Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De eerste kus leidde naar de tweede en de derde en voordat Linn het door had, waren ze uit de ruimte en had Elijah haar meegenomen naar zijn slaapkamer. Met de deuren gesloten was het haast alsof ze weer terug waren gekeerd naar de jaren twintig, op de avonden waarop ze hadden gefeest met de gouverneur van de stad en ze ieder klein moment hadden gepakt om bij elkaar te zijn. Toen al had Linn gewenst dat die avonden nooit ten einden zouden komen en voor deze avond was het niet anders.
Toch bleek de tijd haar eeuwige vijand te zijn, want toen ze na een nacht vol zoenen, gefluister en genot wakker werd, scheen de zon de ruimte in en vertelde de klok haar dat de ochtend al bijna ten einde was.
Elijah begroette haar met een kus in haar warrige haren. Met een glimlach op haar gezicht sloot Linn haar ogen. Ze kon het zich nog even veroorloven om hier te blijven liggen, met haar hoofd op zijn borstkas en de warme zonnestralen op haar gezicht.
‘Ik neem aan dat ik je niet kan overtuigen om hier te blijven en samen de dag door te brengen?’ vroeg hij aan haar. Linn hief haar hoofd en hij duwde een pluk haar achter haar ogen. Ze boog zich naar voren en gaf hem een kus.
‘Nay en ik hebben ons gesprek al uitgesteld. Dat kan niet langer wachten.’ Hoe graag ze ook de dag samen met hem door wilde brengen, er waren zaken die besproken moesten worden. Linn wilde weten wat precies Naylene haar beweegredenen waren geweest.
Zijn arm gleed om haar middel en hij draaide haar weer op zijn rug. Hij kuste haar opnieuw. ‘Ik herinner me anders dat Naylene ons juist aanmoedigde om niet om de zaken heen te draaien.’
‘Dat heeft ze inderdaad gedaan, is het niet?’ Linn lachte en gaf hem nog een laatste zoen, waarna ze hem zachtjes overeind duwde en zelf uit het bed stapte. ‘Maar ze weet ook dat ik lang niet altijd naar haar luister.’
Ze raapte haar jurk van de grond en bekeek hem met een schuin hoofd. Zelfs zij zou niet de straten overgaan in een jurk die overduidelijk bedoeld was voor een grandioos feest. Ze legde hem weer op de grond en ging in plaats van de jurk voor het overhemd van Elijah.
‘Ik neem mijn verlies.’ Elijah vouwde een arm onder zijn hoofd. ‘Als je me belooft dat we samen kunnen dineren.’
Linn trok haar ondergoed aan en liet daarna het katoenen overhemd over haar armen glijden. Ze knoopte hem dicht en liep naar de spiegel om haar uiterlijk te bestuderen. Met haar duim veegde ze een restje van haar lippenstift van haar mondhoek. ‘Een dinertje kan ik niet afslaan.’
Ze stak haar arm voor zich uit om de mouwen van het overhemd om te slaan, maar Elijah was haar te snel af. Hij stond achter haar en nam haar hand in de zijne, zodat hij haar kon helpen. Ondertussen keek hij haar aan in de spiegel.
‘Het doet me goed dat je hier naar toe bent gekomen, Linn.’ Hij sloeg de mouw nog één keer om en Linn hield haar andere hand omhoog, zodat hij daar ook mee kon helpen. Met een grote glimlach bekeek ze het plaatje in de spiegel. Ondanks de chaos die tegen het einde van de avond was ontstaan, was zij ook blij dat ze naar New Orleans was gekomen.
‘Je vroeg me hier naar toe te komen. Het was een gemakkelijke keuze.’ Hij had nog nooit zoiets aan haar gevraagd. Niet op die manier. En juist na de vorige avond zag ze in waarom ze hier was. Hij had iemand nodig die hem kon helpen. En daar had hij haar voor gekozen.
Hij kuste haar hand voordat hij haar losliet. Toen ze zich omdraaide, had hij haar hakken in zijn ene hand, zijn colbert van gisteren in de andere. Linn nam haar schoenen aan en stapte er in.
Elijah hield het jasje voor haar, zodat ze het met gemak over haar schouders kon laten glijden.
‘Dankjewel.’
Linn was klaar om naar beneden te gaan, maar Elijah trok haar terug voor een laatste kus.
‘Tot vanavond,’ beloofde ze hem, waarna ze naar beneden snelde. Daar stond een uitgebreide tafel met ontbijt voor haar klaar, inclusief wat bloed om haar dag mee te beginnen.
Twijfelend keek ze naar de glazen met bloed die klaar waren gezet, maar uiteindelijk nam ze er eentje tot zich. Zo heel anders dan bloed uit een zak was het ook weer niet.
Ze schoof het lege glas aan de kant en pakte een bakje, zodat ze wat van het heerlijke eten met zich mee kon nemen naar Naylene. Ze wist dat het gesprek een stuk beter zou gaan als ze haar beste vriendin wat eten zou geven.
‘Ik zie dat er niks veranderd is door de jaren heen. Je loopt weer rond in de kleren van mijn broer.’ Klaus stapte uit de schaduwen en kwam naast haar staan.
‘Goedemorgen Niklaus,’ zei Linn op een neutrale toon. Ze had hem nog niet vergeven dat hij Naylene zo aan was gevlogen. Ze schepte een paar pancakes in het bakje wat ze had gepakt.
‘Je hoeft niet te bewijzen dat je naar bed bent geweest met Elijah. Ik denk dat iedereen in dit huis wel heeft gehoord dat het is gebeurd.’
Linn gooide wat van het verse fruit in het bakje. Ze pakte een aardbei en hapte er een deel vanaf. Ze keek op naar Klaus. ‘Misschien dat als je wat aardiger ben tegen de heksen, ze er voor willen zorgen dat je niet alles hoeft te horen.’
‘En jij zou je prioriteiten wat beter op orde moeten hebben,’ wees hij haar terecht, terwijl hij een bosbes uit haar bakje pakte en deze opat.
‘Geloof me, Niklaus, mijn prioriteiten zijn op orde.’ Ze schonk hem een glimlach en pakte ook nog wat van de versgebakken bacon, waarna ze besloot dat het genoeg was.
‘Ik zal iemand sturen om mijn jurk op te halen. En als je Elijah kan vertellen dat ik klaar sta om half acht, dan zou ik dat erg waarderen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Midden in de nacht had Naylene nog de beslissing moeten. Ze had overwogen om Marcel op te zoeken om hem meteen op zijn plaats te zetten. Toch had ze de weg terug naar het hotel gevonden. Ergens wilde ze de man voor minstens één dag in de waan laten dat zijn plan geslaagd was. Later zal het voor hem wel blijken dat hij een misstap had begaan.
De weg naar haar hotel had haar tot goede inzichten gebracht. Een stad zoals New Orleans kwam pas echt tot recht als de straten verlaten waren. De oudere gebouwen waren prachtig en had ieder hun eigen verhaal.
Uiteindelijk had ze de rust gevonden in haar hotelkamer. Daar waar ze vanmorgen wakker was geworden. Zoals gewoonlijk had Linn een geweldig hotel uitgezocht. Deze ochtend was Naylene dan ook uitgerust wakker geworden. Niet dat ze de slaap nodig daadwerkelijk nodig had. Ze had er voor gekozen om haar ochtend rustig te beginnen. Het ingebouwde zitje bij het raam was al snel haar favoriete plek geworden. Met een grote kop koffie en één van de boeken die ze mee had genomen had ze zich op de comfortabele plek genesteld.
In tegenstelling tot Naylene was Linn deze nacht niet thuisgekomen. Naylene had ook niets anders verwacht. Op het moment dat de vrouw de straat in kwam lopen, viel ze Naylene echter al op. Hoe kon het ook anders. Linn had altijd al met gemak alle aandacht op kunnen eisen, zonder haar best te doen of het wellicht niet eens echt te willen. Hoe de vrouw nu in enkel een overhemd en een colbert door de straat liep was ook wel een verschijning.
Naylene wist maar al te goed dat Linn met een reden al hier was. Gisteravond had er al een gesprek in de lucht gehangen. Ondertussen waren er vast alleen nog maar meer vragen bijgekomen. Ze liet haar boek dan ook voor wat het was en liep alvast naar de deur.
Ondanks dat ze op de hoogste etage van het gebouw zeten was Linn binnen enkele seconden voor haar neus verschenen.
“Ik zag je aan zien komen lopen. Ik ging er vanuit dat je hier niet bent om in je eigen bed te komen slapen.” Naylene liet haar ogen over het lichaam van Linn glijden. Elijah’s kleden schetsten voor haar al wel een beeld voor wat er gebeurd nadat ze het huis had verlaten.
“Heb je nog behoefte om je eerst om te kleden?” Naylene hield de toegang tot haar kamer tegen met haar arm.
“Nergens voor nodig. Tenzij je iets ziet waar je je niet comfortabel bij voelt.”
Naylene schudde lachend met haar hoofd. Ze waren ondertussen al zoveel jaren bij elkaar dat ze echt niet anders werd van iets meer huid. Of zelfs de gedachten aan wat er was gebeurd.
“Ik zie echter wel iets wat me aanstaat.” Naylene pakte het bakje uit Linn haar handen. Ze hadden wellicht geen eten nodig. In de loop van de jaren was het eten echter behoorlijk veranderd. Het was iets waar Naylene meer en meer van kon genieten.
Op haar weg terug naar haar plekje pakte Naylene twee vorken die klaar lagen in de kamer. Linn trok het jasje uit dat ze over haar schouders had gedrapeerd. Samen namen ze plaats op het heerlijke plekje dat Naylene al had gevonden. Het eten tussen hen in, waar Naylene als eerste een hap van nam.
“Dus dit is de manier waarop jij en Elijah er voor hebben gekozen om er niet meer omheen te draaien?” vroeg Naylene lachend.
Linn rechte haar rug. “Voor jouw informatie, in tegenstelling tot wat jij denkt, we draaien helemaal niet om elkaar heen.”
“Oh dus jullie hebben een heel erg goed gesprek gehad tijdens de seks?”
“Naylene!”
Linn gooide een bosbes in de richting van Naylene, die ze met gemak op wist te vangen en vervolgens in haar mond stopte.
“In alle serieusheid, ik meende waar ik het gisteren over had.” Naylene had het jaren zien gebeuren. Er waren tijden dat het heel er goed ging tussen Linn en Elijah. Dan waren ze voor een tijd samen geweest. Maar nooit op de manier waarop ze het beiden leken te willen. In al die jaren had Elijah nooit zoiets groots van Linn gevraagd. Dit was de uitgelezen kans om alles anders aan te pakken. Daarvoor moesten ze wel uitspreken wat op hun hart lag.
“Dat deed je alleen maar omdat je over de rest heen wilde praten.”
Naylene had net een flinke hap van de pancakes in haar mond gestopt, waardoor ze wat onverstaanbaars mompelde terwijl ze haar schouders op haalde. Er was genoeg te zeggen over hetgeen wat ze had gedaan en hoe ze dat aan had gepakt. Dat betekende niet dat ze over Linn was begonnen om er overheen te praten.
“Er was genoeg om overheen te praten. Maar ik weet ook dat jij daar straks vast over gaat beginnen. Laat mij eerst even spreken oké?”
Naylene vond het altijd fijn om met Linn te praten. Ze wisten wat ze aan elkaar hadden en ze durfden dan ook uit te spreken wat ze op dat moment nodig hadden. Op het moment wist Naylene ook nog wel dat ze nog ondervraagd ging worden over Marcel. Er lag echter wel echt iets op haar hart wat ze nu uit moest spreken, anders zou het er niet meer van komen.
“Ik heb dit vaker gezien. Hoe jij en Elijah bij elkaar lijken te komen en iedere keer is het weer hetzelfde afgelopen. Ik weet dat jullie in goed overleg beiden een andere kant op zijn gegaan. Maar ik zie ook dat het je veel doet. Dit is anders, dat weet ik. Alles hier aan voelt anders. Ik wil niet dat je een kans als deze laat liggen. Niet om mij, niet om Klaus, de baby of wat dan ook.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Suggereert dit niet dat we bij elkaar zijn?’ Linn gebaarde naar de staat van haar kleding en haar haren.
‘Nee, want dit is iets wat iedere keer gebeurt als jullie elkaar opzoeken.’ Naylene prikte het laatste stukje van de pancake uit het bakje en ze hield haar vork omhoog. ‘Maar ik klaag niet over het ontbijt.’
Linn schudde lachend haar hoofd. Ze zag simpelweg niet in waarom Naylene had gekozen om hier een zaak van te maken. ‘Precies, het gebeurt iedere keer. Het gebeurt iedere keer, omdat we nergens bij stil hoeven te staan. We weten wat we van elkaar kunnen verwachten. Ik houd van hem en hij houdt van mij. Waarom zouden we tijd besteden aan woorden die we al lang geleden hebben uitgesproken?’
Ze herinnerde zich maar al te goed wanneer Elijah haar had verteld dat hij van haar hield. Ze had hem die dag niet verwacht, en zijn bekentenis nog minder. Hij had praktisch naar haar geschreeuwd dat hij van haar had gehouden, en hoe dwaas hij zich had gevoeld om te denken dat ze hetzelfde voor hem had gevoeld.
‘Omdat het niet zo vanzelfsprekend is, Linn.’ Naylene zette het lege bakje aan de kant. Linn wilde opstaan van het zitje bij het raam, maar Naylene nam haar handen vast en trok haar weer terug naast haar. ‘En ik denk dat je dat weet.’
Linn keek naar het overhemd dat rustte op haar bovenbenen. Ze begreep wat Naylene bedoelde. Een liefde zoals die van haar en Elijah, dat was een liefde die veel mensen niet kregen. Zelfs de meeste vampiers hadden niet het geluk om eeuwen met elkaar te leven. Maar zij en Elijah? De band die ze samen hadden was al eeuwen oud en niets had het kunnen verbreken. Niet zijn vader, of de rest van zijn familie. En elke geliefde die ze hadden gehad, was verbleken in het licht van de ander. Naylene had haar vaak genoeg verteld dat ook zij hetgeen wilde wat Linn met Elijah had.
‘We weten wat we voor elkaar betekenen,’ verzuchtte ze. Ze was er zeker van dat zowel zij als Elijah dat nooit zou kunnen vergeten.
‘Dat betekent niet dat het niet hardop gezegd mag worden.’ Naylene kneep in haar hand. ‘Zeker nu. Jullie hebben eindelijk een kans samen. En ik heb me niet mee laten slepen naar New Orleans om toe te kijken hoe jullie om elkaar heen draaien. Ik verwacht een bruiloft.’
‘Een bruiloft?’ Lachend keek Linn opzij. Naylene knikte, volledig overtuigd van haar eigen idee. Linn liet zich enkel lachend tegen haar aanzakken. ‘Je hebt een levendige fantasie.’
‘Ik vraag me af,’ zei Naylene met een puzzelende blik. ‘Wat zou Elijah dragen naar een bruiloft?’
‘Een nog duurder pak,’ grapte Linn. Ze maakte er nu grapjes over, maar het idee dat Elijah op haar stond te wachten, terwijl ze samen met Michael en Naylene naar hem toe liep, maakte haar week van binnen. Misschien dat het wel iets was wat ze ooit zouden kunnen bespreken, ver in de toekomst. Als de baby geboren was, nam ze zichzelf voor.
‘Over mannen in pakken gesproken.’ Ze liet Naylene los en trok haar benen in het zitje, zodat ze in een kleermakerszit kon gaan zitten. Ze klapte haar handen in elkaar. ‘Marcel.’
‘Ik laat hem nog een dag in de waan dat hij er mee weg is gekomen,’ zei Naylene.
Linn wapperde met haar handen. ‘Daar heb ik het niet over. Je hebt hem meegenomen naar het feest.’
‘We hadden een deal. Hij zou de naald voor me regelen en ik zou hem meenemen.’
‘Bullshit, Nay.’ Linn sloeg haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op. ‘Waar die naald ook lag, je had er vast zelf aan kunnen komen. En Marcel had jou niet nodig om binnen te komen. Het huis was open voor iedereen.’
Naylene leunde met haar rug tegen de vensterwand. ‘Misschien wist hij dat hem niets zou gebeuren met mij aan zijn zijde, omdat jij Klaus toch wel zou stoppen.’
‘Klaus zou hem nooit iets aandoen. Niet iets ergs,’ wees Linn haar terecht. ‘Hij geeft om Marcel. Dat is waarom dit alles hem zo raakt.’
‘Wat is jouw visie hierop dan?’ vroeg Naylene geamuseerd. Ze sloot haar ogen en kantelde haar hoofd iets naar achteren, zodat ze kon genieten van de warme ochtendzon.
‘Ik kan niet voor Marcel spreken, maar ik ken mijn beste vriendin goed genoeg. Jij wilde tijd met hem doorbrengen.’ Linn had een triomfantelijke blik op haar gezicht en wees met haar vinger naar Naylene. ‘En doe maar niet alsof het niet zo is. Ik snap het maar al te goed. He’s hot.’
Naylene haar ogen schoten open. ‘Oké, Linnie.’
‘Nee, niet oké! Je kunt hier niet zo gemakkelijk over doen, of denken dat ik accepteer dat je dit deed om zowel Klaus als Rebekah te irriteren.’
Naylene lachte. ‘Dat was wel heel leuk.’
‘Maar niet zo leuk als Marcel,’ deed Linn er nog een schepje bovenop.
‘Heb je hem niet gekend als kind? Dan is dat erg raar om te zeggen, Linn.’
‘Ik ben niet degene die een oogje op hem heeft.’ Linn haalde haar schouders op. ‘Geef nou maar toe dat je hem knap vindt!’
‘Als ik dat toegeef, houd je hier dan over op?’ Naylene kwam overeind uit het zitje en keek Linn afwachtend aan, die op haar beurt hevig knikte.
‘Hij is knap,’ herhaalde ze Linn haar woorden. ‘Blij nu?’
Linn schudde haar hoofd. ‘Nee, maar ik neem er genoegen mee. Als je maar weet dat de spanning tussen jullie veel te obvious was. Gestolen grimoires of niet, dit,’ Linn gebaarde naar Naylene en naar buiten – naar Marcel, ‘gaat sowieso gebeuren.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Onbewust was het gesprek met Linn door het hoofd van Naylene blijven spoken. Zij had degene willen zijn die Marcel op zijn gedrag aan zou spreken. Daarbij wilde ze niet beïnvloed worden door zijn uiterlijk. Hoewel de mannelijke vampier aantrekkelijk was, had hij haar vertrouwen beschaamd. De zogenaamde spanning die Linn dacht te hebben gezien, zal wat betreft Naylene dan ook zeker niet in de weg staan. Haar voornaamste doel was hem laten weten dat ze niet met zich liet sollen en als hij dacht dat wel te kunnen doen, hij een verkeerde aan haar had.
Omdat de afspraak was geweest dat Naylene haar magie zo min mogelijk zal gebruiken, had ze geen spreuk kunnen gebruiken om de woning te vinden waar de Mikaelsons voor een lange tijd hadden gewoond, maar Marcel nu als hoofdkwartier gebruikte. Linn wist echter precies waar de woning zich bevond, ze had er immers jaren geleden voor enkele maanden als eigen woning gehad.
Linn mocht misschien honderden jaren oud zijn, de manier waarop ze routes beschreef was er niet beter op geworden. Zeker niet sinds telefoons die taak over hadden genomen. Naylene had het dan ook moeten doen met oude gebouwen die ze had beschreven, schattige nisjes, die ondertussen waarschijnlijk niet meer zo heel erg schattig waren en één kerk die Linn wel perfect had kunnen beschrijven. Daardoor was ze behoorlijk lang onderweg geweest. De stad was echter prachtig genoeg om er uren in rond te dwalen.
Toen Naylene de woning had gevonden die aan de beschrijving had voldaan, stapte ze zonder er verder bij na te denken naar binnen. Tot haar grote verbazing lukte het haar met gemak. Ze had wel verwacht dat Marcel de woning op naam had gezet van een mens.
Binnen bleek al snel waarom daar niet voor gekozen was. Grote getalen vampiers bevonden zich in het huis. Nog voordat Naylene iets kon zeggen, waren enkele van hen al op haar afgestapt.
“Wat een warm welkom.”
“Wat kom je hier doen?” Vroeg één van de vampiers, die ondertussen zo dicht bij haar stond dat Naylene zich er aan irriteerde.
Normaal was Naylene geen persoon wie snel te irriteren was. Ze had een behoorlijk dikke huid gekregen. De afgelopen dagen waren niet al te prettig voor haar verlopen. Het weerzien met de Mikaelsons deed altijd iets met haar. De beschuldiging die eigenlijk aan het adres Marcel behoorden te liggen, waren ook niet lekker gevallen. Daar bovenop kwam ook nog eens dat ze haar magie niet kon gebruiken. De ongebruikte magie nestelde zich ergens diep van binnen, waardoor ze meer prikkelbaar was dan gewoonlijk.
“Dat is geen vraag die je aan mij moet stellen.” Naylene duwde de man met haar schouder opzij en stapte langs hem heen.
“We kunnen je niet zomaar langs laten.” Een vrouw probeerde haar tegen te houden, maar met gemak wist Naylene haar te ontwijken door opzij te stappen. Deze vampiers hadden niets tegen haar. Zelfs als er meerdere tegenover haar zouden staan, had zij haar leeftijd nog mee.
Naylene liep dan ook gewoon door alsof ze de waarschuwen niet had gehoord.
Haar aanwezigheid was echter niet onopgemerkt gebleven omdat ze op de vide boven haar date van enkele dagen geleden zag verschijnen. Ze meende een grijns op zijn gezicht op te merken op het moment dat hij door had dat zij diegene was die hen op was komen zoeken. Een serieuze blik verscheen echter al snel terug.
“Marcel Gerard.” Naylene knikte naar de man. Waar ze enkele dagen geleden het nog prettig had gevonden hem te zien, waren die gevoelens nu enigszins bekoeld.
“Ik had niet gedacht dat je al zo snel terug zou zijn voor een tweede date.” Marcel leunde over heen waardoor Naylene hem nog beter in zich op kon nemen. Nu verbeelde ze zich een grijns niet, hij keek haar daadwerkelijk met een zelfvoldane grijns aan. Waarschijnlijk dacht hij de winnende hand te hebben. Naylene wist beter dan dat.
Zonder zich ook maar iets aan te trekken van de groep vampiers om haar heen, die zich in een rap tempo aan het uitbreiden was, zette Naylene enkele stappen naar voren.
“Je weet precies waarvoor ik hier ben.” Naylene sloeg haar armen over elkaar heen, toen ze halt maakte. Ze tikte ongeduldig met haar voeten op de grond.
De man die haar als eerste aan had gesproken bij binnenkomst stapte weer voor haar.
“Als je weet wat goed voor je is, verdwijn je nu.” Hij probeerde haar bij de arm vast te pakken. Iets waar Naylene niet van gediend was.
Voordat ze er iets van kon zeggen was het Marcel die sprak. “Dat lijkt me niet nodig…”
“Oh laat ze maar hoor. Ze komen er vast snel genoeg achter dat het geen slim idee is.” Nu was het Naylene die moest grijnzen. Ze hield er van als mensen haar onderschatten.
“Het maakt niet uit hoe oud je bent, met de grote van deze groep ga je het niet winnen.”
“We kunnen die theorie testen.”
Naylene zag het simpele knikje dat de man aan de rest van de vampiers gaf en dat leek een opening te zijn voor een aanval. De man stapte op Naylene af, maar zoals ze al had verwacht was ze zelf veel sneller en vloog ze al snel naar een ander gedeelte van de binnenplaats.
Enkele vampiers probeerden haar in haar vlucht te pakken te krijgen, maar ze grepen naast haar of ze knalden enkel tegen elkaar op.
Al snel had Naylene door dat de vampiers haar in een hoek probeerde te drijven. Ze liet ze het bewust doen. Even als Marcel, wilde ze hen nog even in de waan houden dat hun ideeën het zouden overwinnen.
In een handgevecht met één van de vampiers, wist Naylene een paar rake klappen te ontwijken. Elke hand die in de richting van haar hals of hart probeerde te gaan, pareerde ze met verve. Met gemak wist ze over de andere vampier heen te springen, om het gevecht achter te laten.
Ondertussen probeerde Naylene, Marcel in de gaten te houden. Zijn plek was niet veranderd, zijn houding wel. Klaar om ieder moment in te grijpen, een genoegen wat Naylene hem niet gunde.
Uiteindelijk stond ze met haar rug tegen één van de muren. De man van het begin tegenover haar.
“Nou meissie, wat denk je er van?”
“Dat dit precies zo is gelopen als één van ons had gehoopt.”
De man lachte, hij leek te denken dat ze op hem doelde. Heerlijk. Helemaal als ze zich bedacht dat de irritatie van de afgelopen dagen ieder moment uit haar lichaam zou stromen en deze man het meer dan verdiende.
“Bedankt, ik heb een paar rot dagen achter de rug en dit is precies wat ik nodig had.”
Zonder verder nog een waarschuwing te geven liet Naylene haar magie los. De vampiers die om haar heen stonden werden geraakt door de spreuk die ze gebruikte, wiens brein op het moment zo’n pijn leek te doen dat het voelde alsof hun hoofd uiteen zou knallen. In feite was dat ook wat er gebeurde aangezien Naylene de bloedvaten er liet knappen. Ieder van hen leek naar hun hoofd te grijpen.
Naylene stapte dichter naar de man die door zijn benen was gezakt, ze wilde hem voldoende duidelijk maken. Woorden zouden hem toch niets doen. Daarom gebruikte ze haar magie om zijn nek te breken.
De rest van de vampiers leken te weten wat goed van hoor was, aangezien Naylene nu met gemak door de groep heen kon lopen.
Marcel leek even niet meer te weten hoe hij woorden uit moest brengen.
“Denk je dat we even kunnen praten? Ik heb meer te zeggen dan dat je je groep iets beter moet overwegen. Sommige zijn een beetje overmoedig.” Naylene gebaarde naar de man die roerloos op de grond lag. Over een paar uur zou hij weer levend zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij was nooit van plan geweest om het uit de hand te laten lopen. Het moment dat zijn vampiers haar hadden omsingeld en er een paar klappen uit zouden zijn gedeeld, zou hij naar beneden zijn gegaan om het gevecht te eindigen. Van zijn bemoeienis was het echter niet gekomen, want de vampiers waren één voor één neergevallen door een spreuk. Meteen hadden zijn ogen de omgeving gescand, maar hij had geen heks kunnen ontdekken. Er was niemand anders, behalve Naylene.
‘Eh, ja. Kom maar naar boven.’ Hij haatte het dat zijn stem verried hoe geschokt hij was door hetgeen wat er zojuist was gebeurd. De vreemde magie die sinds kort in New Orleans was neergestreken, de magie die hij niet had kunnen traceren… Was het mogelijk dat het van Naylene afkomstig was?
Hij wreef met zijn hand over zijn gezicht. Was Naylene dan geen vampier? Dat was haast geen optie. Een eeuw geleden had Linn het al over haar beste vriendin gehad. Hij had haar net sprongen zien maken die een heks nooit zou redden. Maar een vampier kon niet tegelijkertijd een heks zijn. Tenminste, niet voor zover hij wist.
Naylene liep de trap op en ontmoette hem op de vide. Plots was hij een stuk minder zeker van zijn acties de afgelopen dagen. Hij had geweten dat het niet onopgemerkt zou blijven dat er grimoires waren verdwenen. Hij had ook geweten dat Naylene daar de klappen voor op zou vangen, al had hij gehoopt dat Klaus het pas zou ontdekken als ze weg was geweest. Desalniettemin was hij achter haar rug om gegaan. Iets wat ze niet leek te waarderen.
‘Je ziet er een beetje geschrokken uit,’ zei Naylene op een meelevende toon, maar haar ogen deelden dat gevoel niet.
‘Ik weet niet wat ik zojuist heb gezien.’ Marcel wees naar de lege benedenverdieping. ‘Maar je schakelde ze uit op een manier die niet bij vampieren past.’
‘Ik zei toch dat het geen slim idee was.’ Naylene klopte op zijn schouder terwijl ze langs hem leen liep, opzoek naar een ruimte waar ze konden praten.
Hij volgde haar, terwijl hij zijn best deed om te begrijpen wie hij voor zich had. Wat was ze? Een geheim wapen van de Mikaelsons? Of van Linn? Hoe dan ook, ze hadden haar goed verborgen gehouden. Ze was zelfs onder de radar gebleven in zijn eigen systeem, in ieder geval voor een groot deel.
Naylene had een ruimte gevonden die uitkeek op de straat. De zon scheen door de hoge ramen en wierp haar stralen op de luxe stoelen die er stonden. Galant nam ze er in plaats. Marcel bleef staan. Hij had teveel onrust in zijn lichaam om rustig plaats te nemen.
Hij likte zijn lippen en overwoog hoe hij moest beginnen. Hij kon haar vertellen dat het niet zijn bedoeling was geweest om haar in het vagevuur te gooien, maar hij vroeg zich af of ze dat zou geloven. Iedereen had hen samen gezien. Hij had voorzien dat Klaus als eerste op haar af zou gaan. En hij had haar niet eens gewaarschuwd.
‘Het is een goed teken dat je hier nu zit?’ opperde hij, al was dat waarschijnlijk het verkeerde ding om te zeggen. ‘Als Klaus echt boos op je was geweest, had hij niets meer van je over gelaten.’
‘Geloof me, Klaus heeft zijn woede duidelijk laten blijken.’ Haar kille blik bracht een rilling over zijn lichaam. Klaus was Naylene waarschijnlijk aangevlogen, en dat was zijn schuld.
‘Als je deed wat ik net heb gezien, had hij daar vast snel spijt van.’ Ze had een groep vampiers zonder moeite op hun knieën gekregen. Hij had er zelf niets van gevoeld, maar hij wist vrijwel zeker dat zijn vampiers zoveel pijn hadden gehad dat ze niet meer overeind hadden kunnen komen. En Thierry zijn nek was gebroken zonder dat Naylene een vinger naar hem uit had gestoken.
‘Was dat magie?’ vroeg Marcel. Hij liep naar de stoel tegenover haar en plaatste zijn handen op de rugleuning. ‘Hoe heb je magie?’
‘Ik ben hier niet om jouw vragen te beantwoorden, Marcel.’ Naylene sloeg haar armen over elkaar. ‘Je beantwoord de mijne.’
Hij liet de woorden op zich inwerken. Ze wilde antwoorden. Dat betekende dat ze hem niet meteen tegen de grond zou werken. Hij knikte. Antwoorden kon hij geven, tot op een zekere hoogte.
‘Was je vanaf het begin al van plan om de grimoires te stelen?’
Weer knikte hij. Een heks had zijn hulp nodig en de magie van de stad hielp haar niet meer. De spreukenboeken die de Mikaelsons bezaten, hadden andere magie in zich. Magie die haar wellicht kon helpen. Het feest was de perfecte gelegenheid geweest om ze te stelen.
Naylene hield haar hoofd schuin. ‘Waarom heb je dat niet meteen verteld? Dat je ze wilde?’
‘Daar weet je het antwoord zelf toch ook wel op?’ Hij moest zijn best doen om niet te lachen, al waren dat misschien meer de zenuwen die hij niet aan haar wilde laten zien. Hij plaatste zijn handen tegen elkaar. ‘Als ik het jou had verteld, had je Klaus gewaarschuwd. En als je dat niet had gedaan, was het misschien wel bij Linn terecht gekomen. En ik heb samengeleefd met Linn en Elijah. Linn zou hem alles vertellen.’
‘Linn wist toch ook niet van onze afspraak?’
Daar had ze een punt. Hoewel dat anders was, wist hij dat dat argument niet veel teweeg zou brengen.
‘Had je me geholpen als je het had geweten?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene schoof naar de rand van de stoel, waar ze haar benen over elkaar heen sloeg. De manier waarop Marcel nu tegenover haar stond maakt haar als maar zelfverzekerde. Zijn houding was veranderd. Van de zelfvoldane manier waarop hij zich op het feest had gedragen was omgeslagen in iets wat Naylene niet goed kon peilen, maar het kwam dichter bij angst. Voordat ze zelf invulde dat het kwam omdat hij het niet had op heksen, wilde ze eerst meer antwoorden.
“Als je eerlijk had verteld waarvoor je de grimoires nodig had, dan had ik zeker een overweging gemaakt.” Naylene kon nu alleen maar indenken waar hij het voor nodig had. De heksen mochten niets en daar was Marcel de oorzaak van.
“Ik wist niet of je te vertrouwen was.” Marcel verstevigde zijn greep om de rugleuning van de stoel, die zachtjes onder zijn kracht begon te kraken.
“Hoe kan je ook, als je iemand niet de kans geeft.” De stoel maakte meer geluid. Naylene las het als een soort van frustratie.
Marcel was zichtbaar op zoek naar de juiste woorden. Dat gaf Naylene de kans om de ruimte goed te bekijken. Onwillekeurig was ze toch op zoek naar de boeken die gestolen waren. Het was echter wel duidelijk dat ze zich niet in deze ruimte bevonden. Als ze de gok moest nemen, waren ze niet eens in dit gebouw.
“Vat dit niet persoonlijk op, maar hoe kan ik iemand vertrouwen wie bij de Mikaelsons hoort.”
Naylene stond beheerst op van de stoel. Diep van binnen voelde ze een soort van woede opborrelen. Dit was echter iets van onbegrip. Marcel wist niet eens hoe de vork in de steel stak.
“Ik ben net zo min een deel van die familie als jij dat bent.”
Ook Naylene haar woorden leken hun doel te raken. De spieren in het gezicht van Marcel spanden zich zichtbaar aan.
“Linn is een deel van de familie.”
“Ik ga hier geen discussie over voeren Marcel. Ik ben geen deel van de familie. Ik vergeef het je dat je dat in eerste instantie lijkt te denken. Ik wil je echter adviseren om in het vervolg beter je onderzoek te doen voordat je aannames zoals deze maakt. Zeker als die aannames leiden tot onschuldige slachtoffers.”
Naylene moest denken aan het moment dat ze op de grond had gelegen, Klaus zijn hand om haar hals verwikkeld. Ze had hem op de grond kunnen werken. Op dat moment had ze wel even nagedacht over haar eigen stappen.
“Ik heb jou ook vertrouwd. Ik heb jou het vertrouwen gegeven zonder daar enig moment aan te twijfelen.” Naylene haalde haar schouders op, het was niet dat het haar super diep raakte. Prettig vond ze het echter niet.
“En jij hebt er geen moment over getwijfeld om dat vertrouwen te beschamen.” Ondertussen was ze verplaats in de richting van de stoel en leunde ze zelf ook tegen de rugleuning aan, waardoor ze dichtbij stonden. Het enige wat Naylene wilde zien was een sprankje van spijt.
Marcel draaide zich iets bij, zodat ze elkaar aan keken.
“Het spijt me dat je de dupe bent geworden van mijn handelingen. Voor wat het waard is, had ik de hoop dat Klaus er pas achter zou komen op een later moment, als je het huis al had verlaten.”
“Alsof hij dan niet achter mij aan was gekomen.”
Marcel leek ook te weten dat zijn woorden minder kracht hadden dan hij had verwacht. Hij zuchtte, maar keek Naylene voor het eerst recht in de ogen aan.
“Nogmaals, het spijt me voor wat ik heb gedaan. Ik zal het anders aan hebben gepakt, had ik er geen goede reden voor.”
De woorden leken nu iets beter bij Naylene over te komen. Ze draaide zich om en liep de ruimte weer in, zodat er iets meer afstand tussen hen beiden was. Denkend aan het doel waarom ze hier was gekomen. De familie ging er vanuit dat ze de boeken van hun moeder terug zou brengen. Voor Naylene was het vooral belangrijk geweest waarom dit was gebeurd.
“Waarvoor?”
Marcel leek na te denken of hij het verhaal moest vertellen.
“Ik ga niet voor eeuwig geduldig zijn en vragen voor je vertrouwen. Het is jouw keuze. Maar je kan begrijpen dat ik met vragen zit.”
Marcel leek Naylene nog even te peilen. Ondertussen was de twijfeling wel weg. Het leek meer een feit van het zoeken naar woorden. Hoe hij dit alles uit moet leggen.
“Ik denk dat ik je het beter kan laten zien dan het vertellen. Het is behoorlijk veel.”
Woorden waren soms niet voldoende, dat wist Naylene ook wel. Daarom kon ze enkel instemmen met het idee van Marcel. Nieuwsgierig naar waar het hen zou brengen.
“Leidt de weg. Ik volg je wel.”
Samen liepen ze eerst de kamer uit. De vampiers leken weer hun eigen weg te zijn gegaan, ze hadden de ruimte echter wel in de gaten gehouden mocht het nodig zijn geweest, dat kon Naylene merken aan de manier waarop er een paar weg schoten. Enkele leken haar met angst aan te kijken.
Waar Naylene had verwacht dat ze naar een andere ruimte van het huis zouden gaan, verlieten ze het complex al snel.
“Ben je bereidt om enkele van mijn vragen te beantwoorden. Ik weet dat het veel gevraagd is.” Zijn ogen stonden nieuwsgierig. Haar magie was iets wat veel vragen opriep, zelfs bij vampiers die al honderden jaren leefde deed het dat nog. Er waren niet veel van haar soort.
“Als dit gaat over de magie. Daar wil ik best antwoord op gegeven. Als het juiste moment daar is.” Ze had geen behoefte om haar geheimen op de tafel te gooien.
“En als ik het juiste er voor terug krijg. Ik hoor dat je een behoorlijke grip hebt op de heksen hier. Iets zegt me dat je een hekel hebt aan alles wat ook maar een beetje magie bezit.”
Marcel lachte. Een echte lach, geen ongemakkelijke. “Het blijkt dat we elkaar beiden verkeerd in hebben geschat, Naylene.”
“Je maakt me nieuwsgierig, Marcel.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Was het wijs om een groot geheim met Naylene te delen? Zijn hersenen schreeuwden van niet. Hij had haar vertrouwen beschadigd en ze zou elke kans kunnen grijpen om datzelfde bij hem te doen. En dit geheim mocht niet in de verkeerde handen vallen. Zelfs degenen die het dichts bij hem stonden, wisten niet van hetgeen wat hij nu aan Naylene zou laten zien. Maar na wat hij het had gezien, was Naylene iemand die hij aan zijn kant wilde hebben. Iemand van wie hij het vertrouwen wilde verdienen.
‘Ik haat niet alles wat een beetje magie bezit.’ Ook Marcel wist dat hij zonder de heksen deze stad niet op had kunnen bouwen. Er was een tijd geweest waarin hij ze vredig hun magie had laten beoefenen, maar de heksen hadden iets gewild wat hij niet toe had kunnen staan, zeker niet de manier waarop ze het hadden willen verkrijgen. ‘De heksen hier werden te gretig. Ik heb ze enkel uitgelegd dat sommige dingen niet mogelijk zijn.’
‘Uitgelegd?’ Naylene lachte. ‘Je hebt ze verboden magie te beoefenen.’
‘Voor een goede reden,’ hield hij vol. Wat de heksen hadden gedaan, waarin dat had geresulteerd, was verschrikkelijk. De enige reden waarom hij magie had verboden, was om er zeker van te zijn dat ze nooit meer zoiets zouden kunnen doen.
Ze sloegen een hoek om en Marcel haalde haar in. Hij draaide zich om, zodat hij achteruit de straat in kon lopen, zijn blik gevestigd op Naylene. ‘Mijn beurt.’
Naylene haalde enkel haar schouders op.
‘De magie die plaatsvond op de dag dat jij en Linn hier kwamen,’ begon Marcel, terwijl hij Naylene leidde naar de St. Anne kerk. ‘Dat was jij.’
‘Dat is geen vraag.’
‘Een retorische vraag.’ Hij bestudeerde Naylene nogmaals, hopend dat hij iets kon ontdekken wat anders was dan anderen. Iets wat weg zou geven wat ze was. ‘Hoe kan dat? Vampiers kunnen geen magie beoefenen. En heksen die dood gaan met vampierbloed in hun lichaam, verliezen hun krachten.’
‘Misschien ben ik wel niet dood gegaan als een heks.’
‘Damn, je bent niet erg happig om antwoorden te geven, of wel?’ Marcel stopte met lopen op het plein voor de St. Anne kerk. Onbewust gleden zijn ogen naar het kleine raam van de zolderkamer. Niemand wist wie hij daar verborgen hield.
‘Ik heb ook nog geen indicatie gekregen om meer antwoorden te geven,’ zei Naylene, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.
Marcel wees naar de kerk. ‘Daar is je indicatie.’
Nieuwsgierig keek Naylene naar de kerk. Het was onmogelijk voor haar om het jonge tienermeisje te ontdekken. Davina had de ruimte verhuld, wat betekende dat niemand haar kon horen. Haar aanwezigheid was zelfs niet op te merken.
‘Dat is een hoop magie die je daar verborgen houdt, Marcel Gerard.’
Vol verbazing keek hij naar Naylene. Hij had gedacht dat de verhullingsspreuk ook niet opgemerkt zou kunnen worden door de heksen. Sterker nog: daar ging hij van uit. Als de heksen in New Orleans het hadden opgemerkt, hadden ze al voor de kerk gestaan. Maar Naylene leek er geen enkele moeite mee te hebben om op te vangen dat er bovenin de kerk een hoop magie hing.
‘Ik zal het uitleggen,’ beloofde hij. Hoe precies, wist hij nog niet. De hele reden dat hij Naylene meenam naar Davina, was omdat hij liever niet dacht aan de nacht dat hij haar had gered. Hij haatte het beeld van het bloed op haar witte jurk en de angstige schreeuwen die Davina er uit had gegooid. Het was simpelweg gemakkelijker om aan Naylene te laten zien aan wie hij de grimoires had gegeven.
Marcel liep naar de deuren van de kerk en opende er eentje.
‘Ik hoop echt dat je nu niet een dubbel spel speelt, Kimbell,’ zei hij met zijn hand nog op de deur. Als Klaus dit zou weten, zou hij Davina tegen hem kunnen gebruiken, haar weer uit kunnen leveren aan de heksen. Dat terwijl Marcel zijn enige doel was om Davina veilig te houden.
‘Dat doe ik niet, dat beloof ik je.’ Het waren maar woorden, maar toch geloofde hij ze. Er was iets anders aan Naylene haar houding sinds ze de opmerking over de magie had gemaakt.
De kerk was verlaten. In de hoeken brandden een aantal kaarsjes, waarschijnlijk aangestoken door toeristen.
Marcel begeleidde haar naar de trappen en nam haar mee naar de zolder. Hij legde een vinger tegen zijn lippen en gebaarde dat Naylene achter hem moest blijven.
Marcel klopte op de deur van de zolderkamer. Hij vond het belangrijk om haar de privacy te gunnen die ze nodig had. ‘Davina?’
De deur vloog open en Davina trok hem aan zijn arm naar binnen, waarna ze haar armen stevig om hem heen sloeg. ‘Marcel! De magie, het kwam weer terug en de plek… Ik dacht dat er iets gebeurd was!’
Beschermend legde hij zijn armen om haar heen. Hij had haar al honderden keren verteld dat ze zich geen zorgen moest maken om hem, maar sinds de komst van de Mikaelsons leek Davina niets anders te kunnen. ‘D, het is oké. Er is niets aan de hand.’
Hij trok zich iets terug en bestudeerde haar. Ze was wit weggetrokken en haar ogen gleden onderzoekend over hem heen, om er zeker van te zijn dat hij niet gewond was. Plots verstrakten haar handen zich rond zijn armen en haar kille blik lag op iets achter hem.
Naylene.
‘Marcel.’ De waarschuwing van Davina ging gepaard met een draai, waardoor zij nu voor hem stond. Davina bracht haar arm omhoog. ‘Dat is ze. Zij is degene die verantwoordelijk is voor de vreemde magie!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De magie in het gebouw was onmiskenbaar. Vanaf het begin had ze geleerd om de magie om haar heen op te merken. Zowel in mensen als in objecten. Hoewel Marcel deze plaats goed verborgen proberen te houden, de spreuken waren daar al wel een indicatie voor, wist Naylene ook dat iedere voorbijganger een normale kerk zouden zien.
De vraag wie of wat Marcel verborgen hield werd al snel beantwoord. De magie kwam van het tienermeisje af. Wie ze ook was, ze leek Marcel meteen te willen beschermen. Omgekeerd leek ze ook te kunnen voelen dat Naylene een magie bezat die een normale vampier niet hoorde te bezitten. Ze kon zelfs vertellen dat ze magie had gebruikt in het hoofdkwartier van Marcel.
Zonder enige waarschuwing werd Naylene naar achteren gedrukt. Ze kon zichzelf nog net vast houden, voordat ze de trappen weer af zou vallen. Even siste ze omdat een paar van de houten planken langs haar armen waren geschraapt.
“He he, D, rustig.” Marcel maande het meisje tot rust door haar arm voorzichtig vast te pakken. Naylene kon zich daardoor weer op een normale manier staande houden. Ze ging met haar vingers over haar ontblote armen heen en haalde daar een splinter uit.
“Ik wil je geen pijn doen.” Probeerde Naylene het meisje uit te leggen. Ergens snapte ze de paniek wel. Ze kende het hele verhaal niet, maar ze had geweten dat in de buurt van iemand om wie ze duidelijk gaf, een vreemde soort magie was geweest. Als Naylene door had dat zoiets bij Linn in de buurt gebeurde dan zou ze ook in alle staten zijn. De persoon die er verantwoordelijk voor was, zou daar vervolgens voor moeten boeten.
Voor een tweede keer werd Naylene met flinke magie naar achteren geduwd. Nu was ze er echter beter op voorbereid en gebruikte ze haar eigen magie om op een voorzichtige manier tegen de muur achter haar aan te komen.
“Naylene is hier omdat ik haar mee heeft gevraagd. Ze heeft geen kwaads in haar zin.” Probeerde Marcel haar uit te leggen. Haar te stoppen met wat ze ook deed.
Het meisje bleef Naylene met verwilderde ogen aankeken. De angst zichtbaar.
Heel voorzichtig zette Naylene een stapje in de richting van de deur. In tegenstelling tot de woning van Marcel, was het wel duidelijk dat ze hier niet zomaar naar binnen kon stappen. Daarvoor moest ze eerst voor uitgenodigd worden.
“Ik snap het wel.” Naylene probeerde hetgeen voor haar goed in haar op te nemen. Het meisje was overduidelijk een heks. Marcel had haar in de weg hier naar toe wel duidelijk gemaakt dat hij geen hekel had aan alles wat magie bezat. Dit meisje was daar een duidelijk voorbeeld van. De manier waarop ze met elkaar om gingen was alleen beschermend te benoemen.
“Als iemand met een onbekende magie bij mijn beste vriendin in de buurt zou komen, dan hoeven ze ook echt niets te proberen.”
Uiteindelijk vielen Naylene haar ogen op de grimoires die waren gestolen. Ze lagen open op het bed. Marcel had ze gestolen voor dit meisje. Ze wist nog niet of ze de reden goed genoeg vond. Het was in ieder geval beter dan enkel Klaus raken waar het pijn deed.
“Jouw magie…”
“Ik heb het gebruikt.” Knikte Naylene. “In eerste instantie om mij en mijn beste vriendin te beschermen. Vandaag moest ik het ergens anders voor gebruiken.”
Terwijl het meisje naar voren wilde stappen en haar magie weer op Naylene los wilde laten, hield Marcel haar tegen. “Ze heeft gedaan wat ze op dat moment moest doen.”
“Ze heeft haar magie op jou gebruikt.”
“Nee dat heeft ze niet. Enkel op een paar van mijn mannen. En eerlijk die verdienden het.”
Naylene knikte, terwijl ze een klein beetje moest lachen. De manier waarop ze zich tegenover haar hadden gedragen, had het zeker gemaakt dat ze het hadden verdiend.
“En misschien had ik het ook wel verdiend. Aangezien ik de grimoires over haar rug heb gestolen.”
Naylene vroeg zich echt af of het meisje iets had aan de oude boeken van een heks, die een paar jaar geleden nog terug was gekeerd. Er zouden heel wat krachtige spreuken in staan. Daar was ze zelf ook nieuwsgierig naar geweest. Toch wist ze ook wat voor zieke geest Esther had gehad. Als ze alleen maar dacht aan hoe Finn gemanipuleerd was door zijn moeder, voelde ze de woede weer haar lichaam overnemen. Zij deed alles voor haar vrienden.
“Misschien kun je haar binnen vragen. Dan kun ik jullie aan elkaar voorstellen.”
Met argwaan werd Naylene aangekeken. Even verwachtte ze weer om naar achteren te worden gedrukt door een flinke stoot aan magie. Ze was al bijna klaar om haar magie te counteren. Dat was echter niet nodig.
Even stonden de twee tegenover elkaar. Het meisje tegenover Naylene aan de andere kant van de deuropening. De blauwe ogen die haar goed bekeken leken van alles naar haar te willen schreeuwen. Er was zoveel angst in te zien. Naylene wist dat het niet alleen van haar kwam, er was van alles met dit meisje gebeurd.
“Je hoeft me niet binnen te vragen. We kunnen ook zo praten.” Voor Naylene was het bezoek nu wel duidelijk. Marcel had dit voor haar gedaan en daarom was ze hier.
“Naylene?” Naylene knikte ten teken dat het inderdaad haar naam was.
“Kom binnen.” Het was heel voorzichtig maar daardoor kon Naylene al naar binnen stappen.
Heel voorzichtig kwam Naylene dan ook naar binnen. Ze wilde echter niet in de persoonlijke ruimte komen. Ze kon echter wel voelen hoeveel het allemaal deed met het meisje.
“Dit is Davina.” Stelde Marcel haar voor.
Naylene wist zeker dat Linn ondertussen het meisje al in haar armen had genomen, alleen al door de blik die ze nu op haar gezicht had. Zelfs Naylene kon zien hoeveel pijn het meisje wel niet had en ze vond het vreselijk. Ze wist echter ook dat een knuffel niet alles op zou lossen.
“Ik kan me iets indenken bij wat je mee moet maken.” Naylene had ook ineens heel veel magie in haar lichaam gehad. Ze had echt niet geweten wat ze er mee had moeten doen.
“Je hebt zoveel magie in je.” Probeerde Naylene uit te leggen wat ze voelde. Toch had ze echt te doen met Davina. “Het is overweldigend.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zodra Davina Naylene uitnodigde, wist Marcel dat hij de juiste keuze had gemaakt. Als Davina haar niet had vertrouwd, dan had ze anders gereageerd. Hij wist niet goed wat de magische connectie tussen de twee was, en of ze elkaar echt aan konden voelen op die manier, maar Davina haar veiligheid stond bij hem op nummer één. Als zij een vreemdeling wilde binnenlaten in haar kamer, dan was het duidelijk: hij moest Naylene vertrouwen. En dat niet alleen, hij moest ook zijn best gaan doen om haar weer voor zich te winnen.
Davina keek van Naylene naar Marcel met een vragende blik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb Naylene niet verteld wat er gebeurt is. Maar ik wilde haar wel laten zien waarom ik haar vertrouwen heb beschadigd.’ Hij knikte naar de grimoires. De magie die ze bezat was ongekend. Hij hoopte dat een heks die zo machtig was geweest als Esther, iets in haar grimoires had staan over wat Davina kon doen; hoe ze er mee om kon gaan.
‘En je hoeft me ook niets te vertellen waar je niet klaar voor bent.’ Naylene sprak op zo’n kalme toon tegen Davina, met een nieuw soort vriendelijkheid in haar ogen, maar daarmee ook bezorgdheid. Als ze echt kon voelen hoeveel magie Davina bezat, dan wist ze vast ook hoe gevaarlijk dat kon zijn. Misschien had ze het ook wel gemerkt toen Davina haar aan had gevallen.
Davina draaide zich naar Marcel. ‘Je vertelde me dat ze voor de Mikaelsons naar de stad is gekomen.’
‘Dus je hebt over me gepraat?’ vroeg Naylene met een geamuseerde glimlach op haar gezicht. Eentje die Marcel negeerde.
‘Ze is hier voor haar beste vriendin. Dat is een verschil.’ Ondanks dat hij tijdens het feest niet de hele avond bij Naylne was geweest, was de band tussen haar en Linn voor hem nog duidelijker geworden. Wat er ook gebeurde: ze zouden achter elkaar staan. Linn was voor Naylene opgekomen, zelfs al had ze niet geweten waarom hij aan Naylene haar zijde had gestaan.
‘Degene die je wilde beschermen,’ zei Davina tegen Naylene, waarop ze knikte. Davina keek weer opzij naar Marcel. ‘Dat kan ik wel begrijpen.’
Hij glimlachte. In een korte tijd waren hij en Davina erg naar elkaar toe gegroeid. Door wat er had plaatsgevonden, was Davina alles verloren. Haar vriendinnen, haar coven en zelfs haar moeder. Hij was de enige persoon die ze nog had. En soms voelde het andersom ook zo.
‘Is dat waarom je hier bent?’ vroeg Naylene, voorzichtig om niet een gesprek te beginnen waar Davina misschien niet klaar voor was. ‘Voor bescherming?’
Davina haar gezicht betrok en ze draaide zich om, zodat ze op haar bed kon zitten. Meteen nam Marcel plaats aan haar zijde. Hij wilde dat Davina wist dat zij hier alles mocht bepalen. Hij wilde Naylene in vertrouwen nemen, haar laten zien dat hij de heksen alleen maar onder de duim hield omdat ze het meisje naast hem iets aan hadden gedaan. Maar als Davina er niet klaar voor was, dan zou hij Naylene meteen wegsturen.
‘Je hoeft er niet over te praten als je dat niet wil, D,’ benadrukte hij.
‘Misschien begrijpt ze het wel,’ fluisterde Davina, meer tegen haarzelf dan tegen hem of Naylene. Ze drukte haar vingers in het matras en haar ogen vonden Naylene, die zich nog niet had verroerd. ‘Ken je het Harvest ritueel?’
Naylene knikte. ‘Alleen van wat ik er over gelezen heb.’ Ze gebaarde naar de hutkoffer waar Davina haar tekenspullen in bewaarde. ‘Mag ik daar op zitten?’
Davina knikte en wachtte tot Naylene plaats had genomen. Marcel legde zijn hand op haar schouder.
‘Het is een ritueel voor de heksen in New Orleans. Het zou de link tussen de levende heksen en hun voorouders moeten versterken. Het gebeurt niet vaak. Maar één keer in de driehonderd jaar.’
‘Davina was één van de vier uitgekozen heksen voor het ritueel,’ vulde Marcel aan. Hij kneep lichtjes in haar schouder. Het had iets goeds moeten zijn. Zo hadden de heksen het ook aangeprezen. Een feestelijke aangelegenheid. Davina zou, samen met de drie anderen, gevierd worden voor hun bijdrage. Maar niets was minder waar.
Davina balde haar handen tot vuisten. ‘Ze logen tegen ons. Ze zeiden dat we zouden worden beloond, maar ze wilden alleen maar onze krachten. En voordat ik door had wat er gebeurde…’ Haar stem trilde. Ze slikte en Marcel zag dat haar ogen vochtig waren. ‘Als Marcel er niet was geweest dan-’
‘Ik had er nog eerder moeten zijn.’ Dat was één van de dingen waar hij spijt van had in zijn leven. Hij had niet snel genoeg gehandeld. Als hij eerder had geweten wat er daadwerkelijk zou gebeuren, als hij zich beter in had gelezen, dan had hij alle vier de meisjes kunnen redden. Nu waren drie van Davina haar vriendinnen voor haar ogen vermoord en zat zij opgescheept met al hun magie. Geen enkele heks was gemaakt om zoveel magie in zich te dragen.
‘Je was er voor mij,’ zei Davina. Ze deed haar best om haar tranen in te houden. ‘Je beschermde me.’
‘En je bent hier sindsdien?’ vroeg Naylene. Ze had een bepaalde manier van praten, waardoor het niet gek of vreemd voelde dat ze hier was en vragen stelde. Ze leek echt begaan te zijn met Davina, zelfs al kende ze haar niet.
Langzaam knikte Davina. ‘Ja, maar soms is het moeilijk om de magie onder controle te houden. Daarom heeft Marcel de grimoires gestolen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat haar woorden sterk en stabiel waren, voelde Naylene zich niet zo van binnen. Het idee dat de heksen vier onschuldige meisjes uit had gekozen om te offeren om zo hun eigen krachten te versterken was misselijk makend. De meeste heksen waren daar op uit, kracht, wat ze vervolgens gebruikten voor macht.
Davina had nooit gevraagd voor de kracht die nooit door haar aderen heen gleed. Naylene had al snel de link gelegd. Het ritueel was niet succesvol geweest. Daarmee waren de krachten van de meisjes niet naar de voorouders gegaan. Die krachten nestelden zich nu allemaal in het lichaam van Davina.
Naylene schoof iets naar voren, ze leunde met haar armen op haar knieën. Haar handen bleven in de lucht hangen, niet heel ver van Davina af. Toch voelde het op het moment nog niet goed om haar handen vast te pakken. Enkele minuten geleden was het meisje nog wantrouwend naar haar geweest. Ze ging nu geen grenzen opzoeken.
Naylene haar blik gleed naar de boeken waar Davina over had gesproken. Ze keek even naar Marcel en zuchtte zachtjes.
“Ik snap waarom je ze wilde hebben.” Gaf Naylene toe. Ondanks dat ze zijn daden niet goed praatte. Ze hadden immers behoorlijke nare gevolgen voor haar gehad. Voor haar was dat gesprek dan ook nog zeker niet klaar.
Naylene richtte zich weer op Davina “Hebben ze tot nu toe iets opgeleverd?”
Davina schudde enkel haar hoofd, die ze vervolgens liet hangen.
“Dat is oké. Misschien staat er wel iets in wat je kan helpen. Esther was een hele sterke heks.” Probeerde Naylene haar enigszins gerust te stellen. Ze had nooit de gehele grimoires door kunnen lezen, ze had ze enkel een beetje door kunnen bladeren. Het kon best dat er iets in stond over het concentreren van magie.
“De spreuken zijn overweldigend.”
Naylene knikte, dat snapte ze maar al te goed. Dit jonge meisje had nog niet lang kunnen oefenen met haar magie. De bedreven magie die Esther had beoefend ging waarschijnlijk veel te ver. Net zoals de denkbeelden van de dame in kwestie, die net zo extreem konden worden genoemd als die van de coven die de kinderen had willen offeren.
“Daar kan ik me wat bij voorstellen. Ben je Franse spreuken gewend?” New Orleans stond bekend om Franse kolonisten die de stad betrokken hadden. Sommige heksen maakten gebruik van de Franse taal in hun spreuken. Naylene, die haar zoektocht naar magie was begonnen bij de Mikaelsons, had de Latijnse taal als basis.
Wederom knikte Davina. “Ik heb wel een beetje kennis van het Latijn, maar dit…” De manier waarop Davina sprak, maakte haar al wel duidelijk dat ze uitgeput was. “Is behoorlijk ingewikkeld.”
“Dat is het inderdaad. Als je wil kunnen we daar op een later moment wel over spreken. Vindt je het erg als ik je nog wat vragen stel?”
Davina keek opzij naar Marcel, die zachtjes even over haar schouder heen streek. Naylene vond het aandoenlijk om te zien. Een grote broer die zich ontfermde. Alsof hij haar wilde zeggen dat ze nergens op hoefde te antwoorden als ze dat niet wilde. Zo zat Naylene er ook in. Ze wilde niet dat het meisje zich ongemakkelijk voelde. Mocht ze op enig moment het idee kregen dat haar vragen dat wel deden, dan was ze wel de eerste die aan zou geven dat ze geen antwoord hoefde te geven.
“Wat is er met de Oudsten gebeurd?” Iedere Coven had één persoon of meerdere die boven iedereen stond. Naylene wist zeker dat zij hier achter hadden gezeten. Ze meende te hebben gelezen dat het ritueel enkel door hen kon worden voltooid. Wat in vele gevallen wel zo was.
“Vermoord.” Het was Marcel die sprak. Zijn gezicht was strak en de woorden kwamen met zoveel gif over zijn lippen heen dat Naylene haast wel zeker wist dat hij er iets mee te maken had.
“Dat is enigszins een voordeel.” Sprak Naylene haar woorden hard op. Er waren genoeg loopholes, zo was magie nou eenmaal. Het zou even duren voordat de Coven er voor kon zorgen dat Davina iets overkwam. In die tijd had zij door wanneer er magie werd gebruikt in de stad. In alle onzekerheid en angst, was dat zeker een lichtpuntje.
“En hun verdiende loon. Hoe sommige heksen zich opstellen is niet normaal. Alles voor macht. Tienermeisjes vermoorden.” Naylene schudde afkeurend met haar hoofd. Zelfs al zou de offering er voor zorgen dat de meisjes weer terug zouden komen, mocht dat nooit gebeuren. Ze had zelf ervaren hoe het was om dood te gaan en ondanks dat ze er zelf voor had gekozen was dat één van de meest duistere momenten van haar leven. Zoiets ging nooit meer weg. Een jonge heks mocht zoiets niet meemaken.
Naylene twijfelde er niet eens over dat wanneer ze nu verder zouden gaan met het ritueel, de voorouders wraak zouden nemen op Davina en haar waarschijnlijk niet eens het nieuwe leven zouden schenken, want wel beloofd werd in het ritueel. Daarom snapte ze ook maar al te goed dat Davina hier ver weg zat van alles.
“Mag ik ook wat vragen?” De stem van Davina klonk zo breekbaar, alsof alles wat zei verkeerd kon vallen.
Naylene knikte.
“Ik voelde de magie die jij gebruikte. Ik voelde het net toen je hier kwam, maar toch moest ik je binnen vragen. Dat hoeft alleen met vampiers.” Begon Davina te redeneren.
Naylene keek naar Marcel, die haar intens aankeek. Het was geen geheim dat hij met dezelfde gedachten rond had gelopen.
“Wat ben je?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe meer Naylene met Davina praatte, hoe meer Marcel zich besefte dat hij een fout had gemaakt. Hij had Naylene vanaf het begin in vertrouwen moeten nemen. Door hem had ze nu een schietschijf op haar rug en zou Klaus zoeken naar iedere mogelijkheid om zijn pijlen op haar af te vuren. Ze was nu hier, maar dat betekende niet dat ze hem had vergeven. Sterker nog, hij had het gevoel dat ze hem daar voor zou laten werken.
Bij het horen van Davina haar vraag klemde hij zijn lippen op elkaar. Ook hij was erg benieuwd naar het antwoord. Hij verwachtte dat Naylene niet zou antwoorden. Dat, wat haar geheim ook was, niet voor hun oren bestemd was. Maar Naylene glimlachte enkel en legde voorzichtig haar hand op Davina haar arm. ‘Dat lijkt me een eerlijke vraag.’
Marcel trok zijn wenkbrauwen op, wachtend op het verlossende antwoord.
‘Ik ben een heks én een vampier,’ zei Naylene, maar die woorden waren lang niet genoeg om hem of Davina te laten begrijpen wat dat precies betekende. Die mogelijkheid had Marcel namelijk ook al bedacht. Het was voor hem niet langer de vraag wat ze was, maar hoe het mogelijk was.
‘Maar als heksen vampier worden, dan verliezen ze hun krachten.’ Davina schudde haar hoofd en keek vragend naar Naylene. Marcel probeerde na te de denken over soortgelijke situaties, maar iedere heks had hem hetzelfde verteld. En er waren maar weinig heksen die er voor zouden kiezen om te veranderen in een vampier als dat zou betekenen dat ze hun magische connectie zouden moeten opgeven.
‘Toen ik een vampier werd, was er nog geen naam voor. Ik was anders dan andere heksen. Hun magie kwam van binnenuit, maar ik kon enkel magie uit anderen putten.’
‘Zoals een anker?’ vroeg Davina. ‘Je had iemand nodig omdat je niet genoeg kracht had? Of omdat de spreuk teveel energie kostte?’
Naylene schudde haar hoofd. ‘Niet helemaal. Probeer het tegenovergestelde in te denken van wat jij nu voelt. Mijn lichaam voelde leeg, incompleet. Maar op de momenten dat ik een magische object aanraakte, voelde ik pas wat ik miste. Ik kon die magie overnemen en voor een korte tijd gebruiken. Maar het was nooit van mij.’
Marcel probeerde te begrijpen wat Naylene hen vertelde. Ze was een heks geweest, vroeger. Voordat Linn haar had gevonden en had veranderd. Maar niet een heks zoals hij ze kende. Hij had hier nog nooit van gehoord. Al verklaarde dat nog steeds niet waarom ze hier nu voor hen zat met alle eigenschappen van een vampier, maar ook magie gebruikte.
Davina kneep in zijn hand. ‘Je had een bron van magie nodig om het daadwerkelijk te kunnen beoefenen. En het verdween na een korte tijd weer.’
Naylene knikte en Davina kwam overeind van het bed. ‘Vampiers zijn magisch.’
‘Wat bedoel je?’ vroeg Marcel.
‘Vampiers zijn gecreëerd door Esther. Ik heb de spreuk gelezen, of wat ik er van begreep. Ze bestaan door magie.’
Marcel snapte nog steeds niet waar Davina op doelde, maar Naylene leek onder de indruk te zijn van wat Davina zojuist gezegd had.
‘Je kunt magie beoefenen omdat je een vampier bent.’ Triomfantelijk draaide ze zich om naar Marcel. ‘Het bloed dat haar een vampier heeft gemaakt, haar hele bestaan zorgt ervoor dat ze een oneindige bron van magie heeft. Daarom voelde het zo anders dan de magie in de stad.’
‘Dus je bent een hybrid,’ concludeerde hij. ‘Zoals Klaus?’
‘Ja en nee,’ zei Naylene, maar de glans in haar ogen vertelde dat iets aan zijn opmerking erg grappig was. ‘Klaus zijn twee kanten bestaan simpelweg naast elkaar. Die van mij zijn… Vervlochten.’
‘En Linn weet het?’ vroeg hij, al ging hij daar eigenlijk wel vanuit. Er was een tweede vraag die hij wilde stellen, maar die hield hij nog voor zich.
Naylene had hem echter door. ‘Je wilt niet weten of Linn hiervan op de hoogte is. Je wilt weten in hoeverre de Mikaelsons dat zijn.’
Betrapt keek hij weg, maar zijn mondhoeken waren iets omhoog gekruld. Naylene bleef hem verbazen.
‘Het was Linn die me meenam naar de familie, nog voordat ik een vampier was. Ze hoopte dat zij mij konden helpen. Wat ze ook deden. Met name Finn en Kol.’
Hij had verwacht dat haar antwoord hem zou beangstigen, omdat het zou bevestigen dat Naylene hier was om de familie bij te staan. Maar vreemd genoeg voelde hij geen angst. Misschien omdat hij hoopte dat, tussen alles wat er was gebeurd, Naylene een manier had gevonden om haar eigen pad te bewandelen.
‘Naylene?’ vroeg Davina, die ondertussen naar het ronde raam was gelopen dat uitkeek op het plein voor de kerk. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en keek peinzend naar buiten. ‘Kun je nog steeds magie uit iets halen?’
Marcel zijn ogen schoten naar Naylene, die langzaam overeind kwam van de hutkoffer. ‘Als je me vraagt of ik wat van jouw magie over kan nemen, dan ja. Dat kan ik.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het waren geen vervlogen woorden geweest. Voor die avond had Elijah een tafel in één van de restaurants in de stad geregeld. In de hoop dat ze ook daadwerkelijk een rustige avond voor zichzelf kregen. Sinds het moment dat Linn een voet op de grond van New Orleans had gezet hadden ze die namelijk nog niet echt gehad. Niet om een goed gesprek met elkaar te voeren in ieder geval. De momenten die Elijah misschien nog wel het meeste miste als Linn niet bij zijn zijde was. Een nostalgisch gevoel trok vaak genoeg door zijn lichaam heen als hij dacht aan de momenten dat ze samen in het donker hadden gelopen, terwijl ze verhalen hadden gedeeld.
De schemering was al ingezet op het moment dat Elijah, Linn op was komen halen bij haar hotel. Ze was prachtig gekleed zoals altijd, waar hij haar ook de complimenten voor had gegeven.
Ondertussen was het tweetal al enige tijd in het restaurant. De duisternis was als een deken over New Orleans heen gevallen en zorgde er voor dat de kaarsen die aan waren gestoken beter uitkwamen.
“Ik kan je niet beschrijven hoe dankbaar ik ben dat je hier naar toe bent gekomen.” Toen Elijah haar op was komen zoeken in Maine, had ze geen moment getwijfeld. Binnen enkele dagen was ze hier geweest.
“Natuurlijk. Dit is een van de weinige keren dat je iets van mij hebt gevraagd.” De stem van Linn was een fluistering. Elijah kon aan haar zien dat ze woorden meende, haar gedachten zaten echter verder weg dan dat.
Elijah legde zijn hand op de tafel. Als vanzelfsprekend leek Linn zijn boodschap te weten, ook zij liet haar hand op de tafel rusten. Vederlicht liet Elijah zijn vingers over de arm van Linn heen gaan.
“Waar denk je aan?” Het was duidelijk dat er van alles door haar hoofd heen ging. Er was ook veel om te overwegen. De hele wereld zoals zij het kenden was anders aan het worden. Voor Elijah ook. Klaus die vader zou worden. Diep van binnen hoopte hij dat het de verandering was die zijn jongere broer nodig had.
“Alles…” Verzuchtte Linn.
Elijah pakte zijn glas champagne met zijn vrije hand en nam er een slok van. “Neem me mee in je gedachten.”
Linn nam zijn voorbeeld over en nam ook een slok van het drankje. Ze keek Elijah aan. Haar bruine ogen stonden dan wel rustig, maar hij kon er ook genoeg vragen in zien. Vragen die hij voor haar wilde wegnemen. Wetende dat hij ze waarschijnlijk ook niet allemaal weg kon nemen. Lang geleden was hij er al achter gekomen dat het daar niet altijd om ging.
“Ik heb vanmorgen met Naylene gesproken.”
Elijah knikte, alles was de verkeerde kant op gelopen na het feest. Het was uiteraard nooit de bedoeling geweest dat Klaus haar aan had gevallen.
“Ik snap dat de gebeurtenissen na het feest alles behalve prettig voor haar waren. Ik kan Niklaus zijn daden niet goed praten, maar ik snap waarom hij reageerde op de manier waarop hij deed.”
Linn schudde haar hoofd. “Daar gaat het niet om. Naylene komt er wel overheen.”
Er was genoeg wat Elijah in kon vullen, maar hij wist echter ook dat Linn sommige dingen zelf moest vertellen. Toch zag Elijah het gevaar wel. Als Naylene niet langer in New Orleans wilde zijn, voor welke reden dan ook, zou Linn haar volgen. Dan zouden ze beiden verdwijnen.
Linn pakte zijn hand vast, waardoor Elijah zijn ogen iets bij elkaar kneep. Hij was benieuwd wat ze te vertellen had, maar ergens was hij ook angstig voor welke kant dit op zou gaan.
“Ik heb een hele fijne nacht gehad en deze ochtend was geweldig…”
Aan de herinnering aan hun nacht samen krulden zijn mondhoeken voor enkele seconden zich naar boven. Het trok echter al snel bij omdat hij zich leek te beseffen dat Linn meer wilde vertellen dan dat.
“Het is meer dan dat.”
“Het is altijd meer geweest dan dat.” Fluisterde Elijah terug. Natuurlijk was het meer dan enkele avonden met elkaar. Er hing liefde tussen hen beiden. Een liefde die amper in woorden samen te vatten was.
“Daar heb je met Naylene over gesproken?” Vroeg Elijah nieuwsgierig. In zijn hoofd voegde hij het argwaan er aan toe. Alsof Naylene ooit een goede partner had weten te kiezen. Hij was altijd onder de indruk geweest van de intelligentie van de vrouw, toch was dit niet haar plaats om zich mee te bemoeien.
“Kort.” Bevestigde Linn.
“Je bent bang om er over te spreken.” Concludeerde Elijah. Hij kantelde zijn gezicht iets zodat hij haar goed aan kon kijken.
“We kunnen alles bespreken Linn. Zo zijn we altijd geweest.”
Elijah pakte Linn haar hand nu vast en gaf er een kneepje in. “Vertel me wat je dwars zit. We kunnen dit samen oplossen.”
Linn hield zijn hand wat steviger vast. Hun blikken waren zin in elkaar verweven dat ze de komende tijd geen oogcontact meer zouden verliezen. “Waar gaat dit naar toe? Wij?”
Het was een vraag die Elijah niet had verwacht, maar al honderden jaren over na had gedacht. Iedere keer als hij Linn bij zich had gehad, had hij zich een ander persoon gevoeld. Completer. Daarentegen was het bij het afscheid zo dat hij het gevoel had dat ze een stukje van hem mee had genomen.
“Je weet dat ik niets liever wil dan nooit meer afscheid van elkaar nemen.” Hoe vaak hij die woorden al niet naar Linn had willen schreeuwen. Haar had willen smeken om toch te blijven. Hun beiden levens waren daar niet op ingericht waren.
“Maar ik moet ook eerlijk tegen je zijn. De komende tijd zal er veel draaien om de baby.” Elijah had één doel voor ogen en dat was dit kind beschermen tegen alles wat hij of zij tegen zou komen. Geboren worden in een familie als de hunne had zijn voordelen, maar bracht ook honderden vijanden met zich mee. Zelfs als Hayley het kind gezond op de wereld zou brengen, waren er dan nog genoeg hordes te overbruggen.
“Ik zal niet zomaar met je mee kunnen als je besluit dat New Orleans niet de plaats voor jou is. Hoe graag ik ook zou willen dat ik kon zeggen dat jij de enige plaats bent die ik nodig heb. De wereld ziet er nu anders uit dan dat.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Je neemt aan dat ik weg zou willen uit New Orleans,’ fluisterde Linn. Met haar vrije hand draaide ze haar champagneglas tussen haar vingers, haar ogen gericht op de bubbels die naar boven vlogen in plaats van op Elijah. ‘Je neemt het aan omdat dat altijd zo gaat: één van ons gaat altijd weg.’
Linn had er niet aan willen denken, maar door haar gesprek met Naylene waren haar gedachten nergens anders mee bezig geweest. Schilderde ze samen met Elijah een mooier plaatje dan dat het in werkelijkheid was? Hadden ze wel degelijk een relatie, of was het een schouwspel dat ze opvoerden op de momenten dat ze bij elkaar waren? Daarbij waren ook nog eens de woorden van Hailey gekomen, over hoe gebroken Elijah was geweest, iedere keer als Linn hem achter had gelaten.
Zelf was ze alle momenten nagegaan, hoe zij zich had gevoeld. Teleurgesteld, verdrietig, bang voor zijn leven en voor dat van haar. Zelfs al hadden ze elkaar hun hart beloofd, het afscheid was altijd zwaar gevallen. En afscheid was hetgeen wat ze dit keer wilde vermijden.
‘We weten allebei dat onze levens er niet op zijn ingericht. Nog niet.’ Elijah zette zijn glas aan de kant en vouwde zijn andere hand ook om die van haar. ‘En ik zou het alles behalve prettig vinden als je hier zou blijven zonder dat je de gehele waarheid zou weten. Je verdient het om de mogelijkheid te hebben om hier weg te gaan wanneer je wil.’
‘Ik wil hier niet weg.’ Het kwam er scherper uit dan dat ze had bedoeld.
‘En ik zou het verschrikkelijk vinden om je te zien vertrekken,’ verzekerde hij haar. ‘Maar je moet wel de mogelijkheid hebben.’
‘En als ik die mogelijkheid niet wil?’ Ze draaide haar gezicht weer bij en keek hem aan. Hun avond en ochtend samen was perfect geweest en vanzelfsprekend verlangde ze naar een herhaling daarvan, maar dat was niet het enige wat ze wilde. Ze wilde aan zijn zijde staan, aan zijn zijde vechten als het moest. Hij had haar niet voor niets gevraagd om naar New Orleans te komen. Waarom had hij dat, als hij er niet vanuit was gegaan dat ze tot het einde zou blijven?
Hij kneep in haar hand. ‘Wat is het dat je echt wil zeggen?’ Ze was hem dankbaar voor zijn kalmte, maar iets in haar werd er achterdochtig door. Was dit gesprek niet moeilijk voor hem? Had hij hier nooit over nagedacht? Ze wilde hem hiervoor zien vechten, besefte ze nu. Meer dan dat hij deed.
‘Ik wil niet wachten op het onvermijdelijke einde. Niet nog een keer.’ Ze slikte de brok in haar keel weg. Het was een gewoonte geworden om elkaar op te zoeken voor een bepaalde tijd, maar het was ook een gewoonte geworden om weer te vertrekken. Wat voor reden er ook was geweest, wat er ook had gespeeld, ze hadden elkaar altijd laten gaan. En ondanks dat ze de zekerheid hadden gehad dat ze elkaar wel weer zouden vinden, was het niet iets wat ze de komende tijd wilde voortzetten.
Vol bezorging keek hij haar aan. Hij schoof zijn stoel iets dichterbij. ‘Niemand zegt dat dit hoeft te eindigen.’
‘Alleen is dat niet het geval,’ zei ze zacht, waarna ze haar ogen neersloeg. ‘Je zei het net zelf. Je nam al aan dat er een moment zal komen waarop ik hier niet langer meer wil zijn.’
‘Omdat ik je niets wil verplichten.’
Linn schudde haar hoofd. Als Naylene echt had gewild dat ze dit gesprek zouden voeren, wist Linn niet of ze blij was dat ze haar advies had opgevolgd. Ze had liever gekeuveld over onbelangrijke zaken terwijl ze elkaar verlangend aan hadden gekeken.
‘Ik ben hier omdat ik van je houd, Elijah. En liefde kent geen verplichtingen.’ Tenminste, niet voor haar. In hun gehele bestaan had hij zo weinig van haar gevraagd. Juist daarom had ze hem zonder twijfeling opgezocht. Naylene was haar gevolgd omdat ze had geweten hoeveel Elijah voor haar betekende, hoeveel ze van hem hield. En ze was niet van plan om te vertrekken, wat er ook zou spelen.
Linn keek op bij het horen van zijn zachte gelach, verbaasd dat ze het überhaupt hoorde. Ze fronste toen hij haar hand omhoog bracht, zodat hij haar een kus kon geven.
‘Je realiseert je toch wel dat we allebei hetzelfde willen?’ vroeg hij haar. ‘Ik wil geen afscheid nemen en jij wil niet vertrekken.’
Een stem in haar hoofd, die verdacht veel leek op die van Naylene, liet haar bijna zeggen dat ze niet he gevoel had dat hij daadwerkelijk wilde dat ze bleef, maar ze duwde de stem weg en knikte. Ze met haar hoofd tegen haar hand. ‘Je hebt gelijk. Ik wilde gewoon…’
Wat had ze eigenlijk gewild? Dat hij een ring uit de binnenzak van zijn colbert had gehaald en haar hier ter plekken ten huwelijk had gevraagd? Dat hij haar had gesmeekt om te blijven? Natuurlijk waardeerde hij haar aanwezigheid hier. Misschien had hij enkel gehoopt dat zij hem zou verzekeren dat ze niet weg zou gaan.
Linn pakte haar glas en werkte het laatste beetje naar achteren. ‘Ik denk dat we meer champagne nodig hebben.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vol nieuwe inzichten had Naylene de kerk verlaten. Ze had Davina beloofd om vaker langs te komen, haar te helpen zoeken in de Grimoires en iets van haar eigen kennis over te dragen aan het jonge meisje. Daarnaast had ze afgesproken dat ze haar magie tot die tijd gewoon kon gebruiken. Een vrijheid waar Naylene naar gesnakt had.
Marcel had op hetzelfde moment de kerk verlaten, hij had een stuk meegelopen met Naylene in de goede richting. Toch had ze hem aangegeven dat ze de laatste stuk van haar reis alleen te willen doen. Ze had hem er echter van verzekerd dat ze nog niet klaar was geweest om hem te vergeven voor hetgeen wat er was gebeurd. Ze begreep het misschien, dat betekende niet dat hij haar niet vanaf het eerste moment had kunnen vertrouwen. Iets in de blik die ze terug had gekregen had haar verzekerd dat hij ook nog lang niet klaar was om op te geven.
Eenmaal in het hotel aangekomen had Naylene naar pen en papier gegrepen. Ondanks dat de wereld bestond uit ingewikkelde technologie en ze Michael met één berichtje op de hoogte kon stellen, vond ze het prettig om terug te grijpen naar oude middelen. Ze wist dat Michael dat ook op prijs stelde. Ze had van de week zelfs al van hem te horen gekregen dat hij niet had begrepen waarom hij in een lange tijd geen brief meer van haar had gekregen.
Het laatste wat Naylene had willen doen was haar magie de stad in gooien. Er was haar immers gevraagd dat niet te doen. Nu Davina én Marcel van haar wisten, hield haar niets meer tegen om haar magie te gebruiken. Zelfs voor kleine dingetjes als dit.
Naylene was op de hoek van haar balkon gaan zitten. De eerste dag had ze die al zo goed afgeschermd dat mensen haar niet zouden zien. Het vuur wat zou ontstaan zou dan ook onopgemerkt blijven.
Er waren al meerdere voorbijgangers geweest die even iets van Naylene haar aandacht hadden getrokken. Van toeristen die lachend langs hadden gelopen, totdat aan een paar straatkatten die met elkaar in gevecht waren verwikkeld. Het was echter het stel dat de meeste van haar aandacht trok.
“Linn.” De zachte stem van Elijah was voor Naylene al lang geen geheim meer. In een menigte zou ze hem er zelfs tussenuit kunnen pikken.
Even was Naylene aan het balen omdat ze ook spreuken had moeten maken die het geluid uit zouden sluiten. Ze wist echter ook dat ze beter na kon denken met het geroesemoes van de stad op de achtergrond.
“Ik houd ook van jou.”
Naylene moest bijna haar best doen om niet met haar ogen te rollen. Zeker toen ze nog geen moment later hoorde hoe de twee aan het zoenen waren. Meteen deed ze haar best om alle geluiden uit te bannen. Gelukkig had ze daar jaren lang ervaring mee. Als vampier was alles horen soms echt een vloek. Ze had zich dan al snel aangeleerd dat ze zich op één dingen moest hyperfocussen. Dat bande de rest vaak uit.
De brief werd dan ook ineens heel erg interessant. Ze las de woorden die Michael vertelden wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Het feest was uiteraard één van de dingen waar ze het meeste over had geschreven. Bewust had ze weggelaten dat Klaus haar aan had gevallen. Dan zou ze over enkele minuten nog een bezorgd telefoontje van Michael of Edyn krijgen. Dat terwijl ze zichzelf prima kon redden. Zelfs tegen over Klaus Mikaelson.
Verder had Naylene kort beschreven dat er niets was veranderd tussen Linn en Elijah. Dat hadden ze daarnet wel bewezen. Naylene wist zeker dat ze dat de rest van de avond naar elkaar wilden doen.
Ook Marcel had ze voor nu buiten de brief gehouden. Het waren dingen waar ze Michael niet mee lastig wilde vallen. Nog niet. Ze wist niet eens wat er precies gaande was. Ondanks dat ze Davina wilde helpen, wist ze niet of ze Marcel als bondgenoot wilde en daarmee de familie tegen zich wilde hebben.
“Touve mon se kavo.” Ze dacht aan Michael die zich ergens buiten Los Angeles bevond samen met Edyn. Waarschijnlijk genietend van een heerlijke avond bij een kampvuur met s’mores die Edyn had gemaakt.
Op het moment dat de brief in vlammen op ging, vloog de deur met een klap open.
“Naylene!” Bulderde er verschrokken door de kamer.
Van schrik leek Naylene haar magie voor even een eigen leven te leiden. Eén van de stoelpoten vatte vlam. Naylene had haar magie inmiddels zo goed onder controle dat ze de vlammen binnen enkele seconden kon laten verdwijnen en de stoel kon herstellen. Het was alsof er nooit wat was gebeurd.
“Jezus Linn! Heb je niet gehoord van kloppen?!” Naylene wist zeker dat ze niets aan de deur had gehoord. Ze had veel uitgebannen maar dat had ze zeker moeten horen.
Linn leek niet onder de indruk te zijn van Naylene haar terechtwijzing. Ze was verder richting het balkon gelopen en stond met haar armen in de zij bij de klapdeuren.
“Je weet dat magie gebruiken nu geen goed idee is Naylene. We hebben het afgesproken, ik snap dat het moeilijk is. Maar om je mantel te laten voor één brief aan Michael?”
Naylene raakte een beetje geïrriteerd. Misschien door het gebrek aan magie de laatste tijd. Maar vooral door het feit dat sinds ze hier was, iedereen leek te willen bepalen wat ze wel en niet kon doen.
“Ik kan zelf heel goed de overweging maken wat ik wel en niet kan doen, Linn.” Het kwam er venijniger uit dan ze had bedoeld.
“Ben je vergeten dat Marcel precies weet wanneer iemand magie gebruikt. Aangezien het laatste wat hij heeft gedaan, er voor heeft gezorgd dat Klaus nu een grote schietschijf op jouw rug heeft getekend, lijkt het mij niet verstandig om één van hen beiden uit te lokken.”
Naylene kwam overeind, omdat ze zich nu een klein kind voelde dat verder en verder een hoekje in kroop. Dat was ze niet en zo wilde ze ook niet behandeld worden. Linn had vast haar redenen, maar ze wilde dat haar vriendin wist dat ze nog steeds dezelfde als altijd tegenover zich had. Dat was niet veranderd omdat ze nu weer bij de Mikaelsons in de buurt waren. Vroeger misschien, maar nu wist ze hoe voor zichzelf op moest komen.
“Misschien weet ik wel precies hoe Marcel er achter komt dat er magie wordt gebruikt.”
De ogen van Linn werden groter.
“Je weet het?”
Naylene knikte enkel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De champagne had Linn haar gedachten ver naar achteren kunnen drukken. En ondanks dat ze van de avond had genoten, voelde het toch vreemd of afscheid te nemen van Elijah voor de deur van haar hotelkamer. Ze was blij om te horen dat hij van haar hield, al was dat niet hetgeen waar ze ooit aan had getwijfeld. Het was alles er omheen, inclusief het mislukte gesprek dat ze samen hadden gevoerd.
Linn had er over willen beginnen zodra Elijah buiten gehoor-afstand zou zijn, maar ze was zo geschrokken van Naylene en haar magie dat ze het volledig was vergeten. Het enige waar ze nu aan kon denken, was het gevaar dat Naylene over haarzelf afriep. Naylene zelf leek daar een stuk minder over in te zitten.
‘Hoe kan je dat nou weten?’ vroeg Linn verward. Ze wist dat Naylene Marcel op had willen zoeken en hem duidelijk had willen maken dat ze het niet waardeerde hoe hij met haar om was gegaan, maar Linn zag niet in hoe gerelateerd was aan Marcel zijn geheime manier om de heksen in de gaten te houden.
‘Hij heeft het me verteld.’
‘En jij neemt dat zomaar aan? Nadat hij je gebruikte als een schild voor Klaus zijn woede?’ Marcel had haar bedrogen. Hij had geweten dat Naylene de schuld zou krijgen, omdat zij degene was die aan zijn zijde had gestaan. Hij had haar opzettelijk gebruikt en nu geloofde Naylene alles wat hij haar vertelde? Linn schudde haar hoofd. Haar beste vriendin zou beter moeten weten dan dat.
‘Ik heb geen reden om hem hierin te wantrouwen.’ Naylene haalde haar schouders op. ‘En ik zou geen magie gebruiken als ik er niet zeker van zou zijn dat het veilig is.’
Linn rolde met haar ogen. Ze sloeg de balkondeuren open en bekeek de drukke straten van New Orleans. Elijah liep wellicht nog tussen de menigte, maar ze kon haar woorden niet langer voor zich houden. ‘Natuurlijk moet je hem wel wantrouwen. Hij is een man. Ze kunnen zichzelf niet eens vertrouwen, of hun gevoelens. En ze trekken iedereen daar in mee en doen iedereen daarmee pijn.’
‘Ik ga een wilde gok doen en zeggen dat we het niet langer over Marcel hebben.’
‘Natuurlijk niet!’ Linn draaide zich naar haar om en legde haar handen tegen haar hoofd. Ze zou met gemak uit kunnen halen naar Naylene, omdat zij degene was die haar aan had gemoedigd om het gesprek aan te gaan. Linn wist echter ook dat haar gevoelens niet te wijten waren aan Naylene, maar aan degene die haar zojuist af had gezet.
Naylene knikte. ‘Ik had al zo’n vermoeden toen je hier niet zoenend de kamer binnenviel.’
‘Alsof ik dat zou doen!’
Ze kreeg een duidelijke blik terug en Linn zuchtte geïrriteerd. Ze legde haar hand tegen de muur voor steun en trapte haar hakken uit. ‘Als je zo gaat doen, ga ik naar mijn kamer.’
‘Ik zou een stuk aardgier voor je zijn als je mijn beslissingen vertrouwt, in plaats van me terecht te wijzen.’
Weer plaatste Linn haar handen tegen haar hoofd. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde rustig na te denken over de afgelopen paar uur. Ze wist dat Naylene gelijk had. Natuurlijk moest ze haar vertrouwen, maar het laatste wat Linn wilde, was een herhaling van de vorige avond. En dat, in combinatie met haar diner en wat ze zojuist had gezien, was het moeilijk om haar gevoelens onder controle te krijgen.
Langzaam ademde ze uit en ze opende haar ogen. ‘Het spijt me. Ik wil gewoon niet dat er iets met je gebeurt. Maar je hebt gelijk. Die inschatting kan je zelf maken.’
Naylene knikte kort. ‘Dankjewel.’ Ze klopte op de plek naast haar. ‘Vertel me nu maar hoe en waarom ik Elijah iets aan moet doen.’
Ondanks alles ontsnapte er een lach over Linn haar lippen. Ze wilde niet dat Naylene achter hem aan zou gaan. En ze zou hem ook helemaal niet kunnen doden, maar dat betekende niet dat ze geen schade aan zou kunnen brengen. Dat was echter ook niet wat ze wilde.
‘We hoeven er niet over te praten,’ mompelde Linn. ‘En je hoeft hem ook niets aan te doen. Het is gewoon stom.’
‘Linn.’ Naylene kwam overeind en nam haar handen vast, zodat ze haar mee kon nemen naar de bank en ze daar samen op konden zitten. ‘Je bent verschrikkelijk als je aangeschoten bent.’
‘Zo aangeschoten ben ik niet,’ protesteerde ze, al wist hoe ook wel hoe dom het klonk. Ze pakte een kussen en sloeg haar armen er stevig omheen. Ook haar benen trok ze op de bank, zodat ze die op Naylene haar schoot kon leggen.
Ondertussen wachtte Naylene geduldig totdat Linn haar verhaal zou beginnen. Linn wist echter niet goed wat ze moest vertellen. Dat ze had geprobeerd om haar advies op te volgen, maar dat het nergens op uit had gedraaid? Dat ze had geweten dat ze beter haar mond had kunnen houden? Het maakte haar verdrietiger dan ze toe wilde geven.
‘Het is gewoon stom,’ begon ze, terwijl ze frunnikte aan het kussen dat ze vast had gepakt. ‘Ik wilde proberen om er over te praten, zoals je vanochtend zei, maar het liep echt nergens op uit? Het ene moment zegt hij dat hij niets liever wil dan nooit meer afscheid te nemen, vervolgens zegt hij dat als ik hier ooit weg zou willen, hij niet met me mee kan?’ Het klonk nog verwarrender dan een paar uur geleden. ‘Wat betekent dat ook?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld