Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Sometimes by losing a battle, you find

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Is dit too much?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Forever21 schreef:
Is dit too much?

Je wil me echt dood hebben omg

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was zoveel aan de hand dat het voor Phyre lastig was om de situatie te beoordelen zoals ze gewend was. Ze wist dat Dwayne zijn flirterige opmerkingen enkel een verdedigingsmechanisme was, iets wat hem moest beschermen op momenten dat hij geen controle had of zich ongemakkelijk voelde, maar na alles wat er tussen hen was gebeurd, was het lastig om hem enkel als een soldaat uit het vijandige leger te zien. Hij was meer dan dat, veel meer. Toch probeerde ze zich vast te houden aan de feiten. Ze zaten opgesloten in een grot. Een grot die overduidelijk betoverd was door iemand en vreemd genoeg had die iemand er voor gekozen om haar en Dwayne hier samen te plaatsen. Ze moesten er uit komen. Dat was belangrijker dan de gedachten die ze had over Dwayne.
Natuurlijk was hij naar haar toe gelopen met zijn shirt nog maar half aan, wat Phyre zicht had gegeven op zijn gespierde lichaam. Ze had geprobeerd om haar ogen op haar eten te houden, want ze gunde Dwayne niet de trots omdat hij haar zover had gekregen dat ze zou kijken. Gelukkig zat Dwayne nu, aangekleed en wel, tegenover haar en focuste hij zich ook op het eten.
Stilletjes begon Phyre aan haar wafel, terwijl ze zo nu en dan op keek naar Dwayne. Hij had zijn eten al binnen een paar happen weggewerkt, maar dat was nou eenmaal hoe jongens waren, al was Dwayne nauwelijks nog een jongen te noemen. Phyre deed echter zuinig met haar eten, wetend dat haar lichaam meer energie op zou slaan als ze het rustig zou eten. Ze wist niet wat er vandaag zou gebeuren, maar ze gokte dat ze al haar energie nodig zou hebben. De grot was nog lang niet uitgespeeld.
‘Een boek?’ herhaalde ze Dwayne, wie nu haar onverdeelde aandacht had. Hij had een boek gevonden. Gisteravond al. Waarom hij dat niet meteen met haar had gedeeld, wist ze niet. Ze bleef het lastig vinden om zich te bedenken of hun dans een droom was geweest of niet. Daarnaast vertrouwde ze hem. Hij had vast een goede reden gehad waarom hij het de vorige avond niet met haar had gedeeld.
Het boek waar Dwayne het over had gehad, klonk belangrijk. Jammer genoeg had het op slot gezeten, wat betekende dat Dwayne en Phyre het beide niet konden lezen voordat ze de sleutel hadden gevonden. Dat zou dus hun taak zijn voor vandaag.
‘Als jij het boek pakt, dan kleed ik me aan en dan kunnen we opzoek naar de sleutel.’ Het was geen voorstel, maar Phyre wist ook vrijwel zeker dat Dwayne het er mee eens was. Ze moesten weg uit deze grot en misschien zou de sleutel tot het boek hen daar bij kunnen helpen.
Ze stopte het laatste stuk van haar wafel in haar mond en stond vervolgens op. Uit de kast haalde ze een setje met kleding waarin ze zich makkelijk kon bewegen, mocht er een moment komen waarop ze moest vechten.
De kleding nam ze mee naar het kleedscherm, waar ze zich de vorige avond nog om had gekleed in een zeeblauwe jurk. Tenminste, ze dacht dat ze het had gedaan. Het kon nog altijd in haar droom zijn gebeurd. Phyre kleedde zich om en bekeek haarzelf in de spiegel. De vrouw die terug staarde, met haar witte haren en de sterke blik in haar ogen, herkende ze. Het meisje dat zich de vorige avond in de spiegel had bevonden, met witte krullen en een golvende jurk, was een heel ander persoon geweest. Een deel van haar waarvan ze niet eens had geweten dat het in haar had gezeten. Ze wist vrijwel zeker dat het door Dwayne kwam. Phyre was altijd een soldaat geweest, iemand die had willen vechten voor haar rijk. Dwayne liet haar voelen als een vrouw en ze wist niet zo goed wat ze er van moest vinden.
Met haar zwaard in haar hand liep ze achter het kleedscherm vandaan. Nu ze haar zwaard weer had, voelde ze zich sterker. Niet dat haar krachten verdwenen als ze haar zwaard niet had, maar nu klopte het plaatje weer. Nu voelde ze zich als de sterke soldate die gister achter Dwayne aan was gerend, vastberaden om te doen wat juist was.
‘Ben je er klaar voor?’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
In de eerste instantie had hij Phyre niet meer over het boek verteld, omdat hij het simpelweg opeens helemaal vergeten was. Het had wel geleken of dat het weer een truc van de grot was geweest. De grot wist wat hen te wachten stond en wanneer. Natuurlijk wist de grot dat. Zij waren enkel pionnen in een spel. Al deze luxe zou niet lang meer duren, daar ging hij vanuit. Nu Phyre en hij weer wat bijgekomen waren, moesten ze weer verder met hun missie. Alhoewel hij eerst totaal niet blij was geweest met de aanwezigheid van Phyre, was hij nu meer dan dankbaar dat zij er was. Hij verwachtte wel dat hij dit in zijn eentje zou kunnen oplossen, maar op de een of andere manier vond hij het toch fijn om Phyre aan zijn zijde te hebben. De vijandigheid die ze eerst tegenover elkaar hadden, was volledig verdwenen. Eigenlijk was hij blij dat hij haar had leren kennen. Ze had iets in hem losgemaakt, waarschijnlijk de kwetsbaarheid die hij al die jaren verborgen had gehouden voor iedereen. Het leek wel alsof ze scheurtjes in de muren maakte, de muren die hij zo zorgvuldig voor zichzelf had opgebouwd. De muren waardoor nog nooit iemand heen gekomen was.
Dwayne knikte kort op het voorstel van Phyre en ging toen verder met eten. Hij wist dat hij vandaag veel energie nodig zou hebben dus waren voedingstoffen belangrijk. Natuurlijk genoot hij ook erg van het voedsel aangezien hij nog nooit eerder zulke heerlijke smaken had geproefd. Dit kon wel eens de eerste en laatste keer worden.
Hij at zijn mond leeg en volgde toen Phyre's plan. Het boek lag nog steeds in de kast waar hij het eerder gelaten had. Heel rustig gleed hij met zijn vingers over het boek, het boek voelde ruw aan, alsof er symbolen ingekerfd waren. Voor het blote oog waren deze symbolen niet te zien, maar hij voelde ze wel. Misschien was dit wel een aanwijzing.
Snel liep hij terug naar Phyre om het nieuws te brengen. Hij zag dat Phyre omgekleed was en haar zwaard weer in haar hand had. Ze zag er weer uit zoals hij haar als eerst had gezien. Ze had dezelfde vechtlust weer in haar ogen en ze stond weer sterk in haar schoenen. Als je dit vergeleek met het meisje dat gisteren in zijn armen in slaap gevallen was, was dit een verrassende verschijning. Het was bijna magisch hoe mensen van het ene op het andere moment konden veranderen.
"Ik denk dat het iets met de symbolen te maken heeft die in het boek gekerfd zijn," zei hij terwijl hij zijn vingers over het boek heen liet glijden. "Je ziet ze niet maar je voelt ze wel." Hij reikte het boek uit naar Phyre om haar het ook te laten voelen.
"Ik denk dat het misschien iets te maken kan hebben met de muur die we eerder hebben gezien. De muur met de tekens," zei hij toen. De gedachten aan de muur lieten hem rillen. Toen ze daar waren was alles van kwaad tot erger geworden. Ze hadden de gekke visioenen gehad en de grot had duidelijk tot hen gesproken. Eigenlijk wilde hij niets liever dan uit de weg blijven bij die vreselijke ruimte, maar hij had ook het gevoel dat het antwoord daar lag. Waarschijnlijk was het ook de bedoeling van de grot geweest om hen hun angsten te laten overwinnen en terug te gaan naar die plek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu Phyre weer enigszins helder na kon denken, wist ze dat ze hier weg moesten. De grot speelde spelletjes met hun hersenen en dat maakte deze plek gevaarlijk. Ondertussen was er een oorlog aan de gang. Een oorlog waar zij en Dwayne beide in mee hadden moeten vechten, maar in plaats daarvan waren ze nu hier. Iets wat, als het aan Phyre zou liggen, niet lang meer zou duren. Ze moesten hier weg en als Dwayne iets had gevonden wat hen daar bij kon helpen, dan zouden ze het moeten proberen. Wat ze zouden doen als ze de grot uit zouden zijn, wist Phyre niet. Dwayne had daar waarschijnlijk ook geen idee van.
Dwayne stond met het boek in zijn handen. Meteen zag Phyre dat het een oud boek was, eentje dat hier misschien al jaren had gelegen en altijd verborgen was geweest. Waarom Dwayne het dan had gevonden, wist ze niet. Waarschijnlijk had de grot het zo bedoeld. Misschien had het iets te maken met de twee koningen en hun verhaal. Phyre wist het niet, maar ze zouden er ook nooit achter komen als ze niet opzoek zouden gaan naar de sleutel, waar die dan ook zou zijn.
Ze stak haar hand uit naar de kaft van het boek, wat eruit zag als plat, oud leer. Toen haar vingers echter de kaft raakten, snapte ze wat Dwayne bedoelde. Er waren symbolen ingekerfd. Symbolen die een verhaal vertelden, waarschijnlijk een nieuw verhaal dat aansloot op de tekeningen. Phyre had echter geen verstand van de symbolen en ze had al helemaal niet het inzicht om met enkel haar vingers te raden wat er precies stond.
‘Dus we moeten weer opzoek naar die tekeningen?’ vroeg Phyre twijfelend. Het was niet dat ze het een dom idee vond. Ze had het idee dat Dwayne snel dingen met elkaar in verband kon brengen, wat ze juist heel goed vond. Ze kreeg alleen kriebels als ze terug dacht aan de plek waar ze de tekeningen hadden gevonden. Daar was iets gebeurd. Ze waren beide hun bewustzijn verloren en Phyre kon zich herinneren dat ze wakker was geworden in de armen van Dwayne. In haar hoofd had ze midden op het slagveld gezeten. Een slagveld waar ze niet weg had gekund en toen ze er eenmaal aan was ontsnapt, had ze niets meer gekund. Haar krachten waren nog nauwelijks aanwezig geweest en dat was niet iets wat ze nog een keer wilde ervaren.
‘Als we daar weer naar toe gaan, moeten we voorzichtig zijn,’ sprak Phyre, waarna ze naar Dwayne keek, wetend dat hij precies hetzelfde had gedacht. Ze was niet de enige in die ruimte geweest. Hij had het ook gevoeld. De energie die plotseling was verdwenen, de visioenen. Dwayne had het allemaal meegemaakt.
‘Als één van ons zich niet goed voelt in die ruimte, dan moeten we er meteen uit. Afgesproken?’ vroeg ze aan hem, hopend dat hij het er mee eens was. Ze wist dat Dwayne een mannelijke was. Eentje die misschien niet snel aan zou geven dat het slecht met hem zou gaan, maar ze hoopte dat hij na vannacht in ieder geval aan durfde te geven dat hij zich niet goed voelde. Ze had hem midden in de nacht als het ware getroost na een nachtmerrie. Kwetsbaarder dan dat zou hij waarschijnlijk niet kunnen worden. Toch hoopte ze dat hij eerlijk zou zijn op het moment dat ze zich in die ruimte zouden bevinden.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:

Even tussendoor dit zouden ze zo kunnen zijn

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Eigenlijk moest hij er niet te lang over nadenken, hij moest gewoon doen. Dat was vaak zijn probleem geweest, niet denken maar doen. Hij leek een erg impulsieve man, maar dat was hij eigenlijk totaal niet. Het liefst zette hij alles wat hij deed netjes uit. Hij doordacht elke stap die hij zou zetten en wat de mogelijke oorzaken zouden kunnen zijn. Dat was ook de reden geweest dat hij toentertijd niet geprobeerd had om zijn moeder te redden. Elk dapper, dertienjarig jongetje zou zijn moeder te hulp geschoten zijn. Hij niet. Hij had precies nagedacht over zijn kansen, over de gevolgen en over de toekomst. Daarbij had hij niet nagedacht op het emotionele vlak. Die impact was pas daarna gekomen en nu, jaren later, had hij er nog steeds last van.
Met een doordringend blik keek hij Phyre aan, waarna hij zonder iets te zeggen haar lege hand pakte.
"Afgesproken," zei hij, waarna hij haar meenam naar de gang waar ze eerst doorheen gekomen waren. Hij wilde, hij durfde niet meer achterom te kijken. Dit luxe oord zou nu een herinnering worden, eentje die hij nog vaak zou naleven. Voor heen even had hij namelijk het gevoel gehad dat hij weer lief kon hebben. Dat de wereld hem toestond om weer lief te hebben. Voor heel even was zijn hardheid verdwenen, maar hij wist dat deze weer terug zou komen, zodra hij weer in de gangen van de grot was. Vanaf nu moest hij zijn muren weer opbouwen, hij moest sterk zijn om hier uit te komen. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Phyre. Hij kon geen zwakte tonen, hij moest haar beschermen en het was zijn taak om hen veilig de grot uit te krijgen.
De glimmende edelstenen waren allemaal veranderd in dezelfde kleur. Zwart. Het was bijna niet te zien dat er licht van ze afkwam, zo donker waren ze. Het was alsof ze weer terug in de duisternis waren, terug in de werkelijkheid.
Onwillekeurig kroop er een rilling over zijn lichaam, hij wilde niet bang worden voor wat er zou komen. Dat zou er alleen maar voor zorgen dat ze in weer een spel van de grot zouden komen en dat was iets wat ze nu echt niet konden gebruiken. Hun band was beter, maar dat betekende niet dat de grot daar geen verandering in kon brengen.
Ze liepen hand in hand de zwak verlichte gangen door. Het donkere licht zorgde voor een akelige schemering, hij durfde Phyre niet aan te kijken in dit licht. Hij was te bang dat het zijn beeld van haar zou verstoren. Het laatste beeld wat hij van haar had, was hoe ze zo onschuldig in bed lag. Zo vredig. Haar witte haren als een gordijn voor de prachtige contouren van haar bleke gezicht. Nee, hij wilde dit beeld niet kwijt.
De deur die naar de muur met de tekens leidde, stond nog steeds wagenwijd open, alsof er niks gebeurd was. Heel voorzichtig deed Dwayne een stap binnen de ruimte, het boek in zijn andere hand geklemd. Nog steeds kon hij Phyre's hand niet loslaten, hij kon haar niet weer verliezen. Nu hadden ze elkaar nodig.
De tekens stonden nog steeds op de muren, geheel onaangetast. De ruimte voelde niet vreemd aan, het voelde zelfs alsof ze eindelijk op de juiste plek waren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Dwayne zijn stoere houding weer terug had gevonden, had zijn hand de gehele tocht naar de bijzondere kamer in die van Phyre gelegen. Hij had haar niet los willen laten, maar zij hem ook niet. Het was geen teken van liefde of verlangen. Phyre had niet de behoefte om Dwayne zo dicht mogelijk tegen haar aan te hebben, maar ze wilde er wel zeker van zijn dat hij bij haar was. Dat de grot niet opnieuw iets zou proberen. Het vasthouden van elkaars handen stond voor Phyre als symbool van hun kracht en vastberadenheid. Alsof ze de grot wilden laten zien dat ze sterker waren dan de magie die er door de rotsen en kristallen stroomde. Of ze echt sterker waren, wist Phyre niet. Het uitstralen en erin geloven was echter al genoeg voor haar om de grot duidelijk te maken dat hij hen niks meer kon doen.
Het tweetal was aangekomen bij de ruimte. Phyre merkte meteen dat er een hele andere sfeer heerste dan de vorige dag. Dit keer leek het niet alsof de ruimte hun krachten uit hen probeerde te trekken. Het leek juist alsof dit het missende stukje van de puzzel was. Misschien hadden ze al veel eerder naar deze ruimte moeten vertrekken, maar Phyre had hun avonturen in de luxe ruimte niet willen missen. Of het nou echt was geweest of niet.
Phyre liet haar blauwe ogen over de tekens glijden op de muur. Delen wist ze nog te ontcijferen, maar ze wist dat ze Dwayne er ook voor nodig had. Hij had de vorige dag een groot deel van het verhaal uit de tekeningen gehaald en Phyre gokte dat er nog meer details in het boek zouden staan. Het boek zou echter niet open gaan zonder een sleutel. Ze had het idee dat de sleutel zich hier moest bevinden, maar ze kon zo snel niks vinden waar de sleutel verstopt zou kunnen zijn. De rotsen waren glad, er waren geen hoeken en gaten waar een sleutel verstopt zou kunnen worden. Toch was het gevoel bij Phyre zo sterk dat ze zich niet om kon keren. De sleutel was aanwezig in deze ruimte. Misschien was hij, net zoals de symbolen op de kaft van het boek, niet te zien voor het blote oog.
‘Ik denk dat we de wanden moeten aftasten. Als de symbolen op het boek ook niet te zien zijn voor ons, kan dat ook het geval zijn met de sleutel,’ sprak ze haar gedachten uit. Vervolgens liep ze, nog altijd met Dwayne zijn hand in de hare, naar de wanden. Met haar vrije hand tastte ze de wanden voorzichtig af, in de hoop dat ze plotseling ergens op zou stuiten wat zou lijken op een sleutel.
Phyre was begonnen bij de wand waar de tekeningen hun start hadden gemaakt. Het verhaal over de tweeling, die uiteindelijk zo’n grote ruzie hadden gemaakt dat ze beide hun eigen weg waren gegaan, speelde voor haar ogen en onder haar vingers af. Nu ze het verhaal kende, leek ze de tekeningen ook beter te begrijpen.
Plotseling viel haar iets op. Een tekening die ze, voor zover ze wist, de vorige dag nog niet had gezien. De tekening leek precies op het boek, maar het boek op de muur had symbolen op de kaft. Dat waren dan vast de symbolen die zij en Dwayne beide hadden gevoeld, maar niet hadden kunnen zien.
‘Dwayne, kan jij dit stuk lezen?’ vroeg ze aan de jongen en ze gebaarde naar de tekening van het boek en de verschillende tekeningen die er aan vooraf gingen. Dwayne was hier degene die het beste was in dit soort tekeningen en schriften te lezen en Phyre was ook niet bang om toe te geven dat ze hem hiervoor nodig had. Ze had juist het idee dat, doordat ze elkaar zoveel waardering gaven, hun band enkel sterker was geworden en dat ze hier sneller uit zouden komen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De tekeningen zagen er precies hetzelfde uit als eerst. De koningen waren nog steeds zichtbaar, maar deze keer viel hem iets anders op. Toen Phyre naar de tekeningen wees waar een boek op was afgebeeld, vielen de stukjes in zijn hoofd op zijn plaats. Dit was natuurlijk het boek wat zij nu in hun handen hadden. Alleen had het boek op de tekeningen wel symbolen, symbolen die zij alleen maar konden voelen.
Heel rustig liet Dwayne Phyre's hand los en hij deed een stapje naar voren. Hij wilde haar hand eigenlijk niet loslaten, hij kon haar niet weer kwijtraken, maar voor nu was het beter als hij dat deed. Het was gewoon praktisch onhandig om constant elkaars hand vast te houden. Als iemand ze zo in het openbaar had gezien, hadden ze vast gedacht dat ze een klef stelletje waren die constant elkaars hand moesten vasthouden. Het idee liet hem grijnzen, maar hij hield zijn gedachten voor zich. Er waren nu serieuzere dingen aan de hand. Ze moesten hieruit komen en dit boek en die tekeningen waren hun antwoorden.
Hij liet zijn handen over de tekeningen op de muur glijden en voelde dat ze langzaam opwarmde onder zijn aanraking. Het was alsof zijn vingertoppen de tekeningen konden activeren, maar alsof de kracht nog net niet sterk genoeg was om de tekeningen tot leven te brengen.
Wanneer hij de tekening van het boek aanraakte, voelde hij de koude muur veranderen in een vuurkolf. Hij was heel dichtbij het antwoord, dat wist hij nu wel zeker. Het voelde heerlijk om weer warmte te voelen. Hij had de warmte van buiten gemist en bovenal de zon. Hij haalde veel van zijn energie uit de zon. Het was alsof de zon zijn oplaadbron was, altijd wanneer de zon scheen, voelde hij zich sterker. Wanneer het regende, waren zijn krachten aanzienlijk zwakker. Ook wanneer het donker was, voelde hij een afname van zijn krachten. Het was weliswaar niet veel, maar het was genoeg om te merken.
Plotseling begon het boek, wat hij in zijn hand had, te gloeien. Het was alsof het iets aan hem wilde duidelijk maken, maar hij wist niet wat.
Hij draaide zich om naar Phyre, die achter hem stond en hem nog met een vragende blik aankeek.
"Er is iets tussen de tekeningen en het boek, kom eens dan kun je het ook voelen," zei hij waarna hij een gebaar maakte naar het boek wat hij in zijn hand had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De magie heerste in de grot. Phyre kon het voelen. Dit keer was het echter prettige magie. Magie die haar helderder deed nadenken, die haar juist op weg leek te willen helpen in plaats van dat het haar wilde belemmeren, zoals de vorige dag was gebeurd. Zelfs toen Dwayne haar hand los had gelaten, had ze het idee dat het goed was. De grot zou hen niet meer proberen uit elkaar te trekken. Er zouden geen spelletjes meer komen. Dit keer waren ze op de juiste plek. Het leek alsof alles wat ze hadden moeten doorstaan er voor had gezorgd dat de grot een andere indruk van hen had gekregen. De indruk die ze nu ook van elkaar hadden, namelijk dat ze elkaar nodig hadden om hier samen uit te komen en dat ze elkaar waardeerden om wat de ander kon.
Ze aanschouwde hoe Dwayne de muur betastte, opzoek naar wat zij ook had gevoeld. Ze kon niet veel zien, omdat zijn brede lichaam haar zicht verpestte. Wel merkte ze aan hem dat er iets was. Iets wat hij voelde en ze gokte dat het iets te maken had met het boek. Het leek haast alsof er een soort energie-uitwisseling plaatsvond tussen de muur en Dwayne. Ze wist dat hij letterlijk kon gloeien, maar nu gloeide hij figuurlijk. Phyre wist niet of het de magie van de grot was die dat liet gebeuren, maar er was iets veranderd toen Dwayne de juiste plekken op de muur en het boek had gevonden.
Ze nam de uitnodiging van Dwayne aan en zette een paar stappen naar voren. Dwayne zijn hand lag nog altijd op de muur, terwijl hij in zijn andere had het boek had. Zelf raakte Phyre eerst de muur aan. Ze snapte meteen wat hij boelde.
De muur leek een warme energie uit te stralen. Alsof de wand vol met magie zat en het er ieder moment uit zou kunnen barsten. Phyre meende dat ze de magie kon voelen stromen, alsof er achter deze wand miljoenen kristallen zaten, met hun licht zo fel en kleurrijk dat ze de magie nog nauwelijks vast konden houden.
‘Dit… Is echt verwonderlijk,’ mompelde Phyre. Ze wist zo goed als zeker dat ze hier iets mee zouden moeten doen. Ze waren op de juiste plek en de grot leek hen nu alleen maar meer hints toe te spelen. Phyre wilde hier niet weg voordat ze het boek hadden geopend, maar ze wist dat Dwayne er hetzelfde over dacht. Dit boek was belangrijk. Waarschijnlijk zou het boek hen verder kunnen helpen, dus het boe was zo goed als de sleutel die ze nodig hadden om deze grot te kunnen verlaten.
Bedenkelijk nam Phyre het boek vast met haar andere had en op dat moment gebeurde er iets. Zij en Dwayne hadden beide het boek vast, maar hun andere handen lagen ook beide op de muur. Waar Phyre eerst nog alle magie in de muur had gevoeld, leek het alsof het nu recht door haar lichaam stroomde. Alsof de muur hen nodig had gehad om zijn magie over te brengen naar het boek.
Phyre wist niet hoe ze het gevoel zou moeten omschrijven als iemand er ooit naar zou vragen, behalve dat het puur magisch aanvoelde. De energie die door haar lichaam stroomde was prettig en licht, goede magie. Ze wist dat Dwayne het ook voelde. Ze kon het aan hem zien.
De magie leek zich te bewaren en Phyre hoorde een klik. Het boek was geopend. Vol verbazing staarde ze naar de gesp die om het boek heen had gezeten. Hij was losgeschoten en het sleutelgat leek te zijn verdwenen. Ze hadden niet eens een sleutel nodig gehad.
‘Ik kan niet geloven dat het heeft gewerkt,’ sprak Phyre beduusd. Het boek was open. Dat betekende dat ze, met de informatie die er hopelijk in zou staan, hier eindelijk weg zouden kunnen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De warmte die de magie door zijn lichaam heen stuurde, was aangenaam. Het was alsof hij langzaam weer opgeladen werd. Hij wilde en kon zijn hand niet van de muur halen.
Nu Phyre naast hem stond, voelde hij de magie in de muur langzamerhand sterker worden. Het was alsof ze precies waren waar ze moesten zijn. Het voelde allemaal zo compleet, dat het bijna voelde alsof hij zich een een prachtige droom bevond. Een droom waarin er vrede was tussen de twee rijken. Een droom waarin hij samen kon zijn met Phyre, op een manier waarop hij nog nooit met iemand samen was geweest. Phyre en Dwayne klikte samen als twee puzzelstukjes in een immense puzzel. Het was alsof hij haar in een leven voor dit leven al had ontdekt. Alsof ze elkaar in elk leven weer terug zouden vinden. De grot had hen voor een reden bij elkaar gebracht. Ze waren twee delen van één enkele ziel. De grot had helemaal geen spel met hun gespeeld, niet voor de grap in ieder geval. De grot had hen getest op hun compatibiliteit. Het moest zeker zijn dat ze bij elkaar hoorden. Dat ze echt twee delen van één ziel waren.
Er verscheen een gelukzalige glimlach op zijn gezicht toen hij voelde hoe de magie sterker werd zodra Phyre haar hand op het boek had gelegd. Het was alsof hij een stroomdraad was, die de magie over gaf van de muur naar het boek. Het was een extatisch gevoel, je zou het bijna verslavend kunnen noemen. Hij hoefde Phyre niet aan te kijken om te weten dat zij het ook voelde. De magie bracht hun gevoelens naar elkaar door, alsof ze echt één en dezelfde ziel waren.
Hij voelde hoe het boek open klikte, alsof er nooit een slot geweest was. Het boek verlichtte de grot en ook de symbolen op de kaft werden langzamerhand zichtbaar.
Met een glimlach keek hij Phyre aan, die nog beduusd naar het boek keek. "Ik ook niet," sprak hij zijn verbazing uit, waarna hij het boek opensloeg.
De bladzijdes van het boek waren bedrukt met gouden letters. Het was een taal die hij nog nooit eerder gezien had, maar op de een of andere manier leek hij het te kunnen lezen. De letters en de taal deden er eigenlijk niet toe. Het boek sprak als het ware tot hem. Hij wist niet of Phyre het ook kon lezen.
"Kun je het lezen?" vroeg hij vervolgens terwijl hij haar met een onderzoekende blik aankeek. Elke keer was hij degene geweest die de symbolen kon lezen. Dit waren dan wel geen symbolen, maar misschien was het wel een onderliggende gave die hij had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Meer dan ooit wilde Phyre nu de grot verlaten. Ze had het idee dat ze zo dichtbij waren, dat ze er vandaag nog uit zouden komen. Misschien was het naïef om er op te hopen, maar ze was klaar met de grot. De grot had haar misschien ook goede zaken geboden, zoals de vriendschap die er tussen haar en Dwayne was ontstaan, maar ze zou hier niet nog dagen kunnen overleven. Zeker niet als het zou blijken dat ook dit weer een spelletje van de grot zou zijn. Phyre was mentaal zeer sterk, maar dat zou ze niet aan kunnen. Na gisteren was ze al volledig uitgeput geweest, dus meerdere dagen zouden een onmogelijke taak voor haar worden.
Dwayne had het boek open geslagen en het goud leek haar tegemoet te stralen. Dit keer waren het geen tekeningen, maar letters. Tenminste, Phyre gokte dat het letters waren. Letters die woorden vormden, die zich vervolgens weer transformeerden in zinnen. Phyre leek echter niet te begrijpen wat er stond. Ze herkende geen enkele letter, wat het lastig maakte om te snappen waar het boek het precies over had. De tekeningen op de muur had ze al niet kunnen lezen omdat ze sommigen niet had begrepen, omdat die uit de taal van Cordenia waren gekomen, maar deze taal leek zo ongeloof vreemd en magisch dat er werkelijk niks tot haar binnen drong.
Aan de vraag van Dwayne te horen, kon hij het wel lezen. Er was iets aan de toon in zijn stem waardoor Phyre dat er uit op kon maken. Daarnaast was het ook voor Dwayne geen geheim dat Phyre niet al te goed was in het lezen van tekeningen en symbolen. Waarom zij dit niet kon lezen en hij wel, wist ze niet. Ze wist echter ook nog niet of ze zich er slecht over zou moeten voelen.
‘Nee,’ gaf ze zacht toe, maar ze wist dat Dwayne er niet vreemd over zou doen. Misschien dat hij er later ooit een opmerking over zou maken, maar dat zou waarschijnlijk een grapje worden en niet een nare opmerking. Daarnaast was Phyre er zeker van dat ze deze taal nog nooit in haar leven had gezien, dus zo gek was het ook niet dat ze totaal niet wist wat er stond. ‘Lees jij het maar,’ zei ze, waarna ze het boek voorzichtig in zijn handen duwde.
Phyre besloot om op één van de rotsen te zitten en ze keek vervolgens afwachtend naar de jongeman voor haar. Als hij toch alles op zou lezen, daar ging ze in ieder geval vanuit, dan wilde ze ook aanschouwen hoe hij dat zou doen. Dwayne had namelijk best een fijne stem om naar te luisteren, als er geen flirterige grapjes uit zijn mond hadden. Al had de toon in de stem ook wel weer iets. Het klonk plagend. Nu hadden ze echter geen tijd voor grapjes. Er moest iets serieus gaan gebeuren en ze zouden er aan moeten werken, wilden ze vandaag nog deze grot uit.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De letters spraken tot hem alsof de tekst voor hem geschreven was. Het was alsof hij de letters kon voelen. De magie stroomde door zijn lichaam heen terwijl hij zijn ogen over de gouden letters heen liet glijden. Hij ging zo op in de tekst dat hij niet eens hoorde wat Phyre tegen hem zei. De letters bezaten zo veel kracht dat hij er helemaal in meegetrokken werd. Het was moeilijk om zijn aandacht te verdelen. Het leek wel alsof hij in een andere wereld werd getrokken. Alhoewel de magie sterk was, voelde het niet alsof ze magie slecht was. Voor even was de grot er niet meer, Phyre was er niet meer, er was alleen hij en het boek met de gouden letters. Hij schrok pas op uit het moment toen Phyre zich verplaatste naar de één van de rotsen in de grot. Hij keek haar met grote ogen aan en begon toen te lezen.

Lang geleden toen er nog één rijk was en er vrede was in dit rijk, werden de tweelingbroers geboren. Hun uiterlijk was identiek, maar hun innerlijk mocht niet baten. De twee waren precies het tegenovergestelde van elkaar. Lionis was het goede licht en Zefiros was het kwade duister. De kinderen waren vervloekt door hun eigen moeder. Hun moeder was en is de eerste en oudste heks. Hun vader, de koning van Noriaan had niks in de gaten. Alhoewel hij de koning was van een prachtig rijk, had hij weinig macht en kracht. Niemand weet waaraan hij overleden is, maar men denkt dat het wat te maken heeft gehad met zijn magische vrouw, de nieuwe koningin van Noriaan. Na de dood van haar man had ze zijn heerschappij overgenomen, maar ze kon het volk niet tevreden houden. Er dreigde een opstand te komen in het rijk, dus de koningin besloot te vluchten. Ze liet haar achttienjarige zonen achter, zonder vader en zonder moeder, maar met iets heel anders. Ze had hen namelijk krachten gegeven, deze krachten werden geactiveerd zodra de zonen in gevaar waren. Hun moeder had hen willen beschermen en had erin vertrouwd dat zij de opstand zouden tegenhouden. Niks was minder waar. De broers konden het niet eens worden met elkaar, ze wilde allebei koning zijn en ze wilde niet samen regeren. Het rijk had tenslotte maar één koning nodig. De twee broers raakte verzeild in een gevecht, waarbij hun krachten geactiveerd werden. Als gevolg van de botsing tussen hun krachten, werd het rijk in tweeën gesplitst en werden de krachten doorgegeven aan de rest van de bevolking. Iedereen bezat nu hun eigen kracht en er waren nu twee rijken. Het rijk van Lionis en het rijk van Zefiros. Noriaan veranderde in Neveah en in Corderian. De eeuwige oorlog was begonnen, de twee koningen hadden gezworen om te vechten totdat één van de rijken volledig verwoest was. De twee rijken waren gezworen vijanden van elkaar.
10 jaar later, keerde hun lang verloren moeder terug. Ze trof de twee rijken aan in een gruwelijke oorlog. Ze had geprobeerd met haar zonen te praten, maar die wilde niks van haar horen. Ze had nog geprobeerd de krachten weg te halen, maar zelfs zij was niet sterk genoeg om haar spreuk ongedaan te maken. Het heeft eeuwen geduurd voordat ze eindelijk een manier om de spreuk ongedaan te maken had gevonden. Ze creëerde een grot, een grot precies tussen de twee rijken in. In die grot had zij de volledige macht over iedereen wie daar binnen zou treden. Niemand zou de grot verlaten voordat zij door de testen heen waren gekomen. De testen konden alleen voltooid worden wanneer er twee mensen van elk rijk binnen zouden treden, de uitverkorene. Deze uitverkorene moesten samen de testen voltooien en het was noodzakelijk dat zij elkaar niet meer als rivalen zagen, maar als gelijken. Er moest liefde zijn en vriendschap, geen haat en oorlog. Als zij samen de bijbehorende kristallen zouden aanraken, dan zouden zij bevrijd zijn. Hun volgende missie was om de rijken weer samen te brengen. Zij waren de uitverkorene en de enige oplossing voor het opheffen van de spreuk.

"Dwayne, Phyre." Dit was de stem van de grot en toch leek de stem niet meer bij de grot te horen. Dwayne wist niet of dat hij het zich verbeeld had, de gouden letters danste nog steeds voor zijn ogen.
"Hier," klonk de stem vervolgens achter hem. Van schrik draaide hij zich om, hij keek recht in het gezicht van een prachtige vrouw. Haar ogen bezaten alle kleuren van het universum, ze fonkelden als sterretjes in een donkere nacht. Het gezicht van de vrouw was zo perfect dat het onnatuurlijk was, hij kon niet eens bevatten wat hij voor zich zag.
"Ik ben het, ik ben de grot, de heks die jullie nodig heeft. Jullie zijn de uitverkorenen," zei de vrouw waarna ze zich ook op Phyre wendde, die met een verschrikt gezicht vanaf haar plek op de rots naar hen keek. Ze kon het net zo min bevatten als hij.
"Niet bang zijn," zei de heks vervolgens met een kleine glimlach. Zelfs haar glimlach was onmenselijk. "Ik wijs jullie de weg naar de uitgang, maar jullie moeten op eigen kracht de kristal vinden die bij jullie hoort. Ik vertrouw erop dat jullie dat kunnen, jullie band is sterk."
Nadat de heks deze woorden had uitgesproken, veranderde de symbolen op de wand van de grot in kristallen. Hierna verdween de heks als sneeuw voor de zon.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Of het de letterlijke woorden waren of de manier waarop Dwayne ze uitsprak, wist Phyre niet, maar zijn stem had haar gevangen genomen en zij had hem geheel vrijwillig gevolgd. Samen met Dwayne had ze door het verhaal gewandeld, alsof ze er echt bij was geweest. Ze had de tweelingbroers voor haar gezien, van kleine jongetjes tot sterke mannen die bij de troon hadden willen hebben en daar vervolgens ook om hadden gevochten. Ze had de heks gezien en hoe haar oplossing verkeerd uit had gepakt, waardoor er nu twee rijken waren die al jaren met elkaar vochten over wie het beste was. De reden dat Phyre elektriciteit door haar aderen had stromen, was terug te vinden bij het verhaal wat Dwayne had verteld. Dan Dwayne zijn huid kon gloeien en dat zijn tatoeages oplichtten in het donker, was een gevolg van de eeuwen-durende oorlog. Een oorlog waar zij een einde aan moesten maken.
Dat was immers wat Dwayne had verteld. Er waren twee uitverkorenen, elk uit een ander rijk. Samen zouden zij in staat zijn om hun wereld er van te overtuigen te stoppen met vechten, mochten ze de proeven doorstaan in de grot. Iets wat Phyre en Dwayne hadden gedaan. Elke proef waren ze aan gegaan, zelfs soms zonder te weten dat het een proef was geweest. De grot had inderdaad spelletjes met hen gespeeld, maar dit was enkel geweest om hen te testen. Om er zeker van te zijn dat de twee juiste personen de grot hadden betreden. Phyre wilde niet eens weten wat er was gebeurd als ze de verschillende proeven niet had doorstaan.
Dwayne was gestopt met voorlezen, maar het volgende, magische verschijnsel deed zich al voor. Het was de heks, al zag ze er niet uit als een heks. Phyre had nog nooit zo’n mooi persoon gezien. De manier waarop haar ogen fonkelden en haar haren glansden. Haar huid gloeide en haar stem was zo hemels en melodieus dat Phyre haast begon te twijfelen of er wel echt iemand voor haar stond.
De heks vertelde hen dat ze opzoek moesten naar hun eigen kristal. In eerste instantie wist Phyre niet waar ze die zou moeten zoeken, aangezien de gehele grot bedekt was met verschillende soorten kristallen, maar op het moment dat de heks was verdwenen, waren de tekeningen op de muur dat ook. Ze hadden plaats gemaakt voor ontelbaar veel kristallen, in allerlei soorten en kleuren.
Phyre nam niet de tijd om het verhaal tot haar door te laten dringen. Op dit moment was het enige wat er door haar hoofd ging dat ze haar kristal moest vinden. Als ze dat zou doen, dan zou ze eindelijk uit deze grot kunnen. Ze wilde hier geen minuut langer blijven. Hoe sneller ze opzoek zou gaan naar haar kristal, des te eerder ze het zou vinden. Dan zou ze hier eindelijk weg kunnen. Ze had genoeg van de grot en alle spellen die er met haar waren gespeeld, uitverkoren of niet. Misschien dat er anderen waren die stonden te springen om te overnachten in een magische grot, maar ondertussen had Phyre er genoeg van.
Ze draaide zich dan ook meteen om naar de wanden van de grot. Ze dacht terug aan het moment dat zij en Dwayne hadden moeten kiezen tussen verschillende gangen, die ook allemaal een ander kristal als kenmerk hadden gehad. Dwayne had zich aangetrokken gevoeld tot de rode kristallen en zijzelf tot de witte. Jammer genoeg had de grot het hen niet zo gemakkelijk gemaakt, want Phyre zag al minstens vijf verschillende witte kristallen. De één was rond, geslepen en gaf nauwelijks licht, terwijl anderen puntig waren of juist heel brokkelig, als kristalsuiker.
‘Jij moet zoeken naar de rode kristallen,’ zei ze tegen Dwayne, maar ze wist niet eens of haar woorden hem wel bereikten. Misschien luisterde hij wel niet eens, maar Phyre hoopte van wel. Ze hoopte dat Dwayne hier net zo graag weg wilde als zijzelf. Dat zij niet de enige was die de sterke drang voelde om het eerste kristal te pakken wat ze zag en weg te rennen. Ze wist dat ze die drang tegen moest gaan, omdat ze enkel en alleen met het juiste kristal naar buiten zou kunnen komen, maar het was zo verleidelijk om er willekeurig één te pakken en het te proberen.
Phyre hield zich echter in. Ze liep zo rustig mogelijk langs de verschillende kristallen. Ze probeerde logisch na te denken en haar kalmte te bewaren, in de hoop dat er plotseling één uit zou springen. Plotseling viel haar oog op een glimmend, wit kristal. Waarom ze het zo plotseling zag, wist ze niet. Ze liep er echter meteen op af en zonder er over na te denken, nam ze het in haar hand. Die kracht die het kleinste kristal bevatte, was meteen te voelen. Het voelde net als de wand waar de tekeningen op hadden gestaan, alleen dan nog velen malen sterker.
‘Ik heb de mijne!’ liet ze Dwayne weten. Ze hoopte dat hij ook snel die van haar zou vinden, zodat ze hier eindelijk weg zouden kunnen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Voor even leek het leeg in zijn hoofd te zijn. Hij kon zich niet meer bewegen en het leek wel of hij het beeld voor hem niet scherp kon stellen. Nog steeds zat hij op dezelfde plek op de grond in de koude grot. De woorden van de heks galmde nog steeds na in zijn hoofd. "Niet bang zijn." Voor de eerste keer was hij totaal niet meer bang. Vaak had hij wel angstgevoelens gehad, ergens diep in zijn hart, maar nu voelde hij geen angst meer. Het was alsof de heks zijn angst volledig had weggenomen. Opeens was hij er zo zeker van dat hij en Phyre deze oorlog voor altijd ten einde zouden brengen. Hij was er zo zeker van dat de lucht weer gekleurd zou worden en dat zijn moeder gelijk had gehad. Deze wereld was geen wereld waarin de krachten nodig waren. De krachten hadden deze wereld veranderd op een negatieve manier. Natuurlijk was hij blij geweest met het vuur in zijn lichaam en de kracht die hij had, maar het bracht ook veel verwoesting met zich mee. Als een kleine jongen had hij er veel moeite mee gehad. Van zijn moeder had hij niet naar school gemogen, ze was bang dat hij tijdens een woede uitbarsting de hele school kon plat branden. Toentertijd had hij het gemeen gevonden van zijn moeder dat hij niet net zoals elk jongetje van zijn leeftijd naar school mocht. Nee, hij had geen vrienden gehad, hij zat altijd thuis met zijn moeder. Heel braaf volgde hij haar lessen en gehoorzaamde hij haar, maar ergens miste hij ook echt iets. Nu snapte hij uiteindelijk wel waarom zijn moeder er voor had gekozen om hem dichtbij haar te houden. Het was voor zijn eigen bestwil en voor die van de anderen. Nu jaren later vond hij het nog steeds wel eens moeilijk om zijn krachten in bedwang te houden. Eigenlijk vond hij het helemaal niet erg dat er een einde zou komen aan de krachten. Het zou iedereen helemaal gelijk maken aan elkaar. Iedereen zou hetzelfde zijn, je had niet meer de angst dat iemand een sterkere kracht dan jij zou hebben. Misschien was het allemaal wel veel beter op deze manier. Hij vroeg ze echter wel af of hij nog dezelfde persoon zou zijn zonder zijn vuur. Het vuur maakte natuurlijk wel zijn passie, het was de brandstof in zijn lichaam die hem aanzette om door te gaan en om zichzelf te verbeteren en elke dag een betere man te zijn. Als dat weg zou zijn, zou hij dan nog steeds zo gepassioneerd zijn? Was het vuur echter een uiting van zijn passie? Of was het vuur zijn passie?
Hij schrok op uit zijn eigen gedachten toen hij Phyre hoorde roepen dat ze de hare had gevonden. Eerst had hij geen idee waar ze het over had gehad. Hoezo had ze de hare gevonden? Toen hij opmerkte dat de wanden van de grot volledig versierd waren met talloze kristallen in allerlei kleuren, maten en vormen. Eerst wist hij niet wat de bedoeling ervan was, maar toen hij zag dat Phyre de witte kristal in haar handen had, begon er bij hem ook een belletje te rinkelen. In het verhaal was naar voren gekomen dat ze ieder een kristal nodig hadden gehad om uit de grot te kunnen komen.
Zonder iets te zeggen stond hij op en liep op de muur met de rode kristallen af. Het was alsof hij naar de kristallen toegetrokken werd, zo sterk was de magie die hij voelde. Zonder dat hij nog moest overwegen welke kristal hij zou pakken, raakte hij er eentje aan. Het kristal was felrood van kleur en was erg groot en heel erg rond. Toen hij het kristal uit de wand trok, zag hij dat het kristal geheel glad geslepen was. Er was geen scherpe hoek aan het kristal te vinden. Het was een perfect bolletje, wat zo erg glom dat hij er niet lang naar kon kijken zonder dat zijn ogen pijn begonnen te doen.
In volledige kalmte liep hij toen naar Phyre toe, die haar kristal in haar hand had geklemd. Het was een prachtige, heldere witte kristal. Het licht van de kristal weerkaatste op de perfecte contouren van Phyre's gezicht. Alle kleine puzzelstukjes vielen op hun plek. Phyre's haar kleurde als één met het kristal. Het hoorde bij haar.
"Vertrouw me," zei hij toen waarna hij haar hand pakte en haar leidde naar het enige stuk van de wand dat leeg was. Het was alsof de plek hem riep, hij wist precies wat hij moest doen toen hij voor de enige lege plek in de wand stond. Hij keek Phyre vol vertrouwen aan, hij wist dat zij hetzelfde voelde. Ze wisten beide precies wat hen te doen stond. Ze wisten dat ze eindelijk deze grot zouden verlaten en dat er een geheel nieuw avontuur voor hen te wachten stond. Hun missie was pas net begonnen.
Precies tegelijkertijd drukte ze hun kristal in de muur, alsof ze de muur met het kristal konden doorboren. Niks kon hen tegenhouden.
De kracht die hen overspoelde, was een kracht die hij nog nooit eerder had gevoeld. Het was sterker dan alles wat hij ooit ervaren had. Hij had zelfs even gedacht dat hij zou exploderen van de hoeveelheid kracht die hij over zich heen kreeg. Op dat moment had hij Phrye in zijn armen genomen, alsof hij haar kon beschermen van de kracht. Voor als ze toch niet het goede kristal hadden gekozen, hoopte hij dat Phyre hier levend uit zou komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld