Zwijgend stond Chivanna bij de ingang tegen de rotsige muur geleund, kijkend naar het slagveld buiten en ondertussen vanuit haar ooghoeken naar het tweetal dat dieper in de grot op de bodem was neergestreken. De oudste, een jongen met een hoog voorhoofd, blond haar en een modderige, bruine kleur als ogen, staarde vol afschuw naar zijn been. Als je tussen de zwartgeblakerde resten van zijn broek door keek, zag je, naast bloed en openliggende pezen, ook iets wat wel bot moest zijn. Dit had het meisje schijnbaar ook beseft en sindsdien zat ze al een kwartier lang jammerend naast hem. Om de zoveel tijd goot ze een beetje water over zijn been, iets wat een hartgrondig gevloek bij de jongen ontlokte en een zacht kreetje bij haar. Het was het enige amusement Chivanna had gehad sinds ze zich hier hadden verscholen.
‘Wat waren dat.’ In eerste instantie besefte ze niet dat de jongen het tegen haar had, maar toen het enige tijd stil bleef in de grot, draaide ze zich om, stopte het mes, dat ze nog altijd in handen had gehad, in de daarvoor bestemde huls op haar dijbeen en keek het koppel aan.
‘Dat,’ ze wuifde met haar hand naar de grotopening, ‘was de personificatie van chaos. Ik weet niet wat het voor wezens waren of wat ze hier überhaupt kwamen doen, maar ik kan je wel vertellen dat ze niet langs kwamen om goed nieuws over te brengen op zilveren dienbladen die het symbool zouden worden van de lieve vrede tussen twee groepen.’ Hij leek enigszins uit het veld geslagen, maar wist zich snel te herpakken door nogmaals een scheldwoord te uiten. Ze begon bijna te denken dat zijn vocabulaire niet veel groter kon zijn dan dat, toen hij zowaar een volledige zin uitsprak.
‘Ik had nog zo gehoopt dat het een fijne dag zou worden. Met fijne dag bedoel ik fijne avond en met fijne avond bedoel ik… nou ja, je weet wel.’ Hij maakte een zwakke stootbeweging met zijn bekken voor hij zijn hoofd weer tegen de schouder van het meisje liet zakken, dat beschaamd wegkeek. ‘Maar nu gaan we allemaal dood.’
‘We gaan niet dood.’ Het was het eerste wat het meisje zei sinds Chivanna het koppel na het gevecht was tegengekomen op tocht door het bos, op weg naar de enige veilige schuilplek die ze kende: het gangenstelsel in de berg waar ze vroeger zo vaak in was verdwaald. Als twee jonge vogels hadden ze zich aan haar vastgeklampt en ze weigerden haar met rust te laten. Dat was de enige reden dat ze hier nu samen met hen zat.
‘Serieus Anna, als je denkt dat we dit gaan overleven dan ben je werkelijk niet goed bij je hoofd. Mijn been is onbruikbaar, jij bent een instabiel, emotioneel wrak en mevrouw daar zou als definitie bij het woord pessimisme moeten worden geplaatst. Als je niet zo dom bent als je eruit ziet, zou je nu makkelijk je kansen kunnen inschatten.’ Anna deinsde weg bij de jongen en haar ogen vulden zich zowel met tranen als met afschuw. Ze leek naar woorden te zoeken, maar door haar ontzetting niet in staat ze te vinden. Chivanna was hem zat.
‘Ze heeft gelijk, weet je.’ Ze liep op hen af en knielde neer voor de jongen. ‘Over het feit dat we gaan overleven, bedoel ik. Wij overleven het, jij niet. Kijk, je bent een zak, maar helaas wel een zak zonder nuttige inhoud en daar hebben wij in tijden als deze niks aan. Wees maar niet bang, je hoeft niet te overleven, niemand dwingt je. Hier, laat me je helpen.’ Ze reikte naar het mes en plaatste het horizontaal op de nek van de jongen, die een poging deed van haar weg te kruipen maar belemmerd werd door zijn been.
‘Je bent geschift!’ riep hij. Met enige dwang wist Chivanna hem op de grond gedrukt te krijgen en ze voerde de druk op zijn hals op. Bloed welde op langs de randen van het lemmet. Hij gorgelde, deed nog een verwoede poging haar van zich af te drukken, maar uiteindelijk verdween zijn kracht en werd zijn lichaam slap. Ze glimlachte. 
‘Nee schat, dat heet pessimistisch.’