Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| Schrijfwedstrijd 9 | Inschrijfronde |
| Ik ben te lui atm om hier een mooie layout voor te maken (might do it later), dus dan maar gewoon de losse tekst: De lucht was een mengeling van blauw, oranje, roze en goud. Kleuren die in elkaar leken te bloeden terwijl de zon langzaam achter de horizon zakte. Er bleef niets dan bloedrood en zwart achter in de minuten voordat de maan doorkwam en de nacht inzette. Ze was nog steeds gekleed in zwart van die ochtend, al was haar jurk nu op verscheidene plekken gedecoreerd met zandkorrels en vermalen schelpen. Het kon haar niet bijster veel schelen. Dit was hun plek. Niet de kerk van die ochtend, niet de kale, zwarte kist op een verhoging geplaatst in de leeg gehaalde kamer van het nu verlaten huis. Dit strand, deze zee, die ondergaande zon waren altijd al van hen geweest. Hun plek wanneer de wereld aan diggelen viel rondom hen en ze zich ergens terug moesten trekken om de scherven weer op de juiste plek te leggen. De zoute zeelucht was altijd als een balsem geweest op hun rauwe zielen, een manier geweest om hun woekerende binnenste weer tot rust te brengen. Ze had er echter weinig vertrouwen in dat de zee op een dag als vandaag in staat zou zijn deze taak te volbrengen. Elke stap die ze had gezet om hier te komen, was zwaarder geweest dan die ervoor, elke ademteug die haar longen had gevuld, had meer moeite gehad om zijn weg naar buiten weer te vinden, maar dit was waar ze afscheid moest nemen. Dit was de enige plek waar ze wist dat de ziel van haar vriend misschien nog een paar seconden langer bleef hangen voordat hij de aarde permanent verliet. Voor hij haar verliet. Op trillende benen liep ze naar het water en liet de golven over haar blote voeten spoelen. In haar vingers klemde ze een enkele roos, ietwat verfomfaaid nadat ze hem de hele dag bij zich had gedragen. Eén van de witte blaadjes liet los en wiegde zachtjes op de wind mee totdat hij het water raakte. Voorzichtig legde ze de rest van de bloem ernaast en keek toe hoe de stroming hem meenam naar de zee, samen met haar gefluisterde: ‘Tot ziens.’ Feedback (zonder grammaticale opmerkingen cause I fixed them now ~): Over het algemeen vind ik het verhaal erg mysterieus, wat ervoor zorgt dat ik verder wil lezen. Ik wil gewoon te weten komen wie de hoofdpersoon precies is en wat er met haar vriend is gebeurd. Dat nieuwsgierige gevoel vind ik erg fijn om te hebben als ik een verhaal lees, dus ik vind het echt heel goed hoe jij me in die paar honderd woorden al laat hunkeren naar meer. Probeer te letten op de manier waarop je je zinnen formuleert. Sommige zinnen zijn een beetje ongelukkig geconstrueerd, waardoor ze een beetje onleesbaar zijn. Hoe dan ook, ben ik erg blij met je stukje verhaal. Het is spannend en maakt me gewoonweg heel nieuwsgierig. Er zit naar mijn idee echt potentie in dit verhaal, dus mocht je op dit idee willen voortborduren, weet ik zeker dat er wat moois uit zal voortvloeien. ~ Ik vind het een mooi stukje! Het is vooral een beschrijvend stukje zonder al te veel actie, maar dat kan ik altijd wel waarderen. Ik vind het mooi hoe je een mooie achtergrond schetst bij dit verhaal. Met 350 woorden schets je eigenlijk een heel mooi beeld van jouw personages en het wordt ook al snel duidelijk dat de zee/strand een centrale plek inneemt in hun leven (en de dood in dit geval). Zoals hierboven al aangegeven zijn sommige zinnen misschien ietwat verwarrend geschreven, maar er stonden (op één na) geen grote grammaticale fouten in je stukje. Het wordt dus vooral letten op duidelijkheid qua zinsopbouw, maar verder vond ik dit zeker een fijn stukje om te lezen! ~ Ik vind dit een leuk stukje en hoewel ik me niet helemaal kan vinden in de feedback dat sommige delen verwarrend geschreven zijn, is het altijd goed om vanuit meerdere perspectieven te kijken. Ik wil je nog even complimenteren op het prachtige gebruik van het zogenaamde “show, don’t tell” principe, dat in dit stukje heel mooi naar voren komt door je omschrijving van zwarte kleding en een kerk met een zwarte kist. Je hebt het over de dood en het afscheid nemen van een overledene, dat is duidelijk, maar je hoeft het niet expliciet te noemen om het aan je lezers duidelijk te maken. Dat vind ik persoonlijk een erg sterk punt. ~ Je kunt goed zien dat je in dit stukje heel nauwkeurig hebt gespeeld met taal en dat heeft in mijn ogen erg mooi uitgepakt! Het verhaal bouwt zich langzaam op op een manier die prettig en natuurlijk aanvoelt, en ik ben het ook niet helemaal eens met de opmerkingen dat het soms wat verwarrend is geschreven. Je hebt een prettige schrijfstijl waarmee je een gevoelig onderwerp mooi benadert, dus nu is het gewoon een kwestie van de benoemde taalfouten in de toekomst vermijden. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
