Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| Wattpad Schrijfspelen inzending |
| Even loop ik eromheen, sinds kort weet ik wat ik wil en hoe ik het wil. Het is wel wat vreemd, maar dat deert me niet. Er is al zoveel vreemd. Soms heb ik de neiging mijn vingers erover heen te laten glijden, dan ben ik weer bang ervoor. Het is iets zonder herinneringen, maar toch met zo ontzettend veel gevoel. Zodra ik het zag, wist ik het. Deze moest het zijn. Prachtig vond ik hem en op dat moment sierde een glimlach mijn gezicht. Met een kwartslag had ik me omgedraaid naar mijn moeder en knikte. Hoewel er tranen in haar ogen stonden, was ze zo ontzettend trots op me. Ik kon me ook haast niet voorstellen hoe het moest zijn om je eigen dochter los te moeten laten. Hoewel ik het eerst niet wilde heb ik toch een foto aan mijn vriend laten zien. Hij is iemand van weinig woorden, vaak begrijpen we elkaar al zonder iets te zeggen. Met hem, oh met hem ben ik zo ontzettend gelukkig. “Ik hou van je.” Hij had het me toegefluisterd de avond dat ik hem de foto had laten zien. In zijn armen, we keken samen nu al uit naar het moment. We waren nu al zovele jaren samen. “De roos erop deed me denken aan onze eerste date..” Ik liet een stilte vallen, mijn herinneringen brachten me terug naar die dag. Hij stond met een enorme bos rozen voor mijn deur. Ik had hem nauwelijks kunnen zien. Een date was vanaf dat moment eigenlijk onnodig geweest, maar we deden het toch. De dag dat we een jaar samen waren, was voor mij gewoon een gewone dag. Nooit had ik iets verwacht. Op onze salontafel lag een roos, zo’n prachtige lange en voor de zekerheid had hij alle doornen er vast afgehaald. Ik kende mezelf en hij inmiddels ook, onhandig. ’s Avonds bracht hij me als verrassing naar een bloementuin vol vlinders. Ik heb sindsdien meerdere foto’s ervan aan mijn muur gehangen, nog altijd word ik blij ervan als ik er naar kijk. Even kijk ik naar de foto’s, maar vervolgens glijd mijn blikweer weg. Opnieuw laat ik mijn vingers het aanraken en slik even. Nog drie dagen en dan is het zover. Vermoeid neem ik weer plaats op mijn bed, ik kan maar een minuut staan zonder hulp. Elke dag gebruik ik die minuut om er naar te kijken. Het is de enige plek die nog telt. De plek waar ik zo nieuwsgierig naar ben, ik krijg niet eens meer de kans die te voelen. Al dagen staat mijn doodskist in mijn kamer, gegraveerd met rozen en mijn naam. Het is de enige plek die mij echt rust zal bieden. Mijn moeder zal me los moeten laten en hij ook. Samen hebben we foto’s in mijn kist gehangen, dat ik ons maar niet mag vergeten als ik dood ben. Best gek hè, dat de enige plek die op dit moment het allerbelangrijkste voor mij is, een plek is die ik eigenlijk nog nooit echt gevoeld heb. Talloze keren heb ik het hout aangeraakt, mijn vingers over de gravures laten gaan. Dit is mijn plek en ik zou nergens anders meer willen zijn. Ik ga liggen en kreun, mijn hele lichaam doet pijn. Rillend sla ik de dekens om me heen en leg mijn hoofd op het kussen, vraag me weer of hoe het zal zijn. Mijn ogen sluiten zich en ik zag weg, in slaap. Niet wetend dat het voorgoed is en de plek waar ik zo naar verlang het laatste is wat ik zie. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
