Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Michael snapte het niet. Hij wist niet waar Luke zijn gevoelens opeens vandaan kwamen. Hij stond achter het idee van Linn. Dat Luke zijn gevoelens door elkaar aan het halen was. Dat het verlangen naar bloed, zijn verliefdheid naar Linn en de zorgen om Michael allemaal door elkaar waren gelopen en dat Luke het daarom had gedaan. Dat had Michael gedacht tot het moment dat Luke zijn vriendin letterlijk uit de weg had geduwd en zijn tanden had ontbloot. Hij zou Linn nooit op die manier aanraken. En ondanks dat ze een vampier was en het fysiek geen pijn deed, zag Michael de pijn in haar ogen en dat vond hij verschrikkelijk. 
Luke leek klaar te staan voor een aanval. Op Linn, misschien wel op Michael. Michael wist nog goed dat hij ook momenten had gehad waarop hij Linn en Naylene wel iets aan had willen doen. Ze hadden hem niet genoeg bloed gegeven. Ze hadden niet naar hem geluisterd. Hij wist hoe frustrerend het kon zijn. Op die momenten hadden Naylene en Linn zich niks aangetrokken van zijn woorden, maar hij zag ook in dat Linn het moeilijk vond om op Luke in te gaan, nu ze niet precies wist wat er gebeurde en waarom hij bepaalde dingen zei of deed. Daarom was het Michael zijn stem geweest die Luke had bevolen om rustig aan te doen. Hij had alleen nooit verwacht dat Luke ook meteen naar hem zou luisteren.
Alsof er niks was gebeurd, zat Luke op de bank. Zijn hoektanden waren weer ingetrokken, de opgezette aderen onder zijn ogen waren verdwenen. Hij was, zoals Michael hem had opgedragen, weer rustig. Iets wat in Michael zijn ogen niet klopte. Als Luke zich net nog boos had gevoeld, dan kon dat niet opeens weg zijn. Dat hoorde nog altijd in zijn lichaam te zitten.
‘Hoe heb je…?’ Linn maakte haar vraag niet eens af. Michael wist ook niet of ze de vraag aan hem of aan Luke stelde. Maar ook zij leek het vreemd te vinden dat een nieuwe vampier opeens zijn emoties onder controle leek te hebben, zeker omdat zij de persoon was die hij zojuist nog aan de kant had geduwd.
‘Michael zei dat ik rustig moest doen,’ antwoordde Luke. Alsof dat heel normaal was. Michael snapte echter niet waarom Luke naar hem had geluisterd en bijvoorbeeld niet naar Linn. Zo goed kenden ze elkaar niet. Ze hadden lang niet de band die Luke en Linn hadden.
‘Je luistert naar Michael?’ vroeg Linn. ‘Waarom?’
‘Ik wil dat hij zich goed voelt. Als dat kan door naar hem te luisteren…’ Luke haalde zijn schouders op en keek vervolgens naar Michael. Michael voelde een rilling over zijn rug lopen. Er was iets aan de manier waarop Luke naar hem keek. Alsof alleen hij er nog toe deed. Zo had hij altijd naar Linn gekeken. Zo hoorde hij naar Linn te kijken. Er klopte iets niet.
‘Michael?’ Linn keek hem vragend aan. Michael schudde zijn hoofd en begon rond de kamer te lopen. Nu hij terug dacht aan de twee weken die hij door had gebracht bij Luke en Linn. Toen hij tegen Luke had gezegd dat hij niet zo irritant had moeten doen, was hij meteen gestopt met het aanraken van zijn vriendin. Toen hij had verkondigd dat zowel hij als Linn een excuus verdienden voor zijn gedrag, had hij die aan hen gegeven. Toen hij als grapje had gezegd dat ze in stilte seks hadden moeten hebben, had hij vervolgens gehoord hoe Luke Linn de mond had gesnoerd, door te zeggen dat hij er om had gevraagd. Bij ieder geluid dat Linn had gemaakt, had hij haar weer gecorrigeerd. Luke leek letterlijk alles te doen wat Michael van hem vroeg. Zo ook nu. Michael wist alleen niet waarom.
‘Linn, kun je aan hem vragen om op één been te gaan staan?’ vroeg Michael aan Linn. Hij wist niet precies waarom hij het vroeg. Hij had het idee dat Luke naar hem luisterde, specifiek naar hem. Dit was misschien een manier om het te testen.
Linn keek hem vreemd aan, maar Michael wierp haar nog een blik, ten teken dat ze het echt moest doen. Linn zuchtte en richtte zich op Luke. ‘Kun je voor me op één been gaan staan, Luke?’
‘Waarom zou ik dat doen?’ vroeg Luke vervolgens aan haar. Linn keek naar Michael. Ze was er niet blij mee, dat kon Michael wel aan haar merken. Hij hield echter zijn hand op naar haar en keek vervolgens naar Luke. ‘En voor mij? Wil je voor mij op één been gaan staan?’
Daarop knikte Luke en ging hij zonder moeite staan, met één been in de lucht.
‘Wat is dit voor een fucking grap?’ vroeg Linn aan hen allebei. ‘Is dit iets wat jullie hebben bedacht terwijl ik weg was? Want het is alles behalve grappig!’ Linn liep naar Luke toe en probeerde hem een zetje te geven, zodat hij weer op twee benen zou komen te staan. Luke wankelde echter alleen maar en greep zich juist vast aan Linn, om zo op één been te blijven staan. ‘Houd op! Ik moet zo blijven staan!’
‘Houd zelf op!’ Linn verhoogde haar stem en draaide zich om naar Michael. ‘Dit is echt niet leuk, Michael! Leuk dat jullie grapjes met elkaar bedenken, maar dit? Dit is fucking ziek!’
‘Linn, dit is geen grapje. Echt niet,’ probeerde Michael haar te verzekeren. Hij begreep dat ze er niks van snapte. Dat deed hij zelf ook niet, maar het was niet iets wat hij en Luke hadden bedacht. ‘Luke, je mag weer gaan staan.’ Vrijwel meteen stond Luke weer met twee benen op de grond.
‘En wat nu? Ga je hem laten dansen in zijn ondergoed?’ vroeg Linn aan Michael. Michael zuchtte en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Hij wist niet hoe hij Linn kon overtuigen dat hij en Luke dit niet hadden afgesproken, maar hij was er nu wel zeker van dat Luke echt naar hem luisterde.
‘Ik denk dat er iets aan de hand is met Luke,’ zei Michael daarom ook. ‘Hij heeft tot nu toe alles gedaan wat ik van hem heb gevraagd. Hij stopte met irritant doen, hij bood zijn excuses aan toen ik dat van hem vroeg, hij werd net meteen rustig toen ik dat riep. Dat klopt toch niet?’
Linn had haar armen over elkaar en tikte onrustig met haar voet op de grond. Michael zag de tranen in haar ogen. Hij vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. Het liefst wilde hij haar knuffelen, maar het was Luke zijn taak om dat te doen. Luke keek echter nog steeds naar Michael, alsof hij wachtte op wat Michael zou doen of zeggen. ‘Misschien moeten we dan maar aan Luke vragen of het een zieke grap is, of dat hij het allemaal echt meent,’ zei Linn uiteindelijk, waarna ze zich om draaide naar Luke. Michael haalde zijn schouders op en keek ook naar Luke, hopend dat hij het misschien op zou kunnen helderen. 
18
Posts: 17081
Datum: 14-04-2019 17:17
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Wat er precies gebeurde wist Luke ook niet. Er ging van alles door zijn hoofd heen om de gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Er was echter te merken dat zijn hoofd niet helemaal met hem mee leek te werken. De woorden van Michael waren hetgeen wat het meest bleef hangen. Iedere woord, de zinnen die hij vormden. Die dingen die hij van hem vroeg. Luke wilde alles horen, alles doen wat er van hem gevraagd werd. Het werd hem echter ook duidelijk dat Linn boos op hem begon te worden. Er waren tranen in haar ogen te zien, ondanks dat ze Luke wel dat deden, voelde hij zelf ook hoe zijn gevoelens aan het opspelen waren. Hoe er van alles in zijn lichaam borrelde. Boosheid, maar ook zeker verdriet om het geen wat Linn had gezegd en gedaan. De manier waarop ze tegen hem praten.
“Dit is geen zieke grap! Hoe durf je dat te zeggen!” Bracht Luke vol verbazing uit. Ze deed alsof het allemaal stom was, het iets was wat hij en Michael samen hadden verzonnen, terwijl dat niet zo was! Dit was hoe Luke zich op het moment voelde! 
“Ik probeerde alleen maar te helpen!” Luke had niet veel gedaan. Michael had zich duidelijk niet goed gevoeld. De afgelopen dagen al niet, maar nu was er iets gebeurd waardoor het erger was geworden. Het enige wat Luke had willen doen was helpen en hij voelde zich behoorlijk aangevallen dat hij daar nu op zo’n manier voor aangesprok werd, alsof het er helemaal niets teo deed wat hij voelde, maar alleen hetgeen wat Linn nu voelde. Voor hem was het ook verwarrend.
“Ik weet ook niet wat er aan de hand is! Ik weet alleen wat ik voel en daar hoef je niet zo over te doen, Linn!” Het frustreerde Luke enorm dat er op het moment niet aan hem werd gedacht, alleen dat hij in staat was om een of ander idioot grapje uit te halen. Daarbij was er nog iets wat hem meer deed. Michael. Ondanks dat er nu andere dingen aan zijn hoofd leken te zijn, zouden ze er voor moeten zorgen dat hij zich beterde voelden, maar in plaats daar van stonden ze hier te schreeuwen, alsof het er allemaal niet te deed. 
Een hand op zijn schouder, zorgde er voor dat Luke wat meer rust in zijn lichaam vond. Hij keek om naar Michael, terwijl er een zucht over zijn lippen rolde. “Ik weet het ook niet.” Fluisterde hij nog een keer. Voor hem was het net zo verwarrend als dat het was voor Linn en Michael
“En dat is niet erg, maar we moeten er wel achter proberen te komen en dat gaat niet gebeuren als we blijven schreeuwen en elkaar verwijten gaan blijven maken.” 
Michael gebaarde naar de bank, waar Luke naar toe liep en plaats op nam. Luke zag hoe Michael de hand van Linn pakte en haar ook mee nam naar de banken die in de kamer stonden. “Er is echt iets aan de hand Linn, dit is geen grapje, dat meen ik.” fluisterde hij nog. Normaal had Luke het niet gehoord, maar sinds hij vampier was, hoorde hij dat soort klein geluidjes. Hij leek alles te horen. Alles te voelen en het maakte hem op het moment gek. 
Dat Michael vervolgens op de bank ging zitten, met een arm om Linn heen, voelde voor Luke niet heel erg prettig. Hij wist niet wat hij wilde, of hij Linn wilde zijn of dat hij Michael wilde zijn. Hij wist dat hij van Linn hield, natuurlijk wist hij dat. Dat was echt niet uit zijn hoofd gedrongen. Er was echter een deel van hem dat liever bij Michael wilde zijn. Zijn aandacht wilde, er voor wilde zorgen dat hij alles kreeg wat hij maar wilde. Hoe die twee samen gingen wist Luke niet en dat leek hem heel erg onrustig te maken, wat ook te zien was aan zijn been die zachtjes op en neer bewoog. 
“Ik weet dat het veel gevraagd is, maar kun je alsjeblieft uitleggen wat er aan de hand is.” Het waren Michael zijn woorden. Luke wist niet of hij er voor had gekozen om het te vertellen als Linn diegene was geweest die de vraag had gesteld, maar voor Michael zwichtte hij toch wel. 
“Ik snap het zelf ook?” Luke wist niet eens hoe hij het uit moest leggen. “Ik zag je net zitten en ik zag dat je het moeilijk had en dat deed me echt heel erg veel pijn? Net zoals dat het me nu pijn doet dat ik hier zit en jullie daar bij elkaar zitten.”
“Oké, dus je bent ineens verliefd geworden op Michael. Van gisteren op vandaag?” Er was pijn te horen in Linn haar stem, iets wat Luke ook zeker wel wat deed. Hij wist op het moment alleen niet goed wat hij er mee moest doen.
“Ja. Nee. Ik weet het niet?! Ik weet het gewoon echt niet! Ik snap er echt helemaal niets van. Het voelt gek, maar ook weer heel erg goed en ik wil gewoon dat Michael weet dat er mensen voor hem zijn. Dat er mensen van hem houden. Maar ik wil jou ook geen pijn doen, maar het voelt belangrijker om voor Michael te zorgen?” Dit was het enige wat Luke echt uit kon leggen. Hij legde zijn hoofd in zijn handen, zijn vingers gleden door zijn haren, waar hij zachtjes aan trok. Frustratie was het enige wat op het moment door hem heen ging. Hij voelde zich gefrustreerd door deze hele situatie. 
“Het lijkt alsof iemand hem heeft compelled.” 
“Dat kan niet bij een vampier, Michael.”
“Ja maar, het lijkt er toch? Misschien kunnen heksen er voor zorgen of weet ik veel wie het kan. Alles lijkt te kunnen. Kijk naar hem, hij luistert naar alles wat ik van hem vraag?”
“Jongens, ik zit hier ook gewoon?” Luke voelde het niet fijn dat er over hem werd gesproken alsof hij hier niet was. Dat was hij wel degelijk! Hij had er ook iets over te zeggen. Ondanks dat hij niet echt durfde te zeggen wat er precies was gebeurd. Hij snapte het gewoon echt niet. Niemand leek dat te doen en op het moment moesten ze er voor zorgen dat ze er met z’n drieën uitkwamen.
“Ik kan me niet herinneren dat iemand naar me toe is gekomen? Wanneer zou dat moeten zijn gebeurd.” Luke wist haast wel zeker dat niemand hem in had gefluisterd wat hij moest doen. Tenzij Rhi dat had gedaan voordat ze hem had veranderd. 
“Tenzij het kan zijn dat Rhi het heeft gedaan, voordat ze me het bloed gaf?” 
“Het bloed!” Bracht Michael verbaasd uit,alsof er iets in zijn hoofd op was gekomen, een idee. Hetgeen wat dit alles zou gaan veranderen. “Luke, heb je het bloed van Rhi zelf gekregen? Uit haar lichaam?” 
Luke schudde zijn hoofd, hij wist zeker dat ze dat niet had gedaan. “Ze had een flesje met bloed bij zich.” vertelde hij voorzichtig. Hij wist niet zeker wat het zou gaan veranderen, meer het leek alsof Michael wel een idee had wat er aan de hand kon zijn. Als dat zo was, konden ze het misschien ook oplossen! 
22
Posts: 4865
Datum: 20-04-2019 11:45
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was chaos. Er was geen andere manier om het te beschrijven. Linn voelde zich gekwetst door wat Luke haar allemaal had verteld, hoe hij reageerde op haar. Tegelijkertijd vond ze het verschrikkelijk om hem zo te zien. Om te weten dat er iets aan de hand was, maar ook dat ze hem nergens in zou kunnen helpen. Michael leek te denken dat het te maken had met het bloed. Dat Luke bloed had gekregen en dat daar iets mee was gebeurd, maar Linn zou niet weten wat. Dat Luke ook niet wist van wie het bloed afkomstig was, leek ook niet te helpen.
‘Ik dacht, misschien heeft Rhi iets met het bloed gedaan. Als het haar eigen bloed is, maar dan weet ik het ook niet. Het bloed kan letterlijk van iedereen zijn,’ zei Michael verslagen, terwijl hij enkele seconden geleden nog had gedacht dat hij een goed idee had gehad. Misschien had hij dat ook wel, maar verder dan dit kwamen ze toch niet. 
Ze hadden een heks nodig. Het klonk voor Linn namelijk alsof er een hes bij betrokken was geweest. Iemand die met het bloed had gesjoemeld. Dat leek Linn wel iets voor een heks. En jammer genoeg kende ze er maar eentje. Eentje die ze allemaal op afstand hadden gehouden, om wat ze een aantal weken geleden had gedaan. Ze hadden haar nu echter nodig. Want alleen zouden ze er niet veel verder mee komen. Ze zouden alleen maar tegen dezelfde muur aan lopen.
‘Ik ga Nay bellen. Dit is iets wat we niet zonder haar op kunnen lossen.’ Linn vroeg niet om toestemming. Ze wist toch al dat Michael het niet zou willen, maar Naylene was degene die hen hierin zou kunnen helpen. Die hen zou moeten helpen, afgaande op wat ze Michael aan had gedaan. Als ze het goed wilde maken met hem, dan zou dit de eerste stap zijn. Linn kon niet met zekerheid zeggen dat Naylene wist wat er aan de hand was met Luke, of waarom hij zo op Michael reageerde, maar ze was de eerste aan wie ze het zouden kunnen vragen. Misschien ook wel de enige.
‘Nee! Ik wil niet dat je Nay belt! We kunnen dit best zonder haar,’ zei Michael standvastig. Hij was aan het ijsberen door de kamer, mompelde in zichzelf dingen als de naam van Rhi en wat er precies met het bloed zou kunnen zijn gebeurd. Linn rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. Ze zouden er niet op komen. Linn had dit verschijnsel nog nooit gezien. Michael ook niet. Er was maar één iemand die meer onderzoek zou kunnen doen en dat was Naylene. Ze hadden haar nodig.
‘Ik ga hier niet over in discussie met je, Michael. Ik weet wat ze heeft gedaan en het was een fucking nasty ding om te doen. En haar hulp zal dat niet goed maken, maar we hebben haar nu wel nodig.’ Linn pakte haar telefoon uit haar tas en zocht naar het nummer van Naylene. Voordat ze haar echter kon bellen, werd haar telefoon uit haar handen gepakt door Luke.
‘Verdomme, Luke!’ riep Linn uit. Ze probeerde te telefoon te pakken, maar ze rekende er niet op dat Luke haar met al zijn kracht tegen zou houden. ‘Michael zei dat hij niet wilde dat je Nay zou bellen, dus dat kan ik je niet laten doen, Linn.’
‘Michael!’ riep Linn gefrustreerd uit. Het liefst wilde ze Luke een klap verkopen en haar telefoon weer terug pakken, maar ze kon het niet. Want het was nog steeds Luke. Het was nog steeds de man van wie ze hield. Hij gedroeg zich alleen zo eigenaardig. Hij leek zelfs niet meer verliefd te zijn op haar. Of misschien ook wel, maar wat hij voor Michael voelde was duidelijk vele malen sterker. En dat deed haar pijn. Het moest echter ook ontzettend verwarrend zijn voor hem. Ze kon het aan hem zien, aan de blik in zijn ogen die hij had gehad toen hij had uitgelegd hoe hij zich voelde. En om die reden kon ze hem niet aan de kant duwen of hem op de grond werken. Daarvoor hield ze te veel van hem.
‘Luke, geef haar de telefoon terug,’ zei Michael. Met tegenzin gaf Luke de telefoon weer aan Linn. ‘Je kan beter op de bank blijven zitten, Luke. Als ik iets van je nodig heb, dan vraag ik het je wel. Maar ik wil niet dat je Linn aanvalt, op wat voor een manier dan ook. Ze is je vriendin.’
Linn schonk Michael een dankbare blik. Het voelde fout om zo met Luke om te gaan. Om te horen hoe Michael hem opdrachten gaf en hem dingen opdroeg, maar dat leek de enige manier te zijn. Luke ging gehoorzaam op de bank zitten, wat Linn de kans gaf om naar haar slaapkamer te lopen. Daar ging ze op het bed zitten en belde ze Naylene, dit keer zonder dat Luke op haar dook.
Het duurde maar een paar seconden voordat er werd opgenomen. ‘Hé, Linn.’
Linn bleef stil. Ze was nog boos op wat Naylene had gedaan. Het was niet oké, hoe ze Michael had behandeld en wat ze voor hem had verzwegen. Maar tegelijkertijd miste ze haar beste vriendin. Iemand met wie ze kon praten, zeker over wat er nu aan de hand was.
‘Linn, ben je er nog?’ vroeg Naylene, waarop Linn stilletjes klikte. 
‘Ja, ik ben er nog,’ gaf ze aan. Ze haalde een hand door haar haren. Terwijl ze aan de telefoon was, probeerde ze het gesprek in de woonkamer te volgen. Ze hoorde Michael en Luke, maar het was te lastig voor haar om er nu naar te luisteren, zeker met de woorden van Luke in haar achterhoofd.
‘Gaat alles goed? Is er iets met Michael?’
Linn schudde haar hoofd. ‘Er is niets met Michael. Niets fysieks, tenminste. Het is… Het is Luke.’ Linn wist niet goed hoe ze het aan Naylene uit zou moeten leggen. ‘Luke en Michael,’ zei ze vervolgens, omdat het tevens wel te maken had met Michael en hij er direct bij betrokken was.
‘Wat is er met Luke en Michael?’ vroeg Naylene. ‘Hebben ze ruzie?’
‘Eerder het tegenovergestelde,’ mompelde Linn. Ze had haar vriend iemand anders zien zoenen. Een andere man. Haar beste vriend. Het was allemaal ontzettend verwarrend. ‘Er is iets raars aan de hand, Nay. Luke luistert naar Michael. Hij doet alles wat Michael van hem vraagt, alles. Hij wil Michael blij maken, gelukkig. Op wat voor een manier dan ook. Als Michael hem vraagt te gaan zitten, dan doet hij dat. Als hij behoefte heeft aan troost, dan is Luke de eerste die dat geeft. Luke heeft me zelfs aan de kant geduwd, omdat ik Michael zijn wil dwarsboomde.’ Pas bij het laatste stuk voelde Linn de tranen in haar ogen prikken. Ze vond het verschrikkelijk dat Luke zo met haar om was gegaan. Dat hij niet eens rekening had gehouden met haar. 
‘We…We weten niet wat er aan de hand is en… We hebben je nodig.’
18
Posts: 17081
Datum: 20-04-2019 15:50
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Stilte. Het was iets waar mensen van konden genieten. Iedereen zocht het wel eens op. De momenten van bezinking. Die momenten zorgden er voor dat jezelf pas echt leerde kennen. Soms waren ze zelfs confronterend. Zo had Naylene de afgelopen twee weken de stilte om haar heen ervaren. Ze had het huisje niet willen verlaten, omdat ze iedere dag de hoop had gehad dat Michael door de voordeur zou komen. Schreeuwend, maar wel op een manier waarop hij haar uiteindelijk kon vergeven voor hetgeen wat ze had gedaan. 
De hoop die ze had gevestigd, de momenten dat ze soms smekend naar de deur had gekeken, terwijl ze maar al te goed had gehoord dat er in het bos verder geen beweging was geweest, had haar wanhopig gemaakt. Zo erg dat ze nog niet zo heel erg lang geleden haar telefoon had gepakt en haar vriend had gebeld. Ongeduld was nooit goed en dat had ook maar weer gebleken toen ze Michael uiteindelijk aan de telefoon had gekregen. Naylene had gesmeekt of hij naar het huisje kon komen, ze wilde met hem praten, een uitleg gegeven over hetgeen wat er tussen haar en Ashton was gebeurd. Want ondanks dat hun laatste ontmoeting vriendelijk was geweest, wist Naylene nog maar al te goed hoe de keren ervoor waren geweest. Hoe ze vol afkeer tegen hem had gesproken. Ze wilde Michael laten zien dat ze nog steeds op die manier over Ashton dacht, dat haar keuze stond van dat alles. 
Toen haar telefoon af was gegaan, was er alles door Naylene haar hoofd heen gespookt. Natuurlijk was er hoop geweest dat het Michael was geweest. Ook het telefoontje van Linn had ze meteen opgenomen. Sinds haar gesproken had ze immers hopend met de telefoon in haar handen gezeten. Dat Linn belde betekende niet meteen dat het goed zou komen. 
Ergens had Naylene zelfs verwacht dat Linn haar uit zou kafferen omdat ze Michael niet de ruimte had gegeven die ze had verdiend. Ze hoorde echter hoe Linn er doorheen leek te zitten. Haar woorden waren net zo wanhopig als Naylene zich nog niet zo lang geleden had gevoeld, wat betekende dat het serieus was. Er was iets aan de hand en ze wisten niet precies wat het was. Dat ze haar nodig hadden, kwam Naylene alleen maar handig uit. Ondanks dat ze het ergens wel hypocriet vond. Linn had haar hier twee weken laten zitten, zonder contact met haar te zoeken. Nu er iets met haar vriend was en ze Naylene nodig had, was ze wel ineens goed genoeg. De gedachten liet Naylene even aan zich voorbij gaan. “Ik kom er aan.”
Met de woorden van Linn in haar hoofd, liep Naylene eerst naar de kast waar een deel van de boeken in stonden. Er was een reden waarom Linn haar had gevraagd en dat was niet omdat ze haar beste vriendin nodig had, het ging om het feit dat ze een heks was. In de boeken, die ze soms al honderden jaren geheim had moeten houden van Linn, stond genoeg. Naylene betwijfelde of ze ooit zoiets als dit had gelezen. Ze pakte echter twee van de grimoires eruit en stopte die in een tas, enkel haar mobiel en de sleutels waren verder nog belangrijk genoeg om mee te nemen. 
Het was nog geen half uur later toen Naylene voor het appartement waar Linn met Luke hun intrek hadden genomen. Het was echter duidelijk dat Michael hier de afgelopen weken ook door hadden gebracht. 
Door de muren van het appartement waren zachte snikken van Linn te horen. Er waren mompelingen van Michael, die iets op orde leek proberen te krijgen in zijn hoofd. Het klonk niet zo zeer als een chaos, maar Naylene kon buiten al voelen dat er een aparte sfeer hing. 
Linn leek te hebben gehoord dat Naylene aan was gekomen in het appartement. Ondertussen konden de twee vampiers elkaar overal horen lopen. Het was de manier waarop iemand stappen zette. Aangezien de twee vrouwen elkaar al honderden jaren kenden, was het makkelijk om het tussen al de rest uit te pikken. 
Zonder dat ze aan had gebeld, verscheen het betraande gezicht van Linn in Naylene haar vizier. Hoe boos Linn ook op haar was en hoe hypocriet Naylene haar op het moment ook vond, kon ze het niet laten om haar armen om haar beste vriendin heen te slaan, aangezien niemand anders dat in de woning dat tot nu toe had gedaan, wat ze tevens belachelijk vond. 
Samen met Linn liep ze naar binnen, waar Michael ook zichtbaar werd. Aan zijn gezicht te zien was hij ook bezig met hetgeen wat er gebeurde. Peinzend liep hij heen en weer. Het liefst wilde Naylene naar hem toe lopen, haar handen op zijn schouders leggen en vertellen dat het wel goed zou komen. Hem vervolgens omhelzen om te vertellen dat ze hem had gemist. Zelfs als had ze dat echt had gedaan, kreeg ze daar niet echt de kans voor. Voordat ze ook maar één stap in de richting van Michael had kunnen zetten, stond de lange blonde vampier al voor haar. 
Luke die ondertussen de hele tijd op de bank was blijven zitten, op aanraden van Michael. Had zelf zijn weg gevonden naar Naylene. Deels omdat het verzoek van Michael meer een suggestie was geweest dan dat hij echt was verplicht om op de bank te blijven zitten. Nu hij Naylene in de woonkamer zag staan, wilde hij er zo snel mogelijk voor zorgen dat ze hier weer weg zou gaan. Michael wilde haar hier niet, wat maakte dat hij haar hier ook niet wilde. Iets wat Linn ook had geweten. 
“Dit bedoel ik dus.” Fluisterde Linn zachtjes. Naylene knikte zachtjes, terwijl ze naar het gezicht van Luke keek. Het stond serieus. Zijn ogen vertelden haar hoeveel ze hij haar haatte. Zijn houding was duidelijk, hij stond breed om te voorkomen dat ze langs hem heen zou kunnen. Dat was in ieder geval wat hij probeerde, maar als ze het echt wilde, dan kon Naylene er makkelijk voorbij, ze was immers heel wat ouder en daarme ook sterker dan Luke was. 
“Luke. Ik ben hier niet om Michael pijn te doen. Ik ben hier om jullie te helpen.” Probeerde Naylene hem duidelijk te maken.
“Je hebt al genoeg gedaan.” Het kwam haast als een grom over Luke zijn lippen heen, waar Naylene wel een beetje verrast van op keek. Tijdens de reis naar de stad had ze wel gedacht over hetgeen wat er aan de hand had kunnen zijn. Of er spreuken waren die dit voor elkaar konden krijgen. Nu ze dit zo zag, was het niet ineens zo dat er haar iets te binnen schoot. 
Omdat Naylene geen zin had in gedoe, zette ze een stap naar achter, om te laten zien aan Luke dat ze niets van plan was. Ondertussen was Michael wel gestopt met het ijsberen, maar hij leek behoorlijk verslagen in de kamer te staan. Ze ving nog net de blik van haar vriend op. Hoe graag Naylene het daar over zou willen hebben, over alles wat er tussen hen is. Wilde ze nu ook wel echt helpen met wat er gaande was. Anders kon ze niet eens met Michael praten. Ze wilde hem echter ook wel laten zien dat haar loyaliteit hier lag. Bij haar vrienden, bij hem. 
Naylene sloeg haar arm om Linn heen en nam haar mee naar de bank. Zachtjes streek ze over de rug van de donkerharige vrouw heen. Er was genoeg wat ze op moesten lossen, het deed Naylene echter pijn om te weten dat Linn net in tranen had gezeten en dat niemand hier de moeite had genomen om een arm om haar heen te slaan omdat ze beiden te druk waren geweest met zichzelf.
“Kunnen jullie mij vertellen wat jullie wel weten?” Naylene haalde de boeken uit de tas en legde die voor haar neer op de tafel. Er was een grote kans dat er niets in te vinden was, maar ze had het zekere voor het onzekere willen nemen. Niet dat ze nog weer heen en weer moest rennen om de boeken hier te krijgen. 
“Sinds wanneer is dit aan de hand?” 
22
Posts: 4865
Datum: 20-04-2019 19:12
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ondanks dat ze nog boos was op Naylene, en het ook ontzettend hypocriet was van haar om te willen dat ze toch kwam helpen, was Linn blij dat haar beste vriendin er was. Even een knuffel, heel even maar. Iemand die wel door had hoe verschrikkelijk zij zich op dit moment voelde, al kon ze de nalatigheid van Luke en Michael hen ook niet kwalijk nemen. Daarnaast was het misschien wel een goed iets, dat Naylene wilde helpen. Misschien zou Michael dan inzien dat hij ook ontzettend belangrijk was voor Naylene. Belangrijker dan Ashton. 
Naylene had haar meegenomen naar de bank. Luke en Michael leken niks met haar te maken willen hebben. Luke was zelfs een soort waakhond, die Michael van elke vorm wilde beschermen. Toen Naylene dan ook vroeg wat er precies aan de hand was, bleef het stil.  
Linn keek afwachtend naar Michael en Luke. Zij waren degenen die het beste uit konden leggen wat er nu aan de hand was. Michael had echter plaats genomen op de bank die zo ver mogelijk van Naylene verwijderd was en Luke was achter hem gaan staan, zijn ogen op Naylene gericht. Alsof hij haar in de gaten hield en bij iedere onverwachte beweging in de aanval zou gaan. ‘Jij hebt haar hier gehaald, dus vertel jij het maar.’
‘Ja, Linn. Vertel jij het maar,’ herhaalde Luke. Linn zuchtte en liet haar hoofd in haar handen zakken. Bij ieder ander had ze al iets gedaan. Ze had geroepen of geschreeuwd, misschien wel zijn nek omgedraaid om er voor te zorgen dat hij zijn mond zou houden. Maar het was Luke. En dat was de reden dat Linn het niet kon. Ze probeerde zich voor te houden dat dit alles ook verwarrend was voor hem. Dat ook hij er niks van begreep. En als er iets aan de hand was dat een heks had veroorzaakt, dan was het niet zijn schuld. Dus ze mocht het hem niet kwalijk nemen, hoe moeilijk ze dat ook vond.
‘Goed, ik vertel het wel,’ besloot Linn dan ook. Ze wist echter niet precies hoe ze het moest uitleggen. Zij was niet degene om wie het ging. Het ging om Luke en Michael. Michael weigerde echter om met Naylene te praten en Luke deed alles wat Michael wilde, dus er zat niks anders op.
‘Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, maar ik denk op het moment dat Michael hier kwam wonen? Ik heb er niet veel op gelet, omdat het ook eerst niet duidelijk was. Maar volgens Michael luistert Luke naar hem? Als Michael hem vraagt iets te doen, dan doet hij dat zonder na te denken. Hij houdt zijn mond, pakt iets voor hem of houdt ergens mee op als Michael dat van hem vraagt.’ Linn wist niet of ze het zo voldoende uitlegde. Ze hoopte van wel. Ze hoopte dat Naylene iets zou vinden in de boeken die ze mee had genomen. Linn haar ogen gleden naar Luke. Hij stond nog altijd achter Michael. Een zucht verliet haar lippen. Het voelde zo vreemd nu tussen hen. ‘En Luke zegt dat hij iets voelt voor Michael? Wat dat dan ook precies is. Hij wil voor hem zorgen en hem laten merken dat er mensen zijn die om hem geven. Dat is voor hem het belangrijkste. Dat het goed gaat met Michael.’ Belangrijker dan haar welzijn. Linn twijfelde of ze Naylene ook moest vertellen wat ze had gezien, waarmee ze binnen was gekomen. Ze wist niet of het relevant was voor het verhaal. Daarbij was het erg pijnlijk om toe te geven dat ze haar vriend met een ander had zien zoenen, zelfs als dat het werk van Rhi en één of andere heks was geweest.
‘Herken je iets? Heb je er eerder over gelezen?’ vroeg Linn hoopvol aan Naylene. Zelf had ze nog nooit meegemaakt dat een vampier zich zo vreemd had gedragen. Het leek haar meer dan alle nieuwe, sterke gevoelens. Ze konden verwarrend zijn, en Luke kon zijn dorst voor bloed verwarren met lust, maar dit was anders. Het moest anders zijn. Want als het enkel zo zou zijn dat Luke gevoelens voor een ander had gekregen, dan zou ze dat verschrikkelijk vinden.
Naylene humde iets en pakte één van de boeken, waar ze doorheen begon te bladeren. Voor Linn was het altijd een soort vreemde taal geweest. Ze herkende hier en daar woorden, maar ze snapte niet veel van de magische boeken. ‘Michael dacht dat het misschien iets te maken had met het bloed wat Luke heeft gekregen? Volgens Luke had Rhi bloed mee in een flesje, en was het dus niet haar eigen bloed.’
Linn wist niet of Naylene haar hoorde of niet. Ze had niet veel ervaring met Naylene als een heks. Ze was haar vriendin dankbaar voor haar krachten, en voor hetgeen wat ze had gedaan. Ze had namelijk haar leven gered. Maar ze had geen idee hoe ze hier mee om moest gaan, wat Naylene precies aan het doen was. De ongemakkelijke sfeer in de ruimte hielp ook totaal niet mee. Uiteindelijk stopte Naylene bij een pagina en begon ze die door te lezen. Linn probeerde de bladzijde te bekijken, maar ook daar werd ze niet veel wijzer uit.
‘Ik ben er niet honderd procent zeker van, maar ik denk dat dit het is,’ zei Naylene en ze wees naar de pagina. ‘Het beschrijft een band tussen twee vampiers. Een nieuwe, die net verwerkt is, en de oudere, die de nieuwe vampier verwerkt heeft.’ Linn haar ogen gleden naar Luke. Zij had altijd gedacht dat het Rhi haar bloed was dat er voor had gezorgd dat Luke een vampier was geworden, maar het kon dus werkelijk van iedereen zijn geweest. ‘Het komt meer voor bij weerwolven, omdat die een groter gevoel van loyaliteit ervaren. Het is zeldzaam onder vampiers, maar het kan wel gebeuren,’ legde Naylene uit. Al snapte Linn er nog niet veel van.
‘De band die hier wordt beschreven is erg sterk. De verwerkte vampier doet alles voor degene die hem tot een vampier heeft gemaakt. Alles om hem of haar blij te maken, gelukkig te houden. Niks is belangrijker dan dat. De band is het sterkst als ze bij elkaar in de buurt zijn. Dat zou verklaren waarom het nog nooit is opgevallen. Pas toen Michael hier meerdere dagen was, toch?’ Naylene keek opzij naar Linn, die stilletjes knikte. Het was pas begonnen toen Luke en Michael bij elkaar waren geweest.
‘Maar als dit waar is…’ Linn schudde haar hoofd. Als dit zou kloppen. Als dit de situatie zou zijn waarin ze zich nu bevonden, dan was het Michael zijn bloed geweest wat Luke had veranderd.
‘Dan was het mijn bloed,’ vulde Michael, Linn haar zin aan. Het was het eerste wat hij had gezegd sinds hij besloten had om Naylene te negeren. 
‘Maar hoe heeft Rhi dat dan gedaan?’ vroeg Linn zich hardop af. Hoe was ze aan Michael zijn bloed gekomen, zonder dat hij het zelf door had gehad? Dat was vrijwel onmogelijk.
‘Ik weet wel hoe,’ zei Michael, waarna hij een vuile blik naar Naylene wierp. ‘Ashton. Het is allemaal logisch.’
Linn keek van Michael naar Naylene. Op dit moment was Naylene er alleen maar om te helpen. Om hém te helpen. Aan de andere kant begreep ze zijn woede maar al te goed. Ashton had een hoop voor hem verpest, had een hoop met hem gedaan. Het was niet meer dan logisch dat hij de man haatte. Dit was echter niet het moment om daar op in te gaan. Naylene had een verklaring gevonden voor het gedrag van Luke.
‘Dus wat er eigenlijk staat,’ zei Linn, terwijl ze haar beste vriendin aankeek. ‘Is dat Luke het bloed van Michael binnen heeft gekregen, daardoor is veranderd en door dat bloed heeft hij die gevoelens voor Michael gekregen? Dat hij zich daarom zo gedraagt? Zijn gevoelens zijn niet echt?’
‘Mijn gevoelens zijn wel echt!’ riep Luke meteen uit. ‘Jij weet niet wat ik voel! Je bent de hele tijd alleen maar bezig om dit hele gebeuren af te kraken, Linn!’
‘Luke…’ Michael kwam overeind en liep om de bank heen, zodat hij naar Luke toe kon lopen. Linn wende haar gezicht af. Ze vond het heel onprettig om Michael en Luke samen te zien. Ze wist dat er niks speelde, dat Michael nog altijd gevoelens had voor Naylene, maar het voelde alles behalve fijn.
‘Niemand zegt dat jouw gevoelens niet echt zijn. Linn probeert alleen maar woorden te geven aan wat er net is uitgelegd. Misschien kun je aan Naylene uitleggen hoe je je voelt? Misschien helpt het haar om dit alles wat beter te begrijpen. Zodat we jou ook beter begrijpen.’ Michael zijn stem was rustig en het leek een goed effect te hebben op Luke.
‘Wil je dat ik dat doe?’ vroeg Luke aan hem, waarop Michael knikte.
‘Ja, Luke. Ik wil dat je aan Naylene uitlegt hoe je je voelt.’
18
Posts: 17081
Datum: 21-04-2019 11:16
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene begreep met de minuut meer waarom Linn het moeilijk had met deze situatie. Luke leek zich niet alleen te gedragen alsof hij de bodyguard van Michael was, maar er was ook duidelijk iets anders te zien. Of het liefde was, kon Naylene niet zeggen, maar het maakte de situatie wel heel erg vreemd. Zeker omdat Michael nu iets van Luke had gevraagd en hij het pas leek te willen doen op het moment dat hij wist dat het de andere man zou behagen. 
Voor Luke voelde het vreemd dat alle ogen op hem gericht waren. Iedereen had iets te zeggen gehad over zijn gevoelens. Nu was Naylene er ook nog eens. De vrouw wie er voor had gezorgd dat Michael de afgelopen weken in een diep dal had gezeten. Diep van binnen wilde hij niets liever dan haar aanvallen. Haar laten weten dat ze hier niet welkom was en dat wanneer ze ook maar één keer probeerde om dichter bij Michael te komen, Luke er wel voor zou zorgen dat ze niet eens meer bij hem in de buurt kon komen. Voor nu was hij echter verplicht om haar te vertellen wat hij voelde, terwijl haar ogen hem veroordelend aan zouden kijken. Iets wat ze in zijn ogen nu al deed. 
“Ik voel me gek?” Gaf Luke eerlijk toe. Voor hem was het niet echt anders uit te leggen. Er ging zoveel door zijn hoofd heen, dat hij niet meer wist waar hij moest beginnen. 
“Waarom voel je je precies gek, Luke?” vroeg Naylene, die het niet eens was met alleen die vier woorden. 
“Ik houd van Michael?” Fluisterde Luke zachtjes. “En het voelt alsof het ineens is gebeurd, maar ik kan het niet tegen gegaan. Ik zag hem vandaag op de bank zitten en zag hoe slecht hij zich voelde. Hoe jij er voor hebt gezorgd dat hij door een hel heen moet gaat, alweer!” 
Naylene zuchtte zachtjes om de woorden van Luke, ze wist wat ze had gedaan. Daarvoor waren ze hier echter niet. Al kon ze het niet laten om even naar Michael te kijken, wiens ogen op de grond waren gericht. Stiekem hoopte ze dat hij haar een kans wilde geven om het allemaal uit te leggen, als ze dit eenmaal op had kunnen lossen. 
“Alles in mijn lichaam zegt me dat ik naar je toe moet rennen. Je hart er uit moet trekken, omdat je dat verdient. Omdat ik me vreselijk voel, voor hetgeen wat je Michael aan hebt gedaan.” 
“Dus je wil alles voor Michael doen. Er voor zorgen dat hij zich beter voelt?” 
“Ja, natuurlijk wil ik dat!” Naylene merkte dat die woorden veel meer waren dan alleen een liefde, het leek alsof er een soort van obsessie zat. Een gevoel wat niet zomaar uit de weg kon gaan. Het leek alsof hetgeen waar ze het net over hadden gehad, misschien wel eens waar konden zijn.
“Dus als Michael je zou vragen, Linn iets aan te doen, dan zou je dat doen?” Naylene wilde weten of Michael voor iedereen ging, want dan wist ze zeker wat er precies aan de hand was. Hoe moeilijk deze vraag ook zou worden voor Linn, daarom pakte ze de hand van haar beste vriendin vast en kneep ze er zachtjes in.
Naylene kon aan Luke zien dat het een moeilijke vraag was, dat er wel iets in zijn hoofd was die er iets anders over wilde zeggen, maar hij kon het niet. Een voorzichtige knip gaf dan ook uiteindelijk aan, dat hij bereid was om Linn iets aan te doen als Michael hem dat zou vragen. “Ik weet dat het niet iets wat ik wil, maar als Michael het zou willen...” zijn schouders gingen nog eventjes omhoog. 
“Hiervoor luisterde je naar Michael, deed alles wat hij zei. Maar vandaag zag je hem, terwijl hij zich vreselijk voelde.” Luke knikte op de woorden van Naylene. 
“Oké, dankjewel Luke. Ik denk dat ik genoeg weet.” Besloot Naylene. Het kon haast niet anders dan ze hadden gevonden wat er precies aan de hand was met Luke. Natuurlijk kon er altijd nog iets anders aan de hand zijn, maar zijn gevoelens waren duidelijk. 
“Ik denk dat het er inderdaad al heeft gezeten sinds dat Luke is veranderd.” Concludeerde Naylene. “Vandaag zag Luke, Michael echter op een manier waarop hij hem de afgelopen tijd niet heeft gezien en dat heeft nog iets anders getriggered. Iets wat er al wel in zat, maar nog niet echt naar boven was gekomen.” 
“Is er iets aan te doen?” Snikte Linn naast haar. 
Naylene boog zich weer over haar boek heen, waar niet heel veel te lezen was over het feit dat dit gebeurde bij twee vampiers. Het was iets wat bij weerwolven gebeurde. Daar was over te lezen dat men kon vragen om de andere te vergeten, daarna zou de verwekker ook echt uit het leven van de andere wolf moeten verdwijnen, anders kwamen de gevoelens zo weer naar boven. Het ging echter om eem bloedlijn. 
“Ik denk dat er twee opties zijn. Eén van de oplossingen is hetgeen wat bij de weerwolven werkt.” Naylene keek in de richting van Michael, wie haar nog steeds niet aankeek, dat terwijl ze zijn blik nu wel even nodig had, hij was immers diegene die het zou moeten uitvoeren.
“Michael...” zei ze dan ook zachtjes.
“Je zou hem kunnen vragen om je te vergeten.” 
“Dat wil ik niet!” Begon Luke meteen te protesteren en sprong met gemak over de bank heen. Voordat Naylene het echt door had, werd ze omhoog getrokken door de heel wat langere man, die klaar was om er voor te zorgen dat ze de komende tijd niet meer zou vragen.
“Luke!” Het was niet alleen Linn die zijn naam riep, maar ook Michael, vanaf de andere kant van de kamer. Zoals verwacht keek hij alleen maar om en leek hij Linn compleet te negeren. Het was een hele vreemde situatie.
“Laat Naylene los. Ga weer op de bank zitten en houdt je mond totdat ik weer zeg dat je mag praten.” 
Zijn vingers gleden van haar blouse af, hij zette een paar stappen naar achter en ging naast Michael op de bank zitten. Alsof er nooit iets was gebeurd. Ondanks dat Naylene het ergens super interessant vond wat er precies gebeurde, wist ze ook dat deze situatie zo snel mogelijk moest worden verholpen. Toch kon ze het niet laten om na te denken over het feit dat Michael er voor had gezorgd dat ze niet aan werd gevallen door Luke. Dat terwijl ze het in zijn hoofd misschien wel een beetje verdiende. 
“Vertel alsjeblieft wat de oplossingen zijn.” Linn wilde duidelijk dat deze situatie zo snel mogelijk werd verholpen. Net zoals de rest van de mensen in deze kamer. Diep van binnen wilde zelfs Luke dat, maar er was iets anders wat hem liet praten en er voor zorgde dat hij de acties op deze manier uitvoerde.
“Zoals ik zei...” Begon Naylene weer. “Michael zou Luke kunnen vragen om hem te vergeten. Om alles aan hem uit te wissen. Ik weet echter niet hoe goed dat gaat werken als ze in elkaars leven blijven. Het bloed van Michael, blijft door zijn aderen lopen dus het zou kunnen dat het weer opnieuw begint op te spelen. Dat durf ik echter niet zeker te zeggen?” 
“Is er nog iets anders?” 
“Gevoelens.” Fluisterde Naylene. “Het is zo dat wanneer de gevoelens uit worden gezet, het hoofd een soort van wordt gereset? Alles wat er daarvoor toe deed, doet het daarna niet meer. Ik denk dat dat het meest effectieve is, maar aangezien Luke nog niet lang een vampier is, lijkt me het niet raadzaam om dat te doen. Tenzij we hem ergens op kunnen sluiten.” 
22
Posts: 4865
Datum: 21-04-2019 13:14
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Voor Linn haar gevoel was Luke een compleet ander persoon geworden. Er veranderde wel iets, als iemand een vampier werd. Vaak werden eigenschappen juist uitvergroot, maar het was nooit een hele identiteitswisseling. Zo leek het nu wel. Ze herkende Luke niet meer. De gevoelens voor Michael, het felle gedrag tegenover iedereen die ook maar een vinger uitstrekte naar de blonde vampier. Hij was zelfs bereid om Naylene aan te vallen. Het was dat Michael hem tegen had gehouden. Linn wist dat hij dat niet had gedaan om Luke te beschermen, maar juist zijn vriendin. Al zou Michael dat waarschijnlijk niet toegeven. Gelukkig zat Luke nu in alle rust op de bank en zou hij pas mogen praten als dat van Michael zou mogen. Dat gaf hen de kans om in gesprek te gaan. Al was het vast verschrikkelijk om een gesprek bij te wonen dat over jou ging, terwijl je niks mocht zeggen over de hele situatie. 
‘Maak je geen zorgen, Linnie. Ik weet hoe het is om te horen dat degene van wie jij houdt, ook nog steeds van een ander houdt. Luke kan er tenminste niets aan doen,’ zei Michael, die zijn hand op Linn haar schouder had gelegd. Linn wist niet of ze dankbaar moest zijn voor zijn troost, of dat ze zijn arm aan de kant wilde duwen, omdat hij de oorzaak was van Luke zijn gevoelens. Al konden zowel hij als Luke er niks aan doen. Dat wist ze ook, en dat maakte dit alles alleen nog maar moeilijker. 
Linn draaide zich naar Naylene, die de opties had genoemd. Michael kon er voor zorgen dat Luke hem zou vergeten, maar de vraag was of het wel zou werken. Daarvoor zou Michael niet alleen uit Luke zij leven moeten verdwijnen, maar uit die van hen allemaal. En dat was iets wat niemand zou willen. De andere optie was echter verschrikkelijk. Een reset van Luke zijn hersenen. Dat zou betekenen dat zijn gevoelens uit zouden gaan. Dat was voor een nieuwe vampier absoluut geen goed idee en wie weet hoeveel moeite ze wel niet zouden moeten doen om zijn gevoelens weer aan te krijgen.
‘Dus beide opties zijn kut,’ concludeerde Linn. Dat lag niet aan Naylene. Die had haar best gedaan, had hen de informatie gegeven die ze zelf niet hadden kunnen vinden. ‘Dankjewel, Nay. Nu weten we in ieder geval wat er aan de hand is en wat we kunnen doen.’ Linn was het niet eens met hoe ze Michael had behandeld, wat ze had gedaan. Maar Naylene had hen wel geprobeerd te helpen en daar was ze haar ontzettend dankbaar voor. Al wist Linn nog steeds niet wat ze moest doen. Misschien was Luke opsluiten wel de enige optie.
‘Luke, wat wil jij?’ vroeg Linn aan hem. Ze wist eigenlijk niet waarom ze het vroeg. Ze wilde hem hierin betrekken, maar ze wist niet in hoeverre hij hier echt antwoord op zou geven. Linn gokte dat hij zou zeggen dat hij bij Michael zou willen blijven. Wat betekende dat geen van de twee opties zouden gebeuren, als het aan hem zou liggen. Toch wilde ze het hem vragen, hopend dat Luke zijn eigen mening er door kon komen en haar kon vertellen wat hij wilde. 
Luke bleef echter stil, wat kwam door hetgeen wat Michael hem eerder had opgedragen. Luke keek dan ook naar Michael, die naar hem knikte. ‘Je mag antwoord geven op de vraag van Linn. Maar je blijft op de bank zitten.’
Het deed Linn pijn om te horen hoe iemand haar vriend aan het commanderen was, ook al was dat beter voor de situatie. Zijn eigen wil was van hem afgenomen. Al was dat misschien al wel gebeurd op het moment dat hij Michael zijn bloed in zich had gekregen. 
‘Ik wil niet dat Michael me vraagt om hem te vergeten. Dat zou ik nooit kunnen. Maar ik wil ook niet mijn gevoelens voor hem kwijt raken. Want dan komen ze misschien wel nooit meer terug.’ Linn klemde haar lippen op elkaar en knikte. Ze had er zelf om gevraagd en ze had precies het antwoord gekregen wat ze van hem had verwacht, ondanks dat ze gehoopt had op iets anders.
‘Misschien moeten we nu geen beslissing maken,’ zei Linn. Ze kwam overeind van de bank en liep naar de tafel, waar ze haar handtas en haar jas pakte. ‘Misschien kunnen we nog een andere oplossing vinden. We kunnen Rain of Cam bellen, misschien iemand anders vinden. Hoe dan ook, ik denk dat we het voor nu even moeten laten rusten. En ik denk dat ik even naar buiten ga.’ Het voelde alsof de druk in het appartement met de seconde toenam en op dit moment voelde het alles behalve goed om er nog te blijven hangen. Met haar jas aan liep ze naar Naylene, zodat ze de roodharige vrouw een knuffel kon geven. ‘Nogmaals bedankt, Nay. Dit hadden we niet zonder jou kunnen vinden.’
Linn vertrok en daarmee liet ze Luke, Michael en Naylene achter in het appartement. Michael wilde het liefst achter haar aan lopen, want hij wist niet wat hij op dit moment moest doen. De aandacht van Luke was behoorlijk wat om te verwerken, maar tegelijkertijd wilde hij de man ook niet afwijzen. Het leek hem behoorlijk lastig om op dit moment in Luke zijn positie te zitten. En dan was er nog Naylene. Iemand die hij niet eens had willen zien. Hij was blij dat ze had kunnen helpen en wat duidelijkheid had kunnen geven aan de situatie, maar dat betekende niet dat het daarmee allemaal weer goed was. Verre van dat zelfs. Nu was het ook weer overdreven om Luke haar te laten aanvallen. Luke hoefde zijn ruzie niet voor hem uit te vechten. Dat was iets wat hij zelf wel zou kunnen. Ergens was hij jaloers op Linn. Zij was nu weg gelopen uit deze chaos. Hij had eigenlijk hetzelfde willen doen.
‘Luke,’ zei Michael. ‘Ik wil dat je me alleen laat met Naylene. Je kunt wel in de slaapkamer wachten. Je hoeft je geen zorgen te maken. Naylene gaat niks doen.’ Michael voelde zich diep van binnen schuldig om hoe hij nu om ging met Luke, maar dit was de enige manier. Als hij wilde dat er niks zou gaan gebeuren, dan zou hij er voor moeten zorgen dat Luke geen kans had om Naylene nog eens aan te vallen.
Luke volgde Michael zijn wensen meteen op en ging naar de slaapkamer. Michael zuchtte en keek de man na. Hij wist zelf ook niet welke optie beter zou zijn. Hij wilde Luke maar al te graag vertellen dat hij hem zou moeten vergeten, maar Naylene had een punt. Wat zou er gebeuren als ze in elkaars leven zouden blijven? Wie weet zou het dan weer opnieuw gebeuren. Maar Luke zijn gevoelens uit laten zetten, dat was toch ook geen oplossing? Want als zijn gevoelens eenmaal uit zouden staan, dan zou enkel Linn er voor kunnen zorgen dat ze weer aan zouden gaan. En Linn was de laatste tijd al door zoveel heen gegaan. Dat gunde hij haar niet. Maar hij gunde haar ook niet een leven met Luke zoals hij nu was. Want dat was niet de Luke op wie ze verliefd was geworden.
‘Ik weet dat Linn me heeft gebeld en dat jij me hier niet wilde hebben, maar ik wil echt graag met je praten, Mike,’ zei Naylene. Ze zat nog altijd op de bank. Michael schudde echter zijn hoofd. ‘Ik wil niet met je praten. Dat is ook niet waarom ik Luke heb gevraagd om weg te gaan.’ Hij had gewoon een minuut voor zichzelf nodig. Misschien wel meerderen. Hij kon niet nadenken. Niet op deze manier. Met Luke om zich heen en Naylene op de bank.
‘Ik heb hier niet om gevraagd? Om niks van dit! Het enige wat ik wilde, was samen in Japan wonen met mijn vriendin. Maar zelfs dat was al teveel gevraagd. En alles, zelfs deze shitshow, is terug te leiden naar fucking Ashton!’ Misschien was het wel nooit Ashton zijn plan geweest om Michael zijn bloed hiervoor te gebruiken, maar het was genoeg bewijs om te laten zien dat Ashton niet te vertrouwen was. Hij was een vreselijk persoon. Eentje die Naylene uit haar hoofd zou moeten zetten. Dat kon ze echter niet. Dat had ze nooit gekund en zou waarschijnlijk nooit verandering in komen. Wat ze ook zou proberen. 
18
Posts: 17081
Datum: 21-04-2019 16:31
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Sommige woorden waren steken onderwater. Naylene verdiende de woorden die Michael tegenover Linn had gebruikt wellicht, maar dat betekende niet dat ze het meteen had kunnen vergeten. Als de situatie anders was geweest, had ze er iets van gezegd, was ze er op in gegaan. Zij had echter kunnen zien dat het op dat moment niet over haar ging, niet over Michael en al helemaal niet over Ashton. Linn was diegene geweest die zich slecht had gevoeld en daar hadden ze eigenlijk aan moeten helpen. 
Nu spookten de woorden nog steeds door Naylene door haar hoofd en dat was één van de redenen geweest dat ze met Michael had willen praten. Nu had ze er de kans voor, ze was hier. De telefoon aan de andere kant kon niet op worden gegooid. Haar woorden kon zelfs kracht vinden in de uitdrukkingen van haar gezicht. Nu ze MIichael even voor haarzelf had, wilde ze er ook alles aan doen om er voor te zorgen dat hij naar haar luisterde. Al kon ze ook zien dat dit niet makkelijk voor hem was. Het moest gek zijn om ineens iemand te hebben die totaal afhankelijk was van hetgeen wat er door jou werd gezegd. Ieder woord, iedere zin kon worden gebruikt. Zelfs de lichaamshouding werd ieder moment in de gaten gehouden. 
Naylene stond voorzichtig op van de bank. De woorden van Michael waren duidelijk. Hij gaf Ashton de schuld van alles. Zelfs zij moest toegeven dat er geen andere oplossing was voor het feit dat Michael zijn bloed door Luke zijn aderen had gestroomd op het moment dat Rhi hem had gedood. Er was een flesje geweest met bloed, wat waarschijnlijk door Ashton was gehouden. 
Er was misschien iets in Naylene dat excuses wilde maken voor Ashton. Dat het niet zijn fout was dat Rhi het bloed had gehad en dat Luke daardoor dood was gegaan. Daarbij leek het een kleine kans dat dit bewust was gedaan. Een sirebond leek niet veel voor te komen bij vampiers. Naylene had gedacht dat het iets was waar alleen vampiers die al een sterke band hadden voordat de een veranderde mee te maken konden krijgen. Zoals het was geweest bij haar en Michael. Dat het bij Luke en Michael was gebeurd, was niet logisch, niet als ze de boeken zo had bekeken. Daarmee leek het alsof ze een loterij hadden gewonnen, alleen op de meest vreselijke manier. 
Alle excuses die ze voor Ashton wilde maken, drukte Naylene weg. Ze wilde er niet over nadenken dat hij niets had gedaan, op het moment zou haar dat namelijk alleen nog maar verder bij Michael vandaan brengen, terwijl ze wilde dat het beter tussen hen beiden zou gaan. Ze wilde dat Michael haar zou vergeven voor hetgeen wat ze had gedaan. Dat ze samen verder konden. Dat hij haar voor hem liet zorgen, nu hij zo in zijn hoofd zat met hetgeen wat er met Luke aan de hand was. 
“Mike.” Naylene liep naar haar vriend toe en ging voor hem staan, nog wel op gepaste afstand. Zo wilde ze voorkomen dat hij als een gek door de kamer ging lopen, iets wat hij vaak deed als hij zijn hoofd helemaal vol had zitten. Het zou vast ergens kunnen helpen, al zag Naylene niet in hoe. Rust was nu hetgeen wat hij nodig had. 
Zijn groene ogen zaten vol met verhalen. Naylene kon er van alles uithalen. Michael was de wanhoop die Linn had gevoeld, misschien al wel voorbij. Zij was diegene die het had doen beginnen, maar dit hele gedoe met Luke was er ook nog eens bovenop gekomen. Dat terwijl ze inderdaad hier waren gekomen om samen te wonen. Zij had zelf ook niets liever gewild dan samen een leven opbouwen. Ze had zich er op verheugd en nu zat al twee weken in een huisje, terwijl Michael hier was geweest. 
“Dat was ook wat ik wilde. Wat ik nog steeds wil.” 
“Dat had je je moeten bedenken voordat je naar hem toe ging! Ons hele leven draait om hem, door hem. Nu al weer!” 
“Ik weet het Mike. Ik weet het.” Naylene probeerde rustig te blijven, aangezien één van hen dat zou moeten doen. Linn was al weg gelopen omdat ze dit alles niet aan leek te kunnen. In Michael zijn ogen was te zien dat hij het ook allemaal niet aan kon en dan was er Luke, die nu in de slaapkamer was, maar waarschijnlijk het liefst uit wilde breken om haar iets aan te doen omdat ze er voor zorgde dat Michael zich slecht voelde. 
“Nee dat weet je niet, want anders had je het nooit gedaan!” 
Naylene wilde er zoveel over zeggen, dat haar keuze niets te maken had met hun relatie. Michael had echter al wel verteld dat het er wel degelijk toe deed. Ze konden het heen en weer blijven roepen, maar het zou er niet heel erg veel toe doen. Het bracht hen niet verder. Niet dat dit het wel deed. 
Het was een manier waarop Naylene, Michael nog niet vaak had gezien. Hij leek er echt doorheen te zitten. Hij bleef maar dingen roepen, mompelen en hij baande zich zelfs weer een weg, zodat hij weer heen en weer kon lopen. Dit zou hem niet helpen en ondanks dat Naylene nu het liefst wilde praten over hetgeen wat tussen hen zat, wat hen uit elkaar leek te drijven, vond ze het nog erger om te zien dat Michael zich echt heel erg slecht voelde. 
“Michael.” Fluisterde Naylene, terwijl ze naar hem toe stapte en een hand op zijn schouder legde. Ze wist dat hij dat niet wilde, dat het misschien niet eens zou helpen, maar op het moment maakte ze zich behoorlijk zorgen om hem. Er zat van alles in zijn hoofd, misschien wel de momenten dat Ashton hem zo toe had getakeld, misschien het feit dat hij iemand had vermoord in Miami, het feit dat Linn bijna dood was geweest en natuurlijk ook dit alles met Luke. Maar het leek hem echt te veel te worden. 
“Ik weet dat je boos op me bent oké? En dat is goed, je mag me haten zoveel je wil, maar alsjeblieft, wil je heel even naar me luisteren. Dit gaat niet over dat alles?” Ergens was Naylene bang dat haar woorden en haar aanrakingen misschien voor het verkeerde zorgen. Dat het Michael echt te veel werd.
“Je moet hier blijven oké? Hoe moeilijk alles ook is, hoe zwaar en kut het nu even allemaal ook is. Je mag boos zijn, echt waar. Alles kut vinden wat er kut is. Maar je moet hier blijven.” Er was een grote kans dat ze er voor moesten zorgen dat Luke weer terug zou moeten komen bij zijn gevoelens. Ze wilde er niet aan denken dat ze dat ook bij Michael moesten doen. Alles wat ze bij Linn had moeten doen, was echt vreselijk geweest. Ze wilde er niet aan denken dat ze dat bij Michael moest doen. Alleen het idee al zorgde er voor dat er tranen achter haar ogen prikte. 
22
Posts: 4865
Datum: 21-04-2019 19:46
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was veel. Te veel. Zijn ruzie met Naylene en alles wat er achter schuilde. Als het alleen een ruzie met haar was, dan had hij het nog kunnen trekken. Maar dit voelde niet alsof alleen Naylene tegenover hem stond. Het voelde alsof Ashton naast haar stond, lachend. Alsof hij keer op keer weer een slag uitdeelde naar Michael en hij weer op de grond belandde. Het voelde alsof hij aan het verliezen was van Ashton en dat was misschien nog wel het ergste gevoel. Want hij wilde van hem winnen. Zo graag. Hij wilde de vampier een klap verkopen en hem de grond in slaan. Hij had hem willen opsluiten in het oude huis, ver weg van hier met de andere vampiers. Het lukte hem ooit om Ashton te verslaan en dat frustreerde hem.
Nu was Naylene hier en had ze hen geholpen. Natuurlijk had ze dat, want ze wilde het goedmaken met Michael. Hij was niet blind, hij wist precies wat haar beweegredenen waren. Maar toch bleef Ashton door zijn hoofd spoken. Hij dook op bij alles wat Naylene deed en wat Michael meemaakte. Nu bleek het Ashton te zijn die Michael zijn bloed had afgenomen en dat was nou net het bloed wat Rhi had gebruikt. Op een helder moment zou Michael na kunnen denken en zich kunnen beseffen dat Rhi het misschien niet eens had geweten, en dat Ashton er misschien wel niks mee te maken had gehad, maar nu kon hij dat niet. Zijn boosheid en haat voor Ashton werden met de minuut groter en zijn hoofd werd voller met al zijn gedachten.
Hij wist niet hoe hij het gedoe met Luke moest oplossen. Hij wist niet hoe hij moest samenwonen met Linn en Luke terwijl het nu op deze manier ging. Het was niemand zijn schuld. Letterlijk niemand. Luke kon er niks aan doen dat die gevoelens er nu waren. En Michael kon ze niet beantwoorden. Het enige wat hij kon doen was Luke rond commanderen als een hond en het voelde verschrikkelijk. Want Luke was zijn eigen persoon, had zijn eigen ideeën en gevoelens en het voelde compleet fout dat Michael er controle over had. 
Linn was al weggelopen en het liefst wilde Michael hetzelfde doen. Weglopen uit de hele situatie, weglopen van zijn gevoelens. Het was zo verleidelijk. Michael verlangde naar de leegte en naar de rust. Naar de stilte in zijn hoofd die er zou heersen, zodra hij zijn gevoelens uit zou zetten. Maar Naylene was er. En ze vroeg hem om het niet te doen. Om hier te blijven, ondanks alles.
Michael ging door zijn hurken en legde zijn hoofd in zijn handen. Hij sloot zijn ogen en schreeuwde. Alsof een schreeuw al zijn gedachten er uit zouden gooien. Dat deed het niet. Totaal niet zelfs. Maar hij wist dat Naylene gelijk had. Hij moest hier blijven. Want als hij dat niet zou doen, als hij zijn gevoelens uit zou zetten, dan zou het een behoorlijke klus worden om hem weer terug te krijgen. Hij had het zelf moeten doorstaan met Linn. Dat wilde hij de anderen niet aan doen. Er was nu al zoveel aan de hand. Dit kon er ook nog niet eens bij. Hoe verleidelijk het misschien ook was om alles uit te zetten en weg te lopen. Ver weg te lopen.
Michael voelde de tranen langs zijn wangen stromen. Hij wist niet eens wanneer ze precies waren begonnen, maar hij kon ze nu niet meer tegenhouden. Hij had geen idee wat hij moest doen en de persoon wie hij normaal om advies zou vragen, de persoon die nu voor hem stond, kon hij niks vragen omdat hij het haar nog altijd kwalijk nam wat ze had gedaan.
‘Michael?’ vroeg Naylene voorzichtig. Michael wist wel waarom ze dat deed. Ze wilde er zeker van zijn dat hij er nog was. Dat hij zijn gevoelens niet uit had gezet. Dat had hij niet. Dat wilde hij ook niet. Want hij wilde niet dat Linn en Naylene door hetzelfde heen zouden moeten als dat hij en Naylene al waren geweest. En wat zou hij met Luke doen als zijn gevoelens weg waren? Als hij niks meer om de man zou geven? Michael wilde er niet achter komen.
‘Ik… Ik ben er nog steeds,’ liet hij Naylene snikkend weten. Dat was immers wat ze wilde horen. Daarom had ze zijn naam genoemd. Hij voelde zich nog steeds als shit en hij wist niet wat hij moest doen, maar hij was er nog. En misschien was dat op dit moment ook wel voldoende.
‘Michael? Michael, gaat alles goed?!’ Het was de stem van Luke, die vanuit de slaapkamer vast Michael zijn schreeuw had gehoord. Michael had hem echter opgedragen om in de slaapkamer te blijven, wat betekende dat Luke niet de kamer kon verlaten en kon controleren hoe het ging met Michael. Vandaag het geschreeuw.
‘Maak je geen zorgen,’ zei Michael. Hij wilde niet schreeuwen. Luke zou hem toch wel horen. Michael liet zich naar achteren zakken, zodat hij op de grond kwam te zitten. Hij keek op naar Naylene, die haar afstand had behouden. Hij was blij dat ze dat nu had gedaan. Waarschijnlijk had hij haar aan de kant geduwd als ze hem aan had geraakt. Veel schade zou hij niet kunnen doen, maar hij zou het alles behalve prettig vinden om haar aan de kant te duwen. Ergens wilde hij wel een knuffel van haar. Dat was misschien wel hetgeen waar hij het meeste behoefte aan had op dit moment, maar zijn trots won het van hem.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Luke nog, waarop Michael knikte. ‘Ik weet het zeker. Ik kom je straks ophalen, beloofd.’ Dat zou hij pas doen als Naylene weg zou zijn. Hij wilde niet nog een keer dat Luke de confrontatie met haar aan zou gaan. Niet omdat ze Luke iets aan zou doen, maar omdat hij de veiligheid van Naylene toch nog voorop stelde. Dat zou hij altijd blijven doen.
Naylene zette een stap naar Michael toe en knielde voor hem neer. Michael wendde meteen zijn gezicht af. Het was een stuk moeilijker om boos op haar te zijn terwijl ze hem zo aankeek. Alsof ook zij hem het liefste tegen zich aantrok en hem nooit meer los zou laten. Als hij zijn trots niet had, dan was hij al naar haar toe gekropen en had hij haar niet meer los gelaten. 
‘Als je wil dat ik weg ga, dan ga ik dat, Mike. Ik wil het niet moeilijker voor je maken dan dat het al is. Maar ik wil ook dat het goed met je gaat. Dus als je denkt dat het niet gaat, of als je op het randje zit. Wil je me dan alsjeblieft bellen? Of Linn? Iemand?’
‘Hij heeft mij!’ riep Luke meteen. Michael schudde zijn hoofd op de woorden van Luke. Luke was de laatste persoon die hem zou kunnen overtuigen om er bij te blijven. Hij was waarschijnlijk de eerste persoon die hem er naar toe zou drijven. Ondanks dat het absoluut niet zijn schuld was.
‘Ik kan Linn bellen,’ zei hij tegen Naylene. Hij wist niet of Linn op zou nemen. Ze was weg gegaan voor een reden, maar als dat genoeg was om Naylene te verzekeren dat het goed met hem zou komen, dan moest hij het maar zeggen.
Naylene knikte en kwam weer overeind. Ze verzamelde haar spullen en hees haar tas over haar schouder. Ze stopte voor Michael, maar kwam niet naar beneden voor een kus of een knuffel. Ze legde enkel haar vingers heel even op zijn schouder. ‘Het spijt me echt, Mike. Echt heel erg.’
Het had haar al vaker gespijt. Dus die woorden hadden door de jaren heen hun betekenis verloren. In ieder geval als het over Ashton ging. Hij hoorde Naylene zuchten en vervolgens ging ze weg. Het bleef eventjes stil in het appartement, al kon Michael horen dat Luke onrustig heen en weer aan het lopen was.
‘Luke? Je mag de slaapkamer uit, als je dat wil,’ zei Michael. Hij kon hem niet daar laten zitten. Dat was een ontzettend naar iets om te doen. Luke was in enkele seconden in de woonkamer. Hij zag Michael zitten en knielde naast hem neer. Michael keek op naar Luke. De bezorgde, blauwe ogen en de troostende glimlach rond zijn lippen. Michael zuchtte en besefte zich dat er op dit moment niemand anders was. En dat Luke er wel voor hem wilde zijn. Dus misschien moest hij dat ook maar toelaten. Daarom schoof hij naar Luke toe en legde hij zijn hoofd tegen zijn schouder.
Luke zijn armen kwamen rond zijn middel en vreemd genoeg voelde het best troostend voor Michael. ‘Kunnen we hier gewoon even zitten, in stilte?’ vroeg Michael aan Luke, waarop Luke vervolgens alleen maar knikte. Michael zuchtte en sloot zijn ogen. Erg netjes was het niet van hem, wat hij nu aan het doen was. Maar hij wist ook niet waar hij zich anders mee bezig zou moeten houden. 
18
Posts: 17081
Datum: 22-04-2019 09:52
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er was zoveel gebeurd de afgelopen maanden. Haar leven had op zijn kop gestaan. Edyn wist nog zo goed hoe ze wakker had geworden met een heel ander gevoel in haar lichaam. Hoe het enige waar ze aan had kunnen denken het bloed van mensen waren. De eerste paar maanden had ze dan ook niet bij mensen in de buurt mogen zijn. Iets wat haar heel erg zwaar was gevallen. Ze had haar familie niet mogen zien. De kinderen aan wie ze les had gegeven, had ze achter moeten laten.
 Er waren genoeg momenten geweest waarop Edyn zich echt diep ellendig had gevoeld. Haar gevoelens voor Michael hadden haar er echter doorheen kunnen helpen. Ze had iets gehad wat er waard geweest om voor te vechten. Iemand bij wie ze had kunnen zijn en van kunnen houden. Waar het precies mis was gegaan wist Edyn nog steeds niet. Er was een dag geweest waarop alles vanuit Michael zijn kant over leek te zijn. Dat hij ineens iets in Naylene had gezien en haar aan de kant had gezet. Iets wat bij de rest op was gestapeld en er voor had gezorgd dat ze zich nog ellendiger had gevoeld. 
Nu waren ze een paar maanden verder en ging het veel beter met Edyn. Ze had veel gehad aan de man die ze al had gekend toen ze nog een mens was geweest. Iemand op wie ze rond die tijd, een oogje had gehad. Brayan was heel erg lief voor haar geweest, altijd al. Maar hij had nu nog meer zijn best voor haar gedaan. Op een rustige manier had hij haar geleerd hoe ze met mensen om moest gaan nu ze zo verlangde naar bloed. Het waren zijn woorden die nog elke dag door haar hoofd heen gingen, maar waardoor ze nu wel gewoon bij mensen in de buurt kon zijn, al was het maar in de aanwezigheid van andere mensen.
Zo kon ze hier vandaag zitten, niet alleen met Brayan, maar ook met Cameron en zijn dochtertje. Ellisyn had al bij haar in de klas gezeten toen ze nog les had gegeven op school. Ze had het meisje leren kennen als een enthousiasteling. Ze wilde graag dingen leren, maar ze had ook heel erg goed samen kunnen spelen met de andere kinderen. Ondertussen wist Edyn veel meer over het meisje als ze toen had gedaan. Hoe haar leven precies in elkaar zat en hoe moeilijk het op sommige momenten kon zijn. Haar vader had er enkele weken geleden voor gekozen om de stad te verlaten waar ze de afgelopen jaren door hadden gebracht, waar ze op was gegroeid. Daarmee had ze ook enkele mensen achter moeten laten. Haar vriendinnetjes op de school, de vrouw wie haar genoeg over haar magie had kunnen leren en zelfs haar moeder. Niet dat die laatste veel naar haar dochter om leek te kijken. 
Edyn vond het behoorlijk heftig wat Ellisyn door had moeten maken. Om haar leven zo normaal mogelijk te houden en haar toch nog wat dingetjes te leren, had ze aangeboden om het meisje les te geven. Cameron had het een goed idee gevonden en had haar ingeschreven op een online school, die voor het lesmateriaal had gezorgd. Edyn had zelf even de tijd gehad om het door te lezen en was helemaal enthousiast geworden. 
Nu lag de hele tafel dan ook vol met de boeken. Cameron en Brayan waren rustig met elkaar aan het praten in de woonkamer, terwijl zij en Ellisyn niet heel erg veel verderop zaten om rekenen door te nemen. Edyn had geprobeerd om zoveel mogelijk leuke voorbeelden voor het meisje te maken. Zo had ze ondertussen al haar eigen hondje er bij betrokken, die dezelfde naam had als de eenhoornknuffel van het jonge meisje. Ze hadden kleine diamantjes gebruikt en net had ze de koekjes gebruikt die ze gisteren nog had gebakken. 
Edyn vond het fijn dat ze bij het meisje in de buurt kon zijn. Er was een tijdje dat ze zichzelf niet vertrouwde bij mensen in de buurt. Ze had haar eigen broertjes en zusjes niet willen zien. Nu had ze zelfs afscheid kunnen nemen van haar hele familie. Er waren echter genoeg dingen die haar dwars zaten aan het zijn van een vampier. Zou zou ze nooit een eigen kindje kunnen krijgen. Iets wat ze behoorlijk moeilijk vond. Gelukkig had ze Elli nu in haar leven en ze hoopte dat ze haar nog heel wat dingen kon leren.
“Denk je dat papa en Brayan de koekjes ook lusten?” De koekjes zagen er leuk uit, al zei Edyn het zelf. Het waren lichte koekjes, waardoor de gekleurde sprinkels er goed door heen kwamen, wat haar zelf vrolijk maakte.
“Ja, dat vinden ze vast lekker.” Edyn stond dan ook op van de tafel. Ze hadden ondertussen al wel eventjes geleerd, dus het was sowieso even tijd om pauze te nemen. 
“Dan kunnen we meteen proberen of ze daarna mee willen doen met het dansen!” Edyn had het standaard gedaan op school. Ze had wat jongere kinderen gehad dan Elli nu was, maar ze had hen wel de belangrijke dingen moeten leren. Het waren de momenten die ze het meest zouden vormen. Na het leren had ze altijd geprobeerd om de kinderen hun hoofden even leeg te maken. Door dansen, zingen of zelfs leuke spelletjes hadden ze hun hoofd even leeg kunnen maken. 
“Dat willen ze vast wel!” Ellisyn was voor haar leeftijd heel erg wijs. Iets wat Edyn leuk vond om te zien. Ze hoopte echter ook dat ze niet vergat dat ze kind moest zijn. Ze zat nu in een hele andere stad, waar heel veel te leren was. Zelf was ze al wel met Brayan naar buiten geweest en ze wist dat Ellisyn ook wat rond had gekeken, maar ze hoopte dat ze ook vriendinnetjes kon maken, want die verdiende ze zeker.
Edyn liep naar de twee mannen op de bank. Beiden waren e nog aan het kijken wat ze met dit deel van hun leven wilden. Ergens vond Edyn het wel gek dat ze dit telkens maar weer zou kunnen doen. Samen met Brayan kon ze over de wereld trekken. Iedere keer weer een leven opbouwen als ze dat wilde. Zonder kinderen, dat wel. 
Ondertussen waren de twee wel echt gelukkig met elkaar. Het was heel anders gelopen dan tussen Edyn en Michael. Iets rustiger. Brayan had Edyn er bewust van willen maken dat haar gevoelens als jonge vampier door elkaar kunnen lopen. Hij had haar vaak genoeg gevraagd te benoemen wat er precies door haar heen was gegaan. Zelfs op de momenten dat ze bij hem had willen zijn en daardoor was ze zich er ook bewust van geworden wat het verlangen naar bloed met haar had gedaan. Dat het soms voor verlangen naar hem had gezorgd. Mede daardoor en het feit dat Edyn het heel duidelijk had in haar hoofd dat ze niemand pijn wilde doen zoals ze bij Carole had gedaan, zorgde er voor dat het heel goed ging in de buurt van mensen.
Ellisyn had haar vader en Brayan al een koekje aangeboden toen Edyn ook in de woonkamer kwam. Ze kroop naast Brayan op de bank, terwijl ze toe keek op Elli bij haar vader was gaan zitten, terwijl ze Pixie, die hond van Edyn, weer op haar eigen schoot had getrokken.
“Ze doet het echt heel erg goed!” zei Edyn enthousiast. 
“Dankjewel dat ik dit mag doen.” Fluisterde ze vervolgens zodat alleen Brayan het zou horen. Hij was diegene die het echt aan had gemoedigd. Nu merkte ze wel hoe erg ze dit alles had gemist. Ze wilde kindjes op haar heen hebben, ze dingen leren, zodat ze daar de rest van hun leven iets aan hadden. 
22
Posts: 4865
Datum: 22-04-2019 19:06
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
 Brayan had niet toe kunnen kijken hoe Edyn was behandeld door Michael. Hij was al woedend geweest op de man, om wat hij had gedaan. Hij wist dat de volledige schuld niet bij Michael lag, maar het was zijn bloed dat er voor had gezorgd dat Edyn een vampier was geworden. In de eerste paar weken had hij daar ook volledige verantwoordelijkheid voor genomen. Hij had voor haar gezorgd en hij had haar goed behandeld. Totdat het eeuwoude verhaal van Michael en Naylene weer om de hoek was komen kijken en toen was Edyn laten vallen als een baksteen. Brayan had het niet willen zien.
Hij kende Edyn. Ze had op de school gewerkt in Boise waar ook hij een baan had gehad. Edyn was lerares geweest voor de jongere kinderen en Brayan had de gymlessen verzorgd. Ze hadden nauw samengewerkt en Edyn had soms meegeholpen in zijn lessen. Hij had Edyn altijd een prachtige vrouw gevonden en van een kleine verliefdheid was wel spraken geweest.
Hij had haar opgevangen toen Michael haar had laten vallen en dat was de beste beslissing ooit geweest. Hij had zich gefocust op Edyn, haar duidelijk gemaakt wat wel en niet kon en hoe ze steeds een beetje meer zou kunnen. Hij had zich afzijdig gehouden van het drama wat zich af had gespeeld, al had hij het wel verschrikkelijk gevonden dat Linn een tijd weg was geweest. Maar het was niet aan hem geweest om haar te zoeken. En ondanks dat ze nu wel naar Japan waren verhuisd, hield Brayan zich ook daar afzijdig. Hij en Edyn hadden samen ergens een plek gevonden waar ze konden wonen. Zelf had hij een tijdelijke baan opgepikt bij een lokale vechtsportschool en zelfs Edyn was aan het werk. Zij gaf les aan Elli.
Brayan merkte aan haar dat het haar goed deed. Lesgeven was haar beroep, haar passie en ze hield van dit kleine meisje. Het was dan ook Brayan geweest die het voor had gesteld aan Cameron, die er met een kleine twijfel mee in had gestemd. Brayan had hem verzekerd dat hij het niet zou voorstellen als hij had gedacht dat Edyn het niet aan zou kunnen, maar dat kon ze wel. Ze was ontzettend goed met kinderen en ze had haar bloeddorst tegenwoordig redelijk onder controle. Zelfs als Ellie zich ergens aan zou bezeren, zou ze zich in kunnen houden. 
De les van Edyn was afgelopen en vrolijk was Ellisyn naar hen toe gehuppeld, met koekjes om uit te delen. Dankbaar had Brayan er eentje gepakt. Niet veel later was ook Edyn naar hen toe komen lopen. Glimlachend had Brayan een arm om haar heen geslagen, zodat hij haar goed tegen zich aan kon trekken.
‘Je doet het geweldig.’ Hij hoopte stiekem dat Edyn het op zou kunnen bouwen naar meer kinderen. Niet zozeer haar lessen, maar wel de tolerantie. Want Brayan had al een idee in zijn hoofd. Iets wat hij graag met iemand zoals Edyn zou willen doen, omdat hij wist hoe goed ze er in zou zijn.
‘Juf Edyn is de beste juf!’ zei Ellisyn enthousiast. Trots keek Brayan opzij. ‘Dat is ze zeker.’
Hij had Edyn wel vaker zien werken en hij wist hoe goed ze was met kinderen. Ze gaf om hen. Ze wist alles van hen. Ze lette op en gaf aandacht, waardoor ieder kind zich altijd gezien had gevoeld in haar klas. Hier in Japan waren er genoeg kinderen die dat gevoel niet hadden. Kinderen die geen thuis hadden. Daar wilde Brayan iets voor doen. En hij wist zeker dat Edyn hem erbij zou kunnen helpen.
Het was een goede beslissing geweest om naar Japan te gaan. Brayan had zijn baan wel op moeten zeggen, maar Boise was niet meer de plek geweest voor hem en zijn vrienden. Ook niet meer voor Edyn. Een nieuwe omgeving was vaak het beste. Een plek waar je nog niet al te sterke gevoelens bij had, zodat er ook geen te gekke dingen konden gebeuren. Aan de andere kant waren gevoelens hetgeen wat je dichtbij het mens zijn hield. Iets wat voor Edyn heel belangrijk was. Daarom wilde hij binnenkort ook met haar over het idee praten, als ze er klaar voor zou zijn.
Voor Cameron was naar Japan verhuizen een grote beslissing geweest. In tegenstelling tot de rest van de groep, waren zijn vrienden niet mee gegaan. Alleen Luke, maar die had hij nauwelijks gezien. Wel gesproken via de telefoon, maar hij had hem niet gezien sinds ze in Japan waren geweest. Cameron wist dat het beter was, maar hij miste zijn vrienden soms wel. Hij miste Rain, met wie hij toch een groot deel van de opvoeding van Ellysin had doorlopen. Hij miste de jonge Desh en hij miste zelfs Lotus. Die laatste persoon had er nog een heel drama van gemaakt, dat hij hun dochter zomaar mee had genomen naar het buitenland. De waarheid was echter dat Lotus er niks over te zeggen had.
Cameron had gedacht dat Japan beter was geweest voor zijn dochtertje. Veiliger. Ondanks dat er van alles gebeurde bij de vampieren, wist hij dat het leven van Elli hier goed zou verlopen. Ze was hier veilig, er zouden geen weerwolven of vampieren opduiken om haar iets aan te doen. Ze kreeg les van Edyn en ze had het naar haar zin. Cameron zag haar elke dag lachen en daar was hij blij om. 
Ellisyn zat naast hem, terwijl ze het hondje van Edyn op haar schoot had getrokken. Cameron vond het leuk om te zien dat ze het zo goed kon vinden met de dieren. Ze was juist heel erg lief voor het hondje. Al kwam het misschien ook wel door de naam, die precies hetzelfde was als haar eigen knuffel. 
‘En jij bent vast een hele goede leerling,’ zei Cameron tegen zijn dochtertje. Hij wist dat ze dat was. Ze had het op school altijd heel erg goed gedaan. Net zoals bij Rain. Rain had nooit om haar aandacht hoeven vragen, evenals Naylene. Jammer genoeg had Naylene geen tijd gehad om Ellisyn te helpen met haar magie. Cameron snapte het. Hij wist wat er allemaal was gebeurd en hij zou er ook geen behoefte aan hebben op dat moment, dus hij probeerde Elli zelf te helpen. Hij wist echter niet precies hoe ze zich voelde en hoe het was om magie van een ander af te nemen. Dat was iets wat alleen Naylene wist. En dat was wel één van de redenen dat hij naar Japan had willen gaan. Omdat Naylene de enige persoon was die zijn dochtertje echt begreep. Zij en Desh dan, maar Desh was in Boise en nog lang niet klaar om Elli iets te leren. Hij was zelf nog steeds hard aan het werk om het onder de knie te krijgen.
‘Het zijn hele lekkere koekjes, Elli. Jullie hebben het goed gedaan samen,’ complimenteerde hij zijn dochter, die tevreden het hondje op haar schoot zat te aaien. Ze had hem al gevraagd of ze niet ook een hondje zouden kunnen nemen. Cameron had er niks op tegen, maar hij wilde wel eerst zeker weten dat ze genoeg tijd en ruimte voor het hondje zouden hebben. En nu hij nog geen baan had, wist hij niet of hij dat het hondje en Elli kon beloven. Voor nu had ze Pixie, die ze bijna dagelijks zag. Dat was ook al voldoende. Hoopte hij dan toch.
‘Willen jullie zo meedoen met het dansen?’ vroeg Elli aan de twee mannen. Cameron glimlachte en knikte. ‘Natuurlijk doe ik mee met het dansen!’ Hij wist dat Elli het één van de leukste dingen vond aan Edyn, dat ze soms even samen gingen dansen. Het was niet altijd specifieke pasjes. Soms mocht ze net zo lang rondjes draaien totdat ze het niet meer kon, of rondspringen op de bank. Het was een manier om het hoofd te legen en Cameron vond het geweldig. Hij danste thuis vaak ook met zijn dochtertje. Op veel verschillende manieren. Zij werd er vrolijk van, wat hem automatisch ook vrolijk maakte.
‘En Brayan?’ Eli draaide zich om en keek afwachtend naar Brayan, die naast Edyn zat. Ook hij knikte. ‘Ik zou geen nee durven zeggen tegen jou, of tegen Edyn!’ Brayan veegde zijn kruimelige handen af aan zijn broek en kwam overeind, waarna hij zij hand uitstak naar Edyn.
‘Kies jij de muziek maar uit. Dat mag vast wel,’ zei Cameron. Hij zette het hondje op de grond, zodat Ellysin op kon staan. Het meisje rende al naar het apparaat wat in het huis stond, waar ze tegen kon praten en er muziek op af kon laten speken. Al snel klonk dan ook één van haar favoriete nummers door de ruimte heen en begon ze mee te zingen en te dansen. 
18
Posts: 17081
Datum: 26-04-2019 09:59
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Sinds het duidelijk was wat er met Luke aan de hand was er nog niet echt een oplossing gekomen. Hetgeen wat Naylene een aantal dagen geleden had geopperd, was niet opgepakt door de vampieren, met genoegen van Luke. Hij wilde er niet aan denken dat hij Michael kwijt zou raken. Dat het niet meer was op de manier zoals nu. Want ondanks dat hij Linn op het moment moest missen, was dat gemis veel kleiner dan het gat dat Michael wist op te vullen met zijn aanwezigheid. 
De twee hadden nu al een paar dagen het huis voor hen alleen en alles verliep redelijk normaal. Er waren momenten waarop Luke niets liever had gewild dan bloed. Iets wat hij dan ook aan Michael had gevraagd. Op die momenten had hij wel geprobeerd zich zo netjes mogelijk te gedragen, omdat hij niet tegenover zomaar iemand had gestaan. Als Michael hem aan had gegeven dat hij aan één glas voldoende had gehad, voelde het voor Luke ook alsof dat zo was. Het gevoel dat Michael misschien wel trots op hem was, was voor Luke niet te overtreffen
Er waren echter ook momenten geweest waarop Michael zich zichtbaar slecht had gevoeld. Een gevoel wat Luke dan snel over had genomen. Voorzichtig was hij dan tegen Michael aangekropen, om zijn armen voorzichtig aan te bieden als een plaats waar het wellicht wat prettiger was. Voorzichtig had hij dan gevraagd of hij er over wilde praten. Op de meeste momenten had Michael met zijn hoofd geschud. Er was één moment geweest waarop Michael had gefluisterd hoe fucked up het allemaal was. Wat Luke wel had kunnen beamen, want ondanks dat hij al deze gevoelens voor Michael had, wist hij ook wel beter. Diep van binnen wist hij wel dat het niet op deze manier hoorde te zijn. Het hoorde te zijn zoals het een paar weken geleden was geweest. Hij en Linn, Michael en Naylene. Toen was hij echter nog geen vampier geweest. 
Voor nu was het behoorlijk rustig in het appartement. Michael had besloten om een douche te nemen. Op zijn beurt had Luke er voor willen zorgen dat Michael zich prettig voelde op het moment dat hij weer terug zou komen in de woonkamer. Daarom had hij al wat dingen voor hem klaar gezet. De gamecontroller lag klaar op de tafel, er stond wat te drinken en Luke had ook geprobeerd wat te eten klaar te zetten voor Michael. Eten en drinken waren lang niet zo belangrijk voor hen, niet zo belangrijk uit als bloed. Ze hadden het wel nodig en Luke kreeg wel een beetje het idee dat het er allemaal een beetje bij in schoot bij Michael. 
Luke was bezig met de kussens op een goede manier neer te leggen, zodat Michael er straks goed in kon ploffen, toen hij geklop op de deur hoorde. Het allameerde hem. In de afgelopen dagen was er niemand door de deur heen gekomen. Daarom liep Luke ook naar de voordeur, die hij een klein beetje opende.
Aan de andere kant van de deur stond een man wie Luke nog nooit eerder had gezien. Even was hij bang voor hetgeen wat hij zou gaan doen, maar hij kon vrijwel meteen ruiken dat het geen mens was die tegenover hem stond, maar een andere vampier. Op het gezicht van de man was een lichte grijns te zien, die alleen maar groter werd toen Luke zich wat breder probeerde te maken. Hun huis stond op de naam van Linn, wat betekende dat iedere vampier zomaar naar binnen kon lopen als ze dat wilden. Achteraf was dat misschien niet een hele slimme zet. Zeker nu niet.
“Wie ben jij en wat doe je hier?” De woorden van Luke moesten dreigend overkomen, maar er werd alelen maar zachtjes op gelachen, alsof hij net iets idioots over zijn lippen heen had laten komen. 
“Het wordt er niet heel erg veel beter op he? Eerst die blonde chick en nu jij. Een andere blonde chick.” De man wurmde zich langs Luke heen, waarop hij snel achter de man aan snelde. Wat hier ook gebeurde, hij wilde er voor zorgen dat alles goed ging. Zeker omdat Michael binnen was en natuurlijk wilde hij proberen om hem zo veel mogelijk te beschermen.
“Je kunt niet zomaar binnen lopen!” Waarschuwde Luke hem nog.
“Rustig. Ik kom alleen maar even op bezoek. Ik wil even met Michael praten.” 
Luke liep naar de onbekende man toe, hij wist niet wat hij moest doen. Het liefst ging hij in de aanval . Aan de andere kant vertelde de man dat hij met Michael wilde praten, wat betekende dat ze elkaar kenden. Luke had hem dan wel niet over bezoek gehad, maar misschien had hij een vriend gebeld en was hij daardoor hier gekomen. Dan was het niet aan Luke om de man aan te vallen.
“Zijn jullie vrienden?” Vroeg Luke daarom eerst voordat hij iets zou doen waardoor hij aan Michael zijn verkeerde kant zou komen te staan. Het ging nu net zo goed tussen hen beiden, dat Luke dat niet wilde verpesten. 
“Beste vrienden.” Er was iets aan de manier waarop hij praatte, wat Luke echt niet vertrouwde. Er was iets aan de hand, maar hij wist niet wat hij er precies aan moest doen. 
“Michael? We hebben bezoek!” Ondertussen was het water in de badkamer niet meer te horen, wat betekende dat de man klaar was of er voor had gekozen dat het zo genoeg was, omdat ze bezoek hadden. 
De man ging op de plaats zitten die Luke klaar had gemaakt voor Michael. Iets waardoor hij zich toch een beetje ellende begon te voelen. Pas toen hij ook nog eens naar het drinken reikte dat hij klaar had gezet, kwam Luke echt in actie. Zijn hand greep naar de arm van de onbekende. “Dat is niet voor jou!” Het maakte Luke weinig uit dat ze man als gast hadden. Hetgeen wat hij klaar had gezet, was allemaal voor Michael geweest en daar hoorde niemand anders aan te zitten.
“Je moet blij zijn dat ik je al binnen heb gelaten. Je bent misschien een gast, maar je hoeft niet aan dingen te zitten die niet voor jou zijn!” Luke had echt zijn best gedaan en nu leek dat allemaal weg te gaan, alleen maar door deze onbekende gast. 
22
Posts: 4865
Datum: 27-04-2019 13:43
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Even was een vaag begrip. Even kon een paar minuten beteken, als iemand even naar de winkel ging om nog wat lekkers voor die avond te halen. Even kon een paar dagen betekenen; even er tussenuit gaan. Het kon zelfs weken of jaren zijn, afhankelijk van wat de persoon er precies mee had bedoeld. Naylene had hem om even gevraagd. Een tijd voor haar alleen en Michael. Zelfs Ashton had niet gedacht dat het slechts een paar weken had geduurd voordat hij zijn weg zou maken naar Japan. Toen hij echter had gehoord wat er allemaal was gebeurd in Japan, had hij simpelweg geen andere keuze gehad. Zo maakten Michael en Naylene het hem te makkelijk. En als het te makkelijk werd, dan zocht Ashton uitdaging op. Hij verveelde zich al snel.
Zijn nieuwe uitdaging was Michael, met wie het alles behalve goed ging. Hij was woedend op Naylene, dat wist Ashton. Hij wist ook dat hij de reden ervan was en daar genoot hij van. Dat alleen al was genoeg voor hem om langs te komen en het er in te wrijven. Nu was er nog een ontwikkeling bij gekomen. Eentje die Ashton ook niet had voorzien. Niemand niet, maar dat maakte het des te beter.
Ashton had vanaf het begin geweten dat het bloed van Michael was gebruikt om Luke te veranderen in een vampier. Waarom Rhi specifiek dat bloed van hem had willen hebben, had Ashton niet geweten. Het had hem ook niet uitgemaakt. Maar nu had het voor behoorlijk wat opschudding gezorgd. Want doordat Luke het bloed van Michael in zijn lichaam had, leek hij alles voor Michael te willen doen. Misschien was er zelfs wel te spreken van verliefdheid. Ashton vond het behoorlijk vermakelijk klinken en was daarom ook opzoek gegaan naar Michael en zijn nieuwe vriendje. Linn was al een paar dagen afwezig, bij Naylene. Dus Ashton had vrij spel. De blonde man had niet geprotesteerd toen hij naar binnen had gewild, waardoor Ashton zich nu in het appartement bevond.
‘Oh, maar ik pak wat ik wil,’ zei Ashton nonchalant. ‘En dit is niet iets wat je wil doen,’ zei hij vervolgens, doelend op de hand van Luke die op zijn arm lag. Met zijn vrije hand pakte hij Luke vast en draaide hij zijn arm op zijn rug. Verder dan nodig was, wat zorgde voor krakende botten en gekerm van Luke. Vervolgens duwde Ashton lachend de man op de bank.
Luke wilde al overeind komen, maar Ashton hield hem tegen door zijn arm op zijn borstkas te drukken. Hij boog over de bank heen en bracht zijn gezicht dicht bij dat van Luke. ‘Ik weet zeker dat ze je een lesje vampierkunde hebben gegeven. Dus dan weet jij net zo goed als ik dat je geen kans maakt tegen een andere vampier. Ik heb veertig jaar op je, kid,’ siste hij naar Luke.
‘En ik minstens vijftig op jou,’ hoorde Ashton achter zich. Het was de stem van Michael. Met een duw liet hij Luke los en draaide Ashton zich om. ‘Michael! Ik wilde met eigen ogen zien of je echt een nieuw vriendje had. Niet echt een keeper, of wel?’ vroeg Ashton lachend aan Michael. ‘Ik had niet verwacht dat je zo snel over Nay heen zou komen. Je maakt het me wel heel gemakkelijk.’
Zodra Michael de bekende stem van Ashton had gehoord, was hij alert geweest. Heel even had hij gedacht dat hij had gedroomd. Dat hij het zich had verbeeld, maar het was wel degelijk de stem van Ashton geweest. Ashton was in Japan. Precies zoals Michael had voorspeld. Natuurlijk had het niet lang geduurd. Naylene had hem dan wel gevraagd om weg te blijven, maar Ashton luisterde niet naar vragen. Ashton had meer nodig dan dat. 
Michael had gehoord dat Luke in de problemen had gezeten en daarom was hij snel naar de woonkamer gegaan. Hij twijfelde of Ashton hem iets aan zou doen, maar Michael zou het niet laten gebeuren. Luke was een vriend voor hem geworden. En Linn zou hem vermoorden als er iets met Luke zou gebeuren, terwijl hij er misschien nog wel iets aan had kunnen doen. En dat wilde Michael liever niet op zijn dak hebben.
Michael wist dat Ashton zijn woorden gebruikte om hem uit te lokken. Door over Naylene te beginnen. En ondanks dat Michael niets  liever wilde dan de man aanvallen. Hem uit het raam duwen en hopen dat hij neer zou storten, probeerde hij zich in te houden. Want dat was precies wat Ashton wilde bereiken. Dat Michael de controle zou verliezen.  Dat hij zijn eigen ruiten in zou gooien, zodat Ashton dat allemaal aan Naylene zou kunnen vertellen. Dat terwijl Michael tot nu toe nog niks fout had gedaan. Het was Naylene die een fout had gemaakt. En dat Ashton hier was, was het overduidelijke bewijs.
‘Wat wil je, Ashton?’ vroeg Michael. ‘En wat het ook is. Laat Luke met rust.’
‘Ashton? Jíj bent Ashton?’ vroeg Luke. Dat leek alles te zijn wat Luke nodig had om overeind te komen en zich voor Michael te plaatsen. Iets waardoor Ashton moest lachen.
‘Oh, dit is ook wel te schattig voor woorden. Ga eens aan de kant, hun. De grote vampiers zijn aan het praten,’ zei Ashton en hij legde zijn hand op Luke zijn schouder, zodat hij hem aan de kant kon duwen. Luke leek echter klaar te zijn voor de aanval, want dit keer was hij degene die Ashton aan de kant wist te krijgen en zo ook op de grond.
‘Ik kan niet zeggen dat ik daar boos om ben,’ mompelde Michael. ‘Maar Luke, het is niet nodig om voor me te staan. Ik heb liever dat je achter me staat.’ Ashton zou Luke met gemak kunnen breken. Nog sneller dan dat hij Michael had gebroken. Luke had al een zware tijd gehad. Zij allebei. Michael wilde daar niet nog iets aan toevoegen. Dat was alles behalve nodig. 
‘Maar hij is hier om alles te verpesten!’ klaagde Luke. Vanuit zijn ooghoeken zag Michael dat Ashton weer overeind kwam. ‘Luke, ga achter me staan! Ik vraag het je niet nog een keer.’ Zodra Luke dat deed, focuste Michael zich op Ashton en werkte hij de vampier weer op de grond.
‘Wauw, hij is echt je bitch, of niet?’ vroeg Ashton lachend. Hij leek er totaal geen erg in te hebben dat Michael hem gevloerd had. Iets wat Michael irriteerde.
‘Shut up!’ zei hij dan ook tegen Ashton. ‘Je weet duidelijk al wat er is gebeurd tussen mij en Naylene. Dan weet je ook dat ze hier niet is. Dus waarom ben je hier? Om me er in te wrijven dat ze voor jou heeft gekozen? Dat ze dat altijd al zou doen? Denk je niet dat ik dat weet?’ vroeg Michael aan hem. Het was voor hem al duidelijk voor wie Naylene had gekozen. Voor wie ze altijd zou kiezen. 
18
Posts: 17081
Datum: 27-04-2019 14:44
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ashton had zijn weg in hun appartement weten te wringen! Als Luke had geweten dat het de meest gehate vampier was die tegenover hem had gestaan, was hij niet zomaar naar binnen gekomen. Dan had hij zich geen minuut bedacht om de man aan te vallen, zijn nek misschien wel te breken of zijn hart eruit te trekken. Een groot deel van de ellende die Michael door had moeten maken, was door hem geweest. Hij verdiende het niet om nog te leven, zeker niet als hij dat deed om die van Michael ellendiger te maken. 
Op het moment kon Luke echter niet veel, er was hem verzocht om achter Michael te blijven. Veel kon hij niet doen, alleen toe kijken hoe Michael, Ashton op de grond had gewerkt, maar ook hoe de andere vampier daar op reageerde. Alsof het hem helemaal niets deed. Dat deed Luke juist weer pijn, want dit was niet zomaar iets! Het was hetgeen wat Michael het meest pijn leek te doen. 
“Michael. Laat mij het doen.” Smeekte Luke bijna. Ashton had hem er op attent gemaakt dat hij waarschijnlijk geen kans maakte tegen de oudere vampier. In zijn hoofd was dat echter niet hetgeen wat in zijn speelde. Luke was alleen maar bezig met hetgeen wat Michael gelukkig zou maken, een leven zonder Ashton.
“Wat wil je gaan doen jonkie?” Ashton kwam met gemak overeind en liep in de richting van Michael. Luke, ging zo snel mogelijk achter hem staan, maar verder dan dat kwam hij niet. Alsof zijn benen geen stap meer verder wilde zeggen.
“Michael. Je zou er gelukkig van worden dat ik hem zou doden toch?” Luke hoefde de woorden alleen maar te horen. Michael hoefde hem alleen maar te zeggen dat hij daar gelukkig van werd. Het zou er voor zorgen dat het rustiger werd in zijn leven.
“Dat kan ik niet zeggen.” 
“Dat kan hij niet.” Lachte Ashton daarop. “Want hij weet dat Naylene hem dat nooit zou vergeven.” 
Luke begon steeds meer te begrijpen waarom Michael de man zo haatte. Het ging veel verder dan het feit dat ze beiden verliefd waren op dezelfde vrouw. Een vrouw, die Michael sowieso beter kon vergeten. Ashton was daarbij ook nog eens een arrogante kwal. De hele manier waarop hij voor hen stond, alsof helemaal neits in de wereld hem iets aan kon doen. Luke wist zeker dat het niet het feit was. 
“Naylene hoeft hier niets van te weten. Niemand hoeft hier iets van te weten. We kunnen doen alsof ik hier alleen was. Dat jij er niets mee te maken hebt.” Luke had genoeg plannen in zijn hoofd. Hij wist niet hoe hij het van de oudere vampier moest winnen, maar er was vast een manier om dat te doen. De wil was er in ieder geval al wel. 
“Ik vind het echt te schattig.” 
“Michael.” zeurde Luke, Ashton was hem op de zenuwen aan het werken en het enige wat hij kon doen was achter Michael blijven staan, zoals er van hem was gevraagd. De enige die daar iets aan had kunnen doen was Michael. 
Het enige wat Michael deed, was een gefrustreerde kreet uitbrengen en tot ieders verbazing haalde hij zo hard uit met zijn hand, die vervolgens hard terecht kwam tegen het gezicht van Ashton. Het gekraak van botten was goed te horen in de kamer. Luke kon alleen maar indenken hoe pijn het deed. Een vampier had er echter niet heel lang last van. Binnen en paar seconden schudde Ashton dan ook met zijn hoofd alsof er helemaal niets aan de hand was. Luke had echter wel door dat het een beetje zijn houding was en dat het echt wel iets deed. 
“Ik dacht datje het niet in je had om te vechten.” 
“Vechten is niet nodig.” Er was Luke geleerd dat geweld nooit de oplossing was. Ondertussen was het misschien iets bijgesteld, naar bijna nooit. Hij had net immers geopperd om Ashton te vermoorden, iets waar niemand echt nog iets op uit had gedaan. Ergens hoopte hij dat Michael aan zou geven dat hij het maar moest doen. 
“Ik denk dat jij het leven niet helemaal begrijpt.” 
Ashton liep naar de kast waar ze de drank bewaarden. Luke had ondertussen maar al te goed door dat het maar al te goed werkte om af en toe alcohol door zijn keel te voelen glijden, het leek alsof de dorst dan even weg werd gebrand. Ashton schonk zichzelf wat in, maar iets zei Luke dat het niet om dezelfde reden was. 
“Maar ik kan je wel het een en ander vertellen. Dat is toch waarvoor ik hier ben gekomen. Niet dat ik in mijn hoofd had dat jij een gesprekspartner zou gaan worden. Maar als je netjes je mondje dicht houdt, wil ik je wel het een en ander vertellen. Als Michael ook bereid is om te luisteren.” 
Luke schudde al zijn hoofd. “Michael hoeft helemaal niet naar jou te luisteren.” 
“Dat maak ik zelf wel uit.” 
Met de seconden begon de haat naar Ashton toe meer toe te nemen. Niet alleen om hetgeen wat hij Michael aan deed, maar ook door zijn hele karakter. Het was geen persoon waar Luke het goed mee kon vinden, al snapte hij wel waarom Rhi hem zo dicht mogelijk bij zich had gehouden. Ze leken best wel op elkaar, wilden beiden het liefst bij anderen in het hoofd komen om het vandaar helemaal kapot te maken. 
“Kijk blondie, soms moet je wel vechten voor dingen, anders zou je ze nooit van je hele leven krijgen.” Luke had het niet op die manier bedoeld, dat was anders dan fysiek met iemand vechten en dat wist Ashton waarschijnlijk ook wel.
“Maar aan Michael heb je dan echt een heel slecht voorbeeld. Sinds dat ik hem ken, wilde hij al hetgeen wat eigenlijk mij toe komt. En nu hij haar eindelijk heeft, of moet ik zeggen had, gooit hij alles zo maar aan de kant. Geen gevecht, helemaal niets.” 
Luke legde zijn hand op de schouder van Michael. Hij wilde hier iets aan doen. Met zijn woorden kon hij echter weinig beginnen, dat snapte hij nu ook wel. Ze moesten er samen voor zorgen dat Ashton hier weg zou gaan en niet meer terug kon komen. 
“Wat is daar nou aan? Opgeven. Dat is toch wel heel erg laf. Als ik wil kan ik nu zo naar Naylene toe gaan, haar een paar armen aan bieden en ik weet zeker dat ze binnen de kortste keren vergeten is wie Michael is. Maar om nou op die manier te moeten winnen?” 
Er was iets aan de manier praatte, alsof Michael niet tussen hen beiden in stond. Misschien wel niet eens in de ruimte was. Luke kon met gemak over de schouder van Michael heen kijken, wat betekende dat hij tijdens de woorden van Ashton hem recht in de ogen aan had kunnen kijken. Niets aan de man deugde en dat wist hij zelf waarschijnlijk ook maar al te goed. 
22
Posts: 4865
Datum: 28-04-2019 10:27
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Michael had het allemaal voor zich gezien. Het leven met Naylene in Japan. Hij had zelfs een plan bedacht om haar ten huwelijk te vragen. Daar had hij het een paar dagen geleden nog met Linn over gehad. Ze had hem gevraagd of hij nog steeds van Naylene hield. Of hij nog steeds met haar wilde trouwen. Natuurlijk wilde hij dat. Hij zou altijd van Naylene houden en hij wilde een leven met haar. Hij wist alleen niet goed hoe hij dit obstakel moest omzeilen. Zeker niet nu het in zijn woonkamer stond en hem de schuld leek te geven van alles wat er tot nu toe was gebeurd.
‘Je doet alsof dit allemaal mijn schuld is?’ Michael was verbaasd. Niet om Ashton zijn acties. Hij wist hoe Ashton was. Hoe hij woorden kon omdraaien en alles kon verbuigen. Hij had alleen niet verwacht dat Ashton zelfs dit om zou kunnen draaien, waardoor het nu leek alsof hij degene was die alles fout had gedaan. Dat hij de reden was dat het niet goed ging tussen hem en Naylene. Dat was niet zo. Het was Naylene haar schuld. Die van Naylene én die van Ashton. Zonder hem hadden ze al deze problemen nooit gehad. ‘Ik heb mijn best gedaan voor Naylene! Ik heb mijn best gedaan om hier een leven te creëren voor ons allebei en zij is degene die het heeft verpest, niet ik! Zij moest jou zo nodig in bescherming nemen! Als het aan mij had gelegen, aan ons allemaal, dan had je nu opgesloten gezeten! Met een beetje geluk was je zelfs wel vlam gevat.’
‘Ach, Michael.’ Ashton zijn stem klonk vol met medelijden. Niet gemeend, maar hij wist hoe hij het goed op kon zetten. De man leunde voorover op de bank. Zij glas bungelde tussen de vingers. ‘Ik werk me alleen maar zo gemakkelijk tussen jou en Naylene omdat jullie het allebei toelaten. Naylene omdat ze gevoelens voor me heeft, en jij doet het omdat je toch wel weet dat ik het uiteindelijk van je ga winnen. Daarom geef je nu al op.’
‘Ik geef niet op!’ Dat was niet wat hij deed. Hij wachtte totdat Naylene zich zou beseffen wat ze precies had gedaan. Hoe het voor Michael had gevoeld om te weten dat ze voor Ashton zijn veiligheid had gekozen en die boven die van hem had geplaatst. Ze zei wel dat ze het erg vond, wat Ashton allemaal had gedaan. En ja, ze had hem wel gered. Zonder Naylene had hij niet meer geleefd. Maar wiens schuld was dat? Die van Ashton. En Ashton zou het blijven proberen. Keer op keer, net zolang totdat hij uiteindelijk vrij spel zou hebben bij Naylene. En zoals hij nu al zei: hij had het al. Maar ook dat lag niet aan Michael. Dat lag aan Naylene.
‘Natuurlijk doe je dat wel. Als je echt voor Naylene zou vechten, dan zou je haar er niet mee weg laten komen. Ze kan nu doen wat ze maar wil. Wie ze maar wil.’ De grijns van Ashton was misselijkmakend. Michael moest zich inhouden om hem niet aan te vliegen. Om stiekem toch niet aan Luke te vragen om Ashton iets aan te doen. Het was verleidelijk. Want hij wist dat Luke het zou doen en hij wist ook dat hij er over zou kunnen liegen tegen Naylene. Maar als hij dat zou doen, dan zou hij net zo erg zijn als Ashton. Misschien nog wel erger. En met dat idee zou hij niet kunnen leven. Daarnaast zou Luke het nooit winnen van Ashton. Zelfs Michael had al moeite in een gevecht, omdat Ashton op een achterbakse manier vocht. 
‘Michael…’ Luke zijn stem was duidelijk en zijn bedoelingen ook. Michael wist dat hij achter hem stond. Dat Luke alles voor hem wilde doen, omdat hij zag hoe moeilijk Ashton het hem op dit moment maakte. Als hij de vraag van Luke had beantwoord op een eerlijke manier, dan had Michael gezegd dat het hem heel gelukkig zou maken als Ashton eindelijk uit het leven was verdwenen. Maar dat kon hij niet zeggen. Vanwege Naylene, vanwege hetgeen wat Luke dan zou doen. Er hing teveel van af. Hij wilde het niet riskeren.
‘Dit is precies de fucking shit waar ik Naylene voor had gewaarschuwd. Ik zei tegen haar dat je snel zou opduiken. Dat je haar woorden niet tot je hart zou nemen er echt iets mee zou doen. Je wil niet dat ze gelukkig is. Je wil enkel dat ze van jou is,’ zei Michael. ‘Maar dat is ze niet. Niet meer.’
‘Ik heb maar al te goed naar haar woorden geluisterd, Mikey.’ Michael kreeg een rilling over zijn rug. Er was vrijwel niemand die hem zo noemde. Alleen Linn. Soms Luke, maar nu Ashton het had gezegd, klonk het niet meer als iets liefs. ‘Naylene vroeg me om jullie even te geven. En dat heb ik gedaan. Ik was best bereid om langer te wachten, maar ik kon ook niet weten dat jullie het allebei zo snel op zouden fucken.’ Ashton haalde zijn schouders op. Alsof het echt Michael zijn schuld was dat hij nu hier was. Dat lag niet bij hem. Hij weigerde dat te geloven.
Michael balde zijn handen tot vuisten. Hij had Ashton al een klap gegeven en hij wilde het zo weer doen. Harder dan de vorige keer, zodat hij voor even buiten westen zou zijn.
‘Misschien moet je Naylene ook wel opgeven. Je hebt het goed voor elkaar met blondie hier. Hij is duidelijk in staat om elke wens van je te vervullen, wat het dan ook is,’ zei Ashton. Hij dronk zijn whisky binnen een paar seconden weg en schoof het lege glas op de tafel, waarna hij weer overeind kwam. Michael zag dit als zijn enige kans. Hij schoot naar Ashton toe, plaatste zijn handen om zijn nek en draaide hem om. Het gekraak van botten werd gevolgd door de plof die Ashton zijn lichaam op de grond veroorzaakte.
‘Fuck,’ was het enige wat hij Luke achter zich hoorde uitbrengen. Michael draaide zich om en keek naar zijn vriend, wat Luke ondertussen wel was geworden. ‘Hij is niet dood.’
‘Weet ik,’ zei Luke. Hij bestudeerde Ashton zijn lichaam, dat stil op de grond lag. ‘Maar wat doen we nu?’
18
Posts: 17081
Datum: 28-04-2019 11:57
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS