Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene was altijd al opgekomen voor de mensen van wie ze had gehouden. Hij was er ooit één van geweest. Ze had hem verdedigd tegenover Linn en Michael. Ze had het goed proberen te praten. Zijn onervarenheid, zijn nieuwe manier van leven, dat was wat hem zo onhandelbaar had gemaakt. Keer op keer had ze geprobeerd haar vrienden in te laten zien dat Ashton het wel waard was geweest om te redden.
‘Dus wat ga je doen als je er achter komt dat jij degene bent die mij pijn heeft gedaan, Naylene? Jezelf haten?’ vroeg hij uitdagend aan haar. Haar woorden waren misschien sterk en duidelijk, maar hij geloofde niet dat ze die ook meende. Dat er geen zenuw meer was in haar lichaam dat niet naar hem verlangde, op wat voor een manier dan ook. Ze was nu misschien woedend op hem, ze beweerde klaar met hem te zijn, maar hij wist dat het niet zo was. Het kon niet zo zijn.
Naylene haar hand schoot in zijn borstkas en haar vingers omsloten zijn hart. Ashton zijn adem stokte en hij keek haar aan. Nog nooit had ze hem op die manier pijn gedaan. Ze had hem wel eens in zijn gezicht geslagen, ze had zelfs haar magie op hem los gelaten en hem volledig uitgedroogd, maar ze had nooit gegrepen naar zijn hart. Ze had nooit gedaan wat hij al wel bij vele anderen vampiers had gedaan, zoals bijvoorbeeld bij Michael. Een aantal weken geleden hadden zijn vingers zing nog rond het hart van de vampier geklemd. Nu deed Naylene precies hetzelfde bij hem, waarschijnlijk om hem iets duidelijk te maken.
Nu haar grip zo letterlijk rond zijn hart zat, wist Ashton dat ze het meende. Ze gaf niks meer om hem. Ze zou dit niet doen als ze nog gevoelens voor hem had. Ze zou nooit op die manier zijn leven dreigen te beëindigen. Hij wist dat hij zijn volgende woorden goed moest kiezen, want anders zou ze wellicht zijn hart eruit trekken. Hij probeerde te bedenken wat hij nu het beste kon doen, wat wijsheid was, terwijl hij de blik van Naylene vasthield.
‘Je weet dat ik je hart er in één keer uit kan trekken, Irwin. Dus als ik jou was, zou ik ontzettend goed nadenken over wat je nog tegen me wil zeggen. Want één verkeerd woord over mij, of iemand anders, is genoeg en dan lig je op de grond. En waarschijnlijk merkt niemand het op, totdat je lichaam vanzelf een keer ophoudt met te bestaan.’
‘Nay, alsjeblieft,’ smeekte Ashton, voor het eerste keer oprecht tijdens hun gesprek. ‘Wat wil je dat ik doe? Ik kan het Rhi best vertellen, maar denk je nou echt dat het haar iets doet? Ze zal niet blij zijn dat Linn weer terug is, dat ze haar zin niet heeft gekregen. Rhi gaat echt niet op houden, ook niet als jullie vertrekken naar Japan of waar dan ook. Ze wil Linn het liefste doodongelukkig zien en ze zal niet stoppen.’
Ashton wist wat Rhi haar plan was geweest. Ze had alles kapot willen maken. Haar belangrijkste vriendschappen, haar andere relaties. Heel even had het er op geleken dat het haar was gelukt. Misschien was dat wel de reden dat ze zich zo had laten gaan bij de weerwolven. Omdat ze had gedacht dat ze al had gewonnen. Nu zou ze echter snel te horen krijgen dat Linn weer terug was. Misschien wist ze dat wel. In dat geval zou Rhi wel weer met een nieuw plan komen. Ze zou niet ophouden voordat ze haar wraak had gekregen.
Ashton voelde de grip van Naylene verstevigen en hij kreunde van de pijn. ‘In dat geval kan je haar er meteen bij vertellen dat ik het meen. Als ze Linn aanraakt, op wat voor een manier dan ook, zal ze het niet overleven.’ Naylene trok haar hand ruw terug en Ashton zakte voor haar neer. Hij greep met zijn hand naar zijn borstkas en tastte op de pijnlijke plek. Naylene knielde voor hem neer en draaide zijn nek om, waardoor zijn slappe lichaam meteen omviel en op de grond belandde.

Aan de andere kant van de stad, in het huis van de weerwolven, was Rhi onrustig. Haar bronnen hadden haar laten weten dat ze Linn hadden gezien. Rhi had het eerst niet willen geloven, toen ze voor. het eerst te horen had gekregen dat iemand de vampier had gezien bij de bar van Luke. Het had iemand anders moeten zijn. Linn wist wel beter dan terug te komen. Toch had Rhi zojuist meerdere berichten gekregen, waarin had gestaan dat Linn samen met Luke over de kerstmarkt had gewandeld, waar ze warme chocolademelk hadden gedronken en zich, natuurlijk, misselijkmakend hadden gedragen.
Dat betekende dat Rhi haar plan was mislukt. Ze was er van overtuigd geweest dat ze haar had gebroken, dat ze haar weg had gejaagd. Dat betekende dat haar verlangen naar wraak weer terug was, misschien nog wel meer dan ooit. Linn dacht dat ze terug kon komen, dat ze zich weer kon laten zien. Dat was alles behalve waar.
Terwijl Calum nog, naakt, naast haar lag te slapen, had Rhi een sigaret gepakt van het nachtkastje. Diep in gedachte staarde ze voor zich uit, terwijl ze zo nu en dan een hijs van de sigaret nam. Ze probeerde een manier te bedenken om Linn voor eens en voor altijd te laten zien wie hier nou eigenlijk de baas was. Ze had het al eens geprobeerd, maar het was niet gelukt. Dat betekende dat Rhi meer mensen nodig had, waaronder Calum.
Met haar voet tikte ze zijn been aan, maar hij werd niet wakker. Ze schopte hem nog een keer, maar Calum draaide zich alleen maar om, wat Rhi zicht gaf op hetgeen waar ze enkele uren geleden nog veel plezier van had beleefd. Nu wilde ze echter dat Calum wakker zou worden.
Ze drukte haar sigaret uit in de asbak en ging op haar zij liggen. Ze liet haar hand over zijn arm glijden, waarna ze zijn hand vastpakte en zich concentreerde op de psyche van Calum, opzoek naar iets wat hem zeker wakker zou schudden.
Rhi bevond zich in een woonkamer, waar een gezin samen zat te ontbijten. De twee ouders zaten tegenover de kinderen: een jongen en een meisje. Rhi hoefde niet lang te kijken om te zien dat het jongetje, Calum was geweest. Ouder dan negen zou hij vast niet zijn geweest, misschien nog wel iets jonger. Het was een rustig geheel, zo bij elkaar. Rhi snapte niet waarom ze hier was, maar ze was er van overtuigd dat ze het binnen een paar minuten zou begrijpen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een jong gezicht zat rustig met z’n allen aan tafel. Er werden schalen doorgegeven, eten opgeschept. Er waren zelfs rustig gesprekken die werden gevoerd. De oudste dochter praatte over haar dag. Het was zaterdag en dus was ze met een paar vriendinnen naar het winkelcentrum geweest. Enthousiast vertelde ze over hetgeen wat ze had gekocht, dat ze nog andere klasgenootjes tegen was gekomen en dat ze een afspraak had gemaakt om binnenkort naar de bioscoop te gaan.
Zaterdag was ook de dag dat Calum druk was. Voetbal was hetgeen wat de jongen het meest bezighield. Op zaterdag had hij altijd wedstrijden. Vandaag was het echter niet zo gegaan als het had moeten zijn. Het team was niet in topvorm geweest en ze hadden de ene tegengoal naar de andere gehad. Iets wat Calum op zijn zenuwen was gaan werken. Boos had hij staan schreeuwen tegen de rest van het team. Normaal gesproken was hij helemaal niet zo. De laatste maanden voelde hij echt iets in zich opborrelen, een deel van hem die dit soort dingen naar buiten bracht. Het wilde schreeuwen naar anderen, ze pijn doen om te laten zien hoe dom ze waren.
Niet heel lang geleden was zijn vader met hem gaan zitten. Had hij verteld waar de gevoelens vandaan waren gekomen. Calum, die nog niet eens heel erg oud was, had niet echt begrepen wat hij allemaal had gehoord. Zijn familie stamde af van mensen die konden veranderen in wolven, alleen met volle maan. Ieder van hen had het gen in zich, behalve zijn moeder. Zijn vader, zijn zus en dus ook Calum zelf vielen in de lijn van de familie die kon veranderen. Daarvoor moest echter wel het een en ander gebeuren.
Natuurlijk had Calum veel vragen gehad. Hij had willen weten hoe het was gekomen. Of zijn vader en zijn zusje veranderen. Zijn vader had hem verteld van niet. Daarvoor moest je eerst de reden zijn dat iemand dood ging. Iets wat nooit bij Calum zou gebeuren. Daar had hij zijn zoon van verzekerd. Zo was het ook bij hem zelf gebeurd. Toch waren de gevoelens die naar boven kwamen borrelen heel normaal. De uitzinnige woede was iets waar Calum de rest van zijn leven mee moest leven, het weg moest drukken op die vreselijke momenten. Zijn leven zou niet makkelijk worden, maar zijn vader had beloofd er altijd voor hem te zijn op die vreselijke momenten.
Vandaag was hij er echter niet geweest. Calum had niet geweten wat hij had moeten doen toen iemand van het andere team naar hem toe was gekomen en gemene dingen had gezegd. Hij wist niet eens wat hem was overkomen toen hij zijn hand uit had gehaald en de jongen een bloedneus had geslagen.
“Hoe was jouw dag Calum?” Vroeg zijn vader, terwijl de jongen wat met zijn eten aan het spelen was.
“Kut.” Was het enige wat de jongen uitbracht.
“Je weet dat we dat soort taal hier niet gebruiken.” Calum rolde met zijn ogen.
“Je vertelt wel meer!” Calum was behoorlijk boos doordat hij in zijn eentje achter was gelaten. Zo voelde het in ieder geval wel. Zijn vader had beloofd dat hij er nooit in zijn eentje voor zou staan. Maar nu al stond hij er alleen voor.
“Calum! Genoeg!” Zijn vader sloeg met zijn vuist op de tafel, ten teken dat het genoeg was. Dat hij rustig moest worden. Dit was niet de manier waarop dat zou gaan lukken. Nu voelde hij weer alle woede in zich opborrelen. Daarom besloot Calum op te staan en weg te rennen. Hij wilde dit niet. Hij wilde deze gevoelens niet. Hij wilde alles weg hebben!
Nog voordat zijn ouders hem tegen konden houden, rende Calum naar buiten. Hij had geen idee van hetgeen wat hij precies aanrichtte, want in zijn weg naar buiten, stootte hij een deel van de kaarsen in de woonkamer om. Terwijl in de keuken, zijn moeder, zijn vader tegenhield en hem vertelde dat Calum even de tijd nodig had om bij te komen. Dat de jongen even naar buiten moest en vanzelf wel weer terug zou komen met een rustig hoofd.
Dat was de laatste avond dat Calum zijn ouders had gezien. Met een vreselijke ruzie had de jongen afscheid genomen van zijn ouders en zijn zus. De kaarsen in de woonkamer hadden al snel een vuur verspreid, waar het gezin te laat achter was gekomen.
Toen Calum terug kwam was het heel huis in de vlammen geslagen. Was hij alles verloren wat hij altijd had gehad.
Met de vreselijke geur in zijn neus schoot Calum wakker en keek hij naar Rhi, die naast hem op het bed zat. Geen idee wat er net precies was gebeurd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi had een reden willen vinden om Calum wakker te maken. Onbewust was ze dieper in zijn gedachten gegleden en was ze op het punt gekomen waar ze niet zomaar terug had gekund. Ze had gezien hoe hij een weerwolf was geworden. Iets wat ze zich wel vaker had afgevraagd. Ze was er van overtuigd geweest dat hij al langer had kunnen veranderen dan de meesten, al vanaf jongs af aan. Dat het er echter zo aan toe was gegaan, had Rhi zich nooit in kunnen denken. Calum had niet één iemand vermoord, wat voor een normaal mens al een verschrikkelijk iets moest zijn. Hij had drie doden op zijn naam staan. Die doden droegen ook nog eens dezelfde naam.
Calum was wakker geworden en Rhi kon de verwarring in zijn ogen zien. Normaal gesproken maakte het haar niks uit wat ze zag, deed het haar niks. Ze had gespeeld met de gedachten van Luke, had hem zelfs iets tegen Linn weten te keren. Ze had zijn donkerste momenten bezocht, zijn angsten weten te vinden en het had haar allemaal niets gedaan. Calum deed haar echter wel iets. Meer dan dat ze haarzelf soms liet geloven. Dat ze hem dan ook terug had gebracht naar het ergste moment uit zijn leven, speet haar zelfs een klein beetje.
‘Het was niet mijn bedoeling om zo diep te gaan,’ zei Rhi zacht. ‘Ik wilde je wakker maken, dat was alles. Ik had geen idee…’ Als ze dit eerder had geweten, voordat ze meerdere keren met hem naar bed was gegaan en tijd met hem had doorgebracht, had ze wellicht anders naar hem gekeken. Dan had ze dit gezien als iets wat ze tegen hem had kunnen gebruiken, maar nu kon ze dat niet. Nu vond ze het verschrikkelijk om te zien dat Calum zijn eigen ruiten in had gegooid, zijn eigen familie had vermoord. Het was nooit zijn bedoeling geweest. Nu begreep ze waarom hij zich zo gesloten opstelde.
‘Dat was jouw schuld?’ vroeg Calum, plotseling op zijn hoede. Hij draaide zich weg van Rhi, waardoor ze enkel nog zicht had op zijn rug. Ze kon zien dat hij zijn spieren aan had gespannen. ‘Je kon me niet gewoon wakker maken door me heen en weer te schudden? Je moest in mijn fucking gedachten gaan zitten?’ Zijn stem klonk boos, gekwetst. Iets wat ze begreep, want ze ha diets gezien wat ze nooit had mogen zien. Niet zonder zijn toestemming.
‘Ik wist niet dat ik zoiets te zien zou krijgen!’ verdedigde Rhi haarzelf. Als ze had geweten dat zijn hoofd zo duister en donker in elkaar zat, had ze het misschien wel niet gedaan. Al wist ze ook dat het een leugen was om te ontkennen dat ze niet had geweten hoe fucked up Calum soms kon zijn in zijn manier van denken. Dat had ze meerdere keren aan hem gemerkt.
Voorzichtig schoof Rhi naar voren en legde ze haar armen om de man heen. ‘Het was niet slim om het zo aan te pakken, maar er zijn een aantal dingen gebeurd en daar wilde ik het met je over hebben.’
Calum duwde haar armen van zich af en kwam overeind, waarna hij zocht naar zijn ondergoed. Vervolgens haalde hij een hand door zijn zwarte krullen en keek hij naar Rhi. Hij begreep haar niet, totaal niet. Hij was boos op haar, woedend zelfs om wat ze had gedaan. Hij zei niks, wat op sommige momenten nog erger was dan dat hij naar haar schreeuwde. Als hij schreeuwde, kon ze iets terug zeggen. Als hij haar enkel aanstaarde, met zijn donkere ogen, wist ze niet wat ze moest zeggen.
‘Linn is terug. Wat betekent dat de hele zwerm van vampiertjes weer om haar heen dartelen,’ zei ze uiteindelijk. Rhi was er van overtuigd geweest dat ze Linn eindelijk weg had gejaagd. Dat ze voorgoed was verdwenen en dat de groep van vampiers wel uit elkaar zou vallen. Daar had het ook echt op geleken, maar nu was ze weer terug. Rhi wist dat Linn plannen had om naar Japan te gaan, maar dat wilde ze niet laten gebeuren. Het moest over zijn, voor eens en altijd.
‘Je liet me die fucking shit zien omdat Linn terug is?’ vroeg Calum boos aan haar. Hij beende weer naar het bed toe en boog zich dreigend over Rhi heen. Langzaam knikte Rhi. ‘Klopt, dat heb ik gedaan. Het is haar schuld. Dus dan mag je die boosheid ook op haar richten.’
‘Ik ben niet boos op haar nu!’
‘Maar dat zou je wel kunnen zijn!’ zei Rhi. Zij was wel boos op de vampier. Ze was misselijkmakend, nep en ze deed alsof ze het meest geweldige was wat de wereld was over komen, maar ondertussen haalde ze allerlei shit uit. Iedereen had haar vergeven voor de doden die ze had veroorzaakt, maar als een ander het deed, was het plotseling het einde van de wereld.
‘Ik had haar precies waar ik haar wilde hebben en nu hebben haar fucking vriendjes het allemaal weer opgelost! Het is duidelijk dat we niet op die manier van haar af komen, dus dan zit er nog maar één ding op. Ik wil haar dood, Cal. Ik wil haar dood en ik wil dat ze er onder lijdt.’ Rhi zou haar kunnen doden. Ze zou haar hart eruit kunnen trekken, maar dat zou niet voldoende voldoening geven. Ze wilde dat Linn er onder zou lijden, dat ze uiteindelijk aan Rhi zou smeken of ze de aarde niet mocht verlaten.
‘Dan dood je haar toch? Zo moeilijk is het niet, Rhi!’ zei Calum.
Rhi schudde haar hoofd. ‘Ik ga het niet doen. Jij gaat het voor me doen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Kerstavond. De tijd van het jaar waarbij mensen zoveel mogelijk probeerden te genieten van de aanwezigheid van elkaar. Vrije dagen werden doorgebracht met familie en vrienden. Er werd veel gelachen, overal waren liedjes te horen. Iedereen genoot van het heerlijke eten en drinken. Een deel van de wereld genoot van de sneeuw die naar beneden was gedwarreld en er voor had gezorgd dat de omgeving magisch was geworden. Een ander deel van de wereld kon genieten van het heerlijk weer.
Niet zo heel lang geleden was de groep met vampieren vertrokken uit de stad waar ze voor jaren lang hadden gewoond. Ze waren echter niet alleen. Voor het eerst sinds lange tijd, reisde er een mens met hen mee. Benjamin. Jaren geleden was hij gevallen op één van de vrouwen in de groep. Er had niet veel hoeven te gebeuren voordat hij tot over zijn oren verliefd was geworden op de charmante jongedame. Een vrouw die hem met elegantie toe had gelaten in haar prachtige woning, nadat haar vriendin hem mee had genomen. De eerste dag was er een band geschept tussen hen twee, door iets simpels al twee vogels, voor wie ze had gezorgd.
Vanaf het eerste moment had Benjamin al geweten dat hij voor een bijzondere vrouw had gestaan. Hoe ze precies in elkaar had gezeten, had hij toen nog niet geweten. Net zoals haar diepste geheim. Een geheim wat ze uiteindelijk aan hem had verteld, toen ze ook had gemerkt dat ze gevoelens voor hem had gekregen. Ze was eerlijk geweest. Oprecht. Ze had hem zelfs alles verteld wat er bij kwam kijken om vampier te zijn. Natuurlijk was Benjamin er van geschrokken, hij had zijn eigen ideale die hij al jaren lang na probeerde te streven. Mensen moesten in vrede leven, er moest goed gezorgd worden voor de natuur en alle bewoners daarvan. Een vampier, die het bloed van andere mensen dronk, had nooit in dat ideaal kunnen passen. Voor Linn had hij echter graag een uitzondering gemaakt. Hij wist dat ze geen verkeerde dingen deed, ondanks dat ze het bloed wel nodig had om te leven.
Nu. Jaren later, wist Benjamin zeker dat hij van alles aan Linn hield. Zijn omgeving was altijd vrij geweest met de liefde. Veel van zijn vrienden hadden er meerdere geliefden op nagelaten, soms zelfs tegelijkertijd. Zelf was hij daar nooit zo mee bezig geweest, natuurlijk had hij zich wel eens mee laten voeren door de lust, in combinatie met verschillende verdovende middelen. Bij Linn wist hij het echter zeker, er was niemand die zo zijn aandacht zou trekken. Niemand die hem in verleiding kon brengen om maar enigszins van zijn trouw af te wijken. Linn kon er voor zorgen dat hij zweefde, daar had hij geen drugs voor nodig. Al dat alles zorgde er voor dat Benjamin zeker wist wat hij wilde doen. Hoe onhandig het op sommige momenten ook kon worden, hij wilde de rest van zijn leven met Linn doorbrengen. Iets wat hij haar vanavond zou vragen.
De nieuwe omgeving zorgde voor meer mogelijkheden. Geen sneeuw, maar juist een mooie avond. Het begon te schemeren, wat perfect was voor de lichten die hij op had gehangen. Omdat Benjamin hield van de natuur en alles wat het in hield, had hij niet te veel bloemen willen gebruiken. Daarom had hij er voor gekozen om het in de achtertuin van hun nieuwe huis te doen. Alles was al prachtig aangelegd. Overal prachtige bloemen, die rustig op hun eigen manier konden groeien. In het midden daarvan hadden ze prieel geplaatst, waar hij de lichtjes op had kunnen hangen.
“Linn?” Benjamin stapte naar zijn nu nog vriendin, die bezig was met de kerstboom versieren samen met haar vrienden. Naylene en Michael stonden beiden met ornamenten in hun handen, die al honderden jaren oud waren. Ondanks dat Benjamin het niet eens was met het feit dat een boom om werd gehakt voor het plezier van de mens, had hij zich hier niet verder mee bemoeid. Linn was gek op dit soort dagen en dit soort dingen hoorden erbij. Als hij dan even zijn ogen dicht moest knijpen om zijn geliefde gelukkig te zien, zou hij dat doen.
Linn draaide zich om, haar haren waren heel wat langer dan op het moment dat hij haar had leren kennen. Ondanks dat een vampier niet ouder werd, konden ze wel heel erg veranderen. Misschien kwam het omdat Benjamin haar op een andere manier had leren kennen en was ze daarom in zijn ogen een ander persoon. Liefde deed van alles met je, dus het kon best dat ze een heel ander persoon voor hem was geworden.
“Wat is er Ben?” Haar stem was bijna zingerig. Prachtig om naar te luisteren. Iets wat Benjamin soms uren lang deed. Ze had genoeg verhalen, over hoe de wereld er vroeger uit had gezien, maar ook over hetgeen wat ze mee had gemaakt. Linn had geen makkelijk leven gehad, zeker niet omdat haar soort niet altijd geaccepteerd werd. Dat was de reden dat haast niemand wist wat zij en haar vrienden waren. Benjamin hoorde bij een select groepje die dat wel wist en daar was hij iedere dag dankbaar voor.
“Ik heb een verrassing voor je, voor Kerst, maar daarvoor moeten we wel even naar buiten.” Benjamin keek in de richting van zijn andere vrienden. Naylene was diegene die hen had geïntroduceerd, als ze dat nooit had gedaan, hadden ze hier nooit gestaan. Met Michael had Benjamin meteen een klik gehad, ze hadden de meest geweldige gesprekken. De twee vampiers waren de beste vrienden van Linn en daarom waren zij de twee geweest naar wie Benjamin vanmiddag was gestapt, om hun toestemming te vragen om Linn te mogen trouwen. Gelukkig hadden ze hen beiden hun toestemming gegeven en was dat ook nog even stil gebleven. Ondanks dat Ashton ook in de buurt was, had de groep er voor gekozen dat hij nog beter even niet bij hen kon wonen.
“Ooh echt? Wat is dit voor geheimzinnig gedoe?” Vroeg Linn, terwijl ze ook even naar haar vrienden keek. Natuurlijk probeerden zij beiden een zo’n neutraal mogelijke blik op hun gezicht te houden, iets wat Naylene iets beter af ging dan Michael.
“Dat zie je van zelf, kom.” Benjamin pakte de hand van Linn en leidde haar mee naar buiten, tussen de verschillende rozenstruiken door. Zo kwamen ze uiteindelijk aan bij de prachtige plaats in het midden van de tuin. De lichten, die vooral bestonden uit kaarsen, zorgden er voor dat er een geweldige sfeer hing. Benjamin hoopte dat Linn verrast werd, het had wel achter haar rug om gemoeten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren vrijwel geen feesten die Linn niet leuk vond om te vieren. Het ging haar niet eens om de verschillende gedachten die achter alle feesten schuilden. Het ging haar om haar familie. Om Michael en Naylene, om Benjamin. Om alle anderen die door de jaren heen zich bij hen hadden gevoegd, en soms ook weer hadden verlaten. Een feest was een moment om samen ten zijn, om te genieten.
Ze waren nog niet erg lang geleden verhuisd. Het zou hun eerste kerst in hun nieuwe huis worden. Daarom vond ze het extra belangrijk dat ze een mooie kerstboom zouden creëren. Ze vond het jammer dat ze geen rekening kon houden met de verlangens en wensen van iedereen. Benjamin hield echt van de natuur en was het er niet mee eens dat de bomen zomaar werden gekapt, alleen maar voor een paar dagen plezier. Linn had hem beloofd dat ze hem na de kerst weer zouden planten in de tuin, zodat ze er nog langer van zouden genieten.
Samen met Benjamin, Naylene en Michael was Linn begonnen aan het versieren van de kerstboom. Ze hadden nog een aantal anderen uitgenodigd, maar die hadden er van af gezien, waaronder de vriend van Naylene. Eigenlijk vond Linn dat niet erg. Michael en Naylene waren haar twee beste vrienden, de twee hadden een groot plekje in haar hart en dat zou nooit veranderen. Het waren twee belangrijke factoren in haar leven en ze wilde graag een avond als deze met hen doorbrengen. Met hen en met Benjamin.
Dat ze verliefd zou worden op de dierenliefhebber die Naylene een aantal jaar geleden mee had genomen naar huis, had ze in eerste instantie niet verwacht. Ze hadden echter samen voor hun vogels gezorgd, voor de kleine kuikentjes die er waren gekomen. Linn had gezien hoe liefhebbend hij was geweest. Ze was verliefd geworden op zijn manier van praten, zijn blauwe ogen, alles aan hem. Ook aan de spontane, romantische momentjes die hij kon creëren voor hen beide, zoals hij nu in de tuin had gedaan.
‘Ben, het is prachtig!’ zei Linn enthousiast, terwijl ze alle kaarsen bekeek en een rondje draaide. Rondom de balken van het prieeltje hing ook nog eens kerstverlichting, net zoals ze die ook binnen in de boom hadden hangen. Het gaf een heel mooi gezicht en het voelde haast als een sprookje. Linn begreep echter niet waarom Benjamin de moeite had genomen om alle kaarsen aan te steken en dit zo voor haar te creëren.
Linn draaide zich naar Benjamin en nam zijn handen vast. Glimlachend ging ze op haar tenen staan, zodat ze haar vriend een kus kon geven. ‘Ik houd van je,’ fluisterde ze. Om veel meer dan alleen dit soort romantische ideetjes waar hij mee kwam, maar het was zeker één van de redenen waardoor ze zo dol op hem was.
‘Linn,’ begon Benjamin. Hij zakte door één knie en bleef haar handen vasthouden. Linn haar ogen werden groot, zeker toen hij uit zijn broekzak een doosje haalde. Hij opende zijn mond om verder te gaan, maar hij werd meteen afgekapt door de vrouw.
‘Ja, natuurlijk! Jij gekke man!’ zei Linn lachend, waarna ze voor hem neerknielde. Hij hoefde het niet eens te vragen. Linn had nooit getwijfeld aan hun relatie. Alleen aan zijn veiligheid. Ze wilde hem beschermen, ze wilde er zeker van zijn dat hij zijn leven kon leven zoals het bedoeld was. Zoals een mens dat hoorde te doen. Die veiligheid kon ze hem niet volledig garanderen en dat was de reden geweest van haar twijfels, maar haar liefde en gevoelens voor hem, waren daar nooit onderdeel van geweest. Ze had zich nog nooit zo verliefd gevoeld. Ze had nooit gedacht dat ze zoveel ven iemand had kunnen houden als van Benjamin.
‘Ik heb je nog niet eens iets gevraagd. Je hebt de ring nog niet eens gezien!’ zei Benjamin lachend. Linn schudde haar hoofd en legde haar handen rondom die van hem, waarin het doosje met de ring rustte. ‘Maar ik geef je mijn antwoord al. Natuurlijk wil ik met je trouwen. Ik houd van je, zo ontzettend veel. Iets wat ik nooit had kunnen voorspellen. Het maakt niet uit hoe je me vraagt, of wat voor een ring er in dat doosje zit. Al zou je me ten huwelijk vragen met een simpele roos, dan zou ik nog met een ja antwoorden. Want het gaat om de liefde en dat is hetgeen wat ik voor je voel, Ben. Zo ontzettend veel liefde.’ Linn knipperde met haar ogen, ze kon de tranen al voelen. Maar het waren tranen van geluk. Geluk dat ze mocht leven, tegelijkertijd met deze geweldige, knappe, zorgzame man.
Benjamin streek langs haar wang, ving de tranen op met zijn vingers. ‘Ik weet dat je al ja hebt gezegd, maar ik wil je toch graag nog vertellen wat ik voor je had voorbereid. Oké?’
Linn glimlachte door haar tranen heen en veegde ze zelf ook weg, waarna ze knikte. Benjamin had hier veel werk in gestopt. Hij verdiende het om het aan haar te laten zien.
‘Er is geen enkel deel van jou waar ik niet van kan houden. Alles aan jou maakt mij gelukkig. Waar we ook zijn samen. Jij bent altijd mooier, specialer dan wat er ook in de ruimte is. Als ik naast je loop, voelt het alsof ik zweef en ik heb nog nooit iemand ontmoet die me zo heeft laten voelen. Zo gelukkig, zo gek van de liefde. En ik weet dat het voor jou precies hetzelfde is. En ik weet dat we misschien niet voor altijd zullen hebben, maar voor zolang het kan, wil ik jou in mijn leven hebben als mijn vrouw.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De setting was nagenoeg hetzelfde als al die jaren geleden. Toch was er veel veranderd. Waar Benjamin en Linn hadden kunnen genieten van een warme avond, was Boise op het moment bedekt met een kleed aan verse witte sneeuw. Overal hing verlichting, de meeste straten waren leeg, maar binnen was het overal warm en knus.
In het grote huis aan de rand de stad, leek de samenstelling zelfs deels op die van tientallen jaren geleden. Linn, Michael en Naylene leken te genieten van de rust die hen geboden werd, op een dag als deze. Luke was er om hen te vergezellen.
Ook nu had de prachtig aangekleedde kerstboom een prominente plaats in de ruimte gekregen. Er hing genoeg versiering. Ondanks dat Naylene aan had gegeven dat ze dit jaar echt niet uit hoefden te pakken, was Linn het daar niet mee eens geweest. Er waren nu echter veelal nieuwe versieringen die te vinden waren, die een nieuw begin moesten symboliseren. Het jaar was misschien nog niet afgelopen, maar alle vier de personen in de gezellig woonkamer, konden niet wachten totdat ze een nieuw begon zouden kunnen krijgen.
De rust in het huis had deels te maken met de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. De stad was lang niet meer veilig. Een deel van de vampiers hadden dan ook besloten om een tijdje weg te blijven, totdat ze met z’n allen konden verhuizen naar Japan. Naylene vroeg zich af of dat echt zou gaan gebeuren of dat een deel van de groep ergens anders naar toe zou gaan. Brayan en Edyn wellicht we, maar ook die waren op het moment niet aanwezig om met z’n alleen Kerst te vieren. Een reden daarvan zat op de bank dicht tegen Linn aan. Edyn was de afgelopen maanden niet veel in de buurt geweest van mensen, zeker niet naar haar ongeluk met haar beste vriendin. Aangezien zij en Luke elkaar leken te kennen, had vooral Brayan het een goed idee gevonden dat ze met z’n tweeën weg zouden gaan. Naylene wist dat het ook deels was omdat ze zo ver uit de buurt was van haar familie, met wie ze vast Kerst wilde vieren.
Luke leek het weinig uit te maken dat hij ook familie had om kerst mee te vieren. De reden was voornamelijk dat zijn ouders afgereisd waren nara zijn broer, om daar met de schoonfamilie de feestdagen te vieren. Grotendeels omdat ze een kleine hadden en om daarmee terug te reizen naar Boise, was te veel werk. Luke had een tijd geleden al aangegeven dat hij het niet had kunnen maken om een langere tijd weg te gaan. Vandaag en morgen was zijn bar misschien gesloten, maar er werd van hem verwacht dat hij tussen Kerst en Oud en Nieuw alles gewoon draaiende hield.
Daarbij was het voor Luke ook niet vervelend dat het op deze manier ging. Hij genoot van de tijd die hij met Linn door kon brengen, zeker als het de feestdagen waren. Om die reden was hij ook dicht tegen haar aangekropen op de bank. Voldaan van het simpele diner wat ze daarnet hadden gegeten. Wat dat betreft had Linn zich wel redelijk in kunnen houden.
Nu hadden ze de rest van de avond nog voor zich. Er lagen nog genoeg cadeautjes onder de kerstboom, maar die konden het stel nu gestolen worden. Luke voelde de lippen van Linn voorzichtig op zijn wang. Hij had wel geprobeerd om zoveel mogelijk rekening te houden met haar behoeften. Ze had hem meegenomen in de vreselijke tijd die ze had gehad en in hetgeen wat ze had gedaan. De lust naar bloed was groot en ze wilde hem geen pijn doen, daarom liet Luke het meeste van haar afhangen, ondanks dat hij nu ook wel wist wat hij wel en niet kon doen.
Aan de andere kant van de kamer deelde Michael en Naylene een stoel. Michael had plaats genomen op het zitvlak, Naylene zat op leuning. Zo kon ze makkelijk meekijken op de spelcomputer die haar vriend in zijn handen had. Vaak genoeg speelden de twee samen games. Soms vond Naylene het echter ook leuk om mee te kijken. Af en toe hoorde je één van de twee iets zeggen. Iets wat ook niets nieuws was. Linn had er wel eens een sport van gemaakt om op alles wat ze eigenlijk tegen het apparaat liepen te beantwoorden, iets wat voor grappige zinnen had gezorgd.
Voor Naylene voelde het zeker anders dan al die jaren geleden. De Kerst dat Linn en Benjamin waren verloofd, was Ashton niet bij hen geweest. Ze had zich vaak genoeg afgevraagd of alles wel goed zou komen. Zoals zoveel Kerstfeesten daarna. Nu hoefde ze zich daar geen zorgen meer om te maken. De man van wie ze echt hield zat naast haar op de stoel en ze wist dat hij niet zomaar weg zou lopen, dat hij geen reden zou geven om hem weg te sturen. Het was simpel, het voelde rustgevend, zeker omdat er al genoeg dingen waren waar ze zich nog zorgen over moesten maken. Hopelijk zou alles voorbij zijn als ze eenmaal naar Japan konden. Zou Rhi het zien als een win van haar kant, omdat de groep uit het land was. Voor Naylene maakte het niet uit dat het er uit zag als weglopen. Ze wilde zelfs niets liever dan hier weg en elders een nieuw leven op bouwen. Een leven dat nu nog veel meer om haar en Michael zou gaan draaien, dan dat het ooit had gedaan.
“Kut!” Riep Michael uit, omdat hij neer werd geschoten in het schermpje. Naylene vond het jammer dat het spelletje over was. Linn, aan de overkant van de kamer, leek het niet zo heel erg leuk te vinden. De woorden van Michael in ieder geval niet. “Michael...” klonk er dan ook uit haar mond, waar Naylene alleen maar moest lachen. Soms leek het alsof er nog niet veel was veranderd aan de manier waarop de twee met elkaar omgingen, in deze tijd was dat eigenlijk alleen maar fijn.
“Ik wil nu!” Gaf Naylene aan, die al reikte naar de spelcomputer. Ze had goed opgelet wat Michael had gedaan en wist nu waar de gevaren zaten, daardoor wist ze haast wel zeker dat ze wel door het gedeelte heen zou komen.
“Zullen we eerste de cadeautjes doen?” Iets wat Naylene eerder van Linn had verwacht, kwam nu over de lippen van Michael heen. Wat haast wel moest betekenen dat hij zelf een goed cadeautje had verzonnen, of hij wist wat hij zou krijgen en kon daar ondertussen niet meer op wachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Wat we normaal gesproken doen, is dat iedereen één cadeautje uitkiest op Kerstavond. De rest bewaren we dan voor morgenvroeg,’ legde Linn uit aan Luke. Het was een traditie waar wel meer mensen zich aan hielden en Luke leek het ook prima te vinden. Al had Michael het idee dat de barman alles wel prima vond, zolang hij Linn maar aan zijn zijde had. Michael vond het mooi om te zien dat Luke na al die jaren nog steeds net zo verliefd op Linn was, misschien nog wel meer.
Luken en Linn waren al samen bij de kerstboom gaan zitten, om de cadeautjes te bekijken en uit te zoeken. Samen met Naylene was Michael naar de kerstboom gelopen. Er stonden, zelfs voor vier mensen, behoorlijk wat cadeautjes. Zoals altijd had Linn zich laten gaan. Het had niet gehoeven, maar Michael zag dat liever dan dat ze helemaal nergens om gaf. Hij was blij om te zien dat Linn zich steeds beter begon te voelen. Hij wist dat Luke zijn aanwezigheid daar ook aan bijdroeg. Ze leken gelukkig te zijn met elkaar. Dat was voor Michael het belangrijkste.
Naylene boog zich voorover om een cadeautje te pakken, maar het was niet het cadeautje waar Michael op had gehoopt. Daarom pakte hij snel haar hand, om haar tegen te houden. ‘Dat is niet het cadeautje dat je nu wil uitpakken. Wacht.’
‘Dat is het wel?’ zei Naylene lachend, maar Michael negeerde haar woorden en ging opzoek naar zijn eigen cadeautje voor Naylene. Het was niet het enige wat hij had gekocht, maar deze was wel het meest speciaal. Hij vond het rechthoekige pakje ergens achteraan, verstopt onder een aantal andere cadeautjes. Hij stak het vervolgens uit naar Naylene. ‘Deze wil je nu uitpakken. Geloof me.’
‘Oké?’ Naylene nam het cadeautje van Michael aan en liep weer terug naar de stoel. Zelf pakte hij ook ene cadeautje van de stapel, maar op dit moment maakte het hem niets uit wat hij zou krijgen. Hij wilde Naylene haar gezicht zien als ze zou beseffen wat hij voor haar had gekocht. Hij hoopte dat ze het nog zou weten, maar het leek hem van wel. Het was immers iets erg belangrijks voor haar geweest en ze hadden er een eeuw geleden toch best een ding van gemaakt dat het was verdwenen. Voornamelijk Michael zelf.
Naylene had weer plaatsgenomen op de leuning van de stoel. Michael kwam naast haar zitten en keek afwachtend naar zijn vriendin. Het cadeau wat ze in haar handen had, was een boek. Niet zomaar een boek, waarvan hij dacht dat ze het wel zou waarderen. Dat was Ashton zijn manier van cadeautjes geven. Michael wist dat ze dit boek geweldig zou vinden, want het was haar favoriete boek geweest toen ze elkaar hadden ontmoet. Ze had het boek aan hem uitgeleend, voor zijn eenzame nachten. Het waren echter dat soort nachten geweest die er voor hadden gezorgd dat het boek verloren was gegaan. Michael had zich zo schuldig gevoeld. Hij wist dat hij haar nooit meer het precieze boek terug zou kunnen geven, maar hij hoopte dat een latere uitgave ook voldoende zou zijn.
‘Je wil echt graag dat ik deze uitpak, of niet?’ vroeg Naylene lachend aan hem, terwijl ze het cadeautje voor zijn gezicht zwaaide. ‘Misschien wil ik eerst wel weten wat Linn en Luke aan elkaar hebben gegeven.’
‘Nee.’ Michael schudde zijn hoofd en nam haar vrije hand vast. ‘Pak het uit, alsjeblieft?’
‘Oké, oké.’ Naylene lachte en gaf hem een kus, waarna ze met haar vingers het pakpapier van het cadeautje af haalde. Gespannen hield Michael haar gezicht in de gaten. Toen de kaft volledig was uitgepakt en de titel in sierlijke letters zichtbaar was, stopte Naylene met het scheuren van het papier. In haar ogen zag hij de herkenning, waardoor Michael het alleen nog maar spannender vond.
‘Is het echt?’ vroeg Naylene aan hem. Ze keek opzij en Michael knikte. ‘Ja.’
Naylene sloeg het boek open, haar ogen gleden over de woorden die ze al zo vaak had gelezen. ‘Hoe heb je-‘
‘Het was niet gemakkelijk,’ gaf Michael zachtjes toe. Hij legde zijn hoofd tegen haar schouder, zodat hij mee kon lezen in het boek. ‘Maar ik wilde dit voor je doen. Het was het beste cadeautje dat ik voor je kon bedenken.’

Zodra hij de rode haren in de mensenmassa had gezien, had hij zich omgedraaid. De laatste paar dagen was hij er keer op keer in geslaagd om haar te ontwijken, maar stiekem had hij al geweten dat hij daar niet iedere dag in zou slagen.
‘Michael? Michael!’ Hij negeerde haar, alsof het niet zijn naam was die ze door de straten riep. Hij wist dat hij deze wedstrijd niet zou winnen. Naylene was fysiek sneller dan hem. Zelfs als hij niet belemmerd zou worden door zijn slechte been, zou ze hem nog in kunnen halen. Hij hoopte te kunnen verdwijnen in de mensenmassa, in de steegjes die achter de huizen liepen. Hij wilde haar niet zien. Want als ze tegenover hem zou staan en er achter zou komen wat er was gebeurd, dan zou ze eindelijk beseffen met wie ze om ging. Dat alles wat de andere burgers over hem hadden gezegd, de volledige waarheid was geweest en niets minder dan dat.
‘Michael, alsjeblieft!’ Michael zijn arm werd vastgenomen en zo werd hij omgedraaid. Naylene stond voor hem, haar blauwe ogen vol verwarring. ‘Ik begrijp het niet. Eerst zie ik je dagen nergens en nu ik je eindelijk tref, draai je je om en loop je van me weg?’
Michael sloeg zijn ogen neer. Als hij had gekund, dan had hij het voorkomen dat hij haar nog tegen het lijf zou lopen. Jammer genoeg had hij te maken met krachten die te sterk voor hem waren om ze te overwinnen. Naylene zou hem altijd kunnen vinden, waar hij zich ook zou bevinden. Ze zou hem tussen honderden anderen tegen het lijf kunnen lopen en het laten lijken alsof ze elkaar toevallig tegen waren gekomen, maar er zou niks toevalligs aan zijn.
‘Ik eh, ik…,’ begon Michael, waarna hij nog wat onverstaanbaars mompelde en langs haar heen probeerde te lopen. Naylene hield hem echter tegen door haar hand op zijn borstkas te drukken. ‘Wat?’
Michael zuchtte en veegde zijn haren uit zijn gezicht. Hij wist niet eens hoe hij het aan haar moest vertellen. Hij had haar nog beloofd om er voorzichtig mee te zijn. Het was haar meest kostbare bezitting geweest en ze had het met hem willen delen. En hij was het verloren.
‘Is het iets wat ik heb gedaan? Ben je boos op me?’ vroeg Naylene aan hem. Michael schudde zijn hoofd. Het was niet haar schuld. Ze had hem misschien niet moeten vertrouwen met het boek, maar hij was de schuldige. Hij had er niet goed genoeg op gelet. Hij had er niet hard genoeg voor gevochten toen het moment daar was geweest. Hij had beter zijn best moeten doen om het te traceren. Nu was het voor altijd weg. Verkocht, of misschien wel verbrand door de warmte. Hij zou het nooit meer terug kunnen geven aan Naylene.
‘Je hebt niks gedaan. Het is mijn schuld. Het is beter als je me niet meer opzoekt. Dag, Naylene.’ Dat alles had hij gezegd zonder haar direct aan te kijken. Hij draaide zich om en begon te lopen. Het deed hem pijn. Zo ontzettend veel pijn. Naylene was het enige goede in zijn leven en hij had het verpest. Haar vrijgevigheid, haar vriendschap. Nu leek het echt alsof hij er misbruik van had gemaakt.
‘Michael! Ik eis dat je me verteld wat er aan de hand is. Ik laat je niet weg gaan voordat ik weet wat er is gebeurd en waarom je je zo absurd gedraagt!’ Naylene haalde hem in, waardoor Michael gefrustreerd een paar stappen naar achteren zette.
‘Ik ben het kwijt geraakt, nu tevreden?!’ riep hij uit. Michael zat zo vol met spijt dat hij niet eens kon zien dat Naylene hem totaal niet begreep. ‘Je had me er niet mee moeten vertrouwen. Je had moeten weten dat ik er niet goed genoeg op zou letten, Naylene! En nu is het weg!’
‘Waar heb je het allemaal over, Michael? Wat ben je kwijt?’
‘Het boek! Wat anders, Naylene?! Het boek dat je me hebt gegeven, wat je al jaren bij je draagt! Waar je de bladzijden van hebt omgevouwen op de plekken waar je bent gestopt met lezen en waar er inktvlekken in zitten vanwege de emotie die je er bij voelde. Het boek waarvan de kaft bijna uit elkaar valt. Dat boek!’
‘Gaat dit daar om? Ontwijk je me omdat je het boek kwijt bent?’ vroeg Naylene. Michael knikte voorzichtig. ‘Ja. En ik verdien al je boosheid. Ik had er beter op moeten letten.’
‘Ach, Michael.’ Naylene stapte naar hem toe. Ze legde haar handen rond zijn gezicht, zodat ze hem dwong om haar aan te kijken. ‘Ik verlies liever een boek dan dat ik jouw aanwezigheid verlies.’
‘Maar je houdt van dat boek,’ zei Michael beduusd, omdat hij niet verwacht dat Naylene ooit zoiets tegen hem zou zeggen.
‘Het is maar een boek,’ suste Naylene hem. ‘Zullen we uit de kou gaan? Dan kan je me vertellen wat er precies is gebeurd.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Uiteindelijk waren het maar een opstapeling aan papieren. Prachtige woorden die Naylene bijna uit haar hoofde kende. Het boek had wellicht emotionele waarde, maar het was lang niet zo belangrijk als Michael de afgelopen maanden voor haar was geworden. Het was nooit haar intentie geweest om bevriend te raken met de jongeman, ze had er voor willen zorgen dat hij onderdak had gehad, zichzelf verder had kunnen helpen in zijn leven. Nu wilde Naylene er voor zorgen dat haar vriend, want zo voelde Michael wel echt voor haar, zich goed voelde. Een boek was in vergelijking daarmee maar iets kleins, bijna nietigs, hoeveel ze er ook van had gehouden.
Naylene had zeker het beste voor met Michael en dat was ook een van de redenen geweest dat ze hem in eerste instantie het boek had gegeven. Ondanks dat hij voor de meeste avonden onderdak had, wist ze dat het behoorlijk eenzaam kon worden. Het boek had daarmee een soort van hulp kunnen zijn. Ze kende Michael ondertussen goed genoeg om te weten dat hij voorzichtig met het boek om zou gaan, terwijl het er zelf niet eens goed meer uit zag. Iets zoek raken was echter menselijk, daar kon Naylene niet boos over worden.
Alles aan Michael schreeuwde vermoeidheid, alsof hij dagen niet had geslapen. De voorbije hadden de twee vrienden elkaar weinig gezien. Michael had haar ontlopen en Naylene begon zich af te vragen waar hij zich precies had bevonden. Of hij voor zichzelf had gezorgd, of juist de straat op was gegaan om haar te ontwijken.
“Ik weet het niet, Naylene.” Mihael praatte meer naar de grond, dan dat hij haar aankeek. Haar woorden hadden wel iets met hem gedaan, maar hij leek zich nog steeds onzeker te voelen. Schuldig. Wellicht was hij bang om terug te gaan naar de plaatsen waar hij soms zijn avonden doorbracht. De roodharige vrouw was echter niet van plan om hem daar mee naar toe te nemen. Haar huis, in het midden van de stad, was momenteel leeg en kon voor hen beiden als een veilige plaats bieden.
“Kom.” Niet van plan om er nog gras over te laten groeien, haakte Naylene haar arm voorzichtig in die van Michael. Een manier waarop de twee wel vaker hadden gelopen. Genoeg voorbijgangers hadden hen er voor aangekeken. Mensen die er genoeg van hadden gedacht, dat soms zelfs fluisterend naar elkaar uit hadden gesproken. Soms bedacht Naylene zich dat het goed was dat Michael lang niet alles kon horen, wat zij wel kon.
Omdat Michael geen andere keuze had, liep hij met haar mee door de verschillende straten. De plaats waar ze uitkwamen verbaasde hem echter zo dat hij even stopte met lopen.
“Dit is jouw huis.”
Naylene bewoog haar hoofd voorzichtig op zijn woorden. Voor had was het op het moment de meest logische plaats om hem mee naar toe te brengen. Op het moment was er niemand thuis. Geen andere vampiers, maar ook hun hulp had vandaag een dagje vrij. Iets waar Naylene wel vaker op aandrong. De man verdiende het ook om tijd door te brengen met zijn vrouw. Ze had hem zelfs nog wat geld toegestopt zodat hij nog iets leuks kon doen vandaag.
“Ja, het leek me het beste om hier tijd door te brengen. Er zit je iets dwars en ik wil graag weten wat dat precies is. En het is niet alleen dat je het boek bent verloren, Michael. Ik kan aan je zien dat je al een paar dagen niet goed hebt geslapen.” Naylene was begaan met zijn gezondheid, een goede nachtrust was daar al een deel van. Ze wilde niet te veroordelend klinken, maar ze wilde wel dat Michael goed voor zichzelf zorgde.
“Ik ga thee voor ons zetten en dan kun je me vertellen wat er is gebeurd.” Naylene opende de voordeur en liet Michael naar binnen, waarna ze zelf ook naar binnen liep. Ze ontdeed zich van haar jas, die ze aan de kapstok hing.
“Voel je thuis, alsjeblieft Michael.” Dit was de eerste keer dat ze de man mee had genomen naar haar huis. Na een paar weken had ze dat al willen doen, ze had echter ook geweten dat het niet de beste plaats was voor een mens. Een huis vol vampiers, klonk dan wel gevaarlijk, maar geen van haar vrienden zou hem echt iets aandoen. Het was meer de verwachtingen die er misschien aan vast zaten. Naylene wilde niet dat Michael mee werd getrokken in een wereld de hij misschien zelf niet eens wilde. Niet dat hij zijn leven op deze manier wel voor zich had gezien. Ergens hoopte Naylene gewoon dat ze Michael kon helpen met een leven opbouwen, ze haatte het idee dat het een leven zonder haar was.
Tien minuten later kwam Naylene mee twee mokken gevuld met warme thee, terug uit de keuken. Ze moest even goed horen waar Michael zich op het moment bevond. Ze hoorde hem ademen in de kamer waar ze de meeste boeken bewaarden. Niet in ieder huis hadden ze daar ruimte voor. Nu hadden ze een geweldig huis kunnen vinden, waar ieder van hen een plaats had om zich terug te trekken.
Met zijn rug naar haar toe, bekeek Michael de ruggen van de boeken die voor hem te zien waren. Naylene had een behoorlijke collectie verzameld in de jaren dat ze leefde. Er waren genoeg boeken waar ze echt dol op was, haar favoriet had ze aan Michael meegegeven. Toch had ze het gevoel dat ze nog niet het hele verhaal had gehoord.
Naylene zette de koppen neer op een tafeltje, terwijl ze zelf vast op één van de stoelen plaats nam. Ze kwam hier graag. Ze was dagelijks bezig met boeken, ze deed haar best om de stad te helpen met het opbouwen van een bibliotheek, het was belangrijk dat in deze tijd juist de kennis hoog bleef, juist om te voorkomen dat er ooit nog een oorlog zou ontstaan.
“Michael. Je kunt het me vertellen als ik het niet correct heb, maar mijns inziens is er iets meer aan het verhaal. Ik ken je en heb niet het idee dat je het boek zomaar kwijt zou raken.”
Michael koos er voor om zich niet om te draaien, om naar de vrouw te kijken. Zijn woorden waren deels de waarheid geweest. Naylene had echter gelijk, er waas iets meer aan de hand. Hij was niet onzorgvoldig met zijn spullen omgegaan, of juist wel. Hij had beter op moeten letten, het boek misschien wel met alles moeten beschermen. Hetgeen wat hij niet had gedaan en dat voelde vreselijk.
“Je hebt gelijk. Iemand heeft het gestolen. Het spijt me zo Naylene.” Naylene voelde haar hart zinken. Het deed pijn om te horen dat iemand Michael had bestolen. De man had al niet veel, haar boek was er geweest om hem op te fleuren op de momenten dat hij zich eenzaam had gevoeld. Iemand had gedacht dat het had gekund om aan zijn spullen te zitten. Iets wat Naylene behoorlijk woedend maakte.
Naylene verliet haar plaats op de stoel en liep naar Michael, voorzicht legde ze haar hand op zijn arm.
“Dat is echt vreselijk Michael. Mensen moeten weten dat ze niet aan de spullen van anderen kunnen zitten. En dat jij je er zo ellendig door voelt. Het is niet fair, maar ik meen wat ik zei, je bent zoveel belangrijker dan een boek.” Naylene begon zich ondertussen wel af te vragen of het een goed idee was dat Michael zijn nachten in een herberg doorbracht, als het inhield dat dit soort dingen gebruikte.
“En het idee dat je daar weer moet slapen.” Voorzichtig schudde Naylene haar hoofd. Het liefst nam ze Michael nu in huis, maar ze wist niet of dat wel mogelijk was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was háár plaats. Dat kon Michael aan alles zien. Wellicht stonden er ook boeken tussen van anderen, maar Michael wist zeker dat dit de ruimte was waar Naylene het meeste van haar tijd spendeerde. Hij kon haar al zien zitten met een boek in één van de stoelen, of bij de boekenkasten om de boeken op de juiste volgorde te zetten. Naylene was dol op het leren en het kennis vergaren. Dat was één van de redenen dat ze zich zo inzette voor de bibliotheek in de stad. Ze was werkelijk een wonderlijk persoon. Haar aandacht verdiende lang niet iedereen en Michael had het idee dat hij dat nu ook niet verdiende. Daarom durfde hij haar niet aan te kijken, maar hield hij zijn ogen gericht op de kaften van de boeken.
Hij vond het heel erg om toe te geven dat het niet zomaar kwijt was geraakt, maar dat het was gestolen. Als hij het kwijt was geraakt, dan had hij nog kunnen zeggen dat hij er niet goed op had gelet. Dat hij het zomaar ergens was vergeten. Nu betekende het dat hij er niet hard genoeg voor had gevochten. Hij had beter zijn best moeten doen om het geschenk van zijn vriendin te bewaren. Maar nee, hij had zijn belager niet aan gekund en het boek was verdwenen. Het deed hem zoveel pijn, wetende dat Naylene het nu nooit meer terug zou krijgen. Dat was zijn schuld.
‘Ik heb wel ergere dingen meegemaakt,’ zei Michael. Eindelijk draaide hij zich om naar zijn vriendin. Hij was haar zo ontzettend dankbaar voor haar vriendschap en alles wat daar bij was komen kijken. Keer op keer had hij zichzelf toegesproken dat hij iets voor haar terug zou doen, maar hij wist niet wat. Naylene had alles al. Daar was deze kamer het bewijs van. Ze had alle boeken waar ze van kon dromen. Naylene vertelde hem dan ook vaak dat hij niks voor haar terug hoefde te doen, haar niks hoefde te geven. Ze wilde enkel zijn vriendschap, maar nu had hij zelfs dat aan diggelen gegooid. Zij had hem vertrouwd en daar was het mis gegaan, want nu was ze haar boek kwijt.
‘Het spijt me echt heel erg, Naylene. Dat kan ik niet genoeg benadrukken. Ik dacht echt dat ik het goed had opgeborgen toen ik ging slapen, maar toen ik midden in de nacht wakker werd, had iemand het gevonden. Ik heb mijn best gedaan om het terug te krijgen, maar hij was veel sterker dan ik en nu is het weg.’ Hij bleef zich schuldig voelen. Hoe vaak Naylene hem ook zou vertellen dat het niet erg was, dat ze liever had dat hij er was. Hij had haar favoriete boek niet weten te redden en dat speet hem ontzettend.
‘Michael, het maakt niets uit. Echt niet. Ik vind het veel erger dat dit jou is overkomen. Je hebt al zo weinig en dan nog proberen anderen hetgeen wat je hebt, van je af te nemen. Dat is oneerlijk.’ Zacht streek ze over zijn arm, een troostend gebaar. ‘Wil je alsjeblieft even bij me komen zitten?’
Michael staarde naar de koppen thee en het dienblad wat Naylene mee had genomen. Hij had niet het idee dat hij thee met een koekje verdiende, maar hij wist ook dat hij op dit soort momenten niet tegen Naylene in kon gaan. Daarom liep hij met haar mee en nam hij plaats in één van de twee stoelen.
In plaats van de thee te pakken, gaapte Michael. Beleef hield hij zijn hand voor zijn , waarna hij er mee langs zijn gezicht wreef. Alsof hij de moeheid daar mee uit zijn gezicht kon wrijven.
‘Waardoor heb je niet kunnen slapen?’ vroeg Naylene aan hem, terwijl ze hem de kop thee aanbood. Dankbaar nam Michael het tussen zijn vingers. Naylene haar handen waren schoon, haar nagels netjes gevijld. Zijn handen zaten onder het vuil en er hadden zich zwarte randjes onder zijn nagels gevormd. Soms snapte hij echt niet wat hij naast haar deed. Het verschil tussen hen was zo groot. Nu was het des te groter, nu hij in haar huis zat en de stoel bevuilde, net zoals de theekop in zijn handen.
‘Michael?’ drong Naylene aan, waarop hij zuchtte. ‘Ik kon niet slapen. Ik zat, zit, zo vol van het schuldgevoel dat het me niet lukte om in slaap te komen. En ik was bang dat het nog eens zou gebeuren.’ Veel andere voorwerpen bezat hij niet meer, maar nu hij wist dat er zelfs inde herberg mensen konden komen die iets van hem af konden nemen, durfde hij geen oog meer dicht te doen.
‘Ik stel voor dat je vanavond hier slaapt. Je verdient een goede nachtrust en je gaat het in de herberg niet krijgen, en buiten al helemaal niet,’ sprak Naylene. ‘Als je je thee op hebt, dan laat ik je mijn kamer zien. Dan kun je daar bijslapen.’
‘Hier slapen?’ stamelde Michael. ‘In jouw kamer?’ Naylene knikte.
‘M-maar wat zullen ze daar wel niet van denken? En jouw vriendin, Linn…’ Michael had de vrouw al eens eerder ontmoet. Hij had het dan niet over de keer dat ze samen met Naylene langs hem was gelopen. Naylene had de donkerharige vrouw eens meegenomen naar de herberg, om ze aan elkaar voor te stellen. Toen was wel duidelijk geworden dat haar vriendin hem niet vertrouwde en het liever anders zag. Bijvoorbeeld dat Michael bij haar uit de buurt zou blijven. Hij begreep het wel. Niemand zou hem in de buurt willen hebben. Des te meer redenen dat hij bang was voor de reactie van de vrouw als ze er achter zou komen dat Naylene hem uit had genodigd om te blijven slapen.
‘Linn heeft niet al het zeggenschap, zeker niet wat betreft ons. Ik heb al het recht om iemand in mijn kamer te laten verblijven als ik vind dat diegene het waard is. Als ik de situatie aan Linn toelicht, zal ze het begrijpen,’ verzekerde ze hem. ‘Kom, drink je thee. Je zal wel erg uitgeput zijn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Die middag verplaatste Michael zich naar de slaapkamer van Naylene. Met haar vampiergehoor was al snel te horen dat de jongeman mee werd getrokken in dromen. Tevreden dat hij eindelijk zijn rust kreeg, besloot Naylene naar de kleine kas te gaan die ze in de tuin aan hadden gelegd. Vanuit daar kon ze nog prima horen wat er binnen gebeurde, terwijl ze zich bezig hield met de paar kruiden die de groep verbouwde.
Toen ze eenmaal klaar was, ook met enkele andere ding in en rondom het huis, besloot Naylene ook naar haar kamer te gaan. Daar nam ze echter geen plaats op het bed, maar op de fauteuille die ze er had staan. Verdiept in haar eigen boek, hoorde ze enkel nog de zachte ademhalingen van Michael, die haar ook een soort van rust gaven.
Enkele uren ging op die manier voorbij. Naylene was zelf enige grip op tijd verloren, wat wel vaker gebeurde als ze in een goed of interessant boek zat. Ze had niet gezien dat het buiten ondertussen donker was geworden. Tot op het moment dat haar kamerdeur open vloog, had ze niet eens door gehad dat zij en Michael niet meer de enigen in het huis waren.
Geschrokken liet Naylene het boek op de vloer vallen en sprong ze op, om de bezoekers te begroeten, al dan niet aanvallend. Gelukkig was het niet nodig toen ze door had dat Peter en Fearne waren.
“Wat is er gebeurd met kloppen?” Het gezicht van Naylene stond strak. Ze was niet boos, maar ze vond het gek dat haar vrienden zomaar naar binnen waren komen lopen.
“Sorry, ik probeerde haar nog tegen te houden.” Peter had zijn handen om hoog, al was van zijn gezicht af te lezen dat hij net zo schuldig was als zijn geliefde, die haar best deed om langs Naylene heen te kijken, om een glimp van Michael om te vangen. Naylene drong ze echter beiden buiten de kamer en sloot de deur achter zich. Michael had zijn rust hard nodig.
“Ooh kom op Naylene!” Fearne leek bijna te willen springen uit enthousiasme.
“Je hebt een jongeman in je bed, dat is zo schandelig, het is helemaal niets voor jou! Laat ons hem ook zien!” Naylene bewoog iets met haar handen, ten teken dat ze zachter moest doen. Michael sliep dan al wel een tijdje, maar hij had alle rust nodig. Ze was dan ook van plan om hem tot het eten te laten rusten.
“Michael heeft zijn rust hard nodig.” Daarop begon Fearne te giechelen. Naylene vond het soms grappig hoeveel ze op Linn leek. De twee vrouwen waren in dit soort dingen precies hetzelfde.
“Wat heb je gedaan, Naylene?” De giechelende woorden had Naylene al wel verwacht, waardoor ze dan ook haar hoofd schudde. De twee zouden toch geloven wat ze zelf wilden.
Naylene besloot laten die avond dat ze Michael zijn eten op haar kamer zou serveren. Ze wilde hem op dat moment liever nog niet bij de groep hebben. Daarbij was het voor hem vast fijn dat hij niet heel veel hoefde te doen. Want zelfs na de middag die hij had geslapen, leek hij behoorlijk vermoeid te zijn.
Tevens bood zijn afwezigheid aan het diner, haar de kans om aan te geven dat ze het nodig achtte dat Michael bij in het vervolg bij hen zou verblijven. Naylene wilde niet dat Michael nog langer op straat zou slapen en nu het bleek dat de herberg ook niet meer de veilgheid bood die hij verdiende, wilde ze niets liever dan dat hij bij hen in huis zou verblijven. De man wist al van hun ware aard. Bijna alles in ieder geval.
Wat een simpel gesprek had moeten zijn, leidde echter in een behoorlijke discussie, vooral tussen Naylene en Linn, die in dit opzicht niet met elkaar eens waren. Linn probeerde haar vriendin vooral te beschermen, dat had Naylene ook wel door. Wat Michael betrof had ze echter geen bescherming nodig. Hij was juist diegene die een veilige plek nodig had. Mensen die om hem zouden kunnen gaan geven en Naylene wist zeker dat ze dat als groep daadwerkelijk konden doen. Zelf was ze dol op de vriendschap die ze met Michael op had gebouwd, maar ze wist ook zeker dat hij genoeg raakvlakken met Linn, Peter en Fearne zou hebben.
Zo besloot de groep die avond dat Michael bij hen kon wonen. Enkele dagen later, nadat Naylene haar volledige geheim bloot had gegeven aan Michael, kwam hij ook daadwerkelijk bij hen wonen. Naylene had die dag dan wel een boek verloren, maar het was de dag dat ze haar beste vriend voor altijd had behouden.

“Het is echt geweldig Michael.” Fluisterde Naylene nogmaals, terwijl ze voorzichtig door het boek bladerde. Het was wel degelijk anders dan de versie die zij had gehad, maar dat maakte niets uit. Het ging om het idee. Dit boek werd al jaren niet meer gedrukt, wat haast wel had moeten betekenen dat Michael er heel lang naar opzoek moest zijn geweest.
Het idee achter het boek deed haar nog meer dan dat ze het boek nu zelf weer terug had. Het was het boek dat er voor had gezorgd dat Michael hier nu altijd zat. Dat hij bekend was geworden met haar vrienden, dat hij en Linn uiteindelijk naar elkaar waren gegroeid, dat alles had te maken met het boek wat nu in haar schoot lag.
Naylene draaide zich wat bij, zodat Michael een kus kon geven. Ergens was het niet te geloven dat ze hier nu zaten, na alles wat ze mee hadden gemaakt. Niet alleen in alle jaren die ze elkaar kenden, maar ook zeker de afgelopen maanden.
“Dankjewel Michael. Dit is echt het meest bijzondere wat ik ooit heb gekregen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een lange zoektocht geweest naar het boek. Het was niet een boek wat nu nog steeds werd herdrukt, zoals verhalen van schrijvers als Shakespeare en Dickens. Het was van een vrij onbekende schrijver en het was al behoorlijk oud. Het kwam niet uit de tijd waarin Michael was geboren en het exemplaar wat hij van Naylene had gekregen, was ook al zeker tientallen jaren oud geweest. Toch had hij het uiteindelijk weten te vinden. Hij had er aardig wat geld voor moeten neer leggen, aangezien het een soort erfstuk was geweest. Diegene had het niet zomaar kwijt gewild. Michael had geweten dat hij diegene met gemak had kunnen overtuigen, maar zo had hij het niet gewild. Hij had er eerlijk voor gehandeld en nu was het boek bij iemand die het echt verdiende. Iemand die er goed voor zorgen en hem met liefde door zou lezen, iedere keer weer opnieuw.
‘Ja?’ vroeg Michael voorzichtig. Hij had lang na moeten denken over een kerstcadeautje voor Naylene. Ieder jaar werd het lastiger om iets te vinden. Natuurlijk kwamen er met ieder jaar ook weer nieuwe producten op de markt, zeker op technisch gebied. Zoiets had hij ook vaak genoeg voor haar gekocht, maar dit jaar was het anders. Dit jaar had hij een cadeau voor zijn vriendin uit willen zoeken, voor de persoon van wie hij het meeste hield op deze wereld. Ze had iets speciaals verdiend. Dit boek leek genoeg te zijn, maar Michael wilde nog zoveel meer voor haar doen. Als hij kon, zou hij haar alles geven wat hij had. Want dat had Naylene ook voor hem gedaan.
Michael had nog een andere verrassing, maar die zou Naylene pas in Japan te zien krijgen. Als het hem zou lukken. Toen Michael net een vampier was geweest en ze weg hadden gemoeten uit Birmingham, waren ze met z’n drietjes verhuisd naar een huisje in het bos. Linn en Naylene waren van mening geweest dat het beter voor hem zou zijn geweest om niet in aanraking te komen met mensen. Iets wat in een stad wel had kunnen gebeuren. In het bos had hij vrijer kunnen zijn, had hij rustig kunnen wennen aan zijn manier van leven. Michael was opzoek naar zo’n soort huisje voor hem en Naylene.
Als ze eenmaal in Japan zouden zijn, hadden ze tijd voor henzelf nodig. Ondanks dat Michael er van hield om bij Linn te wonen en altijd iemand te hebben om mee te praten, waren er ook zeker nadelen aan. Hij en Naylene hadden nog maar net een relatie en door alles wat er was gebeurd, hadden ze nog nauwelijks echt tijd voor henzelf gehad. Ze hadden niet aan hun relatie kunnen werken en Michael had het idee dat hun relatie dat wel verdiende.
Hij had een prachtig huisje gevonden, tussen de bossen. Het bos was wel aangrenzend aan de stad waar Linn zou verblijven, waarschijnlijk met Luke. Zo zou hun beste vriendin nog wel in de buurt zijn en ze zouden altijd naar de stad kunnen gaan, maar de rust en de afgeslotenheid was iets waar Michael juist naar op zoek was gegaan. Hij hoopte dat Naylene het net zo fijn zou vinden als hij. En dat ze zou waarderen dat hij zoiets voor hen op had gezocht.
‘Ja, ik vind het echt heel erg bijzonder. Dankjewel.’ Michael glimlachte en Naylene gaf hem een kus. Hij liet zijn arm op haar schoot rusten en legde zijn hoofd tegen haar zij aan, zodat hij met haar mee kon kijken in het boek. Ondertussen streek Naylene door zijn haren.
‘Wat heb je gegeven?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Linn was altijd dol geweest op cadeautjes. Nu was kerstavond misschien wel de avond waarop ze het beste cadeau ooit had gekregen. Michael kon zich nog goed herinneren dat Benjamin haar mee naar buiten had gevraagd, waar hij haar vervolgens ten huwelijk had gevraagd. Niet dat hij de vraag echt had hoeven stellen, want Linn had al ja geroepen toen de man door zijn knieën was gegaan voor haar. Nu Benjamin er niet meer was, was het misschien ook wel een nostalgische avond, met soms wat gemis. Toch wilde Linn het altijd vieren, misschien ook wel omdat Benjamin dat ook zou hebben gewild.
‘Een boek wat Naylene me vroeger uit heeft geleend,’ zei Michael. Linn zou wel weten om welk boek het zou gaan. Michael was er zeker van dat Naylene het verhaal wel eens aan haar beste vriendin had verteld. Daarnaast was het voor Michael al geen geheim geweest hoe dol Naylene op het boek was geweest in die tijd. Linn had vast meegemaakt dat Naylene het boek had gekregen, of gekocht, en hoe vaak ze er wel niet in had gelezen.
‘Awh, Mikey! Dat is echt een heel romantisch en lief cadeautje! Ik wist wel dat ik je een aantal dingen had geleerd,’ zei Linn plagend, maar Michael wist dat ze het meende. En om van Linn te horen dat ze het echt romantisch vond, vond hij stiekem best fijn. Als er iemand een expert was in dat soort dingen, dan was het Linn wel. Die gaf altijd de meest bedachtzame, liefdevolle cadeautjes. ‘Was mijn cadeautje dat niet dan?’ vroeg Luke aan Linn, waardoor Linn haar aandacht alweer volledig op hem richtte om hem te verzekeren dat ze erg blij was met zijn cadeautje, maar dat er een heel verhaal achter het boek zat wat Michael zojuist aan Naylene had gegeven.
Michael liet zijn hoofd weer tegen Naylene aan rustten. ‘Zullen we het vanavond samen lezen?’ vroeg Michael aan haar. ‘Ik heb het eigenlijk nooit uit kunnen lezen.’
‘Natuurlijk, maar we beginnen wel bij het begin,’ zei Naylene. ‘En dan lezen we hem samen uit.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Kerstmis was de favoriete feestdag van veel mensen. Het begon vaak al bij kinderen, die cadeautjes kregen van de Kerstman. Hoe ouder men werd, hoe minder de magie bleef hangen, maar het bleven altijd dagen die bijzonder waren voor families, in welke vorm dan ook. De meeste mensen probeerde te genieten van de sfeer, de duistere dagen die werden aangekleed met de mooiste lichtjes, zodat alles prachtg was verlicht. De kou die op sommige plaatsen heerste, sneeuw als men geluk had. Grote kerstbomen, waaronder genoeg cadeautjes lagen. Tafels gevuld met heerlijk eten. De mooiste kleding, of juist de lelijkste truien. Alles bij elkaar was er genoeg om van kerst te houden.
Voor Bailey was dat niet heel anders. Sinds ze op de aarde was, had ze gehouden van de feestdag, al bleef Thanksgiving haar favoriet. Kerst was een dag waarop ze probeerde zich zoveel mogelijk uit andere mensen hun hoofden te houden, soms zelfs iets goeds te doen voor de wereld. Ze kon genieten van de mooie jurken die ze kon kopen en waarvoor ze eindelijk een reden had om ze aan te trekken. Een boom die ze prachtig kon bekleden. Er waren genoeg dingen waarom ze van kerst hield. Ze zorgde er altijd voor dat ze goed gezelschap om zich heen had. Dit jaar had dat bestaan uit één persoon en ze wist niet eens of diegene er wel zou zijn.
Die ochtend had ze Liam een brief geschreven, ze had duidelijk willen maken dat het haar speet wat ze had gedaan. Niet alles, maar wel het gedeelte dat ze hem had gekwetst. Zeker nu ze een tijdje niet meer bij hem in de buurt was geweest, begon ze te merken dat ze veel meer om hem was gaan gegeven dat ze in eerste instantie had gedacht. Ze vond had zich zelfs ellendig gevoeld omdat ze niet zomaar meer bezoekjes bij hem had kunnen brengen. Dat ze zijn oprechte complimenten niet meer had kunnen horen, of had kunnen zien hoe hij lichtelijk begon te glimlachen als zij er eentje aan hem had gegeven.
Daarom stond de Kerst van Bailey in de teken van vergeving. Ze hoopte dat Liam in was gegaan op haar brief, waarin ze had gevraagd om naar het huis te komen waar ze zich ondertussen in bevond. Het was een paar straten van haar eigen appartement af, het lag aan de rand van Boise. Een paar weken geleden was ze er tegenaan gelopen en had ze het te koop bordje zien staan. Ondertussen was die opgeruimd en was Bailey, vooralsnog de eigenaar van het huis. Ze was echter niet van plan om er zelf te wonen. Ondanks dat ze nu weer teruggreep naar hetgeen waar zij en Liam ruzie over hadden gehad, had ze gebruik gemaakt van haar gaves. Toen ze nog samen waren geweest, had Bailey al wel gemerkt dat Liam niet blij was geweest met de gang van zaken in het huis waar hij woonde. Ten eerste kreeg hij al geen privacy, tenzij die zelf afdwong door middel van de magie van Desh. Daarbij was er in de laatste tijd veel veranderd in het huis. Leek een vampier een deel te zijn geworden van de bewoners. Iets waar Liam duidelijk niet blij mee huis.
Dit huis had alles wat Bailey er in had gezocht. Het was niet groot, maar groot genoeg voor Liam alleen, of hij kon er eventueel met Desh gaan wonen, omdat er minstens één slaapkamer over was. Verder stond het aan de rand van de stad, de achtertuin was verbonden met het bos. Wat voor de nachten waarop het volle maan was, alleen maar een uitkomst was. Zelf had Bailey het belangrijk gevonden dat het huis er ook nog eens goed uit had gezien. Er zat een nieuwe keuken in en ook badkamer was nog recentelijk verbouwd. Dat was de reden geweest dat ze het had gekocht. Het was een groots verzoeningscadeau, maar dat was het niet alleen. Ze zag het als iets wat Liam verdiende. Hij had zich te lang in moeten houden, hij verdiende een plaats waar hij zich terug kon trekken en mensen uit kon nodigen, die hij ook echt over de vloer wilde hebben. Er was geen manier dat er een vampier naar binnen kwam.
In de brief had ze het adres van het huis aangegeven, ze had tevens een sleutel in de enveloppe gedaan. Vanaf dat moment was het hopen geweest dat Liam in zou gaan op haar woorden en hij haar net zo mistte dat hij haar ook wilde zien. In de tijd die ze over had gehad, had Bailey iets willen doen. Daarom had ze de woonkamer aangekleed met een grote kerstboom. Meubels stonden er niet in, als Liam hier wilde wonen, was dat iets wat hij naar eigen smaak in moest inrichten. Een kerstboom hoorde in deze tijd van het jaar bij het interieur.
Vanuit de gang was te horen hoe een sleutel in het slot werd gestoken en hoe de voordeur uiteindelijk werd geopend. Blij, veerde Bailey op van het kleed voor de haard, waar ze het zich gemakkelijk had gemaakt. Ze liep naar de gang, waar Liam naar binnen liep, een hand door zijn haren, zorgde er voor dat de meeste sneeuwvlokken die zich op zijn haar hadden verzameld, op de grond vielen.
“Je bent gekomen.” Ergens was Bailey verbaasd dat hij hier daadwerkelijk was. De vorige keer dat ze hem had gezien, was hij behoorlijk boos geweest. Iets waar hij misschien ook wel het recht toe had gehad. Toch vond ze zelf dat hij ook een deel had vezwegen over wie hij was. Wat hij ook echt had gedaan. Dat van haar was wellicht wel wat erger, omdat zij wel had geweten wat hij was geweest.
“Wat doe ik hier?” vroeg Liam, al was zijn blik al veel zachter.
“Ik wilde zeggen dat het me spijt. Het laten zien.” vertelde Bailey. Ze liep in de richting van de deur, die ze voorzichtig achter Liam dicht deed. De kou was nameljk behoorlijk langs haar blote benen getrokken.
“Ik dacht dat we er over konden praten.” Bailey had Liam leren kennen en ze wist zeker dat hij er eerst over wilde praten voordat hij ook maar zou overwegen om haar te vergeven. Wanneer dat was gebeurd, zou ze hem wel vertellen waar ze precies waren en dat hij de keuze had om hier te komen wonen. Hij verdiende de plaats. Zeker met de ellende die nu alleen nog maar erger zou gaan worden, sinds inmiddels bij Bailey bekende Linn en haar vrienden weer terug waren in de stad. De vriendin van Calum was daar vast niet blij mee.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Toen de brief op de deurmat was gevallen, had Lia niet verwacht dat hij afkomstig was geweest van degene die zijn hart zoveel pijn en zorgen had bezorgd. Toch had hij haar handschrift had kunnen herkennen. Het was van Bailey geweest. Haar woorden waren duidelijk geweest. Ze had hem gevraagd of om haar te ontmoeten. Er had zelfs een sleutel bij gezeten, zodat hij de deur voor zichzelf had kunnen openen. Het was niet de sleutel geweest van haar eigen appartement, want dat had niet overeen gekomen met het adres in de brief. Het adres zelf had hij niet eens gekend. Hij had het op moeten zoeken. Toen had hij gezien dat het adres zich aan de rand van de stad had bevonden, zelfs tegen het bos aan.
Ieder ander had misschien plannen gehad voor de speciale feestdag, maar Liam niet. Hij had er eigenlijk ook niet over na hoeven denken. Hij had naar Bailey gewild. Hij was dol op haar, verliefd zelfs. Dat had hij al kunnen zeggen na een paar maanden. Wat ze echter had gedaan, de dingen die ze voor hem achter had gehouden, dat alles had het moeilijker voor hem gemaakt. Toch had hij er niet over getwijfeld. Bailey had hem gevraagd om te komen en dat had hij gedaan.
Liam had zich voorgenomen om zich afstandelijk op te stellen, om Bailey niet te laten merken dat hij haar had gemist. Hij wist ook niet of ze in zijn hoofd zou kijken. Ondertussen wist hij dat ze daar toe in staat was. Ze had hem beweerd dat ze dat niet bij hem had gedaan, in ieder geval niet op een negatieve manier. Ze had hem alles zelf laten vertellen, zijn wensen en behoeften, maar ook zijn angsten. De manier waarop ze anderen echter had behandeld, was vreselijk geweest en daar had Liam dan ook niet achter gestaan. Hij kon er echter ook niet omheen: hij had haar gemist. Hij was van Bailey gaan houden, hoe stom hij het zelf misschien ook vond. Dat gevoel was niet weg gegaan. Dat zou het ook niet gaan, zeker niet nu hij haar weer zag.
‘We kunnen praten,’ probeerde Liam koeltjes te zeggen. Iets wat Bailey deed glimlachen. Die verdomde glimlach, waardoor hij haar nu al kon vergeven. Hij wist echter ook dat hij dat niet kon maken. Niet tegenover zichzelf, maar ook niet tegenover zijn vrienden. Hij volgde Bailey wel verder het huis in. Het was leeg, er woonde overduidelijk niemand. Er stond echter wel een grote kerstboom, met lichtjes en versieringen. Voor de kerstboom lag een uitnodigend kleed, waar Bailey plaats nam. Ze klopte op de lege plek naast haar. Hij kon naast haar zitten, als hij dat wilde.
‘Heb jij die hier neer gezet?’ vroeg Liam aan haar, terwijl hij gebaarde naar de grote kerstboom. Het was één van de grootste kerstbomen die hij ooit had gezien. Nu pas zag hij dat er ook een groot kerstdorp onder stond, met veel verschillende onderdelen. Zo waren er kraampjes, een schaatsbaan, zelfs een skilift en bergen. Het gehele huis was leeg, maar dit stond er wel. Waardoor het vreemd genoeg toch al een stuk knusser voelde dan de gang waar ze net in hadden gestaan.
‘Je kunt geen kerstmis vieren zonder een kerstboom,’ antwoordde Bailey, alsof het het meest simpele was in de wereld.
‘Is dat wat we hier aan het doen zijn? Kerst vieren?’ vroeg Liam. Hij nam naast haar plaats op het kleed. Als ze hem hier uit had genodigd om samen kerst te vieren, dan had ze duidelijk niet door hoe boos hij op haar was geweest. Ze had zojuist al aangekondigd dat ze had willen praten. In de brief had ze ook geschreven dat het haar speet. Ze had wel door dat ze hem had gekwetst. Goed, vond hij.
‘Het zou kunnen, als je dat wil,’ gaf Bailey aan. ‘Maar als je alleen wil praten, dan is dat ook goed.’
Liam keek nog eens naar de kerstboom. Het was niet zo dat hij echt plannen had gemaakt voor kerst. Na het drama van Thanksgiving had niemand nog echt bij elkaar willen komen voor een feestdag. Liam wist niet eens waar zijn vrienden op het moment mee bezig waren. Wie weet zou hij Desh nog opzoeken, die de dag doorbracht met de heksen en Ellisyn. Dat zou hij echter pas later op de dag doen. Nu zat hij hier, samen met Bailey.
Hij keek opzij naar Bailey. Het was overduidelijk dat ze haar best had gedaan om er goed uit te zien. Misschien wel voor hem. De jurk die ze aan had deed haar lichaam alleen maar ten goede, haar make-up paste er perfect bij en in haar zwarte haren zat een lichte slag. Haar blauwe ogen keken hem afwachtend aan. Het waren de ogen waar hij verliefd op was geworden. Ze waren zo mooi, dat hij soms zelfs nu nog wakker werd en zeker wist dat hij er over had gedroomd.
‘Ik neem aan dat je de brief nog verder toe wil lichten,’ zei Liam. Ze had hem duidelijk verteld dat het haar speet, maar hij wist dat er nog een veel groter verhaal achter zat. Hij had ook vragen, misschien wel honderden. Hij wist niet wat het inhield om te zijn zoals zij. Ze had hem er al wel iets over verteld, maar lang niet genoeg om het volledig te begrijpen. Hij wist nu wat ze was, maar niet hoe het zo was gekomen, wat ze precies op deze aarde deed en misschien nog wel belangrijker: wat ze precies van hem had gewild. ‘Maar ik heb ook nog vragen.’
‘Dat begrijp ik. Zoals ik al vertelde in de brief: ik zal alle vragen die je hebt, beantwoorden.’ Bailey leek het echt te menen. Ze was bereid om alles aan hem te vertellen, zoals ze inderdaad al in de brief had benoemd. Liam had het te mooi gevonden. Alsof ze alleen maar had geschreven wat hij had willen horen, maar nog niet na had gedacht over wat het precies had betekend. Nu bleek het dat ze dat wel had gedaan.
Liam knikte. ‘Ik begrijp dat je niet direct hebt verteld wat je was. Dat is iets wat ik je ook niet kwalijk kan nemen. Ik droeg zelf ook een geheim met me mee.’ Daarin had Bailey gelijk gehad door hem hypocriet te noemen. Hij had zijn geheim ook niet met haar gedeeld. Al had hij dat wel gewild. Ze had het echter al geweten, wat het des te ingewikkelder had gemaakt. ‘En ik vind het fijn dat je aangeeft dat het je spijt. Maar dat maakt dit alles niet meteen allemaal goed.’ Al deed het dat eigenlijk wel. Hij wilde haar echter het idee geven dat ze het niet zomaar allemaal weer terug kon krijgen. Dat ze hém niet zomaar terug kon krijgen.
‘Hetgeen wat je allemaal hebt gedaan… Thanksgiving? Ik heb het idee dat ik toen een compleet ander persoon voor me had. Ik weet gewoon niet meer wat nou echt was en wat niet, waarvoor je het precies deed.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren wel meerdere mannen geweest in de tijd dat ze op aarde was. Bailey had precies geweten hoe ze een man met gemak om haar vinden kon winden. Eén voor één waren voor haar gevallen, waarna ze hen net zo snel weer had laten vallen. Ze had voornamelijk gebruik van ze gemaakt om haar opdracht te voldoen.
In het begin was Liam misschien ook één van die mannen geweest, met het grote verschil dat hij vrijwillig op haar af was komen stappen. Dat alles was iets wat hij zelf had gedaan. Die avond bij het concert was Bailey geïnteresseerd geraakt in de bovennatuurlijke vrienden van Liam. Binnen enkele weken was dat echter ook veranderd. Ze was benieuwd geweest naar de man die tegenover haar had gestaan. De man wie rustig met haar had kunnen praten, maar ook gekke momenten met haar had kunnen beleven. Ze wist nog precies hoe ze beiden op schaatsen hadden gestaan. Bailey was er behoorlijk goed in geweest, Liam niet, waardoor ze die dag vaak genoeg op de grond hadden gelegen.
Zo waren er genoeg dates geweest en ze hadden er één voor één voor gezorgd dat ze alleen nog maar meer in de man was gaan zien. Hij was knap, hij was handig om in de buurt te hebben. Ze had echter ook geweten dat ze van hem was gaan houden. Iets wat Bailey eigenlijk nog nooit op deze manier had ervaren. Dat was ook de reden dat ze alles op alles wilde zetten om het te herstellen.
Bailey gaf met een knik aan dat ze wel begreep waarop Liam doelde. Ze had zich tijdens Thanksgiving uitgeleefd op zijn vrienden, iets wat niet heel erg netjes was geweest. Zo had ze eigenlijk altijd aangepakt en tot nu toe was ze er nooit echt op aangesproken. Vaak omdat mensen het niet eens door hadden gehad wat ze precies had gedaan.
“Ik snap dat het raar is en ik weet ook dat het niet heel erg netjes was wat ik heb gedaan. Maar ik wil het wel proberen uit te leggen.” Bailey wist dat ze de vorige keer zich behoorlijk afstandelijk had opgesteld. Dat ze uit de hoogte had gedaan en aan had gegeven dat ze ook boos was geweest op Liam, of in ieder geval dat hij zich ook niet netjes had gedragen. Op dat moment had ze het niet normaal uit kunnen leggen. Iets wat ze hem nu wel verschuldigd was.
“Van mijn soort zijn er veel minder dan van die van jou, of van de vampieren en heksen. Natuurlijk, er zijn heel veel engelen, maar niet veel van hen komen ooit op de aarde.” Bailey keek even op zij, waar ze Liam naar haar zag luisteren. Als ze wilde kon ze zien wat hij wilde, ze zou hem precies kunnen vertellen wat hij wilde horen, maar ze wilde het niet op die manier doen. Dit waren haar woorden en als hij daar geen genoegen mee zou nemen, dan had ze pech gehad.
“Als engel doe je eigenlijk alles wat mensen willen? Je probeert mensen zoveel mogelijk te behagen, hen te helpen met hun wensen, verlangens. Ze beschermen. Er voor zorgen dat ze een goede plaats hebben als een tijd komt waarop ze niet meer leven. Maar die dingen stellen eigenlijk niets voor. Zeker niet als je enige tegenspraak hebt, want dan wordt je op de meest stomme klusjes gezet.” Het ging er daar zo anders aan toe dan hier. Het moest een vredige plaats lijken, maar voor Bailey was dat het nooit geweest.
“Ik wilde avontuur. Ik wilde gewoon meer. Daarom ben ik uiteindelijk hier heen gekomen. Het leek me geweldig. De aarde, alles wat daar mee te maken had. Ik had daar toch helemaal niets, dus waarom niet. Iets wat me uiteindelijk niet in dank is afgenomen. Toen ze door hadden dat ik hier was geweest, hebben ze mijn vleugels afgenomen en geroepen dat ik hier dan maar moest blijven.” De aarde leek geweldig, maar uiteindelijk was het niet veel beter geweest dan de plaats waar Bailey haar dagelijkse werkzaamheden moest verrichten.
“De aarde is lang niet zo mooi als ik dacht dat het was. De hele fantasie valt best tegen. Er zijn hier zeker mooie dingen. Iets wat ik ook echt wel in jou heb gevonden, maar dat is nu, na jaren. Ik wist eigenlijk na een paar maanden al dat ik dit niet wilde, dat ik hier weg wilde.” Bailey had zich hier ook niet op haar gemak gevoeld. Ze had misschien kunnen doen wat ze had willen doen, maar dat was ook niet zo bevallen. Mensen hier waren er net zo erg op uit om mensen pijn te doen.
“Er is één manier om terug te gaan. En dat is me gedragen zoals ik hoor te doen. Mensen hun wensen te vervullen. Hun verlangens uit laten komen. Het is alleen anders met jullie, bovennatuurlijke wezens gaan niet naar de hemel. Er is een hele andere plaats waar jullie naar toe gaan. Iets wat eigenlijk niet hoort, dus dat was in mijn ogen een andere optie, een betere om te bewijzen dat ik terug kon komen. Ik heb me gericht op de verlangens van al jullie soorten en heb die op de meest vreselijke manieren uit laten komen.”
Bailey bekeek het gezicht van Liam, hij leek alles een beetje te moeten verwerken. Iets wat ze snapte. Nog steeds was het meest heldere verhaal wat ze ooit had verteld. Ze wist echter ook niet hoe ze het anders moest vertellen. Dit was waarom ze hier op de aarde was gekomen en de manier waarop ze weer terug wilde gaan naar waar ze thuis hoorde.
“Toen ik jou ontmoette, was ik geïnteresseerd in je vrienden. Zoveel bovennatuurlijke wezens in één stad? Dat komt eigenlijk nog nooit voor. Dus ik zag het wel echt als een soort van kans om eens helemaal los te gaan. Bij ieder van je vrienden zag ik een link met een ander soort, wat ik ook gek vond? Dus dat wilde ik verder onderzoek en en daardoor wilde ik deels het feestje geven. Ik heb in de meeste hoofden gepland dat zij dat ook wilden en daarom zaten ze daar allemaal?”
Bailey pakte voorzichtig de hand van Liam vast. Ze wist niet echt wat ze moest doen om te laten zien dat het haar echt speet. Haar verhaal maakte het misschien niet eens heel erg veel beter. Het gaf alleen maar aan dat ze hier het liefst wegwilde. Iets wat ze nu niet eens meer zo zeker wist. Als ze hier iets had om te blijven, dan zou ze dat doen. Maar ze wist niet of ze ooit zou kunenn stoppen met hetgeen wat ze al jaren deed. Ergens was dat onmogelijk, want het was haar aard en ze had wel vreselijke verhalen gehoord van engelen die het niet hadden gedaan en uiteindelijk waren opgelost in vergetelheid.
“Ik weet dat het niet netjes was en ik kan nu wel zeggen dat als ik het anders kon doen, ik dat deed, maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ik dat nog niet zeker weet. Maar het is nooit de bedoeling geweest om jou er mee te kwetsen. Of om jou op welke manier dan ook pijn te doen, daarvoor ben ik veel te veel om je gaan geven.” Bekende Bailey uiteindelijk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zonder Bailey hadden de afgelopen maanden er waarschijnlijk heel anders uit gezien. Liam was er zeker van dat ze die, in vele opzichten, beter had gemaakt. In zijn leven deelde hij veel met anderen, maar Bailey was alleen van hem geweest. Ze hadden samen momenten kunnen hebben, zonder dat anderen zich er mee hadden kunnen bemoeien. Op sommige momenten had Bailey hem normaal kunnen laten voelen, alsof er niets meer met hem aan de hand was en hij een normale man was, die verliefd was geworden op een normale vrouw.
Nu bleek het dat ze alles behalve een normale vrouw was. Hij had wat moeite om het verhaal te volgen. Engelen waren voor hem volledig onbekend. Hij had niet geweten dat ook die wezens echt waren geweest en over de aarde konden lopen. Al leek het, zo vertelde Bailey het in ieder geval, dat Engelen eigenlijk nooit op de aarde kwamen. Als ze dat wel waren, hadden ze zich niet gedragen zoals dat in eerste instantie had gehoord. Voor Bailey was er maar één manier om terug te komen. Een manier die ze zelf om had weten te buigen, of misschien was dat ook wel hoe het ging. Hoe dan ook, het was Bailey haar taak om de wensen uit te laten komen, maar niet op de manier zoals ze werden gewenst.
Vreemd genoeg begreep Liam de interesse van Bailey in zijn vrienden. In de gehele stad. Er waren inderdaad behoorlijk wat bovennatuurlijke wezens. Niet alleen vampieren en weerwolven, maar ook heksen. En dan waren er nog wezens zoals Desh en Elli, waarvan Liam niet eens wist hoe hij ze echt moest noemen. Doordat de stad en de wezens zo verwikkeld waren geweest met elkaar, was het voor Bailey vast een grote speeltuin geweest. Net als het feestje dat ze samen met hem had willen geven. Voor hem was dat iets serieus geweest. Een moment om Bailey aan zijn vrienden voor te stellen, om zijn vriendin te presenteren aan de wereld. Dat zij het niet zo had gezien, deed hem pijn.
Tegelijkertijd zag hij ook in waarom ze het had gedaan. Hij had het zich nog niet eens beseft, maar hij zat naast een engel. Eentje die gevallen was, dat wel, maar dat was toch wel ontzettend speciaal. Zij was speciaal. Waarschijnlijk had ook Bailey al door dat zijn boosheid alleen maar gespeeld was, en nog niet eens goed ook. Dat was vast de reden dat ze had geweten dat ze zijn hand had kunnen pakken, zonder bang te zijn dat hij die aan de kant zou drukken.
‘Ik ben ook om jou gaan geven.’ Dat Bailey dat aan hem toe had gegeven, betekende voor hem al erg veel. Ze zei het niet omdat ze een spelletje met hem aan het spelen was, of omdat ze dacht dat hij het nodig had om het te horen. Ze zei omdat ze het meende. Hoe hij dat wist? Daar was hij ook niet helemaal zeker van. Hij wilde er op vertrouwen dat ze het meende, omdat hij zijn woorden wel had gemeend. ‘En ik ben blij dat je je excuses aanbied, in ieder geval voor hoe je tegenover mij hebt gedragen.’
Misschien was dit hun kans om samen overnieuw te beginnen. Hij accepteerde haar excuses, dat was al een nieuwe start. Hij wilde ook geloven dat ze hem niet meer zou kwetsen, niet op die manier. Wellicht dat ze zijn hart uiteindelijk zou breken, maar dat risico nam je met elke relatie. Hij zou hetzelfde bij haar kunnen doen. Ze was dan misschien wel een engel, maar dat betekende niet dat ze geen gevoelens had. Als ze die niet had gehad, had ze nu niet naast hem gezeten en haar hand in de zijne gelegd.
‘Ik vergeef je,’ sprak Liam uiteindelijk uit. ‘Maar ik wil alleen maar de waarheid, en geen spelletjes. Als er iemand is die je wil spreken, of wat dan ook, dan wil ik dat je daar eerlijk over bent. En niet mijn vrienden.’ Liam schudde zijn hoofd. Hij wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als Desh zijn wens op een vreselijke manier uit zou komen. Liam wist hoe erg de jonge weerwolf het vond om elke volle maan te moeten veranderen. Dat was iets wat hij niet wilde, maar Liam wilde er niet eens over nadenken hoe Bailey dat op een vreselijke manier zou kunnen verdraaien.
‘Ik zal je vrienden met rust laten. Ik weet hoe belangrijk sommige van hen voor je zijn,’ beloofde Bailey. Ze kneep zacht in zijn hand. Liam wist niet of ze zich indekte door dat te zeggen. Hij rekende Calum ook wel tot een vriend, maar dat betekende niet dat hij het eens was met de acties die de weerwolf aan het maken was. Zelf wilde Liam zich er zo ver mogelijk van verwijderen. Hij wilde er niets mee te maken hebben.
‘Maar… Nu we het er toch over hebben: wat ben je te weten gekomen?’ vroeg Liam.
De vraag leek Bailey zo erg te verbazen dat ze er om moest lachen. ‘Waar ik achter ben gekomen?’
‘Ja?’ Liam wist zelf ook dat er rondom de tafel genoeg interessante personen hadden gezeten. Hij zou ook wel eens in het hoofd van Calum willen kijken om te zien waar de man precies aan dacht, aangezien hij zijn gedachten nooit zo vocaal uitte. Ook naar de vampieren was hij best benieuwd. Bailey had overduidelijk in hun gedachten gekeken en zelfs wezens als vampieren verlangden ergens naar. Dat kon haast niet anders.
‘Ik kan er over vertellen,’ zei Bailey. ‘Maar ik wil het eerst over jou hebben. Daarom zijn we hier.’ Ze gebaarde naar de ruimte waar ze zich in bevonden. Liam was haast al vergeten dat ze zich in een leeg huis bevonden, op de kerstversiering na. Blijkbaar had het iets met hem te maken, misschien wel met wat hij eigenlijk had gewild, maar nooit had durven uitspreken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld