Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Boise, Idaho was geen plaats waar Naylene in eerste voor had gekozen. Ze hield van steden die veel in zich hadden. Universiteiten waar verschillende faculteiten waren. Nieuwe opleidingen die ze kon volgen. In de jaren dat Naylene op deze aarde rond liep, had ze al heel wat vakken gevolgd. Vanaf het moment dat vrouwen echt hadden mogen studeren, had ze haar kans gegrepen en was ze een opleiding gaan volgen.
Boise was niet de plaats waar veel studenten naar toe gingen. Veel beter dan een staatuniversiteit kon je het in de plaats niet krijgen. In het begin had Naylene er een beetje van gebaald. Toch snapte ze wel waar Linn, voor deze plaats had gekozen. De natuur was prachtig. Van mooie zomerdagen tot wit bedekte bergen in de winterperiode. Daarbij had het stadje zeker iets fijn over zich heen. Het was een fijne plaats om te wonen. Dus uiteindelijk was Naylene er aan gehecht geraakt, voor de tijd dat ze er nog door zou brengen.
Zo ging het in haar leven. Zij, Linn, Michael en nog een paar andere vampiers kozen een stad en soms zelfs land uit waar ze zouden wonen. Voor een paar jaar konden ze daar een leven opbouwen. Een opleiding te volgen, in sommige gevallen een baan te nemen. Genieten van het leven, totdat het weer tijd was om weg te gaan. Op een gegeven moment begon het op te vallen dat ze niet ouder werden. Voordat het geval was, waren ze vaak wel weg.
De groep was nu al een tijdje in Boise. Naylene had er voor gekozen om deze keer voor een baan te gaan, in plaats van een opleiding. Soms vond ze het heerlijk om zich te gedragen als een mens. Er waren vampiers die vonden dat het er niet bij hoorde. Naylene wel. Ze had het eeuwige leven. Tijd genoeg om van alles te leren, want dat deed ze het liefst.
Vandaag was het hoofd van Naylene heel ergens anders. Niet alleen bij Ashton, van wie ze een briefje had gekregen om te laten weten dat hij weer in de stad was. Het zorgde er altijd voor dat het hoofd van Naylene verward raakte. Ze was graag in de buurt van Ashton. Ze hadden zelfs een tijdje een relatie gehad. Ze was ooit hard voor hem gevallen, maar hij was ook zo weer uit haar leven gegaan. Nu kwam ze hem eens in de zoveel tijd weer tegen. Alles in haar hoofd schreeuwde het dan uit dat ze niet bij hem in de buurt wilde zijn. Haar hart won het er altijd van. Ze vond de momenten met Ashton fijn en ze liet zich altijd overhalen om in die paar dagen of weken die ze hadden, samen te zijn.
Nu was er echter iets anders waar Naylene haar aandacht naar toe was gegaan. Het was vroeg geweest toen ze op pad was gegaan om wat dingetjes te halen bij de bakkerij waar ze niet heel erg ver vandaan woonden.
Dat was het voordeel aan lang leven, Naylene en Linn hadden eeuwen kunnen besteden aan het verdienen van geld. Wat betekende dat ze nu mooie huizen konden veroorloven voor de grote groep waarin ze samen reisden.
Eén van de belangrijkste dingen aan de groep, was ook echt het zijn van de groep. Iets waar Linn ook wel echt achter probeerde te staan.. Dat betekende dat ze eens in de week een groot ontbijt hadden met de hele familie. Daarvoor had Naylene wat dingetjes gehaald. Ze had echter het een en ander opgevangen bij het bakkerijtje.
Alle spulletjes stonden nu op de tafel. Naylene vond het echter belangrijker om nu het een het andere af te stemmen met Linn. De meeste mensen waren nu toch nog met hun eigen dingen bezig. De meeste waren aan het slapen.
Op die manier trof Naylene, haar beste vriendin ook aan. Niet slapend, maar wel in haar bed.
"Linn?" Vroeg Naylene zachtjes. Ze stapte verder de kamer in, terwijl ze de ochtendjas van haar stoel afpakte. Ze liep naar het bed, waar ze de ochtendjas aan Linn kon geven.
"Ik heb net het een en ander in het stad gehoord en ik vond dat we het even met elkaar moesten bespreken." De twee kenden elkaar het langst. Honderden jaren geleden had Linn er voor gezorgd dat Naylene een nieuwe kans had gekregen op een leven. Sindsdien waren ze met z’n tweeën geweest. Er waren mensen en vampiers gekomen en ook weer gegaan, maar de twee hadden elkaar nog steeds. Ze overlegden al dit soort dingen met elkaar. Linn werd misschien gezien als de leider van de groep, maar ze zou niet zomaar iets drastisch bedenken zonder dat ze Naylene daar van op de hoogte stelde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Boise was al meer dan twee jaar haar thuis. Het was een stad waar ze met veel plezier elke ochtend wakker werd. Zij en haar vrienden hadden hun plek gevonden, ondanks dat er een aantal waren geweest die hadden getwijfeld aan haar beslissing. Het was geen levendige stad, waar elke dag iets gebeurde. Het voelde eerder aan als een groot dorp, maar juist dat was voor Linn een reden geweest om voor een aantal jaar neer te strijken in de natuurrijke stad. De grote villa werd omringd door groen en ze hadden zelfs uitzicht op de bergen. Vanuit haar slaapkamerraam kon ze de tuin zien en de zon begroette haar iedere morgen met een zachte kriebel op haar gezicht. Het was een perfect deel van haar leven, tot nu toe.
Linn had haar groep door de jaren heen zien veranderen. Er waren vampiers bijgekomen, maar er waren er ook een aantal vertrokken. Voor sommigen was het een vrije keuze geweest, anderen hadden hen gedwongen moeten verlaten door de dood. Toch waren er altijd een paar constante factoren in de groep geweest. Factoren zoals Naylene en Michael. Naylene was de eerste geweest wie Linn had veranderd en ze was al die jaren bij haar gebleven. Ze hadden samen de ontwikkeling van de wereld mogen aanschouwen en Linn had gezien hoe haar leergierige vriendin daar gebruik van had gemaakt. Michael was zeker vier eeuwen later bij hen aangesloten, maar Linn zou hem niet meer weg kunnen denken. Sinds het begin van de twintigste eeuw had ze hem mogen ontvangen in haar groep en Linn durfde met zekerheid te zeggen dat hij een waardevolle toevoeging was geweest.
Op dit moment was het rustig in de groep. Iedereen had zijn of haar eigen ding en er waren nauwelijks incidenten. Dit kwam wellicht door Linn haar strenge regels. Drinken van een mens was iets wat ze niet duldde, ondanks dat het in de natuurlijke aard van een vampier zat. Linn wilde zo vreedzaam mogelijk leven samen met de mensen en dit had ze ook meerdere keren duidelijk gemaakt aan de andere, bovennatuurlijke wezens die aanwezig waren in de stad. Zij waren immers niet de enigen.
Mocht het toch gebeuren, dan was Linn bereid om de vampier in kwestie een tweede kans te geven. Linn was zich er echter van bewust dat niet iedereen kon, of wilde, veranderen. Soms was het tijd om iemand op te geven, hoe erg dat op sommige momenten ook was.
Linn haar ochtend was net begonnen en van wat ze had kunnen horen, was het nog rustig geweest in huis. Daarom had ze ook nog geen aanstalten gemaakt om uit bed te komen. Ze had zich op haar zij gedraaid om te genieten van haar uitzicht, zoals ze dat bijna elke ochtend deed. Nu het zomer was, was het vaak elke dag prachtig weer.
Naylene had haar naam al gefluisterd voordat ze binnen was gekomen, waardoor Linn overeind was gekomen. Ze had haar vingers door haar zwarte haren gehaald, om ze nog een beetje te fatsoeneren. Ondertussen was Naylene binnen gekomen en bood ze haar een ochtendjas aan. Dankbaar nam Linn haar satijnen kimono aan. Ze bond het lint rond haar middel, terwijl ze luisterde naar wat Naylene te zeggen had. Ze had iets opgevangen, zoals Naylene dat wel vaker deed. Haar roodharige vriendin was van nature nieuwsgierig en die eigenschap had hen al meerdere malen geholpen. Linn wist echter dat Naylene zich echt niet zomaar zorgen zou maken om iets en ook in haar ogen was een serieuze blik te lezen.
‘Natuurlijk,’ zei Linn, waarna ze wat opschoof en naast haar op bed klom. Ze was zich er van bewust dat ze in een huis vol vampieren nooit de volledige privacy hadden. Er kon altijd iemand zijn die meeluisterde. Meestal was die iemand Michael, maar hij wist net zo goed als zij dat ze hem ook in vertrouwen zou nemen als dat van belang was.
‘Wat heb je gehoord?’ vroeg ze aan Naylene. Linn hoopte dat het niet iets te ernstigs was. Voor zover ze wist, had iedereen uit de groep zich gedragen. De vampieren in haar groep hadden dezelfde waarden en normen als zij had. Misschien dat er juist iets aan de hand was met de anderen. Misschien had Naylene iets opgevangen over de weerwolven of juist over de heksen. Wat het ook was, Linn was bereid om naar haar te luisteren en om samen met haar de juiste oplossing te zoeken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De wereld hield genoeg schoonheden in zich. Op sommige momenten waren ze moeilijk te doen. De vreselijke verhalen die in het rond gingen. De haat en nijd. Er waren genoeg dingen om even niet het positieve van de wereld in te zien. Toch kon Naylene altijd terug grijpen naar de mooie dingen die ze op aarde had gezien. Er waren geweldige plaatsen die ze in haar lange leven had bezocht. Mensen die ze had leren kennen.
Geluk zat niet in geld. Naylene en Linn hadden genoeg geld bij elkaar gespaard. De twee zouden zich nooit zorgen hoeven te maken over een woonplaats, niet als het ging om financiële middelen. Ook dat was wel eens anders geweest. In het begin van de vriendschap hadden de twee zich alleen in de nacht kunnen verplaatsen. Naylene had toen ze leefde een paar heksen gekend en gelukkig hadden zij hen al snel kunnen helpen. Ringen, was hetgeen wat er voor zorgde dat ze niet opgesloten hoefden te zitten als het dag was.
In de loop van de jaren had Naylene haar contacten met de heksen onderhouden. Er waren een paar Covens op de wereld die haar hielpen. Dat zorgde ook weer voor contacten in andere landen. Voor de groep waar Naylene in leefde had het vooral voordelen gehad. Iedereen kon rondlopen in het daglicht. Ook in deze stad waren er verscheidene heksen, net zoals dat er weerwolven waren. Met z’n allen hadden ze een afspraak dat er niets zou gebeuren met de mensen die in het stadje leefde.
Naylene was gewend om mensen niet te hun dood aan toe leeg te drinken. Tegenwoordig dronk ze niet meer van mensen, maar deed ze het met bloedzakken die ze van het ziekenhuis kregen. In het begin had ze geen andere keuze gehad, toen bestond er nog niet zoiets als bloedzakken, niet op zo’n grootschalige manier als tegenwoordig. Het stemmetje in Naylene haar achterhoofd had er echter voor gezorgd dat ze altijd voorzichtig had gedaan. Mensen bijten, net genoeg bloed om te voeden en dan diegene het weer laten vergeten.
Nu wilde Naylene er niet meer aan denken om van mensen te vinden. Er waren vampiers die dat zagen als het doel van vampier zijn. Ze hielden van de jacht. Voor Naylene was haar bloedlust alleen maar iets wat haar op sommige momenten tegenzat. Daar kon ze mee leven, omdat ze wel de kans had gekregen om eeuwig te leven. Voor altijd door te kunnen leren. Maar ook zeker tijd door te kunnen brengen met Linn en Michael.
Als Naylene de nood zag om Linn in te lichten van hetgeen wat ze had gehoord, deed ze dat ook meteen. Ze ving vaak iets op, wat deels kwam door haar vampier gehoor, maar ze was ook zeker op de juiste plek, op het juiste moment. Nu wilde Naylene ook zeker delen wat ze te weten was gekomen, ondanks dat het zou betekenen dat ze moest vertellen dat Ashton ook in de stad was.
Toen Naylene haar schoenen uit had getrapt en bij Linn op bed was gekropen, keek ze even naar buiten. De natuur in Boise was geweldig en ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen. Ondanks dat er nu al genoeg aan de hand was en dat moest ze nu echt even kwijt. "Ik was bij het bakkerijtje een paar straten verder. Die van Carole?" Het was wel een bekende naam in Boise. Ze het ongetwijfeld het meeste populaire tentje van de stad. "Ik overhoorde een gesprek. De kleuterjuf is gisteravond niet thuisgekomen. Heeft niets van zich laten horen, wat blijkbaar niets voor haar is"
Naylene zou zich niet zomaar zorgen om iemand die niet thuis was gekomen. Zoiets kwam vaker voor, one nightstands waren tegenwoordig heel erg normaal. "Ik dacht er niet veel over, totdat ik op de weg terug Calum hoorde praten met z’n twee teefjes." Naylene moest zelf wel een beetje lachen om de bijnaam die ze de twee meiden had gegeven. Er waren wel meer weerwolven, maar die twee meiden waren het meest aanwezig. "Ze hebben bewijs gevonden dat het waarschijnlijk door een vampier is gedaan. Bloedsporen in het bos. Maar nog geen lichaam."
Naylene kon aan Linn zien dat ze haar wilde vertellen dat het geen van hen kon zijn. Iets wat ze zelf ook wist. Geen van hun groep zo op die manier met een mens omgaan. Ze kende echter wel iemand die wel zo met mensen om ging, zeker met jongvolwassen vrouwen. Ze wilde er echter niet over nadenken dat Ashton dit had gedaan.
"Ashton is in de stad. Wat betekent dat Rhi en haar groep er ook zijn." Zei Naylene wat zachter. Ondanks dat de volume toch geen nut had. Als er iemand mee wilde luisteren met het gesprek, dan zouden ze het wel meekrijgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De mensen binnen de stad waren zich er niet van bewust hoeveel bovennatuurlijke wezens er wel degelijk leefden. Dat was dan ook het beste, omdat mensen er vaak niet goed op reageerden. Zowel vampieren, heksen als weerwolven werden als monsters gezien en ondanks dat het in sommige gevallen zeker waar bleek te zijn, probeerden ze in deze stad allemaal met elkaar samen te leven. Daarom waren er afspraken gemaakt. De mensen bleven veilig, niemand deed elkaar iets aan. Er werd overlegd en bij wantrouwen kreeg iedereen een eerlijke kans om zichzelf, of zijn of haar groep, te verdedigen. Het was nog niet vaak voorgekomen, maar door de bezorgde uitdrukking op Naylene haar gezicht, bedacht Linn zich dat het misschien wel nodig zou zijn.
Linn liet haar beste vriendin het verhaal vertellen. Blijkbaar had ze het één en ander opgevangen over een jonge vrouw die niet thuis was gekomen. De kleuterjuf. Er waren er wel meer in de stad, maar geen was zo bekend als Edyn Jenkins. Linn had haar nog nooit ontmoet, maar ze had genoeg verhalen gehoord om te weten dat het één van de meest lieve, oprechte personen was die er maar bestond. Ze had haar wel een paar keer gezien, of horen praten, waardoor ze toch wel een indruk van haar had gevormd. Daarom vond ze het ook niks dat Naylene vertelde dat de kleuterjuf niet thuis was gekomen, ondanks dat het nog niks hoefde te betekenen. Iets wat Naylene ook wist, dus Linn ging er vanuit dat er nog meer achter het verhaal zat.
Al snel kwam Naylene er mee. De weerwolven hadden het niet vertrouwd en waren het bos in gegaan. Ze hadden bloedsporen gevonden, maar geen lichaam. Ondanks dat Linn wel had moeten lachen om de benaming voor de twee vrouwelijke weerwolven, zag ze de ernst van de situatie wel degelijk in. De weerwolven namen aan dat een vampier het had gedaan, terwijl Linn er van overtuigd was dat niemand uit haar groep zoiets zou doen. Dat was tegen de regels. Nog voordat ze dat kon zeggen, ging Naylene al verder met haar verhaal.
Ondanks dat de grotere mededeling was dat Rhi in de stad was met haar groep, waar Ashton slechts een klein deel van was, gingen Linn haar gedachten toch als eerste naar de jongen. Ashton was een vampier die ze in de jaren zestig hadden leren kennen. Hij was nog maar een paar maanden een vampier geweest en had zich voort bewogen in de nacht, zoals de meesten dat hadden gedaan. Hij had een hele andere levensstijl gehad dan zij en Naylene, maar toch had dat Naylene niet tegen gehouden. Ze was volledig gevallen voor de jongeman met de donkerblonde krullen en de bruingroene ogen. Linn had hem verwelkomend opgenomen in haar groep en had gehoopt dat hij zou veranderen, deels voor Naylene. Jammer genoeg had ze het, na jaren, moeten opgeven. Ashton had niet kunnen leven volgens Linn haar regels en zelfs Naylene haar smeekbedes hadden niks uitgehaald. Toch was de liefde tussen Ashton en Naylene nooit weggevaagd en zagen en spraken ze elkaar waar ze dat konden.
Voorzichtig legde Linn haar hand op die van Naylene. ‘Je bent bang dat het Ashton is die er voor heeft gezorgd dat de kleuterjuf niet meer thuis is gekomen,’ concludeerde ze. Linn moest toegeven dat ook haar gedachten als eerste naar Ashton gingen, ondanks dat de gehele groep van Rhi het zou kunnen hebben gedaan. Misschien zelfs wel Rhi zelf. Al betwijfelde Linn dat laatste. Rhi zou haar aanwezigheid op een andere manier kenbaar maken.
‘Ik wil nu niet met beschuldigingen gaan gooien. Voor nu is het belangrijkste dat we Calum en de heksen inlichten, zodat ze weten dat het niet onze fout is.’ De weerwolven hadden hun onderzoek al gedaan en ondanks dat ze niet fout hadden, hadden ze wel de verkeerde verdachten voor zich. Linn wist zeker dat de weerwolven, en voornamelijk de twee meiden, er alles aan zouden doen om de schuld op Linn en haar groep te schuiven. Zelfs als Linn zou uitleggen dat het geen van haar vampiers was geweest.
‘En je moet met Ashton praten,’ hoorde Linn achter zich. Ze draaide zich om en zag Michael in de deuropening staan. Ze had kunnen weten dat hij zou luisteren naar hun gesprek. Linn draaide zich om naar de blonde jongen. ‘Goedemorgen, Michael. Wat fijn dat je ons gesprek zo verstoord.’
‘Als Nay niet had gewild dat niemand had geluisterd, had ze wel de kraan aangezet of wat dan ook,’ wierp Michael tegen, waarna hij tegenover de twee vrouwen kwam te staan. Hij richtte zich voornamelijk tot Naylene, merkte Linn. Iets wat niet vreemd was, want Michael had door de jaren heen al vaak genoeg aangegeven dat hij niet dol was op Ashton. Linn deelde die mening met hem, maar ze wist ook dat liefde iemand ontzettend blind kon maken en dat ze er alles aan zou kunnen doen om Naylene haar ogen te laten openen en dat het alleen zou gebeuren als Naylene zelf in zou zien wat voor een egoïstisch persoon Ashton werkelijk was.
‘Je weet dat er een grote kans is dat Ashton hiervoor verantwoordelijk is. Hij gaat altijd voor de mooie, onschuldige meisjes die met gemak voor hem vallen,’ zei Michael.
Linn stond op, omdat ze wist dat Michael en Naylene hier nog uren over door zouden kunnen praten. ‘Het maakt nu niet uit wie het heeft gedaan, Mike. Het belangrijkste is dat we de rest van de stad overtuigen dat wij het niet zijn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In haar lange leven had Naylene het genoegen gehad om veel nieuwe wezens te leren. Normale mensen. Heksen, weerwolven en natuurlijk ook vampiers net zoals zij was. Het meisje had zich altijd op haar gemak gevoeld bij heksen in de buurt. Uiteindelijk was ze blij dat ze in Boise neer was gestreken, want de variatie aan heksen hier was groot.
Waar Naylene andere had ontmoet en ook binnen de kortste keren weer was vergeten. Was er één iemand die nooit uit haar hoofd zou gaan. De eerste keer dat Naylene, Ashton had gezien, was voor haar lachwekkend geweest. De lach was in de tijd dat ze hem beter had leren kennen, nooit van haar gezicht af gegaan. Er kon best worden gezegd dat ze head over heels was gevallen voor de jongen. Er waren maar een paar weken voor nodig geweest, waarin Naylene totaal verknocht was geraakt aan de jongen.
Sterke gevoelens zoals liefde werden door vampiers nog sterker gevoeld. Naylene had alles over gehad voor de jongen die zomaar haar leven in was gewandeld. Nooit had ze gedacht dat hij binnen een paar jaar ook weer zo weg was gegaan. Ze had het begrepen, zelf had Naylene ook wel gezien dat het niet had gewerkt. Ashton, in de groep van Linn, was als een leeuw in een klein kooi met daarnaast een groot stuk vlees. Op een gegeven moment was het verkeerd gegaan. Toch had het gevoeld alsof haar hart in duizenden stukjes was gebroken.
In de jaren daarna had Naylene het voor elkaar gekregen om al die stukjes weer op te rapen. Linn en Michael hadden haar daar mee geholpen.
Toch was het iedere keer wanneer Ashton in de buurt was, alsof hij haar hart vast hield. Hem er op ieder moment uit kon rukken. Iets wat niet fijn hoorde te voelen, maar het deed het wel. Want die greep op haar hart was aan de ene kant gevaarlijk, maar aan de andere kant was het ook zeker een gevoel dat heel haar lichaam in vuur in vlam kon zetten. Haar hele hoofd op hol kon brengen.
Naylene had de aanwezigheid van Ashton het liefst zo lang mogelijk voor zich willen houden. Ze wist hoe Linn was. Ze deed haar best om het niet te laten zien, maar soms was het medelijden in haar ogen maar al te goed te zien. Haar beste vriendin had er nooit een geheim van gemaakt dat ze Ashton niet mocht. Linn was er niet alleen in, want daarin had ze Michael zeker achter zich staan. Soms was het niet makkelijk om in haar eentje tegenover die twee grote meningen te staan.
Voorzichtig knikte Naylene. Hoe graag ze ook wilde dat het niet zo was, er was een grote kans dat de verdwijning van de kleuterjuf in de handen van Ashton lag. Ondanks dat de rest van de groep van Rhi er ook toe in staat was, was had dit alles waar Ashton van hield. Naylene kon het zo voor zich zien hoe hij het meisje tot het uiterste had gedreven in het bos, een plaats waar toch niemand was geweest.
Voordat Naylene iets uit kon brengen verdween Michael in de kamer. De redhead was zich er maar al te goed van bewust geweest dat iedereen mee had kunnen luisteren. Van haar hadden ze gemogen. De kans had er ingezeten dat Michael binnen was komen stormen en dat had hij inderdaad gedaan. Er op wijzend dat Naylene het gesprek inderdaad had kunnen verbloemen. Wat ze niet had gewild, de rest van de groep zou hier over moeten horen, zeker als ze met de rest van de bovennatuurlijke wezens in de stand moesten spreken.
"Ik ken Ashton zijn patroon." Daar hoefde Michael, Naylene echt niet op te wijzen. Ze vond het niet prettig om er aan te denken dat Ashton het voor het meisje was gegaan. Dan had ze liever dat Rhi het had gedaan, de jonge vampier ging toch over lijken om te krijgen wat ze wil.
"Linn heeft gelijk. We moeten een vergadering regelen." De groepen konden het met elkaar vinden. Soms was het ongemakkelijk om in een kamer te zitten met iemand die je met één beet kon vermoorden. Weerwolven waren onvoorspelbaar. Ze konden dan misschien wel alleen veranderen als het volle maan was. Toch hadden ze allemaal eenzelfde soort karakter, in veel gevallen waren ze opvliegend, wat niet zou helpen bij het uitleggen van de onschuld van hun groep.
Naylene stapte op van het bed en schoof weer in haar schoenen. "Daar gaat ons ontbijt." Niet dat het heel erg was. Naylene wist echter wel hoeveel waarde Linn er aan hechtte. Eens in de week ontbeten ze met zijn allen. Zolang als ze zich het kon herinneren was het al zo geweest.
"Nu jij hier toch bent, kan jij er misschien voor zorgen dat iedereen bij elkaar komt?" Dat was wat Linn had besloten. Michael kon er vast voor zorgen dat iedereen bij elkaar kwam. Dan zou Naylene iets minder opmerkingen krijgen over Ashton.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sommige liefdesverhalen pakten beter uit dan anderen. Linn gunde iedereen liefde, zeker haar beste vriendin. Ze had dan ook gehoopt dat Ashton de persoon had kunnen zijn met wie Naylene haar eeuwige leven had kunnen delen, maar het geluk had niet mogen baten. Naylene was al jaren verwikkeld in een strijd tussen haar geest en haar hart. Iedere keer leek haar hart te winnen, juist omdat Ashton dat zo goed had ingepakt. Iets wat Linn iedere keer weer pijn deed als ze het zag. Ook nu merkte ze aan Naylene dat haar gedachten overuren maakten, voornamelijk over Ashton. Linn wilde haar graag vertellen hoe het zat, maar zo gemakkelijk zou het helaas nooit zijn. Elke keer als Ashton in beeld kwam, werd het alleen maar ingewikkelder.
‘Misschien kunnen we er een lunch van maken,’ opperde Linn. ‘Het zou zonde zijn van alle lekkere dingen die je hebt gehaald.’ Een gezamenlijk ontbijt zat er nu niet meer in. Het was niet de grootste ramp van de wereld, maar Linn vond het fijn om één keer in de week met z’n allen te eten. Om te horen waar iedereen stond, wat hun plannen waren. Niet om hen te controleren, maar wel om te weten hoe het met de leden van haar groep ging en of er iets was waar ze eventueel bij zou kunnen helpen. Het ontbijt van vandaag zou er voor moeten wijken, maar wie weet zou het later op de dag als lunch kunnen gelden. Desnoods zouden ze het verplaatsen naar morgen.
Linn keek naar Michael. Dat hij niet blij was met Ashton zijn komst, was duidelijk. Michael had hem nooit echt gemogen en had ook nooit zijn best gedaan om het te verbloemen, zeker niet tegenover Naylene. Zijn groene ogen hadden nu dan ook een behoorlijk strakke blik en zijn donkere wenkbrauwen waren gefronst.
‘Waarom moet ik dat doen? Kunnen we niet beter meteen beginnen met zoeken?’ stribbelde Michael tegen, maar Linn was het eens met Naylene. Michael was degene die op dit moment iedereen bij elkaar zou kunnen halen. Als zij het zou doen, zouden de weerwolven er misschien verkeerd op reageren. Daarnaast was het zoeken van de kleuterjuf zeker iets wat op haar prioriteitenlijst stond, maar als ze nu al zouden zoeken, zou het lijken alsof ze iets te verbergen zouden hebben. Dat was niet het geval, maar Linn wilde niet iemand een reden geven om haar te wantrouwen. Dat had de verdwijning van de kleuterjuf al genoeg gedaan.
‘We zullen haar zoeken als we het met de anderen hebben besproken,’ zei Linn enkel tegen Michael, waarna ze overeind kwam van haar bed. ‘Laat ze maar weten dat we ze over een uur hier verwachten.’
Met tegenzin was Michael de kamer uit gegaan. Naylene had Linn alleen gelaten, zodat ze zich had om kunnen kleden en klaar had kunnen maken voor de vergadering. Terwijl ze haar make-up had gedaan, had ze nagedacht over wat er tijdens de vergadering zou worden gezegd. Niemand wilde dat de mensen onder iets zouden leiden. Linn gokte dat ze de heksen zou kunnen overtuigen dat het niemand van haar groep was. Bij de wolven was het anders. Weerwolven en vampieren waren altijd al vijanden van elkaar geweest. Het zat in de natuur, wat het des te moeilijker maakte om een goede band met elkaar op te bouwen. Linn had haar best gedaan om Calum te laten zien dat ze geen kwaad in de zin had, maar hij leek haar lang niet altijd te geloven.
Nadat Linn klaar was geweest, had ze de rest van de groep geïnformeerd dat het ontbijt niet plaats zou vinden, maar dat ze zich wel tegoed zouden mogen doen aan al het lekkers wat er al had gestaan. Daarna was ze naar één van de grotere ruimtes in het huis gegaan, waar ze had gewacht op haar gasten.
Naylene en Michael hadden haar al snel vergezeld en zo waren er steeds meer mensen binnen komen druppelen. De burgemeester was als eerste gekomen, want ook zij moest weten wat er speelde, vond Linn. Daarna waren er drie heksen binnen gekomen. Rain, die over het algemeen als de leider werd gezien en met wie Linn ook het meeste contact had. Ze was gevolgd door twee jongens: Cameron en Desh. Als laatste waren de weerwolven binnen gekomen. Calum en zijn teefjes, zoals Naylene hen had genoemd. Toen iedereen de kamer had betreden, had Michael de deur gesloten.
‘Bedankt dat jullie hier zo snel konden komen,’ zei Linn tegen de rest, terwijl ze met haar handen op de tafel leunde. ‘Ik weet zeker dat jullie ondertussen allemaal hebben gehoord dat de kleuterjuf, Edyn Jenkins, gisteravond niet thuis is gekomen en niets van zich heeft laten horen.’
‘Waarom zeg je niet meteen dat jullie het hebben gedaan? Dan kunnen we tenminste verder met ons leven, zonder bloedzuigers in onze stad,’ sprak één van de twee vrouwelijke weerwolven. Twee ijsblauwe ogen waren op Linn gebrand en ondanks dat Linn het liefste terug wilde snauwen, hield ze zich in.
‘Ik wilde eigenlijk het tegenovergestelde zeggen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Samenleven met verschillende soorten groepen was niet altijd makkelijk. Zeker niet als ze van nature op elkaar hoorden te jagen. Vampiers hoorden van mensenbloed te leven. Weerwolven jaagden op hun beurt weer op weerwolven. Heksen zaten daar middenin. Zij waren het meest menselijk en bestonden om de balans van de natuur goed te houden. Vampiers en weerwolven konden die namelijk behoorlijk verpesten.
Vergaderingen hadden al wel eens bewezen om moeilijk te zijn met de groep waar ze zich nu in bevonden. Naylene wist maar al te goed hoe het kwam. Hun eigen groep was niet de moeilijkste, maar dat vonden de weerwolven ook vast van zichzelf. De twee meiden in de groep hadden echt een behoorlijk ego. Daarbij was er het een en ander gebeurd in die groep, wat Naylene totaal niet respecteerde.
Calum was al een paar jaar de leider van de weerwolven, Naylene ging er vanuit dat het kwam omdat hij de eerste was geweest. Lotus, Lennon en Liam, wat Naylene als een leuk trio vond klinken waren er daarna bijgekomen. De twee meiden waren het ergste, maar Liam was ook zeker niet op zijn mond gevallen.
Er kon veel over de groep worden gezegd maar ze waren er altijd voor elkaar en ze wilde het beste voor anderen. Dat was in ieder geval wat Naylene had gedacht totdat ze het verhaal van Desh had gehoord. Een jongen die toen hij veranderde in een weerwolf, er achter was gekomen dat hij ook de gaven van een heks had. Iets wat helemaal niet vaak voor kwam, dit was de eerste keer dat Naylene er van had gehoord. Omdat het nieuw was betekende het niet meteen het niet meteen dat het iets slechts was.
Ondanks dat Desh niet welkom was bij de groep van de weerwolven, had hij nu wel zijn plek gevonden bij de heksen. Naylene kon nog wel aan hem zien dat hij zich iets wat ongemakkelijk voelde, maar daar kon ze maar al te goed inkomen.
Naylene moest het rollen met haar ogen onderdrukken toen één van de vrouwelijke weerwolven haar mond opentrok. Lotus was haar naam. Waar haar naam misschien liefelijk klonk, haar woorden waren venijnig. Het opvliegende karakter kwam zeker bij haar naar voren.
Zelf had Naylene plaats genomen naast Linn. Dat was haar plaats, al jaren lang. Het was niet dat Linn hoger dan haar stond, helemaal niet. Als er iets moet worden besloten deden ze dat vaak met z’n allen. Toch was Linn van nature meer een leider, diegene die voor mensen kon spreken. Betere woorden kon vinden. Voor Naylene was het haar taak om naast haar vriendin te staan, haar aan te vullen waar het nodig was.
"Dus je wil zeggen dat het niet door een vampier is gedaan?" Vroeg Cameron, een van de heksen.
Voorzichtig schudde Naylene met haar hoofd. Natuurlijk zorgde dat meteen voor ophef. Het meisje bleef echter zo rustig mogelijk. "Er is een grote kans dat het door een vampier is gedaan. Jullie weten echter allemaal dat onze manier van leven niet strookt met hetgeen wat er is gebeurd." Zelf was Naylene trots op de manier waarop ze leefden. Mensenbloed was wel haar keuze, van dierenbloed kon ze niet leven. Ze was echter niet iemand die mensen pijn wilde doen, ze zou nooit iemand vermoorden. Ze wilden hen niet aanvallen. Daar was de band met de burgermeester handig voor, want door haar had Linn ook connecties met het ziekenhuis.
"Er is een andere groep vampiers in de stad." Naylene keek opzij naar Linn en Michael. Ze vond het gek dat Ashton in de stad was. Soms leek hij echt uit het niets te komen. Zo ook nu. Deze stad was niet de plaats waar Ashton voor zou kiezen. Rhi ook niet. Beiden hielden ze van grote steden, plaatsen waar ze in de anonimiteit konden blijven. Ergens baarde dat Naylene zorgen, want het betekende dat Rhi hier met een reden naar toe was gekomen. Wat die ook was, het kon geen goede zijn.
Er was wat hectiek ontstaan in de ruimte. Gefluister her en der. Maar zelfs gefluister kwam bij de meeste van hen heel erg goed binnen. Naylene zou zich kunnen focussen op ieder gesprek in de ruimte, mocht ze dat willen. Op het moment was daar geen tijd voor, ook niet om er over te fluisteren.
"Het is handig dat we even centraal blijven." Gaf Naylene aan. Ze vond het zelf gek dat ze hier nu stonden. Dat dit gesprek over Ashton ging, over wat hij misschien had gedaan. Ze wist nog steeds dat de kans het grootst was dat Ashton diegene was geweest die hier verantwoordelijk voor was.
"Wie zegt dat die bloedzuigers niet bij jullie horen! Dat het niet een van jullie was en dat jullie het nu maar op een andere gooien?" Dit keer was het de andere teef van Calum, Lennon, die een opmerking had. Naylene was er nu al klaar mee, dit soort opmerkingen zouden blijven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wolven hadden hen altijd al het meeste problemen gegeven. Linn snapte goed waar ze vandaan kwamen. Wolven en vampieren waren geduchte tegenstanders. Geboren aartsvijanden, ongedacht de situatie. Misschien zat het dan ook wel in hun aard om alles af te kraken, of te verdraaiden wat Naylene en Linn de groep duidelijk probeerden te maken. Linn wist echter zeker dat de twee meisjes het er nu om deden om Linn en haar eigen groep zwart te maken. Iets wat ze niet toe zou laten, net zoals dat ze zich niet uit zou lokken door de beschuldigende woorden van de roodharige weerwolf. Hun leider, Calum, bleef ondertussen stil. Dat hij het toeliet, zei voor Linn ook wel genoeg.
‘Als het één van ons was geweest, dan had ik daar al lang maatregelen voor getroffen,’ zei Linn. Ze richtte zich tot de leiders van de andere groepen, wat op dit moment de burgermeester, Rain en Calum waren. ‘Wat jullie ook allemaal weten. We hebben een afspraak gemaakt. Ik heb jullie beloofd dat onze groep geen enkel mens pijn zou doen en tot op de dag van vandaag hebben ik, en mijn groep, zich aan deze afspraak gehouden.’
Het bleef stil in de groep. Zowel Lotus als Lennon leken geen weerwoord meer te hebben. Hun leider had nog altijd niks gezegd en ook de heksen leken de woorden nog eens goed op zich in te nemen. Uiteindelijk was het de burgermeester die haar keel schraapte en iets wilde zeggen: ‘Wat weten we van de andere groep vampiers?’
Linn keek opzij naar Naylene en Michael. Linn wist dat ze het meteen op Ashton kon gooien, maar Ashton was lang niet het grootste gevaar dat zich in de groep bevond. Dat was bij verre weg Rhi. Linn was jaren geleden met haar in aanraking gekomen en ze had Rhi zoveel kapot zien maken dat Linn noodgedwongen de hulp van jagers in had moeten schakelen. Rhi was gevangen genomen en voor zeker tien jaar had Linn niks meer van haar vernomen. Ondertussen had Linn wel geweten dat Rhi weer vrij rond had gelopen en dat ze haar eigen groep had verzameld, maar Linn had nooit verwacht dat Rhi haar op zou zoeken. Ze kon niet met zekerheid zeggen dat zij de reden was dat Rhi hier was, maar ze had haar vermoedens.
‘Het zijn vampiers die geen rekening houden met de mensen om hen heen. Ze leven, zoals zij geloven, dat een vampier moet leven. Ze genieten van de jacht, als echte roofdieren en ze zullen niks geven om ook maar iemand in deze stad.’ Ze kende niet elke vampier, maar ze wist hoe Ashton was en ook Rhi haar manier van werken kende ze zelf maar al te goed. Als de rest van de groep daar ook maar een beetje op zou lijken, dan zou niemand in Boise nog veilig zijn voor de nieuwe groep.
‘Kunnen ze in het daglicht lopen, zoals jullie?’ vroeg Rain, waarop Linn haar schouders ophaalde. ‘Sommigen, niet iedereen denk ik.’ Ashton en Rhi waren er toe in staat, maar Linn wist niet in hoeverre Rhi zich bekommerde over het leven van haar groep. Linn probeerde, door middel van de heksen, iedereen een daglichtring, of een ander sieraad, te geven. Op die manier, met de magie van de heksen, konden ze zich voortbewegen als het dag was.
‘Dus we moeten zorgen dat de burgers zowel overdag als ’s nachts veilig zijn.’ Het was de eerste keer dat Calum sprak, maar wat hij zei was wel precies wat Linn in haar hoofd had gehad. Op de één of andere manier zou er meer veiligheid moeten worden gecreëerd, door iedere groep die daar de mogelijkheid tot had.
‘Ik denk dat het belangrijk is dat we allemaal onze ogen en oren openhouden. Dat als we iets verdachts zien, we meteen handelen.’
‘En wat is dat “handelen” dan precies, hm?’ vroeg Lotus. ‘Mogen we ze doodbijten?’
Linn zuchtte. Het leek haast alsof dat belangrijker was dan het redden en beschermen van de mensen. ‘Je zorgt dat degene die in gevaar, veilig is. Iemand uit de groep vermoorden zal ze ongetwijfeld alleen maar vervelender maken.’
‘En de kleuterjuf?’ vroeg Calum. Linn knikte. Voor nu was de jonge vrouw hun prioriteit. Ze was nog niet dood. Niet totdat ze daar concreet bewijs van hadden gevonden. Dat was dan ook hetgeen wat ze moeten doen.
‘Ik stel voor dat we naar haar opzoek gaan. Misschien dat één van jullie haar locatie kan vinden door middel van een spreuk?’ stelde Linn voor aan Desh, Cameron en Rain. ‘Ondertussen kunnen we allemaal op zoek gaan naar een spoor van de nieuwe groep. Als ze nog niet vermoord is, dan zal ze ongetwijfeld bij hen zijn.’
De heksen hadden instemmend geknikt. ‘We zullen wel iets van haar nodig hebben, anders kunnen we niks beginnen.’ Linn merkte op dat Michael, die naast haar stond, wat onrustig begon te worden. Wat er de reden van was, wist ze niet, maar ze gooide het op het feit dat gewoon lang duurde.
‘In haar huis moet vast iets liggen, of wellicht in de school waar ze lesgeeft,’ zei Linn. Ze keek de groep rond, hopend dat ze nu voldoende hadden besproken.
‘Is dit iets waar we allemaal mee uit de voeten kunnen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er moest veel voor gebeuren voordat Naylene echt geïrriteerd was. De wolven konden het echter binnen een paar minuten al voor elkaar krijgen. Soms moest ze echt even haar kaken op elkaar houden om er voor te zorgen dat alles goed liep. Ze merkte altijd wel dat ze lang niet de enige was die geïrriteerd raakte. Ze wist echter maar al te goed dat het precies de reactie was die de meiden uit wilden lokken. Het plezier dat het was gelukt gunde ze de twee niet.
In de tijd dat Naylene op de aarde rondliep, was ze genoeg wezens tegengekomen wiens mening ze niet deelde. Zulke dingen moesten kunnen. De weerwolven hadden er echter hun doel van gemaakt om alles in twijfel te trekken. Om precies het tegenovergestelde te kiezen van wat de vampiers in hun groep zeiden. Het lag vooral bij de twee meiden en soms was het gewoon gruwelijk irritant.
Naylene hield alles in de gaten terwijl de woorden werden gedeeld. De personen die als de leiders van de groepen werden gezien, deden het meeste van het gesprek. Linn was voor hen toch een beetje de leider, zij was immers de ouder. Ze stond echter niet boven de rest van hen. Naylene wist dat het bij de heksen ook niet zo was, Rain zou haar twee jongens altijd mee laten spreken als ze iets belangrijks te zeggen hadden. Hoe het bij de wolven was, wist Naylene niet precies. De twee meiden hadden zeker een grote bek, maar Calum leek ze wel echt te kunnen snoeren mocht dit nodig zijn.
Al snel leek er echt een afspraak te zijn gemaakt. Iets waar Naylene op had gehoopt, maar niet zo snel had gedacht. Er waren oplossingen. Ze zouden zich nu eerst op de kleuterjuf focussen. Naylene was blij dat ze niet meteen in de richting van Ashton zouden moeten gaan. In haar ogen was er ook niet veel te doen aan de groep. Rhi zou hun uitlachen als ze zouden vragen of ze hier weg zou willen gaan of dat ze zich aan hun regels aan zouden moeten passen. Rhi had al wel duidelijk gemaakt dat ze helemaal niets met regels had, net zoals dat ze geen respect had voor mensenlevens .
"Het lijkt me handig dat jullie opzoek gaan naar iets van haar, dan kunnen de heksen zich al voorbereiden op de spreuk." Naylene sprak tegen de wolven. Mocht er niets zijn in de school, dan moesten ze naar het huis. Naylene wist niet precies wat er was gebeurd met de jonge vrouw, maar als ze nog leefde, dan stond het huis waarschijnlijk nog op haar naam en konden zij en de rest van vampiers er niet naar binnen komen. Voor hetzelfde geld stond het huis op de naam van iemand anders en konden ze ook niet naar binnen komen als de kleuterjuf niet meer leefde.
Met wat tegenzin leken de weerwolven er toch mee in te stemmen dat ze op zoek zouden gaan naar een bezit. Daarmee leek ook alles klaar te zijn. Op een paar rare opmerkingen na, was het toch best soepel verlopen.
Iedereen stond op. De weerwolven waren de eerste die vertrokken, met Calum voorop en Liam die er naast liep. De twee meiden kwamen iets later voorbij kwamen lopen, maar ze gingen niet weg voordat ze nog even een paar vieze blikken hadden naar de groep hadden geworpen.
"Neem contact met ons op als je iets vindt." Gaf Naylene nog als aanwijzing mee. Zelf konden ze nu niet heel erg veel doen. Er moest een voorwerp zijn en de heksen moesten alles klaar zetten voor de spreuk. Dat betekende dat ze alles goed in de gaten konden houden in de stad, voordat er nog iets gebeurde. Niemand wilde dat er nog iemand vermist zou gaan raken, dus waarschijnlijk zou dat hun taak worden.
"We geven het door zodra we klaar zijn." Naylene knikte.
Linn was in gesprek met de burgermeester, die ze naar buiten begeleiden. Naylene kon nog net horen hoe haar verteld werd dat ze zouden proberen om verder incidenten te voorkomen.
Nu iedereen druk bezig was met zijn eigen ding, gaf dat Naylene de kans om Michael aan te spreken. Ze had wel gezien dat Michael zich een beetje gek had gedragen. Ondanks dat aan zijn gezicht niet heel erg veel te zien was geweest, maar op een gegeven moment had ze wel gezien dat hij heel erg was begonnen te friemelen. Nou kon het best komen door verveling, maar Naylene kende hem eigenlijk wel beter om te weten dat er iets aan de hand was.
Op het moment dat Michael door de gang liep, gaf het Naylene de kans om hem bij zijn arm vast te pakken en hem mee te trekken naar de dichtstbijzijnde badkamer, waar ze het water meteen vol aanzetten.
"Wat was dat?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vergadering had niet lang geduurd. Alles was afgesproken, er waren plannen gemaakt en er zou zo snel mogelijk actie worden ondernomen. Omdat het niet gemakkelijk was om aan het bezit van de kleuterjuf te komen, hadden de vampieren afgesproken dat ook zij alles zouden onderzoeken. Linn kende Rhi haar manier van handelen en had daarom gegokt dat ze niet midden in de stad verstopt zouden zijn. Waarschijnlijk ergens achteraf, waar niet veel mensen kwamen. Nadat Michael had overlegd met Naylene, had hij besloten om de westkant van de stad te onderzoeken. Daar was een buurt die zo goed als vervallen was en nog gesloopt moest worden. Als er hier mensen waren, dan zou een vampier dat zeker op moeten vallen.
Michael was, naast Naylene, degene die het langste met Linn haar groep mee was getrokken. Dat had hij allemaal te danken aan de roodharige vampier, die hem ooit een keer wat te eten had gebracht toen ze hem had zien zitten op straat. Meer dan een eeuw geleden had hij moeten leven van etenswaren dat hij van markten en winkels had gestolen, van melkflessen die voor de deur werden neergezet en eten dat van een wagen was afgerold. Als dat niks op had geleverd, had hij geprobeerd te bedelen. Ook dat had hem, helaas, vaak met een hongerig gevoel achter gelaten. Tot er op een dag Naylene was verschenen.
Of ze medelijden met hem had gehad, of zichzelf misschien wel in hem had herkend, was hem aan het begin niet duidelijk geweest. Wel had hij Naylene steeds vaker gezien. Ze had hem behandeld als een normaal persoon, ongeacht dat hij had geleefd in oude kleren, zonder enige hygiëne. Uiteindelijk had Naylene de knoop door gehakt en had ze hem meegenomen naar Linn. Sindsdien was hij bij hen gebleven en was zijn leven er met vele malen beter op geworden.
Ondanks dat hij in eerste instantie opzoek moest naar de kleuterjuf, Edyn, zocht Michael naar iemand anders. De persoon waar Naylene het liever niet over wilde hebben en degene waarvan hij en Linn eigenlijk al wisten dat hij verantwoordelijk was voor de verdwijning van de kinderjuf. Ashton.
Ashton was een vampier die hij in de jaren zestig had ontmoet. Michael had gezien hoe Naylene volledig voor hem was gevallen in een tijdspan van een paar weken. Hij had haar al het geluk van de wereld gegund en heel even had het er ook op geleken dat Ashton haar dat had kunnen geven, maar niets was minder waar geweest. Nu waren ze zeker meer dan vijftig jaar verder en nog steeds hadden ze geen stabiele relatie. Ashton leek alleen maar om zichzelf te geven en nauwelijks om Naylene, terwijl Naylene één van de meest geweldige personen was die je maar tegen kon komen in een leven zoals dit.
Michael had Ashton al meerdere keren erop gewezen dat hij Naylene vroeg of laat kwijt zou raken, maar dat leek geen effect te hebben. Hij had zich dan ook voorgenomen dat als hij nu tegenover Ashton zou staan, hij hem op z’n minst eerst een klap zou verkopen.
Ondertussen was hij aangekomen in het verlaten gedeelte van de stad. Over het algemeen waren er veel gesloten winkels en leegstaande huizen. Nergens was een teken van leven, behalve misschien een paar volgens. Michael probeerde zich te focussen op alle geluiden om zich heen, hopend dat hij stemmen op zou vangen.
Een stem liet Michael stoppen met lopen: ‘Ze houdt het toch al langer vol dan gedacht.’
‘Het zal echt niet lang duren voordat ze ons smeekt om er een einde aan te maken.’
Het waren beide twee mannen, maar geen van hen klonk als Ashton. Toch wist Michael zeker dat dit wel over de kleuterjuf ging. Als dat echt het geval was, betekende het dat ze nog in leven was. Hij trok de beanie iets omhoog, zodat zijn oren vrij kwamen. Hij bleef het gesprek volgen, terwijl hij in de richting van het geluid liep.
‘Waarom houdt Ashton haar zelf niet in de gaten? Het is zijn schuld dat ze hier nog is.’
‘Omdat Ashton denkt dat hij de fucking baas is als Rhi er niet is.’
Michael schudde zijn hoofd, omdat het precies klonk als de Ashton die hij zich herinnerde.
Nu hij dichterbij kwam, hoorde hij nog iets anders. Een hoge ademhaling, af en toe gekerm. De twee vampiers hadden benoemd dat de kleuterjuf hen zou smeken om er een einde aan te maken. Was ze zo erg gewond? Of was er iets aan de hand? Zelf rook hij geen bloed en hij betwijfelde of ze het zo goed zouden maskeren.
De stemmen werden steeds luider en Michael kwam bij het gebouw aan. Het leek een oude boksschool te zijn, aan het bord dat nog boven de deur hing. Omdat hij niet zeker wist waar Edyn was, besloot hij niet meteen binnen te vallen. In plaats daarvan liep hij, zo voorzichtig mogelijk, een rondje om het gebouw. Hij probeerde onopvallend door de ramen te kijken. Nadat hij een rondje had gemaakt, kwam hij tot de conclusie dat ze nergens zat. Toch kon hij haar wel duidelijk horen.
Michael sprong zonder moeite op het dak van het gebouw en keek om zich heen. Er waren een aantal dakramen. Hij volgde het geluid van de kleuterjuf en kwam uiteindelijk bij een dakraam. Michael knielde er naast neer en zag Edyn zitten. Ze zat in een hoekje van de kleedkamer, in haar bebloede kleding. Ondanks dat er andere vampiers waren en die het zeker zouden horen, trapte Michael het raam in. Vervolgens sprong hij naar beneden en belandde hij voor Edyn, wie hem met geschrokken, blauwe ogen aankeek. ‘We hebben niet heel erg veel tijd,’ zei hij tegen haar, wetend dat ze ieder moment door zouden hebben dat hij er was.
Dat was echter niet het belangrijkste van alles. Ze was gevonden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alles deed pijn. Haar hele lichaam leek in brand te staan. Haar maag had zich al een paar keer omgedraaid en Edyn had echt verwacht dat ze op ieder moment over had moeten geven. Aan de andere kant had ze hele erge honger of dorst, het was niet echt te beschrijven. Haar hele lichaam hunkerde naar eten, zo voelde het in ieder geval. Toch was het enige waaraan Edyn kon denken, bloed. Haar eigen bloed, dat over haar kleding verspreid was. Ook het bloed van anderen. Vooral het bloed van anderen en hoe graag ze het wilde hebben.
Hoe moe Edyn ook was geweest, ze had de slaan niet kunnen vatten. De muren om haar heen hadden haar aangestaard. Verscheidene keren was ze opgestaan en had ze geprobeerd naar buiten te komen. Niets was succesvol geweest. De deur was goed gebarricadeerd, ze had het niet voor elkaar gekregen om er naar buiten te komen. Ze had geroepen, geschreeuwd, gesmeekt om haar naar buiten te laten. Ook dat was nutteloos geweest, uiteindelijk had het alleen maar voor gelach vanaf de andere kant van de deur gezorgd.
Ergens midden in de nacht had ze het opgegeven. Haar lichaam had de strijd om naar buiten te komen niet meer aangekund. Het trok al zoveel om gewoon door te ademen. Alles deed pijn. Bij iedere ademteug leek het alsof er scherpe messen door haar longen werden gestoken. Ieder geluid dat ze hoorde was alsof ze naast haar waren, ze kwamen zo hard binnen dat het pijn deed. Toch wilde ze niet opgeven. Er was haar verteld dat ze op een gegeven moment zou gaan smeken om de dood. Iets wat ze niet wilde.
De dood was iets wat Edyn afschrikte. Ze was jong, het was iets waar ze nog helemaal niet over na hoorde te denken. Om haar heen was er nog niets gebeurd in die sfeer en ze was er ook vanuit gegaan dat het niet zomaar zou gaan gebeuren. Nu was haar verteld dat zij diegene zou zijn die niet meer lang zou leven.
Edyn had proberen te horen wat er allemaal buiten de ruimte gebeurde. Ze had enkele gesprekken opgevangen. Er was haar al wel verteld over vampiers, iets wat ze nog steeds niet geloofde. Toch was er nu al een paar keer over bloed gesproken. Over gekke dingen die Edyn totaal niet kon plaatsen. Samen met alles wat ze voelde leek het haast wel waarheid te worden.
Al die gevoelens had Edyn maar gegooid op de rare droom die ze had. Dat was nog hetgeen wat ze wilde, dat het een nachtmerrie was en dat ze binnen de kortste keren wakker zou worden in haar eigen fijne bed, in plaats van de koude vloer waar ze nu op zat. Ze had haar ogen gesloten omdat het licht begon te worden buiten en zelfs dat leek meer pijn te doen.
Het rinkelen van het glas klonk alsof er twintig dozen met glazen naast Edyn neer werden gegooid. Haar ogen schoten in schrik open, bang dat de deur open was gevlogen en Ashton weer naar haar toe zou komen.
Zo snel als ze kon kwam Edyn overeind van haar plaatsje bij de muur. Angstig keek de blondine om zich heen. Haar ogen focusten zich uiteindelijk op de jongen die voor haar stond. Het enige wat ze kon doen was naar achteren stappen, terwijl er met haar laatste kracht in haar lichaam een gilletje over haar lippen heen kwam.
De woorden van de vreemdeling leken niet eens bij Edyn binnen te komen. Het enige wat ze wilde was dat haar niet nog meer pijn werd aangedaan. Nu stond er weer iemand voor haar die haar van alles aan kon doen. Het was dan wel geen Ashton, maar als Edyn iets had gemerkt was dat hier alle mensen of vampiers, wat ze ook waren, even erg waren. De woorden die ze allemaal had gehoord, waren echt vreselijk geweest. Ze waren aan het wachten totdat ze zou gaan smeken dat ze dood wilde.
"Ik wil niet dood." Zei Edyn zachtjes. "En je krijgt me niet zo ver dat ik zeg dat ik het wel wil." Daar waren ze haar naar toe aan het brengen. Misschien kwam het moment nog, nu zou Edyn het echter nog niet op willen geven. De woorden gingen nu nog niet over haar lippen heen komen. Ze wilde blijven vechten, of dit nou een droom was of niet. Als het de werkelijkheid was, wilde ze weer terug naar haar broertjes en zusjes, haar ouders, Pixie en de kinderen van haar kleuterklas. Er was genoeg om voor te vechten en ze zou het niet zomaar opgeven omdat mensen riepen dat ze dat moest doen.
Toen Edyn merkte dat de jongen dichterbij kwam, kwam er nog een keer een schreeuw over haar lippen. Deze keer was het echter een woord. "Nee!" Zelfs het uitspreken van woorden deed pijn aan haar hele lichaam.
De schreeuw van Edyn bleef niet onopgemerkt, al snel werd de deur open gegooid en kwamen de twee mannelijke vampiers naar binnen gestormd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik wil je helemaal niet dood hebben,’ probeerde Michael haar te sussen, maar het leek niet te baten. Het blonde meisje was volledig in paniek en leek doosbang voor hem te zijn. Nu Michael wist dat Ashton wel degelijk verantwoordelijk was voor wat er hier was gebeurd, wist hij ook zeker dat hij haar behoorlijk wat angst in had gejaagd. Terwijl Edyn steeds verder naar achteren liep, probeerde Michael zijn afstand te bewaren, in de hoop dat hij haar vertrouwen zou kunnen winnen. ‘Ik ben juist hier om te helpen, echt.’
Nog voordat hij echter echt haar vertrouwen kon winnen en haar kon overtuigen dat hij hier niet was om haar pijn te doen, zoals andere vampiers dat misschien hadden gedaan, stormden er al twee andere vampiers binnen. Iets wat Michael wel had verwacht, aangezien hij behoorlijk wat geluid had gemaakt. Meteen ging hij voor Edyn staan, zodat ze haar in ieder geval niets aan zouden kunnen doen.
‘Kijk eens aan. Is dat je vriendje?’ vroeg één van de twee vampiers. Ze wisten duidelijk niet wie hij was, misschien hadden ze zelfs niet door dat hij, net zoals hen, geen mens meer was. In dat geval zou hij dat in zijn voordeel moeten gebruiken. Daarom besloot Michael, voor nu, om enkel nog te blijven staan. ‘Je had beter niet kunnen komen, vriend. Ik denk niet dat je er vrolijk van wordt als je hoort wat er met haar is gebeurd.’
Michael keek vanuit zijn ooghoeken naar Edyn. Het was duidelijk dat er van haar was gedronken. Ze zat immers onder haar bloed. Ze was behoorlijk angstig, wat nog een normale reactie was. Het gesprek wat hij had opgevangen, deed hem echter twijfelen of er niets meer aan de hand was. Hij wist het eigenlijk vrijwel zeker. Het zou zomaar zo kunnen zijn dat Edyn vermoord was door Ashton, maar weer wakker was geworden doordat ze het bloed van een vampier in zich had gehad. Dat dat de reden was dat er geen wonden meer op haar lichaam zaten en dat ze zich zo gedroeg.
‘Je kunt beter gaan, gast. Als je langer blijft, wordt het echt geen mooi plaatje hier.’ Eén van de vampieren schoot naar voren, maar Michael was sneller en had de vampier met gemak in zijn armen gevangen. Zonder er over na te denken, draaide hij de nek van de vampier om. Met een doffe klap belandde de man op de grond. Michael draaide zich om naar de andere vampier. ‘Rhi zou jullie echt beter in moeten lichten over de andere wezens in de stad waar jullie verblijven.’
De laatste vampier ontblote zijn tanden en kwam met veel snelheid op Michael af. Deze was duidelijk ouder, want hij kreeg het voor elkaar om Michael op de grond te werken. Snel plaatste hij zijn voeten tegen de buik van de vampier en schopte hij hem aan de kant, waardoor zijn lichaam de gehele ruimte door vloog. Nog voordat de vampier op kon staan, rende Michael naar hem toe en draaide hij ook deze vampier de nek om, waardoor ze nu beide bewusteloos op de grond van de kleedkamer lagen.
Hij draaide zich weer naar Edyn, die hem nog altijd met haar grote ogen aankeek. Voorzichtig nam Michael een paar stappen in haar richting, waarna hij zijn hand naar haar uitstak.
‘Ik snap dat het allemaal verwarrend is. Ik weet wat Ashton je heeft aangedaan en het is verschrikkelijk, maar dit is niet de plek waar je op dit moment moet zijn. Ik heb vrienden die kunnen helpen, maar daarvoor moet je me wel vertrouwen.’ Michael wist zeker dat Linn haar wel zou willen helpen. Naylene misschien minder, omdat dit het werk van Ashton was. Daar werd ze vaak niet zo graag aan herinnerd, maar voor Linn zou het waarschijnlijk een extra drijfveer zijn om de kleuterjuf juist te helpen. Daarnaast was Linn wel de meest geschikte persoon om Edyn uit te leggen wat er precies aan de hand was en wat daar de gevolgen van zouden zijn.
‘Ik beloof je dat ik je niets aandoe. Ik wil je echt alleen maar helpen.’ Dat was zelfs het enige waar hij aan had gedacht toen hij had gehoord dat Edyn vermist was. Ondanks dat ze nooit echt contact hadden gehad, wist hij wie ze was. Iedereen kende haar. Als er iemand was die dit niet verdiende, dan was zij dat. ‘Ik ben trouwens Michael. Ik woon in de stad met een paar vrienden van me. Ik kan je daarmee naartoe nemen en daar ben je veilig. Ashton, of wie dan ook, zal je daar niet snel vinden.’ Michael gokte dat het ze zelfs niet uitmaakte als hij Edyn mee zou nemen. Het had immers geklonken alsof ze van haar af hadden willen zijn. Rhi hechtte nooit ergens veel waarde aan, Ashton ook niet. Dus ze zouden Edyn heus niet opzoeken als hij haar mee zou nemen. Dat zou ze echter wel zelf moeten willen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hoe kon je goed van kwaad scheiden als je niet eens wist wat er precies aan de hand was. Voor Edyn was alles een groot raadsel. Ze was nog bezig met hetgeen uit bos te verwerken. Dat terwijl ze aan de andere kant dacht dat dit een nachtmerrie was. Toch begon ze zich ook redelijk te beseffen dat dit best allemaal echt kon zijn. De puzzelstukjes lagen nog lang niet op hun plaats, daarvoor zou er nog wel wat tijd overheen moeten gaan. Helemaal nu.
Er gebeurde zoveel dingen. Terwijl Edyn de woorden van de onbekende jongeman nog in haar hoofd had, kwamen de vampiers al binnen. Ze waren echter ook zo op de grond gewerkt. Er kwamen zo nu en dan kleine kreetjes over de lippen van Edyn heen. Ze hoorde het niet erg te vinden dat diegene die haar gevangen hield, aan werd gevallen. De ene man lag echter al snel op de grond, zijn nek was zelfs gebroken! Wat voor Edyn betekende dat hij wel dood moest zijn. Ondanks dat ze de mannen niet mocht, net zoals de rest in dit gebouw, had ze niet gewild dat ze dood waren gegaan. Ondanks dat ze hadden gezegd dat het uiteindelijk haar dood zou worden.
De jongeman had haar verteld dat hij haar niet dood wilde hebben, maar nu had hij de twee andere mannen dood op de grond gewerkt. Zoiets was niet veelbelovend. Het boezemde Edyn geen vertrouwen in, alleen maar een hele berg aan nieuw gevonden angst. De verwarring was ook alleen maar toegenomen. De jonge vrouw snapte er helemaal niets meer vond.
Uiteindelijk leken de twee alleen te zijn. Edyn was bang dat zij de volgende was. Dat haar dood er nu ook aan zate komen, maar er leek iets te veranderen aan het gezicht van de binnenvaller. Zijn hand werd in de richting van Edyn gestoken. Uit automatische hief ze haar arm uit. Halverwege leek ze zich echter te bedenken, haar arm bleef ergens midden in de lucht hangen. Twijfelend of ze de vreemdeling moest vertrouwen. In de afgelopen dag had ze die fout twee keer gemaakt. Aan Edyn was wel te zien hoe dat af was gelopen, heel erg fout! Ze wilde niet nog een keer die fout maken, aan de andere kant wilde ze niet dat ze nu een fout begin door de kans niet aan te grijpen.
De tijd was aan het dringen. De twee vampiers die op de grond lagen, waren voor een tijdje misschien out, maar op ieder moment kon er nog iemand het gebouw betreden. Iemand die er voor kon zorgen dat Edyn weer opgesloten werd in een kamer. Terwijl ze nu juist de kans leek te krijgen om weg te gaan.
De woorden van de vreemdeling begonnen op Edyn in te werken. Wat Ashton haar aan had gedaan was vreselijk. Ze voelde zich verward. Alles was precies hoe ze zich voelde en op het moment had ze juist vrienden nodig die haar konden helpen.
Heel voorzichtig nam Edyn haar eerste stap. Letterlijk, door naar voren te schuifelen. Figuurlijk door haar hand weer uit te steken en voor die van de jongeman te rijken. Uiteindelijk raakten hun handen elkaar aan. Ze was zich er van bewust dat ze nu weer op een weerbare plaats stond. Haar hele lichaam deed pijn, ze had het gevoel alsof haar benen ieder moment onder haar lichaam vandaan konden zakken, zo slap voelde ze zich. Mocht Michael, want zo heette hij, iets willen proberen, zou hij het zo voor elkaar kunnen krijgen.
"Edyn." Het waren de eerste echt woorden die over haal lippen heen kwamen. Ze vond het wel zo netjes om zichzelf voor te stellen. Michael had dat ook gedaan
De woorden van Michael gaven haar weer een beetje hoop. De kleuterjuf zag altijd het goede in van mensen. Dat was hetgeen waar iedereen door werd gedreven, de goedheid. Er zaten ook mensen tussen die verkeerde beslissingen maakten, daar was ze de afgelopen paar uur op de meest harde manier achter gekomen.
"Ik vertrouw je." Besloot Edyn uiteindelijk. Op het moment had ze toch niet heel erg veel te verliezen. Als ze hier bleef was ze toch ter dood afgeschreven, dat was haar zelfs verteld. Het kleine sprankje hoop dat ze had om dit te overleven lag bij Michael, dus dat moest ze aannemen.
"Ik voel me zo slecht." Haar hele lichaam deed pijn, de honger was het erger, maar haar mond deed ook zeker pijn. Ze hoorde alles goed, waardoor haar hoofd pijn leek te doen. Ze wist niet precies waarom ze die woorden had gedeeld, maar ergens was het handig om te weten dat ze niet heel erg hard weg kon rennen, ondanks dat ze het heel erg graag wilde. Ze wilde ver weg van deze boksschool en hier nooit meer terug komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Edyn,’ herhaalde Michael haar naam, ondanks dat hij die al had geweten. Ze was een soort persoonlijkheid in het dorp. Iedereen wist wie ze was. Of dat kwam doordat ze een kleuterjuf was en bekend was bij zowel ouders of kinderen, of door haar lieve, open en zorgzame houding, wist Michael niet. Het kon ook komen doordat haar naam al door het dorp was gegaan vandaag, omdat ze niet thuis was gekomen en niets meer van zich had laten horen.
Ze vertelde hem dat ze hem vertrouwde. Iets waar hij blij mee was. Als ze dat niet had gedaan, had hij waarschijnlijk alsnog zijn best gedaan om haar mee te krijgen naar Linn en Naylene. Dat was op dit moment het belangrijkste. Het zou niet lang duren voordat Edyn wel dood zou willen, ondanks dat ze zojuist nog had gezegd dat het niet zou gebeuren. Zeker in de situatie waar Edyn zich nu in bevond, zou er een moment komen dat het anders zou worden en Michael wilde dat niet meemaken.
Dat ze aangaf dat ze zich slecht voelde, was voor hem wederom nog een teken dat hij het bij het rechte eind had. Ze was veranderd in een vampier. Haar transformatie was echter nog niet voltooid. Om dat te doen, zou ze het bloed van een mens moeten drinken. Dat was iets waar Michael snel aan zou kunnen komen, aangezien Linn altijd zorgde voor een ruime voorraad in hun huis. Het was echter niet aan Michael om Edyn bloed te geven. Niet zonder dat ze de hele uitleg had gekregen die hij zelf van Naylene had gehoord. Michael was daar echter niet heel goed in. Hij liet dat soort dingen liever over aan Naylene of Linn. Wel begreep hij haar pijn. Hij had het zelf ook ervaren, maar niet zo lang als Edyn. Ze was al een dag vermist, wat betekende dat ze al meer dan een dag verschrikkelijke honger had. Alles was luider, scherper. Hij kon zich alleen maar voorstellen hoe erg het na een dag zou moeten zijn.
‘Ik weet dat het pijn doet,’ fluisterde Michael zacht, omdat hij wist dat zijn harde stem haar nu ook pijn zou kunnen doen. ‘Maar ik heb vrienden die je precies uit kunnen leggen wat er met je is gebeurd. Dan zal het, hopelijk, veel duidelijker zijn. Ik kan je nu meenemen, het is niet ver van hier.’
Hij had nog steeds haar hand vast. Ze voelde nog steeds een beetje warm. Ze zweefde als het ware tussen het mens zijn en het vampier zijn. Daar was vast één of andere heksen-term voor, maar die kende hij niet.
‘Niet schrikken,’ waarschuwde Michael haar, waarna hij de kleuterjuf naar zich toetrok. Heel even keek hij recht in haar blauwe ogen. Ondanks dat ze hem leek te vertrouwen, leek er ook nog angst zichtbaar te zijn. Iets wat hij haar niet kwalijk kon nemen. Toch moest hij gebruik maken van dat kleine beetje vertrouwen wat ze in hem had, anders zou hij haar nooit naar Linn en Naylene kunnen brengen. Hij tilde haar op en nam haar stevig in zijn armen, waarna hij terug liep naar het dakraam dat hij eerder had vernield. Met een inschattende blik keek hij naar boven, waarna hij door zijn knieën ging en omhoog sprong, de ruimte uit.
Hij stopte niet om haar neer te zetten, of om bij te komen van de landing. Edyn had niet veel tijd meer, want op een gegeven moment zou ze de pijn niet meer trekken. Daarom moest hij zo snel mogelijk terug naar Linn, zodat Edyn daar verder zou kunnen worden geholpen.
Terwijl hij rende, merkte hij dat Edyn zich stevig aan hem vasthield. Ze had gegild toen hij had gesprongen, maar ze had hem geen moment losgelaten. Haar gezicht had ze verstopt in zijn borstkas, zodat ze niets zou zien van de omgeving die aan hem voorbij vloog.
Binnen een paar minuten stond Michael in de gang van de plek die hij nu thuis noemde. Het was een grote villa, met meubels die ze door de jaren heen hadden verzameld. Ze namen lang niet alles mee, enkel degenen die het meest belangrijk waren voor hen.
‘We zijn er,’ zei Michael tegen Edyn, waarna hij haar voorzichtig op de grond neerzette. ‘Ik zal mijn vrienden roepen. Ik beloof je dat ze niks doen. Ze willen je echt alleen maar helpen,’ verzekerde hij haar. Helpen was altijd de intentie van Linn, misschien nog wel meer van Naylene. Ze had hem ook geholpen, net zoals ze nu één van de weerwolven hielp. Al was dat een geheim wat alleen Michael kende.
‘Linn, Nay?!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hoe kon iemand nog vertrouwen als binnen één dag haar vertrouwen tot twee keer toe vreselijk was geschaad? In Edyn haar geval was het een makkelijke vraag. Zelfs op haar slechtste momenten, zag ze nog altijd het beste in anderen. Iedereen had goed in zich en dat zou er uiteindelijk wel uitkomen.
Op het moment had Edyn nog een reden om Michael te vertrouwen. De boksschool was een plaats waar ze niet meer wilde zijn. In haar eentje zou ze er nooit weg kunnen komen. Haar hele lichaam leek tegen te werken. Het moment dat ze pijn voelde, herinnerde ze zich ook weer dat ze dorst had of honger, ze kon het echt niet goed beschrijven. Er was een scherpe pijn in haar mond. Gek genoeg deed haar hals geen pijn, ondanks dat Ashton zijn tanden daar in had gezet.
De jongeman die door het dakraam was gesprongen, leek als een geschenk uit de hemel te zijn. Hij was voorzichtig, praatte zachtjes met haar en verzekerde haar dat alles snel duidelijker zou gaan worden.
Ergens was Edyn wel bang, zeker toen ze dichterbij werd getrokken. Er kon van alles gebeuren. Ze was kwetsbaar. Zelf zou ze helemaal niets kunnen. Toch leek de jongen haar vertrouwen niet te misbruiken. Wat er wel gebeurde kon Edyn niet heel erg goed verwerken. Het ene moment stonden ze nog in de zaal waar ze opgesloten had gezeten, waar ze het volgende moment op het dak stonden. Daarna begon de wereld rond haar te bewegen, waardoor ze begon te schreeuwen. Haar maag leek zich binnenste buiten te willen keren. Het laatst wat Edyn er nog bij wilde hebben, was overgeven. Daarom had ze haar gezicht zo goed mogelijk verborgen. Totdat ze uiteindelijk bij een groot huis aan waren gekomen. Daar had Michael twee namen geroepen.
Edyn liep naar de muur toe, waar ze haar hand tegenaan zetten. De wereld was nog aan het draaien, terwijl ze aan het verwerken was hoe snel Michael wel niet had bewogen. Gisteren nog zou Edyn hebben gedacht dat ze zich alles had verbeeld, want niemand kon zo snel rennen. Toch wist ze nu dat het kon. Ashton had ook zo snel om haar heen gerend. Zelf had ze geprobeerd om van hem weg te rennen, maar ze was niet eens bij zijn snelheid in de buurt gekomen.
Edyn was zenuwachtig over wat er haar nu te wachten stond. De namen klonken alsof ze bij twee meiden hoorden. Ze hoopte dat ze meer te vertrouwen waren dan Rhi. Ze wilde niet weer opgesloten worden. Michael had haar geholpen, dus het leek haar niet dat ze hier weer opgesloten werd.
Ondanks haar gedachten, deinsde Edyn wat terug toen de twee jonge vrouwen de gang binnen kwamen lopen. Rhi was intimiderend geweest, maar deze twee vrouwen kwamen daar dichtbij in de buurt. Niet omdat ze een strak gezicht hadden, of grijze ogen die Edyn goed hadden bekeken. Juist om een hele andere reden.
"Je hebt haar gevonden." De vrouw met de rode haren bekeek Edyn, maar leek geen aanstalten te maken om dichterbij te komen. Het gaf de blondine wel de kans om haar te bekijken. Voor een vrouw, was ze redelijk lang, minstens een kop groter dan Edyn zelf was. Haar rode haren omlijstte haar lichtte gezicht, die weer versiert leken te zijn met perfect geplaatste sproeten.
"Ik zal de rest contacteren." Met die woorden was de vrouw ook weer weg. Voor Edyn gaf dat de kans om de andere vrouw te bekijken. Veel kleiner dan de vriendin die naast haar had gestaan. Het maakte haar niet minder intimiderend. Haar ogen stonden vrolijker, wat ook door leek te stralen op de rest van haar gezicht.
Edyn was nog steeds een soort van angstig, maar ondanks dat ze nog geen woorden met elkaar hadden verwisseld, voelde ze zich al heel veel beter dan bij Rhi.
"Hoi." Zei Edyn voorzichtig. Ze wist ook niet wat ze moest doen. Michael had haar verteld dat deze mensen haar konden helpen. Ergens was ze ook wel bang dat het gek was om meteen om hulp te vragen. Het kon zomaar weer verkeerd aflopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld