Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Contemplating Love

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ova stopte haar telefoon weer weg zonder op haar vader, Owan te reageren. Hoe gaat ze hem nou uitleggen dat ze geen idee heeft hoe ze hem weer kan contacten? Langzaam zou ze haar weg naar de auto weer vervolgen totdat ze in de verte iemand ziet staan die haar verdacht veel aan Jace liet denken. Wacht.. dat was hij ook. Net voordat ze besloot om toch haar moed bij elkaar te rapen en naar hem toe te lopen aanschouwt ze de situatie met de andere mannen om hem heen. "Ooh" schrikt ze. Een hand schiet naar haar mond toe. Dat zou dan wellicht zijn broer moeten zijn? Wanneer hij een rake vuistslag op zijn gezicht krijgt en de mannen hem verlaten, versnelt Ova haar pas. "Jace..." zegt ze zachtjes terwijl ze dichterbij komt. Uit haar tas haalt ze zakdoekjes en houd die tegen zijn neus. Bezorgd ontfermt ze zich over hem en kijkt ze nog snel om hen heen, om zeker te zijn dat de groepje jongens die net Jace in deze toestand achter hebben gelaten niet plotseling terugkeren. "We... we moeten de politie bellen.." stelt ze zenuwachtig voor. Hoe blij ze ook zou zijn als ze geweten had dat ze hem vandaag weer zou zien, had ze nooit gehoopt dat het in deze toestand zou zijn.. Misschien had ze dan wellicht liever gehad dat ze hem nooit meer had gezien als dat had betekend dat het goed met hem zou gaan, maar dat lag natuurlijk niet aan Ova. Het zakdoekje die ze tegen zijn neus aanhoud om het bloed te stoppen verwisseld ze met een nieuwe aangezien hij al helemaal onder het bloed zit. "Misschien moet die snee wel gehecht worden... kom, ik neem je mee naar het ziekenhuis.. dan kunnen we meteen vertellen wat er gebeurd is." Vol medeleven en oprechte empathie kijkt ze hem aan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"We moeten helemaal niks, Ova." Het waren de enige woorden die hij haar kil had gegund na de bezorgdheid die ze hem had gegeven. Zonder schaamte hield hij haar hand met de zakdoek bij hem vandaan, en veegde hij zelf het resterende bloed weg met zijn arm. Jace was er van op de hoogte dat hij er slecht uitzag, dat er nog bloed onder zijn neus te vinden was. Dat was echter het allerlaatste dat Jace schelen kon. "Het stelt allemaal niets voor, er is niks aan de hand," zuchtte hij, de irritatie hoorbaar in zijn stem.
"De politie bellen?" lachte hij met afgunst in zijn stem. "Wie denk je wel niet dat je bent? Ik weet dat in jouw leven alles vanzelf gaat, maar dat is echt niet bij iedereen zo." Jace was kwaad. Furieus. Niet op Ova, maar op alles wat hem de laatste tijd overkwam. Diep vanbinnen besefte hij dat ze er niets mee te maken had, dat Jace geen recht had om haar zo te behandelen. Hij kon echter geen dankbaarheid opbrengen. Niks dan haat en kwaadheid.
"Stop met je te bemoeien met mijn leven. Ik moet doet oplossen. Laat me gewoon allemaal fucking met rust. Jullie verwachten teveel van mij," ratelde Jace. Hij was in alle staten en wist niet wat te voelen. Zijn gevoelens van kwaadheid en vijandigheid verdwenen echter als sneeuw voor de zon toen hij Ova’s geschrokken ogen kon waarnemen. Hij had het verpest. Hij had iemand die goed voor hem was weggeduwd en hij zou er niets meer aan kunnen doen om haar vergiffenis te verdienen.
"Nee, nee, nee." Zijn hoofd liet hij even in zijn handen rusten uit frustratie en schaamte voor zijn eigen gedrag. Met een blik van berouw had hij Ova’s ogen gezocht en met zijn handen zocht hij naar haar bovenarmen, die hij vervolgens voorzichtig beetnam. Hoe gebroken en slecht hij er ook uitzag, het kon Jace niet meer baten.
"Het spijt me, het spijt me, het spijt me," verontschuldigde hij zich. Naarmate hij die woorden uitsprak, werd zijn stem alsmaar zachter en zachter. Er was niets anders dat hij nog kon doen buiten haar simpelweg vast nemen, haar dicht bij hem in zijn armen te sluiten en haar niet meer los te laten. Zijn egoïsme deed hem niet eens nadenken over of dat wel was wat ze wou.

“Ik ben een idioot. Een klootzak. Ik verpest alles.”

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Plots voelde ze een diepe steek in haar borstkast, zo’n reactie had ze nooit van hem verwacht. Sinds de ontmoeting van enkele dagen geleden had ze geen negatief woord over jace kunnen zeggen. Ze voelde haar ogen waterig worden na zijn opmerking over haar leven. Een stap terug nam ze ook uit verdediging voor haarzelf. “Maar.. ik…” mompelt ze gekwetst. “Sorry..” ze struikelt geschrokken over haar woorden. Toen hij zich verontschuldigde durfde ze hem niet aan te kijken omdat de tranen nog vers in haar ogen stonden. Toch wist ze ergens een logische beredenering te vormen voor zijn reactie. Hij was eigenlijk te vergelijken met een straathondje die heel slecht door alles en iedereen was behandeld en in feite geen slecht persoon was maar gewoon wat schuw kon reageren. Ze slikt haar tranen weg en kijkt hem voorzichtig weer aan. Toen hij haar bovenarm aanraakte gaf haar lichaam een geschrokken reactie. Maar wanneer hij haar vast houd doet ze bij hem het zelfde. Ze geeft hem een stevige omhelzing. “Het is oke” zegt ze zachtjes en gemeend. Ze aait voorzichtig over zijn rug. “Ik kwam misschien ook wat te dichtbij.. misschien had ik me niet zo snel moeten mengen” Ze laat hem nog niet los. Voor nu heeft ze hem goed vast en gaat ze nergens heen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Nee, het is niet oké en doe alsjeblieft niet alsof iets hiervan jouw schuld is. Je hebt niks fout gedaan," vertelde Jace gemeend. Vervolgens verloste haar uit zijn greep. Met zijn handen had hij de weg gevonden naar haar klammige wangen, plakkerig van de tranen die haar ogen waren ontsnapt. Tranen die door hem, de klootzak die hij was, hadden gevloeid. Zorgzaam had hij de resterende tranen die nog onder haar ogen hingen weggeveegd met zijn duimen, op een synchrone wijze. Jace voelde zich schuldig. Als één of andere barbaar zonder hart had hij haar aangepakt, haar met de grond gelijk gemaakt alsof zij de boosdoener was. Hij durfde amper naar zijn reflectie in het raam naast hem te kijken, wetende dat hij zichzelf niet was. Bedolven onder zijn eigen bloed, gecombineerd met tranen en zweet. Wallen die zich onder zijn ogen hadden gevormd om wille van het slaapgebrek van de afgelopen tijd. Zijn hand had hij nog gebruikt om enkele plukjes haar die uit haar hoge paardenstaart waren ontsnapt, achter haar oor te strijken. Nadien had een flauwe glimlach zich op zijn gelaat gevormd.
"Ik wist al dat ik niet goed was met vrouwen, maar ik wist niet dat ik ertoe in staat was om een hart te breken na amper vier dagen," bedacht hij zich luidop. Meerdere harten had Jace gebroken, evenals dat zijn eigen hart meermaals gebroken was geweest. Bovendien was hij op de hoogte van zijn kort lontje en het feit dat hij liefst niemand om zich heen had na een conflictueus moment. Desalniettemin had hij gedacht zichzelf nooit te verliezen op die manier bij een vrouw. Het kostte hem zelfs moeite om van haar af te blijven, haar niet ook nog fysiek pijn te doen.
"Voor je me haat en me nooit meer wil zien, wil ik je ergens mee naartoe nemen. En ik tolereer geen nee," zei Jace, waarna hij haar hand hand vastnam en haar meetrok om de route die hij van plan was te doen, verder te zetten. Jace zou haar meenemen naar Josephs huis, waar hij haar zijn tweede grote passie kon tonen. De oldtimer van zijn moeder. Ook Joseph zou ze er wellicht ontmoeten, gezien hij het al te graag met Jace te doen had, maar dat was geen van de zaken waar Jace zich druk over maakte. Ook die oude man was belangrijk voor hem, desondanks hij hem geen onderdak kon bieden. Zijn auto mocht er staan, en dat was al heel wat. "Vertel alsjeblieft niemand hierover. Het is de enige plek waar niemand me weet te vinden."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Met een korte glimlach keek ze hem aan, verdrietig was ze nog steeds wel maar al stukken minder dan enkele momenten geleden. Terwijl hij haar tranen weg veegt neemt ze zijn gezicht weer in haar op. Ze kan niet zeggen dat er niks veranderd was door dit moment, een paar minuten geleden was ze zelfs ook kort bang voor hem. "Het is echt oké, Jace.." fluisterde ze weer voorzichtig. Ova had eigenlijk nog nooit zo iemand tegen haar zien uit flippen, dit was voor het eerst. Wel had ze bij haar vader op het kantoor wel vaker een boze klant zien flippen waarnaar hij afgevoerd werd door de beveiliging. De angst die Ova toen voelde was het zelfde, alleen was er dit keer geen beveiliging die haar hielp. "Je bent wel goed met mij... Ik ehm.. heb de afgelopen dagen alleen aan je moeten denken.." ze twijfelde om het te zeggen na wat er gebeurd was, maar toch won haar hart de stijd van haar hoofd in deze. Toen hij haar mee trok wilde ze eerst tegenstribbelen maar hij had duidelijk gemaakt dat hij geen nee tolereerde, dus dat liet ze verstandig toch maar even zitten.
Ze liet zich mee trekken en hield zijn hand stevig vast. "Tuurlijk vertel ik niemand erover.." zei ze serieus. "Waar gaan we heen dan?" Een beetje buiten adem was ze van zijn tempo geraakt, bovendien had ze voor deze emotionele rollercoaster ook een sportsessie achter de rug, dus moe is ze zeker. Ze knijpt even in zijn hand. 'Jace.." mompelde ze zacht. Als we aankomen bij een schattig klein huisje met een aangebouwde garage, opende hij de garage deur waarna ze nieuwsgierig naar hem keek. "Woon je hier?" vroeg ze voorzichtig. Echt bang voor hem is ze niet, maar bang voor een uitspatting van de versie die ze nog niet van hem kende, dat wel. Een beetje ongemakkelijk wiegt ze op haar plek en ze werpt haar blik naar haar voeten. De Ova die ze bij hem kon zijn is er even niet meer, hij maakte haar nu verlegen op een totaal andere manier. Bang om iets verkeerd te doen. Het ergste van alles vond ze dat hij haar beschreef als alle andere gedaan hebben en zouden doen, het verwende nest. Ze had gehoopt dat hij haar nooit zo gezien zou hebben. Terwijl ze daar zo stond was ze met zichzelf in strijd. Ze wilde heel hard wegrennen en huilen maar tegelijkertijd hem ook in de armen vliegen en hem dicht bij houden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een flauwe glimlach wist ook deze keer Jaces gelaat te kleuren. Het deed hem goed hoe ze dacht dat hij goed voor haar was. Dat ze hem niet evenaarde met het kwaad. De donkere kant. Desalniettemin wist hijzelf beter wie hij was dan wie dan ook, waar hij vandaan kwam, in welk milieu hij leefde. Ondanks Jace heel weinig over haar wist, gezien Ova haar eigen achtergrond merendeels voor zichzelf had gehouden, wist hij dat haar leven er anders uitzag. Rooskleuriger. Beter, zonder hem. "Ik ben niet goed voor je, Ova. Dat besef je je nu misschien nog niet, maar dat komt nog wel. Maar tot die tijd ga ik blij zijn met de aanwezigheid die ik van je krijg," zei hij, vastberaden. Hij wàs blij, dat Ova weer op zijn pad was gekomen, dat ze hem had gevonden en hem zonder aarzeling tegemoet kwam. Toch was dat gevoel dubbel. Het was egoïstisch van hem om haar in zijn leven te betrekken. Te gevaarlijk.
"De belangrijkste plek uit mijn leven," was zijn antwoord geweest. Naarmate hij de route, die hij inmiddels uit zijn hoofd kende, deed vorderen, kwam Josephs huis in zicht, evenals de aangebouwde garage waar Jaces auto al jaren stond te vertoeven. Hij lachte zacht en kort bij Ova's vraag. Hij zou niets liever dan er wonen. Uiteindelijk wist hij dat Derek en zijn vader erachter zouden komen en Joseph zich in een gevaarlijke positie zou bevinden. Uit dankbaarheid kon Jace het hem niet aandoen, hoe vaak Joseph hem al een plekje had aangeboden.
"Ik wou dat ik hier woonde," begon Jace te vertellen. "Toen mijn moeder nog leefde, woonden we in dat huis daar," vertelde hij terwijl hij naar het relatief grote huis, rechts van Josephs huis wees. "Toen ze uiteindelijk overleden was, heeft mijn vader het huis verkocht omdat hij er niet meer wou wonen en een kleiner huis gekocht, gezien ons gezin een stukje was uitgedund." Jace nam een korte pauze van het vertellen en dacht na over hoe graag hij er gewoond had. Aan hoeveel veiliger de buurt was. Vervolgens baande hij zijn weg naar de garagedeur, die hij door middel van een sleutel opende en vervolgens de grote deur naar boven trok. Het witte doek dat over zijn oldtimer lag, verwijderde hij evenzeer en gooide hij aan de kant.
"Dit is die auto waarover ik je vertelde," zei hij, toch best wel trots. "Er was nogal een onenigheid met wie de auto van mama kreeg, gezien ze er heel erg gesteld op was. Toen kreeg mijn vader het idee om hem gewoon te verkopen, net zoals alles van haar. Uiteindelijk heeft Joseph, onze toenmalige buurman hem van ons overgekocht en heb ik hem terug van hem overgekocht," legde hij uit. Jace had de auto niet met geld overgekocht, maar met de eeuwige garantie dat Joseph altijd iemand had die voor hem zou zorgen, indien dat nodig was. Hij zorgde dat de tuin die belangrijk was voor hem in orde was en deed geregeld boodschappen voor hem. Uiteraard kon hij dat niet zeggen tegen Ova. Dat was alleszins hoe hij erover dacht.

"Je mag zo weggaan hoor, ik zie aan je dat dat is wat je wil. Dat begrijp ik ook, ik zou hetzelfde willen in jouw plaats. Maar ik wou je dit toch laten zien, omdat ik het je beloofd had."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Aandachtig had ze naar zijn verhaal geluisterd. "Ik.. wil daar zelf over beslissen.." kwam er onzeker en tegelijkertijd ook stellig uit, toen hij aangaf dat hij niet goed voor haar zou zijn. Iets in haar wilde hem zijn gelijk geven maar er was meer in haar dat hoopte dat hij voor haar zou vechten. Af en toe schoot er zelfs een gedachte in Ova's hoofd, dat ze had gehoopt dat hij naar haar toe was gerend en al haar kleren van haar lichaam had willen trekken terwijl hij haar met zo veel passie had gezoend om haar te laten zien dat hij net zo over haar dacht als zij over hem.
Hij had zijn belofte waar gemaakt.. Voor haar stond de oldtimer waar hij haar vier dagen geleden over vertelde. "Wauw.." zucht ze uit terwijl ze er voorzichtig naartoe loopt en kort een hand voor haar mond hield. "Hij is prachtig..." Met een oprechte kleine glimlach had ze hem aangekeken.
De oldtimer was een rode Mercedes Benz met rode leren bekleding aan de binnenkant. Hij had natuurlijk wel gebruikssporen maar hij was perfect. "Hij is perfect, Jace..." Even was ze vergeten wat er net allemaal gebeurd was en had ze een aantal stappen naar hem gezet, ze stond nu voor hem. Haar rechterhand vervolge voorzichtig zijn weg naar zijn gezicht om een pluk haar uit zijn zicht te halen. "Ik heb je moeder dan wel nooit mogen ontmoeten maar als ze maar een beetje op jou zou lijken weet ik zeker dat ze trots op je zou zijn, echt waar Jace.." Ook Ova wist dat ze zich misschien wel op glad ijs kon bevinden met deze opmerking, maar het oprecht menen deed ze wel. "Je doet jezelf te kort, dat doet me pijn om te zien en te horen."
Toen hij had opgemerkt dat er iets in haar lichaam was dat hard weg wilde rennen, beet ze op haar lip. Nog steeds bevond ze zich enkele cruciale centimeters van hem af. "Ik kan niet ontkennen dat er een deel van me is die inderdaad weg wilt...." Even hapte ze naar adem terwijl ze kort mentaal een pauze nam om de laatste zin uit te spreken. "Is er zo veel meer in mij dat heel wat anders wilt.." vertelde ze hem dan eindelijk terwijl ze hem aan kijkt.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Hij zou nog iets perfecter zijn als hij zou starten. Dan kan ik hem tenminste gebruiken," zei hij flauwtjes. De hand waarmee Ova een pluk haar uit zijn gezicht haalde nam hij vast en streelde hij kort. De afstand die hij probeerde te houden tussen hen tweeën, werd overgenomen door zijn eigen instincten die in hem opkwamen. De instincten die haar wouden, op zoveel verschillende manieren. Echter wist hij zijn afstand te bewaren, haar te beschermen voor de persoon die hij was.
"Ik weet dat ze trots op me zou zijn. Ik heb nooit iemand gekend die zo, zo openstond voor alles en iedereen. Iemand die zo door de slechte kanten van iemand kon kijken," zei hij met een zwakke glimlach. "Ik bedoel. Zelfs van mijn vader kon ze houden. Ze geloofde zo in hem dat ze hem een goed persoon maakte," vertelde hij verder. Haar aankijken deed Jace niet. Zijn ogen hield hij gericht naar de auto naast hem, omdat hij het moeilijk vond haar aan te kijken in haar aandringende ogen. "Ook mij maakt ze goed als ik aan haar denk."
Jace haalde zijn schouders op. Hij wist niet of hij zichzelf tekort deed. Bovendien kon het hem weinig schelen dat hij zichzelf tekort deed. Het was de schuld van opvoeding waarvan hij na de dood van zijn moeder had genoten. "Het ding is gewoon. Ik kan dan wel mijn best doen, en dat doe ik ook. Maar dat haalt niks uit," zei Jace. Hoe het ook draaide of keerde; hij kende geen steun van zijn familie. Ze waren jaloers op zijn succes, verachtte het plezier dat hij mogelijks kon hebben in het leven. "Geluk is mij niet gegund, en dat is oké. Mijn geluk is me twaalf jaar geleden al ontnomen en dat krijg ik niet meer terug."
Jace merkte zijn somberheid op en besloot de lucht te klaren. Ervoor te zorgen dat hij Ova niet meesleurde in zijn negativiteit. Eerder was zij diegene die hem opvrolijkte. Hij wou die man ook voor haar zijn. "Ik ben verder niet depressief hoor. Ik ben gewoon niet echt geboren voor het geluk."
"Ik wil niet dat je weggaat," zei Jace vastberaden. Hij wou ook niet dat ze vertrok, de benen nam naar een veiligere plaats. Ver weg van hem. Nee, als hij egoïstisch was wou ze dat ze bij hem was. Elk moment van de dag. Desalniettemin waren het onbekenden voor elkaar. "Je kent me ook gewoon nog niet zolang, net zoals dat je mij niet zo lang kent. Ik weet dat er hoe dan ook iets zal gebeuren waardoor je me nooit meer zou willen zien en dat gun ik je niet," zuchtte hij. Na deze woorden durfde hij haar weer even aan te kijken, ahar de blik in haar ogen te gunnen die ze verdiende. "Daar vind ik je nu al te waardevol voor."

"Jace, waar ben jij nu weer in beland."
Jace schrok op uit zijn serieuziteit en de negatieve gedachten die maalden in zijn hoofd. Met zijn rolstoel kwam de man aangereden, gestopt vlak voor de garage. Mensen die Joseph niet kenden, dachten vaak dat hij een strenge, norse man was. Verzuurd op zijn oude dag, vastgekluisterd aan zijn rolstoel. Ongeacht hij die muren ook over zich heentrok, wist Jace beter. Na al die jaren steun die hij van de man had gekend, was het als familie voor hem.
"Joseph...," merkte Jace op. "Joseph, dit is Ova. Ova, dit is Joseph," stelde hij ze aan elkaar voor.
"Jace, ben je nou zo wanhopig geworden dat je haar je auto laat zien om haar te versieren? "Ik heb je andere manieren geleerd." " zei Joseph, zo serieus mogelijk. Desondanks wist Jace dat het niet serieus was, dat het zijn veilige plekje was die hij nooit aan mensen toonde. "Ren maar weg nu je nog kan," grapte hij nog tegen Ova.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Zo koppig als Jace had Ova ze nog niet gezien. Ze kon er met haar hoofd niet bij dat het haar maar niet lukte om hem duidelijk te maken dat hij veel meer verdient dan dit. Een korte zucht verliet haar volle lippen die droog zijn geworden door de temperatuur daling, het is ondertussen wat donkerder geworden en het lekkere zonnetje van even geleden is er niet meer om haar warm te houden. Tussen zijn donkere gevoelens en gedachtes zei hij af en toe iets waar Ova eigenlijk op hoopte, dat was genoeg. Genoeg voor haar om een kleine glimlach op haar gezicht te behouden. Hij vond haar waardevol, maar was dat net zo waardevol als dat zij hem vond?
Misschien ging ze wel te snel, misschien zou hij haar nooit zo zien zoals zij hem zag. Op dat moment begon ze emotioneel wat meer afstand van hem te nemen. Als hij haar nooit op die manier zou willen kan ze het maar beter voor zijn. Ze heeft dan nooit echt een gebroken hart gehad, maar haar moeder Abigail, had haar vaker in geuren en kleuren uitgelegd dat een gebroken hart een van de pijnlijkste dingen kan zijn waar een menselijk wezen mee moet dealen. Misschien is het maar beter als ze hem na het etentje, mits hij deze accepteert, uit haar hoofd zet. Hoe erg haar gevoel stribbelde tegen het idee hem nu weer uit het oog te verliezen is het wel de beslissing die Ova op dat moment al nam. Een kleine traan vormde zich in haar oog, maar snel slikte ze hem weg. Zo gaat ze het doen, misschien is het beter zo.

Een onbekende stem schud haar uit haar gedachtes. Een wat oudere man verscheen in de schemering van de garage lamp. "Aangenaam Joseph, Ova. Ova Howard.." zei ze terwijl ze hem een hand reikte en ze die van elkaar schudde. Nadat ze haar achternaam zei, besefte ze dat ze deze nooit tegen Jace heeft verteld. Om Joseph zijn grapje over het versieren moest Ova even kort lachen. "Nou dat versieren gaat hem dan niet zo goed af." grapt ze terug. In dat grapje zat ergens een kern van waarheid natuurlijk, aangezien zijn reacties op haar en alles tot nu toe er juist voor gezorgd had dat Ova deze beslissing voor zichzelf heeft moeten maken. Kort wend ze haar blik naar de grond en slikt ze die gedachtes weer weg.
Joseph komt over op Ova als een vriendelijke man die het beste met hem voor heeft. "Ik denk dat hij straks van mij weg rent hoor." plaagde ze terug. "Hij had een paar dagen geleden de mogelijkheid om me te ontvoeren en dat deed hij toen al niet, dus ik denk dat hij helemaal niet met mij opgescheept wilt zitten." Met een giechel wierp ze kort haar blik op Jace. Ook hier zat een kern van waarheid in, natuurlijk niet over het ontvoeren, maar Ova wist dat hij waarschijnlijk zelf wel afstand zou houden dus was het beter dat zij dit zelf zou gaan doen uit zelfbescherming. "Is dit uw huis? Het is prachtig."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks het versieren van een vrouw niet tot zijn doelen behoorde, veroorzaakte haar opmerking een steek in zijn maag. Jace was op de hoogte van het feit dat hij het verpest had, dat het goede streepje voor dat hij bij haar had verdwenen was. Echter hoopte hij dat ze niet vergeten zou dat hij één van de belangrijkste dingen uit zijn bezit, zomaar voor niets, aan haar had gegeven. Halfjes had hij het gesprek dat gaande was tussen Ova en Joseph gevolgd.
"Ach, dit kleine ding? Het is dat Jace het zo goed onderhoudt, anders had het allang een krot geweest," was Josephs antwoord geweest. Het was onmogelijk te ontkennen; Jace was regelmatig bezig aan het huis gezien het zo belangrijk was voor Joseph. Het was de plaats waar hij altijd had gewoond met zijn vrouw. Bovendien wist Jace het als geen ander hoe het was om herinneringen en dingen die je dierbaar zijn te koesteren.
"Wat is er Jace? Heb je je tong verloren?" vroeg Joseph, al zat er een gradatie van serieusheid in zijn stem. Joseph kende Jace als geen ander. Hij wist dat er wat aan de hand was, dat Jace met iets in het hoofd zat. Echter sprak Jaces hoofd boekdelen en had Joseph wellicht meteen door wat de situatie zo moeilijk voor hem maakte. "Ach, ik zal jullie alleen laten. Het journaal begint zo. Sluit jij alles goed af straks, Jace?"
"Ja, natuurlijk. Stuur op tijd als je wat nodig hebt. Ik zie je morgen," zei Jace beleefd. Desondanks hij de aanwezigheid van Joseph waarderen kon, wou hij even alleen zijn. Alleen met Ova dan toch, gezien dat, als hij helemaal alleen zou moeten zijn, hij wellicht gek zou worden van zijn eigen gedachten.

Jace keek naar hoe Ova er stond. Stil, zonder enthousiasme. "Hier had ik het dus al over. Ik ken je vier dagen, waarvan ik je slechts twee heb gezien en ik heb je nu al verdrietig gemaakt," zuchtte hij waarna hij met zijn hand naar haar kin toe reikte, ervoor gezorgd dat ze hem aankeek. Diep in zijn ogen, zoals ze eerder al deden, toen het voor hen beide nog beter aanvoelde. "Maar ik ga het goedmaken, dat beloof ik je." Na die woorden gezegd te hebben, deed hij de vest die hij droeg uit waarna hij deze over haar schouders legde. Elkander persoon had opgemerkt dat ze het koud had, dat ze nood had aan meer warmte dan die de buitenlucht haar bieden kon.
"Zal ik je naar huis brengen? Ik wil niet dat je ziek wordt," zei Jace. Echter maakte zijn bezorgdheid meteen plaats voor een gevoel van paniek, alsof hij bang was iets fout gezegd te hebben. "Ik bedoel, ik wil je niet weg hebben hoor, helemaal niet zelfs."

"Zeg me alsjeblieft wat ik moet doen. Ik wil het niet nog meer verpesten," zuchtte hij.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Vriendelijk zei Ova, Joseph gedag. Met een ongemakkelijk blik keek ze Jace weer voorzichtig aan. "Ik ben niet verdrietig.." Ze wierp hem een kleine glimlach. Zijn aanraking op haar kin voelde dubbel. Hij zorgde ervoor dat ze hem wel moest aankijken, hoe pijnlijk dat nu voor haar was. Toen hij zijn vest aan haar gaf bedankte ze hem vriendelijk. "Dankjewel Jacey.."
Zacht verscheen er een grijns om haar gezicht toen deze bijnaam uit het niets ter wereld kwam. "Jacey.." mompelde ze nog eens zacht in zichzelf. "Je hoeft niks goed te maken hoor" verzekerde ze hem.
We waren tenslotte niet veel van elkaar... toch?

Toen hij aanbood om haar naar huis te brengen glimlachte ze kort. "Ik snap wat je bedoeld, ik. zou het fijn vinden als je me naar huis brengt" stemde ze in. Ze greep zijn hand vast en trok hem mee naar buiten. "Ik slaap vanavond weer bij mijn vader, maar mijn moeder woont hier niet heel ver vandaan." Ze wees naar het einde van de straat. "Daar naar links en dan de tweede straat rechts, daar woont mijn moeder... Mocht je me ooit nodig hebben.." Terwijl ze hem dat vertelde besefte ze pas hoe veel dat klonk als een soort afscheid, "Ehm.. over mijn vader gesproken, hij had me opgedragen om je uit te nodigen voor een diner... bij ons thuis.. maar ik snap als je dat liever niet hebt.." Ongemakkelijk begon ze een beetje door te ratelen. "en als je.. liever afstand wilt.. of.. ik bedoel.." Een diepe zucht verlaat haar lippen. Eerlijk gezegd weet ze het even niet meer zo goed. Het leek alsof hij haar steeds weg duwde met zijn woorden die haar duidelijk probeerde te maken dat het toch niet ging werken en ze gekwetst zou worden door hem, maar hij trok haar ook steeds weer bij zich terug met de woorden; Ik ga het goedmaken en zeg me alsjeblieft wat ik moet doen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Of je het nou fijn zou vinden of niet, ik zou je nooit alleen over straat laten gaan," zei Jace serieus, maar toch nog luchtig. Hij vond dat het genoeg somberheid was geweest voor die dag en hij wilde haar herinneren welke persoon hij ook kon zijn. De zorgeloze Jace die ze enkele dagen geleden had ontmoet. "Het wil niet zeggen dat ik zo stom was je niet te ontvoeren dat andere mannen hetzelfde zouden denken."
Haar uitleg over de woonplaats van haar moeder volgde hij aandachtig, wetende dat het eventueel van pas zou komen indien hij haar aanwezigheid nodig had. Net zoals hij ook diezelfde dag nodig had gehad, hoe hard Jace dat zelf ook ontkennen zou.

"Jullie zijn wel van het uitnodigen voor etentjes he. De appel valt niet ver van de boom zo te zien," grinnikte Jace. Het was opvallend hoe Ova hem eerder al uitnodigde voor een diner, in principe voor identiek dezelfde reden als haar vader dat ook deed. "Ik weet het niet goed, Ova," zei hij bedenkelijk. "Ik vind het natuurlijk erg attent van jullie dat jullie dat voorstellen en ik ga zeker niet zo onbeleefd zijn om dat aanbod af te slaan," begon hij verder te vertellen nadat hij enkele seconden zijn mond hield. "Maar ik wil jullie ook niet tot last zijn en ik vind het belangrijker wat jij wil. Dus als jij liever niet hebt dat ik je huis binnenkom, is dat oké, maar als je het wel wl kom ik met alle plezier." Hij wou zich niet opdringen in haar leven indien ze dat niet wou. Jace zou aftasten wat haar wensen waren. Zijn keuze zou hetgeen zijn waarnaar zij verlangde.
"Kom, we zijn weg. Ik kan niet langer toekijken hoe je hier staat te bevriezen," grinnikte hij vervolgens terwijl hij zachtjes en speels op haar neus tikte. Na dat gezegd te hebben wandelden ze, op een relatief traag tempo. Jace dacht na over wat ze hem had gezegd over een eventuele afstand die hij wellicht wenste. Eentje die hij wenste voor haar, maar niet voor hemzelf.
"Ik wil geen afstand, Ova," begon Jace na een stilte. "Ik wil gewoon dat jij gelukkig bent en ik wil je niet meesleuren in mijn onzin. Dat verdient niemand, en zeker jij niet." Wederom waren het woorden die aantoonde dat hij ontevreden was met zichzelf. In principe was het zijn omgeving waarmee hij niet tevreden was. Zijn omgeving verziekte hem, maakte hem het leven zuur. Niet veel tijd verstreek voordat hij haar even aankeek. Een flauwe glimlach ontstond op zijn gezicht.
"Wist je dat je me meteen opviel, toen je binnenwandelde in het atelier?" zei hij, zo eerlijk als hij kon zijn. "En neen, dat kwam niet omwille het feit dat jij de enige persoon van mijn leeftijd was die op dat moment aanwezig was," vervolgde hij zijn zin. Jace had weer even voor zich gekeken voordat hij zijn stem opnieuw gebruikte. "Je hebt een bepaald licht om je heen, Ova. Een soort licht dat voedend is, eentje die zo sterk is dat het denk ik de hele wereld zou kunnen verlichten," vertelde hij. Het was zo. Inspiratie was vrijwel meteen ontstaan toen hij haar zag. "Ik wil dat niet van je ontnemen. En ik ben allang dankbaar dat je me zelfs de kans hebt gegeven om dat licht met me te delen."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Hij had haar weer laten lachen. "Alleen mijn ouders zouden me gemist hebben als ik ontvoerd zou worden hoor..." zegt ze grinnikend terwijl ze haar tong uitsteekt naar hem. "Ik wil dat je komt.. maar ik wil niet dat jij dat alleen doet omdat ik dat wil" Met alle serieusheid had ze hem aangekeken.
Toen hij opmerkte dat ze het koud had lachte ze kort terwijl ze probeerde te doen alsof dat niet zo was. "Hoe bedoel je koud?" grapte ze terwijl ze haar neus optrok toen ze de aanraking van zijn vinger voelde. Ze liepen richting haar vaders huis.
Toen hij na een korte stilte uit het niets verkondigde dat hij geen afstand wilde stopte ze even met lopen. "En ik wil niet meer dat jij zo over jezelf blijft praten..." Zijn woorden over zichzelf leken haar alleen maar pijn te doen. "De manier hoe jij over jezelf praat en hoe jij jezelf ziet, maakt mij verdrietig..." vertelde ze terwijl ze haar hoofd afkeurend schudde. "Het klopt ook gewoon niet, je bent een totaal ander persoon in mijn ogen." ze schraapte haar keel weer kort op en zuchte zacht terwijl ze langzaam weer begon te lopen.

Wanneer ze bijna halverwege de weg naar Ova's vader zijn begon hij haar te vertellen over wat hem op was gevallen aan haar, met een nieuwsgierige blik had ze naar hem gekeken. "Je zag mijn aura?" grapte ze. "Dat zou mijn moeder zeggen tenminste... ze zou je nu al mogen als ze je dat had horen zeggen, ze verteld me al sinds klein die woorden." Haar ogen liet ze speels even rollen. "Niet soft worden nu hé." zei ze terwijl ze in zijn zij prikte. "Je ontneemt me helemaal niks, je leid me hoogstens alleen af meneer Jace."
Haar woorden waren eerlijk, al sinds dat ze hem tegen kwam had hij haar ontregeld. Ze had haar hoofd amper meer bij haar doelen kunnen houden. Haar moeder zou trots geweest zijn, gevoelens zijn het mooiste wat een mens kan overkomen hoort ze haar zeggen. Haar vader zou teleurgesteld zijn, die ziet haar liever net zo succesvol worden als dat hij zelf is. Ova streeft een middenweg, ze wilt later een leuk gezinnetje waarbij ze gelukkig is en alles met ze kan delen én een gepassioneerde carrière waar ze haar geluk ook in kwijt kan.

Nog een klein stukje.. dan kwamen we aan bij het hek van de gesloten community waarin ook het huis van Ova's vader stond en zal hij voor altijd te weten komen wie ze nu echt is. Ova bedacht zich dat het dan misschien beter was om dat etentje nu te regelen voordat hij zich zometeen bij het betreden van de hekken bedacht.
"Dus dan is dat geregeld, heb je morgen tijd?" Met een kleine, nerveuze glimlach pakte ze haar telefoon erbij en opende de agenda van haar vader, hij zou zo toch wel zien wie ze was wanneer ze bij haar huis aan zouden komen dus het had geen zin om het uit te stellen. "Mijn vader zal rond 6 thuis zijn." zei ze nadat ze zijn agenda had bekeken. "Je mag ook eerder komen.. dan kan ik je een beetje op hem voorbereiden." voegde ze nog speels toe.
Toen ze iets afgesproken hadden pakte ze zijn hand weer vast waarna ze hem mee trok naar de poorten van de community. "Ehm.. wil je mee naar binnen?" vroeg ze ongemakkelijk.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Je vergeet mij," zei Jace nep gekwetst toen Ova zei dat enkel haar ouders haar zouden missen indien ze ontvoerd was. "Ik zou je missen als je ontvoerd zou worden." Jace zou haar missen indien hij haar niet meer zou zien, desondanks hij zijn best deed haar van zich af te schudden. Het zat in zijn persoonlijkheid dat hij liever zichzelf kwetste dan een ander. Hoe blij hij ook was dat ze toegaf anders over hem te denken dan hijzelf, wellicht positiever; Jace wist dat zijn broer of zijn vader een stokje zouden steken voor elke soort band hij ooit zou kunnen krijgen met iemand.
Een vleugje blijdschap ontstond doorheen Jaces lichaam. Ze wou dat hij langskwam. Hij had het niet helemaal verpest, in tegenstelling tot wat hij dacht. "Dan kom ik met alle plezier langs hoor. Dan kan je me trouwens laten zien waar je mijn schilderij hebt gehangen. Daar ben ik erg benieuwd naar," was zijn antwoord geweest. Eerder nog werd hem beloofd dat het schilderij een speciale plek zou krijgen. Een locatie waar het helemaal tot haar recht zou komen. Jace kon alleen maar hopen dat het de waarheid was geweest.
Speels sloeg hij zijn arm om haar tengere lichaam heen terwijl hij haar op hetzelfde moment dichter naar zich toetrok. "Hey, ik ben een kunstenaar. Natuurlijk zag ik je aura. Als je moeder hetzelfde zegt, dan kan ik alleen maar zeggen dat het een erg slimme vrouw is," kwam grinnikend zijn mond uit. Op momenten dat anderen over hun moeder vertelden, genoot hij. Normaliter zou men denken dat het jaloezie zou uitlokken, gezien dat iets waardevols was dat hem werd ontnomen. Echter deed het goed om te horen dat anderen wel van de zorg van een moeder konden genieten, dat ze die kans wel kregen. "Ik leid je graag af. Zolang het op een goede manier is. Jij leidt me ook af." Ze wist dat dat goed was. Als er enigszins een beetje inlevingsvermogen in haar had gezeten wist ze dat haar aanwezigheid niks als goed deed voor hem. Hij was haar er dankbaar voor.

Bewonderend keek Jace naar de reeks huizen waarbij ze stonden. De manier waarop Ova gekleed was gaf en de auto waarmee ze reed gaven al aan dat ze uit een welvarend gezin afkomstig was. Echter was de locatie van haar woonst zelfs nog buiten zijn verwachtingen in. Desalniettemin dacht hij aan zijn eigen situatie. De manier waarop hij leefde, was de manier waarop zijn vader dat voor hem gekozen had. Hetzelfde moest haar overkomen zijn; haar vader werkte vast hard voor zijn geld, wat maakte dat Ova niet anders kon dan ervan mee genieten. Jace gunde het haar.
"Ik heb morgen tijd," bevestigde hij haar knikkend. "Dan ben ik er rond half zes, dan heb ik nog tijd om te laat te komen," grinnikte hij. Eerder had hij haar al laten weten dat op tijd zijn niet één van zijn sterktes was. Ook enkele dagen geleden had de tijd hem de das om gedaan en was hij te laat geweest. Deze keer zou hij echter beter zijn best doen.

"Ik moet weg, helaas. Maar ik zie je morgen, oké?" Na die woorden gezegd te hebben, wandelde hij dichter naar haar toe en nam hij haar hoofd, dat hij o zo prachtig vond, in zijn grote handen. Een zachte kus had hij op haar voorhoofd gepland voordat hij zijn afstand weer nam. "Dankjewel, Ova." Met die woorden wandelde hij weg.

- TS. volgende dag, net voor het etentje.-

Het was half zes de volgende dag, het tijdstip dat hij Ova eerder had beloofd om er te zijn. Wachtend stond hij op dezelfde locatie als waar ze elkaar een dag geleden voor het laatst zagen, zoals afgesproken. Jace had het voor elkaar gekregen op tijd te zijn. De hele dag lang had hij gepopeld, klaargezeten om te vertrekken. Het zou een leugen geweest zijn als hij zijn nervositeit ontkende en zei dat hij niet doodsbang was. Eén van zijn beste hemden had hij uit de kast getrokken in de hoop een goede indruk na te laten bij zowel Ova als haar vader.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Vol met stress had ze de dag ervaren. De hele dag had ze zich druk gemaakt om wat er zometeen gaat gebeuren. Ditmaal had ze een rood jurkje aangetrokken die haar bovenlichaam omhelsde en zwierig in plooien rond haar heupen hing. Onder dat rood jurkje droeg ze subtiele zwarte hakjes, haar haren had ze gekruld en zowel haar nagels als haar lippen had ze rood gekleurd. Ze zag er mooi uit vandaag, al zei ze het zelf. De chefkok was thuis bezig met het diner en Owan zou wat later thuiskomen dan gewacht aangezien een van zijn vergaderingen iets uitliep, het leven van een zakenman, dat was Ova al gewend. Ze had al bedacht dat ze in de tussentijd voor haar vader thuis zou komen, ze Jace een rondleiding zou kunnen geven en hem meteen het schilderij weer zou kunnen laten zien. Ook daar was ze zenuwachtig voor, wat als de plek in zijn ogen niet voldoet aan de eisen, dat de ruimte zijn schilderwerk niet waard was. Gek genoeg was Ova maar één keer eerder zo nerveus voor iets geweest, haar examens en die zenuwen had ze gelukkig positief overwonnen.

Toen ze aankwam bij de poort toetste ze de code in van de community en gaf ze hem een grote glimlach. "Wat zie ik nu? Optijd?!" grapte ze plagend. Hij stond er natuurlijk weer bij alsof hij door een ringetje te halen was. Zijn wang een beetje blauw van het incident van gisteren maar de wond is gelukkig wel dichtgegaan. Nadat ze klaar was met het opnemen van al zijn schoonheid liep ze naar hem toe waarna ze hem een stevige knuffel gaf. Ova was er nog niet helemaal over uit of ze hem na vanavond nog wel zou zien en met die gedachte knuffelde ze hem toch iets harder dan Jace gewend was van haar. "Hey.." fluistert ze terwijl ze hem langzaam loslaat. Voorzichtig wreef ze met haar duim over zijn wang. "Het valt nog mee.. gelukkig."
Ze greep zijn hand vast en trok hem mee naar binnen. "Ik hoop dat je honger hebt want er komt veel eten jouw kant op." Ze typte de code weer in om het hek te sluiten en trok hem mee richting haar huis.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld