Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Sometimes by losing a battle, you find

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hij haalde onverschillig zijn schouders op. Hij vond het allemaal maar vreemd. Hoe kon hij haar hier nu mogelijk opsluiten? Hij wist niet eens dat hij haar zou volgen en hij wist niet eens hoe deze grot er echt uitzag. Als wat de Neveaanse vrouw beweerde, waar was, dan moest er een derde partij aanwezig zijn. Hij wist niet of dat hij hier wel blij mee moest zijn. De vrouw had gelijk, als er iemand was die hen hier wilde houden, dan hadden ze een nog veel groter probleem.
Hij liep voor de vrouw uit, terug naar het begin van de grot. De edelstenen werden langzamerhand weer zichtbaar en de uitgang van de grot eveneens. Hij keek even achterom en zag dat zij hem volgde, maar hij zag ook dat ze op haar hoede was. Als wat zij zei waar was, snapte hij goed dat ze nu even haar afstand van hem hield.
Plotseling voelde hij alsof hij ergens tegen aanliep, tegen een muur of iets dergelijks. Hij deed een stap achteruit en drukte zijn hand naar voren, die met dezelfde kracht weer terug deinsde. Er was hier iets. Het leek op een onzichtbare muur, maar dit was niet zijn werk geweest. Verbaasd liep hij naar de zijkanten van de grot en strekte daar weer zijn hand uit. Wéér deinsde zijn hand terug. Hij strekte zich uit en probeerde hoger zijn hand uit te steken, maar tevergeefs, overal waar hij zijn hand neerzette, werd hij tegengehouden door een onzichtbare kracht.
Dwayne zuchtte, dit was foute boel. Hij draaide zich om naar de vrouw en keek haar ernstig aan. "Ik heb geen flauw idee wat dit is, maar dit heb ik niet gedaan," zei hij vervolgens. "Dit heb ik nog nooit eerder gezien."
Toen kwam hij op het idee om zijn vuur tegen de onzichtbare muur aan te schieten, om te kijken of hij het kapot kon maken. "Neem even een stap achteruit, ik ga iets proberen," zei hij tegen de vrouw die nog steeds achter hem stond.
Hij drukte zijn handen naar voren en liet een kleine vuurbal tegen de onzichtbare muur aankomen. Tot zijn grote verrassing raakte de vuurbal de onzichtbare muur en kwam met dezelfde kracht weer terug zijn kant op. Snel stootte hij zijn lichaam tegen de vuurbal aan, waarna het vuur weer een plaats vond in zijn lichaam. Het was niet mogelijk om deze muur kapot te maken, alle kracht die je er op zou uitoefenen zou met dezelfde kracht weer terug komen. Ze zaten gevangen.
"Ik ben bang dat we hier meer vijanden hebben dan alleen onszelf," zei hij, waarna hij naar de vrouw toeliep. "We moeten wel vrede sluiten en elkaar vertrouwen, willen we hier ooit nog levend uitkomen," zei hij. Hij stak zijn hand uit naar haar als een teken van zijn vrede. "Ik ben Dwayne."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Omdat de jongen mee was gelopen, had Phyre al snel het idee dat ze misschien iets te snel was uitgevallen tegenover hem. Hij leek echt niet te weten wat er aan de hand was geweest, maar zo gek was het toch niet dat ze hem had verdacht van deze streek? Hij was haar vijand, een soldaat uit Corderian. Als er iemand was die ze niet zou moeten vertrouwen, was hij dat. Daarnaast was dit een hele vreemde situatie. Phyre probeerde haar gedrag te beredeneren door de situatie te analyseren en uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ze nog best logisch had gehandeld.
Ze waren aangekomen bij het einde van de grot. De soldaat had als eerste geprobeerd met zijn hand door de muur te komen, maar dat was hem niet gelukt. Zijn hand was met een grote kracht weer naar achteren geduwd. Ergens had Phyre het lachwekkend gevonden dat hij elk stukje van de onzichtbare muur had uitgeprobeerd. Als Phyre er zelfs niet met haar zwaard door was gekomen, zou het hem ook niet lukken en zeker niet door voorzichtig met zijn handen alles af te tasten. Waar was de ruwe aanpak, waar hij een tijdje geleden zo lovend over had gepraat?
Phyre deed gehoorzaam een stap achteruit toen hij dat van haar vroeg. Ze wist niet wat er zou gaan gebeuren, maar ze vertrouwde de jongen nog net genoeg om te weten dat ze op dit moment beter naar hem kon luisteren. De soldaat maakte een vuurbal en schoot die af op de muur. Dom, dat hoefde Phyre waarschijnlijk niet eens aan hem te vertellen. Hij kreeg namelijk al snel te zien dat het vuur terugkaatste. Wat er daarna gebeurde, vond Phyre wel bijzonder. Het vuur leek te verdwijnen in het lichaam van de jongen. Er ontstonden geen brandwonden, zelfs niet een schroeiplekje. Het vuur was verdwenen, alsof het er nooit was geweest.
‘Wauw, dat was echt een goed idee,’ sprak ze sarcastisch, ondanks dat er niet heel erg veel was gebeurd met de jongen. Het was wel duidelijk dat hij niet degene was die hier voor had gezorgd en dat maakte de hele situatie anders. Want als hij het niet had gedaan, en Phyre ook niet, dan was er nog iemand anders in de buurt geweest. Iemand die niet alleen haar, maar ook hem op had willen sluiten. Wie het ook was geweest, zijn taak was hoe dan ook voltooid. Phyre en de soldaat konden geen kant meer op.
Phyre keek twijfelend naar de soldaat, wie zich voor had gesteld als Dwayne. Ze wist dat hij gelijk had. Als ze hier samen zouden moeten zitten, hopend op een manier waarop ze hier weer uit zouden komen, dan zouden ze elkaar moeten vertrouwen. Of ze Dwayne ook echt kon vertrouwen, wist ze niet. Zeker niet nu ze gezien had wat voor krachten hij bezat. Hij was letterlijk een lopende vuurbal.
Dwayne had zijn hand naar haar uitgestoken en met een zucht nam Phyre die aan. ‘Phyre, ironisch genoeg,’ stelde ze zich met een flauwe glimlach voor. Haar naam werd immers uitgesproken als het Engelse woord voor vuur, en ze zat nou net met een wandelende vuurbal opgesloten.
Ze schudde kort zijn hand, die nog behoorlijk warm aanvoelde. Niet onprettig, maar zeker warmer dan dat ze gewend was. ‘Ik denk dat we een plek moeten zoeken waar we kunnen overnachten,’ stelde ze voor, waarna ze haar hand weer terug trok. Als ze hier toch zouden moeten blijven, zouden ze ook ergens moeten slapen. Al was slaap nog niet eens het belangrijkste. Dat was eten en drinken. Veel had Phyre niet bij zich en ze gokte dat ze ook niet aan heel erg veel zouden kunnen komen in deze grot.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De glimlach die er op zijn gezicht verscheen was moeilijk te onderdrukken. 'Phyre'. "Passen we toch beter bij elkaar dan gedacht," zei hij vervolgens met een grijns. Nu hij dichter bij haar stond merkte hij dat ze veel kleiner was dan hij. Hij was dan ook wel echt een boom van een vent, met spieren en al, maar in contrast met de vrouw die voor hem stond al helemaal. Ze was erg fijn gebouwd, maar hij kon zien in haar ogen dat ze een veel kracht bezat. Hij kon het vuur lezen in haar ogen, de passie die ze bezat. Altijd wanneer hij dat zag in mensen, kreeg hij een soort van respect voor ze. Misschien omdat hij zelf ook veel passie en vuur bezat en graag zijn doelen wilde bereiken.
Op de een of andere manier deed Phyre hem echt aan Lucy denken, maar misschien was Phyre wel een vurigere vorm van Lucy. Hij wist het niet zeker, het enige wat hij nu van Phyre gezien had, was haar vechtlust.
"Oh je had ook wel meteen kunnen vragen of ik bij je kwam slapen hoor. Totaal geen problemen mee," zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. De flirtpoging die hij nu deed was oprecht, op de een of andere manier waren zijn mannelijke hormonen op hol gesprongen. Hij vond haar woest aantrekkelijk. Oké Dwayne, houd je zelf in toom, sprak hij zichzelf streng toe. Het leek wel of de gevoelens die hij had toen hij Lucy voor het eerst zag, terugkwamen en zelfs in heftigere vormen. Al de emoties die hij had waren altijd al tien keer sterker dan bij normale mensen. De passie, het vuur dat hij bezat, maakte hem een man met versterkte emoties. Dit was natuurlijk nuttig voor het aanwakkeren van het vuur dat hij bezat, echter was het soms ook totaal niet nuttig. Bijvoorbeeld wanneer hij naar een mooie vrouw keek.
"Laten we eerst maar een stukje verder lopen, misschien vinden we daar wel iets," zei hij, waarna hij zijn blik van haar afwendde en voor haar uitliep, de grot in. Hij voelde zijn lichaam erger gloeien dan daarvoor. Pff, hij haatte het wanneer dat gebeurde. Dat betekende ook dat er binnen de kortste keren te veel vuur in zijn lichaam aanwezig zou zijn, dus zou hij het wel ergens kwijt moeten raken. Hij had zijn kracht goed onder controle, maar hij moest er altijd wel mee oppassen dat hij niet als het ware zou ontploffen en in een gigantische vuurbal zou veranderen.
Hij kwam al in het stuk waar het kouder werd, de muren van de grot leken wel bevroren te zijn. Tot hij opeens bij een deur aankwam. De deur was geheel in ijs gehuld. Onwillekeurig verscheen er een grijns op zijn gezicht, waarna hij zich omdraaide naar Phyre. "Dat iemand ooit gedacht had dit een uitdaging voor mij zou zijn." Hij glimlachte naar haar en draaide zich toen weer om naar de bevroren deur. Dit was precies de uitlaatklep die hij nodig had.
Rustig schudde hij zijn gespierde schouders los, waarna hij zijn armen naar voren bracht en met zijn handen de klink van de deur vastpakte. Het leek wel of het vuur in zijn lichaam gewacht had op dit moment, de warmte stroomde als lava door zijn aderen heen en verzamelde zich in zijn handen. Hij voelde hoe het ijs onder zijn handen begon te smelten. Plotseling ontstond er een harde knal die ervoor zorgde dat hij zijn handen terugtrok. Het vuur had zijn lichaam verlaten, de rust keerde terug. Toen hij om zich heen keek zag hij dat er nergens meer ijs te bekennen was, hij had de grot ontdooid. De deur was geopend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Phyre schudde enkel haar hoofd op de opmerkingen van Dwayne. Het laatste wat ze wilde was bij hem in bed belanden. Niet dat ze kon ontkennen dat het een knappe jongen was, want dat was hij wel degelijk. Hij had een lang, gespierd lijf en zijn gezicht was ook een prachtig plaatje om naar te kijken, maar dat was niet waarom Phyre hier. Het was eerder zijn schuld dat ze hier was. Hij had zo nodig die grot binnen moeten lopen, ondanks dat het ook haar schuld was dat ze hem was gevolgd. Hoe dan ook, ze samen nu samen in deze grot opgesloten en het leek haar behoorlijk dom om in te gaan op zijn geflirt. Dat was niet iets wat ze er nu bij kon gebruiken.
‘Dat lijkt me een goed idee,’ stemde Phyre in met Dwayne. Verder terug dan dit zouden ze toch niet kunnen, dus het enige wat ze zouden kunnen doen, was verder de grot in. Misschien dat ze dan vanzelf wel een andere uitgang zouden vinden. Al betwijfelde Phyre of ze daar dan wel uit zouden komen. Als de tovenaar, of heks, echt goed zijn werk had gedaan, waren alle mogelijke uitgangen vast afgesloten door de spreuk. Dat zou betekenen dat ze hier voor een onbepaalde tijd vast zouden zitten.
Phyre volgde de jongen door de grot. Ze kwamen eerst weer langs de kristallen en hun wonderlijke licht, ondanks dat Phyre er verder niks achter zocht. Al snel werd het kouder en ook weer donkerder. Gelukkig was Dwayne nog altijd een lopenede vuurbal, wat betekende dat er genoeg licht was om te zien waar ze liepen. Daarnaast had Phyre ook nog de optie om meer licht te creëren, als dat nodig zou zijn.
Ze kwamen aan bij een deur, volledig gehuld in ijs. Phyre had al verwacht dat Dwayne er iets aan zou willen doen en ze kreeg al snel haar gelijk, want de jongen begon al snel over dat het volledig geen uitdaging was voor hem. Phyre haalde enkel haar schouders op en zette een stap naar achteren, zodat hij zijn ding kon doen.
De hitte van het vuur prikte op haar huid, maar ze vond het niet vervelend. Eigenlijk was de warmte wel prettig, en zeker welkom nu het steeds kouder werd in de grot. Het ijs verdween als sneeuw voor de zon en het duurde niet lang voordat ieder stukje bevroren water uit het zicht was verdwenen.
Phyre liep naar de deur toe en voelde aan de deurknop. Ze had verwacht dat hij nog op slot zou zitten, of dat er nog iets anders mee aan de hand zou zijn. Iets waardoor het niet zo makkelijk was, wat ze dan ook precies met de deur moesten doen. Dat was echter niet het geval. Met een simpele beweging kon ze de deur openen, wat ze dan ook deed. Deur vloog open en onthulde een aparte ruimte, niet heel verschillend van de omgeving waar ze zich al in hadden bevonden.
‘Niet meer dan de rest van de grot,’ mompelde ze, al was ze niet dom. Die deur had er niet voor niets gestaan, dus er was vast iets mee aan de hand. Misschien was dit ook wel de reden dat Dwayne naar deze grot had gewild. Misschien was hij hier zelfs wel naar opzoek geweest. Phyre zette een stap naar binnen en keek om zich heen. In eerste instantie zag ze de donkere wanden van de grot, maar toen er wat meer licht binnen kwam, herkende ze een paar strepen op de wanden. Haast een soort tekeningen.
‘Weet jij waarom dit achter deze deur zat?’ vroeg ze aan Dwayne, hopend dat hij er meer van wist dan zij.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Dwayne volgde Phyre de grot in. Er was meer licht aanwezig in deze grot en de temperatuur van de ruimte was voelbaar hoger. Toch voelde hij zich niet helemaal veilig op deze plek. Er moest een reden zijn dat de deur bevroren was. Het kon een val zijn.
Toen zijn blik op de wanden van de grot viel, zag hij dat ze versierd waren met een soort tekeningen. Het waren simpele tekeningen, maar hij herkende ze meteen. Dit waren de oeroude tekeningen die hun voorouders altijd maakten. Het was hun manier van schrijven en communiceren met elkaar. Wanneer een heks of een tovenaar deze tekeningen gebruikte, was er ook vaak sprake van een onderliggende spreuk. Ze moesten dus voorzichtig zijn.
"Ik weet niet waarom dit achter deze deur zat, maar er moet een reden voor zijn." Hij liep naar de wand toe en liet zijn vingertoppen rustig over de tekeningen heen gaan. Hij herkende de symbolen die gebruikt waren. Een zon als teken van licht en geestelijkheid en een driehoek als teken van oorlog en pijn. De twee symbolen stonden naast elkaar, het waren twee uiterste. Misschien vertelde deze tekeningen wel een verhaal.
"Ik ken deze symbolen. Deze tekeningen moeten een soort spreuk of legende voorstellen. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit wat het dan precies zou moeten voorstellen," zei hij vervolgens zonder zich tot Phyre te wenden. Hij was helemaal opgegaan in de tekeningen. "Ik moet het begin van het verhaal vinden." Hij liep de grot verder in totdat hij al vrij snel bij een wand kwam, de grot reikte niet dieper dan dit.
Hij draaide zich om naar Phyre. "Dit was het einde van de grot, deze tekeningen moeten onze antwoorden zijn," riep hij vervolgens naar haar, waarna hij zich weer tot de wanden richtte.
Plotseling zag hij in de hoek van de grot een soort pijltje staan. Dat zou het begin moeten zijn van de tekeningen riedel. Hij volgde de pijl met zijn vingertoppen en hij kwam langs verschillende tekens. "Hier is het begin," vertaalde hij aan Phyre. "Lang geleden waren er twee broers. Zij waren de heersers van dit rijk," las hij hardop voor. "Wacht, de broers waren tweelingen," herstelde hij zichzelf toen. "Er zou één troonopvolger komen, maar de koning kon niet kiezen." Hij liet zijn vingers langs de tekeningen glijden, de tekeningen werden steeds heftiger en grover getekend. "De broers kregen ruzie en besloten het rijk op te verdelen." Plotseling drong het tot hem door. Dit was het verhaal van Neveah en Corderian. Het verhaal van de eeuwenlange oorlog.
"Phyre, ik denk dat ik weet wat dit is," zei hij, waarna hij haastig naar haar toeliep. "Dit is de historie van onze twee rijken en de legende van de eeuwenlange oorlog." Zijn stem klonk opgewonden. Hier had zijn moeder het dus altijd over gehad, de legende, waarvan niemand wist dat deze bestond, lag in deze grot. Tot vandaag wist hij niet waarom de oorlog gevoerd werd, maar nu werd alles eindelijk duidelijk.
"Denk na, de broers kregen ruzie dus splitsten ze de rijken op, door die ruzie ontstond er een oorlog. Dat is deze oorlog."
Toch had hij het gevoel dat er meer achter moest zitten, er moest nog meer uitgelegd worden. Zoals bijvoorbeeld waarom iedereen krachten had en waarom alle krachten verschilde in vormen en maten. Er moest een reden voor zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De tekeningen waren voor Phyre volledig onbekend. Sommige symbolen herkende, ze zoals de zon en een ander simpel wat nacht betekende, of gevecht. De rest deed haar echt geen belletje rinkelen en ergens vond ze het vervelend dat Dwayne wel alles leek te begrijpen. Hij bekeek de tekeningen alsof het iets dagelijks voor hem was, alsof hij het elke dag had gezien. Het duurde ook niet lang voordat hij symbolen begon te benoemen en zo te herkennen dat hij er echt een verhaal van kon maken. Phyre kon niet veel anders doen dan er naar luisteren, al bleef het haar irriteren dat hij het wel snapte en zij niet.
Toch luisterde naar de sterke, duidelijke stem van Dwayne. Het verhaal ging over twee broers, tweelingbroers zelfs. Blijkbaar hadden de broers een hevige ruzie gehad en hadden ze het rijk in twee rijken verdeeld. Al snel viel bij Phyre het kwartje dat dit niet zomaar een verhaal was. Het was het verhaal over Neveah en Corderian. De twee broers waren hun eerste koningen geweest, hun leiders, maar ook degenen door wie de oorlog was begonnen. Iets wat het verhaal ook vertelde, via de tekeningen en symbolen die er op de muur waren gemaakt.
Dwayne leek ook te snappen wat het verhaal precies vertelde. Waarschijnlijk had het iets langer geduurd omdat hij ook nog eens de tekening om had moeten zetten naar woorden. ‘En het verhaal is overduidelijk verteld door een Corderiaan,’ mompelde Phyre, aangezien zij niet veel van de tekeningen kon maken, maar Dwayne wel. Dat betekende dat het in zijn geschrifttaal was geschreven en niet in die van haar, ondanks dat sommige symbolen en tekeningen haar wel bekend voor kwam. Phyre zette dan ook een stap naar de wanden toe, in de hoop dat ze ook nog iets zou kunnen ontcijferen.
‘Hier staat dat de koningen zelf nog geen krachten bezaten,’ zei Phyre. Haar stem klonk verrast. Verrast omdat ze zowaar een deel van het verhaal hardop had gezegd, en dus de symbolen begreep. Misschien had iemand anders het verhaal af gemaakt. Daarnaast was ze verbaasd, omdat ze er altijd vanuit was gegaan dat iedereen krachten had gehad. Haar broer, haar neefje, iedereen om haar heen had altijd een speciale gave gehad. Voor zover zij had geweten, was het heel normaal. Blijkbaar was dat dus een leugen, of was Phyre te snel geweest om zoiets als normaal te zien, maar ze had echt gedacht dat haar krachten er altijd al waren geweest. Dat ze ook hadden geleefd in anderen, die ver voor haar hadden geleefd.
Zuchtend staarde ze naar de rest van de symbolen. Veel kon ze er niet meer uithalen en ze leken ook totaal niet op de tekeningen die Dwayne zojuist had ontcijferd. Alsof het een compleet andere taal was. Eentje die ze dus ook nooit zou leren begrijpen, want ze had geen idee wat alles betekende. ‘Snap jij hier iets van?’ vroeg ze aan Dwayne, in de hoop dat hij er nog iets meer uit zou kunnen halen, ondanks dat ze het vervelend vond dat hij er meer van leek te snappen. Als het echter allemaal in zijn taal was geschreven, dan was het eigenlijk niet meer dan logisch.
‘Ik herken dat symbool?’ zei ze, toen ze nog eens beter naar de verschillende tekeningen had gekeken. ‘Volgens mij betekent dit heks?’ ze wist het niet zeker. Dat kwam omdat een paar lijnen net wat anders neer waren gezet dan dat zij gewend was, maar in zijn geheel leek het op het symbool dat ze betekende. ‘En die heks heeft volgens mij iets te maken met de krachten,’ zei ze en ze wees naar een ander symbool, wat ze ook herkende.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De symbolen danste voor zijn ogen, het leek wel alsof ze echt tegen hem spraken. Ze leken het verhaal aan hem te vertellen alsof ze een deel van hem waren. Het leek alsof hij ze kon horen.
Opeens voelde hij zijn lichaam lichter worden, net alsof zijn geest uit zijn lichaam getrokken werd. Toen kwam er een flits van allerlei verschillende kleuren licht.
Hij bevond zich nu op een open grasveld. Verward en geheel gedesoriënteerd keek hij om zich heen. Phyre was niet bij hem, hij was niet meer in de grot. Hij bekeek de omgeving en zag dat alles groener was dan hij ooit in kon beelden. Op de velden groeiden talloze kleurrijke bloemen en het gras stond hoog en groen. De bomen waren hoog en vol in de bloei. De lucht, de lucht was opgebouwd uit allerlei kleuren. Nog nooit in zijn leven had hij zoveel prachtige kleuren bij elkaar gezien. Van blauw tot roze en rood, de lucht bezat alle kleuren. Het was magisch.
Plotseling zag hij dat de lucht zijn kleur verloor. Langzamerhand verdwenen de kleuren en werd de lucht grijs. Het grasveld veranderde in een modderpoel en de bomen werden kaal. In de verte zag hij toen een aantal schimmen. Naarmate de schimmen dichterbij kwamen zag hij dat het er meer waren, het was een leger vol met schimmen. Hij bevond zich op het slagveld. Zo snel hij kon wilde hij weg van het veld, maar hij kon zich niet bewegen. Zijn lichaam stond op slot en als aan de grond genageld stond hij daar. Paniek sloeg toe, hij wilde het vuur in zijn lichaam oproepen. Het lukte niet, hij voelde niks. Er was geen passie in hem, geen kracht, geen vuur. Hij voelde zich leeg en ook eenzaam. De schimmen kwamen dichterbij, hij dacht dat hij hier zou sterven. Over enkel seconden zouden ze hem bereiken en dan zou het gedaan zijn met hem. Bedreigend en angstaanjagend naderde het leger hem. Ze hadden helmen op in de vorm van koppen van monsters en hun lichamen waren volledig gehuld in een zwarte substantie. Ze naderde hem met ongekende snelheid, tot ze opeens tot stilstand kwamen. Midden in het leger ontstond een lichtflits, gevolgd door allerlei kleuren. Een stem sprak tot hem. "Dwayne, je moet me helpen. Ik heb je nodig," klonk de stem in zijn hoofd. De stem klonk wanhopig en angstig, maar hij had de stem nog nooit eerder gehoord. Het was een magische stem, een stem die niet op deze wereld behoorde.
Dwayne's hoofd klapte op de grond. De pijn schoot als kogels door zijn hoofd. Met moeite opende hij zijn gesloten ogen. Hij was weer in de grot. Zijn hele lichaam voelde pijnlijk aan, het was net alsof hij zojuist had gevochten. Moeizaam ging hij rechtop zitten, hij keek de grot rond totdat zijn blik op de nog bewusteloze Phyre viel. Zo snel hij kon haastte hij zich naar haar toe. Hij nam haar hoofd op zijn schoot en riep haar naam. Hij twijfelde er niet over dat zij hetzelfde had gezien, maar hij wist niet of ze er ook nog uit zou komen. Haar gezicht kleurde akelig wit. "Phyre, wordt wakker, ik heb je nodig."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De grot was verdwenen. Alsof ze er nooit was geweest. Het leek alsof haar achtervolging op Dwayne nooit was gebeurd. Wat ze dan wel had gedaan, waar ze was, dat wist ze niet. Het ene moment was alles nog kleurrijk geweest, hadden miljoenen kleuren door de lucht gedanst. Het gras was groen geweest en het had gevoeld alsof er eindelijk vrede was tussen de Neveanen en Corderianen. Echter, op het moment waarop Phyre dat had gedacht, was de hele stemming omgeslagen. De kleuren waren verdwenen. Het gras was dor en droog geworden. Korter. Phyre had het voor haar ogen zien verkleuren en zien krimpen. Ze had blaadjes van bomen zien verdwijnen en de kleuren in de lucht hadden plaatsgemaakt voor troosteloos grijs. De schimmen hadden zich ook laten zien in haar hoofd en ze waren steeds dichterbij gekomen, wat een teken voor Phyre was geweest om weg te rennen, zo hard als ze had gekund.
Ze had niet weg gekund. Ze haar benen er niet toe kunnen zetten om te rennen, waardoor ze aan de grond genageld was. Ze had het leger steeds maar weer dichterbij zien komen en ze had de angst in haar lichaam gevoeld. Haar hart had in haar keel gezeten, haar ogen hadden alles afgespeurd, opzoek naar een oplossing. Ze had haar krachten geprobeerd te gebruiken, maar niks had zin gehad. Het leger was als maar dichterbij gekomen. Zo dichtbij, dat Phyre had willen gillen toen ze de schimmen had gezien.
Ook bij Phyre kwam er een witte flits, maar ze kwam niet meteen terug bij haar bewustzijn. Ze bleef het wit zien. Alles wat ze daarvoor had gezien, was weg. Geen slagveld, geen schimmen, wie overduidelijk de overleden soldaten van Neveah en Corderian waren geweest. ‘Dwayne!?’ schreeuwde ze, hopend dat hij er ook was. Want ze wist dat hij hier ook ergens moest zijn. Ze waren beide in de grot geweest, dus hij kon niet zomaar verdwenen zijn. Dwayne gaf echter geen antwoord terug. Wat Phyre nu zou geven voor een flirterige opmerking, in plaats van het eindeloze wit wat ze maar bleef zien.
‘Phyre, wordt wakker, ik heb je nodig.’ Die stem herkende ze! Tenminste, ze dacht dat ze zijn stem herkende. Was het Dwayne? Wie moest het anders zijn?! Dwayne was de enige wie bij haar in de buurt was geweest, dus wie kon anders deze worden uitspreken?
‘Dwayne!?’ Ze riep nog een keer zijn naam, hopend dat zijn stem er nog steeds zou zijn.
‘Phyre.’ Dit keer was het een andere stem. Een stem die ze totaal niet kon plaatsen. Eentje die niet eens menselijk klonk. Alsof het ver van boven kwam. Phyre wist niet meer waar ze moest kijken. Was dit het einde? Alleen maar wit, stemmen die haar tevergeefs probeerden te bereiken?
Plotseling kreeg ze het gevoel in haar lichaam terug. Ze voelde de koude, harde rotsen onder haar lichaam. Pijn die door haar armen en benen schoot en een paar warme handen rond haar gezicht, wat overigens hoger leek te liggen dan de rest van haar lichaam.
Haar ogen gingen langzaam open en ze zag een wazig beeld van een mannelijk gezicht. ‘Dwayne…’ sprak ze zachtjes. Haar beeld werd iets scherper en ze zag dat het inderdaad Dwayne was. Nu pas merkte ze dat hij haar hoofd op zijn schoot had genomen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze aan hem, wetend dat hij hier ook niets mee te maken had gehad. Anders had hij haar vast achtergelaten in de grot. Hij was nog steeds hier en ze kon zelfs een klein beetje bezorgdheid op zijn gezicht spotten.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat Phyre weer bijkwam. Hij voelde zich op dat moment opeens erg alleen. Het was al een schok geweest om zonder het vuur en de passie te zitten, maar dit maakte het alleen maar erger. Het was alsof hij plotseling niks meer had dan alleen zijn lichaam als omhulsel van een eenzame ziel. Als je het goed bekeek, had hij ook niks. Zijn moeder en zijn beste vriend waren vermoord. Zijn ex vriendin was niet meer in zijn leven en Phyre lag hier bewusteloos in zijn schoot. Zelfs het vuur in hem leek langzaam weg te ebben. Iemand was hun krachten aan het afnemen, hij voelde het. Hij wist niet wie of wat het was, maar het was niet menselijk. De hallucinaties die hij had gehad, hadden levensecht aangevoeld en de pijn die hij nu in zijn lichaam voelde, bevestigde dat. Langzaam voelde hij de kracht weg slippen. Er was een grote macht aanwezig en deze macht wilde iets van hen.
Zijn ogen waren nog steeds op de bewusteloze Phyre gericht. Zijn hart maakte een sprongetje toen hij haar ogen weer zag, de glinstering die hij eerder in haar ogen had gezien, was verzwakt. Er was iets aan de hand. Haar krachten werden ook langzamerhand weggetrokken.
Zijn gezicht stond nog steeds bedenkelijk toen Phyre zijn naam zei en vroeg wat er gebeurd was. Hij schudde zijn hoofd en streelde Phyre door haar haar.
"Ik weet het niet," fluisterde hij vervolgens. Hij kon er niet tegen dat hij normaal altijd een oplossing wist, behalve nu. Zijn hersens konden dit tafereel niet bevatten, hij had er nooit iets over gezien in zijn moeders tekeningen. Hij was radeloos.
"Ik weet wel dat het niet goed was. Ik weet niet of jij het ook voelt, maar iemand probeert onze krachten weg te nemen. We moeten hier weg, anders ben ik bang dat dit onze dood kan worden. Misschien wel erger zelfs," zei hij vervolgens, waarna hij Phyre langzaam omhoog hielp en vervolgens op stond. Hij stak zijn hand naar haar uit om haar omhoog te helpen.
Een gedachte overspoelde hem, ze zag er zo kwetsbaar uit opeens, maar zo zag hij er waarschijnlijk ook uit. Onzekerheid en radeloosheid kan een mens ongelofelijk kwetsbaar maken, dat wist hij maar al te goed. Natuurlijk was het menselijk om je soms kwetsbaar en zwak te voelen, maar voor hem was het nooit een optie geweest. Hij haatte het om zijn onzekere kant te tonen, hij haatte het om kwetsbaar te zijn. Hij was liever in de positie om kwetsbare mensen te verzorgen, dan om zelf verzorgd te worden. Zijn moeder was de enige persoon die hem ooit verzorgd had. Hij stond niemand anders toe, hij had zelfs Lucy nooit toegelaten. Er was altijd een afstand tussen hen geweest, een ontastbare afstand die ze beiden niet konden overbruggen. Misschien was dat wel de reden geweest dat zijn gevoelens voor haar waren verdwenen. Hij was geen persoon om echt van te kunnen houden, daarvoor was de afstand die hij nam, te groot. Misschien kon hij zelf ook wel nooit echt van iemand houden, want om van iemand te houden was er kwetsbaarheid voor nodig en dat was een emotie die hij niet wilde laten zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Leegte. Dat was het eerste wat er door haar heen ging toen ze zich echt besefte waar ze was. Ze lag haast in de armen van Dwayne, wie er geschrokken en bezorgd uit zag, maar er was ook nog iets anders. Hij leek kleiner, banger. Voordat ze weg was gevallen, was Dwayne een echte prater geweest. Hij had praatjes gehad, flirterige opmerkingen gemaakt en hij had haar duidelijk gemaakt dat hij niet zomaar te beschuldigen was. Nu miste ze de sterke, stoere uitstalling van de jongen. Wat er aan de hand was, wist ze niet. Wel wist ze dat ze zich heel leeg voelde. Alsof ze ziek was. In eerste instantie wilde ze de oorzaak gooien op dat ze even weg was gevallen, want dat kostte een lichaam vaak veel energie.
‘Denk je echt dat iemand dat kan doen?’ vroeg Phyre verbaasd aan de jongen. Haar stem klonk zwak, nog lang niet bijgekomen van wat er net was gebeurd, maar haar hersenen kregen ook geen tijd om bij te komen. Dwayne had iets gezegd waar ze gedwongen werd om over na te denken. Als er iemand was die hun krachten probeerden af te pakken, dan moesten ze hier inderdaad weg. Dwayne was echter één ding vergeten.
‘We kunnen hier niet uit? We zitten vast. Die muur is niet opeens verdwenen,’ mompelde ze, terwijl de jongen haar probeerde te helpen om overeind te komen. Toen ze recht op haar benen stond, voelde ze zich licht in haar hoofd. Het leek alsof al haar energie magisch was verdwenen, als sneeuw voor de zon. Misschien had Dwayne wel degelijk gelijk en was er iemand die hun krachten probeerde af te pakken. Ze hadden de grot echter niet uit gekund door hun krachten te gebruiken, dus laat staan dat ze er uit zouden kunnen komen zonder hun magie.
Phyre raapte haar zwaard van de grond en keek er bedenkelijk naar. Er was iets anders. Normaal gesproken voelde ze haar energie stromen. Dan wist ze dat als ze iemand met haar zwaard zou raken, diegene behoorlijk veel pijn door zijn lichaam zou trekken. Nu leek het alsof er niets door haar lichaam stroomde. Alsof haar kracht nooit had bestaan. Ze begon steeds meer te geloven in wat Dwayne had gezegd. De grot leek hun krachten af te nemen, specifiek op deze plek. Ze moesten hier weg, want als ze hier nog langer zouden blijven, zou er niets van hen over blijven.
Zo snel als ze kon, liep Phyre de ruimte aan. Heel snel was het echter niet. Wel hoorde ze dat Dwayne haar volgde. Ze keek achterom naar de jongen. Hij leek een compleet ander persoon. Er was niets terug te zien van de jongen die ze had achtervolgd en vervolgens had ontmoet. Er was iets flink mis met deze grot. Phyre wist niet precies wat het was, maar ze wilde hier geen minuut langer blijven.
Hoe verder ze verwijderd waren van de ruimte met de wandtekeningen, hoe meer het nare gevoel wegtrok. Ze voelde zich nog steeds zwak, maar het lichte gevoel in haar hoofd werd wel minder.
‘Dwayne,’ begon Phyre. Ze wist niet precies wat ze hem wilde vertellen, maar ze was hem dankbaar dat hij bij haar was gebleven. Hij had haar, waarschijnlijk, zien liggen op de grond en hij was niet weg gerend.
Phyre kreeg geen antwoord van Dwayne terug, wat ze vreemd vond. Ze draaide zich om en zag dat de jongen volledig verdwenen was. ‘Dwayne?!’ herhaalde ze, dit keer harder. De jongen was nergens te bekennen, terwijl ze nog een aantal minuten geleden naar achteren gekeken en toen was hij er nog wel geweest.
Twijfel trok door haar lichaam. Phyre wist niet wat ze moest doen. Was Dwayne terug gegaan, was ze hem ergens verloren? Voor zover ze wist, was er geen andere afslag geweest en had Dwayne vlak achter haar gelopen. Dus heel ver kon hij niet zijn. Phyre wilde echter niet terug naar de ruimte met de tekeningen, wetend dat ze zich daar alleen maar slechter zou voelen en dat Dwayne daar absoluut niet kon zijn.
Ze haalde een hand door haar witte haren en zuchtte. ‘Nooit meer achter een domme soldaat aan gaan,’ sprak ze zichzelf mompelend toe. Tot nu toe had het haar niet veel gebracht, eigenlijk alleen maar ellende. Nu was Dwayne ook nog eens weg.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het overviel hem een beetje hoe snel Phyre weer op haar voeten was. Hij hield haar bij, maar het kostte hem moeite. Normaal gesproken zou het hem makkelijk lukken, maar hij voelde dat hij steeds zwakker aan het worden was. Bij elke stap die hij zette voelde hij een schok van pijn door zijn lichaam gaan. Het vuur in zijn lichaam begon langzamerhand te doven en dat maakte hem angstiger dan ooit. Hij was nooit bang, zelden, de laatste keer dat hij echt bang was, was toen hij zijn moeder verloor. Misschien was dat nog niet eens echte angst geweest, het was meer een verdriet. Het was een ondraaglijke pijn, een pijn die niet opgelost kon worden met de hulp van een heler. Nee, de pijn die hij toen voelde kon alleen minder worden door de tijd. Zelfs dan zou de pijn nooit helemaal verdwijnen. Waarschijnlijk had het verlies van zijn moeder een leegte in zijn hart achtergelaten. Het was de reden dat hij nooit echt weer van iemand zou kunnen houden. De pijn, de angst en de leegte die hij zou voelen als een dierbare weer zijn leven zou verlaten, zou misschien wel fataal kunnen worden. Mede dankzij zijn kracht die zijn emoties versterkte, zou het voor hem niet mogelijk zijn daar nog ooit boven op te komen.
Op het ene moment was ze nog voor hem en op het andere, was ze er niet meer. "Phyre!" schreeuwde hij terwijl hij tot een stilstand kwam. "Phyre, waar ben je?" Zijn stem sloeg over bij de y-klank. Dit was het moment waar hij zo bang voor was geweest. Hij kende haar amper, maar toch was hij verschrikkelijk bezorgd dat ze opeens uit zijn zicht verdwenen was.
Toen schoot het hem te binnen, misschien was ze helemaal niet geweest wie ze zei dat ze was. Wie weet was zij degene geweest die hen hier had opgesloten. Ze was de hele tijd bezig geweest met het gooien van beschuldigen naar hem, maar misschien was zij wel de reden. Zij zou de heks kunnen zijn. Die witte haren zouden hier zelfs een karakteristiek van kunnen zijn en het feit dat zij wel zo hard weg kon rennen was ook erg verdacht.
Hij zuchtte, hoe kon hij haar zo snel vertrouwen. Normaal gesproken vertrouwde hij mensen amper. Het had hem zeker twee jaar gekost om Lucy echt te vertrouwen en zelfs dan kon hij nog niet alles bij haar kwijt. Waarom had hij Phyre dan zo snel geloofd? Het had vast iets met een spreuk te maken.
Hij vervolgde zijn weg door de grot, dit keer in looppas. De grot zag er hetzelfde uit dan daarvoor, hij verwachtte dat hij op elk moment de edelstenen weer zou tegenkomen. Hij kon de glimmende juwelen al voor zich zien.
In plaats daarvan kwam hij echter iets heel anders tegen. Aan de wanden waar de edelstenen zich eerst bevonden, hingen nu foto's. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat het foto's waren van Phyre. Phyre die aan het lachen was en Phyre toen ze klein was. Ze had een ijsje in haar hand en keek gelukkig in de camera. Hij zag foto's van haar en een klein jongetje. Glimlachend had ze hem in haar armen genomen. Precies naast die foto hing een andere foto. Op deze foto had ze haar zwaard in haar hand, haar ogen stonden vurig. Op de volgende foto was Phyre te zien die bovenop een lijk stond. Dwayne's hart sloeg over. Wat had dit te betekenen? Hij wendde zich af van de foto's. Hij wilde er niet meer naar kijken, dus hij besloot weg te lopen toen hij opeens een stem hoorde.
"Dwayne, loop niet weg. Loop niet weg van de waarheid," klonk de stem. Het was geen vrouwelijke maar ook geen mannelijke stem, zoiets had hij nog nooit gehoord. De stem bezorgde hem kippenvel.
"Dit is niet de waarheid, de foto's van lachende Phyre, dat is de waarheid," riep hij terug, niet wetend of de stem hem zou horen.
"Alles heeft weerskanten, dat weet je toch wel? Zij is de reden dat jij hier vastzit. De reden dat je moeder vermoordt is," beantwoordde de stem hem.
"Jij weet daar niks van. Daar heeft Phyre niks mee te maken!" Het feit dat de stem refereerde naar zijn moeder, liet zijn bloed koken. Het voelde alsof zijn krachten langzamerhand weer terugkwamen.
"Ooh, maar weet jij wel alles van haar? Je dacht net zelf dat zij de reden was dat jij hier bent," zei de stem vervolgens.
Het werd hem te veel. Hij wist dat zij nooit de reden kon zijn dat hij hier was. Hij herinnerde zich nog hoe boos ze was toen ze oprecht dacht dat hij degene was die hen had opgesloten. Hoe kwetsbaar ze in zijn armen lag toen ze de hallucinaties had. Hoe haar glinsterende ogen de waarheid tegen hem spraken.
De stem loog, wie het ook was.
Voor hem doemde plotseling een vrouw op. Ze had witte haren en stond met haar rug naar hem toegekeerd. Phyre!
Zo snel als hij kon rende hij op haar af om haar te omhelzen, hij wist dat ze hier samen uit moesten komen. Toen hij echter zijn armen om haar heen sloeg, gaf ze geen kik. Ze draaide niet om, ze staarde alleen maar voor zichzelf uit.
Dwayne ging voor haar staan en toen hij haar ogen zag, zag hij dat ze dwars door hem heen keek. Het was alsof hij er helemaal niet was. Vervolgens zag hij tranen over haar wang heen lopen, hij zag de woede in haar gezicht. Hij keek de grot rond en zag dat de wanden vol hingen met zijn foto's.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Was het vertrouwen dan toch te snel geweest? Had Phyre haar twijfel toch te snel aan de kant geduwd en de soldaat had geloofd, terwijl ze dat niet had moeten doen? Op dit moment wist ze niets meer zeker. De grot speelde spelletjes met haar, met hen. Dat was tenminste wat ze wilde geloven, maar ze had hem al eerder van bepaalde handelingen verdacht. Misschien waren zijn flirtpogingen wel een soort afweermechanismen geweest. Misschien was hij wel degelijk de tovenaar geweest die haar hier had opgesloten. Misschien was het al die tijd al zijn plan geweest om haar de grot in te lokken, ondanks dat hij dat had ontkend.
Phyre nam plaats op een grote rots en leunde met haar zwaard op de grond, terwijl ze voor zich uitstaarde. Als Dwayne echt degene was die haar hier in had willen lokken, dan had hij het verdomd goed gedaan. Hij had haar vertrouwen weten te winnen. Hij had ontkend dat hij er ook maar iets mee te maken had gehad en hij had zich kwetsbaar opgesteld door te doen alsof de onzichtbare muur het had kunnen winnen van hem. Vervolgens was hij degene die naar de ruimte in de grot was gelopen, waar zij en Dwayne beide buiten westen waren geweest. Phyre kon zich echter niet herinneren dat Dwayne ook bewusteloos was geweest en hij was al wakker geweest toen zij weer bij was gekomen. Dus misschien was dit allemaal wel zijn plan geweest en had hij zich zojuist weggetoverd uit de grond, simpelweg omdat hij dat had gekund. Ze had hem haar rug toegekeerd. Dat was het domste wat ze kon doen als het ging om een vijand. Als Dwayne echt weg was, dan was het haar eigen schuld dat ze hier vast zat. Iets wat ze liever niet wilde toegeven. Ze voelde de frustratie door haar lichaam gieren en het liefst wilde ze op Dwayne af lopen om hem een klap te verkopen.
Aan de andere kant was er een klein meisje in Phyre dat nog wilde geloven in het goede in de wereld, en dus ook in het goede van Dwayne. Hij was misschien haar prooi geweest toen ze achter hem aan was gerend, maar er was iets met die jongen wat ze niet uit haar hoofd kon zetten en daardoor wilde ze ook niet geloven dat hij haar hier achter had gelaten. Ze kon niet indenken dat het allemaal een spel was geweest. Anders had hij het verdomd goed gespeeld.
‘Hij heeft je hier wel achtergelaten,’ sprak een stem plotseling. Geschrokken keek Phyre op. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze niet had gemerkt dat er nog iemand anders in de buurt was. Haar ogen keken de grot rond, maar ze zag niemand. Voorzichtig kwam ze overeind, met haar zwaard in de aanslag. Als er iemand was die haar iets aan zou willen doen, dan zou ze er klaar voor zijn. Ze wist echter niet of haar krachten nog wel zouden werken.
‘Kind, je hoeft je zwaard niet op mij te richten. Dat had je op hem moeten doen, al toen je er achter kwam dat hij je hier heeft opgesloten.’
‘Maar zijn eigen magie werkte ook niet tegen de muur,’ zei Phyre, terwijl ze zich omdraaide richting de vreemde stem. De stem was niet alleen vreemd omdat hij onbekend was, maar ook omdat er iets bekends aan was. Phyre had het idee dat ze de vrouwelijke, hemelse stem al eerder had gehoord. Ze kon het echter niet plaatsen. Ze snapte niet waar de stem vandaan kwam, maar ze probeerde haar omgeving zo goed mogelijk in de gaten te houden. Als er iemand praatte, moest er ook iemand zijn. Tenzij dit opnieuw de grot, of Dwayne, was die een spel met haar speelde.
‘Tovenaars… Ze kunnen van alles. Dwayne is een zeer machtige tovenaar en hij heeft je helemaal in zijn macht. Zelfs nu hij weg is. Je had hem moeten doden toen je de kans had, want alleen op die manier kan je de spreuk verbreken,’ sprak de stem, waarop Phyre haar hoofd schudde. Ze had Dwayne geloofd. Ze wilde hem nog steeds geloven, maar de stem zei precies de dingen waar ze aan had getwijfeld. De stem benadrukte al haar slechte gedachten over Dwayne en het werd steeds moeilijker om vol te houden dat hij niet degene was die haar hier had opgesloten.
Ze had echter moeten merken dat hij weg was gegaan. Er had een spreuk achter haar moeten klinken en dat was niet gebeurd, dus misschien was dit wel de grot. Ze wist niet hoe een grot het voor elkaar kreeg om tegen haar te praten, maar dit was de tweede keer dat de grot haar iets wijs probeerde te maken.
‘Dwayne is niet weg. Hij kan níet weg zijn,’ zei ze hardop, waarop heel hard gelach klonk. Het was spottend en het klonk alsof de stem ver boven haar stond.
‘Geen dingen zeggen waar je zelf niet in geloofd, liedje. Dwayne is weg en dat weten we allebei.’
'Hij is niet weg!' riep Phyre gefrustreerd uit. Ze haalde uit met haar zwaard, maar zoals ze al had verwacht, raakte het enkel de lucht om haar heen. Tranen prikten in haar ogen en gleden vervolgens over haar wangen. Plotseling namen haar ogen iemand waar. Eerst dacht ze dat ze echt gek werd, maar door haar tranen heen zag ze Dwayne staan.
'Dwayne?' vroeg ze zacht, niet wetend of hij wel echt voor haar stond.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het leek wel alsof zijn hart brak toen hij de tranen over haar wangen zag stromen. Hij wist dat ze niet wilde huilen, dat zag hij aan haar houding. Natuurlijk wilde zij, net zoals hij, niet kwetsbaar zijn. Ze zou het in ieder geval niet willen laten zien. Wat haar ook zoveel pijn had gedaan, het had ervoor gezorgd dat ze uiteindelijk barstte. De sterke Phyre, de glinstering die hij eerst in haar ogen gezien had, was veranderd. Meer dan ooit wilde hij haar nu beschermen van wat haar pijn had gedaan. Wie of wat het ook was, hij zou diegene laten boeten. Het was zo vreemd voor hem om zich zo verbonden te voelen met een vrouw die hij amper kende. Een vrouw die hem een aantal uren geleden nog had willen vermoorden.
Herkenning keerde terug in de ogen van Phyre, ze nam hem waar. Ze kon hem zien. Dwayne wist niet of hij het nu goed zag, keek ze niet meer dwars door hem heen of leek dat maar zo?
Toen Phyre zijn naam zachtjes fluisterde, wist hij zeker dat ze hem kon zien. Op het moment dat de laatste klank van zijn naam over haar lippen rolde, nam hij haar in zijn armen. Dat was het enige wat hij al de hele tijd wilde doen sinds het moment dat hij haar zag huilen. Hij wist niet of zij het wel wilde, maar dat boeide hem niet. Hij moest en zou haar beschermen en nu leek het het beste om haar in zijn armen te nemen. Het liefst wilde hij ervoor zorgen dat ze zich veilig voelde en dat ze hem zou vertrouwen. Dat ze elkaar oprecht konden vertrouwen.
Dwayne voelde hoe zijn nog steeds ontblote borst nat werd van de tranen van Phyre. Ze trok niet weg. Daar was hij al meer dan blij om. Ze zeiden niks tegen elkaar, maar hij wist dat het goed zat. Hij voelde het. Hij begon de passie in zijn eigen lichaam weer te voelen. Langzamerhand begon zijn kracht weer terug te keren. Het vuur in zijn hart werd weer aangewakkerd en de lava stroomde door zijn aderen heen. Zijn lichaam warmde weer op. De leegte die hij eerder had gevoeld, maakte plaats voor een opvulling. Voor het eerst in jaren begon hij zich weer compleet te voelen. Hij wist niet wat er precies voor had gezorgd dat hij zich weer zo voelde. Misschien had het zelfs iets met Phyre te maken, want hij wist wel dat op het moment dat hij haar in zijn armen sloot, het leek of hij weer compleet was. Het leek alsof hij eindelijk het missende puzzelstukje in zijn hart gevonden. Het voelde zo werkelijk, zo echt, dat het hem zelfs even beangstigde. Dat betekende niet dat hij van plan was haar los te laten. In plaats daarvan trok hij haar nog dichter tegen zich aan en streelde hij haar door haar zachte witte haren. Hij wist niet hoe ze hier uit zouden komen, maar hij wist wel dat ze er samen wel doorheen zouden komen.
"Ik wil dat je weet dat ik beloof je nooit pijn te doen," verbrak hij de aangename stilte. Hij moest het zeggen. Hij moest haar duidelijk maken dat hij een veilige haven voor haar wilde zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar zwaard was met gekletter op de grond gevallen en haar armen hadden zich een weg gezocht rond het brede lichaam van Dwayne. Phyre had niet eens door gehad dat de tranen geruisloos over haar wangen waren gegleden, totdat ze merkte hoe nat ze de gespierde borstkas van de soldaat maakte. Waarom haar tranen zo rijkelijk vloeiden, wist ze niet. Dwayne leek meer impact op haar te hebben dan ze dacht. Een aantal seconden geleden had ze niet eens geweten of hij echt was geweest, maar hij was echt. Ze voelde de warmte in zijn lichaam weer terugkeren en zijn armen stonden zo strak rond haar lichaam dat ze zich langzaam weer veilig begon te voelen. Wat er net ook was gebeurd, het was over.
Phyre had het idee dat ze een hele tijd zo zou kunnen blijven staan. Alsof dit de meest veilige plek was binnen deze grot, in de armen van Dwayne. Ze wist niet wat er aan de hand was, wat voor trucjes deze grot met haar hersenen uithaalde, maar ze had het gevoel dat die trucjes haar niets zouden kunnen doen binnen de armen van Dwayne. Het voelde warm en veilig en ergens hoopte ze dat hij haar nooit zou loslaten.
Waarom de knuffel zo goed voelde, wist ze niet, maar het maakte haar rustig. Haar tranen waren langzaam gestopt, maar ze vond het nog geen reden om zich terug te trekken van alles. Ze wilde het liefst nog een tijdje zo blijven staan, hopend dat hij dat ook wilde. Wat Dwayne had gezien, wist ze niet. Ze vroeg het zich wel af. Hij had haar meteen in een knuffel getrokken, dus misschien had hij iets soortgelijks meegemaakt.
Phyre keek op toen ze de stem van Dwayne hoorde. Hij wilde haar nooit pijn doen. Iets wat ze, ondanks hun verschillen, meteen geloofde. In de tijd dat ze samen waren geweest, had hij het niet eens geprobeerd. Hij had haar nooit geprobeerd aan te vallen en nu leek hij haar eerder willen te beschermen tegen de krachten in de grot. Voor Phyre was het allemaal nog moeilijk te beseffen. Ze wist niet wat er aan de hand was en wat er zojuist was gebeurd, maar ze geloofde de woorden van Dwayne volledig en ze knikte dan ook voorzichtig. ‘Ik jou ook niet,’ liet ze hem zacht weten. Ze was net zo in paniek geweest dat hij zomaar was verdwenen. Ze zou hem onmogelijk nog pijn kunnen doen. Hij was misschien een soldaat van de vijand, maar hier leek dat er niet meer toe te doen.
‘Ik weet niet wat er met deze grot aan de hand is, Dwayne…’ begon Phyre en ze keek om zich heen. ‘Maar er is iets wat hier spelletjes met ons speelt en ik vind het helemaal niks.’ Het was mentaal slopend, al voelde ze ondertussen wel de vonken door haar spieren trekken. Ook Dwayne leek zich weer sterker te voelen, maar Phyre durfde nu niet meer aan te nemen dat ze haar krachten voor een langere tijd zou behouden. Het leek alsof iemand constant met de aan-en uitknop aan het spelen was, puur uit verveling.
Nu ze een tijdje in elkaars armen hadden gestaan en de rust weer was wedergekeerd, liet Phyre de jongen las. Ze raapte haar zwaard op van de grond en keek vervolgens naar Dwayne. Ergens wilde ze aan hem vragen wat de grot hem had laten zien, maar ze wist dan zij ook haar verhaal moest vertellen. Niet dat ze veel had gezien. Het was eerder de stem geweest die haar zo had gefrustreerd.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Voor even was hij alles vergeten. De oorlog was er niet meer. De grot was er niet meer. De leegte in zijn hart was er niet meer. De kwetsbaarheid was er niet meer. Het enige wat er was, was hun omhelzing. Hij kon aan niks anders denken dan aan Phyre en hoe hij zich in geen tijden meer zo zorgeloos had gevoeld. Het liefst was hij zo voor altijd blijven staan, maar in zijn achterhoofd begon het toch te dagen. Ze moesten vooruit, ze moesten weg uit deze grot. Het was gevaarlijk hier, dat was allang duidelijk geworden. Wie of wat het ook was wat hen bedreigde het bezat meer kracht dan hij ooit voor ogen kon zien. Hun krachten en hun levens waren in gevaar.
Het was duidelijk dat Phyre hetzelfde voelde want kort daarna maakte ze zich los uit zijn omhelzing. Op haar gezicht waren verschillende emoties te lezen van angst tot passie en vermoeidheid. Echter had ze gelijk. De grot speelde spelletjes met hen en dat was niet goed. Ze moesten hier zo snel mogelijk weg, maar waarheen? Toen ze net wegrenden, kwamen ze meteen voor een nieuwe uitdaging te staan. Meteen al hadden ze in een nieuw spel gezeten. Hij vroeg zich af hoe lang hij nog in staat zou zijn om dit te vol te kunnen houden. Het was niet alleen lichamelijk slopend, maar zeker ook mentaal voelde hij zich erg vermoeid. Ze hadden allebei rust nodig, maar hij betwijfelde het of de grot hen dat wel zou geven.
"Ik weet het ook niet. Ik weet wel dat we elkaar niet meer uit het oog moeten verliezen, je zag wel waar ons dat zo net gebracht had," antwoordde hij haar waarna hij zijn hand naar haar uitstak, als een teken dat ze die moest vasthouden. "Het klinkt misschien heel overdreven, maar ik denk dat je mijn hand moet vasthouden. Dan weet ik zeker dat ik je niet zomaar kwijtraak," zei hij met een grijns. Deze keer was het geen flirtpoging geweest, er was iets veranderd tussen hen. Hij was serieuzer tegenover haar geworden en tegenover de situatie die ze onder ogen kwamen. Op dit moment was het geen tijd meer voor nutteloze woorden, het was tijd om acties te ondernemen.
"Als we nu rustig weg gaan hier,-" Hij wilde zeggen, dan kunnen we hier misschien een uitgang vinden, maar hij wist dat dat nutteloos was. Er was geen uitgang, de grot wilde hen hier houden om een bepaalde reden en ze zouden er pas uit kunnen komen als de grot dat zou willen.
De grot leek weer volledig veranderd, opeens stonden ze voor 3 verschillende wegen. Alle wegen leken op elkaar, totdat er opeens edelstenen verschenen op de wanden van elke gang. De een had rode edelstenen, de een had witte edelstenen en die van de ander waren fel blauw.
"Jullie zullen een weg moeten kiezen, wie weet waar het jullie brengt," weergalmde de welbekende stem door de grot heen.
Hij wist niet wat het ook moest betekenen maar hij voelde opeens een warm gevoel in zijn borstkas. Het gevoel trok hem langzaam naar de rode edelstenen toe. Met een verschrikt gezicht keek hij Phyre aan.
"Voel jij het ook?" vroeg hij aan haar terwijl hij zichzelf tegen probeerde te houden. "Oké, ik denk dat we de gang moeten nemen waar we beiden niet naar toegetrokken worden. Dan hebben we een middenweg," legde hij vervolgens uit. Hij realiseerde zich dat ze zich weer in een onmogelijk spel van de grot bevonden, maar deze keer had hij het gevoel dat hij dit spel wel doorhad. Als ze samen een weg zouden kiezen, zou ze dat uiteindelijk samenbrengen. Opsplitsen was voor hem totaal geen optie. Dat had de grot al eerder willen bereiken en dat ging nu niet meer gebeuren. Hij zou Phyre niet meer uit het oog verliezen, dat stond vast.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld