Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Unfortunate gifts schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Freya voelde haar zenuwen langzamerhand wegvloeien toen ze aan het tafeltje zat met Josie. Freya was elke ochtend nerveus om de ontbijtzaal in te lopen door haar gave, maar zodra ze een rustig plekje had gevonden met anderen voelde ze zich een stuk beter. Het was makkelijker om de stemmen in haar hoofd weg te houden als ze zich maar op weinig mensen hoefde te concentreren. Josie was een van de mensen in instituut die ze erg mocht, ondanks haar gevaarlijke gave, dus dat maakte het ook al gelijk een stuk makkelijker om kalm te blijven. Freya luisterde naar Josie, en kwam erachter dat haar dag minder goed is begonnen dan die van Freya zelf. "Pff, wat naar zeg" zei Freya en ze zuchtte diep, "Ze maken hier overal een aantekening van. Je mag helemaal niks meer." Freya nam hierna een slok van haar koffie en keek op toen Rose, een goede vriendin van Freya, ook aan het tafeltje kwam zitten. Rose was een van de mensen waar Freya zich het fijnste bij voelde; ze kon zichzelf goed controleren als ze in het gezelschap van Rose was. En Freya wist ook wel dat Rose het moeilijk had met haar gave, dus was ze wel blij dat ze een goede vriend van Rose mocht zijn. "Goedemorgen Rose! Dat moet ook wel, als ik niet op tijd ben dan wordt het hier al snel te druk. En ik eet graag in gezelschap" zei Freya en een glimlach verscheen op haar gezicht. Het was wel waar, als de eetzaal te druk werd dan moest Freya in haar eigen kamer of een kleinere zaal eten. Het was een nodige regel om ervoor te zorgen dat haar gave haar niet gek zou maken, maar drie keer op een dag in je eentje eten was nooit gezellig. Freya keek even naar Josie die haar broodjes ging opwarmen met haar handen en luisterde naar haar toen ze aan het praten was. Voordat ze iets terug kon zetten, kwam nog een bekend meisje aan het tafeltje zitten. Erin, nog een meisje waar Freya goed mee overweg kon, was erbij komen zitten en deed mee aan het gesprek. "Een drankavond? Ik heb eerlijk gezegd wel zin in wat plezier en afleiding. Ik ben er zeker weten bij" zei Freya en ze moest even zacht lachen toen Erin voorstelde om seven minutes te spelen. Ze vond het wel een leuk idee, alhoewel ze veel te zenuwachtig was om eraan mee te doen en om zichzelf voor schut te zetten door haar gave die overmatig de overhand zouden nemen, en ze zou er best wel bij willen zijn. "Lijkt me niet eens zo'n slecht idee Erin. Daar zouden we nog hard om kunnen lachen, en wie weet, misschien komt er nog wel wat uit" zei Freya waarna ze naar Rose keek, die de tafel al weer ging verlaten. Waar ze heen ging wist Freya niet, maar ze had wel door dat Rose de blik van Erin misschien anders had opgevat. Freya wist wel dat mensen moeite hadden om bij Rose in de buurt te zijn, bang door het feit dat ze gaves kan overnemen, maar dat was niet iets dat Freya echt afschrikte. Rose was erg snel weer weg van het tafeltje nadat ze van Freya afscheid had genomen, en Freya riep Rose nog na; "Doei Rose! Hopelijk zie ik je straks weer!". Hierna richtte ze zich weer op Josie en Erin. "Hebben jullie nog plannen vandaag?"

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Erin leunde ontspannen tegen de rugleuning van haar stoel aan en terwijl ze het schaaltje fruit naar binnen werkte, liet ze haar ogen langzaam de eetzaal doorgaan. Josie en Freya hadden een tafeltje ergens aan de zijkant gekozen, waardoor ze zicht had op de meeste andere tafeltjes. Iedere keer weer viel het haar op hoeveel mensen er eigenlijk in de eetzaal zaten. Bijna alle tafeltjes waren vol. De meeste met groepjes mensen die enigszins met elkaar optrokken, anderen met mensen die ieder voor zich stilzwijgend naar hun dienblad staarden.
Kort kruiste haar blik met die van een jongeman die een paar tafels verderop zat. Een paar seconden verstreken voor er een lichte frons tussen haar wenkbrauwen verscheen en haar ogen terug schoten naar de jongen. Hij had zich echter alweer omgedraaid, was in gesprek met de andere twee die bij hem aan het tafeltje zaten. Zacht zette Erin haar tanden op haar lip. Die ogen, ze herkende ze ergens van. De donkerblauwe kleur, de indringende manier waarop ze haar aan hadden gekeken. De herinnering die erbij hoorde was zo dichtbij, maar ze kon er nét niet bij.
Erin haar aandacht werd teruggetrokken naar de tafel waar ze aan zat toen het meisje naast Freya opstond. Terwijl ze naar haar schaaltje yoghurt reikte, bekeek ze het meisje, dat iets tegen Freya mompelde en zich vervolgens uit de voeten maakte. Erin keek haar kort na en trok even haar wenkbrauwen iets op naar Freya. Het meisje kwam haar wel bekend voor, van gezicht. Erin kon zich haar naam zo snel niet herinneren, maar als ze het goed had, was de gave van het meisje dat ze de krachten van anderen over kon nemen - en dat ze daar nog wel eens problemen mee had.
Onbewust keek Erin even naar de ring rond haar rechter ringvinger. Ze was er niet bang voor dat het meisje haar gave over zou nemen, daarvoor schermde de ring haar gave af. Bovendien was bloedsturen zo eenvoudig ook nog niet. Erin had er jaren en jaren op getraind om de gave zo goed onder controle te krijgen.
‘Inderdaad, wie weet’, grijnsde Erin op Freya’s reactie op haar idee. ‘Al denk ik eerder dat er doden of gewonden uit zo’n avondje komen dan een romance.’ Erin kon het niet laten kort te lachen. Drank en oncontroleerbare gaves was niet bepaald de beste combinatie - en soms leek het alsof zij de enige was die haar gave goed beheerste.
Ze lepelde het laatste beetje yoghurt uit het schaaltje voor ze antwoord gaf op Freya’s vraag. ‘Ik zat eraan te denken om zo wat te trainen met mijn gave. Al begint het me wel een beetje te vervelen om telkens met computers en simulaties te moeten oefenen. Het is veel leuker om een echte tegenstander te hebben.’ Haar mondhoeken krulden zich omhoog tot een flauwe glimlach, terwijl ze haar blik enigszins roofdierachtig de eetzaal door liet gaan. Haar blik bleef een moment langer hangen bij Felix, die een stuk verderop bij een onbekend meisje aan tafel zat. ‘Maar wie weet kan ik daar nog een slachtoffer voor strikken. Ik bedoel, het is niet alsof ik ze ga vermoorden of zo.’ Achteloos haalde Erin haar schouders op, waarna ze glimlachend terugkeek naar Freya en Josie. ‘En hoe zit het met jullie plannen voor vandaag?’

Account verwijderd

schreef:
Even stond Lilith ervan versteld hoe goed Felix zich kon inleven in de hele situatie. Misschien was het verfrissend dat ze voor een keer met mensen praatte die quasi hetzelfde meemaakten als zij, tenslotte hier in het instituut alleszins. Niemands voorgeschiedenis hier kon hetzelfde zijn. Wat logisch was. Ze vroeg zich af of Felix zelf het moeilijk had gevonden om zich hier aan te passen. En daarbij vroeg ze zich ook af hoe lang het zou duren tot ze hier aan zou wennen. Voorlopig had ze het gevoel dat ze nooit normaal zou kunnen functioneren, maar iedereen die hier zat had iets dat ze onder controle moesten krijgen dus waarom zou het haar nooit lukken... Misschien moest ze wat meer vertrouwen in zichzelf hebben.
Dat Felix zijn gave niet wou delen, snapte ze wel. Ze glimlachte even terug en besloot niet te piekeren over wat hij zou kunnen, de opties waren eindeloos. Wat haar wel opviel, was dat hij in tegenstelling tot anderen niets van hulpmiddeltje had om zijn gave onder controle te houden.
"Ik weet niet echt iets zijn. Ooit heb ik het wel gezien, maar dat is alweer een dikke tien jaar geleden. Ik volgde een aangepast traject in isolatie. Al zaten daar geen lessen in groep in of trainingen. Testen kreeg ik wel genoeg, vervelend gedoe altijd," zuchtte ze en keek even richting wat begeleiders.
Volgens de begeleiding was ze nu pas klaar om zich onder mensen te mengen omdat haar humeur stabiel was. Daar hadden ze wel gelijk in. Al hadden ze haar wel een klein beetje moeten dwingen en aanmoedigen om effectief het gewone programma te volgen. De angst om iemand pijn te doen beheerste dag in dag uit haar leven en die neerwaardse spiraal zou ze nu eindelijk eens gaan doorbreken.
"Vind jij het wat, de trainingen en de testen?" vroeg ze daarna, terwijl ze opmerkte dat zijn ontbijt volledig op was en hij waarschijnlijk zich net zoals anderen richting het eerste onderdeel van de dag zou gaan begeven. Wat zij dan het liefste wou doen, wist ze niet. Lessen vond ze altijd interessant, dat was zowat het enige dat ze had gedaan in isolatie. Boeken lezen, films kijken, leren over alles wat ze maar kon leren. Isolatie had haar alleszins niet dom gemaakt, misschien alleen op het vlak van communicatie. Al deed het nu minder pijn en voelde het minder raar om te praten.

Account verwijderd

schreef:
Asa's opmerking deed Adam even grijnzen. Het meisje verderop kon hij nog steeds niet thuisbrengen en hij had het opgegeven de herinneringen op te roepen omdat hun blikken maar niet kruisten. Misschien kwam hij haar later op de dag wel tegen en anders lag het vast aan hem en zijn slechte geheugen, wie weet kenden ze elkaar niet eens.
"Ik heb niet echt zin om hier lang te zitten, dus ik ga mijn tijd niet verdoen met lopen mokken. Ik hoop dat ik mezelf hier snel bewezen heb tegen al die saaie pieten die denken dat ze ons echt de baas kunnen," zei hij op Asa's opmerking als hij hem terug aankeek en luisterde verder naar wat Asa nog te vertellen had.
Adams doel was heel simpel: hij wou hier weg. Gezien zijn geschiedenis was de kans groot dat zijn ongeduld de bovenkant kreeg en hij probeerde te ontsnappen, maar voorlopig stond voortvluchtig worden niet op zijn verlanglijstje. Uiteindelijk had hij hier gratis onderkomen en eten, dus zo erg kon het niet zijn om hier een tijdje door te brengen. De tijden van weinig zelfvertrouwen lagen ver achter hem.
De rest van Asa's verhaal voelde nog meer bizar aan. Geen plattegronden? Zo moeilijk was het niet om zelf iets in kaart te brengen. Misschien was dat wel iets waar hij werk van kon maken. Immers lonkte het wel al een klein beetje om ergens op een manier de regels te kunnen breken.
"Je mag me gerust rondleiden. Zolang je me weghoudt bij de lessen vind ik het prima, ik dacht eerder aan iets waar ik training kan volgen," grijnsde Adam en was alleszins opgelucht dat Asa's krachten zich beperkten tot zijn eigen hoofd. Hij hoefde niemand bij zich te hebben die in zijn hoofd binnen kon. Op het vlak van lessen vermeed hij die liever zoveel als mogelijk. Adam was niet bepaald slim op het vlak van leren, nooit geweest. Letters dansten voor zijn ogen en zelfs een kleuterboek kon hij niet foutloos aflezen, dus in combinatie met het feit dat hij een gave had, had hij een school in geen jaren meer gezien. Leren uit het leven vond hij stukken interessanter.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex keek haar even aan. 'Anderhalf jaar,' herhaalde hij mompelend. Met anderhalf jaar zou hij net wel net geen eenentwintig zijn. Een bizar idee, eigenlijk. Bij het woord "isolatie" had Rose pas echt zijn aandacht te pakken. 'Woah, woah, woah, even terug... Isolatie?' Hij snapte misschien ergens wel waarom, maar het idee dat het nodig was om gevangenismaatregelen te treffen... Het zat hem niet helemaal lekker. Natuurlijk wist hij dat er hier mensen rondliepen met gaven die wel tien keer zo gevaarlijk waren als de zijne, maar het idee was toch geen fijne.
Toen ze nog verder vertelde, was Rex gelijk genezen van zijn voornemen zo snel mogelijk aan deze plek te wennen. 'Experimenten?' herhaalde hij ongelovig. Misschien was het ergens ook wel logisch, maar dat maakte hem nu niet bepaald enthousiaster. Hij was zijn gave al liever kwijt dan rijk, het laatste wat hij wilde was dat anderen hem erom als proefkonijn gingen zien.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Zijn ogen werden groot toen Lilith hem vertelde dat ze alles ooit wel eens gezien had, maar dat het dik tien jaar geleden was. Dat ze een apart traject had gevolgd in de isolatie. Ze was al meer dan tien jaar op deze school, maar had altijd afgezonderd gezeten.. Hoewel hij redelijk wat kon hebben, vond hij dit toch best heftig om te horen. “Tien jaar? Dat is wel heel erg lang..’’ Reageerde hij dan ook wat zachtjes. Nu was hij er zeker van: ze had een gevaarlijk gave, een heel gevaarlijke gave. Ze wist zijn interesse in ieder geval steeds meer te wekken. Het was namelijk zo dat hij soms redelijk snel verveeld was met iemand. Vooral met de mensen die niets bijzonders te vertellen hadden en altijd maar over zichzelf praatten. Toegegeven: hij vond zichzelf ook belangrijk en het gebeurde regelmatig dat hij zijn aandacht ergens niet bij kon houden, omdat hij met zichzelf bezig was. Dit wilde echter niet zeggen dat hij ook continue over zichzelf sprak. Wel zou hij zichzelf altijd boven anderen plaatsen, want de belangrijkste persoon in zijn leven was hij nou eenmaal zelf. Hij haalde zijn schouders op toen ze aan hem vroeg of hij de trainingen en de testen wat vond. “Ik vind het sowieso niks om hier te zijn, maar als ik dan moet kiezen dan ben ik wel het liefste bezig met het trainen van mijn gave. De testen, tja, ik doe ze liever niet, maar ik heb niet bepaald een keuze. We zijn nou eenmaal labratten waarmee ze van alles uit willen proberen en dan durven ze nog te beweren dat we hier zitten om te voorkomen dat we in foute handen belanden,’’ antwoordde hij op de vraag. Ze zeiden dat de experimenten nodig waren om hun gave in de gaten te houden, maar voor hetzelfde geld waren ze om hen te gebruiken in een strijd of oorlog. Niemand die dat hen zou vertellen als dat de waarheid was. Ze moesten iedereen hier maar gewoon op hun woord geloven. Hij was altijd al sceptisch geweest over dit hele instituut, maar het was gewoon onmogelijk om hier weg te komen. Als je zou proberen te ontsnappen, dan hadden ze je zo weer gevonden. Pas als je je gave volledig onder controle had, dan mocht je vertrekken.. Maar zou er ooit iemand zijn gave volledig onder controle hebben? Er hoefde maar iets kleins in je leven te gebeuren waardoor de negatieve kant van je gave getriggerd kon worden. Zou je iemand daar ooit op voor kunnen bereiden?

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
In die anderhalf jaar dat Rose er zat, had ze de isolatiekamer al een aantal keren gezien. 'Daar wil je gewoon niet zitten. Het is één lege ruimte en je hebt maar amper contact met de buitenwereld,' zuchtte ze. 'En afhankelijk van wat er gebeurd is, dan kan je er een dag tot een paar dagen of zelfs een week zitten.'
Nee, de isolatie was zeker geen pretje. Het was wel te begrijpen waarom die kamers er waren, maar toch. Niemand wilde daar graag zitten en kwamen ze daar wél terecht, dan waren de eerste uren nog het ergste. 'Dus bij deze: probeer je gave zo goed mogelijk onder controle te houden, want de isolatie is écht niet leuk. Ik weet er alles van,' zei ze wrang glimlachend.
Rose knikte nadat Rex vroeg over de experimenten. 'Niemand weet precies waarom, maar er wordt gezegd dat het vooral gedaan wordt om onze gaven in de gaten te houden. Eerlijk gezegd geloof ik daar niet in.' Rose was de mensen van Golden Oak gaan wantrouwen en zeker als het ging om de experimenten. In de gaten houden van de gaven? Er zat vast veel meer achter dan dat, maar dat was slechts giswerk.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew merkte dat hij behoorlijk veel aan het praten was, maar hij kon er niets aan doen. Hij had zich altijd zoveel mogelijk afgesloten en was een daardoor sociaal wat onhandig geworden. Hij wist niet meer goed hoe hij moest omgaan met mensen en hier op dit instituut zijn hielp er ook niet echt bij. De meesten ontweken hem om zijn gave. De nummers vijf werden vaker ontweken omdat ze de gevaarlijkste gaven hadden, maar hij werd vooral ontweken. Niemand hield van het risico de controle over zijn eigen lichaam kwijt te raken en gedwongen zelfmoord plegen of jezelf martelen als hij weer werd overgenomen door zijn tweede persoonlijkheid? Dat sprak ook niemand aan en zorgde ervoor dat Drew eigenlijk geen vrienden had. Hij wist niet meer hoe hij met anderen om moest gaan. Zat over het algemeen stilletjes in een hoekje en hield in de gaten wat er gebeurde. Misschien moest hij ophouden met zo koppig doen, die zonnebril vaker opzetten om zo geen gevaar te zijn en zichzelf gewoon in de menigte mengen.
Toen Adam begon over het het in zijn hoofd kruipen beet Drew zachtjes op zijn lip. Dat was tot op bepaalde hoogte eigenlijk wel wat zijn gave was. “Zolang je niet rechtstreeks in mijn ogen kijkt is er niets aan de hand. Mijn gave werkt met oogcontact. Als je merkt dat ik mij anders gedraag dan normaal, doe dan direct je ogen dicht.” zei Drew rustig tegen de jongen en nam een hap van zijn broodje terwijl hij luisterde naar Adem en Asa. Drew moest Asa gelijk geven. Ook hij bewonderde het zelfvertrouwen van Adam. Drew zou willen dat hij dat in het begin had. Hij hoopte maar dat Adam zijn woorden waar kon maken hier op school, dan zou het hier vast een stuk gemakkelijker voor hem zijn.
Al snel vertelde Adam dat hij de school nog niet had bekeken en vroeg Asa of Drew Adam kon rondleiden. Die had hij wel kunnen verwachten, aangezien hij diegene was die vroeg of Adam de school al een beetje had bekeken. Voor Drew waren de lessen meer tijdsverdrijf, aangezien er hier weinig anders te doen was over de hele dag. Echter geloofde Drew niet meer dat hij hier ooit weg zou komen, dus vond hij het op zich niet erg om de lessen voor een keertje te laten schieten. Hij was er alleen niet zo blij mee dat hij deze nieuwe jongen moest rondleiden. Niet om de jongen zelf, maar hij had geen idee wat voor effect zijn gave op hem had en hij gewoon een wandelende tijdbom was. “Ja geen probleem. Ik geloof toch niet meer in dat ik hier weg kom dus de lessen kunnen met niet veel schelen” zei Drew schouderophalend. De trainingen vond Drew nog wel belangrijk, wie weet kon hij er nog wat van leren, maar de lessen zelf? Nee. Drew geloofde er niet in dat er een genezing was voor hun vloek. Ze konden wel non-stop op hen willen experimenteren, maar ze behaalden er niets mee. Anders zouden ze allang een oplossing gevonden hebben. Asa en hij zaten er al erg lang, maar sommigen zaten hier nog veel langer. De lage rangen hadden nog een kans om hier weg te komen als ze hun krachten onder controle kregen en konden verbergen, maar een nummer vijf zoals hij? Nee, hij zou hier alleen weg kunnen komen als hij zijn gave zou aanwenden en dat was iets wat hij niet wilde doen. Hij had wel respect voor Adam zijn positieve houding. Hij hoopte dat Adam op een dag weer vrij zou zijn, als zijn gave geen gevaar meer was voor de buitenwereld. Toen Adam zei dat Drew hem weg moest houden van de lessen, knikte Drew rustig. “Die zijn ook niet het interessantste om te volgen” zei Drew met een glimlach tegen Adam. Hij had soms het gevoel dat hij er niets van leerde. Bij rekenen bijvoorbeeld, toen hij nog naar een normale school ging snapte hij de het grootste deel van de sommen. Nu hij hier naar school ging werd het zo vreemd uitgelegd dat hij er al snel niets meer van snapte. Hij negeerde dan ook vaak de uitleg en deed alles op zijn eigen manier. Wat maakte het ook uit of hij een staaf of een staartdeling maakte tenslotte?
"Geen zorgen, ik laat je de gang zien mocht je er ooit heen willen en verder zijn er betere plekken om te bekijken tijdens een rondleiding" zei Drew rustig tegen hem.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Rose had wel degelijk gelijk in het punt dat Josie wat nerveus was rondom haar. Zijzelf wist hoe zij tot een bepaalde hoogte met haar gave om moest gaan. Het was een gevaarlijke gave die ze bezat, maar de kans dat het complex door haar af zou branden was klein, maar Rose wist natuurlijk minder goed hoe zij met die gave om moest gaan. En omdat het haar gave was, voelde Josephine zich verantwoordelijk wat er met haar gave gebeurde, ook al zou Rose die gave gebruiken. Maar Rose ging al snel weer weg. "Je hoort het nog wel van de avond!" riep Josie haar na. "Nee, klopt, soms lijkt het eerder een gevangenis dan een internaat," snoof ze. "Ik hoop dat ik hier snel weg kan zijn." Het zou fijn zijn als zij geen vuurgave meer had, want de voordelen waren beduidend minder dan de nadelen. Een van die voordelen was dat ze altijd tosti's kon maken, iets wat zij nu deed, en dat haar koffie altijd warm bleef, waar zij nu ook voor zorgde. De nadelen was ongeveer de rest. "Mooi, ik denk dat we met maximaal tien mensen moeten zijn, anders wordt het te vol. Nodig anders maar wat mensen uit, op één voorwaarde: Joachim en zijn vrienden komen niet." Ze had hen een keer eerder uitgenodigd en die waren echt vreselijk irritant en hadden hun verklikt tegenover de beleiders, dus die waren voor altijd verbannen van de drankavonden. Maar het was fijn dat Erin en Freya zin hadden in de drankavond. Josie probeerde altijd een drankavond te organiseren als zij vond dat het leven in Golden Oak te saai werd. Zo had zij tenminste iets om naar uit te kijken. Erin kwam al met het idee om seven minutes in heaven te spelen. "Met wie wil jij dan dat gaan doen?" Prima idee verder hoor, maar Josephine wist niet per se of zij met iemand hier dat wilde gaan doen. Ondertussen was het brood al lekker geroosterd en was de kaas al gesmolten, dus zij haalde haar hand van het brood vandaan en trok haar handschoen weer aan. Op deze manier was het brood wel veel beter te eten. "Ha, de dood of de gladiolen, amirite?" Liever doodgaan aan een drankavond dan aan verveling, zo zag Josie het wel.
"Mijn plannen zijn niet zo tof, ik denk dat ik zo maar ga kijken hoe sterk mijn gave is, even een maandelijkse controle en dan zie ik wel weer of ik op gesprek moet komen." Ze haalde haar schouders op. "En ik denk dat ik Asa enzo ga aanspreken en vragen of hij ook zin heeft in een drankavond. Denk het wel namelijk," zeiz e, terwijl ze naar hem keek. Ze werkte haar tosti naar binnen en stond toen op. Na haar laatste slok wenste ze Erin en Freya een goede dag toe en kwam de "Laters!" ook weer. Toen ging ze weer terug naar haar kamer om zich om te kleden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dan moet je in de trainingszaal zijn, of het zwembad. De ruimtes bevinden zich op dit verdiep naast elkaar. Je gaat naar rechts als je de eetzaal uitkomt en dan gewoon rechtdoor, maar ik laat het aan Drew over om je erheen te leiden. Ik moet de les halen. Adam het was leuk je te leren kennen. Ik zie je nog wel." Want tja het was niet alsof ze weg konden komen uit dit gebouw. Iemand ontlopen in Golden Oak was een haast onmogelijke taak. "Drew, tot later misschien." Asa stond op, ruimde zijn bord af en verliet de eetzaal. Hij haastte zich naar zijn kamer om de nodige boeken en schriften bijeen te scharen en in een rugzak te stoppen. Op zijn nachtkastje lag een mp3-speler. Shit, die was van Josie en hij had beloofd hem vandaag nog terug te brengen. Asa mocht maar naar bepaalde soorten muziek luisteren, bepaalde boeken lezen, bepaalde films en series kijken. Niets opwindend, spannend, niets dat sterke emoties in hem kon oproepen. Daarom dat hij vaak anderen vroeg om boeken etc uit de bibliotheek te lenen voor hem. Om eerlijk te zijn was hij absoluut geen fan van Josie's muzieksmaak, maar alles beter dan psalmen en gepreek.
"Hey Josie ben je hier?" Hij klopte aan. Eerder nog had hij haar uit de eetzaal zien vertrekken dus hij hoopte haar op haar kamer aan te treffen. Toen ze bevestigend antwoordde, opende hij de deur en stak zijn hoofd tussen de deuropening. "Ik kom je mp3-speler terugbrengen. Nog eens bedankt dat ik hem mocht lenen."

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex keek haar even stil aan. 'Dat... klinkt inderdaad niet erg fijn, nee...' Rose klonk in elk geval alsof ze al veel ervaring had met isolatie; niet het soort ervaring dat hij van plan was op te doen. Hij was hier toch heen gestuurd zodat ze hem konden helpen? Niet zodat ze hem maar in een veilig hoekje weg konden stoppen? Zijn tweede goede voornemen binnen Golden Oak was in ieder geval snel gemaakt; isolatie ging hem voor hem niet worden. Dacht hij. Tot Rose over het beheersen van zijn gave begon. Hiervoor had hij het nog redelijk goed volgehouden; zijn meeste uitbarsten waren in ieder geval thuis, dus de buitenwereld kreeg er weinig van mee. Hier zou hij echter constant in de gaten gehouden worden, wat betekende dat Rex misschien gelijk wel naar zijn goede voornemen fluiten kon.
'Hmm, ik zal het onthouden,' maakte hij er uiteindelijk maar van. Hij wilde Rose nog niet gelijk vertellen over zijn gave - het was toch een beetje privacy wat hij nog had - maar hij wilde ook niet liegen en zeggen dat dat wel goed kwam.
Nog minder enthousiast was Rex toen Rose hem over de experimenten vertelde. 'Om ons in de gaten te houden?' vroeg hij dan ook sceptisch. Dat kon ook wel op een andere manier. Ze konden naar hem kijken zonder hem aan te zitten. Klonk hem als een veel beter plan. Juist zeker in verband met de trigger van zijn gave.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Ik hoop gewoon voor je dat je uit de isolatie blijft,' zei Rose zwak glimlachend. Het wende gewoon nooit om daar terecht te komen. Eigenlijk wende héél Golden Oak gewoon niet, maar de kans dat zij hier nog uit kon komen, was zeer klein. Daarbij was ze een gevaar, laat staan als ze weer in de buitenwereld zou staan.
Rose haalde haar schouders op. 'Ik weet er ook het fijne niet van. Er worden experimenten met ons gedaan, maar veel zeggen ze er niet over.' Ze haalde diep adem en keek hem even aan. 'Maar we hebben al wel door dat het niet alleen dáárvoor is, want je kan mensen ook op andere manieren in de gaten houden. Dus wie weet wat ze van plan zijn...' Dat was het lastige ook hier; er gebeurde veel, maar ze wisten maar weinig. Logisch ook, want waarom zouden ze hen wat vertellen als ze een gave bezaten?
'Ik hoop toch dat je het hier fijn gaat krijgen, ondanks alles. Ik zou je nog kunnen voorstellen aan Freya, als je wilt, om nieuwe mensen te leren kennen, maar dat moet je maar laten weten,' glimlachte Rose.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
'Dat hoop ik ook,' antwoordde Rex met een scheve grijns. Erg gezellig klonk het namelijk niet - al was deze hele instelling niet erg gezellig, natuurlijk. Maar als hij dan toch moest kiezen tussen de bijna ziekenhuis-achtige hallen of een isolatiecel, dan wist hij toch vrij snel te kiezen.
Toen ze verder sprak over de experimenten, zuchtte Rex zacht. Met zijn hand probeerde hij nog wat van zijn warrige haar te maken, maar dat had hij eigenlijk jaren terug al opgegeven. 'Aha...' Dat klonkt... Niet oké, eigenlijk. Alles behalve oké zelfs. Hij kwam hier om zijn gave onder controle te krijgen en hopelijk terug te keren naar zijn vrienden en familie, niet om als proefkonijntje te dienen. 'Hmm, we gaan het zien...' mompelde hij. Nee, die experimenten klonken nog wel minder dan de isolatie. Ook die keuze was bij Rex wel snel gemaakt.
Hij trok even een wenkbrauw op. Ze wilde hem aan anderen voorstellen? Natuurlijk, alleen blijven was in zijn ogen nooit een optie geweest, maar om er gelijk zo in te vallen, had hij ook niet zien aan komen. 'Ehm, ja, is goed?' antwoordde hij uiteindelijk maar gewoon aarzelend.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Freya nam nog een hapje van haar ontbijt en keek de zaal even rond. Het was heel erg druk in de zaal en meestal was dit het moment waarop Freya langzaam weg zou gaan en een rustige ruimte zou opzoeken. De stemmen die zich haar hoofd in drongen waren overweldigend, maar toch bleef ze zitten. Als ze ooit kans zou hebben om terug de samenleving in te kunnen, dan moest ze hier aan wennen. Het was veel moeilijker dan het lijkt, maar toch bleef ze standvastig zitten en luisterde ze naar wat Josie te zeggen had over de drankavond. "Amen. Kleinere groepen zonder Joachim lijken me een prima idee" zei Freya en het vooruitzicht van een drankavond liet haar wel even glimlachen. Het was wel fijn om een avond even niet na te denken over haar bleke vooruitzicht in Golden Oak, ook al was drank plus hun gave een gevaarlijke combinatie voor vele leerlingen hier. Voor Freya kon dit wel meevallen, ze was in ieder geval minder gestrest en liet de stemmetjes in haar hoofd wat meer hun gang gaan. Veel negatieve effecten op de avond zelf had dit niet, alleen de dag erna. Daar moest ze nog wel even over nadenken, maar waarschijnlijk zou Freya wel gaan. Freya moest even lichtelijk grijnzen toen ze hoorde wat Erin zei. "Toch zou het zou wel leuk zijn als er iets tussen twee mensen gebeurt. Maakt het wat minder saai hierbinnen". Freya nam een slok van haar koffie. Na de vraag van Josie wiebelde Freya even met haar wenkbrauwen naar Erin en moest ze even grijnzen. Ze luisterde naar Josie en zei: "Daar heb je wel gelijk in." Freya keek snel de eetzaal langs en zag een aantal bekende gezichten zitten. Het was voor Freya wel verrassend dat ze nog een aantal vrienden had kunnen maken en dat mensen haar van gezicht kenden, want dit was buiten het instituut erg lastig gebleven. Het liefs bleven mensen van haar weg omdat ze haar wat vreemd vonden of omdat ze kinderen met gaves voor geen seconde vertrouwden. Haar ogen scanden even de mensenmenigte op zoek naar Rose, maar ze zag haar even niet zitten. Misschien moest Freya haar straks maar gaan opzoeken, ze wilde graag nog wat tijd met haar besteden vandaag. "Oh, tot later Josie!" zei Freya toen ze uit haar gedachten werd gehaald door Josie die het tafeltje verliet, waarna Freya aandachtig naar Erin's plannen luisterde. "Klinkt als een strak plan. Ik weet nog niet zo goed wat ik ga doen.." zei Freya en ze dacht even na. Haar ouders legden druk op Freya's studie binnen Golden Oak, omdat ze wilden dat zodra Freya het instituut uit mocht gaan ze kon gaan studeren en haar leven goed zou kunnen leiden. Echter had Freya weinig zin om dit elke dag te gaan doen, omdat ze weinig motivatie had in het feit dat ze ooit Golden Oak uit zou komen. Freya was vaker voor haarzelf bezig, ze was aan het schilderen, ze was in het bibliotheek gedeelte van het instituut, ze zat bij de psycholoog of ging trainen. Eens of twee keer in de week zou ze wel naar bepaalde lessen gaan en serieus studeren, maar aandacht voor de lesstof had ze door haar gave niet vaak. Enigszins nerveus keek ze Erin aan en sprak ze weer. "Ik denk dat ik straks maar ga kijken of ik Rose kan vinden. Of ik ga wat lezen in de bibliotheek of iets dergelijks. Niet veel belangrijks eerlijk gezegd"

Account verwijderd

schreef:
Niet in de ogen kijken, het klonk simpel. Adam fronste even. Het was wel een voordeel dat zijn gave een limit had, al werd het moeilijk om als ze ooit problemen met elkaar hadden om zichzelf te verdedigen als hij moest doen alsof hij blind was. Hier overleven werd waarschijnlijk nog lastiger dan gedacht. Het feit dat Drew overtuigd was hier nooit weg te raken, was ook niet bepaald bemoedigend.
"Ik ben van plan om hier zo snel mogelijk weg te raken. Al betekent dat niet dat ik lessen ga volgen..." grijnsde hij en stond al op.
Een rondleiding kon hij wel gebruiken, bovendien vond hij de ruimte al krap worden met alle leerlingen aanwezig. Het liefste zocht hij wat afgelegenere plekken op. Normaal bracht hij drievierde van zij tijd buiten door en nu had hij al de hele ochtend alleen beton en metaal gezien om zich heen. Het was nog steeds niet goed doorgedrongen dat hij vanaf nu het merendeel van de dag binnen zou doorbrengen in een vast schema met dag in dag uit dezelfde personen.
"Dan ga ik maar trainen," zei Adam en stond al recht.
Bijna maakte hij bij wijze van grap de opmerking 'ladies first', maar slikte zijn woorden weer in. Met zijn vrienden kon hij beledigende grapjes uitwisselen en niemand raakte snel beledigd. Deze bende leek een andere mood te hebben, iedereen liep op hun tenen alsof ze stuk voor stuk elk moment konden uitbarsten.
"Ik volg je wel," zei hij en zette zijn plateau ergens weg en liep zelf de zaal al uit. Asa was er ook al vandoor, dus liep het langzaamaan leeg.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld