Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"In het donker is het moeilijk te zeggen." Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, die hem tegen begonnen te werken. De gloed van haar blauwe ogen was alles wat hij nog een beetje kon zien. Lang niet genoeg om net zoveel te kunnen merken als eerder in de diner. Ook was hij er totaal niet bij met zijn hoofd. Ze kon hem gemakkelijk voorliegen zonder dat Jack er besef van zou hebben. Wellicht was dit alles wel een leugen om hem zwak te maken. Hij was een te simpel doelwit geworden door de alcohol. Erin geluisd worden was een goede optie voor haar, nu ze opgesloten zat. Één lijk erbij was vast geen probleem voor een bloeddorstige vampier als Addison. Hem kon alles verteld worden, aangedaan worden of bestolen worden. Zich verzetten kon hij niet. Hij was ervan overtuigd dat Addison hem niet alles liet zien wat ze écht van plan was.
"Ga nou niet schijnheilig doen. Je denkt hetzelfde over mij en iedereen hier, dat weet je." zei hij geleidelijk terug, na even gezwegen te hebben. "En heb je me ooit horen zeggen dat jij de enige moordenaar hier bent?" vroeg hij haar fronsend. Nee. Hij wist wel dat hij even slecht was, ze hoefde het hem niet te vertellen. Moorden was geen hobby voor hem, iets wat hij deed omdat hij het leuk vond of om de tijd te verdrijven. Hij deed het niet om het vervolgens te ontkennen. Addison wist hoe hij er terecht was gekomen, maar nooit had hij verteld dat hij het goed vond wat hij deed. Hij voelde ook haat wanneer hij iemand zijn of haar leven afnam. Jack voelde zich er ook klote over, en op het begin was alles wat hij deed ervan wakker liggen. Elk gezicht voor zich gezien bij het slapengaan. Hij wist al te goed dat hij slecht was. Daarvoor had hij Addison's opmerkingen over dat ze gelijkwaardig waren niet nodig om het te beseffen.
"Uh-uh," murmelde hij zacht. Zijn ogen sloten millimeter naar millimeter verder, totdat zijn zicht opnieuw vervaagd was naar het zwarte wat hij die avond al een paar keer eerder had gezien. Zijn arm ondersteunde zijn hoofd op het hoofdkussen, zacht en comfortabel. De lakens van het bed deels over hem heengelegd al leed hij geen kou. Het koude in zijn kamer was hij aan gewend geraakt. De zachte stof voelbaar op zijn huid die de warmte vasthield. Zijn ademhaling was rustig en vormde het enige wat hij nog wist te horen voor een paar seconden, voordat hij zijn mond voor de laatste keer opende om haar wat te zeggen. Gerold over zijn lippen zonder benul wat hij überhaupt aan het zeggen was. Enkel het gevoel dat hij aan het wegdommelen was, hield hem bezig. Het gevoel die Jack nachtenlang gemist had wanneer hij ernaar verlangde om wat slaap te kunnen pakken. Addison's woorden langs hem heengeglipt alsof zijn lichaam geen zin meer had om het te verwerken of aan te horen. Hij bewoog zich een beetje tot hij lekker lag tussen het bed waar hij inmiddels al een paar dagen niet meer in gelegen had. Een kleine, tevreden zucht ontsnapte aan zijn lippen.
"F-ine."
Daarna was het in zijn oren evenals zijn hoofd enkel een doodse stilte die hij ervaarde, en langzaamaan zijn wereld werd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds leek Jack ervan overtuigd te zijn dat Addison hem net als haar twee twee slachtoffers wilde vermoorden. Het had weinig nut om erop in te gaan, hij wantrouwde haar hoe dan ook. Net zoals zij hem wantrouwde. Zij lag ook in het bed met de jongen die haar had ontvoerd en een dag later ook nog eens vermoordde. Wat moest zij dan denken? "Als jij het zegt," mompelde Addison simpel. Net als Jack was ook zij te vermoeid om de discussie verder te zetten. Als ze één keer haar ogen sloot viel ze meteen in slaap. Ze verlangde naar een goede nacht rust zonder gepieker of wat dan ook. Ze wilde weer kunnen slapen zoals ze dat thuis deed, daar kon ze tenminste rustig slapen. Haar hele gedachtes waren op hol geslagen sinds ze een vampier geworden was. Het feit dat ze dan ook nog eens ontvoerd was maakten het nog erger. Addison was sowieso al een meisje dat veel nadacht over dingen, soms dacht ze té veel na over dingen waardoor ze haar uiteindelijk rot voelde. Ook dat was versterkt doordat ze een vampier geworden was.
"Weetje, als jij je normaal kon gedragen was mijn mening over jou vast heel anders geweest," zei Addison. Ze vertelde het niet snel dat ze zich ergerde aan het gedrag van mensen, maar Jack was een uitzondering. Het was ook het enige waardoor ze een hekel aan hem had. Het feit dat hij haar had ontvoerd speelde ook wel een rol natuurlijk, maar zijn gedrag was de grootste reden. Addison had het vaker geprobeerd om normaal te doen, tot Jack haar chagrijnige kant weer uitlokte. Het leek alsof hij haar keer op keer wilde testen, ook al was de aanleiding tot zijn gedrag vast anders. Ze wilde erg graag weten wat, toch vroeg ze er niet achter.
"Dat heb ik nooit horen zeggen nee, maar je doet wel steeds alsof ik de slechte ben. Ik kan er ook niets aan doen. Ik heb er niet zelf voor gekozen om bloed te moeten drinken." Nooit had Addison ervoor gekozen om een vampier te worden, die keuze had een onbekende jongen voor haar gemaakt. Een jongen waarvan ze nog steeds geen naam wist. Ze hoopte dat ze hem ooit kon vinden, dan kon hij haar uitleggen waarom precies hij haar wilde transformeren tot een bloeddorstig monster. Ook zijn gezicht of andere uiterlijke kenmerken waren uit haar geheugen gewist. Waarschijnlijk kwamen ook die herinneringen weer boven water. Net als de herinnering hoe ze een vampier geworden was.
Addison merkte dat Jack steeds stiller werd. Hij viel in slaap. Plotseling werd zijn ademhaling een stuk rustiger, een teken dat hij sliep. Eindelijk kon ook Addison haar ogen sluiten en in slaap vallen, iets waar ze al een aantal uren naar verlangde. Addison ging wat beter liggen en sloot haar ogen. Het duurde slechts een aantal tellen voor ze in een lichte slaap viel. Het was geen diepe slaap, maar die had ze de afgelopen dagen ook niet gehad. Ze zou moeten wachten tot ze eindelijk weer eens in een diepe slaap terecht kwam.

Vermoeid werd Addison wakker gemaakt door een geluid dat ze herkende. De typische beltoon die elke IPhone automatisch had. Daar ging haar rustige slaap. Damnit. Ze wreef even met haar handen door haar ogen. Ze had geen idee waar Jack zijn mobiel had gelaten. Hij lag in de kamer, dat wist ze honderd procent zeker. Waar? Dat was een ander verhaal. Ze keek even om haar heen en stapte uit het bed. Ze moest opnemen voor dat Jack wakker werd, anders werd hij vast geïrriteerd, iets waar Addison niet op zat te wachten. Een geïrriteerde Jack was nooit prettig. Ze had het bovendien al vaak genoeg meegemaakt.
Ze zag dat er licht van onder het bed tevoorschijn kwam. Hoe kwam zijn mobiel daar nou terecht? Addison ging op de grond zitten en probeerde zijn mobiel eronderuit te nemen. Het kostte haar heel wat moeite. Ze zuchtte opgelucht toen ze erin geslaagd was om zijn mobiel onder het bed uit te vissen. Eindelijk. Het was vreemd dat er nog iemand belde op het late tijdstip.
Addison hoorde nog steeds geluiden die kwamen uit allerlei plaatsen uit het huis. De meesten geluiden wilde ze geeneens horen. De hele tijd hoorde ze krakende bedden en stemmen, waarschijnlijk van een aantal kamers verderop. Addison probeerde haarzelf op iets anders te focussen, iets wat prettiger was dan de vreemde geluiden.
Ze keek naar degene die belde. Stefano Mussolini. Ze had geen idee wie dat was. Ze kende niemand van Jack's kennissen. Ook in het huis kende ze niemand buiten Jack, Crystal en Romeo en eigenlijk was Crystal de enige persoon waarmee Addison kon opschieten. Misschien door het feit dat zij net als Addison een meisje was?
Uiteindelijk nam ze op, anders bleef te man toch gewoon verder bellen. Hij had namelijk al een aantal keren geprobeerd om te bellen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Sleeeepy Jack ♥♥♥

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voor Addison slechts één woord kon zeggen, hoorde ze de man aan de lijn meteen praten. Hij viel meteen met de deur in huis. Lekker vriendelijk. Normaal wachtte de persoon altijd tot de ander iets zei, maar daar dacht de man duidelijk anders over. "Ah, eindelijk. Waar blijf je? Je had hier al verdomme een paar uur geleden moeten zijn, weet je nog? Tijd kost geld, Gilinsky," hoorde ze de man op een ontevreden toon zeggen. Addison wist niks af van het feit dat Jack blijkbaar weg moest. Bovendien was hij veel te dronken en moe. "Je had geluk dat ik nog een vervanger had weten te vinden, anders had je eruit gelegen."
Addison vond de toon die de man aansloeg onacceptabel, ook al wist ze dat de man dacht dat hij Jack aan de lijn had. Waarschijnlijk was het woord 'respect' nergens te vinden in het woordenboeken van de man genaamd Stefano Mussolini. "Ehm... Jack is niet in staat om te bellen op dit moment. Het is beter als je later terug belt, of ik kan tegen hem zeggen dat je gebeld hebt zodat hij je terug kan bellen," stelde Addison voor, op een nog steeds normale toon. Ze had geen zin om een boze toon aan te slaan, daar was ze te moe voor. Bovendien maakte ze zich er niet druk om, als de man boos wilde zijn moest hij dat weten. Dat was zijn probleem.
"Dan laat hem er maar in staat voor zijn, ik ga niet wachten tot hij terugbelt. Hij heeft nog wat uit te leggen."
Addison rolde met haar ogen, ook al was het onmogelijk te zien voor de man. Helaas. Zelfs Jack klonk vriendelijker dan de man waarmee ze -natuurlijk ongewild - belde. Ze had er een hekel aan als mensen op die manier tegen haar spraken, vooral als het gesprek via de telefoon doorging. "En wie is dit?" hoorde ze de man een aantal tellen later vragen op een licht verbaasde toon. Addison stelde haarzelf eerst de vraag of het verstandig was om haar naam te zeggen. Waarschijnlijk was het onverstandig om te doen, maar wat moest ze anders? Ze kon zomaar geen naam uit haar duim zuigen. "Addison," antwoordde ze voorzichtig, eigenlijk in de hoop dat het onverstaanbaar was voor de onbekende man. "Addison?" vroeg de man. Waarschijnlijk had hij er geen idee van wie ze was. Of wel? Er waren meer mensen die haar kenden dan Addison dacht. "Hell, de geruchten waren dus geen leugens. Maar wat moet je in hemelsnaam met zijn telefoon?" Addison keek vreemd op door wat de man zei. "Geruchten?" vroeg ze op een verbaasde toon. Wisten mensen van het vampieren verhaal af? Hoe? Het gesprek werd steeds vreemder. "Jack slaapt en ik ga hem nu niet wakker maken. Als je hem zo graag wil spreken moet je later maar terug bellen." Ze had weinig zin in een lang telefoon gesprek met een man waarmee ze nog nooit gesproken had. Ze was nog steeds heel erg moe dus hoe sneller ze weer kon slapen, hoe beter.
"Ook in de onderwereld praten mensen, verhalen gaan rond. Niets blijft lang verborgen, Addison." Addison slikte de krop in haar keel weg toen de man de opmerking maakte. Had Jack het verteld? Had hij verteld dat ze een vampier was? Ze zou hem vermoorden als hij toegaf dat hij het doorverteld had. Niemand mocht het weten. Er waren al te veel mensen op de hoogte van het feit dat ze haar menselijkheid verloren was, voor een deeltje dan toch. "Geef hem maar gewoon door dat het gevecht voorbij is. Hij zal wel weten waar ik het over heb." Dat was maar te hopen. Ze kon Jack niets uitleggen als hij het niet begreep. Ze had dan ook geen benul waar het over ging. "Oké dan..." antwoordde ze eenvoudig.
"Acties liegen niet." Er waren wel degelijk geruchten over Addison. Shit. "Acties?" vroeg Addison in een nep verbaasde toon. Hopelijk was het onmerkbaar voor de man, ze was nog steeds een erg slechte leugenaar. "En zeg er meteen bij dat hij de volgende keer op moet komen dagen. Ik heb wel betere dingen te doen dan te wachten op zijn te late komst." Addison antwoordde er nimmer op. Ze had zijn boodschap begrepen en wilde zo snel mogelijk het vervelende gesprek beëindigen.
"Ja, acties." Addison begon in paniek te geraken door de uitspraken van de man aan de andere kant van de lijn. Wie had hem al de dingen verteld? "Don't play dumb. You know what I'm talkin' about." Het was erg moeilijk voor Addison om te liegen en de act van het 'onwetende meisje' aan te houden. "Ik heb echt geen idee waarover je het hebt," zei Addison waarna ze de lijn verbrak en de telefoon van Jack aan zijn kant op het nacht kastje neerlegde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wait a second, let me catch my breath
Remind me how it feels to hear your voice
Your lips are movin', I can't hear a thing
Livin' life as if we had a choice

* * *

Geluid, overal. Beweging, sterk voelbaar. Wat er aan de hand was? Hij had geen idee.
Maar het stemgeluid wat hij hoorde verraadde alles waar hij naar zocht.

Zacht maar duidelijk geïrriteerd was het haar stem die hij opving in de stilheid van de rest van zijn kamer. Doorgedrongen tot hem als hij verstoord werd uit zijn slaap. Haar woorden verstaanbaar gemaakt, enkel niet te volgen voor Jack. Het was als een vreemde taal van hem wat moeiteloos over de tong rolde. Klanken waar hij geen gekende betekenis aan kon geven. Ze praatte tegen iemand, het moest wel. Geen andere aanwezige kon hij erbij horen. Geen tweede, of een andere, stem die hij kon onderscheiden. Addison was de enige die hij wist te herkennen. Het was te vergelijken met dat ze tegen een muur aan het praten was, haar vragen ofwel antwoorden kon hij oppikken, reacties terug werden niet gegeven. Was ze soms aan het slaapwandelen? Of was het een van zijn dromen waar hij zich druk over maakte? Verbeeldde hij het zich soms?
Zijn ogen probeerde hij te openen. Hij wilde weten wat er aan de hand was. Jack wilde weten of hij het verkeerd hoorde, of het bedrog was. Misschien was het zijn hoofd die hem in de war bracht. Hoe dan ook moest hij het te weten zien te komen. Slechts een klein stukje had hij het voor elkaar gekregen om ze te openen. Samengeknepen om wat te kunnen zien intussen het donkerte groter geworden leek te zijn dan hoe hij het zich herinnerde. Het was compleet zwart geworden, waardoor hij al snel onwetend zijn ogen weer gesloten had gezien het geen zin had. Het hielp hem niet op weg naar waar hij naar opzoek was.
Hij bewoog zich een beetje naar een andere ligpositie. Iets bijgedraaid op zijn zij, hoewel het geen verschil maakte voor zijn slaperigheid. Binnen, wat voor hem een fractie duurde, voelde hij zich weer langzaam wegzakken. Het geluid van een voorwerp wat neergelegd werd vlak bij zijn oren, in zich opgenomen ondanks hij er niet naar vroeg wat het was. Alles wat hij voelde was de vermoeidheid en de kou die hij over zijn huid voelde gaan. Jack ging dan ook dieper onder de lakens liggen in de hoop om de ijzige rillingen te laten stoppen. Een zucht van goedkeuring bij het voelen dat het er in elk geval warmer was dan hij het had. Het bed voelde verder leeg aan. Haar gedaante voor zover hij op kon maken, verdwenen van waar hij haar dacht te vinden. Namelijk naast hem onder de dekens, waar ze hem zonodig moest krijgen. Waar was ze?
"What's happening," werd er al fluisterend uitgebracht. Zwak en zacht gezegd om, voor wanneer het echt een droom was, haar niet te wekken. "What's wrong?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De stilte die zich in de ruimte bevond werd verbroken door een stem die ze plotseling hoorde. Jack. Addison had Jack per ongeluk gewekt door het telefoongesprek en het overige geluid dat ze maakte. Great, Addison... Hij vroeg zich af wat er gaande was. Het was ongetwijfeld vreemd voor hem dat Addison aan het praten was terwijl hij geen enkele stem kon horen. Het leek vast alsof ze tegen de muren aan het praten was, wat ze natuurlijk niet deed. Af en toe deed ze dat, maar dat was alleen als ze zich eenzaam voelde. Dan praatte ze nou eenmaal tegen haarzelf. Het was een gewoonte geworden om tegen haarzelf te praten als ze alleen was en ze zich alleen voelde. Echter, was het deze keer anders. Zij kon er weinig aan doen dat Jack werd gebeld en ze moest opnemen. Anders had de man nog verder gebeld. Het dus de schuld van de man dat Jack wakker werd. Er was geen irritatie bij Jack te bekennen, eerder verwarring, wat ze volkomen begreep. Bovendien was hij nog steeds onder de invloed van de alcohol. Daarom besloot Addison dat ze het gene wat de man had gezegd nog even achterwege te laten. Ze zou het hem melden zodra ze opnieuw wakker waren en het weer ochtend was. Niet in het midden van de nacht. Het was ongeveer half vier, het was beter als ze nog een tijdje zouden slapen. Ook Addison was nog steeds toe aan wat slaap, een hele boel slaap. Ze was ontzettend moe en het was geen aangename manier om te ontwaken door een beltoon.
"Er is niets aan de hand, ik leg later alles wel uit," zei Addison op een geruststellende manier. Addison vervolgde haar passen weer naar haar kant van het bed en ging opnieuw liggen. Ze trok de lakens weer over haar heen doordat het redelijk fris was in de ruimte. "Ga maar weer slapen, het is pas half vier," zei Addison zodat Jack wist dat hij nog een lange tijd had om te slapen. De geluiden in de andere kamers waren eindelijk gestopt. Ze hoorde geen stemmen of onsmakelijke geluiden meer. Thank God. Addison zorgde er opnieuw voor dat ze in een iets comfortabelere houding lag zodat ze net zo makkelijk in slaap kon vallen als ongeveer een uurtje geleden. Het feit dat ze gewekt werd door het vervelende telefoontje ergerde haar een beetje, toch gedroeg ze zich normaal en rustig. Niemand vond het fijn om uit zijn of haar slaap gehaald te worden.
De woorden van de onbekende man waarvan ze slechts zijn naam wist bleven door haar hoofd spoken. Hoe kwam hij in hemelsnaam aan die geruchten? Iemand uit het huis moest het aan hem verteld hebben, er was niks anders mogelijk. Maar wie? Wie was er zo stom om het door te vertellen? Ze wist dat Jack er niks mee te maken had. Hij was bijna de hele tijd bij haar geweest. Voor de rest kende ze amper iemand in het huis. Toch niemand die haar wilde verraden. Eigenlijk had het geen zin om erover na te denken. Wat kon ze doen als ze de dader had ontmaskerd? Niets, noppes, nada. Ze kon moeilijk iedereen vermoorden die haar dwars zaten. Ze had al problemen genoeg gekend de afgelopen dagen. Ze vroeg haarzelf af wanneer het eindelijk eens zou stoppen. Of bleven de problemen komen?
Nog steeds hoopte Addison dat ze een nachtmerrie had. Ze hoopte dat ze geen vampier was geworden, niet ontvoerd was en uiteindelijk weer uit haar nare droom ontwaakte in haar eigen zachte, warme bed. Helaas kon niet alles gaan zoals zij verlangde. Het was geen droom, het was allemaal realiteit.
Af en toe betrapte ze er zichzelf op dat ze Jack de schuld gaf van alles. Ze wist natuurlijk maar al te goed dat het haar eigen schuld was. Ze had nooit met de jongen mee mogen gaan. Anders was ze geen vampier geweest, had ze Jack niemand zien vermoorden en was ze niet ontvoerd geweest. Bovendien waren de moorden die zij had gepleegd ook nooit gebeurd als ze helder had nagedacht. Alles was Addison's fout. Alles.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij hoorde haar stem al snel antwoorden. Hij had het zich niet verbeeld, bleek het. Er was wel echt iets aan de hand, maar wat was nog steeds onduidelijk. Ze had er geen zin in om hem veel uit te leggen en hield het op iets simpels. Tijd om zich er druk over te maken, had Jack er niet voor gemaakt. Simpelweg was hij te moe om er meer over na te denken dan hij al deed. Hij was allang blij dat het geluid om hem heen weer gestopt was, zodat hij verder kon met slapen. "Okey," mompelde hij slaperig terug. Het was geen tijdstip om haar nu te dwingen hem te vertellen wat ze dan wel aan het doen was. Het was naar haar zeggen al half 4 's nachts, wat betekende dat ze nog weinig uren te gaan hadden voordat het lawaai terug zou keren. Ze moesten ervan genieten nu het er stil werd in plaats van discusseren over iets wat nergens naar zou leiden.
Voetstappen werden hoorbaar over de krakende, houten vloer van zijn kamer. Gedempte klanken die langs hem heen gingen. Voortgezet naar het andere gedeelte van het bed, waar hij wat geritsel van de lakens en de matras hoorde. Vervolgens was het enkel de stilte die hij wederom hoorde.
Koude lucht bleef rond hem hangen. Kippenvel voelde hij op komen zetten op zijn huid. Korte rillingen over zijn rug gaande die een naar gevoel achterlieten. De dekens die na zijn gestuntel van eerder wat opzij waren geschoven. Ze voelden dunner aan dan hij had gedacht dat ze waren. Veel warmte werd er niet vastgehouden, waardoor de kou niet wegging. Hij ademde diep in en verplaatste zich nogmaals ergens anders heen. Warmte was onvindbaar voor zover hij het dacht te kunnen vinden, echter kwam hij behoorlijk in de buurt. Er was iets waar hij tegenaan kwam te liggen wat de kou liet vervagen. De hitte waar hij naar opzoek was. Voldaan trok hij hetgeen wat naar zich toe. Wat het ook mocht zijn wat er naast hem lag; het was warm. Dat was alles wat er voor Jack toe deed.
Grijpend naar de warmtebron sloeg hij, na even gezocht te hebben waar het was, zijn arm eromheen. Tegen zich aangedrukt met een kleine glimlach, de lakens ondertussen nog wat omhoog getrokken om de ijzige temperatuur weg te houden. Altijd was het er koud geweest, en altijd had hij het warmste plekje in het bed opgezocht. Zo ook nu was het zijn enige bezigheid. Hij lag verder wel lekker dus niemand hoorde hem klagen. Onaangeroerd bleef hij dan ook liggen op zijn plaats, tevreden zuchtend voordat hij weer terugviel in een diepe slaap.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar ogen die ze al een tijdje gesloten heb gingen weer open toen ze Jack plotseling tegen haar aanvoelde. Ze voelde hoe Jack haar dichter naar zich toe trok, iets wat ze erg vreemd vond. Desondanks de verbazing voelde het best aangenaam. Hij voelde warm aan. In ieder geval warmer dan de omgeving. Het was fris in Jack's slaapkamer, waarschijnlijk doordat Addison de raam een tijdje open had gezet om de walgelijke sigaretten geur weg te krijgen. Ze bevond zich liever in een ruimte waar het koud was dan dat het stonk naar sigaretten. Bovendien brak het laken de koude ook een beetje, ondanks het dun was.
Een tijdje later voelde Addison een arm om haar heen terwijl ze nog dichter naar hem toegetrokken werd. Ze lag zowat tegen hem aangeplakt. "Wat doe je?" mompelde ze slaperig. Ze was te vermoeid om zijn arm weg te duwen dus besteedde ze er verder weinig aandacht aan. Toch hoopte Addison dat hij zijn arm weer wegtrok voor hij weer wakker werd. Anders gaf hij haar ongetwijfeld de schuld voor het feit dat hij zijn arm om haar heen had, ook al was er geen reden om haar te beschuldigen.
Langzaam vielen Addison's ogen weer dicht. Dat was niet moeilijk aangezien ze ontzettend moe was ondanks ze weinig had gedaan overdag. Toch duurde het een tijdje voor ze echt in slaap viel. De woorden van de man zorgde ervoor dat ze piekerde. Ze stelde zichzelf duizenden vragen waarin ze niet slaagde om ze te beantwoorden. Addison moest het afleren om zo lang over iets te piekeren. Er zou niets gebeuren, toch? Het maakte niets uit dat de man wist dat ze een vampier was. Dat hoopte ze tenminste. Ze wantrouwde iedereen, zeker de mensen die onbekend waren voor haar. Ze wist dat als de man een poging deed om haar te vermoorden, ze het zou overleven. Behalve als hij de methode wist om haar te vermoorden, iets wat zelfs voor Addison een groot vraagteken was. Ze had van verschillende methodes gehoord, maar had geen idee welke echt klopte. Ze was nog nieuw in de vampieren wereld.
Net toen er een aantal minuten verstreken waren, viel Addison in slaap. Het was alsof ze wegviel van de aarde en terecht kwam in een hele andere wereld. Het was enkel nog afwachten in welke wereld ze terecht kwam. Ofwel kwam ze in een hel terecht, iets dat een nachtmerrie werd genoemd, of ze kwam in een fijne wereld terecht, een leuke droom. Er was nog een andere optie, ze kon nergens in terecht komen wat ervoor zorgde dat ze in een zwart gat terecht kwam. Als dat gebeurde, moest ze slechts wachten tot ze er uit kon klimmen en weer wakker werd. Het was een kwestie van wachten.

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts -> volgende ochtend

Pijnlijke bonken gingen door zijn hoofd. Velen tegelijkertijd, kloppend alsof hij belaagd werd door bakstenen. Zijn lichaam voelde wat zwak aan, hoewel hij wel op kracht was gekomen vergeleken met de vorige nacht. Misselijkheid kwam ook opzetten en maakte dat hij zich ronduit ziek voelde. Een lichte kreun verliet zijn lippen, zijn ogen langzaam geopend om aan het licht te wennen. Zonnestralen binnen de kamer gekomen afkomstig van het kleine raampje bovenaan bij het plafond. Kleine stofdeeltjes tussen het licht doorgekomen. Het was ongetwijfeld een oudere kamer die hij de zijne kon noemen.
Zijn oog viel vervolgens voor hem, nog slaperig voor zich uitgekeken. Hij dacht iets te zien voor zich, maar zodra hij beter keek was het degene wie hij niet wilde zien. Nog wel liggend in zijn armen, zo dicht tegen hem aangedrukt als mogelijk was. Verward knipperde hij een aantal keren flink met zijn ogen. Hij hoopte dat hij het verkeerd had gezien. Misschien was hij gewoon nog niet goed wakker en lag ze aan de andere kant van het bed, toch? Echter was het wel echt wat hij voor zich zag. Het was Addison wie hij tegen zich aan had liggen, in het tweepersoonsbed die hij tot nu toe nog altijd vermeden had. Hij wilde zich afvragen wat hij in het bed deed maar er waren andere dingen die hem meer dwarszaten. Wat was er gebeurd?
"What the f-," mompelde hij warrig. Zonder zich te veel te bewegen tilde hij met zijn vrije arm de lakens een stukje omhoog, snel gekeken naar hun beide lichamen. Opgelucht om te zien dat ze beide nog gewoon kleding aanhadden, en er dus verder voor zover hij kon zien niets was gebeurd. Zijn ontblote bovenlijf lag wel tegen haar aan, maar gelukkig bleef het daarbij. Hij kon zich niets herinneren van dat hij was gaan slapen, laat staan dat hij naar zijn kamer toegelopen was. Alles wat hij wist was dat hij en Addison terug waren gekomen naar het huis, na naar de diner te zijn geweest, en ze tijdens de herdenkingsdienst binnen kwamen stormen. De rest was iets waar hij geen flauw idee van had. Wat deed hij hier? En waarom lag Addison tegen hem aangedrukt?
Hoewel Jack het ongemakkelijk vond om haar zo dichtbij te hebben bleef hij uit beleefdheid verder maar stil liggen. Zijn gevoel zei hem dat hij achteruit moest deinzen. Maken dat hij wegkwam, voordat Addison door zou hebben wat er was. Daarentegen werkte de rest niet mee waardoor hij er op zijn plaats bleef liggen. Haar zodanig tegen zich aan dat hij zijn eigen adem terug voelde kaatsen tegen haar nek.
Het was fijn om weer een keer in zijn eigen bed wakker te kunnen worden, dat moest hij toegeven. Een matras sliep duizend maal beter dan het dunne beddengoed op de harde, stenen vloer. Ook nu hij Addison in zijn armen had liggen vond hij het ergens wel fijn om iemand bij zich te hebben. Een lange tijd was voorbij gegaan sinds iemand bij hem in slaap was gevallen. Het weerhield hem er noch niet van om op zijn lip te bijten uit twijfel. Wat moest hij nou hiermee?
De barstende hoofdpijn bleef hem intussen ook nog bezighouden. Hij had ze vaker meegemaakt, ze gaven immers meer aan dan zijn geheugen hem duidelijk maakte; hij had gedronken. En aan zijn lichaam te merken niet zo'n beetje ook. Hij sloot zuchtend weer zijn ogen, geïrriteerd door de flinke kater die hij over had gehouden. Zijn schorre ochtendstem fluisterend door de stilte van de kamer.

"Damn."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Addison ontwaakte uit haar droomloze slaap, opende ze haar ogen. Nog steeds was ze lichtelijk vermoeid, ook al hadden de aantal uren slaap haar goed gedaan. Het kabaal dat bijna standaard in het huis te horen was, was blijkbaar ook weer begonnen. Iets waar Addison alles behalve tevreden mee was. De mensen wisten niet wat rekening houden met de andere mensen inhield. Ze wist dat het een gewoonte zou worden, maar toch bleef het vervelend. Zeker door haar sterk gehoor. Zodra ze zich op wat anders wist te focussen zou het geluid minder hoorbaar worden voor haar.
Addison merkte plotseling op dat ze tegen iemand aan lag en voelde een arm. In de eerste instantie vond ze het best aangenaam. De persoon naast haar voelde erg warm aan. Bovendien vond Addison het altijd prettig om iemand naast haar te hebben terwijl ze sliep. Het gaf haar een veiliger gevoel, ook al was het Jack die naast haar lag en kon Addison haarzelf beter beschermen dan Jack dat zou doen. Jack zou haar nooit bescherming bieder, volgens Addison was hij haar liever kwijt dan rijk. Het was erg lang geleden dat er nog iemand bij haar had geslapen. Minstens een jaar. De laatste jongen waarmee ze een bed had gedeeld was haar laatste vriendje, die net zoals de andere jongens voor slechts een korte duur bij haar bleven. De jongens waarmee ze ooit een "relatie" had gehad, waren uit naar slechts een ding; haar lichaam. Meestal kwam Addison dan ook veel te laat achter het feit dat de jongens wat met haar wilden omwille van haar lichaam en niet door de liefde. Doordat het haar al vaker overkomen was, was ze veel voorzichtiger met jongens geworden. Ze was veel moeilijker te overhalen dan ze vroeger was. Misschien ook deels doordat ze volwassener werd en beter wist hoe goede relaties hoorden te gaan.
Toen ze besefte dat het niet slim zou zijn om in Jack's armen te blijven liggen, ging ze rechtop zitten. Hij had vast geen benul van hoe hij in het bed terecht kwam en hoe zijn armen om Addison heen waren gekomen. Ook Addison had geen idee waarom hij zijn armen om haar heen had geslagen en hij tegen haar aan was gaan liggen. Ze had bewust een afstand van hem genomen toen ze gingen slapen aangezien ze wist dat hij zo ver mogelijk uit haar buurt wilde blijven.
Het was vreemd dat hij zijn arm in de tussentijd nog niet had weggetrokken. Aan zijn ademhaling kon ze horen dat hij wakker was. Misschien bleef hij stil liggen zodat ze verder kon slapen? Als het die reden was geweest, vond ze het best aardig. Jack hield namelijk nooit rekening met haar, dus de gedachte dat hij haar wilde laten slapen was best fijn. Of het een goed idee was om wat tegen hem te zeggen wist ze niet. Hij had ongetwijfeld last van een hele erge kater door de hoeveelheid alcohol die hij had gedronken de vorige avond. Ze kon hem maar beter even met rust laten, als hij met haar wilde praten zou hij vanzelf wel wat zeggen. Bovendien was het beter als ze zwegen tegen elkaar. Zo was de kans dat ze een ruzie veroorzaakten veel kleiner.
Nadat ze even aan haar rechter pols had gevoeld begon haar hartslag te versnellen. Ze was haar armbandje kwijt. Het armbandje was ontzettend belangrijk voor haar doordat haar ouders het haar hadden gegeven. Buiten een aantal herinneringen was het armbandje het enige wat ze nog van hen had nadat ze ontvoerd was. "Shit," mompelde ze bijna onverstaanbaar nadat ze uit het bed stapte en even onder het kussen keek en onder haar kant van de lakens. Hoe in hemelsnaam kon ze het verliezen? Ze was er heer erg zorgzaam voor doordat het zo dierbaar was voor haar. Niet omdat het redelijk veel geld had gekost voor haar ouders, maar juist omdat het van haar ouders kwam. Ze kon het nergens vinden. Goed bezig Addison...

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Beweging was wat hem wekte uit de lichte slaap waarin hij weer weggezakt was. Zijn arm die uit het niets opzij geduwd werd. De matras die wat gelijk naast hem wat inzakte, lakens die verschoven werden en kleine open ruimtes achterlieten voor de koude lucht. Het liet hem zijn ogen opnieuw openen om zich deze keer wakker te houden. Als hij überhaupt al in slaap had kunnen vallen met de hoofdpijn. Het was iets waar hij geen antwoord meer op zou kunnen vinden. De volgende dag was aangebroken. En zoals altijd stond hem een lange dag te wachten.
Het lawaai wat er elke dag weer gemaakt werd, was zo irritant om aan te horen dat hijzelf er haast over zat te denken om zijn plannen van eerder toch uit te voeren. Drugs in het eten of drinken gooien was misschien wel duivels van hem; als het hem slaap en rust opleverde wat hem niet gegund leek te zijn, had hij het ervoor over. Daarbij was iedereen hem waarschijnlijk dankbaar. Jack was er niet de enige met slaapproblemen en iets zei hem dat iedereen het wel kon gebruiken. Koppigheid was wat ervoor zorgde dat ze allemaal tot laat opbleven. Een kinderachtig spel wat zijn bendegenoten ervan maakten om te kijken wie er af zou vallen. Welk persoon er het snelst de voorraad drank doorheen zou werken voordat ze bezweken onder de invloed, wie er het langste kon blijven zitten van hen allen. Diep in de nacht was voor hen de tijd die ze levendig besteedden aan het dronken worden, sigaretten roken en de grootste praatjes hebben over de klussen. Een aantal uren van slaap was enkel de stilte die er in het huis zou heersen. Korte tijd tot het hele 'feest' van voor af aan begon.
Hij draaide zich op zijn buik, Addison zo veel mogelijk ontweken terwijl hij zijn gezicht in zijn handen verborg. Zijn ellebogen steunend op de zachte matras en zijn gezicht neergelegd op het kussen. "Kunnen ze niet gewoon een keer hun koppen houden," mopperde hij. Zijn stem gedempt door de stof tegen zijn huid. De hoofdpijn zo erg geworden dat hij geen verbazing voelde wanneer zijn hoofd zowat zou ontploffen. Dreunend voelbaar dat zelfs afleiding weinig uit zou maken. Op verdovende middelen na was er niets wat het van hem weg kon halen. Het zag ernaar uit dat hij het tankstation na vandaag nog een bezoek moest brengen, gezien zijn pakjes sigaretten er wel doorheen zouden gaan.
Haar gevloek zorgde ervoor dat hij opkeek. Zijn ene arm had hij rond het kussen geklemd die hij al die tijd tegen zijn gezicht had gehouden. Hij had geen zin om een gesprek met haar aan te gaan, maar zijn nieuwsgierigheid nam de overhand. Jack wilde weten wat het was waarom ze zo gefrustreerd leek te zijn. Suf draaide hij zich tot Addison. Toekijkend hoe ze gehaast zocht tussen alles wat voor haar lag. Hij vroeg zich af waarnaar ze opzoek was, maar het was onnodig. Slechts een blik vanuit zijn ooghoeken was wat het kostte om iets te zien glinsteren. Een zilveren sieraad trok zijn aandacht. Vastzittend tussen de bedeind en de muur, bungelend tussen beide. Eigenlijk voelde Jack de neiging om haar verder te laten zoeken. Het was toch haar spul, niet de zijne? Even, héél even liet hij het idee door zijn hoofd gaan. Daarna was het een diepe ademhaling, gevolgd door de armband die hij ertussenuit viste, wat hem aan het werk zette. Hij liet het onderzoekend door zijn hand glijden. Elk bedeltje bekeken, elke letter 'A' langsgegaan. Het was ongetwijfeld de hare. Veel meiden had hij verder niet in zijn kamer gehad. Jack had geen sieraden om kwijt te raken, dus de zijne was het niet. Hij stak zijn arm met de armband vastgehouden naar haar uit. Voor het eerst die ochtend gekeken in haar ogen. Jack wierp haar een vragende blik toe.
"Is dit soms wat je zoekt?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Licht in paniek zocht Addison naar het armbandje waaraan een aantal bedeltjes hingen. Ze moest het vinden, het kon niet ver weg zijn. Voor ze ging slapen had ze het nog om, dus het moest ergens bij het bed liggen. Er was geen andere mogelijkheid. Het gaf haar een vreselijk gevoel om het dierbare voorwerp kwijt te zijn, het was één van de belangrijkste voorwerpen die ze in haar bezig had. Bovendien ook het enige belangrijke voorwerp dat ze kon verliezen. Ze mocht van geluk spreken dat haar herinnering aan haar broertje een tatoeage was, iets wat ze nooit kwijt kon raken doordat het op haar huid zat. Ondanks ze heel erg blij was met de tatoeage zou ze er waarschijnlijk geen tweede laten zetten, ééntje was genoeg voor haar. Dat was ook onmogelijk doordat ze vast zat in het huis.
Haar hart bleef paniekerig tekeer gaan tot ze Jack's stem hoorde en toen ze naar hem keek hij een wel heel erg bekend voorwerp in zijn hand had. Haar armbandje. Ze had nooit verwacht dat hij het ging vinden en het dan ook nog eens aan haar zou geven. Hij had haar -bij haar weten- nog geen enkele keer geholpen sinds ze zich in het huis bevond. Misschien één keertje, in het diner. Hij had haar geholpen toen ze tegen haar broertje moest liegen. Ze knikte door zijn vraag. Ze herkende het armbandje meteen, ook al had ze nog niet gekeken of de letter 'A' erin stond gegraveerd. Ze wist zeker dat het van haar was. Van wie anders? Addison nam het aan van hem. Het was aardig van hem dat hij het gevonden had en had gegeven, ook al zei ze dat niet. Hij vond het waarschijnlijk onaangenaam om aardig genoemd te worden aangezien hij dat ook bijna nooit was. "Dankjewel," zei ze. Ze was hem erg dankbaar en het was het minste wat ze kon zeggen. Ze vond het vreemd om Jack te bedanken, het voelde erg onnatuurlijk aan. Dat was wel logisch, hij was en bleef haar ontvoerder, ook al begon ze daar steeds minder erg in te krijgen. Ze begon het een beetje te accepteren dat ze vast zat in het huis. Bovendien kon het altijd erger.
Bijna meteen deed Addison het armbandje weer rond haar pols. Ze vroeg zich af hoe ze het kwijt had kunnen spelen. Het was waarschijnlijk uitgevallen toen ze sliep, ook al was er voorheen nog nooit zoiets gebeurd.
Addison bedacht zich dat ze nog wat moest doorgeven aan Jack. Ze moest hem wat vertellen over een gevecht. Een gevecht waar Addison nog nooit wat over had gehoord. Addison was er niet van verwonderd dat hij meedeed met gevechten, Jack bleef Jack.Toch vroeg ze zich af waarom hij aan gevechten deed. Niemand deed zoiets voor zijn plezier, toch? "Er belde trouwens een man vannacht, en ik moest van hem zeggen dat het gevecht voorbij was en dat je vervolgens moet komen opdagen," zei Addison. Ze had nog steeds geen idee waarover het ging, maar dat waren haar zaken niet. De man had verteld dat Jack wist waarover het ging en dat was het voornaamste. Of Jack blij werd van het feit dat ze de telefoon opgenomen had, was een ander verhaal. Ofwel zei hij er niets van en deed hij normaal, of hij gaf haar een preek dat ze zich niet mocht bemoeien met zijn privé zaken. Het was moeilijk om van te voren te weten wat Jack's reactie ging zijn. De ene keer kon hij heel normaal en rustig reageren, terwijl hij de andere keer juist heel bot en boos was. Ze had niets fout gedaan, ze deed het enkel uit goede bedoelingen. Anders bleef de man steeds doorbellen en zou Jack wakker worden door het gerinkel van zijn mobiel.
Het feit dat de man wist dat Addison een vampier was, liet ze achterwegen. Als ze dat tegen Jack vertelde, dacht hij ongetwijfeld dat ze hem beschuldigde. Addison wist dat Jack het niet had verteld tegen hem, daar ging ze van uit tenminste. Ze wist dat Jack een hekel aan haar had, hij haatte haar. Toch had ze het voorgevoel dat hij onschuldig was en iemand anders het had doorverteld. Natuurlijk had ze geen zekerheid. Ze beschuldigde niemand ervan. Ze vond het zelfs vreselijk om vals beschuldigd te worden.
{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met dank werd de armband van hem aangenomen, waaruit Jack opmaakte dat het was waarnaar ze zocht. Hijzelf vroeg zich ook af wat het er deed. Hij had nooit opgemerkt dat ze er een om had gehad. Maarja, sieraden waren nooit de dingen waar Jack zich in interesseerde. Hij was als maffiosi meer gesteld op dodelijke wapens en documenten dan een kostbare armband. Ieder zijn eigen ding. Hoe het dan van haar pols af was gevallen die nacht, wist hij zich niet te bedenken. Het leek hem toch dat een sieraad een goede sluiting had, zeker nu het een dure was. Die van Addison was echt zilver, af te leiden van de zware bedels en het feit dat het nog niet geroest was. Ofwel het moest een goede fake zijn natuurlijk.
"You're welcome." Hij hief zijn schouders wat op. Het voelde raar om het van Addison te horen, al vond hij het niet zozeer erg. Hij was er zo aan gewend om haterige reacties te krijgen dat het onverwachts kwam om haar hem te horen bedanken. Prettig vond hij het wel om een keer geen ruzie of een nutteloze discussie te hebben. Anders, dat was het wel. Addison was geen marteling om mee te leven als ze elke dag zo zou doen. Jack kon zich niet voorstellen dat hij ooit echt goed met haar overweg zou kunnen, maar zo kwamen ze al heel ver. Ze zou er nog erg lang zijn, bij hem in de buurt sinds hij haar in de gaten moest houden van Semion, en zijn kamer was van hen beide geworden. Zijn privacy was afgenomen, zijn laatste beetje bezittingen die hij voor zichzelf had, echter kon hij Addison daarvan geen schuld geven. Het was Semion Mogilevich wiens schuld het was. Daar zou Jack later wel op terugkomen. Hij wilde terug wat van hem was.
Wat hij daarna van haar hoorde was wat hem weer terugbracht bij zijn slechte humeur van die ochtend. De barstende hoofdpijn en misselijkheid hadden hem prikkelbaar gemaakt, tegenover alles wat hij niet wilde horen op een tijdstip als deze. Hij had verder ook geen boodschap van Stefano verwacht. Fronsend liet hij zijn blik glijden naar de iPhone op het nachtkastje aan zijn kant. "Het gevecht is.. over?" vroeg hij eerst wat warrig. Hij strekte zich wat uit en probeerde liggend bij zijn mobiel te komen, wat hij met veel gedoe voor elkaar wist te krijgen. Het beeldscherm opgelicht door tientallen gemiste oproepen van Stefano. Jack was nooit te laat. Nooit had hij een gevecht gemist; en juist de grootste klus waar hij lang op had gewacht, was degene waarbij hij afwezig was geweest. Zijn gezicht verhardde gelijk, begrijpend waarom zijn 'baas' het door had gegeven. Hij mocht blij zijn dat hij nog niet ontslagen was.
"Verdomme," vloekte hij luidop. Zijn mobiel weer met een klap op het nachtkastje neergelegd uit frustratie. "Waarom heb je me niet wakker gemaakt?" Hij keek geërgerd naar Addison. "What the hell were you thinking?" Hoe kon ze erop komen om zomaar een telefoontje te beantwoorden zonder ernaar te vragen? Ze had hem gewoon wakker moeten schudden. Het was belangrijk. Hij had het geld hard nodig en ze wist maar al te goed waarom. En wat liet haar denken dat ze sowieso aan zijn spul mocht zitten?
"Niemand kan ook een keer van mijn spullen afblijven," siste hij boos. Hij liet zichzelf chagrijnig terugvallen op het bed. De dag zat hem nu al niet mee, en hoe lang hadden ze er pas opzitten? Nog vele uren om te gaan met zijn verpeste stemming. Addison wist hem telkens wel weer zo te drijven dat hij alleen al kon ontploffen bij het minste wat ze zei. Zuchtend begroef hij zijn gezicht tussen zijn handen en de witte lakens op het bed.
"Daar gaat mijn geld."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een gefrustreerde zucht rolde over haar lippen door Jack's reactie. Een reactie die ze al verwacht had. Addison had hem juist laten slapen zodat hij een goede nacht rust zou hebben en nog wilde Jack per se dramatisch reageren. Hij was er erg goed in om van een mug een olifant te maken. "Omdat je geeneens in staat was om een normaal gesprek te hebben," zei Addison. Ze was getuige geweest van hoe dronken hij was. Zij wist dat het onmogelijk was dat hij een goed gesprek kon hebben met de man. Bovendien gunde ze hem een goede nacht rust, ze had gezien hoe vermoeid hij was. "Je kan trouwens ook gewoon normaal reageren. Je hoeft niet overal een drama van te maken." Soms lokte Addison de boze reacties van Jack uit, maar deze keer was het anders. Jack maakte het erger dan het hoefde te zijn. Addison had zijn mobiel in ieder geval niet stukgemaakt, dat had hij bij de hare wel gedaan. Addison probeerde alleen aardig te zijn en hem te laten slapen. That's it. Ze begreep dat hij het onprettig vond dat Addison haar bemoeide met privézaken. Addison had er zelf ook een hekel als mensen dat bij haar deden. Ze deed het uit goede bedoelingen, ook al was het blijkbaar anders overgekomen.
Ze wist dat Jack het geld nodig had, hij had haar over zijn schulden verteld. Het was zijn eigen schuld natuurlijk, Addison had niets met het feit dat hij schulden had te maken. Hij had het zichzelf aangedaan. Hij had het zelf verpest. Bovendien had hij zich moeten inhouden toen hij besloot om dronken te worden, dat was zijn eigen keuze.
Of Jack de afspraak die ze hadden gemaakt nog wist, wist ze niet. Ze hoopte van wel aangezien ze zin had in bloed. Nou ja, zin... Ze voelde dat ze het nodig had, ook al wilde ze geen bloed drinken. Ondanks ze een vampier was, klonk het nog steeds onsmakelijk in haar oren. Het smaakte anders dan dat ze het in de eerste instantie vermoedde. Het smaakte een heel klein beetje naar ijzer, maar uiteindelijk proefde het ook zoet. De nasmaak van bloed vond ze een stuk minder aangenaam. Zo onaangenaam dat ze de smaak geeneens kon beschrijven. Ze had gemerkt dat de smaak van het bloed afhing van de persoon. Het bloed van het meisje dat ze had vermoord, smaakte een stuk zoeter dan van de jongeman die haar gemarteld had. Waarschijnlijk lag het aan de bloedgroep. Hoe dierenbloed smaakte wist ze niet. Ze had nog nooit dierenbloed gedronken aangezien ze die mogelijkheid nooit had gehad. Iets wat erg normaal was, ze was immers slechts een aantal dagen een vampier. Er waren erg veel dingen waarover ze onwetend was. Dat was één van de redenen waarom ze erg graag wilde weten wie haar gebeten had. Ze wilde meer weten. Bijvoorbeeld over hoe ze haarzelf makkelijker kon beheersen en of er misschien iets was waardoor ze haar menselijkheid terug kon krijgen. Als er iets was waardoor ze weer menselijk kon worden, wilde ze het erg graag proberen. Zelfs als het haar eigen dood kon worden. Het kon zijn dat Addison het nooit kon proberen doordat ze zowat opgesloten zat in het huis. Misschien mocht ze wel weg omdat ze haar reden begrepen? Waarschijnlijk niet, daar waren haar 'huisgenoten' te onredelijk voor. Jack had haar duidelijk gemaakt dat als je je eenmaal in het huis bevond het bijna onmogelijk was om er weer uit te geraken. Niets was onmogelijk, maar Addison wist dat het moeilijk was om weer vrij te komen.
"Kan je je die afspraak die we gisterenavond hadden gemaakt nog herinneren?" vroeg Addison aan Jack. Het was niet vreemd als hij het vergeten was, hij was heel erg dronken. Misschien had ze er een heel klein beetje misbruik van gemaakt, maar hij moest zich eraan houden. Beloofd is beloofd. "We hadden afgesproken dat als ik je niet zou bijten, ik naar het bos toe mocht." Het zou geen poging om te ontsnappen worden, ze wist wat er met haar familie kon gebeuren als ze probeerde weg te gaan. Haar familie was erg belangrijk voor haar dus het was puur een manier om bloed te drinken.
{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ik had nog prima een gesprek kunnen voeren," zei hij protesterend terug. Werkelijk wist Jack het niet of het zo was, maar het stopte hem er niet van om tegen Addison in te gaan. Hoe groot kon het effect van de alcohol nou geweest zijn? Jack was liters sterke drank gewend. Hij kon het zich niet voorstellen dat hij een stuk of tien flessen naar binnen had gegoten. En al was het het geval dan betwijfelde hij nog of het verschil had gemaakt. Het was belangrijk om er deel te nemen, zeker nu Stefano een grote klus voor hem geregeld had. Nu hij niet op was komen dagen kon hij wel gedag zeggen tegen het grote geld. Datgeen wat hij juist nodig had gehad. Waarvoor sleepte hij zichzelf anders elke keer naar the Dungeon? Hij kwam er niet voor de gezelligheid.
"Look, you don't get it," siste hij gefrustreerd. Hij ging rechtop zitten met zijn rug tegen de muur, zijn hoofd naar achter geleund terwijl hij zijn ogen kortdurig sloot. Addison deed onwetend en het zorgde ervoor dat het enkel meer irritatie opleverde. Het leek hem toch te bedenken dat ze van zijn mobiel af had moeten blijven? Bij haar spullen, wat het dan ook was, bleef hij uit de buurt. Hij ging er echt vanuit dat ze genoeg respect kende om ervan weg te blijven. Zijn privé-zaken waren het waar ze zich mee dacht te moeten bemoeien. Hij had het voor zichzelf verpest, dat wist hij. Het liet haar deel in zijn afgang niet weggaan. Als ze hem gewoon had gewekt dan had hij misschien nog een excuus op kunnen zetten. Stefano was stug in de gang van zaken dus of het geloofwaardig over kwam was iets anders. Alsnog had het hem wellicht uit de put kunnen helpen. Addison wist van zijn schulden af, wat inmiddels geen raadsel meer was. Ze wist hoe hard hij de klussen nodig had. Hoe kon ze dan zoiets flikken?
"I needed that money. Very, very badly." Hij wreef in zijn ogen en liet vervolgens zijn handen op de matras rusten. Zijn blik teruggebracht bij Addison, wie hij strak aankeek. Hij haatte elk kleine beetje van haar persoonlijkheid die soms naar boven kwam. Zijn gelaat verbaasd bijgetrokken, hoewel het geenszins wat goeds betekende. Hij had dezelfde boosheid nog in zich zitten. Enkel nu was het ook verwarring wat erbij was gekomen. Waar had ze het over?
"Een afspraak?" vroeg hij suf. "Welke dan wel niet?" Hij begon intussen kleine rondes te draaien met zijn polsen die om de een of andere onduidelijke reden pijnlijk en stijf aanvoelden. Kleine, blauw/paarse plekken verspreid waarvan Jack geen geweten had hoe het er in hemelsnaam was gekomen. Addison moest hem die ochtend wel hebben. Zag ze dan niet in dat het geen goede timing was? Hij had al genoeg aan zijn hoofd om zich druk te moeten maken om haar geplande klopjacht. Bloed zoeken in een bos ging niet gebeuren. Evenals ontsnappingspogingen om van hen weg te komen. Niet alleen zij was degene met gevolgen; Semion zou hem vermoorden. Zonder twijfel was hij een dood man. Hem overhalen was zoals altijd slechts een verspilling van tijd.
"Je maakt een grap, toch?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld