Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Golden child, lion boy

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
James was nog erg aan het nagenieten van de reactie van de prinses terwijl hij naar zijn kajuit liep. Het was het allemaal zo waard geweest. De manier waarop ze tegen hem gesproken had, hoe ze hem die klap verkocht had, dat alles had er alleen maar voor gezorgd dat haar reactie nog zoveel beter was. Daarnaast kon hij zich ook alleen maar voorstellen hoeveel spijt de vrouw nu wel niet had van haar acties, wat er nu allemaal gaande was in haar hoofd. James vond het allemaal maar prachtig. Uiteraard was hij nog steeds niet blij met hoe de vrouw voor hoe ze een grote bek tegen hem opgezet had, hoe ze voor hem was weggerend en al helemaal niet met hoe ze hem zo’n harde klap op zijn neus gegeven had. Toch had het allemaal wel geholpen met meer te kunnen genieten van dit moment. De manier waarop hij weg liep van haar, op naar zijn kajuit was dan ook op een manier waarop het duidelijk was dat hij erg trots was met hoe alles verlopen was.
Eenmaal in zijn kajuit nam James plaats in zijn grote stoel achter het bureau, vlak achter hem had de vrouw gelopen samen met Charles. Het had dan ook niet lang geduurd voor de twee die hem volgden ook de kajuit binnen liepen en tot grote verbazing van de jonge kapitein liep de vrouw zelf. Niet dat hij het erg vond, zo begon het er alleen maar op te lijken alsof ze James daadwerkelijk begon te gehoorzamen. Ook wanneer Charles haar vertelde om te zitten leek ze te luisteren. Tegelijkertijd realiseerde James zich ook dat dit niet per se iets hoefde te zeggen. Dit kon net zo goed gewoon in het moment zijn, iets wat niet lang zou duren. James hoopte uiteraard dat dat niet het geval was en dat ze vanaf nu hem zou blijven gehoorzamen. Dat zou dingen voor beide partijen toch eigenlijk een stuk makkelijker maken. Hij hoefde dan niet boos op haar te worden en zij zou gewoon doen wat James wou dat ze zou doen. Het jammer dat ze dat niet had kunnen inzien op het schip waar ze zojuist op stonden maar ze zou er ooit wel komen, maar dan toch wel liever vroeger dan later.
James veegde nog het laatste beetje bloed weg onder zijn neus waarna hij zijn blik op de vrouw voor hem hield. Hij wist dat ze een prinses was van Engeland was, dat ze zou trouwen met de kroonprins van Spanje maar verder dan dat kwam hij eigenlijk niet. “Ik weet dat je afkomstig bent van de Harlow familie, koninklijk familie van Engeland.” Begon James te spreken, wat ervoor zorgde dat de korte stilte in de kajuit verbroken werd. “Maar meer dan dat weet ik niet, als ik eerlijk ben. Dus laten we eens beginnen met ons zich aan elkaar voor te stellen.” Hij had haar naam vast wel eens gehoord, hij wist het zeker. Het had hem toen niet alleen genoeg geïnteresseerd om het daadwerkelijk te onthouden. “Kapitein James Flint.” Uiteraard zou hij zich voorstellen met de naam waarbij iedereen hem op zee kende. Dit was niet zijn daadwerkelijke naam geweest maar een naam die hij bedacht had wanneer hij niet gevonden wou worden. Mensen mochten niet weten dat hij Emilio Galban was, de prins die het aanval op het kasteel overleefd had. Mensen dachten dat Emilio zelf ook slachtoffer was gevallen maar niks was minder waar want hier zat hij dan toch. Alleen nu kende mensen hem dus bij een andere naam en was er niemand meer die van zijn verleden wist.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Zittend op de stoel in de kajuit van de kapitein, met een breedgebouwde piraat in de deuropening en de kapitein zelf in de krappe ruimte, drong voor het eerst het volle besef van de situatie tot haar door. Het piratenschip dat haar naar Spanje had moeten brengen was al een hele degradatie van haar veiligheid geweest vergeleken met het vertrouwde kasteel, dat bovendien krioelde van de wachters. Nu was ook het laatste beetje veiligheid - de lijfwachten die met haar mee reisden - in rook opgegaan.
Caéliane ging even met haar klamme handen langs de stof van haar jurk, waarna ze haar handen in haar schoot liet rusten, in een poging het trillen ervan de maskeren. Ze gunde het de man tegenover haar niet om haar angst te zien, nu hij nog zo zelfingenomen uit zijn ogen keek vanwege haar reactie op het feit dat híj de kapitein was.
De stilte in de ruimte was om te snijden voor hij deze verbrak. Bedenkelijk beet Caéliane op de binnenkant van haar wang, terwijl ze een poging deed haar gedachten zo op een rijtje te krijgen dat ze een afweging kon maken over haar volgende zet. Zou het zin hebben een poging doen te liegen over haar afkomst? Ze betwijfelde het - hij klonk er aardig zeker van. En hoe zou ze anders moeten verklaren dat ze een dure jurk droeg en een dolk bezet met edelstenen als wapen had? Het enige dat de logica verstoorde, was het feit dat ze op een piratenschip mee reisde, maar als hij zo goed op de hoogte was van haar afkomst, wist hij ongetwijfeld van de plannen van haar vader om haar uit te huwelijken.
Met een korte zucht gaf ze zich gewonnen. ‘Caéliane Harlow.’ Ze zweeg een moment terwijl ze hem onderzoekend in zich opnam. ‘Ik zou graag zeggen dat het aangenaam is kennis te maken, maar helaas…’
In gedachten herhaalde ze de naam van de kapitein. Een naam die ze tegelijkertijd wel en niet bij hem vond passen. Er was iets - iets aan zijn uiterlijk, iets in zijn stem, dat enigszins misplaatst leek met zo’n Engelse naam. Bij bepaalde woorden meende ze een zweem van een accent op te vangen. Heel lichtjes en slechts af en toe, maar als geboren en getogen Engelse pikte ze die kleine dingetjes feilloos op. Caéliane had heel haar leven aan het hof talloze accenten gehoord. Van het gebrekkige, onverstaanbare Engels van Fransen, tot het stramme accent van de noordelijke landen. Het accent van de kapitein bracht een vlaag van herkenning met zich mee, maar het was te lichtjes voor haar om het goed te kunnen plaatsen.
Caéliane hief haar kin iets en keek de man aan. ‘Als je denkt dat mijn vader je losgeld gaat brengen om mij terug te krijgen, heb je het mis. Het enige dat hij je zal sturen is een oorlogsvloot om jouw schip naar de bodem van de oceaan te jagen.’

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
James ging iets rechter op zitten op de stoel waarin hij plaatsgenomen had. Zijn blik nog altijd strak op de vrouw voor hem, haar voor een seconde even kunnen bewonderen, haar prachtige bruine lokken, de mooie bruine ogen die ze had en haar lippen leken ook een fantastische vorm te hebben. Al stopte dit bewonderen toch al weer snel wanneer ze haar mond open trok en begon met praten. Vrijwel meteen werd James uit zijn gedachten gehaald en herinnert aan de situatie die zich op het moment plaatsvond. Hierdoor gingen zijn gedachten ook meteen weer naar het feit dat deze vrouw hem een paar minuten geleden nog een flinke klap gegeven had en daardoor kon hij ook met geen enkele bewondering meer naar haar kijken. Hij voelde zichzelf zelfs lichtelijk misselijk om het feit dat hij überhaupt met lichte admiratie naar haar zou kijken. Tot nu toe had de man eigenlijk alles behalve een goede indruk gekregen van de vrouw die voor hem zat en hij zag ook niet in dat dit binnenkort snel zou veranderen. Er moest toch wel een wonder gebeuren zou de piraat de prinses mogen. Dat lag niet eens per se aan haar, sowieso was de man erg kieskeurig met wie hij wel en niet mocht.
“Caéliane Harlow” Herhaalde James hard op nadat de vrouw, die dus blijkbaar Caéliane heette, haar naam verteld had. De naam even goed laten verwerken in zijn gedachten om zeker te weten dat hij deze niet zou vergeten. Met een bedenkelijke blik keek hij haar aan, even geluisterd naar haar woorden voor hij begon met een bespotte lach. “Alsof ik zo blij ben om jou op me schip te hebben.” Natuurlijk, hij was degene die haar op zijn schip getrokken had maar dat had niks te maken met het feit dat hij per se de prinses van Engeland op zijn schip wou hebben lopen. Dat had toch meer te maken met een wraakactie op de huidige prins van Spanje. Niet dat hij dit zou vertellen aan Caéliane, zoiets zou haar toch niks aan gaan. Dit waren haar zaken niet en James zou het haar zaken ook zeker niet te maken. Zelfs niet iedereen in zijn bemanning wist waarom hun kapitein per se achter het schip aan had willen varen dat de Engelse prinses had.
Opnieuw kon James het niet laten om weer te moeten lachen om de woorden van de vrouw. “In dat geval kan ik je maar beter overboord gooien met zowel je handen als voeten gebonden, niet?” James haalde met een grijns zijn mes uit het holster dat om zijn middel hing. Met zijn wijsvinger ging hij langs het scherpe object, zijn blik gericht op het mes. “Of ik kan meteen hier je hals door snijden.” Vervolgde hij terwijl hij langzaam zijn ogen van het mes ophield en op Caéliane gericht. “Dan kunnen ze mij ook niet aanwijzen als de man die de prinses ontvoerd had.” Nonchalant sprak hij de woorden uit, alsof het niks was om zomaar een prinses om het leven te brengen. Het was dan ook eigenlijk vrijwel niks voor James, hij zou het zonder enig probleem kunnen doen. Niet dat hij dat deed, voor nu hield hij haar nog levende, voor het geval ze nog bruikbaar kon zijn voor hem.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Haar wenkbrauwen bewogen zich in een zweem van verwarring omhoog, terwijl ze voor de verandering niet meteen een opmerking klaar had om terug te kaatsen. Hij was niet blij om haar hier te hebben? Hij was door alle moeite van het enteren van een piratenschip en het doden van haar wachters heen gegaan, enkel om niet bepaald blij te zijn met haar aanwezigheid op zijn schip? Menig piraat zou zwaar tevreden de handen dicht mogen knijpen als hij een prinses te pakken had - en dan ook nog eens de prinses van één van de machtigste landen. Tenzij de kapitein had gedacht aan haar een stille en meegaande gijzelaar te hebben, die zonder te protesteren alles zou doen wat haar op werd gedragen. In dat geval had hij er ver naast gezeten, hoewel het langzaam maar zeker meer tot haar door begon te dringen dat ze niet zomaar vanalles kon maken tegenover hem.
Zijn schampere lachje en de woorden die erop volgden lieten haar hart een slag overslaan. Het klonk als niet meer dan een dreiging, maar het scenario dat hij schetste speelde zich levendig af in haar hoofd. De golven die zich boven haar hoofd sloten, haar longen die schreeuwden om lucht, maar alleen grote teugen water binnenkregen, terwijl ze langzaam richting de bodem van de zee zakte. Niemand zou haar daar ooit vinden, haar familie zou zich voor altijd afvragen waar ze gebleven was of wat er met haar gebeurd was. En ondanks dat Caéliane vaak genoeg gewenst had dat ze een gewoon leven leidde, buiten alle verwachtingen en restricties van het zijn van een prinses om, had de dood als manier om aan haar leven te ontsnappen niet bepaald haar voorkeur.
Haar ogen schoten naar het mes, keken toe hoe hij zijn vinger langs het lemmet liet glijden in een haast liefkozend gebaar. Caéliane betwijfelde of hij haar daadwerkelijk zomaar de keel door zou snijden, maar ze was er wel zeker van dat hij niet zou aarzelen om het mest op een andere manier als bedreiging in te zetten als ze hem nog iets probeerde te flikken.
Van de punt van het mes, die nu onheilspellend in haar richting priemde, verplaatste ze haar blik terug naar het gezicht van James.
‘Daar zou ik maar niet al te zeker van zijn’, antwoordde ze, proberend om de lichte trilling die verraadde dat ze wel degelijk bang was weg te bannen uit haar stem. ‘Je hebt genoeg getuigen hier rondlopen die jou alsnog aan zullen wijzen.’
Caéliane probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat hij haar niet zomaar zou doden. Ze was veel waardevoller zolang ze levend was. Heel misschien maakte hij dan een kans om geld los te krijgen bij haar vader, of wellicht bij de Spaanse koninklijke familie, die de kroonprins maar wat graag zag trouwen met een Engelse prinses, om zo een band tussen de twee koninkrijken te smeden. Er was echter maar één manier om erachter te komen wat de kapitein precies met haar wilde. Ze wist niet zeker of ze het antwoord wel wilde weten, maar ze zag het ook niet zitten om in onwetendheid te blijven - dat gaf haar gedachten veel teveel mogelijkheden om met allerlei doemscenario’s te komen.
‘Waarom vertel je niet gewoon wat je wil? Ik ben niet blij dat ik hier zit en jij bent niet blij om mij hier te hebben, dus waar doe je het voor? Dan kunnen we het afhandelen en kunnen we daarna allebei onze eigen weg gaan.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld