Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Contemplating Love

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Al van een afstand kon hij het gedaante van Ova uit de duizend herkennen. Gekleed in en prachtige rode jurk kwam ze aangewandeld. Hij wist dat zijn eigen hemd eraan teniet deed, maar dat was iets dat hem niet deren kon. Jace deed niets liever dan plaatsmaken voor al haar schoonheid. Ook al viel hij daardoor zelf uit de toon. "Je ziet er weer veel te mooi uit."
Ova's opmerking over het feit dat hij op tijd was deed hem trots glimlachen. "Goed he, speciaal voor jou," zei hij met een stem boordevol hoogmoed. Jace had ervoor gekozen zijn vrolijke zelve weer te zijn die dag, om de afstand die hij tussen hen beide wilde creëren om haar veiligheid te kunnen waarborgen achterwegen te laten. Het moest een goede avond worden. "Dus je moet wel heel speciaal zijn."
"Het valt allemaal wel mee ja. Ik ben een stoere jongen," zei Jace met een stoere glimlach. Eerder die dag had hij een gevoel van veel geluk ervaren toen hij in de spiegel keek. De pijn die hij voelde aan zijn neus en wang deden hem denken dat hij er ernstig uit zou zijn, dat hij zich niet aan de buitenwereld vertonen kon. In de realiteit viel het echter best mee en was het amper te zien voor mensen die er niets van afwisten. Het laatste wat Jace wou was dat haar vader dacht dat hij kwaadaardig was, crapuul zoals zijn broer dat wel was.
"Ik heb altijd honger, Ova. Er is geen eetlust zonder Jace." Hij had ook daadwerkelijk honger. Jace was die dag zodanig aan het sleutelen geweest aan zijn auto en had zodanig veel staan schilderen en brainstormen over nieuwe werken, dat hij amper aan eten had gedacht. Bovendien kreeg hij amper een gat door zijn keel, gezien de nervositeit die zijn lichaam de hele dag al overnam.

Jace had haar gevolgd richting haar huis. Aan de omgeving te zien had hij een groot huis verwacht en ook dat had hij goed geraden. Misschien zelfs wel groter en moderner dan dat hij had durven denken.
"Wat een mooi huis," zei Jace. Zijn woorden waren gemeend en allesbehalve afgunstig. Hij verachte haar niet voor haar rijkdom. Jace gunde het haar.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Voor zijn complimentjes over haar verschijning en haar vaders huis bedankte ze hem. "Wat attent van je allemaal vandaag, ben je ziek?" plaagde ze terwijl ze even in zijn wang kneep alsof hij een klein jongetje was.
"Je hebt geluk dat Marco er vanavond is, hij kan echt koken als de beste!" ze greep zijn hand vast en kneep er kort in terwijl ze hem daarmee door het huis leidde.
De hal is groot en bevat veel lichtval. Ova had dit samen met haar vader bedacht, het zou moeten lijken op de trappenhal van een kasteel, heel koninklijk. "Ik zal je meteen mee nemen naar je schilderij!" riep ze enthousiast, ergens tussen die enthousiasme verschool ook een grote hoop onzekerheid. Ova had bedacht dat ze er maar beter meteen van af kon zijn.
Ze trok hem mee door de woonkamer die heel modern en klassiek tegelijkertijd ingericht is met onder anderen een op maat gemaakte sofa. "Hij hangt in de ontvangst kamer, papa vond hem daar ook mooi.." zei ze terwijl ze de deur van die kamer opende.
Aan de muur hing zijn schilderij met een tafeltje ervoor, waar een paar modieuze kandelaren op stonden met kaarsen die flikkerden in de wind door de deur die ze hadden geopend. "Ik had je beloofd dat veel mensen haar zouden zien en dat is ook zo. In deze ruimte komen de meeste mensen en zal iedereen weten dat het jouw schilderij is." Terwijl ze dat zei besefte ze pas dat ze nog altijd zijn hand vast had en liet hem los. Blozend keek ze hem aan. "Wat vind je er van? Goed genoeg? of.. Moet ik hem verplaatsen? Ik bedoeld.. dat kan ook gewoon nog.." zijn moment van stilte maakte haar ongemakkelijk onzeker. Ze had haar best gedaan maar misschien was het niet goed genoeg in de ogen van Jace, die natuurlijk zijn moeder het beste kende.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Grinnikend had Jace zijn hoofd geschut. Hij vond het leuk dat ze haar plezier weer had gevonden en haar enthousiaste zelf weer was. Voor even dacht hij zelfs dat ze hem vergeven had voor hoe hij de vorige dag tegen haar tekeer was gegaan.
"Nee, ik ben gewoon met een beter been uit bed gestapt. Grapjas."
Gedreven door een vleugje stress volgde Jace haar naar de ruimte waar ze het schilderij zou hebben gehangen. Daadwerkelijk kieskeurig over de plek was hij niet geweest; zolang ze nergens onder een laagje stof in het donker hing. Desalniettemin vertrouwde hij Ova's belofte en wist hij vanaf het moment dat hij het schilderij aan haar overhandigde dat het een mooie plek zou krijgen. Hoe kon het anders in zo'n mooi huis als waarin ze leefde? Het snoerde hem de mond, hoe het schilderij als eye-catcher in de relatief grote ruimte was toegevoegd. Het leek alsof de ruimte rond zijn schilderij draaide, in tegenstelling tot dat het simpelweg als aankleding van de muur diende. Geen geluid wist hij uit te brengen, gezien hij de angst had om in tranen uit te barsten. Het waren emotionele dagen voor hem geweest bestaande uit weinig slaap en vooral veel negativiteit. Dus hetgeen dat ze voor hem deed, namelijk het schilderij een mooie plek geven, deed hem goed. Het verwarmde zijn hart dat zich normaliter tot steen had gevormd.
"Het is perfect, Ova. Dankjewel," zei hij zacht, simpelweg omdat hij de woorden niet had. Dankbaarheid en vreugde was al dat hij voelen kon. Zodanig dat het hem zelfs de moeite kostte haar hoofd niet beet te pakken en haar vervolgens te kussen, alsof ze alles was geweest waar hij ooit van had durven dromen. Naast de vreugde die hij voelde, was er ruimte voor pijn. Pijn omdat hij dichterbij haar wilde zijn dan hij kon. Hoe kort ze elkaar ook kenden. Jace wilde haar dicht bij hem, dichterbij dan een simpele omhelzing hen kon bieden. Hoe dan ook wist hij dat dat ongepast was; het was te vroeg en hij gunde het zichzelf niet. Veilig koos hij voor de middenmoot en gaf hij enigszins toe aan zijn nood aan haar aanraking. Voorzichtig trok hij haar naar zich toe en sloot hij haar in zijn armen, zacht en teder. Evenals de woorden die hij haar toefluisterde. "Je bent geweldig, echt."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Een golf van geluk vloeide over haar heen. Gelukkig was hij blij met de plek en had ze hem niet teleurgesteld. Ze ging mee in zijn omhelzing en sloot haar ogen. "Dankje, ik doe mijn best." fluisterde ze terug. Na een tijdje met hem geknuffeld te hebben liet ze hem langzaam los. "Wat wil je zien?" vroeg ze hem. Een open vraag inderdaad, maar er was te veel om voor te stellen aangezien de woning van haar vader letterlijk wel alles had wat een mens zich kon bedenken. "Ik kan je mee nemen naar mijn kamer om wat meer kunst te laten zien, de garage waar de auto's staan die je kan bewonderen of de tuin waar we even kunnen wandelen, of..." Ze dacht even na, tijd voor een film in de bioscoop hadden ze niet en zwemmen zou wel kunnen maar daar had ze zich nu te mooi voor op gemaakt evenals voor de hottub. "Zeg het maar.. mijn vader komt wat later aangezien een van zijn vergaderingen uitliep." Ze was hem dat helemaal vergeten te vertellen. Zelfs nu dat ze hakjes aan had, moest Ova een beetje op haar tenen staan om bij zijn haar te komen. Ze zorgde dat de plukjes die verkeerd zaten weer mooi in model lagen. "Wat is ie toch een knappe kunstenaar, dat kunnen de meeste niet zeggen over zichzelf." bedacht ze hardop. Ze schrok zelf toen ze merkte dat ze het niet alleen dacht, maar dus ook hardop zei. Uit ongemak moest ze lachen en zette haar hakken weer op de grond zodat ze weer normaal voor hem stond. "Ik weet zeker dat mijn vader je ook graag mag, dus mocht je je daar druk om maken hoeft dat niet.. Hij kan zich altijd wat stoerder voordoen maar hij is stiekem een lieve man... Net zoals jij." Met een speelse knipoog keek ze hem lachend aan. "Maar jij bent een hele stoere jongen, dus dat moet goed komen." Een plukje haar belandde in haar gezicht en deze stopte ze achter haar oor. "Ik denk dat jij alles aan kan." Dat laatste zei ze met alle serieusheid, ze had Jace echt hoog zitten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een glimlach was te vinden op zijn gezicht bij het horen wat Ova allemaal aan hem voorstelde. Eén ding stak er echter bovenuit. Het voorstel dat ze haar kamer wilde laten zien.
"Ova, lok je me nu met kunst mee naar je kamer? Dat had ik echt niet in je gezien hoor," plaagde hij haar. Hij vond het amusant haar ongemakkelijk te zien, op een positieve manier dan toch. Jace bracht haar graag in een soort verlegenheid die puur ontstaan was door zijn geplaag. Hij kon niet anders dan simpelweg het plagen verderzetten. "Begrijp me niet verkeerd, ik voel me gevleid hoor. Ik wil alleen niet weten wat je vader van me zou denken als hij plots toch iets eerder thuiskomt en mij in jouw kamer terugvindt nadat hij zo vriendelijk was om me uit te nodigen." Nu hij eraan dacht moest het wellicht ook geen fraai gezicht zijn voor Ova's vader. Hij nodigde een willekeurige artiest uit diens schilderij hij kreeg uit, maar om hem dan in zijn dochters kamer aan te treffen... "Hou je kamer maar voor later."
"Ik wil de tuin wel zien. En de auto's natuurlijk ook. Misschien vind ik nog wel een betere om je in te ontvoeren," bedacht hij zich luidop. Jace hield van de buitenlucht en was wel benieuwd naar wat voor grootste tuin er aan haar woonst verbonden zou zijn. Hij kon er zich iets bij voorstellen. Wellicht lag er een zwembad te pronken, met velerlei lichten die het nog meer deden opvallen dan dat het al deed.
Iets anders dan glimlachen kon hij niet, toen hij hoorde wat Ova eruit floepte. Wederom zijn volgende woorden had hij plagend naar haar overgebracht. "Oh, maar als ik complimentjes geef ben ik ziek, he?"
Stress nam opnieuw de overhand toen hij "Ik hoop het maar. Als hij zijn dochter zo goed op kan voeden kan het ook bijna niet anders." Gezien Jace niets anders had gekend dan zijn eigen vaderfiguur, die zich daar alles behalve naar gedroeg, kon het niet anders dan meevallen. Het kostte Jace echter wel moeite om de vriendelijkheid van een andere man, of individu in het algemeen, te verwerken. Hij grinnikte even, omdat hij de stress die hij voelde zelf ronduit belachelijk vond. "Het lijkt wel alsof ik mijn schoonvader voor het eerst ontmoet."
"Als ik bij jou ben kan ik ook alles aan," zei hij nog, met een flauwe glimlach. Hij wilde de situatie echter niet moeilijk maakte en probeerde zichzelf te vermannen. Hij wilde niet zwak worden.

"Het is warm hier. Laat me je tuin maar zien, je hebt me benieuwd gemaakt."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Nee, ik heb daar toevallig nou eenmaal de meeste kunst hangen." giechelde ze als een klein meisje. Echt iets verkeerds had ze er niet mee bedoeld al kon ze niet ontkennen dat ze daar niet ooit over gefantaseerd had. "Ja, nu je het zo zegt kunnen we maar dat maar beter niet doen." Voordat ze het wist had hij een keuze gemaakt, de tuin dus.
Ze knikte en schudde lachend zijn hoofd. "Jij ontvoerd mij helemaal niet, je zou het nog geen hele dag met mij uithouden want ik zou je gek maken met al mijn flauwe grappen." daagde ze hem uit. Toen hij een opmerking had gemaakt over hetgeen wat ze eruit had gefloept kon ze niets meer en minder dan blozen, haar wangen schaamrood. "Ik bedoelde alleen maar te zeggen dat ik nog nooit eerder een knappe kunstenaar had gezien." De woorden die ze er nu uitgooide hielpen haar niet bepaald. Met een korte zucht schudde ze het van zich af. "Laatmaar" grinnikte ze weer.
"Je schoonvader hmm?" ze rolde speels haar ogen. "Je kan alles aan samen met mij omdat ik superkrachten heb" ze spande haar armen aan en liet het hem zien. "Kijk maar hoe sterk ik ben." grapte ze.

Na het grapje begeleidde ze hem de tuin in, ze liepen weer terug door de woonkamer, richting de keuken naar de veranda om dan eindelijk de tuin in te belandde. De grote schuifdeuren schoven open door de bedieningspanelen die aan de binnenkant van de veranda hingen waardoor het uitzicht op de tuin nog beter werd. Een grote open vlakte die je op een oogopslag niet kon waarnemen kwam te voorschijn. Een golfbaan, zwembad, tennisbaan, sauna, jacuzzi en nog veel meer leuks om op te noemen. Veel te veel als je het Ova vraagt, het wordt amper allemaal gebruikt. Ze haalde haar hakken van haar voeten om met haar blote voeten in het gras te staan. "Iets wat ik van mijn moeder heb, de liefde voor natuur." Met een glimlach die alleen in een van haar mondhoeken omhoog bleek te komen keek ze hem aan. "Alleen is mijn moeder net een tikkeltje erger en zou zij het liefst nooit met schoenen rondlopen." grinnikend draait ze een rondje zodat haar jurk mooi met haar meedraait. "Kijk!" ze stopte met draaien zodra ze de zon onder zag gaan en wees ernaar. "Ik weet een mooie plek in de tuin zodat je het beter kan zien, kom!" Ze rende voor hem uit in het gras en liet haar hakken liggen bij de schuifdeuren. Voor het eerst kon Ova dit alles met iemand delen zonder zich bezwaard te voelen of zelfs de angst te hebben dat ze ervoor gebruikt werd. Ze kon eindelijk helemaal zichzelf bij iemand zijn, bij Jace.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Jaja, dat zou ik ook zeggen. Mevrouw excuus."

"Ik zou je met alle plezier van de wereld ontvoeren. Je moest eens weten hoe lang ik dit zou kunnen doen," zei Jace, doelend dat hij nog uren met haar zou kunnen praten. Dagen zelfs als het aan hem lag. Nog nooit eerder had hij zich op die manier vermaakt met iemand zoals hij dat met Ova deed. Daadwerkelijk vergelijkingsmateriaal had hij echter niet, maar hij voelde iets anders in haar buurt. Een connectie die hij met geen ander mens had gevoeld. "Maar het is mijn doel vanavond dat je vader me mag en ik denk niet dat ik dat kan bereiken door zijn dochter mee te nemen en haar nooit meer terug te brengen."
Enkele seconden had Jace nagedacht vooraleer hij zijn volgende woorden uitsprak."Mag ik het feit dat ik knap ben voor een kunstenaar dan opvatten als een compliment of net niet? Je doet me twijfelen." Hij kon niet anders dan opbiechten dat ze het erger maakte voor zichzelf dan dat het nodig was, maar twijfelen aan wat ze zei deed hij echter niet. Hij wist dat ze hem niet lelijk vond, dat had ze hem allang op verscheidene manieren duidelijk gemaakt. Om mee in het verhaal op te gaan, raakte Jace de arm die ze aanspande even aan. Uiteraard was er van daadwerkelijke spieren weinig sprake, maar het plezier dat ze in hem naar boven haalde zorgde ervoor dat hij meespeelde. "Wat een spieren zeg, daar ben ik niks tegen. Daar gaat mijn mannelijkheid," zuchtte hij, nep droevig. Uiteraard was Jace een stuk gespierder dan haar, maar hij vond het te leuk om er geen opmerking over te maken.

Met zijn ogen scande hij de tuin die langzamerhand zichtbaarder werd. "Ik kom hier denk ik een keer op vakantie, als je dat niet erg vind," grinnikte hij, maar niet op een manier waarop het zou overkomen dat hij afgunst toonde voor de hoeveelheid nutteloze zaken die er eigenlijk wel niet aanwezig waren. Hij vond het net leuk; een manier van leven die hij niet gewoon was en luxueuzer dan dat ooit nodig zou zijn voor hem.
Het verhaal over Ova's moeder deed hem glimlachen. De beschrijving deed hem evenzeer aan zijn moeder. Hoe ze zelfs doodziek in haar nachtjapon naar buiten ging om te dansen in de regen, hoe ze haar beste kunstwerken maakte in de open natuur. "Ze klinkt wel heel gezellig. Mijn moeder hield ook van de natuur." Hij klonk bijna dromerig toen hij zijn woorden uitsprak.
"Als je in mijn rug springt, draag ik je wel naar daar. Ik kan een vrouw toch niet op blote voeten over nat gras laten lopen, het heeft geregend, gek," grinnikte hij waarna hij klaar ging staan voor haar. Eenmaal hij ietwat gewicht in zijn rug voelde, wat hem het teken gaf dat ze daadwerkelijk op zijn rug zat, wandelde hij richting haar instructies uit. "Zeg nu zelf, je tuin ziet er nog beter uit als als je ernaar kijkt vanuit de grote mensen wereld, niet?"

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Nou, ik ben helemaal niet zó klein hoor." zei ze terwijl ze op zijn rug zat en hem goed vasthield. "Daar dat bankje op de berg!" gilde ze blij terwijl ze hem in zijn nek prikte. "En nu ophouden met mij plagen." Grijnzend sprong ze van zijn rug af en ging op het bankje zitten. Haar telefoon trilde in haar tas *Ik ben onderweg naar huis lieverd* luidde het berichtje in haar telefoon. "Het is mijn vader, hij is onderweg dus als je nog wilt wegrennen is nu het moment." Hij had haar in een lollige bui gebracht, eentje waar ze zoveel energie van kreeg dat ze er druk en plagerig van werd maar ze genoot ervan. "Kom zitten lange jan, de hele dag staan en lopen en een dwerg op je rug dragen zal wel pijnlijk genoeg zijn voor je rug." Ze vroeg zich echt af of hij net zo genoot van haar aanwezigheid als dat zij deed van die van hem. Terwijl ze voor zich uit keek naar de zonsopgang en het steeds donkerder leek te worden veranderde de tuin ook in een soort elfenpaleis. Ova had ervoor gezorgd dat er overal in de tuin lampjes hingen waardoor het bijna leek alsof er overal vuurvliegjes waren. Vele avonden zat ze hier in de avond op dit bankje met een goed boek in haar handen te lezen terwijl ze af en toe de sterren bekeek. Haar lollige bui sloeg over in een rustige kalmte. "Mooi he.." zei ze zacht. "Ik zit hier vaak alleen" Gaf ze toe. Hoe zeer ze hem niet verdrietig wilde maken kon ze het niet laten om aan zijn moeder te denken. Ze had het hem zo gegund om hier met haar te zitten en te praten over alle overeenkomsten die ze hebben. Wat hadden ze samen prachtige kunstwerken gemaakt. Bovendien had zijn moeder in Ova's ogen al het mooiste stukje kunstwerk gemaakt, Jace was in het licht van de zonsondergang een van de mooiste verschijningen die ze had gezien. Zijn ogen leken een lichtere kleur bruin te hebben en zijn huid mooi egaal, als ze kon schilderen zoals hij dat kon had ze hem op deze manier op een canvas gezet.

"Shit..." Gilde ze uit. Voor ze het door hadden sprongen de sprinklers aan en werden ze nat gesproeid. Ova sprong meteen op en rende naar de plek waar de sprinklers niet bij konden, ze trok Jace mee. Ze keek hem met grote ogen aan net voordat ze het niet meer uit kon houden van het lachen. "Oeps.. ik was helemaal vergeten dat het gras gesproeid wordt rond deze tijd." Bekende ze lachend. Gelukkig waren ze niet heel erg nat, het viel nog mee.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Jij hoopt dat ik wegren," grinnikte Jace plezierig. "Ik denk dat ik hier nooit meer wegga. Ik ga me straks gewoon ergens verstoppen zonder dat je het door hebt en dan blijf ik hier voor altijd rondhangen zonder dat je er last van hebt. Gaat prima in zo'n groot huis," vervolgde hij al grappend. Uiteraard was dat niet zijn daadwerkelijke plan, al wist hij dat hij meer tijd met Ova wilde doorbrengen dan dat hij die avond de kans zou krijgen. Er kwam een einde aan de avond, waarvan hij, hoe kort het nog maar duurde, al zoveel had genoten. Het voelde weer als nieuw aan, net als de eerste avond dat ze elkaar hadden vergezeld. Alsof hij het nooit verpest was en zijn uitbarsting nooit had plaatsgevonden.
Verder hield Jace zijn mond. Hij had de gedachten aan zijn moeder niet kunnen loslaten, maar dat hoefde voor hem ook niet. De gedachten aan haar deden hem goed, maakte hem gelukkig. Jace dacht niet meer in termen dat ze er niet meer was, maar aan hoe ze was voor haar dood. Aan hoe gelukkig ze zijn leven maakte en wat haar kwaliteiten waren. Doorgaans waren het kwaliteiten die ook voor hemzelf golden. Het deed hem goed om te beseffen dat hij meer weghad van zijn moeder dan dat hij soms durfde denken.
"Oh ja, zeker dat je dat vergeten was?" vroeg Jace lachend. Kort keek hij naar zijn kleding die bedolven was onder kleine waterspetters. Erg nat waren ze niet geworden, maar het leek wel alsof ze in een korte miezerbui hadden gestaan. "Leg maar uit aan je vader waarom jullie gast nat aan de eettafel moet zitten," grinnikte hij. Samen met Ova wandelde hij terug door de grote tuin naar binnen toe, waar wellicht haar vader in een mum van tijd ook zou arriveren. Zijn kleding was voor het grootste deel gelukkig al opgedroogd, gezien zijn hemd louter oppervlakkig nat was geworden.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ze veegde nog wat druppels van zijn gezicht af. "Nee ik wilde echt heel graag dat je doorweekt bij mijn vader aan tafel zat" Grapte ze nog net toen ze haar schoenen weer aandeed bij de deur. Toen ze naar binnen liepen duurde het niet lang voordat haar vader door de voordeur naar binnen liep. "Hallo lieverd" groette hij haar terwijl hij een kus op haar voorhoofd plantte. "Hey pap, dit is Jace, de kunstenaar van het schilderij." Ze stelde ze aan elkaar voor. "Owan Lincoln Howard" Zei hij terwijl hij Jace een stevige handdruk gaf. "Prachtig staaltje kunst maak je." Voordat ze het door hadden zaten ze al aan de eettafel te genieten van een 3 gangen menu verzorgd door de hoofdchef Marco.

- Ts. later die dag -

Het etentje was soepel verlopen, Ova's vader had Jace behoorlijk proberen af te tassen maar dat was al snel voorbij toen hij zag hoe Ova en Jace met elkaar omgingen. Ze hadden het leuk samen, alsof ze elkaar al jaren kende. Wat Ova niet wist is dat haar vader hier wel anders over dacht maar dit niet liet blijken. Het eten was heerlijk en ze zaten prop vol. Na het etentje had Ova, Jace meegenomen naar haar kamer om even uit te buiken, na te praten en haar kunst te laten zien. Moe plofte ze op haar bed. "Kijk maar even rond als je het wilt zien, ik moet even bijkomen van Marco zijn kookkunsten." Grinnikte ze. 'Ik ben er gewoon moe van."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Naar Jaces mening was het diner met Ova's vader goed verlopen, desondanks Owen regelmatig een blik in zijn richting gooide die hij niet kon plaatsen. Een soort afgunst, maar zodanig verborgen dat hij niet wist of het de werkelijkheid of één van zijn waanideeën was. Zijn vertrouwen in vaders was nogal aangetast, gezien de omstandigheden waarin hij de afgelopen twaalf jaar was opgegroeid. Hem werd geleerd dat mannen, inclusief zichzelf, door en door slecht waren. Dat ze louter leefden voor zichzelf en niet dachten aan de gevoelens van een ander. Desalniettemin voelde Jace zich niet zo. Hij gaf om de gevoelens van Ova. Dat was de reden waarom hij haar op een afstandje wilde houden, hoe lastig dat ook voor hem was. Het tweetal had het echter zodanig naar hun zin gehad, dat die afstand volledig verdwenen was. Jaces muur was langzamerhand afgebrokkeld, elk steende had de grond bereikt en ruimte gemaakt om Ova toe te laten. Voor zover dat kon voor de korte tijd dat ze elkaar kenden natuurlijk.
"Het was dan ook veel eten voor een klein meisje he," grinnikte hij terwijl hij keek hoe ze op haar bed plofte. Zelfs dat had hij charmant gevonden.
"Kom, schuif op. Jouw bed is groot genoeg voor twee." Alsof het niets was, schoof hij naast haar in haar haar grote bed. Zijn lichaam leek wel in de matras te verdwijnen, alsof hij in een diepe waterplas sprong die zijn volledige lichaam absorbeerde. "Jeetje, deze matras," mompelde hij. Voorzichtig trok hij Ova's lichaam dichter naar het zijne. "Ik heb het echt naar mijn zin gehad vandaag, Ova. Ik dacht oprecht dat ik het voor altijd had verpest, maar ik ben je zo dankbaar dat ik hier nu ben, bij jou," zei Jace. Hij wist dat haar zo dicht bij zich hebben haar in verwarring zou brengen. Dat het egoïstisch was om haar poeslief te behandelen, alsof ze zijn duurzaamste bezit was. Echter was dat ook wat Jace wou. Hij wou dat ze van hem was, wetende dat hij nooit meer ongelukkig hoefde te zijn en ze hem niet verlaten zou. Zijn angst om haar te kwetsen, of sterker nog, dat zijn omgeving hem kwetste, maakte zijn wens naar haar lastig. Voor nu deed hij echter niet anders dan aan zichzelf denken. De angst die hem eerder al had overgenomen was voor later.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Stop eens met mij klein meisje noemen, je hebt zelf mijn spierballen mogen voelen" Zegt Ova terwijl ze haar tong uitsteekt. Jace ploft naast haar neer, hoewel ze dit totaal niet erg vond, had ze niet verwacht dat hij dat zou doen. Gisteren had hij haar nog de indruk gegeven dat ze te dichtbij was gekomen en was het fataal misgegaan, nu liggen ze nog net niet knuffelend in bed. Toen hij over het zelfde moment begon te praten vond ze dit het perfecte moment om het misschien te bespreken. "Verpest heb je het niet Jace, je had me wel laten schrikken.." zei ze voorzichtig terwijl ze tegen hem aan kruipt. Langzaam begon ze zich steeds vermoeider te voelen, zo moe dat ze er zelfs even door moest gapen. Ze trapte haar schoenen uit en legde haar hoofd op zijn borstkast terwijl ze naar het plafond staarde. "Ik weet dat je het gisteren niet meende en ik kan er allemaal logische verklaringen voor bedenken maar ik wil dat je alleen weet dat ik om je geef en je gewoon wilde helpen, ik bedoelde het goed." Haar woorden kwamen er steeds moeilijker uit naarmate de vermoeidheid er steeds meer in hakte. Het hielp ook niet echt mee dat het leek alsof ze nog nooit in haar leven zo lekker had gelegen, het voelde veilig en vertrouwd bij hem. "Dankjewel voor het komen.." zei ze zachtjes. Met de hand die ze nog vrij had frunnikte ze wat aan het bovenste knoopje van zijn blouse. Tussen neus en lippen door had ze nog wat vermeld over het feit dat ze hem graag bleef zien en dat ze elkaars telefoonnummers hadden moeten uitwisselen net voordat ze bijna inslaap viel. Ze wilde niet dat het moment ooit stopt, ze kreeg een warm gevoel vanbinnen wanneer ze bij hem was en dat was iets wat ze nog nooit bij iemand anders had mogen ervaren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Nooit," grinnikte hij toen ze hem vroeg te stoppen met haar klein meisje te noemen. Alles wou hij doen zodat ze zich goed voelde, buiten dat. Jace vond het zelf simpelweg te leuk om ermee op te houden. Toen ze zei dat hij haar louter had doen schrikken met zijn eerdere uitbarsting knikte hij. "Dat weet ik. Ik mezelf ook."
Jace voelde haar hoofd op zijn borstkas, wat maakte dat hij haar nog beter vasthield. Zachtaardig had hij met zijn hand door haar zachte bruine haren gestreeld. Jace was rustig. Vredig. Bovendien had hij opgemerkt dat ook Ova ontzettend rustig was, verdacht rustig zelfs. Dat interpreteerde hij als dat ze in slaap was gevallen. Een zachte ademhaling kon hij voelen in zijn nek en haar lichaam leek zo ontspannen te zijn dat ze zich volledig op hem had gestort.
"Ova toch,..." mompelde hij zacht. "Wat heb je toch met mij gedaan?" Er vanuitgaande dat ze sliep had hij die woorden uitgesproken, de kans genomen om haar te vertellen wat hij voelde, maar niet vertellen kon omdat het gevaar slechts achter een hoekje stond te schuilen. "Je hebt echt geen flauw idee wat ik allemaal voor je voel," fluisterde hij vervolgens. "En het is zo stom want ik weet niet eens of jij wat voor mij voelt. Het is ook gewoon te gevaarlijk. Het zou uitkomen en ik wil niet dat ze je van me afnemen." Elkander woord dat hij had uitgesproken had zacht geklonken, bijna fluisterend. "Ik probeer het echt, om goed voor je te zijn. Ik wil je echt de hele wereld geven. Een wereld met mij. En daar ga ik voor vechten ook." Na zijn laatste woorden gezegd te hebben, probeerde Jace zich rustig uit het bed te verplaatsen, hopend haar niet wakker te maken. Voorzichtig had hij zich naast het bed begeven, haar eerst enkele seconden in zich opgenomen. Vervolgens nam hij de dekens die op het bed lagen en legde deze over haar heen. Nog enkele seconden had hij haar door haar haren gestreeld, zoals hij eerder ook al had gedaan. Het was iets waarvan hij niet genoeg kon krijgen. Jace besloot haar nog een zacht kusje op haar voorhoofd te geven. Nadat hij zijn laatste woorden die avond had uitgesproken, vertrok hij. "Dankjewel, Ova." Zijn weg had hij naar de gelijkvloers gebaand, met de intentie om te vertrekken.
"Jonathan Christopher Sherwood." De stem van Ova's vader weerklonk achter zijn eigen gedaante. "Ik wil even met je praten," zei hij nog. Ongemakkelijk draaide Jace zich om, onwetend waar de man een serieus gesprek over wou hebben. "Euhm, natuurlijk, meneer Howard," zei hij, geïntimideerd.
"Je moet even heel goed luisteren naar me, jongeman. Ik ga je een belangrijke keuze geven," begon hij te vertellen. Jaces hartslag begon langzamerhand te stijgen. "Ik hou ontzettend veel van mijn dochter," begon Owen te vertellen.
"Dat begrijp ik, natuurlijk. Ze is geweldig," zei Jace.
"Ik was nog niet uitgepraat." Abrupt hield Jace zijn mond en luisterde hij naar de verdere uitleg van Owen. "Ik wil geen slechte invloed op haar, en ik ken jullie. Ik ken je vader en ik weet dat jij uiteindelijk net zoals hem zou zijn en dat is ze niet waard." Jace had amper het lef gekend om Owen nog aan te kijken. Hij wist dat de man gelijk had. "We zitten op dezelfde lijn, toch?" vroeg Owen hem.
"Ja meneer, ik denk dat niemand haar waard is eerlijk gezegd," was Jaces antwoord geweest.
"Juist ja, goed. Nu we het daarover eens zijn. Ik wil je studie volledig financieren en ervoor zorgen dat je aangenomen wordt op een hoog geprezen universiteit. Je hebt talent jongen, en ik wil niet dat je dat vergooit. Net zoals je vader heeft gedaan. Daar tegenover staat wel dat je Ova met rust moet laten. Ik wil dat je uit haar leven verdwijnt, voorgoed. Als je dat niet doet, en ik kom erachter dat je haar toch opzoekt, dan zal ik er een stokje voor steken en zorg ik ervoor dat je nergens zal worden aangenomen. Wat denk je daarvan, Jonathan?"
Jace slikte en wist niet wat hij moest doen. "Natuurlijk, meneer. Ik ehm, je zal me hier niet meer zien. Dankjewel voor het aanbod en dat je in me geloofd. Maar als u me wil excuseren, ik moet gaan," zei Jace vluchtig, met een krop in zijn keel.
"Natuurlijk jongeman. Fijn dat we het met elkaar eens zijn." De man gaf hem nog een schouderklopje waarna hij Jace uitliet.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ze was in de war geraakt door zijn woorden. Slapen deed ze nog niet maar wakker was ze ook niet. Ova was in ieder geval veel te moe om nog iets van actie te ondernemen of hem te laten zien dat ze nog wakker was. Zijn woorden hadden haar goed gedaan, ze hadden ervoor gezorgd dat ze diep van binnen een warmte had ervaren die ze niet kon omschrijven. Toen ze door had dat hij niet meer in de kamer was accepteerde ze haar vermoeidheid, waarna ze in diepe slaap terecht kwam.

- Ts. later die week -

"We kunnen niet allemaal zo slim zijn als dat jij dat bent" grapte Finn terwijl hij de slagroom op Ova's neus had geknoeid met een grote grijns op zijn gezicht. Lachend had ze de slagroom terug gegooid. "Je weet toch wel dat de taart nog niet klaar is!" gilde ze uit terwijl ze samen bijna in een soort voedselgevecht kwamen. Ova had zich in haar vaders keuken begeven met dé Finn Thomas Graham, dé Finn die nog geen half jaar ouder was dan dat zij was maar nu al afgestudeerd was als advocaat. Haar vader had het nieuws gehoord en wilde de beste jonge man onder zijn vleugels nemen, dat betekende dat ze hem een paar dagen geleden had leren kennen en hij elke dag over de vloer was gekomen. Hij was zeker niet verkeerd om te zien, hij was zelfs bijna net zo aantrekkelijk als Jace... Dat was ook precies waar Ova met haar hoofd had gezeten de afgelopen dagen. Ova had geen teken van leven meer gekregen sinds zijn laatste woorden in haar slaapkamer. Finn had waarschijnlijk iets aan Ova opgemerkt aangezien hij net zoals zij, stopte met lachen en met alle serieusheid dichterbij haar kwam staan. Een kleine glimlach had hij haar gegeven terwijl hij het slagroom uit haar gezicht en haren had geveegd. "Wil je wandelen in het park, we kunnen ook hardlopen als je dat liever wilt." vroeg hij voorzichtig. Ova schudde zichzelf uit de gedachtes over Jace en keek Finn tevreden aan. "Ja, dat lijkt me leuk, ik zal vragen of Marco het maken van de taart van ons over wilt nemen want dit wordt geen succes." grinnikend ging ze op zoek naar Marco. Nadat ze hem had gevraagd om de taart over te nemen, zichzelf wat had opgefrist en omgekleed waren ze samen naar het park gegaan.

Samen met Finn had ze moeten lachen om een eendje die om was gevallen door de sterke wind die er stond. "Het is eigenlijk ook wel heel zielig Finn, het waait hier in de stad alleen maar harder." zei ze tijdens het lachen door. Het eendje leek gelukkig weer op te staan en zonder moeite weg te lopen. Tevreden had Ova er even naar staan kijken. De afgelopen dagen waren echt heel leuk, ze had het heel erg naar haar zin gehad. Finn en Ova hadden al een paar leuke dingen gedaan en ze had ook wel echt het idee dat hij misschien wat meer van haar zou willen dan dat Ova terug kon geven, haar hart behoorde al aan iemand anders. Samen met Finn begon ze met hardlopen terwijl haar hoofd haar elke seconde van de dag, elke stap die ze zette meer deed denken aan Jace. Het werd er niet beter op toen ze alleen maar dichterbij de locatie kwamen waar het incident was geweest van de vorige keer.

Finn Thomas Graham {option}

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Owens woorden hadden een indruk nagelaten op Jace die hij niet plaatsen kon. De afgelopen dagen had hij zich vastgekluisterd in zijn eigen huis, en daarmee bedoelde hij zijn kamer gezien hij veel verder niet kwam. Zelfs Joseph had hij al enkele dagen niet bezocht, desondanks hij dat normaliter bijna dagelijks deed. Jace wilde het risico niet nemen Ova tegemoet te komen. In de eerste instantie had hij van zichzelf verwacht niets te geven om de woorden die haar vader hem had verteld; hij was van plan haar alsnog te zien. Desalniettemin begon naarmate hij meer begon te piekeren over wat Owen hem vertelde, te beseffen dat daarmee zijn toekomst in gedrang zou komen. Jace zou geen schijn van kans meer maken om zijn dromen na te jagen, en moest hij dat opgeven voor een vrouw die hij amper kende? Waarmee een relatie wellicht geen schijn van kans had? Met die gedachten was hij op weg naar Joseph toe. Na hem enkele dagen in de steek te laten, had Jace besloten dat het genoeg was geweest. Joseph moest niet de dupe zijn van Jaces liefdesverdriet en had simpelweg boodschappen nodig. Die zou hij dan ook halen nadat hij het boodschappenlijstje bij Joseph gehaald had.
Op een rustig tempo, nam Jace een omweg via het park. Mensen liepen er met hun hond, picknickte er en lachten. Het was een vorm van vreugde die Jace sinds zijn laatste avond met Ova niet meer had kunnen voelen. Hij was somber. Teneergeslagen. Wist geen blijf meer met zichzelf. Elkander persoon die hem zag wandelen zou kunnen zien dat het niet goed met hem ging. Dat hij wellicht te weinig at en amper slaap had gekend. Gezien hij het niet deren kon om andermans geluk te moeten aanzien, wandelde hij aan een steviger tempo door naar de uitgang van het park. Vervolgens moest hij de locatie passeren waar een enige tijd terug zijn voorval met Ova had plaatsgevonden: een locatie die hij vanaf nu verachtte. Echter had hij nooit verwacht die locatie nog erger te haten dan dat hij al deed. Van op een afstandje had Jace een tweetal opgemerkt, waaruit een gedaante die hij maar al te goed herkende. Ova. Vrolijk, alsof ze Jace nooit ontmoet had, zag hij haar hardlopen met een andere man. In tegenstelling tot hem leek het haar geen pijn te doen. Slechts enkele dagen later had ze hem opgegeven, alsof hetgeen dat ze hadden niets had betekend. Na even gestopt te hebben om te kunnen verwerken wat hij zonet had moeten beseffen, wandelde hij simpelweg verder, ondanks hij wist dat ze elkaar zouden moeten passeren. De energie om een andere weg in te slaan en een omweg te maken, had hij niet. Zonder haar een blik te gunnen wandelde hij het stel voorbij.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld