Het was zover. Hoewel het zachte gezoem van de plaat die haar naar het oppervlak had gebracht nog maar net was weggevaagd, focuste ze zich nu al op wat voor haar lag. Om zich heen strekte een heide zich uit die in de verte over ging in iets wat eruitzag als een dichtbegroeid bos. Het was een flink stuk rennen en nu al merkte ze hoe de felle zon haar bewegingen trager maakte, nog voor ze ook maar één stap had gezet. Feit bleef dat dat haar enige kans op overleven was, aangezien ze het bloedbad hier niet zou kunnen doorstaan zodra het eenmaal op gang was gekomen. Toch kon ze het niet helpen dat haar blik onwillekeurig naar de hoorn des overvloeds werd getrokken, waar ze zelfs vanaf deze afstand een grote hoeveelheid metaal zag glanzen in het zonlicht. Als ze snel was, moest het te doen zijn? Om bij het bos te komen, moest ze hoe dan ook langs de hoorn en als ze ook maar iets was aan haarzelf waar ze op kon vertrouwen, dan was het wel haar reactievermogen. De klok gaf aan dat ze nog maar enkele seconden had om haar beslissing te overwegen. Grotere overlevingskansen door het bezitten van een wapen met het gevaar nu al vermoord te worden of de veiligheid van het bos, met de sterk aanwezige kans dat ze de eerste paar dagen niet eens doorkwam omdat ze zich niet kon verdedigen?
Onbewust leek ze het antwoord op die vraag allang beantwoord te hebben en zodra de zoemer afging, ten teken dat de spelen nu echt gingen beginnen, kwam haar lichaam dan ook direct in beweging en sprintte ze naar voren. Om haar heen begonnen ook de andere tributen te rennen, maar ze probeerde er niet op te letten. Pas als het echt niet anders kon, zou ze wegvluchten en de wapens laten voor wat ze waren, hoe aanlokkelijk de gedachte om er één te bezitten ook was.
Het duurde niet lang voordat ze de hoorn bereikte en voordat ze ook maar een moment kon twijfelen, griste ze een langwerpig schede waar een leren handvat uitstak van een tafel en stak ze en mes achter haar broekriem. Iets schampte langs haar kuit en toen ze omlaag keek, zag ze de schaft van een pijl uit de grond steken. Met een ruk draaide ze zich om en kon nog maar net uit de baan van een volgende pijl springen. Het was tijd om te vertrekken, voordat het gevecht echt los zou barsten. Zonder al te veel na te denken, griste ze nog een kleine rugzak van de grond en zette ze het op een lopen. Om haar heen klonk het gekletter van metaal op metaal, de kreten van pijn en om de zoveel tijd een dreun als een verslagen lichaam contact maakte met de grond. Bloed had het hoge gras rood gekleurd en de wind droeg de geur van dood vlees met zich mee, iets dat alleen maar werd versterkt door de hitte.
Hoe ze de bosrand bereikte, wist ze niet, maar toen haar lichaam de koelte van de schaduwen in strompelde, leunde ze vermoeid en oververhit tegen een boom aan en liet zich langzaam op de grond zakken. Ze leefde nog. Dat besef drong langzaam tot haar door, al werd die opluchting al snel weer vervangen door de allesoverheersende angst. Haastig bekeek ze haar buit. Het tasje bevatte voornamelijk nuttige dingen, zoals een volle fles water, een paar vuurstenen, een stuk touw en een zeil. Ook het mes was niet erg speciaal, al was het lemmet scherp en het handvat stevig. De grootste ontdekking was echter de inhoud van de schede. Toen ze het lemmet tevoorschijn trok, leek het alsof het doormidden was gebroken en ze wilde zichzelf al vervloeken voor het meenemen van een kapot wapen, voordat ze besefte dat dit was hoe het wapen in elkaar zat. Ook het handvat spleet en ze hield de twee afzonderlijke zwaarden in haar handen. Ze waren smal, niet erg dik, maar dat maakte ze ook licht en makkelijk te bewegen, iets wat goed van pas kwam gezien haar gebrek aan lichamelijke kracht. Voorzichtig borg ze de spullen weer op, nam ze een kleine slok van het water om het droge gevoel in haar mond weg te krijgen en hees ze zichzelf weer overeind. Zo te zien waren haar kansen voor de winst nog niet helemaal verkeken.