Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het horen van de stilte deed hem voor even goed. Het geboor rondom de wegen verzacht, samen met de chaos in de diner en de stem van zijn achterneef die hem achtervolgde. Kristina en Nathan gunde hij het beste, daarom ook de beslissing om ze met rust te laten. Wat moest hij anders? Steeds spookte de gedachte aan hun dood door zijn hoofd, bij het bedenken wat hij hen opzadelde als hij zichzelf het recht gaf om egoïstisch te zijn. Zijn vijanden hadden zich flink vermeerderd en zouden ongetwijfeld nog een poging doen om wraak te nemen. Dat Jack's familie nu in New York zat was voor hen een voordeel. Binnen no-time konden ze hun slag slaan wanneer ze van hen hoorden. Hij wilde hun dood niet op zijn geweten hebben. Jack was dan de verantwoordelijke, en bovendien de persoon die aangewezen zou worden om alles uit te leggen aan de nabestaanden. De schuld zou op zijn schouders liggen, niet op die van de moordenaars. Maar nu had hij een van de enige familie die nog aan zijn kant stond zelf van zich weggeduwd. Ze wilden hem alleen helpen. Hem een kans geven om zich te verbeteren tegenover de anderen. En nu had hij enkel zijn herinneringen nog, en wellicht enkele nog onaangetaste foto's of brieven. De rest was vergaan in het vuurtje afkomstig van de aansteker.
Rodrigo's muziek was geen leuke muziek, integendeel. Hij kon het niet uitstaan. Maar nu hij de klanken hoorde van een song die hij kende, al was het naar zijn mening een slecht lied, liet hij het opstaan. Zijn vingers tikkend tegen het stuur met het ritme. Het leidde hem af van zijn gedachten, maakte zijn hoofd leeg en zorgde dat hij zich op iets anders kon focussen dan de leegte die zich voor de auto bevond. Zijn stem zacht op de achtergrond hoorbaar geworden bij het meezingen van de lyrics.

Yeah, okay, you like it
When I get, aggressive, tell you to
Go slower, go faster
Like controlla, controlla
Yeah, like controlla, controlla

Yeah, and I’m never on a wasting shorty
I do it how you say you want it
Them girls, they just wanna take my money
They don't want me to give you nothing
They don't want you to have nothing
They don't wanna see me find your lovin'
They don't wanna see me
Smiling back when they pree

Knowing I'd lie for you
Thinking I'd die for you
Jodeci "Cry For You"
Do things when you want me too
Like controlla, controlla
Yeah, like controlla, controlla

Addison liet lang op zich wachten. Ze was inmiddels in beeld gekomen vanuit de achteruitkijkspiegel, waar hij zijn blik voor kort liet rusten. Haar slome tempo kon hem irriteren, als hij het onderwijl niet al was geworden. Soms kon Jack het gewoon niet helpen om zich chagrijnig te voelen. Zijn glimlach van eerder was allang weer verdwenen van zijn gelaat die nu net zoals gewoonlijk weer strak was. Geen woord aan hem ontsnapt terwijl Addison dan eindelijk instapte en de portier achter haar met een klap sloot. Aan haar gezicht kon hij al opmerken hoe het met haar humeur zat. Hetzelfde als die van hem. De bui zag hij al hangen, dus dacht hij dat hij maar beter geen verkeerde opmerkingen kon maken. Onverschillig ging hij verder met zijn eerdere bezigheden. Het gaspedaal hard ingetrapt om het voertuig vaart te laten maken. Vanuit schuin aanzicht keek hij haar soms even aan, alhoewel het voor een tijdje stil bleef. Tenminste, op de muziek na waarmee hij ongeïntresseerd wat zacht meezong. Het was pas na ze bij de snelweg aan waren gekomen dat hij de zwijgenis zat begon te worden. Zoals hij het zag was het vooruitgang."Heb je nog een aandenken aan je familie?" vroeg hij zonder na te denken. Waarna hij zichzelf wel voor zijn kop kon slaan voor zijn slechte opmerkingen. 'Bad timing, Jack.' ging gelijk door zijn hoofd. Hij was gewoon soms te impulsief geworden. Hij zuchtte diep, wat onderhand een gewoonte was bij bepaalde gesprekken, en draaide het stuur voor een afslag. "It makes it easier to, you know, remember them and stuff," voegde hij er mompelend aan toe. Zijn eigen manieren hield hij voor zichzelf om Addison erbuiten te houden. Zijn familie en verleden waren tenslotte zijn zaken. Over de hare zou ze waarschijnlijk ook zo denken; ze was erg gesloten.Hij probeerde alsnog om een gesprek met haar op te bouwen en zo de tijd door te komen. Brieven sturen was door alles een ondenkbare optie voor Addison. Hetzelfde voor bellen, appen of sms'en -als ze dat tegenwoordig nog deden. Daar had ze aan moeten denken voor ze besloot om twee van hen leeg te zuigen voor haar behoeftes en plezier. Hij rolde ongezien met zijn ogen bij die gedachte, maar zette al snel voort waar hij aan begonnen was. "Als je ze hebt, kan je ze beter zo veel mogelijk voor jezelf houden," zei hij traagzaam. "Dat Mogilevich van ze weet is al erg genoeg." Gericht op de weg die naar zijn ervaringen tot een Italiaans restaurant leidde, stopte hij met praten. Mensen deden zo hun research in een huis als dat waar ze in woonden. Contactpersonen hadden ze overal staan, dag en nacht, om wraak te nemen. Je kon volgens Jack nooit voorzichtig genoeg zijn in een omgeving als deze als het ging om je dierbaren.
"Je hebt in korte tijd veel vijanden gemaakt."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Net zoals altijd tijdens een autorit staarde Addison wat door het raampje naast haar. Het gaf haar een veiliger gevoel als ze dat deed. Bovendien vond ze het uitzicht naast de weg er erg mooi uitzien. Erg speciaal was het niet, het waren slecht een stel bomen, maar de groene bladeren werden geaccentueerd door de zon die langzaamaan onder begon te gaan. Het was ondertussen al tegen de avond aan. Ze werd rustig van de zonsondergang wat vast en zeker aan haar te merken was. Aan haar gezichtsuitdrukking was vaker te zien hoe ze zich voelde, ook al was haar gezichtsuitdrukking de afgelopen dagen eerder neutraal gebleven. Ze was onderhand het boos en chagrijnig zijn moe geworden, ze had er geen zin meer in. Addison was dan ook geen boosaardig persoon. In tegendeel, ze was altijd heel erg vrolijk, alleen doordat Jack's humeur meestal zo slecht was, werd Addison er meteen ook chagrijnig van. Logisch, toch? Als Jack wilde dat Addison rustig en kalm was, moest hij zich ook gewoon kalm gedragen. Zo simpel was het. Nog steeds had ze geen idee wat zijn probleem was tegenover haar. Er waren erg weinig mensen die een hekel aan haar hadden. Alhoewel in het huis niemand haar mocht. Misschien Crystal. Dat hoopte ze in ieder geval, want zij mocht Crystal eigenlijk heel graag. Ze had een vertrouwd gevoel bij haar. Net zoals ze bij vriendinnen van haar had.
Ze keek even toen ze Jack's stem hoorde. Hij vroeg of ze nog aandenkens had aan haar familie. Het was een vraag waarop ze eigenlijk niet gehoopt had. Hij leek zich te wanen dat het haar ontzettend veel pijn had gedaan dat ze zonet een soort afscheid had moeten nemen van haar broertje, één van de belangrijkste personen uit haar leven. Toch hield ze zich in. Ze bleef normaal doen en probeerde het te verbergen dat de vraag ervoor zorgde dat de pijn die ze had erger werd naarmate hij over haar familie sprak. "Ja, gelukkig wel," antwoordde ze. Addison mocht van geluk spreken dat ze nog wat aandenkens had aan haar familie. Het waren dan wel kleine dingen, maar het bracht veel herinneringen met zich mee. Addison dezelfde tatoeage als haar broertje had. Het waren twee driehoeken die een soort van in elkaar stonden. Het stond symbool voor de sterke band die ze hadden. Addison had hem op haal pols laten zetten en Ethan op zijn rechter schouderblad. Die van Ethan was dus wat groter dan die van haar. Die van Addison was eigenlijk best subtiel. Het was niet heel groot, maar het was wel gewoon zichtbaar. Ze vond kleine tatoeages namelijk mooier. Verder had ze ook nog een zilveren armbandjes waaraan een aantal bedeltjes vastgemaakt waren die ze had gekregen op haar achttiende verjaardag van haar ouders. Ze had het armbandje altijd aan, behalve als ze douchte natuurlijk. Ze was bang dat het plotseling uit zou vallen en op die manier kwijt zou gaan. Wat haar aandenkens waren, hield ze achterwegen. Als hij het wilde weten, mocht hij ernaar vragen. Dan zou ze er vast wel op antwoorden.

Flashback:
"Komaan Ethan, jij hebt het idee bedacht dus nu moet je ook niet plotseling bang zijn. Zo veel pijn doet het vast niet," zei Addison een beetje lacherig tegen haar broertje die de tattooshop amper in durfde. "Jason zei dat het pijn deed," ging hij op haar in. "Je weet toch dat hij het gewoon zei om je bang te maken. Je moet niet zo naar je vrienden luisteren," zei Addison. Nadat hij nog even met zijn ogen had gerold ging uit toch mee naar binnen met Addison. Het was de dag na Addison's achttiende verjaardag en Ethan kwam op het idee om beiden dezelfde tatoeage te nemen. Meteen ging ze ermee akkoord. Ze vond tatoeages zeer mooi en vooral als ze een betekenis hadden. Toen ze het aan hun ouders hadden voorgesteld, hadden ze verwacht dat het niet mocht. Toch de ouders van Ethan en Addison er geen problemen mee. Ook Addison was zenuwachtig, het was haar eerste tatoeage.
"Ik zal wel eerst gaan, dan laat ik je wel weten of het heel veel pijn deed of dat het meeviel," zei Addison om haar jongere broertje van zestien gerust te stellen. Doordat het geen speciaal of moeilijk ontwerp was, was het redelijk snel gezet. Gelukkig. Qua pijn viel het reuze mee, Addison kon best tegen was. Ze keek even naar de twee driehoeken die op haar pols stonden. Het enige waarvoor ze vreesde was voor het feit dat ze ooit spijt zou krijgen, alhoewel dat niet kon. Het had dan ook een erg speciale betekenis voor haar. "Zie je, het doet helemaal geen pijn," zei Addison.

Ze werd wakker geschud uit haar gedachtes toen ze voelde dat ze over een verkeersdrempel reden. Het voelde aan als een soort schok. Het was geen pijn. De zetels van de auto waren redelijk zacht waardoor het onmogelijk was om pijn de hebben door een verkeersdrempel. Opnieuw keek Addison weer uit het raam zoals ze bijna de hele tijd had gedaan. Het mooie uitzicht was ondertussen nergens meer te bespeuren, die weg waren ze alweer voorbij. Toch weerhield het haar niet om verder naar buiten te kijken.
"Je hebt in korte tijd veel vijanden gemaakt."
Ze rolde even zonder dat hij kon zien met haar ogen. Daar was ze zich erg bewust van. Het was haar ook wel opgevallen dat ze meer vijanden had dan vrienden. Ze had geen vrienden meer. "Dat weet ik," zei Addison simpel. Ze had er geen zin in om erop in te gaan. Ze had het voor zichzelf veroorzaakt. Ze had nooit mogen besluiten om twee mensen te vermoorden, dan had ze die vijanden ook niet gehad. Ze wist in ieder geval dat ze zich koest moet houden, anders zou ze snel een dierbaar persoon verliezen en dat zou haar meer pijn doen dan wat dan ook.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kilometer na kilometer ging voorbij. Zijn schoenzool duwend tegen het gaspedaal, en ongeveer gebleven op eenzelfde snelheid. Bij het tegenkomen van slome tegenliggers was Jack wel eens bereidt om flink te versnellen. Wat kon het kwaad? De rekeningen wanneer hij geflitst werd, werden gestuurd naar het adres van het nummerbord. Een nummerbord die, doordat ze in het bezit waren van de bende, nergens naartoe zouden leidden. Misschien een vervallen schuurtje die Semion uitgekozen had, op instorten staande en onbewoond. Een rijke familie was ook een optie; geld hadden ze toch genoeg. Men gaf zoveel geld uit aan kostbaarheden, haast onbetaalbare auto's en grote villa's dat Jack betwijfelde of ze de paar honderd euro überhaupt misten wanneer het van hun rekening werd gehaald. Het was een zaak waarvan hijzelf beslist niet wakker kon liggen. De rijken hadden alles tot hun bezittingen. Voor zijn part zou het heel wat meer dan die paar honderd euro moeten zijn wat werd verrekend voor zijn rijgedrag. Al zei hij het zelf, zijn rijkunsten waren voornamelijk gericht op zo snel mogelijk bij de bestemming te komen. Op welke manier was onbelangrijk. Zolang er niemand onder de auto zou komen en hij geen regelrechte chaos zou veroorzaken, was er toch niets aan de hand?
Tegenliggers hinderen bleek echter ook een van zijn specialiteiten te zijn. Verschillende woedende bestuurders zag hij voorbijkomen. De middelvingers die hij toegewezen keeg waren naar zijn mening wel grappig, waardoor soms zijn mondhoeken ietwat omhoog gingen. Blij was hij niet, maar het was leedvermaak wat zich vertoonde. Haast bespottend medelijden omdat de mensen die hij vol voorbijreed, geen immuniteit hadden om roekeloos te rijden. Gezinnen, stelletjes ofwel vrienden, iedereen zag hij langskomen tijdens de autorit die hij nu wel erg lang vond duren. Lange tijd liet hij dan ook niet voorbijgaan voor hij besloot om de snelheid nog wat omhoog te krikken en zo het restaurant sneller te kunnen bereiken.
Zoals hij eerder al gemerkt had was ze erg kortaf geweest. Veel antwoorden kreeg hij niet terug voor de moeite die hij onderging om een gesprek op te bouwen. Hij had nu al meer geprobeerd dan hij normaal deed, noch leek ze het niet te waarderen. Het werd in het niet genomen, vanzelfsprekend om het waarschijnlijk op te vatten als een act of nep. Hijzelf had er nu wel genoeg van. Was het dan nog niet goed?
"Je had dat hele boyfriend-gedoe trouwens best kunnen laten bij je broertje," zei hij als reactie. Het onderwerp veranderd naar hoe het in de diner was gegaan. Hoe kon ze het zich in haar hoofd halen om hem voor te stellen als haar 'vriend'? Zonder menig overleg werd er doodleuk verteld dat ze een relatie hadden. Ze konden elkaar niet uitstaan, hoe kon het dan nog geloofwaardig overkomen? Genoeg keuzes had ze gehad, maar nee, ze moest zich zo verlagen. Had ze het niet gewoon anders kunnen verklaren? Zelfs de smoes dat ze ergens heen moesten en haast hadden was nog beter geweest.
Jack begon te merken dat het chagrijnige terug begon te keren, gezien hij de vriendelijkheid allang had gedumpt. Fel keek hij opzij in haar ogen, die opvallend waren tegenover de verduisterde ramen. Het kleine beetje licht wat er doordrong was net genoeg om ze te kunnen zien. Enkel dit keer liet Jack zich er niet in verdrinken, en wendde zijn blik al snel weer tot de weg. "Het was doorzichtig. Welke zus vertelt nou niemand over haar liefdesleven?" merkte hij op. Als het de waarheid was geweest had Ethan hem al dagen eerder leren kennen. Van hem gehoord of zelfs al ontmoet. Het was dan wel een leugen, het begon een aardig slechte te worden van hoe hij het inzag. Hij schudde zijn hoofd, ondertussen hij even stopte voor de stoplichten bij een groot kruispunt. Een aanrijding of kettingbotsing veroorzaken vond hij nou ook wel weer ver gaan. Hij hield de lichten goed in de gaten om meteen de autobaan te kunnen verlaten, wanneer hij de kans ervoor kreeg.
Een diepe ademhaling liet hij op zich inwerken om de boot tenminste nog een beetje af te houden. Hij had geen zin om zich weer te verliezen in de woede die in hem leek te branden. Addison was het hem niet waard om zich zo klote te voelen. Een korte stilte volgde tot het groene licht wat hij gemist scheen te hebben, tot hem doordrong. Gehaast trapte hij het gaspedaal weer flink in. "Je had geluk dat hij erin leek te trappen. Liegen is niet je sterkste kant, of wel soms?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zoals Jack vast en zeker aan haar had gemerkt was ze erg kortaf tegenover hem. Op die manier liet ze hem weten dat ze er geen zin in had om met hem te praten, zeker niet over haar familie. Bovendien konden ze het minst snel aan elkaar geïrriteerd raken als ze zwegen. Addison was dus zeker bewust kortaf tegen hem. Hij dacht waarschijnlijk dat ze het met opzet deed en dat het een manier was om hem boos te maken, alleen was het dat niet. Ze vroeg zich af hoe hij zo'n verkeerde mening over haar kon hebben. Oké, ja, door de moorden, maar hij had geen benul van wie Addison Hale was. Addison daarin tegen had wel een reden om hem te haten, Jack had haar ontvoerd op een nogal brute manier. Hij gooide haar zomaar in zijn kofferbak en nam haar mee naar één of ander huis in the middle of nowhere. Zij had een reden om piramidaal boos op hem te zijn. Hij deed het waarschijnlijk gewoon om haar te kwellen.
Ze zuchtte even gefrustreerd toen Jack begon over dat ze hem per ongeluk haar vriendje had genoemd tijdens het gesprek met haar broer. Wat moest ze anders? Begreep hij nou echt niet dat het moest op die manier en dat haar broertje het anders vreemd zou vinden? "Denk je nou echt dat ik het voor mijn plezier zei? Ik kon niet anders, als ik had gezegd dat je zomaar een jongen was had hij het sowieso niet geloofd. Ik had trouwens ook gewoon kunnen zeggen dat ik ontvoerd was," zei Addison tegen Jack. Het was erger geweest als Addison alles had verteld over het feit dat Jack haar ontvoerd had, dus hij mocht niet klagen. Het leek alsof Jack wel heel graag een ruzie wilde tussen hem en Addison. Hij maakte van alles een drama. Het enige wat ze had gezegd was dat Jack haar vriendje was omdat haar broertje ernaar vroeg. No big deal. Jack was degene die er een drama van maakte zonder reden, maar als hij per se ruzie wilde kon hij dat krijgen ook. Hij vond al dat Addison chagrijnig was, ook al had hij Addison nog niet op haar meeste chagrijnige punt gezien.
Addison richtte haar blik even op de chagrijnige jongeman naast haar. Net zoals Jack er geen idee van had wie Addison was, had zei ook geen idee van wie hij was. Één ding wist ze zeker; hij was een erg moeilijk persoon om mee om te gaan. Hij maakte het enkel moeilijker voor zichzelf. Addison had de moeite gedaan om normaal tegen hem te doen, alleen Jack kon het klaarblijkelijk moeilijk appreciëren. Ze had het hoe dan ook geprobeerd. Vrienden konden ze nooit worden, dat verwachtte of wilde Addison ook niet. Alleen leek het erg penibel voor hem te zijn om normaal te doen. Waarom zou Addison dan de moeite doen om rustig te blijven? Hij veroorzaakte toch steeds een ruzie of drama. Als hij het leuk vond om ruzie te maken, moest hij dat weten. Addison had andere dingen aan haar hoofd dan Jack.
"Het was doorzichtig. Welke zus vertelt nou niemand over haar liefdesleven?" hoorde ze Jack zeggen. "Ik. Ik vertel er meestal niemand wat over," zei ze. Het was waar. Addison hield haar liefdesleven vaak voor zichzelf. Althans, voor een tijdje. Haar vriendinnen vertelde ze er meestal wel wat over, alleen was dat anders dan dat ze er iets over zou zeggen tegen haar ouders of broertje. Haar ouders waren enorm ongemakkelijk en heel streng als het aankwam op het gebied van jongens. Haar ouders waren altijd strenger voor haar geweest, aannemelijk omdat zij hun eerste kind was. Haar ouders vertelden haar altijd hoe blij ze waren dat ze eindelijk een dochter hadden gekregen na heel wat gedoe. Blijkbaar had het lang geduurd voor haar moeder zwanger werd en hadden ze bijna de hoop opgegeven. Iets dat Addison oninteressant vond. Waarom moest zij dat weten? Haar ouders vertelden haar vaker zulke dingen waar ze dan ook bijna nooit naar luisterde. Ze waren hun dochter in elk geval kwijt, ze zouden haar nooit meer terug zien.
"Ik lieg normaal gezien ook nooit, dus nee, liegen is inderdaad niet mijn sterkste kant," antwoordde ze. Ze was het niet gewend om te liegen. Tegen haar broertje had ze nog nooit moeten liegen. Oké, ze had wel eens een leugentje om bestwil verteld, al was dat anders dan tijdens het gesprek in het diner. Ze had geluk dat Ethan het geloofde. Hij vertrouwde zijn zus dan ook en geloofde alles van wat ze zei. Dat had hij altijd al gedaan doordat hij wist dat Addison nooit loog tegen hem. Ze voelde zich er enorm rot door, ze hoopte dat Jack snel over het onderwerp zou stoppen. Hoe meer ze erover nadacht hoe rotter ze zich voelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Are you joking?
What am I to you?
Am I easy to you?
Are you playing with me?
You’re in danger right now, why are you testing me?
Why are you testing me?
Stop confusing me

"Goddamned."
In een beweging gooide hij het stuur naar links, waarbij hij het gaspedaal zo hard induwde dat zijn voet er pijn van begon te doen. Zijn hoofd gekeerd naar rechts waar hij geïrriteerd toekeek hoe een vrachtwagen hem afsneed van de weg. De autobanden gingen piepend over het harde asfalt en lieten een akelig geluid achter. Hij wierp de man een dodelijke blik toe, die hem onverstoord voorbij reed. Geen excuses kwamen ervanaf dat hij hen wel aangereden had kunnen hebben. Geen andere spijtige blik voor het plotselinge uitwijken van de SUV. Voor hetzelfde geld waren ze meegesleept met de vracht, donderend over de weg die met de tijd drukker werd. Zijn rijskills waren beperkt, maar vergeleken met de arrogante vent in het grote witte voertuig deed hij het als de beste. De man gunde hem enkel een korte visie voordat hij hem voorbijreed alsof er niets gebeurd was. Hij vernauwde zijn ogen boos en keerde zich dan weer terug naar de weg voor hen. "Schoft," vloekte hij hem genadeloos na. Zijn handen omklemden het stuur stevig terwijl hij het langzaam terug liet keren naar de vorige rijbaan. Een grom ontsnapte uit zijn mond als teken van ergernis. Zijn dag kon vanaf nu niet meer erger worden.
"Van mij had je je gang mogen gaan," sprak hij chagrijnig terug. Het kon hem werkelijk niets schelen. Zijn schuld zou het dan niet zijn als de jongen dood in een goot gevonden werd, ergens in de buitenwijken van de stad. Ze hadden haar verteld wat de gevolgen zouden zijn; elk ongewenst persoon die van hen afwist, familie of niet, werd als dreiging gezien en dus vermoord. Hoe Addison het voor haar familie wilde laten verlopen, was geheel aan haar. Hij stopte even met praten bij het uitzetten van de muziek, die hij irritant vond worden door de galmende beat in de auto. Het klonk hard in zijn oren, ook was het geen goede timing om het erbij te hebben. Het was al erg dat Addison hem nogmaals tot zo'n punt als gisteren aan het drijven was. Waarom of hoe, wist hij niet. Wel wist Jack dat hij haar er niet mee weg liet komen.
"Maar we weten beide wat er dan gebeurt met Ethan wanneer hij het weet," ging hij verder. Als ze haar geliefde broertje weg wilde hebben dan moest ze het maar doen. Voor hem was het verzekerd dat het hij ongestoord verder ging met zijn leven. Of Ethan het familiegraf van de Hale's zou vergezellen was geenszins belangstellend voor Jack. Misschien zou Addison dan zelfs een keer haar mond kunnen houden en normaal kunnen doen.
Hij vond het vreemd dat ze haar familie niets vertelde. Welk persoon ging alles geheim houden voor een broer of zus? Het leek hem sterk dat Addison alles voor zichzelf hield. Een frons was onvermijdelijk op zijn gezicht komen te staan bij het aanhoren, hoewel het binnen de kortste keren weer vervangen was door zijn stalen blik. Schuw sloeg hij af bij de afslag die hij moest hebben, waar vanzelf het kleine Italiaanse restaurant in zicht kwam. Klein en met zekerheid te zeggen dat het buitenlands was. De muren van hard materiaal, bedekt met afgebladderde rozige verf. Luiken langs de kleine ramen waarvan schade zichtbaar was geworden. Strepen kleur weggevaagd tot het oorspronkelijke. Rozenstruiken langs het terras wat ervoor opgesteld was. Mensen zaten er lachend wat te drinken, te eten of gewoon te kletsen. Hij was er al een aantal keren geweest om eten te halen, maar elke keer bleef het hem verassen hoe ze het eruit konden laten zien alsof hij zich echt in Italië bevond.
Hij draaide de auto toe naar een van de vrije parkeerplekken die er nog waren. De eettent liep altijd behoorlijk goed wat maakte dat het er altijd druk was. Geluk had hij dan ook dat hij op het eerste zicht er al een wist te bemachtigen. Vrolijkheid was noch niet bij hem te zoeken. Net als Addison eerder bij hem gedaan had, antwoordde hij kortaf. Wat zij deed kon hij natuurlijk ook. Als ze het spel zo wilde spelen, deed hij vrijwillig mee om haar te laten zien dat ze niet met hem moest sollen. "Dat heb ik gemerkt," mompelde hij. De autosleutels uit het contact gehaald bij het stilstaan. Hij ging zijn laatste kans om alleen te zijn niet verspillen aan Addison, dus stapte hij uit en gooide hij de portier hard achter zich dicht. Het voertuig op slot gedaan, ondanks hij wist dat ze als ze het echt wilde er wel weer uit kon komen met haar kracht. Het was zijn manier om geen woorden vuil te maken aan dat hij genoeg had gehad van haar gezeik. Over het stelen van de SUV had hij verder geen zorgen. Wie wilde nou een lelijk ding als dat van hen hebben? Koppig ontweek hij haar blik. Ze mocht van hem zogezegd oprotten. Zijn onverraderlijke gelaat weer opgezet bij het lopen naar de ingang, hopend dat Addisen tegen de tijd dat hij terugkwam, inzag dat ze moest kappen met haar nutteloze gedoe.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Natuurlijk kon het hem niets schelen als Addison wat over de ontvoering had verteld. Haar broertje zou er de dupe van worden, niet Jack. Het leek Jack te vermaken als Addison leed dus hij zou het lustig vinden als Addison er achter kwam dat haar broertje ergens dood werd gevonden. Daar zag ze Jack nog voor aan, plezier hebben aan andermans leed. Addison was daar heel anders in. Ze haatte het als iemand anders zich slecht voelde, alhoewel het haar niets deed als Jack zich rot voelde. Ze gaf geen moer om hem. Hoe slecht hij zich voelde, ze toonde geen enkele vorm van medelijden, dat verdiende uitsluitend goede mensen.
Addison richtte haar blik weer naar buiten toe ondanks ze weinig kon zien. Het begon stilaan iets donkerder te worden buiten dus het uitzicht begon steeds donkerder en donkerder te worden. Dat was ook logisch aangezien het al avond geworden was ondertussen. Ze waren pas laat wakker geworden wat als gevolg gaf dat ze een kort dagje hadden. Addison had er geen erg in, hoe korter de dagen waren hoe minder ze zich zou gaan ergeren aan de situatie waarin ze zich bevond.
"Maar we weten beide wat er dan gebeurt met Ethan wanneer hij het weet,"
Addison wilde Jack's nek omwringen door die opmerking van hem. Natuurlijk was Addison zich er bewust van wat er met haar broertje zou gebeuren als hij het wist, maar moest hij het er echt zo inwrijven? Vond hij het dan echt zo leuk om Addison mentale pijn te zien hebben? Het deed Addison pijn dat er zomaar een familielid door kon gaan als Addison één ding verkeerd weet. Addison was ook een persoon met gevoelens, net zoals iedereen. Waarom besefte ze dat niet? Addison deed haar best om zo min mogelijk verkeerd te doen, maar uiteindelijk werd het nooit gewaardeerd als ze haar best deed. Het enige wat ze kreeg was een botte reactie van Jack. Als ze zich niet had voorgenomen om geen mensen meer te vermoorden, wist ze wel wat ze gedaan had. Dan lag Jack onder de grond in plaats van dat hij gewoon kon doen wat hij wilde. Ze gaf hem geen antwoord op zijn opmerking, ze deed er geen moeite meer voor. Het zorgde er enkel voor dat ze zich nog rotter voelde.
Addison zag dat Jack de auto uitstapte en de vervolgens de auto op slot deed. Fijn. Ach, op die manier was ze tenminste eventjes alleen zonder het gezeur van Jack. Ze richtte haar blik even op het armbandje dat ze rondom haar pols had zitten. Het armbandje dat ze van haar ouders kreeg voor haar achttiende verjaardag samen met nog wat andere cadeautjes. Er hing een zilveren hartjes bedeltje aan waar de letter a in was gegraveerd. Op die manier wist Addison dat het armbandje van haar was als ze het kwijt had gespeeld. Ze zorgde erg goed voor het armbandje, het leek haar vreselijk om het kwijt te raken.

Flashback;
"We hebben nog wat voor je," zei Addison's moeder met een glimlach. Addison nam het kleine doosje aan en keek haar beide ouders aan. "Nog iets? Jullie hebben me al zoveel gegeven," zei Addison. Ze voelde zich bijna schuldig doordat ze zoveel gekregen had voor haar achttiende verjaardag. "Je wordt ook maar één keer achttien, Addison," zei haar vader. "Dat zeggen jullie elk jaar," ging Addison erop in. "Doe het nou maar gewoon open," zei Addison's moeder, het leek alsof ze nerveus was. Addison haalde de stik rondom het ingepakte doosje weg. Daarna haalde ze het cadeaupapier eromheen weg en opende ze doosje. Haar ogen werden groot toen ze het armbandje zag. Ze had het eens gezien in de etalage van een juwelier toen ze met haar moeder in de stad was. Er hing een bedeltje in de vorm van een hartje aan waarin de eerste letten van haar naam in was gegraveerd. Ze keek even naar haar ouders. "Dankjewel, ik ben er echt blij mee," zei ze met een glimlach waar haar ouders ook heel erg blij mee waren. Met het armbandje was ze nog blijer dan de rest van haar cadeautjes. Het was erg mooi en waarschijnlijk ook heel duur waardoor ze er erg veel zorg voor zou dragen.

Addison voelde een traan over haar wang rollen die ze al snel wegveegde. Een aantal seconden later rolde de volgende traan alweer over haar wang. "Komaan Addison, niet huilen," zei ze luidop tegen zichzelf. Jack was toch weg dus het maakte niet uit als Addison tegen zichzelf praatte. Ze wist niet hoe lang Jack weg zou blijven. Ze hoopte dat hij nog een tijdje weg bleef, anders zag hij haar hoogstwaarschijnlijk huilen. Daarom probeerde ze zich zo snel als ze kon rustig te krijgen wat erg moeizaam ging. Alles van de afgelopen dagen kwam eruit. Haar ontvoering, de moorden, haar familie die ze moest missen. Alles. Ze verborg haar hoofd in haar handen in de hoop dat de tranen zouden stoppen. Ze haatte het als ze moest huilen, ze voelde haarzelf er erg zwak door. Ze haalde een aantal keer diep adem wat er voor zorgde dat ze rustig werd. Ze moest rustig worden voor Jack er weer aan kwam. "Doe niet flauw, Addison," zei ze weer luidop tegen zichzelf. Het tegen haarzelf praten zorgde er gelukkig voor dat ze rustig werd. Op die manier probeerde ze haarzelf een soort van te troosten wat best zielig was. Normaal troostte een familielid haar en opeens moest ze zichzelf troosten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een belletje weerklonk in de volle ruimte. Warme lucht stroomde hem toe terwijl hij het handvat van de deur losliet. Gesprekken waren te volgen door de harde stemmen die hij hoorde. Enkele verstaanbaar door de Engelse taal die hij begon te beheersen. Anderen waren onbegrijpelijk; Spaans, Italiaans, Portugees of Braziliaans. Zijn kennis van talen reikte nou ook weer niet zover. Jack beschouwde ze simpelweg als buitenlanders en vertikte het om er meer in te steken. Nieuwsgierigheid kwam en ging bij hem. Het lag eraan of het hem interesseerde of niet. Nu was het alleen opmerkelijk geweest hoeveel outsiders er in het restaurant zaten, de rest kon hem - zoals bijna altijd het geval was - weinig tot niets schelen. De geur van het Italiaanse eten wat er geserveerd werd daarentegen interesseerde hem wel. Het liet hem wat beter voelen, en een beetje watertanden sinds het een hele dag was geweest dat hij weer gegeten had. Behoefte of gedachten naar het eten had hij ook niet gehad. De andere zaken hadden voorrang. Voordat hij erbij stil had gestaan wat voor honger hij had, moesten nog vele uren passeren.
Versneld liep hij naar de counter, voorbijgaand naar alle mensen die zich gesetteld hadden bij de lege tafels. Hij zat er graag te eten, maar aangezien het er voor nu niet inzat met Addison in de auto, dacht hij dat hij maar beter op kon schieten. Om een vernielde auto weer te vinden, of een leeggezogen lijk in de achterbak, wilde hij graag voorkomen. Bovendien deed bloed op kleding, de inrichting van de auto en zogezegd zijn humeur weinig goeds. Hij haalde zijn wenkbrauw op bij de gedachte aan de moorden, al liet hij het snel weer varen. Een glimlach opgezet toen het zijn beurt was om te bestellen. Een jonge vrouw ontving hem achter de balie. Haar glimlach was klantvriendelijk, haar ogen sprankelend terwijl ze hem vroeg wat hij wilde bestellen. Jack greep enkel naar het menu wat er op de counter neergelegd lag. Hij had nooit inspiratie om te bestellen welk gerecht hij wilde dus had hij sinds zijn eerste komst hier besloten om het hele menu af te lopen. Vaak bezocht
hij restaurants niet, waarom dan geen nieuwe dingen uitproberen? Zijn vingers liet hij langs het blad glijden naar het laatste gerecht wat hij er besteld had.
"Ik wil graag de pasta a la carbonara bestellen," zei hij haar rustig, voor een moment opgekeken van het menu in zijn hand. Hij twijfelde of hij er nog wat bij moest bestellen voor Addison. Eigenlijk zei zijn gevoel dat hij het niet moest doen. Ze had het namelijk nergens aan verdiend om hem aardig te zien. Toch wilde hij haar niet laten verhongeren omdat ze er dan volgens Jack te gemakkelijk vanaf kwam, waardoor hij in een stilte besloot om nog wat te bestellen. Doorgegaan kwam hij bij het volgende gerecht terecht wat een van de pizza's bleek te zijn. Met een zucht schoof hij het blad met de gerechten weer van zich af. Ze had geluk vandaag.
"Doe de pizza Margherita er ook maar bij," mompelde hij er nog haastig achteraan. Met een knik werd de bestelling in ontvangst genomen. Het afrekenen volgde, wat gelukkig weinig bleek te zijn en hij met de overgebleven cash in zijn broekzak kon betalen, waarna hij geduldig wachttte tot het klaar was. Geleund tegen de muur naast de counter stond hij er te wachten. Minuten gingen voorbij, starend rond het restaurant om zich te vermaken met het bekijken van alle gasten. Een echte bezigheid had hij toch niet tijdens het wachten. Saai was het zeker, maar Jack was wel wat gewend. In het huis was er ook weinig te beleven, dus dit kwam als geen verassing.
Wat er wel als verassing kwam was dat zijn bestelling al binnen een kleine tien minuten klaar was. Het nummer op het bonnetje werd omgeroepen door dezelfde beleefde vrouw. Haar donkere ogen volgden zijn bewegingen nauwkeurig naar de balie. Hij werd bestudeerd zonder enige schaamte, helaas. Wat ongemakkelijk nam hij het van haar over en, na een klein bedankje en een goededag, vertrok hij gelijk. De plastic zak bungelend in zijn greep. Hij keek geamuseerd naar verschillende mensen die hongerig keken naar het eten wat hij me zich meebracht. Zijn vermaak voor de mensen die jaloerse blikken toeworpen was niet verdwenen met zijn beleefdheid richting Addison. Grijnzend keek hij terug in hun ogen, enkel om hen te storen en te laten merken dat hij wel degelijk doorhad dat hij aangestaard werd. Het was haast jammer dat hij de deur bereikt had, niet veel later opnieuw staande in de buitenlucht. Anders had het hem misschien nog wat op kunnen vrolijken om de jaloerse mensen nog langer aan te kunnen zien. Zijn humeur kon er dan nog wat beter op worden dan hoe Addison het gemaakt had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Fashback:
"Heb je nog niet genoeg op?" hoorde Addison Skyler, haar beste vriendin vragen. Addison was uit met een aantal vriendinnen van haar en ondanks de avond nog jong was voelde Addison de alcohol al naar haar hoofd stijgen. Normaal dronk ze nooit dus daarom dat ze het al snel voelde. "Nee hoor, zoveel heb ik niet op," zei Addison een beetje grinnikend wat wilde zeggen dat ze daadwerkelijk dronken was. Addison gaf het alleen niet toe. "Zou je dan niet eens stoppen met die alcohol en gewoon wat water nemen?" vroeg Skyler. "Nee," antwoordde Addison koppig en simpel. "Whatever... Ga je mee dansen?" Addison schudde haar hoofd waarna Skyler weg ging en Addison alleen achterbleef bij de bar. Zelfs dronken kon niemand Addison de dansvloer op krijgen. Addison hield gewoon niet van dansen. Enkel als ze alleen was. Als ze in haar eentje was in haar kamer had ze er geen probleem mee, maar ze wilde zich niet belachelijk maken.
Ze keek even geschrokken op toen ze plotseling een arm om haar heen voelde. "Wie mag deze mooie dame wel niet wezen?" vroeg de jongen met een knipoog waardoor Addison glimlachte. "Addison," antwoordde ze. "Hm... Mooie naam, maar dat kan ook niet anders voor zo'n mooi meisje als jij." De onbekende jongen zorgde ervoor dat Addison een beetje moest giechelen, deels omdat ze dronken was. "Heb je zin om even mee buiten een luchtje te scheppen? Het is nogal benauwd hier binnen, vind je niet?" vroeg de jongen aan haar zodat dat hij vertelde wie hij was. "Oké," zei Addison terwijl ze van de barkruk afsprong. Ze volgde hem naar buiten toe. Toen ze zich buiten bevonden, duwde de jongen Addison tegen de muur aan. Hij zette zijn lippen tegen de huid in haar nek. "W-wat doe je? Dit is niet iets dat ik een luchtje scheppen noem." Addison was erg verward en wantrouwde de jongen plotseling. De jongen keek haar een tijdje aan waardoor ze kon zien dat hij scherpe witte dingen in zijn mond had. Addison wilde gillen, alleen lukte het niet doordat de jongen zijn hand voor haar mond hielt. Hij beet zijn eigen pols en hield zijn pols tegen Addison's mond aan. Het bloed van de jongen kwam in haar mond terecht. Ze wilde niet slikken, maar toch deed ze het per ongeluk. Een seconde later voelde Addison de tanden van de jongen in haar nek. Het deed zoveel pijn dat ze geeneens kon schreeuwen. Ze voelde zich langzamerhand steeds duizeliger worden. Toen de jongen haar weer losliet, was hij in een fractie van een seconde weg. Ze probeerde te wandelen, maar het lukte niet. Alles om haar heen leek te draaien. Ze moest naar huis. Zo snel mogelijk.
Toen ze ongeveer vijfhonderd meter verder was beland, zakte ze ze door haar benen doordat ze heel veel bloed had verloren. Ze deed nog een poging om te kruipen ook al leek dat bijna onmogelijk voor haar te zijn. Ze raakte geen centimeter vooruit en ze voelde dat haar ogen steeds zwaarder werden. Ze wist waar ze was, ze lag in de berm naast een weg. Een redelijk rustige weg aangezien er amper auto's voorbijkwamen. Opeens werd alles zwart voor haar ogen. Ze wist niet precies of ze bewusteloos was of dat ze dood was. Dat zou ze later wel merken als ze wakker zou worden.

Toen Addison even voor haar keek, zag ze dat Jack weer naar buiten toe kwam. Ze veegde snel een aantal verdwaalde tranen die nog over haar wangen rolde weg en keek gauw uit het raampje naast haar. Ze wilde niet dat Jack zag dat Addison gehuild had. Ze wilde niet dat hij kon zien dat Addison ondanks ze zich altijd sterk en groot voordeed, ze zwak was. Addison was eigenlijk heel anders dan ze zich voordeed als ze bij Jack was. Ze was altijd aardig en bijna nooit chagrijnig of boos. Ze was bijna altijd vrolijk. Ze had geen gemeen karakter en was eigenlijk heel erg gevoelig. Ze vond het ontzettend vervelend dat ze zo gevoelig was. Ze haatte het. Ze voelde zich er zwak door en ze wilde geen zwakte tonen aan Jack. Zeker niet aan hem.
Er waren wel mensen die haar hadden zien huilen, ook al was ze bang dat mensen dan dachten dat ze zich aanstelde. Het was alleen moeilijk om in te houden. Alles kwam er opeens uit van de afgelopen dagen, vooral het feit dat ze haar familie kwijt was en dat ze een vampier geworden was. Heel haar leven was verpest door het feit dat ze een vampier was geworden. Waarom had ze die jongen vertrouwd? Waarom was ze mee naar buiten gegaan met hem? Ze was ontzettend dom geweest. Ze had er geen idee van wie de jongen was, dat deel was zo uit haar geheugen gewist. Hopelijk kwam ze er later weer achter. Ze wilde het weten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De drukte op de parkeerplaats was en bleef hetzelfde als eerder, schijnbaar. Auto's die hun weg probeerden te vinden tussen de voorbijgangers, mensen die gehaast het opgehaalde eten meenamen of nog in aantocht waren om het restaurant te bezoeken. Getoeter in de verte hoorbaar gemaakt bij de file die hij zag ontstaan. Allerlei kleuren van auto's tevoorschijn gekomen voor het groen van de bossen. De herkenbare Oldtimers waren ook op dit tijdstip te zien, maar de luxere voertuigen waren er ook bijgevoegd. Ferrari's, een Maserati en Jack dacht zelfs achteraan een Lamborghini te kunnen spotten. Auto's die bij elke autoliefhebber wel gewild waren, en bij hem ook zeker op zijn bucketlist stonden. Een proefritje maken in een van de wagens die hij zich toch nooit kon veroorloven was erg aantrekkelijk. Wellicht maar eens een keer eentje stelen dan maar? De politie zat hem toch al achterna, die ene aanklacht op zijn strafblad kon er nog wel bij. Naar de gevangenis ging hij sowieso zodra ze hem in handen kregen. Waarom zou hij geen van zijn dromen vanaf hij een klein jongetje was in vervulling laten gaan?
Uitvoerig liet hij elk model aan hem voorbij rijden, even stilgestaan om elk exemplaar te kunnen bekijken. Heel even maar, nu hij de kans ervoor kreeg, voordat hij de SUV zag en zich herinnerde waar hij naar opweg was. Addison. Zijn gezicht betrok gelijk, waarna hij zijn looppas weer inzette. Hij zag ertegen op om terug te moeten naar het huis. Eigenlijk ook om haar weer onder ogen te komen omdat ze hem altijd wel weer chagrijnig wist te krijgen, om welke reden dan ook. Jack wist zich niet te bedenken of ze het deed uit verveling en wat avontuur zocht, of ze niet eens echt doorhad wat ze met hem deed. Hij kon het niet uitstaan hoe ze hem dacht te moeten bespelen. Was het dan zo moeilijk om de kinderachtige spelletjes achter haar te laten? Het leek hem bedenkelijl, en ook logisch, dat iemand er niet op stond te wachten om zo gebruikt te worden. Als ze nou gewoon een keer haar mond dicht kon houden, zou alles op rolletjes lopen en gaan zoals het moest. Hij blij, als het nog mogelijk was voor vandaag, Addison wat vrolijker en had niemand last van hen. Het was al schamend om erbij na te denken hoe ze hem elke keer weer wist te verwarren. Dan deed ze aardig, in eens kon ze woedend zijn en kwamen de moordneigingen weer naar boven. Wat wilde ze nou eigenlijk?
Zonder een woord met haar te verwisselen opende hij de autoportieren. De plastic tas met het eten gauw op de achterbank gezet, voordat hij tegenzinnig opnieuw bij het stuur kwam te zitten. Zichtbaar was het wel hoe Addison hem wilde ontwijken. Haar gezicht was van hem afgekeerd, en zelfs met zijn instelling kon hij nog zien dat ze wat probeerde te verbergen. Jack haalde zijn schouders ongeboeid op, wetende dat hij geen verschil kon maken om haar wat toe te zeggen, en maakte aanstalten om weg te rijden. Het was pas nadat de auto in beweging kwam, nogmaals bij de snelweg gekomen die tot zijn grote geluk niet meer door de files verhinderd werd, dat hij wat zag glinsteren in het licht. Voor even opzij gekeken naar Addison zocht hij waar het vandaan kwam. Mensen die wilden dollen door het licht met spiegels op te vangen, of andere sieraden, was wel vaker voorgekomen. Het was storend in zijn ooghoeken, enkel was het nu wat anders. Hij dacht wat vocht te zien op haar wangen. Alles viel in elkaar vergeleken met haar geheimzinnigheid. Ze had gehuild kon hij zien. Maar waarom?
"Did y-" begon hij langzaam. Hij bekeek haar vluchtig nog een keer, waarbij hij bedacht dat het alweer geen goede timing was. Haar ermee confronteren dat hij het opgemerkt had was nu onnodig. Haar humeur, en de zijne ook, was al te slecht. Fronsend draaide hij zich terug naar de voorruit. Een zucht rolde over zijn lippen, als hij probeerde om zich van haar af te zonderen. Zoals verwacht zonder resultaat.
"Don't let them see," murmelde hij zacht tegen haar, onafgewend van de snelweg. Het gebrom van de motor klonk harder naarmate hij de snelheid wat verhoogde en een aantal voertuigen inhaalde. "Maak het ze niet te gemakkelijk." Daarna werd het stil. Hij bood haar geen steun aan. Geen medelijden wat hij toonde bij de laatste keer dat hij haar aankeek, tussen het rijden door. Het was geen van zijn kwaliteiten om mensen te troosten. Hijzelf wist niet anders dan het van zich af te bijten. Meer dan wat ongemakkeliikheid was het niet wat hij op voelde komen zetten, wat vreemd was aangezien ze het altijd zo wist te maken. Misschien hoorde het dan toch bij haar karakter.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe kon ze zo dom zijn?
Ze had het zichzelf aangedaan. Mensen maakten fouten, alleen werden de meeste mensen niet getransformeerd tot een vampier nadat ze een fout hadden gemaakt. Het was verdomme haar eigen schuld dat ze een bloeddorstig, moordlustig wezen geworden was. Addison had er geen benul van wat haar kon gebeuren toen ze mee naar buiten ging met de jongen. De gedachte dat ze wilde weten wie het haar aan had gedaan, nam ze terug. Ze had het zich liever niet herinnerd. Het zorgde er alleen voor dat ze zich nog rotter voelde dan dat ze zich al voelde door voorafgaande gebeurtenissen. Ze had moeten luisteren naar haar goede vriendin Skyler. Zij was zo verstandig om te zeggen dat ze wat water moest drinken, ook al dacht Addison daar anders over. Had Addison de grens niet overschreden, had de jongen het veel moeilijker gehad om haar te overhalen. Addison zou nooit zomaar meegaan met een jongen als ze nuchter was geweest. Addison was heel anders opgevoed dan dat. Haar ouders zeiden altijd dat ze nooit met een jongen mee mocht gaan als ze uitging. Iets wat ze tot voorheen ook nooit gedaan had, slechts die ene keer toen ze zo dronken was. Het was ook meteen de eerste keer dat ze zo veel alcohol op had.
Vooraleer Addison de kans had gehad om al haar tranen weg te vegen, deed Jack de portier van de auto al open en stapte hij in. Haar blik bleek afgezonderd naar het raampje naast haar ook al kon ze weinig zien doordat de zon langzaamaan onder ging. Het werd stilaan donker. De avond brak aan. Iets waar Addison blij mee was, ze was moe. Niet moe waardoor ze wilde slapen, ze was moe van alles, van alle gebeurtenissen en al het gedoe. Ze werd moe door Jack die het leuk leek te vinden als Addison haarzelf rot voelde. Addison was dan wel een vampier, maar ze had nog steeds een hart en gevoelens net zoals normale mensen. Ze wist dat Jack ook een hart en gevoelens in zijn bezit had, ook al hield hij het voor zichzelf en had hij een muur om zich heen gebouwd zodat niemand er wat van kon merken. Hij had een torenhoge muur gebouwd, alleen wist niemand wanneer die muur zou barsten en inzakken. Ooit gebeurde het, het was onmogelijk om je voor altijd af te schermen van de mensen om je heen. Dat vond Addison toch. Zij had hetzelfde geprobeerd. Ze had een muur gecreëerd, een masker. De muur was althans een stuk minder stevig dan die van Jack. Ze probeerde haar emoties te verbergen door slechts één ding; woede. De enige emotie die ze wilde laten zien aan de vreemde mensen die zich plotseling bevonden rondom haar. Het was misluk.
"Did y-"
Jack had opgemerkt dat Addison gehuild had. Damnit. Ze had het nochtans geprobeerd om het te verbergen. Ze had geen idee hoe hij het kon zien. Het was donker. Het enige licht werd geproduceerd door de vele lantaarnpalen waarvan slechts de helft werkte. Ze hoorde zijn stem opnieuw wat dingen zeggen, ook al hielp het niet. Wat probeerde hij? Alsof het hem wat uitmaakte dat Addison haar erg slecht voelde. Ondanks Jack dingen tegen Addison zei hield ze haar mond. Ze was bang dat haar stem anders klonk door het huilen. Ze schaamde zich al dood voor het feit dat ze gefaald had met haar emoties voor haarzelf te houden. Jack was de laatste waaraan ze wilde laten zien dat ze haar tranen niet had kunnen inhouden. Addison wist zijn mening over haal waarschijnlijk al wel zonder dat hij die had gegeven. Hij vond haar zwak. Net zoals Addison zichzelf ontzettend zwak vond.
Eigenlijk was er geen reden waarom Addison moest verbergen wie ze was. Ze kon er zelf niets aan doen dat ze gevoelig was. Oké, ze huilde niet voor niks. Natuurlijk kon ze best wat nare dingen verdragen, maar na een tijdje begon ze steeds erger en erger te piekeren en braken haar tranen los. Dat had ze ook toen ze erachter kwam dat haar vader een affaire had met de jongere vrouw. Ze begon zich steeds meer af te zonderen en kropte alles op. Uiteindelijk wonnen de tranen doordat ze bang was dat haar familie uit elkaar zou vallen. Ze wilde het tegen haar moeder vertellen aangezien ze recht had om te weten waarmee haar man bezig was, maar ze had het niet gedaan. Misschien was het beter dat Addison het voor haarzelf had gehouden. Het was dan wel egoïstisch van haar, maar haar familie was nog samen. Nou ja, samen. Addison was weg. Weg van alles en iedereen dat ze eerst om haar heen had. Alles wat haar dierbaar was.
Addison's blik bleef naar buiten gericht, totdat ze weer bij het huis aangekomen waren. Addison zag er tegenop om weer naar binnen te gaan in het vreselijke gebouw. Ze klikte haar gordel los en stapte de auto uit waarna ze even diep adem haalde. Het was fijn om in de frisse wind te staan, ook al was de temperatuur een beetje afgekoeld en was het een stuk kouder geworden opeens.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De rest van de autorit bleef het akelig stil tussen hen beide. De beat van de muziek was het enige wat zich hoorbaar maakte in de auto, het geluid afkomstig van hun ademhalingen zacht op de achtergrond. Jack volgde haar op en hield zijn lippen stijf op elkaar. Wat had het voor zin om erop in te gaan? Hij kon er niet tegen wanneer er mensen moesten huilen, zeker als het een meid was. Addison's tranen gaven hem enkel verwarring, want hoe moest hij weten waarover het ging? Hij kon nooit met zekerheid zeggen wat haar ertoe gezet had om alles eruit te laten gaan. Natuurlijk ging het door zijn hoofd dat het zijn schuld kon zijn, hij had haar ontvoerd. Jack kon altijd de zondebok zijn voor wat er gebeurde, wie anders kon ze de schuld geven? Het was dan wel niet hem die haar bij de plaats delict had gebracht; hijzelf had haar wel naar het bendehuis gedwongen. Makkelijk om hem ervoor te laten opdraaien, ookal lag hij er niet wakker van. Addison mocht van hem doen wat ze wilde. Dan zou het haar eigen verantwoordelijkheid zijn wanneer er wat gebeurde met haar familie, en kon ze het aan zichzelf te danken hebben. Voor al het andere probeerde hij het te vergeten. Ze had het hem door haar zwijgenis meegedeeld dat ze het voor zichzelf wilde houden, wat het dan ook was waarom de tranen over haar wangen hadden gestroomd. Waar hij niets van wist kon hem ook niet deren, toch?
Rustig parkeerde hij bij aankomst het voertuig op de parkeerplaats waar hij hem vandaan had gehaald, die naar zijn verbazing nog vrij was geweest. Scheelde hem dan ook weer moeite om naar de parkeergarage te rijden. De muziek ging gelijk uit en zorgde voor de stilte die zich voortzette. Althans, zo'n beetje. Luidruchtig hoorde hij de autoportier van Addison's kant dichtslaan, voordat hij ook maar een stap had gezet. Haar humeur was helaas onveranderlijk gebleven. Ergernis wekte het bij Jack op, desalniettemin hij alleen zijn schouders ophaalde als hij haar weg zag lopen. Haar bewegingen kort gevolgd om zeker te zijn dat hij geen klopjacht in moest zetten, waarna hij ook uitstapte en de SUV op slot deed. Gestolen werd er zelden in een buurt als deze, maar hij wist dat er problemen zaten verscholen achter een gestolen voertuig. Problemen die hij niet kon betalen nu hij in de schulden zat. Naar hoe hij dacht mocht het lelijke ding vanaf het begin al verdwenen zijn. Ernaar omkijken weigerde hij dan ook gelijk, zijn looppas versneld om Addison bij te houden en terug te gaan naar het huis, negerend naar zijn gedachten om nog langer weg te blijven.

Verdwenen was zijn neiging om buiten te blijven niet geweest. Eigenlijk zelfs versterkt toen hij het pand betrad en alles hem weer overwelmde. De geur van pure alcohol was als een volle walm gehangen in de woonkamer. Rook van sigaretten kwam hem bekend voor, enkel nu in grotere hoeveelheid dan hij gewend was. Schetterend werd er gepraat tussen alle mensen die er te vinden waren, vergeleken met normaal velen malen meer die zich verzameld hadden. De hele bende leek zich bij elkaar gevoegd te hebben om een reden waarvan hij geen idee had. Pas wanneer de flessen drank hem opgevallen waren die rondgingen, elk persoon afzonderlijk een flinke slok genomen met wat gemompel, kreeg hij door wat er echt gaande was. Hij was precies optijd geweest om de tradities mee te maken en, voor een van de eerste keren sinds zijn deelname van de bende, iedereen bij elkaar te zien. Het was de dienst die ze hielden voor de twee moorden van afgelopen dagen. De doden, veroorzaakt door het gedaante wat achter hem naar binnen kwam, werden herdacht. Dit kon nog eens awkward worden..
Hij zette alles opzij, wandelend naar het midden van de kamer waar er een eikenhouten tafel geplaatst stond. De overige ruimte was gevuld met flessen drank, aan de geur te ruiken Jack Daniel's, die al aangebroken waren. Pakjes sigaretten lagen erbij gegooid, enkele eruit gevallen tijdens het rondgaan. Zij allen hadden weinig in gemeen maar als het op stress verwerken aankwam waren ze als familie. Verdovende middelen waren hun enige uitweg geweest bij de afgelopen gebeurtenissen. Alles om te kunnen vergeten wat er in hen omging, wat ze die dag beleefd hadden en wat ze met de dag die ze er doorbrachten, verloren.
"Ah, daar komt het aan," werd er schaamteloos geroepen. "Het monster is weer terug. Pas op hoor, ze bijt." De snijdende spanning merkbaar van een afstandje, waarvan het hem te verwachten leek dat ook Addison wel meegekregen had over wie ze het hadden. Hun oog was op haar gevallen nu ze terug was gekeerd. Altijd al hadden ze haat gehad voor elkaar. De drank waarvan ze onder de invloed waren zorgde ervoor dat ze hun manieren - die ze volgens Jack nooit hadden gehad - vergaten, en wat rondriepen om maar iets gezegd te hebben. Bulderend gelach was de reactie waar de jongen op uit was geweest. De gesprekken van eerder stopten acuut, overgegaan in het lachen van zowat elke man die er zat, wat hij huiverend aanhoorde. Het waren werkelijk allemaal sukkels op een rijtje. Hij kneep zijn ogen wat samen en liet ze elk persoon afgaan tot hij de spreker gevonden had, waar hij ze liet rusten. De fles drank pakte hij ondertussen kalm van het tafelblad. Het was respectloos om weg te lopen, hoe graag hij ze ook wilde vermijden. Fronsend keek hij de onbekende aan alsof hij gek geworden was. Wat had dat dan weer te betekenen?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nu ze eigenlijk de kans had, was de neiging tot een nieuwe ontsnappingspoging erg groot. Zo groot dat het haar veel moeite kosten om het te laten. Ze wist wat ze zou verliezen als ze probeerde te ontsnappen. Haar familie. Veel verandering bracht het niet in haar leven aangezien er geen mogelijkheden meer waren voor haar om haar familie te zien. Toch leek de gedachte dat misschien haar jongere broertje vermoord werd doordat Addison weg wilde lopen van het huis vreselijk. Het zou egoïstisch zijn van haar. Addison had gigantisch veel over voor haar familieleden, net zoals hen ook veel voor haar overhadden. Ze had zelfs een vreselijk leven in het huis voor hen over.Het feit dat ze een vampier was had toch nog een voordeel. Uiteindelijk gingen alle mensen in het huis dood en daarna kon ze een beter leven krijgen. Helaas zonder haar familie. Ze kon nooit voor altijd bij haar familie zijn. Of ze moest haar ouders en jongere broertje ook transformeren tot vampiers. Slechts op die manier kon ze voor eeuwig bij hen zijn. Natuurlijk zou ze nooit proberen. Addison wist hoe vreselijk het was om een vampier te zijn. Een leven leiden als vampier wenste ze niemand toe.
De tijd buiten het huis had haar weinig goed gedaan. Ze had verwacht dat ze zich beter zou voelen na een tijdje in de buitenlucht. Ze dacht dat ze zich vrijer zou voelen als ze ergens anders was dan in het huis, alleen voelde ze zich nog steeds gevangen. Dat kwam doordat Jack haar de hele tijd in de gaten hield. Alsof ze zo dom was om te ontsnappen. Ze had het al eens geprobeerd, ook al was het geen echte poging tot ontsnappen geweest. Ze wilde de doden die de afgelopen dagen gevallen waren voorkomen. Ze wilde naar het bos toe gaan in de hoop dat ze een hert te pakken kon krijgen. Hopelijk liet Jack haar in de toekomst wel eventjes buiten als ze bloed nodig had. Hij wist ondertussen wat er kon gebeuren als ze honger had.

"Ah, daar komt het aan hoor,"
Addison hoorde de opmerking vrijwel meteen toen ze achter Jack het pand betrad. Ze had het idee alsof de uitspraak op haar was bedoeld, maar ze hield haar mond. Ze hield zich kalm aangezien ze anders nog meer dingen zou veroorzaken waardoor ze nadien spijt zou hebben. Ze had genoeg spijt gekend de afgelopen dagen. Bovendien viel de opmerking nog mee, als ze Jack kon verdragen kon ze zoiets ook aan. Wat er aan de hand was wist ze niet. Er hing een grote walm van rook door de gehele woonkamer en ze rook de stank van alcohol. Sterke alcohol. Het maakte Addison vrij weinig uit. Als de mensen zich zo nodig wilden bezatten moesten ze dat vooral doen, Addison hield hen niet tegen. Ze wist wat te gevolgen waren van teveel alcohol. Ze had een goede reden om zelf nooit meer een druppel aan te raken. Daarbij vond Addison de smaak van alcohol nooit heel lekker, dus ze had geen idee waarom ze die ene avond zoveel had gedronken.
"Het monster is weer terug. Pas op hoor, ze bijt."
Addison voelde de woede door haar lichaam gieren. Was die opmerking echt nodig? Ze balde haar handen tot vuisten. Relax Addison, relax... De neiging om de onbekende jongen aan te vallen en om ook zijn leven van hem te ontnemen was immens groot. Toch lukte het haar om haarzelf rustig te houden. De woede was er nog steeds, maar ze kon zich beheersen en dat was het voornaamste. "No me gusta," mompelde ze bijna onhoorbaar toen ze alle mensen voorbij wandelde en naar de hal ging waar de trap zich bevond. Ondanks Addison geen Spaans uiterlijk had, kon ze best een aantal woordjes Spaans, zeker als ze boos was. De mensen hadden geen benul wat de uitspraak van Addison mocht betekenen, wat dan ook haar bedoeling was.
Toen ze zich bij de trap bevond, zette ze haar passen naar boven toe. Ze ging naar het einde van de redelijk lange hal waar Jack's kamer zich bevond, de kamer die ondertussen ook haar kamer was geworden. Met een harde klap die ongetwijfeld ook op de benedenverdieping te horen viel, trok Addison de deur dicht. Ze was boos. Heel erg boos.
Ze hoopte dat niemand besloot om haar achterna te gaan. Het zou slecht aflopen met diegene, ze had de drang om een moord te plegen, uit woede. Ze wilde hen laten weten dat ze niet mochten sollen met het haar. Als ze zo door bleven gaan zouden ze de echte Addison Hale wel eens leren kennen. Niet de gevoelige Addison, maar de Addison waarmee niemand een dispuut wilde. De vampier in haar. Addison zag er allesbehalve boosaardig uit, maar als iemand te ver ging kon ze wel eens heel boos worden. Nog bozer dan Jack haar had gezien. De enige persoon die haar op die manier had gezien was Kowalski, de jongeman die het nodig vond om haar te martelen.
Addison deed een poging om even heel diep in en uit te ademen wat er voor zorgde dat ze rustiger werd. De woede begon langzamerhand te verminderen. Gelukkig. Addison besloot om haar af te zonderen op de kamer. Dat was het beste voor iedereen en eigenlijk kon Addison wel wat tijd voor haarzelf gebruiken. Alle furiositeit die ze die dag gevoeld had was te vermoeiend voor haar. Ze werd altijd boos als iemand zulke opmerkingen maakten, al had ze echter wel opgemerkt dat het erger was geworden sinds ze een vampier was. Haar gevoelens waren versterkt.

No me gusta - Dat waardeer/pik ik niet

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stampvoetend hoorde hij haar vertrekken uit de leefruimte, haar blik sinister voor zich uitgericht. Vuisten gebald tot stenen, witziend van de kracht die ze erop leek te zetten. Haar ogen vormden twee streepjes die, als het aankijken alleen al kon doden, onderhand nog een moord bij haar collectie hadden gevoegd. Zonder aarzelingen kon hij al zien dat de jongen haar boos had weten te krijgen. Nog even en het stoom zou uit haar oren komen van woede. Haar achterna gaan was geen goed plan bedacht hij zich, waardoor hij vastbesloten ongeroerd bleef staan op zijn plek bij de tafel. Iemand proberen te kalmeren was een onbegonnen zaak, zeker nu ze een vampier in hun midden hadden. Wie weet had ze weer honger nu ze haar opgefokt hadden?
"Hey Gilinsky, hoe is het om een kamer met een moordenaar te delen?"
Hoe hij doorging met zijn domme acties verbaasde hem nog het meest, en liet bij Jack een ijzige grom achter. In een fractie was zijn rust en kalmte weggenomen. De toon waarop de jongen hem dacht aan te moeten spreken vond hij niet kunnen. Sterke drank was geen excuus om hem of Addison te moeten bespotten, zelfs al was ze wel een moordenaar. Het was idioot om het zo te zien; ze waren allemaal geen haar beter. Moordenaars, oplichters en drugssmokkelaars waren waaruit de bende bestond, en pas een gedeelte van iedereen. Was dat niet waarom ze hier in de eerste plaats opgesloten werden?
"Als je nou de volgende keer je kop eens houdt," mompelde hij de jongen boos toe. Hij griste de autosleutels van de SUV uit zijn broekzak, met geknal op de tafel gegooid waar hij ze vandaan had gehaald. Hoe hard het te horen was was geen van de dingen waarop hij lette. Het maakte duidelijk dat Jack het menens vond. Hij keek intimiderend op de jongeman neer, iets naar voren gestapt om de ruimte tussen hen kleiner te maken.
"Anders is het niet alleen Addison waarvoor je moet oppassen, klootzak." De glazen fles whisky had hij in zijn handen vastgegrepen gehad onderweg naar een van de vrije plaatsen die er nog waren. Een jongen die hij vaag herkende zat er in de andere hoek van de bank zijn sigaretten op te roken, en gunde hem weinig meer dan een beoordelende blik, voordat hij doorging met wat hij dan ook aan het doen was. Hoogstwaarschijnlijk was het flirten met het meisje die naast hem op de andere bank zat. Haar ogen waren zowat aan hem geplakt, een te grote glimlach op haar gezicht bij elke uitspraak die hij deed. Hij kon haar naam zich nog wel herinneren; Hailey. Met haar overdreven witte gebit en blonde haar was ze er eentje om te onthouden. Haar doen en arrogante karakter was ook onmogelijk om zo te kunnen vergeten, waardoor Jack zijn wenkbrauw lichtelijk optrok bij het zien van hun onzinnige geflirt, maar hij ze verder gewoon hun gang liet gaan. Met een plof kwam hij naast de jongen terecht op de zachte stof van de bank. Achteruit geleund alsof hij zojuist niets fout had gedaan en alles nooit was gebeurd. Kortzichtig hefde hij de fles drank enkele millimeters in de lucht, zijn stem zwak ruisend tussen de drukte door vooraleer hij het aan zijn lippen zette en de pure smaak van de whisky in zijn mond golfde.
"Heaven just gained two angels. May they rest in peace."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met een diepe zucht plofte Addison op Jack's bed neer. Ondanks Addison een stuk kalmer was geworden, vertikte ze het om zich te laten zien beneden in de woonkamer tussen de mensen. Hun stonden waarschijnlijk ook niet te wachten op de aanwezigheid van Addison. Verveeld staarde ze wat voor haar uit, niet wetende wat ze kon doen in de rommelige kamer van Jack. Ze kon de troep die Jack had gemaakt opruimen, dan voelde ze zich vast ook een stuk minder gefrustreerd. Ze ergerde zich mateloos aan de vele pakjes sigaretten en alcohol flessen. Er lagen bovendien een aantal peuken op de grond wat de kamer nog erger op een zwijnenstal liet lijken. Zou hij boos zijn als ze de boel even schoonmaakte? Waarschijnlijk wel, hij werd altijd boos, maar ze kon niks anders doen.
Addison stond op van het grote tweepersoonsbed en wandelde de kamer uit. Ze keek in een aantal kamers of ze schoonmaak spullen kon vinden. Uiteindelijk zag ze een soort kamer waarbij de sleutel op de deur zat. Ongeacht ze geen garantie had dat er in de schoonmaak spullen te vinden waren, waagde ze het erop. Ze draaide aan de sleutel en deed de deur open. Tussen de vele spinnenwebben in het kleine hokje waren een aantal materialen waarmee ze Jack's kamer kon schoonmaken. Tussen de spinnenwebben, haalde ze er een aantal vuilniszakken en een bezem uit. Dat moest genoeg zijn. Addison zette haar passen weer richting Jack's kamer. Hij zou het ongetwijfeld vreemd vinden als hij plotseling in een nette kamer terecht kwam, maar dat weerhield Addison er niet van. Het was immers ook haar kamer geworden intussen.
Toen Addison zich weer in de slaapkamer bevond, keek ze eventjes rond. Het zou haar erg veel werk en moeite kosten. Ze kon al raden dat de kamer stochastisch al een tijdje zo'n stort was. Jack leek haar geen jongen die van schoonmaken hield. Niemand in het huis. De enige kamer die er netjes uitzag was die van Crystal, buiten de vele kledingstukken die ze verspreid had liggen over haar hele kamer. Liever een aantal kledingstukken dan honderden pakjes sigaretten. "Succes Addison," mompelde ze tegen haarzelf.
Addison begon de rommel die op de grond lag zoals de sigarettenpakjes in één van de vuilniszakken te doen. Als Jack een sigarettenpakjes verzameling wilde, kon hij die ook verzamelen in een vuilniszak. Daarvoor hoefde hij ze niet op de grond te gooien. Het kostte haar bijna een uur om de vele pakjes van de grond in de vuilniszak te krijgen. Dat terwijl ze haar vampierenkrachten had kunnen gebruiken. Ze gebruikte haar krachten liefst zo min mogelijk, op die manier voelde ze zich tenminste nog een beetje menselijk. Ze sloot het feit dat ze een vampier was liever uit, ook al wat het een deel van haar leven geworden. Ze bleef hopen dat er een remedie was. Als die bestond zou ze het natuurlijk ook zoeken, ze wilde weer zijn wie ze was.
Haar blik was voor een aantal seconden gericht op het raam dat zich boven het bed bevond. Het was redelijk hoog dus als ze op de grond stond was het onmogelijk voor haar om eraan te kunnen. Jack kon het vast wel aangezien hij een stuk langer was dan haar. Doordat ze geen andere keuze had, ging ze op het bed staan en probeerde ze het raam open te zetten wat haar heel wat moeite kostte. Het raam was een beetje stroef doordat het waarschijnlijk een lange tijd dicht had gestaan. Toen het raam eindelijk een beetje openstond, sprong ze weer van het bed af. Er kon eindelijk wat frisse lucht binnen. De smerige sigarettenlucht werd vervangen door frisse lucht van buiten.
Doordat ze de glazen flessen niet in een vuilniszak mocht steken, ging ze opzoek naar een doos die ze toevallig in de hal kon vinden. Waarschijnlijk zaten er in die doos de volle flessen alcohol die ondertussen allemaal leeg in Jack's kamer te vinden waren. Één voor één stak ze alle flessen in de doos. Het viel mee qua hoeveelheid. De flessen had hij in de tussentijd wel een beetje opgeruimd. Gelukkig.
Toen alle rommel opgeruimd was, nam ze de bezem om ervoor te zorgden dat de stof die zich op de grond bevond ook weg was. Keurig keerde ze al het stof samen en deed ze het op het stofblik dat ze het meegenomen uit het vreemde schoonmaak hokje dat zich bevond in het begin van de lange, donkere hal. Al het stof deed ze in het vuilbakje dat in Jack's kamer stond. Haar blik gleed over de gehele kamer. Alles was opgeruimd waardoor de slaapkamer er meteen een stuk groter uitzag. Ze voelde zich een stuk minder geërgerd, het gevolg dat een nette kamer op haar had.
De schoonmaak spullen zette ze weer in het hok en het raam deed ze ook dicht. Het was ondertussen een stuk frisser geworden in de kamer. Tot slot dekte ze het bed ook nog eventjes op, dat moest natuurlijk ook eens gebeuren. Het was plausibel dat Jack niet wist hoe hij een bed goed op moest dekken.
Tijdens dat ze het bed op dekte, zag ze iets onder het bed liggen. Het leek om een stapeltje met brieven. Nadat het bed klaar was, nam ze het stapeltje op. Haar blik gleed over de naam van de afzender. Het was moeilijk om te lezen wie de afzender was, het was in een vreemde taal geschreven. Russisch. De nieuwsgierigheid om de brieven te lezen was groot. Zou ze het wagen? Ze opende een brief de ze na enkele seconden al weer terug in de enveloppe stak. "Niet doen, Addison," beval ze zichzelf. Het was respectloos naar Jack toe als ze ze het zou lezen, dat had ze andersom ook niet gewaardeerd. Ze legde de brieven weer op de plaats waar ze vandaan kwamen en ging op het bed zitten. Ze vroeg zich af hoe lang Jack nog weg bleef. Hij zat al een aantal uren tussen de mensen in de woonkamer en het zou haar niks verbazen als hij ondertussen stomdronken was geworden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Uur na uur ging voorbij. Hoeveel tijd het was, was Jack al kwijtgeraakt nadat hij aan de zoveelste fles drank van die avond begonnen was. Welke soort alcohol door zijn mond vloeide was geen van zijn aandacht op gevestigd. Hij nam het niet voor om een blik op het etiket van de fles drank te werpen, als hij het al kon. Zijn zicht was zodanig verdraaid dat de letters voor zijn ogen leken te dansen. Onleesbaar en allesbehalve interessant voor hem geworden. Datgeen wat hem werkelijk boeide was dat het alcohol bevatte, en dus drinkbaar was en daarbij geschikt om zijn gedachten los te kunnen laten. Met plezier goot hij dan ook het laatste beetje uit de glazen fles in zijn handen naar binnen, een kleine grijns staande rond zijn lippen. Zijn grens was allang overschreden dus wat kon het nog kwaad?
"What are you doing?" vroeg hij verontwaardigd aan Crystal, die hij dacht te zien voor zijn ogen. Haar roze haar was een herkenningspunt geweest tussen het wazige door. Tenzij een van de meiden had besloten om hun haar ook te gaan kleuren, hij wist het zich nooit te kunnen herinneren. Traagzaam kwam hij overeind en greep naar de fles die ze van hem afpakte, zonder enige reden. Een grom gerold over zijn lippen als hij het met een harde ruk van haar terugnam. "Het is genoeg geweest," werd hem sissend verteld. Opnieuw nam ze het voorwerp bij hem weg, met meer succes dan ervoor. Het werd expres buiten zijn bereik gehouden, al wist hij zich niet te bedenken waaraan hij haar opmerking over had gehouden. Hij had toch niets fout gedaan?
"Fine," zei hij ruw terug. Zijn hand met tegenzin teruggetrokken naast zijn lichaam. Hij had niets tegen Crystal, maar naar zijn mening was ze erg irritant. Het kon ook liggen aan dat ze hem telkens op de slechtste momenten tegenkwam en ze altijd wat te zeggen wilde hebben. Hij moest volgens haar zijn frustraties niet wegdrinken. Well, guess what Crystal. You're too late, once again.
Mopperend probeerde hij rechtop te blijven staan. Zijn voeten schuifelend over de viezige, houten vloeren. Krakend geluid achtergelaten bij elke stap die hij zette, samen met zijn loodzware passen die hij moest maken om zichzelf staande te houden. Crystal probeerde hem nog te ondersteunen, wat hij zoals hem gewoon was geworden, afsloeg. Hij duwde haar hardhandig van zich weg. "I can walk by.. myself," brabbelde hij snel. Zijn hoofd traag geschud terwijl hij zijn poging om de kamer te verlaten voortzette. De dienst was afgelopen, de drank was op en zowel hij als de rest kon niet meer dan hopen dat ze heelhuids weer terechtkwamen op hun kamers. Lege flessen bezaaiden de grond tot een grote bende. de vloeistof eruit gedropen bij het neervallen van het glaswerk. Het vormde kleine plassen van drank die hijzelf nog kon ruiken. Onaangenaam vond Jack het niet meer; zijn eigen lichaam en kleding roken immers precies hetzelfde.
Met veel gestuntel wist hij de trappen te bereiken. Zijn hand automatisch gereikt naar verschillende steunpunten om niet te vallen. De muren, een aantal meubels en zelfs een paar mensen had hij gezien als hulpmiddel. Klagen of vechten konden ze er toch niet om, hij was niet de enige die zich lam gezopen had die avond. Wat commentaar had hij er wel aan over gehouden. Jack kennende negeerde hij het toch eigenwijs, te naïef om erop te reageren of toe te geven dat hij te ver was gegaan. Slechts zijn bewegingen waren wat hem bezighield. En well.. het raadsel waarom hij zonder shirt rondliep. De stof miste hij gelijk, maar waar het was? Zijn paranoia voor geen moment onderdrukt door de invloed, begon hij gelijk zijn mond voorbij te praten "W-ie.." zei hij lichtelijk boos voor zichzelf. "Heeft mijn shirt gejat." Het was nog aardig zacht uitgesproken geweest, eerder onverstaanbaar, terwijl hij vermoeid de traptredes opging. Een lastiger karwei dan het leek was het zeker. Zijn vuist elke keer tegen de muur aangeslagen, waar hij tegenaan leunde voordat hij de volgende trede opging. Klappen weerkaatsten door de ruimte. Geluiden die Jack zelf niet eens meer op leek te vangen en onverstoorbaar verder ging. Als een malloot sleepte hij zich naar boven, het slome tempo nog altijd aangehouden. Hem ertegen beschermen om te vallen deed het jammer genoeg niet. Toen hij eenmaal bijna het einde bereikt had, zaten enkel de laatste tredes hem in de weg. Hij kwam gewoonweg niet meer verder naar boven. Gefrustreerd gaf hij een harde trap tegen het hout. Hoorbaar gemaakt voor elkander die zich in het huis leek te bevinden. Zijn evenwicht verloren in de tussentijd. Als een klein kind die niet eens kon lopen, zakte hij door zijn benen. Zijn rug tegen de muur aan de zijkant gevlogen waar hij zich razendsnel aan vast hield. Langs het oppervlak gleed hij naar beneden, uiteindelijk zittend op een van de treden die hem naar boven hadden moeten leidden. Het had hem moeten pijnigen, maar het enige wat hij voelde waren zijn spieren die verslapten. De moed om het nog tot zijn bed te halen zakte hem in zijn schoenen. Zijn hoofd liet hij steunen tegen de muur, zijn zwakke gegrom en gevloek aangehoord wat zonder na te denken zijn lippen verliet.
"Verdomme."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld