Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ U got me.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Thank you, I've arranged it myself." Met een zwakke glimlach, voornamelijk bestaande uit trotsheid op haar eigen werk, liet ze haar ogen door de slaapkamer glijden. "The other people in here declared me like someone crazy when I began about to set up my room diffrent, but now I'm here anyways, I can better make it more cosy for myself," vertelde ze. Het had haar een lange tijd zeuren en veel moeite gekost om de jongeman die haar toen onder zijn hoede nam te overtuigen haar kamer zodanig te veranderen dat het er aangenamer was. Bij nader inzien was het een manier geweest om haar binnen te houden, een reden te meer om het te veranderen dus. Sinds ze alles zelf had moeten doen, had het een enige tijd geduurd, maar blij met het eindresultaat was ze zeker. "You can come here whenever you want, by the way. I like your company."
Na een kort ogenblik stond ze al voor haar grote kledingkast die wel één muur in beslag nam, al was deze echter nog te klein voor haar grote collectie. Ze opende de deuren met als gevolg dat er enkele kledingstukken op de grond vielen, een tafereel dat Aryana kort liet grinniken. "This happens all the time. I really need a bigger wardrobe for al this clothes." Het was niet gelogen. Haar kledingkast puilde uit en elke ochtend stond ze wel een uur voor haar kast om een outfit voor zichzelf uit te zoeken. "You can pick whatever you want."
"Maybe you can tell something about yourself? Only if you want of course. But I would like to know you better," stelde ze voor. Aryana was altijd al het nieuwsgierige type, iets dat haar het huis binnen had gebracht. Het leek haar echter leuk om Maggie beter te leren kennen. Bovendien hadden ze op die manier een gespreksonderwerp.

Account verwijderd

schreef:
Maggie snapte haar manier van denken. Zelf zou ze zoiets ook willen doen. De kamer was veel beter dan de kamer waarin ze verbleef. Op een langzame tempo liep ze verder de kamer in om vervolgens op het bed te zitten. Haar ogen liet ze nog één keer door de kamer glijden, waarna haar blik op een gitaar viel. 'You play guitar?', vroeg ze het meisje. Zelf kon ze op piano spelen, iets wat ze van haar moeder had geleerd. Meestal deden ze het samen, maar wanneer ze ouder werd deed ze het steeds vaker alleen. Als klein kind speelde ze al piano wanneer er een voorstelling was op school. Pianospelen was één van haar hobby's. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. 'Thank you', glimlachte ze richting het meisje.
Aryana's kast werd door haar opengemaakt waarna er enkele kledingstukken eruit vielen. De kledingkast was propvol met allerlei kleding die van het meisje waren. 'You have a lot of clothes', vertelde ze met een verwondering in haar stem. Het was iets wat elke meisje van droomde, veel kleding hebben. Haar ogen liet ze langs de open kast glijden, de kleding ondertussen bekijkend. 'Sure', langzaam stond ze op en liep ze richting de kledingkast waar Aryana ook stond. Haar handen grepen naar verschillende kledingstukken om die te bekijken. 'You'll get yout clothes back when I get new clothes', verzekerde ze haar.
Maggie had het meisje aangekeken. Nieuwsgierigheid was van haar gezicht af te lezen. 'I'm not that interesting, but sure. So.. I'm nineteen years old. I'm in the first year at the University of California where I study psychiatry. I don't have any siblings and I live alone. I mean.. lived, untill now', vertelde ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah I do. I actually started learning it after I came here," vertelde Aryana. In een bendehuis viel nou eenmaal weinig te beleven, desondanks mensen verwachtten dat een leven tussen criminelen een stuk spannender was. Er gebeurden dingen, dat was zeker, maar of die dingen ook daadwerkelijk vermakelijk waren, was een ander verhaal. Bovendien vertelde het veel over de lange tijd die ze al doorbracht in het huis. Een instrument leren bespelen kostte tijd. "Do you play an instrument?"
"Yeah, I like shopping a lot as you can see." Ze lachte even zacht. Het graag kopen van allerlei kledingstukken was altijd een slechte gewoonte geweest van Aryana. Telkens zag het meisje leuke items die haar kledingkast compleet zouden maken zonder zich zorgen te maken over de kosten.
"That's fine. You can keep them as long as you want, though. It's not that I'm going to miss it since I have more than enough clothes," zei ze.
Geïnteresseerd luisterde Aryana naar het verhaal dat Maggie over zichzelf vertelde. Ze vond het altijd leuk om anderen te leren kennen sinds ze een zeer sociale persoonlijkheid bezat, hoewel ze slechts weinig de kans kreeg om die kant van haar te tonen. Vrijwel niemand had tijd voor leuke gesprekken.
"Interesting. How is it to study on a university? I always wanted to know, but I never made it to experience it myself," bracht Aryana lichtelijk spijtig uit. Net nadat ze afgestudeerd was van de middelbare school was ze in het huis terecht gekomen. De kans om naar een universiteit te gaan was haar nooit gegund geweest, hoe graag ze dat ook gewild had. Jarenlang had ze zich kapot gewerkt om met hoge cijfers af te studeren en op die manier makkelijker aan een universiteit te raken, al was al die moeite voor niets geweest.

Account verwijderd

schreef:
'Yeah, I play piano since I was a child', vertelde Maggie aan het meisje. Hoewel het al midden in de nacht was, was het beneden nog steeds druk. Ze kon zich niet voorstellen wat de personen beneden op dit tijdstip nog aan het doen waren. Hopelijk gaven ze hier geen feesten, daar hield ze niet van. Het was iets wat ze vermeed, net zoals de type mensen die hier rondliepen. Toch zat ze in een huis waar alleen maar criminelen te vinden waren.
Paar kledingstukken had ze al uitgezocht. Ze was blij dat Aryana het had voorgesteld, anders had ze helemaal geen kleding die ze de volgende dag aan kon doen. Kleding had ze al snel uitgezocht net als één set die als pyjama moest dienen. 'Thank you so much for your help', een kleine glimlach kwam op haar gezicht te staan. De kleren had ze over haar onderarm heen hangen. Het was niet te veel kleding, maar genoeg om er één week mee door te kunnen.
Medelijden kreeg ze met het meisje. 'I'm so sorry..', vertelde ze. Studeren was iets wat ze geweldig vond. De mensen waren er compleet anders dan op een middelbare school. 'I like it. The people ans the teachers are different, but it's all better. It's a lot more bigger than a High School, but I think it's better. Not everyone knows each other', ze wist hoe mensen konden zijn. Roddels konden zich in enkele minuten verspreiden wat ervoor zorgde dat iedereen het vervolgens wist. Bij een universiteit was het compleet anders. Niet iedereen kende elkaar en iedereen leek hun eigen gang te gaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Oeh nice, I love the piano. My mother played it for me," vertelde Aryana met een glimlach sierend op haar gelaat. Desondanks het enerzijds pijn deed om over haar familie te praten, luchtte het anderzijds op. Twee lange jaren was het geleden dat ze hen voor het laatst had gezien en het leek wel alsof ze hen elke dag steeds meer en meer ging missen. Even rolde ze met haar ogen toen het geroep van enkele mannen in het huis hoorbaar werd. "Gosh, I'll never get used to this noice," zuchtte ze. Het was er amper stil, enkel en alleen wanneer iedereen sliep wat overigens uitzonderlijk was. Ze herinnerde zich nog hoe vermoeiend de eerste nachten waren, maar na die twee jaren was ze de weinig uurtjes slaap gewoon geworden.
"No problem, I like to help others, especially with clothes," zei ze. Maggie was een zeer sympathieke jongedame die ze maar al te graag hulp toe schoot. “You can always come to me if you need something, because you better don’t ask the rest of the girls for stuff like this. They’re a bit selfish, unfortunately.” Het negatief spreken over hun vrouwelijke huisgenoten ging niet express, ze kon gewoonweg niks anders zeggen aangezien het de harde waarheid was. “I mean, I have got almost everything that a girl needs.” Make-up, kleding, schoenen, haarborstels, ze had werkelijkwaar alles.
“It’s okay, don’t worry ‘bout it,” stelde ze haar gerust. Ze had zich ondertussen op het bed neergezet, het meisje nog steeds aangekeken om makkelijker met haar te kunnen communiceren. “It sounds like a nice place,” bracht ze uit. “I've always wondered if universities are the same as in the movies.”

Account verwijderd

schreef:
Een kleine glimlach was te zien op Maggie's gezicht wanneer ze over haar moeder praatte. Het moest moeilijk zijn voor haar om haar familie te missen. Waarschijnlijk zou ze dezelfde probleem hebben. Haar ouders waren alles voor haar en het was al moeilijk voor haar wanneer ze ze een week niet had gezien. Familie was iets wat ze belangrijk vond en zal blijven vinden. 'Is it always that loud here? They never sleep or something?', aan haar stem was duidelijk te horen dat ze het aar vond dat de mensen beneden zo luid waren. Het begon irritant te worden en ze wist zeker dat het haar zou storen tijdens het slapen. Ze was een lichte slaper wat het allemaal erger maakte. Het leek erop dat Aryana hetzelfde dacht. Aan haar blik te zien was ze er ook niet mee eens dat de mannen zoveel herrie maakten.
'I'll remember that', knikte ze. Het was te verwachten dat de meiden in het huis niet aardig konden zijn. Waarschijnlijk waren het van zulke jaloerse meiden die altijd beter wilden zijn dan de andere. Het was iets waar Maggie hekel aan had. 'I really appreciate your help', glimlachte ze richting het meisje. Ze hoopte dat ze in haar vrije tijd hier op haar zou kunnen rekenen en ze een persoon zou kunnen hebben om mee te praten. Diego was niet echt een prater, zoals ze zelf had gemerkt. Waarschijnlijk had hij andere dingen aan zijn hoofd.

'Actually, it has much things that looks like in the movies. I know you would've love it.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

It's Diego time again xox

Geïrriteerd werd Diego gewekt door zijn mobiele telefoon die luid lag te rinkelen op zijn nachtkastje. Met een zucht als het gevolg van zijn frustratie, nam hij het toestel vast en bekeek hij de naam op het schermpje, voor zover dat mogelijk was sinds de slaperigheid voor een wazige gloed bij zijn zicht zorgde. Toen hij waarnam dat het zijn baas was die hem probeerde te bereiken, drukte hij op het groene icoontje om het gesprek te accepteren. Hoe graag hij het soms ook wilde, hij kon zijn baas niet grofweg negeren. Meestal wanneer hij belde, kondigde hij een nieuwe missie aan, of het nou vroeg in de ochtend was of laat in de avond. Op opdrachten stonden geen vaste uren, het nadeel van zijn job.

Darren: "You had kidnapped that girl, right?"
Diego: "Yeah, I did. Why?"
Darren: "I'm curious about her. Can you bring her to me as soon as possible? I wanna see her."
Diego: "Eh, sure. I don't think she's going to say much, though. She's a bit afraid."
Darren: "That doesn't matter. Just bring her with you when you come to get those papers."
Diego: "Okay... I'll see you within an hour."

Diep zuchtend stapte Diego zijn bed uit en haalde hij slaperig zijn hand over zijn gezicht heen als poging om de moeheid weg te vegen. Met tegenzin wandelde hij naar zijn kledingkast en haalde hij er een willekeurig setje kleding inclusief een schone boxers uit om vervolgens in slechts zijn losse sportshort richting de badkamer te wandelen. Het scheelde dat er niemand onder de douche stond, op die manier hoefde hij niet te wachten, iets dat hij verafschuwde. Hij ontdeed zich van zijn kleding en draaide alvast aan de knop van de douche zodat het water op zou warmen tot een aangename temperatuur vooraleer hij er onder stapte. Ongeveer een halve minuut later stapte hij eronder en waste hij zich. Het water zorgde ervoor dat hij zich al opgewekter voelde. De reden waarom hij vaker in de ochtenden douchte. Een aantal minuten later, vond hij dat het genoeg was en zette hij de douche weer uit. Niet veel later stond de jongen aangekleed en wel klaar. Het werd tijd om ook te kijken of Maggie klaar was. Zijn weg baande hij naar de slaapkamer van het meisje, voorzichtig op de deur geklopt om toch ietwat beleefd te zijn. "Maggie? Can I come in?"

Account verwijderd

schreef:
De hele nacht had Maggie niet geslapen. De gezelschap die ze van Adryana kreeg was genoeg om geen oog dicht te doen. Hetzelfde gold voor de drukte onder hen, die zorgde ervoor dat de twee meiden genoeg aan elkaars gezelschap hadden. Toch had ze spijt dat ze niet had geslapen. Haar spiegelbeeld bekeken in de vieze spiegel, zag ze de donkere wallen onder haar ogen. Haar ogen waren rood doorlopen, maar niet op een manier dat het leek dat ze drugs had gedaan. Met het meisje kon ze over verschillende dingen praten, zelfs hadden ze enkele keren gelachen. De rest van de nacht had ze gespendeerd in haar mooie kamer, die ze bewonderde op de uiterlijk. Het was zeker weten de mooiste kamer van het huis, daarvoor hoefde ze niet de rest van de kamer te zien om dat te weten. Ze wist dat ze een persoon had leren kennen die haar met genoeg dingen kon helpen. De kleding die ze van het meisje had gekregen had ze op het bed gelegd, nadat ze nieuwe, schone lakens had gekregen. De kamer vond ze meteen hygiënischer overkomen en durfde ze zelfs op het matras te liggen. Ze wist niet hoe laat het was, maar aan de opkomende zon te zien was het rond zes uur in de ochtend. Ze wist niet wat Diego vandaag voor plannen had en of ze met hem mee moest gaan. Waarschijnlijk zou dat moeten, aangezien zijn vertrouwen compleet waren geschaad door haar actie van paar uur terug. Langzaam duwde ze van het bed af, wetend dat hij plannen zou hebben voor vandaag. Opfris had ze nodig, dus besloot ze om een badkamer op te zoeken.
Haar blik had ze op de spiegel in de badkamer laten vallen. Enkele waterdruppels gleden van haar natte lichaam op de grond, wat een kleine plasje water rondom haar voeten vormde. Haar ogen focuste zich op de blauwe plekken op haar rug en haar arm, die afkomstig waren van Diego's hardhandige aanrakingen. Het zou lang duren voordat de plekken zouden vervagen. Zuchtend begon ze zichzelf af te drogen om vervolgens schone lingerie en kleding aan te trekken. De handdoek had ze in de wasmachine gegooid, niet zeker wetend of die nog wel in gebruik was. Haar vochtige haren had ze in ene hoge staart vastgebonden, hopend dat er geen natte plek zou ontstaan op de achterkant van haar shirt.
Wanneer ze bij de kamer aankwam zag ze Diego voor haar deur staan. Waarschijnlijk had hij verwacht dat ze zich in de kamer zou bevinden of dat ze nog sliep. Langzaam stapte ze zijn richting op, vervolgens haar hoofd een stukje optillend om de lange jongen in zijn ogen aan te kijken. 'I'm here. Is there something wrong?', vroeg ze. Haar kamer had ze open gemaakt en vervolgens liep ze naar binnen. Haar oude kleren had ze op een aparte stapel gelegd. 'You can come in, if you want to.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbazingwekkend genoeg was Maggie niet te vinden in haar kamer en kwam ze rustig aangewandeld. Het feit dat haar haren nog nat waren verklaarde dat ze zojuist een douche genomen had, iets waar Diego geen erg in had sinds de douches voor iedereen in het huis bedoeld waren. Zolang de jongedame hem gehoorzaamde en enkel de buitenwereld betrad met zijn aanwezigheid was er geen probleem en had hij geen reden om haar wat aan te doen. Vermoedelijk had zijn eerdere hardhandige aanpak blauwe plekken op het meisje haar lichaam veroorzaakt, maar het was haar eigen fout geweest. Hij had haar al sinds het begin gewaarschuwd.
"No, but we have to go actually," vertelde hij haar, hopend dat ze gewoonweg luisterde naar wat hij zei en niet besloot te gaan tegenwerken. "My boss wants to see you, but I can't tell you why because I don't know it myself." Maggie had recht om te weten waar ze heen zouden gaan, al kon Diego haar er echter weinig over vertellen. Aangezien zijn baas nogal het vage type was dat liever zo min mogelijk informatie overbracht via telefonisch contact, was inschatten wat zijn plannen alles behalve simpel. Hoe dan ook, hoopte hij stiekem dat wat hij ook wilde doen, niks kwaadaardigs te betekenen had. Diego wist hoe zijn baas kon zijn en hij vertoonde weinig tot geen angst voor mensen, al bleef hij liever bij zijn baas uit de buurt. Deed je één ding fout, dan was je er zo goed als geweest. Dat was de reden waarom Diego lichtelijk ongeduldig was. "Are you ready? We can better hurry, he doesn't like to wait."

Account verwijderd

schreef:
Langzaam keek Maggie de donkerharige jongen aan. Het was niet vreemd dat ze moesten gaan, ze had het al verwacht. Ze wist dat ze er niks op mocht zeggen, aangezien ze toch weer meegesleurd zou worden door hem. Een zucht ontsnapte uit haar mond. 'I have no choice, right?', vertelde ze. Het bed had ze snel opgemaakt, totdat hij over zijn baas vertelde. Een frons ontstond op haar voorhoofd, nadenkend wat zijn baas met haar wilde. Ze had verwacht dat hij weer een opdracht had gekregen en zij met hem mee moest, omdat hij haar niet alleen wilde laten. Zijn baas woonde waarschijnlijk niet in dit huis, maar ergens in een huis die vele malen mooier was dan waarin ze nu verbleef. Toch was ze niet nieuwsgierig naar het huis, maar naar zijn baas. Niet wetend wat hij van haar wilde, legde ze de kussens recht en draaide ze zich weer naar hem om. 'Yeah, sure', ze pakte een paar sokken en schoenen en trok ze beiden aan. Aan haar haren kon ze weinig doen, maar ze hoopte dat ze niet ziek zou worden. Haar jas had ze aangetrokken, waarna ze die dichtritste. 'I'm ready', vertelde ze.
Zijn stappen had ze richting de donkere auto gevolgd, niet meer nadenkend over een vluchtpoging. Ze stapte in de auto op de passagiersstoel, waarna ze haar gordel dicht klikte. Haar hoofd had ze tegen het raam aangelegd, waarna ze haar ogen sloot. Geen slaap zorgde ervoor dat ze had gewild dat ze wel een aantal uren had geslapen. 'How long do we need to drive to your boss?', vroeg ze wanneer ook hij in de auto stapte. Misschien dat ze een paar minuten slaap kon pakken, althans, dat hoopte ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hij hield zichzelf rustig. Het meisje gehoorzaamde, net zoals hij van haar verwachtte wat maakte dat hij geen reden had tot woede vertonen. Diego stond bekend als een agressief individu vol furiositeit, maar ook hij had zijn kalme momenten. Met het meisje achter zich aan, net zoals de afgelopen avond ook het geval was geweest voor ze de kans greep te ontsnappen, ook het geval was geweest. Een conversatie starten deed hij echter niet. Hij probeerde contact tussen hen beide te vermeiden en enkel en alleen met haar te spreken wanneer dat noodzakelijk was. Ditmaal was dat echter niet het geval. Ze wist dat ze naar zijn baas, die overigens zijn bloedeigen neef was van een dertiental jaren ouder dan hem, gingen en meer dan dat hoefde Maggie niet te weten, naar Diego's mening tenminste. In volle stilte baande hij zijn weg naar zijn geliefde Range Rover en net zoals anders haalde hij hem van het slot af door op het knopje van zijn sleutel te duwen. Hij opende de auto aan de bestuurderskant en stopte hij de sleutels in het contact waarna hij nog geen minuut later vertrok.
"Half an hour," antwoordde Diego kort en droog op Maggie's vraag. Voor enkele seconden bekeek hij het meisje dat vermoeid met haar hoofd tegen het raam lag. "Maybe you can get some sleep when we're back, you look tired. It won't take a long time at my boss' house, I guess." Het was vanzelfsprekend dat ze geen slaap te pakken had gekregen die nacht. Dat deed niemand tijdens de eerste nachten, maar overdag was het in het huis een stuk rustiger dan in de nacht aangezien iedereen bezig was met missies. Het ideale moment om slaap in te halen.

Account verwijderd

schreef:
Maggie hoopte dat de reis langer zou duren, puur omdat ze dan wat slaap kon pakken. Niet omdat ze het zo gezellig vond om met hem in één auto te zitten. Het liefst zou ze zijn gebleven in het huis, maar ze wist dat ze Diego moest gehoorzamen. De paar uur die ze met hem had gespendeerd had ze gemerkt dat hij agressief kon zijn, hoewel zijn humeur voor nu redelijk normaal was. Waarschijnlijk was hij afgekoeld en daar was ze blij om. Ze probeerde hem niet te irriteren, bang dat zijn woeste kant weer terugkomt. Ze hield zich stil, geen onderwerpen bedenkend om te praten met de jongeman naast haar.
Haar ogen had ze uit het raam gevestigd, de langskomende auto's bekijkend. 'I hope so..', verzuchtte ze. Hopelijk zou het niet lang duren en waren ze snel thuis bij het huis van zijn baas. Nog steeds was ze nieuwsgierig naar wat zijn baas met haar wilde. Ze had gedacht dat ze enkel voor wraak was ontvoerd, niet wetend dat zijn baas plannen met haar had. Bang was ze wel, aangezien ze hoopte dat hij niet zou willen dat ze iets zou doen wat illegaal was. Haar ogen had ze gesloten, waarna ze comfortabel ging liggen. Een liedje speelde op de achtergrond. De rap bevatte veel scheldwoorden. De muziek vond ze vreselijk, hoewel ze het niet echt muziek vond. Ze probeerde het te negeren, hopend dat alles snel zou gaan en ze zo snel mogelijk wat slaap in het huis kon pakken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Flashback;
"Where are you going?" Zijn moeder stond in de deuropening van zijn kamer terwijl hij zijn schoenen aantrok en vervolgens rechtop ging staan. Zeggen waar hij daadwerkelijk heen gaan kon en mocht hij echter niet doen sinds het noodzakelijk geheim moest blijven. Hij moest zijn mond houden over wat voor slechte daden hij zou doen om zijn geliefde familie te redden en ervoor te zorgen dat ze een dak boven hun hoofd hadden. "I'm going out for a walk. Nothing to worry about," stelde hij zijn bezorgde moeder gerust. Met een zwakke glimlach wandelde hij naar het vrouwelijke individu, die hem jarenlang had opgevoed toe om haar een kus op het voorhoofd te geven. "I love you, mom." Met die woorden wandelde Diego de ruimte uit, zijn weg gebaand naar buiten toe om vervolgens naar Amerika te trekken, zonder zijn familie, buiten één lid om, er iets van wist.

Met zijn ogen op de weg gericht, reed hij naar het huis van zijn baas, een locatie waarvoor hij geen navigatie nodig had aangezien hij er zo vaak geweest was dat hij de weg vanbuiten kende. De regen die op de ruiten van de auto neerkwam en een knetterend geluid veroorzaakte, irriteerde hem. Het geluid van regen was zodanig rustgevend dat hij aan van alles en nog wat ging denken wat hij merendeels probeerde te vermeiden. Hij zuchtte even bij het horen van zijn mobiele telefoon die begon te trillen, vermoedelijk doordat hij een bericht van zijn baas aan had gekregen. Darren werd ongeduldig, iets dat men beter kon vermeiden en hem de reden gaf om iets sneller te rijden. Desondanks hij Darren, die overigens zijn eigen neef was, het liefst zo min mogelijk onder ogen kwam, deed hij er elke keer weer alles aan om zijn huis zo snel mogelijk te bereiken, iets dat hij ditmaal ook deed. Na ongeveer een half uurtje kreeg hij de kans om te parkeren voor zijn grote, prachtige huis. De sleutel haalde hij uit het contact en ook zijn handrem zette hij weer aan om vervolgens uit te stappen zonder maar iets te zeggen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Darren / Diego's boss and cousin

His house

Account verwijderd

schreef:
De regen verstoorde haar gedachte wanneer die in aanraking kwam met de auto. Het geluid zorgde ervoor dat ze rustig werd en dat de neiging van slapen groter werd. Toch verzette ze zich tegen de slaap en haalde ze haar hoofd van de raam af. Aan de wallen kon ze weinig doen, enkel kon ze haar handen over haar ogen heen laten glijden om zichzelf wakker te schudden. Niet dat het veel had geholpen. Zuchtend ging ze weer rechtop zitten en focuste ze haar ogen op de weg. Weinig was te zien door de plotselinge regenbui. Nog steeds was ze bang om met Diego als rijder in de auto te zitten. De hoge snelheid die hij de auto liet bewegen zorgde ervoor dat ze gestrest raakte. De weg was gelukkig niet druk, maar toch was er een grote kans op ongelukken. Toch hield ze zich de hele weg stil, geen kansen had ze genomen om een gesprek met de getatoeëerde jongen te beginnen.
De halfuur ging langzaam voorbij, maar toch waren ze eindelijk aangekomen. Zijn Range Rover had hij voor een grote huis geparkeerd. Met grote ogen keek ze naar de villa, het tegelijkertijd bewonderend. De villa was prachtig, een huis waar meerdere mensen van droomden. Een goed onderhouden tuin was om het huis gevestigd. Zijn baas moest veel geld hebben, dat kon ze snel zien. Diego's voorbeeld had ze gevolgd door uit de auto te stappen. Ze liep achter hem aan wanneer hij zich richting het huis bewoog. Ondertussen keek ze om zich heen, de omgeving van het huis bewonderend. Ze was er sprakeloos van.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld