Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De beloftes hadden zo mooi geklonken. Rhett had niet kunnen wachten totdat hij rustig met Linn in gesprek had gekund, zijn excuses aan had kunnen bieden, om vervolgens weer zijn eigen weg te gaan. Hij had ook wel geweten dat het heel wat gevraagd was, maar Rhi was behoorlijk oprecht op hem overgekomen. Onbewust had hij misschien al wel in de gaten gehad dat het te mooi voor woorden was geweest.
Rhett had geen idee wat er allemaal om zich heen gebeurde. Er was te veel om echt door te hebben hoe alles zat. Hij had Ashton herkent als iemand die ooit bij de groep van Linn had gehoord, waardoor hij had gedacht dat het allemaal wel goed had gezeten. Nu bleek echter wel dat vampiers heel snel hun rug naar iemand anders konden keren.
Rhi was hier duidelijk de bitch, die Rhett uit had genodigd alleen maar Linn zoveel mogelijk onderuit te halen. Daar was ze lang niet klaar. Al snel lag er een vampier in de kamer, die Rhett ook herkende. Iemand om wie Linn zich wel echt leek te bekommeren, want ze rende er meteen op af, ondanks dat ze van plan was geweest om zo snel mogelijk de ruimte verlaten.
Wat het hele plan ook was, Rhet was hier niet van gediend. Hij was de hele wereld over gereisd, alleen maar omdat zijn aanwezigheid er voor zou zorgen dat Linn zich vreselijk voelde. Terwijl hij hier juist was om het goed te maken, dat deel van zijn leven achter zich te kunnen laten. Linn dat hoofdstuk af te laten sluiten. Het was wel duidelijk dat het nodig was, maar het niet ging gebeuren.
Ondanks dat alle aandacht in de kamer nu naar Michael ging, wist Rhett dat het geen goed idee was om naar het tweetal te lopen. Hij was helemaal klaar met deze groep, alle mensen die het hele plannetje op hadden gezeten en hem hierin mee hadden gesleept.
Rhett rende dan ook op Rhi af, hij was veel sneller dan dat zij was. Voordat ze het echt door leek te hebben, wat hij precies aan het doen was. Had hij haar al tegen de bar aan geduwd en vond zijn hand zijn weg naar haar borstkas.
“Je hebt de verkeerde vampier gekozen om mee te fucken.” Bracht hij op een rustige manier uit. Hij was een makkelijk persoon. Hij zou veel voor mensen doen. Wilde mensen, zelfs vampiers, heksen en weerwolven helpen, maar wel als hij daarvoor respect terug kreeg. Iets wat Rhi hem niet had gegeven.
Op het moment dat hij haar hart eruit wilde trekken, leek hij zich te bedenken. Hij was hier om er voor te zorgen dat hij zijn fouten met Linn goed maakte. Misschien was dat nu goed door Rhi te vermoorden, maar het gaf voor haar alleen maar aan dat hij helemaal niets veranderd was in de tijd dat ze hem niet had gezien. Uiteindelijk wilde hij de vergeving nog wel, dus hij besloot zijn hand terug te halen.
Ondanks dat hij haar niet wilde vermoorden, wilde hij op het moment niet veel meer van Rhi horen. Er was misschien nog wel genoeg aan dit hele plan, maar hij wilde het einde er niet van weten. Daarom vonden zijn bloederige vingers haar hals, ondanks dat ze ondertussen wel had geprobeerd om terug te vechten. Rhett was heel wat sterker dan Rhi. Hij was immers eeuwen ouder.
“Die spelletje komen je nog duur te staan.” Zei hij nog tegen Rhi, voordat hij haar nek brak. Daardoor zou ze wel eventjes out zijn. Dan kon Linn er voor zorgen dat het goed ging met haar vriend. Daarvoor moesten ze wel eerste de andere vampier uit de weg werken. Iets zei Rhett dat het niet zo gemakkelijk ging, hij leek het namelijk geweldig te vinden om zijn vingers in het lichaam van de andere te hebben. Iedere keer als er een kerm van pijn over de lippen van Michael heen gleed, werd de grijns van Ashton alleen maar groter en groter.
“Dat is nou jammer Rhett. Rhi had nog zoveel leuke dingen te vertellen.” Rhett rolde met zijn ogen. Hij had hier echt geen zin in. Hiervoor was hij niet gekomen. Hij wilde niet in een hele vete worden getrokken. Hij had geen idee wat Linn precies had gedaan om Rhi zo pissig te maken, maar er was vast het een en ander gebeurd. Om hem daarvoor te gebruiken was niet oké en om er ook nog eens andere mensen in mee te slepen? Dat hoorde niet zo te gaan. Rhett had zijn problemen vaak genoeg met geweld opgelost, maar hij wist ondertussen ook wel dat het niet de beste manier was. Zeker niet als hij keek naar de mensen die hij zoveel mogelijk probeerde te helpen. Zij waren zovaak de dupe van oorlogen tussen mensen die graag de macht wilden hebben.
“Nu moet Michael het zelf maar gaan vertellen.” Ashton leek het allemaal geweldig te vinden dat hij op deze positie stond.
“Kom op, laat die jongen met rust. Ik weet niet wat Rhi allemaal heeft geregeld, maar dit was niet mijn bedoeling. Ik ben hier om te Linn te praten. Ondanks dat het wel duidelijk is dat ze dat niet wil. Ik wil me hier niet verder in mee laten trekken.” Rhett keek even om naar Linn, die alle emoties leek te verliezen. Er was angst te zien, zoveel verdriet, radeloosheid. Hij wilde haar niet alleen achterlaten, want zo had hij haar de vorige keer ook achter gelaten.
“En dan het beste missen? Echt niet?” Ashton wist dat ze hem beiden niet heel erg veel konden maken op het moment. Als Rhett naar hem toe zou stappen, kon hij hem zo aan. Maar het betekende ook dat Michael waarschijnlijk niet meer zou leven.
“Nou Michael, vertel Linn eens de waarheid over je vriendinnetje.” Ging Ashton verder, alsof Rhett helemaal niet meer in de kamer stond. HIj had ook al minstens tien keer overwogen om hier weg te gaan, maar dan zou hij het nooit goed kunnen maken met Linn. Niet dat er nu een grote kans was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Geschrokken had Linn toegekeken hoe Rhett naar Rhi toe was gerend. Hij had haar tegen de bar aangedrukt en zijn hand had gevaarlijk dicht bij haar hart gezeten. Diep van binnen had Linn gewenst dat hij haar hart in één ruk uit haar lichaam zou hebben getrokken en het had er ook op geleken dat hij dat van plan was geweest, maar uiteindelijk had hij dat niet gedaan. Hij was echter erg duidelijk geweest. Rhi had de verkeerde vampier gekozen om te betrekken in dit alles, wat Linn haar gedachten alleen nog maar meer in de war brachten. Rhett had Rhi haar nek omgedraaid, waardoor ze levenloos op de grond lag. Het was echter nog niet voorbij, want Ashton had nog altijd een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht. Zeker toen hij dwong om Michael iets te vertellen over zijn vriendinnetje.
Linn kon de pijn in de ogen van Michael zien. Het was meer dan alleen vervain in zijn lichaam en de vingers van Ashton in zijn borstkas. Wat Ashton precies met hem had gedaan, kon ze niet zien, maar hij had zoveel pijn en zij kon hem niet helpen. Het liefst wilde ze Ashton aan de kant duwen, zijn handen van zijn armen trekken zodat hij nooit meer zoiets zou kunnen doen. Maar als ze Ashton aan zou raken, zou Michael er geweest zijn. De wanhoop steeg naar haar hoofd en de tranen stonden in haar ogen. Haar woorden waren vermengd met snikken die ze binnen probeerde te houden en ondertussen was Rhett er nog steeds. Dat terwijl hij zelf nog had benadrukt dat Linn niet met hem wilde praten.
‘Ik- ik weet niet waar je het over hebt!’ wist Michael uit te brengen, maar die woorden waren overduidelijk niet wat Ashton had willen horen, want hij draaide zijn hand in Michael zijn borstkas, waardoor Michael opnieuw kermde van de pijn. Met zijn andere hand haalde hij een flesje uit zijn jaszak. Linn kon de geur van vers vervain al ruiken.
‘Natuurlijk weet je dat wel. Je hebt het er immers nog over gehad met Edyn, die zo lief was om het nog eens zo duidelijk te herhalen, dat Rhi en ik het ook konden horen,’ zei Ashton lachend. Met zijn vingers draaide hij de dop van het flesje en vervolgens gooit hij de vloeistof over Michael heen. Niet alles in één keer, zodat hij nog wat over zou houden om Michael mee te bedreigen. Linn zag de huid van Michael wegbranden onder het gevaarlijke kruid en zijn geschreeuw ging door merg en been. ‘Weet je het nu wel weer, Michael?’
Michael schudde enkel zijn hoofd. Of Ashton verzon dit alles bij elkaar, of Michael wilde het echt niet vertellen. ‘Vertel het haar, lafaard! Vertel wat jij en Naylene al jaren voor haar verborgen hebben gehouden. Dit is niet het enige wat ik bij me heb en ik kan me voorstellen dat het behoorlijk oncomfortabel wordt om hier te liggen, met al die splinters in je lichaam.’
Linn hield haar adem in, terwijl ze Michael zijn blik probeerde te vangen. Hij deed echter alsof ze niet bestond. Alsof ze niet eens in dezelfde ruimte waren.
Ashton kantelde het flesje al, maar Linn haar stem hield hem tegen: ‘Vertel het me, Mikey. Alsjeblieft!’ smeekte ze. Wat het ook was, wat voor groot geheim Ashton nu ook uit hem probeerde te krijgen, ze kon dit niet aan. Ze wilde niet toekijken hoe haar beste vriend werd gemarteld voor haar eigen ogen. ‘Het maakt me niet uit wat het is, maar wat het ook is. Het is het niet waard om jou te verliezen! Ashton zal niet stoppen tot je het zegt en als je blijft zwijgen, kan je doodgaan!’ smeekte Linn haar beste vriend door haar tranen heen. Ze wilde niet dat Michael voor haar eigen ogen zou overleiden, zeker niet als het afhing van een geheim of een verhaal.
‘Zie je? Ze wil het graag weten,’ drong Ashton aan. ‘En ze heeft gelijk. Ik zal je doden en dan vertel ik het haar zelf wel. Dus het is aan jou de keuze, Mikey.’ De bijnaam die Linn en Naylene aan hem hadden gegeven, kwam spottend uit de mond van Ashton.
Eindelijk keek Michael op naar Linn. Zijn gezicht zag er alles behalve fraai uit. Hij was zwak en dat zorgde er voor dat de wonden op zijn gezicht minder snel heelden. Linn wilde hem helpen, maar ze wist niet hoe. Als dit de enige manier was waarop Ashton hem met rust zou laten, dan zou ze aan moeten horen wat hij te vertellen had. Ze zag aan zijn ogen dat hij het niet wilde vertellen, maar ze knikte hem toe. Hij moest. Ze hadden momenteel geen andere keuze.
‘Nay…’ Michael had het er moeilijk mee, merkte Linn. ‘Linn, het spijt me zo. Het spijt ons. Dit is niet hoe het naar voren had moeten komen en ik heb geprobeerd om het haar al veel eerder te laten vertellen, meerdere keren, maar-‘
‘Lul er niet zo omheen!’ snauwde Ashton hem toe, waarna alsnog het laatste beetje inhoud van de fles met vervain over Michael zijn lichaam heen ging.
‘Wat is er met Naylene?’ vroeg Linn. Ze had geen idee waar Michael het over had, waar hij op doelde als hij zei dat hij had geprobeerd om Naylene te overtuigen om het eerder te vertellen. Naylene had geen geheimen voor haar. Ze waren vriendinnen, misschien zelfs wel zussen. Er was niets wat hen van elkaar zou kunnen scheiden en de geheimen die ze met elkaar hadden gedeeld, hadden hun vriendschap alleen maar sterker gemaakt.
‘Nay is niet alleen een vampier,’ bracht Michael zachtjes uit. ‘Maar ook een heks. Net als Desh en-,’ hij werd onderbroken door zijn gehoest. Linn zag dat het bloed langs zijn lippen naar beneden druppelde. Zijn eigen bloed. ‘Desh en Ellie,’ maakte hij uiteindelijk zijn zin af.
‘Kijk, was dat nou zo moeilijk?’ Ashton liet Michael los. Zijn hand verdween uit zijn borstkas en hij kwam overeind. ‘Ik zal jullie alleen laten. Misschien is het een goed idee om Naylene eens uit te nodigen.’ Hij liep naar het levenloze lichaam van Rhi en nam haar met een vlugge beweging in zijn armen, waarna hij de bar verliet. Plotseling was het stil, behalve het snelle geadem van één persoon, waarvan Linn al snel besefte dat het haar adem was.
Ze wist niet wat ze zojuist had gehoord. Of ze echt had begrepen wat Michael haar had verteld. Naylene was niet slechts een vampier. Ze was net zoals Desh en Ellie, de twee weerwolven. Linn wilde het niet geloven, want dat zou betekenen dat haar beste vriendin het voor haar achter had gehouden, voor meer dan vijfhonderd jaar lang. Naylene zou nooit zo lang tegen haar kunnen liegen. En waarom zou ze het Michael wel vertellen en haar niet?
Linn liep naar Michael toe en knielde bij hem neer. Ondanks dat ze hem wilde helpen, was er een deel van haar boos op hem. Boos, omdat hij het niet aan haar had willen vertellen. Boos, omdat hij dit geheim met zich mee had willen nemen het graf in. Want Ashton zou niet zijn gestopt en dat had hij ook geweten.
Ze koos er voor om te zwijgen tegen Michael. In plaats daarvan pakte ze zijn telefoon uit zijn broekzak en zocht ze het nummer van Naylene op, wie ze een berichtje stuurde: Ik heb hulp nodig. Kom naar de bar van Luke. Ze legde de telefoon naast zich neer. Voor Michael zou Naylene vast snel genoeg komen.
Linn veegde de tranen van haar wangen, maar er kwamen snel nieuwe voor in de plaats. De brief die Luke haar had geschreven, was waarschijnlijk nep geweest en vol leugens. Rhett was hier en deed haar denken aan alle nare dingen die ze door hem mee had moeten maken en nu bleek dat Michael gemarteld was door Ashton, maar ook nog eens jaren tegen haar had gelogen. Samen met Naylene. De persoon die ze het meeste vertrouwde in de hele wereld.
‘Linn?’ De stem van Rhett was het eerste geluid wat Linn hoorde, op haar eigen adem na. ‘Het spijt me. Ik kwam hier echt met de intentie om mijn excuses aan te bieden en ik dacht dat jij er klaar voor was om dat aan te horen.’ Linn schudde haar hoofd. Ze hoefde zijn excuses niet. Zeker nu niet. ‘Als je je ooit bedenkt, ga dan naar de heksen. Ze weten wie ik ben en ze kunnen me altijd bereiken.’
Linn klemde haar lippen op elkaar en hield haar ogen dicht, wachtend totdat Rhett vertrokken was. Pas toen ze alleen met Michael in de ruimte was, begon ze te huilen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Naylene was het een normale werkdag geweest. Ze had nog wat onderzoek moeten doen voor een zaak die ze volgende week af moest ronden, door met haar collega’s om tafel te zitten. Ze had haar dag dan ook op die manier ingevuld, todat haar telefoon op was gelicht en aan had gegeven dat ze een berichtje had gekregen. Hetgeen wat in het berichtje had gestaand, had haar meteen zorgen gebaard.
Michael was in de bar van Luke geweest en had hulp nodig gehad. Dat laatste was nog niet zo erg geweest. De locatie had er er echter voor gezorgd dat Naylene meteen van haar stoel op was gestaan. Ze had Michael proberen te bellen, maar ze had er geen gehoor op gekregen, wat haar zorgen alleen nog maar meer aan had gewakkerd.
De bar van Luke was vroeger misschien een plaats geweest waar de vrienden graag waren gekomen om stoom af te blazen, ze hadden er biertjes gedronken, lekker gegeten en heel wat gelachen. De laatste paar maanden stond de bar op één van de plaatsen waar ze beter niet hadden kunnen komen. Rhi had haar klauwen behoorlijk diep in Luke gezet en geen van hen had haar op welke manier dan ook uit willen lokken. Dat Michael zich nu in de bar bevond en hulp nodig had, zorgde ervoor dat Naylene van het slechtste uitging.
Zo snel als ze had gekund, had Naylene haar spullen bij elkaar gepakt. Ze had haar baas nog snel kunnen vertellen dat ze een noodgeval had thuis, voordat ze uiteindelijk haar weg had gemaakt naar de bar.
Daar aangekomen merkte ze al dat er helemaal niets klopte aan het gebouw voor haar. Het was rustig. Er waren geen mensen. Toch was er wel een gehaaste ademhaling en zelfs gehuil te horen en drong de geur van vervain haar neusgaten binnen, het zorgde voor een rilling over haar hele lichaam. Ze bang voor wat ze aan zou treffen aan de andere kant van de deur, maar ze had geen tijd om er over na te denken en rende dan ook naar binnen.
Binnen snapte Naylene helemaal niet meer wat ze voor zich zag. Het lichaam van Michael lag in het midden van de zaal, waar normaal tafels hoorden te staan, waar mensen hoorden te eten, genieten en te lachen. Michael was er vreselijk aan toe, overal was bloed te zijn, er waren open wonden en hij leek echt moeite te hebben met ademhalen.
Zo snel als Naylene kon rende ze naar haar vriend toe, naast wie ze neerknielde. Ze nam zijn gezicht in haar handen, om er voor te zorgen dat hij wat rustiger zou worden. Ergens durfde ze te wedden dat hij een zacht verontschuldig naar haar fluisterde, maar die was zelfs voor haar vampieroren haast niet te horen.
“Ssht. Het komt wel goed.” fluisterde ze hem zachtjes toen. Ze wist niet wat ze moest doen, wat er überhaupt was gebeurd, maar ze was nu hier en ze zou er wel voor zorgen dat het allemaal goed zou komen met hem.
Pas op dat moment merkte Naylene dat het gehuil dat ze net had gehoord, niet van Michael was gekomen. Een eindje verderop zat Linn tegen de bar aan, alsof het helemaal niets was. Alsof Michael hier niet dood lag te gaan. Iets wat voor behoorlijk wat woede bij Naylene zorgde. Michael had hulp nodig en Linn had hem die al deels kunnen geven! Ze was dan wel aan het huilen en normaal gesproken was Naylene meteen naar haar vriendin gestapt om Linn in haar armen te nemen te vertellen dat alles goed zou komen. Waar het verdriet nu ook over ging, het was belangrijker dat ze Michael hielpen.
“Waar slaat dit op Linn! Je had Michael al kunnen helpen! Het boeit me niet waar die tranen voor zijn, die komen later wel!” Linn haar verdriet hoorde niet boven het leven van Michael te gaan. Dat was ook de reden dat Naylene niet meer naar haar vriendin keek, maar haar ogen richtte op de het lichaam van Michael. Ze zag al snel dat er genoeg open wonden waren, wat gek was voor een vampier. De wonden werden echter opgehouden door stukjes hout.
Voorzichtig probeerde Naylene ter werk te gaan, ze koos één van de wonden, waar ze het stukje hout pakte. Meteen op het moment dat ze het hout aanraakte, leken haar vingers echter te verbranden. Vervain. Natuurlijk! Nu ze het stukje vast had, trok ze het er toch snel uit en gooide ze het weg. Ze wist echter niet hoe ze de rest er ooit uit zou moeten krijgen.
“Echt?” Vroeg Linn, door snikken heen. “Net zoals dat geheim van je vast wel later kwam of niet?” Ondanks dat Naylene de woorden wel hoorde, keek ze niet naar het gezicht van Linn. Op het moment was Michael veel belangrijker dan dat. Het gezicht van Michael gaf haar echter al wel aan wat hier aan de hand was. Linn wist waarschijnlijk van haar geheim af. Hoe, was geheel onduidelijk, maar dat was de reden dat Linn aan het huilen was geweest. Iets wat Naylene alsnog een egoïtische zet vond, als Michael hier dood lag te gaan.
“Michael ligt hier dood te gaan.” Naylene begon zich echt wanhopig te voelen, want ze kreeg wel echt het idee dat Michael op het randje van de dood lag. Ze wist niet wat er nog meer in zijn lichaam stak, maar als het in de buurt kwam van de wonden die hij had, betekende het niet veel goed. Eén splinter met vervain die te dicht bij zijn hart kwam betekende dat het einde.
“Waarom laat je het niet gewoon zien?! Ik wil het zien. Heel hem dan!” Naylene schrok van het geschreeuw van Linn. Dit was niet wat ze op het moment kon gebruiken.
“Ik kan niet zomaar...” Mompelde Naylene. Ze kon niet magische alles uit hem halen. Ze kon heel erg veel voor hem betekenen, maar ze zou niet zomaar alles uit hem kunnen toveren, dat moest ze er zelf uithalen en dat zou haar zelf ook heel erg veel pijn doen. Ze kreeg het idee dat er ook vervain door zijn aderen stroomde, wat alles alleen maar moeilijker maakte. Het enige wat op het moment in haar op kwam, was dat ze zijn bloed vrijwel helemaal moest laten verdampen, zoals ze laatst met Ashton ook had gedaan. Het zou Michael echter wel heel erg veel pijn gaan doen en daarbij moest ze er nog voor zorgen dat de splinters nog uit zijn lichaam kwamen, wat haar weer pijn zou doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Normaal gesproken had Linn haar beste vriend willen helpen. Ze had het zelfs geprobeerd, maar zodra ze haar vingers rond een wond had gelegd, had ze haar vingertoppen verband aan de vervain. Ashton had zich uitgeleefd op Michael en normaal gesproken had ze het vreselijk gevonden, maar alle emoties liepen door elkaar. Linn had Michael willen helpen, maar er hadden zoveel gedachten door haar hoofd gespookt. Naylene was een heks, maar ook een vampier. Michael had het geweten. Edyn had het geweten. Ashton en Rhi ook. Iedereen, behalve zij. Ze had moeten weten hoe lang Michael het al had geweten. Misschien had hij het pas gehoord van Naylene. Misschien wist Naylene het zelf ook nog niet al te lang, maar niets was minder waar. Michael had het zelfs al geweten voordat hij een vampier was geweest, wat betekende dat hij het al zo’n honderd jaar van had geweten. En in die honderd jaar had hij het nooit aan haar verteld. Evenals Naylene. Waarschijnlijk was ze net zoals Ellie nu was. Magisch, maar alleen met de magie van anderen in zich. Wat betekende dat Naylene had gelogen toen Linn haar, honderden jaren geleden, had gevraagd of ze een heks was geweest.
De gevoelens hadden haar overspoeld en was tegen de bar aangekropen. Ze had niet naar Michael kunnen kijken en ze had zich haast willen verstoppen voor Naylene, die ieder moment binnen had kunnen komen. En toen ze binnen was gekomen, had Naylene alleen maar naar haar geschreeuwd. Alsof het haar schuld was dat Michael er nog steeds zo bij lag. Dat was het niet. Het was Naylene haar schuld. Als zij het nooit geheim had gehouden, dan was dit nooit gebeurd. Het geheim was eindelijk naar boven gekomen en nu moesten Naylene en Michael daar beide de prijs voor betalen.
‘Wat kan je niet zomaar?!’ vroeg Linn aan haar. ‘Ik heb gezien dat heksen mensen kunnen helen, ik was erbij toen een aantal heksen een vampier beter wisten te maken. Dus wat kan jij niet, Nay? Want als ik Michael moet geloven, dan kan je precies doen wat heksen ook kunnen doen!’
Linn wist niet wat ze moest geloven, of waar ze op dit moment op hoopte. Het liefst wilde ze dat Ashton, Michael had gedwongen om iets te verzinnen. Om iets te vertellen wat haar pijn zou doen en dat Michael het niet had willen vertellen, omdat het toch niet waar zou zijn en hij haar alleen maar onbedoeld pijn zou doen. Ze wilde dat haar vrienden niet tegen haar hadden gelogen, voor al die jaren achter elkaar.
‘Stop met schreeuwen, Linn! Ik kan niets doen als jij zo naar me schreeuwt!’ zei Naylene, die wanhopig naast haar vriend op de grond zat. ‘Je had hem best kunnen helpen. Je had iets kunnen doen! Hij heeft pijn!’
Linn schudde haar hoofd. Ze had het geprobeerd. Ze had Michael willen helpen, maar ze had het niet meer gekund op het moment dat hij haar had verteld dat hij hier al honderd jaar vanaf wist. Hoe graag ze hem ook had willen helpen, want ze gaf ontzettend veel om hem, was er een gevoel in haar lichaam geweest wat haar tegen had gehouden. En nu Naylene het haar kwalijk naam dat ze niks had gedaan, dat ze Michael niet had geholpen terwijl hij misschien wel op het randje van de dood balanceerde, wilde ze het liefst alleen maar in het gezicht van heet beste vriendin schreeuwen. Al was ze dat misschien niet eens meer.
‘Verstoor ik je magische juju met mijn geschreeuw? Prima, dan ben ik wel stil! Als dat betekent dat ik te zien krijg dat Michael gelijk had, dan doe ik dat!’ Linn sloeg haar armen over elkaar en keek afwachtend naar Naylene. Ze wist niet wat er zou gebeuren, waar ze op wachtte, maar ze wilde het zien. Als ze haar bewijs zou hebben, dan zou ze genoeg weten voor de komende tijd. Naylene bleef zitten en hield haar mond, waardoor de frustratie bij Linn toenam in haar lichaam. Ze deed niets, ze deed zelfs niet iets om Michael te helpen. ‘Toe dan! Laat zien dat je al die tijd tegen me gelogen hebt. Dat je iedereen in vertrouwen hebt genomen over wat je bent, behalve mij!’
Naylene opende haar mond, waarschijnlijk om Linn erop te wijzen dat ze stil zou blijven. Iets wat ze nu niet had gedaan. Ze leek zich echter te bedenken, want ze draaide zich om naar Michael. Linn zag hoe ze haar handen op zijn borstkas legde. Ze schudde haar hoofd. Ze probeerde haarzelf te overtuigen dat Naylene niet ging doen waar Linn nu om had gevraagd, dat ze zich enkel om Michael bekommerde en dat ze probeerde om de splinters in zijn lichaam te vinden.
Linn kende de woorden die gebruikt werden in spreuken. Ze had zo vaak gezien hoe de heksen te werk zien gaan, dat ze verschillende woorden herkende. Dat ze uit Naylene haar mond kwamen, was echter iets nieuws. Het klonk haast niet meer als de stem van Naylene. Dat terwijl het een stem was die Linn haast elke dag had gehoord, voor een groot deel van haar leven. Het was haast alsof iemand de woorden op televisie uitsprak, of dat iemand op de radio in een vreemde taal praatte. Het was echter Naylene die de woorden gebruikte en Linn kon zien dat er iets gebeurde aan het lichaam van Michael.
Dus hij had de waarheid gesproken. Naylene was vampier, maar ook een heks. En hij had het al honderd jaar geweten. En Ashton en Rhi hadden er ook kennis van gehad. Zelfs Edyn. Iemand aan wie Naylene een hekel had, had het eerder geweten dan zijzelf. Linn zag niet in waarom ze dit nooit had verteld. Waarom ze haar niet in vertrouwen had willen nemen. Betekende hun vriendschap dan zo weinig? Had Linn gefaald? Wat had zij in godsnaam fout gedaan dat niet alleen Naylene, maar ook Michael zo tegen haar hadden gelogen?
Naylene had haar ogen gesloten en was verwikkeld in een ingewikkelde spreuk, die waarschijnlijk Michael zou helpen. Ondanks dat ze opgelucht was dat Michael het wel zou redden, kon ze het niet aan om te zien waar ze om had gevraagd. Ze wilde niet zien dat het belangrijkste deel van haar leven, met de belangrijkste mensen erin, allemaal één grote leugen was.
Terwijl Naylene al haar energie stak in het redden van Michael, slipte Linn stilletjes de bar uit. Ze wilde haar vrienden de komende tijd niet meer zien. Ze wilde vrijwel niemand meer zien en het liefst wilde ze ook niets meer voelen. Want niets voelen was beter dan ervaren dat iedereen haar had bedrogen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Honderden jaren was haar geheim veilig geweest. Ze was altijd voorzichtig geweest met wie ze het had gedeeld. Mensen die dicht bij haar hadden gestaan hadden het geweten. Zij hadden het één voor één moeten verdienen om haar hele verhaal te kennen. Linn had daar onder moeten vallen. Naylene had wel eens op het punt gestaan om het haar beste vriendin te vertellen, maar iedere keer waren er genoeg andere gedachten geweest die haar tegen hadden gehouden.
Naylene was in 1492 opgepakt omdat ze er van was verdacht een heks te zijn. Ze was nooit echt een heks geweest. Ze had wel degelijk magische krachten gehad. Daar had ze echter alleen bij kunnen komen met behulp van anderen. Om zelf spreuken te kunnen gebruiken, had ze magie van anderen af moeten tappen en aangezien ze heksen had gekend, had ze daar wel mee kunnen oefenen.
Juist omdat Naylene om was gegaan met een groep heksen, was zij op een avond opgepakt, terwijl de rest van haar vrienden vrijuit hadden kunnen gaan. Op dat moment was het enige wat ze had kunnen doen, roepen om hulp. Linn was diegene die haar de hulp had geboden. Wel met de vraag of ze echt geen heks was geweest. Daar was de leugen tegenover haar beste vriendin begonnen.
Naylene had precies geweten wat er zou gebeuren als Linn een vampier van haar zou maken. Een onuitputtende bron aan magie, die er voor zorgde dat ze haar krachten eindelijk had kunnen gebruiken zoals bedoeld waren. Naylene, blij dat ze haar leven had behouden, had op dat moment echter besloten dat Linn nooit achter haar leugen had mogen komen. Ze had in het begin dan ook zoveel mogelijk afstand proberen te doen van haar krachten. Toch was het al snel duidelijk geweest hoeveel ze het wel niet nodig hadden gehad. Bijvoorbeeld in de vorm van daglichtringen.
Eenmaal opgegaan in haar leugen, had Naylene het niet meer aan Linn kunnen vertellen. Juist omdat ze deze pijn had voorspeld. De twee leefden nu meer dan vijfhonderd jaar samen, terwijl Linn nooit helemaal had geweten wie Naylene precies was.
Nu was het geheim eruit. Op het moment kon Naylene zich er echter niet heel erg veel zorgen om maken, ondanks dat ze wel een idee had hoe Linn van dit alles wist. Dat bewijs lag nu ook voor zich. Niemand zou Michael zo erg toetakelen, behalve Ashton. Zeker na wat er onlangs tussen hen was gebeurd.
Naylene was zo druk bezig met haar spreuk, dat ze niet eens echt door had dat Linn de ruimte had verlaten. Het gesnik was afgestorven, samen met al het vreselijke geschreeuw. Toch was haar vriend het enige waar ze zich op had gefocust. De vervain moest uit zijn bloedbaan, daarna zou al het hout uit zijn wonden moeten en vervolgens moest hij ook nog genoeg bloed hebben om weer te kunnen helen. Iets wat heel veel pijnlijke gebeurtenissen samen waren.
Nu Naylene het eerste beetje bloed uit het lichaam van Michael had gehaald, leek het haar een goed idee dat ze deze plaats verlieten. Ze wist niet wie naar binnen kon komen, daarbij had ze bloed nodig en op het moment was zelfs zij in staat om iemand van de straat af te plukken als dat zou betekenen dat ze er voor kon zorgen dat het beter ging met Michael.
Zo voorzichtig mogelijk pakte ze Michael op, al merkte ze al wel aan hem dat het hem heel erg veel pijn deed. Ashton had hem heel erg goed te pakken gehad. Op het moment had ze echt een hekel aan de man van wie ze eens zoveel had gehouden. Ze wist dat hij het niet op Michael had en vice versa, dat betekende echter niet dat hij dit had moeten doen. Op het moment hoefde ze hem niet te zien, want dan zou ze Ashton echt terugpakken.
Door haar snelheid, duurde het gelukkig niet lang om haar weg naar de rand van de stand te vinden. Het grote huis leek behoorlijk leeg te zijn. Naylene hoopte niet dat dit de plaats was waar Linn ook naar toe was gegaan, want anders zou ze weer van alles naar haar hoofd krijgen, terwijl het nu wel belangrijk was dat Michael zou herstellen. Daarbij hoopte ze dat Edyn ver weg was, want dat gezeik kon ze nu helemaal niet aan haar hoofd hebben.
Het bijna levenloze lichaam van Michael werd al snel op het zachte bed van Naylene gelegd. Ze streek even door zijn haar, om hem vervolgens een kus op zijn voorhoofd te geven. Er moest zoveel gebeuren, er zou zoveel pijn op zijn gezicht komen en dat kwam allemaal door Naylene. Zij was immers diegene die de pijn weg wilde halen, maar het voelde ook als haar fout dat Ashton er überhaupt voor had gekozen dat hij Michael wilde aanvallen.
Naylene pakte een armbandje, die ze ooit van Michael had gekregen, van haar dressoire. Ze legde hem voorzichtig in de hand van Michael. “Voordat je alle kralen hebt geteld, ben ik weer terug.” Fluisterde Naylene. Ze wist dat ze hem nu even alleen moest laten, maar het was voor een goed doel en ze zou zo snel mogelijk weer terug zijn.
Zo snel als ze kon rende ze door het huis naar de kelder. Op dit moment vervloekte ze de sloten die voor de deuren zaten daardoor was ze veel langer bezig om bij de bloedzakken te komen, die Michael zo had nodig had.
Met genoeg zakken in haar armen, rende Naylene weer terug naar boven. Daar zorgde ze er voor dat de kamer opslot was en dat er niets te horen was en dat anderen hen niet konden horen. Ze had geen zin in een schreeuwende Linn of een flippende Edyn. Zelfs niet in de goed bedoelde adviezen van Brayan waren niet welkom.
Doordat het zakken met bloed waren, zou het wat langer duren voordat Michael zou genezen. Het rechtstreeks uit de ader drinken was veel beter geweest, het was echter nog niet iets wat Naylene over haar hart kon verkrijgen. Ze maakte de eerste opening los en bracht die naar lippen van Michael, zodat hij er van kon drinken.
Naylene zelf kon even adem halen. Er moest zo nog genoeg gebeuren, terwijl ze al bekaf was, maar voor Michael zou ze door blijven gaan tot ze er zelf bij neer zou vallen.
“Je moet zo even aangeven of je denkt dat de vervain uit je bloed is, anders moet ik de spreuk nog een keer doen, voordat ik verder kan met de wonden.” Die konden pas echt helen als het vervain helemaal uit zijn lichaam was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Michael was het een normale dag geweest. Hij had uitgeslapen en had het bed zo goed als leeg aangetroffen. Naylene had moeten werken vandaag en ook de rest van het huis was behoorlijk stil geweest. Het voelde alsof alles langzaamaan weer normaal begon te worden. Rhi had zich afzijdig gehouden, Ashton had niets meer van zich laten horen en ook Edyn leek geaccepteerd te hebben dat het niets tussen hen zou worden. Van wat Michael wist, bracht ze nu erg veel tijd door met Brayan. Iets waar Michael oprecht blij mee was, want hij gunde haar wel het beste. Zeker omdat hij deels verantwoordelijk was voor het leven dat ze nu had.
Om Naylene een beetje te verrassen, was hij tegen het einde van de middag de stad in gegaan, naar hun favoriete stripboekenwinkel. Hij en Naylene waren dol op de getekende verhalen, die in alle soorten en maten kwamen. Michael kon zich nog goed herinneren dat ze samen Japans waren gaan leren, door middel van het lezen van de verschillende manga-verhalen. Toch bleven de Amerikaanse comics erg bijzonder. Michael wist precies welke comics Naylene volgde en hij had van alle comics de nieuwste uitgave voor haar gekocht. Het was niet veel, maar hij wist dat Naylene er erg blij mee zou zijn. Vaak wisselden ze hun comics ook nog uit als ze klaar waren.
Het tripje naar de stripboekenwinkel had echter een hele andere wending gekregen toen Michael buiten had gestaan. Hij was overvallen door Ashton. Ondanks dat Michael sterker was geweest, had Ashton wat wachter de hand gehad om hem te verzwakken. Michael kon zich nog herinneren dat hij weg was gezakt in een steegje. Het eerste wat hij zich daarna herinnerde, was dat hij wakker was geworden in het appartement van Luke, terwijl Ashton lachend naar hem had gekeken.
Daarna was het vooral een vage waas van herinneringen aan elkaar. De vervain, de splinters die Ashton in zijn wonden had gedrukt, de behoorlijke klap die hij had gemaakt toen hij de bar binnen was gevallen en het geschreeuw en gehuil van Linn waren de dingen die het meeste naar boven kwamen drijven, samen met de bezorgde stem van Naylene.
Hij was zelfs nauwelijks bij zinnen toen Naylene hem terug had gebracht naar huis en hem de opdracht had gegeven om de kralen van de armband te tellen. Hij kon nauwelijks bewegen. Zijn huid voelde als schuurpapier tegen zijn botten aan en zijn spieren voelden alsof ze ieder moment konden knappen. En dan was er nog de brandende pijn van de wonden over zijn hele lichaam, die open werden gehouden door de splinters die Ashton erin had drukt. Alsof dat nog niet erg genoeg was geweest, waren ze ook nog eens ondergedompeld in vervain, waardoor het Michael des te meer pijn deed.
Michael merkte nauwelijks dat Naylene terug was in de kamer. Het leek allemaal ver van hem af te gebeuren. Pas toen hij de eerste druppels bloed proefde, leek zijn bewustzijn langzaam terug te keren. Het deed pijn om zijn arm op te tillen en zijn vingers om de zak te klemmen, maar hij wist dat hij zo snel mogelijk bloed naar binnen moest werken.
Met ogen gesloten dronk hij de hele zak leeg, waarna hij die naast het bed liet vallen. Hij keek op naar Naylene. Zijn zicht was wazig, maar hij zag haar rode haren en hij kon zich voorstellen hoe haar bezorgde ogen er nu uitzagen.
‘Nay, het spijt me zo…’ fluisterde hij. Michael was bereid geweest om Naylene haar geheim voor altijd bij zich te houden. Er waren zeker momenten geweest waarop hij aan haar had gevraagd om het aan Linn te vertellen. Ze had het verdiend om te weten en Naylene was degene die het aan haar had moeten vertellen. Michael had maar al te goed geweten waar Ashton het over had gehad toen hij hem had gedwongen om over zijn vriendinnetje te spreken en Linn te vertellen wat ze al die tijd geheim had gehouden, maar hij had Naylene niet willen verraden. Hij was bereid geweest om zijn mond te houden, ook als dat had betekend dat Ashton zijn grip om zijn hart zijn dood zou zijn geworden.
Het was het geschreeuw en gehuil van Linn wat hem uiteindelijk tot iets anders had doen besluiten. Hij hield van Linn. Op een andere manier dan van Naylene, maar hij hield van haar. Ze had hem gesmeekt om het te vertellen en ze had gevonden dat het geheim zijn leven niet waard was geweest. En misschien was het dat ook wel niet. Nu was het geheim echter eruit. Linn wist het. Ze was er zelfs zo door aangedaan dat ze hem niet had geholpen. Hij kon haar eigenlijk ook niks kwalijk nemen. Hij had een eeuw tegen haar gelogen, samen met Naylene.
‘Sssh, het geeft niks,’ verzekerde Naylene hem, terwijl ze zacht door zijn haar streek en hem een nieuwe zak met bloed gaf. Michael wilde aangeven dat het wel gaf, maar in plaats daarvan nam hij enkel de zak met bloed aan. Hij had haar geheim verteld, aan Linn. De enige persoon die het nog niet had geweten, en die het misschien ook nog wel niet had mogen weten. En Linn? Michael kon zich niet eens indenken hoe zij zich nu zou moeten voelen, met alles wat er omheen was gebeurd. Niet alleen hun vriendschap liep nu gevaar, maar ook de hele dynamiek van de groep.
‘Maar Linn-‘ Michael probeerde te praten, maar Naylene stopte hem. ‘Je moet me vertellen of je denkt dat de verain uit je bloed is, Michael.’
Michael knikte voorzichtig. Hij dacht van wel. Het was moeilijk te zeggen, omdat de splinters ook doordrenkt waren met vervain en het daardoor alsnog in zijn bloed zou kunnen zitten. Hij voelde zich echter al wel iets beter dan voorheen, dus hij hoopte dat één spreuk van Naylene voldoende was geweest. Ze was vast al moe door wat ze had moeten doen, en Michael wist dat het nog lang niet klaar was.
Naylene nam zijn hand vast. ‘Goed blijven vasthouden, oké? Doe je ogen maar dicht en laat niet los.’ Hij voelde hoe Naylene haar vingers verstrengelde met de zijne en gewillig deed hij zijn ogen dicht. Hij wist wat Naylene op het punt stond om te doen en hij kon haar alleen maar bedanken voor de afleiding die ze hem zou bieden, terwijl ze ondertussen de splinters uit zijn lichaam zou trekken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De rust van het bos was heerlijk. Naylene had altijd kunnen genieten van de natuur om haar heen. Het had haar altijd goed gedaan, soms haar krachten kunnen helen. Voor haar was het een plaats waar ze graag kwam om even rustig na te kunnen denken. Daarom hadden zij en Linn vaak een plaats gekozen in de buurt van het bos.
Nu had de groep voor het bos gekozen omdat het de meest veilige plek was. Vampierjagers hadden ze uit de stad verdreven, waardoor Naylene en Linn geen andere plaats hadden geweten dan het bos, ergens ver weg van de bewoonde wereld. Een plaats je heel erg van pas was gekomen, omdat er een derde vampier bij was gekomen.
Michael was nog niet heel erg lang vampier, een paar maanden geleden had Naylene hem veranderd, na heel wat smeken en mede door de gevolgen van de Spaanse griep.
Een jonge vampier was moeilijk in bedwang te houden. Er was maar één ding wat door het hoofd ging: bloed. Zoveel mogelijk bloed en het maakte niets uit wat daar voor moest gebeuren. Dat was de reden dat de groep zich nog steeds schuil hield in het bos. Dit was een plaats waar haast geen mensen kwamen, zeker niet zo diep in het bos. Dat hield daarmee in dat Michael niet in de verleiding zou komen en misschien iemand aan zou vallen.
Vandaag was maar weer eens het bewijs geweest dat ze een goede keuze hadden gemaakt. Naylene was zelf door het bos gaan wandelen, toen zich het meeste af had gespeeld, maar toen ze terug was gekomen had ze gezien hoe Michael op de grond was gewerkt door Linn, wie vervolgens op zijn rug was gaan zitten. Er hadden smeekbedes van Michael geklonken, hij had meer bloed gewild. Linn had hem dat niet willen geven. Naylene kon alleen maar voor zich zien wat voor chaos dat had veroorzaakt voordat ze binnen was gekomen.
Naylene had haar eigen principes, als zij op de plaats van Linn had gestaan, had ze Michael ook geweigerd. Dat betekende niet dat ze niet met hem te doen had. Ze wist dat Linn dat ook zeker deed. Nu had ze Michael echter even weg willen nemen uit het huisje. Het was een veilige plaats, een goede plek voor een nieuwe vampier. Ze kon echter ook begrijpen dat hij er helemaal gek werd.
De twee vrienden waren een stak gaan lopen door het bos. Linn, wie duidelijk niet veel zin had gehad in een wandeling, had nog wel gevraagd of ze mee moest. Naylene had haar echter verteld dat ze het wel zou redden met de jonge vampier. Ze was heel wat ouder, wat betekende dat ze sneller en sterker was. Als Michael weer werd overgenomen door zijn lust naar bloed, zou Naylene hem snel kunnen stoppen. Ook op hele andere manier dan Linn wist.
Naylene had echter vertrouwen in Michael. Hij had nog wat bloed gekregen voordat ze weg waren gegaan. Iets wat er voor had gezorgd dat hij in een behoorlijk goed humeur was geweest. De roodharige vampier had geprobeerd om het nog wat beter te maken. Ze had willen laten zien het zijn van een vampier om veel meer ging dan de bloedlust. De snelheid, de kracht. Er waren zoveel goede dingen aan hun bestaan en Michael stond nog maar aan het begin van al die ontdekkingen.
Wanneer het had gekund, had Naylene, Michael uitgedaagd tot een klein wedstrijdje. Ze waren samen door het bos gerend. Waren samen in bomen geklommen en hadden vooral veel gelachen. Op een gegeven moment waren ze zelf bij een veel te hoge heuvel aangekomen, waar ze als twee kleine kinderen vanaf waren gerold.
Naylene was blij dat ze de lach weer op Michael zijn gezicht kon zien. Het leek veel te lang geleden. Op sommige dagen voelde ze zich schuldig om wat ze had gedaan. Michael had er dan wel zelf voor gekozen, hij had een vampier willen worden. Hij wilde de rest van zijn leven delen met haar en Linn. Toch was Naylene diegene die het uiteindelijk had gedaan, zij had hem veranderd en had daarmee ook alle lasten op zijn schouders gelegd. Daarom probeerde ze wel te doen wat Linn zei, Michael zoveel mogelijk zijn eigen gevoelens uit laten zoeken en hem niet in verwarring brengen.
Daardoor leek het voor Naylene wel lang geleden dat ze echt iets samen hadden gedaan. Al waren het maar de gesprekken die ze vroeger hadden gehad, toen ze elkaar net hadden leren kennen of het feit dat ze samen rustig konden zitten. Naylene met een boek, terwijl Michael zijn eigen dingen deed. Nu kon het weer even en het liefst wilde Naylene het niet aan zich voorbij laten gaan. Ze wilde zoveel mogelijk genieten van dit moment.
Naylene had zicht gekregen op een groot meer dat een behoorlijk eind van het huisje af lag. Ze wist zeker dat Linn hen niet meer kon horen en dat gaf haar toch een soort van vrijheid.
“Kom we gaan zwemmen!” Ze hadden behoorlijk had gerend, wat betekende dat ze beiden wel wat afkoeling konden gebruiken. Het was heerlijk weer, zelfs midden het bos, waar normaal gesproken het bladerdek er wel voor zorgde dat de warmte tegen werd gehouden.
Zonder echt te wachten op een antwoord van Michael, rende Naylene al naar het meer. Daar trapte ze haar schoenen uit. Ze werkte zich uit de broek, die eigenlijk voor een man was gemaakt, die ze al snel boven op haar schoenen legde. Vervolgens knoopte ze haar blouse los en liet ze die voorzichtig van haar schouders afglijden.
In haar ondergoed liep Naylene het water in, wat al snel zo diep was, dat haar lichaam er volledig in verdween. Het koude water zorgde voor zachte kippenvel, maar het was een fijne manier. Alsof alles even van haar af werd gespoeld, alle zorgen die tot aan vandaag in haar hoofd rond waren gespookt.
“Kom op! Het water is heerlijk!” Naylene keek om naar Michael, die twijfelend naar het water leek te kijken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was één van de miserabele dagen geweest in Michael zijn leven als vampier. Het was de eerste keer dat zijn dagelijkse dosis bloed niet voldoende was geweest. Zijn lichaam had altijd gehunkerd naar meer, maar de eerste paar maanden had hij het redelijk goed kunnen maskeren. Hij had kunnen doen alsof de honger er niet was geweest, maar vandaag was hem dat niet meer gelukt. Het was niet genoeg geweest en hij had meer gewild. Toen Linn hem had geweigerd dat te geven, was er een ruwe honger in hem losgekomen die hij nog nooit eerder had gevoeld. Hij had er zelfs niet van begrepen, maar alles in zijn lichaam had geschreeuwd om bloed. Elke zenuw, elk ledemaat, elk zintuig. En hoe vaker Linn zijn verzoek had geweigerd, hoe meer gefrustreerd hij was geworden.
Het was zelfs op het punt gekomen dat hij had geroepen dat als Linn het hem niet had willen geven, hij het zelf wel ergens zou zoeken. Echter, nog voordat hij het huisje uit had kunnen rennen, had Linn hem al vastgepakt en op de grond gedrukt. Ze had hem verteld dat hij zich verschrikkelijk had gedragen, als een imbeciel en dat de bloeddorst naar zijn hoofd was gestegen. Michael had op zijn beurt behoorlijk wat vuile woorden in de mond genomen over Linn, terwijl hij onder het lichaam van Linn had gesparteld. Ze was veel kleiner en slanker dan dat hij was, maar hij had haar niet van zich af kunnen krijgen. Om hem rustig te houden, was Linn op zijn rug gaan zitten. Met één hand had ze zijn armen vastgehouden, terwijl ze in haar andere hand een boek had gehad. Linn had net zo lang willen blijven zitten, totdat Michael zijn rust weer had gevonden.
Uiteindelijk hadden ze nog steeds zo gelegen toen Naylene weer thuis was gekomen. Michael had gehoopt dat ze hem zou steunen en Linn zou vertellen dat dit niet de manier was om met hem om te gaan, maar Naylene had enkel naar hen gekeken, waarna ze zich om had gekleed. Iets wat ze vaker deed als ze terug kwam uit de stad.
Achteraf begreep Michael wel waarom Linn had gehandeld zoals ze dat had gedaan, en hij had zijn oprechte excuses aan haar aangeboden. De woorden die hij had gebruikt, waren niet netjes geweest. Zeker niet tegenover de persoon die hem de afgelopen maanden zoveel had geholpen. Niet alleen met zijn nieuwe leven, maar ook met andere zaken. Zonder Linn had hij zich nooit durven vertonen op de feestjes waar zij en Naylene hem mee naar toe hadden genomen. Gelukkig had Linn zijn excuses geaccepteerd. Ook zij wist hoe verschrikkelijk het was om als nieuwe vampier door het leven te gaan, en zij had helemaal niemand gehad om haar te weerhouden van het maken van fouten.
Naylene had echter, op haar eigen manier, gezien dat Michael nog steeds niet lekker in zijn vel had gezeten. Daarom had ze hem meegenomen het bos in. Ze had hem uitgenodigd om met haar mee te rennen. Ondanks dat het voor Michael eerst behoorlijk gek had geklonken, had hij het wel gedaan. Toen hij eenmaal de snelheid in zijn lichaam had gevoeld, en de kracht waarmee hij zich af had kunnen zetten, had hij begrepen waarom Naylene dat had willen doen. Het rennen zorgde voor een fijn gevoel, haast alsof ze vrij waren.
Daarnaast voelde het alsof het te lang geleden was dat hij tijd alleen met Naylene door had gebracht. Hij wist dat er een reden voor was, hij kon er alleen niet zijn vinger op leggen. Hij was haast nooit alleen met Naylene in het huisje. En als hij dat al was, dan zorgde Linn ervoor dat ze zich altijd snel weer bij hen voegde. Ze had zojuist ook aan Naylene, niet aan hem, gevraagd of ze mee had gemoeten. Uiteindelijk had ze dat niet gedaan, waardoor Michael en Naylene eindelijk weer eens een moment alleen kregen.
In de buurt van het meer had Naylene geroepen dat ze zouden gaan zwemmen. Naylene had al enthousiast haar kleding uitgetrokken, waardoor Michael zich meteen om had gedraaid. Ondanks dat hij al maanden met de twee vrouwen samenwoonde, had hij hen nog nooit in hun ondergoed gezien. Geen enkele vrouw zelfs. Naylene zou dan de eerste zijn. Pas toen hij hoorde dat ze in het water was gesprongen, durfde hij zich weer om te draaien. Het water om haar heen verdoezelde het feit dat ze enkel haar ondergoed aan had. Maar wetende dat het wel zo was, deed dat Michael zich erg ongemakkelijk voelde. Daarom wendde hij zijn ogen af en richtte hij deze op het water, waarin de hemel zich weerspiegelde.
Naylene riep dat hij ook in het water moest komen, omdat het heerlijk was. ‘Ik kom er zo aan!’ riep hij terug naar haar, terwijl hij bedenkelijk keek naar zijn eigen kleding. Het was de eerste keer dat hij een vrouw zich had zien uitkleden, maar het zou ook de eerste keer zijn dat een vrouw hem in minder dan de bovenkleding zou zien. Hij was nooit aan dat deel van zijn leven toegekomen en hij had gedacht dat het ook nooit meer zou gaan gebeuren. Als vampier had hij nieuwe kansen, maar het voelde vreemd dat hij dit soort momenten nu zou delen met Naylene.
‘Zou je je misschien om kunnen draaien?’ vroeg Michael aan Naylene. Ze deed het zonder er over door te vragen, wat Michael waardeerde. Zodra hij de rug van Naylene zag, samen met haar rode haren die in het water gleden als een waterval aan vuur, trok hij langzaam zijn eigen kleren uit. Hij legde ze naast die van Naylene en liep langzaam het water in.
Michael had vroeger vaker gezwommen, dus hij wist hoe het moest. Hij kon zich echter niet herinneren dat het water zo om zijn lichaam heen had gevoeld. Zelfs het kleinste beetje stroming voelde hij, net zoals de verschillen in temperatuur. Het was echter niet onprettig. De kiezelstenen onder zijn voeten verdwenen langzaam, maar hij bleef op een veilige afstand van Naylene.
‘Je mag je nu wel omdraaien,’ gaf Michael aan, omdat Naylene nog altijd met haar rug naar hem toe stond. Hij glimlachte wat nerveus toen ze dat deed. Er hing een serieuze, gespannen sfeer. Michael wist niet goed wat te doen, zeker niet toen Naylene dichterbij kwam. Hij wist niet wat hij van haar verwachtte. Zeker niet toen ze hem recht in de ogen aankeek.
Het volgende wat hij zag, was een gold van water dat op hem af kwam. Hij hoorde het gelach van Naylene. Verbaasd schudde Michael zijn natte haren uit zijn gezicht en wreef hij in zijn ogen, om zijn zicht vrij te maken. Naylene keek hem grijzend aan, wachtend totdat Michael haar terug zou pakken.
‘Oh, daar kom je niet zo makkelijk mee weg,’ zei Michael lachend, die vervolgens met zijn vlakke handen op het water ketste, om zo Naylene te bedelven onder het meerwater.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De momenten tussen hun tweeën waren de laatste tijd zeldzaam geweest. Naylene had het gemist om alleen met Michael te zijn. Ze wist dat het een reden had dat Linn wilde dat ze voorzichtig deed rondom haar vriend, maar op sommige momenten wilde ze niet liever dan dicht bij hem kruipen op hem een knuffel te geven. Iets waar ze weer vanaf zag op de momenten dat ze Linn in haar richting zag kijken.
Gevoelens waren voor een jonge vampier moeilijk. Ze gingen alle kanten op. Ondanks dat de meeste gedachten vast over bloed gingen, kon het zo maar zo zijn dat gevoelens voor iets heel anders aan werden gezien dan dat ze eigenlijk bedoeld waren. Linn was bang dat Michael verliefd zou worden op Naylene, of denken dat hij gevoelens voor haar had, terwijl het in werkelijkheid alleen maar de wil naar bloed was.
Vandaag had Michael, Naylene haar aandacht nodig gehad. Ze had aan hem kunnen zien dat het wel weer wat beter was gegaan. HIj had in ieder geval gedaan alsof dat het geval was. Diep van binnen had hij zich lang nog niet goed gevoeld.
Gelukkig kon Naylene merken dat dit alles hem goed deed. Ondanks dat Linn het er vast geen goed woord over te zeggen had hoe ze hier nu in het water stonden. Waarschijnlijk vond ze het niet oké dat de twee elkaar in enkel hun ondergoed zagen. Niet dat er op het moment zo heel erg veel te zien was.
Normaal gesproken was Naylene niet een wilde bras. Ze was bij Michael en dat gaf voor haar eigenlijk al een soort van comfortabele omgeving. Dat maakte dat ze zich zeker genoeg voelde om in haar ondergoed rond te zwemmen. Al snapte ze wel dat het voor Michael nog wennen was. Het was de eerste keer dat ze elkaar op deze manier zagen, dat hij een vrouw überhaupt op die manier zag en en andersom.
Na heel wat water in elkaars gezichten te hebben gegooid, was de hele sfeer om geslagen. Van een spanning die er toch een beetje had gehangen, was er nu vooral veel gelach geweest. Naylene had het niet kunnen laten om nog meer water in de richting van Michael te gooien en op zijn beurt had hij weer hetzelfde gedaan. Zo was het een tijdje door gegaan, totdat ze beide lachend hun armen in het water hadden laten vallen.
Naylene liet zich langzaam achterover vallen, zodat ze uiteindelijk op het water dreef. De zon was al gaan liggen op het moment dat ze door het bos hadden gerend, dat betekende echter niet dat de warmte mee was genomen. Het was een heerlijk avond om buiten door te brengen.
“Ik ben blij dat we even naar buiten konden.” Naylene kwam vaak genoeg buiten, maar ze wist ook wel dat Michael zou snappen dat het om hen beiden ging. Ze ging vaak genoeg naar de stad in de buurt. Zelf moest ze natuurlijk aan haar bloed komen en ze moest zorgen dat ze iets mee kon nemen voor Michael. Ze wilden niet te veel thuis hebben, zeker niet als dingen zoals vandaag zich voor konden doen.
Verder was Naylene druk bezig met de lokale bibliotheek. Het was iets wat ze jaren geleden op had gepakt. Waar ze kon probeerde ze haar geld zoveel mogelijk in de bevolking te steken. Zeker sinds ze had gezien dat er nog steeds genoeg mensen waren die niet hadden leren lezen of schrijven. Dan was een bibliotheek juist een plaats die de gemeenschap nodig had.
“Nay?” Michael was ondertussen ook op zijn rug gaan liggen. Naylene hoopte dat hij zich niet ongemakkelijk voelde, omdat er nu toch weer delen van hun lichaam te zien waren. Zelf was ze meer bezig met de lucht boven haar. Boven het meer hingen honderden sterren.
Naylene humde zachtjes, zodat Michael zijn verhaal kon doen.
“Hoe was het voor jou? Toen je net vampier werd bedoel ik.” Naylene was altijd zo eerlijk mogelijk geweest tegenover Michael. Hij wist over haar leven voordat ze vampier was geweest. Ze had hem verteld wat er soms door haar hoofd heen was gegaan, hoe ze haar krachten op sommige momenten met moeite in had moeten houden. Nooit had ze hem echt verteld hoe het voor haar was geweest toen Linn haar net had veranderd.
“Moeilijk.” Gaf Naylene eerlijk toe. “Het verlangen naar bloed is iets wat ik me nooit in had kunnen denken?” Het was vreselijk geweest en ze kon zich maar al te goed in denken hoe Michael zich nu voelde. Zij had echter nog moeten drinken uit iemands ader, omdat zij en Linn toen nog een betere oplossing hadden gevonden. Op sommige momenten was dat helemaal verkeerd gegaan.
“Maar er veranderde ook zoveel in mijn lichaam. Ik wist niet wat ik aan moest met alle krachten?” Het was alsof alle kracht zich ineens in haar lichaam had gebundeld. Alsof het erin was geschoten en het had er ook meteen weer uit willen komen. Naylene had soms echt niet geweten wat ze er mee aan had gemoeten.
“Ik moest soms naar het bos, gewoon om alles eruit te laten. Het was echt zwaar, het moest er gewoon uit, maar in het begin had ik echt nog geen idee hoe het precies moest?” Ze had wel wat spreuken geweten, ze had heksen gekend en vanuit daar was ze verder gaan bouwen. Ze had zichzelf heel wat geleerd, maar er waren ook anderen die haar hadden geprobeerd te helpen. Dat terwijl ze alles geheim had moeten houden voor Linn. Iets wat ze nog steeds deed.
“Het ergste vond ik de schuld?” fluisterde Naylene nadat ze even stil was geweest. “Ik had tegen Linn gelogen en ik vond het echt heel erg moeilijk?” Het was niet iets wat Linn had verdiend, dat deed ze nu nog steeds niet. Naylene wist echter ook dat ze het Linn niet kon vertellen. Hun hele vriendschap was begonnen met een leugen en als ze dat nu zou bekennen zou alles uit elkaar vallen. Dat terwijl de groep elkaar juist zo nodig had. Ze waren immers net twee van hun mensen verloren.
“Het wordt beter. De dorst wordt minder, het blijft altijd aanwezig, maar er is mee te leven. Alle andere dingen zijn zoveel sterker. Mooier, soms ook moeilijker, maar het is zeker de moeite waard. Ik ben Linn nog iedere dag dankbaar dat ze me heeft veranderd, dat ze me een nieuwe kans heeft geboden.” Iets wat Naylene nu ook bij Michael had gedaan. Daar zou ze ook nooit spijt van krijgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wereld om hem heen voelde anders, mooier. Hij zag meer verschillende details in de natuur, waardoor hij het ook meer zou kunnen waarderen. Zelfs in de waas van bomen en struiken had hij de geuren nog kunnen ruiken, en de verschillende bladeren nog kunnen zien. Het was een wonderlijk iets, het vampier zijn. Hoe moeilijk het misschien ook kon zijn.
Michael begreep niet heel goed wat precies de reden was dat hij en Naylene nu minder tijd doorbrachten. Hij wist dat het niet aan Naylene lag, en ook niet aan hem. Naylene had altijd graag bij hem gezeten, zodat ze hadden kunnen praten en vice versa. Het was Linn die soms, letterlijk, tussen hen in stond. Michael had het geaccepteerd, omdat hij verwachtte dat er een logische redenatie achter het gedrag van Linn zat. Misschien was ze bang dat er meer tussen hen was, maar Michael zou haar kunnen verzekeren dat hij niet van plan was om Naylene het hof te maken. Het was niet alsof hij er nog nooit aan had gedacht, maar aan de andere kant was het ook Naylene. Een vrouw met zoveel schoonheid en kennis als zij, verdiende iemand die op alle fronten daarop aan zou sluiten. Dat zou hij zeker niet doen. Dat gezegd hebbende: hij was erg blij dat ze nu eindelijk een moment samen hadden.
Wellicht had Michael niet hele tactisch nagedacht over zijn vraag. Naylene was niet alleen veranderd in een vampier toen Linn haar bloed had gegeven. Ze was daarmee ook een heks geworden. Michael vond het, om toe te geven, nog steeds een behoorlijk onduidelijk begrip. Een vampier die ook magische krachten had. Naylene had het hem wel uitgelegd. Zelf was ze geen heks geweest, maar ze had wel magie van een ander af kunnen nemen. Omdat ze een vampier was geworden, had ze toegang tot een soort magische energie in haar eigen lichaam. Iets wat ze vast wel had geweten op het moment dat Linn haar had veranderd, maar of ze er ook echt op voorbereid was geweest? Waarschijnlijk niet.
In stilte luisterde hij naar haar verhaal. Hij snapte wat hij bedoelde met de bloedlust. Michael had in zijn dagen op straat vaak genoeg verlangd naar eten en drinken, maar nooit op zo’n manier. De bloedlust was intens, deed dingen met je waarvan je dacht ze nooit te doen. Michael had immers nooit gedacht dat hij zo naar Linn had kunnen schreeuwen, maar dat had hij wel gedaan. Alleen maar omdat hij zoveel had verlangd naar meer bloed.
‘Dat is wel heel anders,’ gaf Michael toe, toen Naylene over haar magische krachten begon. Hij liet zijn vingers ondertussen door het koele water glijden. Zijn ogen had hij gericht op de sterrenhemel. Zelfs die leek mooier. Het leek haast alsof hij de verschillende kleuren blauw kon onderscheiden in de lucht, en hij meer sterren kon zien. Het waren details waar hij eerder nog nooit zo op had gelet. Als hij Naylene zo hoorde praten, was dat ook niet geheel ongewoon. Er gebeurde zoveel in het lichaam van een nieuwe vampier, en in zijn gedachten, dat de omgeving er eigenlijk niet meer toe deed.
Zijn ogen gleden voorzichtig naar Naylene toen ze vertelde dat ze veel schuld had gevoeld. Schuld tegenover Linn, omdat ze vanaf het begin af aan al had gelogen tegen de vrouw. Michael begreep wel waarom Naylene zo had geredeneerd. Als ze de waarheid aan Linn had verteld, had Linn zich wellicht omgedraaid en had ze Naylene niet geholpen. Michael kende niet veel vampieren die ook magische krachten hadden, en volgens Naylene was het ook geheel ongebruikelijk. Hij had Linn er ook nog nooit over horen spreken, dus waarschijnlijk had zij er ook helemaal geen weet van.
‘Ik heb het idee dat het nu al de moeite waard is,’ zei Michael zachtjes. Hij was nog lang geen volledige vampier, niet zoals Naylene en Linn. Hij kon op het moment niet functioneren in de samenleving zoals zij dat deden, maar vampier zijn voelde veel beter dan zijn voorgaande leven. Als mens had hij niks meer gehad. Geen vrienden, geen familie. Geen huis om naar toe te komen, geen eten en drinken. Uiteindelijk had hij Naylene en Linn gehad, en Peter en Fearne, maar de Spaanse griep had een einde aan alles kunnen maken.
‘Als mens had ik geen toekomst meer. Niks om voor te leven. Althans, voordat ik jou tegen kwam. Jij hebt me weer een leven gegeven. Letterlijk.’ Het was een geheim dat Naylene zijn hart had laten stoppen met magie. Dat was iets wat Linn ook niet te weten zou mogen komen. Want het was wederom iets wat met Naylene haar geheim te maken had. Naylene had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om hem op een andere manier te vermoorden en eigenlijk was Michael daar erg blij mee. Hij had zelf nauwelijks iets gemerkt van zijn dood. Zijn hart was gewoon langzaamaan gestopt. Het had haast gevoeld alsof hij in slaap was gevallen.
‘Maar zou je het dan nooit aan Linn willen vertellen?’ vroeg Michael aan Naylene. Hij snapte heel goed dat het nu misschien al te laat was. Van wat hij wist, was Naylene al vierhonderd jaar op deze aarde, eigenlijk al langer. Maar ze kende Linn al minstens zo lang. Dat betekende dat ze vierhonderd jaar tegen haar had gelogen. Daar kwam je niet zomaar van terug. Een vriendschap zou dat niet gemakkelijk overleven, maar het was wel Linn? Michael was aan het begin misschien wat bang geweest voor haar, maar ze had een erg groot hart. Zeker voor de mensen die ze er in sloot. Ze zou misschien even woedend zijn op Naylene, maar Michael kon zich niet voorstellen dat ze er nooit uit zouden kunnen komen met z’n tweetjes.
‘Ik denk niet dat daar nu nog een tijd of plaats voor komt,’ gaf Naylene toe. ‘Ze heeft het me ooit gevraagd, en mijn antwoord was gelogen.’
‘Maar, het is Linn,’ bracht Michael in als argument. ‘Jullie zijn al zo lang bevriend. Ik kan me niet voorstellen dat ze er, uiteindelijk, niet mee zou kunnen leven. Ik zie elke dag hoeveel ze van je houdt en hoeveel ze om je geeft. Misschien dat ze er wel boos om wordt, maar ze zal je nooit aan de kant zetten?’
Naylene bleef een tijdje stil, alsof ze zijn woorden nog eens in haar hoofd afspeelde. Michael bleef op zijn rug drijven, zijn ogen gericht op de hemel boven zich. Zijn hand zocht echter door het water naar die van haar. Uiteindelijk vond hij hem, waarna hij zijn vingers verstrengelde met de hare.
‘En als je het haar wil vertellen, dan ben ik er bij.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met haar vingers verstrengeld in de zijne, liet Naylene zichzelf in het heerlijke zachte bed zakken. Het moment wat ze net aan Michael had laten zien om er voor te zorgen dat hij zich wat rustiger zou voelen, had behoorlijk wat overeenkomsten met hoe het nu ging. Zeker nu Naylene er wat meer over na ging denken.
Al die jaren geleden, Michael was net vampier geweest, hadden ze het over het onderwerp gehad. Het schuldgevoel waar Naylene over had gesproken, begon haar nu echt op te breken. De gevoelens waren altijd in haar gebleven. Ze had het vreselijk gevonden wat ze Linn aan had gedaan. Toch had ze nooit een goed moment gevonden om het haar te vertellen.
Toen Michael net vampier was geweest, had Naylene als redenatie gehad dat ze net een deel van hun familie hadden gemist. Zo was er altijd wel iets geweest. De laatste vijftig jaar had Naylene het al helemaal neit meer durven te vertellen. Ashton was diegene geweest die haar altijd goed duidelijk had gemaakt wat anderen van haar zou vinden. Wat Michael op sommige momenten van haar kon vinden. Dat er maar één iemand was die haar echt accepteerde zoals ze echt was en dat hij diegene was.
Hoe vaak Naylene de praatjes had geloofd, wist ze nu maar al te goed dat Ashton haar niet accepteerde. Er was één iemand die dat wel deed, volledig, al vanaf het begin. Diegene lag nu naast haar.
Ondanks dat Naylene niet precies wist hoe haar geheim eruit was gekomen, wist ze wel zeker dat Ashton er iets mee te maken had. Hij had zich uitgeleefd, niet alleen op Michael. Naylene kon zich niet indenken dat ze ooit van het monster dat hij nu was, gehouden had. Aan de andere kant, was dit misschien hetgeen wat zij uit had gelokt. Waardoor dit alles in principe haar fout was.
Naylene draaide zich iets bij, zodat ze naar het lichaam van Michael kon kijken, ondanks dat ze het gevoel had dat haar ogen ieder moment dicht konden vallen. Van wat ze wist had ze alle wonden langsgelopen. Ze had ieder stukje hout er met haar handen uitgetrokken, wat voor haar natuurlijk ook een behoorlijke kwelling was geweest, toch had ze niet aan zichzelf proberen te denken. Michael had de pijn de hele tijd gevoeld, dan had zij de pijn aan haar vingers wel even aangekund.
Op het moment had Naylene zelf haar rust nodig. De spreuken die ze had gebruikt, waren uitputtend geweeest. Ze hadden zoveel van haar getrokken dat ze zich echt zwak voelde. Wat betekende dat ze wat bloed zou moeten drinken, daarna goed zou moeten slapen, waarna het in de ochtend wel weer goed zou gaan.
Het enige wat op het moment door haar hoofd heen ging, was echter Linn. Ze wilde niet aan rust denken. Waar ze de gedachten naar Linn net helemaal weg had gedrukt, ze was zelfs boos op haar vriendin geweest, waren ze nu volop terug.
“Ik kan niet geloven dat Linn het weet.” Mompelde Naylene. Natuurlijk was het ooit wel de bedoeling geweest om het Linn te vertellen. Met het jaar dat het geheim stil was gehouden, was het echter moeilijker geworden om het echt te vertellen. Het had haar namelijk echt heel erg veel pijn gedaan, dat wist Naylene. Dat bleek nu ook maar. Ze was zo gekwetst geweest dat ze Michael niet eens had willen helpen.
“We moeten haar vinden.” Naylene kwam al overeind. Het was van belang dat ze Linn zo snel mogelijk zouden vinden. Dan kon Naylene haar het een en ander uitleggen. Ze zou ondertussen vast heel veel geschreeuw moeten incasseren, maar dat was dan maar zo.
Om Linn te vinden, zou Naylene een locatiespreuk uit kunnen voeren. Daarvoor moest ze echter wel iets van Linn hebben, net zoals een kaart. Daarbij wist ze nog niet eens of het wel zo makkelijk was. Linn wist het een en ander van magie. Als ze echt alleen wilde zijn, zou ze zich ook bedenken dat Naylene nu met gemak een spreuk kon gebruiken om haar op te speuren.
Voordat Naylene van het bed kon stappen, werd er echter aan haar hand getrokken, zodat ze weer terug viel tegen Michael aan.
“Je moet nu eerst rusten.” Naylene wist maar al te goed dat Michael gelijk had. Hij moest precies hetzelfde doen. DIt was echter niet het moment om rustig in bed te blijven liggen, zelfs niet omdat ze beiden bij moesten komen. Michael mocht van haar blijven liggen, ze had liever dat hij dat deed, omdat hij echt nog bij moest komen van dat alles. Zelf kon ze het echter niet aan om hier nog een hele tijd te blijven, denkend aan hoe Linn haar wel niet haatte. Daarbij was ze een beetje bang voor hetgeen wat Linn zou gaan doen.
“Maar Linn moet het hele verhaal horen. Ik weet niet wat daar allemaal net is gebeurd, maar ik denk dat ze wel iemand kan gebruiken.” Naylene vond het het een moeilijke keuze, want Michael was ook door een hel heen gegaan. Ze had geprobeerd het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken, maar natuurlijk bleef de pijn hem nog wel bij. Alle gebeurtenissen die zich in de bar af hadden gespeeld. Er kwam een tijd dat Naylene precies wilde weten wat er was gebeurd, maar dat was niet nu? Nu wilde ze het liefst naar Lin.
“Je kent Linn, ze heeft eerst tijd voor haarzelf nodig. En jij hebt dat ook.” redeneerde Michael, Naylene tegen. Ze wist ook wel dat hij gelijk had. De emoties die nu door LInn haar lichaam heen gingen, waren was vreselijk. Naylene wilde die tegen gaan, maar daar kon ze waarschijnlijk zelf ook niet veel aan doen. Het moest eerst langzaam zakken.
“Het voelt gewoon niet goed om hier te blijven, terwijl ze daar ergens is. Ik voel me zó schuldig.” Fluisterde Naylene zachtjes. Dit was allemaal haar schuld. Ze had het eerder moeten vertellen.
“Niet alleen om Linn. Alles wat Ashton heeft gedaan...” Naylene gaf uiteindelijk een beetje in en liet haar hoofd op de borstkas van Michael rusten. Al snapte ze niet eens heel erg goed waarom hij haar op het moment nog dicht tegen zich aan wilde hebben. Door haar had iedereen pijn, dat terwijl ze er niet eens bij was geweest. Hoe Ashton, Michael en Linn de bar had gekregen wist Naylene niet, maar er was vast genoeg aan vooraf gegaan. Ze wilde er niet eens aan denken hoe lang Michael pijn had moeten lijden, alleen maar door Ashton.
“Het spijt me zo.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het is niet jouw schuld,’ suste Michael zijn vriendin. Dat was het ook niet. Ashton was degene die hem toe had getakeld. Michael wist ook wel dat hij enkel het doelwit van Ashton was geworden omdat Naylene altijd al had getwijfeld tussen de twee mannen. Ook als Michael zich aan had geboden als een normale vriend. Ashton had het nooit kunnen hebben. Dit keer was het een win-win situatie geweest voor Ashton. Hij had Michael kunnen pijnigen, waarmee hij ook Naylene dwars zou zitten én hij had Michael kunnen gebruiken om zowel hemzelf als Linn te chanteren. Het was een behoorlijke ingewikkelde situatie geweest en Naylene wist er nog niet eens het fijne van, maar het was niet haar schuld. Michael weigerde om het haar te laten geloven.
‘Ashton zou niet-‘
‘Ashton zou hebben gedaan wat Ashton zou doen, als hij dat wil doen,’ stopte Michael haar zin. Ze kenden Ashton maar al te goed. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd had, dan was daar geen ontkomen meer aan. Ashton had zijn zinnen jaren geleden al op Michael gezegd. Ze hadden elkaar al meerdere keren toegetakeld, maar Ashton vocht gemener dan Michael. Dat was de reden dat de jongere vampier hem keer op keer te slim af was en Michael het verloor.
Voorzichtig streek Michael met zijn vingers door de rode haren van Naylene. Het kostte hem nog veel moeite om te bewegen, ondanks dat Naylene en haar magie wonderen hadden verricht. Hij voelde zich al stukken beter dan een uur geleden, maar zijn geest was nog lang niet bijgekomen van wat er precies was gebeurd. Hij kon nog nauwelijks bevatten wat er precies was gebeurd, hoe het allemaal was verlopen. Het voelde allemaal alsof er een film in zijn hoofd werd doorgespoeld, waardoor hij slechts enkele seconden van het hele verhaal aan zich voorbij zag gaan.
‘Wat is er eigenlijk precies gebeurd?’ vroeg Naylene aan hem. Michael snapte haar vraag. Ze had alleen gezien wat Ashton en Rhi achter hadden gelaten. Een huilende Linn, Michael die zich nauwelijks had kunnen bewegen. Ondanks dat hij in zijn hoofd aan Linn had gesmeekt om hem te helpen, nam hij haar het niet kwalijk. Ze was er achter gekomen dat hij zijn hele leven als vampier al tegen haar loog, net zoals Naylene. Dat deed ook pijn, zeker bij iemand zoals Linn.
‘Ik weet zelf ook niet alles,’ zei Michael zacht. ‘Ashton overviel me. Hij gaf me vervain en toen ik wakker werd, waren we in het appartement van Luke en had hij me al zodanig toegetakeld dat ik me nauwelijks kon bewegen. Ik hoorde Linn wel beneden, net zoals Rhi. Er was nog een andere stem die ik niet kende, maar Linn was behoorlijk gefrustreerd. En toen ze op het punt stond om weg te gaan, nam Ashton me mee en gebruikte hij mij als een blokkade voor Linn.’ Nu hij het zo vertelde, snapte hij niet dat hij hier nog steeds lag.
‘Linn was bezorgd om me, dus ze bleef. Ze was erg overstuur, maar ze bleef voor mij.’ Michael had het ook kunnen begrijpen als ze weg was gerend. Zeker toen hij door had gehad wie er nog meer in de kamer was geweest. ‘De stem die ik niet herkende, die was van Rhett.’ Michael kende de vampier niet, enkel zijn naam en wat hij Linn aan had gedaan. ‘Maar ik weet niet waarom hij er was. Hij leek er net zo weinig van te begrijpen als ik, misschien nog wel minder. Toen hij echter door had dat Rhi en Ashton kwaad in de zin hadden, dook hij op Rhi af en ik dacht echt dat hij haar hart er zonder twijfel uit zou trekken. Hij draaide echter uiteindelijk alleen maar haar nek om.’
Michael keek iets naar beneden, om het gezicht van Naylene te zien. Ze leek alle woorden te willen te verwerken, te willen begrijpen wat Michael haar zojuist had verteld. ‘Rhett was er?’ vroeg ze uiteindelijk enkel. Michael knikte op haar vraag. ‘Ja. Volgens mij had Rhi hem hierheen gehaald, maar hij wilde niks van haar plannen weten. Hij bood uiteindelijk zelfs zijn excuses aan aan Linn.’
Michael wist dat dat excuses nooit genoeg zou zijn voor wat hij Linn aan had gedaan. Het zou één ding zijn geweest als hij Linn had veranderd tegen haar wil in, maar wat Rhett had gedaan, was nog vele malen erger geweest. Michael zou het goed begrijpen als Linn hem nooit zou vergeven. In haar ogen was Rhett een monster, wat verklaarde waarom ze zo overstuur was geweest toen ze hem had gezien.
‘Ik kan het niet geloven,’ fluisterde Naylene. ‘Ze moet wel erg overstuur zijn, en hoe ik dan op haar reageerde…’ Naylene schudde haar hoofd en begroef haar gezicht vervolgens in Michael zijn borstkas. Met moeite sloeg Michael zijn beide armen om haar heen.
‘Je hebt het juiste gedaan,’ fluisterde hij haar toe. ‘Als je mij niet had geholpen, dan was ik er nu misschien niet meer geweest. Al zou dat misschien wel mijn verdiende loon zijn, aangezien ik alles aan Linn heb verteld. Dat wilde ik echt niet doen, maar Ashton dwong me. En Linn wist dat als ik mijn mond zou houden, Ashton me uiteindelijk zou doden. Dus ze smeekte me om het te vertellen. Als ze me niet zo had gesmeekt, dan had ik mijn mond gehouden.’
‘Shut up,’ mompelde Naylene, waarna ze zich iets omdraaide, zodat ze Michael aan kon kijken. Haar lichaam rustte zachtjes op zijn bovenlichaam, zonder hem teveel pijn te doen. Haar lichte ogen haakten zich in die van hem, met een duidelijke blik in haar ogen. ‘Je zou niet zo moeten denken. Mijn geheim tegenover Linn zou het niet waard zijn geweest. Als je daarom dood zou zijn gegaan, om mij te beschermen…’ Naylene praatte niet verder. Ze legde haar hand rond zijn gezicht. Haar vingers gleden langs zijn wangen, langs de stoppels die op zijn kaaklijn groeiden, zijn neus en uiteindelijk raakten ze zachtjes zijn lippen. ‘Ik zou mezelf niet kunnen vergeven als ik degene was die er voor zou hebben gezorgd dat degene van wie ik houd er niet meer zou zijn.’ Vervolgens boog ze zich voorover, zodat ze hem een kus kon geven.
Een sullige glimlach verscheen op Michael zijn gezicht. ‘Ik ben degene van wie je houd?’
Naylene had er op verschillende manieren op kunnen reageren. Ze had kunnen lachen en hem kunnen vertellen dat hij niet te vol van zichzelf zou moeten worden, of ze had hem enkel kunnen zoenen om haar woorden kracht bij te zetten. In plaats daarvan legde ze haar hoofd weer op zijn borstkas en legde ze haar hand op de plek waar zijn hart zat. ‘Dat ben je. Ik houd erg veel van je.’
Het waren de woorden die Michael al jaren had willen horen. Al vanaf het moment dat Benj hem had overtuigd dat hij gevoelens had gehad voor Naylene en dat hij daar iets mee had moeten doen. Iedere keer dat ze weg was gegaan bij Ashton, om vervolgens enkele romantische dagen of weken met hem door te brengen, had hij gehoopt dat ze hem precies dat zou vertellen wat hij haar ook had willen vertellen, als ze er klaar voor zou zijn om het te horen. En nu was ze dat. ‘Ik houd ook van jou.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Verward was een understatement van hoe Luke zich op het moment voelde. Er zaten gaten in zijn geheugen en ergens wist hij wel hoe die er kwamen. Liever wilde hij er niet aan denken dat het door Rhi was gekomen, want ze hadden een goede afspraak gemaakt met elkaar. Hij zou haar bloed geven, zou van vervain afblijven en zij zou hem blijven bezoeken, waardoor ze het samen leuk zouden hebben. Bij de afspraak had Luke echter ook duidelijk gemaakt dat het niet nodig was geweest om haar dwang te gebruiken, ondanks dat hij het super vet had gevonden dat ze zoiets had kunnen doen.
De dwang was niet nodig geweest omdat Luke met gemak van alles had gedaan wat Rhi van hem had gevraagd. Toch was dat hetgeen wat ze had gedaan, dus toen hij terug was gekomen in zijn bar, had hij zich heel vreemd gevoeld. Zijn bar was een puinhoop geweest en zijn appartement was niet heel veel beter geweest. Alsof er in was gebroken. Toch wist Luke wel beter dan dat. Er waren geen sporen van braak. Niemand had zich bewogen naar de plaats waar hij het geld verborgen hield. Nee, het was wel duidelijk wie gebruik had gemaakt van zijn plaats en hij had geen idee waarom dat precies was.
Hoe het ook precies was gekomen, de ellende lag nu bij Luke. HIj had ergens moeten beginnen met het schoonmaken en dat was dan ook de bar geweest. De plaats die het meest belangrijk was. Hij was al lang blij dat het maandag was, wat betekende dat de bar sowieso gesloten was. Er was echter ene kans dat hij morgen ook dicht moest blijven. Daarvoor zou hij echter wel willen weten wat er precies was gebeurd. Helemaal omdat er overal bloed te zien was. Iets waar Luke behoorlijk van geschrokken was.
In de tijd dat hij terug was, had hij al een paar keer met Rhi proberen te bellen. Hij wilde uitleg, daarbij ahd hij even duidelijk willen maken dat dit niet de manier was waarop ze dingen af hadden gesproken. Hij was geen moeilijke man. De afgelopen maanden had hij goede momenten met Rhi beleefd. Het voelde nu echter als ze dat zo achter zich had willen laten door misbruik te maken van hem. Natuurlijk had Rhi de telefoon niet opgepakt. Luke had eigenlijk ook niets anders dan dat verwacht. Voor Luke was het dan ook duidelijk. Wat er ook tussen hen had gespeeld, voor hem was het over. Desnoods zou hij de thee van Cameron weer moeten gaan drinken.
De meeste rode vlekken waren ondertussen niet meer te zien op de houtenvloer. Luke had besloten dat hij eerst wat te drinken nodig had, voordat hij zijn weg naar boven zou vervolgen. Daar was het echt heel erg. Hij wilde er niet eens over nadenken van wie het bloed in zijn woonkamer was. Hij had wel gekeken of hij iemand had kunnen vinden. Zijn gedachten waren meteen naar Linn uitgegaan, bang dat zij diegene was die Rhi te pakken had gekregen. Daarom had hij ook haar een paar keer gebeld, maar ook daar was geen gehoor. Alle gedachten die door zijn hoofd heen spookten maakten hem helemaal gek.
Voorzichtig had Luke zich op één van de barkrukken laten zakken. Voordat hij naar boven ging, had wel iets sterks nodig om zich klaar te maken voor dat alles. Hij wist dat hij Cameron misschien had kunnen bellen, misschien zelfs iemand anders. Luke wilde hier echter niet te veel mensen in betrekken. Ergens voelde hij het als zijn eigen schuld dat alles op deze manier uitzag. Hij had Rhi zich compleet laten bespelen. Alsof het helemaal niets had geboeid wat ze met hem had gedaan. Waarin hij eerlijk moest zijn, dat had hem ook niet.
Luke liet wat van zijn favoriete drankje in een glas glijden. Voordat hij er echt over na kon denken, liet hij de whiskey door zijn keel heen glijden. Het brandende gevoel in zijn keel voelde aangenaam, alsof hij even kon vergeten wat voor puinhoop hij aan had getroffen.
Zijn vingers liet hij zachtjes over de gladde oppervlakte glijden, totdat ze in aanraking kwamen met een stuk verfrummeld papier. De licht gelende kleur gaf hem aan dat het een blad was uit één van de notitieblokken waar hij zelf wel eens nummers op schreef.
Luke nam het blad in zijn hand. Hij probeerde het zo voorzichtig mogelijk recht te vouwen. Daar zag hij zijn eigen handschrift. Iets waarvan hij zich ook niets meer van kon herinneren. De woorden die bovenaan stonden zorgden ervoor dat zijn hart een slag over liet slaan. “Lieve Linn.” fluisterde Luke zachtjes. Hij kon zich niet herinneren dat hij die woorden op papier had gezet. Laat staan de rest van de woorden die in de brief stonden.
De woorden die op de brief stonden, leken van een vreemde, maar toch voelde ze zo dicht bij hem. Ondanks dat Luke niet meer wist dat hij dit had geschreven, wist hij wel zeker dát hij het had gedaan. Niet enkel door zijn handschrift, de woorden waren alles wat hij voelde.
“Ik blijf van je houden, voor wie je bent. Daar zou nooit iets aan veranderen..” Luke liet de woorden over zijn lippen komen.
“...niet wat je bent, niet wat je hebt meegemaakt. Voor mij blijf je altijd dezelfde Linn.” De rest van de zin werd afgemaakt door diegene voor wie de brief was geschreven. Luke had niet eens door gehad dat er iemand binnen was gekomen.
Luke liet zijn blik los van de brief, waar de vrouw, van wie hij al een aantal jaren hield stond. Hij had haar echter nog nooit op deze manier gezien. Er was misschien nog wel wat dingen die niet vergeven waren, maar nu hij haar op deze manier zag staan, wilde hij niets anders dan haar in zijn armen nemen en er voor zorgen dat hij, wat er ook was gebeurd, beter kon maken.
Door nog even naar haar blik te kijken, wist Luke dat Linn precies dat nodig had, wat hij zelf ook moest hebben. Iemand wie hem goed vast hield. Dus al snel liet Luke zich van de barkruk glijden en hij overbrugde de afstand die tussen hen beiden was, zodat hij Linn in zijn armen kon nemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was geen één plek geweest waar ze langer dan een paar minuten had kunnen blijven. Linn had niet geweten wat ze had moeten doen, naar wie ze toe had kunnen gaan. Niks had goed gevoeld. Haar huis was geen optie geweest. Daar zou ze enkel herinnerd worden aan Naylene en Michael. Haar twee beste vrienden, die al jaren tegen haar logen. De één nog langer dan de ander, maar van beide kon Linn niet begrijpen hoe ze dat al die tijd vol hadden kunnen houden. Dat er nooit een stemmetje vol schuld in hun hoofden had geklonken, omdat ze altijd een geheim bij zich hadden gedragen. Ze had ook niet naar de heksen gekund, want ook die hadden tegen haar gelogen. Waarschijnlijk had Naylene dat van hen gevraagd, maar het maakte Linn niks uit. Het enige wat zij op het moment kon zien, was dat iedereen die ze ooit in vertrouwen had genomen, haar niet eens datzelfde respect had gegund.
En de persoon waar ze misschien nog wel het liefste naar toe had gewild, had waarschijnlijk bij degene gezeten die dit allemaal had veroorzaakt. Door alles wat er was gebeurd, had Linn zich behoorlijk wanhopig gevoeld, radeloos. Ze had rond gezworven in de omgeving, stilgezeten en gehuild. Ze had geprobeerd na te denken over waarom Naylene en Michael het zo aan hadden gepakt, wat voor redenen ze in godsnaam zouden kunnen hebben gehad om het voor haar te verzwijgen. Ze was er niet uit gekomen.
Een toegetakelde Michael was in haar hoofd verschenen en Linn had zich ontzettend schuldig gevoeld om wat ze had gedaan. Ze had hem niet eens geholpen. Hij had dood kunnen gaan. Iets wat Naylene, in al haar emotie, ook naar Linn had geroepen. Ze had gelijk gehad. Ashton had Michael behoorlijk mishandeld en Linn had hem daar maar laten liggen. Dat terwijl ze enkele minuten nog had geroepen dat geen enkel geheim het waard zou zijn om zijn leven op te geven. Ze had hem moeten helpen, ze had iets moeten doen.
Uit schuldgevoel was ze richting haar eigen huis gelopen. Ze had zich gefocust op alle geluiden en ze had Michael en Naylene kunnen horen praten. Ze hadden beide erg moe geklonken, afwezig. Linn had echter wel het idee gehad dat het iets beters was gegaan. Natuurlijk, want Naylene had vast haar magie gebruikt. Háár magie. Linn kon het nog nauwelijks denken, laat staan uitspreken. Hoe had ze het nooit door kunnen hebben? Waren er momenten geweest waarop Naylene haar magie had gebruikt, maar was zij te blind geweest om het te zien? Of had ze het al die tijd zo verborgen weten te houden? Hoe dan ook: thuis was niet de plek geweest waar ze op dat moment had willen zijn. Dus had ze zich teruggetrokken in de stad.
Ze had gehoopt dat ze Luke ergens had kunnen vinden. Wat ze vooral had gehoopt, was dat hij niet bij Rhi in de buurt zou zijn. Uiteindelijk had ze hem gevonden bij de bar. Het had haar pijn gedaan om de blik van onbegrip in zijn ogen te zien. Zijn hele bar lag overhoop. De bar was alles wat hij had, hetgeen wat er voor zorgde dat hij rond kon komen. Linn wist dat het niet haar schuld was, maar ze was er wel bij geweest.
In stilte had ze toegekeken hoe Luke de bar op had geruimd. Ze had hem stoelen overeind zien tillen, bloed zien schrobben. Hoe langer ze naar hem had gekeken, hoe meer ze naar binnen had willen lopen, om zich daar in zijn armen te sluiten en hem te vertellen dat het hem speet. Pas toen hij zelf aan de bar was gaan zitten om wat te drinken, had ze gezien dat ze de zijn brief achter had gelaten. Een brief waar hij, overduidelijk, geen herinneringen meer aan had. Toch had hij de woorden hardop voorgelezen. Op dat moment had het Linn niks meer uitgemaakt of het woorden waren die hij van Rhi op had moeten schrijven, of waar hij niks meer van had geweten. Het enige wat ze had gewild, was naar hem toe gaan. Dus was ze naar binnen gelopen, om daar te worden omarmd door Luke. Hij leek precies hetzelfde van haar nodig te hebben.
Linn hield haar armen stevig om hem heen, terwijl ze haar hoofd tegen zijn borstkas liet liggen. Er was zoveel wat ze aan hem wilde vertellen. Ze wilde het hebben over Naylene, over Michael en over hetgeen wat Rhi had gedaan. Ze wilde vertellen wat de reden was dat zijn gehele bar ondersteboven had gelegen, en waarom zijn appartement er waarschijnlijk nog zoveel erger uitzag. Maar bovenal wilde ze huilen, om alle energie eruit te laten die ze al zo lang voor zichzelf had gehouden.
En dan waren er nog de woorden die hij zojuist hardop had voorgelezen. Ze hadden zo gemeend geklonken, ondanks dat hij ze misschien wel gedwongen op had moeten schrijven. Hij hield van haar, dat zou hij altijd blijven doen. Ongeacht wat ze was, of wat ze mee had gemaakt. Zijn liefde voor haar leek groter te zijn dan dat alles, net zoals dat hij Benjamin ook zo was geweest, maar bij Luke voelde het zo anders.
En hij had dit alles niet verdiend. Rhi, haar spelletjes en manipulatie, het vele bloed wat hij door haar verloren had. Het was allemaal niet gebeurd als Linn en hij geen contact hadden gehad, als er nooit spraken waren geweest van gevoelens. Ze waren er echter wel. Zelfs nu hingen ze tussen hen in, met alles wat er om hen heen was gebeurd.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Luke aan haar. Linn haalde haar schouders op. Hoe gemakkelijk het ook was om alles aan hem te vertellen, om hier op de grond te gaan zitten en het hem stap voor stap uit te leggen, het zou hoe dan ook een warrig verhaal worden. En ze wilde juist niet meer nadenken. Niet meer denken aan Naylene en Michael, of het geheim wat ze al die tijd verborgen hadden gehouden. Niet denken aan Rhett, die ergens in de stad was. Of Rhi, die haar volgende stap waarschijnlijk al had gepland.
‘Ik vertel het je later wel,’ beloofde ze aan Luke. ‘Mag ik je helpen met opruimen? Het spijt me dat je het zo hebt aangetroffen.’ Dat verdiende hij niet. Gelukkig zag de bar er nu weer redelijk uit. Linn kon zich echter wel een voorstelling maken bij het appartement van Luke en hoe dat er uit zou moeten zien. Ashton had daar uren met Michael doorgebracht, dus het zou er vast nog erger aan toe zijn dan dat de bar was geweest.
Luke leek haar gevoelens belangrijker te vinden dan de huidige staat van zijn appartement, maar Luke wist hem te overtuigen dat ze hem wilde helpen met het schoonmaken van zijn appartement. Dus gingen ze samen, in het gezelschap van wat emmers, sponsen en een hoop zeep, naar boven, waar Linn geconfronteerd werd met de hel waar Michael de hele dag in had geleefd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Luke niets begreep van de situatie waar hij zich nu in bevond, was hij blij dat hij Linn nu bij zich had. Samen schoonmaken voelde minder erg dan het in zijn eentje doen. Toch bleef hij zich afvragen wat er in zijn appartement en bar was gebeurd.
Dit was niet de eerste keer dat er bloed te vinden was in de kleine woning van Luke. De afgelopen maanden waren gek gelopen. Hij was tot op het laatste beetje verwikkeld geweest in Rhi haar wereld. Zonder er al te veel bij na te denken had hij gedaan wat ze van hem had gevraagd. Luke had genoten van de onverdeelde aandacht die ze hem soms had kunnen geven. Sommige avonden leek het alsof Rhi hier echt alleen voor hem was gekomen. Nu wist hij wel dat het anders was. Het was misschien precies wat hij aan had kunnen zien komen, maar het deed hem wel pijn dat het zo ver was gekomen. Wat dat dan ook precies was.
Linn was misschien veel sneller dan dat Luke was, maar ze leek ook rustig bezig te gaan met de verschillende klusjes die moest gebeuren. Samen tilden ze eerst de bank weer op de goede plaats. Zelfs daar waren de bloedplekken te zien. Het gezicht van Linn leek wat te vertrekken, Luke dacht omdat ze het bloed misschien rook. Op het moment kon hij niet veel doen dan de kussens omdraaien, er moest een keer een nieuw bank komen.
Luke was naar de keuken gelopen om zijn water te verschonen, toen hij een zachte, maar pijnlijke kreet hoorde vanuit de woonkamer. Zo snel als hij kon, liep hij terug naar Linn, wie wat verloren naar haar vingers aan het kijken was. Luke zag dat er kleine rode zwellingen op zaten. Hij knielde bij Linn neer, om haar hand vast te pakken en ging zachtjes met zijn vingers over de toppen van die van haar heen.
“Vervain.” zei Linn zachtjes, waardoor Luke helemaal niet meer snapte wat er allemaal in het gebouw was gebruikt. Hij wist wat vervain deed met vampiers. Het was alsof ze verbranden, van binnen of buiten uit.
Al snel waren de vingers van Linn weer bij getrokken. Toch hield Luke haar hand nog even vast, zo lang hij van dit soort momenten kon genieten, zou hij dat doen. Helemaal als Linn er ook geen erg in leek te hebben.
“Laat het hier maar liggen, ik ruim dit wel op.” Zei Luke zacht. Hij durfde niet te hard te praten. Het was alsof één te hard woord alles in elkaar zou laten vallen. Zo voelde Luke zich ook. Ondanks dat hij nu samen met Linn was, voelde hij zich teneergeslagen. Dit was niet de manier waarop hij zijn dromen ooit had willen zien. Hij was gek op zijn bar, blij met de woning die hij er boven was. Nu voelde alsof het behoorlijk aan was getast. Natuurlijk had het veel erger kunnen zijn, maar het voelde wel als een groot verraad.
Zoals afgesproken maakte Luke het gebied schoon, waar Linn zich net pijn had gedaan. Zelf had hij nergens last van. Hij rook zelfs de vervain niet dat waarschijnlijk in de houten vloer was getrokken.
Tijdens het schoonmaken was het verder stil, alleen op het moment dat Luke een nummer in zijn hoofd had gehad, had hij het er even uit moeten hebben, door zachtjes mee te zingen met de woorden. Voor de rest waren de twee, minstens anderhalf uur lang stil.
Luke liet zich uiteindelijk op de bank vallen. Voordat Linn kon aankondigen dat ze weer weg ging, pakte hij haar hand, die toch binnen zijn bereik was, vast. Zo kon hij haar met gemak naast hem op de bank trekken. Waarschijnlijk deels omdat ze er zelf ook niet veel op tegen had, ze wist immers heel wat sterker dan hij was.
Voorzichtig sloeg Luke zijn armen om Linn heen en trok hij haar tegen zich aan. Hij wist niet waarom ze hier was en op het moment maakte dat ook niet zo heel erg veel uit. Ze had iemand nodig, misschien nog wel harder dan hij.
“Ik weet niet wat er is gebeurd, maar je mag er over praten als je dat wil?” gaf Luke voorzichtig aan. Hij hoefde niet eens te weten wat er precies met zijn bar was gebeurd, waarom ze net heel wat schoon hadden moeten maken. Hij wilde weten wat er met Linn was en of hij haar eventueel kon helpen. Op het moment kon hij niet veel meer dan naar haar luisteren, iets wat op sommige momenten ook al kon helpen.
Linn leek hem vertwijfeld aan te kijken, waardoor Luke genoeg wilde zeggen. Hij had niets geweten van haar leven toen ze nog samen waren geweest. Nu wist hij deels hoe het was om een vampier te zijn. Voor hem konden de verhalen niet te heftig zijn. Er was niets waardoor hij anders over haar zou denken. Natuurlijk, ze was een ander wezen, maar wat maakte dat nou eigenlijk uit?
“Ik ga even wat te drinken voor je pakken en daarna mag je alles vertellen.” Luke ging er vanuit dat ze dan even de tijd was om op een rijtje te krijgen wat ze allemaal wilde zeggen.
Voorzichtig liet Luke haar dan ook los en liep hij naar beneden, waar hij genoeg drank had staan. Ook het goede, sterke spul. Waar hij normaal een fancy cocktail voor Linn had gemaakt, ging hij er vanuit dat ze nu wel iets anders kon gebruiken. Daarom pakte hij de fles waarvan hij zelf net al een glas had gedronken en nam hij twee glazen mee terug naar boven.
“Ik weet dat je er niet zo van houdt, maar ik denk dat sterk spul het nu beter doet dan iedere cocktail.” Luke schonk twee van de glazen in, waarna hij er één aan Linn gaf. Vervolgens liet hij zichzelf weer op de bank vallen. Daar vond zijn vrije had, die van Linn. Zo kon hij haar een zacht kneepje in haar hand geven, ten teken dat het oké was dat ze haar verhaal zou doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld