Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was een moment gekomen waarop Naylene en Michael samen een gesprek hadden moeten voeren. Vroeg of laat had het er van moeten komen. Dat het moment al zo snel daar was, zorgde er voor dat Naylene toch even moest schakelen. Ergens was ze Linn dankbaar voor dat zij diegene was geweest die het moment voor hen beiden had gecreëerd. Hun beste vriendin leek precies te weten waar ze behoefte aan hadden.
Toch duurde het even voordat er werd gesproken. De geluiden boven waren de enige die duidelijk te horen waren. Naylene merkte zelfs dat Linn hen duidelijk wilde dat ze echt even een gesprek voor henzelf hadden, zonder dat ze mee luisterde. De rest lag echter bij hen. Aan Michael was wel te zien dat hij genoeg woorden op zijn lippen had liggen, zijn ogen vertelde Naylene echter dat hij die woorden allemaal niet uit durfde te spreken.
“Ik vergeef je Mike. Ik heb je al lang vergeven.” Naylene wist zeker dat hij dit gesprek ook met Linn had gevoerd. Ze was hier niet teruggekeerd als ze nog een wrok had gekoesterd voor hetgeen wat er maanden geleden was gebeurd. Naylene deed dat ook niet meer. Al voordat ze Andy had gesproken, had ze geweten dat Michael zijn instincten het van hem over hadden genomen. Alle leugens hadden het dan wel niet beter gemaakt, maar dat was niet iets waar zij in mocht blijven hangen. Ze was immers de persoon die jaren lang tegen Linn had gelogen. Haar beste vriendin had haar daar wel voor gegeven en daar had Naylene van geleerd.
“Voor alles wat er is gebeurd.” Verduidelijkte Naylene haar woorden. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien was heftig geweest. Om een voor Naylene nog onduidelijke reden, had Michael het voor elkaar gekregen om een beeld in haar hoofd te plaatsen wat al tijden in het zijne had gezeten, zonder dat hij er zelf bewust van geweest.
“De laatste keer dat we elkaar zagen...” Naylene had veel aan dat moment gedacht. Hoe Michael zichzelf uit had gestort in het nummer dat hij had geschreven. Welke gevoelens dat bij haar vrij had gemaakt. De twijfel die ze op dat moment had gevoeld. Hopeloosheid. Op dat moment was ze zichzelf compleet verloren, maar al ver daar voor was ze verdwaald geweest in alles.
“Het spijt me echt Nay, het was niet mijn bedoeling om dat te laten zien. Ik weet ook niet hoe het precies is gebeurd.” Naylene legde haar hand op die van Michael, ten teken dat hij niet verder hoefde te gaan. Ze kon aan hem zien wat er door zijn hoofd heen ging en het was veel. Iets wat nooit goed was. Ze wilde het hem niet aan doen dat hij alles weer zou beleven, dat had hij, net zoals zij, waarschijnlijk al vaak genoeg gedaan.
“Het was gewoon heel erg veel. Te veel op dat moment, maar waarschijnlijk was het wel hetgeen wat ik nodig had om even voor mezelf te kiezen.” Ze mocht dan wel meer dan vijfhonderd jaar op de aarde rondlopen, er was nog genoeg geweest dat ze over haarzelf had moeten leren. Over hoe haar leven er had uitgezien sinds Michael en daarna Ashton in haar leven waren gekomen. Vooral die laatste veel verschil gemaakt en niet altijd op een positieve manier.
“Dat snap ik. We maakten ons echter alleen zorgen. Ik dacht echt dat je met Ashton weg was gegaan en nooit meer terug zou komen. Iets wat ik had verdiend, dat zeker. Maar Linn niet. Linn nooit.” Fluisterde Michael. Zijn woorden zeiden genoeg over hoe hij zich voelde over alles. Nog altijd voelde hij zich schuldig, iets wat misschien ook nog wel jaren bij hem kon blijven hangen. Zo was Michael gewoon. Naylene en Linn waren de personen die zouden moeten proberen om hem anders te laten denken, dat zou ze nu in haar eentje niet voor elkaar krijgen. Wellicht dat haar vergeving al enigszins hielp.
“En er is vast nog genoeg waar we over moeten praten, maar ik denk dat we op het moment het beste kunnen praten over waar we staan.” Naylene vond het moeilijk om die woorden uit te spreken, maar het moest wel gebeuren. Zeker omdat hun laatste moment samen zo heftig was geweest. Het had een stukje van hun toekomst laten zien.
“Ik snap het, echt.” Fluisterde Michael, alsof hij wilde voorkomen dat de woorden uit moesten worden gesproken. Ze zouden voor een heel ongemakkelijk moment kunnen zorgen. Naylene wilde echter wel dat ze het zouden bepalen. Niet dat één van hen meer verwachtte. Zeker niet als ze besloten om hier met z’n drieën weg te gaan.
“Voor nu is het beter om te kijken naar hetgeen wat we altijd hebben gehad.” Legde Naylene toch uit. “Alle drie hebben we de vriendschap van elkaar nodig, meer dan wat dan ook. Want we hebben gezien hoe het leven zonder elkaar is. En als het aan mij ligt, is het het niet waard om op die manier verder te moeten leven.” Als ze alle drie hun best deden, zouden ze vast het geluk zonder elkaar kunnen zoeken. Naylene had echter haar best daar niet voor willen doen, anders was ze nooit terug gekomen.
“Maar daarmee wil ik ook graag mijn excuses aanbieden. Want hoe het allemaal is gelopen, het was niet eerlijk. Hoe graag ik zelf ook wilde geloven dat het een goed idee was om een punt achter de relatie met Ashton te zetten en vervolgens tussen ons wat te beginnen, weet ik nu dat het helemaal geen slim idee was. Ik had eerst de tijd moeten nemen om dat een plaats moeten geven. Het spijt me dat Ashton nog altijd tussen ons in is blijven staan.” Naylene vroeg zich af of Michael ideeën had over hetgeen wat hem was overkomen. Op een gegeven moment had hij zelf de keuze gemaakt om mensen op te zoeken. In het begin was dat echter niet zo geweest, dat had Naylene gezien in zijn herinneringen. Door Andy was het kwartje gevallen dat waarschijnlijk van Ashton af was gekomen. Dat was echter een gesprek voor later.
Naylene stond op en opende haar armen. “Kom hier.” Fluisterde ze voorzichtig. Iets wat ze niet nog een keer hoefde te zeggen, want Michael stond op en had zijn armen al snel om haar heen geslagen. Naylene haalde even diep adem.
“Ik heb ons gemist. Ons drieën. Dat zijn we al zo lang niet meer geweest en ik hoop echt dat we dat weer op kunnen bouwen.” Natuurlijk hoopte Naylene dat Linn afscheid kon nemen van de deze plaats, ze wist echter ook dat het niet eenvoudig zou gaan worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Uiteindelijk had Linn besloten om mee te gaan in het idee van Naylene. Verhuizen was de beste optie. Alle redenen die Michael had gegeven, waren waar geweest. Japan was nu geen goede plek voor hen, met name omdat er zoveel slechts was gebeurd. En er zou nog zoveel meer slechts kunnen gebeuren. Ashton had weer op kunnen duiken, er hadden andere dingen mis kunnen gaan. Verhuizen was beter geweest, hoe moeilijk het ook was geweest om afscheid te nemen van alles en iedereen die nog wel in Japan waren geweest.
Linn had een brief naar Luke geschreven, met daarin ook haar nieuwe adres en de boodschap dat hij haar altijd op zou mogen zoeken als hij daar aan toe zou zijn. En dat ze ook altijd de telefoon op zou nemen als hij zou bellen. Ze had er nog geen reactie op gehad, maar ze wist dat hij het had gelezen en dat was voor haar al genoeg.
Samen met Michael en Naylene had ze alles ingepakt en waren ze vertrokken. Naar Australië, zoals Naylene dat al voor had gesteld. Ze had een prachtige woonboerderij gevonden, die op sommige plekken nog het rustieke gevoel had van de tijd waarin hij was gebouwd. Het voelde nu al als thuis, ondanks dat ze er nog geen week waren.
Een nieuw huis betekende ook dat er veel te decoreren was. De keuken en de badkamer waren al in een prachtige staat geweest en ook binnen de kamers was er vrij weinig wat ze nog aan hadden moeten passen naar hun wensen. Wel had Linn het haar missie gemaakt om het huis zo in te richten dat het aan ieder zijn wensen zou voldoen. Daarom had ze de hele dag doorgebracht in de dichtstbijzijnde stad, waar ze verschillende winkels af was gegaan om nieuwe kussens, planten en andere hebbedingen te kopen. Ze had Michael meegenomen, die ze onderweg tevreden had gehouden door hem een paar keer ijs, eten en drinken aan te bieden.
Ze hadden een groot busje gehuurd, zodat ze alles konden vervoeren naar de woonboerderij, waar Naylene waarschijnlijk de hele dag al bezig was geweest om het één en ander op te ruimen. Het was Michael die aan het stuur zat, terwijl Linn in de gaten hield of hij wel de juiste kant op reed, aangezien dit stuk van de wereld nog volledig onbekend voor hen was en ze geen idee hadden waar ze precies waren.
‘Ik hoop dat Nay de comics die ik heb meegenomen leuk vindt,’ zei Michael bedenkelijk. Linn legde haar hand op zijn schouder. ‘Ze heeft het altijd gewaardeerd als je iets voor haar meenam. En ze weet dat je er niks mee bedoelt. Het is iets wat jullie altijd hebben gedaan. Al sinds ze uit zijn gekomen.’ Voor zover Linn had geweten, hadden Naylene en Michael altijd stripboeken voor elkaar gekocht en ze hadden ze ook allemaal gelezen. Dit was een heel typisch iets voor hun vriendschap. Dat was nu ook wat ze hadden: vriendschap. Niet meer dan dat. En ondanks dat ze er allebei wel vrede mee leken te hebben, leek het ook nog moeilijk te zijn om de precieze grenzen te bepalen.
Michael reed de oprit op en parkeerde het busje voor het huis, zodat ze samen de spullen konden uitlaten. Ze zouden later wel bepalen wat waar precies zou komen. Linn opende de deur van het huis en tilde als eerste een paar planten naar binnen, terwijl Michael zich wierp op de kussentjes en dekentjes die Linn had uitgezocht.
‘Nay, we zijn er weer!’ riep Linn, in de hoop dat Naylene misschien ook wel wilde helpen met het uitladen van alle spullen. Het werd Linn echter al snel duidelijk dat Naylene niet in het huis was, want daarvoor klonk haar stem te ver weg toen ze riep dat ze buiten was. Linn zette de planten op de eettafel neer en keek vragend naar Michael. Natuurlijk kwam Naylene wel eens buiten, maar meestal schoot ze ook wel te hulp als er iets moest gebeuren.
‘Ik ga even kijken,’ liet ze Michael weten. Linn volgde de geluiden die Naylene maakte, al was het al snel duidelijk dat Naylene niet alleen was. Linn hoorde het geschuif van hoeven op een stenen vloer, evenals het ademen van iets anders dan een mens.
De oude boerderij had ook stallen. Iets waarvan ze nog niet hadden besloten wat ze er mee hadden willen doen. Of ze die hadden willen laten staan, of dat ze er juist iets anders van hadden willen laten maken. Naylene leek echter al een passend doel voor de stallen te hebben gevonden.
‘Nay?’ Linn liep naar de stal waar het geluid uit kwam en duwde de deur open. Daar stond Naylene, met naast haar een groot, zwart paard. Naylene was hem, of haar, aan het borstelen en ze keek glimlachend op toen Linn binnenkwam.
‘Wie is dit?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Ze stapte naar het paard toe en stak als eerste haar hand uit, om te controleren of het oké was dat ze wat dichterbij kwam. Het paard leek het niks uit te maken, dus kwam Linn nog wat dichterbij en aaide ze hem voorzichtig langs zijn hals.
‘Dit is Brython. Dat is in ieder geval de naam die hem gegeven is. Maar mocht je het nog willen veranderen, dan mag dat natuurlijk,’ zei Naylene, die de borstel vervolgens naar Linn uitstak. ‘Want hij is nu van jou.’
‘Van mij?’ vroeg Linn verbaasd. Ze keek van het paard weer naar Naylene, die haar met een grote glimlach aankeek. ‘Ik weet nog hoe leuk je het vroeger vond om paard te rijden en we hadden toch al de stallen, dus het leek me niet meer dan een logische optelsom en-‘
‘Dankjewel!’ Linn had haar armen al om Naylene heen geslagen. Ze had inderdaad gelijk. Linn had het geweldig om paard te rijden. Ze had altijd gevonden dat het iets elegants had gehad. Zeker als ze daar met jurk en al bovenop had gezeten. Naylene had dit overduidelijk met een reden gedaan en daar was Linn haar beste vriendin ontzettend dankbaar voor.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Terug naar het begin. Hun begin. Ondanks dat ze er goed over hadden moeten praten, waren de drie vrienden het er over eens geworden dat het hen allen goed zou doen. Een land waar ze nog genoeg konden ontdekken. Het was hier niet gek om grote stukken land te kopen. Weg van anderen, maar nog niet helemaal geïsoleerd. Ze hadden alle drie namelijk wel geweten dat ze behoefte hadden om af en toe de drukte van een stad op te kunnen zoeken.
Naylene was blij dat ze haar twee vrienden terug had. Ondanks dat de maanden alleen haar goed had gedaan, was het beter met haar twee beste vrienden. Het bracht haar terug naar de momenten in het huisje wat ze hadden gehad, toen Michael net een vampier was geworden. Dat was misschien ook niet altijd de beste tijd geweest, alles had echter wel veel simpeler geleken. Ze waren twee van hun vrienden verloren en waren daardoor aangewezen op elkaar. Vanaf daar was hun leven bepaald door de verschillende relaties die er in hadden gezeten. Beginnend met Michael die oog had gekregen voor een andere vampier, tot uiteindelijk Benjamin en zelfs Ashton. Hun hele levens leken bepaald te zijn door die relaties. Voor Naylene was het nu dan ook wel prettig dat ze dat juist even niet hadden. Dat ze alle drie los konden staan, hun eigen persoon waren.
Aangezien Linn duidelijk diegene was geweest die het meeste moeite had gehad met de verhuizing,zeker met het achterlaten van Luke, had Naylene iets leuks voor haar willen doen. Hun moderne boerderij had prachtige stallen, die ze moeilijk leeg hadden kunnen laten. Zeker omdat ze in een prachtige omgeving zaten. Naylene had dan ook een prachtig paard weten te regelen voor Linn. Door de reactie van haar beste vriendin, wist ze meteen dat ze het juiste had gedaan. Zelf kon Naylene ook best paardrijden, maar ze had het nooit zo leuk gevonden als Linn dat had gedaan. Ze wist dat haar vriendin soms verlangde naar de elegantie van vroeger. Een paard kon daar zeker aan mee helpen. Ze zag Linn het prachtige landschap om hen heen al ontdekken op de rug van hte paard.
“Ik ben blij dat het je leuk vindt.”
“Leuk. Ik vind het echt geweldig.” Naylene kon wel merken dat Linn heel erg enthousiast was, maar dat ze het een beetje in probeerde te houden om Brython zo min mogelijk te laten schrikken. Voor het paard was het ook nog een beetje wennen, hij had een goede plaats, maar het was toch iets heel anders dan dat hij gewend was.
Naylene kroop uit de armen van Linn en ging iets uit de weg, zodat ze kennis kon maken met Brython. De opgewekte blik in de ogen van haar beste vriendin deden haar goed. Ze wist dat ze een juiste keuze had gemaakt. In de loop van de tijd zouden ze wel kunnen kijken of ze meer dieren op de boerderij wilden hebben. Ze moest er wel zelf wel mee overweg kunnen. Naylene zo het in ieder geval niet erg vinden als er een hond rond zou rennen, ze een paar kippen zouden hebben die eieren voor hen legde en misschien nog een paar geitjes of schapen. Het was allemaal een mogelijkheid, maar het wel iets wat ze met z’n drieën moesten bespreken. Voor het paard had Naylene dat niet nodig geacht.
“He handsome.” Fluisterde Linn, terwijl ze haar hand uit had gestoken naar het paard, om hem kennis te laten maken met haar geur. Naylene had begrepen van de eerdere eigenaar van Brython dat het een heel trouw paard was, maar dat er wel eerst een vertrouwen moest zitten. Al wisten zij en Linn allebei wel dat het niet de bedoeling was om meteen op de rug van een paard te springen.
Voetstappen in de stallen, gaf aan dat Michael hen drie had vergezeld met zijn aanwezigheid. Hij bleef even tegen de deurpost aanstaan van de prachtige openslaande deuren. Naylene kon een kleine glimlach op zijn gezicht zien, toen hij duidelijk naar Linn keek. Toch zag Naylene ook iets op zijn gezicht en ze wist gewoon dat er een opmerking zou gaan komen.
“Waarom krijgt Linn een paard en ik niet, Nay?” Ze kon horen dat er een lacherige ondertoon in de zin was, maar er zat ook echt wel een soort van waarheid in zijn stem, waardoor Naylene een beetje moest lachen. Ze had nooit geweten dat Michael paarden zo interessant had gevonden. Tijdens de eerste wereldoorlog waren paarden nog wat belangrijker geweest dan tijdens de tweede. Ergens had Naylene gedacht dat het hem daar aan had doen denken.
“Meen je dat?” Vroeg Naylene lachend. Ze kon aan hem zien dat het echt wel serieus was, maar ze zag Michael niet meteen een paard bestijgen. Al zou Linn hem heel erg veel kunnen leren en misschien was dat vooral wat Michael wilde. Naylene kon zich nog indenken hoe de twee dagen lang hadden staan dansen, iets wat Linn hem ook graag had geleerd.
“Ja! Waarom-”
“Michael. Sssssht.” zei Linn al omdat hij zijn stem een beetje aan had gezet, alleen maar uit enthousiasme.
“Waarom Linn wel en ik niet?” Vroeg Michael, maar omdat hij wat zachter had moeten praten van Linn, kwam het er echt heel erg zielig uit. Wat wel een beetje met Naylene haar hart speelde. Ze had niet bewust gekozen om Michael te omzeilen, ze was er gewoon vanuit gegaan dat ze Linn heel erg gelukkig had gemaakt met het paard. Daar was Michael niet eens bij gekomen in haar hoofd.
“Wil je een paard?” Vroeg Naylene lachend. Ze had dit echt niet verwacht, maar ze vond het lachwekkend dat ze er midden in was gekomen.
“Waarom niet?” Michael haalde zijn schouders op. “Het is hier prachtig en het lijkt me best bijzonder om het te leren.”
“Maar dan val ik er buiten.” Probeerde Naylene hem er nog op te wijzen. Al vond ze het totaal niet erg. Ze wist ook wel dat Linn het toe zou laten dat ze af en toe op haar paard mocht rijden.
“Dan neem jij er ook één. Genoeg ruimte hier.”
Naylene liep naar Michael toe en legde haar handen op zijn schouders, waardoor ze hem even goed aan kon kijken, om te weten of hij echt niet met haar aan het fucken was, maar ook hem een beetje gerust te stellen. “Als jij graag een paard wil, dan gaan we kijken voor een andere. Misschien vindt Brython dat ook wel fijn, dat hij een maatje heeft.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ook voor Linn was het een verrassing dat Michael een paard wilde. Ze had hem er nooit echter over gehoord en als ze eens in aanraking waren gekomen met een paard, was hij er eerder bang voor geweest dan dat hij er naar toe was gelopen om het dier te aaien en kennis te maken. Misschien kwam het nu alleen maar door het feit dat Linn iets kreeg en hij niet, maar Linn was wel benieuwd hoe dit zich uit zou spelen.
Ze liet Michael en Naylene voor was het was. Ze bleef liever in de buurt van Brython. Vroeger had ze het heel fijn gevonden om paard te rijden. Het had haar een gevoel van vrijheid gegeven. Het gevoel dat ze alles aan had gekund en voor haarzelf had kunnen zorgen. Iets wat niet iedere vrouw had kunnen voelen in die tijden. Dat was haar en Naylene ook vaak genoeg duidelijk gemaakt, maar ze hadden altijd hun eigen argumenten en bedenkingen daar over gehad. Zeker met de extra krachten die ze toen ook al bezaten. Daarmee hadden ze iedere man aan gekund, en met een paard waren ze ook zo weg geweest.
‘Weet je,’ fluisterde Linn tegen het paard. ‘Nay neemt altijd de goede mannen mee. Dus ik weet zeker dat ze ook jou goed heeft uitgekozen.’ Het klonk misschien alsof het op het eerste gezicht niet waar was, aangezien Naylene haar keuze in mannen niet altijd perfect was geweest, maar de mannen die ze mee naar huis has genomen, waren altijd een succes geweest. Linn was vanaf dat Michael bij hen had gewoond, dol op hem geweest. En ze hoefde zich niet eens uit te weiden over Benjamin. Mannen als Ashton, die had ze nooit meteen mee naar huis genomen. Die hadden zichzelf eerder uitgenodigd.
‘Kom, Mike. Dan gaan we naar binnen. Dan kan Linn nog even kennis maken met Brython,’ zei Naylene, waarna ze Michael meenam. Glimlachend keek Linn de twee na. Ze was blij dat het nu goed ging tussen hen. Ze hadden gepraat en ze hadden besloten dat er nu geen ruimte was voor een relatie. Dat, na alles wat er was gebeurd, ze zich moesten focussen op zichzelf en op hun vriendschap. Niet meer dan dat. Dat was iets wat ontzettend goed leek te gaan, aangezien ze weer met elkaar konden kibbelen zoals ze dat jaren geleden ook hadden gedaan.
De rest van de middag had Linn doorgebracht in de stallen. Ze had het paard geborsteld en met hem gepraat. Ze had hem verteld over de tijd in Japan en hetgeen wat daar allemaal was gebeurd. Over Luke, en hoe erg ze het vond dat ze hem achter had gelaten. Zelf wist ze dat het beter was, iets wat iedereen haar ook op het hart had gedrukt, maar het was fijn geweest om haar hele verhaal kwijt te kunnen, zonder dat er een verbale reactie op was gekomen. Want ondanks dat het paard niet terug kon praten, leek het haar wel te begrijpen. Linn vermoedde dat dat ook één van de redenen was waarom Naylene dit voor haar had gedaan.
Voor het avondeten was het Naylene geweest die het meeste had gedaan. Ondanks dat Linn door de jaren heen had geleerd hoe ze moest koken, was het niet iets waar ze van genoot en als ze het moest doen, deed ze het vaak ook met tegenzin. Ze had Naylene echter netjes geholpen met de voorbereidingen, wat er voor had gezorgd dat er een heerlijke schaal met aardappels en groenten uit de oven voor hen klaar had gestaan, in combinatie met spareribs die Naylene zelf had gemarineerd.
‘Het was echt heel erg lekker,’ complimenteerde Michael Naylene, aangezien het vooral Naylene was die alles had gemaakt. Michael likte eerst zijn vingers af, waarna zijn hand over de stoel gleed. Dat liet een grote, oranje vlek achter op de door Linn zorgvuldig uitgekozen stoelen.
‘Michael!’ riep Linn dan ook uit, waarna ze overeind kwam van de tafel. ‘Kijk nou wat je doet!’
‘Wat?’ Michael keek verbaasd naar de stoel, niet snappend dat hij zojuist iets had gedaan wat hij beter niet had kunnen doen. ‘Oh.’
‘Weet je wel hoe duur die stoelen waren?!’ vroeg Linn aan hem. ‘En hoe lang ik er over heb gedaan om ze uit te zoeken en de juiste kussens erbij te vinden?’ Dat laatste zou hij moeten weten, want hij was er bij geweest vanochtend. Ze waren immers samen naar de verschillende meubelwinkels gegaan om nieuwe decoratie te kopen voor hun huis!
‘Sorry?’ zei Michael voorzichtig. ‘Ik had het niet door.’
‘Nu is het vies en moet het meteen naar de stomerij!’ ging Linn door en ze schudde haar hoofd.
‘Het kan naar de stomerij,’ zei Linn rustig. ‘Michael vindt het vast niet erg om het morgen te brengen, toch Michael?’
‘Maar we zouden morgen gaan kijken voor een paard!’ stribbelde Michael tegen, waardoor Linn haar boosheid alleen nog maar hoger kwam te zitten. ‘Oh, mijn god! Dat paard komt er wel. En als je zo om gaat met een stoel, dan ben je echt niet klaar voor zoiets groots als een paard!’
‘Linnie!’ Michael kwam overeind van zijn stoel en keek vervolgens naar Naylene, maar die hield wijselijk haar mond dicht. Linn wees met haar vinger naar de gang, doelend op dat Michael maar beter weg kon gaan.
‘Dit slaat fucking nergens op!’ riep Michael, terwijl hij wegliep. Linn schudde haar hoofd en liep naar de stoel toe, om de schade te bekijken. Waarschijnlijk zou een stomerij niet eens genoeg zijn, aangezien het geen losse hoes was. Ze zouden het professioneel schoon moeten laten maken. Wat Linn betrof, zou het van Michael zijn geld af gaan. Hij was immers degene die de stoel zo had verpest.
‘Heb je hem nou echt naar zijn kamer gestuurd?’ vroeg Naylene.
‘Nee, ik heb hem weg gestuurd. Dat hij als een klein kind naar zijn kamer loopt en met de deur smijt, ligt aan hem. Niet aan mij.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De dag nadat het volle maan was geweest, voelde nooit als prettig aan. De vermoeidheid was altijd duidelijk aanwezig in hun lichaam. Vermoeid omdat ze geen goede nacht slaap hadden gehad, maar ook zeker de pijn die nog duidelijk aanwezig was. Alle botten die hadden moeten breken om hen hun wolfvorm te geven, waren al snel weer op de goede plaats gezet en door hun lichaam was het zo hersteld. Alles in hun hoofd, was dat echter nog niet.
Lennon en Desh hadden dan ook een ongeschreven regel dat ze niet heel erg veel deden op de dagen na een volle maan. Hun leven bestond sowieso niet uit veel. Ze genoten van de vrijheid die ze hadden. Deden af en toe wat klusjes bij bedrijven, om op die manier aan geld te komen, maar ze hielden er ook van om door het land te trokken.
Ze hadden eerst gekozen voor Amerika, maar beiden hadden ze zich al snel beseft dat het niet de plaats was waar ze zich prettig voelden. Het land hadden ze dan ook snel ingewisseld. Ze hadden gekozen voor Australië en met name de kust. Daar hadden ze met het geld wat ze hadden verzameld, een busje gekocht en daarmee waren ze nu al een heel erg eind door het land getourd.
Voor nu waren ze al een tijdje op dezelfde plaats. Niet ver van hun vandaan waren bossen te vinden. Daar waar ze vannacht in waren getrokken om hun tranfsormatie te ondergaan. Lennon had in het begin wel gemerkt dat Desh heel erg nerveus was geweest. Voor hen was het ook een lange tijd dat ze er samen doorheen waren gegaan. In het begin hadden die zenuwen gezocht dat hij zich niet helemaal over had durven te geven. Daardoor was alles erger geworden er waren er ook allerlei krachten vrijgekomen. Nu waren ze een paar maanden verder en durfde ze met zekerheid te zeggen dat het beter ging. Ze kon echter aan Desh merken dat het voor hem heel wat zwaarder was dan voor haar. Ze was ouder, langer wolf, wist hoe het ging én het belangrijkste, ze hoefde geen rekening te houden met magie die de vrije loop kon gaan.
De volgende dag liet Lennon, Desh dan vaak ook langer liggen. Zoals ook vandaag. Het was al ver in de middag en zelf was ze al een tijdje wakker. Ze had al wat klusjes gedaan bij de surfshop waar ze hun bus niet heel erg ver vandaan hadden staan en daar al een tijdje leefden. Met een deel van het geld wat ze had gekregen, had ze wat boodschappen gehaald. Waaronder een goede maaltijd voor hen beiden, om bij te kunnen komen, zodat ze daarna nog van de golven konden genieten die de wind hun vandaag leken te willen geven.
Bij het busje aangekomen zag Lennon dat Desh ondertussen wakker was. De gordijnen waren open geschoven. De deur van de bus was echter gesloten, wat betekende dat Desh een plekje had gezocht om rustig te zitten. Nu Lennon goed luisterde, kon ze zijn stem horen vanaf het strand. Daarom zette de meeste boodschappen ook in de bus, met uitzondering van de zak met broodjes die ze uit had gezocht. Daarmee liep ze naar het strand.
Op het strand zat Desh op één van de surfboards die ze overal mee naar toe namen. Ze hadden ze gekregen van een bevriend stel waar ze een tijdje bij hadden gewerkt. Sindsdien maakten ze er dankbaar gebruik van en lagen ze bijna dagelijks in het water om te genieten van de golven. Ze waren er steeds wat beter in geworden, want het was iets wat ze beiden nog nooit eerder hadden gedaan. In Boise was het ook haast onmogelijk geweest om even naar het strand te gaan. Nu waren ze er dagelijks te vinden.
“We zijn nu in New South Wales.” hoorde ze Desh in de verte zeggen. “Nee niet echt in de buurt van Sydney, wat verder weg. We willen binnenkort waarschijnlijk wel door Sydney heentrekken om te kijken hoe het daar is.” Lennon probeerde te horen wie hij aan de andere kant van de telefoon had. Sinds de ruzies die hij had gehad in Boise, had hij niet veel contact meer met de mensen die over waren gebleven. Lennon stuurde zelf af en toe een berichtje naar Calum, maar dat was ook echt alles. Daarmee ging ze er vanuit dat Desh nu met Cameron aan het praten was.
Lennon liep naar Desh, ze ging achter hem zitten en sloeg haar armen om hem heen, waarna ze de zak met broodjes voor zijn gezicht liet slingeren. Desh had haar vast al aan horen komen, of het geroken. Door het eten keek hij echter wel om. Ondanks dat Lennon graag zijn aandacht wilde en dat ook makkelijk zou kunnen krijgen, wist ze ook wel dat Desh heel veel waarde hechtte aan zijn vriendschap met Cameron. Ze kon het dan ook niet over haar hart verkrijgen om hem in dat gesprek te storen.
“Als jullie een keer tijd hebben en Ellie wil het, moeten jullie maar een keer deze kant op komen. Het is hier echt geweldig. Ik denk dat Ellie de stranden hier echt geweldig zou vinden.”
“Misschien kan je haar een beetje leren surfen.” Stelde Lennon zelf voor. Zelf had nooit echt iets gehad met Cameron of zijn dochter, maar op het moment waren het een van de weinige personen waar Desh nog contact mee wilde houden. Iets wat hij zeker moest houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Desh voelde het de avond na de volle maan vaak alsof hij helemaal leeg was. Alsof alle energie die hij had, uit hem was getrokken. Het koste hem minstens een paar dagen voor hij zich weer de oude voelde. Het lag deels aan het feit dat het nog altijd nieuw voor hem was. Hij was nu twee jaar echt een wolf, wat betekende dat hij al zo’n vierentwintig keer had moeten veranderen. Lennon had het echter nog veel vaker gedaan. Zij wist zich veel sneller te herstellen. Al had zij ook het geluk dat er geen extra magie bij kwam kijken. Voor Desh was dat wel zo.
Als hij veranderde, probeerde hij het in zich te houden. Hij wilde niet dat de magie zou ontsnappen end at hij Lennon onbewust pijn zou doen, of voor iets anders zou zorgen. Hoe erger de pijn werd en hoe meer botten in zijn lichaam braken door de verandering, hoe meer moeite hij had om de magie onder controle te houden. Al was Lennon behoorlijk positief en had ze al meerdere malen aan hem laten weten dat het steeds beter leek te gaan en dat hij het iedere keer weer iets langer volhield, voordat de magie alsnog een weg naar buiten vond.
Desh had een lange tijd geslapen en toen hij op was gestaan, had hij zijn surfbord gepakt om op het strand te gaan zitten. Daar was het Cameron geweest die hem op had gebeld. Cameron was vrijwel de enige die hij nog sprak vanuit Boise, en zelfs Cameron woonde daar niet eens meer. Het was niet alsof de anderen nooit contact met hem op hadden willen nemen. Aan het begin hadden zowel Rain, als Liam en Bailey hem geprobeerd te bellen. Soms hadden ze hem nog een berichtje gestuurd, maar Desh had er niet meer op willen reageren. Eerst was dat uit boosheid geweest, maar nu was het vooral uit schaamte.
Desh had ruzie gemaakt met zijn vrienden. Hij had Bailey zelfs pijn gedaan. En het ergste van allemaal: hij had er voor gezorgd dat de vampiers die Rain zo zorgvuldig op had gesloten, weer waren ontsnapt. Hij wist niet of dat Rain er een vermoeden van had dat het door hem was gekomen, maar hij gokte eigenlijk van wel. Het was echter niet iets wat hij toe durfde te geven aan haar, en hij durfde ook geen contact op te nemen met Liam of Bailey.
Lennon had zich bij hem gevoegd door achter hem te gaan zitten. De heerlijke geur van verse broodjes had zijn aandacht dan ook getrokken, maar hij had geen haast om het gesprek met Cameron te verbreken. Hij hoorde graag hoe het met hem ging. Met hem en Ellie. Want ondanks dat Ellie veel jonger was dan hij, hadden ze in hetzelfde schuitje gezeten en hadden ze heel veel dingen over magie samen geleerd van Rain.
‘Dat zou ze vast heel leuk vinden,’ zei Cameron op de woorden van Lennon. ‘Als ze nu hier was, dan zou ze ook graag even met je willen praten, maar ze is op school.’ Desh knikte. Dat was iets wat ook gewoon moest gebeuren. Ellie moest naar school. Cameron had al wel eerder verteld dat ze naar een internationale school ging, maar dat ze ook vaak bij juf Edyn langs ging om samen iets met haar te doen.
‘Desh, mag ik je iets vragen?’ vroeg Cameron. Desh haalde een hand door zijn haren heen, die door de maanden heen wel waren gegroeid. Hij zuchtte, wetende dat de ernst in Cameron zijn stem maar op één ding kon doelen. Lennon leek het ook te merken, want ze had de zak met broodjes naast hem neer gezet en ze had haar armen om hem heen geslagen, zodat hij iets onderuit kon zakken en tegen haar aan kon leunen.
‘Vraag maar,’ zei Desh uiteindelijk. Hij kon er altijd nog voor kiezen om er niet op te antwoorden.
‘Zou je iets van je willen laten horen aan Rain? Of aan Liam en Bailey?’ Desh wist dat dit het onderwerp van de vraag zou worden. Cameron had nog contact met Rain, en die had weer contact met Bailey. Hij was een gemeenschappelijke factor, dus ze hadden het vast vaak over hem.
‘Ze missen je, heel erg. En ze hebben geen idee hoe het met je gaat.’ Desh bleef stil. Het was fijn om te weten dat zijn vrienden aan hem dachten en hem misten. Soms mistte hij hen ook. Er waren echter ook momenten waarop hij nauwelijks aan ze dacht, omdat hij zo in het hier en nu leefde met Lennon en er echt van kon genieten dat ze alle vrijheid hadden die hij zich maar kon wensen.
‘Misschien,’ antwoordde Desh. ‘Maar Lennon is terug, dus we gaan samen ontbijten. Ik bel je binnenkort nog wel. Geef Ellie een knuffel.’ Desh drukte het gesprek weg en legde zijn telefoon op zijn shirt, die naast hem in het zand lag.
Lennon trok hem nog iets meer tegen zich aan en hij legde zijn hoofd tegen haar schouder. Al snel gleed haar hand door zijn blonde haar. ‘Je hoeft ze niet te bellen als je dat niet wil.’ Desh knikte. Dat wist hij ook wel. Er was niks wat hij moest doen. Dat had Lennon hem al vaak verteld. Het belangrijkste was dat ze samen waren, dat ze weg waren gegaan uit Boise en alles achter zich hadden gelaten.
‘Wat voor broodjes heb je meegenomen?’ vroeg Desh, waarna hij weer overeind kwam en de zak met broodjes pakte. Nieuwsgierig maakte hij hem open.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Cameron de namen van de voormalige vrienden van Desh over zijn lippen had laten gaan, veranderde er van alles aan het gezicht van de man. Ze hadden veel gesproken over hetgeen wat er precies was gebeurd. Hoe Desh er echt doorheen had gezeten en dat af had gereageerd op zijn vrienden. Wat hij vervolgens had gedaan met Bailey en ook nog eens bij de boksschool waar de vampiers opgesloten hadden gezeten. Alles wat in Boise was gebeurd, had zoveel invloed op hem gehad. Op dit soort momenten was het maar al te goed te merken dat hij er nog lang niet overheen was. Iets wat Lennon vervelend vond om te zien. Ze waren hier naar toe gekomen om een leven te kunnen leiden ver weg van dat alles. Hun verleden bleef hen echter iedere keer inhalen en zeker op dagen als deze, waarop ze een slechte nacht hadden gehad, was dat alles behalve prettig.
“Wat hartige broodjes en wat zoete. Ik dacht dat je wel honger zou hebben.” Beiden waren ze wel grote eters, vooral op dagen zoals deze. De nacht had heel erg veel energie gekost.
“Klinkt goed.” Desh nam de geur in zich op, maar pakte ook een paar van de broodjes uit de zak, zodat hij daar aan kon beginnen. Dat gaf Lennon de gelegenheid om zich wat te verzitten.
Er was veel tussen hen veranderd. Ondanks dat er wel het een en ander tussen de twee was gebeurd toen ze nog samen hadden gewoond met de rest van de wolven. Was het daar bij gebleven. Ze waren altijd de vrienden gebleven die ze altijd waren geweest. Lennon was veel te gek geweest om aandacht te zoeken, waar ze die ook had kunnen krijgen. Hoe meer aandacht van verschillende mensen, des te beter het was. De twee waren dan ook als vrienden uit Boise vertrokken en in het begon had het bij Lennon er voor gezorgd dat ze precies zo door was gegaan. Toch had het maar enkele weken gekost voordat ze weer naar Desh toe was getrokken. Nadat er meerder zoenen waren gevallen, ze wat avonden met elkaar door hadden gebracht, had Desh haar echter gevraagd wat ze van plan was. Lennon had het toen nog niet geweten. Op het moment had ze er echter voor gekozen om alles tussen hen beiden uit te laten spelen en anderen daarin buiten te laten. Nooit had ze gedacht dat ze op deze manier naast hem zou zitten, naast haar vriend.
“Je hebt het trouwens echt goed gedaan vannacht. Het gaat iedere keer iets beter.” Lennon merkte ook wel dat het niet altijd perfect ging, maar dat werd ook niet van hem verwacht. Er was altijd wel een moment dat Desh zijn magie niet meer hield. Vaak had Lennon echter door wanneer het zo was, waardoor ze zich wel even terug moest trekken. Iets wat ze vaak wel moeilijk vond. In hun groep was het toch belangrijk geworden om zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen, zeker tijdens de volle maan. Om met z’n tweeën te veranderen, was toch wel anders. Het was echter dan alleen zijn.
“Ik weet dat je het zelf niet zo ziet, maar het is echt zo Desh.” Lennon was hem voor, want ze wist toch wel wat door zijn hoofd heen ging. Het ging nog niet goed genoeg. Daar was zij het echter niet mee eens.
“Ik ga mijn surfplank ook ophalen. Als je zo klaar bent met eten, een paar golven pakken?” Desh liet alleen weten dat hij het wilde door te knikken. Dat gaf Lennon aan dat ze op kon staan en naar het busje kon lopen.
Op een afstandje zag ze al wel een bekend persoon voor het busje staan. Hun vriend die ze echt al maanden niet meer hadden gezien! Calum! Lennon was vanaf het moment dat Desh haar had gevraagd om te vertekken, eerlijk tegen hun vriend geweest. Ze hadden geen plannen gehad over waar ze precies naar toe zouden gaan, maar dat ze weg zouden gaan, dat was duidelijk geweest. Sindsdien hadden ze elkaar heel af en toe gespreken, maar dat waren een paar oppervlakkige berichtjes geweest. Lennon had echter nooit gedacht dat Calum zomaar voor haar neus had kunnen staan.
Het laatste stukje overbrugde Lennon door naar Calum toe te rennen en daar sloeg ze haar armen om haar vriend heen. Calum was niet iemand die gek was op knuffels, maar op het moment moest hij maar even.
“Cal! Ik had nooit gedacht dat ik je hier zou zien!” er waren genoeg vragen. Lennon wilde vooral weten waarom de man hier nu pas was en niet gisteren had gekozen. Dan hadden ze hem ook kunnen helpen met veranderen. Iets wat hij misschien niet nodig had omdat hij al jaren lang moest veranderen. Het in een groep doen was echter altijd fijner dan alleen zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Desh had eerst gedacht dat hij het verkeerd had gehoord. Dat Lennon iemand anders had begroet, een andere naam had genoemd. Want van iedereen die hier opeens op had kunnen dagen, was Calum wel de laatste geweest. Hij hoorde hier niet te zijn. Hij had hier niks te zoeken. Maar Desh had het goed gehoord. Lennon had Calum zijn naam genoemd en Desh kon hem horen praten, terwijl hij aan Lennon uitlegde dat hij hier voor hen was en dat hij blij was dat hij hen eindelijk had gevonden.
Hoe enthousiast Lennon ook leek te zijn om het spontane bezoek van een oude vriend, Desh was dat niet. Want hij wist dat Calum hier niet zomaar was. En ondanks dat het wel leek alsof hij blij was bij het zicht van Lennon, wist Desh dat er iets niet klopte. Hij voelde het aan, haast alsof het warme zand waar hij in zat, hem vertelde dat hij dit niet moest vertrouwen.
Langzaam kwam hij overeind, stopte hij de broodjes weer in de zak die Lennon mee had genomen en liep hij met surfbord en al terug naar het busje. Daar stonden Lennon en Calum nog steeds in een omhelzing. Desh zou willen dat hij ook kon bekennen blij te zijn dat hij een oude vriend weer zag, maar dat was hij niet. Want hij kon Calum niet los denken van Rhi. En Rhi was vrij, door hem. Het was één van de grootste fouten van zijn leven. Ze waren dan wel niet in Boise, wat betekende dat iedereen daar veilig maar, maar nu waren hij en Lennon misschien zelf in gevaar.
‘Hé, Desh.’ Calum begroette hem alsof het normaal was. Dat was het misschien ook ooit wel geweest. Ooit, toen ze nog vrienden waren geweest. Nu hadden ze elkaar al maanden niet meer gesproken. Dat kwam deels door Desh zelf, want hij was weg gegaan. Maar hij was niet dom. Hij wist dat hij Rhi had vrij gelaten. En dat Calum de eerste persoon was geweest die Rhi op zou zoeken. Iets in hem vertelde hem dan ook dat Rhi hier ook was. Dat Calum hen niet op had gezocht omdat hij hen miste en de vriendschap weer wilde herstellen. Hij was hier met een reden. En die reden kwam vast van Rhi.
‘Waar is ze, Calum?’ vroeg Desh dan ook aan hem. ‘Ik weet dat ze meteen naar jou is gegaan. Natuurlijk is ze dat.’ Ze had geen andere keuze gehad. Rhi en Calum, Desh wist niet eens wat ze van elkaar waren. Maar ze hadden op elkaar kunnen rekenen en daarom had Rhi hem vast opgezocht. En Calum had haar vast niet zomaar kunnen laten gaan. Niet alleen.
‘Desh,’ zei Calum. ‘Je weet helemaal niet of Rhi naar hem toe is gegaan. Misschien is ze wel meteen vertrokken, zonder iets van zich te laten horen.’ Ondanks dat het klonk als Rhi, bewezen haar voetstappen het tegendeel. Desh draaide zich om en zag Rhi staan.
‘Hij heeft het anders behoorlijk goed, Lennon,’ zei Rhi. ‘Ik kon hem toch ook niet alleen laten gaan? Ik heb jullie allebei nooit formeel kunnen bedanken voor het weghalen van Rain haar magie.’ Desh schudde zijn hoofd. Dit was slecht, heel erg slecht. Het was nooit zijn bedoeling geweest om Rhi te helpen. Lennon had dat ook niet gewild. Tenminste, niet dat Desh had geweten. Zij was wel degene geweest die hem had laten weten waar Rhi zich waarschijnlijk had bevonden, maar ze had hem nooit gevraagd om te helpen. En toch was het Desh zijn magie geweest die er voor had gezorgd dat Rhi nu hier stond.
‘Ik hoef geen bedankje,’ wees Desh haar terecht. ‘Dus als je alleen daar voor komt, dan kan je net zo goed weer weg. En neem Calum dan maar mee.’ Die zou Rhi toch wel volgen en doen wat ze van hem vroeg. Waarom dat zo was, was voor Desh een raadsel. Hij had Calum altijd gezien als een sterk persoon. Iemand die voor zichzelf opkwam. Maar bij Rhi leek dat alles te verdwenen en was hij haast niet meer dan een volgzame puppy.
‘Kunnen we niet eventjes praten?’ vroeg Rhi, die ondertussen het busje bekeek. ‘Volgens mij hebben jullie ruimte genoeg in dit ding. Misschien nog wel ruimte voor twee personen extra?’
‘Nee!’ zei Desh meteen. Ze zouden niemand anders meenemen. En zeker niet Rhi en Calum. Wat hij en Lennon deden, dat was van hen. Ze hadden samen iets opgebouwd. Ze konden gaan en staan waar ze maar wilden en als er meer mensen zouden zijn waar ze rekening mee moesten houden, dan zou dat alleen maar in de weg zitten. En Desh wist ondertussen dat iemand als Rhi niet te vertrouwen was. Wat ze ook wilde, wat ze ook in haar hoofd had, hij wilde er niet aan meewerken.
‘Waarom zou je überhaupt hier komen?’ vroeg Desh aan Calum. ‘Het maakte jou niks uit dat we weg gingen. Je hebt nauwelijks contact met ons geprobeerd te houden, om te vragen hoe het ging en nu sta je hier opeens, met haar.’ Desh wees naar Rhi. ‘Waarschijnlijk alleen maar omdat zij dat wilde. Omdat ze ons vast ergens voor nodig heeft. Waar is je trots gebleven, Calum? Want het is momenteel erg ver te zoeken!’ Normaal gesproken had Calum zich door niemand laten vertellen wat hij had moeten doen. Daar was hij te goed voor, te sterk. Hij had zich al die jaren al bewezen als een leider, maar daar was nu niks meer van over.
‘Het komt door de seks,’ grapte Rhi, waardoor Desh alleen nog maar geërgerder werd dan dat hij al was. Hij was klaar om zijn magie te gebruiken en Rhi naar de andere kant van het strand te gooien. Het enige wat hem tegenhield, waren alle omstanders die op dit moment ook op het strand waren. Hij wilde niks uitlokken. Daarnaast was zijn magie lang niet zo sterk na een nacht in de volle maan.
‘En Calum en ik hebben nog altijd een gemeenschappelijk doel, toch Cal?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
“Bedankt Desh.” Zei Naylene tegen haar vriend aan de andere kant van de telefoon.
“Nee, nee, zeker niet. Ik ben je juist dankbaar dat je hebt gebeld.” Ondanks dat ze zich nu wel wat zorgen begon te maken, waar hij zich zojuist ook voor had verontschuldigd.
“Nee. Zorg jij er maar voor dat jullie veilig zijn. Je hoeft je geen zorgen over ons te maken. En trap in niets wat ze zegt.”
Na afscheid te hebben genomen, legde Naylene de telefoon weg. Haar gesprek met Desh was iets geweest wat ze niet had verwacht, maar ergens had ze dat wel moeten doen. Al een tijd geleden had ze van Rain te horen gekregen dat Rhi was ontsnapt uit de boksschool en dat ze haar eigen weg was gegaan. Daarmee had iedereen gehoopt dat ze zich terug zou trekken en nooit meer iets van zich zou laten horen. Iedereen had echter beter moeten weten met Rhi.
Dat ze klaar was om alles op zijn kop te zetten, was echter iets wat Naylene helemaal niet aan had zien komen. Na alles wat er mis was gegaan het afgelopen jaar, had ze wel gedacht dat ze zich er bij neer zou leggen en het niet meer zou gaan proberen. Desh had niet kunnen zeggen wat het was, maar hij was wel van mening geweest dat Rhi hem op was komen zoeken met bijbedoelingen, maar wat die precies waren geweest had ze niet op tafel gegooid.
“Nay?”
“Ja Mike?” Natuurlijk had Naylene doorgehad dat ze niet alleen in huis was. Al was ze ergens wel dankbaar dat Linn de mooie dag had gekozen om een eind te gaan rijden op Brython, zodat ze niets van dit alles mee had gekregen. Misschien had ze er dan ook wel voor gekozen om de ruimte waar ze zich in bevond, af te sluiten met haar magie.
“Het was niet de bedoeling om het gesprek mee te krijgen, maar ik heb wel het een en ander opgevangen.”
Naylene knikte, daar waar ze zich van bewust. Ondanks dat Michael haar met een schuldig blik in zijn ogen aankeek, was er ook genoeg bezorgdheid in zijn ogen te vinden.
“Het is niet erg.” verzekerde Naylene hem, ergens was ze juist wel fijn dat hij er over had gehoord. Dan kon ze de zorgen die ze voelde met iemand delen, zonder dat ze diegene die er het ergste door beïnvloed zou worden, er nog even buiten kon laten. “Ik ben ergens wel blij dat je het hebt gehoord.”
Michael gebaarde naar de bank die er stond, waar hij zelf al naar toe liep. Naylene nam al snel naast hem plaats.
“Zijn we echt zo idioot dat we hebben gedacht dat ze het wel zou laten rusten. Dat de tijd in de boksschool er voor heeft gezorgd dat ze besefte dat ze niet tegen iedereen kan vechten.” Het was ondertussen zoveel meer dan alleen hun groep. Ook Rain en Rhett hadden een hekel aan Rhi gekregen. Zouden er alles aan doen om haar uit te schakelen als het mogelijk was. Rhi leek zich daar echter helemaal niets van aan te trekken.
“Ik denk het wel.” Bekende Michael. “In de tijd dat we haar kennen, heeft ze altijd haar best gedaan om Linn haar leven te verzieken en daar stopt ze blijkbaar niet zomaar mee.”
Naylene zuchtte zachtjes. Ze had het ergste nieuws nog niet eens verteld. Iets wat ze ook niet met Desh had gedeeld, omdat hij niet wist waar ze zich op het moment bevond.
“Ze is in Australië.” mompelde Naylene. “Desh en Lennon zijn in de buurt van Sydney en daar is Rhi samen met Calum naar toe gereisd. Vast met een reden, iets wat ze nog niet met die twee heeft gedeeld, maar ze heeft hen vast ergens voor nodig.” Het was haar één keer gelukt om er voor te zorgen dat een weerwolf Linn had gebeten. Dat was wel bijna haar ondergang geweest. Nu wisten ze echter dat er iets tegen te doen was. Op dezelfde manier zouden ze dus nooit proberen.
“Ze kunnen ons niet vinden toch? Dat heb je verteld? Dat je er voor hebt gezorgd dat heksen onze plaats niet kunnen vinden zoals je hebt gedaan toen je weg bent gegaan.” Naylene knikte, daar had ze inderdaad voor gezorgd. Wat dat betreft waren ze hier wel veilig. Toch was er wel een kans dat Rhi wist waar ze naar toe moest, als ze de verkeerde mensen tegen zou komen wel in ieder geval. Daarom hadden de drie vrienden er wel voor gekozen om aan niemand te vertellen waar ze precies naar toe waren. Zelfs iemand zoals Luke wist het niet.
“Dan zitten we hier goed?”
“Dat wel.” Bekende Naylene. “Maar dit kan toch niet langer zo?” verzuchtte ze. Ze was niet de persoon die op de vlucht wilde zijn. Iemand die de rest van haar leven onder de radar moest leven, omdat er een vampier was die het had gemund op hun beste vriendin. Dat wilde ze niet, maar ze vond ook dat Linn het niet verdiende. Na alle ellende waar ze doorheen was gegaan moest ze een leven leiden zonder allemaal zorgen.
“We hadden haar moeten vermoorden toen we er een kans voor hadden.” Of het laten doen. Naylene wist dat Rhett en Rain het niet meteen hadden willen doen, omdat Rhett het over tweede kansen had gehad. Die had hij zelf gekregen en op een gegeven moment had hij Rhi die ook wel willen geven. Dat was echter een kut reden geweest. Ze hadden de kans gehad en die hadden ze niet aangegrepen en nu zouden ze weer op de hoede moeten zijn omdat Rhi ieder moment weer een heel plan op kon zetten om er voor te zorgen dat niet alleen Linn, maar ook zij twee er aan zouden gaan.
“Laten we dat doen!” bracht Michael aan.
“Mike?!”Bracht Naylene verbaasd uit. Ondanks dat het iets was wat ze wilde dat was gebeurd. Wist ze nu ook dat ze dat niet zomaar konden maken.
“Ik meen het Nay.”
Naylene bleef Michael even aankijken, om te zien of hij echt de waarheid sprak om dat hij net zomaar iets uit had geroepen. Ergens was ze nu helemaal blij dat Linn een heel eind weg was, anders had Michael al lang een klap voor zijn kop gekregen en zou ze de rest van zijn woorden nooit te horen krijgen. Iets wat Naylene nu wel wilde, helemaal omdat ze er vanuit ging dat hij zelf wel terug zou krabbelen als hij het uit zou leggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael wist dat hij te snel iets had geroepen. Dat dit niet de juiste manier was om alles op te lossen, maar het maakte hem zo boos. Rhi maakte hem boos. Ze viel hen al jaren lastig. Vooral Linn. Ze had er zelfs alles op gezet om Linn te doden! En het was haar nog eens bijna gelukt ook. Michael herinnerde zich nog maar al te goed hoeveel pijn het hem had gedaan om Linn daar te zien liggen. Op de grond, onder het bloed, nauwelijks nog bij de wereld. En hij had afscheid van haar moeten nemen. Dat was één van de dingen die hem het meest pijn had gedaan in zijn hele leven en Rhi was daar de oorzaak van geweest.
En Rhi had nog zoveel meer gedaan. Ze had met mensen gespeeld, zoals Luke. Ze had Michael zelf gebruikt in een situatie om Linn naar het einde toe te drijven en ze was waarschijnlijk ook degene die achter de verandering van Luke had gezeten. En nu was ze er weer. Ze was zelfs al in Australië. Ze zou niet stoppen. De enige manier waarop ze wel zou stoppen, was als hij haar voor zou zijn. Hij en Naylene. Ze moesten iets doen. Want er zou een keer komen dat ze Linn niet zouden kunnen redden.
‘Dit is gewoon… Dit kan niet meer?’ zei Michael tegen Naylene. Het was nu wel duidelijk dat Rhi door bleef gaan en dat het stom van hen was geweest om te denken dat ze het uiteindelijk allemaal wel op zou geven. Natuurlijk niet.
‘Maar laat maar, ik had het niet moeten zeggen. Dat was dom.’ Michael schudde zijn hoofd en liet zich neerzakken op de stoel. Hij wist ook wel dat ze Rhi niet zomaar konden vermoorden. Dat was iets wat ze niet hoorden te doen. En wat zou het oplossen? Waarschijnlijk niks. Want Rhi was niet alleen. En er waren dan niet veel die om haar gaven, maar er waren er wel een paar en daar zouden ze dan ook mee moeten dealen.
‘Het is niet stom,’ liet Naylene hem weten. ‘Je hebt het overduidelijk in je hoofd, dus ik wil er meer over horen.’ Michael was verbaasd over Naylene haar houding. Normaal gesproken zou ze niet zo reageren. Dan zou ze iets hekserigs zeggen, over dat er balans moest zijn en nog meer van die onzin. Dat ze niet zomaar een leven konden nemen, zelfs niet die van Rhi.
‘Als we haar zouden vermoorden, hoe zouden we dat dan doen?’ vroeg Naylene aan hem. Michael wist haast niet zeker of het wel een echte vraag was. Of Naylene dit wel meende. Hij zag echter niks anders dan serieusheid in haar ogen. Ze haalde geen grapje met hem uit. Ze leek echt te willen weten waar hij aan dacht. De waarheid was echter dat hij het zelf ook helemaal niet wist.
‘Je maakt een grapje,’ zei hij daarom ook.
‘Maak jij een grapje?’ vroeg Naylene fronsend. Michael schudde stilletjes zijn hoofd. Hij wilde wel van Rhi af. En dit was zeker de enige manier. Een andere manier zou niet gaan werken. Haar opsluiten was mislukt, dus wat voor een andere keuze hadden ze nog? Geen.
‘Als we het gaan doen, moeten we het goed doen,’ begon Michael hardop te denken. ‘Ze heeft Calum overduidelijk achter zich. Rhi kunnen we wel aan. Ze vecht misschien gemeen, maar Calum is veel gevaarlijk voor ons.’ De wolf zou hen kunnen bijten. En als Naylene gebeten zou worden, zouden ze nog een veel groter probleem hebben dan dat als hij gebeten zou worden. Want ze zou haarzelf niet kunnen redden.
‘En als we weg gaan, dan mag Linn er niks van weten. Want dan zou ze ons alleen maar hier proberen te houden.’ Linn zou niet willen dat Michael en Naylene het voor haar op zouden lossen, laat staan dat ze hun leven voor haar zouden wagen. Daar zou ze het absoluut niet mee eens zijn. Michael kon zich de preek nu al inbeelden. Een preek waarvan hij hoopte hem nooit te kunnen krijgen. In het beste geval zou de preek veranderen in een dankwoord. In het slechtste geval zou hij niet meer op de aarde zijn om de preek aan te horen.
‘Maar we moeten iets doen, Nay. Want Rhi kan nog jaren door gaan en we kunnen niet blijven vluchten. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik en er klaar mee. En Linn vast ook. Die verdient beter. Kijk wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen twee, drie jaar!’ Michael wilde het wel opsommen voor Naylene, maar hij wist dat zij ook maar al te goed wist wat er allemaal was gebeurd en wat Rhi had veroorzaakt. Dat mocht geen gevolgen meer krijgen.
‘We kunnen haar vast vinden. We weten nu al waar ze is en zoals het van Desh klonk, was ze nog niet van plan om snel weg te gaan. Dus we kunnen vanuit daar verder zoeken en er alles aan doen om er voor te zorgen dat ze hier nooit terecht komt. En dat ze voor eens en altijd wegblijft.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een vampier als Rhi kreeg je niet zomaar omgelegd. Het mocht misschien lijken alsof Naylene en Michael hun voordelen hadden, en die waren er ook zeker. Ze hadden hun leeftijd mee, beiden waren ze heel wat ouder dan Rhi. Normaal gesproken zouden ze daarmee ook sneller en sterker moeten zijn. Dat eerste waren ze vast wel, maar Naylene kon zich niet indenken dat Rhi niet sterker was. Helemaal omdat de vrouw niet te onderschatten viel. Daarbij hadden ze Naylene haar magie misschien mee en natuurlijk de band die ze samen hadden gevormd, waardoor ze soms geen woorden nodig hadden om elkaar duidelijk te maken wat de ander nodig had. Rhi had echter ook heel veel. Zoals Michael aan had gegeven stond Calum achter Rhi, met één beet kon hij hen beide omleggen, dus daar moest voorzichtig mee om worden gegaan. Zo waren er heel veel verschillende dingen waar ze rekening mee moesten houden. Zo was Naylene het ook eens dat ze het stil moesten houden voor Linn.
“We moeten dit goed plannen. Hoe graag ik het liefst nu op vlieg en het hart van die bitch er meteen uittrek, is dat niet de manier hoe het werkt.” Ze moesten de tijd nemen, zich niet opgejaagd voelen. Rhi mocht dan wel in Australië zijn, er was geen mogelijkheid dat ze wist dat Linn en haar vrienden hier ook waren. Op het moment was ze duidelijk nog bezig met plannetjes maken, Desh zou ze daar nooit zo ver voor krijgen, maar er waren misschien wel anderen die haar wilden helpen en daar moesten ze ook rekening mee houden.
Michael moest zachtjes lachen om de woorden die Naylene had gebruikt. Voor beiden was het eigenlijk niet te geloven wat ze zouden gaan doen. Dit was niet iets wat bij hen paste, maar nu ze het eenmaal uit hadden gesproken, leken ze beiden achter het idee te staan. Hoe gek het ook allemaal was.
“We kunnen nu beginnen?” Stelde Michael voor. Enthousiast om te beginnen met het hele plan. Ondanks dat ze beiden ook wel wisten dat het niet allemaal geweldig zou worden. Natuurlijk snapten ze dat wel, maar op het moment leken ze allebei te willen fantaseren over een leven waarin ze allemaal niet meer bang hoefden te zijn voor Rhi of hetgeen wat ze wilde doen.
“Linn is toch nog wel eventje weg.” Naylene knikte, ze moesten het wel op dit soort momenten doen. Op de momenten waarop ze zeker wist dat Linn zo ver mogelijk weg was. Linn kon immers nog zoveel beter horen dan dat Naylene zelf deed. Zelfs als ze magie zou gebruiken, zou Linn wel begrijpen dat er iets aan de hand is.
Naylene stond op en liep naar haar kast waar ze een van haar ingebonden schriften uitpakte. Daar zouden ze de ideeën op kunnen schrijven en magie zou ze die wel voor Linn weg kunnen stoppen. Al was Linn niet de persoon die tussen de spullen van haar vrienden ging neuzen.
Met nog een kaart, liep Naylene terug naar de stoelen waar ze samen met Michael plaats had genomen.
“Het lijkt me dat we moeten beginnen met de mensen die ze om haar heen heeft verzameld. Zonder Calum is ze bijvoorbeeld al heel wat minder sterk. Daarbij is Calum voor ons ook gewoon een groot gevaar.” Naylene wist niet wat er gebeurde als ze zelf werd gebeten, maar het liefst wilde ze daar ook niet achter komen. Daarbij wilde ze het haar niet eens voorstellen hoe het was als Michael gebeten werd. Ze had het bij Linn voor elkaar gekregen om het gif uit haar lichaam te krijgen, maar dat verzekerde niet meteen dat ze het de volgende keer ook zou doen.
“Hij is misschien het gevaarlijkst met volle maan, maar daarna lijkt hij me het zwakst. Ik heb verhalen van Desh gehoord, waarbij hij vertelde dat zijn hele lichaam niet meer wilde luisteren als hij was veranderd.” Voor Desh was het natuurlijk wel anders dan voor Calum omdat hij ook nog eens magie had en daarbij was Calum al heel wat langer een weerwolf. Toch zou een verandering er wel voor zorgen dat hij heel wat zwakker is.
“Het lijkt me dat zelfs Calum dan zwakker is en als Rhi verstandig is, dan is ze bij hem uit de buurt op het moment dat hij veranderd. Het geeft ons wel maar weinig tijd om naar hem toe te komen.”
Naylene opende haar boekje en begon te schrijven, waar Michael bij mee begon te kijken.
“We hebben net volle maan gehad en ik weet niet wanneer we onze plannen uit willen voeren. Maar als ik het zo bekijk is het misschien een goed idee om te kijken of het in november kan. Dan is er sprake van de jachtmaan.”
Michael keek Naylene met een glazige blik aan. Ondanks dat ze hem wel eens had verteld over de werking van de natuur op magie, was ze er nooit te veel over in de diepte getreden. De volle maan had ook weinig te doen met hun manier van leven, maar des te meer over die van wolven.
“De jachtmaan staat in het teken van transformatie. Het zou Calum meer uit gaan putten als het normaal zou doen. Hier worden de nachten korter, waardoor de transformatie wat minder lang duurt, maar door de soort maan ga ik er vanuit dat het allemaal maar moeilijker en moeilijker wordt om te veranderen rond die tijd.” Naylene schreef hetgeen over de maan op in haar boekje, omdat ze wist dat ze daar zeker iets in hadden. Daardoor zouden ze ook een indicatie hebben over hoe lang ze precies hadden om alles voor te bereiden. Dit was één ding. Calum. Daarna zouden ze zich nog moeten bedenken hoe ze tegen Rhi en al hetgeen wat ze in wilde zetten, moesten vechten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Michael was het heksendeel van Naylene haar leven altijd iets speciaals geweest. Voor een hele lange tijd was hij de enige geweest aan wie ze het had verteld. De enige die er van had geweten. Zelfs Linn had ze het niet verteld, maar hem wel. Het was iets tussen hen twee geweest en daardoor had Michael het altijd gezien als iets intiems. Nu wist hij dat veel meer mensen op de hoogte waren van wat Naylene kon, maar toch voelde hij meteen een zwak voor haar nu ze hier zo voor hem zat en ze hem vertelde over de jachtmaan en haar functie. Michael kreeg het niet eens allemaal mee wat Naylene precies zei, maar ze was duidelijk in haar element en dat vond hij geweldig om te zien.
‘Mike?’ Naylene lachte en zwaaide plagend voor zijn ogen met het ingebonden schrift.
‘Hmm?’ Michael keek van haar naar het schrift. ‘Ik luisterde wel! Jachtmaan, Calum. Weerwolven en zo,’ zei hij, terwijl hij met zijn handen gebaarde. ‘Dus dat zou een goede tijd zijn om Calum aan te vallen? Rond die volle maan?’ vroeg hij maar meteen, om zich te herstellen.
‘Ik denk het wel. Als het hem veel moeite kost om te veranderen, dan is hij de volgende dag meer uitgeput als anders. Dan kunnen we hem gemakkelijker aan.’ Michael knikte, dat klonk logisch. Meestal klonk alles wat Naylene vertelde logisch. Dat terwijl al die heksendingen vaak heel ingewikkeld klonken. Dat bleek dan achteraf niet zo te zijn. Of het kwam door Naylene.
‘Dan moeten we Calum wel ergens kwijt waar Rhi hem niet kan vinden. Er zijn weinig mensen waarvoor Rhi moeite zou doen, maar Calum is er wel één van,’ wees Michael Naylene er op. Hij wist niet wat die twee precies voor een relatie hadden, maar ze konden niet zonder elkaar. Rhi had hem nodig. Ze zou vast ergens een andere wolf kunnen vinden, maar niet iemand zoals Calum.
‘We kunnen hem hier brengen,’ stelde Naylene voor. Michael schoot in de lach, omdat hij er vanuit ging dat ze een grapje maakte. Calum hier brengen was ongeveer het domste idee ooit. Linn zou meteen door hebben dat hij er was en dan zouden ze binnen de kortste keren in een gevecht belanden. Linn had hem immers nooit meer gezien nadat hij had geprobeerd om haar te vermoorden. Daar had ze dan ook vast nog een hoop woede voor in zich. ‘Goeie Nay, Calum hier brengen. Laten we hem uitnodigen voor op de thee met Linn.’
Naylene lachte echter niet mee, waardoor Michael ook stopte. Als Naylene niet meelachte, dan moest ze wel serieus zijn. ‘Rhi kan deze plek niet vinden,’ begon Naylene. ‘Zelfs niet als ze een heks zou vinden die haar zou kunnen helpen. Daarvoor zijn de spreuken hier te sterk. En ik kan het zo verzorgen dat ook Linn niet zou merken dat hij hier zou zijn. Al schreeuwt hij nog zo hard, ze zou niks horen.’ Waar het op neer kwam, was dat Naylene hem onder de neus van ongeveer iedereen wilde verstoppen.
‘Maar waar dan?’ vroeg Michael zich hardop af. Hij kende het huis, er waren genoeg ruimtes waar ze Calum wel in zouden kunnen verstoppen, maar ook dat zou Linn moeten merken. Als opeens een van de ruimtes op slot zou zijn, terwijl hij dat normaal niet was, dat zou opvallen.
‘Er is een kelder onder de stallen.’ Michael fronste, hij had dat niet eens geweten. Hij vond het ook geen logische plek, voor een kelder. ‘Daar kunnen we hem laten. Als ik die goed afsluit, dan merkt niemand dat hij er is.’
‘Is dat wel echt een goed idee?’ vroeg Michael aan haar. ‘Wat als Linn er opeens wel wil komen? Of ze hoort toch iets? En wat als hij er langer dan vier weken zit er en weer een volle maan is? Wat dan?’ Er waren teveel vragen die door Michael zijn hoofd spookten op het moment. Ondanks dat het logisch klonk dat Rhi hem niet zou kunnen vinden en Linn hem niet zou kunnen horen, zou er een hoop mis kunnen gaan.
‘En wat zeggen wij tegen Linn?’ vroeg hij vervolgens. ‘Als we echt achter Rhi en Calum aan willen gaan, dan kunnen we dagen weg zijn. Misschien wel weken! Wat voor een excuus hebben we daarvoor?’ Hij had geen idee wat ze aan Linn zouden kunnen vertellen wat ze zou geloven. Als ze zouden zeggen dat ze een vakantie hadden geboekt, dan was het vreemd om haar niet mee te vragen. Ze zou hen wel laten gaan, maar toch. Het zou raar zijn.
‘Daar verzinnen we ook nog wel wat op. Desnoods zeggen we dat we aan onze relatie willen werken en dat we daar tijd voor nodig hebben. Dat gelooft ze vast meteen.’ Naylene haalde haar schouders op. ‘Het belangrijkste is dat we achterhalen waar Rhi en Calum nu zijn. En wie weet kan Desh ons op de hoogte houden voor zolang ze bij hem in de buurt zijn.’ Ondanks dat Naylene al verder was, was Michael blijven hangen bij het woordje “relatie”. Hij wist dat het nu alleen maar als dekmantel zou dienen, maar het idee dat er eventueel iets zou kunnen veranderen tussen hen, was iets waar hij stiekem wel op had gehoopt. Hij wist echter ook dat die hoop onrealistisch was. Hij had het verpest en hij had al ontzettend veel geluk dat Naylene en Linn hem weer in hun leven hadden gelaten.
‘Als Desh ons op de hoogte houdt, dan komen we er vast achter waar ze zijn en zodra we dan in de buurt komen van de volle maan in november, kunnen we onze slag slaan. In ieder geval voor Calum,’ besloot Michael, ook al was dat alles wat Naylene had gezegd. Zo zouden ze het gaan doen en hij hoopte dat het zou werken, zodat ze dan eens eindelijk van Rhi af zouden zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het begin van het plan stond. Samen met Michael zette Naylene telkens weer een beetje bij hetgeen wat ze hadden verzonnen. Nog steeds was het een heel gek idee dat ze dit echt gingen doen. Maar zelfs toen ze het even hadden laten rusten, waren ze het er beiden over eens geweest, het was een goed idee. Gevaarlijk, eng, maar wel een goed idee. Ze konden hier geen leven opbouwen, wetende dat het gevaar van Rhi iedere dag op de loer lag. Deze plaats was misschien beveiligd genoeg, ze zou het nooit kunnen vinden. Toch was het tweetal het er over eens geweest dat ze zich hier niet konden blijven verstoppen.
Toch probeerden de twee er niet dagelijks mee bezig te zijn. Ondanks dat ze alles goed wilden plannen, was dat het vooral. Het waren plannen. Niets zei dat alles zou lopen zoals zij dat voor hen zagen. Daarbij was het soms moeilijk om te bepalen wanneer ze het er over konden hebben en wanneer niet. Linn mocht dan wel vaak met Brython op pad zijn, maar dat was ook niet voor hele dagen. Daarom spendeerde de twee hun tijd ook vaak door met elkaar te gamen, of zich terug te trekken met nieuwe stripboeken, hetgeen wat ze gewend waren om te doen.
Vandaag had Naylene zich mee laten trekken door Linn naar een stadje iets verderop. Linn had aangegeven dat ze had willen winkelen en waar Naylene normaal al snel dat aanbod af zou wijzen, had ze nu niets anders gekund dan met haar vriendin instemmen. Ze moest aangeven dat ze zelf ook nieuwe kleding nodig had en Linn was toch wel diegene die ze het beste daar voor mee kon nemen. Al betekende het wel dat ze soms een hele tijd in dezelfde winkel door moest brengen en van alles aan moest passen. Iets wat niet veel anders was dan het altijd was geweest. Linn was altijd diegene geweest die hun kleding had geregeld. Zeker vroeger, omdat de grote jurken niet Naylene haar ding waren geweest en ze haar tijd er niet mee had willen verdoen. Toch moest ze toegeven dat Linn precies wist wat ze haar vriendin aan moest trekken.
Nadat de twee al een paar winkels hadden gehad, waren ze wat gaan eten in een klein schattige cafeetje wat Linn uit had gezocht. Daar hadden ze echt van alles op de tafel laten komen, Naylene wist dat het stiekem was om haar een beetje te plezieren en er voor te zorgen dat ze niet halverwege de dag af zou haken. Ondanks dat ze het had overwogen, kon ze het niet maken. Ze zag hoe gelukkig het Linn maakte en ze kon alleen maar toegeven dat ze de dingen die ze tot nu toe in de tas had, kleding was die ze ook daadwerkelijk aan zou trekken.
Nu waren ze door de volgende winkel gelopen en had Linn haar armen vol met setjes. Naylene had de eerste paar dingen meegenomen naar haar kleedkamer en was dan ook begonnen met passen. Er was helemaal niets te zeggen over de mode van tegenwoordig. Misschien als ze in wilde zijn, dat paste niet bij Naylene. Maar hetgeen wat ze kon kopen, vond ze prettig, juist omdat er genoeg opties waren.
“Nay?”
“Hier!!” Naylene stak haar voet onder het gordijn door. Het was niet druk, twee van de andere paskamers waren gevuld met mensen die hun spulletjes graag wilden passen. Linn had waarschijnlijk aan haar geluiden al wel kunnen horen waar ze was. Maar Naylene wist dat Linn het juist fijn vond om zich echt even als een echte jonge vrouw te voelen als ze bezig waren met dit soort dingen.
“Ik heb nog wat setjes. Ik laat ze hier wel even liggen en dan wacht ik, zodat ik alles kan zie want je past. Alles! Ook al vind je het zelf niets, ik wil het gewoon zien.” Naylene moest lachen om Linn. Ze genoot hier van en dat vond ze fijn. Langzaam zag Naylene haar beste vriendin weer opbloeien, iets wat ze een hele tijd niet meer had kunnen doen. Als ze daar maar een klein beetje aan mee kon helpen door dit soort dingen te doen, dan deed ze dat. Haar plannen met Michael zouden er hopelijk voor zorgen dat Linn zich nooit meer zorgen hoefde te maken.
Naylene stapte de kamer uit in een simpel wit shirt, die in een gestreepte broek was gestopt die een paperbagwaist had. Ze liet het aan Linn zien, waardoor ze lachend een rondje draaide.
“Ja! Die moet je nemen! Ze leggen het accent op precies de juiste plaats.” Naylene knikte, omdat ze het met Linn eens was. Ze zou ze meenemen, maar vooral omdat de korte broek heel erg prettig zaten.
“Nou pas dit aan.” Naylene kreeg een t-shirt in haar handen gedrukt en een jurkje dat haast van fluweel leek te zijn. “Hoe werkt dit?”
“Shirt eerst, dan jurkje.” Naylene wist net zo goed als Linn dat ze dit nooit zou kopen, maar dat dit meer voor de leuk was.
“Het is dat ik van je houd Linn.” Ze zou dit niet voor iedereen doen, haar beste vriendin was echter bijzonder. Ze zouden zo alleen maar lachend tegenover elkaar staan. Daarna zouden ze herinneringen ophalen over vroeger.
Naylene sloot het gordijn achter zich en begon met zich omkleden. Linn vond dit echter een goed moment om met haar te praten.
“Nay?” Naylene humde, ten teken dat Linn verder kon praten.
“Hoe gaat het tussen jou en Michael? Ik merk dat er de laatste tijd wat veranderingen is in de manier waarop jullie met elkaar om gaan?” Ergens was Naylene blij dat ze niet tegenover Linn stond, wat heel even veranderde de uitdrukking op haar gezicht. Niet omdat ze dacht dat Linn door had wat ze van plan waren, maar gewoon door alles er om heen.
“Het gaat goed tussen ons. Zoals we af hebben gesproken, voor nu zijn we vrienden.” Vertelde Naylene, dat was immers hetgeen wat ze af hadden gesproken. Naylene wist niet hoe lang het zou gaan duren voordat ze de weer de volgende stappen aan zouden durven. Het was niet te vermijden, want ze wist zelf dat ze genoeg voelde en ze kon zien dat Michael dat ook deed. Het was echter niet verstandig om daar nu verandering in aan te brengen.
“Dat weet ik, maar is dat wat je wil?”
“Soms is wat we willen en wat beter voor je is, twee verschillende dingen.” Vertelde Naylene, terwijl ze naar haarzelf in de spiegel keek. Ze wist ook wel dat Linn dit onderwerp niet zomaar zou laten liggen. Ze zou er over doorgaan, wat dat betreft was het fijn dat ze aan de andere kant van het gordijn zat.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Linn was verhuizen naar Australië overduidelijk de juiste keuze geweest. Ze voelde zich vrij en gelukkig. Ze had haar twee beste vrienden, met wie ze dagelijks veel contact had. Soms waren er wel eens kleine ruzies, maar het was nooit anders geweest. Alles voelde juist weer vertrouwd en dat maakte haar ontzettend vrolijk.
Ook reed ze bijna elke dag wel een stuk op haar paard, Brython. Op dagen dat het niet lukte, probeerde ze altijd even bij hem langs te gaan om hem te verzorgen. Niet alleen het eten en drinken geven, maar ook om hem zo nu en dan eens goed te borstelen en hem te vertellen over wat ze mee had gemaakt.
Vandaag was een dag die ze eens goed met Naylene door kon brengen. Ook dat was al een hele tijd geleden geweest. Naylene was druk met haar eigen dingen, zij ook. En het kwam ook vaak voor dat Naylene samen iets met Michael deed. In Linn haar ogen was dat al weer vaker dan eerst. Vandaar dat ze het gesprek ook naar Michael en Naylene samen had gebracht, zodat ze Naylene haar gedachten kon horen. Als er iets tussen de twee was, dan wilde ze dat weten.
‘Maar wat je daar dus eigenlijk mee zegt, is dat je het wel zou willen. Maar dat het beter voor jou is als je dat niet met Michael bespreekt of je eigen gevoelens achterna gaat,’ concludeerde Linn. Dat was precies wat Naylene had gezegd. Ze wilde het wel, maar het was beter van niet. En ergens snapte Linn die opmerking wel. Naylene en Michael waren door een hoop heen gegaan samen. Ook apart. Linn had gezien hoe gebroken Michael was geweest toen hij had gedacht dat Naylene voor altijd weg was gegaan, met Ashton. Dat laatste was achteraf niet waar, maar het had hem alsnog een hoop pijn gedaan dat het wel zo had kunnen zijn.
‘Wat ik zeg, is dat wat ik wil er nu niet toe doet,’ zei Naylene, terwijl ze het hokje uitstapte. Linn klapte enthousiast in haar handen bij het zien van de outfit die Naylene aan had getrokken. Ze had geweten dat Naylene er geen fan van zou zijn, maar met haar lange benen stond het ontzettend leuk. Het jurkje omsloot haar lichaam en met het t-shirt eronder was de look een stuk speelser dan waar Naylene normaal voor ging.
Linn liep naar de stoel waar ze alle, overige kleding op had gelegd en pakte een pet er van af. ‘Het doet er wel toe wat jij wil. En wat Michael wil.’ Linn liep terug naar Naylene en probeerde de pet op haar hoofd te zetten, maar Naylene dook snel weg.
‘Nee, Linn! Niet zo’n ding! Echt niet!’ zei Naylene. Teleurgesteld keek Linn naar de pet in haar handen. ‘Maar het staat je zo leuk! Dat soort dingen hebben je altijd goed gestaan en jaren geleden had je het geweldig gevonden om iets te dragen wat alleen voor mannen was.’ Linn probeerde opnieuw de pet bij Naylene op te zetten, maar ze was haar weer te snel af.
‘Pet of geen pet, we gaan het nog steeds over Michael hebben.’ Linn gooide de pet aan de kant en pakte een nieuw setje voor haar beste vriendin.
‘Linn…’
‘Als je bij Michael wil zijn, dan moet je dat doen. Want hij gaat niet stoppen met houden van jou. Dat kan hij gewoon niet. En het is prima als je daar je tijd voor wil nemen, Nay. Niemand neemt je dat kwalijk, echt niet. Zelfs Michael niet. Maar waar je wel mee moet ophouden, is dat gepingpong heen en weer van Ashton naar Michael en weer terug.’
Linn legde de kleding in Naylene haar handen en duwde haar weer het hokje in, waarna ze het gordijn achter haar vriendin dichtrok.
‘Ge-wat?’ herhaalde Naylene. ‘Pingpong?’
‘Je snapt wat ik bedoel. Heen en weer. Eerst was het Ashton, toen was het Michael, toen was het weer een hele lange tijd Ashton en toen Michael eindelijk echt zijn kans kreeg, ging het weer mis en was je bijna in staat om voor altijd weg te gaan. Met Ashton,’ somde Linn nog even voor Naylene op. Al wilde ze vast niet herinnerd worden aan het feit dat ze daar had gezeten. En ergens wist Linn ook dat ze het haar beste vriendin niet kwalijk kon nemen. Er was zoveel gebeurd.
‘Ik ben niet van plan om nog terug te gaan naar Ashton.’ Het was aan de toon van Naylene al duidelijk te horen dat ze het meende. Ashton had een hoop geflikt en hij was ook zeker voor een deel verantwoordelijk voor wat er met Luke en Michael was gebeurd. En hij had er alles aan willen doen om Naylene weg te halen bij haar vrienden. Het was hem nog bijna gelukt.
‘Maar ik ga ook niet meteen terug naar Michael.’ Naylene stapte het hokje weer uit. Dit keer droeg ze een zwart rokje en een tanktop. Linn bood haar een jasje aan, om de look af te maken.
‘Ik snap dat je nu niet meteen ergens in wil duiken,’ zei Linn. ‘Maar als je echt graag naar Michael wil, dan is het ook niet erg om daar zo nu en dan over na te denken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Natuurlijk had Linn gekozen voor deze plaats. Hier had Naylene geen kant op gekund en ze had wel moeten praten. Er was ook de optie geweest om te zwijgen, maar Linn had ook wel geweten dat Naylene dat niet zomaar deed. Ergens was het juist een goed moment om dit te bespreken. Mochten zij en Michael geen ander excuus kunnen vinden waarom ze samen weg moesten, dan konden ze nu helemaal met het verhaal gaan dat ze aan hun relatie wilden helpen.
Uiteindelijk liepen de twee vrouwen met hun handen vol tassen uit de winkel. Het had een beetje overtuiging gekost, maar het was Linn gelukt om Naylene over te halen om wat van de kledingstukken te nemen die ze zelf niet zomaar had gekozen. Zelf had ze ook wel rekening proberen te houden met hetgeen wat ze de komende tijd nodig zou hebben. Waarschijnlijk veel makkelijk zittende kleding, als ze Rhi echt aan wilden vallen, moest ze er vanuit gaan dat er veel beweging bij kwam kijken.
“Ik wilde ook nog even bij wat andere winkels kijken voor Michael, vindt je dat goed?” Op het moment kon Naylene waarschijnlijk Linn helemaal niets weigeren. Ze zag hoe gelukkig het haar maakte en dat was wat ze verdiende. Het liet haar alleen maar weten dat ze dit echt moesten doen. Dat ze voor Linn moesten vechten, voor zolang het maar nodig had.
“Dat is prima. Misschien kunnen we dan ook nog even langs de comic store en kan ik wat nieuwe stripboeken kopen.” Als Michael de kans kreeg dan nam hij ook altijd iets voor haar mee, nu wilde ze precies hetzelfde voor hem doen. De blik van Linn leek echter iets anders aan te geven, waardoor Naylene haar sloeg met een paar van haar tassen.
“Houd op.” zei ze lachend. Op het moment was ze helemaal niet bezig met haar relatie met Michael. De twee waren vanzelfsprekend naar elkaar toegegroeid de laatste tijd, maar dat was met een reden die Linn niet mocht weten.
“Genoeg over mijn niet bestaande liefdesleven.” Zei Naylene lachend. Ergens vond ze het wel fijn dat ze op het moment rust had. “Volgens de vriendinnenhandboeken, moet ik jou nu uithoren. Iets wat je ook wel verdient na alles wat je hebt gedaan in de kleedkamer! Dat was echt een nasty move Linn.”
Het beste was dat Linn het wist. Haar hele gezicht straalde het uit, tot aan het laatste beetje neppe onschuld dat in haar ogen te zien was. Voordat Naylene verder iets kon zeggen, werd ze al in een van de winkels getrokken waar Michael ook zijn eigen kleding zou kopen. Na al die jaren samen, wisten ze precies waar de ander voor zou gaan. Iets wat heel bijzonders was en Naylene koesterde de vriendschap die ze met z’n drieën hadden ook zeker. Helemaal nu ze weer tijd hadden met elkaar.
“Sinds wanneer houdt jij je aan het vriendinnenhandboek?” vroeg Linn lachend. “Daarbij is er niets om te vertellen.” Linn ging al door de verschillende rekken heen, waar Naylene het er normaal bij zou laten, wilde ze nu ook dat Linn zich voelde zoals ze dat had gedaan in de andere winkel.
“Je komt hier niet zomaar onderuit, omdat je niet in een paskamer staat.”
“Er is niet veel te vertellen?”
“Er is altijd wat te vertellen. Want bij mij was er ook niets te vertellen en daar kwam duidelijk ook wel wat uit.” Naylene wilde niet opdringerig overkomen, maar ze was wel benieuwd naar hoe het nu met Linn ging. Het was niet makkelijk geweest om Luke achter te laten in Japan. Dat was echt een hele grote stap geweest, maar Naylene was trots op Linn dat ze de stap had genomen. Soms vroeg ze echter af of haar vriendin geen spijt had van hetgeen wat ze had gedaan. Zeker met hetgeen wat er stond te gebeuren. Naylene wist namelijk dat het voor haar en Michael niet meteen een gegeven was dat ze Rhi zouden verslaan.
“Er is echt niet veel te vertellen. Brython is nu de enige man in mijn leven.” zei Linn lachend. “En Mikey. Altijd Mikey.” Naylene knikte, natuurlijk was Linn nu gelukkig. Ze nam heel veel tijd voor haar paard en genoot daar zoveel mogelijk van. Toch was Naylene vooral benieuwd naar Luke.
“En Luke?” Vroeg ze dan ook voorzichtig. Dat leek Linn wel even van haar doen te brengen. Iets wat Naylene ook wel snapte. Ze was gek op de man geweest. Iets wat door alles wat er was gebeurd nooit echt een goede kans had gekregen. Soms vroeg ze zich af of ze geen spijt had van de keuze die ze had gemaakt.
“Ik mis hem. Natuurlijk mis ik hem.” Fluisterde Linn. “Maar ik denk ook dat we er voor nu goed aan hebben gedaan om even niet bij elkaar te zijn. Misschien ooit, maar dat is niet iets waar ik me aan vast houdt. Als het gebeurt dan gebeurt het, maar het is ook niet erg als dat niet zo is. Voor nu is de rust even het belangrijkste.”
Naylene kon het niet laten om haar armen even om Linn heen te slaan. Gewoon om haar woorden zoveel zeiden. Rust was het belangrijkste. Dat was het ook echt. Ze wist nu ook zeker dat ze iets moest regelen voor als het mis zou gaan met haar en Michael. Ze wilden er niet vanuit gaan, maar er moest iets gebeuren zodat Linn nooit alleen kwam te staan. Dat was dan ook iets waar ze aan wilde gaan werken, ze wist alleen niet hoe.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld