Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De grip om zijn hart zorgde er voor dat Luke zich niet meer kon bewegen. Al had de aanwezigheid van Linn daar sowieso voor gezorgd. Dit was niet hetgeen wat had moeten gebeuren. Misschien had hij wel niet in moeten gaan op de vrouw, zeker omdat het voor hem ook raar had gevoeld, zo zonder Michael.
“Linn.” Mompelde Luke, wat hij amper uit kon brengen omdat de grip op zijn hart ook hun effect had op zijn longen. Luke legde zijn hand op de pols van Linn, al leek ze er niet aan te denken om haar hand terug te trekken en hem de rust te gunnen die hij op het moment nodig had.
“Het spijt me.” Mompelde Luke, al kreeg hij de woorden er haast niet meer uit. Hij voelde de tranen in zijn ogen opwellen. Al snapte hij zelf niet precies waarom. De pijn die door zijn borstkas heen schoot was echt vreselijk, maar lang niet zo erg als het feit dat Linn nu tegenover hem stond. Hij had nooit gewild dat ze achter hetgeen was gekomen wat hij samen met Michael had gedaan. Deels omdat hij er dan mee had moeten stoppen, maar ook zeker omdat hij dit gezicht zou zien. Iemand die hem teleurgesteld aan keek. Pijn in haar ogen had staan. Niet zomaar iemand, maar de persoon van wie hij het meeste hield.
“Als je spijt had dan, had je dit nooit gedaan! Het spijt je alleen maar dat je nu gepakt bent!” Luke schudde zijn hoofd, al was het wel deels zo dat ze de waarheid sprak. Hij had spijt dat ze hier nu stonden.
“Alsjeblieft.” mompelde Luke, terwijl hij de hand van Linn wat weg probeerde te duwen. Bang dat Linn op het moment zijn hart er uit kon trekken. Hij kende Linn en normaal gesproken zou hij zeggen dat ze zoiets nooit zou doen. Dit was echter een vrouw die hij nog nooit voor zich had zien staan. Iets wat totaal zijn schuld was. Dat durfde hij zelf ook nog wel toe te geven.
Gelukkig verzwakte de grip op zijn hart, waardoor Luke door zijn knieën heen viel. Hij greep in de richting van zijn hart, waar de huid natuurlijk al weer was geheeld. De pijn was echter nog heel erg goed te voelen. Die was bijna net zo aanwezig als de pijn die hij voelde doordat hij Linn pijn had gedaan.
“Het spijt me echt.” zei Luke nogmaals, al leek Linn daar helemaal niets van te willen weten.
“Ik wil er even helemaal niets van horen! Ik kan niet geloven dat je dit hebt gedaan Luke. Daarbij kunnen we er hier niet over praten.” Luke wilde voorstellen om ergens samen te gaan zitten, maar hij werd al meegetrokken door Linn. Zelf sloeg hij het jasje wat verder dicht, zodat het niet opviel dat zijn overhemd, niet alleen kapot was maar ook nog een doordrenkt met bloed.
Luke voelde de grip van Linn sterk om zijn bovenarm, waar het normaal liefelijk was, was het nu wel duidelijk dat ze echt heel erg boos was. Haar vingers drukte in zijn vlees, maar lieten daar net geen wonden achter. Luke wist echter zeker dat die er wel zouden zijn als er geen mensen om hem heen waren.
In ongeveer een kwartiertje tijd waren ze bij het appartement. In die tijd probeerde Luke nog een paar keer te vertellen dat hij spijt had van wat er was gebeurd. Linn haar vingers verstevigde op die momenten alleen nog maar meer, wat voor Luke wel duidelijk aangaf dat hij zijn mond verder moest houden.
Eenmaal thuis, werd Luke als eerste naar binnen gedrukt. De deur werd achter Linn dichtgegooid, waardoor Luke zachtjes zuchtte. Hij wist dat ze het verdiende om boos op hem te zijn. Dit was misschien nog wel het minste wat ze er uit kon gooien.
“Je gaat zitten. En je gaat me precies vertellen wat er al die tijd is gebeurd. Ik wil niet nog een keer horen dat het je spijt, want dat voelt als grote bullshit.” Luke knikte, want op het moment kon hij niet heel erg veel doen dat wat Linn van hem wilde. Hij durfde het ergens niets eens, omdat ze net wel aan had gegeven dat ze echt heel erg eng kon zijn.
Luke schuifelde uiteindelijk naar de bank en ging er op zitten. Hij vroeg zich af hoe het met Michael ging. Als Linn wist wat er aan de hand was, dan deed Naylene dat waarschijnlijk ook. Linn had al wel aangegeven dat Michael te druk was, dus waarschijnlijk was hij ook betrapt. Wie weet wat hij had gedaan. Voor Luke was het nu over, Linn had alles gezien, dus hij zou er niet meer uit kunnen komen.
“Het begon een paar maanden geleden. Ik was bloemen voor je aan het halen en rook ineens bloed. Ik probeerde het echt, maar ik kon de drang tot dorst niet inhouden en moest kijken waar het precies vandaan was gekomen. Dus ik ging af op de geur?” Het was heel erg makkelijk om te weten waar iemand was die bloedde. Daarbij was dit niet een klein beetje bloed geweest, maar Michael was al toegeslagen op de persoon.
“Het klinkt misschien heel erg gek, alsof het te toevallig is, maar ik kwam uit in een steegje waar Michael iemand aan had gevallen. Hij was bezig met het bloed uit haar aan het zuigen en ik kon het niet meer tegenhouden. Ik wilde het ook. Zo graag. Alles in mijn lichaam wilde het bloed hebben. Voelen hoe het was om iemand te vermoorden, tot op de plaats druppel in hun lichaam leeg te drinken.” Zelfs nu Luke het er over had kreeg hij dorst. Hij voelde zijn gezicht zelfs veranderen bij het idee. Het liefst wilde hij nu terug naar dat moment, zodat hij de vrouw weer aan kon vallen.
“En het voelde zo goed Linn. Zo goed.” Mompelde Luke. Hij kon zelf nog niet geloven hoe goed het had gevoeld. Ondanks dat hij nu vaak genoeg een mens leeg had gezogen, was die eerste keer het meest bijzonder geweest.
“Ik voelde alles in mijn lichaam. Alsof alles nog meer werkte als daarvoor? Ik hoorde alles beter, de bloemen roken veel beter. Alle gevoelens waren nog zoveel beter, want die honger was voor even weg.” Het was geweest alsof andere dingen ineens belangrijker geworden en dat gevoeld was voor Luke heel erg belangrijk geweest.
“Michael vertelde me dat hij eerst berichtjes had gekregen met coördinaten, waar mensen waren geweest waar hij van had kunnen voeden. Daarna was hij er mee doorgegaan. We besloten om samen te werken. Ik wist al snel hoe ik vrouwen, maar ook mannen over kon houden om met me mee te gaan en dan deelden we die mensen. Michael lapte de mensen op en ik, ik kocht bloemen voor de mensen?” Luke wist niet wat hij er verder nog over moest vertellen. Zo was het een beetje gelopen, maar kon hij er niet over vertellen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er gingen zoveel gedachten door haar hoofd. Linn had van tevoren al bedacht wat ze tegen Luke had willen zeggen, maar al die woorden waren verdwenen nu ze hem had gezien. En ze wilde al helemaal niks van hem horen. Iets wat ze wel duidelijk had gemaakt tijdens hun weg terug naar het appartement. Luke zijn excuses betekenden helemaal niks meer voor haar. Hij had de laatste paar weken alleen maar tegen haar gelogen. Als er één ding was waar ze echt boos om kon worden, dan was dat het wel. Het misbruiken van haar vertrouwen, haar manipuleren en liegen. Recht in haar gezicht. Hoe kon ze hem nu dan nog geloven? Hoe moest ze weten dat de waarheid, ook echt de waarheid was?
Toch had ze hem er wel om gevraagd. En hij leek het haar te geven. Hij vertelde haar precies hoe hij bij Michael was gekomen, die dit alles leek te hebben gestart. En vanaf het moment dat hij het Michael had zien doen, hadden zijn instincten het overgenomen en was de vampier in hem naar boven gekomen. Het had goed gevoeld. Geweldig. Het bloed, de levenloze lichamen in zijn armen. Linn herkende de gevoelens, maar hij haar trokken vervolgens de rillingen over haar rug als ze er aan terug dacht. En ze kon niet geloven dat dit nu met Luke was gebeurd.
‘Hoor je dan niet hoe fucked up dit klinkt, Luke?! Dat ij en Michael samen maar mensen begonnen te vermoorden en er over logen? En dat Michael de lichamen maar zo oplapte dat het leek alsof er niks was gebeurd?! En die fucking bloemen?!’ Linn snapte de logica er niet van. Misschien hadden ze alles willen maskeren door er een vreemd moord-mysterie van te maken. Opgelapte lichamen en bloemen, alsof de belagers spijt hadden gehad van wat ze hadden gedaan. Linn geloofde niet dat dat het geval was. Misschien dat het een fucked up manier was geweest voor Luke en Michael om er vrede mee te hebben, maar het ging veel verder dan dat. Het was veel groter.
‘En in plaats van dat je me eerlijk zou vertellen wat er aan de hand was, besloot je om Michael zijn gedrag te volgen en alles achter mijn rug om te doen? Je hebt me zelfs letterlijk weg gestuurd met een smoes! Mijn verjaardagscadeautje?!’ Het had zo lief geklonken vanuit Michael zijn mond. Een weekje in een spa, weg van alle problemen en de ontspanning die zij, en Naylene, allebei nodig hadden gehad. ‘Dacht je nou echt dat ik er niet achter zou komen? Wij niet? Dat Naylene en ik zo ongelooflijk naïef zijn dat we niet op zouden merken dat er iets anders was?!’ Dat was wel degelijk het geval geweest, maar dat wist Luke niet. Hij had geen idee hoe Linn er achter was gekomen.
‘We waren heel voorzichtig en-‘
‘Heb ik gezegd dat je mocht praten?!’ vroeg Linn aan hem, woedend. ‘Als ik jou was, zou ik heel goed nadenken over wat je me probeert te vertellen. Want het boeit mij niks dat je dacht voorzichtig te zijn, Lucas! Want er waren meerdere mensen die in de gaten hadden wat er gebeurde. En waag het niet om me te vragen hoe ik er achter ben gekomen, want je bent momenteel niet in de positie om me ook maar één vraag te stellen!’
Haar woorden leken Luke wel stil te krijgen. Normaal gesproken was hij een lange, brede man die met gemak in zijn eentje de bank in beslag kon nemen, maar nu leek hij behoorlijk klein. Ondergesneeuwd door de boze worden van Linn en al haar frustraties.
Linn liep naar hem toe en nam zijn gezicht tussen haar vingers. ‘Weet je wat Naylene met Michael heeft gedaan? Ze heeft zijn kaak gebroken, hem met haar magie alle moorden laten zien die hij heeft gepleegd en ze liet hem voelen hoe al zijn slachtoffers zich hebben gevoeld. Hoeveel pijn het deed toen ze werden belaagd door hem. En toen dat niet genoeg was voor Michael om te bekennen wat er precies aan de hand was, heeft ze zijn nek gebroken en hem opgesloten. Dat zou ik ook met jou moeten doen.’ Als er niet een factor was geweest die haar tegenhield, dan had ze het misschien al gedaan.
Met een duw liet ze Luke zijn gezicht los en liep ze weg van hem. Ze schudde haar hoofd en begon te ijsberen. Ze wist niet wat ze nu met hem aan moest. Wat ze moest doen. Naylene had aangeboden om Luke en Michael samen op te sluiten, maar Linn wist niet in hoeverre dat een goed idee was. Ze vertrouwde Michael niet meer. Hij had al eens tegen haar gelogen, zijn hele leven langs zelfs. En nu had hij dat weer gedaan en had hij de man van wie ze het meeste hield er in meegetrokken. Niet dat Luke zijn daden daardoor kon worden vrijgesproken. Absoluut niet.
‘Weet je dat ik zelfs dacht dat je vreemd ging? Dat je naast het moorden er ook nog seks en weet ik veel wat bij trok?’ vroeg ze aan Luke. Ze kon aan zijn gezicht zien dat haar woorden hem pijn deden. Dat ze had gedacht dat hij tot zoiets in staat zou kunnen zijn, dat hij haar echt zou bedriegen.
‘Dat zou ik nooit doen,’ fluisterde Luke zacht. Linn schudde haar hoofd. Hij had het ook niet gedaan. Ze had niet voor niets een mooie vrouw uitgekozen om op hem af te sturen. Ze had willen zien hoe hij daar op had gereageerd. Het was hem alleen maar om het bloed gegaan. Niet dat dat het meteen beter maakte.
‘Ik vertrouwde je, Luke. Ik gaf je meer vrijheid omdat ik het idee had dat je het aankon. Omdat ik merkte dat het goed ging, dus liet ik je naar buiten gaan. En als je me aan had gegeven dat je meer bloed nodig had gehad, dan had ik je dat gegeven. Want ik dacht dat dat was waar onze relatie nu op gebouwd was: openheid, eerlijkheid en vertrouwen. Dat we met elkaar konden communiceren en konden overleggen. Ik wilde jou het leven geven wat je verdiende en nu heb je er misbruik van gemaakt!’ Ze had hem niet voor niets naar buiten laten gaan, soms zelfs alleen. Ze had echt gedacht dat hij het aan had gekund en hij had haar vertrouwen misbruikt en vervolgens had hij er ook nog eens over gelogen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
“Als ik het je had verteld dan had je er voor gezorgd dat het zou stoppen!” Wierp Luke meteen als excuus op. Michael was heel erg duidelijk geweest dat het een geheim had moeten blijven tussen hen beiden. Luke had daar snel meer ingestemd, omdat hij had geweten dat hij had moeten stoppen zodra Linn er achter was gekomen. Aangezien zijn lichaam zo naar bloed had gehunkerd had hij het niet moeilijk gevonden om te Linn te liegen. Ze had hem nooit rechtstreeks gevraagd wat er precies was gebeurd. Vaak was het de vraag geweest of hij het naar zijn zin had gehad met Michael, iets wat hij zeker had gedaan.
“Natuurlijk had ik dat! Je hebt onschuldige mensen vermoord. Je hebt ze gebruikt voor je eigen genoegen. Dat hoor je niet te doen!” Luke had zoveel vragen, hij wilde zoveel dingen zeggen, maar hij wist dat hij Linn alleen maar bozer zou maken als hij dat zou doen. Hij had haar nog nooit op deze manier gezien en misschien verdiende hij het ook wel gewoon. Natuurlijk deed hij dat, want hij had iets gedaan wat in haar ogen niet kon.
“Dat snap ik! Denk ik. Ik vind het gewoon moeilijk Linn! We zijn de manier waarop we zijn. We zijn vampieren en die horen te jagen. We hebben bloed nodig om te overleven. Je gaat een leeuw toch ook niet vertellen dat ze niet achter antiloppes aan mogen gaan?” Luke had de afgelopen weken wel gemerkt dat zijn lichaam heel erg anders was geweest als hij vers bloed had gekregen. Zoveel beter dan het ooit was geweest. Het vertelde hem alleen maar dat ze het nodig hadden op deze manier. Ze leken echter niet te mogen drinken, alleen maar omdat er een heks in hun midden was. Ze was niet eens helemaal heks, maar deel. Zelfs Naylene moest in zijn ogen begrijpen dat ze waren hoe ze waren en dat de jacht gewoonweg in hen zag.
“Het is bullshit dat we van bloedzakken moeten leven. Alleen maar omdat Naylene het zegt?!” Luke voelde een klap in zijn gezicht, waardoor hij verder in elkaar kroop. Ergens snapte hij wel dat hij het verdiende, maar het was niet prettig dat dit gebeurde. Misschien had hij alles wel verpest. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Michael.
“Niet alleen omdat Naylene het zegt! Omdat ik het ook zeg! Het blijven gewoon mensen, zoals jij een paar maanden geleden ook was. Niemand mag met hun levens spelen. Iets wat je nu wel hebt gedaan, Luke!” Luke had er geen moment over nagedacht dat hij een persoon van hun leven had beroofd. Zo was het voor hem ook helemaal niet geweest. Hij had het bloed nodig gehad en de mensen die hij tegen was gekomen, hadden voor hem als poppen gevoeld. Alsof ze geen gevoel hadden gehad.
“Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht.” Fluisterde Luke. Hij wist niet of hij zich echt naar voelde over wat hij had gedaan. Dat gevoel was voor hem heel erg ver weg geweest. De personen waren net zo min menselijk geweest als hij zelf op het moment was.
“Dus je hebt helemaal niet nagedacht over wat je hebt gedaan. Wie je hebt vermoord, of ze families hadden die ineens te horen hebben gekregen dat hun geliefde dood is. Mensen die uit het niets afscheid van iemand moetenen nemen, omdat jij niet genoeg had aan bloedzakken.” Luke moest zich goed op haar woorden focussen om ze echt mee te krijgen, maar uiteindelijk kon hij niets anders doen dan voorzichti zijn hoofd schudden. Dat was nooit in zijn hoofd naar voren gekomen. Hij was zo druk geweest met her gevoel dat het hem had gegeven. Op het moment kon Luke niets bedenken wat beter voelde als het bloed dat zijn mond binnen liep. Iedere kleine cel van zijn lichaam was daar mee bezig geweest.
Uiteindelijk schudde Luke zijn hoofd, ten teken dat hij helemaal niet na had gedacht over hetgeen wat Linn net had gezegd. Hoe had hij daar over na moeten denken? Daar was helemaal geen ruimte voor geweest.
“Jezus Luke. Hoe kan je er dan ook spijt van hebben. Hoe kan je zeggen dat je spijt hebt van wat je hebt gedaan, terwijl je niet eens na hebt gedacht over de gevolgen van je daden!” Ook daar had Luke geen antwoord op. Hij voelde zich steeds kleiner worden, verder wegkruipen in de hoek van de bank.
“Dat weet niet ik.” mompelde Luke dan ook, want hij wist echt niet wat er allemaal door zijn hoofd heen ging. Wat er van hem verwacht werd. De afgelopen weken had hij goed geweten wat hij had moeten doen. Hij had zijn mond moeten houden. Naar Michael moeten luisteren en dat had hij maar al te graag gedaan. Daarbij had hij de gevoelens van mensen, zelfs die van Linn, niet in gedachten gehad.
“Het spijt me dat ik jou pijn heb gedaan. Dat ik niet na heb gedacht over wat het andere mensen aan kon doen? Wat ze zouden voelen. Dus ik heb ook niet aan jou gedacht, maar ook niet aan de mensen of hun familie.” Misschien had hij dat wel moeten doen, dan was er een kans geweest dat hij andere keuzes had gemaakt. Iets wat hij niet had gedaan. Het was nu op deze manier gegaan en daar moesten ze allemaal vreden in vinden.
“Ik kan dit niet Luke.” Luke kon aan Linn zien dat er bijna tranen in haar ogen stonden. Iets wat zijn schuld gaan.
“Ik kan je nu niet eens meer aan kijken, wetend dat jij dat alles hebt gedaan? Dat je hebt gelogen over alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Je had naar mij toe moeten komen Luke. Op het moment dat je Michael daar had gezien had je je in moeten denken dat het niet zo hoorde en dat had je aan mij aan moeten geven. Zelfs hetgeen wat je had gevoeld, dat je je instincten het overnamen. We hadden er samen iets aan kunnen doen, maar nu voelt het te laat.”
Linn liep de kamer uit, waardoor Luke meteen opschoot. Hij wist niet wat Linn van plan was, maar het leek alsof ze weg wilde gaan.
“Linn, alsjeblieft, ga niet weg!” Begon hij dan ook te smeken. Hij kon het niet aan dat ze weg zou lopen en misschien wel niet terug zou komen zo lang hij nog hier was. Het was al eens eerder gebeurd dat ze van hem weg was gelopen en die keer had ze hem laten gaan. Toen was het haar fout geweest, nu was het de zijne. Daarom vond Luke dat hij er ook alles aan moest doen om haar tegen te houden. Haar bij zich te houden.
“Luke, laat me met rust. Ik moet nadenken. Dit allemaal op een rijtje zitten en ik kan dat niet als ik de hele tijd naar jou kijk en zie hoe je die vrouw net aan hebt gevallen. Denkend aan al die andere mensen bij wie je precies hetzelfde hebt gedaan de afgelopen weken.”
Uit wanhoop wist Luke niet meer wat hij moest doen. Hij liet zichzelf op de grond vallen, de tranen stroomden ondertussen over zijn wangen. De gedachten dat Linn hem misschien wel zou verlaten en niet meer terug zou komen, was ondragelijk. Het brak hem nog meer dan de grip van Linn had gedaan. Alsof zijn hart er nu alsnog uit kon worden getrokken, want Linn had het figuurlijk in haar handen.
Omdat hij geen andere mogelijkheid zag, sloeg Luke zijn armen om de benen van Linn heen. Zo kon ze in ieder geval niet van hem weglopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Luke!’ Hij had zich laten vallen en zijn armen stevig rond haar benen gelegd, zodat ze niet weg zou kunnen gaan. In werkelijkheid was ze sterker dan hem en zou ze hem dan ook met gemaakt van zich af kunnen trappen, maar het geluid van zijn tranen en zijn verdriet hield haar tegen. Hij had tenminste spijt. Hij gaf tenminste toe dat er iets was gebeurd. Dat was al meer dan dat Michael had gedaan. En ze hield van hem. Ze hield zo ontzettend veel van hem, wat dit alles alleen nog maar moeilijker maakte dan dat het al was.
‘Je mag niet weg gaan! Het spijt me zo!’ snikte Luke, terwijl hij zijn grip om haar benen alleen maar verstevigde. Ook Linn had nu de tranen in haar ogen staan, die ze niet meer tegen kon houden. Snikkend aaide ze door zijn blonde haren. Er was een deel in haar dat hem wel wilde vergeven. Met name voor de fout die hij had gemaakt. Iedere vampier had wel eens een terugval. Iedere vampier moest ergens beginnen en dat ging lang niet altijd goed. Linn had de eerste paar jaar van haar leven net zo geleefd. Mensen doden, met hun hoofd spelen, al was het maar geweest om het ze te laten vergeten. Ook Naylene had haar terugval gehad, en Michael ook. Het was niet meer dan normaal. De grootste fout die Luke had gemaakt, de fout waarvoor ze hem absoluut niet kon vergeven, was het liegen.
Linn schudde haar hoofd. ‘
Ik kan dit niet doen. Ik kan nu niet bij je zijn.’ Ze wist niet hoe ze met hem om moest gaan, wat voor een “straf” gepast zou zijn. Ze zou hem naar Michael en Naylene kunnen brengen, dat was altijd een optie. Maar ze vond het geen prettig idee dat Michael op Luke in zou gaan praten. Als hij nog niet eens aan Naylene toe kon geven wat er was gebeurd, dan zou hij dit alles vast ook omdraaien en zo Linn de schuld te geven van alles, waardoor Luke alleen nog maar meer zou afglijden. Ze wilde niet dat Michael nog meer invloed op Luke zou krijgen dan dat hij al had gehad.
Linn probeerde Luke zijn armen van haar benen te halen, maar dat was voor Luke alleen maar een teken om zijn greep nog sterker te maken. ‘Nee, nee! Alsjeblieft, Linnie.’
Diep van binnen wist ze ook wel dat ze hem niet achter kon laten hier. Met de gevoelens die zij nu had veroorzaakt, zou hij alleen nog maar een groter gevaar zijn voor de mensen in de stad. Linn had echter niet meer de energie om nog op hem te letten. Ze had haar best gedaan. Ze had voor hem gezorgd, hem in de gaten gehouden en hem zo goed mogelijk geprobeerd te helpen. Met alles. Ze had hem zelfs zijn vrijheid gegeven toen hij aan had gegeven dat hij die had gewild en hij had er misbruik van gemaakt. Hij had tegen haar gelogen.
‘Ik… Ik kan het goedmaken, echt waar! Je moet me gewoon een kans geven!’ smeekte Luke aan haar. Ze wist niet of hij bewust zo tegen haar praatte. Of hij wist wat voor een effect de betraande, blauwe ogen op haar hadden. In iedere andere situatie was ze al bij hem neergeknield om hem in haar armen te nemen, maar dit was iets wat niet zomaar goed kon worden gemaakt.
‘Ik heb je kansen gegeven en die heb je verpest, Luke! Je hebt er misbruik van gemaakt. En hoe moet ik geloven dat je dat echt wil, als je niet eens weet waar je spijt van hebt? Hoe kan ik nog één woord geloven, terwijl je zo ontzettend gelogen hebt tegen me? Terwijl je weet wat er de vorige keer is gebeurd toen ik er achter kwam dat twee mensen om wie ik veel gaf, tegen me hadden gelogen!’ Toen ze de leugen van Michael en Naylene hadden gehoord, had ze het niet meer getrokken. Het was dan wel een opstapeling van alles geweest, maar dat was wel haar grootste reden geweest om haar gevoel uit te zetten. Ze had zich zo verraden gevoeld. Bespeeld, door haar twee beste vrienden. En nu had Luke precies hetzelfde gedaan.
‘Als je het echt goed wil maken met me, dan zou je begrijpen dat ik dit gesprek nu niet kan voeren. Dat ik niet naar je kan kijken, zonder te denken aan wat je hebt gedaan en hoeveel levens je wel niet hebt afgepakt van mensen,’ wees Linn hem terecht. Opnieuw maakte ze zich los uit Luke zijn greep, dit keer wat hardhandiger. Zo snel als ze kon liep ze naar de voordeur, maar Luke was sneller dan dat ze had verwacht. Hij wist haar arm te grijpen en haar zo weer tegen zich aan te trekken.
‘Je bent al een keer weg gegaan, dat laat ik niet nog een keer gebeuren,’ fluisterde hij snikkend. Ondanks dat Linn wist dat hij gelijk had, waren dit niet de woorden die ze op dit moment kon gebruiken. Daarom duwde ze hem ook van zich af en opende ze de deur.
‘Als je het echt meent, dan zoek je iemand die je kan helpen. Want ik ga het niet meer doen. Niet op deze manier.’ En ze betwijfelde of Cameron het nog zou doen. Hij was een heks, hij wist wat er gebeurde in de stad. Dat betekende dat hij ook dit wist. En Linn betwijfelde of hij een losgeslagen vampier, zelfs een goede vriend als Luke, binnen zou laten. Want daarmee zou hij zijn eigen dochtertje in gevaar brengen.
Luke wilde nog wat zeggen, maar Linn sloeg de deur hard dicht. Ze maakte zich een weg naar buiten, zo snel als ze kon. Ze was bang dat Luke achter haar aan zou komen. Pas toen ze meerdere straten door was gelopen en zich had gemengd tussen de mensen, durfde ze toe te geven dat Luke haar niet was gevolgd. En dat ze geen idee had waar ze nu naar toe moest.
Haar eerste optie was Naylene, maar ze wist dat dat geen goede beslissing zou zijn. Want ze zou daar alleen maar naar toe gaan om Michael te vertellen wat ze van hem vond. Hoe erg ze hem haatte voor wat hij had gedaan. Hoe meer ze er echter aan dacht, hoe beter het idee voor haar klonk. En dus draaide ze zich om, op weg naar de persoon die dit alles had veroorzaakt.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hoe langer Michael zonder bloed moest, des te ondraaglijker dat hij werd. Er kwamen allerlei woorden vanuit de kamer waar Naylene hem in op had gesloten. Alles, behalve hetgeen wat Naylene echt wilde horen. Ze wilde over zijn lippen horen komen dat het zijn schuldig was, dat hij al die mensen van hun leven had beroofd. Ze wilde horen dat hij spijt had van wat hij had gedaan, al was het maar een klein beetje. Tot nu toe waren er allemaal maar verwijten naar haar hoofd toegegooid. Nare woorden die er in misschien in zijn ogen voor zouden gaan zorgen dat ze hem wel liet gaan, maar dat zou niet zomaar gebeuren.
Nog toen het lichaam van Michael levenloos op de grond had gelegen had Naylene hem naar één van de kamers in het huis gebracht. Op die ruimte was ze los gegaan met haar magie, zodat hij bijvoorbeeld de ramen, deur of muren niet kapot kon krijgen. Naylene en iedere ander zou de kamer in kunnen lopen en hem weer kunnen verlaten. Iedereen behalve Michael, die tegen werd gehouden door een onzichtbare kracht. Er waren momenten geweest waarop Naylene er voor had willen zorgen dat ze hem niet eens meer kon horen, daar had ze echter tegen besloten. Het geschreeuw gaf genoeg aan.
De keren dat Naylene de kamer binnen was komen lopen had ze een woedende Michael tegenover zich gehad. Iemand die ze bijna niet meer had herkend. Toch had ze het wel begrepen. Ze nam nu af wat hem goed had gevoeld. Iets wat hij heel erg graag terug wilde en het maakte hem duidelijk niets uit als hij haar daarvoor pijn moest doen. Vooral met zijn woorden, al was het ook één keer voorgekomen dat hij haar aan had gevallen. Daardoor had ze uiteindelijk besloten dat ze hem de komende dagen sowieso geen bloed zou geven.
Het geschreeuw boven was even gaan liggen, waardoor Naylene rustig met haar boek op de bank kon zitten. Ze kon zich lang niet zo goed concentreren als ze normaal deed. Ze wist wat Linn vandaag van plan was. Ze had haar beste vriendin nog gevraagd of ze richting de stad moest komen om haar mee te helpen met haar plan om Luke in de val te lokken. Linn had echter aangegeven dat ze het zelf had willen doen. Er waren verder nog geen concrete plannen, maar Naylene had zelfs aangegeven dat ze Luke en Michael samen op konden sluiten. Waar Linn het niet helemaal mee eens was geweest. Achteraf had ze daar ook wel gelijk in, want Michael had duidelijk al te veel invloed gehad op het leven van Luke. Al was het niet allemaal Michael zijn schuld, Luke had zijn eigen keuzes gemaakt, vond ook Naylene.
Naylene hoorde de lichte voetstappen verderop in het bos, die van niemand anders konden zijn dan van Linn. Ze legde haar boek dan ook weg en liep naar de voordeur.
“Oh natuurlijk komt Linn hier ook! Alsof jouw gezeur niet genoeg is.” Michael had duidelijk ook door dat hun vriendin door het bos rende.
“Linn heeft nog het een en andere met je af te rekenen!” Naylene had haar vriendin wel verteld wat ze met Michael had gedaan. Ergens had ze zich schuldig gevoeld, omdat het wel haar geliefde was geweest die ze had gepijnigd. Linn had haar echter aangegeven dat hij alles had verdiend. Voor alle leugens, de woorden die nergens op sloegen en alle woede die nu door hun lichamen heen stroomde. Nog steeds was Naylene namelijk bezig met de dood van de jager, iets wat ze zichzelf niet zomaar kon vergeven. Het was echter niet gebeurd als Michael en Luke hen niet op deze plaats hadden gebracht.
Naylene opende de deur voor Linn. Hoe graag ze op het moment wilde weten wat er was gebeurd met Luke, wilde ze haar vriendin ook meteen bieden wat ze nodig had. Ze sloeg haar armen dan om de kleinere vrouw heen. Waar ze heel wat verdriet had verwacht, zag ze vooral woede op het gezicht van Linn.
Nog voordat Naylene wilde vragen wat er was gebeurd met Luke, was Linn heel stellig in haar woorden. “Waar is hij?”
Normaal gesproken had Naylene Linn waarschijnlijk wel tegen proberen te houden. In dit geval had dat geen zin. De woede zou haar lichaam niet verlaten totdat ze met Michael had gesproken. Want ondanks dat het Luke en Michael samen waren geweest die tegen hen hadden gelogen, was dat voor Linn heel anders dan voor haarzelf. Naylene had nou eenmaal niet de band met Luke, die Linn en Michael wel hadden.
“Boven.” Naylene liet Linn los, zodat ze voor haar vriendin naar boven kon lopen. Met haar magie kon ze de deur van de kamer open, waardoor het gezicht van Michael verscheen. Hij had tenminste nog een plaats waar hij kon liggen. De kamer had gediend als een kleine logeerkamer, als Linn had willen blijven slapen. Michael was echter los gegaan op de kamer. De boeken die in de kast hadden gestaan waren ondertussen uit elkaar getrokken en ook de kast begon af te takelen. Misschien had hij wel geprobeerd een wapen te maken.
“Je kan naar binnen en buiten, Michael niet.”
“Want Naylene is de geweldige heks die haar vriend opsluit in een kamer. Fucking bitch.”
“Je mag blij zijn dat je hier bent en niet in een paar kerkers waar verder helemaal niets meer is. Daar wil ik je ook best naar toe brengen.”
Naylene gebaarde naar Linn dat ze naar binnen moest lopen. Ze zou zelf zeker in de buurt blijven voor het geval Michael iets zou proberen waar Linn niet op had gerekend. Ze had al wel gemerkt dat Michael een paar dagen geleden veel sterker was geweest dan hij normaal gesproken was. Het verse bloed had wel iets met hem gedaan. Het had hem echter ook meteen een naar persoon gemaakt, die ze liever niet wilde kennen.
Naylene liet Linn als eerste naar binnen gaan, zodat ze kon doen wat ze wilde doen. Echt spreken met Michael was niet echt

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het leek alsof Michael leefde als een beest. De kamer was één grote troep. Het enige wat nog in tact leek te zijn was het bed zelf, maar alles wat er verder in had gestaan, was kapot. De boeken lagen op de grond, pagina’s waren eruit gescheurd en verfrommeld. De kast waar ze in hadden gestaan was aan meerdere kanten kapot. Er was te zien dat Michael er tegen aan had geslagen en stukken hout er vanaf had getrokken. Michael zelf zag er niet veel beter uit. Hij kreeg ongetwijfeld te weinig bloed en hij sliep vast niet. Zijn huid had een grijzige kleur en hij had wallen onder zijn ogen.
Linn stapte de kamer binnen en sloot de deur achter zich. Naylene zou al horen wat er hier zou gebeuren, maar ze hoefde het niet te zien. Linn vertrouwde erop dat ze Michael aan kon. Deels door hun verschil in leeftijd, maar met name door de woede die ze op het moment voor de man voelde. Hij had alles verpest. Alles. En het ergste was nog wel dat hij het niet eens toe wilde geven.
‘Als je hier bent om op me te gaan zitten, dan zijn je methodes behoorlijk achterhaald,’ zei Michael tegen haar. Linn rolde met haar ogen en duwde hem tegen de muur. ‘Daar zijn we al lang voorbij, Michael. Want op dat moment had ik nog het idee dat er enigszins iets goeds in je zat, een soort schuldgevoel. Daar is nu weinig van te bekennen. Het verbaast me dat je nog een weerwoord hebt, na wat Naylene met je heeft gedaan.’
‘Oh, boehoe. Ze heeft een paar botten van me gebroken. Niks dat niet al eens eerder is gebeurd. Ik zou haast zeggen dat ze Ashton heeft geraadpleegd voor een paar leuke martelmethodes, aangezien hij daar zo goed in is. Hoe dan ook, die botten helen vanzelf wel weer.’ Michael leek er niet mee te zitten dat de vrouw van wie hem hield zo gepijnigd was door hem dat ze geen andere keuze zag dan hem ook pijn te doen. Linn begreep Naylene maar al te goed en ze zou Michael niet weg laten komen met zijn haatvolle woorden.
Voor de tweede keer vandaag duwde ze haar hand in een borstkas, deze keer die van Michael. Stevig greep ze zijn hart vast en Michael hapte, net zoals Luke, naar adem. Hij greep naar haar schouder om daar op te steunen en staarde haar met grote ogen aan. Michael had nog nooit een staarwedstrijd van Linn gewonnen en dat zou hij nu ook niet doen. Daarvoor stond er teveel woede in haar ogen. Toch verscheen er naar enkele seconden een grijns op zijn gezicht.
‘Je doodt me toch niet.’
‘Niet?’ vroeg Linn, waarna ze in zijn hart kneep, waardoor Michael het uitschreeuwde van de pijn. Ze voelde zelfs zijn vingers in haar schouder drukken, maar het maakte haar niet uit. Ze was hier niet om te spelen en dat moest Michael weten.
‘Ik heb anders verdomd veel redenen om je te doden, Michael! Luke heeft me alles verteld. Hij heeft me verteld dat je op berichtjes van iemand af bent gegaan, dat er mensen waren die je bloed hebben aangeboden. En in plaats van dat je hulp zocht bij Naylene of mij, besloot je er in mee te gaan! En het ergste is nog wel dat je Luke er in mee hebt getrokken!’
‘Luke wilde het zelf! Hij stond te springen om mensen te zoeken en te vermoorden. Dat heb ik niet gedaan, dat heeft hij allemaal zelf bedacht!’ Linn verstevigde haar greep rond zijn hart nog iets meer, waardoor het voor Michael moeilijk werd om nog te praten. Goed, want hij hoefde op dit moment alleen maar naar haar te luisteren.
‘En dan nog had je naar me toe moeten komen! Je bent mijn beste vriend, Mikey! En wat er ook allemaal is gebeurd, magie of niet, Luke keek naar je op! Je had hem moeten helpen. Hem terecht moeten wijzen, zelfs al zou je dat niet bij jezelf hebben gedaan. Je had naar mij toe kunnen komen om te zeggen dat Luke hulp nodig had, zelfs zonder je eigen shit te verraden!’ In plaats daarvan had hij Luke met zich meegetrokken en had hij hem als het ware opgevoed tot een leugenachtige, moordende vampier. En ondanks dat Luke ook fout had gezeten, gaf Linn de vampier tegenover haar het grootste gedeelte van de schuld. Want Michael had beter moeten weten. Hij was al een eeuw op deze aarde als vampier. Hij had moeten weten dat hij anders had moeten handelen.
‘Linn…’ Michael wilde overduidelijk meer zeggen, maar meer dan gepiep en gehijg kwam er niet uit zijn keel. Ongetwijfeld had haar greep op zijn hart ook effect op de organen er omheen, zoals dat ook bij Luke was gebeurd.
‘Je hebt gelogen, Michael! Alweer! Ik heb je vergeven voor die honderd jaar dat je het geheim van Naylene voor me verborgen hebt gehouden, omdat ik in heb kunnen zien hoe belangrijk dat was voor haar was! En hoe eng ze het vond om het me te vertellen. Maar dat neemt niet weg dat je gewend bent geraakt om tegen me te liegen, en nu heb je dat weer gedaan! Niet alleen voor jezelf, maar ook voor Luke! En je kunt misschien roepen dat niks jouw schuld is, dat je niks hebt gedaan en dat het je allemaal maar is overkomen, Naylene heeft me al je verhaaltjes al verteld, maar niemand gelooft je…’ Linn stopte met praten omdat ze de trillende hand van Michael in haar ooghoeken zag. In zijn hand had hij een kleine, dunne staak. Tenminste, daar moest het op lijken. Linn gokte dat hij het had gemaakt van de kapotte boekenkast.
‘Echt waar, Michael?’ Met haar vrije hand trok ze de zelfgemaakte staak uit zijn handen, waarna ze hem op de vampier zelf richtte. ‘Ik kan je nu met gemak doden. Dat is wat ik zou moeten doen. Wat je verdiend. Weet je hoeveel pijn je Naylene hiermee hebt gedaan en nog steeds doet? Ze houdt van je! Net als ik! We geven allebei zo ontzettend veel om je en je hebt ons gemanipuleerd en bespeeld alsof we niks meer waren dan de mensen die je hebt vermoord en hebt achtergelaten!’ Dat terwijl ze altijd achter hem hadden gestaan. Altijd. Zelfs op de momenten dat hij voor iets anders had willen kiezen en hen achter had willen laten, hadden ze hem gesteund en hem veel geluk gewenst. Ze hadden alles voor Michael gedaan. Zij en Naylene allebei.
Linn trok haar hand terug en Michael dook in elkaar. Linn trapte tegen zijn zij, zodat hij omviel. Ze knielde bij hem neer en hield hem met haar arm op de grond, terwijl ze de staak dreigend boven hem hield.
Michael keek haar met glazige ogen aan. ‘Ben je klaar nu? Ik haat het om te zeggen, maar je bent die scherpte van vroeger wel echt verloren, Linnie. Misschien dat alles toch eindelijk een tol eist. Naylene heeft daar vast wel een beetje thee voor. Met een beetje geluk stopt ze er zelfs nog vervain in.’
Linn sloeg in zijn gezicht, met de staak nog in haar hand. Daardoor leek de klap wat harder aan te komen, maar op een paar splinters en een geschaafde wang na, leek Michael er niet veel last van te hebben.
‘Dat zeg je wel, Michael, maar je duikt in elkaar op het moment dat ik iets probeer. Dus jij en ik weten allebei dat ik meer dan genoeg trucjes achter de hand heb.’
‘Maar je gaat me nog steeds niet doden. Dat zou je nooit kunnen.’ Linn hief de staak en duwde hem hardhandig in Michael zijn schouder. Het was niet dicht genoeg bij zijn hart, dus het zou hem inderdaad niet doden. Dat zou ze ook nooit doen, daar had hij gelijk in. Daar was ze niet toe in staat. Ze was echter wel klaar met dit gesprek.
Michael lachte om haar actie, maar de lach was van korte duur. Linn had zijn hoofd vast genomen en hard tegen de grond aan geduwd, waardoor hij buiten bewust zijn was geraakt. Ze kroop van hem af en trok de staak uit zijn lichaam. Hij zou vast een nieuwe proberen te maken, maar ze kon hem ook niet bij Michael laten liggen.
Linn opende de deur en liep de kamer uit. Naylene had vast al gehoord dat ze klaar was geweest, want ze was de kamer weer in komen lopen. Ze keken elkaar aan en Linn liet de staak uit haar handen vallen. Nu kleefde er bloed aan beide handen. Zowel van Luke als Michael..
De tranen die Linn net in had weten te houden bij Michael, kwamen er nu uit. Huilend liep ze naar Naylene toe, waarna ze haar armen om haar beste vriendin heen sloeg. Ze kon niet geloven dat ze zojuis teen gesprek had gevoerd met Michael. Hij had er in niets op geleken. Ze herkende hem niet meer. Luke had ze nog voor een deel gezien. Een klein deel, maar hij was er nog wel geweest. Dat maakte dit alles echter niet goed. Het maakte het alleen nog maar erger.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had ieder woord meegekregen. De bewegingen had ze er bij in moeten beelden, maar daar had ze niet heel erg veel creativiteit voor nodig gehad. Ze had de haat in Michael zijn ogen kunnen inbeelden. De wanhoop die ze de afgelopen dagen meer en meer had zien worden. Maar ook de manier waarop Linn er had gestaan. Er waren geen tranen geweest, niet op dat moment. Verachting had in haar stem geklonken, verwijten hadden er geklonken. Iets wat allemaal terecht was. Michael verdiende alles. Maar zelfs dat alles leek hem niets te doen, wat alles veel moeilijker maakte dan het al was.
Naylene ving haar beste vriendin op door haar armen goed om haar heen te slaan. Ze kon niet geloven dat ze hier op het moment waren. Net nu het beter was gegaan, ze een eigen leven voor zichzelf op hadden gebouwd in een land waar ze gek op was, leek alles helemaal in elkaar te vallen. Het afgelopen jaar had hier alleen maar uit bestaan. Momenten die vol zaten met ellende, die aan elkaar werden gebreid door momenten waarop het weer even leek alsof alles goed ging.
“Kom.” Fluisterde Naylene, die Linn vervolgens mee nam naar de woonkamer. Er kwamen snikken over de lippen van de oudere vampier heen. Zelf vond Naylene het al vreselijk wat er allemaal was gebeurd. Het had Linn echter zoveel meer geraakt de afgelopen tijd, dat ze op het moment sterk wilde blijven voor haar beste vriendin.
Haar vingers gleden zachtjes over de rug van Linn, om haar gerust te stellen. Aan te geven dat alles uiteindelijk wel terug zou komen. Al had Naylene op het moment geen weet hoe dat ooit zou moeten gebeuren. De man die ze nu boven op hadden gesloten, had niets weg van de man met wie ze al jaren lang een groep vormden en het was maar de vraag of hij ooit weer terug kwam.
“Wat is er met Luke gebeurd?” Vroeg Naylene na een tijdje, toen ze merkte dat Linn weer iets rustiger was geworden. Ze had wel meegekregen waar zij Michael op aan had gesproken. Iets wat ze ook al wel in de herinneringen van Michael naar over had zien komen. Ondanks dat Luke uit zichzelf had gevraagd of hij had mogen proberen om het bloed te drinken, was Michael er deels verantwoordelijk voor geweest. Hij was een oudere vampier en had moeten weten dat hij Luke het niet had kunnen doen. Jonge vampiers waren moeilijk in de hadn te houden, zeker als ze het verkeerde aangeleerd kregen.
“Het was fucked up.” Mompelde Linn. “Hij zei meteen dat hij spijt had, waar hij maar aan bleef hangen. En misschien heeft hij dat ook wel, maar hij heeft niet nagedacht over wat hij heeft gedaan en daar kan ik toch niets mee? Ik kan niets met die blauwe ogen die me smekend aankijken, alsof hij precies weet wat hij doet en hoopt dat ik hem daardoor meteen vergeef.” Naylene kon zich alleen maar inbeelden hoe het was gegaan. Hoe Luke met tranen in zijn ogen voor Linn had gestaan. Iets waar Linn best vatbaar voor was. Gelukkig leek ze heel sterk te zijn in wat ze vond.
“Maar volgens mij heeft hij ergens wel echt spijt? Ik kan hem nu echt niet meer zien.” Naylene knikte. Het liefst keek ze ook niet meer naar Michael. Liep ze heel erg ver weg. Dat was echter niet iets wat ze kon doen. Dan zou het nooit beter worden. Hem weg laten rotten zou niet helpen, het zou alleen nog maar voor meer aversie zorgen.
“Waar is hij nu dan?” Vroeg Naylene. Michael kon geen kant meer op, daar had ze zelf voor gezorgd. Hij was misschien het brein achter de hele operatie. Luke kon echter ook gevaarlijk zijn, nu hij gewend was om bloed te krijgen.
Linn keek haar een beetje verschrikt aan. “Weet ik niet?” Fluisterde ze zachtjes.
“Ik ben weg gegaan. Ik kon hem echt niet meer aankijken. Fuck. Ik weet echt niet waar hij is of waar hij naar toe zou kunnen gaan?”
Naylene streek weer zachtjes over de rug van Linn heen. “Het komt wel goed. Rustig. Dat is niet iets waar je je nu zorgen over hoeft te maken. Ik kan kijken waar hij is en we kunnen zo samen besluiten wat we gaan doen. Heb je iets van Luke bij je?”
Linn leek haar even vragend aan te kijken, maar voordat ze iets kon vragen stond Naylene al op en haalde ze één van de kaartje die ze in het huis had te voorschijn. Ze vouwde hem open op de tafel en ging er zelf voor zitten.
“Ik heb deze ketting, die Luke een lange tijd heeft gedragen. Het boeit me niet wat er mee gebeurd.” Linn leek er niet twee keer over na te denken en trek de ketting gewoon van haar hals af, alsof het helemaal niet meer boeide wat meer gebeurde.
Naylene kreeg het kapotte kettinkje in haar handen.
“Ga je een locatiespreuk doen?” Ondanks dat Naylene al wel dingen had uitgelegd aan Linn, wist haar beste vriendin nog lang niet alles van haar magie. Ze had het vast wel eens bij andere heksen gezien, maar ergens vond Naylene het wel bijzonder dat ze dit nu met Linn kon delen.
“Ja. De ketting maakte het makkelijker om hem te vinden. Zeker omdat ik niet zo’n goede band met hem heb.” Het was niet zo dat Naylene en Linn vaak dingen samen deden. Ze wist eigenlijk helemaal niet zo veel van de man. Alleen hetgeen wat ze van Linn mee had gekregen. Voor Naylene was het makkelijker om mensen zoals Linn, Michael of zelfs Ashton te vinden. Als Michael nu bij bewustzijn was geweest, had hij over dat laatste vast iets te zeggen gehad. Had hij haar weer het verwijt gemaakt dat ze Ashton op had gezocht met haar magie.
Naylene maakte een wondje in haar hand en liet het bloed op de kaart druppelen. Ze pakte de ketting stevig vast in haar andere hand en begon met de spreuk. Ze sloot haar ogen zodat ze zich zoveel mogelijk kon focussen op de spreuk.
“Huis is thuis.” Verzuchtte Linn na een tijdje. Naylene opende haar ogen, zodat ze op de kaart kon kijken, waar ze inderdaad zag dat het bloed zich op had gehoopt op de plaats die ze zelf ook herkende als het appartement waar Linn en Luke samen woonden.
“Ik ga er vanuit dat hij daar ook wel even blijft.” Naylene kende Luke niet heel erg goed, maar als hij verstandig was dan bleef hij daar.
“We kunnen hem daar echter niet lang alleen laten zitten. We moeten iets voor hem verzinnen.” Michael kon geen kant op en dat was beter voor iedereen. Het was een beetje aan Linn om te bedenken wat er met Luke moest gebeuren.
“Ik kan het niet Nay. Ik kan niet op hem passen. Ik ben voor nu echt even helemaal klaar met hem, met alles. Ik wil hem even niet in de buurt hebben.” Naylene knikte, ze kon zich het maar al te goed indenken. Het liefst liet ze Michael hier ook achter, maar dat was iets wat ze tot nu toe nog niet over haar hart had kunnen verkrijgen.
“Maar ik denk ook niet dat het goed is om hem bij Michael in de buurt te houden.” Linn raakte zelfs een beetje in paniek door het praten over Luke, wat Naylene vervelend vond om te zien. Het liefst wilde ze alles weg nemen van haar beste vriendin, maar ze wist ook niet hoe dat moest.
“Nee dat is inderdaad niet heel slim. Misschien kunnen we rond vragen?” Stelde Naylene voor.
“Luke moet leren wat hij heeft gedaan en dat het fout is. Aangezien Michael alles voor hem goed heeft gepraat en dat nu zelf waarschijnlijk ook blijft doen.”
“Dat ga ik niet voor hem doen.” Linn zuchtte. Naylene kon zien dat ze zich ergens schuldig voelde door hetgeen wat ze had gezegd, maar dat hoefde ze helemaal niet te zijn.
“Het is niet erg om je zo te voelen Linn. Je hebt het groot recht om je even van hem terug te trekken.” Naylene schoof weer een beetje op, zodat ze haar armen om Linn heen kon slaan.
“Ik weet misschien wel iemand die hem kan helpen.” zei Naylene voorzichtig.
“Wie?”
“Edyn misschien wel?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar energie was op. Ze had haar best gedaan voor Luke. Ze had hem alles willen geven, zelfs haar vertrouwen in dat hij het goed zou doen. Ze had voor hem gezorgd, een aantal maanden nu al. En daarvoor was er zoveel gebeurd. Keer op keer had er een nieuwe uitdaging voor haar gestaan en op het laatst had ze het haast niet gered. Door Naylene haar magie was ze hier nu nog steeds, maar ze was zo snel door gegaan met haar leven. Ze had wel gemoeten, want ze had Luke bij zich gehad. En ondanks dat het de eerste paar weken goed was gegaan, had het haar alleen nog maar meer energie gekost en had Linn geen idee wat ze nu nog aan het doen was. Behalve dat ze niet door kon gaan op de manier waarop ze dat nu deed.
‘Edyn?’ Linn herhaalde de naam van de blondine, maar ze wist niet of het wel echt een optie was. Edyn was zelf een vampier geworden, nog niet al te lang geleden. Misschien was het anderhalf jaar geleden. Ze deed het goed, dat moest Linn wel toegeven. En ze vond Edyn een heel lief persoon, die heel erg veel om anderen gaf. Linn wist dat ze de vampier wat links had laten liggen, terwijl ze aan het begin had besloten om er voor haar te zijn. Gelukkig had Brayan haar weten op te vangen. Ze hadden elkaar al gekend en ze hadden nu zelfs een relatie. Edyn functioneerde ontzettend goed. Ze zou inderdaad een kandidaat zijn om Luke dingen te leren, als ze geen geschiedenis hadden samen.
‘Ik weet het niet, Nay.’ Linn veegde haar wangen af en blies de gespannen adem uit. ‘Edyn doet het ontzettend goed, en normaal gesproken had ik iedereen er naar toe gestuurd. Maar Luke en Edyn… Die hebben niet de beste geschiedenis samen. Ik weet niet of Edyn er op zit te wachten om hem te helpen?’
Edyn zelf had over Luke verteld, toen Linn haar een keer had gesproken. Edyn was één van de eerste vrouwen geweest die Luke had gedate nadat hij het uit had gemaakt met Linn, een aantal jaar geleden. Voor Edyn was het heel serieus geweest. Ze was echt verliefd geweest op de man en hij had haar alleen maar gebruikt als een rebound. Iemand met wie hij seks kon hebben. Linn had zich toen behoorlijk schuldig gevoeld, omdat Luke zich alleen maar zo had gedragen door haar.
‘Als Luke zo’n sukkel is dat hij met Edyn naar bed zou gaan, dan zegt dat toch al genoeg?’ zei Naylene, waarop Linn haar hoofd schudde. ‘Daar maak ik me geen zorgen om. Niet echt, tenminste. Ze hebben wel een soort van relatie gehad, maar die eindigde niet goed. Edyn was daardoor erg verdrietig en ik ben bang dat die gevoelens weer bovenkomen en dat ze hem niet kan helpen.’
‘Linn.’ Als Naylene haar naam zo serieus uitsprak, wist Linn dat het betekende dat ze een korte preek zou krijgen. Een standpunt waar Naylene achter stond. Eentje waarvan ze haar best zou doen om Linn te overtuigen dat zij dat ook zou moeten doen. Zo was het de afgelopen jaren al vaak genoeg gegaan. ‘Dat geeft Edyn alleen maar meer redenen om goed op hem te letten. Om iets hardhandiger te zijn dan jij dat misschien zou zijn. Ik denk dat Edyn dit echt zou kunnen.’
Linn zuchtte en trok haar knieën op de bank, zodat ze zich iets van Naylene af zou wenden. Ze twijfelde nog steeds of Edyn wel de beste plek voor Luke zou zijn. Ze woonde samen met Brayan. Misschien had hij wel geen zin in een nieuwe vampier. Laat staan iemand die zijn vriendin ooit zoveel pijn had gedaan. ‘Edyn heeft sinds de tijd dat ze Carole aan heeft gevallen in Boise, niemand meer aangevallen. Ze is er erg van geschrokken en dat heeft haar goed gedaan, want daardoor heeft ze ingezien dat het anders moest. Brayan heeft haar daarbij heel goed geholpen en kijk nu eens naar haar. Ze werkt in een weeshuis en is dagelijks rondom kinderen en bloed. Het lukt haar prima om die drang te weerstaan. Ze heeft zelfs menselijke vrienden hier.’
Naylene droeg een hoop argumenten aan, waardoor het logisch klonk om voor Edyn te kiezen. Edyn was inderdaad, tot nu toe, een hele goede vampier geweest. Dat had vast iets te maken met haar gezelschap, maar ook met hoe ze was. En misschien zou het juist wel helpen dat ze ooit haar hart had laten breken door Luke, omdat het haar des te meer scherp hield op wat hij zei en deed. Maar Linn wist niet hoe Luke er op zou gaan reageren. Als hij echt aan Linn wilde laten zien dat hij het had gemeend, dat hij spijt had, dan zou hij Edyn haar hulp aanbieden.
‘Misschien wil Edyn het wel niet doen,’ zei Linn nog zacht, maar Linn wist dat het niet het geval zou zijn. Als er iets was dat Edyn kenmerkte, dan was het wel dat ze anderen wilde helpen. En dat ze iedereen een tweede kans wilde geven. Dus waarschijnlijk zou ze Luke ook wel willen helpen.
‘En Michael dan? Ik kan me niet voorstellen dat je hem ook naar Edyn wil sturen.’ Ten eerste was Brayan daar ook. Michael en Brayan hadden nooit echt een goede relatie gehad met elkaar. Linn vermoedde dat het kwam doordat Brayan wel in de oorlog had gevochten. Sterker nog, Linn kon zich herinneren dat ze hem uit had gezwaaid voor bijna iedere oorlog die zich tussen de jaren dertig en tachtig hadden afgespeeld. Naast dat Brayan er was, hadden Edyn en Michael een vreemde band. Michael had haar veranderd. Niet bewust, maar het was wel gebeurd. En het had er ook voor een tijdje op geleken alsof ze een relatie zouden krijgen. Totdat Michael en Naylene weer in hun oude patronen waren gevallen.
‘Ik vrees dat het al te laat is voor Michael,’ zei Naylene. Linn keek op, wetend dat Naylene dit niet zomaar zou zeggen. Ze had Michael nog niet opgegeven, maar ze leek er wel behoorlijk dicht bij in de buurt te zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De tijd moest uitwijzen of Luke in goede handen zou zijn bij Edyn en Brayan. Wanneer ze het niet zouden uitproberen, wisten ze ook niet of het zou slagen. In Naylene haar ogen had het een grote kans, daarbij was het goed voor Linn om zich een tijdje terug te kunnen trekken van Luke. Door alles wat er was gebeurd, had hun relatie in een stroomversnelling gezeten. Ze hadden binnen een paar weken samengewoond en Linn had de zorg over hem moeten dragen. Daar was genoeg gebeurd met de gevoelens voor Michael die er bij waren komen kijken. De zoveelste klap voor Linn. Naylene wist zeker dat het goed was voor Linn om dat even van haar weg te hebben. Misschien dat ze zelfs een tijdje een andere plaats kon vinden om te wonen, iets wat Naylene zelf ook wel wilde.
“Wil je een kopje thee?” Ze hadden nog wel eventjes voordat de rust werd doorbroken door Michael die weer bij zou komen. Naylene probeerde nog te bedenken wat ze met haar vriend zou gaan doen. Ze kon hem niet helemaal op laten drogen, maar ze zou het ook niet trekken als ze hier weken achter elkaar moest zitten, in de hoop dat alles beter zou gaan.
“Ja, dat klinkt goed.” Naylene liep naar de keuken, waar ze eerst haar hand schoonmaakte. Daar zette ze thee voor haar en Linn. Nog maar een paar dagen geleden hadden ze geprobeerd om samen van hun dag te genieten door de rust op te zoeken. Die dag was van alles omgegooid door het nieuws waar ze nu mee moesten lopen. Wat echt vreselijk slopend was.
Met twee stomende mokken kwam Naylene terug naar de woonkamer, waar ze eerst de tafel weer schoonmaakte. Uiteindelijk nam ze weer plaats naar Linn, die een tijdje voor haar uit had gestaard.
“Soms vraag ik me echt af hoe ons leven er uit had gezien als Ben hier nog was. Het was zoveel makkelijker toen. Zo leek het in ieder geval.” Het kwam niet heel erg vaak voor dat Linn over Benj praatte. Als ze dat al deed was er echt een aanleiding toen. Op het moment was het niet echt zo.
Naylene dacht echter wel na over de tijd dat ze met z’n vieren waren geweest. Echt met z’n vieren, nog voordat ze Ashton had leren kennen. Ze hadden een hele goede tijd gehad met elkaar. Ze wist nog maar al te goed hoe ze de man tegen was gekomen op straat. Hoe hij haar aan had gesproken over het onrecht wat dieren aan werd gedaan en hij haar zelfs zo ver had gekregen om twee van de dieren op te vangen. Die dag nog was ze met een kat voor Michael en een hond voor haarzelf, thuis gekomen. Achteraf had ze altijd gezegd dat ze ook meteen een man voor Linn mee had genomen.
“Het leven had er heel anders uit gezien, dat is zeker.” Fluisterde Naylene. Als Benjamin er ooit voor had gekozen om een vampier te worden, dan was hij hier nog geweest. Iets wat ze allemaal wel nodig hadden gehad. Naylene wist zeker dat Benjamin er voor had gezorgd dat zij en Michael eerder bij elkaar waren gekomen. Ashton was waarschijnlijk al snel geen deel meer van haar leven geweest. Benjamin en Linn waren vast heel gelukkig geweest, hadden samen genoeg goede dingen gedaan voor de wereld.
“Ik voel me schuldig om er over na te denken? Want dan was Luke er nooit geweest.” Naylene sloeg haar arm om de middel van Linn. Ze begreep wel wat ze vandaan kwam. Benjamin en Linn waren bijzonder samen geweest. Ze hadden echt van elkaar gehouden en hadden een stabiele relatie gehad, die in de jaren erna vast alleen nog maar meer was gegroeid. Door alles wat er was gebeurd, had Linn nu Luke leren kennen. Waarvan Naylene ook zeker wist dat het liefde was. Andere liefde, maar ze wist zelf maar al te goed dat liefde niet met elkaar te vergelijken was. Ze zou dan ook nooit zeggen dat haar relatie met Benj beter was geweest, maar wel heel anders.
“Het is niet erg om na te denken over wat had kunnen zijn. Ik denk dat we dat allemaal wel eens doen?” Gaf Naylene toe. Ze wist dat ze dat zelf ook wel eens deed. Ieder moment in een leven had een gevolg voor iets anders. Het waren wegen in een doolhof die elkaar opvolgden. Er waren genoeg verschillende wegen, maar was maar één uitgang. Het zei echter niet meteen dat die uitgang het beste was om naar toe te gaan.
“Ik heb ook vaak genoeg nagedacht over hoe het zou zijn als hij hier nog was.” Als Naylene iets anders had kunnen doen in haar leven, was het zeker dat ze meer haar best had gedaan om Benjamin over te halen om hun leven te leiden. Ze wist echter ook al enkele jaren dat er een mogelijkheid was om hem hier weer terug te brengen.
“Er is een manier.” Fluisterde Naylene, omdat ze het bijna niet durfde te vertellen. Ze had zich er niet heel erg in verdiept, maar ze wist dat het bestond. Het zou heel veel magie kosten, maar er was een manier om Benjamin terug te krijgen. Zeker nu de jaren dat hij was overleden steeds meer hebben. Het begon steeds minder natuurlijk te worden om hem een nieuw leven te geven. Iets wat in Naylene haar ogen toch zou gebeuren. Niet dat zonder magie dezelfde Benjamin op deze aarde zou lopen, maar ze geloofde er stellig in dat er iemand was wiens ziel nagenoeg gelijk was aan die van de man van wie ze allemaal hielden.
“Hoe bedoel je Nay? Wat wil je zeggen?” Linn had ondertussen de tranen in haar ogen staan. Naylene wist niet of het kwam door wat ze had gezegd of omdat ze nu over Benjamin spraken.
“Ik geloof er in dat er zielen zijn die veel op elkaar lijken. Een ziel krijgt een lange tijd rust als ze zijn overleden, maar na een jaren komt er een ziel die veel lijkt op diegene die is overleden. Ik zou spreuken kunnen gebruiken om er voor te zorgen dat ik de ziel van Benjamin kan vinden en hem kan linken aan zijn lichaam. Hem tot leven wekken, als het ware. Zonder dat het een andere ziel wordt. Gewoon precies hetzelfde als hij was, maar dat is wel iets wat in mijn ogen in de komende twee jaar moet gebeuren. Anders wordt de natuur in de war gestuurd en zijn er twee zielen die te veel op elkaar lijken.” De balans was een belangrijk voor heksen, waarschijnlijk zocht Naylene hier wel een grens op, maar het was iets waar ze wel goed over na had gedacht. Wanneer ze dit op tijd deden, dan zou de ziel van Benjamin nog hetzelfde zijn als hij jaren geleden was geweest en zou er niemand zijn die er op leek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vooral in het begin was het wel eens door Linn heen gegaan: wat als Benjamin wel een vampier was geworden? Wat als hij bij hen was gebleven? Ongetwijfeld hadden ze samen een heel gelukkig leven geleden. Zij allemaal. Benjamin zou Michael niet hebben laten opgeven. Hij zou hem hebben gedwongen om te vechten voor Naylene en hij zou er voor hebben gezorgd dat Ashton uit haar leven was verdwenen, zodat Michael en Naylene een kans zouden hebben gehad. Linn en Benj hadden samen de wereld zien kunnen veranderen. Hij had de veranderingen in de politiek vast graag mee willen maken, al was het maar dat er nu veel minder getest werd op dieren en dat ze een beter leven konden leiden. Er waren zelfs mensen die volledig afstand hadden genomen van het eten of gebruiken van dierlijke producten. Iets wat hij ook zou hebben gedaan.
Misschien waren ze wel niet in Japan geweest op dit moment, maar ergens in Europa. Benjamin had Europa altijd gewaardeerd voor hoe anders het was geweest ten opzichte van Amerika. Ze hadden zoveel kunnen reizen samen, ze hadden zoveel kunnen doen. Dat alles was nooit ter spraken gekomen, omdat Linn al vroeg had geweten dat Benjamin geen leven als vampier had gewild. En toen was zijn eigen leven plotseling ook verdwenen, waardoor ze hem niet eens oud had kunnen zien worden.
Linn had tientallen jaren verlangd naar een oplossing zoals deze. Hetgeen wat Naylene haar nu probeerde te vertellen, dat was hetgeen wat ze al die tijd had willen horen. Dat ze hem nog een keer had kunnen zien. Dat ze hem weer terug kon krijgen en dat ze weer haar leven kon leiden zoals ze daar vijftig jaar geleden zo gelukkig van was geworden. Maar nu ze het eindelijk hoorde, wist ze het nauwelijks te bevatten. Het klonk haast onmogelijk.
‘Dus… Ben kan terugkomen? Je kan hem daadwerkelijk weer tot leven wekken?’ Het voelde alles behalve reëel dat Linn deze woorden nu uitsprak. Naar haar weten was het onmogelijk om een dode weer tot leven te wekken. Er was veel waar magie toe in staat was, maar dit niet. Als een mens dood was, dan was hij dood. Hij zou niet meer wakker worden. Dat was ook hetgeen wat ze altijd had geaccepteerd. Dat Benjamin was overleden en dat ze hem nooit meer zou kunnen zien. En nu leek Naylene opeens wel een manier te weten. Een manier die Linn haar man weer terug zou geven.
‘Dat zou kunnen,’ zei Naylene, maar in haar stem heerste voorzichtigheid. Ze leek zich maar al te goed te beseffen dat wat ze nu had gezegd, en wat ze zou gaan zeggen, haar vriendin alleen nog maar meer in de war kon brengen. ‘Maar niet zonder slag of stoot. Maar als je hem echt terug zou willen zien, en als zijn ziel er voor open zou staan om terug te keren naar deze wereld, dan ja.’
Ondanks dat de tranen net af waren gelopen, voelde Linn ze nu al weer in haar ogen opwellen. Jarenlang had ze gedroomd van nog één moment samen. Ze had Benjamin nog één keer willen zien, hem vast willen houden en hem vertellen hoeveel hij voor haar had betekend. Hij had het wel geweten, daar had ze voor gezorgd toen hij nog had geleefd, maar ze had hem zo gemist. Jarenlang had ze moeten overleven zonder hem. Er waren dagen geweest waar ze niet uit haar bed had willen komen, weken zelfs. Zo erg had zijn dood haar beïnvloed. En nu was er een kans dat hij weer zou kunnen leven. Dat ze hem weer zou kunnen zien en dat ze weer met hem zou kunnen praten, zoals ze dat altijd had gedaan.
‘Ik begrijp dat je dit noemt en aanbiedt vanuit de grond van je hart, maar…’ Linn schudde haar hoofd en legde haar gezicht in haar handen. Ze konden niet zomaar terug naar Benj om dit te doen. Het was iets wat niet hoorde te kunnen. En hoe moest Linn nog door haar leven komen, wetende dat er een kans was om haar man terug te krijgen. ‘Je kunt dit soort dingen niet tegen me zeggen, Nay! Dat is oneerlijk.’
Het was oneerlijk tegenover haar, maar al helemaal tegenover Luke. Ze haatte hem nu voor wat hij had gedaan, maar ze had ook de spijt in zijn ogen gezien. En hij was nog thuis. Hij was niet naar buiten gerend om mensen te vermoorden. Zei dat ook niet iets? En ze hield van hem, zo ontzettend veel. Luke was de eerste man van wie ze weer zo had kunnen houden, na Benjamin. Ze zou het Luke onmogelijk aan kunnen doen om de relatie te beëindigen, alleen maar op de mirre belofte van Naylene dat ze wellicht Benjamin weer tot leven zou kunnen wekken.
Huilend liet ze zich tegen haar beste vriendin aanzakken. Ze wist dat het niet Naylene haar bedoeling was geweest om haar zo van streek te maken, maar Linn wist echt niet wat ze met deze informatie moest. Ze konden niet terug vliegen naar New York, waar ze rond die tijd hadden gewoond en waar Benjamin was begraven, om daar allerlei magie te gebruiken en de man weer tot leven te wekken. Maar hoe kon ze dat niet doen, wetende dat er nu wel een mogelijkheid was? Haar grootste tegenargument was Luke.
‘Ik… Ik houd van Luke. Zo-zoveel.’ Linn wist zeker dat Naylene dat zou begrijpen. Zij hield ook van Michael. Of van de man die hij ooit was geweest. Voor Luke was er nog meer hoop. Er was nog een kans dat Edyn hem zou kunnen helpen en dat hij weer op de been zou kunnen komen. Verdiende hij dan niet die kans? Linn vond van wel. Maar in haar hoofd verdiende Benjamin ook nog de kans om zijn leven af te maken. Met haar. Maar dat zou zo ongelooflijk egoïstisch zijn dat ze het niet eens hardop zou durven zeggen.
‘Ik weet het, ik weet het.’ Naylene probeerde haar te sussen door over haar rug te aaien en haar heen en weer te wiegen in haar armen. ‘Het spijt me, ik had het niet moeten zeggen. Maar ik dacht, misschien-‘
‘Je hebt het goed gedacht,’ snikte Linn. Als Naylene had gedacht dat Linn dit had willen weten, dan had ze het goed. Natuurlijk had ze dit willen weten. En als Luke niet in haar leven was geweest, dan had ze het meteen willen proberen. Want ondanks dat ze al jaren zonder hem zat, hield ze nog steeds van hem. Die gevoelens waren nooit weg gegaan. Ze zouden altijd in haar blijven zitten, zelfs als ze een relatie had met een ander.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het nieuws over Benjamin had iets veranderd aan Linn. Naylene had wel gemerkt dat het voor haar natuurlijk een ingewikkelde situatie was. Het had haar vriendin echter ook in laten zien dat ze even tijd voor haarzelf nodig had. Echt voor haarzelf. Weg van alles en iedereen, inclusief de roodharige vampier. Al snel had Linn een retreat voor haarzelf geboekt, ze had echter nog even af moeten wachten totdat ze kon vertrekken.
In de tussentijd had Naylene van alles geregeld. Ze had contact gezocht met Edyn en Brayan, om hen uit te leggen wat er precies was gebeurd. Hoe het leven er voor Luke en Michael uit had gezien. Natuurlijk waren ze beiden geschrokken van hetgeen wat ze hadden gehoord. Edyn had echter al snel aangegeven dat ze had willen helpen. Luke had dan ook zijn intrek genomen in het huisje wat de twee deelden. Naylene had aangegeven dat ze haar altijd konden bereiken mocht er iets aan de hand was. Toch hoopte ze dat het goed zou gaan lopen. Er was hoop want ook Luke leek gewillig genoeg te zijn om mee te werken en zichzelf weer op het rechte pad gekrijgen. Linn uiteindelijk misschien wel terug te krijgen.
Nadat alles rondom Luke was geregeld, had Naylene een bezoekje gebracht aan Cameron. Ook daar had ze het verhaal moeten doen, die natuurlijk behoorlijk was geschrokken van het verhaal van zijn beste vriend. Cameron had echter aangegeven dat het nu beter was voor Luke om op één plaats te blijven en hem niet te veel af te leiden van hetgee nwat Edyn hem wilde leren. Daar was Naylene het mee eens geweest.
Ze had Cameron echter met nog een reden bezocht. Ze had willen weten of er een oplossing was voor Michael. Hem los laten uit de kamer was nu nog geen optie. Naylene wilde echter ook niet dat hij daar zou gaan verdrogen. Als hij dan bij kwam zou er alleen nog maar meer haat door zijn hoofd heen gaan. Toch wilde Naylene ook niet meer de hele tijd in de buurt zijn. Ze voelde zichzelf langzaam aftakelen en als Michael die zwakke plek van haar zou zien, zou hij daar op in willen spelen.
Voor nu was er nog geen oplossing, maar Cameron was er wel mee bezig, door al zijn grimoires door te lezen. Al had Naylene er ergens geen hoop in. Ze had zelf nog nooit van een spreuk gehoord die voor bloed toe voor kon zorgen.
Het was iets wat Naylene op het moment even moest laten liggen. De afgelopen dagen had ze Michael iedere keer nog wel zijn bloed gebracht, al merkte ze wel dat het niet ging om lang in het huisje te zijn. Alle nare dingen van de afgelopen tijd speelden met haar. Ze was op en hoe langer ze bij Michael in de buurt bleef, hoe vaker ze hem iets naars hoorde zeggen, des te meer het kostte om haar krachten in te houden. Krachten die er zo graag uit wilden, maar als dat zou gebeuren, dan zou het ook niet zomaar stoppen en ze wist niet wat dat met haarzelf zou doen.
Voor de laatste keer in een lange tijd, sloeg Naylene haar armen om Linn heen. Ze stonden op het vliegveld. Linn had aangegeven dat ze niet wist hoe lang ze weg zou zijn. Iets wat Naylene haar niet kwalijk kon nemen. Het liefst vertrok ze ook uit de stad en zocht ze haar rust op. Er zou echter één iemand achter moeten blijven en Naylene had Linn er van overtuigd dat zij diegene was. Dat het allemaal prima met haar ging.
“Als je kan, moet je me af en toe een brief schrijven.” Naylene wist dat Linn voor de eerste paar weken van plan was om weg te gaan naar een plaats waar ze geheel in stilte door zouden brengen. Waar meditatie belangrijk was, maar ook vooral reflectie op het leven zelf. Iets wat misschien wel goed was voor Linn. Dan kon ze ook nadenken over hetgeen wat haar was verteld over Benjamin.
“Natuurlijk Nay. Alleen als je precies hetzelfde doet. Ik zou je laten weten waar ik ben, door mijn brieven.” Haar telefoon had Linn achtergelaten in het appartement. Naylene had het een goed idee gevonden. Daardoor was ze echt even helemaal weg van alles.
“Weet je zeker dat je het gaat trekken Nay?” Naylene knikte meteen op de vraag, al vroeg ze zich zelf ook wel af of ze dat zou doen. Haar tijd kwam echter wel. Op een gegeven moment zou zij zich terug kunnen trekken van alles. Zeker als zij en Cameron op een goede oplossing waren gekomen.
“Het komt wel goed Linn. Alles is nu op een goede plek en het heeft tijd nodig om goed te komen. Jij hebt ook die tijd nodig.” Fluisterde Naylene, waarna ze haar vriendin een kus op haar wang gaf.
“Nou kom, je moet door de douane, zodat je nog kan gaan shoppen.” Er waren genoeg winkeltjes, iets wat Linn helemaal geweldig vond om te kijken. De komende tijd zou ze doorbrengen op een plaats waar uiterlijk er waarschijnlijk niet toe deed. Naylene kende Linn echter en ze wist zeker dat ze wel het een en ander mee had genomen in haar koffer.
“Ik ga je missen.”
“Ik jou ook.”
Na nog een goede knuffel lieten de twee vriendinnen elkaar los. Naylene wachtte echter totdat Linn uiteindelijk uit het zicht was. Natuurlijk kon die laatste het niet laten om nog even naar haar te zwaaien, waardoor Naylene wel zachtjes moest lachen.
Naylene liep terug naar de metro, de manier waarop ze ook deze kant op waren gekomen.
Beneden was iedereen al netjes in de rijen gaan staan, die Naylene gewend was van Japan. Zelfs de toeristen leken al snel over te nemen wat ze moesten doen. Tussen al die mensen viel echter één iemand op. Iemand die verder weg stond. Niet in de rij voor de metro, maar ook niet totaal verloren.
“Ashton?” Naylene moest nog een paar keer kijken of ze het wel juist had gezien. Ze had het echter wel bij het rechte eind gehad. Aan de andere kant van het perron stond Ashton en hij leek precies te weten wat hij deed. Hij was op haar aan het wachten.
Ondanks dat Naylene zoveel dingen in haar hoofd had, leek ze er niet heel erg veel op uit te doen en overbrugde ze de afstand tussen hen beiden en liet ze zich in zijn armen vallen. Ze was kapot en op het moment kwam de aanwezigheid van Ashton als geroepen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had niet beter kunnen lopen voor Ashton. Zodra hij was bevrijd uit de loods door een heks die hij naar zich toe had weten te krijgen, had hij een plan bedacht. Michael had uit het zicht van Naylene moeten verdwijnen. Het had lang genoeg geduurd in Ashton zijn ogen. Michael had zijn kans gehad om even bij Naylene te zijn, maar hij had er niet veel mee gegaan. Ashton vond dat het weer zijn tijd was geweest en daarom had hij een manier bedacht om Michael aan de kant te werken. Heel moeilijk was het niet geweest, dat had Michael wel bewezen.
Ashton had hem met een prepaid-telefoon berichtjes gestuurd, met daarin een aantal coördinaten. Op die coördinaten had hij een man of een vrouw neergezet, al volledig onder zijn dwang. Hij had ze verteld dat als ze Michael tegen zouden komen, ze hem vrijwillig hun bloed aan hadden moeten bieden. Als dat niet had gewerkt, hadden ze zichzelf open moeten snijden, zodat Michael het bloed zou zien. Michael was er veel sneller voor gevallen dan dat Ashton had gedacht en binnen de kortste keren had hij de berichtjes van Ashton niet eens meer nodig gehad en was hij zelfstandig opzoek gegaan naar mensen van wie hij had kunnen drinken.
Ashton had alleen maar toe hoeven kijken en dat had hij met veel plezier gedaan. Er was zelfs nog wat bijkomende schade: het nieuwe vriendje van Linn. Het was niet Ashton zijn bedoeling geweest, maar hij had altijd al een hekel aan Linn gehad. Dus alles wat haar ook deels in de problemen bracht, vond hij prima. Hij had het allemaal laten gebeuren en had enkel hoeven wachten totdat Naylene, Michael zou betrappen. Aangezien hij Naylene behoorlijk hoog inschatte, had het nooit lang kunnen duren.
Michael en Luke waren samen echter een stuk sluwer geweest dan Ashton had verwacht. Daarom had hij een jager gevonden en hem een tip gegeven over Michael en Luke, en de twee vrouwen die ze zogenaamd nog maar kortgeleden hadden veranderd. De jager was nog erg onervaren geweest en had hem meteen geloofd. Hij was met veel vertrouwen op Linn en Naylene af gegaan, die hem natuurlijk meteen hadden verslagen zonder al te veel moeite.
Zo waren Naylene en Linn achter hetgeen gekomen wat Michael en Luke hadden gedaan en vanuit daar had Ashton alleen maar achterover hoeven leunen. Hij had gezien hoe Naylene haar vriend aan had gevallen, hoe ze zo boos was geweest dat ze hem op had gesloten. Hij had zelfs even een kijkje genomen bij Linn en haar vriendje, al was dat een stuk minder interessant om te zien. Naylene stond op het randje om Michael op te geven. Er was nog maar een klein duwtje voor nodig en ze zou hem voorgoed links laten liggen. Ashton was er van overtuigd dat hij de juiste persoon was om dat duwtje te geven.
Daarom had hij Naylene opgewacht. Hij had het afscheid van de twee vriendinnen aangehoord en rustig gewacht totdat ze weer naar beneden zou komen. Er bestond een kans dat ze hem niet eens zou zien, of dat ze hem wel zou zien, maar niet met hem in gesprek wilde. Ashton had echter vertrouwen in de band die ze samen hadden.
Ze had hem gezien en zonder twijfel was ze naar hem toe gelopen, om zich vervolgens in zijn armen te laten vallen. Ashton moest een grijns onderdrukken. Al was het nog niet eens een grijns dat hij alles voor elkaar had. Hij was oprecht blij om haar weer in zijn armen te hebben. Om haar bekende geur te ruiken en te voelen hoe hun lichamen als twee puzzelstukjes in elkaar pasten.
‘Het is oké, ik ben er,’ fluisterde Ashton zacht. Hij streek over haar rug en gaf haar een kus in haar haren. Hij wist dat de vragen zouden komen als ze van de verbazing was bekomen. Ze zou willen weten hoe hij was ontsnapt, wat hij hier deed. Nu leek Naylene echter te emotioneel er mee bezig te houden. Ze leek erg blij te zijn dat er iemand was bij wie ze in zijn armen kon kruipen. Bij wie ze, voor even, niet sterk hoefde te zijn. Dat had ze voor Ashton nooit hoeven doen.
‘Hoe…’ Naylene kwam niet verder dan dat. Misschien wist ze niet welke vraag als ze eerst aan hem moest stellen. Hoe was hij vrij gekomen? Hoe had hij geweten waar ze was geweest? En waarom stond hij hier, na hetgeen wat ze hem aan had gedaan? Het was immers Naylene geweest die hem uit had gedroogd, zodat de andere hem op hadden kunnen sluiten.
‘Niet om jullie nieuwe heksje af te kraken, Red, maar hij is lang niet zo sterk als jou. Na een tijdje hield de spreuk het gewoon niet meer,’ fluisterde hij haar toe. Dat was misschien niet de waarheid, maar Naylene was op de hoogte van de krachten van de heksen en ze zou vast ook wel toegeven dat zijzelf veel sterker was dan wie dan ook. ‘En ik merkte dat je me nodig had. Dat kan ik niet negeren. Het is verschrikkelijk wat er allemaal gebeurd is.’
‘Je weet het?’ vroeg Naylene verbaasd aan hem. Ashton knikte. Natuurlijk wist hij het. Hij was degene die er voor had gezorgd. Hij had Michael in de val gelokt. Slechts aan het begin. Voor de rest had hij het helemaal zelf gedaan. Michael had met gemak de berichtjes aan Naylene kunnen laten zien en haar kunnen vertellen wat er was gebeurd, maar hij had er voor gekozen dat niet te doen. Dat was zijn eigen fout geweest. Daar had Ashton niks mee te doen.
‘Je hoeft nu niet terug naar Michael,’ liet Ashton haar weten. ‘Als je wil, kan je met mij mee. Ik heb een plekje voor ons.’ Zoals gewoonlijk had Ashton een plek gevonden waar ze samen tijd door zouden kunnen brengen. Zo was het altijd gegaan. Hij was van plan om Naylene er aan te herinneren wie de betere keuze was. Wie dat altijd al was geweest.
‘Ik kan ziend dat het niet goed met je gaat, Nay. Je hebt geprobeerd om je sterk te houden. Voor jezelf, voor Linn, maar dat is nu niet meer nodig. En je hoeft niet bij Michael in de buurt te zijn als je dat niet wil. Je kunt met mij mee en dan kun je Michael eventjes achter je laten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De laatste persoon die Naylene had verwacht te zien, stond nu ineens voor haar. Ze wilde zoveel weten, ook vragen die ze niet eens durfde te stellen. Ashton gaf haar al een paar van de antwoorden, maar ze merkte zelf al wel dat het haar lang niet zo veel deed als het zou moeten doen. De krachten van Cameron waren duidelijk niet genoeg geweest om hij vast te houden, waar ze verder niet meer aan twijfelde. Waarschijnlijk had Ashton haar uitdroging voorkomen door van dieren te leven, of mensen naar binnen te lokken. Naylene wist niet waar ze Ashton precies naar toe hadden gebracht. Het maakte haar ook totaal niet uit.
Toch zat Naylene in een tweestrijd door de woorden van Ashton. Ze wilde het meteen aannemen, met hem wegrennen naar een plaats die hij had geregeld. Dat waarschijnlijk een van de mooiste hotels in de stad was, waar alles voor hen geregeld zou zijn. Het belangrijkste daaraan was dat ze ver weg van al het andere in haar leven zou komen. Ze niet de hele tijd hoefde te denken aan Michael, hoe het met hem ging, maar ook wat hij had gedaan. Ze hoefde niet meer naar zijn woorden te hoorden die haar uit de tent probeerden te lokken.
“Ik zou niets liever willen Ash, maar ik weet niet of het kan.” Ze wilde Michael niet volledige aan zijn lot over laten, nu Cameron nog niets had bedacht om hem af en toe bloed toe te dienen, kon ze hem niet zomaar achter later.
“Natuurlijk wel Nay. Je verdient het om rust te hebben. Je hebt dat nodig, als geen ander. Als je de hele tijd met hem bezig bent, gaat dat echt niet. Je hebt nu een goede omgeving nodig en die heb ik voor je gevonden. Je moet nu even goed naar jezelf luisteren als jij zegt dat je niets liever zou willen doen, dan hoef je er niet meer over te twijfelen.” De vingers van Ashton streken geruststellend door haar haren en ondanks dat Naylene wist dat ze beter moest weten, kon ze daar op het moment niet aan denken. Ze wilde bij hem in de buurt zijn. Dat hij voor haar zorgde en dat ze zelf even alles weg kon laten vallen, zoals Linn op het moment ook deed. Ze had dat echt nodig, dat merkte ze aan alles.
Ashton stapte van haar weg, maar stak wel zijn hand naar haar uit. Naylene stak haar eigen hand uit, maar ze liet hem even in de lucht hangen. Kon ze dit doen? Dit was hetgeen wat ze jaren had gedaan. Iedere keer was ze weer teruggegaan naar Ashton, waar ze uiteindelijk met ontzettend veel pijn uit terug was gekomen. Nu was het andersom. Ze stond nu op het randje van de afgrond, ze kon zich niet indenken dat er een moment zou zijn dat ze zich erger zou voelen als ze nu deed.
Haar hand raakte die van Ashton. Ze kon aan zijn gezicht zien dat hij content was met haar beslissing, toch durfde ze ook te zeggen dat er een soort van bezorgdheid in zijn blik zat. Naylene wist maar al te goed dat ze erg moe uit zag, dat was ze ook. Emotioneel was ze helemaal uitgeput. Het afscheid van Linn, had dat alles niet ten goede gedaan.
Met z’n tweeën gingen ze in de rij staan van de metro. Naylene liet zich volledig meevoeren door Ashton. Door zijn woorden. Hij had niet eens zijn best moeten doen, iets wat meer zei over haar dan over hem. Op het moment maakte het Naylene allemaal niets meer uit. Heel leven zag er toch al kut en en Ashton zou het wellicht iets beter kunnen maken.
Naylene had zich mee laten voeren naar het midden van het centrum, waar ze binnen waren gelopen bij één van de meest luxe hotels, een plaats die perfect met Ashton leek te passen. Er was dan ook geen twijfel over mogelijk dat hij dit voor elkaar had gekregen met zijn dwang. Door alles wat ze de afgelopen tijd had meegemaakt voor Naylene dwang niet eens meer het ergste wat een vampier kon doen. Niet als het voor dit soort, bijna onschuldige dingen, werd gebruikt.
In de suite aangekomen had Ashton aangegeven dat Naylene vast had kunnen genieten van een goede douche. Iets wat haar vreselijk goed had geklonken. Ondanks dat ze had verwacht had Ashton meteen zijn kans zou pakken om bij haar te springen, had hij zelf aangegeven dat hij nog het een en ander voor haar had willen regelen.
Naylene had genoten van de douche, ze was er veel langer blijven staan dan wat voor haar gebruikelijk was. Toen ze eenmaal klaar was geweest, was ze in enkel haar handdoek terug gelopen naar de kamer waar het bed in stond. Daar had ze enkele dingen zien liggen. Een van Ashton zijn blousesje had voor haar klaar gelegen, waar ze zich al snel in om had gekleed.
Het andere wat ze op het bed was gevonden was een pakketje, prachtig ingepakt, met een briefje waar haar naam op stond. Ze nam het pakketje mee naar één van de banken die voor het grote raam stond en uitzicht gaf over de stad waar ze zo van hield. Die liefde was nu heel erg ver te zoeken en het liefst verliet ze deze plaats voor het komende eeuw.
Naylene liet haar vingers onder het papier glijden, zodat ze het cadeautje uit kon pakken. Het papier eindigde uiteindelijk naast haar op het tafeltje en in haar hand bleef een boek over. De cover was duister, maar versiert met enkele bloemen en een boek. Onderaan de kaft stond de titel van het boek the black tulip.
“Ik dacht dat je wel behoefte zou hebben aan een goed boek.” Naylene kon boeken verslinden alsof het niets was, dus natuurlijk was een nieuw boek altijd welkom. Zeker als het er voor zou kunnen zorgen om haar hoofd even ergens anders naar toe te brengen.
Naylene draaide zich iets om, op de bank, zodat ze naar Ashton kon kijken die naar binnen was komen lopen met een tas waar een heerlijke geur uit vandaan kwam.
“Pizza?”
“Natuurlijk!”
Naylene verplaatste het tafeltje, zodat het tussen het raam en de bank in zou staan. Daardoor zouden ze samen kunnen eten en van het uitzicht kunnen genieten.
“Bedankt voor het boek. Je hebt gelijk, ik waardeer een goed boek altijd.” Het was dan wel anders dan een stripboek, maar daar had ze nu ook helemaal geen behoefte aan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was een kleine twijfel geweest. Naylene had niet geweten of ze wel mee had moeten gaan met hem. Ashton had echter zijn mond gehouden, wetend dat ze uiteindelijk er wel voor zou kiezen om zijn hand aan te nemen en zich te laten leiden naar de plek die hij had gevonden. Ashton kende Naylene maar al te goed en hij wist precies wat hij moest doen om haar weer terug te laten vallen in hun oude patronen. Hij zou haar niet meteen zoenen, of mee naar bed trekken. Naylene had nu aandacht nodig. Iemand die er voor haar was en voor haar zorgde. Dat zou hij haar geven en dan zou ze vanzelf wel naar hem komen met wat ze nog meer wilde. Het was zijn taak om er geduldig op te wachten.
Hij had Naylene laten douchen en had kleding voor haar klaargelegd. Ondertussen had hij pizza voor haar besteld, omdat hij wist dat ze daar dol op was en dit was het soort eten wat ze nu wel kon waarderen en gebruiken. Daarnaast had hij ook nog een boek voor haar gekocht, aangezien hij wist dat ze ook daar altijd erg blij van werd. En op dit moment wilde hij alles doen om Naylene op te vrolijken.
‘Ik wilde je bloemen geven, op een andere manier,’ legde Ashton aan haar uit. Naylene had een goed boek altijd gewaardeerd. Door de jaren heen had Ashton haar dan ook vaak genoeg een boek cadeau gedaan. Soms was het een wetenschappelijk boek geweest, op andere momenten een verhaal wat hij zelf had gewaardeerd of wat hem aan haar had doen laten denken. Hij had ook meerdere dichtbundels aan haar gegeven. Alles wat ze maar had kunnen waarderen, en wat haar hem vaak had doen vergeven. Nu ging het echter niet om vergeven. Nu vond Ashton het veel belangrijker dat hij Naylene even kon ontlasten van al haar zorgen. Dat Michael dan misschien zou uitdrogen, maakte hem vrij weinig uit.
Ashton zette de tas op de grond en schoof er meerdere pizza’s uit. Het voordeel aan hun lichamen was dat een pizza hen niet veel deed. Daarnaast wist hij dat Naylene kon eten als geen ander, dus had hij drie pizza’s besteld. Met veel vlees, zoals Naylene ze lekker vond.
Naylene had het boek naast zich neergelegd en had één van de dozen al opengemaakt, waarna ze al een punt had gepakt. ‘Ik vind je haar leuk zo. Ik had je er bijna niet door herkend.’
Ashton glimlachte en keek naar Naylene. Hij haalde kort een hand door zijn rode haar. ‘Ik haat het om het zo te zeggen, als je wordt uitgedroogd en bijna dood gaat, dan voelt het toch alsof je herboren bent. En daar hoort iets nieuws bij. Iets anders.’ Daarom was hij er voor gegaan om zijn haar een rode kleur te verven. Hij had het vrijwel nog nooit gedaan. Hij kon zich in ieder geval niet herinneren dat hij eerder een gekke kleur in zijn haar had gehad. ‘En ik was juist bang dat je me veel te snel door zou hebben. De rode kleur valt nogal op.’
Hij ging naast Naylene zitten en pakte zelf ook een punt pizza. Naylene hief echter haar hand en ging voorzichtig door zijn haren heen. ‘Ik vind het echt leuk,’ besloot ze nogmaals. Ashton nam haar hand vast, zodat ze ieder nog één hand vrij hadden om hun pizza te eten. Dat deden ze ook in stilte. Ashton kon echter zien dat Naylene erg moe was. De douche had haar misschien een beetje opgefrist, maar het had duidelijk niet al haar zorgen weggewassen. Hoe kon het ook. Er was immers zoveel in haar leven gebeurd en nu had haar beste vriendin haar ook nog eens alleen gelaten.
‘Het spijt me dat Linn weg is gegaan. Heeft ze gezegd wanneer ze weer terug komt?’ Hij had het gesprek tussen hen wel gehoord. Linn was er niet zeker van wanneer ze terug zou komen. Of ze dat nog wel zou doen. Naylene zou het pas merken als ze een brief zou krijgen. Brieven die ze nu niet zou ontvangen, aangezien ze ergens anders was. En Ashton was niet van plan om Naylene snel terug te laten gaan naar Michael.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Niet specifiek. Het kan best dat ze nog langer wegblijft als haar retreat afgelopen is. Ik neem het haar niet kwalijk,’ verzuchtte Naylene. Ashton wist dat er een hoop gebeurd was, maar Linn had vrij weinig te klagen. Haar vriendje zou er wel weer bovenop komen. Hij had immers nu iemand die hem probeerde te leren van het bloed af te blijven, zonder dat hij steeds werd verleid door op zijn vriendin te springen. Hoe langer Linn echter weg zou blijven, hoe beter. Ashton wist dat hij Naylene veel gemakkelijk kon beïnvloeden als er niemand was die hem tegen zou spreken.
Ashton legde zijn pizza aan de kant en vouwde zijn handen om die van Naylene. ‘Als je maar weet ik nu hier ben. En ik ga nergens naar toe. En ik zal niet tegen je liegen. Dat heb ik nooit gedaan.’ Hij was vrijwel altijd eerlijk tegen haar geweest, ook als hij iemand had vermoord of iemand pijn had gedaan tijdens het voeden. Hij had ook altijd uitgesproken dat het hem nooit veel had gedaan. In dat opzicht was hij veel beter dan Michael. Hij had immers nog steeds niet toegegeven dat hij tegen Naylene had gelogen.
‘Het spijt me dat je door zoveel shit heen bent gegaan de laatste tijd. Dat heb je niet verdiend. Het enige wat je altijd hebt gewild, is het beste voor de mensen om je heen. Het is verschrikkelijk dat iemand zoals Michael daar ontzettend misbruik van heeft gemaakt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene was overspoeld met zoveel informatie, dat ze het niet meer op een rijtje leek te krijgen. Al hetgeen wat er de afgelopen tijd was gebeurd, was ergens opgeslagen. Tot aan hier. Ashton was terug. Iets wat ze nog niet heel erg goed kon bevatten. Een paar maanden geleden had ze nog stellig beweerd dat ze de man niet meer had willen zien. Dat was echter in de tijd geweest dat ze had gedacht dat Michael niet in staat was geweest om mensen aan te vallen.
Nu zat ze ineens naast de man van wie ze jaren lang in de ban was geweest. Iedere keer had hij het weer voor elkaar gekregen om zich een weg terug te banen in haar leven. Ook nu leek dat weer het geval te zijn. Waar Naylene zich er altijd goed bewust van was geweest wat Ashton van plan was geweest en ze hem daar in toe had gelaten, had ze nu niet eens echt door wat er gebeurde.
Haar hoofd werd alleen maar voller door de woorden die Ashton haar als troost toe wilde spreken. Woorden die haar aangaf dat hij er voor haar zou zijn. Dat hij niet zou liegen. Woorden die ze nog niet zo heel erg lang geleden tegen Michael had gebruikt. Want ondanks dat Ashton niet altijd even netjes omging met mensenlevens, was hij niet de persoon die daar over zou liegen. Hij was altijd eerlijk tegen haar geweest over hetgeen wat hij had gedaan. Ook dat hij daar soms geen spijt van had gehad. Waarna er wel over zijn lippen was gekomen dat hij spijt had gehad dat hij haar pijn had gedaan.
De woorden raakten Naylene meer dan ze had gedacht. Ze voelde hoe haar hele lichaam er op reageerde. Haar hoofd draaide overuren. Het liet haar denken aan de momenten die ze de afgelopen tijd met Michael had gehad. Alles wat ze in zijn hoofd had gezien, ieder persoon die hij had vermoord en hoe hij er over had gelogen. Ze werd ook verder terug getrokken, naar alle onrust die hun groep het afgelopen jaar door had moeten maken. Michael was bijna dood geweest, Linn was veranderd, Linn was bijna dood geweest. Het had iedereen veel gedaan, maar niemand had er echt tijd voor gehad om het er uit te gooien en het een plaats te geven. Misschien was dat wel wat Michael de laatste tijd had gedaan. Het was zeker hetgeen wat Linn op het moment deed. Naylene wist dat ze het zelf ook nodig had.
Alles wat haar in haar hoofd tegen hield, was ineens als sneeuw voor de zon verdwenen. Al het verdriet leek er uit te komen. Het begon met tranen die over haar wangen stroomden. Verdriet dat door haar hele lichaam heen gierde. Normaal gesproken zou ze bang zijn voor de magie die haar lichaam verliet doordat ze haar emoties niet onder controle had. Op het moment kon ze daar niet eens meer over nadenken. Ze voelde zich ellendig. Alsof haar hele lichaam leeg was getrokken door alles wat er de afgelopen maanden was gebeurd.
Naylene liet zicht dan ook tegen Ashton aanvallen. Ze kroop zo goed als ze kon tegen hem aan. Op het moment had ze iemand nodig die voor haar kon zorgen. Iemand bij wie ze zwak kon zijn. Ze had nooit een probleem gehad om Ashton te laten zien dat ze ook haar mindere kanten had. Dat ze niet alleen de sterke vampier was, die ook gaves had van een heks, iemand die al honderden jaren op de aarde rond liep en dus wist hoe ze om moest gaan met het leven. De waarheid was dat ze dat vaak nog steeds niet wist. Zeker niet op momenten als deze. Ze wist niet wat ze moest doen. Hoe ze er voor moest zorgen dat alles goed werd. Soms was het ook maar de acceptatie dat ze daar stond.
“Ik ben kapot Ash. Echt kapot.” Fluisterde Naylene door haar tranen heen. Haar lichaam leek al zijn kracht te zijn verloren, waardoor ze makkelijk in Ashton zijn armen kon worden getrokken.
“Het was niet mijn bedoeling om je aan het huilen te maken. Je verdient gewoon zoveel beter. Je hoort hier niet op deze manier te zitten. Maar het is oké, het is allemaal goed. Ik ben hier en ik ga er voor zorgen dat alles goed gaat komen. Gooi alles er uit, want dat heb je echt nodig. Je hoeft niet altijd de sterkste te zijn Nay.”
Haar hoofd leek het te begeven door alle gevoelens die er doorheen trokken. Zoveel pijn en verdriet, wat er nu uit leek te komen.
“Het is gewoon alles?” Snikte ze. “Het is alsof ik het afgelopen jaar gewoon geen één moment heb gehad waarop ik niet sterk hoefde te zijn. Het moest wel. Met Rhi. Toen Linn haar gevoelens uit had gezet. De weerwolvenbeet. En nu dit?!” Naylene durfde best wel te zeggen dat dit de laatste druppel was geweest. Op het moment wilde ze het liefst niets meer voelen. Ze wist dat het kon, maar het was iets wat ze nooit zou doen. Ze wilde haarzelf niet verliezen, ze wilde zichzelf juist weer vinden.
“Ik weet het.” Fluisterde Ashton zachtjes. “Maar nu hoeft het even niet. Bij mij hoeft het niet, dat weet je.”
De woorden van Ashton deden Naylene goed, maar daardoor liet ze alleen nog maar meer los. Al het verdriet wat ze in haar lichaam had, leek er ineen één keer uit te komen. Alsof het helemaal niets meer was. Ze voelde zich vreselijk, in de steek gelaten.
“Ik voel me soms gewoon zo alleen?” Naylene wist zeker dat Ashton daar ook iets over te zeggen had. Dat hij er wel voor zorgen dat ze niet meer alleen was. Hij leek het misschien te denken, maar het kwam er op het moment niet uit. Daardoor kon ze rustig haar ogen sluiten, terwijl alles er nog uit ging. Haar lichaam schokte wat op en neer doordat ze telkens weer een beetje adem in haar lichaam toe liet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld