Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ U got me.

Account verwijderd

schreef:
Binnen enkele seconden voelde Maggie de muur in haar rug, hard. Pijn schoot door haar rug heen. Ze wist zeker dat daar er een blauwe plek zich op haar rug zou vormen binnen enkel uur. Haar lippen had ze hard op elkaar gezet, om geen enkel geluid van de pijn uit haar mond te laten ontsnappen. Haar ademhaling was nog steeds snel en haar tranen stroomden nog steeds over haar wangen. Het leek hem niks uit te maken, hoe hij met het meisje omging. Hem durfde ze niet aan te kijken, bang om zijn woeste gezicht te zien. Scheldwoorden verlieten zijn mond, zijn boze stem aanhorend. Hij was woest, dat kon ze merken aan zijn handelingen en zijn vorm van praten. Ze was bang, bang dat hij haar meer zou pijnigen dan dat hij nu deed. Ze was dit niet gewend, nog nooit had iemand haar pijn gedaan. Haar ademhaling probeerde ze rustig te krijgen, wat langzamerhand leek te lukken. Ze had hem pas aangekeken wanneer haar rug voor de tweede keer tegen de muur aan klapte en ze de pijn voor de tweede keer door haar rug voelde vloeien. 'I told you I'm sorry! Stop it, you're hurting me', haar handen had ze op zijn borst gelegd, om hem proberen weg te duwen. Haar handelingen leken hem niks te doen. Toch probeerde ze van zijn greep te wringen, wat haar niet leek lukken. Hij was te sterk voor haar. 'You're a terrible person. I hope my dad will put you in jail again', het was niks voor haar om zulke dingen te zeggen. Normaal was ze altijd degene die stil bleef. Toch kon ze het niet aanhoren hoe hij over haar en haar vader praatte. Voor de tweede keer probeerde ze hem weg te duwen, wat haar weer niet lukte. Tranen stroomden ongecontroleerd over haar wangen, van de angst voor de jongeman.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Do you think I care about hurting you or not?" Het melden dat hij haar bezeerde zou geen verschil maken, het maakte hem niets uit of de jongedame pijn voelde of niet. Sterker nog, het feit dat wat hij deed effect op haar had, motiveerde hem enkel meer en meer om verder te gaan met zijn handelingen. Toch besloot het hele kleine beetje empathie die diep in hem schuilde, dat het voor even genoeg was. Maggie leek de boodschap begrepen te hebben en zou ontzettend dom zijn moest ze het nogmaals proberen. "You may be happy you're here with me, though. Someone else would have killed you already."
Het aanhoren van haar woorden die op een belediging moest lijken, amuseerden hem eerder dan dat het hem mentale pijn bezorgde. Een zwakke grijns verscheen op Diego's gelaat. "I only consider that as a compliment. The fact that I am a terrible person means that I do my job well," liet hij haar simpel weten. Het kostte echter veel meer moeite om een harteloos persoon als hem te beledigen. Dagelijks kreeg hij duizenden verwijten en bedreigingen naar zich toegesmeten, maar erom geven deed hij niet. Zelfs daar was hij gevoelloos voor geworden. In al die jaren had hij een muur rondom zich heen gebouwd die de grove woorden gewoonweg niet doorliet. Het kaatste het enkel en alleen terug naar de afzender. De tranen die over haar wangen stroomden brachten echter wel wat irritatie in hem naar boven, een gevoel dat hij wél kon waarnemen."Stop doing that kind of hassle and go to the car, you're wasting my time." Hij nam haar stevig bij haar arm vast en trok haar hardhandig richting de plaats waar hij zijn auto geparkeerd had. Het kleine beetje vertrouwen dat Diego bezat was compleet verdwenen met als gevolg dat hij het vertikte haar los te laten lopen zonder zijn begeleiding.

Account verwijderd

schreef:
Verbijsterd keek Maggie hem aan, tot hoeverre haar tranen het toelieten. Enkel wat ze zag was een wazig beeld dat werd veroorzaakt door tranen. Niks leek hem uit te maken, enkel het geld dat hij kreeg wanneer hij een opdracht had uitgevoerd. Hij was een vreselijk persoon en daar had ze gelijk in. Er was niks goeds in hem. Ze geloofde dat er in mensen altijd iets goed schuilde, maar bij hem betwijfelde ze het. Aan zijn grijns te zien bleken haar woorden hem niks te doen, zijn ego leek erdoor alleen verhoogd te worden. De beledigingen stootte hij met veel gemak af, hem geamuseerd achterlatend.
Haar arm werd door zijn hand gegrepen, haar vervolgens meetrekken. Ze verloor bijna haar evenwicht, maar die pakte ze snel genoeg op om niet te vallen. Haar arm probeerde ze weg te trekken van zijn greep, weigerend om terug te gaan naar de auto. Ze wist nu zeker dat ze zijn vertrouwen had geschaad. Hij wilde haar arm niet loslaten, totdat de twee binnen tien minuten weer bij de dure auto aankwamen. Haar tranen werden ondertussen gestopt met lopen, haar ogen rood doorlopen achterlatend. Het duurde niet lang tot ze weer in de auto zat. Ze herinnerde zich dat hij hier kwam om iemand te doden. De reden daarvan wist ze niet, ze wilde het niet eens weten. De cijfers op het beeldscherm lieten zien dat het kwart over twaalf was. Het was laat genoeg, maar ze was niet moe. In tegendeel, ze wist dat ze vandaag niet zou kunnen slapen. Haar handen gingen langs haar wangen, om die droog te wegen. Haar shirt zat onder kleine vlekjes die kwamen door de tranen die ze had laten lopen. Diego had ze geen blik meer gegund. Ze was banger voor hem geworden dan dat ze al was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Na een tiental minuten de jongedame met zich mee gesleurd te hebben kwamen ze eindelijk aan bij zijn Range Rover die geduldig op hem stond te wachten om weer naar het bendehuis te vertrekken. Opnieuw drukte hij op de knop van zijn sleutel om de auto uit het slot te halen. Vooraleer hij zelf instapte, opende hij de deur van de passagierskant en duwde hij Maggie zowat de auto in en sloot hij de deur om vervolgens zelf te kunnen zitten en te vertrekken vooraleer ze besloot een tweede poging om te ontsnappen te maken. Diego stak de sleutel in het contact en maakte er een draaibeweging waardoor de wagen een brommend geluid begon te maken en zijn koplampen oplichtten. Zonder verder nog één enkel woord aan de situatie vuil te maken, vertrok Diego richting het huis, hopend dat hij daar enkele uurtjes slaap te pakken kon krijgen. Rust viel amper te bespeuren in een druk bendehuis vol criminelen die tot diep in de nacht dagelijks wel zaten te roepen en te tieren in de woonkamer. Diego was echter niet het sociale type dat bij de rest ging zitten, hij zonderde zich eerder af om op zichzelf te kunnen zijn.
De autorit duurde iets langer dan op de heenweg aangezien hij ditmaal iets rustiger reed. Een twintigtal minuten later kwam het grote, oude huis inzicht. Per direct stopte hij de wagen en trok hij de handrem op. Al na een fractie van een seconde had hij de sleutel uit het contact gehaald en stapte hij uit om nadien op de zelfde manier zoals hij Maggie in de auto had gewerkt, er weer uit te halen. Met hardhandig getrek aan haar arm trok Diego haar met zich mee, er niet bij stil gestaan dat ze wellicht de volgende ochtend onder blauwe plekken zou staan. Hij nam haar mee naar binnen, zich niet aantrekkend van de ogen die op hen gericht hadden en nam haar mee naar de kamer waar ze zich eerder ook bevond en duwde haar naar binnen toe. "Try to get some sleep or whatever you want, but just don't try to escape again." Met een stem vol kalmte bracht hij de woorden uit, hopend dat het meer effect zou hebben dan zijn bedreigingen. Zonder verder nog woorden of daden, sloot hij de deur en baande Diego zijn weg naar zijn eigen kamer om de rust op te zoeken.

Account verwijderd

schreef:
De hele rit werd er niks gezegd. Enkele uit de radio kwam wat geluid om de stilte te stillen. De twee personen leken geen neiging te hebben om iets te zeggen. De rust in de auto maakte Maggie niet rustig. Het zorgde er juist voor dat ze bang was om iets te doen wat hem niet zou bevallen. Haar gordel had ze niet omgedaan, die had ze laten hangen voor wat het was. Haar blik had ze de hele tijd gefocust uit het raam, hem niet durvend aan te kijken.
Het duurde lang voordat ze bij het huis aankwamen, té lang. Het oude, maar grote huis werd het gene waar ze haar blik op had gefocust. De gebouw schrok bijna net zo af als de mensen die zich binnen bevonden. Ze schrok op wanneer de deur aan haar kant open ging. Haar arm kwam weer in contact met zijn hand, zijn hardhandige handelingen zouden haar de volgende dag genoeg blauwe plekken bezorgen. Al snel was ze binnen en voelde ze verschillende blikken op zich. Het huis stonk naar wiet, rook en alcohol. De vreselijke combinatie vulde haar neus, wat ervoor zorgde dat ze moest hoesten. Algauw bevond ze zich in de kamer waar ze ondertussen een halfuur geleden vast geketend zat aan het bed. Ze werd naar binnen geduwd om vervolgens de kalme woorden van Diego aan te horen. Ze wist niet wat ze erger vond. De woeste manier waarop woorden zijn mond verlieten of de kalme. Allebei de manier brachten kippenvel op haar armen. Een zucht ontsnapte uit haar mond wanneer de deur zich achter haar sloot, haar alleen achterlatend in de kamer. Haar blik gleed voor de zoveelste keer langs de kamer, bedenkend wat ze moest doen. Slapen zou ze niet doen. Toch liep ze naar het bed toe en ging ze erop zitten. Haar vingers speelden met het vieze beddengoed. De kamer was onhygiënisch, het leek erop dat er hier een lange tijd niet meer is geweest.
Geschrokken keek Maggie op wanneer de deur openging. Ze verwachtte Diego of de man die haar had betast, maar nee. Een meisje kwam haar kamer binnen, haar bezorgd aankijkend.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aryana Rinaldi ~ 20 years old

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met een blik vol medelijden keek Aryana toe hoe Diego het onbekende meisje mee naar boven sleurde, niet eens uitgekeken naar haar welzijn. Ze zag er slecht uit, vermoeid en in complete angst. Het was begrijpelijk in haar situatie, ze was een nieuweling in de onderwereld en kende Diego niet zoals zij hem kende. Hij was een man met veel dreigementen, maar of hij wat hij zei ook uitvoerde was een ander verhaal. Dat hij intimiderend en angstaanjagend overkwam moest niemand haar vertellen. Desondanks Aryana door een andere jongeman, die overigens allang vermoord was door een andere bende, ontvoerd was, vond ze hem één van de meest beangstigende mannen van heel het huis. Iedereen vroeg zich af of hij überhaupt gevoelens had of kon hebben. Geen glimlach had hij ooit op zijn gezicht getoond, enkel en alleen grijnzen uit pure moordlust en leedvermaak. De manier waarop hij met de jongedame omging baarde haar zorgen, een reden om even naar haar toe te gaan en haar gerust te stellen. Vriendschap, dat was wat een meisje nodig had in zo'n verschrikkelijke situatie als de hare, iets dat zijzelf nooit had mogen ervaren in het prille begin. Nee, ze werd hardhandig opgesloten in een kamer tot ze eindelijk besloot het erbij neer te leggen. Sindsdien kreeg ze ontzettend veel vrijheid en mocht ze doen wat ze wilde, behalve naar huis gaan tenminste.
Ze stond op van de bank waar ze zat en liet haar lichaam zich leiden naar de kamer die eerst nog leegstond, maar nu toebehoorde tot de slaapruimte van het meisje. Zachtjes klopte Aryana op de deur om te voorkomen dat ze haar zou afschrikken, al wandelde ze zonder op antwoord te wachten de kamer binnen.
"Is everything okay?" vroeg ze bezorgd, ook al was het wellicht een onverstandige vraag. "I'm Aryana by the way. What's your name?" was haar volgende vraag die ze stelde uit pure interesse. "Can I do something for you?"

Account verwijderd

schreef:
Verward keek Maggie het meisje aan. Haar lichte ogen waren het eerst wat ze opmerkte. Het contrast met haar haren en haar lichte ogen was vreemd, hoewel het meisje mooi was. Ze zag er niet gevaarlijk uit, juist het tegengestelde daarvan. Ze leek haar lief, maar ze wist niet of ze echt te vertrouwen was. Voorzichtig moest ze wel zijn met alles wat ze deed en zei. De gebeurtenissen van net hadden haar zeker weten een les geleerd die ze nooit zou vergeten. Ze wilde dat Diego ooit van zijn handelingen zou boeten. Wanneer ze hieruit zou komen zou ze er alles aan doen om zijn leven zuur te maken, dezelfde intenties had hij ook bij Maggie.
Nieuwsgierig was ze wel, het meisje had ze eerder niet gezien. Het was logisch dat ze haar niet zag, dit was pas de eerste dag dat ze zich in het huis bevond. Ze hoopte niet dat ze hier lang zou verblijven. Ze hoopte om zo snel mogelijk hieruit te vluchten. Het zag er niet uit dat ze slechte bedoelingen had. Haar lieve gezichtje leek compleet onschuldig. Ze kende het meisje niet, wat niet raar was. Zelf was Maggie hier net nieuw en vonden ze haar waarschijnlijk net zo raar als zij hun. In de mensen hier was ze niet geïnteresseerd, na het meisje na. 'Hi.. You want something?', vroeg ze haar, niet wetend wat ze hier echt kwam doen. Haar vragende blik liet duidelijk merken dat ze zekerheid wilde.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Don't worry, I'm not one of the bad people in here," probeerde Aryana het meisje gerust te stellen. Ze kon zich precies voorstelde hoe ze iedereen wantrouwde en vond het dan ook compleet normaal als ze over Aryana hetzelfde dacht als over alle andere huisbewoners van de bende. "I just want to help you, as far as I can of course." Een zwakke, vriendelijke glimlach verscheen op haar lieve gelaat. "The girls in this house don't really have a voice, if you know what I mean," vertelde ze een beetje spijtig. De meeste vrouwelijke individuen waren willekeurig van de straat geplukt. Enkelen waren hoeren die gewoonweg een woonplaats nodig hadden en gebruikt werden als speeltjes voor de mannen en anderen waren, net zoals het onbekende meisje voor haar neus, ontvoerd door één van de mannen. Zijzelf had gewoonweg teveel gezien. Ze kwam terecht op een plaats delict en had zichzelf verstopt, maar helaas niet goed genoeg.
"So can I do something for you?" Ze hield ervan om anderen te helpen, zelfs al was haar hulp onnodig. Het meisje zag er als een pittige tante uit die heus wel voor zichzelf kon zorgen, al vond ze het ronduit zielig hoe Diego met haar omging, net alsof ze één of ander stuk vuil was zonder enige vorm van waarde. Het was precies de reden waarom ze naar het wanhopige meisje toekwam. Daarnevens kon ook zijzelf wel wat gezelschap gebruiken. Het leven in een huis vol criminelen en dronkaards was nogal eenzaam voor een sociaal iemand als Aryana.
"I can get you something to drink or something to eat if you want? Of do you wanna take a shower? I can give you some of my clothes after that? Maybe that will help you to feel a bit better. Oh and I can get you some clean bed sheets if you want? I can imagine you don't wanna sleep on that dirty sheets," ratelde ze aan één stuk door met een zekere enthousiasme hoorbaar in haar stem, die dan ook meteen verdween toen ze merkte dat ze weer eens te veel aan het praten was. Zoals gewoonlijk gunde ze haar gesprekspartner amper de tijd om te antwoorden. "I am sorry, I'm talking too much. Bad habit of me."

Account verwijderd

schreef:
Wanneer het meisje Maggie geruststelde hielp het haar een beetje. Gezelschap was iets wat ze nodig had, puur om de avond te vergeten en de nacht door te komen. Ze leek haar een persoon waarmee ze veel zou kunnen praten en die ze hopelijk kon vertrouwen. 'That's nice of you, thank you. I'm Maggie', een kleine glimlach liet ze aan het meisje zien. 'You can sit, if you want..', het meisje bleek een echte prater te zijn. Haar mond ratelde maar aan één stuk door, iets wat ze helemaal niet erg vond. Ze was nieuwsgierig naar hoe zij in het huis is gekomen, maar dat zou ze later kunnen vragen. Op dat moment liet ze haar niet praten. 'Yeah... I can imagine how the girls here are. It doens't look like they're good company', de meiden die zich op dat moment beneden bevonden waren geen goede gezelschap. Ze kon duidelijk aan ze merken waarvoor ze hier waren, hoewel er ook meiden bij waren die angstig leken. Nooit zou ze het kunnen begrijpen hoe de mannen in het huis meiden zo konden behandelen. Met één had ze al te maken gehad en dat vond ze al vreselijk. Laat staan wanneer er meer zou zijn gebeurd.
Het meisje leek zich echt zorgen te maken, iets wat een glimlach op Maggie's gezicht bracht. Ze was blij dat het meisje achter haar aan is gekomen, waarschijnlijk zag ze haar wanneer Diego haar naar deze kamer had meegesleurd. Het was een aardig gebaar van haar om haar dingen aan te bieden. 'No, it's ok', glimlachte ze.

'Maybe clean sheets and clothes? Oh and maybe something to sleep in? Sorry but I don't have any clothes... It's really nice of you that you came here to help me. I appreciate that.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Nice to meet you, Maggie," zei Aryana met nog steeds diezelfde vriendelijke glimlach die haar gelaat sierde. Rustig ging ze op het bed zitten naast het jonge meisje, het was een stuk prettiger om te praten met iemand die op eenzelfde ooghoogte zat. "They really are bad company so it's a bit lonely in here. But I don't mind. As long as they keep de men concerned, they leave us alone. The men are a bit conspicuously. Not that I want to scare you, it's just a warning." Wat Aryana vertelde was af en toe lichtelijk onverstandig. Het was niet haar bedoeling Maggie op stang te jagen met vieze verhalen over de handtastelijke mannen, ze moest gewoonweg voorbereid zijn. Het verwonderde haar echter dat haar geratel haar niet irriteerde. De meesten verzochten haar grofweg om weg te gaan aangezien het af en toe te veel kon worden. "Really? Most people say I'm annoying."
Een vorm van enthousiasme dook vrijwel meteen in haar op toen Maggie vroeg achter kleding en schone lakens, vooral door het feit dat ze haar kon helpen met het uitzoeken van enkele kledingstukken. "Of course, you can come to my room with me? You can choose whatever you want," vertelde ze. "Oh that's totally fine. From now on, my clothes are yours too. I don't mind charing my clothes with other girls. I've got almost enough to create a clothing store or something like that." Opscheppen met haar spullen was nooit haar bedoeling. Het was simpelweg een blijk van haar behulpzaamheid. "Maybe you can buy your own shortly. As long as you behave, you get some freedom. Only if you really return of course."

Account verwijderd

schreef:
Aryana nam algauw plaats naast Maggie. Ze keek het meisje aan, uit beleefdheid. 'Yeah... I met one of those guys, not a good experience. But thanks for the warning', vertelde ze, terugdenkend aan de situatie van een paar uur geleden. Ze hoopte maar dat zoiets nooit meer zou gebeuren. Verkracht worden was niet bepaald iets waarop ze zat te wachten, net als elk meisje. Haar hand had ze door haar haren gehaald en vervolgens keek ze naar de lakens onder zich. Die moesten nodig aan een vervangbeurt. Het stof was duidelijk te zien op de lakens en vlekken versierden het witte stof. Er zou een kleine kans zijn dat ze hier ooit onder zou willen liggen. Ze wist waar deze kamer voor gebruikt werd, ze wilde het ook niet weten. Een glimlach werd te zien op haar gezicht. 'No, I like your talking', gaf ze lachend toe.
Enthousiasme dook meteen in het meisje op wanneer het onderwerp "kleding" aan bod kwam. Het leek erop dat ze geïnteresseerd was in kleding. Elk meisje leek daar iets voor te hebben, ook Maggie. Ze hield van kleding, aangezien ze vond dat ze er altijd netjes uit moest zien. Het was nu niet het geval, maar daar maakte ze zich op dit moment niet druk om. 'That would be great. I'd love to see your clothes and choose something. It's really nice of you', het meisje leek haar iemand waarmee ze het leuk zou kunnen hebben in de tijd dat ze hier verbleef. Ze was blij dat het meisje achter haar aankwam. Misschien zou ze ooit net als haar vrijheid hebben, hoewel ze het betwijfelde. Diego leek haar niet meer te vertrouwen sinds haar vluchtpoging.

'I hope so..'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Fortunately, but I'm happy about that."

"I just really like helping people with clothes, so my apologies for my enthusiasm," liet Aryana haar weten. Ze had het meisje nog maar half bekeken en had al de perfecte outfits in haar hoofd. Ze vond haar prachtig wat het nog leuker maakte om haar verschillende outfits aan te bieden. Normaliter waren er weinigen die haar hulp aanvaarden wat het nog extra fijn maakte aangezien ze geeneens had moeten aandringen. Het meisje had het perfecte lichaam en zou overduidelijk passen in sommige stukken van haar collectie, ook al was ze enkele centimeters kleiner dan Aryana was. Het gaf haar een schattige en vooral onschuldige indruk. Bovendien zag ze er natuurlijk uit, het tegenovergestelde van de hoeren die zich in het huis bevonden en dienden van het mannelijk vermaak.
Ze had door waar Maggie aan dacht, maar Aryana kende Diego beter dan wie dan ook sinds ze regelmatig met de jongeman in gesprek was geweest. Hij zag er gevaarlijk uit, alsof hij niemand wat gunde, wat overigens de waarheid was, maar toch zou zij het voor elkaar weten te krijgen om zijn gedachten te veranderen. Daarnevens was zijzelf een vertrouwd iemand in het huis. Er was geen enkel moment geweest dat ze niet terug gekomen was, dus zolang zij in Maggie's buurt was, kon ze vast iets regelen. "Don't worry, I'll change Diego's mind. I am actually quite convincing."
Met een vriendelijke glimlach op haar gelaat stond Aryana recht om naar haar eigen slaapkamer te vertrekken. "Are you coming? Then we can look for some nice clothes for you." Met die woorden verliet ze Maggie's kamer, er bijna zeker van dat het jonge meisje haar zou volgen.

Account verwijderd

schreef:
'You don't need to apologize, I like your enthusiasm', de enthousiasme die het meisje bezat vond Maggie niet erg. Het was iets wat ze juist leuk vond aan Aryana. Ze vond haar heel aardig, ook al kende ze haar pas een paar minuten. Hoogstwaarschijnlijk zou zij de aardigste van de meisjes zijn, waarschijnlijk van het hele huis. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. 'That would be great. Thank you for that', ze hoopte dat het waar was wat ze zei. Misschien dat ze inderdaad meer vrijheid zou kunnen hebben als Aryana met Diego zou praten. Waarschijnlijk zou het enkele weken duren totdat hij haar weer zou vertrouwen.
Maggie keek het meisje aan wanneer ze opstond. 'Yeah, sure', glimlachte ze. Ze duwde zichzelf van het vieze bed af en vervolgens liep ze achter het meisje aan. De planken maakten irritante geluiden onder hun gewicht, maar ze negeerde dat. Algauw kwam ze in een wat grotere kamer terecht dan die van net. De kamer was knus en hij zag er heel mooi en schoon uit. Een grote kledingkast bedekte één hele muur. Een spiegel stond in de hoek van de kamer en een bed was netjes opgemaakt. Aan de wand hingen een paar lampjes wat de kamer een leuke sfeer gaven. Bewonderend bekeek ze de kamer, nadenkend hoe lang ze hier al woonde. Waarschijnlijk langer dan één jaar, hoewel ze het niet zeker wist. De deur had ze achter haar gesloten, waarna ze Aryana weer aankeek. 'Your room is really nice, I like it', vertelde ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aryana's room

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld