Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| ORPG voorbeeldstukje 21-9-2016 |
| Even voelde Dinant in zijn zakken, in de hoop zijn portemonnee te vinden. Blijkbaar hadden Anton en Rick die niet bij hem achter gelaten, of hij was hem zelf vergeten. Om eerlijk te zijn irriteerde Dinant zich eraan dat hij niet wist wat er gebeurd was. Anton en Rick waren dit keer goed bezig geweest en hadden blijkbaar alles goed gepland. Zeer vervelend. Dat werd dus niet even langs de snackbar. Dinant kon maar beter op zoek gaan naar het weeshuis waar hij al een aantal jaren met Alice woonde. Hij maakte zich zorgen om Alice, zo te zien was het al erg laat. Dinant kwam nooit te laat thuis. Hij wist dat Alice veilig was bij de verzorgers, die hun pleegouders eigenlijk waren, maar toch. Hij voelde zich er niet prettig bij dat een ander voor zijn kleine zusje moest zorgen. Alice leek zich vaak ook prettiger te voelen als hij erbij was in plaats van dat ze alleen was, al was ze te stoer om daarover te praten en het toe te geven. Een zachte zucht verliet dan ook Dinant zijn lippen, terwijl hij naar een aantal straat naam bordjes keek. Hoe kon het hier in een paar uur zo veranderd zijn? Sommige wegen waren er niet meer en opeens lagen er andere wegen, op plekken waar eerst een grasveldje of zo lag. "What the f..." fluisterde Dinant, maar kon zich nog net inhouden toen hij een klein jongetje met een hond zag lopen. Zodra de hond hem rook, begon hij wild te blaffen en te grommen, iets wat Dinant best verbaasde. Hij was nooit super goed met honden, maar nog nooit had een hond zo op hem gereageerd. De jongen kon het hondje bijna niet houden, maar de moeder kwam er al snel aan en pakte de riem vast. "Neem me niet kwalijk, zo doet hij anders nooit" zei de vrouw verontschuldigend, maar Dinant schudde zijn hoofd. "Het maakt niet uit. Het is juist goed dat hij dit doet, hij is erg beschermend tegenover uw zoon" zei hij en liep rustig verder toen hij een straatnaam herkende. Na ongeveer een half uurtje kwam hij uit bij het huisje waar hij de laatste tijd met Alice woonde, maar merkte dat de ramen met planken dichtgespijkerd waren. Even fronsde hij zijn voorhoofd. Had iemand een voetbal door de ramen geschopt? Door alle ramen? Dat leek wel een beetje onlogisch. Met zoveel kinderen kon het een keer voorkomen, maar zo vaak? Dan zouden de leiders toch wel ingegrepen hebben? Even beet Dinant op zijn lip, maar liep toen naar de deur toe. Bij de deur ging een groot bordje met -GESLOTEN- erop, wat hem nog meer deed fronsen. Toch klopte hij op de deur. Dit moest een zieke grap zijn, dat kon niet anders. "Hey doe die deur open! Ben de sleutel vergeten" riep Dinant en kopte nog een paar keer op de deur, toen er een man naar hem toe liep. "Kun je niet lezen? Dit weeshuis is gesloten. Al bijna 3 jaar." zei de man en ik keek hem geschrokken aan. "Dat kan niet, ik woon hier en ben gisteren nog thuis geweest" zei ik en de man lachte even. "Spot niet met kinderen zonder ouders knul" zei de man en liep vervolgens weg. "Dat doe ik niet! Waar is Alice Del Grosso?" Riep Dinant de man na, maar hij luisterde niet en liet Dinant alleen en met verwarde gedachten achter. Drie jaar gesloten? Dat kon toch onmogelijk? Zou hij drie jaar van zijn geheugen kwijt zijn? Zou dit allemaal dan toch geen zieke grap van Anton en Rick zijn? Of was die man ingehuurd om hem zo te laten denken? Maar hoe kregen de jongens het dan voor elkaar om de begeleiding met hun zieke grappen mee te laten spelen? Omdat Dinant niet wist wat hij moest doen, besloot hij om het huisje heen te lopen, om te kijken of het een grap was, maar nee. Alle ramen waren dichtgetimmerd. Toch was er een raam niet goed dicht gemaakt. De planken waren scheef en zaten niet stevig vast gespijkerd. Even zette Dinant zijn handen tussen de planken en wist er eentje los te wrikken. Een beetje onhandig wist hij ook de anderen los te maken en klom vervolgens door het raam aan de achterzijde van het huis naar binnen toe. Binnen was het donker en rook het muf. Stof kietelde zijn neus, wat hem deed niezen en een echo door het huis liet gaan. Sommige banken en stoelen lagen op de grond, maar het meeste zag er nog net zo uit als gisteren. Rustig liep hij naar de trap en zette er een voet op, waardoor die meteen onder zijn gewicht begon te kraken. Veel luider dan normaal. Vreemd, was het eerste woord dat bij hem op kwam voor hij naar boven liep en zijn eigen kamerdeur open deed. Op zijn bed na was alles leeg. Zelfs de foto van zijn moeder en hem stond niet meer op het nachtkastje, terwijl niemand eraan mocht zitten. Niemand, zelfs Alice mocht er eigenlijk niet aan zitten, al deed ze dat stiekem wel eens. Even voelde hij zich kwaad worden om de foto en zijn verloren spullen, voor hij met grote stappen naar de kamer van Alice liep en die opende. "Heb ik wat gemist? Wat is hier a....?" vroeg Dinant, een beetje chaggie al was dat niet de bedoeling. De helft van zijn zin bleef echter in zijn keel hangen, toen hij zag dat de kamer van Alice net zo leeg was als de zijne. Goed, ze hadden hier nooit veel spulletjes, maar zo leeg had Dinant haar kamer nog nooit gezien. Alice had veel meer spullen dan hij. Als ze zakgeld kregen, kocht Dinant altijd wat leuks voor zijn zusje. Hij dacht meer aan haar dan om zichzelf, maar nu was de kamer leeg. Zelfs een poster die ze van Dinant had gekregen was weg. Alles was leeg en stoffig. Even slikte Dinant, maar ging toen de andere kamers langs. Allemaal zagen ze er het zelfde uit. Leeg en stoffig. Dus die man had toch gelijk, maar waar was hij al die jaren dan? Wat was er met zijn geheugen gebeurt? Slikkend liep Dinant weer terug naar beneden en klom via het raam weer naar buiten. Vervolgens liep hij naar de straat toe. Hij moest ontdekken waar Alice nu was. Drie jaar zijn voorbij gegaan, dat betekende dat Alice nu 11 jaar moest zijn, toch? Of had hij nog meer geheugenverlies dan drie jaar? Nee, drie jaar was het weeshuis nu gesloten, dus dan kon hij niet langer geheugenverlies hebben gehad. Toch? |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
