Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Loui schreef:
Ayden staarde de verouderde man voor hem aan, zijn uiterlijk zag er vermoeid al dan niet plezierig uit. Zijn evaluatie kom hij slechts kort voorzetten, totdat de man het had verbroken door hem te verwelkomen in het motel. De chagrijnige toon maakte zijn humeur er niet beter op. Voor even had hij naar voren gebogen, zijn handen geleund tegen de eikenhouten toonbank, waarna hij oogcontact had gemaakt. “Geef me een beschikbare kamer, de betaling is al doorgekomen. Vraag niks, en bemoei je niet met de situatie.” Beval hij met een ijzige toon.
Het vampier zijn had zogenoemd zijn voordelen, mensen waren nooit gecompliceerd voor Ayden, enkel pionnen om te manipuleren in zijn wereld. Ayra daarin tegen niet, haar ketting had zijn aandacht al snel getrokken. ‘Obsidian’, een steen dat de werking van zijn hypnose weerhield. Graag zelfs, had hij de edelsteen direct van haar nek getrokken en op haar ingespeeld tot marionet. Enkel voor hem als vampier zijnde onmogelijk om van haar nek te sleuren, hij zou er later op terug komen wanneer hij een oplossing had.
Het gerinkel van sleutels haalde Ayden uit zijn gedachten, ze direct erna geaccepteerd en agressief uit de oude man zijn handen getrokken. Een bedankje kon er niet vanaf, hij hechtte geen waarde waar hij de man toe had gedwongen.
De lobby was verouderd, in zijn mening een lelijk aanzicht. Ayden’s voetstappen kraakte over de houten vloer, hij had de muisstille dame in de lobby direct weer vastgepakt en mee getrokken. Tot zijn verbazing bleef het niet bij stilte, haar koppige reactie had zich alweer voortgezet. Stoer naar hem doen intimideerde Ayden niet, hij had haar hartkloppingen al horen versnellen als teken van angst. Zijn verlangen was om haar de mond te snoeren, zijn frustratie zo naar haar te uiten en ervoor te zorgen dat ze zou zwijgen. Echter, had hij geen enkele reactie op haar vraag gegeven. Hij had haar simpelweg genegeerd en daarin alleen zijn grijnzende blik als tegenreactie geboden. Wellicht deed hij het alsmaar om haar te beangstigen, of om de discussie niet in het openbaar voort te zetten. Hij wou immers zo min mogelijk aandacht trekken.
Het einde van de lange gang naardere. Een deur genummerd als 089 was overeenkomend met de sleutels in zijn hand. Eenhandig stopte hij de sleutel in het gat. Een zachte klik liet merken dat de sleutel passend was. Een kleine zucht verliet zijn lippen, kort gevolgd door een kleine glimlach op zijn lippen. Ayden had hij de deur geopend waarna hij hardhandig de dame de kamer binnen had geduwd. Hij zelf volgde kort erna waarna hij de deur met een harde klap dicht had gegooid, vervolgens deze op slot gedraaid en de sleutel laten verwijderen in zijn broekzak.
De dame had een vervelend karakter, alweer was tegen hem ingegaan en had ze de situatie voor haarzelf verpest. Niet te vergeten de toon waarop ze tegen hem communiceerde. Het liefste had hij niks meer met haar te maken, tevergeefs moest hij het met haar uitzitten totdat zijn klus was geklaard. Nogmaals kraakte zijn voeten over de houten vloer toen hij zijn lichaam enkele stappen richting de dame bewoog, zijn handen hadden de dame als snel weer terug gevonden. Ditmaal haar schouders vastgegrepen en haar zo een kwartslag tegen de muur vast geklemd. Oog in oog had hij haar greinend aangekeken, tot kort, zijn wenkbrauwen tot elkaar getrokken als overtuiging van zijn woede.
“ Luister goed. Ik doe dit niet uit plezier, dit is voor mij enkel een opdracht gegeven vanuit de Bozetatu. Zij zijn degenen die je willen, en waarde aan je hechten. Hoewel ik je waarde niet begrijp in hun ogen, kan je mij beter serieus nemen als ik zeg dat meer personen je willen. Ik zou ik de keuze snel gemaakt hebben om mij je te laten brengen tegenover iemand die het een stuk minder met je lief heeft. Ze willen je levend, dat betekent niet dat ze je heelhuids zullen afleveren.” Galmde zijn zware stem door de leegte van de kamer. Het oogcontact had hij verbroken, de dame kort erna los gelaten, een kleine stap achteruit gezet. Zijn ogen vernauwden iets geblikt op de ketting van de dame.
“ Kan je al je sieraden op de kast naast je leggen?” Vulde hij aan. De dame haar karakter had hem al genoeg irritatie gegeven, haar vrije wil interesseerde hem niets.
Ayden staarde de verouderde man voor hem aan, zijn uiterlijk zag er vermoeid al dan niet plezierig uit. Zijn evaluatie kom hij slechts kort voorzetten, totdat de man het had verbroken door hem te verwelkomen in het motel. De chagrijnige toon maakte zijn humeur er niet beter op. Voor even had hij naar voren gebogen, zijn handen geleund tegen de eikenhouten toonbank, waarna hij oogcontact had gemaakt. “Geef me een beschikbare kamer, de betaling is al doorgekomen. Vraag niks, en bemoei je niet met de situatie.” Beval hij met een ijzige toon.
Het vampier zijn had zogenoemd zijn voordelen, mensen waren nooit gecompliceerd voor Ayden, enkel pionnen om te manipuleren in zijn wereld. Ayra daarin tegen niet, haar ketting had zijn aandacht al snel getrokken. ‘Obsidian’, een steen dat de werking van zijn hypnose weerhield. Graag zelfs, had hij de edelsteen direct van haar nek getrokken en op haar ingespeeld tot marionet. Enkel voor hem als vampier zijnde onmogelijk om van haar nek te sleuren, hij zou er later op terug komen wanneer hij een oplossing had.
Het gerinkel van sleutels haalde Ayden uit zijn gedachten, ze direct erna geaccepteerd en agressief uit de oude man zijn handen getrokken. Een bedankje kon er niet vanaf, hij hechtte geen waarde waar hij de man toe had gedwongen.
De lobby was verouderd, in zijn mening een lelijk aanzicht. Ayden’s voetstappen kraakte over de houten vloer, hij had de muisstille dame in de lobby direct weer vastgepakt en mee getrokken. Tot zijn verbazing bleef het niet bij stilte, haar koppige reactie had zich alweer voortgezet. Stoer naar hem doen intimideerde Ayden niet, hij had haar hartkloppingen al horen versnellen als teken van angst. Zijn verlangen was om haar de mond te snoeren, zijn frustratie zo naar haar te uiten en ervoor te zorgen dat ze zou zwijgen. Echter, had hij geen enkele reactie op haar vraag gegeven. Hij had haar simpelweg genegeerd en daarin alleen zijn grijnzende blik als tegenreactie geboden. Wellicht deed hij het alsmaar om haar te beangstigen, of om de discussie niet in het openbaar voort te zetten. Hij wou immers zo min mogelijk aandacht trekken.
Het einde van de lange gang naardere. Een deur genummerd als 089 was overeenkomend met de sleutels in zijn hand. Eenhandig stopte hij de sleutel in het gat. Een zachte klik liet merken dat de sleutel passend was. Een kleine zucht verliet zijn lippen, kort gevolgd door een kleine glimlach op zijn lippen. Ayden had hij de deur geopend waarna hij hardhandig de dame de kamer binnen had geduwd. Hij zelf volgde kort erna waarna hij de deur met een harde klap dicht had gegooid, vervolgens deze op slot gedraaid en de sleutel laten verwijderen in zijn broekzak.
De dame had een vervelend karakter, alweer was tegen hem ingegaan en had ze de situatie voor haarzelf verpest. Niet te vergeten de toon waarop ze tegen hem communiceerde. Het liefste had hij niks meer met haar te maken, tevergeefs moest hij het met haar uitzitten totdat zijn klus was geklaard. Nogmaals kraakte zijn voeten over de houten vloer toen hij zijn lichaam enkele stappen richting de dame bewoog, zijn handen hadden de dame als snel weer terug gevonden. Ditmaal haar schouders vastgegrepen en haar zo een kwartslag tegen de muur vast geklemd. Oog in oog had hij haar greinend aangekeken, tot kort, zijn wenkbrauwen tot elkaar getrokken als overtuiging van zijn woede.
“ Luister goed. Ik doe dit niet uit plezier, dit is voor mij enkel een opdracht gegeven vanuit de Bozetatu. Zij zijn degenen die je willen, en waarde aan je hechten. Hoewel ik je waarde niet begrijp in hun ogen, kan je mij beter serieus nemen als ik zeg dat meer personen je willen. Ik zou ik de keuze snel gemaakt hebben om mij je te laten brengen tegenover iemand die het een stuk minder met je lief heeft. Ze willen je levend, dat betekent niet dat ze je heelhuids zullen afleveren.” Galmde zijn zware stem door de leegte van de kamer. Het oogcontact had hij verbroken, de dame kort erna los gelaten, een kleine stap achteruit gezet. Zijn ogen vernauwden iets geblikt op de ketting van de dame.
“ Kan je al je sieraden op de kast naast je leggen?” Vulde hij aan. De dame haar karakter had hem al genoeg irritatie gegeven, haar vrije wil interesseerde hem niets.
10
