Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aan de opmerkingen van hem te horen nam hij het haar kwalijk. Natuurlijk. Ze vond het vervelend dat als ze iets goeds probeerde te doen, het nooit goed was voor Jack. Altijd nam hij het verkeerd op. Addison probeerde er steeds het beste van te maken, maar Jack leek het haast nooit te waarderen. Het leek alsof hij kickte op ruzies, iets waar Addison een hekel aan had. Addison haatte het om ruzie te maken, zelfs met Jack. "Ik deed het niet met foute bedoelingen," zei Addison. In de eerste instantie had Addison verwacht dat Jack het kon waarderen. Blijkbaar was hij er ontevreden mee dat Addison hem een goede nacht rust gunde.
Een schuldig gevoel ging door haar heen toen Jack vertelde dat hij het geld heel hard nodig had. Addison wist van zijn schulden af, ook al wist ze niet hoe groot ze waren. "Sorry," mompelde Addison haast onhoorbaar maar toch gemeend. Ze vond het vreemd om haar excuses aan de bieden aan Jack, toch deed ze het. Ze had waarschijnlijk een kans om heel veel geld binnen te halen verpest voor hem. Addison had geen idee hoe het was voor hem. Thuis hadden ze nooit last gehad van schulden doordat ze uit een gezin kwam met redelijk veel geld. Nog nooit hadden ze geld problemen gehad. Jack daarin tegen had er blijkbaar wel last van. Het was moeilijk om haar zo'n situatie voor te stellen.
Ze had haar best gedaan om normaal te doen tegen hem. Ze had hem bedankt en haar excuses aangeboden in slechts een half uur tijd. Ze deed echt haar best alleen wilde Jack dat niet inzien. Hij dacht steeds dat het een kwaadaardig plannetje was van haar.
"Nee, ik maak geen grapje," antwoordde Addison. Ze wist dat het een erg slechte timing was. Jack had en kater en was boos op haar doordat ze hem had laten slapen tijdens dat telefoontje. Toch moest hij haar naar het bos toe laten gaan, hij had het beloofd. Zij was haar afspraak nagekomen, dus dat moest Jack ook doen. Anders gebeurde er precies hetzelfde als een paar dagen geleden. Addison zou weer iemand vermoorden uit het huis, ze had geen idee wie. Het kon Jack zijn, maar ook iemand anders ui het huis. Als de vampier in haar naar boven kwam, stond haar verstand op nul en vermoorde ze de eerste persoon die ze tegenkwam. Onschuldig of schuldig. Addison werd al gezien als een monster dus het zou haar reputatie nog verslechteren als ze nog iemand zou vermoorden.
"Je hebt het beloofd. Het is geen poging om te ontsnappen, ik weet zelf ook wel wat er met mijn familie gebeurd als ik het nog eens probeer. Het duurt niet langer dan een uur." Ze kon het altijd proberen. Jack maakte het haar vast moeilijk door koppig te zijn en zou er vast heel erg lang over doen om toe te geven. Jack had geen andere keuze dan haar laten gaan als hij geen dode mensen meer wilde in het huis. Ze had al een tijdje geen bloed meer gehad en begon een heel erge drang te krijgen. Als Addison een tijdje geen bloed binnen kreeg, voelde het net hetzelfde aan zoals een mens die uithongerde, een erg vervelend gevoel. Nadat Addison klaar was met het bloed drinken, zou ze meteen terugkeren naar het huis. Ze wist dat de neiging om weg te lopen aanwezig ging zijn, maar ze zou laten. Addison was verstandig genoeg om de gevolgen ervan in te zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het leken alsmaar excuses te zijn die hij uit Addison hoorde komen. Telkens maar weer probeerde ze elke actie goed te maken met een nutteloze reactie. Ofwel het was zijn schuld omdat hij haar niet vrij had gelaten in de buitenlucht wanneer ze 'honger' had, of het was uit 'goede bedoelingen'. Nee, ze deed het omdat ze hem zogenaamd wilde helpen. Omdat ze zelf had besloten dat Jack toch geen gesprek kon voeren met ook maar iemand, tijdens de uren die hij zichzelf niet eens meer kon herinneren. Of course zou ze degene helpen wie haar ontvoerd had. Haar haat voor hem was net zozeer uitgesproken als de zijne tegenover haar. Ze dacht dus echt dat hij dom was.
"Waarom deed je het dan wel, huh?" vroeg hij haar. Hij haalde zijn wenkbrauw vragend op, kijkend naar Addison. "Het zijn zaken waar je niets mee te maken hebt, oké?" Ruw haalde Jack een hand door zijn haar, wat naar zijn gevoel erg door de war zat. Frustrerend was het kort gezegd om haar telkens opnieuw te moeten herinneren aan wat de regels waren. Dingen waarvan hijzelf het vanzelfsprekend vond dat het verboden terrein was. Telefoontjes opnemen, zich met zijn leven bemoeien en hem in twijfel trekken terwijl hij haar juist probeerde om haar op de weg te helpen, werd in het niet genomen. Hij waarschuwde haar voor bepaalde mensen en alles wat ze kon doen was ze negeren, te eigenwijs om een woord van hem aan te nemen voor de waarheid. Haar onzekere gezicht opgezet bij het acteren dat ze er niets aan kon doen. Iemands mobiel jatten om een gesprek op te nemen was naar Addison's doen dus compleet normaal. Een zucht ontglipte aan hem. "Stefano is iemand waarvan je maar beter je afstand kan houden."
Haar verontschuldiging wist hij zacht op te vangen. Mompelend uitgebracht, wat hem meer verbazing bracht. Waar ze het lef vandaan haalde was voor Jack een raadsel. Daar had ze dan maar eerder aan moeten denken. Haar 'sorry' haalde het verloren geld niet terug. Het had geen enkele betekenis. Toch wist hij zich bedaard te houden, op de achtergrond, in de poging om zichzelf rustig te houden. Addison testte hem over en over, iets waar Jack niet aan toe wilde geven. Zo gemakkelijk kwam ze niet van hem af, toch? "Het is al goed. Zolang je het de volgende keer maar laat om aan mijn spullen te komen." Jack beet op zijn lip bij het uitspreken. Het kostte hem moeite om het te laten gaan, wat waarschijnlijk wel aan zijn gezicht te zien was. Zijn voorkeur ging ernaar om het Addison op de pijnlijke manier te laten weten. Wellicht een pistool tegen haar hoofd? Het zou het een heel stuk sneller laten verlopen. Ze mocht gelukkig zijn dat hij de wapens ergens anders verstopt had, helaas. Anders had zijn dag misschien nog een klein lichtpuntje gehad.
"Wanneer heb ik het dan beloofd?" Hoofdschuddend ging hij aan de rand van het bed zitten. Zijn rug naar haar toegekeerd, zijn aandacht langzaam vervaagd. Altijd had hij antibiotica bewaard, maar waar het lag? Het was een lange tijd geweest sinds Jack ze nodig had gehad. Alcohol drinken was een gewoonte; een kater daarentegen niet. Hij kon een flinke hoeveelheid hebben voordat hij er last van had. Normaliter liet hij het voorbij gaan. Bracht Jack de hele dag slapend door, afgesloten van iedereen om zijn huisgenoten te vermijden. Addison had de situatie anders gemaakt. Sinds ze hem dacht te moeten irriteren in de vroege ochtend terwijl hij een grote kater had, had Jack het nodig. Gehaast trok hij een paar lades van het nachtkastje open, zoekend naar het ene potje pillen die hij dacht te hebben. Doorzichtig plastic met een label gezocht tussen alle rommel. Oude brieven lagen er verstopt, kapotte aanstekers, een paar bandages en zelfs oude muziekgeschriften waar hij soms doorheen keek. Verkreukelde blaadjes volgeschreven met muzieknoten die hij zich als de dag van gisteren kon herinneren. Het leidde hem af van alles, liet hem dagdromen naar eerder. Een van de enige mooie herinneringen aan thuis. Addison's bedoelingen hoorde hij ondertussen met tegenzin aan. Zo te horen had ze al hele plannen gemaakt voor die dag. Plannen die nooit uit zouden komen met hem als 'bodyguard'.
"Het jagen moet maar wachten," probeerde hij haar duidelijk te maken. Het potje pillen gevonden tussen de chaos, sloot hij de lades met een klap. De deksel er snel afgehaald, een paar pillen eruit gehaald die hij innam. Het waterflesje vervolgens aan zijn lippen gezet waarvan een paar flinke slokken in zijn mond verdwenen. Gekmakend werd de hoofdpijn naarmate hij wakker was geworden. Voor zijn gevoel werd het elke seconde erger. Misselijkheid erbij geteld, waardoor hij echt hoopte dat het zou helpen.
"Je gaat hier niet weg, Addison."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Waarom deed je het dan wel, huh?"
Addison haalde haar schouders op door Jack's vraag. "Ik weet het niet. Ik dacht dat je het misschien wel zou waarderen als ik je gewoon liet slapen aangezien je er heel erg vermoeid uitzag," zei Addison. Vervolgens zou Addison gaan aardige dingen meer uithalen. Het pakte steeds verkeerd uit. Bovendien maakte het geen verschil. Als ze hem wakker gemaakt had voor het telefoontje was hij chagrijnig en nu ze hem had laten slapen was hij chagrijnig. Hij was altijd nijdig. Tegen Addison dan toch. Ze wist niet hoe hij tegen andere mensen was. Misschien was hij tegen anderen wel aardig. Addison gedroeg haarzelf ook anders tegenover Jack dan tegenover andere mensen. Normaal was ze heel aardig. Bij Jack was het voor haar een stuk moeilijker om echt aardig te zijn, ze deed wel moeite en probeerde het. Ze had al een aantal pogingen gedaan om vriendelijk te zijn, al waren die pogingen echter anders verlopen dan ze had gehoopt.
Ze zag hoe Jack de hand door zijn warrige haren haalde. Ze vond het warrige haar best leuk staan eigenlijk, ze vond warrige haren bijna nooit verkeerd staan bij jongens. Bij haarzelf vond Addison het een stuk minder leuk. Ze had er een hekel aan als haar haren in de war lagen, ook al noemden veel mensen het schattig. Mensen noemden haar heel erg vaak schattig, iets waar ze ontevreden mee was. Het hing af van de persoon die het zei, maar meestal vond ze het vervelend. Een aantal seconden later wendde ze haar blik van Jack af, voor ze nog ging staren. Addison had het namelijk al vaker voorgehad dat ze per ongeluk iemand aanstaarde en dat kon heel erg ongemakkelijk worden. Ze had geluk dat het amper ongemakkelijk was tussen haar en Jack, ook al was dat logisch doordat ze continu ruzie hadden. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Als ze normaal probeerde te zijn, werd Jack er altijd boos om. Ze kon geen manieren meer bedenken om zo min mogelijk ruzies met Jack te hebben.
"Het is al goed. Zolang je het de volgende keer maar laat om aan mijn spullen te komen."
Addison richtte haar blik weer even op Jack. "Dat is het niet," mompelde ze, iets verstaanbaarder als de 'sorry' die ze uitgesproken had. Ze voelde zich schuldig, typisch iets voor Addison. Ze had erg snel een schuldgevoel en terecht. Als ze hem had wakker gemaakt, had hij de situatie misschien nog kunnen redden en had hij alsnog zijn geld gehad. Door Addison kon hij dat geld wel op zijn buik schrijven. Good job, Addison. Ze had het weer eens verpest. Ze begreep Jack's reactie wel, ook al kon hij op een rustigere manier reageren.
"Gisterenavond," antwoordde Addison toen Jack vroeg wanneer hij het had beloofd aan haar. Hij was de afspraak vergeten, natuurlijk. Ze kon het jagen wel vergeten. Hoe moest ze anders bloed binnen krijgen zonder dat iemand in het huis er de dupe van was? Jack maakte het haar moeilijk. Ze zou voor slechts een korte tijd wegblijven. Een onhoorbare zucht rolde over Addison's lippen. Hoe moest ze dit aanpakken?
"Het moet wel, Jack," vertelde Addison. "Ik wil niet weer iemand vermoorden omdat ik mezelf niet meer in kan houden." Ze wist dat het erg moeilijk voor haar zou worden als het nog lang duurde voor ze wat bloed binnenkreeg. Ze had nood aan de rode, warme vloeistof.
"Ik blijf echt niet lang weg," zei Addison uiteindelijk nog. Addison was erg goed om mensen te overhalen, maar ze had geen idee of het bij Jack ook zou lukken. Heel af en toe gebruikte ze haar ogen waardoor mensen het nog moeilijker hadden om te weerstaan, al probeerde ze dat niet bij Jack. Ze had hem al genoeg geïrriteerd in de tijd dat ze wakker waren. Deed hij het nou echt om haar te pesten? Vast wel. Jack leek er alles aan te doen om het haar leven zuur te maken. Ze kon er niks aan doen dat ze bloed nodig had, ze had het zelf ook anders gewild. Bovendien was het Jack's eigen fout dat hij met Addison opgescheept zat. Hij had ervoor gekozen om haar te ontvoeren, Addison had er geen inbreng in gehad. Jack had haar gewoon in zijn kofferbak geduwd.
Op het moment dat Jack haar meenam, had ze nog geen benul van haar krachten. Anders had ze hem van haar weggeduwd en was ze weggelopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Dus dan moet je je maar met mijn zaken bemoeien?"
Hij rolde met zijn ogen. Ondanks dat hij het ergens wel aardig vond dat ze hem door wilde slapen, vond hij het te ver gaan. Hem was de laatste tijd al genoeg afgenomen, was het dan echt nodig om door te gaan tot hij niets meer over had? Zijn eigen slaapkamer was ingenomen door een gehate kamergenoot; Addison. Vrije tijd was weggenomen doordat hij Addison altijd maar in de gaten moest houden. Het kleine beetje privacy wat hij nog had in het huis was nu spoorloos, en nu begon het bij zijn enige bezittingen. Als iemand hem zou vertellen dat hij binnenkort alles kwijt was, zou Jack het haast gaan geloven. Ze waren er al goed naar op weg om zijn leven kapot te maken, als het momenteel niet al erg genoeg was. Hij had zich net zo goed in een afgrond kunnen bevinden.
"Ik kan het ook niet helpen dat je met me opgescheept zit," begon hij grimmig. "Maar het geeft je nog niet het recht om alles hier tot jezelf te eigenen." Semion's beslissing om haar bij hem op te sluiten was er geen waarop Jack zelf gestemd had. Werd het aan hem gevraagd dan had hij geweigerd. Hij vond het ook niet leuk om telkens weer elkaar te moeten zien, wetende dat hij nog lang niet van haar af was. Jack was erg gesteld op alles wat hij had. Het was misschien een lachertje vergeleken met families als de Hale's, voor hem was het genoeg. Hij waardeerde wat hij had en zag het niet zitten om het te delen met wie dan ook. Hij respecteerde haar eigendommen toch ook? Hij vond het kinderachtig van Addison. Honderden dingen gingen razendsnel door zijn hoofd, wachtend tot Jack eraan toe ging geven. Hij wist niet anders dan mensen het op de harde manier te laten weten wat ze verkeerd hadden gedaan, maar bij haar was het anders. Ze wist hem zover te krijgen dat hij wenste dat hij een wapen in zijn hand had gehad en haar, ookal was het waarschijnlijk maar voor een dag, weg kon sturen naar het hiernamaals. Tegelijkertijd werkte ze op hem in, op een aparte manier waar Jack radeloos over was. Ze had hem dezelfde moordneigingen toegestuurd maar het verborgen weten te houden. Tegengehouden door iets waarvan hij niet eens wist wat het precies was. Beide kanten wilden de overhand, echter liet het eind op zich wachten. Hij werd er gek van.
"Ik ga het er niet eens met je over hebben," zei hij plotseling. Zwijgend stond hij op, zijn passen voortgezet over de krakende houten vloeren. Vastberaden om de kamer zo snel mogelijk te verlaten, mocht het inhouden dat ook Addison alleen achter zou blijven. Ze zorgde ervoor dat Jack zichzelf alleen maar meer opfokte door haar commentaar, beloftes die hij voor zover hij wist nooit had gemaakt of de discussie waarvan ze geen stap verder zouden komen. Hun koppigheid zat in de weg en al zou een van hen eindelijk het ongelijk toegeven; binnenkort startte alles weer overnieuw. Jack wilde gewoon zijn kater ergens anders uitzitten dan in haar buurt. "Je ziet maar wat je denkt te moeten doen," zei hij haar stug na. Hij pakte random wat kleding bij elkaar voor die dag, ongeacht hoe het eruit mocht zien, en baande zich dan een weg terug naar het nachtkastje. Zijn iPhone ervanaf gepakt aangezien Jack zaken had om af te handelen. Addison bij zijn spullen laten bleek al een vergissing te zijn geweest, hij ging niet dezelfde fout weer maken. Misschien werd het opnemen van een oproep groter misbruik. Bij Addison wist hij nooit wat hij moest verwachten. Het erop wagen was enkel vragen om meer problemen.
Jack gaf haar een vijandige blik, geërgerd en doodserieus. Ze had het menens gemaakt. Haar moeilijkheden met alles wat haar leek te irriteren om haar heen, maakte het voor haarzelf enkel erger. Iets wat dan alleen hij in leek te zien. Addison ging onveranderlijk verder, zonder dat ze doorhad welke gevolgen eraan verbonden zaten. Deze geldden niet alleen voor haar; ook hij zou ze moeten ondergaan.
Daarna was het gedaan voor Jack. Mompelend liep hij de kamer uit, opweg naar de badkamer waar maar beter niemand kon zijn. Hij was chagrijnig en voor iedereen was het dan geen leuk gezelschap. Mensen moesten hem met rust laten, waar hij al tijden op gehamerd had. Hopelijk konden ze het een keer nakomen. Zijn laatste woorden schor uitgebracht, vooraleer de klap van de deur die hij hardhandig sloot zijn stem verbrak. ongevoelig voor wie het kon storen.
"But I don't care if you're immortal or not. Als ik je hier niet zie wanneer ik terug ben, kom ik je halen."
Was het een 'ja'? Addison mocht het haarzelf bedenken. Wilde ze naar het bos dan wenste hij haar veel succes met het vangen van een nieuwe prooi, ondanks hij het verafschuwde dat het op zijn geweten moest. Hij had liever niet willen weten wat ze in gedachten had voor die dag. Jack had nu al medelijden met het beest wat onder haar tanden zou lijden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Dat wilde ik ook niet, je begrijpt me gewoon niet."
Addison was gefrustreerd doordat Jack haar poging tot aardig zijn niet inzag. Ze wilde gewoon eens aardig zijn en laten zien dat ze een goed mens was, dat was alles. Ze probeerde weer te zijn wie ze eerst was; de Addison die goed was voor iedereen. Ze vond het erg jammer dat haar poging mislukt was. Ze had geprobeerd om het voor haar, maar ook voor Jack makkelijker te maken. Ze moesten een kamer delen dus was het makkelijker geweest als ze op een normale manier met elkaar om konden gaan. Addison wist dat er nooit een vriendschap tussen hen zou ontstaan, dat wilde Addison ook niet. Ze wilde enkel op een normale manier met hem om kunnen gaan zonder al die ruzies en eindeloze discussies. Wat dat nou echt teveel gevraagd? Addison had heel erg vaak moeite gedaan de afgelopen dagen, ze probeerde zo aardig mogelijk te zijn.
Ondertussen begon de woede ook bij Addison op te borrelen. Keer op keer wist Jack een manier te vinden om haar boos te maken en uiteindelijk gaf hij haar de schuld van alles. Het was vaker voorgevallen dat Addison de drang het om haar tanden in zijn nek te zetten en langzaam elke druppel bloed uit zijn lichaam te zuigen. Desondanks de drang was er iets dat haar weerhield en ervoor zorgde dat het slechts een drang bleef. Iets zorgde ervoor dat haar gedachtes geen werkelijkheid werden. Ze had geen idee waardoor het kwam. Jack was haar ontvoerder en had haar vermoord, hij had juist haar eerste slachtoffer moeten zijn.
"Ik eigen niets tot mezelf," zei Addison. Het was erg vervelend en frustrerend voor haar dat Jack steeds zo tegen haar deed. Wat ze ook deed; het was nooit goed. Jack vond altijd iets om haar als de slechte aan te wijzen. "Ben je misschien vergeten dat jij gisteren mijn mobiel stuk hebt gemaakt? En dan word jij boos dat ik de telefoon opnam omdat ik eens aardig wilde zijn en je wilde laten verder slapen?" Als het Jack's bedoeling was om Addison boos te maken, was het hem gelukt. Hij mocht van geluk spreken dat Addison niet gewoon haar tanden in zijn nek zette. Hij kon haar zo vaak vermoorden als hij wilde; ze was onsterfelijk. Hij daarin tegen was en bleef gewoon dood als ze hem beet en genoeg bloed gedronken had. Het was mogelijk om iemands bloed te drinken zonder diegene te vermoorden, alleen was er erg veel oefening voor nodig. Addison moest leren om op tijd te stoppen. Ze wist dat het haar nooit zou lukken, niet als ze het allemaal alleen moest uitzoeken.
Ze volgde hem met haar blik toen Jack opstond waarna hij zijn stappen verderzette naar de deur. Zijn voetstappen op de houten vloer zorgde voor een zacht krakend geluid. Het kwam doordat het huis al redelijk oud was. Het zag er dan ook geen jong huis uit. Je kon meteen zien dat het alles behalve modern was. Het was nog steeds wennen voor Addison om terecht te komen in het oude huis, ze had altijd in een heel erg modern huis geleefd. Nog een gevolg van rijke ouders hebben. Addison had geen bezwaar, ze vond het net erg om uit een rijk gezin te komen. Toch kon het af en toe een beetje vervelend zijn. Mensen wilden al snel omgaan omwille het geld dat haar ouders in bezit hadden. Soms duurde het een tijdje voor Addison erachter kwam dat mensen met haar om wilde gaan door het geld in plaats van haar persoonlijkheid. Daardoor had Addison geleerd om mensen minder snel te vertrouwen. Ze was erg wantrouwend geworden.
Een tijdje later keek ze even naar haar handen aangezien het kijken naar Jack haar steeds geïrriteerder maakte. De reden daarvan was zijn geïrriteerde uitstraling. Als blikken konden doden was Addison allang dood geweest, ook al was ze onsterfelijk en zou ze uiteindelijk toch weer ontwaken.
"But I don't care if you're immortal or not. Als ik je hier niet zie wanneer ik terug ben, kom ik je halen."
Met een klap hoorde ze de deur dichtgaan nadat ze Jack's laatste woorden had ontvangen. Mocht ze het beschouwen als een 'ja'? Vast wel. Een zwakke glimlach stond op haar gezicht. Ze had de discussie gewonnen. Jack had haar toestemming gegeven om naar het bos toe te gaan. Het was haar geluk en zou opzoek kunnen gaan naar een dier. Beter gezegd; naar bloed. Finally.
Vrijwel meteen stond Addison op en opende ze de deur weer. Ze had net zoals de vorige dag Crystal nodig aangezien ze gepaste kleding nodig had voor het jagen. Addison wilde voorkomen dat Crystal's kleding vuil werd door het jagen, dus was het handiger als ze wat minder goede kleding uitleende aan Addison. Crystal had er vast geen problemen mee. Bovendien hoopte Addison dat het opnieuw zo gezellig kon worden. Misschien was het ook een uitvlucht om weer een praatje te maken met haar, ze moest ontspannen. De vorige keer ontspande Addison heel erg doordat ze eventjes ergens anders op gefocust was dan aan alle drama van de afgelopen dagen.
Toen ze een aantal meters van Crystal's kamerdeur verwijderd was, hoorde ze een luid gebonk en geschreeuw van een jongen. Cameron. "Verdomme Crystal, doe die fucking deur open!" schreeuwde hij luid terwijl hij op de deur bleef slaan. Addison ging er heen. "Doe even normaal," zei Addison toen ze hem bij de deur weg probeerde te duwen. "Hou je hierbuiten, dit is iets tussen Crystal en mij," hoorde ze Cameron zeggen waarna hij haar aan de kant duwde en weer verder begon te bonken op de houten deur. "Doe niet zo kinderachtig Crystal en open gewoon die fucking deur!" riep Cameron. "Waarom doe je nou zo?" vroeg Addison. Addison had er een hekel aan als jongens agressief werden. Crystal verdiende het niet om op die manier behandeld te worden. "Omdat dat wijf denkt dat ik ook met een ander meisje ga." Addison's ogen werden groot. "Wat?!" vroeg Addison. "Ik ga niet met een ander meisje, ze vertrouwd me gewoon niet," zei Cameron nog steeds op een woedende toon. "De bitch," mompelde hij erachteraan. "Je liegt." Addison kon horen aan zijn stem dat hij loog. Hoe kon hij? "Weg, nu!" zei Addison. Ook Addison was woedend geworden door het vreemdgaan van de jongeman. Cameron deed moeilijk en bleef gewoon verder doen. Tot Addison haar tanden liet groeien tenminste. Zijn ogen werden groot en zijn hartslag begon te versnellen waarna hij snel wegging.
Nadat hij uit het zicht was, klopte ze op een rustige manier op Crystal's deur. Haar vampier tanden waren intussen weer weg.
"Crystal? Addison hier. Je kan opendoen, als je wil tenminste. Ik heb Cameron weggejaagd."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
If I told you this was only gonna hurt
If I warned you that the fire's gonna burn
Would you walk in? Would you let me do it first?
Do it all in the name of love
Would you let me lead you even when you're blind?
In the darkness, in the middle of the night
In the silence, when there's no one by your side
Would you call in the name of love?

If I told you we could bathe in all the lights
Would you rise up, come and meet me in the sky?
Would you trust me when you're jumping from the heights?
Would you fall in the name of love?
When there's madness, when there's poison in your head
When the sadness leaves you broken in your bed
I will hold you in the depths of your despair
And it's all in the name of love

~ ~ ~

"Go away," fluisterde ze zacht voor zich uit. "Please, go away."
Ze drukte zichzelf in de hoek van haar kamer, verborgen tussen haar opgetrokken knieën en armen. Beschermend tegenover de jongen die zijn weg naar binnen wilde maken. Zijn stem met geweld doorgedrongen tot haar oren. Roepend door de gangen van het huis dat ze haar deur open moest doen. Bonkend tegen het hout van het enige voorwerp wat hem van haar weg wist te houden. Cameron's woede was angstaanjagend geworden. Crystal had gezien tot wat hij in staat was tijdens klussen, het woord ging rond over zijn slachtoffers. Nee, ze had het niet geloofd. Ze had geloofd in zijn goede kant die hij haar liet zien. De aardige, grappige en aantrekkelijke jongen die in hem verscholen zat. Ze was zo afgeleid geweest door zijn woorden dat ze niet had gezien wat er verhuld werd achter zijn plezierige, plagerige grijns. De demon achter de jongen waar ze verliefd op was geworden, was naar haar geloof weg. Het waren enkel geruchten, werd haar door hemzelf verteld. Ze hoefde zich niet druk te maken; hij zou haar nooit wat aandoen. En het ergste was nog dat Crystal hem ook nog geloofd had. Ze had zichzelf blind mee laten nemen in zijn spel, waar ze zelf zonder besef aan mee had gedragen. Zij was voor hem een speeltje, iemand om gebruik van te maken voor wanneer hij niemand kon vinden. Nachten waarin hij zich wellicht verveelde, opzoek was naar vermaak. Meer had ze blijkbaar niet voor hem betekend. Maandenlang had ze het volgehouden door zijn lieve woorden. Hij vertelde haar altijd hoeveel hij van haar hield, hoe hij hun toekomst voor zich zag en wat ze allemaal nog samen zouden doen. Zijn armen om haar heen voelen zodra ze ging slapen was het meest geweldige gevoel ooit. Het veilige gevoel wat hij haar genadeloos af had genomen. Haar vertrouwen in hem was de grootste fout die ze begaan had. Cameron had haar ingewisseld voor de eerste beste meid die hij kon vinden tijdens zijn klussen. Khloe was haar naam geweest. Zoals ze gehoord had was het meisje klein, een figuur waar de mannen voor vielen en droeg ze genoeg onthullende kleding om hen allen het onmogelijk te maken van haar weg te kijken. Blijkbaar iemand waar Crystal niet tegenop kon. Ze voelde zich in de steek gelaten door de enige persoon wie ertoe deed voor haar. Cameron was haar steun en toeverlaat geweest. Nu liet hij haar stikken voor een random meid, ergens in de grote stad waar hij in verdwenen was. Crystal herkende hem niet meer terug. Walgenis voor zichzelf dat ze zich had laten bespelen. Haar had hij overtuigd om op hem te vertrouwen, maar wat was er om op te vertrouwen? Wat was er over van de jongen aan wie ze haar hart had toevertrouwd?

Haar handen waren bedekt onder de make-up, die met haar tranen mee leek te stromen. Zwart gekleurd door de afgevende mascara, donkere vegen van oogschaduw als het vocht alsmaar over haar wangen rolde. Zwijgend hoorde ze aan wat er gezegd werd. Het gevloek en getier schetterde door de gangen, en alles wat ze kon doen was zich wegbergen achter haar eigen lichaam. Stemmen vermeerderden zich plots. Langs haar heen geglipt onderwijl ze haar tranen liet vloeien. Zacht gesnik onhoorbaar geworden tussen het lawaai wat zich afspeelde voor haar kamerdeur. Het was pas bij het horen van een bekende, vriendelijke stem, dat ze haar hoofd wat omhoog hief. Haar zicht wazig door al het vocht, keek ze naar voren.
"Crystal? Addison hier. Je kan opendoen, als je wil tenminste. Ik heb Cameron weggejaagd."
De ijselijke klanken van Cameron's stem waren vergaan. De harde klappen die de deur opving verdwenen. Een kleine zucht verliet haar mond uit opluchting, hoewel ze het niet vertrouwde. Hij kreeg altijd wat hij wilde; zonder slag of stoot liet hij het niet afweten. Toch dwong Crystal zichzelf om overeind te komen en schuifelde ze traag naar de ingang van haar kamer. Haar handen weggestopt in de mouwen van haar grijze sweater om de vlekken te verhullen. Vegend langs haar wangen om het weg te krijgen, hopend dat het niet merkbaar was. Natuurlijk wist ze wel beter; na de afgelopen minuten zagen alleen haar ogen al rood. Zelfs een klein kind kon zien dat ze gekwetst was. Maar voor deze ene keer kon het haar geen barst meer schelen.
Trillend liet ze haar hand langs het slot glijden. Wat als Cameron erachter stond? Wat als Addison loog? Ze wist niet meer wat ze moest geloven. Addison wilde haar niets aandoen, toch? Een grote teug lucht werkte ze naar binnen. Aanmoedigend vanbinnen om de moed te verzamelen en haar binnen te laten. De deur langzaam maar zeker van het slot gehaald en geopend, zelfs al was het voor een aantal centimeters. Ze durfde niet verder, bang voor wat ze zou aantreffen. Cameron had mensen in zijn macht. Crystal had beter moeten weten dan hem te vertrouwen. Hij had haar zover gekregen dat ze alleen al het meisje wat op haar deur klopte niet onder ogen wilde komen. Bang stapte ze een beetje achteruit.
"I-Is hij weg?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voorzichtig deed Addison de deur een stukje verder open aangezien Crystal die voor slechts een paar centimeters had opengezet. Ze wantrouwde te situatie. Addison begreep haar volkomen. Er was een kans dat Addison tegen Crystal loog en Cameron gewoon achter haar stond, maar dat was niet zo. Cameron was en klootzak dus zou ze nooit aan zijn kant kunnen staan. Jongens als hem waren hatelijk. Addison had in ieder geval een persoon gevonden die ze nog meer haatte dan Jack en dat was erg uitzonderlijk. Wat Cameron had gedaan was vreselijk. Addison had zelfs geen idee waarom hij naar een ander meisje was gegaan. Crystal was prachtig, vanbinnen en vanbuiten. Bovendien was ze de enige persoon in het huis die vriendelijk was voor Addison, dus dat koesterde ze. Ze had af en toe iemand nodig die aardig voor haar was.
Toen Addison haar in Crystal's kamer bevond, sloot ze de deur achter haar. Cameron kon zich nog altijd bedenken en terugkeren naar Crystal's kamer en hij kon zomaar binnen als de deur openstond. "I-Is hij weg?" hoorde ze Crystal met een angstige stem vragen waardoor Addison knikte. "Ik heb hem bang gemaakt, dus hij zal niet snel terugkomen," zei Addison geruststellend. Het maakte haar niet uit om Crystal wat te vertellen over haar vampierenleven. Buitendien wist Crystal al dat Addison een vampier was, net zoals iedereen uit het huis. Ze had Cameron erg graag willen buiten, maar toch hield ze zich in. Dat ging net iets te ver. Daarbij wist Addison dat als ze hem zou bijten, zij de slechte werd terwijl Cameron het verdiende.
Addison keek naar haar. Crystal's ogen waren rood van het huilen, iets waar Addison niet tegen kon. Haar hart brak als ze iemand zag huilen, zeker om de reden die Crystal had. Addison wist precies hoe ze zich voelde. "Gaat het?" vroeg Addison uiteindelijk toch maar om tenminste iets te zeggen. Het kon een domme vraag zijn, ook al vonden sommige mensen die vraag toch fijn. Sommige mensen ervoeren het alsof iemand om hem gaf wat ervoor zorgden dat ze zich beter voelde. Crystal had steun nodig van iemand en dat wilde Addison haar geven. Het ging moeilijk voor haar zijn om er in haar eentje overheen te komen. Addison ervaren met zulke situaties.

Flashback:
Met een verbaasde blik keek Addison haar beste vriendin Skyler aan toen ze haar auto stopte op een parkeerplek. "Wat doen we hier?" Het was al vaker gebeurd dat Skyler plotseling op een vreemde plek stopte omdat ze wat wilde laten zien. Uiteindelijk was het er nooit van gekomen aangezien Addison er nooit zin in had. Skyler was ervan overtuigd dat Jace, Addison's vriendje, vreemd ging met andere meiden. Addison geloofde het niet, volgens haar was het jaloezie van Skyler. Ze vond het erg dat haar beste vriendin geeneens blij kon zijn dat Addison eens een relatie had die wat langer duurde dan een maand. "Jace heeft hier afgesproken met één of andere blonde chick van school, ik heb geen idee wie het is, maar je moet het geloven. Hij is slecht voor je," zei Skyler. "Skyler,..." Voor Addison haar zin kon afmaken, stapte har beste vriendin uit en trok ze haar uit de auto. Ze trok haar mee naar een auto. Een auto die ze vaag herkende. Was dat de auto van Jace? Het was een zwarte Audi a3, net dezelfde als die van Jace. Ze had erg vaak in die auto gezeten.
Toen ze zich bij de auto bevonden, zag ze door de voorruit twee mensen, zoenden. De jongen herkende ze meteen. Jace. Net zoals Jace had het meisje haar shirt niet meer aan. Addison kon haar zwarte beha van kant zien. Iets wat Jace geweldig vond. Jace had vaker aan Addison verteld dat hij zwarte, kante lingerie erg sexy vond.
Haar ogen werden groot en de tranen stroomden over haar wangen. Hoe kon hij? Toen Jace Addison zag staan, stopte hij de zoen die hij met het meisje in de auto het meteen. Hij stapte uit en trok zijn shirt weer aan. "Addison, dit is niet wat het lijkt." Het waren de enige woorden die de jongeman kon uitbrengen. "Waarom, Jace? Ben ik niet goed genoeg of zo?" Addison werd heel onzeker door het feit dat de jongen waarvan ze hield naar een ander meisje toeging. Buiten de onzekerheid ging er een enorme walging door haar lichaam heen. Het was tijdens hun relatie niet alleen bij zoenen en knuffelen gebleven. Ze had de jongen haar liefde, vertrouwen én lichaam gegeven. Ze was dom geweest. Ze had nooit zo hard van stapel mogen lopen.

De pijn was in Crystal's ogen te zien. Addison vond het vreselijk om haar te zien huilen, maar daar kon zij natuurlijk niks aan doen. Het was normaal dat ze huilde, dat had Addison ook gedaan toen ze erachter kwam dat haar vriendje vreemd ging. Wat ze moest doen wist ze niet. Normaal wist Addison altijd heel goed hoe ze mensen moest troosten, maar plotseling had ze geen idee hoe het moest. Het was ontglipt uit haar gewoontes. Ze wist dat sommige mensen rustiger werden door een knuffel, alleen werkte dat niet bij iedereen. Ze kon het altijd proberen, toch?
Zonder verder nog na te denken, sloeg Addison haar armen om Crystal heen. Addison vond het fijn als mensen haar omhelsde als ze verdrietig was. Ze hoopte dat Crystal zich er ook beter door ging voelen. Addison kon geen andere manier bedenken om Crystal te troosten. Ze kon zeggen dat alles goed kwam, maar dat was een slecht idee. Dat zou het allemaal erger maken voor haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze wist niet wat ze moest zeggen. Cameron's geschreeuw en geroep had haar waarschijnlijk al alles verteld over de situatie. Zo niet, dan sprak haar toestand voor zich. Nooit had ze zich zo slecht gevoeld dan nu, en het was tenslotte haar 'vriend' die de schade verricht had. Ze wilde wat tegen Addison zeggen, maar ze kreeg niets uit haar mond. Ze stond er enkel af te wachten wanneer de tranen zouden stoppen met komen en ze zich normaal kon voelen. Iets wat nog een tijdje leek te duren.
Het waren twee armen die ze onverwachts om zich heen voelde, die Crystal wakker hadden geschud. Even was ze radeloos, wat deed ze nou? Maar verder erover nadenken deed ze niet. Zacht omhelsde ze haar terug en leunde ze met haar hoofd een beetje op haar schouders. Het voelde vertrouwd desondanks ze Addison slechts een paar dagen kende. Het liet haar terugdenken aan de momenten met Cameron. Herinneringen die ze niet naar boven wilde halen, maar niet anders kon dan ze opnieuw voor zich te zien. Tijden waarin het anders was geweest. Ze hield oprecht van hem en had het altijd gedaan vanaf dat ze hier kwam wonen. Haar vergissing in hem viel haar zwaarder dan ze gedacht had toendertijd, toen ze zwoor dat ze hem terug zou pakken als hij haar wat zou flikken. Nu leek het allemaal verdriet wat ze voelde. Hetgeen wat ze altijd weggestopt had. Ze haatte het om zich zo te voelen.

~ ~ ~

Flashback;

“Wat ben je van plan?” Lachend duwde ze hem iets van hem af. Een kleine pauze ingelast tussen de zoen die hij haar gaf. Haar ogen glunderend terwijl ze al plezierig een hand door zijn zachte, warrige haar haalde. Zijn mysterieuze kant was wat ze leuk aan hem vond; hij liet het onverwachts komen. Nooit wist ze wat de dag zou brengen, en nooit kwam het in haar op om erover na te denken. Met hem aan haar zijde liet ze alles op haar afkomen. Ook nu was het onduidelijk wat hij van plan was. Cameron wist dat ze hield van zijn onvoorspelbare kant, maar zo nu en dan kon ze het niet laten om haar nieuwsgierigheid naar boven te laten komen. Ze wilde al te graag weten wat het was waar hij zich mee bezig hield.
“You’ll see,” mompelde hij grijnzend terug. Zijn groene ogen fonkelend op haar neergekeken. Ze kon het aan hem zien wanneer hij iets in gedachten had, waardoor het haar zoals gewoonlijk weinig moeite kostte om het te doorzien. Zijn grote glimlach sprak voor alles wat er in hem om leek te gaan. Althans, dat wist ze eruit af te leiden. Hetzelfde uitdagende gelaat die hij altijd droeg wanneer hij zich iets in zijn hoofd had gehaald. Het was voor haar erg herkenbaar geworden. Vingertoppen strelend langs haar wangen, doorgegaan naar haar nek waar hij ze liet rusten. Ze gniffelde zachtjes en klemde de stof van zijn t-shirt zachtjes tussen haar vingers. “Wat ben je aan het doen?"
Ze voelde hoe iets rond haar nek gebonden werd. Een dunne, metalen halsketting tegen haar huid gegleden als ze zijn handen achter haar nek samen voelde komen. Koud drukte het draad tegen haar hals. Schitterend tussen de spierwitte lakens waarop ze beide zaten. Een klein zilveren hartje was eraan gehangen, wist ze nog net te kunnen zien. Het glansde prachtig en trok voor even haar aandacht van zijn vermakelijke blik af. Een kleine glimlach stond op haar gezicht geschreven, waarna ze haar lippen opnieuw op de zijne plantte.

“Iedereen mag zien dat je van mij bent, Crystal.”

~ ~ ~

Het was haast onmerkbaar voor haarzelf dat ze inmiddels alweer aan het huilen was. Het waren de herinneringen die maakten dat ze het niet droog kon houden, waar Crystal zich voor schaamde. Wat onzeker richtte ze haar ogen op de grond onder haar voeten, na een tijdje wat achteruit gestapt omdat ze haar niet tot last wilde zijn. Haar benen waren bedekt met kippenvel, blank en koud. Het was de oude sweater van haar zus waar ze in geslapen had die nacht. Zo groot dat ze er eigenlijk in kon verdrinken, maar het was haar anker aan thuis. Ze had haar geholpen door de vele hartbreuken die ze te verduren had gekregen. De geur van haar parfum hing er nog zwak aan, liet haar denken dat ze niet alleen was. Ze miste Meghan meer dan ooit. Haar grote glimlach waarmee ze altijd vrolijk rond het huis liep, klaar om iedereen te helpen. Het was Crystal's grote voorbeeld geweest.
"Thank you," zei ze dankbaar tegen Addison. "Ik wist niet hoe ik hem..," begon ze langzaam. Ze schudde ietwat haar hoofd en greep voorzichtig naar het kleine hartje aan het kettinkje. Twijfelachtig liet ze het door haar vingers gaan, toegekeken hoe het prachtig glansde in haar hand. Het was het mooiste geweest wat ze ooit had gekregen. Aarzelend keek ze erop neer. "Wat ik moest doen."
Hard trok ze aan het sieraad rond haar nek, wat nog geen seconde later op de grond belandde. Het gemis van het zilver voelde ze op komen zetten. Crystal weigerde ernaar om te kijken uit angst dat ze het terug zou nemen, en keek in plaats daarvan in Addison’s ogen. Moeite gedaan om de tranen te stoppen, ruw langs haar ogen geveegd om het vocht weg te krijgen. Ze liet haar handen in de mouwen van de trui verdwijnen, enkel haar zwartgelakte nagels nog zichtbaar geworden bij het fijnknijpen van de stof.
“Wat doe je hier?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Opnieuw keek ze Crystal aan toen Addison haar losgelaten had. Het leek erop dat ze iets rustiger geworden was, Addison's doel. Ook Addison was boos op Cameron. Ze was boos op elke jongen die het in zijn hoofd durfde te halen vreemd te gaan. Het kon dan misschien wel slechts één meisje zijn, maar van één kwam meer. Once a cheater always a cheater. Addison had geen idee hoe Crystal erachter gekomen was. Hopelijk was ze er op een andere manier achter gekomen dan Addison. Zij had het namelijk met haar eigen ogen kunnen zien. Elke manier om erachter te komen was vreselijk. Het was vreselijk om het zelf te zien, net zoals het erg was om het van iemand anders te horen.
Addison wist precies wat er in Crystal's hoofd omging. Verdriet, woede en het gevoel alsof ze niet goed genoeg was. Ze dacht dat het aan haar lag, ook al was het helemaal anders. Het lag aan Cameron. Natuurlijk was Crystal goed genoeg voor hem. Ze was aardig en ontzettend knap. Addison had weinig meiden gezien met het uiterlijk dat Crystal had. Ze was anders, maar dat maakte haar juist mooi. Ze zag er anders uit dan de typische meiden die in de stad rondliepen. Het type meisje waar ook Addison jaloers op kon worden. Bovendien was Crystal één van de aardigste meiden die Addison was tegengekomen. Vanaf het eerste moment was ze aardig voor haar en dat terwijl Addison een vampier was. Ze had haar zelfs kleding uitgeleend, iets wat haar vriendinnen nooit zouden doen. Addison's vriendinnen waren heel erg gesteld op hun kleding, het was onmogelijk om wat te lenen van hen. Addison daarin tegen maakte er nooit een probleem van als haar vriendinnen om kleding vroegen. Ze hield ervan om mensen te helpen. Ook al had ze die eigenschap de afgelopen dagen sporadisch had laten zien.
"Thank you."
Addison glimlachte zwakjes door het bedankje van Crystal. Addison vond het erg fijn om mensen te helpen en als mensen haar ervoor bedankte maakte de situatie nog fijner. "Dat geeft niets, zolang je hem maar niet binnen laat," zei Addison. Ze moest laten zien wat hij kwijtgespeeld was en mocht zeker niet toegeven aan hem. Als hij dacht dat hij vreemd kon gaan zonder de gevolgen ervan te dragen, had hij het mis. "Hij zal niet snel terugkomen, ik heb hem per ongeluk bang gemaakt, maar ik wist niet hoe ik hem anders weg kon krijgen." Cameron's gezicht toen Addison haar tanden liet zien was goud waard. Hij was heel erg geschrokken door de scherpe witte tanden en de beginnende adertjes onder haar ogen. Hij had het verdiend.
"Ik wilde vragen of ik nog wat kleding van je kan lenen aangezien ik naar het bos toe mag gaan van Jack, maar het hoeft niet. Ik kom misschien een beetje ongelegen," vertelde Addison nadat Crystal had gevraag wat ze er deed. Addison zou het Crystal niet kwalijk nemen als ze er geen zin in had. Aan de andere kant kon het juist goed zijn voor haar. Het zou ervoor zorgen dat ze afgeleid werd van het Cameron gedoe. Crystal had de keuze. Als ze geen zin had om Addison te helpen, zou ze weg gaan. Als ze het wel wilde, bleef ze. "Als je er nu geen zin in hebt ga ik wel gewoon weg, je hoeft je niet verplicht te voelen."
Stiekem hoopte Addison dat Crystal haar ondanks haar verdriet toch wilde helpen. Ze had kleding nodig die minder goed waren als de kleding die ze droeg. Die kledingstukken die Addison droeg had zagen er zowat nieuw uit dus zou Addison zich schuldig voelen als het vuil werd. Het waren tenslotte kledingstukken van Crystal. Ze had altijd respect voor andermans spullen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ik weet niet hoe ik hem weg moet houden."
Ze slikte de brok in haar keel weg, denkend aan vannacht. Zijn telefoon die roodgloeiend had gestaan van alle gemiste oproepen, sms-jes en toegestuurde foto's. Allemaal verzonden in een korte tijd, meer dan zij hem ooit toegestuurd had sinds ze bij elkaar in het huis woonden. Haar eigen naam ontbrak tussen de spam op zijn iPhone. Het was 'Khloe' wat alsmaar verscheen op het opgelichte scherm. Bedolven onder de hartjes, verleidende teksten en foto's waarvan jongens moesten dromen om ze opgeslagen te hebben. Bewijs waar ze van had gehoopt het nooit te vinden. Geruchten gingen altijd rond dat hij vreemdging en elke keer weer had ze hem geloofd. Nu pas was het in haar opgekomen wat een idioot ze was geweest om in zijn leugens geloofd te hebben. Toch wist ze secondenlang een zwakke glimlach op te zetten. Ze was haar nu heel wat schuldig voor het wegjagen van Cameron.
"Nee, het is oké," zei ze snel. Ze vond het fijn om nu iets te hebben om zich mee bezig te houden. Crystal had haar verteld dat de deur altijd voor haar open stond. Ze stond er nog steeds achter.
"Wacht.. is het Jack waar je het over hebt?" vroeg ze wat verbaasd. Waarom ze kwam was eigenlijk wel te bedenken, het was eerder dat hij haar weg liet wat haar verwarde. Ze liep intussen naar haar kast toe en begon alvast wat kleding uit te zoeken. Crystal had iets anders nodig om zich op te focussen, dan wat hij haar aangedaan had. Cameron's groene ogen achtervolgden haar waar ze ook maar heen ging. Zijn schattige glimlach, het mysterieuze gelaat wat hij altijd droeg. Ze miste alles stuk voor stuk, maar het was niets waar ze nu aan mocht denken. Het was Addison bij wie ze haar gedachten moest hebben; hoe moeilijk het dan ook was.
Ze ging elk kledingstuk wat ze zag langs, opzoek naar iets voor haar vriendin. Nouja, of ze haar ook als vriendin beschouwde wist Crystal niet. Zij vond haar in tegenstelling tot zowat de rest van het huis wel aardig. Maarja, mannen waren ook altijd al slecht geweest om langs alle geruchten en negatieve dingen heen te kijken. Ze namen niet de moeite om te kijken hoe iemand in elkaar zat. Uiterlijk was waar ze op oordeelden, het verleden is waar ze naar keken. De fouten leerden ze kennen; de rest interesseerde ze niet. Het was naar haar mening slecht hoe ze iedereen veroordeelden. Blijkbaar ging het bij hen om hoe ze erbij liepen. Hun liefde voor mooie meiden was het enige wat ze met zekerheid kon zeggen. Bij Jack wist ze het niet te peilen. Hij kon het zo laten lijken dat hij elk mens wat er rondliep haatte. Zijn eeuwige stalen blik opgezet als ze hem langs zag lopen. Kende hij gevoel? Familie? Liefde? Crystal betwijfelde het. Echter was het haar wel opgevallen dat hij anders was dan normaal. Jack week nooit af van zijn orders om iemand in de gaten te houden. Hij hield zich strikt aan de regels, al was het voornamelijk omdat Semion de troeven in handen had. De man had hen allen onder de duim en was daar niet terughoudend over. Maar sinds Addison's komst leek het hem weinig meer te verstoren. Wanneer zij een paar jaar geleden had gevraagd om weg te mogen, had ze de loop van het geweer voor haar ogen te zien gekregen. Jack had Addison ondanks alles verdedigd tegenover de mannen waar hij niets mee te maken wilde hebben. Ze begon zich af te vragen of het de echte hem was die, langzaam maar zeker, tevoorschijn kwam.
"Ik weet niet wat je met hem gedaan hebt," zei ze zacht. Langzaam pakte ze een combi bij elkaar, random uitgezocht tussen de bende van kleding die ze had geprobeerd op te ruimen. Een tevergeefse poging natuurlijk, de ruimte was veels te klein om het normaal op te kunnen ruimen. Enkel al het zachte, witte tapijt wat ze voor elkaar had gekregen om het te vinden, was bezaaid met t-shirts, rokjes ofwel schoenen. Ze liet haar blik geconcentreerd vallen op wat ze had gepakt. Het was wat ouder, al zag het er nog uit als nieuw. Crystal had altijd al voorzichtig aan gedaan met haar spullen. Ze vond het zonde om het vies te maken als het onnodig was. Althans, nu was het onvermijdelijk. Een van de weinige kledingstukken wie van haar wel viezig mochten worden. Ze kon zich bedenken waarom ze naar het bos ging, waarom anders? Als het aan haar gevraagd werd had ze net zolang doorgezeurd tot ze naar een winkelcentrum mocht, maar bij Addison kon ze het snappen. Bloed. Het was wennen, dat wel. Ze had nog nooit een vampier rondom haar gehad.
"Hij is.. veranderd," ging ze verder. Tevreden pakte ze het setje bij elkaar, de Adidas Superstars snel van de vloer gepakt, en hield het voor Addison. Ze vond het er wel schattig uitzien. Haar eigen voorkeuren gingen naar rokjes of jurkjes zoals het paste bij haar persoonlijkheid. Bij haar had ze allang doorgehad dat ze een compleet andere stijl had. Had ze even geluk dat ze van alles bezat om honderden verschillende outfits te kunnen creëren. Ergens zat er eentje bij voor Addison.
"Ik denk echt dat hij je leuk vindt."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Maak je maar geen zorgen, het zal wel een tijdje duren voor hij weer een poging waagt om hierheen te komen. Zolang hij denkt dat ik hier ben, blijft hij wel uit de buurt aangezien hij waarschijnlijk dacht dat ik hem wat aan wilde doen of zo."
Het tafereel had er vast en zeker voor gezorgd dat Addison als een monster bekend stond, ook al hadden sommige mensen haar al beplakt met dat label. Cameron mocht denken dat Addison een monster was, wat hij gedaan was, was minstens even slecht dan Addison's daden. "Als hij uiteindelijk toch besluit om je weer lastig te vallen, moet je hem gewoon laten staan en het proberen te negeren. Hij gaat waarschijnlijk wel weg als je hem aan de deur laat staan en als hij echt niet weg wilt jaag ik hem nog wel eens een keertje weg," zei Addison. Ze wist precies hoe ze moest handelen. Ze had hetzelfde meegemaakt en ook die jongen bleef haar lastigvallen. Ze wist wat ze in zulke omstandigheden moest doen. "Maak het hem zeker niet te gemakkelijk," vertelde Addison daarna nog. Ze klonk net als een professional, maar ze wilde gewoon dat Crystal wist wat ze moest doen. Addison stond er deels alleen voor toen ze erachter kwam dat haar vriendje vreemd ging en het was erg moeilijk om het in je eentje te verwerken, onwetende wat je moest doen. Daarom hielp ze Crystal graag. Niemand verdiende het om zoiets mee te maken en zeker niet om het alleen te moeten verwerken. Ze had een vriendin nodig die haar hielp en dat wilde Addison gerust zijn als Crystal het toeliet.
Een zwakke glimlach vormde zich doen Crystal zei dat het oké was. Addison had het al verwacht. Crystal had verteld dat de deur altijd voor haar openstond en daaraan hield ze zich natuurlijk. Daarbij was de afleiding goed voor Crystal. Ze had zeker afleiding nodig. Het was erg noodzakelijk in haar toestand. Het helpen met kleding zoeken voor Addison zou niet meteen helpen om alles te vergeten, maar het kon ervoor zorgen dat ze zich beter en vrolijker voelde. Het was een beetje vreemd om Crystal zo te zien. Bij haar weten was ze meestal vrolijk. Addison had haar niet anders dan vrolijk gekend.
Toen Addison aan Crystal vertelde dat ze van Jack naar het bos toe mocht gaan, leek ze verbaasd te zijn. Iets wat Addison volkomen begreep doordat ze ondertussen zelf ook wel wist hoe Jack in elkaar zat. Het was moeilijk geweest om hem te overhalen, maar het was gelukt. Ook al gaf hij ongetwijfeld toe van ellende. "Ehm... Ja?" antwoordde Addison op Crystal's vraag. Natuurlijk had ze het over Jack. Over wie anders? Ook Addison vond het een beetje verwarrend dat Jack haar toch liet gaan, maar ze wist dat het kwam doordat hij van haar gezeur af wilde zijn. Het was dan toch een slimme zet geweest om te blijven zeuren. Hij was heel geïrriteerd doordat Addison bleef zeuren, maar het had gewerkt.
Addison luisterde naar de woorden die Crystal uitsprak terwijl ze de kleding bij elkaar raapte. Hoezo had Addison Jack veranderd? Was hij dan zo anders bij haar? Addison had juist het gevoel alsof hij tegen haar botter was dan tegen andere mensen. Was het echt uitzonderlijk dat ze naar het bos toe mocht?
"Ik heb hem niet veranderd. Hij heeft me waarschijnlijk gewoon toestemming gegeven omdat hij even van me af wilde zijn," zei Addison.Addison wist de reden waarom hij haar liet gaan. Het kon van ellende zijn, maar ook uit angst of omdat hij het haar gunde. Dat laatste was het sowieso niet. Jack gunde haar niets. Dat dacht Addison tenminste.
"Ik denk echt dat hij je leuk vindt."
Addison moest bijna lachen door de uitspraak van Crystal nadat ze Addison de kleding had aangegeven. Jack en Addison... Het klonk te gek voor woorden. Jack vond Addison niet leuk. Sterker nog, hij haatte haar. "Dat verbeeld je je maar. Jack vindt mij helemaal niet leuk, hij haat me," zei Addison.Jongens zoals Jack konden meisjes zoals Addison nooit leuk vinden. Bovendien waren ze heel erg verschillend terwijl ze toch redelijk veel dingen met elkaar gemeen hadden. Addison had geen idee hoe Crystal er bij kwam dat Jack haar leuk vond. Anders had hij zich wel anders gedragen.

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You don't know him like I do."
Cameron was te eigenwijs om zich van zijn pad af te laten leiden. Hij wist dat hij alles kon krijgen wat hij wilde van mensen en daar was hij zich erg goed bewust van. Hoe kon het ook anders zijn? De jongen kwam uit een rijke familie, vol met arrogante en zelfzuchtige mensen. Geld gaven ze uit als water. Genoeg dure auto's rond het huis om er een heel dorp van te kunnen voorzien. Grondgebieden tot hun bezit waar andere mensen nooit van hun leven aan zouden kunnen komen door de prijs en de populaire locaties. De aandelenmarkt was hun speelterrein; alles wat meneer Walton aansprak kocht hij. Het was niet dat hij het zich niet kon veroorloven, dus waarom zou hij zich inhouden? Bedrijf na bedrijf werd opgekocht, gerund door hen alsof het hun eigen was. Alles draaide om de grootste winsten, zaken en degene wie de beste contacten had. Geen van de Walton's had er tekorten aan. Ze had zelfs een keer gehoord dat ze aanwezig mochten zijn bij een event waar de president zou zijn. Het was een en al spel om de concurrenten weg te krijgen, in welke omstandigheden dan ook.
Hoewel Cameron verder amper praatte over zijn familie wist ze genoeg over zijn verleden en geschiedenis. De Walton familie stond bekend om zijn fortuinen, waar Crystal wel van wist. Een van de rijkere families met grote macht. Haar moeder zou trots op haar zijn geweest om een 'prins' binnen te hebben gehaald. Zijzelf dacht er uiteraard anders over. Crystal had genoeg jongens verslonden om te weten hoe alles in elkaar stak, maar bij hem had ze zichzelf overtroffen. Ze hield van hem, ook tijdens zijn egoïstische momenten. Het was nou eenmaal hoe hij was. Uitkijkend voor elk van zijn bezittingen. Hij liet niemand het zomaar van hem afnemen zonder er alles aan gedaan te hebben om het stop te zetten. Ze zuchtte en liet haar blik voor kort afglijden naar de grond. "He'll find a way. He always does."
Ze schudde haar gedachten van hem weg. Hij hield haar bezig, zelfs nu ze wist dat hij niets meer te zeggen had. Haar concentratie probeerde ze te krijgen op Addison. Ze had haar hulp nodig, het was niet alleen onbeschoft om haar geen aandacht te geven maar zogezegd kon ze het gewoon niet maken. Bovendien was het ook Jack die door haar hoofd ging. Ze geloofde, nee ze wist, dat hij anders was. Het moest wel. Wie leefde er nou zonder gevoelens? Crystal dacht dat hij er te kortzichtig voor was om toe te geven wanneer hij iemand leuk vond. Het verpestte de reputatie die hij er al jaren opgebouwd had, liet hem zwak overkomen. Hoe hij het zag dan; ze vond het juist zwak nu hij zich buiten alles hield. Verlatingsangst kon ook het probleem zijn, velen die hier leefden hadden er last van. Mensen hadden iedereen achter zich moeten laten; geen verrassing dat ze geen nieuwe vrienden maakten. Ze zouden zich hechten aan personen die elke dag zomaar niet meer levend terug konden keren.
Addison's antwoord op haar vraag was zinloos. Ze had allang doorgehad dat het Jack was, maar ze kon het niet geloven. Jack, de jongen die altijd steenhard voor zijn eigen mening ging, had aan haar toegegeven? Had ze het nou goed gehoord? Een frons kwam op haar gezicht te staan. Stomverbaasd keerde ze zich terug naar de vloer. Door haar knieën gezakt bij het pakken van een ander paar schoenen die ze verwisselde met de Adidas Superstars. Haar paar zwarte, hoge Vans waren misschien een beter idee dan de smetteloos witte schoenen. Het bos bracht veel modder, takjes en andere viezigheid met zich mee. Op zwarte suède is het er beter af te krijgen dan de witte stof van haar Adidas schoenen. "Sinds jij er bent gedraagt hij zich anders," ging ze erop in. Ze gaf de spullen aan haar en ging afwachtend zitten op het rand van het bed. "Als hij van je af had willen zijn, had hij er al vanalles aan gedaan om je alsnog dood te krijgen." Het was wat hem gewoon was geworden. Dat hij het had gelaten bij Addison was alleen al ondenkbaar voor zijn doen. Veranderd was hij inderdaad; men moest gewoon letten op de details.
"Hij laat het bij iedereen lijken dat hij ze haat," vertelde ze, spelend met de kleine zilveren ring om haar vinger. Een tactiek die elke maffiosi wel toegepast had om de dagen door te komen, hoe lang ze het volhielden was overigens iets anders. Jack had het van hen allemaal nog het langst doorgezet. Tot de dag van vandaag gedroeg hij zich nog zo. Ze schoof de ring terug op de plaats en keek naar Addison.
"Echt, je had hem gisteravond moeten zien toen je weg was gelopen. Het was dat hij geen wapen bij de hand had gehad om het hem te leren, anders had die jongen de avond niet overleefd."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Dat weet ik, maar ik weet wel hoe je moet handelen in een situatie als deze."
Natuurlijk kende Addison Cameron niet zoals Crystal hem kende. Addison kende hem nauwelijks. Het enige wat ze over hem wist was dat hij een klootzak was. Toch wist Addison als de beste wat Crystal moest doen. Er was een kans dat Crystal hem nooit meer wilde zien of spreken, maar de kans dat ze terug naar hem zou gaan was er ook. Iets wat enorm dom en naïef zou zijn. Ook Addison had eraan gedacht om terug naar haar ex te gaan. Ze had de gedachte erg vaak gehad, ook al wist ze dat het dom was. Slechts Addison en haar beste vriendin Skyler wisten ervan dat Jace vreemdgegaan was. Ze wilde het aan niemand vertellen doordat ze zich doodschaamde. Ze wilde niet bekend staan als 'het meisje dat niet goed genoeg was' of 'één van de sletten die Jace mee naar huis nam'. Op het begin was ze vooral boos geweest op haarzelf. Addison dacht dat zij fout zat. Pas een hele tijd later besefte Addison dat het aan haar ex lag. Addison was altijd goed voor hem geweest, alleen koos hij ervoor om af te spreken met andere meiden. Het was zijn eigen fout. Tot de dag van vandaag stuurde hij haar berichtjes waarin hij stuurde dat hij haar mistte en van haar hield. Onzin. Sommige jongens hadden een verkeerde definitie over het houden van iemand. Iemand waarvan je hield behandelde je op een goede manier.

Flashback;
"Addison, alsjeblieft, wacht even!" Stug wandelde ze door zonder achterom te kijken. Nog steeds stroomden de tranen over haar wangen. "Laat me het uitleggen!" Hoorde ze de stem van Jace achter haar opnieuw zeggen waardoor Addison stopte met wandelen en haar omdraaide naar hem toe. "Er valt niets uit te leggen, Jace," vertelde ze terwijl ze ruw de tranen van haar wangen afveegde. Natuurlijk hoefde ze zich niet te schamen omdat ze huilde, Jace mocht zien hoeveel pijn hij Addison had aangedaan. "Ik hou van je, Addison. Al die andere meiden betekenen niets voor me," zei Jace waardoor Addison hem ongelovig aankeek. Hij had dus meerdere met meerdere meiden een bed gedeeld achter Addison's rug. "Al die andere meiden? Dus je bent vreemdgegaan met meerdere meiden?" Hoe kon ze het nooit gezien hebben? Addison had gemerkt dat Jace de laatste tijd steeds afstandelijker werd en hij geheimzinnig deed. Addison mocht niks meer zien in zijn mobiel wat ze eerst wel mocht. Normaal deed hij er nooit moeilijk om als ze in zijn mobiel keek, maar de laatste tijd werd hij er boos om als Addison zijn mobiel aanraakte.Volgens hem moest ze hem vertrouwen en dat deed ze. Ze had hem altijd vertrouwd, tot ze hem zoenend in de auto met een ander meisje zag tenminste. "Ja, maar ik zei net toch dat ze niets voor me betekende. Ik hou van jou, Addison, van niemand anders." De woorden van haar ex klonken zielig in haar oren. Hij hield niet van haar, hij wist geeneens wat houden van iemand inhield. "Oh, je houdt echt van me? Als het zo zit is alles wel weer goed hoor," zei Addison sarcastisch. "Echt?" vroeg Jace verbaasd. "Natuurlijk niet, idioot. Dit zeg je vast ook tegen alle andere meiden waarmee je in bed duikt." Addison wandelde verder naar de auto van haar beste vrienden. Toen ze er was, stapte ze in. Haar warme tranen bleven over haar wangen stromen, net als een waterval.

Addison zocht een manier om Crystal af te leiden. Nog steeds zat ze met Cameron in haar hoofd. Het zou een heel karwei worden om ervoor te zorgen dat ze afgeleid zou worden. Bovendien had Addison weinig tijd. Jack had duidelijk gemaakt dat als ze te lang weg bleef, hij haar kwam halen. Waarschijnlijk op geen aangename manier. Haar tijd was allang ingegaan dus ze moest opschieten. Het was jammer dat ze weinig tijd had aangezien ze erg graag Crystal had willen opvrolijken. Misschien kon ze haar in de avond wel weer een bezoekje brengen, dan had Crystal wat tijd voor haarzelf.
"Sinds jij er bent gedraagt hij zich anders,"
Wat Crystal ermee bedoelde wist ze niet. Waarom zou Jack zich anders gedragen doordat Addison er was. "Dat verbeeld je je waarschijnlijk gewoon. Waarom zou hij zich door mij anders gaan gedragen?" antwoordde Addison. Als Jack zich echt anders gedroeg door Addison had ze medelijden met de mensen die hem kende voordat Addison er was. Jack deed al zo gemeen en bot tegen iedereen. Als hij echt erger was voordat Addison er was leek het haar echt vreselijk om in zijn buurt te zijn.
"Als hij van je af had willen zijn, had hij er al vanalles aan gedaan om je alsnog dood te krijgen."
Addison wist een goede reden waarom Jack geen pogingen meer had gewaagd om Addison dood te krijgen; ze was onsterfelijk. Het had toch geen zin. "Dat wil niks zeggen. Hij weet dat als hij me doodt, ik toch weer tot leven kom. Dat hij me niet dood wil dus niet zeggen dat hij me mag, hij weet dat het geen zin heeft," zei Addison. Het was een slechte reden om Addison levend te laten, maar het was logischer dan wat Crystal beweerde.
Opnieuw hoorde ze Crystal praten. Ze vertelde wat waardoor Addison opkeek. Had Jack het voor haar opgenomen nadat de jongen die opmerking had gemaakt? Ze kon het amper geloven. Als hij dat echt gedaan had, was dat best lief van hem. Addison glimlachte er zwak door, ook al had ze geen idee waarom ze glimlachte. Waarschijnlijk omdat ze het idee best lief vond. Al snel verdween die glimlach door haar koppigheid. "Dat wil niet zeggen dat hij me leuk vindt."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Op haar opmerking ging ze verder niet in, zwijgzaam gekeken naar de outfit die ze neerlegde op het bed. Crystal wist zeker te zeggen dat het haar wel zou staan. Want eerlijk; wat stond Addison niet? Ze had een figuur waarbij ze alles wat ze leuk vond, kon hebben zonder schaamte om het te dragen. Haar huid was glanzend en mooi, haar ogen diepblauw dat waarschijnlijk elke jongen al stond te zwijmelen zodra ze voorbij liep. Ze durfde te wedden dat de jongens haar wel zagen zitten, desondanks haar reputatie voor moordenaar, en het enkel een tijdje zou duren vooraleer de wedstrijd uit zou barsten. Weinig nieuwe meiden werden erheen gehaald waardoor een nieuweling zelden voorkwam. Alle meiden, met haar als uitzondering, hadden het met elke mannelijke huisgenoot al wel gehad. Bekend terrein begon ze al sneller te vervelen dan Addison zich waarschijnlijk voor kon stellen.
"Welke jongen zou zich niet anders gaan gedragen met jou in de buurt?" vroeg ze met een kleine glimlach. Ze streek met haar hand zacht over de stof van de trui die ze klaar had gelegd. Een van haar lievelingskledingstukken was het, waar weinig goede herinneringen aan vast zaten, maar noch was ze er blij mee. Even afgeleid bekeek ze de sweater, hoewel ze zich al snel weer richtte tot Addison. "C'mon, you're beautiful," zei ze haar. Crystal vond het de waarheid waarbij velen zouden toestemmen zonder er ook maar over te twijfelen. Ze meende oprecht elk woord wat ze uitsprak, en zat er niet mee om ze over te brengen naar Addison. Naar hoe zij dacht mocht ze zelfverzekerd rondlopen. Wat haar echt mooi maakte was eigenlijk dat ze het zichzelf nog niet eens besefte, dacht Crystal bij zichzelf. Ze was zo druk bezig met anderen dat het leek alsof ze zichzelf vergat. "Ik durf te wedden dat zelfs Jack zijn ogen niet van je af kan houden. Hij laat het misschien niet merken, maar geloof me." Ze legde de sneakers bij de kleding om het compleet te maken. Uitgedragen met enkele vegen op het zwarte suède, wat haar terugbracht bij haar ontvoering. Geen van de dingen waar ze aan wilde denken waardoor ze al snel zich probeerde ergens anders op te focussen. Haar gezicht betrok lichtelijk, alhoewel ze al snel dezelfde kleine glimlach liet verschijnen om het te verhullen. Addison had er geen behoefte bij om haar verhalen aan te horen. Ze zou er geen stap verder mee komen, dus wat had het voor zin?
"Hij is er gewoon te koppig voor om het toe te geven," ging ze onverstoord verder. Ze ging wat verder op het tweepersoonsbed zitten. Haar armen rond haar opgetrokken benen geslagen om wat prettiger te kunnen zitten. Kou hing in haar kamer wat haar, nu ze erover nadacht, voor geen moment had dwarsgezeten. Hoewel het kippenvel nog altijd op haar huid stond weigerde ze om plaats te nemen onder de dekens. Ze was geen persoon om de dagen zo uit te zitten, ondanks dat ze er ergens naar verlangde om met rust gelaten te worden.
"Niets hield hem er eerder van weer om mensen te vermoorden. Je bent een van de weinigen die hij in zijn tijd hier heeft gespaard, waar ik het van weet." Kort liet ze haar kin rusten tussen haar knieën, voor zich uitgekeken naar de kleding die de rest van het bed in beslag nam. Ze had werkelijk geen idee wat Addison ervan zou vinden. Wellicht vond ze het te 'casual' of was het niets voor haar, maar daar zou ze zo wel achterkomen. Het was de glimlach die ze nog een paar seconden op haar gezicht wist te spotten, wat haar aandacht wederom wegtrok van haar obsessie met fashion. Gelijk ging ze wat meer rechtop zitten, verrast gekeken naar de verschijning vooraleer het zo snel als het gekomen was, weer verdween. Haar glimlach verbreedde zich meteen. "Vind je hem ook leuk?" vroeg ze, haar enthousiasme van eerder teruggekeerd. Inhouden was ondenkbaar geworden. Ze vond het leuk voor Addison als ze wat met iemand kreeg en stiekem gunde ze het Jack ook wel. De jongen had volgens haar wat liefde nodig; de echte hem zou dan vanzelf wel naar buiten komen.
"Jullie zouden zo schattig zijn samen!"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison vertrouwde Crystal op het gebied van kleding. Hun kleding stijlen kwamen heel erg overeen, behalve de rokjes en jurkjes dan. Addison vond jurkjes en rokjes er ook heel erg leuk uitzien, maar het zat minder comfortabel dan een simpele broek. Af en toe droeg ze wel eens een rokje of een jurkje, al kwam dat steeds minder vaak voor. Deels doordat Addison lui werd en nog weinig zin had om haar helemaal op te tutten. Af en toe had ze wel eens zin om haar iets vrouwelijker te kleden dus trok ze één van de weinige jurkjes aan die ze in haar kast had hangen. Ze vond het bovendien ook veel te moeilijk om te combineren. Ze wist nooit wat voor schoenen ze eronder moest dragen. Sandalen? Sneakers? Het liefst had ze een paar comfortabele sneakers aan haar voeten en aangezien het niet bij elk jurkje of rokje deed ze sneller een broek aan. Daar paste sneakers altijd bij.
"Welke jongen zou zich niet anders gaan gedragen met jou in de buurt?"
Ze vond het een vreemde uitspraak. Addison moest toegeven dat ze redelijk wat aandacht kreeg van jongens, maar dat had vast niks met haar uiterlijk te maken. Jongens vonden het nou eenmaal leuk om te flirten. De meeste jongens dan toch. Vaak dachten ze ook nog dat hun geflirt werkte terwijl het meestal oude versier trucs waren die geen enkel meisje zou waarderen. Af en toe werkte het bij Addison, maar dat hing van de jongen af. Als de jongen haar aanstond, konden die flirterige opmerkingen wel eens lukken.
Langzaamaan begon Addison zich een beetje verlegen te voelen door de dingen die Crystal zei. "Zo knap ben ik ook weer niet, er lopen miljoenen knappere meiden rond," zei Addison. Ze was heel erg bescheiden als het aankwam op complimentjes. Ondanks ze er een beetje verlegen van werd, vond ze het wel fijn om het te horen. Zeker van Crystal aangezien ze zelf ontzettend knap was. Addison zat een beetje tussen zeker en onzeker in. Ze vond zichzelf niet lelijk, maar ook niet ontzettend knap.
Het feit dat Jack het voor haar opgenomen had toen de jongen haar een monster had genoemd bleef een beetje in haar hoofd ronddwalen. Ze vond het oprecht lief van hem. Ondanks dat voelde ze zich er schuldiger door dan dat ze zich al voelde. Ze had ervoor gezorgd dat Jack heel wat geld misgelopen had, terwijl hij zo aardig was om het voor haar op te nemen. Misschien was hij toch anders dan ze dacht? Ze vroeg zich af waarom hij het zo moeilijk vond om aardig te zijn in haar bijzijn. Als ze weg was kon hij het voor haar opnemen terwijl als hij bij haar was altijd bot deed tegen haar. Af en toe had hij wel eens zijn goede momentjes, momenten die van korte duur waren.
"Misschien is hij gewoon bang dat ik hem ook vermoord als hij mij vermoord en probeert hij het daarom niet meer," vertelde Addison. De reden waarom Jack geen moordpoging meer had gedaan op Addison was ongetwijfeld helemaal anders, ook al leek het gene wat Crystal zei een stuk minder onlogisch. Jack had een hekel aan Addison, net zoals zij een hekel had aan hem. Als Jack een poging deed om haar te vermoorden, zou ze hem niet terugpakken door hem te vermoorden als ze weer ontwaakt was. Ze wilde haar nooit verlagen tot dat niveau en Jack geen kracht waardoor hij weer tot leven kwam.
"Wat? Nee..." antwoordde Addison vrijwel meteen toen Crystal vroeg of zij Jack ook leuk vond. Jack was haar type niet. Zijn uiterlijk kwam in de buurt bij haar type. Ze vond jongens met donkere haren, bruine ogen en een licht getinte huid altijd wat hebben. Zijn karakter daarin tegen was een heel ander verhaal.
"Schattig?" vroeg Addison toen Crystal zei dat ze schattig zouden zijn samen. Jack en Addison, schattig? Als Crystal haar definitie van schattig constant ruzies en discussies maken was, misschien wel. Addison had er een hele andere mening over.
Uiteindelijk nam Addison de kleding die Crystal klaar had gelegd en trok ze die aan. Ze moest opschieten als ze nog wilde gaan jagen. Het was erg gezellig met Crystal, dus het was jammer dat ze weinig tijd had. Ze had snel bloed nodig voor het te laat was en ze een persoon in het huis zou aanvallen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld