Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De bossen leek hen beiden goed te doen. Op hun manier waren ze in hun eigen leventje gegroeid. Anders dan de jaren die ze de jaren hiervoor hadden gedaan. Een baan was op het moment niet iets wat zowel Naylene als Michael wilde. Ze konden juist genieten van de tijd die ze samen hadden. De rust aan hun hoofd. Een prachtig huisje, in een nog mooiere omgeving. Dat laatste had hen nu al heel veel goeds gebracht. Ze gingen regelmatig terug naar de waterval, waar ze enkele weken geleden al van af waren gesprongen. Ook hadden ze genoeg andere routes ontdekt, die de mooie natuur van Japan weergaven, zeker nu de kersenbloesembomen ook begonnen te bloeien.
Ondanks dat Naylene hield van de natuur om haar heen, was ze ook gek op de stad. Tokyo had van alles te bieden. Rustige parken waar iedereen hun eigen weg ging, heerlijke tentjes waar ze konden eten, maar ook hele wijken waar hetgeen te vinden was waar zowel zij als Michael heel erg van hielden, zoals stripboeken maar ook plaatsen waar ze samen los konden gaan op de gamemachines die er stonden. Daarbij bezochten ze de stad af en toe om te kijken hoe het met de rest ging. Soms gingen ze op bezoek bij Linn en Luke, bij wie de liefde duidelijker was dan ooit te voren. Op andere momenten gingen ze terug naar plaatsen die ze jaren geleden hadden bezocht. Of ze zochten juist naar de plekken die nog te ontdekken vielen.
Voor vandaag was het ook Naylene haar plan geweest om naar de stad af te reizen. Specifiek naar de wijk Akihabara. Ze konden kijken of ze hun collectie stripboeken aan konden vullen, misschien ergens iets eten om vervolgens naar één van de vele arcadehallen die het gebied rijk was.
Daar had Naylene zich dan ook op gekleed, zojuist toen ze onder de douche vandaan was gekomen. Ze had kunnen horen dat Michael beneden was gaan zitten, al leek hij ook al bezig te zijn om zich voor te bereiden op een reis. Zijn zachte voetstappen die hij maakte op zijn sokken, waren verruild voor het bijna gestamp van een paar sneakers. Wat alleen maar een glimlach op het gezicht van Naylene bracht. Ondanks dat ze het niet met hem had besproken, leken ze precies dezelfde ideeën te hebben.
“Ik houd er van dat we zo op één lijn liggen dat we ondertussen dezelfde ideeën hebben gekregen.” Zei Naylene dan ook lachend, terwijl ze de woonkamer binnen kwam met haar eigen schoenen in haar handen.
“Wat?” De stem van Michael klonk verbaasd, alsof hij niet wist waar ze het precies over had, ondanks dat het voor Naylene allemaal behoorlijk duidelijk was. Aangezien ze beiden hetzelfde ideeën leken te hebben, ging ze er vanuit dat Michael er ook op die manier over dacht.
“De stad? Ik ging er vanuit dat je ook van plan was om me mee te trekken.” Op de dagen dat ze het deden, waren ze soms tot midden in de nacht weg. Tokyo begon pas te leven als het donker werd. Dan waren er genoeg mensen die dezelfde voorkeuren hadden. Mensen die in eerste instantie behoorlijk afgesloten leken te zijn voor een gesprek. Naylene had echter al vaak genoeg een praatje gemaakt met iemand.
“Oh ja! Ik inderdaad van plan om te gaan. Maar het is iets wat ik in mijn eentje moet doen?” Er zat een urgentie in de woorden van Michael, alsof ze echt niet mocht weten wat er aan de hand was. Naylene was niet iemand die door zou vragen. Het leek er op dat Michael iets aan het plannen was, iets wat zij niet mocht weten. Wellicht een verrassing voor haar, of misschien voor Linn. Niet dat ze haar mond niet zou kunnen houden als het voor hun vriendin was. Wat het ook was, Naylene was niet de persoon die er naar zou vissen.
“Dat is goed hoor.” Ergens vond Naylene het wel jammer, hetgeen wat ze voor haar ogen had gehad, kon immers niet doorgaan. Er waren echter genoeg andere dagen waarop ze nog naar de stad konden gaan, om maar te doen wat ze wilden.
Naylene liet zichzelf op de bank ploffen en begon aan haar schoenen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Michael wel naar haar kijken. Hij hoefde niet eens de vraag uit te spreken, want Naylene wist al wel wat hij moest weten.
“We kunnen wel samen gaan toch? Dan gaan we daar gewoon onze eigen weg, en als je klaar bent met hetgeen wat je moet doen, dan kunnen we ergens afspreken. Als daar nog tijd voor is, kunnen we samen nog even door stad, maar we kunnen ook terug hier naar toe of even langs Luke en Linn.” Naylene haar vingers gleden razendsnel over de veters van de sneakers, dankbaar dat ze ondertussen gemakkelijke schoenen aan kon zonder raar aan te worden gekeken.
Michael was ondertussen gaan staan. Naylene bekeek hem even, voordat ze zelf ook weer overeind kwam. Hij leek zich bijna schuldig te voelen. Daarom stapte ze ook naar hem toe en sloeg ze haar armen om hem heen.
“He, je hoeft je toch niet schuldig te voelen? Ik vind het echt niet erg. Ik vermaak me ook wel in mijn eentje en er zijn nog genoeg dagen dat we samen naar de stad kunnen gaan.” Ze hoefde nu niet zo voorzichtig te zijn met hoe lang ze ergens bleven, aangezien niet echt meededen aan een samenleven. Bij Linn en Luke was dat een ander verhaal. Maar zelfs als ze hier over een paar jaar weg moesten, hadden ze nog genoeg tijd. Daarbij zouden ze vast snel weerkomen. Ze waren beiden verkocht aan het land.
Naylene liet haar vingers over het gezicht van Michael glijden, waar ze de zachte stoppels van zijn baardje tegen kwam. Zo trok ze zijn gezicht wat dichter bij de hare, zodat ze hem een kus kon geven.
“Nou kom, wie als eerste bij de rand van het bos is.” Dat was nog wel een eindje, maar als ze echt hun best deden, dan zou het nog niet eens tien minuten duren voordat ze de kilometers lange afstand af hadden gelegd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De berichtjes waren een aantal dagen geleden begonnen. Zijn telefoon was opgelicht en hij had een aantal coördinaten toegestuurd gekregen. Toen Michael die op had gezocht, had hij een plek gezien die in de buurt was geweest van hun huisje. Slechts een aantal kilometers verderop. Hij had het vreemd gevonden, maar was juist daarom op onderzoek uit gegaan. Het was nu twee keer gebeurd en beide keren was het precies hetzelfde gegaan. Een berichtje met coördinaten, niet meer dan dat. En beide keren had hij iemand aangetroffen die hem aar zijn naam had gevraagd. Zodra hij die had gegeven, hadden ze zonder twijfel een mes gepakt en in hun pols gesneden. En ondanks dat hij beter had moeten weten, had Michael zich gestort op het bloed.
Het was een moeilijke tijd geweest voor Michael. De rust samen met Naylene had hem wel geholpen, maar er bleef een hoop spoken in zijn hoofd. De ruzie met Naylene, de gebeurtenissen met Ashton. Luke en zijn gevoelens. Alles was dan nu wel opgelost, maar het was een hoop om te verwerken en dat was sowieso al iets waar Michael moeite mee had gehad. Dat was ook de reden dat hij zich zo had laten gaan die twee keer. En nu had hij weer een berichtje gekregen. Hij wist niet waar ze vandaan kwamen, maar hij wilde zich er ook niet teveel zorgen om maken. Als de mensen zich aan zouden blijven bieden, en hij het kon verstoppen voor Naylene, dan was het allemaal zo erg nog niet.
Het verstoppen voor Naylene was echter iets wat moeilijk was. Ze had vandaag iets met hem willen doen en hij had het afgewezen. Ze had niet doorgevraagd toen hij had verteld dat hij iets alleen had moeten doen. Ze had het geaccepteerd en had voorgesteld om daarna alsnog samen iets te doen. Ze vertrouwde hem volledig. En hij loog tegen haar. Dat maakte dat Michael had getwijfeld over zijn plannen. Moest hij wel gaan? Kon hij dit wel maken tegenover Naylene? Hij had echter al twee keer bloed geproefd. Echt bloed. Niet de shit die ze koel hielden en bewaarden voor henzelf. Bloed dat direct uit de aders van een mens kwam. Dat was nog zoveel beter.
Naylene had hem uitgenodigd tot een wedstrijdje. Iets waarvan ze wist dat Michael het nooit af zou kunnen slaan. Samen hadden ze naar de rand van het bos gerend. Michael had geprobeerd om haar een paar keer af te leiden, wetend dat Naylene veel sneller was. Hij had echter wel meer bloed op dan haar en dat merkte hij aan zijn lichaam.
Aan de rand van het bos kwamen ze tot stilstand. In de verte was de stad al te zien. Michael wist al welke kant hij op moest lopen, dat had hij allemaal al uitgezocht. Hij sloeg zijn armen om Naylene heen, zodat hij haar een kus kon geven. ‘Jij hebt nu gewonnen, maar op de terug weg wil ik een revanche,’ vertelde hij haar. Hij wilde doen alsof alles normaal was. Er zou geen reden voor hem zijn om zonder haar terug te gaan naar huis. Dus daarom beloofde hij haar nu al dat ze dat ook samen zouden doen. Zodra hij zich verdacht zou gaan gedragen, zou Naylene door hebben dat er iets aan de hand was. En dat mocht niet gebeuren.
‘Alsof je dan wel gaat winnen,’ zei Naylene lachend. ‘Zie ik je later?’
Michael knikte. ‘Ja, natuurlijk. Ik laat je wel weten wanneer ik klaar ben, goed?’ Michael gaf haar nog een kus en nam afscheid van zijn vriendin. Hij rende een andere richting op dan haar. Pas toen hij zeker wist dat ze uit de buurt was, stopte hij en haalde hij zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij zocht de coördinaten op, om er zeker van te zijn dat hij in de goede richting was gelopen. Hij was ondertussen al in één van de achterwijken van de stad. Ver hoefde hij ook niet meer.
Michael voelde zijn hart in zijn borstkas kloppen, de zenuwen in zijn maag. Hij voelde zich als een kind dat morgen jarig zou zijn. Iemand die op het punt stond een verrassing te krijgen. Als de berichtjes echt allemaal hetzelfde zouden zijn, dan zou er nu weer iemand op hem staan te wachten. Iemand die hem haast zou bedienen met zijn of haar bloed.
Zoekend liep Michael door de straten. Zoals hij gewend was van Tokyo, was het druk. Er liepen en reden overal mensen. Er was overal geluid. Niemand zou hem opmerken. Hij wist ondertussen precies hoe hij zich tussen de mensen moest bewegen om niet op te vallen, ook tussen de inwoners van een stad als deze. Hij volgde de aanwijzingen van zijn telefoon en kwam zo in een smal steegje tussen twee restaurants. Zoals verwacht stond er iemand in zijn eentje, wachtend op Michael zijn komt.
‘Michael?’ Stilletjes knikte hij. Michael had hier wel zijn vragen bij. Wie stuurde deze mensen, en waarom naar hem? Was het een test? Een val? Hij had zelfs even gedacht aan Ashton, maar die kon het niet zijn. Ashton zat opgesloten, was uitgedroogd. Misschien was dit iemand die hem wilde helpen. Een andere vampier, misschien.
De man liep naar hem toe en stroopte de mouw van zijn overhemd op. Michael verwachtte dat hij zichzelf zou pijnigen, waardoor het bloed zou vloeien. Dat gebeurde echter niet. De man hield enkel zijn arm uitnodigend naar hem uit.
Twijfelend pakte Michael de arm stevig vast. Was het dan toch een val? Trapte hij ergens in? Michael wist het niet. Hij rook echter wel het bloed van de man. En hoe langer hij naar de arm staarde, hoe meer behoefte hij kreeg om de arm open te rijten en het bloed te drinken. Naylene en Linn zouden hem iets aandoen als ze er van zouden weten, maar ze wisten het niet. En hij zou dit met gemak geheim kunnen houden.
Michael zette zijn tanden in de arm van de man, die meteen begon te schreeuwen. Met zijn hand blokkeerde Michael zijn mond, zodat het geschreeuw niet boven het geluid van de stad uit zou komen. Met zijn lichaam duwde hij de man tegen de muur.
Michael had al snel genoeg van de arm en liet die voor wat het was. De aderen onder zijn ogen waren opgezet en zijn hoektanden schraapten over de huid van de man, waarna hij ruw zijn hoofd aan de kant duwde en hij zich te goed deed aan zijn hals. Verlangend naar meer wist Michael elke druppel bloed op te zoeken. Zijn tanden scheurden huid en spieren aan de kant, net zolang totdat er niks meer overbleef en de man op de grond viel. En Michael bleef alleen achter, met het bloed nog op zijn gezicht geplakt.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had de dag in haar eentje doorgebracht. De wijk in Tokyo had alles te bieden en zelfs in één dag had je nog niet een kwart gezien van alles wat er te doen was geweest. Ze had zich uitgeleefd in de verschillende winkels die stripboeken verkochten, waar ze een nieuwe voorraad in had geslagen voor haarzelf en Michael. Daarna was ze naar één van de vele gamewinkels getrokken, waar ze zowel naar nieuwe als oude games had gekeken.
Uiteindelijk had Naylene er voor gekozen om zich terug te trekken in één van de cafes die de stad rijk was. Er waren hele uitbundige plaatsen, waar de serveersters verkleed waren in kostuum of waar het eten en drinken in hele thema’s werden geserveerd. Voor Naylene was een plaats waar ze had kunnen zitten met een kop koffie voldoende geweest. Naast de stripboeken, had ze ook enkele gewone boeken gekocht. Nu ze er de tijd voor had, vond ze het heerlijk om zicht terug te trekken en te beginnen in het nieuwe boek dat ze heerlijk vond ruiken. Samen met de geur van versgezette koffie en de gesprekken die om haar heen werden gevoerd, was het een perfecte omgeving.
Zo diep verzonken in het verhaal, dat ze niet meer echt door had wat er om haar heen gebeurde. Zelfs niet op het moment dat iemand haar besloop. Een paar handen voor haar ogen, lieten Naylene weten dat ze gezelschap had. Nu haar zintuigen op scherp stonden, kon ze er ook meteen uithalen dat het geen onbekende was. De geur, de manier waarop zijn handen op haar ogen lagen, zelfs de manier waarop hij nog zachtjes achter haar bewoog. Het was duidelijk dat Michael achter haar stond.
“Hey. Hoe heb je me hier gevonden?” Haar zicht kwam weer terug. Michael leunde zich voorzichtig over haar schouder, zodat hij haar een kus kon geven, voordat hij bij haar aan de tafel ging zitten.
“Ik ken je.” Was zijn simpele uitleg, waarop Naylene zachtjes moest lachen. Het was geen verrassing dat ze ergens was gaan zitten om te lezen. Dat ze had gekozen voor een plaats waar ze genoeg rust had gehad, maar ook een prettige omgeving.
Naylene pakte een van haar nieuwe boekenleggers en plaatste die tussen de bladzijdes waar ze was gebleven. Ze vouwde het boek dicht en borg het op in haar tas. Ze had niet verwacht dat ze Michael al weer zo snel terug zou zien. Ergens was ze er wel blij mee, zo konden ze samen nog door de stad trekken. Nog ergens wat eten en misschien zelfs nog naar een arcadehal, als Michael daar zin in had.
“Ik heb wat nieuwe comics gekocht.” Naylene haalde de paar bladen uit de tas. Ze zat nog in het folie, waardoor ze er zelf voor konden kiezen of ze het wilden lezen of niet. In de loop van de jaren hadden ze enkele exemplaren bewaard. De verhalen waarvan ze hadden gedacht dat ze het waard waren geweest. Ondertussen hadden ze een behoorlijke collectie, als ze wilden zou het vast veel geld op kunnen leveren. Het was echter niet iets wat Naylene het waard vond. Ze hield er van om er naar te kijken en de herinneringen naar boven te houden.
Michael bekeek de verschillende verhalen die voor hem lagen. Er was iets aan zijn gezicht waardoor Naylene moest glimlachen. Het afgelopen jaar was zwaar geweest, maar ze kon aan hem zien dat het de laatste weken wat beter ging. Al het gedoe was achter de rug. Luke was weer normaal, Ashton was heel erg ver ergens weggestopt. Ze konden zich echt focussen op hun relatie en dat deed hen beiden goed.
“Ik kan niet wachten om deze te lezen. Goed gekozen Nay.”
Michael boog zich iets naar haar toe, zodat hij haar een kus kon geven. Zijn lippen bleven wat langer op de hare liggen, als ze normaal zouden doen. Zeker in deze omgeving. Natuurlijk hadden ze hun relatie nog niet heel erg uitgediept. Pas sinds een paar weken konden ze echt genieten van hun leven die ze samen op konden bouwen.
“Je bent in een goede bui.” Over dat soort dingen konden twee altijd heel erg eerlijk zijn. Als Naylene had gezien dat Michael zich niet lekker had gevoeld, had ze dat ook bespreekbaar gemaakt. Natuurlijk zag ze dit veel liever. Het zorgde er voor dat ze zich zelf ook weer wat lekkere voelt.
Naylene dronk het laatste beetje koffie uit haar beker, waarna ze de rest van haar spulletjes bij elkaar verzamelde en in haar tas stopte. Ze stond op, waarop Michael precies hetzelfde deed.
“Ik vind het echt fijn om je zo te zien Mike.” Het was wel eens anders geweest. Als ze iemand het geluk gunde, was het Michael wel. Ze was blij dat ze daar zelf iets aan kon helpen. Het lag voornamelijk bij hem zelf, maar ze probeerde hem zeker mee te helpen op de momenten dat hij het nodig had.
“Ik ook.” Naylene kreeg nog een paar armen om haar heen en werd tegen Michael aangetrokken, waardoor ze zachtjes moest lachen.
“Zullen we verder door de wijk lopen en kijken wat we kunnen gaan doen. Misschien kunnen we nog wel naar de arcadehal, ik weet dat je dat heel erg graag wilde.” Het was inderdaad één van de redenen dat Naylene hier naar toe had willen komen. Soms was het ook gewoon lekker om een hele dag op pad te zijn. Ze kon net zo genieten van de dagen dat ze in het huisje doorbrachten. Voor nu was het iedere dag een beetje bekijken waar ze behoefte aan hadden en dat gingen ze dan ook doen. Het leven op die manier was veel makkelijker dan over alles diep na te moeten denken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat bloed een vampier goed liet voelen, was een understatement. Het bloed zorgde voor een optimaal gevoel, alsof hij de wereld aan kan. Zijn lichaam voelde beter aan, hij leek alles beter te kunnen zien en te kunnen horen. De wereld leek vrolijker en de mensen erin ook. Alles wat Michael de afgelopen maanden mee had gemaakt, leek er niet meer toe te doen. Wat Ashton had gedaan, wat er tussen Naylene en hem was gebeurd. Zelfs het drama tussen hen en Linn leek hij te zijn vergeten. Het enige waar hij nu nog om gaf, was Naylene en het leuk hebben met haar. Iets waarvan hij zeker wist dat ze dat zouden kunnen doen.
Naylene had zijn goede bui opgemerkt, maar zocht er verder niks achter. Ze leek alleen maar blij te zijn dat hij zich zo goed voelde na alles wat er was gebeurd. En hij was ook echt blij. Het voelde goed en het was een gevoel waar hij aan wilde wennen. En het enige wat hij daar voor had hoeven doen, was het bloed van een mens drinken. Hij had alles zo goed als netjes achter gelaten. In ieder geval zo dat niemand hem zou kunnen traceren. De wonden waren dan nog wel zichtbaar, maar hij had er voor gezorgd dat al het bloed rondom de wonden was verdwenen en hij had het lichaam verstopt. Niemand had het door. Zelfs Naylene niet. Ook dat speelde mee in zijn goede humeur.
Michael kon best op deze manier leven. Het ging prima met hem. Hij was nu ook tussen de mensen en hij had niet de behoefte om meteen op hen te duiken. Totaal niet. En niemand leek hem door te hebben. Niemand leek te weten dat hij zojuist iemand had vermoord. Zelfs niet de persoon die hem het beste zou moeten kennen.
‘Ik vind het een goed idee om zo verder te lopen. Wil je eerst nog wat drinken?’ vroeg Naylene aan hem, waarop Michael zijn hoofd schudde. Hij kon zich nog net inhouden om haar te vertellen dat hij zojuist al wat had gedronken. Al zou ze daar waarschijnlijk ook niks achter zoeken.
‘Het enige wat ik nu wil, is jouw verslaan in Street Fighter 2 en daarna mijn high score verbeteren in Teenage Mutant Ninja Turtles,’ zei Michael grijnzend, waarna hij zijn arm om Naylene haar schouders sloeg. ‘Alsof je van mij gaat winnen!’ antwoordde Naylene lachend. ‘De vorige keer heb ik vijf potjes van je gewonnen en jij maar twee.’ Plagend gaf ze hem een duwtje, waarna ze van hem weg liep. Naylene rekende haar koffie af, waarna ze naar buiten konden gaan. De stad was echt op haar mooist in de lente, vond Michael. De bomen die in bloei stonden, alle lente kleding die langzaam maar zeker weer uit de kast werd gehaald.
Michael had zijn arm weer om Naylene heen geslagen en had één van de tassen van haar over genomen. Natuurlijk had ze er zelf geen moeite mee om een paar boeken en tijdschriften te dragen, maar Michael vond het niet erg om haar te helpen. Zijn vriendin had immers haar best gedaan om ook iets voor hem uit te zoeken en hij vond dat hij dat moest waarderen.
‘We moeten ook nog iets voor Linn verzinnen, voor haar verjaardag,’ zei Michael, toen hij langs een etalage liep met allemaal kleding. Het was hele andere kleding dan die ze in het centrum verkochten, en zeker heel anders dan wat Linn zelf droeg. Het had hem echter wel doen denken aan haar verjaardag, die er al bijna was. ‘Hoe oud wordt ze eigenlijk?’
Daar leek Naylene even over na te moeten denken. ‘Volgens mij wordt ze 556, maar ik kan er een paar jaar naast zitten.’
‘Damn, she old,’ zei Michael lachend. Linn had al zoveel verjaardagen gevierd. Je zou haast denken dat het voor haar niks meer uitmaakte, zoals dat bij Naylene vaak het geval was. Naylene hoefde het niet te vieren. Het was slechts een jaar van haar eindeloze leven. Linn was daar anders in. Die hield van feestjes en ook van cadeautjes. Tot nu toe had Michael altijd nog iets voor haar gekocht, groot of klein. Hij had in ieder geval aan haar willen laten weten dat hij aan haar had gedacht.
‘Ik ben net zo oud! Ongeveer,’ wierp Naylene tegen. Dat was waar. Linn en Naylene verschilden niet ontzettend veel in hun leeftijd. Vergeleken met hen was Michael echt jong, met zijn 125 jaar in totaal. ‘Dat weet ik. En daarom ga ik winnen met de spelletjes. Jouw lichaam kan dat allemaal niet meer aan,’ plaagde Michael haar, waarna hij snel een arcadehal binnen ging en tokens betaalde voor hem en Naylene, zodat ze zich daar de hele middag zouden kunnen vermaken. En misschien wel langer, als ze daar behoefte aan zouden hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De veranderingen in Luke zijn leven begonnen eindelijk te wennen. Het idee dat hij de rest van zijn leven, een die veel langer was dan dat hij ooit had gedacht, door kon brengen met Linn was geweldig voor de man. De liefde tussen de twee was meer aanwezig dan ooit te voren, waar ze dan ook zoveel mogelijk van probeerden te genieten. Ze gingen vaak op kleine, maar romantische dates. Al was het maar dat ze samen met Petunia door het park liepen. Op andere momenten zat Luke achter de piano, terwijl Linn er op zat en zachtjes mee zong met het nummer wat hij speelde.
Met de nieuwe start van hun relatie, had Linn ook aangegeven dat ze Luke genoeg vertrouwde om hem naar buiten te laten gaan. In het begin was het vooral met z’n tweeën geweest, maar sinds een weekje had hij ook alleen de eerste stappen naar buiten willen zetten. Iets wat hij dan ook had gedaan. Iedere dag nam hij trouw een bosje met bloemen mee van een zaak dat een paar straten verderop lag. Zo hadden zich al genoeg vazen gevuld met de meest prachtige bloemen. Iedere keer weer een andere bos.
Ondanks dat het goed ging met Luke, had hij op sommige dagen zeker nog moeite met de dorst. Linn was behoorlijk streng in de hoeveel bloed die hij binnen kreeg. Op de ene dag leek het voldoende, op anderen was het veel te weinig. Er werd hem echter aangegeven dat te veel ook niet goed was, want hoe meer hij op een dag zou drinken, des te meer verlangen hij kreeg naar meer. Het beste was om zich bezig te houden met andere dingen, alsof de dorst niet eens bestond. Dat was echter moeilijker gezegd dan gedaan. Zeker omdat op sommige dagen zijn keel in brand leek te staan van de dorst.
De keuze was vandaag gevallen op een boeket met lange bloemen, zodat ze in een hoge vaas konden worden gezet. Luke liep dan ook met de bos uit de winkel. Hij durfde al wel te zeggen dat de vrouw die iedere dag achter de balie stond, hem herkende. Heel veel vertelden ze niet tegen elkaar. Ondanks dat Luke lerende was, had hij nog best wel moeite met de taal hier. Japans was heel iets anders dan Engels. Linn had al heel wat jaren op hem voor en had hier al verschillende malen gewoond, waardoor zij de taal wel perfect sprak.
Buiten was er iets anders dan anders. Alles leek hetzelfde, maar Luke merkte het al meteen toen hij buiten stapte. De geur. Bloed. Zijn lichaam was er op getraind om het te ruimen, om er op te jagen. Iedere vezel in zijn lichaam vertelde Luke dat hij er iets aan moest doen. De geur van het bloed moest volgen. Ondanks dat hij aan dat stemmetje voldeed, deed hij wel zijn best om zijn gezicht zo normaal mogelijk te houden. Het was niet de bedoeling dat de hele stad zou zien wat hij was. Wat zijn lichaam wilde.
Luke moest zich dan ook in houden om niet meteen op de geur af te rennen. Niet zo snel als hij kon in ieder geval. Hij probeerde zich in te houden, normaal over te komen, maar zeker wel een urgentie te zetten in zijn stappen. Zijn neus leidde hem. Hij wist niet wat hij zou doen als hij eenmaal op de plaats kwam. Daar kon hij ook helemaal niet over nadenken. Zijn enige gedachten was bloed. Hij wilde bloed proeven. Zijn lichaam versterken.
Het bracht hem een paar straten verder, een deel van de wijk waar hij nog nooit was geweest. Er was meteen een andere sfeer. De gebouwen stonden dichter op elkaar. Het was duistere, een beetje zoals de gevoelens van Luke op het moment. Ondanks dat er zoveel andere dingen door zijn hoofd zouden moeten gaan, deed het dat niet.
Zijn verlangen bracht hem uiteindelijk naar een steegje achter een aantal winkels. Als eerste viel het lichaam op de grond hem op. Luke rende er zelfs naar toe. Hij was echter niet de enige die dat deed. Er was iemand anders die ook op het lichaam afsprong. Iemand die er voor had gezorgd dat al bloed kleefde aan de hals van het meisje dat op de grond lag. Het was een andere vampier. Niet zomaar een.
“Michael?” Bracht Luke verbaasd uit, omdat het wel de laatste persoon was die hij had verwacht had om te zien. Linn was heel erg duidelijk over de manier waarop ze bloed naar binnen kregen. Niet alleen Luke moest zich er aan houden, maar er was hem ook verteld dat Michael en Naylene op die manier leefden. Hij had zelfs gezien dat Michael het iedere dag met een beetje bloed had gedaan, toen de man een tijdje bij hen in was getrokken.
De snelle bewegingen van Michael waren voor Luke bijna niet bij te benen. Voordat hij het wist voelde hij een pijn door zijn rug heen trekken, omdat hij tegen één van de muren aan was geduwd. Het gezicht van Michael was ver van hoe Luke het kende. Het bloed van de persoon die op de grond lag, kleefde nog aan zijn mond. Zijn hoektanden waren heel erg goed zichtbaar, helemaal omdat er nu een bedreigend geluid over zijn lippen heen kwam. De aderen onder zijn ogen waren opgezet.
Er kwam een soort van herkenning op het gezicht van Michael. “Luke?!” Bracht de man ineens uit. Alsof hij niet door had gehad wie bij hem in de steeg had gestaan. Vast omdat hij zo druk bezig was geweest met het lichaam dat op het moment op de grond lag.
Luke kon nog net naar de jonge vrouw kijken, ondanks dat er overal bloed te zien was, schoot haar borstkas nog op en neer, wat betekende dat ze nog leefde. Voor Luke gaf dat alleen nog maar aan dat er meer bloed in haar zat. Bloed waar hij zich misschien ook wel aan tegoed kon doen. De honger werd met de seconde erger en hij kon zich niet meer in houden. Hij merkte hoe zijn gezicht langzaam veranderde. Hij wilde zijn tanden in haar hals zetten, het warme vloeistof in zijn mond voelen. Hij wilde weten hoe het was om van een mens te voeden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren niet veel vampieren die minder sterk waren dan Michael. Naylene en Linn waren honderden jaren ouder, en dus sterker. Ashton en hij verschilden niet veel, maar omdat Ashton zich veel meer had gevoed aan mensen, en dit ook frequent had gedaan, was het voor Michael een stuk lastiger geweest om de man bij te houden. Luke was echte nog zo jong dat Michael hem met gemak tegen de muur kon drukken, zeker met het bloed wat hij zojuist had gedronken van de vrouw die nu nog lag te creperen op de grond. Ze was nog niet dood, maar hij wist niet of dat Luke zijn bedoeling was geweest.
‘Luister naar me en luister goed,’ zei Michael, de paniek hoorbaar in zijn stem. Hij pakte Luke zijn gezicht tussen zijn vingers en hield hem stevig vast, zodat de jonge vampier hem wel aan moest kijken. Luke had hem gezien. Hij kon zich misschien niet concentreren op wat er nu gebeurde door het bloed, maar hij had Michael zien toeslaan en dat zou betekenen dat hij het door zou spelen aan Linn. En als Linn het zou weten, dan zou ze zo boos op hem worden. Ze zou hem een hele preek geven, en vervolgens zou die preek voort worden gezet door Naylene. Naylene, die nu dacht dat het zo goed met hem ging en dat hij zich echt beter voelde.
‘Wat je ook gezien hebt, je houdt je bek, oké? Linn krijgt niks te weten. Krijgt ze dat wel, dan zorg ik er voor dat de rest van je leven hier een fucking hel wordt. Dan maakt het niet meer uit dat je Linn haar lievelingetje bent, of dat je hier nog maar net komt kijken. Als jij praat, dan ga je er aan.’ Het waren woorden die Michael nog nooit eerder had gebruikt. Niet zo, en zeker niet tegenover iemand zoals Luke. Maar de dorst naar bloed maakte hem anders. Hij had nu eindelijk een manier gevonden om te leren omgaan met al zijn gevoelens. En die zou hij zich niet af laten pakken. Zeker niet door Luke.
Luke was aan het spartelen met zijn benen en probeerde los te komen uit Michael zijn greep. Hij trok aan Michael zijn arm, maar het baatte niet. Michael had hem maar al te goed vast. ‘Zeg dat je niks tegen Linn zegt! En ook niet tegen Nay! Tegen niemand!’ Hij zou Luke niet loslaten voordat hij zeker wist dat zijn geheim veilig was. Het zou een stuk gemakkelijker zijn als Luke nu nog naar hem zou luisteren, zoals enkele weken geleden. Dan zou hij meteen doen wat Michael van hem zou vragen.
‘Ik… Ik ga je heus niet verraden!’ wist Luke uit te brengen. Nu leek het er juist op dat Luke toch wilde doen wat Michael van hem vroeg, waardoor Michael het idee had dat Luke misschien weer in zijn oude gedrag was vervallen. Hij had er net nog om gewend, maar hij kon dat er nu echt niet bij gebruiken. Aan de andere kant, als Luke echt zijn mond zou houden… Dan was het het misschien nog waard.
‘Goed.’ Michael liet de man los, maar bleef voor hem staan. Luke was immers een nieuwe vampier en met al het bloed om hem heen waren zijn reacties onvoorspelbaar. ‘Maar als je het wel doet-‘
‘Ik doe het niet!’ Hield Luke vol. Hij greep naar zijn keel, wat voor Michael alleen maar aangaf dat hij echt moeite had met het bloed. Alles in zijn lichaam schreeuwde er vast om. Hij moest het doen met de kleine beetjes bloed die Linn hem gaf. Michael kon zich nog herinneren hoe vervelend hij het had gevonden. Hoe boos hij soms op haar was geweest. Maar goed, Luke kon tenminste nog seks hebben met Linn. Dat maakte vast al veel goed.
‘En vooral niet als jij het ook niet vertelt.’ Luke had de woorden nog nauwelijks uitgesproken of hij was langs Michael heen gerend. Hij had zich op de vrouw gestort. Normaal zou Michael hem tegen hebben gehouden. Hij zou hem van de vrouw af hebben getrokken, hem herinneren aan wat er zou gebeuren als Linn er achter zou komen. Maar waarom zou hij? Michael had nu al de voordelen van het bloed ervaren en het was een geweldig iets. Waarom zou hij dat niet met meer mensen delen?
Hij had dit meisje dan wel zelf opgezocht, en Luke jatte nu zijn prooi, maar dat was voor één keer niet erg. Als hij maar zou snappen dat het bij één keer zou blijven. De volgende keer zou Luke zelf iemand mogen zoeken. Als dit hem zou bevallen. Dat was echter een retorische vraag. Natuurlijk zou het dat. Net zoals dat het Michael ook was bevallen dat de mensen zich aan hadden geboden. Nu was dat dan wel gestopt, maar ondertussen kon Michael niet meer zonder. En wilde hij dat ook niet.
Michael leunde tegen de muur en veegde met zijn vingers het bloed van zijn gezicht, waarna hij deze aflikte. Hij had al gehoord dat de adem van de vrouw was gestopt, maar Luke leek er alles aan te doen om er voor te zorgen dat hij iedere druppel tot zich zou kunnen nemen.
Uit zijn rugzak haalde Michael een doek, waarmee hij de rest van zijn gezicht schoonmaakte. Deze zou hij ook nog kunnen gebruiken voor het lichaam van de vrouw, aangezien hij zijn best deed om zijn slachtoffers schoon achter te laten. Dat was hij ook bij deze vrouw van plan, maar Luke leek andere plannen te hebben.
Michael hoorde het geluid van vlees dat afscheurde en botten die braken. ‘Wow, easy there, blondie,’ zei Michael, al kon hij een lach niet onderdrukken toen hij zag dat Luke letterlijk het hoofd van het meisje af had gebeten. Luke zat er naast op de grond. Bloed over zijn hele gezicht, zelfs op zijn kleding. Michael liep naar hem toe en legde zijn hand op zijn schouder. ‘De volgende keer moet je er toch iets voorzichter mee zijn, wil je haar een beetje normaal achter laten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Rhi hem had verteld wat ze was geweest, was Luke er al benieuwd naar geweest. Ze had hem verteld over het bloed dat door zijn aderen had gestroomd. Voor hem had het toen raar geklonken. Dat ze niets liever had gewild dan iemand zijn nek oprijten, om ieder druppeltje bloed uit een lichaam te trekken. Iemand levenloos achter te laten.
Al die gedachten leken heel erg ver weg te zijn getrokken toen hij zijn kans had gezien. Hij wist niet hoe snel hij op het lichaam moest duiken. De vrouw lag nog te spartelen op de grond, maar dat was ook al snel voorbij. Luke wist niet wat er gebeurde. Alsof er heel iemand anders in zijn lichaam zat en er volledige de controle over nam. Totdat er niets meer over bleef. Niets behalve een goed gevoel dat door zijn lichaam trok. Het kleine beetje bloed dat hij dagelijks kreeg was niets bij hetgeen wat hij nu voelde. Hij voelde zich onoverwinnelijk, zelfs met het idee dat hij net iemand had vermoord.
Luke keek naar het lichaam waar hij naast zat. Een vrouw die misschien wel een familie had, mensen die haar thuis verwachtte. Dat waren de dingen die Linn hem had verteld, waarom ze niet op mensen jaagden. Dat ze mensen lieten leven en het bloed tot zich namen via bloedzaken die ze bij het ziekenhuis kregen. Het voelde veel minder dan hoe hij zich nu voelde. Toen hij vampier was geworden was het voor hem duidelijk geweest dat alles anders had gevoeld. Nu hij echt bloed tot zich had genomen wist Luke dat het allemaal nog zoveel beter kon. Hij hoorde alles. Als hij zijn best deed zou hij misschien zelfs in het appartement kunnen luisteren waar hij samen met Linn woonde, ondanks dat het straten verderop was. Er waren genoeg geuren die zijn neus voelde. Gevoelens die binnen kwamen, maar niet op een slechte manier. Juist op een goede manier. Hij voelde zich gelukkiger dan ooit.
“Dat was...” Luke wist niet eens hoe hij het moest beschrijven, het had zo goed gevoeld. Hij kon zich niet eens indenken dat hij zich ooit op deze manier had gevoeld. Zo goed.
“Wow.” Besloot Luke zijn zin. Er was geen andere bewoording voor. Hij voelde zich goed. Hij keek naar zijn vingers, waar nog bloed aan kleefde. Zijn shirt was er niet veel beter aan toe, maar het maakte op het moment niet uit. Hoe hij ooit naar huis zou moeten wist hij niet, dat was echter een zorg voor later.
Luke sprong overeind en keek naar Michael. “Dat voelt echt zó goed. Nog veel beter dan ik me ooit in kon denken.” Natuurlijk had Luke er de afgelopen weken over nagedacht. Bloed was altijd door zijn hoofd heen gegaan. Dat was niet heel erg gek. Maar natuurlijk had hij ook gefantaseerd hoe het zou voelen om iemand echt tegen zich aan te trekken, zijn tanden in een slagader te zetten.
Er was één ding wat Luke uit de woorden van Michael had gehoord. “De volgende keer?” Het leek alsof Michael het niet erg zou vinden als dit vaker zou gebeuren. Waarschijnlijk was dit ook al eerder gebeurd en moest Luke daarom zijn mond houden. Als er nu iets groots voor hem aan vast zat, als hij dit vaker kon doen, dan zou hij zeker zijn mond houden.
“Kunnen we dit vaker doen? Samen?” Luke had nog heel erg veel te leren. Michael leek te weten hoe hij een lichaam achter moest laten. Ondanks dat Luke niet van plan was geweest het hoofd af te rukken, voelde hij zich nu niet schulden. Als het echter anders kon, dan was het misschien wat beter te verbergen.
“Daar moeten we het even over hebben. Zorg er eerst voor dat je de straat weer op kan en we moeten er voor zorgen dat ze op een iets betere manier achter wordt gelaten.” Luke kreeg een doek van Michael aangereikt, daarmee ging hij voorzichtig langs zijn vingers, die net nog om de hals van de vrouw hadden gelegen. Hij schrobde er eventjes mee zodat zijn vingers uiteindelijk weer zichtbaar waren. Michael ging ondertussen bezig met de vrouw die hij, zoals gezegd, normaal achter wilde laten.
“Nou kom, dat shirt uit, je gezicht schoonmaken en dan kunnen we het er ergens anders over hebben. En misschien nog iemand anders zoeken, want nu heb ik natuurlijk haast niets gehad.”
Luke keek naar Michael. Het was alsof hij heel iemand anders tegenover zich had staan dan een paar weken geleden. Iets wat hij helemaal niet erg vond. Ondanks dat Luke niet meer in kon denken dat hij verliefd op Michael was geweest, vond hij het wel jammer dat ze nu niet zo veel tijd meer samen door konden brengen. Dit was misschien wel een manier waarop ze dat wel konden doen.
Luke knoopte zijn blouse los, die uit zijn handen werd getrokken en in Michael zijn tas werd gepropt. Als het aan hem had gelegen had hij het waarschijnlijk hier achter gelaten. Iets wat misschien wel het domste was wat hij kon doen, dan zou het misschien terug te leiden zijn naar hem.
Nadat Michael klaar was, legde hij een had op de schouder van Luke, om hem weg te trekken van de plaats. Luke kon het niet laten om even naar de vrouw te kijken, maar ook de manier waarop de bloemen die hij voor Linn had gekocht, op de grond waren geëindigd. Alsof ze daar hoorden. Een paar bloemen bij de vrouw die hij net had vermoord.
Michael ging voorop, het was alsof net helemaal niet was gebeurd. Alsof het allemaal zo hoorde te zijn. Twee vrienden die op zoek gingen naar een café, die ze ook al snel hadden gevonden. Ze schoven aan een tafeltje achter in de zaak.
“Vertel me alles.” Vroeg Luke gretig. “Hoe je het doet. Hoe je het voor elkaar krijgt dat Linn en Nay er echt achter komen. Hoe lang dit al zo is. Hoe we dit samen gaan doen.”
Michael moest lachen om al zijn vragen. “Rustig aan blondie. Eén ding tegelijk.”
“Maar ik vind dit zo spannend en heb er zoveel zin in!” Luke kon nu al niet meer wachten totdat hij weer toe kon slaan. Het leek hem ook heel erg spannend om iemand uit te kiezen, diegene zo ver te krijgen. Al was het maar door zijn dwang. Dwang. Dat was iets wat hij tot nu toe ook nog niet had gebruikt. Hij kon niet wachten totdat hij dat kon gebruiken

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze hadden zich teruggetrokken in een café, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was het niet. Luke had net iemand vermoord en hij leek blijer te zijn dan ooit. Zorgelijk voor een normaal persoon, normaal voor een vampier. Michael had ook zo gereageerd toen hij het laatst had gedaan. Hij herkende zijn gevoelens in die van Luke en dat was fijn. Daardoor leek het alsof het niet slecht was wat hij voelde, maar juist normaal. Dat terwijl Linn en Naylene dat soort gevoelens altijd tgeen hadden willen gaan.
‘Als je je zo gaat gedragen tegenover Linn, dan heeft ze meteen door dat er iets aan de hand is,’ wees Michael hem terecht. Luke moest zichzelf wel in de hand weten te houden. Hij snapte dat het moeilijk was. Hij had als jonge vampier voor het eerst van een mens gevoed. Dat was een behoorlijk spannend en opwindend gevoel, maar het was wel van belang dat Luke zijn gevoel een beetje zou dimmen. Want dan zou het opvallen bij Linn, en die was daar nu al ontzettend waakzaam op. Ze wilde Luke zo goed mogelijk opvoeden, want dat was wel wat ze deed. Dus een kleine verandering zou ze zeker opmerken.
‘Maar hoe doe jij het dan? Hoe zorg je dat Linn en Nay van niks weten? Dat ze niks door hebben?’ vroeg Luke nieuwsgierig. Michael haalde zijn schouders op. Hoe deed hij dat eigenlijk? Hij had geluk met Naylene, die hem vertrouwde. Die alleen maar een positieve verandering zag en daar blij om was. ‘Naylene is alleen maar blij dat het nu beter met me gaat. Ze heeft wel door dat ik me vrolijker en opgewekter voel, maar dat ziet ze als een positief effect van het verhuizen en de rust die we nu hebben. Dus daar kan ik het op gooien. Ook bij Linn. En ik zorg dat ik geen sporen achter laat. Dat is misschien nog wel belangrijker.’ Geen sporen op de plek waar hij de lichamen achter liet, maar ook bij zichzelf.
‘Een goed verhaal,’ zei Michael, iets zachter dan dat hij zijn gesprek met Luke was begonnen. ‘Je moet kunnen vertellen waar je bent geweest, als ze er naar vragen. Naylene is niet wantrouwend, die weet dat we beide onze eigen dingen doen. Maar Linn zal jou er wel naar vragen. Maar ik denk dat als je haar vertelt dat je bij mij bent, ze geen argwaan krijgt. Tenzij je me weer probeert te zoenen, dan misschien wel,’ grapte hij.
‘Dus jij wordt mijn alibi,’ herhaalde Luke. Hij leek zich wel te beseffen dat hij die nodig had. Iemand die zijn verhaal kon bevestigen en de schijn op kon houden. ‘Maar heb je dit al die tijd al gedaan? Je hebt een tijd bij ons gewoond en toen heb ik je nooit zien wegsneaken, of wat dan ook. Ik heb je alleen maar het bloed zien drinken wat je nodig had. Net zoals Linn.’
‘Dit is… Nieuw.’ Michael haalde zijn schouders op. Hij wist niet in hoeverre hij Luke kon vertrouwen. Wellicht zou hij alles aan Linn vertellen. Al zou hij dat nu niet meer kunnen doen zonder dat hij zichzelf ook zou verlinken. En dat was iets wat de jonge vampier absoluut niet zou willen doen. Dus Luke vertrouwen was nog geen slecht idee. Daarnaast was er ook iets ongelooflijks met hem gebeurd, wat hij nog met niemand had kunnen delen. Hij moest het wel kwijt, voordat hij achteloos zou worden en het er plotseling uit zou gooien bij Naylene. Hij zou zichzelf als het ware in bescherming nemen door het aan Luke te vertellen.
‘Het begon met berichtjes,’ vertelde hij aan Luke. Michael leunde over de tafel iets naar voren. Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak en liet Luke de berichtjes, die hij had vergrendeld en op had geborgen in een aparte map, aan hem zien. ‘Coördinaten?’ Luke leek het niet helemaal te snappen.
‘Op die plekken stond iemand op me te wachten. De eerste peer keer vroegen ze wie ik was, en zodra ze dat wisten boden ze me hun lichaam aan om van te drinken. De laatste paar mensen deden dat niet, maar ze waren er wel voor mij. Alsof iemand een cadeautje voor me klaar had gezet en ik het uit mocht pakken.’ Zo had het wel gevoeld. ‘Maar nu zoek ik ze zelf op.’
‘Wow.’ Dat was een woord dat Luke nu veel leek te gebruiken. ‘En de lichamen?’
‘Ik maak ze schoon. ‘Dat voelde fijn voor hem. Alsof hij zijn fout, zoals Linn en Naylene het zouden noemen, uit kon winnen. Als het bloed weg werd geveegd, was het net alsof het niet was gebeurd. Alsof hij de voorbeeldige vampier van de afgelopen negentig jaar was geweest. ‘En ze worden vast wel gevonden, maar zo is er geen spoor terug te vinden naar mij.’
‘Daarom nam je mijn shirt mee,’ zei Luke. ‘Om er voor te zorgen dat niemand mij op het spoor zou komen.’
Michael knikte. ‘Precies. We moeten dat ding eerst wassen. Net als mijn rugzak. Want als Nay of Linn het ook maar ruiken, dan weten ze dat er iets niet klopt. Je moet op alles letten, echt alles. En altijd nadenken voordat je terug naar huis gaat.’ Een detail vergeten en het zou voorbij zijn. Michael kon zich de woede van Linn en Naylene niet eens inbeelden. Zo erg zou het waarschijnlijk worden.
‘Maar als je dit wil doen, Luke, dan moeten we dit goed aanpakken. Niet te vaak, want dat valt op. We kunnen niet om de haverklap verdwijnen. We moeten gebruik maken van momenten waarop Nay, en nu ook Linn, zelf ook weg zijn en het niet door hebben. Wat voor een tactiek gebruikt, dat is aan jou. Voor mijn part ga je ergens in je eentje mooi staan wezen, dan krijg je het ook wel voor elkaar.’ Ondanks alles kon Michael niet ontkennen dat er een knappe man voor hem zat. En dat kon Luke juist in zijn voordeel gebruiken. ‘Maar we moeten goede regels afspreken. Geen directe sms-jes, vooral geen telefoontjes. Ze horen alles. En ook niet er over praten, nooit. Want één woord is al teveel. Duidelijk?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dat het zo gemakkelijk was, had Luke nooit gedacht. Dat hij iedere keer weer een lichaam levenloos achter kon laten en zich daar geen schuld voor voelde, was al helemaal iets waar Luke zich een paar maanden geleden niets bij in had kunnen denken.
De jaren achter de bar kwamen Luke te goede. De woorden die hij had gebruikt voor vrouwen die voor hem hadden gestaan, kwamen nu nog veel makkelijker over zijn lippen heen. Het enige verschil was dat hij ze nooit mee nam naar huis. Al voordat ze daar in de buurt waren lagen ze ergens dood in een steeg. Het beste was misschien nog wel dat het in een grote stad zoals Tokyo niet eens op leek te vallen dat het ene lijk, naar het andere werd gevonden. Het grootste opstakel was het geheim houden voor Linn en Naylene. Zelfs dat leek de mannen voor de wind te gaan. Zeker nu de twee vrouwen een tijdje uit de stad waren.
Voor Linn haar verjaardag had Michael geregeld dat ze samen met Naylene de stad uit zouden gaan. De twee vriendinnen waren in een prachtig hotel in een hele andere stad in Japan. Daardoor hadden de twee mannen vrijspel, waar ze dan ook zoveel mogelijk van genoten. Tot nu toe hadden ze het namelijk moeten doen met eens per week. Nu konden ze een week doen en laten wat ze maar wilden.
“Het is hier echt prachtig Luke. Ik neem je hier ook een keer mee naar toe.” Luke leunde tegen een gebouw aan, terwijl hij de woorden van Linn tot zich liet komen. Het was moeilijk om zich volledige te focussen op het gesprek, terwijl er om zich heen zoveel gebeurde. Zoveel mensen die rond liepen alsof er helemaal niets aan de hand was, terwijl het voor hen aan het einde van de dag zomaar over kon zijn.
“Het klinkt echt geweldig Linnie. Ik ben blij dat jij en Naylene er samen van kunnen genieten.” Luke leunde tegen een muur aan. De hectiek van de stad vast nog hoorbaar voor Linn aan de andere kant. Er was echter niets ergs aan. Niets wat hem door de mand zou laten vallen. Hij had net immers aangegeven dat hij samen met Michael en Petunia een rondje aan het lopen was. Zolang de vrouwen weg waren, was afgesproken dat Michael in de stad bleef, zodat hij een oogje in het zijl kon houden bij de jonge vampier.
Wat Michael op het moment ook zeker aan het doen was. Michael leek mee te luisteren met het gesprek dat Luke op het moment voerde, om te kijken of er geen woorden waren die verkeerd op konden worden gevangen. Luke merkte echter ook dat Michael zijn omgeving goed in de gaten hield. Potentiele slachtoffers bekeek. Het was tot nu toe vrij makkelijk gegaan. Samen hadden ze gekeken naar de mensen. Luke was meestal diegene die op hen afstapte, zo onopvallend mogelijk. Ze moesten niet in de buurt zijn van bekenden. Ze moesten iemand hebben die afgezonderd was, zodat niemand door kon hebben wat er precies gebeurde. Luke was benieuwd waar Michael vandaag op uit kwam.
“Luke?”
“Sorry, wat zei je Linnie?” Zijn gedachten waren zo ver weg geweest. Hij had al nagedacht over het bloed dat over een paar uur op zijn lippen zou kleven. Hoe zijn lichaam weer sterker aan zou voelen. Het gevoel was geweldig, hij kon zich niet indenken dat er iets was wat beter voelde dan dat.
“Ik vroeg hoe het met jou ging.”
“Goed. Heel goed. Ik ben samen met Michael en Piggy op weg naar het park.”
Luke zag Michael wat gebaren, waar hij uit kon maken dat hij verder moest gaan. Dat hij meer moest spreken misschien wel. Wat woorden moest gebruiken om te laten zien dat alles normaal was. Daardoor begon Luke toch een beetje nerveus te worden, wat als Linn door had dat er iets aan de hand was.
“Ik mis je wel echt.” Die woorden waren ergens wel waar. Luke vond het ergens wel echt jammer dat hij niet thuis kon komen terwijl Linn daar op hem zat te wachten. Hij genoot er echter ook van dat ze er niet was. Daardoor hoefden hij en Michael niet zo geheimzinnig te doen. Al waren het dit soort gesprekken die Luke af en toe wel even lieten twijfelen of alles wel goed ging. Dat ze niet door de mand zouden vallen.
“Ik mis je ook.” Fluisterde Linn zachtjes terug, wat Luke aan gaf dat het allemaal goed ging. Hij ging door zijn haar heen, terwijl hij om zich heen keek. Hij was Michael even kwijt geraakt en hij zag al snel waarom. Iets verderop stond Michael, die ook zijn aandacht probeerde te krijgen, door wat simpele bewegingen. Het betekende dat hij iemand had gevonden en dat Luke waarschijnlijk zijn best moest doen om de man of vrouw zo ver te krijgen om met hem mee te gaan.
“Oh Linnie, Piggy wil met een bal spelen. Ik moet gaan. Geniet van de dag vandaag. Ik houd van je.” Zei Luke snel achter elkaar, waarna hij het gesprek al beëindigde voordat Linn überhaupt iets terug kon zeggen. Luke borg zijn mobiel op en liep richting Michael, die iets verderop stond.
“Wat heb je gevonden?” Luke vond het oprecht leuk om tijd door te brengen met Michael.Niet alleen door hetgeen wat ze voor elkaar kregen. Hij leerde de man ook wat beter kennen. Het was hem wel duidelijk dat ze veel raakvlakken hadden, misschien dat ze daarom ook wel gemakkelijk op elkaar in konden spelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had het geweldig gevonden. Een hele week naar een grote spa, samen met haar beste vriendin. Dat was wat Michael haar voor haar verjaardag had gegeven. Niet alleen omdat Linn er van hield om haar huid te verzorgen, maar ook om hem en Luke zo meer tijd te gunnen waarin ze echt samen iets konden doen. Linn en Naylene hadden niks door gehad. Vanzelfsprekend had Linn iemand mee mogen nemen en Michael had Naylene al voorgesteld. Een vriendinnenweekend, even weg van alles wat er was gebeurd en van hun verplichtingen. Michael had beloofd om een oogje in het zijl te houden voor Linn, aangezien Luke nog wel eens moeite kon hebben met bepaalde zaken. Iets waar Michael niks van merkte. Luke functioneerde zoals iedere vampier dat zou moeten doen.
Samen met Luke wist Michael het voor elkaar te krijgen om iedere week elkaar te zien. Hij wist dat het voor Luke moeilijker was. Al moest hij toegeven dat hij na een dag of drie toch ook wel weer d ebehoefte kreeg om op jacht te gaan en bloed te drinken wat direct van een mens kwam. Ze hadden gelukkig allebei het bloed wat ze dagelijks innamen, dus het verschil was nog te compenseren. En Michael stuurde Luke vaak genoeg een bericht dat hij nog even vol moest houden. Het werkte perfect. Ze hadden een systeem en niemand week er tot nu toe vanaf. Hier en daar moesten ze elkaar soms wat helpen, met name Michael naar Luke toe. Soms was het makkelijk voor Luke om zich te verliezen in zijn liefde voor Linn en het enthousiasme wat hij op het moment had voor het drinken van bloed. Daarin moest hij wat voorzichtiger zijn, maar Michael spoorde hem vaak genoeg aan om daar over na te denken.
Luke had echter ook zijn kwaliteiten, die ze goed konden benutten. Hij was uiteraard de beste keuze om de mensen te lokken. Michael kon het zelf ook wel, maar hij wist dat hij geen partij was voor de blonde vampier met wie hij nu veel tijd doorbracht. Met zijn lengte, blonde haren en blauwe ogen was hij erg interessant voor de vrouwelijke bewoners van Japan. Al was Luke er ook niet vies van om het bij een man te proberen. Het ging hen ook helemaal niet om de romantiek of de intimiteit. Als ze maar iemand konden vinden van wie ze het bloed konden drinken. Wat er dan allemaal omheen zat en wiens huid ze open moesten scheuren, maakte voor hen niet uit. Het was gewoon het meest effectief als Luke zijn charmes in de strijd gooide.
Luke was klaar met het telefoneren. Van wat Michael had begrepen was het gesprek redelijk goed verlopen, totdat Luke zich wat afwezig op had gesteld. Gelukkig had Linn er niet veel van gevonden. Ze had er in ieder geval niets over gezegd. Daarnaast was het ook niet gek dat Luke snel ophing om met zijn hond te gaan spelen, want het was algemeen bekend dat hij erg dol was op de nieuwe hond en daar graag van alles mee deed.
‘Ik dacht misschien hem?’ stelde Michael voor, waarna hij wees op een Japanse zakenman die achter zijn laptop zat te werken in een café. Hij zat aan een tafel voor het raam, waardoor ze goed zicht op hem hadden. ‘Ik heb geluisterd naar zijn gesprekken. Hij is erg druk met werk, sport en hij heeft zojuist een nieuw huis gekocht. Zijn zus komt over een paar minuten ook wat drinken.’ Hele interessante informatie was het niet, maar Michael vond het een onderdeel van het spelletje om zoveel mogelijk van zijn slachtoffers te weten. Dat gaf hem des te meer voldoening.
‘En?’ vroeg Luke. Als hij het idee had dat Michael nog iets voor hem achterhield, dan had hij daar groot gelijk in. ‘En, hij valt op mannen. Dus hup, knipper een paar keer met die blauwe oogjes van je en houd hem aan de praat. En charmeer ook vooral zijn zus als ze er is.’ Dan hadden ze ieder één lichaam waar ze zich op zouden kunnen storten. Wie wie kreeg, maakte Michael niet veel uit. En ook waar het zou gebeuren was voor hem geen probleem.
Het fijne was dat ze een heel appartement tot hun beschikking hadden. Het appartement onder dat van Luke en Linn was nog altijd van Michael en Naylene. Zij kwamen er nooit, omdat ze hun eigen huis hadden. Linn kwam, voor zover Luke wist, er ook nooit. En nu zowel Naylene als Linn weg waren, was er niemand die hen zou controleren of vreemde geluiden zou horen. Ze zouden het overal voor kunnen gebruiken. Natuurlijk zouden ze het wel op moeten ruimen, maar ze hoefden niet bang te zijn dat ze iets over het hoofd zouden zien, waardoor hun vriendinnen hen nog zouden kunnen betrappen.
‘We kunnen ze bij ons uitnodigen voor een hapje?’ stelde Luke voor. Michael gebaarde enkel met zijn hand dat Luke er maar op af moest gaan en dat ze wel zouden zien hoe het zou lopen. Als Luke dat voor elkaar wilde krijgen, dan had Michael er niks op tegen. Een echt diner zouden de twee toch niet krijgen. Voor hem en Luke zou het echter wel anders zijn. Zij zouden twee lichamen hebben en voldoende bloed om hun dorst tijdelijk te lessen. Al wist Michael wel zeker dat het daar niet bij zou blijven. Ze hadden nu vrij spel, dus waarom zouden ze daar stoppen?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Jarenlang had Luke zich beziggehouden met de personen die zijn bar in waren komen lopen. De mensen die een goede tijd verdienden. Niet alleen groepen met vrienden, oudere mensen maar ook zeker de vrouwen die in hun eentje naar binnen waren gekomen. Op sommige momenten huilend, zeurend over een ex-vriend die verder was gegaan met zijn leven. Er waren ook wel eens een groep vrouwen geweest die een vrijgezellenfeest. Ondanks dat het leek alsof ze niets met elkaar te maken hadden, voor Luke was dat niet zo geweest. Hij had precies geweten hoe hij met de vrouwen had moeten praten. Ondertussen was hij er niet meer zo trots op, maar destijds had hij precies geweten hoe hij een vrouw het bed in had moeten krijgen.
Die kant van Luke kwam makkelijk van pas nu ze op jacht gingen naar mensen van wie ze konden voeden. Michael leek keer op keer precies te weten op wie Luke af moest stappen. Wie vatbaar was voor zijn woorden en bij wie hij het niet moest proberen. Binnen de kortste keren had hij uitgevogeld of ze behoefte hadden aan iemand in hun leven. Aan de aandacht van een onbekende man. Tot nu toe was het nog geen één keer mis gegaan. Hoe Michael het precies deed, wist Luke niet. Vaak stond hij te wachten totdat hij zelf aan de gang kon gaan. Hoe makkelijk het op sommige momenten ook was. Er zou een dag komen dat hij zou proberen om zo min mogelijk woorden te gebruiken, om voor elkaar te krijgen wat hem nu keer op keer lukte.
Of het nou een man of een vrouw was, Luke was niet iemand die er moeilijk over deed. De eerste keer dat Michael had het voor had gesteld, was Luke er eigenlijk meteen voor gegaan, een andere uitdaging was altijd goed. Het maakte dit alles nog zoveel leuker.
Luke maakte zijn weg naar binnen, waar hij door liep naar de balie. Zo nu en dan wierp hij een blik over zijn schouder, om de man in de gaten te houden. Het had niet heel erg lang geduurd voordat hij blikken terug had gekregen, terwijl hij zich langzaam voort had bewogen in de rij. Bij de bar had hij een koffie besteld. Eentje waarvan hij niet eens zeker wist of hij het wel op zou drinken. Nu hij bloed dronk, was het eten zoveel beter. Kon hij het beter binnen houden, meer ook. Wat een goed gevoel was.
Met de beker die hij had gekocht, liep hij naar het tafeltje waar de man aan zat. Zijn glimlach had genoeg gezegd. Hij was geïnteresseerd. Er waren nieuwsgierige blikken. Benieuwd naar de man achter de krullen, terwijl hij het monster achter de glimlach te zien zou krijgen.
“Hey.” Luke legde zijn hand op de vrije stoel aan de tafel, wachtend op het teken dat hij er bij mocht komen zitten. Nu Luke dichterbij stond, leek de man dat als kans te zien om hem beter te bekijken. Er was een grijns zichtbaar op Luke zijn gezicht. Ondanks dat hij niet kon geloven dat mensen zo makkelijk waren. Dat sommigen zo wanhopig opzoek waren naar genegenheid, kwam het hem wel heel erg goed uit.
De man gebaarde naar de stoel, wat Luke de kans gaf om er bij te komen zitten. Vanaf dat moment wist hij al dat het goed zou gaan komen.
“Soms is het goed om even pauze te nemen.” Gaf Luke aan, terwijl hij gebaarde naar de laptop. Hij had wel gemerkt dat de mensen in Japan heel anders omgingen met hun werk als de mensen in Amerika. Het was soms dag in en dag uit. Geen pauze. Helemaal niets. Daarom hadden ze misschien ook geen kans om andere mensen te ontmoeten. Waren sommige mensen alleen maar blij dat Luke juist op hen af kwam stappen. Luke wilde er graag aan denken dat hij de laatste momenten die de mensen te leven hadden, had gevuld met het gevoel dat ze gewild waren. Wat ze ook wel echt waren, voor hun bloed. In die tijd probeerde Luke ook te bedenken wat voor bloemen er bij de persoon pasten. Bloemen die hij vaak achterliet. Niet meteen op de plaats waar diegene was vermoord, maar eerder op de plaats waar Luke de persoon tegen was gekomen. Hij had zijn eigen ding, Michael had die van hem en daar lieten ze elkaar ook gewoon.
Luke kreeg al snel de volledige aandacht van de man. De laptop werd dichtgeklapt en aan de zijkant geschoven. Voor Luke was het de kans om de man in te pakken. Een paar grapjes. Heel wat gelach. Het zat wel goed. Dat kon Luke aan alles merken. De man die iets dichter naar hem toe leunde op de momenten dat hij moest lachen. Hoe zijn gezicht een beetje oplichtte op het moment dat Luke zijn arm aanraakte. Het was bijna te gemakkelijk.
Zelfs toen de zus van de man zich bij hen voegde, leek het goed te lopen. Luke had zich voorgesteld. Had ook bij haar wat grapjes gemaakt en het was goed gelopen. Het was niet iets wat hij snel af had willen werken. Soms deed hij dat wel. Op het moment was het echter niet nodig. Ze hoefden dit niet snel af te werken. Al was het voor Luke wel moeilijk dat hij met het idee zat dat hij de personen aan deze tafel vanavond nog zou vermoorden. Dat deed hem niet veel, maar het feit dat hij het bloed zou kunnen proeven. Zich nog zoveel beter zou voelen als hij nu deed.
“He, waarom komen jullie vanavond niet bij mij eten?” stelde Luke uiteindelijk voor. De twee hadden aangegeven dat ze samen ergens hadden willen gaan eten, maar ze hadden nog niet geweten wat precies. Dat was voor hem natuurlijk de perfecte kans geweest.
“Ik zou samen met een vriend gaan koken, maar we hebben vast genoeg voor vier personen. Dus als jullie willen?”
Er werden wat blikken uitgewisseld. Een glimlach verscheen op het gezicht van de man, waardoor de zus haast niets meer anders kon dan instemmen. Uiteindelijk werd dan ook door hen beiden geknikt.
Luke dronk het laatste beetje van zijn ijskoffie, waarna hij vervolgens opstond. Ten teken dat het nu wel echt tijd was om te gaan. Dat was het ook echt. Hij kon nu namelijk ook niet meer wachten totdat hij het bloed kon proeven. Namen waren niet belangrijk. Freesia en Lelie waren genoeg voor hem. De bloemen die bij hen pasten. Het waren de bloemen die hij vanavond nog zou gaan kopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De beschikbaarheid van het tweede appartement was echt een uitkomst voor de twee vampiers. Ze hadden, nadat Luke de twee mensen zover had weten te krijgen dat ze bij hen zouden komen eten, hun dag door kunnen brengen in het appartement van Linn en Luke. Daar hadden ze hun eigen ding kunnen doen en Michael had het er ook van genomen om beneden in hun kelder nog wat extra bloed voor hen te halen. Daar was hij sowieso “bevoegd” voor, aangezien Luke daar nog geen toegang toe had. Naylene en Linn zouden vast niet merken hoeveel er precies zou missen. Tenminste, Michael ging er niet vanuit dat Linn de liters bloed had geteld en op had geschreven.
Terwijl Luke zich had gedoucht en klaar had gemaakt voor de avond, was Michael nog naar buiten gegaan. Hij had het idee dat de twee mensen niet voldoende zouden zijn. Daarnaast was het leukste eigenlijk al voorbij: de jacht en het overtuigen van mensen. Dat was waar zowel hij als Luke van genoten. Daarom had Michael zich ook gestort op een paar Japanse vrouwen die hij tegen was gekomen. Hij had een tijdje met ze gepraat en had vervolgens gevraagd of ze die avond langs hadden willen komen. Ze hadden er wat twijfelachtig op gereageerd, maar door zijn dwang had het geen problemen opgeleverd en hadden ze allemaal toegestemd om hen op te zoeken. Dat was nog een verrassing voor Luke, maar Michael wist zeker dat hij het zou waarderen.
Enkele minuten geleden hadden ze zich verplaatst naar één verdieping lager. Ze hadden het appartement niet echt aangekleed. Dat was ook niet nodig. Ze zouden hun gasten verwelkomen en dan zou het binnen een paar seconden voor hen over zijn. Zowel Luke als Michael vonden het niet nodig om echt te spelen met hun eten. Misschien eventjes, maar uiteindelijk ging het hen maar om één ding: het bloed. Meer dan dat hadden ze niet nodig.
‘Heb je nog een voorkeur?’ vroeg Michael aan Luke, die zijn spiegelbeeld aan het controleren was in de grote ramen. Heel goed ging het niet, maar Michael had Luke toch al meerdere keren door zijn haar zien gaan en zijn blouse anders zien trekken. Alsof het echt iets uitmaakte hoe hij er uit zag. Over een paar minuten zou hij onder het bloed zitten.
‘Totaal niet. Bloed is bloed,’ merkte Luke op. Michael moest er wel om lachen. Luke had ook wel gelijk. Bloed was bloed. Maar bloed dat vers uit een mens kwam, dat was zoveel beter dan bloed wat ze bewaarden in de zakken hier beneden. Dat was misschien genoeg voor even, maar het was lang niet genoeg om hem gerust te stellen en er voor te zorgen dat de dorst weg ging.
Michael haalde zijn telefoon uit zijn broekzak om de tijd te controleren. Bij het bekijken van de nummers popte ook een berichtje van Naylene op. Ze had een foto gestuurd van hun eten. Normaal zou Michael daar wel op hebben gereageerd, maar foto’s van het eten deden hem op dit moment niks. Zijn avondeten zou veel beter zijn. Toch liet hij haar snel weten dat het er goed uit zag en dat hij haar en Linn nog een fijne avond wenste.
Er werd op de deur geklopt, wat beide mannen alarmeerde. Luke trok zijn aandacht los van zijn spiegelbeeld, al kon hij het niet laten om nog een snelle hand door zijn haar te gooien. ‘Ik ga wel!’ liet hij Michael weten, waarna hij naar de deur rende. Michael grijnsde en leunde tegen de muur aan, met zijn handen in zijn zakken. Het was tijd om te beginnen.
Michael zag Luke niet meer, maar hij hoorde de enthousiaste begroetingen. Er was zelfs een fles wijn meegebracht door de broer en zus, waarvoor Luke ze hartelijk had bedankt. Hij had hun jassen aangenomen en hen uitgenodigd om verder te komen, zodat ze het huis zouden kunnen bekijken. Een echte gastheer, zo deed hij zich voor.
Zelf zette Michael een paar stappen en liep hij naar het gedeelte waar ze “zogenaamd” zouden wonen. Daar stonden de man en vrouw, overduidelijk verbaasd door de leegte van het appartement. Michael zocht contact met Luke, die de deur van het appartement achter zich sloot en tevens ook meteen op slot draaide.
‘Ik begrijp het niet...’ stamelde de vrouw. ‘Waar zijn alle meubels?’ Lachend schudde Michael zijn hoofd. Als de vrouw nu nog niet door had dat ze in de val was gelokt, dan was ze toch wel erg naïef.
‘Ik weet niet wat Luke jullie precies heeft doen laten geloven, maar volgens mij was er alleen spreken van avondeten.’ Michael staarde naar de man, die op het punt leek te staan om zich om te draaien en zijn zus mee te trekken uit deze vreemde situatie. Nog voordat hij dat kon doen snelde Michael naar hem toe, liet hij zijn tanden zien en gromde hij in het gezicht van de man. Hij zag nog net zijn eigen, angstaanjagende spiegelbeeld in de ogen van de man.
‘Ik denk dat ik ben vergeten ben om te zeggen wie er precies voor het eten zou zorgen, Michael,’ zei Luke. Zelf had hij de vrouw vastgepakt bij haar arm en haar naar zich toegetrokken. Michael zijn gezicht was ondertussen al iets bijgetrokken, maar dat nam de angst bij de man voor hem niet weg.
‘Jullie zijn gek! Psychopatisch!’ riep de man en hij probeerde weg te rennen van Michael. Michael was echter in staat om de man aan zijn jas terug te trekken. ‘Niet zo snel. We hebben nog niet eens gegeten. Ik ben erg benieuwd hoe de wijn smaakt bij het rode vlees dat jullie hebben meegebracht.’
‘Rood vlees? We-‘ Michael gaf de man geen kans om nog verder iets te zeggen. Hij werkte hem tegen de muur aan en zette zijn tanden in zijn hals, zodat het avondeten eindelijk kon beginnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nog nooit hadden ze hun slachtoffers mee kunnen nemen naar een veilige omgeving. De spanning dat ze gepakt konden worden was er misschien niet. Voor Luke betekende het echter niet dat alle lol weg was genomen. Hetgeen wat zich af had gespeeld in het café had hem al van alles gegeven. Een goed gevoel. En vanaf dat moment ook meteen de behoefte om zijn tanden in de hals van de mensen te zetten, hun bloed te proeven. Ze hadden het ook anders aan kunnen pakken. Luke had met gemak zijn dwang kunnen gebruiken, maar dan was het plezier van de jacht ook meteen weg. Daar kon hij juist zo van genieten.
Al moest Luke toegeven dat het ook wel iets had hoe iemand hem vol angst aan kon kijken. De vrouw die hij vanmiddag had ontmoet, keek hem nu aan alsof ze haar laatste momenten voor haar ogen zag flitsen. Er kwam een gil over haar lippen heen.
“Help! Help ons!” Haar wanhopige woorden liet Luke alleen maar lachen. Zeker toen de vrouw meer begon te bewegen, toen ze zag hoe Michael los ging op het lichaam van haar broer.
“Je kunt nog zo hard roepen, maar niemand gaat je helpen lieverd.” Wat Luke er van had begrepen had Naylene een paar spreuken uitgesproken over beide appartement zodat er niets te horen was buiten de muren. Op het moment kwam hem en Michael dat wel goed uit.
Michael had het lichaam van de man al levenloos in zijn armen liggen. Luke genoot er echter van om de vrouw zo lang mogelijk in haar angst te laten zitten. Bloed was het belangrijkste, maar het spel er omheen trok Luke ook heel erg aan.
De grip om de vrouw verzwakte dan ook een beetje, wat zij als uitkomst zag om te vluchten. Ze rende in de richting van de voordeur, maar voordat ze ook maar bezig kon gaan met het slot, was Luke al achter haar aan gesneld. Zijn hand plaatste hij naast haar gezicht. “Je denkt toch niet dat je zomaar weg kan gaan. Ik heb nog niet eens gegeten.”
Met die woorden vond Luke het ook wel genoeg. Hij haalde zijn hand van de deur af, vouwde die om de keel van de vrouw, en trok haar rug tegen zich aan.
“Het is alsof dit aan hebt zien komen. Je hebt het me wel gemakkelijk gemaakt.” Luke doelde op de haren van de vrouw, die netjes op waren gestoken. Daardoor zat het niet in de weg van haar hals.
Luke zijn tanden verdwenen in de hals van de vrouw, waar hij eindelijk het bloed proefde waar hij al de hele dag naar had verlangd. Veel beter dan die shit die ze vanmiddag uit de zakken hadden gedronken. Ook dat bloed was welkom, maar Luke snapte nog steeds niet waarom Linn hem dit had ontnomen. Het was zoveel beter. Zijn lichaam voelde alsof het alles aan kon.
Tot op het laatste druppeltje bloed, wist Luke uit het lichaam van de vrouw te houden. Ondertussen had Michael hem geleerd hoe hij om moest gaan met het lichaam. Na de eerste keer waren er dan ook geen ongelukjes meer geweest met hoofden die van lichamen werden gescheiden.
Luke nam het lichaam dat hij nog vast had, mee naar de woonkamer, waar Michael het lichaam van de man al op de grond had laten vallen. Zo goed als hij kon legde Luke haar neer, wetende dat Michael het waarschijnlijk toch niet goed genoeg zou vinden als hij het lichaam schoon zou maken. Luke had er tot nu toe zijn mond over gehouden. Het was iets waar Michael behoefte had om te doen voor de mensen die ze hadden vermoord. Hijzelf had zijn eigen manier om de personen die ze om hadden gebracht te herinneren. De twee bossen met bloemen lagen al klaar voor de broer en zus.
Het geluid van de bel, liet Luke schrikken. “Oh fuck. Fuck. Fuck.” Mompelde hij ook meteen. Straks stonden Linn en Naylene aan de andere kant van de deur. Wellicht was de spreuk van Naylene wel niet echt geweest en kwam er een buur kijken wat er aan de hand was. Er kon van alles zijn, maar dat de bel af ging, was niet goed.
Michael liep in de richting van de deur, waarop Luke hem tegenhield. “Wacht! We moeten een verhaal hebben. Straks zijn het Linn en Naylene. Dan moet één van ons de lichamen snel weg halen, het schoonmaken hier, terwijl de andere ze afleid en een smoes verzint waarom we hier zijn!”
Michael gaf Luke een klopje op zijn schouder. Wat de situatie voor de blonde man alleen nog maar gekker maakte. “Niet stressen blondie, het is goed bezoek. Ik heb een verrassing voor je geregeld. Doe de deur maar open.”
Luke wilde zijn gezicht afvegen, er kleefde vast nog genoeg bloed op. “Dat lijkt me niet nodig.” Het gedrag van Michael was gek te noemen. Ergens vroeg Luke zich af of hij ergens in werd gelukt. Of al deze weken misschien wel een grote test waren geweest. Dat Linn en Naylene precies hadden geweten wat er aan de hand was en dat dit het moment was dat hij door de mand zou vallen. Michael had de hele tijd ook bloed gehad. Mensen vermoord. Dat betekende dat hij ook echt niet goed bezig was geweest.
Met lood in zijn schoenen liep Luke naar de deur. Hij hoorde wat gebonk, gevolgd door gegiechel. Door de deurspion zag hij een vijftal vrouwen staan. Wat betekende dat het inderdaad goed bezoek was. Michael had nog meer mensen geregeld.
Luke deed geen moeite meer om alles in te houden. Alles wat hij net had gevoeld zorgde er voor dat hij het bloed nu nog meer nodig had. De angst dat hij gepakt zou worden, dit alles van hem af zou worden genomen, was vreselijk. Het maakte hem dorstig.
Eén van de vrouwen slaakte een gilletje door aanzicht van Luke. Zijn ogen opgezet. Zijn tanden al klaar om zich in hun huid te laten zinken. Zo snel als hij kon, trok hij twee van de vrouwen naar binnen, zodat Michael ze in de gaten kon houden. Eén van hen bleef stijf voor hem staan. De andere was uit ongemakkelijkheid aan het giechelen en de laatste, probeerde terug te rennen naar de lift.
“Jullie blijven hier staan, zeggen niets. Doen niets.” Droeg Luke de twee vrouwen op, waarna hij achter de derde aanrende. Al voordat ze in de buurt was van de lift, had hij haar te pakken.
“We gaan helemaal nergens naar toe. Je blijft gezellig bij ons. Het is niet netjes om weg te lopen terwijl iemand je heeft uitgenodigd.”
Hoe Michael het voor elkaar had gekregen om alle vijf de vrouwen hier naar toe te krijgen, wist Luke niet. Ze waren hier nu en ze zouden ook niet zomaar weggaan. Hij nam de vrouwen dan ook mee terug naar het appartement, dat hij weer achter zich sloot. Ook nu zat Luke vol met onzekerheden. Twijfels. De vrouwen waren uit het niets gekomen. Meestal had hij vooraf de tijd om uit te denken welke bloemen hij wilde kopen. Op het moment wist hij dat echter niet.
Uit die paniek sloeg Luke ook meteen toe bij de vrouw die weg had willen lopen. Op het moment wist hij echter niet of hij zich wel in kon houden. Of hij haar hoofd wel op de romp kon houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had een verrassing willen regelen voor Luke. Hij wist dat de jonge vampier het niet erg vond om de mensen wat te verleiden. Dat was juist één van de meest interessante dingen aan dit alles, maar het was niet zo dat Luke de enige was die voor het voer zorgde. Michael kon het net zo goed en hij had iets extra’s willen regelen. Niet omdat hij zichzelf tegenover Luke had willen bewijzen, maar juist omdat hij Luke had willen bedanken voor alles wat de blonde vampier had gedaan. Luke had echter een beetje geschrokken gereageerd, maar Michael wist zeker dat het wel goed zou komen.
Luke had twee van de vijf vrouwen naar Michael geduwd. Michael had ze me teen grijns op zijn gezicht opgevangen. Hij had Luke voor de rest ook laten gaan. Wat hij wilde doen met de overige drie, maakte Michael ook niet uit. Hij had dan wel aan Linn beloofd dat hij de man in de gaten zou houden, maar dat betekende niet dat hij alles zou moeten volgen wat er zou gaan gebeuren. Daarnaast vertrouwde hij Luke genoeg om alle lichamen weer hier naar toe te brengen, hoe hij dat ook net had gedaan bij de andere vrouw.
‘Laat ons gaan!’ schreeuwde één van de twee vrouwen, terwijl de ander zich richtte op haar vriendinnen die als twee stokken in de deuropening stonden. ‘Wat doen jullie nou?! Ren!’ Lachend schudde Michael zijn hoofd. Ze hadden geen idee van wat Luke zojuist had gedaan. Hij had de vrouwen verteld dat ze hadden moeten blijven staan, en niks hadden mogen zeggen. Dus dat was dan ook precies wat ze deden. Hij zou hetzelfde bij hen kunnen doen, maar dat zou het voor nu alleen maar saaier maken. Michael vond dit juist wel interessant.
‘Ik denk dat ze graag willen blijven kijken. Er is immers niks zo spannend als een horrorfilm in het echt zien.’ Michael wist zeker dat het zo zou moeten voelen voor hen. Alsof ze in een film waren beland met monsters. Iemand had bebloed de deur open gedaan, met scherpe hoektanden en opgezette aderen en een demonisch gezicht. Het was een wonder dat ze nog niet waren flauw gevallen. Al zou dat misschien nog gebeuren met de twee die Luke op had gedragen om zich niet te bewegen. Ze zagen er allebei lijkwit uit, alsof ze ieder moment om konden vallen.
Michael keek één van de twee vrouwen die hij vast had aan. ‘Waarom ga je niet bij je vriendinnen staan? Ze zien er een beetje sipjes uit zo, met z’n tweetjes. Je hoeft verder niks te doen. Alleen maar te staan en je mond te houden.’ Met zijn dwang was het zo geregeld. De vrouw knikte al en liep naar haar vrienden toe.
‘Stop!’ Michael grinnikte toen ze ook daadwerkelijk stopte. Hij duwde de andere vrouw op de grond en liep terug naar de eerste, van wie hij haar arm pakte en er in beet. Eventjes maar, net genoeg om het bloed te laten vloeien. ‘Nu mag je bij ze staan.’ Hij gaf de vrouw een klein duwtje in haar rug, waarna ze netjes naast haar vriendinnen ging staan.
Achter zich hoorde hij een hoop gerommel. De vrouw zocht naar iets, een wapen. Iets waarmee ze hem zou kunnen raken. In het appartement was echter niks, waardoor ze waarschijnlijk had besloten om hem van achteren aan te vallen. Hij hoorde haar gespannen ademhaling, de lucht die langs haar arm bewoog terwijl ze die omhoog hief. Op het juiste moment draaide Michael zich om en nam hij haar hand stevig vast. Ruw duwde hij haar tegen de muur aan, zijn hand nog altijd om haar pols geklemd.
‘Het zegt wel wat over je, dat je het probeerde. Maar heb je het nou nog niet door? Je komt hier niet weg, wat je ook gaat proberen. En als je al uit deze deur weet te komen, dan staat er iemand anders voor je klaar.’ Luke moest ondertussen wel klaar zijn met de enige vrouw die hij achterna was gegaan. Er stonden hier drie voor hem klaar als hij dat wilde. En als deze vrouw, die behoorlijk tegenstribbelde, nog weg wilde rennen, zou ze meteen tegen Luke aan botsen.
De vrouw probeerde opnieuw naar hem uit te halen, dit keer met haar benen. Lachend stapte Michael opzij. ‘Ik zie alles al aankomen voordat je het bedenkt,’ liet hij haar weten. Hij reageerde sneller op haar, herkende de kleinste vorm van beweging in haar lichaam. ‘In tegenstelling tot jij.’ Met die woorden sloeg hij opnieuw toe. Waar hij normaal recht op de nek af ging, maakte het hem nu niet meer uit. Hij trok haar kleren van haar lijf en zette zijn tanden op elke plek waar hij maar wilde, net zolang totdat ze onder de wonden zat en nog maar nauwelijks kon staan. Haar gekerm klonk Michael als muziek in de oren en het bleef hem juist aanmoedigen om haar keer op keer te bijten en al het bloed uit haar lichaam te halen. En het fijne was dat er nog drie anderen waren die hij samen met Luke zou kunnen delen. Hun dinertje was nog lang niet voorbij.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle gedachten leken weg te gaan op het moment dat Luke bloed proefde. Als een jachtdier dat eindelijk los kon gaan op zijn prooi. Waar hij normaal altijd zijn best deed om te luisteren naar de woorden die Michael hem de eerste keer mee had gegeven. Kon hij dat nu niet meer. Er rolde dan ook al snel een hoofd over de grond. Een teken dat het lichaam klaar was en dus ook aan de kant kon worden geschoven.
Nadat ze beiden gevuld waren met het bloed van twee lichamen, waren er nog drie vrouwen over. Omdat het kon, hadden de twee dan ook besloten om een beetje te spelen met hun eten. Luke had nooit gedacht dat zijn dwang zo leuk was geweest. Hij kon mensen alles laten doen wat hij maar wilde. Alles laten vergeten als hij dat wilde en dan morgen weer helemaal opnieuw beginnen. De manier waarop Rhi hem had behandeld, had echter genoeg nadelen aan zich hangen. Zoals het risico dat iemand veranderde in een vampier.
Er hadden echter genoeg andere dingen gekund. Zoals de vrouwen één voor een rond laten rennen. Het tegelijk doen. Luke hield er van om zijn slachtoffers achterna te moeten zitten. Ze hadden niet heel erg veel keuze in het appartement, maar ze hadden het er mee gedaan. Luke had er dan ook met volle teugen van genoten.
Nu ze het echter achter de rug hadden, begon Luke zich wel een beetje zorgen te maken. Normaal gesproken wist hij van te voren wat voor bloemen hij moest verzorgen. Op sommige momenten had hij ze zelfs al klaar liggen, zoals hij vanmiddag had gedaan. Nu er vijf onbekende vrouwen voor de deur hadden gestaan, wist hij niet wat hij moest doen. Hij had geen idee van de personen achter de lichamen die ze leeg hadden gezogen. Het waren vijf vrouwen. Waren het vriendinnen geweest of had Michael vijf aparte vrouwen over weten te halen?
Luke voelde de paniek door zijn lichaam heen gieren, terwijl Michael bezig was met het schoonmaken van de lichamen, iets wat vandaag wel iets langer ging duren dan normaal. Waar ze zich normaal in probeerden te houden, was het nu duidelijk dat ze zich uit hadden geleefd op de lichamen. Overal kleefde bloed. Niet alleen op de lichamen maar ook in het appartement. Het zou even gaan duren voordat ze die geur er uit zouden krijgen, maar ze hadden nog tijd genoeg voordat Linn en Naylene terug zouden komen.
Luke had zichzelf net een beetje opgefrist, omdat hij wist dat hij Michael op het moment met rust moest houden. Het gaf hem zelf de tijd om na te denken. Daar was hij in ieder geval vanuit gegaan totdat zijn telefoon af was gegaan. Tot nu toe had hij nog iedere dag met Linn gebeld, om even te bespreken hoe hun dag er uit had gezien. Op het moment kwam het Luke echter niet heel erg goed uit. Zijn hoofd was er helemaal niet mee.
Dat alles was misschien ook wel de reden dat hij het telefoontje gewoon oppakte, zonder echt na te denken waar hij precies was. Hij was wel uit de weg gelopen van Michael, zodat het in ieder geval niet meer te zien was.
“Hey Linnie.” Ondanks dat Luke er de afgelopen dagen geen moeite mee had gehad om goed te liegen. Iets wat hij al een paar weken deed. Had hij er nu toch wel iets meer moeite mee, omdat er teveel door zijn hoofd heen leek te gaan.
“Hey Lukey.” Linn leek relaxed te zijn. Iets wat ze ook wel had verdiend na alles wat ze mee had gemaakt het afgelopen jaar. Luke was blij om haar te zien. Want ondanks alles. Ondanks het feit dat hij gek was op het bloed van random voorbijgangers, bleef hij ook gek op de vrouw die een paar jaar geleden zijn hart had veroverd. Daarom was het ook fijn om haar blij te zien, ondanks dat hij zich op het moment niet zo voelde. Het zou wel moeten. Zijn lichaam voelde zich perfect. Zijn hoofd was echter even op een andere plaats.
“Hoe is het daar? Heb je vandaag wat leuks gedaan?” Vroeg Luke aan Linn, zodat zij een beetje aan het woord kon blijven.
Linn begon te vertellen over de dag die ze had gehad. Hoe ze samen met Naylene een meditatie en yogaklas had gevolgd. Waarna ze de rest van de middag bij het zwembad door hadden gebracht en net met z’n tweeën hadden gegeten.
“Hey Luke, waar ben je eigenlijk?” Vroeg Linn naar een tijdje, waardoor Luke een beetje schrok. Dat probeerde hij echter zo goed mogelijk verborgen te houden. Hij wist niet of hij Linn voor de gek kon houden, daarom besloot hij ook maar eerlijk te zijn.
“We zijn in het appartement van Michael en Naylene.” Gaf hij dan ook aan.
“Wat doen jullie daar?” Natuurlijk stelde Linn meer vragen dan ze eigenlijk zou moeten doen. Iets waar Luke van baalde.
Zo snel als hij kon, bedacht Luke een smoesje wat goed genoeg was. “We wilde het hier verven, voor als Michael en Naylene hier ooit komen wonen. Of misschien een keer blijven slapen, dan kunnen ze het ook vast inrichten.”
Michael kwam de kamer binnen en keek hem met een betekenisvolle blik aan. Hij was duidelijk niet blij met de smoes die hij had verzonnen. Wat had hij anders moeten zeggen? Het was helemaal raar geweest als hij had gezegd dat ze hier rond hadden willen hangen. Wie wilde dat nou doen in een leeg appartement!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld