Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Geaardheid |
| Ik val op vrouwen, dat weet ik al sinds mijn negende, misschien al veel eerder, maar op mijn negende werd ik voor het eerst verliefd op een meisje. Toen schaamde ik me er vreselijk voor tegenover mijn moeder (ik heb gescheiden ouders, mijn vader zag ik slechts zelden). Al vanaf dat moment heb ik het een beetje geprobeerd te negeren, mensen moesten er maar mee leren leven dat ik geen vriendje had. Toen ik in de eerste kwam werd ik verliefd op een meisje waarmee ik sprak via het internet. Al na een paar maanden hadden we verkering. Dat was het moment dat ik besefte nú wil ik op school uit de kast komen. Dat deed ik ook en ondanks een paar rotte appels kreeg ik heel veel positieve reacties erop. Maar vooral veel onwetendheid 'ben je eerst ook nog biseksueel geweest dan?' 'Wanneer kan je weer op mannen vallen?' En als ik dan een jongen knap vond - niet aantrekkelijk, maar knap - 'dus je bent weer hetero!' Het kostte zoveel tijd om duidelijk te maken dat het niet meer over gaat, en dat ik nooit hetero ben geweest. In december heb ik het aan mijn stiefmoeder verteld, zij stond heel ver van me af, dus het was een stuk makkelijker. Ik heb haar gevraagd of ze niets wilde vertellen. Dat heeft ze toch gedaan tegen mijn vader. Hij heeft hier nooit wat van laten merken en heeft gewacht tot ik het zelf aan hem vertelde (wat pas nu is, in de tweede). Op school werd er ook door mijn mentrix en klasgenoten heel veel druk gezet, dat ik het moest vertellen aan mijn ouders. Ik legde ze uit dat ik dat zou doen als ik me daar goed genoeg voor voelde. Ze begrepen dit echter niet, maar ik ben zó blij dat ik gewacht heb tot het goede moment. Een paar maanden geleden heb ik het mijn vader en stiefzusje verteld, waarbij ik nu woon. Mijn twee stiefbroers niet zo lang geleden nog. Mijn moeder was een geval apart. Ik was bij haar weggelopen en in haar paniek had ze heel mijn laptop onderzocht. Ze was súper bezorgd door dingen die erop stonden en wist dus blijkbaar alles over me. Tot ik haar een keer vroeg of ze wist dat ik op vrouwen viel, het bleek dat ze dat dus nog niet wist, maar wel een vermoeden had gehad. Ook zij was er heel positief over en ik ben blij dat ik het verteld heb. Het moreel van het verhaal is: schaam je er niet voor. Als je weet dat je ouders er niet al te negatief tegen aan kijken vinden ze het vaak alleen maar leuk. Klasgenoten geven meestal ook hele leuke reacties. Bovendien, je bent wie je zelf bent, wees daar trots op en zo mag je je best gedragen. Maar je moet ook niets overhaast vertellen, ik heb vijf jaar gewacht tot het perfecte moment. Hoe andere je ook kunnen pushen, maak ze duidelijk dat jíj degene bent die beslissingen maakt. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
