Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had subtiel moeten gaan. Dat had Michael gemerkt aan de manier waarop Naylene zich naar hem toe had gedragen. Ze had willen laten lijken alsof er niets aan de hand was geweest, maar Michael kende haar te goed. Ook zij zou moeten weten dat ze niet iemand kon foppen die haar al honderd jaar kende. En misschien wist ze dat ook wel, maar probeerde ze dat deel te negeren. Misschien maakte het dat wel wat dragelijker voor haarzelf.
Michael had gemerkt dat Naylene haar bezoeken minder frequent waren geweest, en ook korter. Ze had meer bloed voor hem meegenomen, zodat hij zichzelf had kunnen voorzien voor een paar dagen. Soms zelfs een week. Dat was zijn eerste ingeving geweest. Meer bloed betekende dat ze minder vaak naar hem toe zou moeten. En ook de duur van de bezoekjes waren voor hem een hint geweest. Ondanks dat Naylene vaak even bij hem was komen zitten om met hem te praten, was het nooit lang geweest. Niet zo lang als dat ze ooit hadden kunnen praten. Want ze had altijd weer terug gemoeten naar Ashton.
Als Michael aan haar had gevraagd of er iets aan de hand was geweest, of dat ze hem iets had moeten vertellen, dan had ze het van zich af geschud en was ze snel ergens anders over begonnen. Dat had voor hem al genoeg gezegd. Nu was het slechts nog wachten op de dag dat Naylene hem zou vertellen dat ze echt weg zou gaan. En waarom zou ze ook blijven? Linn was weg, ze had niks meer bij Michael te zoeken. Ashton gaf haar vast alles wat ze nodig had. Dus wat was er hier dan nog?
Ondertussen had Michael het opgegeven om Linn om hulp te vragen. Hij was er nu zeker van dat Linn zijn berichten niet had gelezen. Ze had geen idee wat er hier aan de hand was, bij wie Naylene nu verbleef. En wie weet gaf ze er wel niet meer om. Misschien kwam Linn wel nooit meer terug. Als Naylene dan ook weg zou gaan, dan zou Michael helemaal alleen achter blijven.
Om zijn gedachten te verplaatsen, had Michael zijn oude gitaar gepakt. Er waren dagen geweest waarop hij er graag op had gespeeld. Jaren zelfs. Papieren vol ongezongen teksten had hij soms weg gegooid. Op andere momenten had hij het voorzichtig aan Naylene laten horen, of aan Linn. Het was al een tijd geleden dat hij zijn akoestische gitaar er bij had gepakt, maar hij had in de kamer gestaan en Michael had geweten dat hij iets had moeten doen om zichzelf af te leiden van Naylene.
Michael zijn gedachten waren echter bij Naylene gebleven. Alles wat hij had geschreven, was hij haar uitgekomen en hij had ook niet geweten hoe hij het anders had moeten draaien. Keer op keer was hij weer bij dezelfde woorden uitgekomen.
Michael wilde niet opgeven. Hij had er vaak genoeg over nagedacht. Hij voelde zich verschrikkelijk door wat hij had gedaan. Hij dacht elke dag aan de moorden die hij had gepleegd, de pijn die hij had veroorzaakt. Het verraad dat Naylene en Linn vast moesten hebben gevoeld toen ze er achter waren gekomen wat hij had gedaan. Het zou allemaal makkelijker zijn als hij er niet meer zou zijn. Als zijn leven gewoon ophield.
Hij kon het echter niet. En de enige reden die hij had, was Naylene. Want hij hield van haar. Hij hield zo ontzettend veel van haar en het speet hem dat hij haar pijn had gedaan. Zoveel pijn zelfs dat ze naar Ashton toe was getrokken. Daardoor wist Michael dat hij het echt had verpest.
Michael wilde het zo graag oplossen. Hij wilde het beter doen. Voor Naylene, maar ook voor zichzelf. Hij wilde laten zien dat het nog niet voorbij was. Dat hij zich niet gewonnen wilde geven, ondanks dat hij wel aan de verliezende kant was. Michael wist echter ook wel dat het geen realistisch beeld was. Want de waarheid was dat hij al lang had verloren. Vanaf het moment dat hij bloed was gaan drinken dat rechtstreeks van de mensen was gekomen, was de wedstrijd al voorbij geweest.
Michael had aanwezig aan de snaren van de gitaar geplukt toen hij haar binnen had horen komen. Hij had gewacht tot ze klaar was geweest met het bloed in de koelkast te leggen. Vervolgens had hij wat luider gespeeld, om haar te laten weten waar hij precies was. Het had niet lang geduurd voordat Naylene bij hem de kamer binnen was komen lopen. Michael zat op de grond, maar Naylene bleef staan. Het zei hem al genoeg dat ze er niet bij kwam zitten. En ze had een jas aan en een rugzak op haar rug.
‘Hé Mike,’ fluisterde ze zacht. Michael schudde zijn hoofd. Hij wilde geen woorden die deden alsof. Hij hoefde haar reden van vertrek niet te horen. Want hij wist het toch al. Ashton had haar gevraagd om samen weg te gaan en voor het eerst in al die jaren had ze er mee in gestemd. En ondanks dat het pijn deed, kon hij het haar niet kwalijk nemen.
‘Ik had nooit gedacht dat ik de reden zou zijn dat je weg zou vluchten met Ashton,’ zei Michael. Hij had niet opgekeken van zijn gitaar sinds Naylene de kamer binnen kwam. Er was zoveel wat hij haar nog wilde vertellen. Hij had zelfs al smeekbedes in haar hoofd, die haar wellicht zouden kunnen overtuigen om te blijven. Al wist hij dat het toch niet mogelijk was. Naylene had haar keuze al gemaakt.
‘Michael…’ Naylene liep naar hem toe en knielde voor hem neer. Michael schudde opnieuw zijn hoofd. ‘We hoeven er niet over te praten. Ik weet al wat je gaat zeggen.’
Hij keek naar zijn gitaar en keek, voor het eerst, weer op naar Naylene. Hij twijfelde of hij het moest vragen, met name omdat hij wist dat het toch niet zou gaan veranderen. Maar hij moest het wel aan haar kwijt. Dan had hij het in ieder geval laten horen. ‘Mag ik iets voor je spelen?’
‘Ik heb niet heel veel tijd.’
‘Alsjeblieft?’ vroeg Michael, vrijwel meteen. ‘Het duurt niet lang. Als Ashton nog een heel leven met je krijgt, dan wil ik elke laatste minuut die ik nog kan krijgen.’
Hij zag Naylene twijfelen, maar uiteindelijk knikte ze. Ze liet de rugzak van haar rug glijden en ging tegenover hem op de grond zitten. Michael verschoof iets en plaatste de gitaar iets prettiger op zijn benen. Hij gleed met zijn vingers langs de snaren en stemde deze voor de laatste keer.
Hij sloeg de akkoorden aan en begon de eerste regels van het couplet te zingen. ‘Don’t talk. Let me think it over. How we gonna fix this? How we gonna undo all the pain? Tell me, is it even worth it? Looking for a straight line. Taking back the time we can’t replace.’
Ondanks dat Naylene voor hem zat, leek het alsof ze er niet was. Michael durfde niet naar haar te kijken en focuste ze zich daardoor op zijn gitaarspel en de woorden die hij moest zingen. Hij wilde haar reactie niet zien, bang dat hij een kleine glimmer van hoop zou vinden in de veranderingen in haar gezicht. En hij wist dat die hoop onterecht zou zijn en het hem alleen maar meer pijn zou doen.
‘When I close my eyes and try to sleep, I fall apart. I find it hard to breathe. You’re the reason, the only reason. Even though my dizzy head is numb, I swear my heart is never giving up. You’re the reason, the only reason.’
Michael liet zijn woorden wegsterven, samen met de muziek dit hij had gemaakt met zijn gitaar. Nog steefd durfde hij Naylene niet aan te kijken, bang voor wat precies haar reactie zou zijn. ‘Ik wilde gewoon dat je dat nog zou horen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Jarenlang had Naylene over dit moment gedroomd. Ashton had haar vaak genoeg gevraagd om alles op te pakken en te vertrekken. Samen een nieuw leven te beginnen ergens ver weg van haar vrienden. Ondanks dat ze vaak op het punt had gestaan om met hem in te stemmen, had ze altijd besloten dat ze het niet had kunnen doen. Haar vrienden waren geweest, mensen voor wie ze had willen zorgen. Een groep waarmee ze al jaren was geweest.
Waar er vroeger genoeg reden waren geweest om te blijven, waren die er nu om weg te gaan. Michael en Linn waren iedere keer door haar hoofd heen gegaan als ze op het punt stond om te vertrekken. Nu waren ze dat ook geweest en ondanks dat het Naylene pijn deed om de keuze te maken, wist dat weggaan op het moment het beste was. Voor Linn hoefde ze niet te blijven, die was zelf ergens en het leek er niet op dat ze de komende tijd terug zou komen. Ergens zag Naylene het voor zich dat ze een eigen leven op probeerde bouwen. Iets wat ze misschien zelf ook wel moest doen. Dan was er nog Michael en hoe graag ze ook voor hem wilde blijven, wist Naylene ook dat ze niet eindeloos door kon gaan met het heen en weer lopen. Daar was ze nu immers mee bezig. Van Ashton, naar Michael en weer terug. Iets wat voor iedereen op moest houden.
Ashton zijn gezicht toen Naylene met hem in had gestemd, had genoeg gezegd. Hij was voldaan geweest door het antwoord. Dat hij nu eindelijk voor elkaar had gekregen wat hij al jaren had gewild. Naylene was ergens ook wel blij. Dat ze eindelijk een plaats zou krijgen waar ze tot rust kon komen. Iemand die voor haar zou zorgen, dat was immers hetgeen wat Ashton haar beloofde.
Toch was het voor Naylene ook moeilijk. Ze wist niet of ze nooit nog teruug zou komen. Het kon best dat ze jaren achter ich liet. Mensen van wie ze zoveel had gehouden. Op het moment vroeg ze zich echter af of ze dat nog wel deden. Door de leugens van Michael, wist ze niets meer zeker. Toch had ze afscheid van hem willen nemen. Hem misschien wel voor de laatste keer willen zien. Ze was hem geen uitleg verschuldigd, dat vond ze zelf in ieder geval niet. Toch moest hij weten dat ze nu niet ineens meer langs zou komen, dat Brayan dat waarschijnlijk over zou gaan nemen.
Michael had geweten wat er hing. Hij benoemde het zonder enige moeite. Ze hoefde het niet uit te leggen. Waar waren die woorden ook goed voor? Ze zouden niets uit gaan halen. Het afscheid bleef moeilijk, met of zonder woorden.
Naylene had echter nooit gedacht dat ze Michael nog een keer zou horen zingen. Vroeger gebeurde het meer frequent. Zaten ze soms uren in een kamer waar ze allerlei instrumenten hadden staan. Michael kon de meest mooie teksten verzinnen, had daar zo akkoorden bij gezocht. Die gave had Naylene nooit gehad. Zeker niet op de manier waarop Michael haar kon ontroeren met de woorden die hij op papier had geschreven.
Met ieder woord dat Michael zong, voelde Naylene hoe er meer tranen in haar ogen kwamen. Een naar gevoel in haar hele lichaam was niet te onderdrukken. Maar wat voelde ze precies? Verdriet omdat het niet was gegaan zoals ze beiden hadden gewild. Boosheid, omdat Michael dit alles weg had gegooid, maar ook op haarzelf omdat ze hem misschien niet de kans had gegeven die hij wel verdiende. Verwardheid was misschien de beste manier om het te omschrijven. Verward om wat het nummer met haar deed. Hoeveel herinneringen het naar boven bracht, maar haar ook met beide benen op de grond zetten en haar met de neus op de feiten drukte die nu voor haar lagen.
“Mike.” Fluisterde Naylene. Ze wilde zoveel vertellen, er was ook zoveel te zeggen, maar ze wist niet waar ze moest begonnen en of ze het wel moest doen. Wat zouden de eerste woorden betekenen?
“Ik kan het niet.” Was het enige wat over haar lippen heen kwam. Ze kon het niet meer. Ze kon niet meer heen en weer worden getrokken. Dat was wat er jaren lang was gebeurd. De mooiste momenten had ze op die manier beleefd, maar ze had zich ook nog nooit ellendiger gevoeld. Zoals ze nu ook deed. Misselijk van alle gevoelens. Gevoelens die haar een paar weken geleden nog te veel waren geworden.
“Dat weet ik. En dat geeft niet. Ik wilde alleen dat je dit zou horen. Wist wat er door mijn hoofd ging, voordat je weg gaat.”
Naylene schudde haar hoofd en stond op. De tranen stroomden over haar wangen. Ze kon dit niet. Waar ze normaal altijd dacht sterk te zijn, wist ze nu dat ze dat niet meer was. Als ze zichzelf nu in de spiegel zou bekijken, was de vrouw van vroeger weg. Het bleke gezicht, omringt met de rode haren, sproetjes op haar gezicht waren misschien hetzelfde. Haar ogen waren echter anders. De blauwe ogen die naar haar terug zouden staren waren niet meer hetzelfde. Alle gevoelens zouden zichtbaar zijn. Waar ze vroeger stevig had kunnen staan. Deed ze dat nu niet meer.
Ze stond op van de grond, maar ze wist niet eens wat ze moest doen. Moest ze nu weg? Dat wilde ze niet, want dan zou ze Ashton onder ogen komen. Dat betekende nog meer gevoelens die ze zelf geen plek meer wist te geven. Ze kon hier echter ook niet blijven. HIr was Michael, die haar aan zou blijven kijken met zijn groene ogen. Ogen die vol pijn en schuld zaten. Ogen die er voor zorgden dat Naylene ook niet meer wist wat ze moest doen.
“Ik kan dit niet.” Was hetgeen wat Naylene nogmaals zij, terwijl ze naar de deur liep. Michael was echter ook opgestaan en was naar haar toegelopen. Ze voelde zijn hand om de hare heen. Misschien om haar gerust te stellen, maar op het moment was alles verwarrend.
Naylene wist niet eens hoe het precies gebeurde, maar zonder dat ze er erg in had leek ze weg te worden getrokken uit het huis. Het beeld om haar heen veranderde. Ineens stond ze midden op een lege straat, omringt door hoge woningen.
“Birmingham?” Ondanks dat ze precies wist waar ze was, snapte Naylene niet hoe ze er was gekomen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had het al tegen hem gezegd toen gij dacht afscheid te nemen van haar. Hij moest zijn plan uitvoeren en Naylene ten huwelijk vragen. Hij had het allemaal al voor zich gezien. Hij had precies geweten wat hij had willen zeggen, waar hij het had willen doen. En vooral waarom. Want wat was een huwelijk nou als je allebei het eeuwige leven had? Betekende het dan wel iets? Voor Michael deed het dat wel. Het was een belofte. Een belofte van trouw en een belofte van liefde. Een belofte dat ze altijd voor elkaar zouden zorgen, wat er ook zou gaan gebeuren. Maar ook was het een belofte dat ze elkaar vrij zouden laten als dat nodig zou zijn. En dat geen van hen ooit te lang in pijn zou blijven zitten zonder de ander. Michael had zo graag gewild dat ze die belofte aan elkaar hadden kunnen maken.
En nu waren ze hier. In de drukke straten van Birmingham. Dat was de stad waar Michael en Naylene elkaar hadden ontmoet. Michael had er meerdere jaren op straat doorgebracht. Iedere dag was weer een gevecht geweest. Het één nog erger dan de ander. In de winter van 1918 was het ontzettend koud geweest en had Michael er alles aan gedaan om zichzelf warm te houden. En toen was daar opeens Naylene geweest, die hem geld had gegeven om naar een opvang te gaan. Zo had hij daar in ieder geval een warme nacht kunnen hebben, met eten en drinken.
Michael had toen gedacht dat hij de roodharige vrouw daarna nooit meer zou zien, maar ze had hem opgezocht. En dat was ze blijven doen. Ze had met hem gepraat en met hem gegeten. Ze had voor hem gezorgd. Zelfs tot op het punt dat ze hem uit had genodigd om bij haar en haar vrienden te komen wonen. Dat alles was er gebeurd in Birmingham. Het was de plek, had Michael gevonden. En daarom had hij Naylene er mee naar toe genomen.
‘Ik ben zo blij dat we hier zijn,’ zei Michael tegen Naylene. Zijn onderbewustzijn had het perfecte plaatje geschetst, zoals Michael het altijd al in zijn hoofd had gehad. Zelf was Michael er niet bewust van dat Hij Naylene mee had getrokken in de fantasie die hij ooit had gehad, terwijl hij haar stevig vasthield. Hij genoot echter van hetgeen wat hij graag had willen hebben, maar wat hij had verpest. Het hielp hem te accepteren dat Naylene nu echt weg zou gaan, en dat dit altijd een fantasie zou blijven.
‘Er is hier zoveel gebeurd. Ik heb hier meer jaren een slecht leven geleid dan een goed leven, maar dat maakt me allemaal niet uit. Het lijkt zelfs alsof die slechte jaren nooit hebben bestaan. Want zodra jij in mijn leven kwam, was alles anders. Jij hebt er voor gezorgd dat het anders werd.’ Zonder Naylene had hij nooit een plek gevonden om te wonen. Zonder haar had hij nooit de vrienden gemaakt die hij toen had gehad. Naylene had hem gered. Echt gered.
‘Ik wist niet dat het de tijd was om emotioneel te doen,’ plaagde Naylene hem. ‘Oh, shut up!’ Michael lachte en trok Naylene mee door de straten. Ze moisten naar het oude gedeelte van de stad. Naar de plek waar Michael vroeger had gezeten. Hij wist dat het er niet meer uit zou zien zoals het dat honderd jaar geleden had gedaan, maar dat maakte niet uit. Het zou hetzelfde voelen. Als hij daar zou zitten, op de stoep, en hij zou opkijken naar Naylene. Dan zou hij zich weer voelen als de dakloze jongen en zou zij zijn redder in nood zijn. Dat was ze altijd al geweest.
Uiteindelijk waren ze aangekomen op de juiste hoek van de straat. Er waren nog een paar gebouwen om hen heen die er nog precies zo uit zagen als dat ze ooit hadden gedaan. Anderen waren gerenoveerd en sommigen hadden zelfs de oude gebouwen vervangen. Michael ging tegenover Naylene staan en nam haar handen vast.
‘Weet je waar we zijn?’ vroeg hij aan haar. Hij gokte dat ze het wel wiste. Ergens verwachtte hij zelfs dat ze wist wat hij van plan was. Want Naylene was niet iemand voor wie je erg goed een verrassing verborgen kon houden. Ze was slim en ze kende de personen om haar heen. Ze wist precies wat ze van wie kon verwachten. Dus als ze hem nu zou vertellen dat ze al lang wist wat ze hier deden en wat hij zou vragen, dan zou het Michael niks verbazen.
‘Natuurlijk weet ik dat, Mike,’ zei Naylene glimlachend. Ze wees naar de plek waar ze Michael ooit had zien zitten. ‘Toen ik je voor het eerst zag, zat je daar.’ Michael keek naar de plek en knikte. Hij kon niet indenken dat hij daar ooit had gezeten. En hoe slecht hij er wel niet uit zou moeten hebben gezien. Zijn haar te lang, zijn kleding vies en gescheurd. Het was vast geen mooi beeld geweest. Hij hoopte Naylene een ander beeld te kunnen geven van hem op deze stoep. Eentje die ze voor altijd zou onthouden.
Michael bleef haar handen vasthouden, maar hij ging wel op één knie zitten.
‘Ik denk niet dat ik veel hoef te zeggen,’ begon Michael zijn verhaal. ‘Omdat we ook heel goed van elkaar weten wat we bedoelden als we niet praten. Maar er is één vraag die ik je hardop moet stellen, omdat ik ook hardop jouw antwoord wil horen. En omdat het ook niet kan gebeuren als ik het niet vraag.’ Dit was iets wat hij hoorde te vragen.
‘Mike,’ begon Naylene, maar Michael schudde zijn hoofd. ‘Laat me dit nou vragen, want als je me onderbreekt, dan lukt het me straks niet meer.’ Hij zou het alsnog wel kunnen vragen. Sterker nog, het maakte Naylene waarschijnlijk niet eens uit hoe hij het deed en waar het was, maar hij wilde het nu doen. Daarom had hij haar hier mee naar toegenomen.
‘Ik houd van je, Nay. Dat heb ik altijd al gedaan. Zelfs op de momenten waarop je dat niet leek te zien. En ik ben zo blij dat we dit nu samen hebben. Dat we bij elkaar kunnen zijn. En dat is iets wat ik voor altijd vast wil houden. En daarom… Daarom wil ik je vragen of je met me wil trouwen.’
Pas toen Michael de woorden in zijn eigen hoofd had gehoord, had hij zich beseft dat hij Naylene ergens in mee had getrokken. Zo snel mogelijk had hij haar los gelaten, maar het was al te laat. Naylene had alles gezien. Ze had gezien hoe hij had gedacht dat het zou gaan als hij haar ten huwelijk had willen vragen in Birmingham.
‘Nay… Oh, god.’ Michael schudde zijn hoofd en legde zijn gezicht in zijn handen. ‘Sorry, sorry! Het was niet mijn bedoeling dat je dat zou zien. Ik wil niet dat je denkt dat ik je probeer te laten blijven, of- Oh, fuck.’ Michael moest zich inhouden om nu niet te schreeuwen. Dit was wel het domste wat hij had kunnen doen. Naylene was al zo overstuur geweest en niet liet hij haar dit zien. Het was niet eens zijn bedoeling geweest. Waarschijnlijk was het juist gebeurd doordat ze zo emotioneel was, maar het had niet mogen gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Normaal gesproken zou Naylene meteen door hebben wat er aan de hand was. Nu duurde het een tijdje voordat ze wist wat was. Dat kwam ook wel omdat zij normaal de controle had over het feit dat ze anderen iets konden zien in haar hoofd, of dat ze de gedachten toe kon laten. Nu was het vanzelf gegaan. Ze had er niet veel aan kunnen doen. Op het ene moment had ze in de kamer gestaan, terwijl het volgende ze ineens in Birmingham was geweest.
Het had er haast op geleken alsof ze een bijstander was geweest. Alles om haar heen was vanzelf gebeurd. Haar lichaam had zich bewogen, maar ze had er zelf geen controle over gehad. Woorden waren over haar lippen heen gekomen, er waren zelfs gevoelens door haar lichaam heen gegierd. Niets was echter van haarzelf. Het beangstigde haar steeds meer. De beelden en woorden gingen echter niet zomaar weg, hoe erg ze ook haar best deed om ze weg te drukken.
Tot aan het moment dat er een antwoord van haar werd verlangd. Naylene zag nog hoe Michael haar aankeek, een lieve glimlach op zijn gezicht, ogen die haar met rust aankeken. Het enige wat ze zelf kon doen, was gillen. Daarmee waren de straten om haar heen ook verdwenen en was ze terug in het huis, waar ze hoorde te zijn.
Haar gil stierf af, terwijl Naylene verward om haar heen keek. De woorden van Michael lieten haar weten wat er precies was gebeurd. Ze was meegetrokken in zijn gedachten. Al probeerde hij meteen aan te geven dat het niet zijn bedoeling was geweest.
Het enige wat Naylene kon doen was met haar hoofd schudde, want ze wist het niet meer. Ze wist niet meer wat ze moest voelen. Een half uur geleden had ze precies geweten wat ze van plan was geweest. Ondanks dat het een enorme stap was geweest, had ze de keuze gemaakt om weg te gaan. Weg van alles wat haar ooit zekerheid had geboden, maar de laatste tijd ook zoveel pijn had gedaan. Ze had de keuze gemaakt voor Ashton, voor iemand die voor haar kon zorgen. Die keuze leek nu zo ver weg. Alsof ze het niet eens echt gemaakt had. Michael liet haar twijfelen over alles.
“Nee. Nee. Nee.” Bracht Naylene een paar keer uit, terwijl ze heen en weer liep. Ze bleef haar hoofd schudden. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Ze had een keuze gemaakt en daar hoorde ze bij te blijven. Op deze manier herkende Naylene zichzelf niet meer. Als ze eerlijk was, al maanden niet meer. Ondanks dat ze veel was, was ze zeker niet iemand die over zichzelf heen liet lopen. Normaal gesproken stond er een sterke vrouw, iemand wie wist wie ze was. Nu wist ze dat niet meer.
“Ik kan dit niet.” Fluisterde ze nog een keer. Er kwamen woorden over de lippen van Michael heen, maar die kreeg ze niet eens meer mee. Of hij nou probeerde te vertellen dat het hem speet of dat hij ondertussen bezig was met haar te kalmeren, het ging allemaal langs Naylene heen. Hoe graag ze ook een rationele keuze wilde maken, lukte haar dat op het moment niet. Helder nadenken was niet meer aan de orde. Ze vroeg zich af of ze dat de afgelopen tijd had gedaan of niet.
Er was één ding wat door Naylene haar hoofd heen ging. Weg. Ze moest weg. Ver weg van alles. Niet alleen van Michael en wat hier was gebeurd, maar ook van Ashton. Van alles wat aan haar hoofd trok, er voor zorgde dat ze zo onstabiel was. Zo was ze niet, zo hoorde ze niet te zijn. Belangrijker nog, zo wilde ze niet eens zijn. Naylene wilde zichzelf niet meer verliezen dan ze al had gedaan.
Het was misschien niet de meest rationale keuze, maar ze wilde weg. Zo ver mogelijk weg als ze kon. Daarom griste Naylene haar rugzak van de grond en rende ze snel als ze kon weg. Ze keek niet meer om naar Michael, dacht niet meer aan het feit dat Ashton op haar aan het wachten was. Het enige wat ze wist te doen, was verder wegrennen van de stad. Op het moment wist ze niet of ze nooit nog terug zou komen. Of ze dat nog wilde. De laatste maanden had alles van haar weg getrokken. Ieder klein beetje, iets wat misschien wel nooit terug te vinden was.
In het begin had ze het niet echt door dat ze niet meer alleen was. Haar hoofd was zo druk geweest met van alles en nog wat, dat het maar langszaam werd geregistreerd. Toch drong het langzaam bij haar naar binnen. Het geritsel van takken, de manier waarop was wel duidelijk dat het geen beest was. Daardoor stopte ze met lopen, bang dat Ashton haar was gevolgd en haar nu tegen probeerde te houden.
Tussen de bomen door verscheen een oudere vrouw. Het duurde even voordat Naylene haar herkende, de vorige keer dat ze de vrouw had gezien was ze heel wat jonger geweest.
“Vivian?” Vroeg Naylene verbaasd. De vrouw die voor haar stond was een heks. Eentje die ze tientallen jaren geleden al niet meer gezien. Het was niet heel lekker gelopen met haar coven. Een outcast, een beetje zoals Ashton ook was.
Door die gedachten, viel er van alles in Naylene haar hoofd in elkaar. Ze wist zeker dat Ashton, Vivian ook had gekend. Al was het maar één keer geweest dat ze elkaar hadden gezien. Het gaf echter genoeg aan. Het feit dat Ashton ineens was ontsnapt, wat waarschijnlijk niet aan de magie van Desh had gelegen, want Naylene wist dat de man sterk genoeg was. Op het moment stond Vivian niet zomaar voor haar. Niet omdat ze toevallig in de buurt was geweest.
“Ashton heeft je gestuurd, niet waar?!” Misschien zag ze spoken, op het moment kon ze immers niet helder nadenken.
“Ik weet niet waar je het over hebt Naylene. Ik woon al een hele lange tijd in het bos, ik hoorde iemand in paniek weg rennen, dus ik wilde kijken wat er aan de hand was.”
Naylene liep naar de heks toe. “Ik ben klaar met iedereen die dingen voor me wil bepalen!” Daar was ze altijd zelf goed toe in staat geweest. Nu voelde het misschien even niet zo, maar het betekende niet meteen dat mensen zich links en rechts met haar moesten gaan bemoeien.
“Je doet echt belachelijk. Ik bepaal helemaal niets voor je. Je lijkt overstuur, waarom kom je niet even met me mee, dan zet ik een wat thee voor je en kunnen we praten over hetgeen wat je dwars ziet.”
“Ik hoef geen thee! Ik hoef helemaal niets, behalve rust!” De vrouw had een hand op Naylene haar arm gelegd, waar ze naar toe greep.
“Blijf van me af!” Net zoals een paar weken geleden voelde ze hoe alle gevoelens naar bovenkwamen. Hoe het langzaam met haar magie begon te spelen. Ondanks dat ze er iets aan wilde doen, ging het op het moment niet. Waar ze echter verwachtte dat het er uitging, kreeg ze alleen nog maar meer magie binnen. Magie die ook een manier zocht om naar buiten te komen.
De vrouw voor Naylene viel echter op de grond, waar ze van schrok. Normaal gesproken had ze er wel iets aan gedaan. Had ze haar best gedaan om te kijken of er nog iets aan te doen was, omdat ze nu zo snel mogelijk weg wilde, deed ze dat ook. Ze dacht niet eens meer na over het feit dat ze misschien net wel weer iemand van haar leven had ontnomen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Toen Linn was vertrokken, had ze nooit verwacht dat ze van het voorjaar tot aan diep aan het einde van de zomer weg zou blijven. Het was steeds langer geworden, maar dat was wel wat ze nodig had gehad. De weken in stilte, de routine. Hetzelfde, normale leven als de andere vrouwen die daar waren geweest. Het had even gevoeld alsof Linn er voor altijd aan had kunnen wennen. Alsof ze iedereen achter zich had kunnen laten. En ondanks dat dat heel verleidelijk was geweest, had Linn geweten dat ze ooit weer terug had gemoeten naar haar vrienden en naar Luke. Ze had echter alle tijd genomen die ze nodig had gehad. Misschien zelfs nog wat langer, maar het had haar goed gedaan. Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich weer helder. Ze had het idee dat ze wee meer aan kon en dat was iets wat ze graag uit had willen testen.
In een internetcafé in Kathmandu, waar ze naar toe was gereisd nadat ze klaar was geweest in Japan, had ze haar mail geopend. Veel mails waren afkomstig geweest van Luke, anderen waren onzin geweest. Degene die echter haar aandacht hadden getrokken, waren de mails die Michael had gestuurd. In hoofdletters, met veel uitroeptekens ervoor en emoji’s. Hij had er alles aan gedaan om Linn haar aandacht te trekken. Sommige mails waren al meerdere maanden oud geweest toen Linn ze had geopend. In de mails had gestaan dat het niet goed was gegaan met Naylene. Dat Ashton er weer was en dat hij haar dit keer echt om zijn vinger had gewonden. Dat ze iedere keer dat ze bij Michael was geweest, weer meer naar Ashton toe was getrokken. En in één van de laatste mails had gestaan dat Michael zeker had geweten dat ze vroeg of laat weg zou gaan met Ashton. Want dat was wat Ashton altijd al had gewild.
In de laatste mail was het zo ver geweest. Er had gestaan dat Naylene was vertrokken. Al had Michael niet geweten of dat met Ashton was geweest of niet. Michael had de hele situatie uitgelegd. Dat hij dingen had laten zien die hij in eerste instantie niet had willen laten zien en dat het hem speet. En dat hij zich zorgen maakte om Naylene.
Dat was genoeg geweest voor Linn om te besluiten dat ze terug had moeten keren naar Tokio, maar niet alles. Er was iemand geweest die ze onderweg op had moeten pikken. Iemand naar wie Naylene nog zou kunnen luisteren. Want als op het Ashton aan kwam, dan luisterde Naylene niet naar Linn of Michael. Ze had iemand anders nodig die op dat moment tot haar door kon dringen en naar die persoon was Linn opzoek gegaan.
Ze had Andy gevonden in een oude school die er vanaf buiten niet ontzettend groot uit had gezien, of alsof het gebruikt werd. Niets was echter minder waar. Het uiterlijk was een verhulling geweest voor hetgeen wat er daar binnen was gebeurd. Andy had een kleine school waarin hij verschillende heksen hielp, die net kwamen kijken. Linn was erg onder de indruk geweest, nog meer toen Andy had verteld dat het een droom was geweest van zijn broer om dit realiseren.
Linn had het verhaal aan Andy uitgelegd en hij had haar laten weten graag te willen helpen, maar hij had moeten wachten totdat hij weg had gekund van de school. Linn was in de buurt blijven hangen, net zolang totdat Andy weg had gekund. Ondertussen was het zo ver en had ze Andy meegenomen naar Tokio. Daar waren ze eerst naar Linn haar appartement gegaan, in de hoop dat Naylene misschien gewoon daar was geweest. Natuurlijk waren ze daar teleurgesteld. Voor Linn had er dan nog maar één andere optie geweest: naar Michael.
‘Hallo? Michael?’ Linn stapte het huis binnen. Ze kon horen dat er maar iemand was, maar het klonk slechts als één persoon. En als het één persoon was, dan kon het Naylene haast niet zijn. Tenzij ze Michael ergens anders onder had gebracht in de tijd dat Linn weg was geweest. Linn herkende echter de voorzichtige voetstappen van Michael, wat haar aangaf dat haar beste vriendin ook hier niet was. Ondertussen stond Michael in de doorgang, maar leek hij zich wat te verstoppen achter de deur. ‘Linnie?’
Linn knikte, om aan te geven dat ze er echt was. Linn stapte naar voren en duwde de deur voorzichtig iets opzij. Michael zag er goed uit. Beter dan dat ze hem achter had gelaten. Hij had een gezonde gloed en zag in zijn ogen weer de Michael die ze kende. Dat leek erop te wezen dat het wat beter met hem ging en dat hij niet meer leefde zoals hij voor een paar maanden had gedaan. Al kon Linn dat niet met zekerheid zeggen.
Voorzichtig ging Linn op haar tenen staan, zodat ze Michael een knuffel kon geven. Michael zijn armen waren meteen rond haar lichaam en het leek er niet op dat hij haar snel los zou laten. ‘Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Je was al zo lang weg. En je was zo boos…’ Linn aaide Michael over zijn rug en suste hem. Ze was inderdaad heel boos op hem geweest. Maar in de tijd dat ze weg was geweest, had ze het in haarzelf kunnen vinden om hem te vergeven. Want het bleef wel Michael. Hij was haar beste vriend. En ze was er van overtuigd dat Michael elke kans zou hebben aangepakt om zich beter te gedragen.
‘Het is oké, Mikey,’ fluisterde Linn hem toe. ‘We praten er nog over, goed? We hebben alle tijd,’ verzekerde hem. Ze moesten nog wel een gesprek voeren. Ondanks dat Linn hem had vergeven, kende ze Michael. Wellicht had hij zichzelf nog niet eens vergeven. Michael kennende zou dat ook niet zomaar gebeuren.
Linn liet Michael los en gebaarde naar Andy, die wat ongemakkelijk in de woonkamer stond. ‘Weet je nog wie Andy is?’
Michael bekeek de man en knikte vervolgens. ‘Hij is één van Nay haar vrienden.’
‘Eén van haar beste vrienden,’ zei Linn, die Michael beaamde. Ze nam Michael mee naar de bank en zette hem er voorzichtig op neer. ‘Ik heb een hele lange tijd niet op het internet gezeten. Maar toen ik een keer de behoefte had om mijn mail te checken, zag ik dat je me meerdere berichten had gestuurd over Naylene.’
‘Nay,’ fluisterde Michael. ‘Ik weet niet waar ze is, Linn. Echt niet. Ik heb haar geprobeerd te zoeken. Ik heb zelfs gesmeekt aan Cameron of hij niet kon achterhalen waar ze was, maar ze wil volgens mij niet gevonden worden. En als ik wist waar ze was, dan zou ik hier niet eens weg kunnen.’
Linn knikte en aaide, wederom, weer over Michael zijn rug. ‘Ik weet het, ik weet het. Ik heb gelezen dat ze met Ashton weg wilde gaan, maar dat je geen idee hebt of dat ook echt is gebeurd. En dat ze niet te bereiken is.’ Michael had het allemaal uitgebreid beschreven in alle mails die hij Linn had gestuurd. Het waren de enige mails die ze had geopend. Alle anderen had ze genegeerd, ook die van Luke. Dat had ze nog niet aan gekund. En dit was belangrijker. Haar beste vriendin was weg. Misschien wel met Ashton, misschien was ze wel alleen.
‘Ik ben opzoek gegaan naar Andy omdat ik het idee had dat hij degene was die haar het beste kon zoeken. En als hij haar zou vinden, zou hij ook degene zijn die met haar in gesprek zou kunnen gaan,’ legde Linn uit. Andy en Naylene waren hele goede vrienden, ondanks dat ze elkaar niet het hele jaar door zagen. Dat hoefde voor hen ook niet, wist Linn.
‘Het is lastig. Nay wil overduidelijk niet gevonden worden. Ze let heel goed op wat ze doet en waar ze is, maar ik denk dat ik met wat extra moeite wel een idee kan krijgen van waar ze precies naar toe is gegaan. Ik heb al uitgesloten dat ze bij Ashton is,' vertelde Andy aan Michael en Linn, al was dit voor haar geen nieuwe informatie.
‘Ze is niet bij Ashton?’ vroeg Michael voorzichtig. ‘Is ze alleen?’
‘Dat denk ik wel. Ik kan Ashton met gemak vinden en hij is nog steeds hier. En Nay is slim genoeg om ook hem te verhullen, als ze met hem op reis zou zijn.’ Linn knikte. Dat klonk inderdaad als iets wat Naylene wel zou doen. Ze was slim genoeg om daar op te letten.
‘Andy kan haar wel vinden,’ verzekerde Linn aan Michael. ‘En ik ben nu hier voor jou. Zodat we samen weer opnieuw kunnen beginnen. Als dat iets is wat je nog wil.’ Linn wilde Michael niet kwijt als vriend. Ze wist dat hij zijn best had gedaan om zijn leven te beteren. En het bleef Michael. Ze zou hem nooit echt achter kunnen laten. Hetzelfde gold voor Naylene.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In het begin had het geleken alsof de tijd voorbij was gekropen. Iedere dag was weer een nieuwe uitdaging geweest die voor Luke zijn voeten was geworpen. Nieuwe gedachten en gevoelens die hem dagen lang bezig hadden gehouden. Na een paar maanden bij Edyn en Brayan was het echter de goede kant opgegaan. Er waren nog steeds dagen waarop het minder ging, maar iedereen had die. Op dat soort momenten was het voor Luke belangrijk om te bedenken dat hij niet alleen was, iets wat hij ook niet was.
Beetje bij beetje had Luke steeds meer dingen gedurfd. Waar hij eerst nog niet bij Frankie in de buurt durfde te zijn, had hij maanden later zeker stappen gemaakt. Hij ging niet alleen naar buiten om de honden uit te laten, maar het kwam ook vaak genoeg voor dat één van zijn vrienden hem vroeg om wat samen te gaan doen. Zo was hij pas geleden met Brayan een avondje op stap geweest, hadden ze wat kroegen bezocht en waren ze uiteindelijk samen in een karaokebar geëndigd, waar Edyn en Frankie zich later bij hen hadden gevoegd.
Het was zelfs enkele keren voorgekomen dat Luke mee had gemogen naar het werk van Edyn en Brayan. De dagen alleen thuis, waren immers ook niet hetgeen wat goed voor hem was. Ondanks dat Luke het in het begin heel eng had gevonden om bij de kinderen in de buurt te zijn, had hij ook daar snel zijn draai weten te vinden. Ondanks dat de kinderen wel even hadden moeten wennen aan de lange man, hadden ze al snel een speelmaatje in hem gevonden.
In de tijd dat Luke thuis was geweest, had hij geprobeerd om zoveel mogelijk van de taal te leren. Aangezien hij op een gegeven moment ook naar een baan wilde zoeken, moest hij de taal leren kennen. Muziek was daarnaast een groot gedeelte van zijn dagbesteding. Het was altijd al iets geweest waar hij zich goed bij had gevoeld en ook nu had hij een groot gedeel van zijn gevoel in de muziek kunnen leggen.
Op die manier waren zijn dagen goed gevuld, want daarnaast zorgde hij voor de honden wanneer zowel Edyn als Brayan aan het werk waren. Hij zorgde er voor dat het huis schoon was en hij probeerde het eten klaar te hebben op de momenten dat de rest thuis was. Nou was Luke zelf niet goed in koken, maar hij vond het niet eerlijk om Edyn alles te laten doen. Al was het niet eens een prioriteit dat ze eten binnen krijgen, het was wel een moment van de dag waar Luke naar uitkeek. Dat ze met z’n drieën, soms met vier, aan de tafel zaten en dat hij de verhalen te horen kreeg.
Ook vandaag had Luke de hondjes meegenomen naar een park niet heel erg ver bij hun huis vandaan. Al een tijdje geleden hadden Edyn en Brayan besloten dat hij best in zijn eentje naar buiten kon. Er werd echter wel van hem gevraagd om eerlijk te zijn. Voor Luke was het de ene dag makkelijker dan de andere, maar hij vond het juist wel fijn dat hij er over kon praten. Dat hij op dat soort momenten juist de hulp kon krijgen die hij nodig had. Zelf kon hij gelukkig zeggen dat hij het goed vond gaan.
Nu was Luke al een tijdje terug en was hij met de hondjes op de bank gekropen om één van de series te kijken die hij volgde. Sommige series keek hij samen met Edyn, Brayan of zelfs met Frankie. Hij had echter ook wat achter de hand voor als hij alleen thuis.
Omdat er niet vaak sprake was van onaangekondigd bezoek, schrok Luke een beetje van de bel die door het huis klonk. Het kon zijn dat één van de andere iets hadden besteld, maar meestal gaven ze dat wel aan, zodat Luke zich er op voor kon bereiden. Nu was het uit de lucht komen vallen en voelde Luke meteen een soort van zenuwen door zijn lichaam heen gieren.
Toch liep Luke naar de deur, gevolgd door drie honden die aan het blaffen waren. Bij de deur haalde hij even diep adem. Hij wist dat hij het kon, dagelijks liep hij tussen de mensen. Als het ineens voor hem werd gegooid, begin het echter wel eng aan te voelen.
Voorzichtig opende Luke de deur en keek hij door het kiertje wat was ontstaan. Aan de andere kant van de deur zag hij echter iemand staan wie hij er niet had verwacht.
Linn!
De afgelopen maanden had hij veel aan haar gedacht. Op de momenten dat het slecht was gegaan, maar ook op de momenten dat hij juist stappen had gemaakt. Leuke dingen die hij had gedaan, waar hij haar bij had willen hebben. Iedere keer als hij langs een bloemenzaak was gelopen. Zijn gedachten waren vaak genoeg naar haar uitgegaan.
“Linn?” Vroeg Luke verbaasd, terwijl hij de deur verder openende, niet echt lettend op het feit dat de honden misschien wel naar buiten konden lopen. Hij was zo verbaasd dat Linn ineens voor hem stond. Ergens had hij verwacht haar nooit meer te zien, iets wat hij best wel had begrepen. De afgelopen jaren hadden voor haar bestaan uit heel veel pijn en daar had ze weg van willen zijn. Luke was een groot deel geweest van dat alles, dus hij had gedacht dat ze voor altijd afscheid had genomen.
Omdat de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, niet heel erg lekker was gelopen, durfde Luke haar niet te omhelzen. Hij durfde haar niet eens recht aan te kijken. Alle gevoelens van de afgelopen tijd kwamen weer door zijn hoofd heen. Hij had zoveel verkeerd gedaan en al die dingen had Linn, misschien zou ze hem wel niet meer zonder al die fouten kunnen zien.
“Luke?”
Luke keek op naar Linn, die blijkbaar iets had gezegd, wat hij niet helemaal mee had gekregen.
“Ik vroeg of ik binnen mocht komen?”
Meteen maakte Luke ruimte, hij wist dat Linn eerder binnen was geweest en dat het geen probleem moest zijn om haar binnen te laten, wat met andere vampiers nog wel eens voor kon komen, aangezien Brayan en Edyn de huizen op de naam van Cameron hadden gezet.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sinds Linn terug was, had ze al in haar hoofd gehad dat ze met Luke had moeten praten. Elke dag was ze wakker geworden met het idee dat ze naar hem toe moest. Hij verdiende het om te weten dat ze er weer was, waar ze was geweest. En hij verdiende haar vergiffenis. Michael had die immers ook gehad. Toch had ze het iedere dag nog weten te ontwijken. Als ze het maar lang genoeg uit zou stellen, dan zou het over een lange tijd misschien wel niet meer hoeven. Linn had echter geweten dat het niet zo door had kunnen gaan. Ze was terug in Tokyo en ondanks dat ze haar dagen bij Michael spendeerde, zou er vroeg of laat iemand iets over horen en dat zou dan bij Luke belanden. En dat was wel het laatste wat ze wilde.
Toen ze enkele weken weg was geweest, had ze het eigenlijk al geweten. Ze hield van Luke, maar op dit moment kon ze niet in een relatie met hem zitten. Waarschijnlijk hadden haar twijfels rondom het aanbod van Naylene en de eventuele kans dat Benj ooit tegenover haar zou kunnen staan, ook meegespeeld. Maar de beslissing die ze had gemaakt, had niks met haar overleden man te maken of met de magie die Naylene kon gebruiken. Luke zijn leven was al moeilijk genoeg. Dat van haar ook. En ondanks dat ze altijd van hem zou blijven houden, was er nu geen ruimte voor een relatie tussen haar en Luke. Het bedenken was echter anders dan het hardop zeggen, laat staan het ook echt beëindigen.
De afgelopen dagen had Linn erg veel met Michael gepraat. Ze had hem verteld waar ze naar toe was gegaan, hoe haar weken waren geweest en wat ze precies had geleerd. Ze had hem enkele meditatieoefeningen voorgedaan en hem uitgelegd wat de bedoeling was geweest van de stilte die ze had gehouden. Ze hadden ook oude herinneringen opgehaald en gelachen met elkaar. Linn had gevoeld dat de vriendschap er nog had gezeten. En juist daarom had ze Michael ook in vertrouwen genomen over Luke.
Ze had uitgelegd dat het heel dubbel voor haar voelde. Dat ze haar vriendschap met Michael wel wilde behouden, maar haar relatie met Luke niet. Ze wilde wel vrienden zijn met Luke, als hij daar klaar voor zou zijn. Toch voelde ze zich er erg schuldig over. Michael had aangegeven dat hij haar had begrepen. Dat zij waarschijnlijk precies voelde wat Naylene ook had gevoeld. Misschien nog wel steeds voelde. Daarnaast had Luke het vertrouwen van Linn ontzettend veel beschadigd. Iets wat zij heel belangrijk vond in een relatie. Michael had echter ook gezegd dat hij niet objectief kon blijven over de situatie waar ze mee zat, omdat hij de positie van Luke maar al te goed kende. Wel had hij aangegeven dat hij de eerlijkheid van Naylene had gewaardeerd, ondanks dat het pijn had gedaan. Linn hoopte dat Luke er ook zo over zou denken.
Toen Linn zojuist tegenover Luke had gestaan, was ze opgelucht geweest om hoe goed hij er uit zag. Het deed hem duidelijk goed om bij Edyn en Brayan te verblijven. Hij zag er gezond uit, een lichte gloed in zijn huid. De blik in zijn ogen toen hij haar had gezien, vertelde haar echter al genoeg. Hij zat met miljoenen vragen. Zij moest haar best doen om die zo goed mogelijk te beantwoorden.
Linn stapte naar binnen en werd begroet door de drie honden, maar de meest enthousiaste begroeting kwam van de hond die ze samen met Luke uit het asiel had gehad. Linn knielde neer voor Petunia en sloeg haar armen om de hond heen. ‘Dag Piggy,’ fluisterde ze. ‘Ik zie dat Luke goed voor je heeft gezorgd.’ Het was altijd al meer Luke zijn hond geweest dan de hare. Luke was degene die Petunia uit had gezocht en vanaf dag één waren ze onafscheidelijk geweest.
Linn liet de hond los en volgde Luke, die ondertussen al naar de woonkamer was gelopen. Daar stond hij er wat ongemakkelijk bij. Iets wat Linn snapte. Ze stond opeens voor zijn neus en hij wist waarschijnlijk niet war hij kon verwachten van haar.
‘Sorry dat ik je zo overval,’ begon Linn. ‘Ik wilde niet dat je via iemand anders zou horen dat ik weer terug was en een appje of een telefoontje vond ik eigenlijk te onpersoonlijk.’ Daarnaast had ze Luke ook graag willen zien, zodat ze had kunnen peilen hoe het nu met hem ging. Het leek goed met hem te gaan, maar dat was soms moeilijk af te lezen bij een vampier. Wie weet wat er nu allemaal bij hem gebeurde.
Linn liep naar de bank, waar ze op de rand ging zitten. ‘Wil je bij me komen zitten?’
‘Eh, ja? Ik bedoel, ja.’ Luke haalde zijn handen op en liep vervolgens naar de bank, waar hij naast haar kwam zitten. Ondanks dat zij op de rand zat en hij op de kussens, was er weinig hoogteverschil tussen de twee. Linn keek naar zijn gezicht en ze had de neiging om de krullen wat aan de kant te vegen en hem een kus te geven, maar ze wist dat ze het beter niet kon doen. Het zou alles alleen nog maar ingewikkelder maken.
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze belangstellend aan hem. ‘Ik weet dat het waarschijnlijk behoorlijk vreemd was om opeens naar Edyn te moeten, maar ik heb de indruk dat ze wel heel goed wist, en weet, wat je nodig hebt?’ Ze kon het ook mis hebben. Luke kon het hier ook verschrikkelijk vinden. Al wist ze ook dat Luke in een staat was geweest om weg te rennen, war hij vast ook had gedaan als dit hem niet was bevallen. ‘En het spijt me dat ik zomaar weg was, maar ik ben er nu en ik wil echt graag weten hoe het met je gaat. Wat je hebt gedaan de afgelopen paar maanden, hoe je je voelt.’ Dat was voor haar belangrijk. Dat ze wist hoe het nu met hem was, en wat Edyn had gedaan om hem te helpen. Ze wilde dat hij wist dat hij het had gered zonder haar, en dat hij dat ook opnieuw zou kunnen doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Luke was het iets waar hij een hele tijd over had gedroomd, de dag dat Linn terug was gekomen. Hij wilde haar zoveel vertellen. Hoeveel hij haar had gemist. Dat hij spijt had van alles wat hij had gedaan. Dat hij telkens aan haar had gedacht, er was geen dag voorbij gegaan of ze was in zijn hoofd geweest. Nu ze tegenover hem stond, wist hij echter helemaal niets meer te zeggen. Hij durfde het niet. Bang dat hij iets verkeerds zou zeggen en haar daarmee weg zou jagen.
De vraag van Linn kwam dan ook niet helemaal bij hem naar binnen. Hij hoorde de woorden en hij kon er over nadenken. Luke wist echter niet hoe hij er op moest antwoorden. Hoe ging het eigenlijk met hem? Beter? Hij voelde zich iets zekere over hetgeen wat hij kon en wat niet. Hij had medelijden met de mensen die hij pijn had gedaan en hij zou op zijn eigen manier daar mee moeten leren leven.
“Wel goed?” mompelde Luke dan uiteindelijk. Hij wist niet hoe hij het uit moest leggen. Linn was hier de afgelopen maanden niet geweest. Er waren zoveel dingen gebeurd. Hij was door de meest diepe dalen gegaan, had soms een hele tijd huilend in zijn bed gelegen. Had zichzelf niets meer gegund omdat hij allemaal vreselijke dingen had gedaan. Maar hij had goede momenten gehad. Dagen waarop hij had kunnen genieten van de nieuwe en oude vriendschappen die hij op had gebouwd. Om zich vervolgens weer schuld te voelen over dat hij zich goed had gevoeld.
“Luke.” Fluisterde Linn voorzichtig. Hij durfde echter niet naar haar te kijken. Hij wist niet eens waar hij precies bang voor was. Voor alles, of juist niets. Hij wist niet waarom ze hier was en dat vond hij een eng idee. Misschien kwam ze hier wel om voor altijd afscheid te nemen. Aan de andere kant kon ze hem hebben bezocht om te zeggen dat ze hem wilde vergeven. Er waren zoveel opties en het maakte hem gek.
“Je mag eerlijk zijn. Je hoeft niet op je hoede te zijn. Ik ben het.” Ondanks dat Luke daar in wilde geloven, dat hij eerlijk kon zijn en dat alles weer was zoals het altijd was geweest, wist hij ook wel dat het niet zomaar zo was. Dat hij niet met Linn kon praten alsof ze nooit weg was geweest, want dat was ze wel. Hij had haar zoveel pijn gedaan dat ze geen oplossing meer had gezien en was weg gegaan.
“Ik ben bang.” het was eerlijk, het was wat hij voelde. “Bang voor zoveel dingen. Dat ik je pijn heb gedaan. Dat je hier nu bent om me te zeggen dat je weer terug gaat en ik je waarschijnlijk nooit meer kan zien. Of juist bang dat je me vergeeft en ik je juist weer pijn ga doen.” Zo voelde hij zich nu. Er ging te veel door zijn hoofd heen.
“De afgelopen weken waren zeker wel goed. Ik heb mijn best gedaan, in het begin was het moeilijk. Ik durfde niet zomaar de straat op, ik was echt bang voor wat ik zou doen. Edyn heeft me heel erg goed geholpen. Net zoals Brayan en Frankie.” Het had hem echt geholpen dat hij een vriendin had gevonden in Frankie. Een mens wie hem compleet leek te vertrouwen, ze had helemaal geen twijfel om met hem om te gaan.
“Ach Luke.” Fluisterde Linn. Hij voelde hij ze hem iets dichter bij trok, waardoor hij uiteindelijk zijn hoofd tegen haar schouder aan legde. Hij haalde diep adem.
“Sorry. Ik ben gewoon zo blij om je te zien. Maar het is gek? Want ik was ergens echt bang dat het nooit meer zou gaan gebeuren. Dat ik je nooit meer zou zien, omdat je ergens anders de rust had gevonden die je verdiende.”
Luke haalde diep adem. “Het spijt me zo erg wat ik je allemaal aan heb gedaan. Dat verdiende je niet. Niet alleen ik, maar ook Michael. Het moet zo’n klap voor je zijn geweest.”
Luke had Michael niet meer gesproken, maar er waren dagen waarop hij zich af vroeg hoe het met de man ging. De laatste tijd was het Brayan geweest die hem bloed had gebracht en af en toe had Luke hem wel gevraagd of hij Michael de groeten had willen doen. Want ondanks dat ze samen heel erg verkeerd waren geweest, waren ze ook echt vrienden geworden. Daarvoor hadden ze samen heel wat door gemaakt. Luke hoopte dat hij binnenkort de kans kreeg om Michael te bezoeken of iet van hem te horen, al was het maar een klein berichtje.
“Het was veel.” Gaf Linn eerlijk toe. “Maar ik heb ook de tijd genomen en ook gehad om alles een plaatsje te geven. Iets wat ik ook wel heb gedaan.”
Luke keek even op naar Linn. Het blonde haar wat ze had gehad toen hij haar voor had laatst had gezien, was weer overgeverfd in zwart. Waarschijnlijk had het haar de verkeerde herinneringen gegeven, iedere keer als ze in de spiegel had gekeken. Zelf had hij het blonde geweldig bij haar gevonden.
“Mag ik je vragen waarom je hier bent, Linn?” Vroeg Luke voorzichtig. Hij wilde weten waar hij aan toe was. Ze konden over alles praten, als ze dat wilden. Maar zolang hij niet wist wat het voor hem betekende bleef hij maar nadenken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Luke had haar de vraag gesteld waar ze bang voor was geweest. Linn had geweten dat ze er niet te lang omheen had kunnen kletsen. Ze had van te voren al in haar hoofd gehad dat Luke haar zou vragen wat ze kwam doen. Waarom ze hem nu wel wilde spreken en wilde zien, en wat da precies voor haar betekende. Maar nu hij het aan haar had gevraagd, voelde Linn de brok in haar keel al vormen. Dat weerhield haar er van om antwoord te geven op zijn vraag. Want als ze antwoord zou geven, zou het voorbij zijn.
In haar hoofd schoten alle momenten voorbij die ze de afgelopen weken al tientallen keren had gezien. De eerste keer in de bar, waar Luke haar aan had gekeken en naar haar had gelachen. De momenten dat ze op de bank had gezeten en stil had geluisterd naar de nummers die Luke zelf had geschreven, met haar in zijn achterhoofd. Zijn lach als hij een grapje maakte, de liefdevolle blik die hij haar kon geven op de momenten dat hij voor haar stond. Hun dagjes samen, die ze hadden gespendeerd door samen te winkelen en elkaar te laten zien wat ze hadden gekocht. Er waren zoveel momenten waardoor Linn aan de relatie vast wilde houden. En als het alleen daar om zou gaan, dan zou ze er nooit over na hebben gedacht. Dan zou ze zich nu in zijn armen laten vallen en hem vertellen dat hij haar nooit meer los zou moeten laten, omdat zij dat ook niet meer bij hem zou doen.
‘Linn.’ De stem van Luke trok haar uit haar hoofd en ze besefte zich dat ze al voor een langere tijd stil was geweest. En dat was oneerlijk tegenover hem. ‘Je hoeft je woorden niet in te houden omdat je denkt dat je mij er pijn mee kan doen,’ fluisterde Luke. En ondanks dat ze hoorde dat hij het meende, hoorde ze ook dat dit hem nu al pijn deed. En ze wist dat ze de pijn alleen maar groter zou maken.
‘Ik vind het heel erg moeilijk,’ gaf ze hem aan. ‘Want ik houd van je.’ Dat deed ze. En ze wist zeker dat dat nooit over zou gaan. Luke was ontzettend speciaal voor haar en niemand zou zijn plek ooit kunnen innemen. Hij was de eerste persoon van wie ze weer had durven houden. En hij had zoveel voor haar gedaan. Hij had zelfs zijn hele leven omgegooid om bij haar te kunnen zijn.
Linn voelde de tranen langs haar wangen glijden, maar ze deed geen moeite om ze aan de kant te vegen. Met de woorden die ze nog uit zou moeten spreken, zouden ze nog lang blijven stromen. En misschien was Luke wel gealarmeerd door haar tranen, maar dat hield hem niet tegen om zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te trekken.
‘Ik houd ook van jou,’ fluisterde hij haar toe. ‘En ik wil dat je gelukkig bent.’ Linn knikte. Dat wilde ze ook voor hem. Ze gunde Luke al het geluk in de wereld, met wie dan ook. Vooral met zichzelf. Ze hoopte dat hij dat zou krijgen. En als het met haar had gekund, dan was dat ideaal geweest. Maar dat kon nu niet.
‘Luke… Ik…’ snikte Linn, maar Luke maakte een sussend geluid. Ze hoefde niet te praten, maar er was zoveel wat ze aan hem wilde vertellen.
‘Ik had echt gewild dat ik je gelukkig had kunnen maken,’ fluisterde Linn. Ondanks dat hij nu de sterkere leek te zijn van hen twee, wist Linn dat het niet zo was. Ze had echter niet de kracht om haar tranen in te houden en hem te vertellen wat er precies aan de hand was. ‘En ik houd zoveel van je, dat ik het kan begrijpen als dit niet meer is wat je wil. En als dat echt zo is, dan moet ik je laten gaan.’
Dat Luke dat zei. Dat hij door had wat er aan de hand was, zorgde er voor dat Linn alleen nog maar harder begon te huilen. Want ze wist dat hij gelijk had. Ze had gewild dat het anders was geweest, maar op de lange termijn zou het beter zijn. Jammer genoeg voelde het nu alles behalve goed. Ze wilde Luke laten stoppen met praten, hem zoenen en haar tranen vergeten, maar dat zou niks oplossen.
‘Sorry,’ wist Linn tussen haar tranen te zeggen.
‘Ik begrijp het, Linnie,’ zei Luke. Ze hoorde nu ook de tranen in zijn stem. Ze durfde niet op te kijken naar zijn gezicht, bang voor wat ze precies zou zien. Want ondanks dat hij het begreep, deed hem dit waarschijnlijk net zoveel pijn als bij haar. Misschien nog wel meer.
Ergens maakte Luke het nog moeilijker door het op deze manier op te vatten. Als hij boos was geworden, of naar haar had geschreeuwd, dan had ze daar meer mee gekund. Nu reageerde hij zo volwassen, dat het alles eigenlijk alleen maar erger maakte.
‘Ik weet niet wat er in de toekomst gaat gebeuren,’ zei Luke tegen haar. ‘Misschien is er ooit een andere tijd voor ons. Misschien ook niet. Maar als dit is wat je nu wil, dan begrijp ik dat en dan moet ik je loslaten. Want zoveel geef ik om je. En ik weet dat jij dat ook bij mij doet.’ Linn knikte, ondanks dat ze het misschien niet wilde. Ze gaf ontzettend veel om Luke, en ze wist dat hij het ook beter zou doen zonder haar. In ieder geval voor nu.
‘Ik wil niet weg,’ gaf Linn toe. Ze wist dat ze het moest doen. Want Luke hield het niet voor lang bij elkaar. Er zou een moment komen waarop hij ook in tranen uit zou barsten en ze wist niet of zij de persoon was die zijn tranen moest drogen. Waarschijnlijk niet. Maar ze wilde ook niet opstaan en weglopen, want dat zou misschien wel het meest moeilijke worden wat ze ooit had gedaan.
Linn voelde een paar lippen op haar voorhoofd. En nog voordat Luke op stond, en zonder dat hij ook maar een woord noemde, snapte ze wat hij deed. Hij ging weg, zodat zij dat niet hoefde te doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Verloren. Er was geen andere manier om Naylene te omschrijven. Langzaamaan was ze zichzelf verloren. Ze was enkele een schim geweest van de persoon die ze ooit in de spiegel aan had gekeken. Iemand wie stevig in haar schoenen had gestaan en haar leven niet had laten bepalen door de mensen om haar heen. Vertrouwen genoeg om de juiste beslissingen te maken.
Het was in stapjes gegaan, maar geleidelijk was ze dat vertrouwen verloren. Was ze haarzelf verloren. In de korte tijd dat ze in Japan had gewoond had ze de dood van twee mensen op haar naam gezet. Onschuldige bovennatuurlijke wezens die vrijwel niets te maken hadden gehad met de situatie op de manier hoe het zich voor had gedaan. Ze waren pionnen geweest in een spel dat uit was gespeeld buiten de macht van Naylene om, ze had er echter wel aan meegedaan. Ze had de pionnen uitgeschakeld. Ze had haar krachten verloren, maar al ver daarvoor had ze iets anders verloren: haar controle.
Naylene had niet meer in Japan kunnen blijven. Niet bij Michael en niet bij Ashton. Ze had niet op plekken willen blijven die haar hadden gedreven tot keuzes die niet eens bij haar hoorden. Daarom was ze met de spullen die ze had gepakt naar het vliegveld gegaan. Ashton was van plan geweest om haar mee te nemen naar een mooi eiland. Daar had Naylene ver van af willen zijn. Ze had de keuze gemaakt om naar een land te gaan, wat haar al vaker rust had gegeven: Australië.
Australië was een plaats waar veel jongeren naar toe gingen om zichzelf te vinden. Een jaar er tussenuit, om vanuit een rugzak te gaan leven. De natuur te laten leiden waar je precies naar toe ging. Dagen lopen, of misschien juist treinen gebruiken om het land te kunnen zien. Naylene was al snel in de groep met backpackers gerold. Het was niet zo dat ze vaak in de groepjes mee trok, maar sommige mensen was ze al wel verscheidene keren tegenkomen in een hostel, waar ze dan ook praatjes met hen had gemaakt.
Tot haar grote verbazing was ze een paar weken geleden twee personen tegen gekomen die ze maar al te goed had gekend. Ze was voor een paar dagen bij de zee geweest, waar genoeg te doen was. Stranden vol met surfers, busjes die op een rijtje stonden, geweldige avonden met kampvuren. Daar had Naylene, tussen alle mensen in, het bekende gezicht van Desh gezien. Ze had er even over getwijfeld, maar was toch naar hem toe gegaan. Samen met Lennon had hij haar uitgelegd dat ze niet meer in Boise hadden willen blijven omdat de sfeer daar verpest was geweest. Ze hadden de keuze gemaakt om er samen vandoor te gaan en een eigen leven te beginnen. Het had Naylene doen denken aan haar plannen met Ashton.
Enkele dagen had ze met de twee doorgebracht. Ondanks dat Lennon en Naylene het nooit goed met elkaar hadden kunnen vinden was er nu een wederzijds respect geweest en hadden ze uiteindelijk afscheid te genomen op een vriendelijk manier. Wel had Naylene, Desh moeten verzekeren dat hij niemand zou vertellen waar ze zich bevond. Al had ze daar zelf ook al wel voor gezorgd door enkele spreuken uit te spreken, zodat ze niet kon worden gevonden door magie. Daarbij was Australië groot en ze had dan ook al snel besloten om naar de andere kant af te reizen, nadat ze de twee had gezien.
De ontmoeting met Desh had Naylene echter wel goed gedaan. Hij had haar verteld hoe hij zijn magie ondertussen onder de knie had. Dat hij zijn best deed om uit stressvolle situaties te blijven en dat zelfs Lennon leek te helpen op de dagen dat het voor hem juist minder ging. Het had Naylene de gedachten gegeven dat ze zelf ook iets moest doen aan de onrust die al maanden door haar lichaam heen was gegaan.
Op een afgelegen plaats midden in een van de grote nationale parken van het land, had Naylene een plaatsje gevonden waar ze een tentje op had kunnen zetten. Ze moest hier misschien overleven op dierenbloed, wat ze niet al te prettig vond, maar ze had de afgelopen paar dagen al wel wat van de rust gevonden waar ze zo naar op zoek was geweest. Gedachten toegelaten die zelf nooit had gedurfd te denken.
Zo had ze nagedacht over haar relaties. Er was een tijd geweest waarop zij en Michael, Linn hadden gepest over het feit dat ze snel voor iemand viel. Dat ze zich helemaal op kon laten gaan in een relatie. Al was dat voor Benjamin geweest. Ondertussen wist Naylene dat ze precies hetzelfde had gedaan. Op een andere manier misschien, maar ze was meegetrokken in een relatie die totaal niet goed voor haar was geweest. Daar had ze zich door laten leiden. Ze had dan wel haar eigen dingen gedaan, maar Ashton was er altijd geweest en hij had altijd een grip gehad op haar leven. De manier waarop ze dingen uit had gevlogen.
Zelfs toen Naylene afstand van Ashton had genomen, was hij er geweest. Diep van binnen had ze hem nooit van hem af kunnen zetten, waardoor ze zich misschien niet voor de volle honderd procent op Michael had kunnen focussen. Maar voor wie was het überhaupt een goed idee om van de ene relatie naar de andere te gaan? Naylene had beter geweest, toch had ze niet geluisterd naar haar eigen mening. Ze was verblind geweest door van alles, om echt door te hebben dat het niet goed was gegaan met Michael en hij zijn uitvlucht in iets had gezocht wat vrij normaal was voor hun soort. Er was nog een groot gat, wat Naylene nog op had weten te vullen. Michael was er mee begonnen, maar ze wist zeker dat het niet geheel uit zichzelf was gegaan.
Ze gunde zichzelf eens per dag de tijd om over de dingen van thuis na te denken. Een uurtje waarin ze dacht aan hetgeen wat er was gebeurd en of ze klaar was om zich er overheen te zetten. Ook net had ze dat gedaan. Ze was een heel eind naar boven gelopen, zodat ze uiteindelijk op kliffen had gestaan om het uitzicht over de zee te kunnen bekijken. Haar antwoord op de vraag was echter nog duidelijk. Ze was er nog niet klaar voor. Ze voelde nog te veel onrust door haar lichaam heen gaan. Verdriet, pijn, eenzaamheid dat ze in de afgelopen maanden had gevoeld. Ze was misschien met mensen geweest, maar zelfs nu ze in haar eentje was, voelde ze zich niet zo eenzaam als ze al die tijd had gedaan.
Op het moment dat ze terug liep naar haar tentje, merkte ze al wel dat er iets niet klopte. De geur was anders. Er was iemand.
Toen ze zich naar het tentje snelde, had ze al snel door wie het precies was. Pas toen ze oog-in-oog met het stond, durfde Naylene er zeker van te zijn. Andy. De twee waren al een hele tijd bevriend. Ze zag elkaar niet vaak. Dus hij was misschien wel de laatste persoon die ze had verwacht. Ze schrok er dan ook een beetje van.
Alles van de laatste tijd kwam weer naar boven. De schaamte die Naylene voelde omdat er van alles met haar was gebeurd, wat niet had moeten gebeuren. De pijn die haar aan was gedaan door de mensen van wie ze het meest hield. Mensen zoals Andy, die er voor haar hoorden te zijn. Hij was hier niet om gezellig even te kletsen. Andy kende haar als geen ander. Hij was hier om met haar door haar hoofd heen te gaan, om alles op een rijtje te krijgen. Ondanks dat het precies was wat Naylene zelf had proberen te doen. Ze was echter nog niet klaar omdat bij iemand anders neer te leggen.
Het enige wat ze in haar hoofd had, was wegrennen. Ver weg rennen. Van haar problemen, van Andy. Van alle pijn die hij naar boven zou gaan halen. Want hij kwam hier niet om haar handje vaste te houden.
Dus dat was ook wat ze deed. Rennen. Een heel stuk. Ze wist best dat Andy haar niet in kon halen, zij was immers een vampier en hij een heks. Toch bleef ze maar rennen. Alsof dat hetgeen was wat haar lichaam nodig had. Net zoals haar hoofd. Wegrennen van alles. Dat was beter dan alles onder ogen te komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn probeerde op haar eigen manier te verwerken dat ze nu zonder Luke door het leven moest. Ze wist dat ze dat al maanden had gedaan, maar hij had toen wel altijd in haar achterhoofd gezeten. En in die tijd was hij nog altijd haar vriend geweest. Nu had ze zelf de relatie beëindigd en dat was iets waar ze iedere dag nog mee geconfronteerd werd. Ondanks dat het haar eigen keuze was geweest, en de betere, bleef het lastig om te accepteren dat ze een andere grote liefde op had moeten geven.
Gelukkig was daar Michael, die zijn best deed om haar te troosten en af te leiden als ze het nodig had. Michael was ook haar eerste prioriteit. Ze wilde hem helpen en er weer boven op te komen en hun vriendschap weer opbouwen naar wat het eerst was geweest, of misschien wel naar iets beters dan dat.
Honderd jaar geleden was Michael een heel ander persoon geweest. Hij was zelfs een beetje voorzichtig geweest rondom Linn, bang om haar teleur te stellen of boos te maken. Linn had hem al snel geprobeerd te laten weten dat als Naylene vertrouwen in hem had gehad, zij dat ook had. En dat vertrouwen was uitgegroeid tot een mooie, bijzondere vriendschap.
Linn en Michael hadden altijd over alles kunnen praten Ze hadden nooit een blad voor de mond genomen en hadden elkaar laten weten wat ze hadden gevonden. Ze hadden met elkaar gelachen en soms hadden ze ook Naylene kunnen pesten, al was het toch vaker voorgekomen dat het Naylene en Michael tegen haar waren geweest. Dat soort momenten had ze de afgelopen dagen veel met Michael besproken. Ze probeerde de naam van Naylene niet teveel te noemen, omdat ze wist dat het Michael pijn deed. Maar het had juist ook iets helends om het te bespreken.
Ondanks dat Linn probeerde om positief te blijven, had ze ook haar mindere dagen. Dagen waarop ze zich opeens weer realiseerde hoe goed haar relatie met Luke was geweest, en hoe goed het misschien wel weer had kunnen zijn. Ze miste hem wel, nu meer dan in de tijd dat ze alleen had gereisd. Misschien juist wel omdat hij nu veel dichterbij was, maar ze niet meer naar hem toe kon. Die deur had ze zelf gesloten.
Linn zat op de bank en ze staarde voor zich uit. Michael had het op zich genomen om het huis wat op te ruimen. Ze verbleven nog altijd in het huis van Michael en Naylene. Michael had daar in eigenlijk ook geen keuze, aangezien de magie hem nog steeds vasthield. Linn kon naar binnen en ook weer naar buiten, maar ze koos er vaak voor om het grootste gedeelte van haar dag met Michael door te brengen.
Verzonken in haar eigen gedachten zuchtte Linn. Ze was blij dat het beter leek te gaan met Michael, maar alles er omheen voelde nog steeds als een grote rotzooi. Eentje die ze niet kon oplossen. Dat wilde ze ook helemaal niet meer. Maar toch bleef ze zich er onrustig door voelen. Alsof ze in een onopgeruimde kamer stond en er steeds meer spullen bij kwamen.
Linn pakte haar telefoon en opende het gesprek met Andy. Een paar dagen geleden had hij laten weten dat hij Naylene had gevonden. Hij had niet verteld waar hij precies was geweest, maar dat had ook niet gehoeven. Hij had Linn enkel laten weten dat Naylene zijn aanwezigheid had opgemerkt en er snel vandoor was gegaan. Andy nam daar genoegen mee, omdat hij wist dat er een moment zou komen waarop Naylene hem wel weer op zou zoeken.
‘Linn?’ Michael was met twee glazen bloed aan komen lopen. Nu Linn er weer was, kon zij bepalen hoeveel bloed er in huis was. Michael leek zelf te kunnen reguleren wanneer hij iets nodig had en hij wist ook hoe lang het zou duren voordat het weer aangevuld zou kunnen worden. ‘Is er nog nieuws van Andy?’
Linn pakte het glas aan en schudde haar hoofd. ‘Niet sinds een paar dagen geleden. Maar als hij me iets laat weten, dan ben jij de eerste die het hoort.’ Dat had ze al beloofd aan Michael, nadat ze aan hem had gevraagd of hij er überhaupt wel iets over wilde horen. Het was allemaal heel dramatisch verlopen tussen hem en Naylene en hij had zelfs nog een hele tijd gedacht dat ze met Ashton mee was gegaan. Dat bleek gelukkig niet het geval. Misschien dat Michael daarom het ook wel wilde horen. Omdat de meest erge situatie al niet mogelijk was.
‘En Luke?’ vroeg Michael voorzichtig. ‘Heb je nog iets van hem gehoord?’
Linn sloeg haar glas in één keer achterover en zette het terug op de bijzettafel. Ze kroop naar achteren op de bank en wachtte totdat Michael naast haar kwam zitten, zodat ze weg kon kruipen in zijn armen. ‘Ik denk dat het nog heel lang gaat duren voordat ik een keer iets van hem ga horen. En dat begrijp ik ook. Hij heeft zich heel groot gehouden toen hij tegenover me zat, maar ik weet dat ik hem ontzettend veel pijn heb gedaan door er een punt achter te zetten.’ Ondertussen speelde Linn wat met het de te grote trui van Michael.
‘En ik zou nu toch niet weten wat ik tegen hem moet zeggen.’ Ze had alles al gezegd. Ze zou er nog honderden spijtbetuigingen aan toe kunnen voegen, maar het zou niks veranderen aan de situatie. Het enige wat ze hoopte, was dat Luke steun had gevonden bij de mensen om zich heen. Bij Edyn en Brayan, of bij Frankie, over wie ze a wat had gehoord van Edyn. Er waren genoeg mensen die ook van Luke hielden en er vast alles aan deden om hem te helpen. Net zoals dat Michael haar hielp.
‘Ik ben blij dat je er weer bent, Linnie,’ fluisterde Michael. ‘En niet alleen dat je hier bent. Het voelt op de één of andere manier weer net een beetje zoals vroeger.’ Linn knikte. Ze snapte wat Michael bedoelde. Vroeger hadden ze ook alleen elkaar gehad. Naylene was er dan nog bij geweest, maar ze was er in hun gedachten nu ook bij. En ze waren samen, alleen in het bos. Geen mensen om hen heen. Linn snapte waarom Michael het zo verwoorde.
En ergens was ze blij dat het zo voelde. Want ondanks dat de wereld om haar heen nog een rotzooi was, begon ze zich eindelijk wat opgeruimder van binnen te voelen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor haar gevoel had ze dagen gerend. Niet alleen weg van Andy, maar ook van alle gevoelens die haar al weken achtervolgden. De mensen die ze in Japan achter had gelaten, de gevolgen daarvan. Haar eigen gevoel. Naylene had het allemaal niet onder ogen willen komen.
Dagen lang was ze rond blijven reizen, in de hoop dat Andy haar niet zou achtervolgen. Ze wist dat hij haar niet had kunnen vinden door middel van zijn magie. Daardoor was het alleen nog maar erger geworden. Hij kende haar, hij wist wat ze zou doen en daardoor had hij uit kunnen vogelen waar ze precies was geweest.
Na een paar dagen was ze terug gekeerd naar het tentje dat ze achter had gelaten. Al haar spullen hadden er in gestaan, ze had niet heel veel andere keuzes gehad. Daar was ze ergens verbaasd dat Andy er niet meer te bekennen was. Dat gaf alleen maar aan hoe goed hij haar kende. Hij had door gehad dat ze nog niet klaar was om te praten over hetgeen wat er door haar hoofd heen ging. Ze had niet willen horen hoe Andy had gekeken naar de situatie.
Voor een tijdje was dat ook zo. Een aantal dagen had ze doorgebracht alsof ze Andy nooit had gezien. Ze was door het park getrokken, had van het uitzicht genoten en had zelfs dagen doorgebracht in het water wat onder aan de kliffen had gelegen. Langzaam aan was haar gedachten vaker naar Andy gegaan. Hij was met een reden afgereisd naar Australië, hij was er voor haar. Niet om tijd met elkaar door te brengen. Hij maakte zich zorgen om haar. Eerlijk gezegd maakte ze zichzelf ook wel zorgen over hoe het met haar ging. Over wat ze had gedaan, wat ze deed en wat ze zou doen. Ze had iemand als Andy nodig.
Gisteren had Naylene dan ook besloten om hem op te zoeken. Met haar kaart had ze hem makkelijk kunnen vinden. Andy had zijn afstand genomen, maar het was wel duidelijk dat hij bewust niet heel ver uit had geweken van de plaats waar Naylene zich de hele tijd had bevonden. Wetende dat er een dag zou komen waarop ze om zou draaien, hij wist dat ze hem nodig zou hebben. Of dat nou vandaag was of over enkele weken.
Vandaag was echter de dag waarop Naylene had besloten Andy nodig te hebben. De twee hadden elkaar gezien door de meest slechte momenten van hun leven. Jaren geleden had Naylene een relatie gehad met de broer van Andy. Een persoon waar iedereen veel had kunnen leren. Charles, of Charlie zoals hij vaak werd genoemd, was net zoals Andy een tovenaar geweest. Hij had zijn krachten nooit voor zichzelf willen houden, hij had ze willen delen. Zeker met mensen die net zoals Naylene waren. Het had bij hem gepast, zeker omdat hij ook les had gegeven op een school. Die baan had hij op een gegeven moment opgezet om de jongeren te helpen. Veel trots had hij daar echter niet uit kunnen halen. Niet omdat het niet was gelukt, maar omdat hij de kans er niet voor had gekregen. Ashton had er voor gekozen om het leven van de man te beëindigen. De reden? Jaloezie. Pure jaloezie. Waardoor hele levens ineen waren gevallen.
Naylene was naar het huisje gelopen wat Andy gehuurd leek te hebben. Een simpele blokhut, maar het was waarschijnlijk heel wat beter dan de tent waar ze de laatste tijd in had geslapen. Met een diepe zucht, klopte ze uiteindelijk aan. Waarschijnlijk had Andy al wel aangevoeld dat ze ze een dezer dag bij hem op bezoek zou komen, hij stond dan ook al snel aan de andere kant van de deur. Geen zelfvoldane grijns. Helemaal niets. Alleen de rustige blik die Naylene zo had gemist.
“Mag ik binnen komen, Andy?”
“Natuurlijk Nay, kom binnen.” Zonder de uitnodiging kwam ze zelfs in de vakantiewoning niet binnen.
Naylene nam van de gelegenheid gebruik om in de armen van Andy te vallen. Zichzelf te verstoppen van alles wat er was gebeurd, want zelfs zo ver weg zijn van iedereen, leek er niet voor te kunnen zorgen.
Andy liet Naylene rustig in zijn armen staan. Alsof hij precies wist wat er door haar hoofd heen ging. Ze stonden een tijdje zo, voordat hij haar meenam naar de woonkamer, waar het heel wat koeler was dan buiten. Het was in Australië winter, maar het maakte het niet koud. Andy had duidelijk zijn magie gebruikt voor de temperatuur, zodat de haard die in de woonkamer stond, zachtjes knisperde door het hout wat er op gebrand werd. Naylene wist dat Andy gek was op dat soort kleine dingen, net zoals zijn broer was geweest.
Niet veel later werd de woning gevuld met de geur van de kruidige thee, die uit de mok walmde die Naylene in haar handen had gekregen.
“Je wist dat ik naar je toe zou komen.” Merkte Naylene op.
“Natuurlijk wist ik dat. Toen ik je zag, zag ik aan je blik dat je er nog niet klaar voor was. Maar ik ken je Nay. Ik weet dat er een tijd komt dat je over hetgeen wil praten wat je dwars zit en ik weet ook dat wij dat als geen andere kunnen doen.” De twee hadden zoveel van hun gedachtes gedeeld. Ze hoefden elkaar niet iedere dag te zien, zelfs niet ieder jaar, maar ze wisten dat ze er waren. Dat was genoeg.
“Ik weet niet of ik er nu al wel klaar voor ben.” Bekende Naylene. Er was zoveel gebeurd. Te veel. Ze wist niet precies waar ze moest beginnen.
“Je bent hier voor een reden gekomen. Ik weet dat een omhelzing soms nodig is, maar ik denk dat je diep van binnen klaar bent om je verhaal te doen. Om me te vertellen wat er allemaal door je hoofd is gegaan en dat je stiekem ook graag wil horen wat ik daar van vindt. Ondanks dat het je soms vast pijn gaat doen.”
Naylene haalde diep adem en begon haar verhaal. Ze vertelde over hetgeen wat er was gebeurd in Boise. Hoe Rhi terug was gekomen en alles in handen had proberen te krijgen. Dat Ashton haar geheim aan Rhi had verteld en dat de vrouw dat alles gebruikt om Linn zo ver mogelijk naar de afgrond te krijgen. Hoe het haar enkele keren bijna gelukt was en dat ze haar vriendin bijna was verloren.
Daarna vertelde Naylene over Michael, over een relatie die ze was begonnen terwijl ze zelf nog niet eens over Ashton heen was gestapt. Hoe Ashton altijd in haar hoofd was blijven hangen. Alles wat in Japan was gebeurd en hoe dat haar naar beneden had getrokken. Hoe ze zichzelf op een gegeven moment niet meer had herkend. De twee moorden die ze op haar naam had gezet. Maar ook hetgeen wat Michael en Luke samen hadden gedaan. Het kwam er allemaal uit en Andy had haar de hele tijd laten praten, had de tranen laten gaan en haar aangegeven dat het goed was dat het er allemaal uit kwam.
“Ik ben gewoon bang dat ik mijn magie niet meer onder controle heb?” Fluisterde Naylene uiteindelijk. “Zolang ik niet alles op een rijtje heb, ben ik bang dat ik mensen pijn doe. Als twee onbekenden al niet meer veilig in mijn buurt zijn. Hoe kan ik er dan voor zorgen dat andere mensen dat wel zijn?” Fluisterde Naylene. Er was zoveel dat door haar hoofd heen ging, maar dat was toch wel hetgeen waarom ze zo ver weg was van iedereen.
“Dat snap ik. Maar op het moment heb je het door. Je bent bang dat het gebeurd en dat is al de eerste stap. Ik denk dat je voor nu een rustige plaats nodig hebt. Een veilige plaats, eentje waar je je thuis voelt. En ik snap echt dat je er voor hebt gekozen om die in je eentje op te zoeken. Je moet er echter over nadenken of dat wel hetgeen is wat het beste is, Nay.”
Naylene haalde haar schouders op. “Als ik nu terug ga naar Japan wordt het er niet veel beter op. Dan is Michael daar, alles wat er is gebeurd. Ik bedoel, ik heb hem al lang vergeven voor wat hij heeft gedaan, want het kan niet alleen zijn eigen schuld zijn. Maar al het andere? Wat nou als hij iets verwacht. Nog niet te praten over Ashton, als hij weet waar ik ben staat hij meteen voor mijn neus, wil hij uitleg waarom ik weg ben gegaan.”
“Laat Ashton.” Andy was altijd duidelijk geweest over de man, iets wat Naylene maar al te goed begreep. Soms wilde ze dat ze met dezelfde haat naar hem kon kijken. “Het is toch duidelijk dat hij diegene is die er voor heeft gezorgd dat Michael en Luke het bloed zijn gaan drinken. Het valt niet goed te praten wat ze hebben gedaan, maar het is echt niet uit de lucht komen vallen.”
Naylene wist dat Andy gelijk had, maar ze had er even niets op te zeggen. “Wat Michael betreft. Ik ken je langer dan vandaag, jullie zijn vrienden boven al het andere. Praat met hem, ik weet zeker dat jullie er dan wel uit komen.” Ze haalde haar schouders op, ze wilde het wel, maar ze wist niet of ze er het lef voor had.
“En als je wil dan gaan we kijken of er iets van magie is waardoor jullie alle drie onder de radar kunnen blijven. Wat heb je gebruikt zodat ik jou niet kon vinden?”
Naylene vertelde wat ze had gebruikt, het was niet eenvoudig geweest, maar het was duidelijk wel effectief.
De volgende paar dagen verbleef Naylene in hetzelfde huisje als Andy. Ze spraken over hetgeen waar ze al over waren begonnen. Over hetgeen wat er was gebeurd. Over Michael, Ashton, maar ook vooral over Linn. Zij was immers diegene die Andy op had gezocht om te vragen of hij Naylene had willen zoeken. Dat betekende dat Linn weer terug was.
Er waren veel tranen, veel woede, maar door alle gesprekken werd het allemaal wat rustiger in het hoofd van Naylene. Ze wist dat ze er nog lang niet was, maar ze koos er voor dat de rest van haar helingsproces niet in haar eentje kon. Er waren mensen wie ze nodig had, dezelfde mensen die haar misschien wel net zo hard nodig hadden. Daarom besloot ze, met hulp van haar magie en die van Andy, om terug te gaan naar Japan. Er zou niemand achter komen dat zij er was, niet zolang zij zich buiten alles zou laten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was veel wat twee vrienden konden bespreken. Niet alleen de oude momenten samen vormden de gespreksstof van Linn en Michael. Ook alles wat er de laatste tijd was gebeurd. Michael bekende dat hij veel schud voelde voor wat hij had gedaan, maar niet alleen in Japan. Ook voor wat hij in Boise had gedaan, hoe hij met iemand zoals Edyn om was gegaan en hoe snel hij haar aan de kant had geduwd voor Naylene, terwijl Naylene overduidelijk nog met Ashton in haar hoofd had gezeten. En hij had Linn benadrukt hoe erg hij het had gevonden dat hij afscheid van haar had moeten nemen. Dat hij zoiets nooit meer mee wilde maken.
Ze hadden het ook vaak genoeg gehad over Naylene. Over wat er zou gebeuren als ze ooit weer terug zou komen. Michael had aangegeven dat hij Naylene haar behoeften wilden volgen. Dat als ze geen relatie wilde, hij dat zou moeten accepteren. Maar dat hij daar ook wel hulp nodig bij zou hebben. Linn had hem al haar hulp al beloofd. Niet nu, maar al jaren geleden. Toen ze echt vrienden waren geworden.
Toch konden ze ook genoeg leuke dingen bespreken, en ze hadden zelfs weer de lol met elkaar die ze jaren geleden hadden gehad. Linn had door de dozen gesnuffeld die ze ergens op had geslagen en ze had een aantal dingen meegenomen naar het huis van Michael. Daar had ze hem aangetroffen op de bank.
‘Ik heb een paar dingen meegenomen!’ zei Linn enthousiast. Ze zette de tas naast zich neer en haalde er als eerste een bolhoed uit, die ze op Michael zijn hoofd plantte. Dat was een heel normaal iets geweest om te dragen voor mannen in de jaren dat ze elkaar hadden leren kennen.
‘Linn…’ zei Michael lachend. ‘Waarom?’
‘Het leek me leuk!’ Zelf pakte ze een omslagdoek, die ze om haar armen drapeerde. Vervolgens pakte ze een plaat uit de tas, waarvan ze het stof afveegde. Vervolgens draaide ze hem om naar Michael, zodat hij kon zien wat voor soort muziek er op stond.
‘Nee!’ Michael kwam overeind en liep naar Linn toe, zodat hij de plaat beter kon bekijken. ‘Dit was de muziek waar je me op hebt leren dansen! Ik wist niet dat je die nog had?’
‘Deze zou ik nooit weg kunnen doen,’ zei Linn glimlachend. Ze haalde voorzichtig de plaat uit zijn hoes en liep naar de platenspeler, waar ze hem op legde. Ze draaide iets aan de knoppen, zodat hij op de goede stand stond en niet veel later vulde de kamer zich ook met muziek. Glimlachend draaide Linn zich naar Michael om, waarna ze haar hand naar hem uitstak.
‘Normaal gesproken zou jij mij moeten vragen om te dansen, maar ik neem nu geen nee als antwoord aan!’ Lachend pakte ze Michael zijn hand vast en trok ze hem mee in de muziek. Ze had het Michael moeten leren, wat best ingewikkeld was geweest, aangezien hij altijd de leiding had moeten nemen in de dans. Uiteindelijk was het hem toch gelukt. En ook nu nam hij zijn vertrouwde positie weer aan, waardoor ze al snel door de kamer zwierden met z’n tweetjes.
‘Michael, je gaat de verkeerde kant op!’ zei Linn lachend. Het was al een eeuw geleden dat ze op deze manier hadden gedanst, maar Linn had de dansen en bewegingen nog steeds in haar hoofd zitten. Ze wist dan ook zeker dat Michael haar naar links had moeten begeleiden, in plaats van naar rechts.
‘Niet! Het is eerst rechts, en dan naar links!’ hield Michael vol, terwijl hij door danste met Linn.
‘Het is een wals, Mikey. Dat is niet hoe een wals gaat!’ wees ze hem terecht, al deed ze dat wel met een lach op haar gezicht. Ze volgde Michael zijn bewegingen en deed wat hij van haar vroeg. Of dat naar links of rechts was, een rondje draaien of dicht tegen hem aan dansen, het maakte haar eigenlijk niet eens echt wat precies de pasjes waren.
‘Je was altijd mijn favoriet om mee te dansen,’ vertelde Linn aan Michael. Ze had op avonden met verschillende mannen gedanst. En ondanks dat er knappe mannen tussen hadden gezeten, die interesse in haar hadden getoond, had ze altijd het meeste gehad aan Michael als haar danspartner. Wellicht omdat ze zo goed op elkaar in gespeeld waren geweest, maar ook omdat ze zeker had geweten dat ze veilig was geweest bij hem. Hij had haar door de hele avond kunnen leiden, zonder zorgen.
‘Maar je hebt met zoveel anderen gedanst,’ wees Michael haar terecht. ‘Hertogen en Graven, andere belangrijke mensen. En ze dansten negen van de tien keer allemaal beter dan dat ik dat deed.’
‘Maar ze waren niet zoals jij?’ Michael was haar beste vriend geweest. Iemand met wie ze had kunnen praten. Iemand die haar had gezien als één van de meest verbazingwekkende personen in de wereld, en niet alleen maar als een knappe vrouw van wie ze iets hadden kunnen krijgen.
Zo dansten ze samen door. Van het ene nummer naar het andere. Ze gebruikten de hele kamer, totdat hun plaat voorbij was gegaan. Linn had een andere plaat opgezet. Eentje waar ze niet meer echt op hoefden te dansen. Eerder schuifelen. Dicht tegen elkaar aan, armen om elkaar heen. Linn had haar hoofd tegen Michael zijn borstkas aangelegd en zijn kin rustte weer op haar hoofd.
Linn had niet voor niets andere muziek opgezet. Ze had iets gehoord, maar ze wilde er zeker van zijn. Het had even geklonken alsof ze de voetstappen van Naylene had herkend. Ze had het snel van zich afgeschud, gedacht dat ze het zich had verbeeld. Naylene was nu al zo lang weg, en ze zou vast veel langer weg blijven. Toch was er iets in haar geweest dat haar had verteld dat het wel een mogelijkheid was. Dat Naylene weer terug was.
Minuut na minuut was dat gevoel sterker geworden en nu wist Linn zeker dat haar beste vriendin in de buurt was. Wat ze kwam doen, of voor hoe lang ze zou blijven, wist Linn niet. Het liefst wilde ze naar buiten rennen om Naylene te begroeten, maar ze had besloten om Naylene naar hen toe te laten komen. Zo kon ze ook bij Michael blijven, die het vroeg of laat ook door zou hebben dat er iemand in de buurt was.
Zachtjes bewoog Linn heen en weer op de muziek. Ze had haar ogen gesloten en ze focuste zich op de muziek en op Michael. De rest deed er eigenlijk niet meer toe. Want ze was Michael ontzettend dankbaar. Ze was hem dankbaar voor zijn eerlijkheid, voor alles wat hij haar had verteld in de tijd dat ze weer vrienden waren.
‘Linn?’ vroeg Michael zachtjes. ‘Heb jij dat ook gehoord?’
Linn knikte. ‘Ja, ik heb het gehoord,’ antwoordde ze zachtjes terug. Het was geschuifel geweest in de aarde, voetstappen. Linn was er vrijwel zeker van dat Naylene onderweg was naar het huis. Hoe ver ze precies was, kon Linn niet helemaal inschatten. Er was deels iets wat haar gehoor leek te blokkeren. Het blokkeerde echter niet genoeg, wat betekende dat Naylene ook wilde laten weten dat ze er aan kwam.
‘Denk je dat zij het is?’ vroeg Michael.
Linn haalde haar schouders op, omdat ze Michael geen hoop wilde geven. Misschien kwam Naylene alleen maar van een afstand kijken hoe het ging. ‘Blijf maar gewoon dansen,’ vertelde ze hem, waarna hem voorzichtig weer iets dichter tegen zich aan duwde. Ze wilde zelf net zo graag dat het Naylene was, maar er bestond een kans dat ze zich allebei vergisten.
De voordeur ging zachtjes open. Ze voelde Michael verstarren, maar Linn bleef voorzichtig door dansen en ze dwong hem dan ook om met haar mee te bewegen. Ze draaide Michael weg van de deur, zodat hij niet zou kunnen zien wie er binnen zou komen. Al waren er vrij weinig mensen die zomaar het huis binnen konden komen.
Linn ging op haar tenen staan en keek over de schouder naar de deur. Het duurde even voordat hij open ging, maar toen hij dat deed, zag ze dat ze gelijk had. Het was Naylene. En ondanks dat het duidelijk was dat Naylene een hoop mee had gemaakt en een hoop had moeten doorstaan, glimlachte ze voorzichtig naar het aanzicht van haar twee vrienden, die dansend in de woonkamer stonden.
Linn liet Michael met één arm los en stak die uit naar Naylene, die de uitnodiging meteen aannam. Ze liep naar Linn toe, die haar meteen tussen haar en Michael trok. Vervolgens sloeg Linn haar arm stevig rond haar beste vriendin. Ze hadden elkaar meerdere maanden niet gezien. Eerst was zij weg geweest, en toen Naylene. Het was een nog langere tijd geleden dat ze op deze manier met z’n drietjes hadden gestaan.
De tranen leken bij hen allemaal hoog te zitten en een normaal mens had misschien niet eens opgepikt wie er precies was begonnen, maar het was Michael wie als eerste zijn tranen deelde met de rest van de roep. Dat had er voor gezorgd dat Linn was begonnen met huilen en ook Naylene had het niet meer droog kunnen houden, toen de anderen twee haar nog dichter tegen zich aan hadden getrokken en haar weer hadden verwelkomd in haar thuis.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Haar tijd met Andy had Naylene goed gedaan. Waar ze had gedacht ze er maar eventjes zou blijven, hadden ze uiteindelijk meer dan een week samen doorgebracht. Ze hadden over alles gesproken. Niet alleen over hoe Naylene zich voelde, waar haar angsten zaten en wat Andy dacht dat de beste oplossing was, maar ook hoe het ging met hem. Andy was al jaren bezig op de school waar zijn broer over had gedroomd. Om te horen hoe het daar aan toe ging, was voor Naylene altijd een grote inspiratie. Ze had Andy dan ook beloofd om een bezoekje te nemen wanneer het wat beter met haar ging. Er was zelfs geopperd om er een tijdje les te geven, maar zowel Andy als Naylene wisten dat het een tijdje kon gaan duren voordat het zou gebeuren.
Uiteindelijk had Naylene besloten wat ze wilde. Er waren twee mensen met wie ze het grootste gedeelte van haar leven door had gebracht. Die twee mensen had ze niet aan de kant kunnen zetten. Andy had haar verteld dat Linn terug was in Japan en dat ze haar tijd doorbracht met Michael. Wat betekende dat alles tussen die twee ook vergeven was. Naylene had dat ook al lang gedaan en met de dag was ze haar vrienden meer gaan missen. In haar hoofd had ze zich echter telkens voorgehouden dat het gevaarlijk was voor iedereen. Tijd had echter wel uitgewezen dat het voor hen alle drie gevaarlijk was als ze niet bij elkaar waren.
Samen waren dat maar een paar van de redenen waarom ze terug was gereisd naar Japan. Toen ze eenmaal in de armen van haar twee beste vrienden stond, wist Naylene dat ze geen betere keuze had kunnen maken. Voor een lange tijd stonden de drie in elkaars armen. Zelfs nadat de muziek langzaam af was gestorven. Als je het aan Naylene vroeg duurde het een paar uur, maar ze genoot van iedere minuut. Ze was weer samen met haar vrienden, zoals het hoorde.
Pas een paar uur later, toen alles een beetje was afgekoeld. Naylene had haarzelf een beetje opgefrist van haar reis, terwijl Linn haar best had gedaan om een maaltijd te maken. Nu zaten ze met z’n drieën aan de tafel. Er hing nog genoeg in de lucht en dat moest eerst op worden geklaard voordat ze verder konden gaan.
“Ik ben zo blij dat je er bent, Nay.” Aan Linn haar gezicht was inderaad te zien dat ze blij was dat ze terug was. Vanuit Michael waren er misschien wat minder woorden geweest, misschien was hij bang door hetgeen wat er tussen hen beiden was gebeurd de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien.
“Ik ben je dankbaar dat je Andy hebt opgezocht. Het was precies wat ik nodig had. Zonder hem was ik waarschijnlijk nooit terug gekomen.” Het had haar de rust gegeven die ze nodig had gehad. Een paar dagen waarin ze had kunnen beginnen met opladen. Ze had de aanwezigheid van haar andere vrienden nodig om dat voor de rest te doen. Ze wilde graag denken dat Linn en Michael het ook nodig hadden.
“Waar ben je eigenlijk geweest?” Vroeg Michael voorzichtig. Naylene snapte dat het op het moment best wel ongemakkelijk was. Voor hen alle drie. Maar ze wilde dat ze daar overheen konden stappen en weer overnieuw konden beginnen. Iets wat Michael ook leek te begrijpen.
“Australië.” Het was een land waar ze wel eens eerder waren geweest, maar nooit voor heel erg lang. Dat terwijl Naylene had ontdekt dat het een prachtig land was. Er was zoveel verschillende natuur, het was er altijd mooi weer en het grootste deel van de mensen waren heel erg prettig in omgang. Je kon afgezonderd zijn, zonder dat er echt raar naar werd gekeken.
“Het is een prettige plaats.” Fluisterde Naylene. “Ik weet dat ik op het moment niets kan vragen, maar ik wil hier zelf niet blijven?” Begon ze voorzichtig. Ze wist dat het vroeg was om er over te beginnen. Er waren nog zoveel onderwerpen die ze nog aan moesten snijden. Zij en Michael zouden nog moeten praten over hetgeen wat hij haar had laten zien. Linn moest nog vertellen over hetgeen wat zij allemaal mee had gemaakt terwijl ze weg was geweest. Waarschijnlijk moest Naylene nog uitleggen wat er de laatste maanden door haar hoofd heen had getrokken. Ze moest hen vertellen wat haar angsten waren. Op het moment wilde ze het liefst eerst duidelijk proberen te maken dat ze een leven zonder haar vrienden niet voor haar kon zien.
“Maar het lijkt me prettig om er terug naar toe te gaan. Om daar een plaats te zoeken.” Naylene wist niet of ze dan met z’n drieën zouden gaan, of dat Luke ook met hen mee zou reizen. Aangezien dat Linn hier was en niet in de stad, ging ze er een beetje van uit dat het stroef liep tussen hen twee. Het kon echter ook dat ze hier zo nu en dan was en dat ze daarna weer terug ging naar de stad, naar Luke.
“Ik zou het prettig vinden als jullie mee gaan. Maar ik kan jullie nergens toe verplichten. Ik weet echter zeker dat ik hier niet meer wil blijven. Ik voel het aan alles. Hier naar terug gaan heeft al genoeg gevoelens veroorzaakt en ik ben bang dat de spiraal hier alleen maar naar beneden gaat in plaats van omhoog.” Probeerde Naylene uit te leggen. Vanaf het moment dat ze aan was gekomen op het vliegveld, waren de herinneringen door haar hoofd heen getrokken. Hoe ze Linn er af had gezegd en dat ze niet veel later Ashton tegen was gekomen. Hoe alles vanaf daar bijna een waas was geworden. Op die manier wilde ze niet meer leven. Nooit meer. Deze plaats bracht het echter wel meteen in haar terug.
“Ja natuurlijk!” Het was Michael die meteen reageerde. Ergens moest Naylene haar lach in houden. Ze wist dat het voor al fijn moest zijn om buiten het huis te kunnen komen. Ze had de spreuk nog niet ongedaan gemaakt. Niet omdat ze Michael niet vertrouwde, maar omdat ze eerst op krachten zou moeten komen. “Jij bent al lang blij dat je het huis uit kan.” zei Naylene lachend, terwijl ze Michael een klein duwtje gaf. Ergens voelde het alsof het al weer zoals vroeger was, maar misschien kwam dat ook wel omdat ze het echt heel erg graag wilde.
“Ja, zelfs als ik in de hitte van Australië moet leven.” Zei Michael lachend, die overduidelijk een grapje maakte. Het was dan wel duidelijk dat hij niet gek was op warmte, maar het was iets waar ze wel aan konden wennen. Dat hadden ze in de verschillende delen van Amerika ook gedaan.
Linn bleef behoorlijk stil. Naylene legde haar hand op de arm van haar vriendin. “Het is maar iets wat door mijn hoofd is gegaan Linn. Ik wil hier niet komen en vertellen wat jullie moeten doen.” Fluisterde Naylene voorzichtig. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Ze wilde haar vrienden niet verplichten, maar ze wilde zelf hier ook niet blijven. Alleen maar door de kans dat ze Ashton op een gegeven moment tegen het lijf zou lopen.
“Dat weet ik wel. En ergen zou ik het wel willen, maar Luke.” Fluisterde Linn zachtjes. Naylene kon de pijn in Linn haar ogen zien, waardoor ze haar hand vast nam. Ze durfde geen aannames te maken, maar de manier waarop Linn reageerde maakte eigenlijk wel duidelijk dat het niet goed tussen hen beiden ging. Daarom hield Naylene de woorden in die Linn zouden vertellen dat Luke mee zou kunnen.
Michael had de andere had van Linn vast gepakt. Waardoor Naylene wel kon zien dat ze zelf ook heel erg veel had gemist. Er was genoeg wat Michael wist, waar Naylene zelf geen weet van had en ergens voelde ze zich schuldig dat ze er niet was geweest voor Linn in de tijd dat ze het moeilijk had gehad. Toch wilde ze dat ook meteen van zich afschudden. Ze had voor haarzelf gekozen en dat was ook niet altijd slecht.
“Ik weet dat je heel erg graag bij hem in de buurt wil blijven Linnie.” Fluisterde Michael. “Maar hij is nu op een goede plaats. Ik weet zeker dat hij vanuit daar heel erg veel kan groeien en misschien is dat juist wel wat jullie beiden nodig hebben. Jij wordt er niet gelukkiger van om bij alles hier in de buurt aan hem te worden herinnerd, om de tijd samen geen goede plaats te kunnen geven, maar alleen een slechte. Misschien hebben jullie beiden wel even de tijd alleen nodig, om jullie zelf apart te kunnen ontwikkelen en wie weet kruizen jullie paden dan ooit.”
Naylene was onder de indruk van de woorden van Michael, die haar duidelijk maakten dat de relatie tussen Linn en Luke niet meer in stand was. Daarom gaf ze nog een kneepje in de hand van Linn. “Je hoeft nu geen beslissing te maken Linn. En als je het niet wil, dan vinden we vast wel een andere oplossing.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was voor Linn geen verassing dat Michael mee wilde met Naylene. Ondanks dat het wel duidelijk was dat de twee niet verder zouden gaan met hoe het ooit was geweest, wist Linn als geen ander dat gevoelens niet zomaar verdwenen en dat Michael er alles aan zou doen om er voor te zorgen dat Naylene hem weer zou vergeven en dat alles weer zou kunnen worden hoe het ooit was geweest. Daarom wilde hij met haar mee. En als hier niks zou zijn wat Linn nog aan de plek zou binden, dan had ze er mee ingestemd en had ze meteen gereageerd dat het een goed idee zou zijn. Het was Luke die haar liet twijfelen aan alles, ondanks dat ze nu geen relatie meer met hem had. Het voelde verkeerd om hem zomaar achter te laten.
Waar Naylene normaal de wijze woorden sprak, was het dit keer echter Michael. Luke was op een goede plek. Hij had Edyn, Brayan en zelfs een nieuwe vriendin: Frankie. Er waren mensen die om hem gaven en hij had honden die hij kon knuffelen. Hij had het al maanden zonder haar overleefd, hoeveel pijn hem dat ook had gedaan. En misschien had Michael wel gelijk. Misschien was het wel goed voor hen om allebei ergens anders te zijn. Want ondanks dat ze ook vele leuke momenten in Japan hadden gehad, vond Linn het moeilijk om die te filteren uit al het slechte wat er was gebeurd.
De steun van haar twee vrienden was fijn. Ieder had één van haar handen vastgepakt en ze leken echt met haar mee te willen denken. Zo was het altijd tussen hen geweest en ergens voelde het heel fijn om te weten dat dit weer kon. Dat ze allemaal het idee hadden dat ze met z’n drietjes ook genoeg zouden hebben aan elkaar.
‘Het voelt zo verkeerd om de relatie te verbreken en ook meteen weg te gaan,’ legde ze uit aan haar vrienden. ‘Alsof ik weg wil door hem. En dat is niet zo. Als ik weg ga, dan wil ik dat omdat ik bij jullie wil zijn. Omdat ik even niks anders aan mijn hoofd wil hebben, behalve jullie twee. Maar ik wil niet dat hij denkt dat ik zo ver mogelijk van hem vandaan wil zijn.’ Dat was juist niet het geval. Linn vond het nu heel prettig dat ze zo nu en dan had kunnen zien hoe het met Luke was gegaan. Hoe hij zich staande hield met alle gevoelens die zij had veroorzaakt.
‘Luke zou dat nooit denken, Linnie,’ zei Michael, die haar vervolgens dicht tegen zich aan trok. ‘Hij wilde het beste voor jou. Dat is wat hij altijd al heeft gewild en dat is nu vast ook niet veranderd. Maar zoals Naylene al heeft gezegd: je hoeft nu geen beslissing te maken. Het is iets om over na te denken.’
Linn knikte. Ze zou er over nadenken. Al had ze nu al wel een gevoel welke beslissing er zou winnen. Ze zou niet alleen achter willen blijven hier. Daarvoor had ze Naylene, en ook Michael, teveel gemist. En ze zou die twee nu ook niet zo snel samen alleen laten.
‘Maar ik zou ook niet zonder jou weg willen gaan,’ fluisterde Michael.
‘Mike!’ siste Naylene, aangezien het een behoorlijk suggestieve opmerking was geweest, die misschien wel de druk op zou kunnen hogen voor Linn.
‘Sorry,’ zei Michael. ‘Maar ik heb jullie nu allebei net weer terug. Ik wil met z’n drietjes blijven. Dat is wat we nu allemaal nodig hebben. Dus dat er één iemand achterblijft, is gewoon niet aan de orde. En als Linn hier niet weg wil, dan verzinnen we daar wel iets op. Net zoals dat we voor jou dan ook wat verzinnen, Nay. Maar we moeten met z’n drietjes blijven.’
Linn verwachtte nog een paar woorden van Naylene. Iets over dat ze het er niet mee eens zou zijn en dat dit niet de tijd was om dit soort dingen hardop te zeggen, maar die kwamen niet. In plaats daarvan voelde Linn ook de armen van Naylene om haar heen, die haar en ook deels Michael een stevige knuffel gaven. Linn haalde haar neus op, omdat ze de tranen al aan voelde komen.
‘Ik ga er over nadenken,’ beloofde ze de twee. ‘Als jullie me er de tijd voor geven, dan kom ik er vast uit.’ Als ze weg zou gaan, dan zou ze nog wel afscheid willen nemen van mensen. Van Edyn en Brayan, ook om hen te bedanken voor alles wat ze hadden gedaan sinds het zo mis was gegaan. En ze zou Luke ook willen laten weten dat ze niet meer in de buurt zou zijn. De vraag was echter of ze dat wel aan zou kunnen als ze dat face-to-face zouden doen. Waarschijnlijk niet. Dus dat was ook iets waar ze nog over na zou moeten denken.
Linn had dingen te doen, maar ze was niet de enige. Ook Michael en Naylene hadden tijd nodig om te beslissen waar ze nu precies waren. Linn wist dat Michael zijn best deed, maar ze kende hem lang genoeg om te weten dat hij zich van binnen echt ontzettend aan het inhouden was en dat het hem gek maakte dat hij niet wist waar hij precies aan toe was.
‘Dankjulliewel,’ zei ze tegen de twee, omdat ze haar toch hadden geholpen. Ze gaf zowel Michael als Naylene een kus op hun wang en liet ze vervolgens los. ‘Ik ga even in bad, als jullie me nodig hebben.’ Naylene en Michael zouden allebei in staat zijn om de badkamer binnen te lopen en het maakte Linn ook niet meer uit. Ze hoopte echter dat het niet nodig was.
Ze stapte tussen haar twee vrienden weg en liep vervolgens naar de logeerkamer, waar ze haar eigen spullen neer had gezet. Daar verzamelde ze alle spulletjes die ze nodig zou hebben voor een goed bad, inclusief haar telefoon met muziek. Ze wilde niet luisteren naar wat Michael en Naylene te vertellen hadden aan elkaar. Ze wilde hen de privacy geven die ze verdienden en ze hoopte dat dat ook over zou komen door de muziek die ze aan zou zetten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld