Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
marlee schreef:
Ze kon niet zomaar weggaan. Nicolas hield zijn heldere ogen op haar gericht en zweeg, nadenkend. Daarin had ze gelijk. Wegrennen was misschien wel even gevaarlijk als hier in de buurt blijven waar de Ravengarde haar elke dag tegen het lijf zou kunnen lopen, voornamelijk voor een jonge vrouw. Nicolas had zelf een vluchtplan uitgestippeld. Een plan waarbij het ook afhing of vreemdelingen hem zouden vertrouwen, of hem in ieder geval niet als bedreiging zouden inschatten. Maar hij voelde zich niet kwetsbaar. Hij was niet bang dat iemand hem kwaad zou aandoen. Ze moesten het maar proberen. Hij was een soldaat. Ravengarde. De wereld huiverde aan zijn voeten. Niets zou hem tegenhouden. Behalve zijn mede-gardisten.
Ondertussen begon Zahra te ijsberen door de kamer, duidelijk had hij een onrust in haar aangewakkerd. Hij wendde zijn blik af, en liet zich tenslotte zakken in de stoel die in ruimte stond. Het hout kraakte onder zijn bewegingen. Hij verbeet de pijn die door zijn lichaam schoot wanneer hij zijn spieren aanspandde. Hij had het warm en koud tegelijkertijd, en zijn hoofd bonkte hevig door zijn inspanningen van net. Hij had nog in bed moeten liggen, had Zahra kort geleden gezegd, en hij begreep nu waarom.
Een paar dagen. Twee dagen, dan vertrok haar schip. “What ship, you know a captain? You paid already?,’’ vroeg hij haar. Zijn hersenen begonnen overuren te draaien. Hij dacht nog steeds zoals de Ravengarde hem dat geleerd had. De haven, daar zouden ze elk schip controleren, elke bemanning nauwlettend in de gaten houden, elke kapitein ondervragen. Omkopen als het nodig was. Zahra had weinig geld, ze zei het zelf. Het was schrijnend hoe snel mensen omgekocht konden worden voor een paar munten, munten van de Koning. Er waren twee manieren waarop de Ravengarde aan zijn informatie kwam, en zo machtig bleef. Geld en geweld.
Wanneer ze stopte met heen en weer lopen, kijk hij even op. Het was niet zijn bedoeling om haar vluchtplan neer te praten. Toch leek hij veel in haar los te maken door zijn ondervragingen. De wanhoop weerklonk in haar stem en was duidelijk afleesbaar van haar gezicht. Dit was zijn schuld. Dit was nu haar lot, hij had haar dit aangedaan.
“Why?,’’ herhaalde hij haar vraag, en hij wendde zijn blik af. Ironisch, hoe hij zich schuldig voelde voor wat haar was aangedaan, terwijl dit het indirecte gevolg was geweest.“Because of you,’’ gaf hij eerlijk toe, nog altijd zijn blik op iets anders gericht dan haar. “Because I spared your life, at the cost of mine. Because I lied to the King. Because I betrayed my own men. Because I am a deserter.’’ Hij had dood moeten zijn. En heel eerlijk, hoewel hij levend was weggekomen, wist hij ook heel goed dat hij het niet had gered als zij er niet was geweest. Ze had zijn leven gered, en hij begreep niet waarom. Hij had haar leven verwoest en haar familie en vrienden vermoord, haar huis en bezittingen in brand gestoken. En haar leven gespaard. En voor wat, wat bleef er over als er niks meer was?
“Where are you going anyway, you have family?... Let me take you out of here. It’s not safe out there on your own, you shouldn’t trust that captain blindly. I can keep you safe.’’ Verbaasd over zijn eigen woorden, bleef hij even stil voordat hij zijn ogen op haar richtte. Duidelijk had ze evenmin vertrouwen in hem, dat maakte ze met haar houding wel duidelijk, alleen al aan de positie die ze aannam tussen hem en zijn wapens.
Hij slaakte een zucht. “Zahra, I don’t mean to hurt you, or I would’ve done so already…’’ Kon hij iets zeggen om de situatie beter te maken? Als ze slim was zou ze hem ook niet vertrouwen. Na de jarenlange wreedheid van de Ravengarde, voelde het ongemakkelijk om iets goeds te willen doen. Het liet hem verward voelen. Het was zoveel gemakkelijker om vanaf zijn ontsnapping alleen op te trekken. Dan hield hij iedereen op afstand en raakte hij hier wel vandaan. Hij redde zichzelf. Maar onder deze omstandigheden zou het moeilijk worden. Zijn verwondingen waren nog lang niet hersteld. Hij had haar nu nodig. En zij hem. Op die manier konden ze tenminste iets voor elkaar betekenen. Hij hoopte daarom dat ze in zou gaan op zijn plan.
Ze kon niet zomaar weggaan. Nicolas hield zijn heldere ogen op haar gericht en zweeg, nadenkend. Daarin had ze gelijk. Wegrennen was misschien wel even gevaarlijk als hier in de buurt blijven waar de Ravengarde haar elke dag tegen het lijf zou kunnen lopen, voornamelijk voor een jonge vrouw. Nicolas had zelf een vluchtplan uitgestippeld. Een plan waarbij het ook afhing of vreemdelingen hem zouden vertrouwen, of hem in ieder geval niet als bedreiging zouden inschatten. Maar hij voelde zich niet kwetsbaar. Hij was niet bang dat iemand hem kwaad zou aandoen. Ze moesten het maar proberen. Hij was een soldaat. Ravengarde. De wereld huiverde aan zijn voeten. Niets zou hem tegenhouden. Behalve zijn mede-gardisten.
Ondertussen begon Zahra te ijsberen door de kamer, duidelijk had hij een onrust in haar aangewakkerd. Hij wendde zijn blik af, en liet zich tenslotte zakken in de stoel die in ruimte stond. Het hout kraakte onder zijn bewegingen. Hij verbeet de pijn die door zijn lichaam schoot wanneer hij zijn spieren aanspandde. Hij had het warm en koud tegelijkertijd, en zijn hoofd bonkte hevig door zijn inspanningen van net. Hij had nog in bed moeten liggen, had Zahra kort geleden gezegd, en hij begreep nu waarom.
Een paar dagen. Twee dagen, dan vertrok haar schip. “What ship, you know a captain? You paid already?,’’ vroeg hij haar. Zijn hersenen begonnen overuren te draaien. Hij dacht nog steeds zoals de Ravengarde hem dat geleerd had. De haven, daar zouden ze elk schip controleren, elke bemanning nauwlettend in de gaten houden, elke kapitein ondervragen. Omkopen als het nodig was. Zahra had weinig geld, ze zei het zelf. Het was schrijnend hoe snel mensen omgekocht konden worden voor een paar munten, munten van de Koning. Er waren twee manieren waarop de Ravengarde aan zijn informatie kwam, en zo machtig bleef. Geld en geweld.
Wanneer ze stopte met heen en weer lopen, kijk hij even op. Het was niet zijn bedoeling om haar vluchtplan neer te praten. Toch leek hij veel in haar los te maken door zijn ondervragingen. De wanhoop weerklonk in haar stem en was duidelijk afleesbaar van haar gezicht. Dit was zijn schuld. Dit was nu haar lot, hij had haar dit aangedaan.
“Why?,’’ herhaalde hij haar vraag, en hij wendde zijn blik af. Ironisch, hoe hij zich schuldig voelde voor wat haar was aangedaan, terwijl dit het indirecte gevolg was geweest.“Because of you,’’ gaf hij eerlijk toe, nog altijd zijn blik op iets anders gericht dan haar. “Because I spared your life, at the cost of mine. Because I lied to the King. Because I betrayed my own men. Because I am a deserter.’’ Hij had dood moeten zijn. En heel eerlijk, hoewel hij levend was weggekomen, wist hij ook heel goed dat hij het niet had gered als zij er niet was geweest. Ze had zijn leven gered, en hij begreep niet waarom. Hij had haar leven verwoest en haar familie en vrienden vermoord, haar huis en bezittingen in brand gestoken. En haar leven gespaard. En voor wat, wat bleef er over als er niks meer was?
“Where are you going anyway, you have family?... Let me take you out of here. It’s not safe out there on your own, you shouldn’t trust that captain blindly. I can keep you safe.’’ Verbaasd over zijn eigen woorden, bleef hij even stil voordat hij zijn ogen op haar richtte. Duidelijk had ze evenmin vertrouwen in hem, dat maakte ze met haar houding wel duidelijk, alleen al aan de positie die ze aannam tussen hem en zijn wapens.
Hij slaakte een zucht. “Zahra, I don’t mean to hurt you, or I would’ve done so already…’’ Kon hij iets zeggen om de situatie beter te maken? Als ze slim was zou ze hem ook niet vertrouwen. Na de jarenlange wreedheid van de Ravengarde, voelde het ongemakkelijk om iets goeds te willen doen. Het liet hem verward voelen. Het was zoveel gemakkelijker om vanaf zijn ontsnapping alleen op te trekken. Dan hield hij iedereen op afstand en raakte hij hier wel vandaan. Hij redde zichzelf. Maar onder deze omstandigheden zou het moeilijk worden. Zijn verwondingen waren nog lang niet hersteld. Hij had haar nu nodig. En zij hem. Op die manier konden ze tenminste iets voor elkaar betekenen. Hij hoopte daarom dat ze in zou gaan op zijn plan.
15