Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Niet alleen zijn woorden, maar ook zijn gedragingen en bewegingen waren voorspelbaar. Naylene had haar best moeten doen om haar lach in te houden, toen ze door had gehad wat de man voor haar had proberen te doen. Het mocht duidelijk zijn dat hij niet wist dat ze een vampier was, wat er op duidde dat hij nog jong moest zijn. Hij leek iedere kans op bloed aan te willen pakken, maar daardoor lette hij niet op de belangrijkste details.
Naylene had te doen met zijn slachtoffers, als dit de manier was waarop hij normaal gesproken te werk ging. Het was wel duidelijk dat hij zich een weg wist met woorden. Hij kon de juiste woorden gebruiken om iemand over te laten. Hij deed alsof hij het beste met hen voor had, vleidde ze vast zoals hij net ook bij haar had geprobeerd, om vervolgens toe te slaan.
Bewust had Naylene op de aanval gewacht. Als ze echt met een jonge vampier te maken had, kon hij weinig tegen haar beginnen. Mocht ze alsnog in de problemen komen, had ze altijd nog iets anders achter de hand om hem uit te schakelen.
Natuurlijk was het geen probleem om onbekende vampier op de grond te kijken. De jongeman leek geschokt te zijn van haar acties. De blik op zijn gezicht was geweldig om te zien. Ze kon het niet laten om hem op de grond gedrukt te houden, met één arm, want meer had ze op het moment niet nodig.
"Het is niet heel erg netjes van je om een onschuldige jonge vrouw aan te vallen, alleen maar omdat het lijkt dat ze weerloos is." Naylene wist ook wel dat ze er niet uit zag als iemand die van haar af kon slaan. Ze had misschien dan wel haar lengte in haar voordeel, maar ze was altijd al rank geweest.
"We zouden toch veel plezier maken. Ik heb nu wel plezier." Naylene kon hier wel echt om lachen. Al besloot ze de jonge vampier los te laten. Als hij van plan was om weg te lopen, dan zou ze hem zo tegen kunnen houden.
"Denk er maar niet over na om weg te gaan. Ik wil even met praten." Ze liet hem niet zomaar weggaan. Het was wel duidelijk dat hij hulp nodig had. Ondanks dat Naylene het niet goed keurde dat hij van mensen wilde drinken, maar daar kon ze juist in helpen. Ze waren nu met een grote groep vampiers, maar ze had het zelf ook ooit moeten leren. Tegenwoordig was alles veel makkelijker en daar kon ze deze man misschien wel in helpen.
"Je had het ook meteen kunnen zeggen." Hufde de man voor haar, terwijl hij zijn kleding een beetje schoon probeerde te maken. Waardoor Naylene alleen nog maar meer begon te lachen. "Maar wat is de plezier daarin?" vroeg ze lachend.
Het duurde even, de man leek een beetje tegen haar in te willen gaan doordat ze met hem wilde praten. Ze kon zich voorstellen dat zijn dorst nu het ergste was. Hij was er helemaal vanuit gegaan dat hij zijn tanden in een hals had kunnen zetten en misschien wel een heel lichaam had kunnen leegzuigen. Zelf vond Naylene dat een vreselijk idee. Ze moest echter zeggen dat het in haar beginjaren ook vreselijk moeilijk was geweest om mensen te laten leven. Ondanks dat het voor haar vreselijk moeilijk was geweest om het dode lichaam te zien. Op een gegeven moment was het met gemak gegaan, had ze het kleine beetje genomen wat ze nodig had gehad en had ze geprobeerd om de mensen een fijne herinnering te geven. Nu had ze al een tijd geen bloed meer uit de ader gehad.
Naylene kreeg het echter voor elkaar om hem mee te nemen, weg van de drumcirkel. Ze had zijn arm goed vast, zodat hij niet zomaar iets kon doen. Maar hij leek nu ook wel deels gewillig mee te willen lopen.
"Iets zegt met dat je nog niet heel erg lang een vampier bent." Zei Naylene, terwijl ze in de kleermakerszit ging zitten. Ze waren ondertussen heel wat hoger gelopen, een stuk rotsen, waarvan de zee goed te zien was. De geur van de mensen van de drumcirkel was echter voor Naylene niet meer te ruiken en ze wist dat de man het dan ook niet kon. Het geluid was ook ver genoeg weg.
"Met wie heb ik het genoegen?" Dat was het eerste wat ze wilde weten. Het liefst wilde ze ook van hem weten hoe hij een vampier was geworden. Dat waren echter verhalen die niet prettig waren voor alle vampiers. Een naam was echter prettig. Zoiets zei ook wel veel. Naylene wist van veel namen wanneer ze populair waren geweest en waar ze vandaan kwamen.
"Ashton." Naylene bekeek Ashton eens goed. Zijn naam paste bij hem. Het was een naam die steeds meer werd gegeven, dat wist Naylene ook. Wat betekende dat haar gedachten goed was geweest. Hij was nog niet zo oud. "Naylene." stelde ze haarzelf ook voor.
"Je hebt vast nog niet vaak andere vampiers ontmoet?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Ashton zich behoorlijk vernederd voelde door de vrouw, was hij ook geïntrigeerd. Zij had al geweten dat hij een vampier was geweest, maar ze had hem zijn gang laten gaan. Waarom? Om hem een lesje te leren? Waarschijnlijk wel. Hij was echter wel nieuwsgierig naar hoe ze er achter was gekomen dat hij een vampier was. Want als er een trucje voor was om andere vampiers te herkennen, dan wilde hij die ook weten. Ze leek echter met hem te willen “praten”, wat dat dan ook betekende. Haar grip op zijn arm was echter te sterk om zomaar uit los te breken.
Ze had hem meegenomen naar een plek waar hij de geluiden van het feest niet meer kon horen. De geur van de mensen was weggeëbd. Dat nam zijn dorst echter niet weg. Hij had er op gerekend dat hij wat bloed had kunnen halen bij deze vrouw. Hij was er vanuit gegaan dat hij zijn tanden in haar hals had kunnen zetten, maar die voldoening had zijn lichaam nu niet gekregen. Het bleef er echter wel om schreeuwen. Het was lastig om zich ergens anders op te concentreren, zeker nu de vrouw tegenover hem geen nut meer had voor hem. Hij had haar gezien als een prooi, maar nu ze dat niet meer was, wat had hij dan nog aan haar?
Toch was hij tegenover haar gaan zitten, had hij haar houding overgenomen door zijn benen over elkaar te vouwen. Ze stelde zichzelf voor als Naylene. Ashton wist niet of hij die naam eerder had gehoord. Misschien wel, maar hij had hem in ieder geval niet goed genoeg onthouden. Waarom zou hij ook. Hij hoefde immers niet de naam te weten van de vrouwen die hij vermoordde.
‘Nee,’ zei Ashton, terwijl hij zijn hoofd schudde. Natuurlijk had hij niet veel andere vampiers ontmoet. Het was niet zo dat er één of andere club bestond waar hij zich bij aan kon sluiten. Natuurlijk was er de vampier die hem had veranderd, maar dat was het ook geweest. Naylene was de eerste, echte vampier die hij had gezien. De eerste vrouwelijke ook, daarbij. Ondanks dat ze hem uit had gelachen en hem mee had genomen naar een plek waar hij niemand wat aan kon doen, bleef ze een prachtige verschijning.
‘Mijn beurt voor een vraag: hoe wist je dat ik een vampier ben?’ vroeg hij aan haar. ‘Dan kan ik dit soort geintjes voorkomen.’
‘Dus je wilt een vragenspelletje spelen?’ concludeerde Naylene. ‘Oké, prima. Ik wist dat je een vampier was, omdat vampieren anders ruiken dan mensen. Bij mensen ruik je immers het bloed. Bij vampieren doe je dat niet. Plus, de hartslag is anders,’ legde Naylene uit. ‘Hoe lang ben je al een vampier?’
‘Een paar maanden,’ antwoordde Ashton. Twee of drie, meer zullen het er niet zijn geweest. Hij lette vrijwel niet meer op de tijd, zeker niet omdat hij zelf niet in staat was om overdag op straat te lopen. Hij leefde slechts in de donkere uren van de nacht, die ook steeds korter waren nu ze richting de zomer gingen.
Ashton dacht na over zijn volgende vraag. Toen herinnerde hij zich dat zij, in tegenstelling tot hem, niet alleen was geweest. Ze had vrienden bij zich gehad. Zouden dat ook vampieren zijn geweest? Of mensen die ze om haar vinger had gewonden? ‘Ben je hier met andere vampieren?’
‘Ik ben met een aantal in deze stad komen wonen,’ vertelde Naylene. ‘Maar vanavond ben ik slechts met één andere vriendin hier die vampier is.’
En zo gingen de vragen heen en weer. Naylene vroeg hem naar zijn werkwijze. Of hij altijd op deze manier bloed regelde voor zichzelf. Daarop antwoordde Ashton ja. Hij had de afkeurende blik van Naylene gezien en had haar meteen gevraagd wat haar oplossing dan was. Naylene legde uit dat ze bloed verzamelde van ziekenhuizen, dat ze het koel bewaarden in hun huis. Ze dronken niet van mensen. Toen Ashton had gevraagd wat daar de lol van was, had ze enkel haar hoofd geschud.
Uiteindelijk waren de vragen niet meer gegaan over hun manier van overleven. Ze hadden naar elkaars leven gevraagd. Naylene had verteld hoe oud ze was geweest, wat ze al dan wel niet mee had gemaakt. Ashton had haar verbaasd met zijn kennis over oude muziek en filosofen. Hij had niet willen geloven dat Naylene eeuwen geleden als eerste naar de muziekstukken had geluisterd, of de filosofen had besproken met een aantal geleerden. En hij had aan haar gemerkt dat ze niet had willen geloven dat Ashton meer was geweest dan een oppervlakkige vampier, die haar in eerste instantie had willen vermoorden.
Ze waren dichter bij elkaar gaan zitten en hadden zo de hele nacht door gepraat. Uiteindelijk had Naylene hem aangeboden om hem te helpen. Ze had gezegd dat zij en haar vrienden wel vaker nieuwe vampiers in huis hadden genomen, dat ze allemaal wisten hoe moeilijk het was om te leven op deze manier. Ze had hem echter ook uitgelegd dat, als hij haar hulp aan zou nemen, het zou betekenen dat hij niet meer mocht doen wat hij nu deed. Hij mocht geen vrouwen meer aanvallen en hun volledig leegdrinken. Hij zou het moeten doen volgens hun manier van leven.
Ashton zou de hulp niet aan hebben genomen als hij niet van Naylene was gekomen, maar er was iets aan haar waardoor hij dat wel had gewild. Al was het maar om dichter bij haar in de buurt te zijn. Om haar te horen lachen om zijn grapjes, om naar haar te kijken terwijl ze praatte. Naylene was een wonderlijke vrouw. Eentje waar Ashton wel meer van wilde weten, waar hij dichterbij wilde zijn. Daarom had hij haar, nog voordat ze hem uit had genodigd om op te staan en mee terug te gaan naar haar huis, gezoend. Als ze hem toch zo graag wilde helpen, dan zou hij het betere er maar van kunnen nemen nu hij er de kans voor had. Daarnaast maakte ze veel gevoelens in hem los die hij nog niet eerder had gevoeld, ook niet voor de vriendinnetjes die hij eerder had gehad, toen hij nog mens was geweest. En voor iemand die dat soort gevoelens in hem los kon maken, wilde hij meteen zijn kans pakken nu hij die had. Ook als dat zou betekenen dat hij zijn manier van leven zou moeten aanpassen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf dat moment was het tweetal niet meer van elkaar weg te slaan. De nieuwe vampier had Naylene haar aandacht getrokken en die niet meer losgelaten. Ze had hem meegenomen naar de rest van haar familie, waar ze hem kennis had laten maken met de rest van de vampiers, maar ook met Benj. In het begin had Naylene dat zorgen gebaard, maar na een tijdje had het geleken alsof Ashton het goed had kunnen hebben.
De zorgen waren van haar afgevallen, waardoor Naylene zoveel mogelijk probeerde te genieten van de tijd die ze had gehad met de man die haar hart compleet voor zich had gewonnen. Voor Naylene was het iets wat ze om zich heen had gezien. Iemand die helemaal kon vallen voor iemand die ze net kende. Het was nog niet zo lang geleden bij Linn en Benj gebeurd. Zelf had ze het geluk dat ze die zelfde gevoelens met Ashton mee mocht maken.
Vanaf dat moment hadden ze de mooiste dingen mee mogen maken. Ze konden genieten van elkaar, maar zeker ook van hetgeen wat de wereld hen te bieden had. Al snel had Naylene er met haar eigen magie voor gezorgd dat Ashton ook overdag bij haar had kunnen zijn. Zodat ze het leven echt samen hadden kunnen beleven. Alles wat Ashton had gemist aan de dag die maanden er voor hadden ze nu samen in kunnen halen en dat was ook wat ze hadden gedaan. Naylene had het besluit genomen om te stoppen met de baan die ze op dat moment had gehad, zodat ze zoveel mogelijk tijd door hadden kunnen brengen samen.
Dat had hen ook naar Woodstock gebracht. Vanaf het moment dat de geliefden over het festival hadden gehoord, was het duidelijk geweest dat ze er naar toe hadden gemoeten. Alles aan het festival ademde hun leven op het moment. De vrijheid die het met zich meebracht, de gruwelijke line-up, maar vooral de tijd weg van de rest.
Om hun heen hadden waren er veel negatieve klanken geweest. Linn had zich zorgen gemaakt om Ashton die omringt was geweest door mensen. Dat waren zorgen die Naylene totaal niet had gedeeld. Ondanks dat Ashton nog niet lang bezig was met de nieuwe levenstijl, wist ze zeker dat hij het goed zou doen. Zij was er bij, dus ze wist zeker dat het goed zou gaan.
Het waren één van de beste dagen van haar leven geweest. Normaal was ze niet van het dansen geweest, maar Ashton had haar zover gekregen dat ze uit haar comfortzone was gekomen. Ze hadden door het hele veld gedanst. Hadden hun longen uit hun lijf geschreeuwd. En hadden vooral genoten de tijd die ze met elkaar hadden gehad. Iets wat ieder persoon die er bij was geweest had gedaan. Er waren misschien wat incidentjes, het had een paar keer naar bloed geroken, maar Naylene had het voor elkaar gekregen om Ashton zoveel mogelijk af te leiden. Als zijn geliefde, had ze toen maar al te goed geweten hoe ze dat had moeten doen.
Ashton had voor avontuur gezorgd. Naylene had kunnen zeggen dat haar hele leven al een avontuur was. Zo had ze het altijd gezien en tijdens de vele verhalen die ze Ashton had verteld, was dat ook naar voren gekomen. De twee waren gek op de gesprekken die ze samen konden hebben, soms ver weg van de rest van de groep. Soms zelfs dichtbij. Het was al snel dat Naylene Ashton vertelde dat ze niet enkel een vampier was. Waarmee ze, naast de heksen die ze kende, een tweede persoon in vertrouwen had genomen. Die magie had er voor kunnen zorgen dat de twee hun rust kregen, over alles konden praten wat ze maar wilden.
Vanzelfsprekend was Ashton nieuwsgierig geweest naar het nieuw ontdekte deel van zijn vriendin en Naylene had niet kunnen wachten om hem alles te laten zien. Ondanks dat hij er heel anders op had gereageerd dan Michael, was ze blij geweest met de manier waarop Ashton het oppakte. Hij wilde weten hoe het een en ander weten, maar hij had ook zeker vragen die Naylene op sommige momenten te ver waren gegaan. Op die momenten had ze gelach, hem gekust, om vervolgens haar hoofd te schudden, ten teken dat ze hem daar geen antwoord op had gegeven. Hij had haar geaccepteerd zoals ze was en dat was het belangrijkste geweest.
Na hun reisje naar Woodstock, had Naylene het aangedurfd om Ashton mee te nemen naar meer plaatsen. Hij had haar verteld over de dromen die hij als klein jongetje had gehad en één daarvan was zoveel mogelijk van het land of zelfs de wereld zien. Het waren nooit lange reizen en Naylene probeerde altijd wel veilige plaatsen op te zoeken. Maar ze genoot van ieder tripje dat ze samen maakten. Ze had Ashton de plaatsen kunnen laten zien waar ze zelf graag was gekomen. Hij had haar op zijn beurt meegenomen naar de plaats waar hij op was gegroeid, op dat moment niet eens zo lang geleden.
Naylene wist alles nog goed genoeg. Ieder herinnering was een bijzondere. Ze wist hoe geconsumeerd ze was geweest met zijn liefde. Nog steeds kon ze zijn lange lokken door haar vingers heen voelen. De tintelingen die zijn lippen op de hare achter lieten. Ieder lief woord dat hij haar had gefluisterd kon ieder moment af worden gespeeld in haar hoofd. Alle belofte. De mooie tijden. Al het goede wat ze samen mee hadden gemaakt.
Ashton had gelijk, ze hadden goede herinneringen samen gehad. Genoeg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij zag het in haar ogen. Ze dacht terug aan alle fijne momenten die ze hadden gehad. Haar blik verzachtte. Zelf wist Ashton ook aan welke momenten ze terugdacht, aangezien ze die hadden gemaild. Woodstock was een festival geweest om bij te zijn en zij waren gegaan. Hij had alle dagen met Naylene gedanst en gezongen. Ze hadden van elkaar genoten en van de mensen om hen heen. Het was een trip om nooit te vergeten, des te belangrijker dat Naylene er nu aan terugdacht. Net zoals dat ze waarschijnlijk terug had gedacht aan elke brief die ze elkaar hadden geschreven, elk boek dat hij haar had toegestuurd als hij iets had gevonden wat hem aan haar had doen denken. Aan de momenten die ze samen hadden gedeeld, de reizen die ze hadden gemaakt. De duizenden keren dat ze elkaar hadden verteld dat ze van elkaar hielden. De momenten dat ze elkaar weer op hadden gezocht na elkaar maanden, of soms zelfs jaren, niet te hebben gezien. Er waren meer dan genoeg mooie momenten om aan terug te denken.
‘Zie je?’ vroeg Ashton aan haar, terwijl hij zijn armen weer om haar heen sloeg. ‘Zo slecht hebben we het nog niet gehad samen, Red. Dat wil je toch niet allemaal opgeven? Ik houd van je en dat heb ik ook altijd gedaan. Ik houd van elk deel van je, ook de delen die je expres achterhoudt voor anderen.’ Ashton wist dat hij niet de enige was die wist van haar magie. Michael wist het, de heksen wisten het. Toch voelde het voor Ashton alsof hij er de monopolie over had. Er was immers een heel belangrijk persoon in het leven van Naylene die nog van niks wist. Iemand die haar, om zo maar te zeggen, zou verachten als Naylene het uiteindelijk zou vertellen. En zelfs Michael accepteerde Naylene haar magie niet zoals Ashton dat deed. En dat wist Naylene ook.
‘En ik ben waarschijnlijk de enige die je kan vergeven om wat je me hebt aangedaan. Ik weet zeker dat Michael het je erg kwalijk zou nemen als je dat hem zou hebben geflikt. Maar gelukkig kan ik het in mijn hart vinden om je te vergeven.’ Met een glimlach op zijn gezicht streek hij langs haar wang. Hij had Naylene zojuist al verteld dat ze nooit over zouden zijn, wat ze ook zou proberen. Dit was weer het bewijs. Ze stond hier nog steeds, wat betekende dat hij haar al weer had doen laten twijfelen aan haar eerdere beslissing. Ashton vouwde zijn hand rond haar gezicht, klaar om de zoen in ontvangst te nemen die ze hem zeker weten zou geven.
Naylene legde haar hand rond zijn arm. ‘We hebben genoeg goede herinneringen samen gehad, Ash. Je hebt gelijk.’ Natuurlijk had hij gelijk. Naylene haar greep verstevigde echter zo hard dat Ashton er van schrok. ‘Maar dat is simpelweg niet genoeg meer.’
Ashton voelde hoe ze haar andere hand op zijn hoofd legde. Hij wilde nog protesteren, maar het was te laat. Naylene had hem meegetrokken in een wirwar van herinneringen. Haar herinneringen.
Hij zag Linn en Naylene. Linn was overduidelijk boos. Het leek alsof Linn de moeder was en Naylene de puberdochter, met haar armen over elkaar en een nukkige uitdrukking op haar gezicht. Linn smeet een krant op tafel.
‘Er wéér mensen gevonden op straat, Nay. Dood! Allemaal met een opengereten hals.’
‘Het kan ook iemand anders zijn geweest!’ hield Naylene vol. ‘Ik heb samen met hem besproken hoe we dit aanpakken en hij heeft zich erg goed proberen te gedragen!’
‘Jij en ik weten allebei dat dit door hem komt. Je kan niet steeds de andere kant op blijven kijken, Naylene. Hij komt misschien met mooie beloftes en verhalen, maar hij kan dit leven niet aan. Dat is wel duidelijk!’
Het beeld veranderde. Het was een paar jaar later. Dit keer was Naylene in een andere kamer, samen met Michael. Aan de inrichting te zien was het het begin van de jaren zeventig. Naylene zag er nerveus uit en ze deed er alles aan om de blik van Michael te ontwijken. ‘Dit kan zo niet langer, Nay. Je hebt het hem tot nu toe misschien vergeven als hij iemand aan heeft gevallen, maar dit? Dit is iets wat je hem niet kan vergeven! En iets wat zij jou misschien wel niet vergeven,’ zei Michael. Ze negeerde hem. Ze keek zelfs niet op toen Linn de kamer binnen kwam, wederom boos.
‘Hoe is het met Ben?’ vroeg Michael meteen.
‘Hij ligt in bed om uit te rusten,’ zei Linn. Ondanks dat ze rustig was, was de woede in haar stem hoorbaar. Ze liep naar Naylene, ondanks dat die nog niet op of om had gekeken. Dat leek Linn niet uit te maken. ‘Dit is de laatste druppel, Nay. Hij heeft Ben aangevallen. Ben! Mijn verloofde, één van jouw beste vrienden! Sterker nog, hij heeft toegegeven dat het allemaal maar een spelletje was. Om te zien hoe lang Ben hier zonder vervain rond kon lopen, voordat we het door zouden hebben. Ik heb Ashton verteld dat hij kan vertrekken. Dit is niet de manier waarop we met elkaar om gaan.’
‘Eindelijk,’ mompelde Michael. ‘Het duurde lang genoeg.’
‘Linn, alsjeblieft,’ zei Naylene, smekend. ‘Ik weet dat hij een fout heeft gemaakt, maar ik kan hem helpen! Het ging de laatste tijd zo goed en ik weet zeker dat als we hem nog een kans geven-‘
‘Hij heeft miljoenen kansen gehad, Naylene!’ riep Linn uit, die nu ook niet meer haar woede in bedwang kon houden. Ze begon een hele tirade, maar de woorden vervaagden langzaam en het beeld veranderde weer. Naar hen twee samen. Ashton en Naylene.
‘Ik zeg het je nog één keer, Red. Ik blijf niet op een plek waar niemand me wil hebben. En jij zou dat ook niet moeten doen. Je hebt de keuze. Of je kiest voor hen, of voor mij. Als ik hier weg ga, dan kom ik nooit meer terug. Hoor je me? Dan ben je alleen, met dat verschrikkelijke geheim in je. Zonder iemand die zo volledig van je houdt als ik dat doe.’ Hoe Naylene erop reageerde, kreeg hij niet te zien. Wel zag hij haar huilend in de armen van haar vrienden, of huilend alleen op de kamer. Honderden beelden van Naylene die huilde vlogen voor hem langs, net zoals dat haar pijn door zijn eigen lichaam trok. De wanhoop, de spijt, het gemis en al het verdriet. Maar Naylene was nog niet klaar.
Ashton zag zichzelf meerdere moorden plegen. Hij zag hoe hij Naylene had opgezocht toen ze een nieuwe vriend had, een professor die tevens ook heks was geweest. Hij zag hoe hij het leven van de man plotseling had beëindigd, voor de ogen van Naylene. Als laatste zag hij zichzelf staan, met zijn hand diep in de borstkas van een ander, met Naylene ernaast.
‘Eén stap dichterbij en je kan gedag zeggen tegen je beste vriend.’ De woorden van Ashton klonken door het bos, gevolgd door een geschreeuw van Michael, omdat Ashton zijn hand had omgedraaid. Hij had grip op het hart van Michael en hij was duidelijk van plan om het uit zijn lichaam te trekken.
‘Stop, alsjeblieft! Je hoeft Michael hier niet in mee te trekken!’ smeekte Naylene hem.
‘Michael is hier al in meegetrokken sinds jij het nodig vond om seks met hem te hebben,’ snauwde Ashton. Michael was hulpeloos tegenover hem. Eén beweging en hij was dood. Naylene kon haar magie niet gebruiken, want één verkeerde spreuk en ook Michael zijn leven zou er onder lijden. Ashton had alle touwtjes in handen, zoals het ook hoorde te zijn.
Dit keer vervaagden de beelden voor goed. Naylene had hem losgelaten. Verward zette hij een paar stappen naar achteren. Overblijfselen van alle gevoelens die hij had gevoeld, en dus ook Naylene, hadden zich in zijn lichaam genesteld. In stilte keek hij naar de vrouw tegenover zich. Ze had hem ieder moment laten zien waarop hij haar pijn had gedaan. De momenten waarop ze voor hem had gevochten tegenover haar vrienden, de momenten dat hij haar alleen had gelaten. De momenten waarop hij al het geluk uit haar leven had willen trekken. Hij was er verantwoordelijk voor geweest, voor al die pijn. Voor het eerst in jaren wist Ashton niet wat hij tegen Naylene moest zeggen.
Naylene leek op dit moment ook niks meer te hoeven zeggen en ze verwachtte duidelijk geen woorden meer van hem.
'Dit had ik al veel eerder moeten doen.' Ze draaide zich om, alsof het niets was, en liep weg.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was het moeilijkste wat Naylene in haar hele leven had moeten doen. Weglopen van de man waar ze zo van had gehouden, dat nog steeds deed. Ze was hard voor Ashton gevallen. Binnen een paar weken was ze bedolven onder zijn liefde. Met die liefde was een prijs gekomen. Hij had haar vaak genoeg pijn gedaan, maar niets wat zo erg geweest als hetgeen wat ze nu voelde. Mede door al haar herinneringen, was dit slopend.
Voor nu was dit echter het beste. Rhi en haar groep zou minder snel bij Linn kunnen komen als er een connectie was verbroken. Ondanks dat Naylene zich voorhield dat het vooral voor Linn was, waren er nog meer diepgewortelde gevoelens. Ze wist dat er thuis iemand was die op een andere manier van haar kon houden als Ashton dat had gedaan. Dat al jaren deed en dat ook altijd zou doen. Het was misschien begonnen als een vrienschap, maar Michael en Naylene waren op een gegeven moment over de drempel heengestapt. Waarop ze veel commentaar hadden gehad van Linn.
Na al de omstuimige jaren met Ashton, wist Naylene zeker dat ze dezelfde soort gevoelens voor Michael had. De manier waarop was alleen heel anders. Bij Ashton was ze volledige verdronken geweest in alles van hem. Alle woorden, iedere beweging, Naylene had aan zijn lippen gehangen. Iedere keer als hij weer een fout had gemaakt, had ze het voor hem opgenomen, iets waar ze nu soms nog steeds bereid toe was. Bij Michael leek het natuurlijker te komen, alsof het er altijd al was geweest. Ze waren begonnen als vrienden, maar dat waren ze zeker niet meer.
In de afgelopen jaren had Naylene haar hoofd haar alle kanten op getrokken. Altijd nog te druk met Ashton, had ze Michael nooit de kans gegeven die hij wel had verdiend. Nu had hij iemand gevonden waar hij de liefde mee kon delen. Edyn liep echter behoorlijk hard van stapel. Naylene wist zeker dat wanneer ze er met Michael over zou praten, ze een kans zou krijgen. De blonde lerares was niet belangrijk genoeg voor Michael, niet in vergelijking met zijzelf. Ergens was het naar om te denken, maar het was de waarheid. Op het moment wist Naylene echter nog niet wat ze wilde met haar gevoelens.
Waar ze normaal gesproken snel terug was gerend naar het huis, om daar vervolgens ver weg te kruipen in haar bed. Voelde ze daar nu geen behoefte toe. Ze had zeker een soort van verlangen om naar huis te komene. Toch nam ze ook de tijd om alles langzaam af te spelen in haar hoofd. Alsof ze een tv-serie vanaf het begin weer aan had gezet.
Vol gedachten, niet alleen over Ashton maar ook zeker over Michael, liep Naylene een uur later door de grote voordeuren van het prachtige huis dat ze in Boise hadden. Iets waar ze als groep best trots op mochten zijn. Linn en Naylene hadden de rest van de vampiers altijd proberen te stimuleren om meer te leren, om te werken, maar ook zeker plezier te maken in het leven. Door het vele, harde werken, konden ze op de meest mooie plaatsen wonen en hadden ze de keuze om bijzondere reizen te maken.
Ondanks dat ze even de tijd had om bij te komen, voelde Naylene alle gevoelens van net weer op komen, op het moment dat ze de deurklink van Michael zijn kamer in haar hand nam. Ze kon horen dat de andere vampier aan de andere kant zat, duidelijk aan het gamen. Ze wist echter ook dat ze nooit ongelegen kwam. Gelukkig leek Edyn niet bij hem in de buurt te zijn. Michael leek haar de afgelopen tijd ook steeds meer en meer te willen ontwijken. Iets wat Naylene wel begreep, aangezien Edyn echt heel klef was.
Voorzichtig liet ze zichzelf binnen. Michael had haar vast al wel aan horen komen. Bij de twee was het niet nodig om op een andere manier te laten weten dat ze zich aan de andere kant van de deur bevonden.
Michael zat geconcentreerd naar zijn scherm te staren. Zijn blik leek echter te verzachten op het moment dat Naylene de kamer betrad. Al snel stierven de geluiden van het spel af. Voor Naylene was dat het teken om nog zachtjes een spreuk uit te spreken over de ruimte. Hetgeen wat ze zo met Michael wilde bespreken, was niet voor de oren van de rest. Nu hadden ze de ruimte om overal over te praten. Wat nu misschien ook wel nodig was.
Naylene was naast Michael tegen het hoofdbord van het bed aangekropen. Ondertusen leek hij door te hebben wat er aan de hand was. In ieder geval dat ze een bezoekje had gebracht aan Ashton.
“Alweer Nay?” Het was de gebruikelijke vraag. Vaak had Naylene zachtjes geknikt en was ze vervolgens gebroken. Ze voelde zich nu nog erger dan die momenten. Alsof ze door een bad met vervain was getrokken.
Naylene liet haar hoofd op de schouder van Michael rusten. Het was veel te vaak voorgekomen dat hij de stukjes bij elkaar had moeten rapen die Ashton achter had gelaten. De keren dat hij weg was gegaan. De momenten dat hij iets vreselijks had gezegd over haar krachten. Hij kon wel roepen dat er niemand was die haar begreep en van haar hield zoals ze was. Dat was er wel, maar diegene was niet Ashton. Het was diegene die er altijd al voor was geweest. In ieder geval al een hele lange tijd.
“Het is anders deze keer.” fluisterde Naylene. Ze merkte dat ze moeite had om het hardop te zeggen, ondanks dat een andere kant van haar heel erg blij was dat het op deze manier was gegaan.
“Ik heb hem duidelijk gemaakt dat het over is. Deze keer echt.” Die woorden had Naylene nog nooit tegenover Ashton gebruikt en het was wel duidelijk geweest dat ze als een bom in waren geslagen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gamen was voor Michael altijd al een perfecte ontsnapping geweest. Dat terwijl het begrip eigenlijk nog niet eens heel lang bestond. De eerste spelcomputers waren pas in de jaren zeventig gekomen en veel had hij er toen nog niet mee gekund. Pas in de jaren tachtig en negentig waren er specomputers gekomen die nog enigszins leken op de apparaten die Michael nu in zijn kamer had staan. Hij wist maar al te goed dat gamen zich kon ontwikkelen in een nare verslaving, maar voor Michael was er soms niks beters dan even te ontsnappen aan de echte wereld. Of aan Edyn.
Na alles wat er was gebeurd tussen hen twee, en de woorden die ze hem meerdere malen had toegefluisterd, durfde Michael haar niet meer onder ogen te komen. Edyn haar gevoelens waren wellicht niet voor de volle honderd procent waar. Ze was immers een nieuwe vampier, wiens gevoelens zo versterk waren dat alles op elkaar leek, maar ze liep toch te hard van stapel en daardoor had Michael zich teruggetrokken. Tot nu toe was het hem gelukt om Edyn een beetje te ontwijken. Hij voelde zich er wel schuldig door, zeker als hij haar hoorde praten over hem. Hij was bij lange na niet de man die zij dacht dat hij was.
Iemand die precies wist wie hij was, was zijn kamer binnen gelopen. Voor Naylene legde hij zijn spel altijd stil. Het maakte hem nooit uit wat haar reden was. Nu wist hij, zonder te vragen, waarom ze bij hem op de kamer was gekomen. Hij herkende haar blik maar al te goed. Het was de blik die ze in haar ogen had als ze bij Ashton was geweest. Meestal betekende dat niet veel goeds. Vaak was het zo dat Ashton weer op haar in had gepraat, dat ze zich weer had laten verleiden door zijn gladde praatjes en loze beloftes.
Naylene was bij hem op bed komen zitten. Michael had zijn arm rond haar schouders geslagen, terwijl hij zijn hoofd op dat van haar had laten rusten. Het ging echter meteen weer omhoog toen hij hoorde dat het deze keer anders was. Het was over. Ze had Ashton duidelijk gemaakt dat er niks meer tussen haar en hem was. Nu was het echt klaar, als Michael haar moest geloven. Het was echter niet de eerste keer dat zoiets was gebeurd. Er waren meerdere momenten in de geschiedenis geweest waarop Naylene dit vast had gesteld, maar Ashton had haar binnen enkele dagen of weken weer om zijn vinger kunnen winden. Dus in hoeverre was het nu echt over?
‘Waarom heb je nu die beslissing genomen?’ vroeg Michael aan haar. Hij wist dat Ashton genoeg uit had gespookt. De vermiste mensen, zijn gedrag, Edyn. Het waren allemaal redenen voor Naylene om in te zien dat Ashton een verschrikkelijk persoon was. Michael wist echter wel zeker dat Naylene dit niet deed omdat hij Edyn een vampier had gemaakt. Er moest een andere reden achter zitten.
‘Zonder de connectie tussen mij en Ashton zal het voor Rhi moeilijker worden om bij Linn te komen,’ zei Naylene. Het klonk haast alsof het een zakelijke beslissing was. Michael wist echter niet of Rhi Ashton wel nodig had. Hij had het één en ander meegekregen van het gesprek tussen Linn en Luke, dat ongeveer een uur geleden had plaatsgevonden. Hij had voornamelijk zijn geluid harder gezet toen hij de twee had gehoord, maar hij had genoeg opgevangen om te weten dat Rhi een manier had gevonden om Linn dwars te zitten.
Michael draaide zich iets bij, zodat hij haar beste vriendin kon bestuderen. Ondanks dat hij geloofde dat het één van haar redenen was geweest om Linn en de groep te beschermen, geloofde hij niet dat het de enige reden was. Er moest nog iets zijn, iets waardoor ze zich had gerealiseerd dat het zo niet verder kon. Dat haar leven beter was zonder Ashton. ‘Er is nog een reden,’ zei Michael dan ook tegen haar. Hij kende haar lang genoeg om eerlijk te zijn over zijn vermoedens, ook als die over haar beweegredenen gingen. ‘Vertel?’
Hij kon zien dat zijn vraag haar oncomfortabel maakte. Ze wendde haar blik af, frummelde wat aan de hoeslakens met haar vingers. Alsof ze het hem niet durfde te vertellen. Dat terwijl er niets was wat ze voor elkaar geheim hielden. Ze hadden altijd alles eerlijk aan elkaar verteld. Daarom draaide Michael haar ook iets bij, zodat ze hem wel aan moest kijken. ‘Nay? Heeft hij iets gedaan? Of gezegd?’
Nay schudde haar hoofd. Het had dus niks meer met Ashton te maken. Of misschien ook wel, maar nu niet. Vervolgens fluisterde ze: ‘Je weet wel waarom.’
Meteen begonnen zijn gedachten te malen. Wist hij wel waarom? Het enige wat hij kon bedenken, waar hij tot nu toe nog niet aan had durven denken, was dat ze Ashton aan de kant had geschoven voor hem. Hij was er door de jaren heen aardig goed in geworden om zijn gevoelens voor Naylene te verbergen, of om te zetten in vriendschap, maar dat deed verder nog niks. Michael hield van Naylene. Dat deed hij al jaren. En er waren talloze keren geweest waar ze elkaar in de armen waren gevallen, elkaar hadden gezoend en van elkaar hadden gehouden alsof het daarna nooit meer had gekund. Maar hij had altijd gedacht dat haar gevoelens voor Ashton sterker waren geweest dan die voor hem. Dat Naylene haar gevoelens voor hem vervaagden naast wat ze voor Ashton voelde.
‘Heb je…’ Michael viel stil. Hij durfde het bijna niet te vragen, bang dat hij haar woorden totaal verkeerd geïnterpreteerd had. ‘Ben ik de andere reden?’
Ja knikken of nee schudden kon binnen een seconde gebeuren, maar voor Michael voelde het alsof er minuten aan voorbij waren gegaan, voordat Naylene haar antwoord had gegeven. De kleine beweging was zelfs zo kort geweest dat hij dacht dat hij het zich even had verbeeld. Maar dat had hij niet. Ze had ja geknikt. Hij was de andere reden dat ze haar relatie met Ashton had verbroken.
En ondanks dat Michael wist dat hij het niet moest doen, omdat er een andere vrouw op hem zat te wachten, en zijn andere, beste vriendin hier het wederom niet mee eens zou zijn, en Naylene pas enkele minuten uit een langdurige relatie was gestapt, deed hij het toch. Hij boog zich naar voren en zoende Naylene, tegen beter weten in.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De relatie van Naylene en Michael was nooit makkelijk te beschrijven. In het begin had er alleen vriendschap gezeten. Het moment dat Naylene, Michael had leren kennen, had ze geweten dat ze hem had willen helpen. Ondanks dat het was begonnen met een paar ponden, waarvan Michael een overnachtig had kunnen betalen en zelfs een warme deken had kunnen komen. Was het al snel uitgegroeid in een vriendschap.
Naylene was keer op keer bij Michael uitgekomen. Niet omdat ze het als een verplichting had gezien, maar juist omdat hij goed gezelschap was geweest. Ondanks dat ze wel degelijk een verschil zag tussen arm en rijk, had dat haar nooit uitgemaakt. Een mens was een mens en zijn of haar daden zeiden veel meer dan de weelde die ze hadden.
De vriendschap van de twee was behoorlijk gegroeid in de eerste jaren. Toen het moment was gekomen dat Michael veranderd moest worden in een vampier, was Naylene door haar vriendin apart genomen. Linn had haar op het hart gedrukt dat de gevoelens die je als nieuwe vampier had, al moeilijk genoeg waren. Ze had dus op moeten passen met de manier waarop ze met Michael om was gegaan. In die tijd was het goed gegaan. Nu zag Naylene wel hoe het ook af had kunnen lopen, bij Edyn was precies hetzelfde was gebeurd.
Hoe het precies was gekomen dat er meer was ontstaan tussen haar en Michael, kon Naylene ook niet vertellen. Het was langzaam gegroeid. Heel anders dan het bij Ashton was gegaan. De hippie had haar voor zich kunnen laten vallen in minder dan een nacht. De dagen daarna was het enige wat ze nodig had gehad, om zich te realiseren dat er liefde voor de jonge vampier had gezeten.
Bij Michael was het geleidelijk gegaan. Ze had altijd van hem gehouden, ondanks dat het in het begin vooral op een vriendschappelijke manier was geweest. Nu wist Naylene al een lange tijd dat ze echt van Michael hield. Het was andere liefde, niet onbevangen en volledig consumerend zoals de liefde van Ashton was geweest. Michael haalde het beste in haar naar buiten en zij probeerde dat in hem te doen. Ashton zijn liefde was giftig te noemen, iets wat Naylene al jaren lang wist, maar het was nooit een reden geweest om een einde te maken aan de relatie.
Wat haar vandaag wel had doen besluiten dat ze een einde wilde maken aan de relatie. Deels was het zeker voor Linn geweest. Voor het andere deel was het voor Michael geweest. Waarom ze dat nog nooit eerder had gedaan, wist ze zelf ook niet te vertellen. Gelukkig leek Michael daar ook niet over door te willen gaan.
Het moment dat Michael zijn lippen de hare raakte, leek alsof alles om hen heen even verdween. Voor een moment leek alle drama uit hun hele leven niet te bestaan. Ashton was weg. Rhi boeide niet. Alle mensen van wie ze afscheid hadden moeten nemen, waren heel erg ver weg. Alleen zij twee bestonden. De zoen tussen hen beiden. Het was zo anders dan iedere andere zoen die hiervoor was geweest.
Toch leek Michael wat terughoudend te zijn, want op het moment dat Naylene zich helemaal leek te verliezen in de zoen, trok hij zich juist terug. Naylene probeerde blik van Michael te peilen. Er leek wat onzekerheid in te staan.
"Het is echt over?" Leek Michael nog te willen weten. Iets wat Naylene wel snapte. Er waren meerdere momenten geweest waarop Naylene op een zelfde soort manier naast Michael had gezeten. Iets meer tranen, meer pijn en verdriet. Natuurlijk deed het Naylene pijn dat ze een eind achter haar relatie had moeten zetten, ze wist echter wel dat dit betr was voor haar, voor iedereen.
"Het is echt over." Dit was de eerste keer dat Naylene het met zekerheid kon zeggen.
"Ik wil de Benj bij je Linnie zijn." Zei Naylene lachend. De relatie tussen Benj en Linn was het meest bijzondere wat ze ooit had laten zien. De twee hadden echt van elkaar gehouden. Van iedere deel van elkaar. Ze hadden van elkaar geweten dat ze mindere kanten hadden gehad, maar die hadden ze volledige geaccepteerd. Naylene wist ook dat Michael dat bij haar deed.
"Waarom moet ik de Linn zijn?" vroeg Michael, met wat tegenzin, wat Naylene aan het lachen maakte.
"Omdat je sowieso de Linn bent!" De twee leken soms best wel op elkaar? Zo konden ze uren met elkaar op de bank zitten met slechte huilfilms en heel wat ijs. Ze dansten altijd met elkaar en ze hadden een bepaalde manier van praten wat er voor zorgde dat Naylene vond dat Michael sowieo de Linn was in deze relatie.
Naylene voelde even de vingers van Michael over haar zij heen gaan. Waar het eerst leek dat hij ze daar alleen liet rustig, begonnen ze al snel te bewegen. Iets waardoor Naylene al snel begon te lachen.
Al snel werd ze op de schoot van Michael getrokken en stopte ook het gekietel. "Ik ben liever de Michael bij je Naylene zijn."
Dat was iets waar Naylene mee kon leven. Het betekende dat ze samen een relatie konden beginnen. Door de blijdschap die Naylene op het moment in zich voelde, kon ze het niet laten om nog een keer naar voren te leunen en nog eens van de lippen van Michael te genieten.
Ook deze keek kreeg Naylene daar amper de kans voor. Het duurde namelijk niet lang voordat de deur van de kamer openschoot. Naylene zat er met haar rug naar toe, maar aan de woorden: "Niet alweer!" kon ze al wel horen dat het Linn was

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was geen liefde die er vanaf het eerste moment was geweest. Ondanks dat Michael altijd geïntrigeerd was geweest door Naylene, haar vriendelijkheid en schoonheid, had hij haar eerst alleen maar gezien als een vriendin. Een veel te goede vriendin, die hij soms niet eens had verdiend. Toen hij een vampier was geworden, had Linn hem benadrukt dat zijn gevoelens alle kanten op hadden kunnen gaan en dat het allemaal op elkaar zou gaan lijken. De honger naar bloed kon gemakkelijk om worden gezet in iets anders en dat was iets waar hij zelf voor had moeten waken. Linn had benadrukt dat wat hij zou voelen, enkel een weerspiegeling zou zijn van de honger.
Toch was de verliefdheid er langzaam ingeslopen. Michael had het eigenlijk niet eens door gehad, totdat Bennie het aan hem uit had gelegd. Hij had Benjamin altijd zo genoemd, de vriend en later man van Linn. Bennie had hem keer op keer verteld dat hij iets had moeten doen met de gevoelens voor Naylene. Iets wat Michael ook had gewild, maar toen was Ashton in beeld gekomen. Sindsdien was het een stuk lastiger geworden om zijn gevoelens uit te spreken en had hij ze verpakt in een soort van vriendschap, maar dan met zo nu en dan iets extra’s. Zo was het jaren door gegaan, tot aan nu.
Nu was het anders. Het was echt over, dat was wat Naylene hem beloofde. Ze wilde niks meer te maken hebben met Ashton en hun relatie bestond niet meer, wat betekende dat er vrij spel was voor de relatie van Michael en Naylene, om die voldoende te ontwikkelen en laten bestaan. Zelfs als dat betekende dat hij de Linn van de relatie zou zijn. Al was hij, zoals hij dat ook al tegen haar had gezegd, liever de Michael van haar Naylene.
Net op het moment dat ze elkaar weer zoenden, en Michael zich ook volledig durfde te laten gaan nu hij wist dat Ashton volledig uit beeld was, werden ze gestoord door Linn. Het was onmogelijk dat ze hen had gehoord, door de magie van Naylene, maar het was wel duidelijk dat ze niet geamuseerd was van het beeld wat ze voor zich zag. Linn had er nooit achter gestaan dat Michael en Naylene seks met elkaar hadden gehad, of elkaar hadden opgezocht in tijden dat ze het nodig hadden gehad. Linn zag hen als familie, zeker omdat Naylene degene was die Michael had veranderd. Dat was een reden voor haar om er fel op tegen te zijn, zo ook nu.
‘Jullie zijn ongelooflijk! Ik kom hier om te praten over Luke en dan vind ik jullie, wéér, met elkaars tong in jullie mond!’ riep Linn uit. Wat er ook aan de hand was met Luke, het was duidelijk dat Michael en Naylene de situatie nu niet veel beter hadden gemaakt. Al was het niet wat Linn dacht. Dit was niet de troostseks omdat Naylene verdrietig was om Ashton, dit was niet omdat Michael iemand probeerde te ontwijken. Dit was omdat ze van elkaar hielden.
Linn ging op het bed zitten, bewust tussen Michael en Naylene in. Michael wierp een blik op Naylene. Ze konden het beter maar meteen vertellen, anders zou Linn het achteraf van een ander horen.
‘Dit keer is het anders, Linn,’ zei Michael. ‘Naylene en Ashton-‘
‘Ja, ik ken het verhaal! Ashton heeft zich als een klootzak gedragen en jullie vinden het nodig om elkaar weer te bespringen. Daar is niks nieuws aan,’ zei Linn, terwijl ze de woorden van Michael letterlijk wegwuifde met haar hand.
‘De relatie tussen mij en Ashton is over,’ zei Naylene, waardoor Linn verbaasd opzij keek naar haar vriendin. Daarna keek ze naar Michael, die vervolgens zijn schouders ophaalde. ‘Ik zag het ook niet echt aankomen, maar ik kan niet zeggen dat ik het erg vind.’
‘Dus dit?’ Linn keek weer naar haar beide vrienden. ‘Wat is dit dan?’
Michael en Naylene hadden het nog niet hardop gezegd. Niet met die woorden. Michael wist echter dat het kleffe, maar ook grappige, “Ik wil de Benj bij je Linnie zijn” Naylene haar manier was om te zeggen dat ze een relatie met hem wilde. Dat ze dit samen met hem wilde proberen en ontdekken, wetend dat het een compleet ander avontuur zou worden dan al hun eerdere relaties.
‘Ze is de Benj bij mijn Linnie,’ zei Michael, hopend dat Linn dat zou begrijpen.
De naam van haar verloofde deed blik van Linn iets verzachten. Ze nam van haar beide vrienden een hand vast en Michael voelde dat ze er zachtjes in kneep. ‘Ben zou het geweldig hebben gevonden dat jullie bij elkaar zijn. Hij probeerde het altijd op de één of andere manier te regelen.’
Dat wist Michael maar al te goed. Ben had hem meerdere keren naar Naylene geduwd, of hem geholpen met zijn gevoelens. Zelfs toen Naylene iets met Ashton had gehad, had Ben volgehouden dat Michael de betere keuze was geweest. Dat alles kapot zou kunnen en dat Naylene er meer aan zou hebben om een relatie met Michael te beginnen. Ondanks zijn vele pogingen en bemoedigende woorden, was het nooit gelukt. Nu pas leek de wereld klaar te zijn voor een relatie tussen hen beide. Het was jammer dat Benjamin er zelf niet bij was om het te zien.
‘Het blijft wel vies,’ zei Linn vervolgens, doelend op de hele relatie die Michael en Naylene met elkaar hadden. ‘Maar als dit is wat jullie gelukkig maakt, en jullie menen het serieus.’
‘Voor mij is het heel serieus,’ bevestigde Michael meteen, waarna hij weer naar Naylene keek. ‘Ik houd van haar, Linn. Dat weet je.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op dit moment was nog niet te zeggen waar hun relatie naar toe zou gaan. Het was ook niet iets wat ze hoefden te bepalen. Er was één ding wat zeker was en dat was dat er genoeg liefde tussen hen beiden zat, om een gezonde relatie te beginnen. Op haar manier had Naylene daar ook om gevraagd.
Linn zou hun beste vriendin niet zijn als ze er iets over te zeggen had. Ondanks dat Naylene haar woorden soms vervelend vond, zeker als ze het Ashton had, wist ze dat Linn het beste met haar voor had. Dat had ze haar hele leven al gehad. Soms was het alsof er geen leven zonder Linn meer bestond in het hoofd van Naylene. Die was er zeker wel, de tijd dat ze met haar ouders had doorgebracht. Er was echter niemand die zich zo over haar kom bekommeren als Linn dat deed.
In vele opzichten leken Naylene en Linn totaal niet op elkaar. Linn had altijd kunnen genieten van de weelde die de twee vriendinnen hadde ngehad. Naylene had zich vaak bezwaard gevoeld dat zij zoveel had gehad. Daarom had ze zoveel mogelijk geprobeerd om de maatschappij te helpen. De twee waren op hele verschillende mannen gevallen. Linn was daarin ook vaak voor mannen met geld gegaan, waar Naylene juist voor de hardwerkende man was gegaan.
Sommige mensen hadden vrouwen als Linn oppervlakkig genoemd. Dat begrip had totaal niet bij Linn gepast. Want ondanks dat ze hield van alles wat hun lange leven met zich mee bracht. Wist Naylene maar al te goed dat ze alles over had voor haar hele groep. Ze had Michael binnen een korte tijd volledig geaccepteerd, net zoals vele andere mensen.
Toch had Linn een heel andere persoon geleken toen ze Benj had leren kennen. Naylene kon zich de ogen van haar beste vriendin nog zo voorstellen toen ze had verteld dat ze verliefd was geweest op de jongeman, die Naylene in haar leven had gebracht.
De liefde tussen Benj en Linn was iets bijzonders geweest. Naylene had nog nooit twee mensen zo naar elkaar zien kijken. Alsof de één het over de andere had gehad, dan was het gezicht helemaal opgelicht, nog maar te zwijgen als ze elkaar hadden gezien. De liefde had er van af gedropen. Ze hadden elkaar perfect aangevuld op alle vlakken. Naylene had gedacht dat zij en Ashton ook op die manier waren geweest. Totdat er langzaam aan scheurtjes in hun relatie waren gekomen.
Iets wat bij Linn en Benj nooit was gebeurd. Zelfs nu, jaren later, stond er een glimlach op Linn haar gezicht te komen toen Michael het over de geliefde man was begonnen.
"Dat was één van de redenen waarom jullie zo goed bij elkaar pasten." zei Naylene lachend. Ze had nooit echt door gehad dat Benj haar en Michael had proberen te koppelen, dat was iets waar ze later pas over had gehoord. Linn was echter precies hetzelfde. Misschien niet bij hen twee, maar ze had zich graag bemoeid met de relaties van haar vrienden. Alleen om goede redenen. Naylene wist immers dat ze hen het liefst gelukkig zag.
Gelukkig zouden Naylene en Michael ook met elkaar waren en dat leek op het moment genoeg te zijn voor Linn om het te accepteren. Ondanks dat ze het wel 'vies' vond. Ze had immers altijd geroepen dat ze familie waren geweest, omdat Naylene haar bloed er voor had gezorgd dat Michael vampier was geweest. Dat bloed was ondertussen al lang niet meer aanwezig in zijn lichaam. Dus voor Naylene was het altijd al onzin geweest.
De blikken van haar twee vrienden waren nu op Naylene gericht, het was wel duidelijk dat ze beiden iets van haar wilden horen, nadat Michael verteld dat hij van haar hield.
"Voor mij is het ook serieus." Fluisterde Naylene. Anders was ze hier in eerste instantie niet met die woorden gekomen. "Ik houd ook van hem." Dat deed ze al een hele lange tijd, het was in de loop van de tijd alleen omgeslagen in andere liefde.
"In dat geval ben ik blij voor jullie." Haar handen verlieten die van Naylene en Michael, zodat ze een arm om hen beiden kon slaan.
"Ik denk alleen dat jullie één ding vergeten." Naylene en Michael wisselende wat blikken uit. Ze leken beiden in eerste instantie niet te weten waar Linn op doelde.
"Edyn." Daarna kregen ze beiden een tik tegen hun achterhoofd. Die ze misschien beiden wel een beetje hadden verdiend, omdat ze dit inderdaad deden zonder dat Edyn er weet van had. Naylene kon het niet zo heel erg veel schelen, normaal hield ze wel rekening met de mensen om zich heen. Edyn liet haar echter koud. Of dat kwam omdat ze veranderd was door Ashton of omdat ze de aandacht van Michael had weten te trekken, wist Naylene ook niet. Ze wist echter wel dat ze niet heel netjes bezig waren. Het kon haar echter niets boeien.
"Dat komt later wel." Ondanks dat Linn het wel goed bedoelde, had Naylene op het moment geen zin in een preek. Zeker niet als het over Edyn ging. Michael mocht die bullshit van haar oplossen.
"Je kwam hier om te praten over Luke." hielp Naylene, Linn herinneren. Zo zou het gesprek een andere kant op gaan, eentje die Naylene interessanter vond dan Edyn.
Ergens maakte Naylene zich wel zorgen om Luke. Ze had zelf mogen aanschouwen hoe Rhi haar dwang op hem had gebruikt, op een hele slimme manier nog wel. Nu kon ze daar niet heel erg veel bij doen, omdat Cameron , Luke dagelijks thee gaf. Het loste niet alles op, maar zeker wel een deel van het probleem. Rhi zou hem in ieder geval niet kunnen bijten of haar dwang nogmaals gebruiken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Linn heel goed wist wat Naylene nu aan het doen was: het gesprek afleiden van Edyn en ergens anders over beginnen, had haar beste vriendin wel gelijk. Ze was hier naartoe gegaan om te praten over Luke. Ze had geweten dat Michael thuis was geweest en als er iemand was met wie ze erover kon praten, dan was hij het wel. Daarnaast moest ze het ook aan iemand kwijt. Haar gesprek met Luke was compleet anders verlopen dan ze zelf had gewild en ze wist ook niet meer hoe ze Luke zou moeten beschermen tegen Rhi, want hij leek zelf maar al te graag bij Rhi in de buurt te willen zijn.
‘Ik hoorde dat hij hier was,’ zei Michael, om Linn op weg te helpen. ‘Waar ging het over?’
Linn waardeerde het dat Michael niet alles mee had geluisterd. In een huis vol vampieren was zoiets soms onmogelijk. Iedereen probeerde elkaar wel de privacy te gunnen, maar soms was dat haast niet haalbaar. Nu had Linn wel gewild dat Michael mee had geluisterd, want dat zou betekenen dat ze het niet nog een keer zou hoeven uitleggen.
‘Hij kwam langs om verhaal te halen. Rhi heeft de dwang weggenomen, dus hij weet nu alles. En hij was er niet blij mee.’ Hij was gekwetst om wat ze voor hem verborgen had gehouden, om de dingen die zij, samen met de anderen, voor hem had bepaald. Ze had het allemaal uit de goedheid van haar hart gedaan. Ze had Luke enkel willen beschermen voor de wereld waar hij nu door Rhi in mee werd getrokken, waardoor het in zijn ogen leek alsof Linn de slechterik was, in plaats van Rhi.
‘Heb je hem uitgelegd waarom je het nooit aan hem hebt verteld?’ vroeg Naylene aan hem, waarop Linn knikte. Ze had het geprobeerd om het zo goed mogelijk uit te leggen. ‘Hij had het idee dat ik, als ik toch nooit van plan was geweest om honderd procent eerlijk tegenover hem te zijn, ik hem beter met rust had kunnen laten. En ik had niet voor hem mogen beslissen wat hij wel of niet aan had gekund.’
Linn zuchtte en haalde een hand door haar haren. ‘Ik maak me zorgen om hem? Hij weet van de thee van Cameron en hij heeft er zelf voor gekozen om het niet meer te drinken. Hij zegt dat Rhi daar geen invloed op heeft gehad en dat het een bewust keuze was, maar hij ziet niet in hoe gevaarlijk het is? Hoe gevaarlijk zij is!’
‘Ik denk dat je hem niet teveel moet pushen, Linn. Het werkt alleen maar averechts. Waarschijnlijk is hij nu weer onderweg naar Rhi,’ zei Naylene voorzichtig. Linn voelde al een rilling over haar rug lopen. Het idee alleen al dat ze Luke in de armen van Rhi had gedreven, precies zoals Rhi dat had gewild, vond ze verschrikkelijk. Ze wilde Luke helpen, maar ze wist niet hoe.
Luke was verblind door de nieuwe wereld waar hij nu in zat. Door alle verhalen en magie. Hij zag Rhi als een beeldschone, gevaarlijke vrouw met wie hij keer op keer het bed in kon duiken. Linn snapte de verleiding, maar ze zag niet in waarom Luke zich zo dom opstelde tegenover Rhi. ‘Hij geeft haar zelfs vrijwillig zijn bloed. Ze gebruikt hem voor zijn bloed, zijn lichaam en om mij een hak te zetten en hij laat het allemaal maar toe. Ik heb geprobeerd om hem in te laten zien dat Rhi niet iemand is bij wie je in de buurt wil zijn, maat hij wilde niet naar me luisteren.’
‘Ik zal met Rain en Cameron praten,’ beloofde Naylene. ‘Misschien dat we hem op een andere manier kunnen beschermen tegen Rhi.’
‘Het probleem is dat hij niet beschermd wil worden,’ zei Michael, waardoor Linn opzij keek. Het waren niet de woorden die ze wilde horen, wat haar gezicht ook uitstraalde. ‘Wat? Je zei zelf dat het een bewuste keuze was om niet meer de thee van Cameron te drinken, net zoals dat hij haar bloed geeft. Hij is zich volledig bewust van wat hij aan het doen is en als je hem, tegen zijn wens in, in bescherming blijft nemen, gaat het alleen maar bergafwaarts.’
Zuchtend schudde Linn haar hoofd, waarna ze het in haar handen liet zakken. ‘Ik kan toch niet niks doen? Hij verdient zoveel meer dan dit. Hij kan me niet wijsmaken dat dit is wat hij wil voor zijn leven, op dit moment.’
‘Natuurlijk wil hij dit niet,’ zei Michael, terwijl hij Linn wat dichter tegen zich aan trok. ‘Het is juist vrij duidelijk wat hij wel wil. Hij wil jou. Dat heeft hij altijd al gewild en dat is niet veranderd.’
‘Doe niet zo belachelijk,’ mompelde Linn. ‘Hij heeft het vrij duidelijk gemaakt dat hij niks te maken wil hebben met me.’
‘Ik denk dat Michael gelijk heeft,’ viel Naylene haar beste vriend, al was hij misschien nu wel haar vriend. ‘Luke hield oprecht van je. Als je hem een goede reden zou geven om niet terug naar Rhi te gaan en hier te blijven, dan weet ik zeker dat hij die reden meteen aan zou nemen.’
‘En “Rhi is een fucking psycho die je alleen maar gebruikt” is niet goed genoeg?’ vroeg Linn. Niet dat ze het zo had verwoord, maar daar kwam het wel op neer.
‘Als je hem vertelt dat je van hem houdt en vervolgens seks met hem hebt, is het vast een ander verhaal,’ merkte Michael droog op.
‘Michael!’ riep Linn uit. ‘Dat is niet waar het nu om gaat!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Liefde tussen een vampier en een mens was ingewikkeld. In hun lange leven, hadden de drie vrienden allen hun eigen relaties gehad met mensen. Ze wist maar al te goed wat het allemaal inhield om iemand te ontmoeten die totaal anders was dan dat ze zelf waren. Er waren veel voordelen, maar ook zeker nadelen.
Naylene had haar eigen relaties met een mens gehad. Ze was veel minder van het daten geweest dan Linn dat was. Het had dan ook heel wat jaren geduurd voordat ze het aan had gedurfd om die stap te nemen. Zelfs toen was ze nog heel erg voorzichtig geweest. Ondanks dat Naylene haar verlangen naar bloed heel goed kon ondrukken, was ze bang geweest dat het in een relatie te veel zou worden. Dat ze op een gegeven moment de drang naar bloed niet meer had kunnen onderdrukken en dat er toch iets was gebeurd.
Toch had Naylene genoten van de relaties waar ze in had gezeten, ondanks dat sommigen niet heel erg lang hadden mogen duren. Het einde van één van die relatie had ze nog niet zo heel lang geleden aan Ashton laten zien. Ergens kon ze niet geloven dat ze gewoon door was gegaan met de ontmoetingen, wetende dat Ashton de reden was dat haar toenmalige vriend dood was.
Ergens was Naylene wel ongerust dat Michael ook iets zou overkomen als Ashton er achter zou komen dat ze het samen wilden proberen. Het zou niet de eerste keer zijn dat Ashton met zijn hand in de borstkas van Michael zat, daar een staak in probeerde te duwen of dat de twee in een gevecht verwikkeld raakte.
Michael mocht dan misschien ouder zijn dan Ashton, wat betekende dat hij heel wat sterker en sneller was. Toch speelde Ashton graag gemeen, wist hij precies wat hij moest doen iemand te krijgen waar hij wilde hebben.
Het was normaal om je zorgen te maken om iemand van wie je hield. Naylene zag precies hetzelfde op het gezicht van Linn. Haar vriendin had zeker van Luke gehouden. Misschien wel iets te veel, want op een gegeven moment was ze bang geweest voor hun toekomst. Dat het precies zo zou eindigen zoals het met haar en Benj had gedaan.
Naylene en Michael hadden haar opgevangen nadat ze het uit had gemaakt met Luke en er waren genoeg verhalen over Benjamin gekomen en het was wel duidelijk dat Linn die pijn niet nog een keer door kon maken. Ze had daarna wel geprobeerd om Luke van haar af te zetten, maar het was ondertussen nog niet gelukt.
Zachtjes ging Naylene met de hand over de rug van Linn heen. Ondanks dat zij, en waarschijnlijk Michael ook, liever tijd wilde hebben met elkaar. Was het nu ook belangrijk dat Linn met een gerust gevoel de kamer uit zou gaan. Iets wat nog niet zo was. Haar hoofd leek echt bij Luke te zetten. Ondanks dat Michael er toch een beetje een grapje over had gemaakt.
"Hij zou alles laten vallen voor jou." fluisterde Naylene. Dat was iedereen duidelijk. Linn had zijn hart gebroken door bij hem weg te gaan. Toch geloofde Naylene ook dat hij haar meteen weer een kans zou geven als Linn daar om vroeg. Dat zou betekenen dat Rhi uit het beeld was en alles goed zou komen.
"Maar het is niet iets wat je moet doen, omdat het alles beter maakt. Het zou iets moeten zijn wat jou gelukkig maakt. Als dat zo was, dan had je dat al lang gedaan." Naylene wist zeker dat Michael gelijk had en dat alles zou veranderen als Linn nu naar Luke toe stapte om te vertellen wat ze voel.
Diep van binnen was ze zelf al bezig met een idee. Er moest een manier zijn waarop ze Luke een beetje konden beschermen tegen Rhi. Er waren genoeg spreuken die ze kon gebruiken, maar ze vroeg zich af hoe goed het zou gaan werken als Rhi echt haar impact op Luke duidelijk had gemaakt.
"Je weet dat dit precies is wat ze wil?" Vroeg Naylene zachtjes. Zowel Linn en Michael leken haar aan te kijken, waardoor ze even haar schouders op haalde. Het was in haar ogen heel erg logisch.
"Ze wil je raken, dat doet ze nu door zo dicht mogelijk bij Luke te komen. Ik weet zeker dat als ze na een tijdje ziet dat het je niet veel boeit, dat ze iets anders gaat proberen. Dan laat ze Luke echt wel met rust." Naylene wilde zelf niet dat Luke iets overkwam, wat nu zeker op ieder moment nog kon gebeuren. Rhi kennende zou ze dat echter niet doen, niet als Linn zou laten zien dat het haar niet boeide.
"Maar het boeit me wel wat! Ze moet bij hem uit de buurt blijven!"
Naylene merkte dat haar woorden het niet hadden verbeterd. Ze wist nu ook niet wat ze wel moest zeggen om het beter te maken. Op het moment werd niets beter, alleen als ze Rhi weer op zouden sluiten en ze ver weg bleef van de rest. Haar misschien wel een staak in haar hart zouden drukken. Dat was echter iets wat Naylene veel te ver ging.
"Ik weet dat het moeilijk is, Linn. Je moet dit zich rustig uit laten spelen. Rhi is als een klein kind, op een gegeven moment raakt ze verveeld en dan gaat ze wel iets anders zoeken om je neer te halen." Het was geen leuk vooruitzicht, maar Naylene wist maar al te goed dat het ging gebeuren. Dat was de hele reden dat Rhi nu hier was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondertussen was de beduusdheid weggezakt en had het plaatsgemaakt voor woede in Ashton zijn hoofd. Hoe durfde ze?! Hoe kon ze hem zomaar achter zich laten, bepalen dat het over was? En dan ook nog eens haar magie op hem gebruiken, terwijl ze altijd zo duidelijk hadden afgesproken dat ze dat nooit, maar dan ook nooit, zou doen. Als dit was hoe ze het wilde spelen, dan was Ashton er klaar voor om de oorlog te ontketenen. Naylene had een fout gemaakt door hem te dumpen, door haar magie tegen hem te gebruiken. Als die afspraak van de tafel was, waren alle anderen dat ook en dat zou hij haar maar al te goed laten merken. Daar had hij echter wel de hulp voor Rhi nodig. Iemand tegen wie hij bijna aanliep toen hij het huis waar Rhi verbleef, naar binnen ging.
‘Waar ga je naar toe?’ vroeg Ashton aan Rhi, die op het punt leek te staan om de deur uit te lopen.
‘Dat gaat je niet veel aan, Ashton,’ wierp ze tegen, terwijl ze haar korte haren onder haar leren jasje vandaan haalde.
‘Wat het ook is. Het kan wachten. Geloof me, hiervoor wil je nog wel even blijven. Dit kan in ons voordeel werken.’ Het geheim van Naylene was hetgeen wat Rhi goed zou kunnen gebruiken. Ze was al weken opzoek naar een manier om Linn volledig naar beneden te halen. Natuurlijk, het hielp dat ze de stad met z’n allen terroriseerden en dat Rhi iemand had gevonden om wie Linn veel gaf, om hem vervolgens tegen Linn op te zetten, maar dat alles zou niet genoeg zijn. Als Rhi echt iets wilde om Linn te breken, dan had Ashton dat nu in zijn handen en hij bood het met liefde aan.
Hij zag Rhi twijfelen. Ze nam niet vaak de tijd om naar een ander te luisteren, ook niet naar hem. Soms had hij informatie gegeven die ze al lang had geweten, waardoor hij van mindere waarde bleek te zijn dan dat hij in eerste instantie had beweerd. Ashton wist echter zeker dat Rhi deze informatie nog niet had. Niemand had die, behalve hij. Hij had ooit, jaren geleden, beloofd aan Naylene om het voor zich te houden. Maar na wat ze vandaag had gedaan, verdiende ze het niet meer om zijn trouw aan haar geheim te hebben. Het was over tussen hen, wat betekende dat alle geheimen de wereld uit zouden mogen.
‘Goed, maar beter is dit het waard, Irwin.’ Rhi liep naar de woonkamer en ging daar op de bank zitten, terwijl ze hem afwachtend aankeek. Zelf had Ashton een grijns op zijn gezicht. Hij hield ervan om iets te weten wat anderen nog niet wisten. Hij voelde de spanning in de ruimte, maar hij wist ook dat hij niet te ver moest gaan. Want dan zou Rhi een stuk minder geduldig met hem zijn.
‘Je weet van de twee heksen, toch? De weerwolf die ook magische krachten heeft, net zoals dat kind?’ vroeg Ashton aan haar. Dat was geen geheim, dat wist Ashton ook wel. En ondanks dat de volwassen, mannelijke heks gevaarlijk zou kunnen zijn, was hij dat nu nog niet. Hij was te onervaren om echt een gevaar voor hen te zijn, maar er was iemand anders die dat wel was. Ashton zijn hoofd voelde nog steeds licht aan door hetgeen wat Naylene had gedaan.
‘Ze zijn nauwelijks heksen te noemen, Ashton. Enkel misvormde wezens. Ze zijn geen bedreiging voor ons,’ zei Rhi. ‘Dit is toch niet hetgeen wat je me wilde vertellen?’
‘Nee, natuurlijk niet. Maar het heeft er wel mee te maken!’ hield Ashtons stug vol. ‘Er is nog zo’n iemand in de stad. Iemand die veel gevaarlijker is dan die twee. Niet omdat ze deels weerwolf en heks is, maar vampier en heks. Wat betekent dat ze al honderden jaren de tijd heeft gehad om haar magie te trainen en ze is niet bang om het te gebruiken.’ Dat had ze immers vandaag nog gedaan!
‘Een vampier die ook heks is?’ vroeg Rhi, duidelijk geïnteresseerd door wat Ashton had vertelde. Ze leunde voorover en keek hem aan. ‘En wie is het dan?’
‘Naylene.’ Haar naam kwam zonder twijfel over zijn lippen. Hij had het meer dan vijftig jaar geheim gehouden. Keer op keer had hij gedaan wat ze van hem had gevraagd, maar nu was het voorbij. Zij wilde niet meer bij hem zijn en hij zou zijn wraak daar voor nemen. Dit was slechts de eerste stap. Nu Rhi het wist, zou het snel naar voren komen. Natuurlijk zou Ashton de schuld van Naylene krijgen, maar hij had een troef achter de hand. Eentje waarvan hij zeker zou weten dat Naylene het zou geloven.
‘Dus Linn heeft een vampier die ook nog eens magie beoefent? Ik zie niet in waarom dat in ons voordeel kan werken. Sterker nog, het werkt alleen maar in ons nadeel.’
Ashton schudde lachend zijn hoofd. ‘Oh, Rhi. Je bent altijd zo snel met oordelen.’ Hij liep naar de bank toe om plaats naast haar te nemen, maar een blik van Rhi was genoeg om er voor te zorgen dat Ashton uiteindelijk naast de bank bleef staan. ‘Linn weet niet van de krachten van Naylene. Ze kennen elkaar al eeuwen, maar Naylene heeft het nooit aan haar verteld. Wel aan anderen, waaronder mij. Zelfs aan de heksen. Maar haar beste vriendin, degene die haar door weer en wind heeft gesteund, weet van niks.’
Ashton wist dat dit geheim veel drama zou kunnen veroorzaken. Linn zou het verschrikkelijk vinden om te horen dat haar beste vriendin tegen haar had gelogen. Ze zou het nog erger vinden om het van Rhi te horen. Want zelfs Rhi zou het dan weten, maar zij niet.
De duivelse glimlach van Rhi liet Ashton weten dat ook zij snapte waarom hij dit aan haar had verteld, wat ze hiermee zou kunnen doen. De schade die ze hiermee aan zou kunnen brengen. ‘Voor het eerst ben je niet compleet nutteloos,’ merkte ze op, waarna ze overeind kwam. ‘Vertel het niet aan iemand anders. Je hebt het goed gedaan, Irwin. Maar ik wil niet dat je enthousiasme dit opfuckt en Naylene er achter komt dat je haar geheimpje hebt doorverteld.’
Ashton knikte. Dit zou het beste werken als het een geheim zou blijven.
‘Dan ga ik nu maar eens. Ik heb wat honden die ik moet bezoeken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De groep van wolven had elkaar gevonden in een tijd dat ze elkaar nodig hadden gehad. In een stad waar zich zowel een groep van vampiers als een groep met heksen bevond, had de wolven doe besluiten om een pact te sluiten. Om samen te leven en elkaar te beschermen tegen ieder ander wezen dat een gevaar voor hen kon betekenen.
Calum was diegene die het langst wist hoe het was om maandelijks te veranderen. Om ieder bot in zijn lichaam te voelen breken, om volledig over te worden genomen door het beest dat de hele tijd al in hem zat. Dagelijks wilde dat beest eruit komen, maar het was niet mogelijk. Hij had de volle maan nodig om te veranderen.
Niet lang nadat hij zelf was veranderd, had hij andere mensen gevonden die door hetzelfde moesten gaan. Zelf was hij niet opgegroeid in Boise. Het was de plaats geweest die hij had gevonden om te vluchten. Ver weg van zijn verleden, de herinneringen die daar aan zaten. Jammer genoeg leken de herinneringen hem te achtervolgen. In de vorm van vampiers.
Ieder ander van de weerwolven leek een afkeer te hebben tegen de vampiers. Zelfs de vampiers hier in de stad waren niet heel erg geliefd. Dat terwijl de groepen hadden afgesproken om in vrede met elkaar te leven. Samen met de heksen en zeker ook met de deel van de mensen die wisten van het bestaan van alle magische wezens. Zo hadden ze afgesproken dat de vampiers zich niet in het bos hoorden te bevinden op de avonden dat het volle maan was. Calum wist namelijk maar al te goed dat al zijn menselijkheid uit leek te staan als hij in zijn wolfvorm was. Zelfs zijn beste vriend zou hij nog aan kunnen vallen. Nog maar niet te praten van de vampiers. Wezens die hij al verachtte.
De laatste weken was het tongen bijten geweest. Hoe graag Calum zijn gedachten ook had willen delen, hij had het niet gekund. Er was een nieuwe groep vampiers in de stad, die voor behoorlijk wat ophef zorgden. Dat was nog niet erg genoeg. Calum kon zich vooral irriteren aan Linn, wie ondertussen deed alsof haar groep het meeste perfecte was wat haar ooit was overkomen. Hij wist hoe vampiers waren. Wat hun ware waard was. Hoe ver ze die ook weg wilde stoppen voor de schijn, het zou toch vanzelf weer naar boven komen. Daarom hield hij maar al te goed in de gaten wat de groep van de zuidelijke schone in haar schuld voerde.
Nog bijkomend van de vorige volle maan, die nog geen twee dagen geleden was geweest, had Calum besloten om het vandaag rustig aan te doen. Ieder van hen moest hard werken om het kleine huisje dat ze konden huren, te betalen. Rond deze tijd van de maand, was eenieder van hen echter thuis. Zelfs de meiden, die soms niet van stoppen wist, waren de eerste dagen bekaf. Dat terwijl er wel inkomsten moesten worden gegeneerd. Ze konden niet zomaar even zeggen wat ze wilden, zoals de vampiers dat wel konden.
Lotus kwam de kamer binnen, die Calum ooit had gedeeld met Desh. Ze hadden geweten dat de jongen het gen had gehad. Om er voor te zorgen dat hij veilig bleef, had Calum hem een hele tijd onder zijn hoede genomen. Toch had het niet mogen baten. Zonder dat hij het zelf had gewild was hij verantwoordelijk geweest van een dood. Zo was het met de meeste mensen gegaan. Met uitzondering van Lotus, die bewust voor dit leven had gekozen. Dat betekende dat ze iemand van het leven had beroofd om haar weerwolfkant te activeren.
"Zeg het eens Lotus." Zei Calum, terwijl hij opkeek uit het boek dat hij aan het lezen was.
"Rhi is onderweg hier naar toe. Ik weet niet wat ze wil." Calum kwam overeind toen hij de naam van de jonge vampier hoorde. Hij wist ondertussen wel wie ze was. Hij had haar nog niet gezien, maar Lennon en Lotus waren haar eens op wezen zoeken. Vervolgens hadden ze genoeg verhalen gehad, sommige dingen had hij niet perse hoeven horen. Wel had hij willen weten wat de vampier hier deed. Dat was blijkbaar om Linn dwars te zitten, dat intrigeerde Calum.
"Ik zou naar haar toe gaan." Calum legde zijn boek naast zich neer. Hij zou Rhi hier niet naar binnen laten, dat zou wel heel idioot zijn. Hij was echter wel benieuwd naar de beweegredenen van Rhi. Het was vast niet om een leuke tijd met één van de weerwolven te hebben. Misschien had ze een voorstel. Wilde ze dat hij wist wie ze was. Er waren genoeg redenen te verzinnen. Zeker als Rhi echt zo onvoorspelbaar was als het verhaal over haar deed vermoeden.
Op het moment dat Calum naar buiten liep, zag hij Rhi inderdaad al aan komen lopen. Als ze met hen allen een gesprek had willen hebben, had ze nu pech gehad. Hij zou op het moment de enige zijn wie ze te spreken kreeg. Lotus en Lennon hadden soms ook wel door dat ze zich ergens niet mee moesten bemoeien. Hoe je het ook keek, hij was de leider van de groep en daarmee kon hij heel veel dingen bepalen. Soms was hij niet blij met zijn plaats. Op andere momenten wist hij maar al te goed dat de andere opgewonden standjes, nooit de beste beslissingen konden maken.
"Rhi." Calum gaf haar een knikje toen hij eenmaal tegenover haar stond. Het was geen geheim dat hij niet gek was op vampiers en voor haar zou hij nu niet meteen een uitzondering maken omdat ze, net zoals hij, tegen Linn was.
"Wat brengt jou hier?" Er was geen reden om er omheen te draaien. Calum wilde weten waarom ze hier was, wat het voor hem kon betekenen en daarna mocht ze van hem ook meteen weer vertrekken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De informatie die Ashton haar had gegeven, was zeker waardevol. Het was echter niet genoeg. Als Rhi wilde dat Linn alles zou krijgen wat ze verdiende, in een negatieve zin, dan was het nodig dat iedereen zich van haar los zou maken. Luke was een goed begin. Hij had haar al laten weten dat hij vandaag naar Linn toe was gegaan en vervolgens had hij haar gevraagd of ze langs zou kunnen komen. Vanavond, had Rhi hem beloofd. Luke was erg gemakkelijk te bespelen en Rhi genoot ervan dat ze iemand die blijkbaar zoveel gevoelens had voor Linn, zo gemakkelijk had kunnen beïnvloeden. Nu zou ze, dankzij Ashton, ook er voor kunnen zorgen dat er een breuk zou komen tussen Linn en haar vrienden, die blijkbaar al jaren tegen haar gezicht logen.
De heksen zouden niet naar haar luisteren, wist Rhi. Twee van de drie waren zeer ervaren en klaar om de strijd aan te gaan. Daarnaast wist ze nu ook dat Naylene zich ook bij die groep had gevoegd, wat betekende dat ze automatisch aan de kant van Linn stonden. Er was echter nog een groep in de stad. Een groep die het absoluut niet had op de vampiers. En ondanks dat ook Rhi daar toe behoorde, had ze het idee dat ze wel eens een pact zou kunnen sluiten met de weerwolven. Ze zou enkel de juiste woorden moeten gebruiken.
Toen ze aan was gekomen bij het huisje, zag ze dat Calum haar al op stond te wachten. Hij zou haar, zoals geen enkele andere vampier, binnen laten. Ze gokte dat hij ook Linn nooit naar binnen had laten gaan. Gelukkig waren de wolven zo solidair geweest om al hun namen op het huurcontract te zetten, waardoor Calum niet de enige was die iemand naar binnen zou kunnen laten gaan. Iets wat één van de andere weerwolven dan ook had gedaan en Rhi had er maar al te graag gebruik van gemaakt, niet eens wetend dat het haar nu goed van pas zou kunnen komen.
‘Calum,’ begroette ze de weerwolf. Rhi wist het één en ander van de man. Ze wist dat hij niet in Boise was opgegroeid, maar dat hij, net zoals vele anderen, hier naartoe was gekomen om te vluchten van zijn vorige leven. Wat er precies was gebeurd, wist ze niet. Wel wist ze dat hij weinig tot geen familie meer had en dat het absoluut iets te maken had met vampiers. Daarnaast wist ze ook dat hij de leider was van de weerwolven en dat de anderen naar hem luisterden. Soms met wat opstand, maar niemand leek te twijfelen aan zijn woord. Zelfs niet toen het had betekend dat ze iemand uit hun eigen groep hadden moeten verstoten.
‘Ik praat liever over dat soort dingen als ik binnen ben. Het kwetst me dat je me niet eens uitnodigt,’ zei Rhi quasi-gekwetst. Ze liep langs hem heen naar het huisje en opende de deur, waarna ze een stap over de drempel zette. ‘Gelukkig is één van je wolfjes al zo lief geweest om dat voor je te doen.’
Ze draaide zich om en keek naar Calum. Blij zag hij er niet uit. Waarschijnlijk waren er duidelijke afspraken gemaakt over wie ze wel binnen konden vragen en wie niet. Vampiers waren waarschijnlijk niet het soort wezens wat ze uit hadden mogen nodigen, wat betekende dat één van de anderen zijn regels aan hun laars had gelapt. Rhi wist zelf heel erg goed wie het was geweest, maar op dit moment vond ze het leuker om het in het midden te laten.
‘Niet zo’n zuur gezicht, Calum. Het is niet gemakkelijk om je teefjes te trainen. Geef ze wat tijd,’ zei Rhi grijnzend. Hij mocht zelf bedenken of het Lotus of Lennon was geweest die haar naar binnen had gevraagd, of misschien waren ze het wel allebei geweest. ‘Hoe dan ook, ik schenk al iets in voor mezelf. Als je klaar bent om het probleem in de stad te bespreken, laat je het me maar weten.’
Ze vervolgde haar weg door het kleine huisje. In de keuken trok ze een aantal kastjes open, hopend op iets te drinken. Bij Luke wist ze precies waar ze de whisky kon vinden, maar het leek erop dat ze hier een andere smaak hadden. In de koelkast lagen een paar flesjes bier en Rhi besloot er eentje uit te halen. Met haar vingers wipte ze de dop eraf, waarna ze de fles aan haar mond zette. Ze keek op toen ze de lichte voetstappen hoorde, die onmogelijk van Calum konden zijn.
‘Lotus,’ zei Rhi met een glimlach. ‘Ik wist niet dat het mogelijk was om er zo sexy uit te zien na de dagen die jij hebt gehad.’ Rhi liep naar de vrouw toe. Ondanks dat ze er moe uit zag, had ze nog altijd een speelse blik in haar blauwe ogen. Als Rhi hier niet was gekomen voor de pact die ze wilde maken, had ze het wel geweten. Rhi liet haar vingers door de bruine haren van de vrouw glijden. ‘Blijf in de buurt? Ik hoef alleen maar met Calum te praten.’
Rhi liep langs haar heen en nam vervolgens plaats op de bank. Calum stond al te wachten. Rhi legde haar benen op de salontafel en nam nog een slok van het bier. ‘Dus, laten we het eens hebben over Linn en haar vervelende groep van vampiers.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het werd tijd dat de vampiers zich uit de stad weg zouden trekken. Calum baalde van de afspraak die ze hadden met de andere groepen. Hij wist echter ook wel dat het de enige manier was voor zijn eigen groep om een goed leven te leiden. Er waren genoeg andere plaatsen waar ook op weerwolven werd gejaagd. Er waren roedels die rondtrokken, echt in de natuur leefden. Natuurlijk had Calum daar ook wel eens over na had gedacht. Hij wilde zijn menselijke kant zoveel mogelijk bewaken.
Rhi was in de ogen van Calum de bepaalde sleutel om er voor te zorgen dat Linn en haar groep de stad zouden verlaten. De heksen waren dan niet zo'n probleem. In eerste instantie had Calum gedacht dat ze dat helemaal niet zouden zijn. De ex-vriend van Lotus, zat immers de groep. Het was nog duidelijk hoe gek hij wel niet op haar was. Daarbij hadden ze samen een kind. Voor Calum had het geleken alsof ze het in de pocket hadden moeten hebben. Het had de groepen echter alleen nog maar verder uit elkaar gebracht.
Aan het bezoek van Rhi was het wel duidelijk dat zij er wel voor wilde zorgen dat de groepen samen konden werken. Er was een reden dat ze voor zijn deur had gestaan. Al had ze dat niet heel erg lang gedaan en was Calum een beetje verbaasd achter gebleven.
Met een norse uitdrukking op zijn gezicht was Calum weer naar binnen gelopen. Hij bedacht zich dat hij het hier nogmaals met zijn groep over moest hebben. Hoe mooi een vampier ook mocht zijn, het was niet de bedoeling dat ze uit werd genodigd bij hen binnen. Mede door Rhi haar woorden wist hij dat het óf Lotus óf Lennon moest zijn geweest. Daar kregen ze nog wel iets van te horen. Als Rhi iets kwaad met hen in de zin had gehad, had ze gewoon haar gang kunnen gaan.
Calum snoof op de woorden van Rhi, die deed alsof ze thuis was. Alsof ze hem wilde imponeren. Het deed hem echter niets dat ze gewoon deed wat ze wilde. Hij zou precies hetzelfde doen als het hem niet zinde wat ze precies deed. Dan was ze nog sneller het huis uit dan dat ze binnen was gekomen. De psychologische oorlogsvoering deed hem niet. Rhi wilde misschien laten zien dat ze de touwtjes in handen had. Dat had ze echter niet.
Lotus kwam aandacht vragen van Rhi, waardoor Calum afkeurend met zijn hoofd schudde. Ze moest vooral doen wat ze zelf wilde. Nu viel ze hem er echter lastig mee. Hij had geen zin om de hele dag op de woorden van Rhi te wachten. Al leek Rhi ook al te begrijpen dat Calum niet het eeuwige geduld had.
"Lotus. Boven. Nu." Bracht Calum echter nog uit. Zeker omdat ze anders rond zou blijven hangen en hij zag al helemaal voor zich hoe dat af zou lopen. Lotus die de hele tijd aandacht zou vragen van Rhi. Hij kende de vampier niet en had geen idee hoe ze er op zou reageren, maar hij wilde nu gewoon het liefst ter zake komen en haar dan zo snel mogelijk weer uit het huis hebben.
Calum ging in een van de fauteuils zitten, terwijl Lotus afdroop naar boven. Ondertussen hield Calum iedere beweging van Rhi in de gaten. Hij had niets met vampiers, wist maar al te goed hoe gevaarlijk ze konden zijn. Zelfs voor iemand zoals hij. De sterkte en snelheid zaten hem mee, maar een vampier, zeker een oudere, kon hem met gemak aan.
"Ik begreep dat jij en Linn een dingetje met elkaar hebben?" Calum was nieuwsgierig waar de haat precies lag. Hun hele verhaal boeide hem niet zo heel veel. Voor hem ging het meer om hoe diep de haat precies zat. Hoe graag Rhi van Linn af wilde zijn, want dan zou hij daar wel in mee helpen. Als ze goede ideeën had in ieder geval. Anders mocht ze het mooi zelf oplossen.
Rhi begon te lachen. "Dingetje." bracht ze uit. Wat Calum een goed gevoel gaf. Het was maar al te goed duidelijk dat ze elkaar niet konden luchten of zien. Iets wat hij graag wilde zien.
"Wat denk je dat we voor elkaar kunnen betekenen?" Vroeg Calum. Ze hoefden er niet omheen te draaien. Rhi was hier om hem om een gunst te vragen. Zolang ze maar niet kwam met de vraag of hij haar kon bijten, wilde hij wel luisteren. Was het maar zo makkelijk. Het was namelijk niet alleen Linn. Ze had een hele groep en die kon hij niet in zijn eentje aan, zelfs niet met zijn hele roedel. Als ze dat al hadden gekund, wist Calum zeker dat Linn van heiden en verre vrienden had. Het woord hoefde dan alleen maar te worden verspreid en Calum en zijn groep hadden een groot probleem, nog maar niet te praten over de heksen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld