Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| Schrijfwedstrijd S8, Ronde 1 & 2 |
| Ronde 1 Gebruikersnaam: TheBurrow Leeftijd: 22 Nationaliteit: Nederlands Gekozen jaartal: 1746 Gekozen gebeurtenis: De stichting van College of New Jersey Geschreven stukje: Enkele weken geleden was het eindelijk zover geweest. Het College of New Jersey had haar bevoegdheid gekregen om les te mogen geven. Hij was een van de tien mannen die de lessen zouden volgen. In het begin had het hem nerveus gemaakt. Ondanks de declaratie dat het College voor elke persoon met elke religieuze oriëntatie toegankelijk zou zijn, had hij dat niet meteen geloofd. James Kings familie was van eenvoudige komaf geweest voor ze naar Amerika was gereisd. Hij was als jonge jongen meegekomen met zijn familie, maar had het door de juiste connecties al snel weten te maken. Hij had veel geld verdiend in de handel, maar ondanks zijn huwelijk en geld verlangde hij naar meer. Meer kennis, meer manieren om anderen te overwinnen. Voor James was dat van het allergrootste belang en zijn voornaamste reden om zich aan te melden voor het College. Daarnaast was dit een van de weinige plekken waar ze hem toestonden, aangezien hij niet hetzelfde geloof aanhing. Hij was nog katholiek en hoewel het grootste gedeelte van zijn thuisland protestants was, was hij katholiek opgevoed. Het katholiek zijn was een van de moeilijkste dingen in zijn leven aangezien zelfs in dit beloofde land erop neergekeken werd alsof hij minderwaardig was. Diep haalde hij adem, zoals hij elke keer deed voor hij de ruimte binnen stapte. Hij groette de andere mannen en knikte ze even toe. Kalm nam hij plaats, hij was de laatste geweest, waarna de gesprekken begonnen. Ze werden niet onderwezen zoals je een kind leerde lezen of schrijven. De kennis werd doorgeven, vraagstukken werden aangepakt. Hij leerde door middel van praten en communiceren over de verschillende kanten van het leven en van de wetenschap. Voor James was dit het hoogst haalbare. Hij werd geaccepteerd, ondanks een ander geloof en een andere afkomst want dat maakte niet uit. Het ging om zijn kennis en zijn wil om te leren. Die werden gewaardeerd en gezien. Hij zou zijn familie meer brengen, zijn gezin alles geven. James zou slagen. ~~~ Ronde 2 Gebruikersnaam: TheBurrow Leeftijd: 22 Nationaliteit: Nederlands Gekozen emotie: Verdriet Geschreven stukje: Zacht gleden zijn vingers over de geknapte snaren heen en vervolgens over het hout van zijn lier. Er zaten barsten en kervingen in, het deed hem pijn om zijn instrument zo te zien. Moeizaam kwam de jongeman overeind en zijn grijze ogen keken rond. Hij was weg geweest, naar de markt in de stad. Zijn moeder en hij hadden het beetje wol van hun schapen willen verkopen. Tranen begonnen nu langzaam over zijn wangen te rollen, vertroebelden zijn zicht. Er was niets meer dat hij had. Voorzichtig veegde hij de zwarte as van zijn lier af. Het bruin van het hout kwam eronder vandaan, verbrand door al het vuur. Met een wazig zicht keek Seryin rond. Zijn onderlip trilde en hij voelde hoe zijn keel dicht kneep en pijn deed. Meer tranen welde op en hij snoof even. Even knipperde hij, in de hoop dat het zou helpen. Het zorgde er enkel voor dat zijn tranen weer over zijn wangen rolden. Voorzichtig zette hij een paar passen verder, onder de druk van zijn lichaam vergingen meubels of snuisterijen die ooit in hun kleine huis hadden gestaan. Zodra Seryin halt hield voelde het alsof hij gruwelijk hard was geslagen, hij klapte dubbel bij het aanzicht. Een schreeuw kwam over zijn lippen. De pijn die hij net had gevoeld doordat zijn keel dicht kneep, schuurde nu zijn strot. Hetgeen wat hij zag, Seryin had het na deze dag nooit kunnen beschrijven. Zijn moeder zag hij liggen, althans hetgeen wat daarvoor door moest gaan. Haar lichaam was zwartgeblakerd en opengepikt door de vogels. Een meter zat hij van haar af, geknield en ineengedoken. De lier drukte hij tegen zich aan terwijl een onophoudelijk gehuil hem overnam. Helder denken kon hij niet meer, het enige wat hij voelde was pijn. Pijn van het verlies. De enige die ooit echt van hem gehouden had, alles voor hem gedaan had. Ze was er niet meer. Er restte niets van haar, niet echt iets. Zelfs al zijn herinneringen aan haar waren weg. In zijn hoofd was het alsof het vuur dat om hem heen allang gedoofd was door ging. Het likte aan zijn herinneringen, pestte hem met zijn gemis. Hoeveel tijd er verstreken was, dat zou Seryin niet kunnen zeggen. Zijn lichaam kwam pas in beweging zodra het geen pijn meer deed. Zodra zijn ogen leeg waren, waardoor ze niet meer konden huilen en zijn hart niet echt meer klopte zoals het vroeger deed. Hij probeerde niet naar het lichaam te kijken dat ooit zijn moeder was geweest. Met lood in zijn schoenen liep hij langzaam terug naar zijn paard en wagen. De lier was het enige wat hij tegen zich aan klemde, zijn enige echte herinnering aan haar. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
