Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux kon niet anders dan de prins dankbaar zijn dat hij haar de kans gaf haar vader af en toe te zien. Het was een kleine daad van vriendelijkheid, maar het had Margaux's vertrouwen en respect voor de prins gewonnen. Verder kon ze niet anders dan een gevoel van medelijden voor hem voelen. Ondanks zijn bevoorrechte opvoeding en koninklijke status leek het haar dat hij iets wezenlijks had gemist: de liefde en tederheid van een ouder. Ze kon zich niet voorstellen dat zijn vader, de koning, hem met zorg en genegenheid had opgevoed, en ze vroeg zich af of de prins daarom soms zo afstandelijk en gereserveerd leek. Margaux's eigen opvoeding was heel anders geweest. Ze was opgevoed door haar liefhebbende vader, die haar altijd had aangemoedigd onafhankelijk te zijn en haar dromen te volgen. Ze had de waarde van medeleven en begrip geleerd, en ze merkte dat ze die dingen met de prins wilde delen.

Het hemelbed middenin de kamer was gedrapeerd met rijke, fluwelen gordijnen, en het sierlijk gesneden dressoir en de commode waren bedekt met flessen dure parfums en crèmes. De muren waren versierd met fijn geweven tapijten en aan het plafond hing een glanzende kroonluchter. De wasmand met slordig opgevouwen kleren verpestte lichtjes de perfectie van zijn slaapkamer. Ze knielde neer en begon de kleren weer netjes op te vouwen. Met haar schouder veegde ze de inmiddels opgedroogde tranen weg.

"Uwe Hoogheid," zei Margaux terwijl ze grijnsde, wetende dat hij niet graag zo genoemd werd, "Ik ben zeer zelfstandig opgevoed. Mijn vader heeft me geleerd zelfvoorzienend te zijn en alles alleen te kunnen. Ik begrijp dat u altijd dienstmeisjes heeft gehad om deze dingen voor u te doen, dus ik kan het u niet kwalijk nemen dat u dat allemaal niet weet." Naarmate ze meer tijd met hem doorbracht, merkte Margaux dat ze zich steeds meer openstelde en de prins minder hardhandig behandelde. Ze kon niet anders - ze wilde hem een kant van het leven laten zien die hij nog nooit had ervaren, een kant waar hij zichzelf kon zijn, los van zijn koninklijke verplichtingen en vrij om te zijn wie hij wilde zijn.

Margaux's gedachten dwaalden af naar het uitgestrekte bos naast het kasteel. Ze keek reikhalzend uit naar de gelegenheid om door de serene schoonheid ervan te rijden en het gevoel van avontuur te ervaren dat het beloofde. Margaux had altijd al van paarden gehouden en genoot van de vrijheid die het rijden in de vrije natuur met zich meebracht. Met de prins langs haar zij zou het wel anders zijn, het zou een soort van nervositeit met zich meebrengen. Eentje die ze nog niet kende.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

- TS. Enkele dagen later -

Klokslag 4 was amper gepasseerd en Torrance had zich al buiten de muren van het kasteel bevonden. Tegen zijn eigen verwachtingen in wist hij echter zijn vermoeidheid te baas te kunnen. Wellicht had hij motivatie genoeg gehad omdat hij een goed doel had die nacht; Margaux afbetalen voor alles wat ze voor hem deed, en dat met iets dat ze graag wou leren. Boogschieten. Deze sport was niet evident voor vrouwen, liet staan vrouwen van een lagere stand. Desalniettemin bekeek Torrance de mensheid met een andere bril, waar lagen en standen niet bestonden. Louter mensen die goed of slecht waren van hart. Dat waren de standen die hij beschouwde als cruciaal. Hij wist dat hij haar het boogschieten eerder had beloofd, evenzeer het paardrijden en het bezoeken van haar vader. Tot zijn teleurstelling had hij deze zaken echter nog niet allemaal voor elkaar gekregen, gezien een excuus voor zijn vader verzinnen complexer was dan hij dacht.
Desondanks het lang nog niet het tijdstip was dat hij met Margaux had afgesproken, wou hij de tijd nemen om de omstandigheden, ondanks het donker en vier uur 's nachts was, te optimaliseren. Het was namelijk wel de bedoeling dat ze de roos, die ze hoorde te raken, zou kunnen zien. Verscheidene fakkels had Torrance geplaatst om het kleine veldje waar ze zouden gaan boogschieten te verlichten. Zonder dat het zijn bedoeling was, kon het er eventueel zelfs romantisch uitzien. Torrance wist, dat als zijn toekomstige vrouw, Eleanor, hen twee zou zien aantreffen op een locatie als deze, dat ze jaloers zou worden. Dat ze Margaux nog meer als een bedreiging voor haar zou gaan zien. Het zou een laffe actie zijn van Torrance moest hij doen alsof hij dat niet liet uitschijnen, ook al was dat niet zijn bedoeling. Hij had het ontzettend naar zijn zin met Margaux. Hij voelde zich behandeld als mens door haar, niet alsof hij louter een wandelende geldboom was. Hoe dan ook, wist hij dat er niets tussen hen kon gebeuren, gezien hij binnenkort met Eleanor het huwelijksbootje in zou moeten stappen. Ook dat had hij Eleanor meermaals verteld, maar tevergeefs, haar levensdoel bleef om het leven van Margaux zuur te maken. Uit pure jaloezie.
Torrance was net afgerond met de voorbereidingen toen hij in de verte een vrouwelijk individu zag aankomen. Eentje waarvan hij het gestalte maar al te goed herkende. Margaux. Een vorm van enthousiasme verspreide zich in een mum van tijd doorheen zijn lichaam, van zijn tenen, pas stoppend in de tipjes van zijn haren. Een flauwe glimlach verscheen op zijn gelaat.
"Jij bent goed op tijd," merkte hij luidop op. Pas een kwartier nadien was het oorspronkelijke uur geweest dat ze hadden afgesproken. "Ik heb mijn best gedaan om zoveel mogelijk licht te creëren, dus ik hoop dat je zometeen voldoende kan zien. Anders verzin ik wel wat," vertelde hij haar. "Ik weet dat het niet ideaal is in het donker, maar ik kan je verzekeren dat je een goede leraar hebt, dus ik zie het goedkomen." Normaliter schepte Torrance niet op over zichzelf, of was hij allesbehalve hooguit over zichzelf. Echter, wist hij dat Margaux hem inmiddels kende, na al die tijd die ze samen hadden doorgebracht. Een grapje hier en daar kon geen kwaad.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux kon het niet geloven toen Torrance had voorgesteld dat ze om vier uur 's ochtends zouden gaan boogschieten. Ze was enthousiast geweest toen hij had beloofd haar les te geven, maar ze had nooit gedacht dat het echt zou gebeuren. En nu was ze hier, midden in de nacht uit het kasteel geslopen om hem buiten de muren te ontmoeten. Toen ze het kleine veld naderde waar ze elkaar zouden ontmoeten, voelde ze een golf van opwinding. Het bos was 's nachts donker en griezelig, maar op zijn eigen manier ook mooi. Het maanlicht filterde door de bomen en wierp een bleke gloed op de grond eronder. De bladeren ritselden zachtjes in de wind, en het gehuil van een uil droeg bij aan de mystieke sfeer. Toen ze Torrance eindelijk zag, glimlachte ze. Hij stond in het midden van het veld, omringd door fakkels die flikkerden in de duisternis. Het licht van de fakkels danste over zijn gezicht, waardoor hij er bijna buitenaards uitzag. Margaux lachte nadat ze Torrance's stem schor door het geblaas van de wind hoorde. "Ik weet zeker dat het goed komt," antwoordde ze. "Ik ben gewoon blij dat we dit eindelijk kunnen doen." "Ik ook," zei Torrance. "Ik weet dat het niet ideaal is in het donker, maar ik kan je verzekeren dat je een goede leraar hebt, dus ik denk dat het wel goed komt." Toen ze het boogschieten begonnen te oefenen, merkte Margaux dat de duisternis het moeilijk maakte om het doel duidelijk te zien. De fakkels die Torrance rond het veld had geplaatst, gaven wat licht, maar het was nog steeds moeilijk om de details van het doel te zien. De wind wakkerde ook aan, waardoor het moeilijk was de boog stil te houden. Margaux moest voortdurend haar greep aanpassen om de boog niet te laten trillen. Ze had moeite om de pijl op het juiste moment los te laten, en veel van haar schoten gingen naast het doel. Ondanks de uitdagingen was Torrance geduldig met haar. Hij gaf tips om haar greep te verstevigen en nauwkeuriger te mikken. Hij moedigde haar ook aan en vertelde haar dat ze met elk schot vooruitgang boekte. Margaux merkte dat naarmate ze verder oefende, ze de boog beter vast kon houden en nauwkeuriger kon richten. Ze kon de verbetering zien in haar schoten, die steeds dichter bij het doel kwamen. Onder leiding van Torrance kon ze de uitdagingen van het schieten in het donker en de wind overwinnen. Deze avond voelde als een kleine ontsnapping uit haar dagelijkse routine, en het idee om terug te keren naar haar normale leven maakte haar een beetje verdrietig. Ze wilde niet dat de nacht eindigde, en ze wenste dat ze vaker van dit soort momenten kon hebben, waarop ze zichzelf kon zijn en dingen kon doen waar ze van genoot. Terwijl Margaux en Torrance doorgingen met boogschieten, kon ze het niet helpen hem aan te kijken met een twinkeling in haar ogen. De manier waarop hij geduldig met haar was en haar aanmoedigde, gaf haar het gevoel gewaardeerd en gerespecteerd te worden, iets wat het tegengestelde was als hoe zijn toekomstige vrouw met haar om ging.
Margaux keek naar de manier waarop hij bewoog, hoe hij de boog vasthield en hoe hij de pijl losliet. Hij was sierlijk en zelfverzekerd. Ze betrapte zichzelf op staren. Ze wist dat ze zich niet zo moest voelen, maar ze kon er niets aan doen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met zijn schoen had Torrance een horizontale lijn in het zand getrokken. Het diende om haar een idee te bieden van waar ze zou moeten staan, al was hij er zich van bewust dat het in de donkere nacht moeilijk te zien was. Doch, was het zichtbaar genoeg om op te merken.
"Dus we doen even alsof dit de schietlijn is, en dit...," legde Torrance uit terwijl hij wederom door middel met zijn schoen over de grond te schuren, een tweede lijn tekende. Deze lijn was verticaal geweest en kruiste de schietlijn in het midden. "-dit is de lijn die je zou moeten helpen om naar het doel te kunnen schieten." Zachtaardig had hij Margaux bij de schouders genomen en haar naar de lijnen gebracht, die hij enkele seconden geleden in het zwarte zand tekende.
"Het is de bedoeling dat je je voeten aan weerszijden van de schietlijn plaatst, tegen de andere lijn," vervolledigde hij zijn uitleg. Zonder aarzeling had hij echter het touw in eigen handen genomen en hielp hij haar door haar in de houding te plaatsen die normaliter tot een succesvol schot in de roos zou leiden. Vervolgens nam hij de boog en overhandigde hij die haar. Vervolgens had hij haar zorgvuldig uitgelegd hoe ze de boog diende vast te nemen en moest aanspannen, wederom door haar handen op de juiste plek te zetten. "Probeer maar."
Enkele keren had hij toegekeken hoe ze het deed, haar onderwijl tips gegeven haar houding te verbeteren om zo dicht mogelijk bij de roos te kunnen scoren. Toen de voorraad pijlen volledig op het bord hingen of ernaast lagen, had hij ze zorgvuldig verzamelend en weer naar Margaux gebracht.
"Je moet wat meer vlees eten, ik dacht dat je iets sterker was," had Torrance grappend uitgebracht. Het had hem opgevallen dat ze er moeite mee had kracht op de boog te zetten en kon het niet laten dit op een humoristische wijze aan te kaarten. Desalniettemin was hij ervan op de hoogte dat hij genoodzaakt was een andere strategie toe te passen indien hij haar écht wilde helpen. Het was een manier geweest waarbij het voor hem louter een vraagteken was of Margaux daarmee zou instemmen. "Wacht, ik help je even," had hij gezegd.
Met een lichte aarzeling die hij, eenmaal hij de moed verzameld had, aan de kant kon zetten, ging hij wat dichter bij haar staan. "Probeer eerst een beetje meer te ontspannen, dan krijg jij meer macht over de boog in plaats van andersom," zei hij terwijl hij zachtaardig zijn handen wederom op haar schouders plaatste en haar lichaam kort schudde, als teken dat ze wat minder gespannen moest staan. Voorzichtig had hij vervolgens zijn handen op haar middel gelegd en op die manier haar op de juiste plek laten staan. Daarna had hij één van de pijlen gepakt om nadien plaats te nemen achter haar, zonder ruimte tussen hun lichamen te laten. Met zijn handen ondersteunde ze de hare die de pijl en boog vasthielden, ook deze in de juiste houding geplaatst. Zijn lichaam had hij iet of wat verlaagd, gezien Margaux kleiner was dan hem, om vervolgens zijn hoofd een stukje boven haar schouder te laten rusten. Torrance waarnam hoe zijn adem weerkaatste uit haar nek, wat hem had doen beseffen hoe dicht hij zich bij haar had bevonden.
Het tafereel had er voor een buitenstaander wellicht verkeerd uitgezien, hoe Torrance zonder enige spatie tussen beide te laten, stond tegen een vrouw die niet de zijne was. Een vrouw die niet zijn verloofde was, gezien de vrouw waarmee hij, ongewild, verloofd was in het kasteel lag te slapen. Die gedachten had hij even aan de kant gezet, gefocust op het optimaliseren van haar houding zodat het bijna een perfect schot zou vormen. "Zo zou het normaal gezien moeten lukken," had hij nog gezegd. De trillingen van zijn eigen stem leken te weerkaatsen tegen haar huid en weer naar die van hem. Samen met haar had hij de pijl losgelaten, gewacht waar deze uiteindelijk landen zou. Amper enkele millimeters had het gescheeld of de pijl had in de roos beland. "Dat was al een stuk beter, als je blijft oefenen lukt het je zeker."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux was opgewonden en klaar om haar boogschietvaardigheden te verbeteren toen Torrance de lijnen in het zand trok. Hoewel ze altijd geïntrigeerd was geweest door de sport, ontdekte ze nu dat ze dat nog veel meer was onder Torrances leiding en onderricht.
Margaux was zich bewust van zijn nabijheid toen hij zijn handen op haar schouders legde en haar hielp in de juiste houding te gaan staan. Torrance had altijd intrigerend voor haar geweest, maar zo dicht bij hem te zijn maakte haar het gevoel dat ze de wet aan het overtreden was.
Margaux's hart begon sneller te kloppen toen hij nog dichterbij kwam, zijn lichaam tegen het hare wrijvend terwijl hij haar hielp de boog en de pijl vast te houden. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk bij het gevoel van zijn adem op haar nek, maar ze wilde ook niet dat hij zich verroerde.
Margaux draaide haar hoofd naar hem toe toen de pijl enkele rakelings naast het doel vloog en zei: "Dat was best aardig." Hoewel ze blij was met het resultaat, was haar stem een beetje onvast. "Ik had geen idee dat boogschieten zo... bevredigend kon zijn." Margaux kon niet helpen dat ze een connectie voelde met Torrance, ondanks het feit dat hij al verloofd was met een andere vrouw. Zo dicht bij hem zijn maakte de connectie nog specialer. Margaux kreeg het ondraaglijk heet door zo dicht bij hem te zijn, gezien hoe koud het buiten was.

Ze wist dat ze op afstand had moeten blijven, maar ze kon zichzelf er niet toe dwingen. Ze kon niet van de gedachte af dat ze een speciaal iets hadden, en ze was benieuwd waar het heen zou gaan. Terwijl ze daar stonden, omringd door de schoonheid van het bos, kon Margaux niet helpen dat ze wenste dat dit moment voor altijd kon duren. Ze wilde de veiligheid en intimiteit van dit moment niet verlaten en terugkeren naar de realiteit, waar alles ingewikkeld was. Ze liet zich meeslepen door het moment en genoot van de intimiteit, hoe subtiel die ook was. Diep van binnen begreep ze dat ze zichzelf in gevaar bracht door zich zo te laten voelen, en dat de werkelijkheid veel ingewikkelder was dan haar dagdroom. Maar ze kon niet anders dan zich laten meeslepen door de sensatie van zijn aanraking en de intimiteit die ze op dat moment hadden. Ze was zich ervan bewust dat ze ooit de gevolgen van haar daden onder ogen zou moeten zien, maar voorlopig was ze tevreden met het kostbare moment van innigheid.

"Dit moeten we vaker doen." stamelde ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Torrance waarnam dat ze haar hoofd naar hem toedraaide, had hij pas doorgehad hoe dichtbij ze daadwerkelijk bij elkaar stonden. Met zijn blik had hij die van haar opgevangen. Het leek alsof zijn ogen die van haar niet konden ontwijken, dat hun blikken elkaar kruisten en op dat ogenblik vergrendeld waren, zodat ze elkaar niet uit het oog konden verliezen.
"Het is nog bevredigender als je het hoofd van iemand die je frustreert inbeeld op de roos... én dan gaat het vaak nog beter. Moet je eens proberen," zei hij. Zijn woorden klonken zacht, misschien zelfs wel trillend gezien de spanning die in zijn lichaam was ontstaan. Bovendien had hij de moeite niet gedaan haar ogen los te laten, gezien hij erin leek te verdrinken. Sterker nog, hij wou erin verdrinken en nooit meer een uitweg vinden. Hij wou voor eeuwig in gevangen zitten, zich verstoppen voor alles dat hem de laatste tijd leed had gebracht. Zijn vader, Eleanor, het opgeleid worden tot waardige troonopvolger. Zijn gedachten leken zijn doen te beïnvloeden, gezien zijn adem kortstondig stopte toen zijn gezicht zich automatisch nog dichter bij de hare had bevonden. Slechts enkele millimeters diende hij nog te verbreken om toe te geven aan hetgeen waarnaar hij onbewust verlangde; haar lippen. Desalniettemin deed een onverwacht geluid hem terugdeinzen. Geschrokken, van zowel het geluid als het impuls waar hij bijna aan het toegegeven, name hij afstand.
"Meen je dit echt, Torrance? Je bent ongelofelijk!" Eleanors stem had furieus geklonken. Desondanks Torrance het niet toegeven wou, wist ze dat Eleanor ditmaal gelijk had. Hij as bezig met iets dat niet mocht; en dan had hij het niet over het boogschieten. Hij had zich laten meeslepen in het moment en bijna iets gedaan dat het leven van zowel hem als Margaux had kunnen veranderen.
"Wat? Mag ik nu ook niet meer boogschieten, Eleanor?" vroeg Torrance aan Eleanor, alsof gedaan dat zij hem iets ernstig vroeg. Hij was ervan op de hoogte dat ze louter het idee van Margaux in zijn buurt verachtte en dat het niets te maken had met het boogschieten an sich. Doch, kon hij er simpelweg niet aan toegeven. "Ik ben je verloofde, niet je hond." Ongelovig en hoofdschuddend had Eleanor hem aangekeken.
"Inderdaad, ik ben jou verloofde. Goed van je dat je dat op zijn minst nog beseft," zei Eleanor, kwader dan hij haar ooit had gezien. "Wat doet dat mens hier?" vroeg ze hem vervolgens neerbuigend. Eleanor had Margaux geeneens een blik gegund. Het leek alsof Torrance zijn tong verloren had. Hij wist echter niet of dat was omdat hij niet wou praten met haar, of omdat hij geschrokken was van zijn eigen gevoelens. "Torrance, ik vraag het je geen tweede keer. Wat doet zij hier?"
"Was jij niet diegene die het nodig vond dat zij hier, als straf voor helemaal niks, voor ons zou komen werken?" vroeg Torrance aan Eleanor. Hij was uit het oog verloren dat Margaux nog naast hem stond, wellicht overdonderd door het tafereel dat zich afspeelde. "Ik heb haar gevraagd om mee te komen, zodat ze mijn pijlen kan oprapen en ik niet steeds op en neer naar het bord moet wandelen, Eleanor. Niet meer, niet minder. Je weet hoe vervelend ik dat vind," was simpelweg zijn antwoord geweest, bestaande uit pure leugens. Dat was echter vanaf het begin de bedoeling geweest. Niemand mocht weten wat voor gunst Torrance Margaux verleende; ze zouden beide in de problemen geraken. Cynisch had Eleanor om zijn excuus gelachen.
"Waar kwam ze je pijlen oprapen? In je broekzak? Komop Torrance, ik ben niet dom. Ik zag wel hoe dicht ze bij je stond en je liet haar zomaar doen. Je zou dit soort dingen met mij moeten doen," zei Eleanor.
"Ik had jou kunnen meevragen, maar ik weet dat ik die moeite niet moet doen want het interesseert jou helemaal niet wat ik leuk vind. Bovendien zou jij er niet eens aan denken om mij te helpen met pijlen te rapen," had Torrance haar simpelweg gezegd. Geen enkele keer had Eleanor de moeite gedaan om te luisteren naar wie hij was of wat hij leuk vond. Ze had het louter over hun huwelijk en de rijkdommen die ze zouden hebben indien ze hun fortuin bij elkaar telden.
"Ik zou je graag helpen," zei Eleanor koppig. Torrance had geweten dat de woorden die ze uitsprak pure leugens waren. "Wanneer dringt het toch tot je door dat je met mij trouwt, en niet met dat uitschot uit het dorp dat ons huwelijk probeert te saboteren!"
"Doe niet alsof ik hier ooit een keuze in heb gehad, Eleanor. De enige reden waarom ik hier ben is omdat dit huwelijk al sinds we geboren zijn in een dom contract is vastgelegd." Dat was de tragische werkelijkheid van Torrance's leven geweest. Nooit had hij het lot van zijn eigen leven mogen bepalen, iets dat hem tot op de dag van vandaag pijn deed. Vermoeid had hij zijn schouders opgehaald. "Ik ga deze discussie niet eens meer met jou voeren. Ik ben klaar hier. Ruim jij de pijlen even op? Aangezien je me toch zo graag helpt."

Torrance had zijn blik op Margaux gevestigd en geknikt als teken dat ze met hem mee moest komen. "Kom je? Ik heb binnen nog werk voor je," vroeg hij haar. Wellicht had ze geweten dat het een excuus was, gezien hij niet echt werk voor haar had, zoals gewoonlijk. Vervolgens had hij zijn weg gebaand richting het de binnenmuren van het kasteel, ervan uitgaand dat Margaux hem gehoorzaamde en hem volgde.
"Het spijt me dat je dat moest horen. Normaal ben ik niet zo, euhm... vijandig? Ik heb er niet het juiste woord voor," zuchtte hij eenmaal ze ver genoeg uit Eleanors buurt waren. "We zijn niet echt een goede match zoals je waarschijnlijk al wel had gezien, en dat is nogal frustrerend." Normaliter sprak Torrance niet over zijn emoties en hield hij voor zichzelf wat hem dwarszat. Het was hem aangeleerd van zijn hart een steen te maken en op te kroppen. "En dit is vooral ook niet jouw probleem eigenlijk, dus laat maar, je zal waarschijnlijk wel dingen genoeg te doen hebben dus ik wil je tijd niet verder verspillen," bedacht hij zich luidop. Inmiddels hadden ze zich weer binnen de muren van het kasteel bevonden.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
De tijd stond werkelijk even stil. Het geluid van de flikkerende vlammen, de uil die nog steeds om een vrouwtje riep, de kille wind, alles was even gedempt. Margaux zag enkel de weerspiegeling van de dansende vlammen in de pupillen van Torrance die inmiddels twee keer zo breed waren geworden. Margaux herinnerde zich een mythe over pupillen: deze zouden groter worden als je keek naar iets of iemand waar je van hield. Ze twijfelde even of er dan toch waarheid in de mythe zou zijn, maar schudde die gedachte snel weer van zich af. Het sloeg op niets. Het haalde totaal geen steek dat ze hier zo met zijn twee stonden, zo innig, zo knus, zo vertrouwelijk. Margaux werkte voor Torrance, en hij was inmiddels al verloofd. Al het logische contrasteerde, maar volgens Margauxs gevoel was alles net hoe het hoorde te zijn.
Ach, ze wist ook niet beter. Nooit had ze zo’n gevoel gehad bij een andere man. Haar leven bestond uit niet veel dan werken. Het klinkt zo misschien wel grof, maar ze deed niets liever. Ze kende ook niet anders. Maar dit veranderde alles. Deze tiental seconden, al voelde het als uren, veranderde alles. Er was een vuur in Margaux wakker geschud die haar heeft doen beseffen waar ze voor op aarde is gezet. Ze wou het vuur nog meer aanwakkeren, daar in dat moment, ze wou er liters brandstof op gooien en eromheen dansen. Ze wou zich laten omgeven door de vlammen tot ze er één mee werd. Ze wou het leven door met deze nieuwe gevoelens en passie in zich. Pijl in de éne hand, boog in de andere. Ze leek net een of andere Romeinse godin.
Maar niets was minder waar, op een barbaarse manier werd het vuur in één keer gedoofd. Dat wat eerst gloeiend rood zag en duizend maal zo hard flikkerde als de fakkels die zich rond de twee bevonden, was ineens pikzwart. De duisternis overviel haar, alsook een stem die Margaux jammer genoeg maar al te bekend voorkwam. Eleanor. Torrance had Margaux snel losgelaten en zich van haar weg gedrukt. Daar waar de lucht tussen hun ondertussen lekker warm was geworden, werd ineens ijskoud. De wind blies harder, de uil was gevlucht. Margaux’s foute fantasie viel in duigen. Ze werd bikkelhard getroffen door de realiteit. Misschien was het ook beter zo.
Door de angst die haar ineens overviel klampte ze zich steviger vast aan de boog die ze nog in haar hand had. Kijken in de ogen van de ene vrouw die net op het verkeerde moment aanwezig was, durfde ze niet. Margaux was een verschrikkelijke fout begaan die haar het leven zou kunnen kosten, mocht dit afhangen van Eleanor. Ze sloot haar ogen en klemde de kaken op elkaar. Duizend keer vervloekte ze zichzelf. Hoe kon ze zich zo laten meespelen door iets wat geen stand zou houden, geen stand mocht houden.
Het geluid van Eleanor’s gebroken stem baande zich een weg door het bos. Van de hoogste boom tot het kleinste insectje, alles en iedereen kon horen hoe aangedaan en nijdig ze was. Jammer genoeg was het haar volle recht. "Torrance, ik vraag het je geen tweede keer. Wat doet zij hier?" hoorde Margaux. Haar hart bonkte als een gek. Ze wist dat het met haar gedaan zou zijn als Torrance de waarheid zei. Ze zou zich nooit meer in de buurt van het paleis mogen verkeren, laat staan er werken. Ze zou diezelfde dag nog haar spullen mogen nemen en richting de horizon vertrekken. Het zou niemand uitmaken waar ze uiteindelijk zou belanden. Niemand.

Margaux hoorde hoe Torrance meedogeloos tegen zijn verloofde loog. Een leugen die besliste dat ze nog een dag mocht leven. Eentje die alle last van haar schouders deed wegvallen. Torrance had, letterlijk, haar leven gered door te liegen. Het zou ook geen waar mogen zijn; de kroonprins dat ging boogschieten met zijn dienstmeid, gewoon, zomaar, voor het plezier. En dan laten we het vuur dat kort tussen zich wakkerde nog achterwege.

Margaux opende haar ogen en keek vlug rond zich, zoekende naar pijlen die niet te ver lagen. Maar de enige die ze opmerkte in de duisternis was die éne pijl dat zich nest naast het roos bevond. Margaux probeerde een glimlach te onderdrukken. Torrance’s blik ontmoette die van Margaux, een blik die zei dat ze er als de bliksem weg moesten. Margaux knikte en liet op dat moment de boog die ze nog vast had vallen, waarna ze als een braaf hondje naar Torrance heen liep. Eenmaal in zijn buurt besliste ze genoeg afstand te houden. Eleanor aankijken lukte nog steeds niet. De kroonprinses zou het zien, de vuur in haar ogen. De godin die smachte naar de vlammen van eerder.. Eleanor zou haar betrappen. Nee, dat mocht ze niet zien.

Met haar ogen naar de grond gericht wandelde ze achter haar werkgever, wat dat was hij. Niets meer, niets minder. Vanaf die dag mocht Margaux dat ook nooit meer vergeten.
Na dat ze een bepaalde afstand hadden afgelegd vingen de oren van Margaux weer de stem van Torrance op. Hij toonde spijt voor zijn gedrag, en legde de situatie tussen hem en Eleanor uit.
“Ik snap de frustratie,” begon Margaux. Haar stem klonk eerst nog wat hees. Ze zocht zijn pupillen weer op. De vlammen waren ondertussen gaan liggen. Nu zag ze enkel nog de blauwe saffieren die er altijd al zijn geweest, echter waren ze nu donkerder dan ooit. Margaux wist niet goed of ze moest toegeven dat wat ze deden fout was. Ze wist niet of de moest aankaarten dat Eleanor’s gevoelens volledig terecht waren. Ze besloot dit niet te doen. “Hopelijk voelt ze zich morgen beter,” vervolgde ze. “En jij ook.”

De muren van het paleis waren inmiddels al achter zich toen Margaux en Torrance de wenteltrap op gingen. Het was inmiddels half zes en ze hadden nog niet veel geslapen. Margaux wist ook dat ze niet meer zou kunnen slapen, na dit alles. Het tafereel zou zich honderden keren opnieuw afspelen.
Ze wandelden samen Torrance’s kamer in na dat ze tientallen bewakers onder ogen hebben moeten zich. Margaux vroeg zich af of ze door hadden wat er was, of er iemand hen zou hebben gezien.

Ze sloot de deur achter zich en keek Torrance, voor het eerst sinds het bos, weer in de ogen. “Ik wil je alsnog bedanken, het deed me enorm veel plezier om te mogen boogschieten. Ik weet dat het niet eindigde zoals we wilden, maar alles wat ervoor kwam leek een droom.”
Margaux probeerde haar dankbaarheid te tonen zonder al te melig te klinken, maar die laatste zin deed dat net mislukken. Een droom… Vol spijt beet ze op haar lip.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ze voelt zich nooit beter, dat is het hele ding juist. Ze zoekt overal een probleem of concurrentie achter, terwijl ze even goed weet dat daar geen redenen voor zijn en we hier toch niet onderuit kunnen," zei Torrance. Contractueel gezien had Torrance geen andere keuze gehad dan trouwen met Eleanor. Dat maakte dat hij geen reden had om te denken aan een ander; zijn lot lag immers vastgelegd in een papieren document. "En ik... Ik ben hier wel aan gewend. Ik ken haar al mijn hele leven, dus ik ben niks anders gewoon," zuchtte hij nadien nog. Al sinds hun geboorten hadden Torrance en Eleanor op en neer van Frankrijk naar Engeland gereisd om elkaar te bezoeken, vergezeld door hun families. Desalniettemin had zijn vader gezondheidsproblemen, een chronische kuch had hem doen beseffen dat er vaart moest komen in het huwelijk tussen hen beide voordat het te laat was, zodat het papierwerk indien hij ten overlijden kwam in orde was en Torrance meteen zijn rol kon invullen. Daarom was Torrance in Frankrijk geweest, tegen zijn zin. "Vroeger was het wel leuk hoor, toen we nog kind waren. Dus ik had altijd gehoopt dat het misschien toch zou meevallen, omdat ze toen de ergste nog niet was, maar helaas... Het is ook niet dat ik al te eerlijk ben." Zijn woorden had hij al schouderophalend vermeld, de zijn laatste zin ietwat zachter dan de rest, maar nog steeds luid genoeg zodat Margaux het kon horen. Hoe sterk hij het huwelijk ook verachtte; hij sprak louter negatief over Eleanor en ook zij verdiende dat niet, zeker niet sinds hij haar redenen had gegeven om jaloers te zijn.

De veiligheid die rondom hen creëerde eenmaal ze zijn kamer betraden, deed hem goed. Geen bewaking die hen in de gaten hield, geen Eleanor die hem gekwetst en verraden een preek gaf. De ruimte bestond louter uit rust, eentje waarna hij, sinds Eleanor hen betrapte, naar snakte. Een flauwe glimlach had zijn gelaat gekleurd bij het waarnemen van haar dankbaarheid, al had hij zijn hoofd even geschud. "Nee, ik moet jou juist bedanken Margaux. Ik vind het fijn dat je me behandelt alsof ik een normaal persoon ben en geen wandelende zak geld, of als één of andere superheld die alle schaarste in het dorp kan oplossen en daarom maar aardig is," zei Torrance. "Het is fijn om me voor even normaal te kunnen voelen, voor dat mijn leven straks één grote chaos wordt," vervolgde hij zijn zin. Torrance had gedoeld op het feit dat hij met Eleanor in het huwelijksbootje zou moeten stappen, dat een vrouw die hij niet wou voor altijd aan zijn zijde zou staan en hij nooit zou mogen ervaren wat liefde écht was. Dat hij aan de leiding van twee verschillende landen zou staan, zowel de economie als het juridisch systeem in handen had. "Dus jij bedankt." Vermoeid ging hij op de rand van zijn bed zitten, aangezien hij amper slaap had gekend die avond en er inmiddels een nieuwe dag voor de boeg stond. En dag met velen verplichtingen.
"En euhm, het spijt me hoe het is afgelopen. In mijn hoofd was het anders geweest," verontschuldigde hij zichzelf. In zijn hoofd hàd het anders afgelopen. Indien hij zich verder had laten meeslepen in het moment waarin ze vervat raakten, had de uitkomst van hun boogschietsessie er per direct anders uit gezien. Desalniettemin had het Margaux in gevaar gebracht; voor mannen van adel was het niet verboden geweest een andere vrouw in het spel te hebben, maar vrouwen daarentegen werden strikter behandeld. Bovendien was ze een vrouw geweest van een lagere stand en ondanks dat voor hem geen probleem was, en ze haar als evenwaardig zag, kon dat een probleem vormen voor haar. Datgene dat er ook gebeurd zou zijn indien ze niet verstoord werden door zijn verloofde, had drastische gevolgen voor Margaux' leven kunnen betekenen. Dat alles maakte dat Torrance besloot zijn afstand met haar te vergroten, haar minder toe te laten in zijn leven. Ze was immers louter zijn dienstmeid geweest; hij hoorde haar klusjes te laten doen, ervoor te zorgen dat ze hem vervelend vond.

"Jongedame, je bent hier om te werken en niet om de tijd van mijn zoon te verdoen. Ik wil je hier niet meer met lege handen zien!" Even furieus als Eleanor eerder in hun bijzijn was geweest had Torrance's vader, de koning van Engeland, in de deuropening van zijn kamer gestaan. Geschrokken keek Torrance op.
"Ze kwam enkel de was ophalen, vader. Maak je geen zorgen." Wederom de zoveelste leugen had zijn mond verlaten. Hij deed tegenwoordig niets anders dan liegen tegen zijn eigen familie en verloofde. Torrance was meer bezig geweest met Margaux verblijf in het paleis te faciliteren dan zijn orders te vervullen. De reden waarom hij zich in de eerste instantie in het kasteel bevond verloor hij uit het oog in haar bijzijn.
"Kom naar de vergaderruimte, Torrance. We hebben het één en ander te bespreken." De houding van zijn vader had Torrance doen inzien dat er iets mis was en hij geen 'nee' dulden zou. Daarom had Torrance niets anders gedaan dan louter geknikt, het teken gedaan dat hij zijn vader zou gehoorzamen.
Een vermoeide zucht ontsnapte zijn lippen onderwijl hij weer rechtstond. Vervolgens had hij zijn weg gebaand richting de deur, waar zijn vader plaatsmaakte zodat Torrance door kon. Geen woord had hij nog uitgesproken tegen Margaux, wetende dat het hen slechts in de nesten zou werken indien hij zijn mond opentrok tegen haar. Hij moest afstand nemen van haar, moest hij haar willen beschermen van welke gevolgen de koninklijke familie voor haar in petto zouden hebben indien hij doorging met wat voor plan hij ook in zijn hoofd had. Bij de aankomst in de vergaderruimte aanschouwde hij zijn verloofde, Eleanor, die geduldig zat te wachten op haar stoel. Wellicht had ze hem verraden, haar mond voorbij gepraat bij zijn vader, waardoor hij en Margaux de gevolgen mochten dragen.

"Ik ben teleurgesteld, Torrance." Zijn vaders blik stond op onweer, alsof hij zijn best moest doen er geen gigantische scéne van te maken. "Eleanor vertelde wat er is gebeurt. Wat bezielt je? Zomaar staan boogschieten met je dienstmeid." Het had hem amper verbaasd dat Eleanor zijn vader had ingeschakeld, gezien ze wist dat hij er alles aan deed om haar tevreden te houden.
"Ik kon niet slapen vader, dus ik wou even mijn frustraties kwijt en ben haar gaan wakker maken zodat zij mijn pijlen kon oprapen. Dat heb ik Eleanor ook al uitgelegd."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:

Eleanor Dubois

Eleanor zat in de grote kantoorkamer van de koning, haar schoonvader, te koken van woede. Ze kon niet geloven dat haar toekomstige man in een bos was betrapt met zijn dienstmeisje. Ze wist dat ze contractueel verplicht was met hem te trouwen, maar ze had gehoopt dat hij mettertijd van haar zou gaan houden. Nu voelde ze teleurstelling en verraad. Ze wist dat hij niet met haar wilde trouwen, en ze kon zijn tegenzin voelen in elke interactie die ze hadden. Terwijl ze wachtte tot hij binnenkwam, probeerde ze zichzelf te kalmeren. Ze wist dat ze hem niet kon laten zien hoe overstuur ze was. Ze moest een dapper gezicht opzetten en proberen zijn hart te winnen. Ze zou een betere vrouw voor hem zijn, beloofde ze zichzelf. Ze zou vriendelijk en begripvol zijn, en ze zou hem laten inzien dat zij de juiste keuze voor hem was. Ze zou hem gelukkig maken, zelfs al was dat het laatste wat ze deed.Maar naarmate de minuten verstreken, begon haar woede te borrelen. Ze kon niet begrijpen waarom hij zoiets zou doen. Gaf hij dan helemaal niets om haar? Gaf hij niet om het getekende contract en de toekomst van hun twee koninkrijken? Ze wist niet hoe ze zich moest voelen, maar ze wist dat ze niet kon blijven zitten wachten tot hij binnenkwam. Ze stond op en ijsbeerde door de kamer, in een poging de situatie te begrijpen. Eleanor wist dat dit een test zou zijn voor haar kracht en vastberadenheid. Ze wist dat het niet gemakkelijk zou zijn het hart te winnen van een man die haar niet wilde, maar ze was vastbesloten het te proberen. Ze zou alles doen om hem te laten inzien dat zij de juiste keuze voor hem was, zelfs als dat betekende dat ze haar eigen geluk moest opofferen
Eleanor was zich ook terdege bewust van het belang van de rijkdom en status die dit huwelijk met zich mee zou brengen. Ze was opgegroeid in een bevoorrecht huishouden en was gewend aan de luxe die daarbij hoorde. Ze wist dat haar toekomstige man de kroonprins was van een rijk en machtig koninkrijk, en dat hun verbintenis haar eigen koninkrijk nog meer rijkdom en macht zou brengen. Ze had er altijd van gedroomd koningin te zijn en de macht en invloed te hebben die daarbij hoorden. Maar nu, terwijl ze op haar toekomstige echtgenoot zat te wachten, kon ze niet anders dan aan de risico's denken. Ze wist dat als hun huwelijk niet doorging, als hij verliefd werd op iemand anders, al haar toekomstige rijkdom en status in gevaar zouden komen. Ze kon de gedachte niet verdragen om alles te verliezen waar ze zo hard voor gewerkt had. Ze kon haar toekomstige rijkdom en status niet door haar vingers laten glippen, ze zou er alles aan doen om dit huwelijk te laten slagen.
Terwijl de Eleanor daar zat te wachten, begonnen haar gedachten af te dwalen. Ze moest denken aan hoe hard ze in het verleden tegen hem was geweest. Ze was er altijd zo op gericht geweest hem te laten inzien dat zij de juiste keuze voor hem was, dat ze er nooit bij stil had gestaan hoe hij zich zou voelen. Ze realiseerde zich dat ze zo opging in haar eigen verlangens dat ze nooit de tijd had genomen om hem echt te begrijpen. Dit besef was een wake-up call voor haar, maar niet om vriendelijker en meer begripvol te worden. In plaats daarvan besloot ze dit in haar voordeel te gebruiken. Ze wist dat als ze zijn hart wilde winnen, ze hem moest manipuleren. Ze kon hem niet blijven wegduwen en verwachten dat hij bij haar terug zou komen. Ze moest een manier vinden om hem voor haar te laten vallen, en ze was bereid alles te doen om dat voor elkaar te krijgen.Ze begon een plan te bedenken, een slinks plan. Ze zou beginnen met zijn emoties te bespelen en hem schuldig te laten voelen voor zijn daden. Ze zou hem het gevoel geven dat hij het haar verschuldigd was om van haar te houden. En als dat niet werkt, zou ze haar macht en invloed gebruiken om zijn leven moeilijk te maken, en hem afhankelijk maken van haar voor steun en troost. Ze wist dat het een lang proces zou zijn, maar ze was bereid alles te doen om hem voor haar te laten vallen. Ze zou alle nodige middelen gebruiken, inclusief bedrog en manipulatie om hem verliefd op haar te laten worden. Ze was vastbesloten om hem de hare te maken, koste wat het kost.
Eleanor hoorde de deur opengaan, en ze draaide zich om om Torrance en de koning de kamer in te zien lopen. Ze zag de schuld en de schaamte op het gezicht van de prins, en ze wist dat dit haar moment was. Ze stond op en liep naar hem toe, haar woede en teleurstelling kookten over. "Hoe kon je me dit aandoen?" zei ze, haar stem laag en vol woede. "Ik kan niet geloven dat je zo achteloos en egoïstisch zou zijn. Je wist dat ons huwelijk belangrijk was, niet alleen voor ons, maar voor onze twee koninkrijken, en toch doe je zoiets." Torrance probeerde te spreken, maar zij kapte hem af. "Je mag nu niet spreken," zei ze. "Je hebt geen recht van spreken. Je hebt geen recht om jezelf een prins te noemen, na de manier waarop je je gedragen hebt."De koning keek toe en probeerde tussenbeide te komen, maar de prinses vervolgde haar monoloog. "Je hebt me ten overstaan van het hele koninkrijk vernederd, en je hebt onze toekomst samen in gevaar gebracht. Ik kan niet geloven dat je zo ondoordacht en egoïstisch bent."
Torrance keek naar beneden en durfde haar blik niet te ontmoeten. Hij wist dat hij elk woord dat ze zei verdiende, maar hij wist niet hoe hij het goed kon maken. Hij kon de vastberadenheid in haar ogen zien, en hij wist dat ze dit niet gemakkelijk zou laten voorbijgaan. De toekomstige koningin, nog steeds vol woede, richtte haar aandacht op de koning. "Majesteit," zei ze, "u moet de ernst van deze situatie begrijpen. De acties van uw zoon brengen niet alleen ons huwelijk in gevaar, maar ook de toekomst van onze twee koninkrijken. Het ondertekende contract is in gevaar, en het is uw plicht als koning om ervoor te zorgen dat het wordt nageleefd." De koning keek haar aan met een mengeling van verbazing en bezorgdheid. Hij had niet verwacht dat ze zich zo tegen hem zou keren. Hij wist dat ze gelijk had, maar hij wist ook dat Torrance, zijn zoon, straffen niet gemakkelijk zou zijn. "Ik begrijp uw bezorgdheid, mijn lief," zei de koning in een poging de situatie te sussen. "Maar ik verzeker u dat ik passende maatregelen zal nemen om ervoor te zorgen dat het contract wordt nageleefd." Eleanor was echter niet tevreden met dit antwoord. Ze wist dat de koning deze situatie niet serieus genoeg nam. "Passende maatregelen, uwe majesteit?" riep ze uit. "Welke acties gaat u ondernemen? Gaat u Torrance straffen? Gaat u ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurt?" De koning werd verrast door haar toon, maar hij wist ook dat ze het volle recht had om zo aangedaan te zijn. "Goed," zei de koning. "Wat stel je voor dat we doen?"
"Eerst en vooral moeten we het dienstmeisje straffen," zei Eleanor, haar toon koud en berekenend. "Zij is degene die Torrance op een dwaalspoor heeft gebracht. Ik stel voor om haar in de stallen te laten slapen, in plaats van in haar kamer. Zo leert ze haar lesje. We zijn te vertroetelend geweest, ze kent haar grenzen klaarblijkelijk niet eens meer,” begon Eleanor. “En ze sleurt jou mee ten onder, hoe kon je zo dom zijn?” riep ze uit, gericht naar Torrance. "Je bent slimmer dan dit," zei ze, haar toon stevig. "Je moet wakker geschud worden en de waarheid zien. Ze geeft niet om je. Ze wil alleen je rijkdom en status. Zo zijn ze altijd geweest, dat uitschot,” zei Eleanor vol walging.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een vermoeide kreun had zijn mond verlaten terwijl hij zijn hoofd in beide handen had gelegd, onwetend hoe hij de benarde situatie kon sussen. Desalniettemin was er niets dat hij kon doen, gezien hij klaarblijkelijk Eleanor monoloog niet verstoren kon. Torrance liet haar uitrazen, probeerde te begrijpen wat haar dwarszat, ook al kon het hem weinig interesseren. Ondanks hij begreep waar haar frustratie vandaan kwam én ze daarbovenop ook nog eens gelijk had, kon hij dat niet toegeven aan zowel zichzelf als zijn vader en Eleanor. Torrance wou de werkelijkheid niet onder ogen komen gezien dat een werkelijkheid was die vanaf het begin niet realistisch was geweest.
"Eleanor, hoe vaak moet ik nog zeggen dat dat onschuldig was? Ik ben tot veel in staat, dat weet ik zelf ook en iedereen weet met hoeveel passie ik deze situatie haat, maar ik zou nooit, maar dan ook nooit iets doen dat nadelig zou zijn voor onze koninkrijken. Regeren is hetgeen waarvoor ik geboren ben, waartoe ik uitverkoren ben," zei hij, al besefte hij toen zijn zin afgemaakt was pas hoe wanhopig hij had geklonken. "Ik besef echt dat het er verkeerd uitzag en weet dat het misschien niet de beste keuze was om haar mee te nemen en ik mijn verdomde pijlen beter zelf kon opruimen en dat dat ons heel wat drama had bespaard, maar er is niets waar ik zekerder over ben dan dat helemaal niets te betekenen had." Opnieuw zuchtte hij, slaakte hij zijn ogen neer uit radeloosheid. Torrance wandelde naar haar toe en nam haar beide handen vast, hopend dat het hem lukte haar te overtuigen van zijn woorden. Dat wat hij aan het stamelen was, de waarheid was geweest. "Ik heb staan boogschieten Eleanor," zei hij, haar oprecht aangekeken. "Ik was aan het boogschieten en zij stond mijn pijlen op te rapen. Het laatste wat ik daarmee wilde bereiken was jou vernederen. Je weet dat ik zoiets nooit zou doen." Haar handen had hij na die woorden uitgesproken te hebben weer losgelaten.

Ongelovig had Torrance zijn vader aangekeken toen hij met volle overtuiging het dramatische verhaal dat Eleanor vertelde geloofde, er mee op in ging alsof zijn eigen zoon er niet toe deed. Het had niet veel gescheeld of hij had er mee ingestemd om ook Torrance te straffen, zijn eigen zoon.
"Haar straffen," bracht Torrance sarcastisch uit. "Alsof je haar nog meer kan straffen dan haar bij haar familie weg te halen en haar te laten werken voor ons, zonder betaald te worden." De woorden over Margaux laten overnachten in één van de stallen lieten hem echter nog meer verbaasd achter.
"Gaat dat niet wat ver? De mensen zullen denken dat we harteloos zijn, vader. En dat zeg ik niet eens om haar te verdedigen," zei Torrance. Wederom waren zijn woorden leugens, gezien hij Margaux wél wilde beschermen. Desalniettemin dacht hij ook aan wat het volk over hen, maar vooral over zichzelf, zou denken indien ze een dienstmeid in een stal lieten slapen.
"Het interesseert me niet wat de mensen denken, Torrance. Eleanor heeft gelijk, we vertroetelen haar teveel. Vanaf vanavond slaapt ze in één van de stallen. Ze mag van geluk spreken, want ze zit er tenminste droog." Vastbesloten had zijn vader zijn armen over elkaar geslagen. Torrance besloot de moeite niet te doen om hem te overhalen, gezien dat geen zin had. Het was verloren moeite geweest.

Torrance had zijn schouders opgehaald. "En waarom wil jij mij dan, Eleanor?" vroeg hij, ditmaal daadwerkelijk oprecht. "Geef me één goede reden buiten mijn rijkdom, status of dat domme contract waarom jij mij zou willen." Zijn woorden hadden kil geklonken, terwijl zich dichter naar het gedaante van Eleanor had bevonden. Met zijn hand had hij haar kin vastgenomen, deze zodanig in zijn richting geduwd dat ze niets anders kon dan hem aankijken. "Het spijt me dat ik je heb gekwetst door wat je ook denkt dat je hebt gezien daarstraks, maar je duwt me alleen verder van je weg, ik hoop dat je je dat beseft. Wist je dat ik het ooit voor elkaar had gekregen het daadwerkelijk leuk te vinden om bij jou te zijn? Tot jij net zoals de rest jezelf verloor in de droom van onuitputtelijke rijkdom en inzag dat je mij daarvoor kan gebruiken," zei Torrance. "Ik weet niet of je het beseft, maar dat hebben we al. Ik herken je niet meer." Na die woorden uitgesproken te hebben liet hij haar los, creëerde hij wederom een afstand tussen hen beide. "Jullie allebei trouwens. Ik kan het haast niet geloven hoe weinig rekening jullie houden met mij!" zei Torrance vervolgens.

"Maar maak jullie geen zorgen. Het zal niet meer gebeuren. Ik cijfer mezelf wel weg en zal me volledig focussen op dit verdomde huwelijk en onze koninkrijken. Ik heb mijn lot allang geaccepteerd."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Eleanor waardeerde Torrance's poging om haar gevoelens te kalmeren, en de aanraking van zijn handen op de hare kalmeerde haar enigszins. Ze was echter nog steeds teleurgesteld en boos op Margaux. Ze kon de dienstmeid niet vertrouwen, en het was moeilijk voor haar om Torrance en Margaux uit elkaar te houden aangezien Margaux voor hem werkte en hem dagelijks zag.
Eleanor was, sinds ze een klein meisje was, verliefd op Torrance. Eleanor en Torrance kenden elkaar al sinds ze kinderen waren, en ze speelden altijd samen. Een van hun favoriete spelletjes was spelen met de bal. Ze rolden de bal heen en weer naar elkaar, lachten en hadden veel plezier. Eleanor keek altijd uit naar die momenten, omdat ze dan even kon ontsnappen aan de druk van het hofleven en gewoon kind kon zijn. Torrance was altijd heel zachtaardig en geduldig met haar, zelfs als ze snel van streek was. Hij nam altijd de tijd om haar te troosten en haar beter te laten voelen. Eleanor waardeerde dit aan hem, want niet veel mensen waren geduldig met haar als ze overstuur was. Zelfs op jonge leeftijd wist Torrance haar altijd een veilig en vertrouwd gevoel te geven. Naarmate ze ouder werden, bleef hun relatie zich ontwikkelen, maar de herinneringen aan hun kinderspelletjes met de bal bleven Eleanor altijd bij. Het herinnerde haar aan de onschuldige en zorgeloze tijden die ze deelden, en de zachtaardige en geduldige aard van Torrance. Echter had het hof ervoor gezorgd dat ze zich concentreerde op praktische zaken en de toekomst van het koninkrijk, in plaats van haar emoties. Dit was de eerste keer in lange tijd dat Torrance haar vasthield en troostte, en het gaf een gevoel van romantiek dat Eleanor al lang niet meer had gevoeld. Ze verlangde naar meer van dit soort momenten, waarop ze zich emotioneel konden verbinden en een diepere band konden opbouwen. Ze wist echter dat het hof altijd op de eerste plaats kwam, en dat ze de behoeften van het koninkrijk boven die van haarzelf moest stellen. Desondanks kon ze het niet helpen een gevoel van verdriet te voelen dat hun relatie meer gebaseerd was op verplichting dan op echte liefde.
Eleanor legde haar handen op Torrance's wangen en keek hem in de ogen met een mengeling van vastberadenheid en woede. Ze zag het schuldgevoel en de spijt in zijn ogen en ze wist dat ze stelling moest nemen. “Maak die fout nooit meer,” zei ze vastberaden, haar toon liet geen ruimte voor discussie. “Of ik zal Margaux ervoor laten boeten” Ze kneep een beetje in zijn wangen om haar punt te benadrukken. Haar acties waren manipulatief, terwijl ze probeerde haar macht en controle over de situatie te doen gelden. Ze kon zien dat Torrance verrast was door haar plotselinge assertiviteit, maar dat kon haar niet schelen. Ze was vastbesloten om haar belangen te beschermen en ze was bereid alles te doen wat nodig was om ervoor te zorgen dat haar toekomst bij Torrance veilig was.

De kroonprinses stond erop dat Margaux in de stallen zou slapen als straf voor haar daden. Torrance was bang dat de mensen het als harteloos zouden zien, maar Eleanor stelde hem gerust. "Ik begrijp uw zorgen, maar deze straf is nodig voor de veiligheid en het welzijn van ons koninkrijk. We kunnen niet toestaan dat dienstmeisjes achter onze rug om gaan en ons vertrouwen op het spel zetten. We kunnen dit soort gedrag niet ongestraft laten." ze legde uit. "Maar we zullen ervoor zorgen dat het duidelijk is dat deze straf niet uit wreedheid is, maar eerder uit behoefte aan discipline en respect voor autoriteit.”

Eleanor kreeg een gevoel van voldoening toen Torrance zijn twijfels uitte over haar bedoelingen. "Je hebt gelijk, Torrance," zei ze terwijl ze nederigheid veinsde. "Ik heb me laten verteren door het idee van rijkdom en status, maar dat betekent niet dat ik niet om je geef. Dat doe ik wel, op mijn eigen manier", zei ze met een sluwe glimlach. "Ik geef om de manier waarop je nuttig voor me kunt zijn en hoe je mijn status kunt verhogen." Ze deed een stap dichter naar hem toe en gebruikte haar charme om hem te laten denken dat ze om hem geeft. "Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, maar ik ben bereid om alles te doen wat nodig is om het goed te maken. Ik wil de persoon zijn waarop je kunt vertrouwen, de persoon die je voordelen kan brengen," zei ze met een sluwe grijns. . Ze zag de verwarring en kwetsbaarheid in zijn ogen, en ze wist dat ze hem precies had waar ze hem wilde hebben. Ze zou zijn vertrouwen en positie in haar voordeel gebruiken, en hij zou niet beter weten.
“Ik begrijp waar je vandaan komt, Torrance. Ik weet dat dit huwelijk en onze koninkrijken overweldigend kunnen zijn, maar we zitten hier samen in. Ik zal je steunen en helpen waar ik kan tijdens deze reis. Laten we samenwerken om de beste beslissingen te nemen voor onze koninkrijken en voor onszelf."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"En dat is exact de reden waarom ik nooit van je zou kunnen houden, Eleanor," zei Torrance harteloos, ongeïnteresseerd of het haar kwetsen zou. Zijn blik had geen emotie gekend, gezien elke emotie zodanig teveel werd, dat het leek alsof hij ze had uitgezet. Op de pauzeknop gedrukt omdat hij overspoeld raakte door woede, frustratie en verdriet. "Ik heb het geprobeerd. Echt. In de hoop dat ik dit iets draaglijker voor zowel mezelf als jou kon maken, maar het heeft geen zin. Alle moeite die ik heb gedaan, is voor niks geweest want net zoals iedereen gebruik je me alleen voor je eigen goed, omdat je weet dat je mij nodig hebt." Torrance voelde zich uitermate gekwetst en had geen idee gehad waaraan hij dit verdiende. Er lag een ontzettende druk op zijn schouders en het horen van de misselijkmakende argumenten van zijn verloofde, die hij met de seconde meer verachtte, maakte die druk alleen maar groter. "Zonder mij zijn jullie allemaal niets, want uiteindelijk ben ik de enige die ervoor kan zorgen dat Engeland en Frankrijk uiteindelijk niet zullen instorten."
"Ik ben er klaar mee, Eleanor, hoe jij altijd doet alsof ik het monster ben. Alsof ik harteloos ben," zei Torrance gefrustreerd. "Jij maakt me harteloos. Je zorgt ervoor dat ik helemaal geen hart wil hebben, net zoals mijn vader. Het enige wat jullie doen is mij afstraffen omdat ik hier de enige ben die nog moreel kan nadenken en niet verblind is door geld." Na die woorden gezegd te hebben had hij de vergaderruimte verlaten, ongeacht hoe ze zowel zijn vader als Eleanor met stomheid geslagen had, baande hij zijn weg naar de uitgang. Hij moest weg.

- TS. Vijf dagen later. -

De afgelopen dagen hadden voor Torrance bestaan uit louter eenzaamheid. Geen enkel individu had hij aangesproken. Zijn vader niet, Eleanor niet, maar evenzeer Margaux niet. Desondanks ze zijn dienstmeid was, kon hij haar amper onder ogen komen. In de eerste instantie voelde hij zich schuldig gezien het zijn schuld was dat ze in een koude stal moest slapen. Anderzijds wist hij dat ze in de problemen zouden komen indien hij geen afstand tussen hen beide bewaarde. Ten slotte was hij onwetend geweest in hoeverre hij zijn afstand kon bewaren indien hij in haar buurt was, gezien hij de natuurlijke drang had dichtbij haar te zijn.
Zijn kamer lag er slordig bij; kleding lag verspreid doorheen zijn kamer, zijn bed was onopgemaakt. Torrance had besloten zelf de touwtjes in handen te nemen en onafhankelijk van Margaux te functioneren. Op die manier had zij meer tijd voor zichzelf en kon ze helpen bij andere, nuttige klusjes.
Desalniettemin had hij ditmaal Margaux hulp moeten inschakelen. Er waren verscheidene zaken die Torrance had moeten doen, maar niet aantoe kwam gezien de prinselijke missie die hij samen met Eleanor moest doen. "Het gaat jullie band herstellen," had zijn vader hen verteld. Uiteraard stond Eleanor te springen om de missie samen met Torrance te doen, al had hijzelf daar iets minder zin in. Doch had hij er niet lastig over gedaan; het zou volgens hem niets veranderen aan hun band, maar van op afstand kon hij zijn afstand van Margaux nog beter bewaren. Het zou hem even de tijd geven om alles op een rijtje te zetten, ervoor te zorgen dat zijn gedachten op een andere plek waren.
Het geklop op de deur had verraden dat Margaux arriveerde, dat ze hem helpen zou met allerlei zaken die hij alleen even niet kon. "Kom binnen!"
"Ik euhm, ik moest je komen helpen?" Haar stem klonk zacht en kwetsbaar. Zo had ze immers ook in zijn deuropening gestaan terwijl ze aanstalten maakte om naar binnen te komen en vervolgens de deur dicht te doen.
"Laat die maar open," had Torrance gezegd. De deur sluiten had hen teveel privacy gegeven, er teveel op doen lijken dat er overspel gaande was. "Ja, ik heb een beetje hulp nodig zoals je ziet. Ik vertrek straks op missie met Eleanor en ik heb nog zoveel te doen." Chaotisch was hij verder aan het doen met de zaken die hij nog af diende te werken vooraleer ze konden vertrekken. Torrance had amper de moeite gedaan haar aan te kijken of verder aandacht aan haar te schenken. De band die ze hadden had onderwijl anders gevoeld. Ze waren meer dan simpelweg een prins met zijn dienstmeid, dat wel, maar de vriendschappelijkheid of wat er dan ook tussen hen had mogen spelen voor enkele weken lang was bijna onzichtbaar.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
De afgelopen week was een moeilijke week geweest voor Margaux. Als straf voor haar betrokkenheid bij Torrance was ze gedegradeerd tot slapen in de stallen. De nachten waren koud en vochtig, en tijdens de lange uren bibberde ze vaak. Ondanks het ongemak probeerde ze er het beste van te maken. Ze zorgde voor de paarden, zorgde ervoor dat ze goed gevoed en verzorgd waren. Ze maakte hun boxen schoon en gaf ze hen aandacht ze wanneer ze kon. De stallen waren een eenzame plek en Margaux had vaak niets te doen. Torrance had haar geen taken gegeven om uit te voeren en ze werd aan haar lot overgelaten. Ze bracht haar dagen en nachten in gedachten door, denkend aan het verleden en wat had kunnen zijn. Ze miste het gezelschap van de prins en het gelach dat ze deelden.De nachten waren het ergst, als de regen op de stallen neerstortte en de wind door de scheuren in de muren huilde. Margaux lag dan in haar geïmproviseerde bed te luisteren naar het geluid van de paarden die in hun boxen heen en weer bewogen en de regen die op het dak sloeg. Ze probeerde zich warm te houden door zich in een deken te wikkelen, maar de kou leek tot in haar botten door te dringen. Ondanks de ontberingen bleef Margaux sterk, wetende dat ze de straf voor haar daden moest accepteren en verder moest gaan. Echter maakte ze zich wel zorgen. Niet een keer was Torrance komen zien of alles in orde was met haar, iets wat hij zonder twijfel wel had gedaan een week geleden. Hij was een van de weinige mensen die om haar gaf. Nu, op momenten waar ze dat het hardste nodig had, was hij nergens te bespeuren.
Intussen was de dag aangebroken dat Torrance en Eleanor samen op een missie gingen. Hoewel dit Margaux de kans bood om Torrance weer te zien en hem te helpen, vervulde het haar ook met angst. Sinds Eleanor ze samen heeft gezien is het enkel bergaf gegaan. Het feit dat ze een paar dagen weg zouden zijn, op een onbekende locatie, baarde Margaux zorgen over de mogelijke gevolgen voor haar relatie met Torrance. Ondanks hun huidige afstand, hield Margaux vast aan de hoop dat hun band hersteld zal worden. Althans, als Eleanor het niet zou hinderen.

Toen Margaux de kamer van Torrance binnenliep, probeerde ze de gevoelens die in haar opkwamen te onderdrukken. Ze wist dat wat er tussen hen was gebeurd niet had mogen gebeuren en dat ze afstand moest nemen van dat moment. "Ik euhm, ik moest je komen helpen?" zei ze, haar stem krakend. Torrance gaf haar de instructie de deur open te houden, zo dat er geen kans bestond dat er iets zou gebeuren wat niet gezien mocht worden. Dit simpele verzoek deed haar een mengelmoes van emoties voelen. Aan de ene kant begreep ze waarom hij dit deed, om een veilige afstand tussen hen te bewaren en om te voorkomen dat ze weer zouden toegeven aan elkaar op een manier wat niet hoort. Aan de andere kant voelde ze zich afgewezen. Ze kon het gevoel van teleurstelling en frustratie dat hij haar zo op afstand zou houden niet onderdrukken. Margaux keek hem scherp in de ogen aan en zuchtte quasi geluidloos.
Ze raapte de kleren op die door de kamer verspreid lagen zonder een woord te zeggen en stopte ze in de wasmand die ze had meegebracht. Ze probeerde haar emoties neutraal te houden terwijl ze hem hielp zich voor te bereiden op zijn zending en niets te provoceren. Dit was echter een uitdaging, aangezien Margaux eerder een assertief karakter had. Ook Torrance leek afstandelijk en kil tegenover haar, een duidelijke aanwijzing dat hij haar niet op dezelfde manier zag als zij hem. Margaux voelde een gevoel van droefheid, wetende dat de vriendschap en de grappen die ze vroeger deelden nu tot het verleden behoren. Ze miste die momenten, maar ze wist dat het zo beter was. Ze herinnerde zichzelf eraan dat ze als dienstmeisje geen recht had op enige vorm van onprofessionele gevoelens voor de Torrance en dat ze moest accepteren dat dit de manier was waarop de dingen bedoeld waren. Hoewel het moeilijk was haar emoties te onderdrukken, wist ze dat het niet anders kon voor haar eigen welzijn, dat van de Torrance en zijn verloving met Eleanor.
Margaux liep naar het grote raam in de kamer en trok met een zachte ruk de zware gordijnen opzij. Ze duwde het raam open en een stroom frisse lucht kwam de kamer binnen. Terwijl ze diep ademhaalde, kon ze niet anders dan aan de afgelopen nachten denken. De nachten die ze in de stallen had doorgebracht, koud en alleen, terwijl Torrance comfortabel in zijn bed sliep."Ik hoop dat je goed hebt geslapen de afgelopen nachten?" vroeg Margaux, terwijl ze probeerde de zweem van sarcasme in haar stem te maskeren. Ze wilde op het verschil in hun omstandigheden wijzen zonder het al te opvallend te maken. In zekere zin was ze ook oprecht nieuwsgierig naar hoe Torrance had geslapen. Had hij nagedacht over wat er tussen hen was gebeurd? Had hij aan haar gedacht? Ze betrapte zichzelf er weer op meer te willen weten te komen over wat er tussen hen aan de hand was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik heb heerlijk geslapen, wetende dat jij stilaan bevriest in een stal." Torrance pakte haar terug met dezelfde hoeveelheid sarcasme als die Margaux hem gaf. Hij vond het hypocriet van zichzelf om toe te geven dat hij amper slaap gekend had de afgelopen dagen. Torrance was immers diegene die binnen kon slapen, liggend op een hemels zachte matras en een warme lakens die de koude van de nacht bracht. De empathie die hij bezat voelde de koude die zij wellicht voelde, voelde de druppels van de regen die zij op haar huid voelde wanneer het regende in de nacht. Evenals de wind kon hij harder horen gezien hij er zich meer bewust van was. Meermaals had hij uit zijn raam naar buiten gekeken, geobserveerd of de omgeving veilig was geweest voor haar, gezien hij uitzicht op de stal had waarin ze sliep vanuit zijn kamer. "Ik hoop dat je weet dat ik hier niks van heb gewild en dat, als ik dit had geweten, ik alles heel anders had aangepakt. Dus doe alsjeblieft niet alsof ik dit leuk vind," zei Torrance onderwijl hij Margaux even aankeek. Schuldgevoelens overspoelden zijn lichaam, wetende dat hoe de huidige situatie in elkaar zat, zijn schuld was. "Dat boogschieten, gewoon alles was een vergissing. Ik dacht dat ik het goede deed, maar tevergeefst."
"Ik ben uiteindelijk vergeten dat je hier ook maar bent om je straf uit te zitten en dat het niet aan mij is om het jou gemakkelijk te maken. Ik heb momenteel niet eens iets met dit land te maken," zei Torrance nadien terwijl hij verderging met hetgeen waarmee hij bezig was, Margaux wederom geen blik meer gegund. Zijn woorden konden grof klinken, maar het was zijn manier van omgaan met de situatie geweest. Desalniettemin waren zijn woorden niks anders dan de harde werkelijkheid; Margaux was een gevangenen binnen het kasteel en ze mocht van geluk spreken dat ze niet in de kerkers werd gegooid. Daarnevens waren Eleanor en Torrance nog niet gehuwd, wat wilde zeggen dat hij geenszins iets te zeggen had over juridische zaken binnen het Franse hof. "Maar ik doe mijn best om je hier weg te krijgen, dan hoeven we elkaar ook niet meer te zien." Torrance ging ervan uit dat hem zien het laatste was dat Margaux wilde, gezien ook zij overduidelijk afstand van hem nam.

"Wel, wel, wel, als we hier mijn favoriete dienstmeid niet hebben! Pas op dat je geen ziektes meebrengt uit die stal waarin je slaapt." Eleanors woorden weerklonken gemeen en spottend in de oren. Torrance had ongezien met zijn ogen gerold, een zucht van irritatie verliet tussen zijn lippen door. Doch had hij de moeite niet gedaan ertegenin te gaan en het voor Margaux op te nemen; hij wist immers dat het haar situatie slechts zou verergeren en ze wellicht vastgeketend zou eindigen in de kerkers. Bovendien wilde hij zelf niet gestraft worden. "Torrance, liefje. Ik heb je hulp nodig. Ik weet niet welke jurk ik moet kiezen. Ik wil er natuurlijk goed uitzien." Met een veel te neppe glimlach had Eleanors gedaante tegen het deurkozijn geleund. Desalniettemin deed Torrance wederom de moeite niet om van zijn werk op te kijken.
"Kies zelf maar, het interesseert me niet zo," zei hij simpelweg.
"Ik zei dat ik je hulp nodig had. Wil je gewoon even meekomen, alsjeblieft? We vertrekken zo dus neem meteen je spullen mee. Ik zie je in mijn kamer!" Zonder dat Torrance de kans had haar verzoek wederom af te wijzen, huppelde Eleanor veel te vrolijk weg. Vermoeid had Torrance zijn hoofd laten vallen op het bureau waaraan hij zat, het werk waarmee hij bezig was achterwegen gelaten om vervolgens op te staan.
"Je bent echt ongelofelijk," mompelde hij gefrustreerd, al was het duidelijk genoeg dat het over Eleanor ging en hij het niet tegen Margaux had. Eenmaal hij zijn tas had genomen, wandelde hij zonder iets te zeggen zijn kamerdeur uit. Hij had Margaux behandeld zoals hij elke andere dienstmeid moest behandelen van zijn vader; alsof ze louter dienden om hun werk te doen. Zonder menselijkheid.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux liep van het raam naar het bed, terwijl de zachte bries door de kamer waaide. De kamer was eenvoudig maar elegant met een groot hemelbed in het midden en een open haard aan de tegenoverliggende muur. Het bed was gemaakt van donker hout en de lakens waren fris wit. De kamer werd verlicht door de zon die door het raam scheen en alles een warme gloed wierp. De kamer zelf was echter in een staat van wanorde, kleding en persoonlijke bezittingen lagen verspreid. Het was alsof de rommeligheid van de kamer de rommeligheid van Torrance's gedachten weerspiegelde.
"Ik weet dat wat er tussen ons is gebeurd een vergissing was, en ik betreur alle problemen die het heeft veroorzaakt. Maar ik hoop dat we ondanks alles onze vriendschap kunnen behouden," voegde ze eraan toe, haar stem vervuld van een hint van droefheid. "Ik respecteer je positie en ik beloof dat ik het je in de toekomst niet moeilijk zal maken."

Terwijl Eleanors woorden de kamer vulden, voelde Margaux een golf van woede en schaamte over zich heen komen. Ze voelde haar gezicht warm worden toen Eleanors beschimpingen diep sneden. Maar ze wist dat ze zich niet zou laten kleineren door Eleanors gemene woorden. Margaux zou haar hoofd opheffen en Eleanors blik met een vastberaden blik tegemoet treden. "Ik mag dan wel in de stallen slapen, maar gelukkig kan ik met een zuiver geweten en een gevoel van eigenwaarde in slaap vallen." voegde ze er met een vleugje sarcasme aan toe. Ze draaide zich weer om en gaf nog een stevige ruk aan het donsdeken, waardoor deze netjes terug op het bed terechtkwam.
Ze begon het bed op te maken en voelde zich kwetsbaar omdat ze wist dat Eleanor aan de andere kant van de deur stond. De gedachte aan haar minachtende blik deed Margaux oncomfortabel voelen. Ze probeerde zich op haar taak te concentreren, maar haar gedachten dwaalden steeds terug naar het verleden. Ze herinnerde zich hoe veilig en gerespecteerd ze zich had gevoeld toen ze Torrance hielp met willekeurige taken, maar nu was alles anders. Hij was afstandelijk en koud tegen haar, en ze maakte zich zorgen dat hun moment in het bos hun vriendschap, die belangrijk voor haar was, in gevaar zou kunnen brengen. Terwijl ze aan het werk was, ving ze een glimp op van Torrance in de weerspiegeling van de spiegel achter het bed. Hij zag er verslagen uit en dat deed haar hart nog meer pijn doen. Ze vroeg zich af wat er door zijn hoofd ging en of hun vriendschap echt voorbij was. Ze wist dat Torrance een van de weinige mensen was die haar met respect en vriendelijkheid behandelde, en de gedachte dat te verliezen bezorgde haar een ongemakkelijk gevoel. Uiteindelijk, toen Torrance de kamer verliet zonder zelfs maar achterom te kijken, kreeg Margaux een gevoel van verzoening en finaliteit. Ze realiseerde zich dat ze de laatste tijd teveel beïnvloed was door wat er was gebeurd tijdens het boogschieten. Ze had haar gedachten en emoties erdoor laten verteren, en het was niets voor haar om zo in beslag genomen te worden door een enkele gebeurtenis. Ze was er altijd trots op geweest dat ze nuchter en praktisch was, maar de laatste tijd had ze gemerkt dat ze bleef stilstaan bij het verleden en wat had kunnen zijn. Het werd nog erger door het feit dat Torrance zo afstandelijk tegenover haar had gehandeld. Ze wist dat wat ze hadden voorbij was en dat het tijd was om verder te gaan. Ze had zich te veel zorgen gemaakt over Torrance en Eleanor, en het werd tijd dat ze nadacht over wat ze voor zichzelf wilde. Terwijl Margaux daar stond, in gedachten verzonken, kon ze niet anders dan tot het besef komen dat Torrance altijd voor Eleanor zou kiezen. Niet omdat hij dat wilde, maar omdat hij contractueel aan haar gebonden was. Het was een bittere pil om te slikken, maar het was een harde realiteit en een die Margaux moest accepteren. Het ergste was dat Margaux het hem niet eens kwalijk kon nemen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld