Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Desh had al veel boosheid in zijn leven gevoeld, op verschillende manieren. Woedend op zichzelf, om wat er was gebeurd en het leven dat hij van iemand had genomen. Woedend op zijn magie, omdat het maar niet leek te doen wat het hoorde te doen. En vooral woedend op de anderen om hem heen, zoals hij dat nu ook was. Deze woede was echter wel extreem. Rain was niet iemand op wie je snel boos kon worden, maar dit keer had ze het toch echt voor elkaar gekregen.
Desh had Rain willen vertellen over zijn plannen met Lennon. Lennon had een tijdje terug al voorgesteld om samen weg te gaan uit Boise. Om een auto te pakken en wel te zien waar ze uit zouden komen. Ze wilden in ieder geval richting de westkust gaan rijden. Lennon had het ook niet naar haar zin bij Calum. Die was alleen maar aan het klagen over Rhi en Desh had al vaak genoeg aan hem gemerkt dat Calum had gehoopt dat Desh voor zijn oude vriend een gunst zou doen. De dynamiek was jaren geleden al verstoord en hij zou ook nooit meer worden zoals hij was geweest. Dat was de voornaamste reden dat Lennon en Desh samen weg wilden gaan. En daar had hij Rain over in willen lichten.
Rain had echter alles behalve begripvol gereageerd. Ze had gezegd dat het geen goed idee was en dat Lennon hem alleen maar wilde gebruiken voor iets. Ze had ook benoemd dat Lennon hem lang niet zo goed zou kunnen helpen tijdens de transformatie als Liam dat deed én dat er niemand meer zou zijn die hem zou kunnen ondersteunen met zijn magie. Dat terwijl Desh juist meer vertrouwen had gekregen in zijn magie. Hij had Lennon van alles kunnen laten zien, juist om aan te tonen dat hij nu al veel beter wist wat hij deed.
De ruzie met Rain was echter hoog opgelopen. Zo hoog dat Desh in zijn woede weg was gelopen. Rain had hem niet eens de kans gegeven. En het was niet zo dat zij de baas over hem was. Totaal niet. Hij was een volwassen man en hij kon doen en laten wat hij wilde. Niemand had daar iets over te zeggen en zeker Rain niet. Zij leek echter te denken van wel.
In zijn woede was Desh weer richting huis gerend, voor zover het huis was. Hij woonde bij Liam en Bailey, maar hij wist dat het anders was. Ze waren verliefd, ze hadden een relatie. Daar hoorde niet een derde persoon bij. Ondanks dat ze altijd hun best deden om hem ergens bij te betrekken, wist Desh ook dat ze soms wensten dat ze geen rekening met hem hoefde te houden. Hij hoorde er niet echt bij, hoe graag ze dat ook aan hem probeerde duidelijk te maken
‘Lee, ik maak me zorgen om hem.’ Desh stopte meteen met lopen. Hij herkende de stem van Bailey uit duizenden. En ze had het tegen Liam. En het ging over hem. ‘Hij haalt zich van alles in zijn hoofd. Hij wil met Lennon weg. Hij heeft het idee dat hij overal tussen valt Dat hij nergens bij hoort.’
Desh kon niet ontkennen dat wat Bailey nu zei, niet waar was. Hij voelde zich inderdaad alsof hij nergens bij hoorde. Hij was geen weerwolf. Niet zoals Calum, Lennon en Liam dat waren. Zijn transformaties brachten nog veel meer met hem mee dan enkel de pijn. Op die momenten vond zijn magie een uitweg en daardoor was het gevaarlijk voor anderen om in de buurt te zijn. Maar hij was ook geen heks, zoals Rain. Niet echt. Hij was een grijs gebied. En ondanks dat iedereen wel hun best leek te doen o dat niet zo te laten lijken, voelde het wel zo.
Dat Bailey echter gelijk had, wilde nog niet zeggen dat ze het ook meteen aan Liam mocht verkondigen. Als ze dit in zijn hoofd had gezien, of als ze dit per ongeluk had opgevangen, dan had ze dit ook persoonlijk aan hem kunnen vragen. Ze had hem kunnen vragen hoe het met hem ging, waar hij mee zat en wat zijn eventuele redenen waren om samen met Lennon weg te gaan. Nu leek het haast alsof ze een soort interventie met Liam wilde organiseren, om Desh er van te overtuigen dat hij beter niet weg zou kunnen gaan. Dit maakte zijn bestaande boosheid alleen maar erger.
‘Ik wist dat het geen goed idee was dat hij daar weer naar toe ging. Natuurlijk heeft Lennon hem binnen een paar dagen weer om haar vingers gewikkeld.’
Desh schudde zijn hoofd. Dat was het niet! Lennon was een vriendin van hem. Dat was ze altijd al geweest. Ze hadden hun eigen grappen gehad. Ze hadden de draak kunnen steken met de anderen. En ja, Lennon had zeker wel een effect op hem. Maar dat was niet een negatief effect, vond hij zelf.
Desh besloot de rest van het gesprek niet af te wachten. Hij rende naar het huis, waar hij binnen enkele minuten was. Met veel geluid duwde hij de voordeur open, die tegen de muur aan knalde en weer terug veerde. Hij liep de woonkamer in, waar Bailey en Liam samen zaten. Al het kabaal had hun aandacht getrokken en hun gesprek was gestaakt.
‘Praat vooral verder!’ riep Desh naar de twee. ‘Of beter nog: bel Rain maar op zodat jullie je gezamenlijk zorgen om me kunnen maken. Want dat is wat jullie doen, toch?!’ Desh snapte het dat vrienden aan elkaar dachten en zich zorgen konden maken om elkaar. Dat was niet meer dan normaal. Maar echte vrienden deelden die zorgen met elkaar. Die deden niet dit; sneaky achter elkaars rug om dingen bespreken.
‘Desh, je bent nu van streek. Ik denk niet dat het verstandig is om nu dit gesprek aan te gaan,’ zei Bailey, waardoor Desh lachend zijn hoofd schudde. ‘Oh, dus ik ben nu opeens wel deel van het gesprek? Want net zat je alles nog door te lullen aan Liam! Je bent niet eens eerst naar mij gekomen om te vragen wat er aan de hand is, waarom ik weg wil met Lennon! Je hebt gewoon je typische shit gedaan en maar aangenomen dat het allemaal slecht is en mis gaat!’
‘Hé, Desh! Kappen!’ zei Liam, die overeind kwam van de bank en voor Bailey ging staan. Normaal gesproken zou zijn sterke stem hem wel af hebben geschrokken, maar nu was Desh te boos om er naar te luisteren. ‘Ik zeg alleen maar wat ze heeft gedaan! Ze heeft in mijn hoofd gekeken en vervolgens verteld ze alles aan jou! Zonder met mij in gesprek te gaan! Dit is precies waarom ik hier niet meer wil blijven!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Daar waar de stad rustiger had moeten worden door het vertrek van een deel van de inwoners, voelde het soms alsof dat totaal niet was gebeurd. Natuurlijk er waren geen gevechten meer. Geen vampiers die rondliepen en de weerwolven uit konden dagen. Geen heksen die in het midden van dat alles zaten. Bailey vond echter niet dat de sfeer was verbeterd, wat ze merkte aan alles om haar heen.
Rain had alles in de stad overgenomen, samen met haar vampier, alsof het allemaal heel erg normaal was. Bailey en Liam hadden er misschien niet heel erg veel last van. Toch merkte ze ook wel dat ze in de gaten werden gehouden. Aangezien Bailey, Rhett in het verleden wel eens tegen was gekomen, waren de ogen vooral op haar gericht. Iets wat ze behoorlijk vervelend vond. Ze had echter aan Liam beloofd om zich rustig te houden en dat probeerde ze nu dan ook voornamelijk te doen. Soms kon ze het echter niet tegen gaan. Gedachten hingen in de lucht. Als iemand zijn emoties hoog zaten, dan werd het er bijna automatisch uitgegooid.
Dat was ook wat bij Desh was gebeurd. Het was niet haar bedoeling geweest om in zijn hoofd te kijken. Zoals wel eerder was gebeurd, was het toch weer zo ver. Desh had een verleden dat hem op sommige momenten behoorlijk dwars kon zitten. Het was Bailey wel duidelijk geworden dat hij zat met hoe zijn leven was gelopen. Dat hij iemand zijn leven had ontnomen en dat hij sindsdien heel hard had moeten werken aan zowat alles wat door zijn lichaam heen gierden.
Gelukkig had Liam naar haar willen luisteren toen Bailey hem had verteld dat ze iets op had gevangen. Er waren ook momenten geweest waarop hij hetn iet heel erg leuk had gevonden dat ze dat had gedaan. Ondertussen leek hij echter ook wel te weten dat ze er soms niets aan kon doen.
Misschien hadden ze er op moeten letten dat Desh ook binnen had kunnen komen. Beiden waren ze daar echter niet mee bezig geweest. Aan Liam was niet alleen te zien dat hij zich zorgen maakte over zijn vriend, die hij ook zag als zijn jongere broertje. Bailey had het ook goed aan hem kunnen voelen. De woede van Desh was nu echter alles wat voelbaar was in de woning.
“Desh.” Drong Bailey aan. Ze wilde hier best over praten, maar op het moment leek haar dat niet het beste idee.
“Nee. Als je zo graag wil praten. Doe dat dan maar. Zeg maar alles wat je tegen Liam wilde zeggen. Alle fucking bullshit die je op hebt gevangen, want ik weet zeker dat je er een geweldige draai aan hebt gegeven. Dus leg het vooral uit. Ik ben heel erg benieuwd!”
Liam liep in de richting van Desh, om een hand op zijn schouder te leggen. Op het moment moest de jongeman ook eerst rustig worden voordat ze überhaupt een normaal gesprek met elkaar konden voeren. Zowel Liam als Bailey leken daar wel toe bereid te zijn. Dan moest het echter ook nog van Desh komen en het was nog maar de vraag of hij nu af zou koelen.
“Laat me gewoon met rust! Jullie allebei! Ik kan best zelf bedenken wat ik wil. Ik heb geen ouders nodig die dat voor me doen!” Desh leek er echt genoeg van te hebben. Met gemak werd Liam van Desh afgedrukt. Door zijn woede had Desh zeker een streepje voor, op de normaal gesproken sterkere oudere wolf.
Bailey stapte naar voren, zodat ze een wankelende Liam kon ondersteunen, maar ook omdat ze begreep dat dit over moest zijn. Desh moest rustig worden en als ze dat wilden doen dan moesten ze rustig met de situatie omgaan. Zij was diegene die iets verkeeds had gedaan in de ogen van Desh, dus zij was waarschijnlijk ook diegene die het beter moest maken.
“Desh. Ik snap dat je boos bent. Echt waar. Maar je bent niet boos op Liam, maar op mij. Het was niet mijn bedoeling om in je hoofd te kijken. Ik heb je al vaker verteld dat het op sommige momenten gewoon gebeurd. Zeker als er veel door iemand zijn hoofd heen gaat, dan lijkt het er gewoon uit te moeten. Maar nu we het weten dat je weg wil, je hier niet gelukkig voelt. Kunnen we er over praten.” Bailey wist van Lennon eigenlijk alleen hetgeen wat ze op had gevangen en wat Liam haar had verteld. Verder kende ze de vrouw niet. Wel wist ze dat zij en Desh de afgelopen tijd hadden gewerkt aan hun vriendschap. Blijkbaar zoveel dat ze samen wilden vertrekken. Dat was iets wat niet zomaar kon worden besloten. Daar moest misschien iets beter over nagedacht worden. Ze had het niet uit Desh zijn hoofd willen praten, maar ze had er zeker over willen spreken. Daarom had ze het aan Liam aangegeven.
Ook ditmaal leek Desh niet blij te zijn met de woorden die uit werden gesproken. Alles wat tegen hem werd gesproken leek hem alleen maar bozer te maken en die gedachten leken nu ook uit zijn hoofd te worden gegooid. Bailey kreeg ze dan ook mee. De woorden over haarzelf kon ze nog wel helpen. Ze snapte echter niet hoe Desh zo over zijn beste vriend kon denken. De man die jaren lang er voor had gezorgd dat het goed met hem ging. Dat wilde hij nu ook allemaal opgegeven voor een vrouw die hij hem hard had laten vallen en dat zo weer zou doen.
Ze zou het zo graag in zijn hoofd willen planten. Hem laten zien wat hij zelf op het moment niet kon zien. Op het moment deed ze dat liever met woorden.
“Luister gewoon even naar ons Desh.”
“Nee! Ik ben echt helemaal klaar met jullie. Ik kan zelf bepalen wat ik wil en wat ik kan. Ik heb jullie niet nodig. Ik heb Rain niet nodig! Jullie behandelen me allemaal als een klein kind. Er is tenminste één iemand die dat niet doet.”
“We willen niet dat Lennon je weer laat vallen.” Soms was Bailey te snel in de woorden. Dit was zo’n moment en het was wel duidelijk dat het niet de woorden waren die Desh over de lijn drukten, waar hij al een hele tijd op had gestaan.
De kamer leek om Bailey haar ogen heen te draaien. Haar lichaam kwam met een harde klap tegen een kast aan, waar ze haar hoofd vervolgens ook tegen stootte. Alles leek donker te worden voor haar ogen. De pijn was voelbaar, al was het ook voor haar niet het ergste in de wereld. Net als weerwolven en vampiers heelde ze veel sneller dan mensen. Het betekende echter niet dat hetgeen wat net was gebeurd, allemaal goed was.
Liam kwam naar haar toe gerend en hielp haar overeind. Ondanks dat er wat bloed langs haar hoofd heen liep, ging het best wel goed. Met Liam leek het echter niet goed te gaan, want zodra Bailey op de bank zat, rende Liam achter Desh aan, die al snel naar buiten was gerend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Desh had niet geweten hoe snel hij zich om had moeten draaien toen hij had gezien wat het resultaat van zijn actie was geweest. Hij had Bailey geduwd. Het was niet eens een echte duw geweest. Het was eerder een gooi door de kamer geweest. En hij had haar zodanig bezeerd dat ze was gaan bloeden. Dat ze snel heelde, was voor hem geen excuus. Hij had haar geen pijn mogen doen, maar het was in zijn woede gebeurd. Iets waar meerdere weerwolven last van hadden. Als de woede eenmaal de overmacht had, dan was het haast onmogelijk om nog iets anders te zien. Laat staan te voelen. Hij was boos geweest op Bailey, omdat ze te ver was gegaan. Onbedoeld, maar dat had hem boos gemaakt.
‘Desh! Desh!’ Het was Liam die achter hem aan rende. Desh probeerde met al zijn kracht verder en harder te rennen, maar het was niet genoeg om Liam lang voor te blijven. De oudere wolf dook op zijn rug en werkte hem zo op de grond. Desh stribbelde tegen en probeerde Liam van zich af te duwen, maar daardoor had Liam alleen maar de kans om hem om te draaien, zodat Desh op zijn rug lag en hij Liam wel aan moest kijken.
‘Zeg dat het je spijt!’ Liam zijn woorden dwongen respect af, of misschien was het de kracht waarmee hij Desh op de grond had gewerkt en tevens ook stevig op de grond hield. Zijn gezicht kwam gevaarlijk dicht bij dat van Desh. Hij was woedend. En als zijn blik had kunnen doden, dan was Desh er nu al niet meer geweest.
‘Ga naar binnen en zeg dat het je spijt! Dat je haar niet zo had mogen aanraken!’ schreeuwde Liam.
‘Het spijt me! Ik wilde niet-‘ Desh zijn woorden werden tegengehouden door Liam zijn vuist die omhoog ging. Hij belandde echter, met opzet, naast Desh zijn hoofd.
‘Het spijt me. Het spijt me echt! Vertel Bailey alsjeblieft dat het me spijt,’ zei Desh, die zijn armen omhoog hield voor zijn gezicht om zichzelf te beschermen tegen een eventuele klap van Liam.
‘Bullshit, Desh! Je gaat met me mee naar binnen en zegt het zelf tegen haar!’ Desh schudde zijn hoofd. Hij kon niet meer naar binnen. Niet na wat hij had gedaan. Dit was alleen nog maar een extra reden voor hem om weg te gaan met Lennon. Hij hoorde hier niet thuis. Dat had hij net zelf al bewezen.
‘Laat me gewoon gaan! Dat is alles wat ik wil!’ Desh had niet verwacht dat Liam hem los zou laten om die woorden, maar dat deed hij wel. Toen Desh zijn armen voor zijn gezicht weghaalde, was Liam zelfs al verdwenen. Terug naar Bailey.
Zo snel als hij kon, kwam Desh weer overeind. Hij rende verder, niet eens wetend waarheen. Net zoals toen hij van Rain was gekomen. Rain. Liam. Bailey. Alle drie waren ze niet blij met zijn beslissing. Alle drie dachten ze dat Lennon hem zou laten vallen, maar dat zou niet gebeuren. Desh was er van overtuigd dat ze dat niet meer zou doen. En zij behandel hem tenminste normaal. Als de persoon doe hij was. Niet als weerwolf, of heks. Of wat er dan ook tussenin zat. Bij Rain was hij het één, bij Liam en Bailey het ander. Hij was nergens gewoon Desh. Behalve bij Lennon.
Kilometers verder, verdwaald in zijn eigen gedachten, verdriet en woede liet hij zich op de grond vallen. Zijn vingers verslonden het gras onder hen, duwden in de aarden en Desh schreeuwde het uit. Hij voelde zich verraden en alleen. Zelfs de troost dat Lennon er was, was voor hem niet genoeg op het moment.
Wat Desh niet door had, was dat zijn handen onder hem gloeiden. Dat ze de magie wegzogen die op deze plek heerste. Onbewust was hij naar een plek gerend die Lennon hem had laten zien. De plek waar Rain alle vampiers op had gesloten en had verhuld. Alsof ze er nooit waren geweest. Lennon had hem de plek niet laten zien omdat ze had gehoopt dat hij de spreuk op zou heffen. Ze had hem enkel alle informatie willen geven die zij ook had gehad. Desh had niet eens door dat hij zich op die plek bevond.
Door de magie die in zijn lichaam kwam, werd hij echter rustiger. De tranen stroomden nog wel over zijn wangen, maar zijn lichaam voelde meer vreedzaam. Hij hoorde nu zijn eigen ademhaling, in plaats van zijn geschreeuw. Voorzichtig keek Desh op, alsof hij al wist dat er iets was gebeurd wat niet had moeten gebeuren.
Enkele meters voor hem stond het. De oude boksschool, verbrand, maar nog in tact. Een gebouw dat er net nog niet had gestaan. En hij zag wat bewegen voor de ramen.
‘Fuck. Fuck, fuck, fuck!’ riep Desh uit, toen hij zich besefte wat hij had gedaan. Als hij alle magie weg had gezogen die Rain zo zorgvuldig had geplaatst, dan zouden de vampiers ook naar buiten kunnen. Wat betekende dat Rain meteen deze kant op moest komen om het op te lossen. Want hij kon dat niet.
Desh zocht zijn telefoon, terwijl hij het huis in de gaten bleef houden. Hij vond het nummer van Rain en drukte op het groene telefoontje. Hij ging niet over. Meteen naar de voicemail zelfs.
‘Damn it, Rain. Neem op!’ Desh probeerde het nog een keer, en nog een keer. Maar iedere keer werd hij geïnformeerd dat Rain niet bereikbaar was en dat hij later terug zou moeten bellen. Hij wilde het nogmaals proberen, maar de telefoon werd uit zijn handen getrokken en weg gegooid.
Desh keek omhoog en zag Rhi staan. Ze zag er verschrikkelijk uit. Moe, ondervoed. Haar huid had zelfs een grijze kleur. Hij zou haar aan moeten kunnen.
‘Rain zou dit allemaal op kunnen lossen, of niet?’ vroeg Rhi aan hem. ‘Maar ik denk niet dat ik daar behoefte aan heb. Maar maak je geen zorgen. Ik zal haar vertellen dat haar leerlingetje het heel goed heeft gedaan en al haar magie in één keer weg heeft gevaagd.’ Desh was te verbaasd om wat te zeggen, laat staan te doen. Rhi raakte hem binnen een paar seconden met een steen op het hoofd, waardoor alles zwart werd en Rhi vrij spel had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De groep was een tijd geleden al uit elkaar gevallen. Met het vetrek van Desh was er van alles gebeurd tussen de weerwolven. Nu was het zo ver dat Calum in zijn eentje over zou blijven. Lennon was eerlijk tegenover hem geweest over haar plannen met Desh. Iets wat hij haar ook niet kwalijk nam. Als Rhi hier niet meer in de buurt was geweest, was hij zelf misschien ook al wel vertrokken. Toch voelde het voor Calum wel raar. Eén van zijn laatste vriendinnen zou vertrekken en ze zou diegene meenemen die er voor kon zorgen dat zijn vriendin los kon komen. Hij wilde zich echter aan zijn eigen woord houden, die Desh ooit had verteld dat hij geen misbruik wilde maken. Het maakte wel dat Calum alleen overbleef.
“Dus jullie zijn van plan om van de week al weg te gaan?” vroeg Calum aan Lennon, die een koffer naar beneden gooide, die hij vervolgens opving en netjes in de gang zette.
“Desh zij dat hij nog afscheid wilde nemen van Rain en het nog aan Liam en Bailey moest vertellen, maar dat we daarna niet lang zouden wachten voordat we gaan. We willen een goede plaats hebben voor als het volle maan wordt.” Lennon liep naar beneden en aaide over de haren van Calum, of de plaats waar ooit wat haar had gezeten. Het was nu strak af geschoren. Natuurlijk duwde Calum meteen haar hand weg.
“Je kunt nog mee Cal. We kunnen misschien iemand zoeken die je kan helpen met Rhi. Want op deze manier gaat het echt nooit gebeuren.” Het was wel duidelijk voor iedereen dat Desh niets kon en als hij dat al kon, had hij duidelijk aangegeven dat hij het niet zou doen. Lennon had het me kwalijk willen nemen, maar dat was iets wat ze niet kon. Ze wist dat hij helemaal niets had aan de handelingen, het hem misschien alleen gevaar zou brengen.
“Ik denk dat je daar verkeerd denkt, Lennon.” De deur werd geopend, waar Lennon Rhi daadwerkelijk zag staan. Ook Calum draaide zich om, om te zien wat zijn oren ook hoorden. Iets wat niet zo kon zijn. Toch stond ze daar. Op een manier waarop hij haar nog nooit had gezien. Vreselijk zwak. Op het punt om helemaal in elkaar te storten, maar nog steeds met de typische grijns op haar gezicht die alleen Rhi kon hebben.
Calum overbrugde de stappen naar de deur en nam Rhi in zijn armen. “Hoe?” was de enige vraag. Want hij snapte niet wat er was gebeurd. Was het het werk van Desh, die toch nog iets had willen doen voordat hij weg had willen gaan. Dat kon hij zich haast niet voorstellen. Rain was het niet geweest, dat was zeker. En voor zover Calum wist waren er geen andere heksen in de buurt.
“Lennon haar vriendje kon het allemaal niet meer aan. Volgens mij heeft hij alle magie gewoon weggehaald. Leuk zo’n baby die zijn magie nog niet onder controle heeft.” Lennon liep de laatste trede af, naar Rhi toe.
“Waar is Desh?”
“Oh daar hebben we even geen last van. Hij wilde zijn heksenvriendinnetje bellen, maar ik heb er voor gezorgd dat hij dat niet kon doen. Hij is voorlopig nog wel in dromenland, dus geen zorgen. Goed gedacht trouwens, zo’n jonkie die plaats laten zien. Het was gedoemd om een keer mis te gaan.” Lennon stapte alleen nog maar dichterbij, waardoor ze terug werd geduwd door Calum, die ondertussen zijn armen om Rhi heen had geslagen.
“Waar is Desh?” vroeg Lennon nog een keer.
“Jeez Lennon. Wat is er met jou aan de hand. Is de fun uit je. Hij is gewoon waar ik hem achter heb gelaten. Bij de boksschool.” Lennon verliet met die woorden ook meteen de woning, waardoor ze Calum met Rhi achterliet.
Calum had nog vrij weinig gezegd, maar dat kwam omdat hij ook gewoon niet wist wat er aan de hand was. De afgelopen maanden was hij bezig geweest met Rhi terug krijgen. Nu was ze hier. Maar hij wist dat hij daar niet lang van kon genieten. Ze konden hier niet blijven. Rain wist nog niet wat er was gebeurd, maar ze zou er achter komen en dan zou alles zo weer opnieuw gebeuren. Deze keer zou Rhi misschien zelfs wel dood gaan om er voor te zorgen dat een ontsnapping niet meer zou kunnen.
“Wat ben ik blij om je te zien, maar daar gaan we nu niet over praten. Ik ga zorgen dat je bloed krijgt.” Aan haar grauwe huid te zien, had Rhi dat nodig. “Jij kunt je in die tijd iets opfrissen. Kijk maar of je iets uit Lennon haar koffers kan trekken. Daarna gaan we hier weg. Vanaf daar kijken we verder.”
Calum was gewend om orders uit te spreken. Hij was vaak diegene die over van alles en nog wat had besloten in het huis. Rhi was iemand die daar normaal niet zo van hield. Zelf was ze namelijk ook behoorlijk mondig. Nu moest ze echter even naar de woorden van Calum luisteren. Hij was de sterke hier. Rhi had mensenbloed nodig en snel, daarna moesten ze gewoon weg. Rennend als dat nodig was. Daarna konden ze wel zien wat ze precies deden. Rhi had haar dwang, waar ze heel erg ver mee konden komen.
Dat was de reden dat Calum zich niet heel erg veel later in het bos bevond, niet heel erg ver van waar hij zelf woonde. Het was al donker, maar dit was juist de tijd waarop jongeren het bos in trokken. Dingen deden die god verboden hadden. Geen zuivere lichamen meer, Calum wist niet eens of dat iets met Rhi zou doen. Dat maakte ook niet uit, het leek hem dat al het bloed nu goed was.
Een kleine groep van drie personen werden het slachtoffer van Calum. Hij was geen vampier, dus hij kon ze niet aanvallen met zijn tanden. Hij had echter genoeg kracht. Vanaf een eindje kon hij dan ook een behoorlijke steen tegen het achterhoofd van één van de jongens aan gooien, waardoor hij om ging. De andere twee leken daardoor gealarmeerd te zijn. Bekommerden zich over hun vriend.
Voor Calum gaf dat de kans om op te duiken achter de andere twee mensen. Ergens deed het hem wel pijn om mensen aan te vallen. Hij had zichzelf beloofd om geen mensen meer dood te laten gaan. Iets wat hij ook niet zou doen. Ze moesten levend blijven totdat ze bij hem thuis waren. Hij was echter wel de reden dat mensen dood zouden gaan. Het was echter het een of het ander. Anders zou Rhi diegene worden van wie hij afscheid zou nemen. Iets waar Calum niet goed in was, ondanks dat hij afscheid had moeten nemen van genoeg mensen de afgelopen maanden, wist hij wel dat ze er nog waren. Dat was anders bij zijn ouders en zus. Iets wat hij niet bij Rhi wilde.
Al die gedachten zorgden er voor dat hij de overgebleven jongen zo hard mogelijk tegen de stenen drukte, terwijl hij het meisje met een paar simpele klappen bewusteloos wist te slaan. Drie lichamen. Dat waren heel wat liters bloed. Op het moment hoopte Calum dat het genoeg was voor Rhi om er tegen aan te kunnen.
Met de drie armen tussen zijn handen, trok hij de drie lichamen achter zich aan door het bos, tot aan het rand, waar hij woonde. Daar kon hij makkelijk via de achteringang naar binnen, waar hij de drie lichamen in de kamer achter liet.
“Ik hoop dat drie mensen genoeg zijn?” Gaf Calum aan. Aangezien hij niet hoefde te zien hoe Rhi de lichamen leeg zoog, liep hij zelf vast door. “Ik ga zelf wat spullen pakken.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De maanden in de verborgen boksschool hadden veel van Rhi gekost. Ze had nauwelijks kunnen leven. Ze had uiteindelijk zelfs moeten teren op het bloed van andere vampiers. Het deed nauwelijks zijn werk, maar het had er voor kunnen zogen dat ze niet was uitgedroogd en ze had het kunnen volhouden tot het einde. Tot vandaag. De dag waarop iemand haar, want zij was de enige die nog over was geweest, had bevrijd. Het was Desh geweest. De jonge weerwolfheks, of wat hij dan ook precies was. Het maakte Rhi niet uit, maar hij had zijn werk gedaan. Zij was vrij geweest. Ze had geluk gehad met de schemer buiten, want haar ring had niet meer gewerkt. Die had Rain zodanig weten te bewerken dat hij haar niet meer beschermde tegen het daglicht. En ze had er wat tijd voor nodig gehad, maar ze had het gered tot Calum.
Calum, die haar meteen had opgevangen. Haar zelfs had verteld wat ze zouden gaan doen. Bloed drinken, spullen pakken en gaan. Bloed drinken. Dat was hetgeen wat voor Rhi nu het meest belangrijk was. Zoveel mogelijk bloed tot zich kunnen nemen, zodat ze weer normaal zou kunnen functioneren. Calum had zich aan zijn belofte gehouden en was met drie mensen terug gekomen. Allemaal bewusteloos, maar niet dood. Dat zouden ze echter snel wel zijn.
‘Meer dan genoeg,’ zei Rhi. Wat Calum daarna zei, hoorde ze al niet eens meer. Nog nooit had haar lichaam zo hard geschreeuwd om bloed. Ze had al eens eerder opgesloten gezeten, ook door Linn. Toen had ze echter nog wel bloed gekregen. Genoeg bloed om in leven te blijven. Nu had ze dat niet gehad en haar lichaam voelde dat. Er was één iemand die aan het bloeden was. Hij had een wond op zijn hoofd. Vermoedelijk een plek waar Calum hem had geraakt. Het maakte Rhi niet uit hoe hij de mensen hier had gekregen. Ze waren er en ze waren voor haar.
Rhi stortte zich op de jongen die Calum had verwond. Haar tanden trokken zijn huid open en gulzig dronk ze van het bloed. Het eerste lichaam was veel te snel leeg, maar ze had er nog twee om te verslinden. Haar instincten namen het volledig over. Ze trok de lichamen naar zich toe en duwde ze weg. Ze probeerde al het bloed tot zich te nemen, op wat voor een manier dan ook. Totdat ze tussen de drie lichamen in zat. Het bloed dat over haar kin druppelde, veegde ze met haar handen af en deze bracht ze vervolgens weer naar haar mond, om zo alles af te likken. Boven zich hoorde ze Calum, die druk aan het heen en weer aan het lopen was om alle spullen te verzamelen.
Rhi kwam overeind. Haar lichaam werkte weer. Haar voeten konden haar dragen. Ze kon weer helder denken. En nu ze dat weer kon, wist ze dat ze Calum een hoop te vertellen had. Dat ze niet zomaar weg kon gaan. Niet zonder wraak te nemen op de mensen die haar op hadden gesloten. Linn was de eindverantwoordelijk daarvoor, maar Rain en Rhett hadden haar en de anderen in de val gelokt. Dus ook zij zouden moeten boeten voor wat ze hadden gedaan.
Rhi liep naar boven, waar Calum al behoorlijk ver was met het inpakken van een tas. Hij stopte echter toen hij merkte dat Rhi bij hem in de kamer stond. ‘Was het genoeg?’
‘Voor nu.’ Drie mensen had ze soms ook wel op een avond op gekund, omdat ze er zin in had gehad. Maar voor nu was het voldoende. Ze hadden haar de kracht gegeven die ze nodig had gehad om zich langzaam meer als haarzelf te gaan voelen. ‘Maar ik kan nog niet weg. Niet voordat ik Rain én Rhett heb laten boeten voor wat ze hebben gedaan.’
‘Ben je fucking gestoord?’ vroeg Calum aan haar. Hij draaide zich om en keek haar aan, met de bekende, boze en intimiderende blik die hij vaak op zijn gezicht droeg. ‘Je drinkt wat bloed en je denkt dat je hen aan kan? Allebei?’
‘Ze hebben me opgesloten, Cal! Ze hebben me laten lijden, voor maanden!’ wierp Rhi tegen. Zij vond dat ze daarvoor zouden moeten boeten. Dat verdienden ze. Rhi wist precies hoe ze het wilde doen. Ze wist alleen nog niet wie van de twee ze als eerste om wilde leggen. De heks, die zo gevaarlijk was dat ze letterlijk alles voor elkaar kon krijgen. Of de vampier, die vele eeuwen ouder was en dus ook sterker. ‘En ik heb iemand nodig die mijn ring voor me maakt, want zo komen we nergens als ik steeds wordt tegengehouden door de fucking zon. Dus, we moeten wel naar Rain.’
‘Als we nu naar ze toe gaan, dan breekt hij je zonder te kijken in twee stukken, Rhi! En Rain laat je verbranden alsof je een stuk hout bent. We kunnen daar niet naar toe gaan.’ Calum was zeker van zijn zaak, maar Rhi was dat ook. Al die maanden had ze kunnen broeden op haar wraak. Nu had ze daar eindelijk de kans voor. Die zou ze niet snel van zich af laten pakken.
‘Ik hoef jouw toestemming niet. Ik had alleen gedacht dat je me misschien zou willen helpen, na alles wat er is gebeurd!’ zei Rhi. Ze draaide zich om, klaar om weg te benen en op zoek te gaan naar Rain en Rhett. Ze had nog genoeg voor hen in petto.
Calum hield haar echter tegen door haar tegen de muur aan te drukken. Op het moment was hij net zo sterk als haar. Misschien nog wel sterker. ‘Je gaat daar nu niet naar toe, Rhi! Ik snap dat ze je iets aan hebben gedaan en dat je vindt dat ze daarvoor iets verdienen, maar je kan ze nu niet aan. Je denkt nu misschien van wel, maar dat kan je niet!’
Rhi bleef stil. Ze keek in de boze ogen van Calum en een klein lachje verscheen op haar gezicht. ‘Dat was heel dominant van je, Cal. Heel alfa-wolf. Het werkt nog een stuk beter nu je al je haar hebt afgeschoren.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hun tijd weg was heerlijk geweest. Naylene was niet de persoon die normaal gesproken genoot van extreme persoonlijke verzorging. Ze ging niet rustig zitten met een maskertje op haar gezicht, boekte geen dagen in de sauna en hoefde geen geld te betalen voor een goede massage. Het verjaardagscadeau van Michael aan Linn had haar dan ook verbaasd. Vooral omdat hij voor had gesteld dat zij mee had kunnen gaan. Achteraf had ze echter genoten van de tijd die ze samen hadden gehad in het complex waar ze helemaal in de watten waren gelegd.
Toch waren beide vrouwen ook weer blij geweest dat ze terug hadden gekund naar huis, daar waar hun geliefden op hen hadden gewacht. Naylene had zich een paar dagen samen met Michael teruggetrokken, terwijl Linn en Luke hun leven op hadden gepakt in de stad. Af en toe hadden de mannen de er voor gekozen om samen wat te doen. Voor beide vrouwen was het echter alsof ze niet weg waren geweest. Alles was hetzelfde gebleven en ze genoten zoveel mogelijk van de tijd die ze nu samen konden hebben.
Aangezien Michael en Luke vandaag tijd samen doorbrachten, had Naylene besloten om met Michael mee te gaan naar de stad, om zelf ook tijd door te kunnen brengen met Linn. In hun week samen waren ze echt weer dicht naar elkaar toe gegroeid. Ze hadden gesproken over alles wat ooit tussen hen had gestaan. Naylene haar geheim was nu helemaal uitgesproken. Ze hadden het echter ook gehad over hele andere dingen. Zo hadden ze Ashton besproken. Voor Naylene was het soms nog gek dat hij ergens in de buurt was, maar het feit dat ze niet bang hoefde te zijn voor zijn spontane momenten. Ook hadden ze gesproken over Benjamin. Want nu Linn een echte serieuze relatie met Luke leek te hebben, was het niet meer dan logisch dat ze een vergelijking maakte met hoe het was geweest met Benjamin. Het was dan niet dat de relaties te vergelijken waren, dat moest ook helemaal niet gebeuren, maar het was wel bijzonder dat Linn haar hart weer durfde te geven aan iemand.
Tijdens hun vakantie hadden ze afgesproken om meer van dit soort momenten te creëren. Vandaag hadden ze dan ook een wat rustiger plaats op gezocht. Ze hadden besloten om thuis te blijven en hadden een mooi plaatsje gevonden op één van de balkons die het appartement rijk was. Aangezien Linn en Luke op de bovenste verdieping woonden, was dat makkelijk. Je kon over een groot gedeelte van de stad kijken, maar vooral op het park waar ze niet ver vandaan woonden. Een park dat volstond met de meest mooie kersenbomen.
“Ik kan nog steeds niet geloven hoe mooi het hier is in de lente.” Ze kwamen al jaren in het land, maar de lente was prachtig. De kersenbomen die de mooiste bloesems lieten zien, bedekten de paden alsof het daken waren.
Naylene stond al een tijdje bij de rand, zodat ze naar beneden kon kijken. Bij haar huis was het natuurlijk heel anders. Ze leefde midden in het bos, waar heel wat andere bomen groeiden, maar ook daar was het ondertussen prachtig. Ze konde er uren rondlopen als ze dat wilde. Zelfs Michael kon er zichtbaar van genieten. Michael zat sowieso goed in zijn vel, misschien nog wel meer nu hij ook even de tijd voor zichzelf had gehad. Iets waar Naylene juist weer van kon genieten.
Er werd iets tussen hen beiden op de grond gestaan, alsof een vogel boven hen het had laten vallen. Voordat Naylene echter kon bekijken wat het was, voelde ze haar hele lichaam verstijven. Vervain! Er kwam vervain uit en het omringde hen beide, alsof het een soort bom was wat naar hen beiden was gegooid. De benen van Naylene begaven het onder haar. Met haar hand voor haar mond probeerde ze zich om te draaien om te kijken wie verantwoordelijk was voor de gebeurtenis. Duidelijk iemand die wist wat ze waren. Die het op hun beiden had gemund. De eerste ingeving was dan ook Rhi.
Wie het ook precies was, diegene had pech. Want ondanks dat ze waren overrompeld door wat er was gebeurd en het wel degelijke pijn deed, had Naylene al een tijdje geleden besloten dat ze immuun moesten worden voor het kruid. Ze zouden het nooit helemaal tegen kunnen gaan, maar momenten als deze waren in ieder geval iets waarvoor ze het hadden gedaan. Daarbij zou diegene sowieso niet zomaar het appartement binnen kunnen komen, daar hadden ze ondertussen voor gezorgd.
Met wat moeite kwam Naylene overeind, ze zag de verbrande plekken op haar armen, die kwamen door de gassen die hen hadden omringt.
“What the fuck?” vroeg Naylene, terwijl ze om zich heen keek, opzoek naar Rhi. Want dat was diegene die ze hier verwachte, waar moest ze echter zijn? Op het moment kon ze niemand anders bedenken wie wraak wilde hebben op haar en vooral op Linn. Er was niemand te zien merkte Naylene dat ze niet meer alleen in het appartement waren. Daarom rende ze samen met Linn naar binnen, klaar voor een aanval.
Diegene die hun appartement binnen was gekomen, wist echter precies wat ze moesten doen. Veel rennen. Want ondanks dat er flitsen te zien waren, geluid te horen was. Had zelf een oudere vampier zoals Naylene moeite met het bijhouden wat er precies gebeurde, dat kon ook komen omdat ze deels was verzwakt door de vervain.
De persoon in het appartement leek echter precies te weten wat hij of zij moest doen. Want ook nu leek het bijna uit het niets te komen, maar Linn krom naast Naylene in elkaar. Waardoor de andere vampier ook af was geleid door alles wat er gebeurde. Een staak, net onder het middenrif van haar beste vriendin. Het was vreselijk voor Naylene om te zien en ondanks dat ze diegene die dit deed achterna wilden zitten. Wilde pakken en laten zien dat hij of zij moest stoppen, was nu het eerste wat ze wilde, Linn helpen.
Naylene legde haar handen om de staak heen, maar op het moment dat ze het er uit wilde trekken voelde ze zelf een staak in haar rug, waardoor ze per ongeluk de staak nog iets verder in de buik van Linn wist te drukken.
“Sorry.” mompelde ze, terwijl ze iets naar achteren stapte. Ze trok de staak mee en draaide zich om, zodat Linn haar verder kon helpen. Toen de pijn eindelijk wegtrok, rende beide vrouwen achter hun aanvaller aan.
Er was een man die hun appartement weer wilde verlaten, alsof hij leek te beseffen dat dit niet een heel erg goed idee was. Naylene wist hem echter tegen de voordeur aan te krijgen met haar magie. “Wie ben je? Wat doe je hier? Heeft iemand je gestuurd?” Naylene gokte nog steeds op Rhi. Ze hadden op het moment weinig andere mensen die tegenover hen stonden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De aanval was vanuit het niks gekomen. Zowel Naylene als Linn had niet door gehad dat er een indringer was geweest die hen pijn had willen doen. Met name omdat ze tot nu toe niet waren opgevallen in de stad. Er waren geen andere wezens in de stad die wisten van hun bestaan. En als ze het al wisten, dan hielden ze zich niet met hen bezig. Daarnaast dronken ze niet van mensen en verspreidden ze het halen van bloed over zoveel mogelijk ziekenhuizen, zodat ook dat niet op zou vallen. Ze hadden geen steek laten vallen, in ieder geval in Linn haar ogen. Dus de vraag van Naylene was niet meer dan terecht. Iemand moest de jager op hen af hebben gestuurd. En die iemand was vast Rhi. Want wie kon het anders zijn.
De jager antwoordde echter niet op de vraag van Naylene. Hij leek eerder ontzettend verward door hetgeen wat er was gebeurd. Naylene hield hem met haar magie tegen de deur aan. Er was geen fysieke kracht voor nodig en hij kon niet weg. Linn boog zich voorover en pakte één van de staken van de grond. Het was de staak die in haar rug was beland, en daarmee haar dure kimono had gescheurd. Ze draaide de staak rond in haar vingers en liep vervolgens naar de jager toe.
‘Ik zal je wat uitleg geven. Naylene hier, is niet zomaar een vampier. Wonder boven wonder is ze gezegend met een speciale, magische aandoening die er voor zorgt dat ze kan functioneren als heks en als vampier, tegelijkertijd. En dit is nog maar een klein trucje, dus als ik jou was, zou ik haar maar antwoord geven.’ Tijdens haar woorden was Linn naar hem toegelopen. Ze ging met haar vingers over de staak, waardoor haar vingertoppen kleine brandwonden kregen. ‘Vervain. Zo dom ben je dus niet, dan snap je ook wel dat we te lang gaan wachten op een antwoord.’
Linn drukte de punt van de staak tegen zijn keel. Ze was niet van plan om de jager te vermoorden. Dat was niet hoe ze te werk ging. En Naylene ook niet. Maar de jager had overduidelijk geen onderzoek naar hen gedaan. Dus wat hij niet wist, zou hem ook niet deren.
‘Jullie hebben alle tijd van de wereld nu jullie vampiers zijn!’ snauwde de jager, waardoor Linn met haar ogen rolde. ‘Luister. Je hebt een rustige dag tussen mij en mijn beste vriendin verstoord én je hebt mijn badjas zodanig gescheurd dat ik hem onmogelijk kan laten repareren. Dat zorgt er voor dat ik in een hele slechte bui ben. En met die drama-houding van je, maak je het alleen maar erger. En deze staak heeft ons misschien even op de grond gehouden, maar wij staan weer overeind. En ik weet zeker dat als ik hem door jouw keel heen duw, je gewoon dood gaat.’
‘Je vampiervriendje kan vast wel een nieuwe badjas voor je kopen,’ siste de jager, terwijl hij van de voordeur af probeerde te komen. Naylene haar magie was echter veel te sterk. ‘En niemand heeft me gestuurd! Ik ben afgegaan op de sporen die ze achterlieten.’
Linn wisselde een snelle blik met Naylene. Hij had het gehad over Linn haar vampiervriendje. Luke. En nu had hij het over sporen die “ze” hadden achtergelaten. Linn wist niet in hoeverre ze zijn woorden moest geloven. Misschien was hij aan het bluffen en probeerde hij meer informatie te krijgen. Misschien dacht hij dat zij en Naylene de enige twee vampiers waren in deze stad. Dat zou Linn ten alle tijden beamen, om Luke en Michael uit de problemen te houden.
‘Er zijn geen anderen. Ik weet niet waar je het over hebt.’ Linn duwde de punt van de staak iets harder tegen zijn keel, maar niet hard genoeg om de huid echt te beschadigen. ‘Oh, denk maar niet dat ik daar in trap! Het is overduidelijk. De laatste paar weken zijn er ontzettend veel mensen vermist of dood aangetroffen. Geen bloed in hun lichaam. Sterker nog: zelfs geen bloed op het lichaam. Ieder dood lichaam is perfect schoon gemaakt en de wonden zijn bedekt. En stuk voor stuk hebben ze allemaal een boeket bloemen. Andere jagers hadden het misschien niet door, maar ik wel! Die bloemen en de achtergelaten lichamen hebben me direct naar jullie vriendjes toe geleid. En naar jullie. Hun vampierseks-slaafjes.’
Het geluid van Linn haar vlakke hand die zijn wang raakte, vulde de kamer. Hij beledigde haar en Naylene. Denken dat ze allebei nieuwe vampiers waren, die net om de hoek kwamen kijken. Daarom had hij waarschijnlijk gedacht hen aan te kunnen. Dat terwijl ze allebei over de vijfhonderd jaar oud waren en hem dood zouden kunnen maken met slechts een paar vingers. De meeste woede kwam echter van de leugens die hij vertelde. Het kon best zo zijn dat er een andere vampier was die de stad terroriseerde, maar het waren niet Luke en Michael. Het konden Luke en Michael niet zijn.
‘Het lijkt me nu wel duidelijk dat je een verkeerde inschatting hebt gemaakt, of niet? Ik zal je een geheimpje vertellen. Hoe ouder de vampier, hoe sterker. En ik gok dat je nu wel door hebt dat je hier niet voor twee vampiers staat die nog maar net zijn komen kijken. Naylene en ik hier? We hebben waarschijnlijk jagers uit jouw familie voorbij zien komen nog lang voordat jouw overgrootouders geboren waren. En welke vampier zo slim is geweest om jou op het verkeerde pas te brengen en naar ons te sturen, weet ik niet, maar die lichamen hebben met niemand van ons iets te maken. Niemand.’ Deze jager was hun tijd niet waard. Hij was niet door Rhi gestuurd. Hij was zelf op onderzoek gegaan en had wat foute inschattingen gemaakt. Hij probeerde te stoken en onrust te veroorzaken door te doen alsof Luke en Michael een hoop mensen hadden vermoord. Maar dat hadden ze niet. Want als ze de fout in waren gegaan, dan zouden zowel zij als Naylene dat door hebben gehad.
‘Ik stel voor dat je Naylene een kijkje laat nemen in jouw hoofd, zodat ze dit hele voorval voor je kan opruimen. Dan kunnen we allemaal verder met onze dag. En wellicht wil je er nog over nadenken en om me een kleine vergoeding te geven voor de schade van mijn badjas.’ Linn gooide de stak bij de andere en haalde de overige wapens uit de tas van de jager. ‘Je vindt het vast niet erg als we deze houden, toch? Ik houd er van om te knuffelen bij het haardvuur en dit hout is er perfect voor.’
Linn stapte naar achteren en gebaarde naar Naylene dat ze haar gang mocht gaan. Nu Linn wist hoe de magie van Naylene werkte, en Naylene haar alles eerlijk uit had gelegd, was ze het veel meer gaan waarderen. En het kwam daarnaast ook nog eens ontzettend goed van pas, zeker in dit soort gevallen. Ze wilden immers niet de jager hen zou verraden en met Naylene haar magie zou hij hen een stuk sneller vergeten, dan dat ze zouden moeten wachten tot het vervain uit zijn lichaam was verdwenen en ze hem zouden kunnen dwingen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was jaren geleden dat ze tegenover een vampierjager hadden gestaan. Toen Michael zich net bij de groep had gevoegd, hadden ze op de vlucht gemoeten voor iemand die het op hen had gemund. Dat was zo erg geweest dat ze twee van hun beste vrienden kwijt waren geraakt.
Al die jaren daarna hadden ze geen problemen meer gehad met jagers. Ondanks dat ze vampiers waren, hadden ze zo hun eigen gebruiken. Voor hen viel daar onder dat ze niet van de mens dronken en ze zeker niet doden. Voor jagers was dat vaak een belangrijk gegeven. Ze waren geen bedreiging voor de mensheid, terwijl anderen dat wel waren. De keuze was dan al snel gemaakt.
Nu hadden de twee vrouwen toch een jager in het appartement staan. Uit hun woorden werd echter wel duidelijk dat de man helemaal geen idee had van wie er precies voor hun stond. Iets wat Linn hem behoorlijk duidelijk maakte, waar Naylene alleen maar respect voor had. Er was genoeg shit gebeurd in hun leven en ze wisten echt wel hoe ze van zich af moesten bijten. De laatste tijd was dat echter wat moeilijker geweest. Ze hadden zichzelf echter wel gevonden in de tijd dat ze weg was geweest.
In tegenstelling tot wat Naylene had gedacht had de jager niets met Rhi te maken. Zijn aannames waren echter bullshit. Hij leek zelf ook wel door te hebben dat hij niet alles bij het juiste einde had gehad. Toch leek hij nog steeds best zeker te zijn van zijn woorden. Daarom was het aan haar, als deels heks, er voor te zorgen om zijn hoofd leeg te maken. Ze hadden hier geen tijd voor. Ze konden alles proberen uit te leggen, maar op deze manier zou het sneller gaan.
Naylene stapte naar de man toe, die nog steeds niet kon bewegen door haar magie, ondanks dat hij het wel probeerde. Ze legde haar handen op zijn hoofd.
“Oh hallo Sven.” Ze ving meteen wat dingetjes op, zoals zijn naam of de plaats waar hij vandaan kwam. Het was echter niet hetgeen wat ze hoefde te weten. Ze wilde wete hoe de beelden in zijn hoofd waren geplaatst, misschien waren ze er wel neergezet door de dwang van een andere vampier. Als dat zo was, moesten ze dat weten voordat ze alles uit zou wissen en hij zelf ook niet eens meer wist wie zij precies waren.
Naylene sloot haar ogen en concentreerde zich op de gezichten van Michael en Luke. Ondanks dat ze zelf niet wilde geloven dat hetgeen wat hij had gezegd echt was gebeurd, wilde ze wel weten waarom hij dacht dat er iets gaande was.
Nooit had ze verwacht dat ze op de duistere plek uit zou komen. Op het punt in zijn hoofd wat haar uitleg gaf waar de ideeën vandaan kwamen. Een herinnering die ze zelf liever nooit had gezien.
Ze bevond zich boven op een dak. Een plaats in de stad die haar zelf niet heel veel zei, zeker niet van bovenaf. In eerste instantie snapte ze niet precies wat ze hier deed, maar het werd haar al snel duidelijk. Twee bekende gezichten kwamen langs gelopen, meters onder hen. De woorden waren vaag te horen. Het was Michael die Luke aanspoorde om achter twee vrouwen aan te gaan, die niet heel veel verder samen voor een kraampje stonden te wachten op wat te eten.
Zoals van Luke was gevraagd liep hij naar de vrouwen toe. Er werd gesproken, Michael voegde zich er uiteindelijk zelfs nog bij en voordat het eten op was, leken de twee mannen het voor elkaar te hebben om de vrouwen mee te nemen.
Ze hoefde zich niet ver te verplaatsen. Achter het gebouw waar Naylene, vanuit de ogen van Sven, op stond, was een open plaats waar een paar auto’s stonden geparkeerd. De vrouwen werden er met gemak naar toe geloods, alsof het helemaal niets was. Er was een gedeelte in Naylene dat hoopte dat dit niet was wat ze dacht. Op het moment wist ze niet eens wat ze erger vond om vervolgens te zien. Misschien wel dat Michael zijn lippen op die van de vrouw drukte. Dat zou vreselijk zijn, maar beter te vergeven dan hetgeen wat de jager al had gezegd.
Naylene was getuige van hetgeen wat ze dacht nooit te zien. Hetgeen wat in Orlando was gebeurd was niet Michael zijn fout geweest. Ze had het niet prettig gevonden dat hij toen iemand had vermoord. Dat waren echter zin instincten die het van hem over hadden genomen, door het verdriet wat er in hem had gezeten door hetgeen wat er met Linn was gebeurd. Daar had ze nog in kunnen komen. Dit wilde ze het liefst niet zien. Ze wilde de afloop niet weten, want ze kon zich indenken wat het was.
Toch bleef Naylene keken. Ze zag hoe haar vriend zich uitleefde op het lichaam van een van de Japanse vrouwen. Luke deed iets verderop precies hetzelfde bij haar vriendin. Ze gingen door totdat er niets van leven over was gebleven. Twee lichamen die op de grond achter waren gebleven. Naylene kon nog zien hoe Michael de lichamen schoonmaakte. Luke verdween snel, maar leek ook al snel weer terug te komen met twee bossen bloemen. Hetgeen wat de jager hen had verteld. Lege lichamen, perfect schoongemaakt, met bloemen er bij.
Naylene wist niet wat er allemaal door haar heen ging. Heel veel woede, misschien een beetje verdriet, maar ook vooral ongeloof. Het was de laatste tijd zo goed met Michael gegaan. Iets wat was gekomen omdat hij op mensenbloed had geleefd. Niet uit een zak, maar uit de ader. Hij had hen de stad uit weten te krijgen door Linn een cadeautje te geven, hij had ze gewoon weg willen hebben zodat ze zelf vrij spel hadden!
“Nay!” Haar naam klonk in de verte, maar ze kon er niet veel aan doen. Ze had alle controle die ze op het hoofd van Sven had gehad, los gelaten. Toch ging ze overal doorheen. Allemaal herinneringen die haar niets deden. Ze zag ze ook niet echt. Haar woede was alles wat ze voelde.
“Nay! Als je zo door gaat, gaat hij dood!” Een hand op haar schouder probeerde haar er uit te trekken, maar ze merkte ook wel dat Linn het niet voor elkaar kreeg. Ze probeerde zichzelf er uit te schudden. De woede onder controle te krijgen, want anders zouden er overal spreuken naar toe kunnen gaan. Ze kon de boel zelfs in de fik kunnen steken.
Te laat kon Naylene uit zijn hoofd komen. Ze zette een paar stappen naar achteren en zag nog net hoe het levenloze lichaam van de jager op de grond viel zoals de vrouwen hadden gedaan bij Michael en Luke in de buurt.
“Fuck!” Naylene kon niet geloven dat ze verantwoordelijk was voor de dood van een man. Een man die hen misschien aan had gevallen, maar daar had hij duidelijk zijn redenen voor gehad. Ze waren niet diegene die op hun plek hadden moeten worden gezet, maar daar had hij zelf ook niets aan kunnen doen.
“Fuck. Fuck. Fuck!” Naylene voelde tranen in haar ogen. Het was niet eens dat ze de dood zo erg vond. Ook, maar ze vond het veel erger wat Michael en Luke hadden gedaan. Ze hadden gelogen, gemanipuleerd en zich als vreselijke monsters gedragen.
“Nay!” Naylene voelde de hand van Linn nogmaals op haar schouder, maar ditmaal zag ze het gezicht van haar vriendin ook voor zich. Omdat ze op het moment niet wist wat ze zou doen, zette ze meteen flinke stappen naar achteren, zodat ze tegen de muur aan stond.
“Niet doen. Ik weet niet wat er nu uit komt!” Het laatste wat ze wilde was dat Linn hier onder zou gaan lijden, zoals de jager had gedaan.
“Vertel me wat je hebt gezien. Ik vind dit eng Nay! Ik weet niet wat er aan de hand is.” Van het gezicht van Linn waren de zorgen af te lezen.
“Hij sprak de waarheid. Hij had gelijk, het waren Michael en Luke! Fucking vuile leugenachtige bastards!” Dat waren ze echt, ze hadden er alles aan gedaan om hen heen te gaan.
“Ze hebben mensen naar zich toe gelokt Linn! Onschuldige vrouwen, alleen maar door fucking gladde plaatjes! Ze hebben ze vermoord!” Dit was één geval geweest, maar het gaf wel aan dat het kon. Er was een grote kans dat de andere moorden ook voor de rekening van hun geliefdes waren gekomen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu de leugens achterwege waren en Linn wist van Naylene haar magie, stond ze er meer open voor. Naylene had haar ook geprobeerd om uit te leggen hoe het werkte. Ze had haar zelfs een paar dingen kunnen laten zien toen ze samen een weekje in de spa waren geweest. De mooie dingen. Het fladderen van veertjes om hen heen, kaarsjes die zomaar aan gingen. Linn had het allemaal al eens gezien bij de heksen, maar voor haar was dit anders. Want dit keer kwam de magie vanuit haar beste vriendin. Naylene had echter ook al gezegd dat haar magie een andere kant had. Een zware, duistere kant die ze niet altijd onder controle kon houden. Linn had nooit gedacht dat ze die kant zo snel zou meemaken, maar ze had het zojuist gedaan. En het was beangstigend geweest.
Ze had geen contact kunnen maken met Naylene. Wat ze ook had gedaan, hoe erg ze ook had geprobeerd om Naylene van de jager, die Sven heette, af te trekken, het was niet gelukt. En zelfs nu Naylene weer aanspreekbaar was, leek ze bang te zijn voor wat haar magie kon doen als Linn haar aanraakte.
‘Michael en Luke…’ Linn sprak perfect Engels. Haar hersenen konden de woorden zonder moeite registeren, maar ze konden ze niet begrijpen. Volgens Naylene had de jager gelijk gehad en waren de doden veroorzaakt door Michael en Luke. Door de twee mensen om wie zij het meest gaven. Linn schudde haar hoofd. Zo hoorde het niet te gaan. Zo kon het niet gegaan zijn.
Ze had wel verwacht dat er een dag zou komen dat Luke een fout zou maken. Iedereen maakte fouten. Luke leefde in een tijd waarop het gemakkelijker was om op een goede manier aan bloed te komen. Linn en Naylene hadden die luxe niet gehad. Zelfs Michael niet. Maar voor Luke was de toegang tot bloed gemakkelijker dan ooit. Toch maakte iedere vampier wel eens een fout. Een fout die Linn kon begrijpen, zolang er maar over werd gepraat. Als Luke naar haar toe was gekomen en haar had verteld wat er was gebeurd, dan had ze hem geknuffeld en hem verteld dat het de volgende keer beter zou gaan. Ze zou hem hebben geholpen met het verwerken van de dood die op zijn naam stond. Maar dat alles was niet gebeurd, want Luke was niet naar haar toegekomen.
‘Ik wil het zien,’ zei Linn. Ze liep naar Naylene toe, die meteen voor haar achteruit deinsde. ‘Nay, ik weet dat je het me kan laten zien! Ik wil zien wat jij hebt gezien.’ Ze had daar recht op, vond ze. Naylene had gezien wat Michael had gedaan. Linn wilde zien wat haar vriend had gedaan. Hoe hij iemand had vermoord.
‘Ik wil je geen pijn doen! Het wordt erger als ik boos ben en ik-‘ Naylene kon haar zin niet eens af maken. De woede en boosheid zorgden voor een gefrustreerde zucht. Linn snapte het. Als het echt waar was. Als Michael en Luke daadwerkelijk mensen hadden vermoord achter hun rug om, dan zou Linn ook woedend zijn. Maar ze wilde het eerst met eigen ogen zien. Want stiekem had ze de hoop dat het toch anders was. Dat er een detail was geweest dat Naylene over het hoofd had gezien.
Linn liep naar haar beste vriendin toe en nam haar handen vast. ‘Je doet me geen pijn. Dat beloof ik je. Ik wil het alleen met mijn eigen ogen zien. Dat moet.’ Het was geen kwestie van willen of kunnen. Linn moest het zien.
Naylene leek te twijfelen, maar uiteindelijk knikte ze. Ze sloot haar ogen en Linn volgde haar voorbeeld. Binnen een paar seconden kreeg ook zij het hele verhaal te zien. Luke, die af werd gestuurd op twee vrouwen door Michael. Linn kon niet horen wat hij zei, maar dat hoefde niet. Zijn gezichtsuitdrukking en lichaamstaal was genoeg om te weten dat hij vleierij gebruikte om de vrouwen mee te lokken naar de plek achter het gebouw. En daar sloegen hij en Michael toe. Allebei één. Een maaltijd die ze verorberden tot op de laatste bloeddruppel. En daarna was het Michael die de lichamen schoonmaakte. Luke haalde twee bossen bloemen voor de slachtoffers. Alsof hij ze toch nog een waardig afscheid wilde geven. Bullshit.
Naylene trok zich terug. Linn wist niet wat ze moest zeggen, hoe ze moest reageren. Ze hadden gelogen. Zij allebei. Michael én Luke. Nu had Michael in die categorie al behoorlijk wat geflikt, wat Linn haar woede voor hem alleen nog maar meer aanwakkerde. Van Luke had ze dit niet verwacht. Ze had gedacht dat hij altijd eerlijk naar haar zou zijn. Haar zou vertellen als er iets mis was gegaan, zodat ze er samen uit zouden komen.
Linn kwam overeind van de bank en beende naar de keukentafel. Daar trok ze de bos bloemen met veel geweld uit de vaas, waardoor die in scherven de grond raakte. ‘Fucking vieze, achterbakse, liegende fuckers!’ waren slechts een paar woorden die uit Linn haar mond kwamen terwijl ze alle bloemen uit het huis verzamelde die Luke de laatste paar dagen voor haar mee had genomen. Stuk voor stuk belandden ze in de prullenbak. Ze wilde geen bloemen. Niet als hij diezelfde dag ook bloemen had gekocht voor de vrouwen en mannen die hij eigenhandig had vermoord.
Pas toen alle bloemen in de prullenbak zaten, besefte Linn zich dat ook vandaag een dag was dat Luke en Michael ook bij elkaar waren. Wat vast betekende dat ze ook nu weer opzoek waren naar iemand van wie ze konden drinken. Iemand die ze weer konden vermoorden. ‘Ze moeten zich vast fucking stoer voelen,’ zei Linn, terwijl ze zich omdraaide naar Naylene. ‘Ze zijn er al die tijd mee weg gekomen. Ze komen er zelfs nu nog mee weg! En ze hebben ons gewoon weg gestuurd! Fucking Michael, met zijn “cadeautje”! Ik voel me zo fucking dom!’ Linn wist niet of het Michael was die Luke mee had getrokken, of andersom. Het was hoe dan ook net zo erg. Ze hadden alles achter hun rug om gedaan en ze waren er mee weg gekomen.
Linn beende naar Naylene toe. ‘Ik wil ze echt iets aandoen, Nay! Hen allebei! Weten wij veel hoe lang ze al tegen ons liegen. Weken. Misschien wel maanden! En het ergste is nog dat als dit altijd zo gaat, ze meerdere mensen op één dag doden! En ze gewoon laten liggen?!’ Geen wonder dat de jager ze zo gemakkelijk had gevonden. Ze waren overmoedig en roekeloos. Ze dachten dat niemand op hen lette, omdat ze lang haar en Naylene waren gekomen. ‘Ugh, hoe moet ik nou nog normaal tegen Luke doen?! De seconde dat hij hier binnen stapt, wil ik het liefst gewoon…’ Linn maakte haar zin niet af en maakte in plaats daarvan een gebaar dat ze Luke door elkaar heen wilde schudden. Ze kon niet geloven dat hij zo achterbaks was geweest naar haar toe.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor een tijdje hadden Linn en Naylene doelloos door het appartement heen gelopen. Er waren genoeg scheldwoorden over hun lippen heen gekomen die Michael en Luke hadden beschreven. Voor hen beiden was het niet te bevatten wat er was gebeurd in de afgelopen, weken, misschien al wel maanden. Hoe meer ze er over hadden gesproken, des te meer woede er op was geborreld bij beide vrouwen.
Ze hadden enkele plannen besproken over hoe ze dit het beste aan konden pakken. Ze leken daar echter beide hele andere ideeën over te hebben. Waar Linn ze op hun acties had willen betrappen, had Naylene ze aan willen spreken. De twee vrouwen hadden er echter niet om geruzied, beiden hadden ze geweten dat ze elkaar nodig hadden nu het niet zo lekker liep. Daarom hadden ze besloten om het beiden op hun eigen manier te doen.
Voordat Naylene weg was gegaan, hadden ze het lichaam van Sven nog op moeten ruimen. Ze voelde zich schuldig over hetgeen wat ze had gedaan. Ze was de controle over haar krachten totaal verloren en dat had de dood van de jager tot gevolg gehad. Ergens kwam het hen misschien wel goed uit, anders hadden ze nog iemand waar ze rekening mee moeten houden. Een persoon die bereid was om hen om te leggen. Dat had hij wel bewezen door alle wapens die hij mee had genomen.
Nadat ze alles hadden geregeld, had Naylene besloten om naar huis te gaan. De plaats waar Michael vast weer terug naar toe zou komen alsof er helemaal niets was gebeurd. De reis had Naylene de tijd gegeven om goed na te denken over hetgeen wat ze had afgelopen weken had gezien. Ze had wel gemerkt dat haar vriend beter in zijn vel had gezeten. De vrolijkheid had weer in zijn ogen gesprankeld, zoals ze al geen jaren meer hadden gedaan. Te bedenken dat het was gekomen om dat hij mensen had vermoord, was echt vreselijk.
Eenmaal thuis had Naylene geprobeerd zich zo rustig mogelijk te houden. Ondanks dat ze het liefst hun hele huis overhoop wilde trekken, had ze zich omgekleed en was ze vervolgens op de bank gaan zitten.
Daar zat ze nog steeds toen Michael zichzelf binnen liet in het huisje. Met een grote glimlach op zijn gezicht, kwam hij de woonkamer binnen lopen. Het liefst sloeg Naylene de glimlach er af. Nu ze wist waarom hij zich zo gedroeg, voelde ze zich echt naar worden als ze er alleen maar aan dacht.
“Hey Nay!” Alsof er niets was kwam Michael op haar afgelopen en gaf haar een kus. Naylene bleef naar hem kijken, om te laten weten dat er iets aan de hand was. Ze wilde echter weten hoe ver Michael ging.
“Hoe was het geocaching?” De nieuwe hobby had Naylene echt geweldig geleken, ze had Michael echter zijn gang laten gaan met Luke. Ze hadden beiden een nieuwe vriend kunnen gebruiken na alles wat was gebeurd. Dat ze er geheime activiteiten op na hadden gehouden en helemaal niet bezig waren geweest met hun zogenaamde hobby, was dan een vreselijk gegeven.
“Echt super cool! We zijn naar Yokohama geweest, waar echt heel wat andere dingen waren.” Natuurlijk kon een vampier makkelijk zo ver rennen. Ze was er normaal vast in getrapt en had verder gevraagd naar hetgeen wat ze hadden gevonden, of de mensen die ze misschien wel hadden ontmoet. Misschien dat ze nu ook wel mensen hadden ontmoet, natuurlijk hadden ze die, het had vast niet lang geduurd voordat ze dood op de grond hadden gelegen.
Naylene stond op, waardoor ze dicht bij Michael stond. Aangezien ze ongeveer even lang waren, kon ze hem makkelijk aankijken.
“Was het niet leuk met Linn?” Natuurlijk had Michael wel door dat er iets aan de hand was. Het was van haar hele gezicht te lezen. Haar houding. Alles wat in haar zat en hij moest blij zijn dat het daar bij bleef. Dat het in haar bleef en dat het er niet nu meteen allemaal uit kwam.
“Oh het was echt geweldig.” Mompelde Naylene. Ze wilde zoveel zeggen, hoe ze het geweldig vond wat ze allemaal over hem had ontdekt. Het leek alsof ze tegenover iemand stond die ze niet eens kenden, terwijl ze al zoveel jaar hun tijd door had gebracht. De jongeman die ze op de straat tegen was gekomen, leek nu weg te zijn. Hij was aan het liegen, mensen aan het vermoorden, alsof het allemaal normaal was.
“Je doet raar.”
“Oh. Ik doe raar.” De bitterheid was te horen in Naylene haar stem. Ze kon niet geloven dat Michael hier stond en gewoon tegen haar loog. Deed alsof er helemaal niets mis was. Terwijl hij iets deed waarvan hij wist dat ze er tegen was. Niet een klein beetje, maar voor Naylene was het echt een van de ergste dingen die hij had kunnen doen.
“Vertel me Michael, waar ben je geweest?” Nu was het moment waarop hij eerlijk kon zijn. Als hij dat kon, zou Naylene zeker nog wel boos zijn, maar het zou wel iets verlichten. Zeker als ze aan hem kon zien dat hij het er moeilijk mee had. Nu keek ze naar iemand die helemaal geen berouw leek te hebben, maar dat was omdat ze niet kon zien wat hij voelde. Hij leek het ver weg te drukken. Of alleen te genieten wat het verse bloed deed met zijn lichaam.
“In Yokohama. Dat zei ik net toch?” Natuurlijk ging hij verder met zijn leugen. Misschien was hij ook wel in de andere stad geweest. Het betekende echter niet dat hij had gedaan wat hij zei.
Naylene zette nog een stap dichterbij, wat net ging. Het liefst liet ze alle woede die ze in haar lichaam voelde er nu uit gaan. Zou ze Michael laten lijden zoals de mensen die hij had vermoord ook hadden gedaan. Zoals hij nu bij haar deed, nu ze weet wat er aan de hand was.
“Oké, als je al ik Yokohama bent geweest, wat heb je daar gedaan? Vertel me Michael, wat hebben jij en Luke gedaan?” Naylene haar ogen knepen zich een beetje samen. Ze probeerde wel iets te zien op het gezicht van Michael. En misschien deed ze dat ook, voor een enkele seconde was er iets op zijn gezicht te zien wat hem er op betrapte dat er wel degelijk iets was gebeurd.
“Geocaching is niet zo moeilijk Nay. Je krijgt gewoon een paar coördinaten, je gaat daar naar toe en daar ga je dan verder, krijg je meer aanwijzingen. Het is een soort van speurtocht.” Zijn leugen ging gewoon door, alsof hij net echt bossen of steden had doorzocht om iets kleins te vinden.
“Bullshit! Vertel me eerlijk wat je hebt gedaan Michael!” Ze wilde het uit zijn mond horen. Ze wilde weten hoeveel mensen hij de laatste tijd om had gebracht en ze wilde horen dat hij er spijt van had. Dat hij er zo graag mee wilde stoppen maar dat zijn instincten er voor zorgden dat hij het niet kon. Als dat zo was, zou ze wel boos zijn, maar kan ze hem in ieder geval helpen. Nu leek het echter alsof er helemaal niets aan de hand was. Alsof zij diegene was met een probleem.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu Naylene en Linn weer terug waren, hadden Luke en Michael meer excuusjes en smoesjes moeten verzinnen voor de tijd die ze samen doorbrachten. Gelukkig leken de twee vrouwelijke vampiers alleen maar blij te zijn dat ze een vriend in elkaar hadden gevonden. Linn was blij dat er nog iemand was die graag met Luke om ging en hem een beetje in de gaten hield en Naylene was vooral blij dat Michael zo goed in zijn vel zat, juist door de vriendschap met Luke. Michael wilde ze graag in die waan laten, maar hij had wel besloten om hun samen doorgebrachte tijd wat meer diepgang te geven. Hij had aan Luke uitgelegd wat geocaching was en dat dat hetgeen was wat ze samen zoveel deden. Dat was tevens hetgeen wat hij aan Naylene en Linn vertelde als ze er naar vroegen. Nu leek Naylene hem echter niet te geloven, waardoor Michael meteen alert was op hetgeen wat hij zei en deed.
‘Ik weet niet wat er mis is, maar dit is echt fucking onzin! Ik heb je al verteld wat ik heb gedaan! Je kunt het zelfs aan Luke vragen!’ Michael vond het maar niks dat Naylene zo op hem zat. Ze leek zijn smoes niet meer te geloven. Wat hem deed twijfelen aan wat hij zelf mis had gedaan. In zijn ogen niks. Naylene kon het onmogelijk weten. Hij had zijn mond gehouden. Hij had al zijn sporen gewist. Luke deed hetzelfde. Hij had niks gezegd tegen Linn. Dat zou hij nooit doen. Dus het kon niet zo zijn dat Naylene wist van Michael zijn “activiteiten”. Dat was onmogelijk. Het enige wat Michael nu kon doen, was blijven ontkennen. Want hij had immers niks gedaan.
‘Want Luke gaat me zeker wel de waarheid vertellen? Die herhaalt waarschijnlijk precies wat jullie samen hebben afgesproken! Denk je echt dat ik daar in ga trappen?!’ vroeg Naylene aan hem. Michael rolde met zijn ogen. Naylene dacht duidelijk dat ze iets op het spoor was. Ze had het idee dat hij en Luke een groot geheim hadden. Daar had ze misschien wel gelijk in, maar het waren haar zaken niet. Hij en Luke hadden het onder controle en hij zou het niet laten verpesten door zijn vriendin.
‘Je beschuldigt me van bullshit, Nay! Ik weet niet eens waar je op doelt, maar ik heb niks gedaan! Ik heb je precies verteld wat ik zou gaan doen en dat heb ik gedaan, samen met Luke! Er is fucking niks anders aan de hand en ik vind het niet leuk om thuis te komen en allerlei beschuldigingen naar me gegooid te krijgen! Dat is niet echt de manier om je vriend te verwelkomen!’ zei Michael. Hij had er geen zin meer in. Naylene beschuldigde hem alleen maar en schreeuwde naar hem. Daarvoor was hij niet thuis gekomen. Michael draaide zich dan ook om, om zich terug te trekken in de kamer waar hij vaak gamede. De deur die hij door wilde vloog echter voor zijn neus dicht en toen hij de deurklink vastpakte, begon de huid van zijn handpalm meteen te sissen.
‘What the fuck, Nay?!’ Michael draaide zich om, woedend omdat Naylene haar magie nu op hem gebruikte zonder daar ook maar enige reden toe te hebben. ‘Wat wil je van me horen? Je bent overduidelijk niet tevreden met mijn antwoorden, dus waarom vertel je me gewoon niet wat je hebt bedacht?!’ Hij zou het niet zeggen. Hij weigerde zijn geheim aan Naylene te onthullen. En als het uit haar mond zou komen, dan zou hij het nog kunnen ontkennen. Hij zou over een heel ander onderwerp kunnen beginnen. Hij zou er alles aan doen om het gevaar uit de weg te gaan.
‘Ik wilde waarheid, Mike! Geen bullshit meer, geen smoesjes!’ Naylene liep naar hem toe. Hun gezichten waren nog maar enkele millimeters van elkaar verwijderd. Michael zag de boosheid in haar ogen, de woede op haar gezicht.
‘En wat is de waarheid?’ vroeg Michael uitdagend aan haar. Dit was zijn plan. Hij zou zich er aan houden. Naylene zou hem beschuldigen en hij zou gekwetst reageren. Het laten lijken alsof ze het bij het verkeerde eind had en haar laten denken dat ze hem zoveel pijn had gedaan dat ze zich vanzelf schuldig zou gaan voelen. Dan zou ze haar excuses weer aanbieden en zou hij een goed persoon zijn en haar vergeven. Zo zou het gaan. Niet anders.
‘Jij én Luke zijn al wekenlang achter onze rug om gegaan. Jullie hebben mensen opgezocht en ze bewust vermoord. Naderhand hebben jullie het opgeruimd en gedaan alsof er niks aan de hand was. Daarom ben je de laatste tijd zo opgewekt. Je hebt mensen verslonden alsof het een all you can eat buffet was! En het ergste is dat jij en Luke er nog mee weg zijn gekomen ook. Maar nu niet meer, Michael. Dit stopt nu, vandaag!’
Michael bleef stil. Hij moest zijn volgende zet goed overdenken. Hij moest weten dat wat hij zei, op geen enkele manier omgedraaid zou kunnen worden en tegen hem zou kunnen worden gebruikt. Want dat was iets waar Naylene goed in was. Al haar jaren met Ashton hadden er wel voor gezorgd dat ze de kleinste fouten in een verhaal kon opsporen. ‘Hoor je zelf wel wat je zegt? Je beschuldigt me van het vermoorden van mensen. Je weet dat ik zoiets niet doe!’
‘Dat weet ik wel! Ik heb het zelf gezien!’ Michael schudde zijn hoofd. Naylene had het niet gezien. Als ze bij hem in de buurt was geweest, dan had hij haar gehoord. Hij zou iets van haar op moeten hebben gevangen. Want zo belangrijk was ze voor hem. En zo goed kende hij haar. Hij wist precies hoe ze liep, hoe ze ademde. Hij herkende haar geur uit duizenden anderen.
‘Het klinkt alsof je een hoop hebt verzonnen,’ zei hij tegen Naylene. ‘Want wat je ook denkt gezien te hebben, het is niet gebeurd.’
‘Dat is het wel, Michael! Fuck, ben je zo bang voor wat je kan verliezen dat je maar blijft liegen? Ik heb het met mijn ogen gezien! Jij en Luke, achter een hoog flatgebouw op een kleine parkeerplaats. Twee vrouwen die jullie zonder pardon hebben open gescheurd en gebeten! En achteraf was jij degene die ze weer oplapte en Luke bracht de bloemen. Jullie dachten misschien dat je het goed had verstopt, maar een jager heeft jullie gevonden!’
‘Een jager?’ vroeg Michael cynisch. ‘Je hebt al deze fucking shit van een jager? Alsof die zo betrouwbaar zijn! Het zou me niet eens verbazen als deze “jager”,’ Michael maakte air-quotes bij het woord jager, ‘is verteld dat hij dit nieuws aan je moest vertellen. Misschien wel door iemand zoals Ashton!’ Michael had de naam van de andere vampier genoemd zonder er bij na te denken. Ashton was iemand die altijd een gevoelige snaar wist te raken bij Naylene. ‘Ashton heeft me altijd zwart willen maken, op welke manier dan ook. Misschien moeten we het maar eens over hem hebben, Nay! Je maakt mij niet wijs dat je geen idee hebt waar hij is. Je hebt vast al lang een spreuk gedaan om daar achter te komen. En misschien is dit wel zijn manier om je over te halen om, wederom, voor hem te kiezen!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het begin waren Naylene en Michael eerlijk naar elkaar geweest. Naylene had Michael leren kennen als een oprechte man. Iemand bij wie ze haar gedachten kwijt kon. Nog toen Michael een mens was geweest had ze hem verteld wat ze was geweest. Jaren lang had Michael haar geheim gehouden. Maar nooit had ze gedacht dat hij iets voor haar achter hield. Niet zoiets groots als dit. Een hele andere levensstijl die hij er in het geheim op na had gelaten.
Ondanks haar confrontatie, bleef Michael maar doorgaan met liegen. Hij wilde de schuld in haar schoenen schuiven. Alsof zij iets mis had gedaan door de aanname te maken dat er iets was gebeurd. Het was al lang geen aanname mee. Ze wist dat wat ze had gezien in de hoofd van de jager, de waarheid was geweest. Gemanipuleerde herinneringen voelde heel anders aan.
Al haar bewijzen werden echter zo weggeschoven door Michael, alsof ze helemaal niet waar waren. Hij deed alsof ze van alles had verzonnen. Wat haar alleen nog maar meer aangaf dat dit was wat Michael had gedaan. Ze kon de onschuld in zijn ogen niet vinden. Ze wist wat ze had gezien. Michael had dit allemaal gedaan, alsof het helemaal niets was. Mensenlevens deden er voor hem niet meer toe. Terwijl het zo belangrijk was om daar rekening mee te houden.
Michael probeerde haar uit haar doen te halen door te beginnen over Ashton. Ergens voelde het alsof het een laatste uitweg was. Haar afleiden met iemand over wie ze al even niet na had gedacht. Het had moeite gekost, maar Naylene had geprobeerd de gedachten aan Ashton zo ver mogelijk weg te drukken, wat haar goed was gelukt. Dat Michael haar beschuldige van iets wat totaal niet waar was, kwam dan ook hard aan. Helemaal omdat hij bereid was daar naar toe te gaan om haar zo klein mogelijk te krijgen.
“Hoor je jezelf nu wel?” Vroeg Naylene zich hardop af. Michael zou haar normaal gesproken ooit van zoiets beschuldigen. Zeker niet als hij wist dat ze zo goed haar best had gedaan voor hem.
“Ben je echt zo wanhopig dat je Ashton hier bij wil betrekken? Alleen zodat je het gesprek af kan leiden van hetgeen wat jij hebt gedaan! Je komt hier niet onderuit Michael, dus geef het op!” Naylene had geen idee waar Ashton was en het had hier ook niets mee te maken. Ashton had niet al die mensen vermoord, Michael had dat gedaan. Op het moment had Naylene nog liever Ashton tegenover zich, want die zou tenminste eerlijk zijn geweest over hetgeen wat hij had gedaan.
“Je bent wel heel erg ontwijkend. Dat geeft dus al genoeg aan toch. Je komt hier nu vast binnen omdat je zelf van alles hebt gedaan wat niet hoort, maar je wil shit in mijn schoenen schuiven, wat ik helemaal niet heb gedaan. Iets wat Ashton vast helemaal op heeft gezet en wil je nou echt dat hij dit wint?!”
“God. Houdt je bek over Ashton!”
“Zie!”
Naylene had haar woorden uitgebracht uit frustratie, maar natuurlijk gebruikte Michael dat op een hele handige manier tegen haar. Ze had gewoon gewild dat hij zijn mond had gehouden, omdat het om alles heen ging wat ze van hem vroeg. Iets wat ze op het moment niet meer aan kon. Ze kon zich dan ook niet anders dna zich concentreren op zijn hoofd, waar ze de aderen een voor één liet knappen. Michael viel op zij knieën en kermde van de pijn. Naylene vond het vreselijk dat het nodig was, maar haar woede was zoveel sterker dan het schuldgevoel.
“Lieg niet tegen me. Gebruik geen fucking smoesjes. Zo zijn we niet Michael!” Al wist ze op het moment niet eens meer hoe ze wel waren. Er was een hele tijd tegen haar gelogen, alsof het helemaal niets was geweest.
“Ik zou willen dat Ashton hier tegenover me stond. Want ondanks alles wat hij heeft gedaan, zou hij nooit hebben gelogen over hetgeen wat hij heeft gedaan.” Naylene keek omlaag naar Michael, ze vond dit geen prettig beeld, maar ze had vandaag al genoeg dingen gezien die ze liever niet had gezien. Ze was echter wel blij dat er geen leugens meer over konden ondstaan. Ze wist wat waar was.
“Als je echt vindt dat ik het verkeerd hebt, laat me dan in je hoofd kijken. Laat me zien dat het niet waar is wat ik zeg.” Naylene stopte met haar magie. Michael moest echter nog wel bijkomen van hetgeen wat ze had gedaan. Hij keek echter op naar haar.
“Waarom zou ik je in mijn hoofd moeten laten kijken. Als mijn vriendin hoor je me gewoon te geloven in hetgeen wat ik zeg.”
“Omdat dit dan meteen uit de wereld is. Als je niet te verbergen hebt, dan kun je me ook best laten kijken, om me vervolgens door het slijk te laten gaan, omdat je je ongelijk hebt bewezen.”
Dit was het moment waarop Michael niet meer leek te weten wat hij moest zeggen. Tot nu toe had hij van alles geroepen die er voor Naylene nog voor hadden kunnen zorgen dat ze hem had geloofd. Zelfs hetgeen over Ashton had ze nog kunnen geloven, als hij het net op een andere manier had gebracht.
Naylene ging door haar knieën en nam het gezicht van Michael in haar hand. Ze liet hem naar haar op kijken. Ze kon het niet laten om haar grip op zijn kaak te verstevigen, ze voelde het zelfs onder haar vingers kraken en hoorde hoe Michael het vervolgens uitschreeuwde van de pijn. Pijn die haar op het moment helemaal niets deed. De pijn die ze van binnen voelde, was erger dan alles wat ze Michael op het moment aan kon doen. Zijn leugens waren het ergste.
Nu Michael geen andere kant meer op kon, liet Naylene haar andere hand op zijn hoofd rusten. Daarmee kon ze gemakkelijk in zijn hoofd kijken. Ze merkte wel dat Michael haar proberen te blokeren. Iets wat bij een normale vampier makkelijk was gelukt, zeker nu hij genoeg bloed in zich had. Zelfs Naylene kon het wel merken dat het voor haar moeilijker was.
Ze kreeg de beelden echter wel te zien. Ze zocht als eerst naar hetgeen wat ze die middag al bij de jager in zijn hoofd had gezien. Maar er vlogen al snel andere beelden voor. Veel mensen die voorbij waren gekomen. Mannen, vrouwen, allemaal rond dezelfde leeftijd. Het was zo gemakkelijk gegaan en dat was een deel van het goede gevoel dat Michael er aan over had gehouden. Hoe hij terug had kunnen komen naar haar, zonder dat ze ook maar iets door had gehad. Alleen maar blij was geweest met hoe hij zich had gevoeld. Het gevoel dat hij over had gehouden aan dat alles, maakte haar ziek van binnen.
Het ergste van alles was nog wel dat hij geen spijt leek te hebben van alles wat er was gebeurd. Hij had zoveel dode mensen op zijn naam staan, maar ze kon geen gevoel van schuld voelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had veel van Naylene haar magie gezien. Hij was de eerste persoon geweest aan wie ze had verteld wat er aan de hand was geweest. Hij had haar magie mogen zien. Ook op de mindere momenten. Hij had aan haar kunnen merken wanneer het hoog had gezeten en had haar een uitweg geboden. Op sommige momenten had ze, per ongeluk, magie van hem afgenomen en hem pijn gedaan. Dat had hij allemaal toegelaten. Hij had echter nooit gedacht dat Naylene haar magie tegen hem zou gebruiken, zonder dat hij het er mee eens was. Alsof een gebroken kaak nog niet erg genoeg was, dook ze zijn gedachten en herinneringen in.
Naylene trok hem door alle moorden die hij de afgelopen weken had gepleegd. Het begon bij de eerste mensen. De mensen die hij had gevonden aan de hand van de coördinaten die hij had ontvangen via zijn telefoon. De mensen die hun bloed vrijwillig aan hem hadden aangeboden. Op de momenten dat hij zichzelf iemand zag bijten, voelde hij dat ook. Hij voelde de scherpe pijn in zijn polsen. De sterke handen die om zijn armen klemden om hem op zijn plaats te houden. En het werd alleen maar erger.
Ze bekeken iedere moord. Iedere kans die Michael had gehad om zijn tanden in iemand had kunnen zetten, werd aan hem laten zien door de magie van Naylene. Hij zag de andere mannen en vrouwen. De vrouw die hij had vermoord op het moment dat Luke hem had betrapt. En hij voelde de pijn. Hij voelde de pijn van de broer en zus die hij en Luke in de val hadden gelukt. Hij voelde de scherpe tanden meerdere keren in zijn lichaam, wat hij zelf had gedaan bij één van de Japanse vrouwen van de vriendinnengroep die hij uit had genodigd voor hem en Luke. Naylene leek nog lang niet klaar, wat iedere keer vond ze weer één van zijn nieuwe slachtoffers op de grond.
Michael lag op de grond, in elkaar gebogen. Hij had zijn handen tegen zijn hoofd gedrukt en hij schreeuwde het uit van de pijn. Hij greep naar de plekken waar het leek alsof hij werd gebeten, maar er was niks. Geen wonden, geen bloed. En toch voelde hij het. Iedere keer voelde het alsof er een andere vampier was die hem martelde. Die hem pijn deed.
‘Stop! Stop, Nay! Alsjeblieft, stop!’ smeekte Michael kermend. De pijn was ondragelijk. Keer op keer werd zijn huid open getrokken door een paar tanden. Hij werd gebeten op iedere plek die de denkbeeldige tanden maar konden vinden en het gebeurde iedere keer weer opnieuw. Dit was niet Naylene die haar controle verloor over har magie. Dit was Naylene die maar al te goed wist wat ze aan het doen was. Ze wilde hem bewust pijn doen en ze zou niet zomaar stoppen.
‘Ik stop alleen als jij stopt met liegen!’ schreeuwde Naylene naar hem. ‘Niet dat er nu nog iets te liegen valt, of wel soms?!’ Ze doelde op waar ze Michael net doorheen had getrokken. Haast iedere situatie waarin hij iemand had vermoord in de afgelopen paar weken, was naar voren gekomen. Ze had alles gezien. Alles wat hij had gedaan. Normaal gesproken zou dat niet meer te herstellen zijn, maar Michael wilde het niet opgeven. Nog niet. Hij had een nieuwe manier van leven ontdekt en dat zou hij niet zomaar van zich af laten pakken.
De pijn trok langzaamaan weg. Michael durfde eindelijk weer zijn hoofd van de grond te halen. Zijn huid liet geen enkele tekenen zien van de wonden die hij zojuist had gevoeld. Het was allemaal mentaal geweest. Zo sterk was de magie van Naylene. Ze kon dingen laten zien die er niet waren, ze kon hem laten ervaren hoe zijn slachtoffers zich hadden gevoeld. Het enige verschil was dat zij gewoon dood waren gegaan. Michael was van het ene slachtoffer naar het andere gegaan, waardoor hij alle pijn die zij hadden gevoeld, verspreid over meerdere personen, in één keer had gevoeld. En Naylene had hem dat aangedaan. Als ze dacht dat hij daardoor alles aan haar zou opbiechten, had ze het mis.
‘Die beelden kunnen net zo goed nep zijn! Je ziet gewoon wat je wil zien, wat je wil dat ik zie! Je probeert me van alles in de schoenen te schuiven!’
‘Echt waar, Michael?! Nog steeds de leugens?!’ vroeg Naylene aan hem. Ze bewoog haar armen en Michael dook in elkaar, bang om nogmaals getroffen te worden door haar magie. ‘Jij weet net zo goed als ik dat dit echte herinneringen waren. Momenten die dagen geleden nog hebben afgespeeld! Doet dat je dan niks? En dat je voor me staat en liegt in mijn gezicht?!’
Michael wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon niks meer zeggen. Hij wilde roepen dat Naylene het fout had. Dat wat ze had gezegd, wat ze had gezien, niet klopte. Maar op dit moment was hij ook bang voor haar. Bang voor wat ze zou doen als hij door zou blijven gaan. Als hij zou blijven verhullen wat hij had gedaan. Hij was echter ook niet van plan om zijn schuld te bekennen.
Als Naylene het wist, wist Linn het ook. En als Linn het wist, dan liep Luke ook gevaar. Michael wist niet wat Linn van plan was. Ongetwijfeld iets anders dan Naylene. Michael wist zijn telefoon uit zijn broekzak te halen, maar hij kreeg niet eens de kans om het nummer van Luke op te zoeken. Naylene was naar hem toe gerend en had hem op de grond geduwd met één hand. Met haar andere hand had ze zijn telefoon vastgepakt. Ze hoefde er maar hard genoeg in te knijpen en het metaal, glas en de rest van de bedrading kwam los van elkaar. ‘Denk maar niet dat ik je nu nog met iemand laat praten. En al helemaal niet met Luke. Linn weet er alles van en als ze klaar is met Luke, dan weet ik zeker dat ze hier nog naar toe komt voor jou.’
‘Linn kan opfucken!’ snauwde Michael. Linn kon de pot op. Zij had niks over hem te zeggen. En Naylene eigenlijk ook niet. Michael wist Naylene van zich af te drukken, maar hij was niet snel genoeg om weg te vluchten. Naylene hield hem tegen, wederom met haar magie. Zijn hoofd leek uit elkaar te knallen door hetgeen wat Naylene deed.
‘Je hebt nu gezien wat je zo graag wilde zien, dus back off Nay! Wat wil je nog meer van me?!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Wat wilde ze precies van Michael? Daarnet had ze de waarheid uit zijn mond willen horen komen, iets wat ze nog steeds niet had gehoord. Waarvan ze vrijwel zeker van was dat het ook niet zou gebeuren. Terwijl er nu geen ontkomen meer aan was. Naylene had het zo duidelijk in zijn hoofd gezien, de vele moorden. Alsof het hem helemaal niets meer had gedaan.
Op het moment wilde ze maar één ding doen, en dat was hem pijnigen. Het klonk vreselijk, maar dat was in haar hoofd wel het minste wat hij verdiende. De pijn die ieder slachtoffer had gevoeld was nog maar het begin. De pijn die ze zelf had gevoeld was iets wat ze niet aan hem over kon brengen. Het had geleken alsof haar hart er uit was getrokken, om er vervolgens weer in te drukken, waarmee al haar krachten er uit was gekomen. Door alle gebeurtenissen had ze een vrijwel onschuldige man vermoord.
“Wat wil ik nog meer?! Ik wil dat je fucking ophoudt met liegen. Dat je toegeeft wat je hebt gedaan en dat je stopt met onschuldige mensen vermoorden!” Dat was een begin. Op het moment zou Naylene geen plaatsje in haar hart kunnen vinden om hem te vergeven voor wat hij had gedaan. Niet als hij maar bleef liegen. Want nog steeds, na alles wat ze had gezien, hield hij vol dat er helemaal niets aan de hand was.
“Ik moet stoppen met liegen?! Jij moet stoppen met deze bullshit, je stopt van alles in mijn hoofd, in jouw eigen, terwijl er helemaal geen fuck van waar is Naylene?! En waarvoor?! Waarschijnlijk wil je gewoon van me af, zodat jij je gang kan gaan met Ashton!”
Naylene kon niet geloven dat Michael nog steeds de woorden uit kon brengen die haar de schuld gaven van alles. Ze wist zelf ook wel dat ze op sommige momenten niet heel erg netjes was geweest met de momenten waarop ze Ashton had opgezocht. Nog voordat ze naar Japan was gekomen, was daar een moment geweest. De afgelopen tijd had ze hem echter van zich af proberen te zetten.
“Je klinkt als een verslaafde Michael. Je probeert iedereen de schuld te geven, zodat je zelf maar kan blijven doen wat je wil doen.”
“Ik heb gelijk toch? Dat weet je zelf ook Nay. Ashton is er altijd. En we weten beiden dat jij geen weerstand voor hem hebt.”
Dat waren de laatste woorden die Naylene wilde horen. Ze rende naar Michael, die tegen de deur aan zat. Ze was klaar met de beschuldigingen. Dingen die ze helemaal niet had gedaan. Alleen maar omdat Michael niet toe wilde geven wat hij had gedaan.
Zonder dat ze er echt over nadacht, nam ze het gezicht van Michael in haar handen. Dit keer brak ze niet zijn kaak, ze gebruikte niet eens haar magie op hem. Het enige wat ze wilde was rust. Stilte. Daarom draaide ze zijn nek om. Het levenloze lichaam van haar vriend viel op de grond. Daar zou ze hem niet lang laten liggen. Hij moest opgesloten worden, zodat hij dit niet meer kon doen.

Het was dan ook een paar dagen later, Luke had de laatste paar dagen niets van Michael gehoord. Iets wat hij vreemd vond. Luke wist echter ook dat ze zich de laatste tijd flink te goed hadden gedaan aan de mensen en dat ze af en toe een tandje terug moesten doen. Iets wat voor Luke alleen maar moeilijker werd. Nu Linn terug was, moest hij ook rustig aan doen met het bloed wat hij kreeg uit de bloedzakken. Als hij het al kreeg was het moeilijk om het niet binnen een paar seconden naar binnen te werken.
Zoals gewoonlijk was Luke naar buiten gelopen om bloemen voor Linn te kopen. Omdat hij nu even alleen was, had hij Michael een paar berichtjes gestuurd. Ze hadden niet op willen vallen dus ze hadden een waterdicht plan over hetgeen wat hij zogenaamd zou doen als ze op jacht waren naar nieuwe mensen. Daarom had hij een paar berichtjes gestuurd over het Geocaching. Maar zelfs nu hij met een paar verse bloemen in zijn handen stond, had hij nog geen berichtje terug gekregen.
Ondanks dat Luke niet heel veel zin had om meteen terug te gaan naar het appartement, besloot hij dat wel te doen. Hij merkte wel wat het met hem deed nu hij minder bloed in zijn lichaam had. Minder opgewekt, chagrijniger, het was moeilijk om niet te laten zien aan Linn. Al was het aan de andere kant ook wel prettig dat hij weer tijd met haar door kon brengen zonder dat hij van alles voor haar moest verzwijgen.
Luke werd uit zijn gedachten getrokken, door een vrouw die bijna tegen hem aan was gelopen.
“Oh sorry!” Er kwam een kleine giechel over haar lippen heen, waardoor Luke zelf ook moest lachen.
“Dat geeft helemaal niet, kan gebeuren.” De straten van Tokio waren druk, waardoor het wel eens vaker was gebeurd dat iemand tegen hem aan was gebotst. Op dat soort momenten had hij er echter wel gebruik van gemaakt. Michael was dan in de buurt geweest. Nu durfde hij zelf niet heel erg veel te doen.
“Nee, het spijt me echt. Kan ik je iets te drinken aanbieden?” Luke kon haast niet geloven dat het zo makkelijk was. Op het moment was er een vrouw die hem aan had gesproken. Hij wist niet of hij het kon maken om iets zonder Michael te doen. Nu leek het hem bijna aan te worden geboden. Hoe kon hij daar nou tegenin gaan? Dat was ook de reden dat hij instemde met de vrouw.
“Ik weet wel een goede plaats.” Na namen uit te hebben gewisseld, begonnen de twee te wandelen. Ondertussen wist Luke een beetje hoe de wijk er uit zag. Dat was ook de reden dat hij het niet kon laten om de vrouw mee te nemen door een steeg, waar ze niet eens vragen over leek te hebben. Zelf begon hij echter te twijfelen. Kon hij dit wel doen zonder Michael? Ze deden dit de hele tijd samen, ze hadden een manier waarop ze het hoorden te doen.
“Je hoeft je geen zorgen te maken, Luke. Ik ben een cadeautje van Michael?” De woorden lieten Luke meteen stoppen met lopen. Michael had dit voor hem geregeld? Misschien was het daarom rustig geweest de afgelopen dagen. Het kon best dat Michael geen kans had gezien om voor een lange tijd van Naylene vandaan te komen. Hij was echter wel zo’n goede vriend dat hij er voor had willen zorgen dat Luke aan zijn trekken was gekomen.
“Echt waar?” Luke leek haast niet geloven dat dit zomaar kon gebeuren. Dat het zo makkelijk was. Aan de andere kant, dit klonk als iets wat Michael zou doen. Het leek immers op de avond dat de groep met vrouwen voor hun appartement had gestaan.
“Dat is heel erg aardig van hem.”
Luke zijn instincten namen het van hem over. Het idee aan bloed liet de aderen onder zijn ogen al opzwellen. De pijn die door zijn mond trok, was niet eens meer pijnlijk. Het was alleen maar een prettige ervaring, omdat hij wist wat er na zat te komen.
Zo snel als hij kon, drukte hij de vrouw tegen de muur aan, die bloemen die hij in zijn handen had, vielen daarmee op de grond. Hij keek nog wel even om zich heen of ze verder niet konden worden gezien. Toen hij zeker wist dat ze alleen waren, ging hij er meteen voor. Hij trok haar gezicht aan de kant, waardoor haar hals bereikbaar werd, waar hij zijn tanden ook zo snel mogelijk in zette.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Linn haar gevoel had ze de laatste paar dagen op haar tenen gelopen. Ze had nauw contact gehad met Michael, die dezelfde avond nog de confrontatie aan was gegaan met Michael over hetgeen wat ze te horen hadden gekregen. Michael had echter alles ontkend. Hij had zelfs gedaan alsof het allemaal Naylene haar schuld was geweest. Hij was over Ashton begonnen en hij had werkelijk alles geprobeerd om maar niet aan Naylene toe te geven dat hij had gelogen. Dat hij bloed had gedronken, direct van mensen en dat hij ze had vermoord. Naylene had zelfs aan Linn verteld dat ze in zijn hoofd had gekeken. Ze had alle herinneringen kunnen zien, inclusief Luke die aan zo goed als alles deel had genomen. Naylene had Michael niet meer kunnen verdagen. Iets wat Linn haar niet kwalijk had kunnen nemen. Michael was nu opgesloten in het huis van hem en Naylene. Dankzij Naylene haar magie had hij geen kans om te ontsnappen. Vanzelfsprekend was hij boos, woedend. Zijn lichaam reageerde op het gemis aan bloed.
In de afgelopen dagen had Linn nauwlettend op Luke gelet en ook bij hem merkte ze dat zijn lichaam het niet lang meer vol zou houden. Hij leefde toe naar de momenten op de dag dat hij bloed van haar kreeg. Als zij het dronk, zag ze zijn ogen naar het glas kijken. Tot nu toe had hij echter nog niks laten zien waarop Linn hem had kunnen betrappen. Op de momenten dat hij naar buiten was gegaan, was ze hem gevolgd. Ze had hem alleen maar naar binnen zien gaan bij een bloemist, een café of een kledingwinkel. Niks verdachts.
Naylene had gezegd dat Linn niet had moeten wachten op een moment waarop ze Luke zou betrappen. Luke en Michael hadden dit samen gedaan, maar Michael was duidelijk het brein achter alles geweest. En nu Michael niet meer te bereiken was, durfde Luke niks zelf te ondernemen. Bang voor wat er zou gebeuren als Linn het op zou merken. Naylene had voorgesteld dat ze Luke ook zou moeten confronteren, zoals zij dat ook bij Michael had gedaan. Linn wilde Luke echter niet de kans geven om zijn woorden te gebruiken, want ze wist ondertussen maar al te goed hoe makkelijk hij ze kon verdraaien.
Om Luke op heterdaad te betrappen, had Linn haar eigen plan bedacht. Ze had een jonge vrouw opgezocht en met haar dwang had ze uitgelegd wat ze had moeten doen. Er moest een toevallige ontmoeting plaatsvinden, waarna ze er op zou staan om Luke een drankje aan te bieden. Ook zou ze Luke vertellen dat het een cadeautje van Michael was. Luke zou daarin lezen dat Michael iemand voor hem had geregeld en hij zou toeslaan.
Linn had echter nog een ander vermoeden. Ze wist al dat Luke mensen had vermoord, dat hij van hen had gedronken en ze achter had gelaten. Door zijn geschiedenis met Rhi zou het haar echter ook niet verbazen als er seks bij was komen kijken. Daarom had ze de vrouw geïnstrueerd niks te weigeren wat Luke wilde. Ze had haar echter ook beloofd dat ze op tijd de vrouw zou redden, voordat ze echt gewond zou raken.
Zoals Linn het in haar hoofd had gehad, was het ook gebeurd. De vrouw was “per ongeluk” tegen Luke aan gelopen, nadat hij een verse bos bloemen had gehaald. Ze had haar excuses gemaakt en er op gestaan dat ze hem een drankje zou geven. Luke was zonder moeite met haar mee gegaan en had haar afgezonderd van de drukke straat. Linn was op afstand gebleven, zodat Luke haar niet had kunnen opmerken. Al wist ze zeker dat zijn zintuigen waren belemmerd door zijn bloeddorst. Als ze een paar meter achter hem had gelopen, had hij het vast ook niet gemerkt.
Zodra Luke haar mee had getrokken was Linn hem achterna gegaan. Ze was nog net op tijd. Ze kon zien hoe hij zijn tanden in de hals van de vrouw zette. Hij was al zo verzonken in het bloed dat hij niet eens door had dat zij er ook was.
Linn rende naar het tweetal. Met haar vingers doorboorde ze Luke zijn borstkas en greep ze zijn hart stevig vast. Door de plotseling aanval hapte Luke naar adem en liet hij de vrouw los. Linn trok haar met haar vrije hand zo snel mogelijk naar achteren en haalde uit haar jaszak een klein flesje met haar eigen bloed.
‘Doe wat ik je heb verteld, dan komt het goed. Het spijt me dat het zo moest.’ Ze duwde het flesje met het bloed in de handen van de vrouw en gaf haar een klein duwtje, zodat ze zo snel mogelijk weg kon komen. Linn had haar van tevoren al verteld dat ze het bloed zou moeten nemen en dat de kleine wond in haar hals daarmee zou verdwijnen. En zodra ze het bloed zou hebben gedronken, zou ze ook niet meer weten wat er was gebeurd. Bij de vrouw thuis stond al een groot bedankje op haar te wachten.
Nu ze alleen waren, was de spanning om te snijden. Er was veel wat Linn wilde doen. Als het Luke niet was geweest, had ze zijn hart eruit getrokken. Als hij vreemd was gegaan, had ze dat misschien wel gedaan. Ze wilde naar hem schreeuwen, ze wilde huilen om wat hij had gedaan. Maar ze deed niks anders dan haar hand stevig om zijn hart te houden.
‘Misschien had je het al door, maar het was geen cadeautje van Michael,’ zei Linn tegen haar vriend, al herkende ze hem nauwelijks. Ze wist niet meer wat voor een persoon ze tegenover haar had staan. ‘Michael heeft het momenteel iets te druk om zichzelf uit het fucking gat vol leugens te graven die jullie samen hebben gecreëerd.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld