Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

ORPG ft.

To burn with desire,
and keep quiet about it,
is the greatest punishment,
we can bring on ourselves.

Torrance Hugh Blaxhall - Prince and future king of England

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:

Margaux Agard Toussaint
☆

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux hoorde de klokken van een lokaal kerkje in de verte luiden. Het was een uiterst speciale dag, voor de inwoners van het dorp tenminste. De koning van Engeland zou op bezoek komen, samen met zijn zoon, de kroonprins van Engeland, en zijn toekomstige bruid, de huidige kroonprinses van Frankrijk. Het hele dorp werd versierd met toeters en bellen terwijl Margaux en haar vader het marktkraampje klaarzetten. Na de doortocht van de vorsten zou er een dorpsfeest zijn en ter voorbereiding had Margaux maandenlang in het veld gewerkt om de perfecte vruchten te kunnen voorschotelen voor haar volk. Ze stopte voorzichtig een lok achter haar oor terwijl ze de tomaten keurig naast de paprika plaatste. Haar licht verbrande wangen gloeiden terwijl ze haar hemd wapperde om wat koude lucht te voelen. “Cherie, haal je nog even een paar rieten manden?” vroeg Margaux’s vader. Ze knikte instemmend en wandelde de met kasseien belegde weg uit. Ze zette haastige stappen en dacht nog aan een miljoen en een dingen die nog geregeld moesten worden voor het kraampje klaar was om mensen te ontvangen. Ze wierp een blik naar de klokkentoren waar de grote wijzers intussen tien voor half negen aanduidden. Het duurde niet lang meer voor de zon ging zakken. Haar blik kruiste met de parelende oogjes van het kind van de achterburen. Ze danste dolgelukkig met haar jongere zus. De onschuldigheid van het paar toverde een zwakke glimlach op Margauxs lippen. De dingen die ze zou doen om de tijd terug te draaien en terug te keren naar die leeftijd. Intussen kwam ze bij de garage waar ze behendig een drietal rieten manden rond haar arm zwierde. Met een stevige pas liep ze terug naar het kraampje. Zes voor half negen. Het stel zou elk moment aankomen.

Half negen.
Margaux hoorde de menigte in de verte roepen en applaudisseren. Ze keek naar haar vader en zag de kraaienpootjes die als ornamenten op de zijkant van zijn ogen gegraveerd waren. Het waren oude vondsten van het verzuimde verleden. Bevestigen van het luilekker leven dat ze hebben gehad, desondanks ze elke dag hard en veel hebben gewerkt. Al snel bevond het koppel zich nog maar een paar meters van het kraampje. Margaux keek de twee uitgedoste monarchen in de ogen, en sloot zelfs voor enkele moment haar ogen met de Engelse heer die binnenkort mee het mooie Frankrijk zou regeren. Margauxs vader had de grootste glimlach op zijn gezicht terwijl hij florerend naar het paar keek. Hij zwaaide zijn arm rond de schouders van Margaux en zuchtte opgelucht. Hij was hoopvol. Al snel brak ze het oogcontact met de prins en keerde ze zich naar het paard van de prinses die angstig begon te hinniken. Ook werden zijn stappen hectischer. De hitte en de drukte werden het arme beest te veel, en het feit dat de Franse prinses zijn teugels ijzersterk vast had hielp er niet bij. Het adellijke dier schoot in de paniek en begon te steigeren. Hiermee belandden zijn hoeven bij het zakken naar de grond tussen de groenten en fruit die Margaux zo keurig had gepositioneerd. Het vruchtensap spoot langs alle kanten uit. Het baande een weg naar de kleren van Margaux, alsook naar de omstanders en zelfs de koning en koningin van het land.“Margaux, calme le cheval! Ik ruim wel op!” riep Margauxs vader. Ze keek kort naar haar besmeurde kleren die ze eerder die ochtend na lang twijfelen had uitgekozen en voelde de woede naar het hoofd stijgen. De Franse prinses klampte zich vast aan de manen van het paard en was al sinds het begin van het fiasco paniekerig aan het schreeuwen. Margaux sprong van achter het kraam vandaan en griste de teugels uit haar handen. Hiermee werd het paard verlost van het knellend gevoel. Voorzichtig streelde ze het paard over het hoofd, tot hij bedaard was. Ze keek furieus de prinses in de ogen. "Imbecielen."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Reizen hoorde geenszins tot de zaken die Torrance bekoren konden. Desalniettemin had hij niet de moeite gedaan er tegenin te gaan en had hij zichzelf van de welbekende 'het is belangrijk dat je het land waarover je gaat heersen leert kennen'-preek van zijn vader gespaard. Het was echter niet dat het hem niets schelen kon. Sterker nog, het maakte hem ongelukkig dat hij niet het recht had om zijn leven te leven zoals hij dat wilde.
"Zet je rug recht, Torrance. Jouw houding geeft toch geen goed beeld aan het volk? Je ziet er meer boers uit dan de simpele dorpsmensen," beval zijn vader hem, waarna Torrance zijn orders simpelweg opvolgde. "En kijk wat vrolijker, we gaan niet naar een begrafenis."
"Anders nog iets, vader?" mompelde Torrance sarcastisch, waarna hij zijn tocht richting het dorp verder zette. Voordat zijn vader de kans kreeg om iets te zeggen had het geluid van juichende mensen en applaus zich gevormd. Mensen deden alsof ze meer waren dan arrogante geldzakken op veel te dure paarden die werden uitgeput voor hun eigen profijt, terwijl Torrance maar al te goed wist over hoe de 'normale' bevolking hen, de koninklijke familie, dacht. Hij kon hen echter geen ongelijk geven; het was exact het imago dat de stand van adel had gecreëerd door de jaren heen. Het was tenslotte één groot economisch spel. Een economisch spel dat positief zou uitdraaien voor het Franse volk gezien de goed draaiende Engelse economie.
Mensen begonnen druk te praten, jonge vrouwen giechelden bij het aanzien van zijn gestalte. Desondanks dat viel zijn aandacht op een jongedame wiens blik louter bestond uit desinteresse en iets dat leek op afgunst. Desalniettemin werd zijn aandacht in een mum van tijd getrokken door het geschreeuw van Eleanor, die klunzig zichzelf probeerde vast te houden haar haar op hol geslagen paard. Het kostte hem moeite om niet in lachen uit te barsten, al bedaarde dat gevoel volledig bij het aanzien van de schade die ze had aangericht. Gezien ook zijn paard, die zich naast die van haar bevonden had, zenuwachtig werd door de situatie hees hij zichzelf van zijn rug af. De woorden van de furieuze, jonge vrouw wiens kleding doordrenkt was in vruchtensap werden klaarblijkelijk niet goed ontvangen door de menigte. Ze had lef.

Zonder aarzelen had Torrance in zijn zak gegraaid, gezocht naar enkele munten om de aangerichte schade te vergoeden. Desondanks het niet tot zijn zaken behoorde en het niet aan hem was de situatie op te lossen, wist hij dat niemand anders zichzelf als verantwoordelijk zou achtten. Vervolgens had hij zichzelf door de menigte van bewakers gewrongen om de hand van de jongedame te vinden. Voorzichtig had hij haar handpalm geopend en de munten erin gelegd alvorens hij haar hand weer losliet. "Hier, het is niet veel, maar dit zou een deel van de schade moeten dekken. Het spijt me," zei hij vluchtig, waarna hij zich weer richting zijn 'groep' had gekeerd. De blik vol afgunst van zijn vader genegeerd, hees hij zichzelf weer op zijn paard, alsof het tafereel van net niet had plaatsgevonden. "We kunnen wel weer door denk ik."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:

Margaux was de bloemen die ze eerder die dag was gaan plukken aan het schikken in de keuken. Daar waar het de middag was en de zonnestralen nog maar een paar uur de ruimte hadden kunnen verwarmen. De stelen knipte ze schuin waarna ze de madeliefjes keurig in een blauwe vaas stak. Tevreden keek ze naar het kleine kunstwerk dat ze had gemaakt. De stilte die in de keuken hing werd al snel verstoord door blaffende honden en opengaande poorten. Margaux keek op en draaide de zijkant van haar hoofd naar het openstaande raam. Met de oren gespitst probeerde ze gesprekken op te vangen, maar meer dan beleefde begroetingen werden niet gehoord. Ze zette de schaar naast de vaas en schudde de groene resten van haar t-shirt waarna ze haar weg naar buiten baande.
Een drietal mannen in koninklijk uniform stonden met gefronste wenkbrauwen met Margaux's vader te praten. Het gesprek hield echter snel halt eenmaal ze in hun vizier kwam.
"Geen uitzonderingen, ze gaat per direct mee."
"Papa, wat is er aan de hand?" vroeg Margaux bezorgd. Nog voor ze antwoord kreeg werd hij verplicht zich onmiddellijk naar binnen te keren. Om hem niet nog harder in de problemen te brengen besloot Margaux te zwijgen.

De wagen waar Margaux naar het kasteel werd vervoerd hobbelde stevig op de slecht gelegde kasseien. Ze zat tussen twee gespierde mannen die haar met een ijzeren blik in de gaten hielden. Ze hadden pure discipline aangeleerd en dat zou niets of niemand hen meer wegnemen. Werken voor de koning was een eer dezer tijden.
Margaux wist niet waar ze naartoe werd gebracht, laat staan om welke reden. Om zichzelf te beschermen had ze voor zichzelf besloten geen reactie of angst te vertonen. Het zou allemaal wel duidelijk worden, althans dat hoopte ze.
Het duurde niet lang voor ze de grote voortuinen van het kasteel hadden bereikt en ze Margaux bruut uit de wagen trokken. Met op elkaar geklemde kaken wandelde ze mee de gigantische poorten binnen. Haar spieren waren helemaal opgespannen, dit in direct contrast met de fragiele bloemblaadjes die zich nog in haar haren en tussen de plooien van haar kleding bevonden.

"Wel, wel, wel. Wie we hier hebben..." hoorde ze tegen de marmeren muren galmen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Haar jouw dienstmeid maken? Torrance, denk even logisch na. Dat meisje heeft geen ervaring, weet niet wat ze doet. Er zijn ervaren mensen in dit kasteel die weten hoe ze moeten werken voor ons," hoorde hij zijn vader voorstellen nadat hij voorstelde om de jongedame, die eerder nog voor een hele boel heisa had gezorgd in het dorp, zijn dienstmeid te maken als straf. Desondanks hij niet vond dat ze een straf verdiende, zou het haar een ergere straf besparen.
"Maar vader, denk er even over na. Ik zou het haar niet makkelijk maken en bovendien staat het bekend dat er te weinig werknemers in het kasteel zijn. Wie gaat die taak anders op zich nemen, ik-," stamelde Torrance totdat hij onderbroken werd door de koning van Frankrijk. "Het is inderdaad niet zo'n slecht plan, Torrance. Je bent een genie. Het komt vaker en vaker voor dat de mensen die hun straf moeten uitzitten het werk ontlopen zonder dat we het door hebben en er dan nog goed van af komen ook. Bovendien hebben we inderdaad te weinig werknemers in het kasteel. We doen het. Ik stuur meteen een paar mannen om haar op te halen." Alvorens iemand de kans kreeg er een woord tussen te brengen, had de koning allang de benen genomen naar zijn vertrek. Een zuchtje van opluchting verliet Torrance's lippen.
"Zie je wel dat mijn ideeën nog niet de domste zijn, vader," wreef Torrance in, voordat hij ook wegwandelde.

-

Vergezeld door de koning van Frankrijk zat Torrance haar op te wachten. Een knagend gevoel in zijn maag ontstond naarmate hij voetstappen dichterbij hoorde komen. Desondanks hij haar een gunst verleende en haar spaarde van een veel ergere straf, was het niets voor Torrance om te profiteren van anderen.
"Wel, wel, wel. Wie we hier hebben..." hoorde Torrance de koning zeggen, op een bijna sadistische manier. Torrance walgde ervan wanneer men genoot van het leed van een ander. "Margaux Agard Toussaint."
Zijn blik volgde het drietal dat zich langzaamaan dichter en dichterbij bevond. De jongedame was vergezeld door twee bewakers, die haar overduidelijk wantrouwden en haar daardoor stevig vasthielden bij haar bovenarmen. "Pas op dat je haar geen pijn doet," bracht Torrance onnadenkend uit.
"Het is niet aan jou om orders uit te delen, Torrance," ging de koning er op in. "Maar laat haar inderdaad maar los, jullie kunnen gaan." Als twee marionetten wandelden de bewakers weg.
"Dat was geen slimme zet daarstraks hé, Margaux? Zo erg je best doen om, ons, diegenen die ervoor zorgen dat die nietsnuttige vader van je de kans heeft om zijn marktje uit te baten en een vergunning heeft om op onze grond te oogsten, zo voor schud te zetten voor het volledige dorp. Om daarna nog eens geld te vragen aan de prins van Engeland? Waar ben jij mee bezig? Je moet je schamen, Toussaint," snauwde de koning tegen haar.
"Ik heb haar het geld zelf gegeven, ze vroe-," onderbrak Torrance de koning, al had het geen enkele vorm van baat.
"Onderbreek me niet, Torrance," kapte de koning hem af. "Vanaf vandaag werk jij als dienstmeid voor onze kroonprins, Torrance. Dat wil zeggen dat je alles, maar dan ook echt alles doet wat je je maar kan inbeelden en wat hij van je vraagt. Bovendien krijg je hier geen vergoeding voor, in vergelijking van het personeel hier. Dit is dan ook van onbepaalde duur en het is niet toegestaan om contact op te zoeken met je gezin of vrienden. Je komt het dorp niet meer in."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Zodra Margaux uit de stevige greep van de bewakers was losgelaten, wreef ze even over haar bovenarmen, die rood waren geworden van hun vingerafdrukken. Voor haar zaten de koning van Engeland en zijn zoon op een verhoging, hun uitdrukkingen hooghartig en pretentieus. Margaux kon niet geloven hoe arrogant het Engelse koningshuis al was, nog voordat de prins was uitgehuwelijkt. De koning blafte haar zonder reden bevelen toe, en zelfs toen zijn zoon probeerde te onderbreken, werd hij afgesnauwd. Margaux keek de koning koel in de ogen, haar uitdrukking onbewogen. Ze zei niets, ze wilde de koning of prins niet het genoegen van een reactie schenken. Ze kreeg te horen dat haar toekomst zou bestaan uit het spelen van de rol van de slaaf van de kroonprins, allemaal omdat ze haar stand hadden vernietigd. "Alles?" benadrukte Margaux met een opgetrokken wenkbrauw, niet gelovend in de eisen van de koning. "Dat zullen we zien," antwoordde ze grof. Met een hernieuwd gevoel van opstandigheid wendde Margaux zich tot de kroonprins. 'Hoe denkt iemand als jij dat hij macht kan uitoefenen over iemand als ik?' Ze richtte haar ogen scherp op de pupillen van de koning, haar toon bijtend. 'Niet iedereen zal meteen luisteren naar wat je te zeggen hebt, Blaxhall.' Margaux wist dat ze voor zichzelf moest opkomen, ze zou niet worden behandeld als louter een object of pion die door de koninklijke familie zou worden gebruikt. Ze was vastbesloten om te vechten voor haar eigen autonomie en vrijheid.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De opmerking die Torrance naar zijn hoofd gegooid kreeg hield hij echter voor lief, wetende dat vuur niet met vuur te bestrijden was. Echter, was dat wat de jongedame deed met zijn vader. "Nu is het genoeg. Als je het zo wil spelen stuur ik per direct één van onze mannen op je pietluttige vader af om zijn zaak te sluiten," sprak hij woedend uit vooraleer hij stampvoetend de grote ruimte verliet. Enkele seconden had hij gewacht nadat zijn vader de grote deur uitliep, zich ervan verzekerd dat hij hem niet meer horen kon. Vervolgens had Torrance zich naar de dame voor zich gekeerd, haar aangekeken in haar ogen.
"Ruggengraat van een weekdier, hé?" begon Torrance. Neutraal, zonder het vertonen van enige emotie had hij haar aangekeken. "Hypocriet om iemand die je niet kent én jou daarstraks zomaar een bedrag gaf dat meer is dan het gemiddelde maandloon hier, zomaar uit te kafferen."
Hij had zijn armen voor zijn lichaam heen gekruist, zijn blik strak in haar richting gekeerd. Torrance begreep haar frustratie, die ondervond hij dagelijks, al mocht ze iets doen aan haar kort lontje. "Geen zorgen, ik ga je geen rot taakjes geven want ik kan prima voor mezelf zorgen," verzekerde hij haar terwijl hij zijn armen ontspannen langs zijn lichaam liet vallen en een stukje van de afstand tussen hen beide verbrak en zijn stemvolume deed dalen. Het laatste wat hij wilde was zichzelf in de nesten werken wanneer bewaking hem betrapte op zijn woorden. "Ik zou wel echt even opletten met die grote mond van je want ik doe echt al mijn uiterste best om je van zoveel mogelijk miserie te besparen," vervolgde hij. "Ik hoop dat je beseft dat mijn vader alles meent van wat hij zegt en dat je vader straks echt zonder werk zit tot mijn vader beslist dat hij zijn zaak weer mag openen. Ik zie wat ik voor je kan doen, maar ik kan je niet blijven redden."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Het duurde niet lang voordat de koning van Engeland de kamer verliet om de spanning even te doorbreken. Hoewel Margaux zich nog steeds buitengewoon ongemakkelijk voelde, viel er een gevoel van druk van haar schouders. Ze zou nog steeds moeten opletten wat ze zei, maar een prins kon haar minder kwaad doen dan een koning. Torrance, de prins, stond streng met gekruiste armen voor Margaux en keek haar koel aan. Ze volgde de bewegingen van zijn lippen en keek hem toen met een opgetrokken wenkbrauw in de ogen. 'Dat geld laat me koud, ik verdien het liever eerlijk,' zei Margaux, terwijl ze alle bijtende woorden inslikte. Ze besefte dat de prins haar kattige gedrag niet verdiende. Net als een spiegelbeeld nam ook Margaux een meer ontspannen houding aan. Het feit dat hij beloofde haar geen sinistere taken te geven, was een grote opluchting.Margaux wierp een korte blik op de verschillende bewakers om hen heen en keek toen Torrance weer aan. Ze voelde een verbondenheid, een gedeeld gevoel van afgunst. Het laatste wat Margaux zou willen, is dat haar vader in de problemen komt vanwege haar daden, dus besloot ze meer verzoenend te zijn tegenover Torrance. Met een beetje goede wil zou hij een goed woordje voor haar doen bij de koning, waardoor de kans op problemen thuis kleiner zou worden. 'Ik begrijp het,' antwoordde ze instemmend.Niet veel later kwam een dienstmeid tussenbeide, een oudere vrouw die al jaren aan het hof leek te werken. 'Juffrouw Toussaint, het is tijd om je om te kleden. Zo hoort een dame niet door het kasteel te lopen,' zei het dienstmeisje, kijkend naar Margaux' beigekleurige linnen broek, waardoor iedereen de contouren van haar onderbroek kon zien, haar bruine enkellaarsjes die had een spoor van modder achtergelaten, en haar trui met verfvlekken. Margaux wist dat ze er niet goed uitzag, maar ze had er niet voor gekozen om op deze manier voor te komen. De oudere dame had een warme blik in haar ogen en meerdere kraaienpootjes. Margaux voelde een gevoel van verwantschap en de moederlijke bezorgdheid die ze nauwelijks meer kende. Ze knikte respectvol en keek even naar Torrance, de persoon aan wie ze vanaf dat moment haar leven zou moeten wijden. 'Tot ziens, Sire,' zei Margaux terwijl ze de meid volgde om haar uiterlijk te veranderen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
TS.

"Ik hou gewoon mijn opties open, is dat nu zo moeilijk om te begrijpen?"
"Je klinkt ronduit belachelijk, Torrance. Wij horen geen 'opties open te houden'. Dit is al gepland sinds we drie jaar oud zijn. We kennen elkaar al sinds kinds af aan. Onze band is zo vertrouwd, dat kan niemand toch overtreffen?" Eleanor, zijn toekomstige, stond dicht voor zijn gedaante, haar hand ter hoogte van zijn borst geplaatst. Bijna smekend had ze haar woorden uitgesproken, al kon dat Torrance niet deren. Zijn besluit stond vast; vooraleer zijn vader stierf, was er geen noodzaak om in het huwelijksbootje te stappen.
"Onze band is zo vertrouwt ja," bracht hij spottend uit, bijna lachend hadden de sarcastische woorden zijn mond verlaten. Haar hand had hij vol afschuw van zijn borst gehaald, haar van zich weggeduwd en een barrière tussen hen beide gecreëerd. "Ik ken jou niet, Eleanor. Ik moet verdomme trouwen met een vrouw die ik vijftien jaar geleden voor het laatst heb gezien. Dat is pas absurd! Je bent exact hetzelfde als de rest in dit belachelijke circus. Het enige waar jij op uit bent is geld, geld en nog eens geld. Vraag jij je het niet af hoe het is om je leven te delen met iemand waarvan je houdt en die ook van jou houdt, ongeacht je vermogen?"
"Ik hou ook van je." De geschrokken blik in Eleanor's gezicht kon Torrance weinig baten. Het liet hem koud dat zijn mening anders was dan die van haar. Hij wist dat hij gelijk had.
"Laat me niet lachen, Eleanor. Zoals ik zei: je kent me niet. Je houdt van mijn geld."
"Er is iemand anders, hé?" Haar blik schakelde in een mum van tijd van geschrokken naar kwaad en van kwaad naar erger. Haar handen balde ze tot vuisten. Enkele tranen hadden haar wangen bereikt.
Verbaasd had Torrance haar aangekeken vooraleer hij vermoeid een hand over zijn gezicht heen haalde. "Je bent echt absurd bezig, Eleanor," zuchtte hij terwijl hij zich uitgeput achterover op het bed liet ploffen. "Denk je echt dat ik de tijd en behoefte heb om achter vrouwen aan te zitten? Geloof me, ik zou mijn tijd nooit verspillen aan er nogmaals aan herinnert worden dat het enige nut dat ik heb is om een vrouw te vinden om voor een nieuwe generatie te zorgen." - "Je weet evengoed dat mijn vader een andere vrouw ook nooit zou toestaan."
Torrance aanschouwde hoe Eleanor furieus haar tranen wegveegde met haar mouw. "Alsof jij de orders van je vader zo netjes opvolgt!" schreeuwde ze. Torrance zette zich recht op het horen van geroezemoes in de deuropening. Ook Eleanor had haar aandacht gevestigd op het gedaante in de deuropening. Margaux. "Uiteraard!" bracht Eleanor uit. "Jij, jij..." Alvorens ze haar zin had afgemaakt had ze zich naar haar toe begeven. "Slet die je bent!" maakte Eleanor haar zin af. Haar woede had ze geuit door Margaux een flinke klap op haar linkerwang te geven en haar vervolgens achterover op de grond te duwen met als gevolg dat de stapel kleding die ze vast had, naast haar op een hoopje op de grond viel.
Geschrokken had Torrance het tafereel aanschouwd, al had hij in een mum van tijd zijn weg richting het tweetal gebaand. "Genoeg, Eleanor! Ga weg."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux was voor de zoveelste keer de afgelopen weken bezig met het plooien van kleding die dagelijks gewassen werd voor de Kroonprins. Af en toe dacht ze aan het leven die ze leidde voor ze in dit kasteel van pracht en praal was beland. Tegenwoordig hoeft ze zich niet te bekommeren om de oogst die al dan niet zou lukken, laat staan het bereiden van dagelijkse maaltijden. Nu wordt alles voor haar gemaakt door de chefkoks in dienst. Toegegeven, ze kon niet gezellig onder een kaarslichtje met haar vader de tafel delen. Ook kon ze niet zelf nog snel de keuken in om een extra chocolaatje te nemen als dessert bij de koffie. Alles werd voor haar klaargezet in de 'juiste' porties. Vragen om extra borden werd niet gedaan, en van zodra er een mes op de grond valt staat er al een nieuwe naast haar bord. Eentje die zelfs nog warm aanvoelt van de vaatwas. Het is alsof elke beweging die ze maakt wordt gescand. Dit kan voor heel wat gemak zorgen, maar brengt ergens ook een akelig gevoel met zich mee. Maar ach, als dienstmeid van Torrance had ze het nog zo moeilijk niet. Andere meiden die instonden voor het soigneren van minder belangrijke inwoners hadden aan het kortste eind getrokken en waren verplicht om rotte(re) taakjes uit te voeren.
Margaux haalde diep adem en nam de lavendelgeur in die de kamer had gevuld van al het wasgoed dat inmiddels kreukvrij geplooid op haar bed lag. Ze plooide de strijkplank plat en verstopte deze achter haar kast. Het ding begon al te kraken van al die keren dat het werd gebruikt. Margaux had vernomen dat zij de derde dienstmeid was die onder Kroonprins Torrance stond, maar volgens haar werd de strijkplank al decennia op dagelijkse basis door honderden dienstmeiden gebruikt.
Margaux nam de netjes geplooide stapels kleding zorgvuldig van het bed, en stapelde deze opnieuw in de pastel blauwe wasmand die op de grond stond. Een stapel voor broeken, een stapel voor hemden, drie stapels voor onderbroeken, sokken en pochetten en tenslotte twee stapels voor dassen. Margaux vroeg zich af hoe het komt dat er elke dag zo'n grote wasmand klaarstaat om de trommel in te gaan, maar drukte de vragen al snel van zich af als ze geroezemoes hoorde van de kamer naast de hare. Ze omklemde de handvaten van de wasmand en duwde met haar voet de kamer van haar deur open. Naarmate ze dichter kwam bij de kamer van Torrance hoorde ze de stemmen luider. Torrance en Eleanor waren in zijn kamer. Margaux heeft haar altijd al een verwaand kreng gevonden, maar deze mening heeft ze nooit eerder met iemand gedeeld. Het zou haar leven kosten moest iemand dat ooit te weten komen. Margaux herinnert zich dat het volk ook een gepolariseerde mening over haar had, sommigen waren fan en anderen konden haar niet uitstaan. Het was een groot vraagteken wat Torrance zélf eigenlijk van haar vond.
Eenmaal aangekomen zette Margaux de wasmand neer waarna ze het stapel hemden vastnam met haar linkerhand en met haar rechterhand de deur opende.
De furieuze blik van Eleanor keerde zich genadeloos naar Margaux, waarna ze met haar omgevormde vingertje naar d'r wees. In een mum van tijd bevond Eleanor zich een tiental centimeter van Margaux vandaan waarna ze een stevige klap in het gezicht van de dienstmeid gaf en daarbovenop nog een duw. Margaux viel perplex naar achteren en kon niets uitmaken van wat er net was gebeurd.
De eerder perfect rechthoekig gevouwen hemden lagen nu als gekreukte hoopjes op de grond en Margauxs billen voelden branderig aan van de val. Ze klemde haar kaken op elkaar en vormde vuisten met haar handen. De bewakers die stokachtig in de gang stonden pierden nu nieuwsgierig door de kleine opening van de deur en keken verdwaasd naar het tafereel. Margaux wist dat ze niet mocht uitbarsten, maar ze zou niets liever willen. Ze had Eleanor een driedubbel zo dikke slag in het gezicht terug verkocht, en de peperdure kralen rond haar nek gebruikt om haar te wurgen. Ze zou aan haar haren trekken en met de hak van haar muiltjes op de tenen van de del gaan staan. Jammer genoeg was dit geen wereld waar dat allemaal mogelijk was.
Margaux stond behendig terug op en ging op een paar centimeter van Eleanor staan.
"Ik zou dit geen tweede keer proberen." dreigde ze beheerst.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik zou ook geen tweede keer proberen in de buurt van Torrance te komen," hoorde hij Eleanor tegen Margaux snauwen. Een zucht van vermoeidheid ontsnapte tussen zijn lippen door terwijl hij zijn hand over zijn gezicht haalde.
"Eleanor, denk je nu echt dat mijn vader iemand als troonopvolgster van zijn rijk zal kiezen die zelfs jaloers is op een dienstmeid? Mevrouw Toussaint is echt niet de eerste en ook zeker niet de laatste dienstmeid in mijn leven. Als je daar niet tegen kan, denk ik dat ik toch even een gesprek moet voeren met mijn vader over ons huwelijk," vertelde Eleanor, haar strak in de ogen aangekeken. Kort had hij haar ogen op Margaux gericht, haar een blik gegund waaruit hij liet blijken dat hij niet meende wat hij over haar zei. Ze was voor hem niet simpelweg een dienstmeid; Torrance zag de menselijkheid in haar.
"Torr...," hoorde hij Eleanor stamelend uitbrengen, zoekend naar woorden gezien zij altijd het laatste woord wilde hebben. "Je... Je euhm, je geeft niet eens wat om je land en om de troon."
"Ik verzin de regels rond bekwaamheid om te mogen heersen niet," antwoordde hij schouderophalend. "En nu mijn kamer uit, ik heb tijd nodig om na te denken over de onprofessionele scène die je hier zonet gemaakt hebt en die de bewakers in een mum van tijd gaan doorvertellen aan onze vaders." Een verbaasde blik was het laatste dat Eleanor hem nog gegund had vooraleer ze geshockeerd en aangedaan de ruimte verliet.
Gauw keek Torrance naar links en rechts in zijn deurkozijn waarna hij zachthandig Margaux bij haar onderarm zijn kamer introk. Vervolgens nam hij de wasmand die op de grond in de hal lag en propte hij de gevallen stapel kleding er nonchalant in. In een mum van tijd had hij de deur achter hen gesloten.
"Ga maar gewoon ergens zitten." Zijn woorden verlieten zijn mond als een verzoek, al bedoelde hij het eerder als bevel. "Ik meen het, ga maar gewoon zitten, ik ruim Eleanors troep wel op."
Gefrustreerd kantelde hij de wasmand vol gekreukelde kleding om op zijn bed en begon hij sukkelend de kleding één voor één op te plooien. Hij schaamde zich voor zijn onbekwaamheid en werd ongeduldig. "Niet lachen. Ik heb dit nooit geleerd."
"Het spijt me voor daarnet. Het is niet aan mij om te zeggen, maar ik weet dat die woorden nooit uit Eleanors mond zullen komen, dus: het spijt me," vertelde Torrance terwijl hij doorging met het onhandig opplooien van de gevallen kledingstukken. "Ik hoop dat ze je niet teveel pijn heeft gedaan. Anders regel ik een dokter voor je," praatte hij verder, zonder door te hebben dat hij eigenlijk aan het ratelen was. "Ik zal iets doen om het goed te maken. Ik euhm... Ik zal je leren boogschieten," stelde hij vervolgens door. Hij had zich herinnerd uit één van hun gesprekken dat Margaux wilde boogschieten, desondanks het een verboden sport was voor vrouwen. "En ik regel een dag vrij voor je."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux trok een wenkbrauw op. Ze vroeg zich af of Eleanor nog een hersencel over heeft in dat lege hoofd van haar. Hoe kon ze nu geen tweede keer in de buurt van Torrance komen als ze nota bene zijn persoonlijke dienstmeid is? Al snel werd ze weggestuurd door Torrance, iemand die ze nog wel durft gehoorzamen, maar of dat nog ging gebeuren nadat ze een trouwring rond haar vinger had, was de vraag.
Torrance vroeg, beval beter gezegd, Margaux om te gaan zitten in zijn kamer. Het was de eerste keer ooit dat ze langer dan een nodig was in zijn kamer bevond. Ze zou durven wedden dat dit hoogst afgewezen werd van bovenuit, maar ze liet het gebeuren. Ergens is het wel fijn om even pauze te hebben van al haar huishoudelijke taken, althans is het jammer dat het op deze manier moest gebeuren.
Margaux keek toe hoe Torrance amateuristisch zijn kleren probeerde op te vouwen en terug in zijn wasmand stak. Het voelde, eerlijk gezegd, pijnlijker aan dan de slag die ze daarnet in het gezicht kreeg.
"Excuses aanvaard, althans, de jouwe toch. Die van Eleanor wacht ik geduldig af." begon Margaux bitter. "Succes met de trouw, ze is niet het meest aangename mens om heel je leven mee te delen. Ik mag hopen dat je op veel koninklijke missies gaat, zo dat je toch af en toe van dat kreng kan ontsnappen." zei ze op een zachtere toon. Luid genoeg dat Torrance het kon horen, maar net zacht genoeg zo dat het ook iets was dat enkel zij twee konden horen. Het was bijna een zekerheid dat de bewakers aandachtig aan het afluisteren waren.
Ze ging haar mening tegenover Eleanor niet verbloemen, en al zeker niet na deze gebeurtenis. Misschien is Margaux wel de enige die hun relatie niet ophemelt om hem beter te laten voelen.
Hij wilde het goedmaken aan de hand van lessen van boogschieten. Het was niet lang geleden dat ze het hadden over boogschieten en over het feit dat dat iets is wat Margaux al jarenlang wilt beoefenen. Ze apprecieerde het dat hij dat had onthouden.
"Ik apprecieer het voorstel, en wil er erg graag op in gaan." zei Margaux. Ze hadden nog niet vaak de kans gehad om informele gesprekken te hebben, dus wist ze niet goed hoe ze zich moest verwoorden naar hem toe. Een enge gedachte overval Margaux. Was dit een manier om haar ontslagen te krijgen, - of erger - gevangen? "Maar dan zal het wel ergens privaat moeten zijn, aangezien vrouwen niet eens gezien mogen worden met pijl en boog in hand, dat weet jij goed genoeg." vervolgde ze. Ze keek hem diep in de ogen aan, hopend dat ze op een of andere magische wijze zijn gedachten zou kunnen lezen. Ze wou weten hoe hij zich voelde tegenover haar. Was dit een manier om zich te openen naar haar toe, om menselijkheid te tonen?
Een dag vrij klonk als muziek in haar oren; een dag ontspanning. Eventueel een dag om met een van de paarden te gaan rijden, daar verlangde ze ook al maanden naar. Ze miste de wind in haar haren terwijl het prachtig dier onder haar al galopperend door weidelanden stormt. Margauxs ogen begonnen automatisch te fonkelen bij de gedachte alleen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Dan hoop ik voor je dat je engelengeduld hebt." Hij wist dat Eleanor haar fout niet zou inzien en er een wereldwonder zou moeten ontstaan om excuses uit haar mond te horen.
“Geloof me, ik zal gretig gebruikmaken van elke aanbieding die ik krijg voor koningsmissies. Maar daarvan zal geen sprake zijn zolang mijn vader nog leeft," zuchtte Torrance. Hij haatte Eleanor niet zoals Margaux haar haatte. Torrance voelde geen haat voor personen, omdat hij altijd het goede zag in mensen. Echter, haatte hij het feit dat hij moest trouwen met een persoon die niet voor hem gemaakt was. Desalniettemin geloofde hij niet dat er iemand in zijn wereld was die wél bij hem paste. "Zolang het niet nodig is, ben ik ook zeker niet van plan om met haar te trouwen."
Desondanks haar appreciatie, kon Torrance de twijfel en wantrouwen van haar gelaat aflezen.
“Ik beloof je dat dit geen valstrik is. Ik heb wel een locatie in gedachten waar niemand ons zou kunnen betrappen. Je hoeft je dus geen zorgen te maken," verzekerde hij haar, haar doordringend in de ogen aangekeken. "Het lijkt me ook verstandiger om het niet bij klaarlichte dag te doen, dan lopen we het risico dat Eleanor me achtervolgd want ik heb niet echt het idee dat ze me vertrouwd,” voegde hij eraan toe. “Iedereen gaat slapen tussen tien en elf uur en de vroegsten staan op om zes, dus aan jou de keus of je liever in de vroege ochtend of de late avond wil gaan. De uren zijn niet ideaal, maar dat lijkt me het veiligst.”
Eens dat hij klaar was met de kledingstukken weer op te vouwen en deze in de wasmand te doen, nam hij plaats op de rand van zijn bed.
“Ik vrees dat die dag vrij niet voor vandaag zal zijn omdat het stiekem zal moeten en Eleanor waarschijnlijk al genoeg heisa heeft veroorzaakt voor vandaag, maar ik beloof je dat je morgen je vrije dag krijgt. Ik was toch al niet van plan om veel van je te vragen vandaag, dus je hebt sowieso een rustige dag vandaag ” zei Torrance. Hij had er een hekel aan dat hij werd behandeld als iemand die niets zelf kon. Zijn hele leven lang had hij al een dienstmeid aan zijn zijde en kreeg hij niet de kans om de taken die elkander 'normaal' persoon deed, zelf te leren. "Je rijdt graag paard toch? Ik kan één van de paarden voor je regelen? Ze staan toch maar hele dagen door te grazen, dus het zou goed voor hen zijn,' stelde hij aan haar voor. "En ik kan eventueel met je het dorp ingaan zodat je je familie kan bezoeken. Ik kan je niet alleen laten gaan, maar ik kan best een smoes verzinnen om ons buiten de poort van het kasteel te krijgen."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux werd overladen met ideeën die ze konden doen samen. Ach ja, als je het toch zo kunt noemen. Torrance gaf haar een heel arsenaal aan 'goedmakertjes' waar ze gebruik van kon maken, maar niet zonder zijn gezelschap. Niet omdat ze het leuk vonden om dingen te doen samen, eerder omdat het niet anders kan. Omdat Margaux gevangen zat in een gouden kooi. Ze kon zeggen dat ze - letterlijk - in een kasteel woonde, maar van de ... kon ze niet genieten.
"Dat zijn allemaal leuke ideeën, Sire," begon Margaux overweldigd. "Graag wil ik gebruik maken van deze kans om naar het dorp te gaan. Ik mis mijn vader enorm, begrijp je." Margaux's ogen begonnen te tranen. Er waren ondertussen al maanden verstreken sinds ze haar vader had gezien. Het kwelde haar hart bij het beeld dat de oude man op zijn eentje alles gedaan moest krijgen. Ze was bezorgd om zijn gezondheid, en terecht ook. Nog voor Margaux weg was klaagde hij al regelmatig over zijn rugklachten.
"Het zou me ook een enorm plezier doen moest ik nog eens kunnen paardrijden," vervolledigde ze. Ze vond het onterecht dat Torrance de gevolgen van het gedrag van Eleanor moest rechttrekken, maar het was beter dan niets.
Margaux wierp nogmaals een blik op de wasmand die momenteel puilde van de slecht gestapelde kleren. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog waarna ze Torrance weer in de ogen keek. "Misschien kan ik jou dan ineens leren hoe je je kleren moet opvouwen zoals een grote jongen," grijnsde ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Noem me alsjeblieft geen Sire. Je mag me echt gewoon Torrance noemen hoor. Straks ga ik me nog bedenken," plaagde Torrance haar. Na de maanden die ze samen hadden doorgebracht, gokte hij dat Margaux onderhand wel wist dat hij zich hoe dan ook aan zijn woord zou houden.
Torrance werd lichtelijk ongemakkelijk bij het aanschouwen van haar betraande ogen en wist even niet hoe hij reageren moest. "H-het was niet mijn bedoeling om je verdrietig te maken," zei hij snel, terwijl hij uit ongemakkelijkheid op zijn achterhoofd krapte. "Ik beloof het je dat we morgen bij hem langsgaan en ik zal zo veel mogelijk tijd proberen te rekken om daar te blijven. Het zal wellicht niet lang genoeg zijn, maar ik doe wat ik kan," zweerde hij haar. Torrance kon er zich weinig bij voorstellen om een goede band met ouders te hebben; zijn ouders zagen hielden in zijn optiek louter van hem wegens economische redenen. Beter gezegd als een wandelende goudmijn die kon dienen ter stand houding van hun land. Echter, deed het hem wel wat dat zij wel het geluk had om een ouder te hebben die van haar hield. Maar nog erger vond hij dat hij er eerder niet bij had stilgestaan dat zijn ouders en de ouders van Eleanor haar weghielden bij Margaux' vader. Bovendien vond hij het verschrikkelijk van zichzelf dat hij er nooit eerder bij stilstond. "Ik wou dat ik je eerder die kans had kunnen geven en het spijt me dat we je bij je vader weghouden."
Torrance kon het niet laten even te grinniken bij het aanhoren van haar voorstel om hem te leren vouwen. Ook hij liet zijn ogen enkele seconden afzakken naar de slordige stapel kleding. "Ach, hou op. Ik schaam me al genoeg," zei hij op een duidelijk nep gekwetste toon waarna hij haar terug aankeek. Het viel hem op hoe vermakelijk hij het vond om haar ongegeneerd te plagen en weer terug geplaagd te worden. Wederom was dat iets dat ontbrak in zijn contact met Eleanor, waarmee de communicatie doorgaans zeer formeel bleef.
"We maken er een deal van."
Voor enkele seconden was Torrance in zijn gedachten verzonken. Het interesseerde hem dat dagdagelijkse taken die hij niet kon, behoorde tot haar basisvaardigheden en ze alles deed alsof het niks was. Torrance vroeg zich af wie haar de basiskneepjes had aangeleerd. "Hoe komt het dat dit allemaal zo vanzelfsprekend is voor jou?" vroeg hij, maar al snel besefte hij zich dat zijn vraag enigszins vaag klonk. "Ik bedoel, alles wat je hier voor ons doet. Het lijkt zo natuurlijk te gaan."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld