Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Empire Of The Lost

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een droomwereld, die te mooi leek om waar te zijn. Te prachtig om aan te zien voor een werkelijkheid zoals hijzelf wel vaker had gewild. Een omgeving waarin hij zich normaal kon voelen, onwetend over hoe de wereld nu als een hel werd gemaakt door gevaarlijke wezens. Waar hij kon genieten van de rust die hij anderszins nooit had kunnen pakken. Ja, Kian kon het zijn favoriete deel van de dag noemen om slaap te pakken. Om zijn ogen te sluiten zonder de dagelijkse zorgen, en zich in te beelden hoe het was voordat alles zo geworden was als hetgeen wat zijn leven momenteel voor moest stellen. Begrijpelijk was het daarbij dus wel dat, bij het horen van luid geklop op de voordeur gepaard met wat gestommel, hij veel tegenzin bezat om alsnog naar de trap af te gaan om bij de voordeur te komen; wederom was de kostbare tijd van hem afgenomen door een van zijn medebendeleden. De suffige klanken van zijn ochtendstem maakten helder hoe ze hem uit zijn slaap hadden weten te halen.
"No, Grayson, I'm not gonna join your hunting party. Just let me get some fucking sleep." Het hout van het enige obstakel tussen hemzelf en de paar ontwaakte mensen in, werd met gekraak ontdaan uit het slot. De kier traag vergroot tot een aantal tientallen centimeters waarmee zijn slaperige gedaante aan het licht kwam. Driekwart van zijn lichaam werd getoond in de opening van zijn huis, de zwarte stof van zijn wijde voetbalshorts geflikkerd in het licht van de volle maan boven het gebied. Zijn ontblote borstkas laten zien zonder enige schaamte aan de twee buitenstaanders. Twee mensen die, bij nader inzien, niet de twee jongens inhielden die hij had verwacht op het late nachtuur. Het waren een tweetal meiden bij de veranda die hij met moeite wist te spotten in het vage zicht. Waarvan eentje toch wel erg veel weg had van de vriendin van de meest 'geliefde' gast in het kamp; Nash.

"What're you doing here, Arabella? Shouldn't you be sleeping with your boyfriend or something?" bracht hij lichtelijk verward uit. "You know his house is a couple blocks away from here, right?"
"Yeah, of course I know where Nash lives, stupid. I'm not here to ask you how to get to him." Zijn ogen kneep hij nog enigszins samen, waarbij hij het wanhopige gelaat van Arabella beter kon bespotten dan hiervoor. Ze leek zelfs ietwat van streek te zijn alhoewel hij er niets opuit deed. Hij had weten van hoe ze er een hekel aan had te moeten beantwoorden of ze wel 'oké' was, want hoe zij het verwoordde zou ze er vanzelf wel mee komen als het slecht ging. Vandaar dat Kian zichzelf stil behield. Vragend werd een wenkbrauw opgetrokken, geprobeerd zich wakker te houden door zijn zware oogleden te dwingen omhoog te blijven.
"Can she spend the night here? Please?" weerklonk haar stem nogmaals door de atmosfeer. De bange glinstering in haar manier van kijken liet de radeloosheid erover weerzien, die hij tot zijn eigen walgenis ook nog met medelijden aanzag. Ronduit had hij nooit redenen gehad haar zomaar pijn te zien lijden terwijl hij wist dat ze het niet verdiende. "Who's this? A new one?" Een zucht vanuit zijn kant volgde. "Oh c'mon, don't tell me you've brought some stranger here, out of nowhere." Zijn hand steunde slap tegen de deurkozijnen, aan de rechter weerszijde van de opening die door zijn eigen gedaante versperd werd. Voortvluchtig werden beide gedaantes in het donker bekeken. De nieuwe ving meer van zijn aandacht, sinds ze hem allesbehalve bekend voorkwam van eerdere ontmoetingen met overlevenden, maar hier bleef het niet altijd bij. Met het weerhoren van Arabella's woorden, werd zijn focus teruggelegd bij de vertrouwde leefgenoot. "Yes. Yes, I did. You happy now?"
"No, I'm not happy. What do you want from me? It's in the middle of the night, for fuck's sake."
"Just let her crash here. You still've got room left in this house, right?" vroeg ze, het meisje voorzichtig enkele centimeters zijn kant op voortgeduwd. "She's wounded and she needs some sleep. We both know there's no one else who's willing to take care of her, because they'll kill her when they find out she's here without permission of Nash." Hoe graag hij haar uitspraken ook zou verleggen door ertegenin te gaan, wist hij op deze geen andere gepaste reactie te bedenken. Er was eenmaal geen ontkennen aan hoe de jongen in elkaar zat als het om anderen ging. Hij wist hoe ze anders zou eindigen zodra ze bij een van zijn 'vrienden' terecht zou komen, of hoe het zou gaan als Nash hier te snel achter zou komen. Met zijn koppigheid voor het toegeven van haar gelijk kon hij momenteel erg weinig. Het had geen zin haar ermee te confronteren hoe dom ze was geweest, want ook hij zat hier zijn tijd te verdoen aan een eindeloze discussie. Toegeven zou betekenen dat hij sneller weer terug zou kunnen keren naar het bed. Bovendien had ze het over slechts een enkele nacht, of niet soms?
"Fine," verzuchtte hij uiteindelijk schor. "She can crash here, but you're the one who has to deal with him. I'm not going to take responsibility for your own childish actions." Enkele passen werden achteruit gezet om de ruimte te creëren voor de nieuwe om binnen te komen, de deurknop langzaam uit zijn greep laten ontsnappen bij het nemen van afstand. Nu was het de leegte die zijn uitzicht innam in zijn poging een beetje gastvrij te zijn. Zelfs Arabella was met een kortzichtig bedankje al verdwenen, het meisje nog een gehaaste keer moed ingesproken te hebben vooraleer ze compleet verdwenen was. Alleen hijzelf bleef hierbij over om haar te begeleiden in zijn eigen huis. Een licht ongemakkelijke glimlach werd haar gegund, indien hij met zijn koele handen voor kort over zijn gezicht wreef.
"Eh.. well, come in, I guess." sprak hij na een kleine stilte. "It must've been a rough night for you."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Geen aandacht vestigde ze nog op haar omgeving of Arabella's woorden toen er een zeer goed uitziende jongeman in de deuropening verscheen. Zijn kleding bestond uit simpele sportshorts wat maakte dat ze het volle zicht op zijn gespierde buik had. Ernaast kijken was onmogelijk sinds het zeer opvallend was. Daarnevens kon hij het haar niet kwalijk nemen, als hij het hinderlijk vond had hij een shirt moeten aantrekken voordat hij de deur opende. Het was in zijn geval alles behalve noodzakelijk, dat vond Hayley tenminste. Na enkele seconden herpakte ze zich en gleden haar ogen iets hoger, maar bleven ze hangen bij zijn armen. Verscheidene tatoeages stonden netjes op zijn huid getekend. Het paste bij hem, de tekeningen gaven zijn stoer uitziende uiterlijk iets extra's. Het liet zijn spieren nog beter uitkomen dan ze vermoedeliik al deden zonder de tatoeages. Om een ongemakkelijke situatie te voorkomen door het niet uit te laten lopen op staren, richtte ze haar ogen op haar eigen voeten, hoewel dat nog gênanter overkwam dan zijn lichaam aanstaren alsof ze nog nooit eerder een vorm van spieren had gezien. Ze wist dat ze het slechts erger maakte voor haarzelf, daarom hief ze haar hoofd op waardoor haar ogen werden aangetrokken tot zijn gezicht. Zijn groene ogen waren ontzettend opvallend in combinatie met zijn donkere haren. Hoe gefascineerd Hayley in haar hoofd bleek te zijn door zijn uiterlijk, viel de irritatie van zijn gezicht te lezen, afgunst voor Arabella's daad om een vreemdeling zomaar mee te nemen. Het was het enige wat ze meekreeg van het gesprek sinds Hayley druk bezig was met andere zaken.
Pas toen Arabella plots wegwandelde, had ze door dat de jongeman haar alsnog binnenliet. Hoe onverwachts het ook was en hoe min ze hem ook vertrouwde, ze stond te popelen om eindelijk het huis binnen te gaan. De ijzige wind liet haar gehele lichaam bevriezen.
"Thank you," was het eerste dat Hayley wist uit te brengen nadat de jongen haar binnenliet. Haar vingers brandden als gevolg van de temperatuursverandering. Hoezeer haar lichaam ook pijn deed, voelde de warmte ontzettend prettig aan, zelfs beter dan ze zich had kunnen voorstellen. In tijden was ze in geen warmere plaats geweest sinds ze bijna elke nacht doorbracht in een simpele tent op een dun matje. Een huis vinden was een lastige klus dus ze had geen andere keus. "Yeah. I've noticed midnight isn't a great time for a walk in the woods," vertelde Hayley. De onveiligheid van het bos was nog het minst van haar zorgen. Het feit dat ze alleen was beangstigde haar het allermeest. Waar moest ze de volgende dag heen? Ze had het vermoeden alsof ze wanneer het daglicht weer terugkeerde, ze meteen zou worden weggestuurd en dat was begrijpelijk ook. Ze was een vreemde voor iedereen, ze hoorde bij niemand van hen. Ze moest vanaf nul beginnen wanneer ze weer wegging, nieuwe mensen zoeken net zoals ze had gedaan alvorens haar vrienden stierven. Hen hadden haar geaccepteerd, maar in dit geval had ze er een wantrouwend gevoel bij. De nare gedachten schudde ze uit haar hoofd, het waren zorgen voor de volgende dag. Het enige wat ze kon doen was zichzelf voorstellen, misschien verliep de situatie op die manier wel soepeler? "I'm Hayley."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar naam hoorde hij stilletjes aan. Het was passend bij haar, vond hij. Hijzelf kon het lastig zeggen van zijn eigen naam. Zijn vader was van Ierse afkomst net als de rest van zijn familie, doch was het de Amerikaanse achternaam die ze geërfd hadden van een of ander lid uit de bloedlijn. Een vreemd raadsel waar hij nog geen oplossing op had gevonden.
"My name is Kian." Onbescheiden over zijn nieuwsgierigheid naar het meisje, bekeek hij haar van top tot teen in de tijd van stilte. Lang, donkerkleurige haar viel in kleine krullen over haar schouders. Een kleur ervan was lastig op te merken in het donker, hetzelfde voor haar kleur ogen al kon hij met zekerheid zeggen dat ze mysterieus en donker waren. Haar tengere noch fitte lichaam stond uit tegenover de rest die hij gezien had. Kian kon zeggen hoe velen er slecht uitzagen na deze tijden, maar bij Hayley viel het aardig mee. Ze was aan de magere kant maar ze zag er allesbehalve ongezond uit.
"You'd think?" De glimlach van eerder verbreedde zich iets, haar voor even aangekeken voordat hij zichzelf hoofdschuddend van haar afwendde. "I bet you got a lot of company on the way, huh. Those creatures are everywhere." Hij deed er luchtig over, zeker omdat ze geenszins in de stemming was een serieus gesprek over de hel van tegenwoordig te starten, en ook hij was er niet voor in de bui er veel voor te doen. Het enige waar hij naar kon verlangen was het bed op de bovenverdieping; precies hetgeen waar hij nog altijd op uit was. Alsof de deuropening nooit vrij was geweest en hij nooit bezoek had gekregen, liep hij verder het huis in. De trap, gelijk geplaatst aan het einde van de hal, werd de plaats waar Kian's passen weerklonken. "There's not much to see in here. Everything was completely empty when I claimed it, but there's one room left untouched. It appears they didn't wanted to have the bed after all," mompelde hij voor zich uit. "We're gonna have to share it. Don't worry about it though, it's big enough for two people without having lack of room. I'll lay on the edge of the matress if that's what makes you feel most comfortable." De verleiding ofwel neiging om ook maar een rondleiding te geven bezat hij niet. Er was weinig te zien, geen enkel deel van het huis interessant of noodzakelijk genoeg om te moeten laten zien. Een leeggeplunderde keuken zat verhuld achter de wanden van de gang met geen overgebleven meubelstukken, op een paar stoelen en een tafel na. De woonkamer bestond uit één grote, lege ruimte waarvan hij gebruik maakte door zijn gevonden spuitbussen er leeg te spuiten, en bij de badkamer bevond zich enkel een kapotte douche en afgepeigerde wasbak aan het muuroppervlak. Het enige dat er nog op wijste van de eerdere bewoners, was de slaapkamer van grofweg 4 bij 4 meter. Bij het binnenlopen van de ruimte kon er een tweepersoonsbed weergevonden worden met een aardige omvang. Een stuk of zes posters van bands zaten er los te geraken aan het gesteente, waarnaast een ouderwetse, houten kast geplaatst was om het een beetje bewoonbaar te maken. Hoewel het hem nergens aan zijn oude kamer kon herinneren. Voor zover Kian wist, had hij heel wat meer smaak gehad dan deze jongen waarschijnlijk ooit bezat.
Een nieuwe zucht rolde over zijn lippen. Zijn hand haalde hij wat suffig door zijn haar, de slappe plukken naar achteren gestreken om ze uit zijn zicht te laten. Hij had zich onderwijl al tot stilstand gebracht. Zijn aanblik werd gevormd door de schaarse inrichting, zijn ogen erop gevestigd met een lodderige uitstraling. Hij was te moe om alles na te gaan, te vermoeid om zijn aandacht vol te laten gaan en zijn gedachten erbij te houden, maar toch wist hij de eerste indruk van het meisje terug te toveren als een beeld voor zijn eigen gedaante. De donkere vlekken op haar kleding bleef haken in zijn achterhoofd. "About you're clothes.. they're bloody, aren't they?" vroeg hij, de energie eindelijk gevonden om zich om te draaien. "I haven't got much clothes or things that'll fit a girl. The best I can do for you, is looking for one of my old t-shirts."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het had een korte wachttijd nodig vooraleer ze erachter kwam welke voornaam de jongeman bezat. Zijn naam was anders dan ze had verwacht, hoewel het anderzijds ook bij hem paste. "Well... Nice to meet you," bracht ze uit als blijk van vriendelijkheid. Hoe ongemakkelijk ze meestal in dit soort situaties was, probeerde ze ditmaal iet of wat moeite te doen om het zo vlot mogelijk te laten verlopen. Hayley had een sociale persoonlijkheid, maar wist er toch in te slagen om duizenden situaties ongemakkelijk te maken, zeker de ontmoetingen. Bij sommigen ging alles vanzelf, bij anderen lukte het dan weer niet om één enkel woord uit te spreken uit bescheidenheid. Hayley trok één enkele wenkbrauw op, met het gestaar van Kian als gevolg. Zijn blik die over haar gehele lichaam gleed was niet onopvallend gebleven en volgens Hayley deed hij amper de moeite om het voor zichzelf te houden. Lichtelijk oncomfortabel beet ze zachtjes op de binnenkant van haar wang, hopend dat de jongeman snel wat zou uitbrengen in plaats van haar aankijken alsof ze een vreemd wezen was. Kijken was geen zonde, al mocht het iets subtieler. Hij leek weinig schaamte te kennen.
“Yes, I’ve seen a lot of them. Well, I always dreamed of being stalked by zombies," bracht ze uit op een sarcastische toon. Rillingen gingen door haar hele lichaam heen wanneer ze terug dacht aan de vreselijke wezens die haar hechte vrienden op de meest pijnlijke manier vermoordden. Lichaamsdelen werden van hen afgerukt. Tanden en scherpe nagels werden in hun huid gezet, ze werden ermee gesneden wat uiteindelijk uitliep tot een reusachtig bloedbad. Haar handen balde ze voor even tot vuisten en haar tanden klemde ze stevig op elkaar om de tranen die ze alsnog over bleek te hebben voor zichzelf te houden. De gedachte dat iedereen om wie ze gaf van haar afgenomen was, zonder dat zijzelf de moeite had gedaan om er een stokje voor te steken, achtervolgde haar. Het maakte haar emotioneler dan wat dan ook, maakte haar woedender dan ooit te voren, maar toch hield ze het in, dat probeerde ze tenminste.
Desondanks ze gehoopt had op een eigen slaapplek, al was het een simpele bank of matje, vond ze het delen van een bed niet eens super vreselijk. Het was niet hetgeen waarop ze had gehoopt, maar ze kon slapen. Hayley was dankbaar met alles. Daarnevens was het vermoedelijk voor slechts één nachtje, de volgende dag moest ze waarschijnlijk toch weer vertrekken, zonder aankomstdoel in gedachte."I don't mind, as long as I can sleep it's totally fine for me," vertelde ze. Wat moest ze anders? Zeuren om het feit dat ze een bed moest delen met een jongeman waarvan ze slechts zijn voornaam kende? Hayley was tevreden met alles wat hij voor haar kon doen, ook al zou een ander het teleurstellend vinden in haar plaats. In plaats van zeuren, liep ze hem simpelweg achterna, de trap op, een handeling die haar heel wat pijn in haar benen veroorzaakte sinds de wonden alsmaar meer pijn begonnen te doen. Een groot tweepersoonsbed viel meteen op toen ze zijn ietwat kleine kamer binnenstapte. Enkele bandposters bevonden zich aan de voor de rest kale, stenen muren. Verder was er buiten het bed enkel een houten kast te vinden, maar ondanks dat, was het al meer dan ze gewoon was.
"Unfortunately yes, they are," antwoordde ze een beetje spijtig. Donkere vlekken waren zichtbaar op haar kleding, haar favoriete kledingstukken van de kleine collectie die ze bezat, maar doordat ze denkelijk de weg nooit meer terug zou vinden, ook nooit meer zou terugvinden. Het bloed was onvermijdbaar geweest tijdens het gevecht, het spatte in het rond, zelfs tot achter de struik waar Hayley zichzelf verborgen hield. Hoe dan ook kon ze wel één van zijn shirts gebruiken. De nacht doorbrengen in bloederige kleding klonk namelijk nogal oncomfortabel."One of your shirts is fine, everything is better than some bloody clothes."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
“That makes two of us. Now I don’t have to wonder how celebrities felt like once they stepped outside of their houses anymore.” Een korte lach rolde over zijn lippen onderwijl hij een van de lades op haar toestemming opentrok. Interesse in beroemdheden had hij eigenlijk weinig gehad tijdens de 'normale' jaren. Het kon hem niet minder schelen hoe het eraan toeging, evenals hoe ze behandeld werden of de klopjachten van fans op mensen als Justin Bieber. Wel was hij nieuwsgierig genoeg aangelegd. Hij had genoeg gedachten gehad over allerlei dingen rondom de sterrenwereld en, tot zijn verbazing, vond hij het grappig om bepaalde bloopers mee te krijgen. Hoewel hij amper op de hoogte was geweest, had hij in zijn jeugd weinig andere dingen te doen om zijn dagen op te vullen. Grinnikend door zijn eigen herinneringen, greep hij een van de enige opgeborgen shirts weg. De donkere stof ging tevreden door zijn handen. Hij herkende het logo van een van zijn oudere favoriete bands, Kensington, en met zijn vingertoppen werd het ietwat verstreken. "Never thought I'd be living The Walking Dead in real life. Though, I ain't got nothing to complain about." Hij was zeker dankbaar voor al dat hij momenteel tot zijn bezittingen kon schaffen. Voor hetzelfde geld had hij niet meer geleefd, voortgesleept achter de vele afschuwelijke wezens aan om anderen uit te moorden. Het was als een oneindige nachtmerrie. Desondanks dacht Kian er anders over dan de rest dat deed, vreemd genoeg. Hij vond het wel prima zo. Waarom hij precies zo nadacht, met het aanreiken van het t-shirt aan de nieuweling, was ook voor hem een beetje een raadsel. Wellicht bracht het idee van zijn verleden dat ten einde liep een gevoel van comfort met zich mee. Een opluchting om te weten dat zijn vader geen schade meer aan kon richten, zij niet meer het punt van belangstelling waren voor zowel autoriteiten en omstanders. Vanwege de aparte leefstijl waarmee hij was opgegroeid alsook hun financiële toestand, werden ze wel vaker als grote buitenstaanders gezien. Hun armoedige situatie hielp hierbij niet om een ander beeld bij de anderen te brengen.
Verzuchtend over de gedachten gaande door zijn hoofd, leunde hij tegen het muuroppervlak aan. Nonchalant stak zijn houding af tegenover zijn eerdere doen en laten. De uitputting van de afgelopen dagen hielp hier grotendeels bij mee, de wallen onder zijn ogen laten ontstaan die hij zelfs nog op kon merken zonder gebruik te maken van een spiegel. Zijn armen werden lusteloos over elkaar heengeslagen. Zo bleef hij staan, minutenlang, tot een gedachte hem aanspoorde afstand te nemen van het gesteente. Stukje bij beetje kwam hij overeind. "I'll go and get you some water or something, so you can get dressed here in the meanwhile," liet hij weten. Zijn mondhoeken liet hij welgemeend iets omhoog gaan, kijkende naar Hayley die hij in het donkerte ietwat moest zoeken. Met een lijzig tempo verliet hij niet veel later de slaapkamer voor de overvallen badkamer.
"Call out for me when you're done or knock, I don't really care. I'll hear it anyway."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een zwakke glimlach werd op haar gezicht getoverd door Kian's sarcastische uitspraak. Ze vond het aangenaam dat hij ondanks de beangstigende periode van zombies, er nog humoristisch en optimistisch over dacht. Het was een zeer mooie eigenschap waar ook Hayley wat van kon leren. Zijzelf dacht te veel na over gevolgen, bedacht duizenden verschillende scenario's die haar mateloos beangstigden, nam liever het zekere voor het onzekere waardoor amper wat waagde. Het enige wat Hayley deed was wachten, wachten langs de zijkant tot het gevecht voorbij was, hopend dat iemand het voor haar opnam wanneer zij in gevaar was. Hayley zou alles geven voor een sterkere persoonlijkheid, iemand te zijn die haar angsten durfde te overwinnen.
"Thank you," bracht ze uit als dankbaarheid voor het uitlenen van zijn shirt. De zachte stof voelde prettig aan in haar handen, een stuk fijner dan de stugge kleding rond haar lichaam. Het bloed veroorzaakte dat de eerder nog comfortabele stof, hard en plakkerig aanvoelde. Het plakte zodanig vast tegen haar huid dat ze zich afvroeg of ze het überhaupt uit zou krijgen. Ze keek er naar uit om de schone stof om haar lichaam te voelen, om toch iet of wat een proper en fris gevoel te hebben. Hayley walgde van haarzelf, had een afkeer van het vieze bloed, gemend met zand op haar gescheurde kleding, van haar haren die vermoedelijk vol met knopen zaten. Ze voelde zich als één of ander wild beest, hoe overdreven het misschien ook was. Ze had een zeer ijdel karakter, een ongunstige eigenschap als je het haar vroeg. Al sinds ze nog een klein meisje was, hield ze zich al bezig met het verzorgen van haar uiterlijk, dingen die ze van haar moeder had geleerd. De gedachte aan haar veroorzaakte een zeer klein glimlachje op haar gezicht, desondanks het ook heel wat negatieve gedachten naar boven bracht. Hayley was onwetend waar haar gehele familie uithing, of ze het gevaar tot nu toe overleeft hadden. De gedachten schudde ze van haar af, weer opgekeken van haar shirt naar de jongeman voor haar.
Ongemakkelijk staarde ze naar haar eigen handen die het zachte shirt omklemden, wachtend tot hij het initiatief nam om de ruimte te verlaten of zichzelf enigszins om te draaien zodat ze haar kleding met privacy, waar ze overigens ernstig op stond, kon verwisselen. Ze was dan ook erg opgelucht toen eindelijk de dodelijke stilte verdween en de jongeman vertelde dat hij wat water ging halen, wat meteen wilde zeggen dat ze voor even alleen kon zijn. Hoe zeer ze eenzaamheid haatte, hield ze er af en toe van om alleen te zijn, om alles voor even te laten bezinken, ook al was de jongeman ontzettend aardig.
Toen het geluid van de sluitende deur weerklonk, trok ze meteen de van van het bloed klevende kleding van haar lichaam af, alsof het niet snel genoeg kon gaan. De viezige kledingstukken liet ze op de grond vallen waarna ze Kian's shirt over haar hoofd trok. Haar armen stak ze door de gaten die ervoor bestemd waren waardoor ze in een klein ogenblik volledig omgekleed was. Een walm van aftershave drong haar neusgaten binnen, een geur die haar zeker beviel. De lekkere geur was vooral een stuk aangenamer dan een bloedlucht die ze eerst om haarzelf heen droeg. Hoe mannelijk ze ook mocht ruiken, was ze er tevreden mee. Het kon erger.
Ze schrok zichzelf bijna dood toen ze haar eigen spiegelbeeld opmerkte nadat ze zichzelf had omgedraaid. Haar haren zaten volledig door de war, maar geen enkele borstel had ze in haar bezit. Ze wist geen andere oplossing dan haar vingers die ze gebruikte om haar haren uit de knoop te halen. Een klein krasje was ontstaan op haar gezicht door de scherpe takken in het bos, hoewel het amper opviel. De wonden op de rest van haar lichaam waren daarentegen een stuk opvallender. Desondanks ze merendeels ondiep waren, brandde het, prikte haar gehele lichaam. Ze had geen recht tot klagen, Hayley had het overleeft in tegenstelling tot haar vrienden. Zij was nog levend en wel terwijl ze niets had gedaan en diegene die gevochten hadden voor hun leven, kregen er het tegenovergestelde voor terug. Ze merkte op hoe nat haar wangen werden bij het terugdenken aan al het naars wat hun, maar ook haar was overkomen. Uit automatisme veegde ze grofweg haar tranen van haar wangen, ook al zouden ze vermoedelijk na enkele seconden alweer terug verschijnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Schoorvoetend maakte hij een weg vrij naar de badkamer. De vage, enigermate verwoeste kamer waar niet veel te beleven viel op de paar overgebleven meubelstukken na. Zijn blik ging al vloeiend door de kleinschalige ruimte. Van de wasbak tot de kapotte douchekop, van het ingestorte medicijnkastje tot een gebroken spiegel tegen het steen. Een paar ogen keken terug in het spiegelbeeld aan de muur. Hij bestudeerde zichzelf uitvoerig; voornamelijk de overblijfselen van eerdere gevechten werden zijn blikvanger. Een oudere wond die nooit de kans had gehad te genezen was te bekennen op zijn lichtgetinte huid. Een vervagende, enigszins ongezonde, kleurovergang was naar voren gekomen toen hij zijn borstkas bloot had gelegd door een deel van zijn kleding uit te doen. Het litteken op de plaats van zijn hart werd blootgesteld waarop het het lugubere verleden van hem weerspiegelde. Het vormde een herinnering van de afgelopen jaren en maakte zijn bovenlichaam als een plaats waar het als eeuwige teken in zat gegraveerd. Een kleine zucht rolde over Kian's lippen. Zijn handen leunden op de vervallen wasbak met een grijzige kleur van jarenlang gebruik, moedeloosheid goed af te leiden van zijn houding. Geen schaamte daarentegen toonde hij bij het afwenden van zijn gelaat van zijn eigen lichaam, maar het herinnerd worden aan alles van eerder maakte dat Kian in een raas naar de fles whiskey van de grond greep, in plaats van zijn tijd te nemen en langer naar zichzelf te moeten kijken dan nodig was. Het glaswerk zette hij voor kort aan zijn lippen. De sterke smaak gaande door zijn mond, terwijl hij zijn ogen liet sluiten van uitputting.

No control
How wonderful
How horrible
You see me guessing
Don't you know?

Thoughts explode
Unconjurable
Unstoppable
You see me lacking
Won't you grow?
Won't you

Believe
That even now you'll take hold
That even now you'll beat it
Don't you know?

En toch was er iets dat hem aanzette tot stoppen. Het onbekende geluid dat zijn gehoorgang wist te halen, hem de fles weg liet zetten, zijn aandacht ergens anders op te richten dan de korte inleving op gebeurtenissen uit zijn eigen verleden. Zijn oogleden openden vrijwel meteen weer traagzaam. Het gedempte licht van de maan weer bij hem binnengekomen, de omgeving in zich opgenomen met het beetje overgebleven concentratie. Hij zuchtte. Hij had het zichzelf verboden de waanbeelden toe te laten en noch kon hij het zonder enige tegenstribbelingen laten opkomen. Laten verschijnen alsof die dag nooit voorbijgegaan was. Hij haatte zichzelf ervoor, maar toch deed hij er geen verder verzet op uit, en liet hij zijn hand stilletjes gaan naar de gebroken planken van het kastje. Een waterflesje werd het voorwerp waar hij gedwongen zijn pupillen bij liet. Het plastic een beetje krampachtig in zijn handpalm bewaard, indien hij hemzelf ertoe dreef een weg terug te zoeken naar de slaapkamer. Zijn blote voeten gingen de krakende planken af in een lijzig en sloom tempo. Het hout maakte zijn aanstalten om terug te gaan ergens wel duidelijk. Bij elke meter die hij verstreek, kon hij het door zijn oren voelen galmen alsof het alles was dat er te horen viel.
Voorzichtig liet hij de deur van het slot verwijderen. Een deuropening die hij traagzaam ietwat verbreedde, al was het enkel om een blik te kunnen werpen op het gedaante dat zich verschuilde achter de wanden. Een nieuwsgierigheid maar voornamelijk de onwetendheid over de situatie die er afspeelde, maakte dat hij besloot haar op te zoeken zonder haar eerst te informeren over zijn komst. Haar gesnik liet hem afvragen wat er aan de hand was. Hij wist niet of hij iets verkeerd had gedaan, of er iets was gebeurd waarvan hij geen weten had of hetgeen dat haar achtervolgde, zodanig een invloed op haar had dat haar wangen waterig begonnen te zien. Toen hij in de opening verscheen, kon hij het met zijn eigen ogen waarnemen. Zien hoe de tranen langs haar huid naar beneden rolden met zacht gesnik.
"Sorry, I heard-.. I was just wondering, ehh.., what's wrong?" De onhandigheid waarmee hij het uitsprak gaf aan hoe hij moeite had met dit soort gebeurtenissen. Hij had geen idee hoe hij iemand moest troosten, geen weten van een manier om het beleefd over te laten komen zodra hij zich afvroeg wat er aan de hand was, maar hier kapte hij zijn concentratie van weg. Met het zien dat Hayley omgekleed en wel was geweest, stapte hij verduft naar binnen. Zijn hand met de fles stak hij na even getwijfeld te hebben naar haar uit. "Here, I found a bottle of water for you. Sorry, it ain't the best, but there's not much left. With a bit of luck, there'll be some coffee for in the morning."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Geschrokken keek ze op toen plotseling de deur openging, haar tranen veegde ze weg uit pure schaamte. Ze wilde niet dat de jongeman haar zag of hoorde huilen, ook al had ze nare dingen meegemaakt. Hayley wilde geen medelijden opwekken of zich voordoen als een flauw persoon. Wat moest hij wel niet van haar denken? Ze moest haarzelf herpakken, hoe rot ze zich ook voelde. Ze moest sterk zijn, doende alsof ze nooit wat gebeurd was. Daarmee kwam ze het verste, nietwaar? Door te doen alsof ze geen zorgen had, zouden haar zorgen misschien verdwijnen. Bovendien had ze dringend slaap nodig. Vermoeidheid veroorzaakte gevoeligheid. Het maakte dat ze verdwaalde tussen haar eigen gedachte doordat haar lichaam geen energie meer had om iets anders te doen dan nadenken. "Nothing,"
"It's fine, thank you," bracht ze uit terwijl ze het flesje water dat hij uitstak, aannam. Hayley was geen kwaliteitswater van dure merken gewoon. Sterker nog, ze was zelfs tevreden met het goedkoopste water ter wereld. Ze stelde weinig eisen wanneer het over voedsel of water ging. Zolang het gezond en geen gif bezat, was ze tevreden. Bovendien verwachtte ze sowieso al weinig in deze tijd. Het was al moeilijk om een simpel flesje water te bemachtigen, liet staan ook nog eens van een peperduur merk. Het was grofweg onmogelijk.
Alsof haar tranen nooit op raakten, werden haar ogen opnieuw waterig. Een druk dook op in haar hoofd die ervoor zorgde dat het amper mogelijk was om de tranen in te houden. In tegenstelling tot de gesloten persoon die ze eigenlijk was, dook de drang om alles wat er in haar omging op te biechten, het te vertellen alsof ze bij een goede kennis zat die ze vertrouwde. Alles liep zodanig op dat ze het gevoel had alsof ze zou exploderen, alsof alles er in één keer uit zou komen zonder ze de kans kreeg om het te stoppen. Een zacht zuchtje verliet haar lippen terwijl ze langzaam op de bedrand ging zitten doordat haar gehele lichaam pijn deed. Het viel haar op hoe comfortabel het was tegenover het dunne matje waarop ze al een lange tijd sliep. De matras voelde aan als een soort wolkje, iets wat ze alles behalve gewoon was. "I'm such a bad friend..."
"I told you I was in the woods, right? I was there with my friends and we were looking for a safer place to sleep because we had no fixed location," begon ze haar eigen gehuil te verklaren. Enkele tranen rolden over haar wangen, vonden hun weg naar beneden en kwamen terecht op haar blote benen. Het shirt was te lang voor haar sinds Kian langer was dan haar. Het was enkele maten te ruim, maar het deerde haar niets. Ze voelde zich er juist zeer comfortabel in. Hem aankijken deed ze echter niet. Nee, haar ogen waren gericht op haar eigen schoot. Ze voelde zich gewoonweg te ongemakkelijk om hem aan te kijken terwijl ze alles vertelde. De woorden die ze uitsprak hield ze liever voor haarzelf, maar het was onmogelijk in te houden. Normaliter had ze haar vrienden waarmee ze kon praten over van alles en nog wat. Nu had ze niemand meer. Ze was helemaal alleenen dat door haar eigen fout, door haar angsten en lafheid. "Suddenly a couple of zombies appeared out of nowhere and they have attacked us. The only thing I did was hiding myself behind a stupid bush while my friends where fighting for their lives. I heard them screaming in pain and I did nothing because I was scared to die. I didn't even tried to help them. I'm so selfish."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verhaal dat hem eerst geweigerd werd te vertellen, vormde desondanks zijn bezigheid nadat ze met enige ontkenning dan toch begon te praten. Haar schokkende stemgeluid naar buiten gebracht met verscheidene snikken die vrij waren gekomen. Tranen gaven het immens grote verdriet aan dat ze blijkbaar voelde. Het verlies dat haar kapot leek te maken voor nu, haar ervan weerhield gelukkig te zijn zoals elkander mens dat volgens Kian verdiende. "I'm sorry for your loss." Hij nam het niet in zich op verder te antwoorden. Hij kon haar lastig zeggen hoe het schuldgevoel minder zou worden en wat ze ervoor moest doen. Het was als een hopeloze situatie waar hij zelfs een beleefde condoleance niet op zijn plaats vond, gewoonweg omdat het hem over zou laten komen alsof het hem geen barst kon schelen, en dus werd er iets bij betrokken dat in zijn hoofd spookte bij gebeurtenissen als deze. Iets dat haar hopelijk meer steun zou kunnen geven dan zijn beleefde betuiging over haar verloren vrienden. Een lichte, mismoedige blik maakte zich zichtbaar op zijn gelaat onder zijn aanstalten om naast haar plaats te nemen. Toch gaf geen werkelijk verdriet zich weer tijdens zijn pogingen de woorden over zijn lippen te laten rollen. Hij gaf haar een kleine, uitermate zwakke glimlach in de hoop haar een beetje te kunnen troosten, al wist hij dat het een verloren zaak was.
“When I was six, the first death appeared to me and my father," begon hij uit het niets te spreken. Geenszins het verlangen naar medelijden bezat hij, ofwel de intenties het onderwerp op hemzelf af te schuiven om confrontatie uit de weg te gaan. Nee, hij liet een korte zucht horen en na een kleine stilte, volgden zijn woorden de bedaardheid van de ontstane stilte op. “It was my mother who has been taken away from us. I couldn’t stop crying over it, laying awake all night to think about what I could’ve said to her when she was still here. What I could’ve done to prevent it from happening.” Hij herinnerde het zich als de dag van gisteren, makend dat het geen moeite kostte het voor de geest te laten hoe het allemaal verliep. Zonder enige twijfelingen kon hij alles weer omhoog halen uit zijn jeugd.
“It was about half past four after midnight when my father noticed I was completely out of control. He came to me, but nothing he has done was to comfort me or to make the tears stop from falling. He just sat down, opened up the curtains so the view out of the window could be seen, and pointed out to the sky.” Zijn ogen kwamen na een korte ronde door de kamer terecht bij het raam aan zijn rechterzijde. Bij het glas, overwoekerd door stof en vuil door de jaren van slecht onderhoud, maar toch trok het uitzicht erachter zijn belangstelling eerder dan de ontmoedigende situatie van het huis. Dan de heersende gevoelens van triestigheid die hij bij het meisje naast zich kon waarnemen. Hij draaide zijn gelaat ernaartoe, liet zijn pupillen erbij hangen en speelde, onwetend wat hij verder moest doen, ietwat met zijn vingers. “You see those stars out there, Hayley?” vroeg hij, kijkend naar de felle stralen van de uitgebreide sterrenhemel die boven hen te zien was. “Perhaps they aren’t stars, but rather openings in heaven. Openings where the love of our lost ones pours through and shines down upon us, to let us know they’re happy. To light up the darkness and show us our path. To let us be safe and keep an eye on us, while they’re in a better place.”
De glimlach ietwat verbreedt bij de gedachte aan juist dat ene moment in zijn jeugd, gaf hij zich over aan het heldere aanzicht in de donkere lucht. Gestaard naar de prachtige aanblik voor nog een korte tijd tot hij zich dan ervan af wendde. Toen pas kwam hij weer terecht bij Hayley, haar bemoedigend aangekeken met zijn blijdschap wederom vervaagd van zijn gelaat. “Don’t let the guilt take you over, but find a reason to keep on going. Make them proud," sprak hij op het laatst. Zijn duim verstreek voorzichtig langs een van haar wangen, waarop hij een traan wegveegde van haar gezicht. De aanraking met haar koude huid voor een fractie zo gelaten voordat hij een afstand nam. Zijn hand nam hij talmend terug. Hij zette zich van de bedrand af, liet zijn plaats vergaan en met het voortzetten van een paar voetstappen kwam hij terecht bij zijn oude slaapplek op het bed. “I’ll take care of your wounds in the morning. For now, it might be for the best if you’d get some rest," murmelde hij, de lakens omhoog geheven om zich vervolgens op de matras te laten zakken. Dromerig trok hij de stof over zijn lichaam heen. Halverwege zijn borst liet hij ze rustig op hem liggen, de koude laten vergaan voor een warmte die alsmaar toe zou nemen. Zijn oogleden sloten niet veel later.

“Sleep tight.”

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoeveel makkelijker het ook klonk om zijn blikken te ontwijken keek ze toch op. Voorzichtig tilde ze haar eigen hoofd lichtjes op, zijn gelaat bekijkend voor zover dat lukte in de duistere ruimte. Zichzelf openstellen voor wildvreemden was geen van haar favoriete bezigheden, hoewel het in haar situatie alles gunstiger kon maken. De ongemakkelijkheid die ze voelde zou uiteindelijk toch verminderen naarmate de tijd voorbij dreef. Daarnevens was een slechte indruk van haarzelf nalaten alles behalve haar bedoeling. Hayley wilde niet bekend staan als het stille meisje dat doodsbang was voor sociaal contact. Ze kon heus uren praten over allerlei onderwerpen die nergens op sloegen, enthousiast zijn over verscheidene dingen, maar het had zijn voorwaarden. Dat gebeurde slechts wanneer Hayley zichzelf op haar gemak voelde, wanneer ze iemand vertrouwde, een zeer moeilijk iets. Het was onmogelijk schatbaar welk individu te vertrouwen was en uit wiens buurt ze moest blijven. Hoe dan ook was de jongeman vertellen wat er precies op haar lever lag al een begin, hoewel ze eerder het gevoel kreeg alsof ze hem in een zeer oncomfortabele positie had gebracht. Het gehele tafereel wat zich eerder die nacht had voorgedaan was eruit voor ze het zelf doorhad, niets had haar woorden kunnen nog kunnen stoppen. Voor het allereerst in een ontzettend lange tijd had ze zichzelf opengesteld, iemand haar problemen toevertrouwd, ook al had ze geen flauw benul van wie de jongeman ook mocht zijn. Slechts zijn naam was haar verteld geweest, maar desondanks dat voelde ze geen enkele vorm van spijt. Sterker nog, het voelde aan als een opluchting, een zware last die gedeeltelijk van haar zwakke schouders viel.
Elke poging die ze waagde om een zwakke glimlach op haar sombere gezicht te forceren, mislukte. Zelfs Kian's korte woorden lieten haar geenszins glimlachen, ondanks ze moeite die ze ervoor deed. Meer dan zijn korte, cliché opmerking waarmee hij haar enigszins sterkte toewenste, verwachtte ze niet. Waarom zou ze? Alsof het haar vrienden zou terugbrengen, hen weer levend zou maken om vervolgens weer hetzelfde leventje te lijden, doende alsof hen nooit wat overkomen was.
De lege plaats naast haar op het bed zakte lichtjes in toen Kian's gewicht op het meubelstuk terecht kwam. Haar ogen die ze alweer een tijdje van hem afgewend had, richtte ze weer op zijn gezicht toen zijn stem door de ruimte weerklonk, uit het niets. Aandachtig luisterde ze naar elk woord dat zijn mond verliet, hopend dat zijn verhaal eventueel een afleiding kon bieden van haar eigen problemen en talloze negatieve gedachten. Het was geen verhaal dat ze gehoopt had om te horen sinds ze niemand een soortgelijke gebeurtenis toewenste. Familie verliezen was al sinds jongs af aan haar allergrootste nachtmerrie, een gebeurtenis die ondanks haar ouders gezworen hadden dat het nooit zou gebeuren, toch gebeurd was. Of ze nog levend en wel of juist morsdood waren, was een groot raadsel, één waarop ze vermoedelijk nooit een antwoord zou vinden. De wereld was zodanig groot dat een zoektocht naar haar familie gegarandeerd zou falen. Het enige wat ze nog kon doen was anderen zoeken, mensen waarmee ze zodanig hecht kon worden dat ze hen zou beschouwen als familie. Iets wat ze had, maar ondertussen alweer kwijt was.
Niets bracht haar nog van de wijs, geen enkele omgevingsfactor liet de aandacht die ze op zijn woorden had gevestigd verdwijnen. Hayley wilde weten waar hij heen wilde, wat maakte dat hij het verhaal aan haar liet horen, het punt achter het nogal tragische, maar alsnog mooi uitgelegde verhaal. Het maakte haar stil, rustiger dan ooit te voren, simpelweg doordat het haar ietwat afleidde, hoe kort het ook mocht duren.
Haar beiden ogen gleden naar het gedeeltelijke met stof bedekte raam aan de rechterzijde van de ruimte. Tussen de viezigheid door, schenen de stralen van de buitengewoon mooie sterrenhemel, hetgeen waar Kian op doelde. Een glimlach, tenminste iets wat er op leek, verscheen alsnog op haar gezicht door de zeer mooie woorden die hij uitsprak. Uitspraken die ze nooit van hem verwacht had, maar toch boordevol waarheid zaten. Kian had gelijk. Haar vrienden waren stuk voor stuk op een betere en vooral veel veiligere plek. Denkelijk lachten ze Hayley uit voor haar treurigheid, een typerend iets. Hoe moeilijk de tijden ook waren, ze bleven alsmaar positief, iets wat Hayley na al die tijd van hen geleerd zou moeten hebben. Zichzelf kennende, wist ze dat de positiviteit die Kian naar door zijn uitspraken had waargemaakt, van korte duur was. Het was nou eenmaal wie ze was, een meisje dat teveel nadacht.
"Thank you," mompelde ze zwakjes onderwijl ze voelde hoe de jongen een traan bij haar weg wegveegde. Zijn plan was geslaagd, het aanhoren van zijn verhaal had haar daadwerkelijk gekalmeerd. Hij had haar zodanig ver gekregen dat haar verdriet compleet was omgeslagen in een vermoeidheid die ze alleen kon wegdrijven met de rust nemen die ze nog te pakken kon krijgen. Ze nam zijn voorbeeld. Langzaam verlegde ze haar lichaam om vervolgens in een iets meer comfortabele houding te kunnen liggen, toch nog een afstand tussen hen ingelaten om hem zo min mogelijk te verstoren. Het warme deken trok ze over haar lichaam heen om de koude te verbreken, plaats gemaakt voor een aangename warmte. In een mum van tijd leken haar ogen vanzelf dicht te vallen, zonder ze er daadwerkelijk de moeite voor deed.
"Goodnight."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► The next morning..

Hij wist niet wat hij ervan moest denken. Van de geluiden die hij dacht waar te nemen, de voetstappen die hij volgens hemzelf hoorde over de traptreden. Het geneurie van een onverstaanbaar liedje in zijn buurt. Hij hoorde het weergalmen in zijn oren alsof het door een speaker klonk, gaande door zijn omgeving met geen enkel respect voor slaap. Gedachten hield Kian er niet aan over. Hoop, dat wel. Hoop voor zijn eigen inbeelding die erin meespeelde. Een droombeeld, gemixt met de werkelijkheid, waarmee hij zichzelf bezighield onderwijl hij zich nog een keer omdraaide om zijn ogen nog een keer te sluiten. Waanvoorstellingen, wellicht, die met zijn hoofd klootten door hem te laten denken over zijn 'verdwenen' eenzaamheid, maar hier was geen mogelijkheid meer toe zodra hij een nieuw geluid hoorde naast zich. Sindsdien trokken zijn oogleden met spijtigheid omhoog om het zonlicht binnen te laten.
"Hm," kreunde hij zacht voor zich uit. Een waas voor hem liet hij weggaan door een aantal keren voorzichtig te knipperen, maar van zijn eigen denken bleek niets waar te zijn geweest. Alles dat Kian kon zien met de zekerheid dat de aanwezigheid van iemand anders geen verbeelding was, was een slapend meisje naast hem. Haar lichte, zware ademhaling was hetgeen waarmee hij dacht een indringer te hebben gespot. Zachtjes gaande door de kamer indien hij een nieuwe zucht losliet. De verbazing van eerst was verdwenen, mede omdat hij zich herinnerde wat er enkele uren geleden had afgespeeld, en geen schok was meer te bekennen. Slechts de moedeloosheid waarmee Kian zichzelf aanspoorde anders te gaan liggen, sinds hij en zij behoorlijk dicht bij elkaar terecht waren gekomen. Nog geen tiental centimeters zat er tussen zijn eigen lichaam en dat van Hayley.
Hopeloos draaide hij zich op zijn rug, teruggezakt in de matras met zijn blikgeheel gericht naar het plafond. Zijn handen bedekten zijn gezicht voor even. Zijn eigen, koude huid gevoeld met het wrijven door vooral zijn ogen. Lodderig staarde hij weg. Waterig door de slaap, overduidelijk de afwezigheid die zich over hem ontfermde in de tussentijd waarin hij seconden, minuten aan zich voorbij liet tikken. De denkbeelden overwelmden hem zodanig dat hij doelloos bij het eeuwig geplaatste punt boven hem bleef.

I'm faded once again, I don’t know where I am...

Don't you know we're driftin' off, driftin' off?
I know that it's my fault for fallin' off
All this hope and disregard, driftin' off
I know there ain't no fault, I fall apart

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Stilaan kwam Hayley weer dichterbij de realiteit. De pijn in haar lichaam keerde terug alsof het nooit was weggeweest, sterker nog, het was alsmaar erger. Een enige tijd verstreek voordat ze besefte waar de wonden op haar lichaam vandaan kwamen. De takken in het bos hadden sneetjes in haar lichaam veroorzaakt, de ene wat dieper dan de ander. Talloze doorns van een grote struik hadden haar geprikt, hoewel dat nog het minst pijnlijke was geweest. Schaafwonden stonden op haar knieën door enkele stenen een boomschors waarover ze had moeten klimmen om haar verstop plaats te bereiken. Haar gedachten over de zeurende pijn in haar lichaam verdween als sneeuw voor de zon toen haar ogen zich openden en de onbekende omgeving haar opviel. Een vorm van paniek ging door haar heen gecombineerd met verwarring en onwetendheid.
Onverhoeds lag ze op een bed, zonder dat ze zich nog kon herinneren hoe ze er terecht was gekomen. Hoewel het feit dat ze überhaupt op een bed lag haar nog het allermeest verwonderde. Weken, of misschien zelfs maanden had ze geen bed in haar rug mogen voelen en eerlijk gezegd had het haar goed gedaan. Het had de last die ze vrijwel altijd in haar rug had, gedeeltelijk verminderd. De harde oppervlakten waar ze meestal op sliep waren normaal geworden voor haar, maar ondanks dat, verkoos ze nog steeds een comfortabel bet met alles erop en eraan. Het liefst bleef ze roerloos liggen, met het zachte, warme deken over haar lichaam heen en sliep ze voor eeuwig verder. Hayley was zodanig vermoeid dat het wel onmogelijk leek om alle vermoeidheid uit haar lichaam te drijven.
Het gehele tafereel werd nog gekker toen een tweede ademhaling hoorbaar werd. Hayley had gezelschap van iemand, iets waardoor ze haar lichaam omdraaide en haar ogen vielen op een jongeman naast haar op het bed. Pas toen ze Kian zag, besefte ze wat ze er deed, herinnerde ze zich alle nare gebeurtenissen van de vorige avond. Het was geen vage leegte meer. Nee, jammer genoeg herinnerde Hayley zich elke second van de vorige avond. Het feit dat ze weer wist waarom ze in het bed lag, luchtte haar desondanks alles wel op. Hoe graag ze haar vriendelijkheid ook in het spel wilde gooien, was er slechts wat vermoeid gemompel uit haar mond hoorbaar. "Goodmorning."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een kleurloos, viezig oppervlak was alles waar Kian tegenaan keek, het moment dat hij zich in een trance bevonden had. Het afgebrokkelde gesteente boven hen aangezien met een betekenisloze blik. Zijn twee ogen eraan gelinkt, maar werkelijk geen aandacht besteed aan hetgeen waar hij écht opuit keek. Met zijn hoofd zat hij geheel ergens anders dan het hoorde. Hij liet alles langs hem heenkomen, flitsen voor zijn beeld laten afspelen, zijn ademhaling al zacht op de achtergrond als geluid laten horen. Zo zette de tijd zich voort onderwijl hij weg was. Verdwenen in een eigen wereld, verloren in hallucinaties die niet echt waren en, of hij het wilde of niet, ging hetzelfde tafereel als die dag ervoor en die daaraan voorafgaande weer verder. Hij sliep met zijn zicht volledig open.
Desalniettemin schrok hij uitgeslapen en wel op zodra hij de bewegingen naast zich zag vermeerderen. De matras schoof ietwat mee, geschud onder hem door middel van het omdraaien van zowel het meisje als hemzelf. De lakens bewogen mee. Een koude luchtlaag vulde de nu geopende ruimte tussen zijn eigen lichaam en de dekens, hem huiverend achtergelaten indien hij zichzelf beter bedekte. Zijn vingers zette hij in het beddengoed. Traag en voorzichtig verplaatste hij het iets omhoog zijn oogleden voor kort weer laten sluiten totdat zijn blik die van Hayley uiteindelijk kruiste. Beide keken vermoeid, te slaperig om ook maar moeite te kunnen doen. Het kostte hem een diepe ademhaling om de woorden uit te brengen die elkander uitsprak uit beleefdheid. "Morning." Hij gaf haar een uitermate zwakke, betekenisloze glimlach. Veel blijdschap kon hij amper opbrengen voor de ochtenden. Het was altijd zoeken naar energie voor Kian, zoeken naar plannen om de dag mee door te kunnen brengen zonder stil te staan met hoe langzaam de uren aan hem voorbij zouden gaan. Slechts een minieme optrekking van zijn mondhoeken gaf aan dat hij wel een poging wilde wagen.
Schoorvoetend verliet hij de warmte in het bed; hij ontdeed zichzelf van het behaaglijke dekbed door weg te stappen. Door zichzelf bloot te stellen aan de koude die er heerste. Het liet kippenvel lopen langs zijn huid, een glimp achtergelaten van het 'lijden' door de bultjes tegenover zijn blote bovenlijf, maar hij hield stug vol en liep terug naar zijn kleding op de grond. "How are you?" vroeg hij haar twijfelachtig. Een beetje sprakeloos over hoe hij een gesprek moest beginnen, hield hij voor even zijn mond dicht. Zijn kwaliteiten hadden nooit gelegen bij het praten met anderen. Hij was gewoon gesteld op zichzelf, de reden waarom hij normaliter weinig deed tegenover de rest. De meesten in het kamp hadden weinig aan hem op sociaal gebied. Stilletjes door zijn eigen bedenkingen, verhulde hij zijn bovenlijf met zijn t-shirt. "I'll grab some stuff for your wounds in a min'."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een zwakke, vriendelijke glimlach schonk ze aan de jongeman naast haar nadat hij zijn begroeting had uitgesproken. Ze was hem enigszins wat vriendelijkheid verschuldigd nadat hij haar een deel van zijn bed had aangeboden, een deel van zijn slaap had opgeofferd om haar te kalmeren alvorens ze beide de rust zouden nemen die ze te pakken zouden krijgen. Ondanks de negativiteit mocht ze niet klagen over haar nachtrust. Het was weken, nee, zelfs maanden geleden dat ze nog zo goed had geslapen. De matras voelde zodanig prettig en comfortabel aan dat ze er het liefst geen afscheid meer van nam. Helaas was het slechts eenmalig en moest ze denkelijk iets later die dag weer vertrekken, in haar eentje opzoek gaan naar een overnachtingsplek om vervolgens weer verder te zwerven. Het was hoe ze haar leven onderhand gewoon geworden was. Hayley wist niets beters dan zelfstandig leven sinds het haar leven al een zeer lange tijd op die manier verliep.
"I'm okay," beantwoordde Hayley zijn vraag, hoewel het deels gelogen was. Tijdens de jaren die ze al op de aardbol rondliep, had ze zich al wel eens beter gevoeld. De mensen om wie ze met hart en ziel gaf, waren van de aardbodem verdwenen, tenminste, hun lichamen waren er nog, hun geesten daarentegen niet. De gedachte van alleen zijn beangstigde haar immens, maar toch, kon ze niet zeggen dat ze zich ontzettend rot voelde. Het getroost van Kian die nacht had haar daadwerkelijk geholpen en de mooie woorden die hij had uitgesproken, hield ze nog steeds in haar achterhoofd. Het denken dat haar vriendengroep over haar waakte, zorgde ervoor dat ze net iets geruster was, alsof ze toch iemand voor haar was en ervoor zorgen dat ze ietwat in veiligheid bleef in deze gevaarlijke periode.
Met tegenzin, veranderde ze haar liggende houding naar zittend toen Kian het bed verliet. Hoe uitgerust ze ondertussen ook was, bleef ze het liefst nog een lange tijd in het bed liggen, maar ze wist dat het niet mogelijk was. Ze had het gevoel dat ze zich moest voorbereiden op een vertrek, iets waarnaar ze tegenop keek. Desondanks ze zich in de onbekende omgeving, niet volledige veilig voelde, was het beter dan een groot bos waar ze geen kant op kon zonder te verdwalen.
"Where are we? I've never seen this place before," vroeg ze, doelend op het kamp waar ze zich bevonden. Hayley had geen enkel idee waar ze zich bevonden ten opzichte van het bos. Het was zeer belangrijk om te weten sinds ze misschien op die manier meer inzicht kreeg over welke kant ze op moest wanneer ze de plek weer zou verlaten. "How did you even get here?" vroeg ze zich luidop af. Hayley had een zeer nieuwsgierige persoonlijkheid en één van de vervelende gevolgen daarvan was dat sommigen haar vragen opdringerig konden vinden. Het was een eigenschap waarvoor ze zichzelf af en toe vervloekte. "I'm sorry for all these questions. I'm just really confused and stuff."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De minieme hoeveelheid blijdschap die ze uitstraalde, kon hem dan toch tegen zijn verwachtingen in een beetje vrolijker maken dan hij al was. Het was een hele prestatie om iemand te kunnen zien glimlachen in de zware tijden waar ze zich nu in bevonden. Een bijzaak, zo werd het gezien, onbelangrijk. Hijzelf wist het beter te verwoorden dan de meesten durfden; er was geen doel meer om voor te leven. Weinig om over te lachen, gelukkigheid over te voelen en wellicht het zwakke amusatiegevoel omhoog te laten komen bij hetgeen dat in het normale leven opgetogen bekeken zou worden. Ze gaf hem een reden, hoe nutteloos en ongemeend deze ook mocht zijn, om haar er een glimlach voor terug te geven.
"Great. I couldn't see how much you were wounded last night, but it's a good sign, or well.. at least, I believe it is." Hij liet het gewillig op zijn gelaat staan, voor kort haar kant op gekeken in het beeld van de spiegel. Tegen haar woorden in vond hij haar er alsnog slecht uitzien. Het opgedroogde bloed op haar huid was in kleine hoeveelheden, noch zoveel bij elkaar dat het leek alsof haast haar hele lijf getroffen was, en de lodderige blik in haar ogen vertelde meer dan ze hem wilde. Hij wist hoe ze leugens vertelde door te zeggen dat het goed ging. Kian kon het aan haar zien, van haar houding tot haar glunderingen en de manier waarop ze sprak, maar tevens gaf geen deel van hem toe aan de neiging het meisje ermee te confronteren. Gepretendeerd met een nietsvermoedende bui greep hij naar een paar verzorgingsspullen. "The location? I'm not sure, really," prevelde hij na een korte stilte. Haar meer vertellen dan nodig was, gold als het overtreden van zijn eigen regels en gewoonten. Tevens vroeg hij zich af waarom ze het precies wilde weten. De omgeving deed er amper meer toe eveneens het kamp zelf, want zolang ze nog in leven waren hadden ze weinig te verliezen. Echter beantwoordde Kian haar toch. Tegen zijn principes in, bracht hij het ter sprake onder zijn aanstalten om de spullen bijeen te rapen voor haar wonden. Een vervallen, kartonnen doos met enkele medische middelen schoof hij vanonder het bed tevoorschijn.
"I think we're in Atlanta, Georgia. Somethin' like that." Zijn hand liet hij door de producten gaan. Velen schoof hij aan de kant, erbij bedacht dat het te hevig spul was, desalniettemin zijn traagzaamheid met het pakken voor zich sprak. Hij wist niet hoe hij moest antwoorden op haar vraag. Of hij het überhaupt wel wilde, laat staan zijn mond opentrekken als het over persoonlijke ervaringen ging, als hij een andere uitweg kon vinden door simpelweg een paar leugens uit eigen bestwil op te zetten. "I found 'em by accident. I travelled around, got on drugs and passed out. When I woke up, I somehow ended up here. I guess they found me before the walkers did." Wat eraan vooraf was gegaan verzweeg hij met een stalen blik. Een verhaal waar hij allesbehalve over wilde praten met iemand, zowel voor eigenbelang als zijn moeilijkheden met zijn verleden. Onverschillig hief hij zijn schouders op.

"It's okay, I get it. You're new and stuff."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld