Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ondanks Addison haar best deed om niet mee te luisteren met het gesprek van Jack en degene waarmee hij belde, hoorde ze af en toe toch wat woorden voorbij komen. Ze kon de stem die uit de telefoon kwam erg goed horen, bijna net zo goed als de stem van Jack die een aantal meter van haar vandaan zat. Ze vroeg zich af hoe het kwam, er moest iets met haar gebeurd zijn voordat ze wakker werd in die berm. Iets waardoor ze onder het bloed zat en opeens niet meer zichzelf was.Het klonk te gek voor woorden, ondanks het eigenlijk echt de realiteit was. Addison kon zelf niet eens geloven wat er met haar gebeurde.
Addison hoorde wat er gezegd werd tijdens het gesprek tussen Jack en de man aan de andere kant van de lijn. Ondanks ze niets wilde horen, hoorde ze alles. Waarover het ging wist ze niet precies. Zoals ze kon horen moest Jack het opnemen tegen iemand, maar aan Jacks reactie te zien en horen wilde hij dat niet. Jack hield haar blijkbaar zelfs tijdens het gesprek met de man aan de lijn nog steeds in de gaten. Hij deed alsof ze een poging ging doen om te ontsnappen. Dat wilde ze wel. Echter, deed ze dat niet, ze luisterde voor één keer eens naar haar verstand. Ze wist dat het beter was dat ze even geen pogingen meer deed om te ontsnappen, dat had ze namelijk vaker gedaan die avond en elke keer waren de pogingen mislukt, helaas. Ze wilde zo snel mogelijk wel uit het gebouw, ze voelde zich er niet goed in. Al die mensen die er waren, ze vertrouwde niemand. Er was vast ook niemand die een beetje te vertrouwen was. Zelfs Crystal vertrouwde ze niet, ook al was ze heel aardig. Natuurlijk vertrouwde Crystal Addison ook niet, zeker niet na haar actie met de handboeien. Aan Jack te merken vertrouwde hij Addison ook niet, hij dacht de hele tijd dat ze wilde ontsnappen terwijl dat helemaal niet zo was. Ze dacht eraan om te ontsnappen, al wilde dat niet meteen zeggen dat ze dat ook echt ging doen. Addison begreep wel dat hij haar niet vertrouwde, haar actie die ze eerder deed met de handboeien zag er best verdacht uit. Het kon er wel op lijken dat ze wilde ontsnappen, dat wilde ze ook, maar ze deed het niet. Dat was misschien best dom van haar. Ze had evengoed Crystal aan de kant kunnen duwen en zo snel als ze kon weg kunnen rennen, toch deed ze het niet. Daarom begreep ze ook niet waarom Jack dacht dat ze het deed om te ontsnappen. Als ze het deed om te ontsnappen, was ze wel weg geweest hoor. In plaats daar van bleef ze gewoon op haar bed zitten, ook al was dat deels uit verbazing en verwarring.
Addison keek weer weg van Jack, ze keek gewoon wat recht voor zichzelf uit. Ze kon horen dat hij weer een nieuwe sigaret opstak, dat hoorde ze namelijk doordat hij de aansteker aanstak. Ging hij echt heel haar kamer vergassen met die stinkende sigaretten? Ze zei er echter weer niets van, ze had geen zin om wat te zeggen. Ze wilde het liefst dat hij weg ging. Nee, eigenlijk wilde ze het allerliefst dat zij weg kon gaan, weer terug naar huis toe. Ze verlangde ernaar om thuis te zijn, in haar vertrouwde omgeving. Haar ouders waren vast ongerust, ze had al lang thuis moeten zijn. Addison hoopte dat haar ouders zich niet te ongerust maakte, dat wilde ze echt niet. Alles ging oké met haar, zover het oké kon gaan als je ontvoerd was en opeens bovennatuurlijke krachten bezat.
Addison keek weer in Jacks richting toen ze hem weer tegen haar hoorde praten. Hij vroeg of er iets mis was, dat hij dat nog durfde vragen begreep ze niet. "Ik weet het niet, ik heb geen idee wat er met me aan de hand is op dit moment," zei ze dan gewoon eerlijk. Ze had er geen zin in om te liegen. Ze ging niet zeggen dat alles oké was terwijl er wel degelijks iets mis was met haar. Ze wist niet wat ze moest doen of wat ze met zichzelf moest aanvangen. Ze werd bang voor zichzelf. Naja, eigenlijk vooral voor wat er nog met haar ging gebeuren. Ze hoopte dat alles ging stoppen en dat alles weer normaal zou worden, maar ze vreesde ervoor.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Glazig keek hij voor zich uit, zijn gedachten ergens anders dan hij eigenlijk wenste. De sigaret zorgde zo nu en dan voor wat afleiding, al had Jack geen dingen nodig om zich te vermaken. Een vreemd eigenschap zorgde ervoor bij hem dat hij bij wijze van spreken op bepaalde momenten met zijn ogen open sliep. Althans, zo zag het eruit voor buitenstaanders. Zijn gedachten draaiden ondanks de stilte op volle toeren, ergens gekmakend voor hem om te ervaren. Voor omstanders zag het eruit alsof hij in zijn eigen wereld zat, wat meestal ook wel waar was. Hij kon het niet helpen dat hij soms afdwaalde van alles om zich heen. Minutenlang kon hij zich afsluiten van de rest, vaak zonder ook maar iets ervan te merken. Reacties van zijn kameraden gaven hem weer de reden om terug te keren en zijn aandacht erbij proberen te houden.

"Hoe bedoel je? Heb je serieus geen idee?"
Onbegrijpelijk keek hij haar aan, fronsend. Hij vroeg zich af waarom ze zo deed. Misschien was het haar angst wat maakte dat ze weigerde om normaal te antwoorden. De koppigheid om meer tegen hem te praten dan nodig was, vanwege haar ontvoering. Wellicht zelfs de weigering om hem ook maar wat te vertellen wat met haarzelf te maken had. Hij was immers nog altijd een vreemde voor haar. Maar hij geloofde geen woord van wat ze hem vertelde. Of het aan zijn paranoia lag of simpelweg kwam omdat hij alles wat ze zei totaal niet geloofwaardig vond, was voor hem een mysterie. De vragen leken Addison te omringen, maar hoezo? Alles wat ze hem meegaf waren meer vragen dan hij eerder had gehad. Echter gaf hij geen gehoor aan zijn gedachten om haar meer vragen te stellen, in de poging om wel de waarheid te horen te krijgen. Het was niet de tijd om zijn vriendschappen te verleggen. Verder scheelde het Jack geen barst hoe ze over hem dacht, daarmede ook hoe ze tegen hem wilde doen. Hij speelde het spelletje doodleuk mee. Wilde ze het zo hebben dan zou ze hem er niet over horen.
Een harde echo weerkaatste langs het kleine, donkere kamertje. Luide bonzen op de deur, keer op keer. Het zorgde voor een vergrotende ergernis bij Jack, die nu zijn kaken op elkaar klemde en luisterde naar wie het was. Meerdere stemmen wisten boven het geschreeuw van beneden uit te komen. Gelach en de krachtige klanken van de voetstappen over de houten vloeren. Lang duurde het niet voor het bij hem binnenkwam wie het konden zijn. Hun accenten lieten geen aarzelingen achter over de mensen wie zich achter de deur stuk aan het lachen waren.
Met een luide knal kwam zijn vuist tegen de binnenste zijde van het hout, grommend. Het zorgde voor een kleine pauze tussen het plezierige gelach van zijn huisgenoten, waar hij overigens zo'n band mee had dat het net zo goed vreemdelingen konden zijn. Hij riep ze woest na, onweerlegbaar over zijn mening van hun opkomst.
"Oprotten, Gutiérrez. En neem die idioten van je vrienden mee."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison begon weer wat voor zich uit te staren, ze keek naar de saaie witte muur voor zich. Ze was al niet in een vrolijke bui dus haar omgeving maakte haar niet vrolijker. Dat kon ook niet in de saaie kamer waarin ze zat. Het was heel anders dan haar eigen kamer. Haar eigen kamer was natuurlijk ook geen regenboog, maar het zag er in ieder geval toch leuk uit. Zo had het grijze muren in plaats van witte vlekken waar je een aantal gele nicotine vlekken op kon zien door sigaretten. Haar eigen bed was veel comfortabeler en groter, ze had een tweepersoonsbed waarop ze wel meer dan twintig kussentjes had neergelegd, dat vond ze er namelijk erg gezellig uitzien. Dat zag er heel anders uit dan het oncomfortabele eenpersoonsbed met een paar oude lakens en één kussen waarop ze zat. In haar eigen kamer had ze een aantal leuke foto's met haar vrienden, vriendinnen en haar ouders opgehangen, die hingen dus ook niet in de kamer waar ze zich opeens bevond. Ook kon ze niet de radio opzetten die ze in haar eigen kamer had staan, ze zette haar radio altijd op als ze zich rot voelde, ze hield van muziek en knapte er meteen van op. Haar laptop had ze ook niet, haar laptop waarop ze oneindig veel uren films en series keek. Ze had heimwee naar huis, dat was zeker. Alleen viel er niets tegen te doen, ze zat vast in het huis. Ze kon er niet weg, ze kon niet ontsnappen en die gedachte knaagde heel erg hard aan haar. Ze wilde naar haar ouders toe en hen vertellen dat alles oké was en dat ze zich geen zorgen moesten maken over haar. Dat kon echter niet, ze was ontvoerd en als ze probeerde te ontsnappen kon ze vermoord worden. Hoe kon iemand zo onmenselijk zijn om iemand dat aan te doen? Ze begreep het niet, zelf zou ze nooit iemand zoiets wreed kunnen aandoen. Ze deed dan ook geen vlieg kwaad. Ze kon wel eens koppig reageren, maar dat wilde niet zeggen dat ze van plan was ooit iemand iets kwaads aan te doen. Nee, zo was Addison niet.
Ze had het gevoel dat Jack van haar verwachtte dat ze anders reageerde op hem. Ze gedroeg zich wel een beetje koppig, maar ze ging niet aardig zijn tegen hem. Waarom zou ze? Hij was haar ontvoerder dus ging ze niet aardig doen tegen hem. Dan had hij maar een paar seconden moesten nadenken voor hij haar in de achterbak van zijn auto duwde en haar naar dat huis bracht waar ze waarschijnlijk lang vast ging zitten. Oké, hij dacht waarschijnlijk dat als hij haar niet meenam, ze naar de politie ging stappen en hem aan ging geven, maar ze wist zelf niet of ze dat wel zou doen af niet. Waarschijnlijk was ze gewoon naar huis toe gegaan en deed ze alsof er helemaal niets gebeurd was, alsof ze niets gezien had. Echter, dacht Jack daar heel anders over. Hij dacht dat ze hem ging verlinken bij de politie.
Ze werd weer wakker geschud uit haar gedachtes toen ze Jack tegen haar hoorde praten waardoor ze haar blik weer op hem richtte. Hij vroeg aan haar of ze serieus geen idee had wat er met haar aan de hand was. "Zou jij weten wat er met je aan de hand is als je opeens wakker wordt naast de weg, onder het bloed en dat je sinds dien opeens allemaal dingen kunt horen vanaf een redelijk grote afstand en dat je opeens heel sterk bent?" vroeg ze lichtelijk geïrriteerd aan hem. Ze had toch gelijk? Alsof hij dan wist wat dat er aan de hand was als hij in haar schoenen stond. Als hij dan toch wist wat er aan het gebeuren was, mocht hij het haar vertellen. Hij deed alsof hij alles wist.
Addison hoorde redelijk wat kabaal buiten de muren van de kamer. Ze raakte daar vooral geïrriteerd door. Ze wilde alleen zijn en had dus geen zin in al dat lawaai. Het was gewoon geen plek voor haar. Al die drank, sigaretten en die lawaaierige mensen. Het was niets voor haar. Dat wist ze eigenlijk al sinds de eerste seconde dat ze het gebouw binnen kwam. Ze vond het er vreselijk. Erger dan vreselijk. Ze kon dan misschien wel overdrijven, al vond ze zelf niet dat ze overdreef. Ze vond het er niks.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een klap volgde, het gelach versterkt tot een zodanig niveau dat zelfs het zelfs Jack nog erger begon te deren dan het geschreeuw van beneden. Het was een hele prestatie gezien hij van zichzelf - voor zover hij erover nadacht - nog behoorlijk geduldig was. Tenminste, hoe hij het zag. Of anderen er hetzelfde over dachten was moeilijk te zeggen vanuit zijn positie.
Jack zuchtte diep en plaatste opnieuw een harde knal tegen de deur achter hem, nog altijd chagrijnig om het feit dat ze allemaal dachten hem telkens te moeten storen. Meerdere keren had hij ze gezegd hem met rust te laten. De volgende keer zou hij ze het eens leren om hem nog een keer lastig te vallen.
"Flikker op Felipe. Ga je maar ergens anders bezatten."
Met alle plezier zou Jack nog wat andere botten bij hem breken, wilde hij dat hij hem nog een keer achterna zou komen. De laatste tijd leek die jongen elke keer zijn grenzen op te zoeken. Hij had zo gedacht dat het wel een keer tot hem doorgedrongen zou zijn dat wanneer hij Jack zou hinderen van wat hij dan ook uitvoerde, hij ervoor zou boeten. Zijn bedreigingen richting al zijn zogenoemde 'kameraden' spraken voor zich. Misschien moest hij dan toch meer moeite gaan steken in het pijnigen van de mensen wie dachten hem wat te kunnen maken.
Hij rolde met zijn ogen maar wist zich verder in te houden, zijn ogen opnieuw getrokken naar Addison. Hoe ze er zat, hoe ze tegen hem sprak. Het beviel Jack totaal niet en maakte dat hij zich anders opstelde, wederom geërgerd vanwege iedereen om hem heen. Bovendien boeide het hem weinig wat er volgens haarzelf met haar aan de hand was. De enige reden waarom hij ernaar vroeg was uit nieuwsgierigheid en zijn poging om zich een beetje in haar in te leven. Voor de rest mocht Addison het zelf uitzoeken.
"You're trippin' ," was zijn enige reactie geweest. De gedachte die in hem opkwam bij haar uitspraken over hoe verwarrend ze het wel niet vond. Simpel gezegd zijn verklaring voor alles wat hij van haar had meegekregen. Ronduit gek geworden. Wat kon het anders zijn? Verhalen die verzonnen waren voor aandacht. Dacht ze soms dat hij dom was?
Jack nam een nieuwe trek van zijn sigaret, terwijl hij levenloos voor zich uit aan het staren was. Zijn oogleden begonnen het langzaam te begeven, voelden met de seconde zwaarder aan. Hij had zware dagen achter de rug, nachten van slapeloosheid en gevechten. Hoewel hij zich in een andere kamer bevond en geen andere optie had dan op de harde vloer te slapen hoorde niemand hem erover klagen. Momenteel kon hij zich overal redden, al zou het voor vannacht de grond betekenen.
"Als je slim bent, pak je de slaap die je nog pakken kan. Het zal niet lang duren voor de hel opnieuw uitbreekt."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison zag aan Jack hoe geïrriteerd hij werd van het lawaai dat zich buiten de vier muren van de niet al te grote kamer bevond, zelf stoorde Addison zich er ook aan. Ook al stoorde ze zich overal aan, ze werd overal gek van. Ze was eigenlijk gewoon een beetje chagrijnig, dat was ze normaal bijna nooit. De hele situatie maakte haar humeurig en het gedrag van Jack hielp daar niet bij. Hij deed alsof hij haar als een stuk vuil mocht behandelen, alsof hij zich alles mocht veroorloven, maar dat was niet zo. Addison was ook een mens, dus hij hoefde niet zo tegen haar te doen. Aangezien hij zo tegen haar deed, kreeg hij hetzelfde terug van haar. Hij kreeg de aardige Addison niet te zien, terwijl ze eigenlijk altijd wel aardig was. Behalve tegen hem. Hij verdiende het niet om met aardige mensen te spreken, hij was zelf één grote chagrijn volgens Addison. Ze deed er ook niet eens de moeite voor om aardig te zijn, ze deed geen moeite voor hem. Hij mocht denken van haar wat hij wilde, het maakte Addison niet uit. Ze had zelf ook niet echt vriendelijke gedachtes over hem. Ze haatte hem, niet een beetje. Ook al kende ze hem eigenlijk niet, ze had een enorm grote hekel aan hem. Natuurlijk had ze een hekel aan hem. Hij was haar ontvoerder.
Ze zuchtte even als ze hem dat hoorde zeggen. Dat had ze natuurlijk al wel kunnen verwachten. Hij dacht dat ze gek was, dat ze het verzon. Dat was niet zo, ze verzon er helemaal niets van. Wie verzon er ook zoiets? "Ik ben niet gek," zei ze. Ze had geeneens een reden om het te verzinnen. Waarom zou ze? Hij hoefde haar niet te geloven, hij vroeg er zelf naar dus het was zijn probleem dat hij er niets van geloofde. Hij mocht denken dat ze gek was, het deed haar niets. De enige gek in de kamer was hij, Addison ging geen mensen neerschieten of ontvoerden, hij wel. Dus wie was de gek? Zij niet. Oké, het klonk niet geloofwaardig was ze zei. Waarschijnlijk had niemand haar geloofd als ze tegen andere mensen had gezegd dat ze opeens heel sterk was, super goed kon ruiken en een veel beter gehoord had. Alleen zijzelf wist dat het echt was. Als hij logisch nadacht, moest hij haar wel geloven. Hoe kon ze anders die handboeien stuk maken? Hoe kon ze anders opeens vanaf een afstand hem tegen een andere jongen horen praten en de jongen om zijn leven horen smeken? Zoiets kon gewoon niet, maar haar overkwam het. Zij kon het wel. Wel tegen haar zin. Ze wilde niet in die situatie terecht komen. Waarom zij? Die vraag vond ze het meest verwarrend. Ze wist niet waarom per se zij in die situatie terecht moest komen.
Ze hoorde hem zeggen dat als ze slim was ze de slaap nam die ze nog te pakken kon krijgen en het niet lang meer ging duren voor de hel opnieuw uitbrak. volgens haar was de hel nog niet eens gestopt. Vanaf het moment dat ze binnen in het huis was begon de hel al. Ze ging waarschijnlijk niet eens kunnen slapen. Ze kon niet zo goed slapen op plaatsen die voor haar niet vertrouwd was. Al helemaal niet in de geur van sigaretten die Jack in de kamer had binnengebracht. Hij mocht stikken in die sigaretten van hem. "Je gaat daar toch niet op de grond slapen?" vroeg Addison aan hem. Hij kon toch niet op de grond slapen. Zij vond het vervelend en hij zou waarschijnlijk de volgende dag ontzettend veel rug pijn hebben. Niet dat haar zijn rugpijn wat kon schelen, alleen werd hij daar ongetwijfeld nog meer chagrijnig door en daar had ze geen zin in. Het ging een zware nacht voor haar worden, dat wist ze op voorhand al. Zeker niet als Jack daar op de grond bleef zitten, ze hoefde zijn aanwezigheid niet als ze sliep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ik ben niet gek."
Yeah, right. Hoe kon ze zichzelf, en daarbij hij haar dus ook, niet voor gek verklaren wanneer ze met zulke antwoorden kwam? Hoe kon hij als maffiosi en haar ontvoerder geloven dat ze werkelijk alleen de boeien had gebroken omdat er ineens een bron van kracht was ontstaan in haar lichaam, compleet uit het niets? Wanneer hij haar woorden echt tot de waarheid zou zien, zou hij net zo goed in Elfen kunnen geloven. Voor zover Jack van verstand was bestond er geen middel om in een keer in Hulk te veranderen. Zo wel, dan wilde hij wel graag weten hoe ze het in handen had gekregen.
Hij begon op te merken dat hij beetje bij beetje weg begon te zakken, niet alleen over zijn gedachten gesproken. Zijn lichaam was schijnbaar zodanig verzwakt dat hij het amper meer voor elkaar kon krijgen om zich bij het gesprek te houden. Hij leunde nog wat verder achteruit tegen de harde vlakte, het kleine beetje van zijn sigaret op de grond gegooid. Opruimen kwam bij hem niet naar boven, en waarom zou het eigenlijk ook. Het was immers nu Addison's kamer geworden. Hij had geen enkele reden om er moeite in te steken.
Afwezig probeerde hij zijn oogleden omhoog te houden, zijn blik voor zich uit gericht. Het leek Jack vrij duidelijk waar hij zijn nacht ging spenderen, anders had hij allang de benen genomen. Sterker nog; waarschijnlijk al bij het moment waarop hij had gezien dat ze zich nog in haar kamer bevond, roerloos van de nu gebroken handboeien. Zaken die de bende zeker op orde moest hebben en het minste beetje aandacht en inspanning vroeg wat hij zich kon voorstellen. Wat deed hij nog bij deze mensen?
"Het zal wel moeten," mompelde hij terughoudend. Het kon prima zijn dat ze zich niet comfortabel kon voelen bij zijn aanwezigheid, maar het was haar eigen schuld. Als ze haar 'superkracht' voor zichzelf had gehouden of had besloten om de regels voor een keer te volgen was hij nog in zijn eigen kamer geweest. Zij was degene wie ervoor gezorgd had dat zijn avond verkloot was, nu mocht ze ermee geconfronteerd worden ook.
Nog even had hij het volgehouden om wakker te blijven, in de poging om haar in de gaten te houden. Minutenlang, tot het punt waarop hij niet anders kon dan toegeven aan de vermoeidheid. Zijn lichaam weigerde om nog mee te werken in zijn acties om alert te blijven. Uitgeput sloten zijn ogen, zijn bewustzijn langzaam afdwalend en zijn besef van alles om zich heen vervaagd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze merkte aan hem dat hij haar niet geloofde. Dan geloofde hij haar niet, geen probleem. Voor Addison maakte het niet uit, ze had zijn mening erover niet nodig. In tegendeel zelfs, zij wist dat het echt was. Hij hoefde het niet te geloven van haar, dat verwachtte ze zelfs niet. Haar ouders zouden haar ook niet geloven als ze aankwam met dat verhaal, niemand zou haar geloven, maar dat vond ze niet erg. Ze vond het zelfs niet erg dat hij dacht dat ze gek was. Addison gaf niet zo snel om de mening van andere mensen, vroeger wel, maar dat had elk meisje in de puberteit. Toen deed ze bijna niets anders dan zich aantrekken wat mensen van haar vonden. Nu dacht ze daar niet meer aan, als mensen commentaar op haar hadden, moesten ze gewoon weggaan. Dat mocht hij ook doen, hij deed dat echter niet. Hij bleef daar gewoon zitten met die vieze sigaret in zijn mond. Dacht hij dat dat er stoer uitzag? Zo dachten de meeste jongens over sigaretten, ze vonden het stoer. Addison vond er helemaal niets stoer aan, ze vond het eerder een beetje zielig. Mensen gaven hun geld uit aan dingen waarvan ze erge ziektes konden krijgen, bovendien zorgde het er ook voor dat de mensen stonken. Ze roken het zelf niet omdat ze de geur van de rook gewend waren, maar niet-rokers roken de geur van die talloze sigaretten wel. Ze hield geen mensen tegen om te roken, als ze dat wilde mochten ze dat van haar doen. Alleen liever niet in de kamer waar ze moest slapen met de deur dicht, dat deed je gewoon niet. Ze werd gek van die stank. Buiten kon het geen kwaad, maar ze kon sowieso al veel buiten ruiken door één of ander mirakel, dus ze rook de sigaretten die hij opstak nog erger. Het leek ook alsof hij geen paar seconden zonder een sigaret kon, hij stak elke keer als de sigaret op was weer een nieuwe in zijn mond.
"Het zal wel moeten," hoorde Addison hem zeggen. Wat een onzin. Hij koos er zelf voor om daar op de grond te zitten om haar zogezegd in de gaten te houden. Alsof hij haar in de gaten kon houden terwijl hij sliep. Ze kon gemakkelijk ontsnappen als hij sliep, ook al zat hij voor de deur. "Niets moet," mompelde Addison dan. Het was waar, hij moest daar niet op de grond zitten en daar moeten slapen. Hij mocht van haar naar zijn kamer toe gaan, daar had ze geen probleem mee. Dan hoefde ze zich tenminste niet meer zo oncomfortabel voelen doordat hij daar zat. Ze ergerde zich eraan dat hij daar zat, al had hij er vast pret in dat ze het niet fijn en niet comfortabel vond.
Ze zag dat hij moeite deed om zijn ogen open te houden. Echter, Addison was nog niet moe, helemaal niet. Ze zag hoe hij in slaap viel. Oké, daar had ze geen last meer van. Zelf ging ze waarschijnlijk niet slapen, dat kon ze niet, zeker niet in de kamer waar ze zich bevond. De enige plaats waar ze echt kon slapen was thuis. Zeker niet op de plek waar haar ontvoerder haar naartoe had gebracht. Ze was er helemaal niet gerust, ze wist niet wat er kon gebeuren als ze sliep. Bovendien vertrouwde ze er ook niemand, Jack helemaal niet. Dan koos ze er liever voor dat ze een slapeloze nacht had dan dat ze moest slapen in een kamer waar Jack bij was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts -> volgende ochtend

Pijnlijke steken voelde hij door zijn lichaam trekken. Lawaai weerkaatste door de gangen van het pand, gelach en geroep overal, al kon Jack er weinig uit opmaken behalve dat zowat iedereen zich er verzameld had. Gebons op allerlei deuren alsof ze hem doof wilden hebben, of simpelweg in de bui waren om iedereen te irriteren. Wellicht zelfs om hem zijn laatste beetje slaap te ontnemen, ondanks zijn verlangen om een hele dag in dromenland te blijven. Langzaam opende hij dan ook zijn ogen, zodra hij doorkreeg dat het kabaal niet tijdelijk zou zijn. De hele dag zou het zo doorgaan, zoals gewoonlijk. Great.
Zijn zicht was onderhand wazig geworden door het beetje duister in de kamer. Het was er koud geworden, zelfs zijn joggingbroek en shirt konden er niet tegenop. Verder kon hij het er wel volhouden. Bij hen thuis was het altijd koud geweest; het was als thuiskomen voor Jack.
Ergens verward wreef hij met zijn handen over zijn gezicht. Was hij dan toch echt op de grond in slaap gevallen? Hij was op de hoogte van zijn tekorten aan zowel slaap als rust, echter dat het zo gemakkelijk zou gaan in vergelijking met de afgelopen tijden was nieuw. Opeenvolgende nachten had hij wakker gelegen. Het was te uitputtend om de dagen door te komen, en toch stond Jack er nog altijd. De onhaalbare klussen zoals gewoonlijk zijn kant op gestuurd gezien zijn luie leeftijdgenoten. Erover spreken weigerde hij. Hij zou het geld mislopen wat hij erger nodig had dan wat dan ook in de wereld. Men voegde zich bij de maffia om twee redenen; opzoek naar wat actie en vermaak, of vanwege de verdiensten. Onverwachte keuze bij Jack misschien, gezien zijn strafblad en verleden, maar hij hoorde toch echt bij de tweede groep.
Denkend liet hij zijn blik door de hele ruimte gaan, voor een klein moment afvragend wat hij er deed. Hij kon zich niet herinneren hoe hij er terecht was gekomen, ookal lag dat waarschijnlijk aan de drank. Ja, de halflege fles vodka naast hem had hij ook wel opgemerkt. Een gewoonte om zijn voorraad weg te zuipen zodra hij er zijn tijd voor had. Verder was het antwoord op zijn vragen niet al te ver te zoeken. Slechts een paar meters, bleek het. Het meisje voor zijn ogen herkende hij gelijk, zijn geweten terugkerend naar hoe het was. Addison. Desondanks haar te bleke huid, vreemde uitdrukking en haar ogen die door hem heen leken te kijken kon hij zich haar nog herinneren. De wallen onder haar ogen spraken de woorden die niet uit haar mond leken te komen. Ze had waarschijnlijk geen oog dicht gedaan die nacht.
Versuft keek hij terug in haar ogen die hem alsmaar aan bleven staren. Een gaap wist hij ondertussen te onderdrukken, maar het nam de vermoeidheid helaas niet weg. Net zoals elkander zou het een lange dag voor Jack worden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison had gehoopt dat het geluid dat zich buiten de kamer bevond na een aantal uren wel voorbij ging, helaas was dat niet het geval. Het vervelende geluid was de hele nacht door gegaan. Addison had die hele nacht geen oog dicht gedaan, ze was wel een beetje vermoeid, maar het kon er nog wel door. Het was niet dat ze ging neervallen van vermoeidheid en misschien dat ze de volgende nacht beter ging slapen omdat ze de afgelopen nacht helemaal niets had geslapen, daar hoopte ze in ieder geval op.
Ze keek even in Jacks richting en ze merkte dat hij wakker werd, heel laat was het nog niet, alhoewel hij toch best lang had geslapen. Waarschijnlijk leek dat voor haar omdat de tijd enorm traag ging, ze werd gek in dat huis. Ze voelde zich heel raar. Ze had een drang naar iets, maar ze wist niet naar wat. Ze had honger, niet in eten, in iets anders. Ze kon alleen niet plaatsen waarin ze die drang had, die drang was wel heel erg groot. Zo groot omdat ze er gek van werd in haar hoofd. Iets in haar zei dat ze naar buiten moest, het leek wel een soort instinkt te zijn. Waar het vandaan kwam wist ze niet. Wilde ze dat wel weten? Ze stond op. "Ik moet naar buiten, ik moet nu meteen naar buiten" zei ze een beetje ongeduldig en overstuur, ze voelde dat ze naar buiten moest, zo snel mogelijk. Of hij naar naar buiten liet gaan wist ze niet, waarschijnlijk niet, toch probeerde ze het. Ze moest echt heel erg snel naar buiten toe voor ze echt gek werd.
Erg charmant zag ze er op dat moment waarschijnlijk niet uit, natuurlijk niet, ze had de hele nacht niets geslapen. Ze had het gevoel dat ze wallen onder haar ogen had, maar dat maakte haar niet uit. Ze was er bovendien ook niet om goed uit te zien. Ze had nog steeds haar bebloede kleding aan wat ze niet fijn vond zitten, maar ze had liever dat aan dan zo'n kort jurkje dat Crystal aanbood. Ze wilde er liever niet uitzien als één of andere slet. Oké, dat was misschien een beetje overdreven van haar, het was alleen iets korter dan de dingen die Addison anders droeg. Ze voelde zich al niet comfortabel in dat huis, laat staan in zo'n super kort jurkje. Dan droeg ze liever haar kleding die ze al aan had en onder het bloed hingen. Zo erg was het nog niet, ze vond het niet eens zo vies meer als de vorige dag. Misschien was dat omdat het bloed al een beetje opgedroogd was dus was de geur van het bloed minder sterk geworden dan dat het eerst was. Bovendien was het haar eigen bloed, dat was minder erg dan het bloed van een ander. Ze dacht in ieder geval dat het haar eigen bloed was. Van wie anders? Het was niet dat ze iemand vermoord had voor ze in de berm wakker werd. Dat hoopte ze toch. Ze wist de reden waarom ze daar lag nog steeds niet, maar ze had anders dingen aan haar hoofd dan van wie het bloed was dat ze aan haar kleding had liggen. Ze moest van die drang af die ze had, dat was het belangrijkste.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nog slaperig ging hij wat meer overeind zitten, een paar keer knipperend om weer scherp te zien. De kou deed hem ergens goed, wetende dat hij wel daadwerkelijk wakker was en het niet zijn dromen was wat zich voor hem vertoonde. Natuurlijk was en bleef het een andere zaak dan wanneer Jack terug in Novosibirsk was, echter kon hij er wel aan wennen. Zijn thuisland stond bij hem boven alles. Hij kende weinig geluk nu hij in New York was, tenminste, als hij het al kende. Het was voor velen de vraag of ze hem ooit met een oprechte glimlach zouden zien. Hij gunde het zichzelf simpel gezegd niet om zich gelukkig te voelen terwijl er mensen waren die het erger hadden dan hem. Tevens was het bendehuis geenszins wat hij in gedachten had gehad voor zijn toekomst, jaren geleden.
"Droom daar maar even over verder, prinses," mompelde hij haar strak toe. Hij ging er niet vanuit dat ze echt slim zou zijn, maar hij had toch wel wat meer verstand van haar verwacht dan wat ze hem nu liet zien. Eerst dacht ze het te kunnen maken om de handboeien te breken, ondanks de regels die ze waarschijnlijk uitgelegd had gekregen. Vervolgens dacht ze hem om de tuin te kunnen leiden met haar opmerkingen over haar zogenaamde 'superkrachten' en haar bedoelingen om ze enkel af te doen vanwege de pijn. Hij begon echt te denken dat ze ervan overtuigd was dat hij nog niet langer meeging dan vandaag als het aankwam op andere mensen.
"Je gaat nergens heen vandaag."
Addison had het er zelf naar gemaakt, nu mocht ze de gevolgen ervaren ook. Wanneer ze uiteindelijk zou besluiten om zich aan de regels te houden die het huis met zich meebracht, dan zou hij er misschien over nadenken. En dan nog was het onzeker of hij haar echt een stap uit de kamer zou laten zetten. Ze was onbetrouwbaar, net hoe hij de rest van de bende ook zag. Voor hem was het zeker; zodra hij haar het recht zou geven was ze weg. Hoe de anderen haar aan wilden pakken waren zijn zaken niet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze zag dat hij wat meer overeind ging zitten. Als hij wat aan de kant ging zitten, kon ze zo naar buiten gaan. Ze kon hem misschien wel aan de kant duwen als hij daar voor de deur bleef zitten, als ze har krachten nog had tenminste want daar was ze niet zeker over. Ze was eigenlijk nergens zeker over. Dat kon ik niet in de situatie waarin ze zich bevond. Ze wilde de krachten ook niet hebben, ze had het niet nodig. Het was niet dat haar leven beter werd doordat ze opeens super sterk was. Ze zat toch opgesloten in dat stomme huis dus ze had niets aan haar "superkrachten". Als ze ooit kon ontsnappen was het eerste dat ze deed naar het politiebureau stappen en iedereen aangeven, vooral Jack. Dat wist ze zeker. Heel zeker. Waarschijnlijk wist Jack ook dat ze dat ging doen, daar was ze zich ook bewust van. Dat was de reden waarom ze daar opgesloten zat, ze was getuige van de moord die hij gepleegd had. Al moest ze zelf ook zo snel mogelijk naar buiten toe, ze had het gevoel dat ze zelf een moord ging plegen als hij haar niet snel naar buiten liet gaan.
Addison rolde even met haar ogen toen ze Jack dat tegen haar hoorde zeggen. Hij deed echt net alsof ze dom was. Ze was blond, maar niet dom. Ze moest een manier zoeken hoe ze naar buiten kon gaan, het kwam niet goed als ze binnen bleef zitten. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, ze had de neiging om een moord te plegen. Erg was het niet als ze Jack vermoordde, alhoewel ze er geen zin in had om zelf de bak in te moeten. Ze kon er voor zorgen dat het eruit zag alsof iemand anders het had gedaan, maar ze kon het beter niet doen. Wat gingen haar ouders er van denken als ze in de gevangenis terecht kwam voor een moord? Ze ging het dus niet doen, dat was niet verstandig van haar. Ook al behandelde hij haar als een stuk vuil, ze deed het niet, ook al was de neiging heel erg groot.
Ze hoorde hem zeggen dat ze nergens heen ging. "Dan zorg ik er zelf wel voor dat ik buiten geraak," zei ze waarna ze hem voorbij liep en de deur van de kamer opende en de kamer uitliep. Er waren nog steeds mensen wakker, wat haar verbaasde. Het was niet zo laat in de ochtend en de mensen hier waren niet bepaald op een vroeg uur gaan slapen. Addison had zelf geen één seconde geslapen, alleen was dat een andere zaak. Ze probeerde de weg naar de voordeur te zoeken, ook al ging dat niet zo simpel door al die gangen en deuren die weer naar andere gangen leidde. Toen ze eindelijk de voordeur had gevonden voelde ze aan de deurknop, het lukte niet om de deur te openen. Shit, op slot. Daar had Addison totaal niet op gerekend. Toen ze hier aankwam was de deur niet op slot en deed Jack hem gewoon even. Welke sukkel had de deur op slot gedaan? Ze moest naar buiten toe aangezien die verschrikkelijke dronk groter en groter werd. Niemand wist van die drang af, ze kon ook niet zeggen wat er aan de hand was. Ik moet naar buiten toe omdat ik de drang heb om iemand te vermoorden en het bloed te drinken. Dat klonk gewoon raar, zelfs voor haar klonk dat krankzinnig al was het wel de waarheid.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar reactie was te verwachten natuurlijk. Het was hoe elk slachtoffer die er terecht was gekomen had gedacht. Allemaal gingen ze ervan uit dat het gepraat enkel geruchten waren om de rest bang te maken. Praat om ze ervan te weerhouden echt te ontsnappen, om hem en zijn bendegenoten zich stoer te laten voelen. Het gevoel van macht over de mensen was aanlokkelijk en prettig, dat moest Jack toegeven. Een groot voordeel wanneer hij dingen duidelijk wilde maken, en al helemaal wanneer hij iets nodig had. Maar dat ze allemaal dachten dat hij blufte? Oh. Nu kon ze het krijgen ook.
Zonder enige schaamte baande ze zich een weg langs hem heen, alsof hij er helemaal niet zat. Alsof hij een of andere geest was die het niet waard was om ook maar een enkele blik te gunnen. Het waren de kleine dingen die hem kwaad konden maken. Zijn geduldigheid had een grens, deze had Addison zojuist bereikt. Sterker nog; overschreden, ver overschreden. Jack kon waarderen hoe Crystal moeite voor haar had gedaan en het in haar had gestoken, ergens moest het stoppen. En wel nu.
Ongenadig stormde hij achter haar aan, zijn ogen spuwend van vuur. Zijn kaken op elkaar geklemd van de woede, zijn vuisten zodanig gebald dat ze inmiddels wit zagen van de kracht die hij erop zette. Het pand was allesbehalve groot en na zijn jaren hier wist hij alles te vinden, zo ook de plekken waar gevangenen naar opzoek waren. Ten eerste de voordeur, anders de kant van het balkon om ervanaf te klimmen. Tijdens zijn weg langs de keuken greep hij er een scherp keukenmes vandaan. De neiging om schoten te lossen was erg groot, zeker sinds hij een aantal wapens tegenkwam. Echter besefte hij zich de nadelen ervan, gezien de gehorigheid van het gebouw, en wist zich in te houden. Althans, het was maar wat men inhouden kon noemen. Zodra hij Addison in zijn zicht kreeg was er op zijn razernij na niets te bekennen.
"Was ik dan nog niet duidelijk genoeg geweest?" siste hij haar woest toe. Zo snel als ze verdwenen was kwam hij achter haar aanzetten, zijn arm rond haar nek met het mes drukkend tegen haar huid. Haar lichaam trok hij met zich mee naar achteren, zijn bewegingen snel en hardhandig. Ruw duwde hij de scherpe kant van het mes nog steviger tegen haar aan. Zijn mond bij haar oor, zijn adem voelde hij tegen zowel zijn lichaam aan als waarschijnlijk zij tegen de hare.
"You're messin' with the wrong one, Addison."
Met alle plezier zou hij haar hier en nu vermoorden. Haar van haar leven beroven en leeg laten bloeden op de ijskoude, harde vloer. Haar bloed laten vloeien om zijn punt over te laten komen, ze te laten blijken dat hij wel meende wat hij vertelde. Noch besloot hij om haar ervoor te laten lijden, nu hij erbij nadacht. Met de dood zou ze er te gemakkelijk vanaf komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison dacht na over hoe dat ze de deur open kon krijgen. Ze was dan wel veel sterker geworden dan dat ze eerder was, maar de slot van een deur kreeg zie niet open gebroken. Toch moest ze een manier vinden om naar buiten toe te kunnen gaan. Ze hield het niet lang meer vol in dat verstikkende gebouw dat naar de rook en alcohol stonk. Dat was de reden niet waarom ze naar buiten toe wilde, alhoewel het toch één kleine reden was. Ze had de drang naar bloed en ze werd geïrriteerd door die vieze lucht die rondhing in het huis. Waarom ze die drang naar bloed had wist ze niet. Welk normaal mens wilde er nou bloed drinken? Het klonk te raar en te gek voor woorden, zelfs voor haar. Ze begreep wel dat Jack haar raar vond en dacht dat ze gek en dom was, alleen was ze dat niet. Helemaal niet zelfs, Addison was niet gek of dom.
Ze had gemerkt daarnet dat Jack haar achterna kwam. Dat was ook wel een beetje te verwachten van hem, ze mocht niet ontsnappen van hem. Hij was bang dat ze hem ging aangeven bij de politie. Dat ging ze ook doen als ze ontsnapt was, dat was wel te verwachten. Wie ging zoiets niet doen in die situatie? Addison in ieder geval zeker wel. De mensen in dat huis verdiende het niet om op vrije voeten rond te lopen. Tegenwoordig deden politie agenten alleen maar dingen zoals boetes uitdelen, voor de rest deden ze niet veel. Waarschijnlijk ging het niet lang meer duren voor haar ouders naar de politie gingen stappen, alhoewel ze de zekerheid niet had dat de politie er echt wat aan ging doen. Misschien zeiden ze dan gewoon tegen haar ouders dat ze haar niet konden vinden, zonder dat ze moeite hadden gedaan. Ze zou er in ieder geval niet verbaasd over zijn. Ze had er niet het volste vertrouwen dat ze ooit weer buiten het huis kon komen. Ze wilde het natuurlijk heel erg graag, dus ze gaf het nog niet op. Ze gaf niet op tot dat ze zich eindelijk buiten de muren van het huis bevond. Ze wist dat ze haar zonder problemen konden vermoorden, alhoewel dat minder erg klonk dan voor altijd in dat huis vast te zitten.
Ze voelde een arm rond haar nek en een scherpe punt van een mes tegen mijn huis. Ze voelde hoe hij de punt van het mes nog steviger tegen haar huis duwde. Ze kon zijn hartslag horen versnellen, dat wilde zeggen dat hij boos begon te worden, woest. Dat kon ze ook wel weten zonder zijn hartslag te horen. Het deed geen pijn of zo, maar het gaf geen fijn gevoel. Bang was ze niet. Hij ging haar niet neersteken met dat mes, dat wist ze. Addison hoorde wat hij zei, niet dat ze erop antwoorden. Hij moest ook weten dat hij ook niet met haar kon sollen. Ze trok met een ruk het mes uit zijn hand en maakte zichzelf los uit zijn stevige greep. "Je begrijpt het niet, ik moet echt naar buiten toe," zei ze dan. Ze moest echt zo snel mogelijk naar buiten toe want ze werd gek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een snelle beweging had ze het voor elkaar gekregen om de rollen om te draaien, nu het mes in haar handen in plaats van de zijne. Haar snelle reflexen begonnen hem te verbazen, gezien het feit dat het sneller ging dan hij in oog kon hebben. De bewegingen vloeiend alsof het iets was wat voor haar aan de orde van de dag was. Te vlug voor Jack om maatregelen te nemen en haar te stoppen. Haar kracht was ongelooflijk, dat zeker. Maar zo ook de zijne.
"Heb je je verstand dan verloren?" vroeg hij haar grimmig. De woorden langzaam uitgesproken terwijl hij moeite moest doen om niet om te schakelen naar de klanken van zijn moedertaal om het over te brengen. Zijn neigingen om tijdens zijn frustraties zich over te geven aan de taal waarmee hij opgegroeid was, waren zo nu en dan moeilijk te onderdrukken. Hij stapte dreigend dichterbij tot zijn gezicht enkele centimeters van de hare verwijderd was, een leegte ontdekt om het wapen terug in handen te krijgen. In een fractie van een seconde greep hij het bij Addison weg, opnieuw gericht tot haar lichaam. Nu liet hij het echter doorglijden naar de plek van haar hart, drukkend tegen haar huid. Haar adem voelde hij tegen zich aan, warm en luid. Mensen vermoorden was geen van de dingen die hij prettig vond tijdens zijn 'werkdagen' maar wanneer het er op aan kwam ging Jack het niet uit de weg. Het was van belang om zijn status hoog te houden, zelfs zodra het betekende dat hij een meisje als Addison van de aardbodem moest laten verdwijnen. Na wat ze hem geflikt had deed hij het tevens met alle plezier.
"Goodbye, Addison. Enjoy Hell for both of us."
Met dat duwde hij het mes dieper en dieper, zijn ogen onafgeweken van de hare om zijn mening duidelijk te maken. Zijn gezicht zou het laatste zijn wat ze zou zien op deze wereld. Het zou haar herinneren aan wat ze had gedaan om het tot zover te krijgen. Had ze ze allemaal met rust gelaten, dan had ze nu nog levend en wel op de kamer gezeten. Wellicht zelfs nog in haar eigen huis wanneer ze gewoonweg doorgelopen was en net deed alsof ze niets gezien had. Nu was het haar schuld. Jack volgde enkel zijn plichten op die hij toegediend kreeg.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison hoopte dat hij gewoon even normaal ging doen en haar buiten ging laten, al ging dat ongetwijfeld niet gebeurden. Ze wist al hoe Jack ongeveer in elkaar zat. Hij leek er van te genieten dat Addison zo overstuur was. De neiging om hem te vermoorden en zijn bloed te drinken werd ook een stuk groter door zijn gedrag, maar het leek haar verstandiger dat ze dat niet deed. Ze moest eerst bewijzen dat ze niet gek werd en dat ze de symptomen echt had en dat het niet verzonnen was, zoals hij beweerde. Ze vond het stiekem leuk om mensen hun ongelijk aan te tonen, ze vond het best grappig als ze dat kon doen.
"Heb je je verstand dan verloren?" hoorde ze hem zeggen. Nee, hij was zijn verstand verloren. Als hij verstandig was geweest, had hij haar gewoon buiten gelaten. Het gevolg daarvan werd dat ze iemand van de straat aanviel en het bloed van die persoon zou drinken. Daarna zou ze naar het politie bureau gaan en Jack aangeven. Hij verdiende het niet om op vrije voeten rond te lopen en mensen te kunnen vermoorden zonder er maar één gevolg van te dragen. Hij hoorde in de cel waar hij voor haar part mocht rotten. Eerst zou ze zeggen dat hij de doodstraf verdiende, alleen was dat minder erg dan voor altijd in een cel te zitten. Hij mocht ook eens leiden en voelen hoe dat het voor andere mensen voelde om opgesloten te worden. Waarom hij dat deed wist ze niet. Zat er dan helemaal niets goeds in hem zitten? Dat kon niet, hij moest iets goeds in hem hebben zitten. Maar wat? Waarschijnlijk kreeg zijn goede kanten nooit te zien, niemand kreeg die te zien. Misschien zijn familie, als hij zijn familie wel zag tenminste. Ze vond het raar dat hij zo ijzig was altijd, dat kon niet leuk zijn voor hem. Het was niet leuk om iemand te vermoorden of iemand op die manier te behandelen. Dat vond Addison tenminste, hij kon er helemaal anders over denken. Al leek het haar gek als hij dat hele gedoe leuk vond. Niemand kon dat leuk vinden.
Ze zag hoe hij dichter dichterbij haar stapte tot zijn gezicht een paar centimeters van de hare verwijderd was. Wat hij ging doen wist ze niet precies, ze wist wel dat wat hij ging doen, niets goeds was. Ze voelde dat hij het mes weer uit haar handen trok, ze kon het mes niet beter vasthouden zodat hij het niet kon pakken. Ze had niet verwacht dat hij het ging afpakken en ze was te laat om het weer terug af te pakken van hem. Ze voelde dat hij het mes weer tegen haar huid drukte, alleen was het in plaats van bij haar keel zodat hij daarnet deed, bij haar hart. Als hij het mes door zou steken was ze opslag dood. Ze keek hem even aan. "Je hoeft dit niet te doen," zei ze dan, hopend dat hij haar niets deed. Hij kon haar toch niet vermoorden? Dat kon hij echt niet maken.
Ze hoorde wat hij zei, hij ging haar vermoorden, dat had ze al door. Ze kon geen enkele kant meer op. Ze was er geweest. Het had geen zin meer ze zich ging verzetten tegenover hem. Misschien was ze toch een beetje dom, Crystal had haar gewaarschuwd voor deze situatie. Ze voelde hoe hij het mes dieper en dieper in haar drukte. Ze kreeg al snel zwarte vlekken voor haar ogen, die vlekken werden dan ook al snel groter tot ze uiteindelijk geen beeld meer voor haar ogen had. Haar hart was gestopt met kloppen wat wilde zeggen dat ze dood was. Het enige wat van haar overbleef was haar levenloze lichaam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld