gaan in vlammen, maar waarschijnlijk zou heel New Orleans afbranden, hoe ver ze ook weg was. Hetgeen waar ze Elijah vast ook handig mee om hadden gekregen. Hayley kon de stad niet verlaten, dus zij en de baby zouden vast komen te zitten in de vlammenzee.
Linn nam Naylene haar gezicht even in haar handen. Ze mompelde een excuus. Natuurlijk had ze het zelf ook niet op deze manier willen zien. Naylene had dan ook het vertrouwen dat haar vriendin in ieder geval haar best had gedaan om meer informatie te geven.
Naylene draaide zich om in de richting van de kamer. Ze haalde diep adem. Hoewel Marcel niets had gezegd, kon ze aan de bewegingen binnen merken dat hij de woorden niet aan nam. Natuurlijk deed hij dat niet, hij vocht voor Davina en zou dat blijven doen totdat op het laatste moment.
De deur gaf niet mee toen Naylene hem probeerde te openen. Niet alleen was het slot erop gegaan, maar ze voelde het lichaam van Marcel aan de andere kant.
“Vergeet het.” Beet Marcel toe vanuit de andere kant van de houten deur.
“Marcel.” Mompelde Naylene. “Je hebt mij meegevraagd omdat je me vertrouwde. Jullie allebei.” Het ergste was misschien nog wel dat Naylene precies begreep wat er in Marcel om ging. Als ze in zijn schoenen had gestaan, zou ze blijven vechten voor Davina. Dat deed ze ook. Het feit was dat de enige kans op een leven was door het ritueel te doen. Alleen dan was er een kans dat ze weer tot leven zou komen, zoals de bedoeling was.
“Marcel wat is het?” Davina haar stem klonk zo gebroken, maar er was ook iets anders te horen. Een vechterslust die Naylene al in het begin bij haar mee had gekregen.
“Laat ze binnen.” Sprak ze vervolgens.
“Damn D wees niet zo eigenwijs, ik probeer je te beschermen.”
“Je hoeft me niet te beschermen van Naylene. Dat weet je zelf ook, ze bedoelt het goed. Laat haar binnen. Ik wil weten wat ze te zeggen hebben.”
Waar Naylene met gemak de deur open had kunnen krijgen met haar kracht, of zelfs haar magie, wachtte ze totdat de deur open ging. Ze keek recht in het gezicht van Marcel, de pijn die ze zelf voelde werd weerspiegeld bij hem. Al zou het bij hem nog vele malen erger zijn.
“Jullie krijgen haar niet mee.” Marcel stond beschermend voor Davina, zijn armen geopend. Verslagen.
“We doen niets.” Vertelde Naylene. Ze zou Davina niet dwingen om mee terug te gaan naar New Orleans.
“Vertel me dan waar Linn wil dat je eerlijk over bent. Wat heb je niet verteld?” Marcel voelde zich verraden en Naylene gaf hem geen ongelijk. Als het echt hetgeen was geweest wat ze de hele tijd had geweten.
“Het is niet iets wat ik niet heb verteld, het is iets waar ik zelf niet over na heb willen denken.” De blikken die de twee verwisselende zeiden genoeg. Marcel leek haar te geloven. Naylene wist niet eens hoe het kon, want zelf vertrouwde ze hem ook. Dat terwijl ze elkaar net leerden kennen.
“Ik ben bang dat de Harvest de enige manier is waarop er een kans is op een leven.” Fluisterde Naylene naar Davina. Dit was hetgeen wat ze met haar moest bespreken.
Ze stapte dan ook naar de jonge heks toe en pakte haar hand.
“De kracht die je in je hebt. Deze magie, het is je aan het opbreken. En ik kan nu af en toe wat weg halen, maar ik voel al dat het langzaam te veel wordt.” Tot nu toe had het geholpen, maar dat zou het niet blijven doen. Zeker niet als de kracht toenam.
“De weerveranderingen, alle elementen komen voorbij. Het zal niet lang duren voordat alles om je heen in vlammen op zou gaan…” Davina keek haar met grote ogen aan en schudde haar hoofd. Zeker toen ze naar Marcel keek. Ze leek te beseffen dat het betekende dat hij daarin mee zou gaan.
“En dat niet alleen. Je bent verbonden aan de heksen, wat betekent dat New Orleans hetzelfde lot treft.” Naylene keek naar Marcel, die ondertussen ook leek te beseffen hoe ernstig het was. Hij hield van de stad. Waarschijnlijk zou hij het zo opgeven voor Davina. Maar er waren meer mensen in die stad, zijn mensen. Die waren nu niet te redden.
“De enige hoop is dat de Harvest werkt zoals ze hebben gezegd dat het zou werken. Dan is er een kans je een nieuw leven krijgt.”
Naylene sloeg haar armen om Davina, nu kon het nog. Ze wist niet eens wat ze moest doen. Eerlijkheid was belangrijk, maar hoe kon ze van iemand verlangen zo jong hierin een keuze te maken? Dat was oneerlijk.
“Er is geen Oudste meer.”
“Sophie is Oudste gemaakt.” Naylene kon nog steeds niet geloven dat Elijah echt zo dom was geweest dat hij daarvoor de botten van zijn moeder had gebruikt. Hij had zijn ongeboren nichtje veroordeeld tot een leven met die heksen. Ze was nu al aan hen verbonden.
Davina maakte zich los en liep naar Marcel. Ze pakte zijn hand vast. Alsof ze iets meer moed nodig had voor hetgeen wat ze vervolgens wilde zeggen of hem wilde geruststellen voor de volgende woorden. Want ze leken voor hen allemaal als een schok te komen.
“Ik doe het.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alles in hem schreeuwde dat dit niet was hoe het moest eindigen. Het maakte niet uit dat Davina had besloten dat ze het zou doen. Er moest een andere manier zijn. Het kon niet zo zijn dat dit het einde van Davina haar leven was. Niet nadat ze zo hard had gevochten om te blijven.
‘Davina…’ Marcel schraapte zijn keel. De brok die daar was gevormd, ging maar niet weg. Maar hij kon Davina niet laten zien hoeveel het hem deed. Zelfs nu bleef ze zo sterk. Daar zou hij een voorbeeld aan moeten nemen. ‘We kunnen nog een andere oplossing vinden. Er is nog geen tijd.’
‘Marcel.’ Ondanks dat haar stem zwak klonk, zat er tegelijkertijd zoveel kracht in verscholen. Ze keek hem aan met tranen in haar ogen. ‘Er is geen andere oplossing. En als dit het einde is, dan ben ik daar tevreden mee. Kijk naar alles wat ik al heb gehad.’
Marcel schudde zijn hoofd. Het maakte hem niet uit wat Davina al had gehad in haar leven. Het was niet genoeg. Ze hoorde op te groeien. Ze kon studeren, of reizen. Wat ze maar zou willen. Ze verdiende de kans om haar eigen toekomst te bepalen.
‘Ik had vrienden, mensen die om me gaven.’ Ze wees naar Naylene. Daarna keek ze weer naar hem op. ‘En ik had jou. Degene die vanaf het begin voor me vocht. Zelfs nu. Sommige mensen krijgen dat niet eens, zelfs al worden ze nog zo oud.’
Het lukte niet langer om de tranen tegen te houden. Hij kon niet geloven dat het meisje dat hij in zijn armen had zo slim was, en zo sterk. Hij trok haar stevig tegen zich aan en drukte een kus in haar haren. Hij wilde haar niet kwijtraken. Hij wilde niet haar lot in de handen van de heksen leggen. Het pijnigde hem dat hij er toe gedwongen werd, dat er een kans bestond dat hij haar voor altijd kwijt zou raken.
Naylene liet hen even zo zitten. Linn stond nog buiten, waar de storm met de seconde erger leek te worden. Marcel keek op naar Naylene, die hem met een meelevende blik aankeek. Maar haar boodschap was ook duidelijk. Ze moesten terug naar New Orleans.
De autorit verliep in stilte. Naylene focuste zich op de weg. Het verkeer was een drama door het noodweer. Linn reed achter hen. Marcel staarde enkel naar Davina, niet in staat om woorden te geven aan en eventueel afscheid. Er was zoveel wat hij tegen haar wilde zeggen, maar niets voelde goed genoeg. Tegelijkertijd wilde hij ook geen afscheid nemen. Er bestond een kans dat het ritueel zou werken. Dat hij Davina niet kwijt zou raken. Dat was wat hij probeerde te herhalen in zijn hoofd, als een soort mantra. Davina zou beloond worden door de voorouders en ze zou dezelfde avond nog in slaap vallen in haar bed. Ze zou leven. Dat moest.
New Orleans was er minstens net zo erg aan toe door de storm. De straten waren bedekt met een laag water, enkele bomen waren omver gewaaid. Toch was het pad naar de begraafplaats vrij. Alsof de magie van Davinal al een pad voor haar had gebaand.
Naylene parkeerde de auto en hielp Marcel om Davina uit te laten stappen. Hij nam het meisje stevig in zijn armen en tilde haar van de grond. Hij probeerde haar nog enigszins te beschermen tegen de stortregen, maar binnen enkele seconden waren ze allemaal doorweekt.
Marcel keek omhoog naar de ijzeren letters van de poort. Lafayette. Het was dezelfde plek waar hij Davina had gered, maanden geleden. Hij kon niet geloven dat hij haar nu weer hier naar toe had gebracht.
Naylene legde een hand op zijn arm. ‘Marcel.’
Ze knikte naar achteren. Hij keek over zijn schouder en zag langzaam vlammen opdoemen. Ze werden steeds groter en kwamen steeds dichterbij. Het was het laatste element. Hetgeen wat de stad zou verwoesten als Davina het ritueel niet zou voltooien.
Hij gaf een knikje naar Naylene en begon aan zijn tocht door de begraafplaats, gevolgd door Naylene en Linn. Achter hen volgde de vlammenzee hen getrouw. Alsof ook nu de magie hen in een specifieke richting wilde drukken.
Op dezelfde plek waar hij maanden geleden was geweest, daar waar het offer had plaatsgevonden, trof hij de nieuwe Oudste aan. Sophie. En ze was in het bijzijn van de Mikaelson familie. Marcel ontweek ieder hun blik. Ze hadden niks kunnen betekenen voor Davina. Elijah had dit alles zelfs in gang gezet. Marcel had het niet in zich om zijn woede voor hen in te houden op het moment.
Op een steen platform lagen de drie lichamen van de meisjes die al wel geofferd waren. Marcel kon er niet te lang naar kijken. Het idee dat Davina daar bij zou liggen, maakte hem misselijk.
Linn voegde zich bij Elijah onder de paraplu, maar hij voelde dat Naylene nog steeds achter hem stond.
Langzaam zette hij Davina neer. Hij legde zijn handen rond haar gezicht en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je bent zo sterk, D.’
Davina wist ondanks alles een glimlach eruit te persen. ‘Dankjewel, Marcel. Voor alles.’
Ze stapte naar achteren, waardoor hij zijn grip op haar verloor. Zelfs nu ze er nog was, slechts enkele meters van hem verwijderd, voelde hij haar leegte. Gelukkig kwam Naylene naast hem staan. Het was niet veel, maar het was iets.
Davina liep naar Sophie. De heks had het mes in haar handen. Hetzelfde mes dat al drie kelen door had gesneden.
‘Geloof je in de Harvest?’ vroeg Sophie. Haar stem kwam bijna niet uit boven het gedonder in de lucht.
Davina knikte. ‘Dat doe ik.’
Sophie hief het mes. Linn draaide zich weg en Elijah sloeg en arm om haar heen. Naylene greep Marcel zijn hand vast.
Sophie zette het mes op de keel van Davina en sneed hem in een snelle beweging door.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De snelle beweging van het mes zorgde er voor dat Davina geen lucht meer kreeg. Er vloeide bloed over haar lichaam. Al snel verdween alle leven uit het haar. Haar lichaam zakte in elkaar, maar Marcel wist haar nog net in zijn armen op te vangen.
Een gloed die over haar lichaam heen lag, leek weg te vagen naar de grond. De magie die zich tot diep in haar lichaam had geworteld kon er nu eindelijk uit. Eindelijk was de rust op het gezicht te zien. Ze had rust. Vreselijk gezien deze omstandigheden.
De regen stopte. Marcel trok het levenloze lichaam nog iets dichter naar zich toe. Voorzichtig liet Naylene haar hand op zijn schouder rusten. Haar beloftes om Davina te helpen had ze niet na kunnen komen, wat vreselijk voelde. Geen van hen had dat kunnen doen.
Terwijl iedereen toekeek tilde Marcel het nu dode lichaam op en legde haar bij de rest van de meisjes die uit waren gekozen voor de Harvest. Marcel stapte weer terug, waar Naylene zijn hand weer vast nam.
Ieder lid van de Mikaelson familie stond verdeeld tussen te graven, in afwachting van wat er zou gebeuren. Elijah had zijn familie er bij betrokken, waardoor het hun nu ook aan leek te gaan wat er met de meisjes gebeurden en welke gevolgen dat had voor de stad.
“Na de Harvest komt het oogsten.” Verbrak Sophie de stilte. “De offer die is gemaakt, accepteer deze. We verzoeken onze Oudsten om de verkorenen weer tot leven te wekken.”
Iedereen keek hoopvol naar de hemel. Niets leek te veranderen. De meisjes lagen nog steeds roerloos op de grond. Er werden blikken gewisseld. Linn kneep harder in de arm van Elijah.
“We verzoeken onze Oudsten om de verkorenen weer tot leven te wekken.”
Marcel leek te verstijven. Het kleine beetje hoop dat hij had gehad was ineens vergaan.
Er gebeurde niets.
“Wek de verkorenen tot leven.”
Sophie staarde naar haar nichtje. “Alsjeblieft, ik smeek het jullie.”
De realisatie leek bij iedereen toe te slaan. De Harvest was niet hetgeen wat was beloofd. De meisjes waren dood en ze zouden niet tot leven worden gewekt. De snikken van Sophie klonken als eerste tussen de graven door. Ze liet zich op het lichaam van haar nichtje zakken terwijl ze hopeloos naar de lucht keek. Alsof de heksen haar alsnog gratie zouden verlenen.
Marcel daarentegen uitte de pijn die hij voelde niet op dezelfde manier. Nadat hij ieder van de familie aan had gekeken, met name Klaus, trok hij zijn hand los uit die van Naylene en schoot hij weg van de begraafplaats.
Voor even bleef Naylene staan. Ze keek naar de vier meiden. Naar Davina. De pijn trok door haar lichaam. In de korte tijd dat ze elkaar hadden leren kennen had het meisje haar had gewonnen. Dit was niet wat ze verdiende. Het voelde alsof ze meer voor haar hadden moeten vechten. Toch had dat niet gekund. De tranen welden op in haar ogen.
Klaus en Naylene wisselden blikken uit. Ze leken hetzelfde idee te hebben. Marcel hoorde op het moment niet alleen zijn. Toen Naylene wegrende, was het ook Klaus die vertrok. Al snel had hij haar ingehaald.
In de stad, was Marcel ondertussen al aangekomen in het gebouw dat hij de laatste jaren als woning had benoemd. Nu Klaus het had overgenomen voelde het niet meer als thuis. New Orleans zou zelfs minder als thuis aanvoelen nu Davina er niet meer was.
Geen van de meubelen waren veilig voor de handen van de vampier. De frustratie, de pijn die hij in zijn lichaam voelde moest er uit. Het verdriet dat met het besef kwam dat Davina niet meer terug zou komen. Het leek alleen maar meer te worden met ieder stoel, tafel of beeld dat hij in handen kreeg om vervolgens kapot te slaan.
De poort opende zich, maar Marcel deed niet om zich om te draaien.
“Naylene, laat mij met hem spreken, alsjeblieft.” Marcel herkende de stem van Klaus, op een andere manier dan dat hij hem de laatste tijd gehad gehoord. Zijn woorden gaven aan dat ook Naylene hem was gevolgd.
Vanuit zijn ooghoeken zag Marcel de rode haren van Naylene verschijnen op de balustrade, maar ze verdween ook al snel in één van de gangen. Alsof ze Klaus in de gaten wilde houden. Toch hadden Klaus zijn woorden haar iets gedaan waardoor ze zich liet passeren.
Marcel snapte niet waarom. Het idee aan Klaus zorgde er alleen maar voor dat er woede bij hem opborrelde. Zijn familie was de reden waarom Davina dood was. Alles wat de Mikaelsons deden was chaos aanrichten. Alles uit elkaar trekken wat prima was. Alleen om hun eigen zin te krijgen. Met die gedachten sloeg Marcel nog een stoel aan gort.
“Dat zal haar niet terug brengen.”
Marcel draaide zich om, terwijl hij naar Klaus wees. “Dit is allemaal jouw fout!”
Sinds de Mikaelsons terug waren gekomen naar de stad was dit allemaal gebeurd. Klaus had zich bemoeid met Davina en sindsdien was het helemaal naar beneden gegaan. Helemaal toen Elijah met de heksen was gaan praten. Marcel verweet hen voor dat alles. Hij had ze dit nooit moeten laten gebeuren.
“Ik had je nooit bij haar in de buurt moeten laten! Alles bij jullie in de buurt…” Marcel zette wat stappen in de richting van Klaus. De woede die hij voor de man voelde ging zo diep. Nu was alles echter zo verwarrend. Davina was dood!
“Marcel.”
Klaus stond verslagen in de ruimte. Sympathie was nooit iets voor hem geweest. Het leek nu echter wel alsof hij het daadwerkelijk erg vond wat er was gebeurd. Davina was niets voor hem dan een pion die hij had willen gebruiken!
“De stad was prima voordat jullie kwamen!” Marcel bracht in de richting van zijn borstkas om zichzelf aan te wijzen.
“We waren prima voordat jullie kwamen. Davina was veilig!” De komst van de familie had zoveel bij hem los gemaakt en geen moment had hij duidelijk kunnen maken wat het precies was. Om Klaus weer terug te zien, de man die hij jaren lang als zijn vaderfiguur had beschouwd. Het was pijnlijk om hem terug te hebben en te zien hoe hij de stad over probeerde te nemen. Hoe hij niets leek te geven over het feit dat Marcel hier ook was.
“Als jouw familie hier niet was, als jullie je nergens mee hadden bemoeid!” Elijah was alleen maar uitgegaan wat goed was voor zijn familie. Hij had er voor gezorgd dat er een Oudste was geweest waardoor het ritueel door had kunnen gaan. Waarvoor?! Zoals Davina al had gedacht was het bullshit geweest!
“Doordat jij haar hier vast hebt gehouden is ze achteruitgegaan! Ze was woedend dat ze hier moest verblijven omdat jij haar zo nodig onder de duim moest houden!” Dat was alleen maar gekomen omdat Klaus machtsvertoon had willen laten zien.
Marcel keek even omhoog waar hij het geschuifel van Naylene hoorde, alsof ze in wilde grijpen. Klaus verdiende echter ieder woord die hij kreeg. Hij moest weten hoe hij niet alleen de stad uit elkaar probeerde te trekken maar ook iedere bewoner. Met Marcel zelf leek het hem ook nog eens te lukken. De pijn die hij nu voelde was iets wat hij in lange tijd niet had gevoeld. Niet sinds het moment dat hij er achter was gekomen dat de familie hem achter hadden gelaten in New Orleans.
“Ik vind het vreselijk voor je, Marcellus. Je hebt mijn oprechte deelname, maar je moet niet vergeten wat je hier hebt. De vampiers. De stad. Dat alles was er niet meer geweest…”
“Dat kan me allemaal gestolen worden!” De verslagenheid werd hem te veel. Zijn lichaam leek te ontploffen aan verdriet.
“Ze is dood!” Die woorden maakten het zo definitief. Marcel kon ze niet aan. Verslagen gooide hij zijn handen in de lucht. Ze was dood. Dat kon niet. Het mócht niet!
“Ze was als mijn dochter én nu is ze dood!”
Tranen prikten achter zijn ogen, zijn knieën voelden te week om hem nog overeind te houden. Davina was dood. Ze was er echt niet meer. Hoe moest hij nou verder leven.
Klaus stond ineens voor hem en waar Marcel een gevecht verwachtte, voelde hij ineens een paar armen om zich heen. Een geruststellende hand die zijn hoofd naar een schouder begeleidde. Marcel zijn eigen vingers klemde zich in de jas die Klaus aan had. Alsof hij vastklampte aan iets wat er niet meer was. Dat deed hij ook. Davina. Hij wilde niet dat dit de waarheid was.
“Het spijt me.” Klaus hield hem beter en beter vast en Marcel kon zich alleen maar overgeven aan de armen die hij al die jaren geleden om zich heen had willen hebben. Iemand die hem had moeten redden uit het theater. De man die terug had moeten komen om zijn veiligheid te waarborgen.
“Je denkt misschien dat ik niets weet over je verlies, maar dat heb je verkeerd.” Klaus maakte zich iets los van Marcel, maar zorgde er wel voor dat hij hem aan moest kijken. Ogen die hem zorgelijk aankeken. Vol met de pijn die hij zelf ook leek te voelen.
“In de dagen nadat ik was gevlucht uit de stad, dacht ik dat je dood was.” Marcel kon Klaus niet aankijken, de pijn was hem te veel. “Het heeft mij jaren gekost voordat ik je naam weer uit kon spreken, zo diep zat mijn verlies.”
De woorden waren alles wat hij ooit had willen horen. Op het moment overheerste de pijn van zijn verlies. Het gaf hem echter wel het gevoel dat hij zijn verdriet toe kon laten.
De tranen stroomden dan ook ver zijn ogen, terwijl hij zich door Klaus tegen zich aan liet trekken en zich even gaf aan de troost die hij leek te kunnen geven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld